Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Μπροσούρα με τις θέσεις μας

Εκδόσαμε μπροσούρα συλλογής κειμένων με τις θέσεις μας και θα μοιραστεί το επόμενο διάστημα σε σχολεία,πανεπιστήμια,εργατικούς χώρους,γήπεδα και γενικά όπου υπάρχουν εργαζόμενοι και νεολαία.
Περιλαμβάνει το ποιοι είμαστε,δυο λόγια το κυπριακό σήμερα,για τη αυτοοργάνωση των εργατών και τη θέση μας για τη πάλη ενάντια στους εθνικιστές και ρατσιστές. Τις επόμενες μέρες θα κυκλοφορήσει μπροσούρα για τη εκπαίδευση και άλλα θέματα. Επίσης θα δημοσιοποιηθεί τηλέφωνο επικοινωνίας και θα καθοριστούν οι συναντήσεις που θα γίνονται εβδομαδιαία στους πυρήνες κάθε πόλης.

Για το ποιοι είμαστε μπορείτε να δείτε και εδώ
http://antartescy.blogspot.com/p/blog-page.html

Ακολουθούν τα υπόλοιπα κείμενα:


ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ-ΕΞΩ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ-ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΝΗΣΙ


Δεν θα μιλήσουμε σε σχέση με τα ιστορικά γεγονότα και πως φτάσαμε ως εδώ αλλά για τη κατάσταση σήμερα. Η σημερινή πραγματικότητα μας βρίσκει να μιλάμε για το κυπριακό με πολύ διαφορετικούς όρους απ’ ότι παλαιότερα. Οι ελπίδες για άρση του αδιεξόδου στο κυπριακό, οι οποίες κατά κύριο λόγο οδήγησαν τους Κύπριους ψηφοφόρους στην εκλογή Χριστόφια τον Φεβρουάριο του 2008, άρχισαν ήδη να διαψεύδονται. Οι διαπραγματεύσεις άλλωστε, εξαρχής δεν αποτελούν από μόνες τους προϋπόθεση για επιτυχή λύση του κυπριακού και δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ξέχωρα από το γενικότερο πολιτικό σκηνικό, τόσο σήμερα όσο και τα χρόνια που προηγήθηκαν.

Βρισκόμαστε σε οριακό σημείο και αν δεν βρεθεί σύντομα μια λύση, η οριστική διχοτόμηση είναι πλέον ένας ορατός κίνδυνος. Αυτό δεν το λέμε γιατί θέλουμε να βρεθεί μια λύση όπως να ναι. Δεν θα στηρίξουμε σε καμιά περίπτωση μια λύση που δεν θα προνοεί μια Κύπρο ανεξάρτητη, χωρίς ξένα στρατεύματα, βάσεις και εγγυήτριες δυνάμεις, κυρίαρχη με ενιαία διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια. Το λέμε όμως γιατί η οποιαδήποτε λύση δεν μπορεί να έρθει αν δεν παλέψει γι αυτή ο ίδιος ο λαός.

Σίγουρα το κυπριακό πρόβλημα δε θα λυθεί πλήρως μέσα από τις συνομιλίες, αλλά μέσα από μαζικούς αγώνες. Όσο καλές προθέσεις μπορεί και να έχουν οι πολιτικές ηγεσίες, αν δεν υπάρχει ένα ενιαίο κίνημα Ε/κ και Τ/κ, με κοινά αιτήματα και στόχους να αγωνίζεται και να πιέζει, η λύση που θα προκύψει δύσκολα θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού.  Αυτό το κίνημα θα πρέπει να αποκτήσει ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο και να κτιστεί από τα κάτω με μαζικούς αγώνες όπως οι μεγαλειώδεις εργατικοί αγώνες το 1948. Τα συμφέροντα του κυπριακού λαού πρέπει να αυτονομηθούν από τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και τους τυχοδιωκτισμούς των αστικών τάξεων σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία. Για να παλέψουμε μαζί ενάντια στον εθνικισμό, μακριά από μητέρες-πατρίδες για να βρούμε ξανά όσα μας ενώνουν, αφήνοντας πίσω όσα πλαστά μας χωρίζουν.

Η πρόταση μας δεν μπορεί παρά να είναι η προσπάθεια για να βγούνε στο προσκήνιο κοινοί αγώνες Ε/Κ και Τ/Κ, που θα μπορέσουν να πιέσουν τις ηγεσίες και σε ένα πιο προωθημένο στάδιο να αναπτύξουν κοινό αντικατοχικό αλλά και ταξικό αγώνα. Να γίνουν κοινοί αγώνες για κατοχύρωση ενιαίων δικαιωμάτων στο μισθό, τον χρόνο εργασίας, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, την ελεύθερη μετακίνηση.


Το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο μέσα από την απομυθοποίηση του «αόρατου εχθρού» που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά και τη συνειδητοποίηση της ενότητας συμφερόντων των εργαζομένων των δυο κοινοτήτων και σίγουρα όχι μέσα από εθνικιστικές κορώνες και τις κραυγές των υπερπατριωτών της κάθε πλευράς. 

ΚΥΠΡΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ – ΚΥΡΙΑΡΧΗ – ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ
ΧΩΡΙΣ ΞΕΝΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΒΑΣΕΙΣ-ΧΩΡΙΣ ΕΓΓΥΗΤΡΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ ΤOY ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΛΑOY  ΣΕ ΜΙΑ ΕΝΙΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ



ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ


Τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο κάνουν την εμφάνιση τους όλο και πιο έντονα εθνικιστικές-νεοναζιστικές οργανώσεις. Νοσταλγοί και επίδοξοι συνεχιστές της εόκα β, όπως οι ίδιοι διακηρύττουν, αφού δεν κρύβουν ότι μέλη τους συμμετείχαν στη πραξικοπηματική οργάνωση! Όχι απλά δεν μετανόησαν για τα όσα έκαναν τότε, αλλά εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τη δράση της εόκα β, αποκαλώντας τα μέλη της λησμονημένους ήρωες!

Ηγεμονική θέση μεταξύ αυτών των οργανώσεων, κατέχει το ελάμ, το παρακλάδι της χρυσής αυγής στην Κύπρο. Προσπαθούν με διάφορα προπαγανδιστικά μέσα να προσηλυτίσουν μέρος της νεολαίας. Κυρίως μέσα στα γήπεδα, όπου εκμεταλλευόμενοι τον πολιτικό διαχωρισμό και τον τυφλό φανατισμό που πάντα υπήρχε στον κυπριακό αθλητισμό, έχουν βρει ανάμεσα στους οπαδούς των λεγόμενων δεξιών σωματείων(ιδιαίτερα τους οργανωμένους), ένα προνομιακό πεδίο στρατολόγησης.

Οι αντιλήψεις και πρακτικές τους δεν άργησαν να οδηγήσουν σε συμμορίτικα χτυπήματα και ξυλοδαρμούς. Μερικά παραδείγματα ήταν ο ξυλοδαρμός νιγηριανού φοιτητή μετά από πορεία τους και ενός αντιρατσιστή λαχειοπώλη όταν τόλμησε να αμφισβητήσει τη ρατσιστική προπαγάνδα τους. Ακόμα και το μαχαίρωμα τουρκοκύπριου που συμμετείχε σε αντιρατσιστικό φεστιβάλ, το οποίο διέλυσαν με τη βία! Φυσικά κανένας δεν τιμωρήθηκε. Είναι γνωστή η αγαστή συνεργασία της μητρικής τους οργάνωσης με τη αστυνομία, έτσι και εδώ απολαμβάνουν τη σχετική προστασία και κάλυψη, όταν οι επιθέσεις τους γίνονται σε μετανάστες και αντιρατσιστές.

Για να ανιχνεύσουμε την έκταση του προβλήματος είναι σημαντικό να δούμε πρώτα τι είναι ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο εθνικισμός και πως συνδέονται. Η πεποίθηση αλλά και η πρακτική που υποδηλώνει ανωτερότητα ενός λαού από ένα άλλο, ή ενέχει στοιχεία μη αποδοχής της διαφορετικότητας μπορεί να ευδοκιμεί και ανά περιόδους να αποκτά διευρυμένα χαρακτηριστικά, χωρίς απαραίτητα να γίνεται συνειδητή ως τέτοια. Για μας, η αναγνώριση της διαφορετικότητας ενός λαού και κάθε ανθρώπου, ο σεβασμός για την καταγωγή, τη γλώσσα και την παράδοσή τους είναι ζητήματα αρχής. Ο φασισμός όπως ιστορικά έχει συγκροτηθεί στη βάση εθνικιστικών και ρατσιστικών θεωριών, διαιωνίζει την εκμετάλλευση των κατώτερων στρωμάτων και μεταναστών, προσβάλει την ανθρώπινη υπόσταση, καταστέλλει την διαφορετικότητα. Έτσι καταλήγει όπλο στα χέρια της κυρίαρχης ιδεολογίας για να διασπά τα κοινά συμφέροντα της εργατικής τάξης. Εν τέλει ο χαμένος από την ανάπτυξη των συγκεκριμένων ιδεολογιών είναι ο απλός λαός. 

Ιδιαίτερα στη Κύπρο ο ρόλος του εθνικισμού αλλά και η ανάπτυξη φασιστικών πρακτικών, είχαν ως αποτέλεσμα τον διχασμό των δύο κοινοτήτων και την βίαιη εξόντωση κάθε προσπάθεια κοινής συμβίωσης. Μεγάλο μέρος της ευθύνης για την διαιώνιση του εθνικισμού έχει το εκπαιδευτικό σύστημα στην Κύπρο, που αναδεικνύει  έναν έντονο εθνικό και θρησκευτικό χαρακτήρα, εις βάρος των κοινών πολιτισμικών χαρακτηριστικών του. Ακόμη, το γεγονός ότι τα ΜΜΕ, η εκκλησία, η εκπαίδευση, το πολιτικό σκηνικό θέτουν στο προσκήνιο το κυπριακό ως ζήτημα κυρίαρχα εθνικό, καθιστούν προνομιακό το πεδίο για ανάπτυξη και αναπαραγωγή του εθνικισμού και κατ’ επέκταση ρατσιστικών και φασιστικών ιδεών.

Θύματα ρατσιστικών επιθέσεων είναι και οι μετανάστες που βιώνουν ακόμη πιο έντονα τον αποκλεισμό και την εκμετάλλευση. Στην Κύπρο συγκεκριμένα οι μετανάστες εργάζονται με πολύ κατώτερους μισθούς, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, με την ανασφάλεια της απόλυσης, και χωρίς ιδιαίτερες δυνατότητες αντίστασης.

Γεγονότα ρατσιστικής βίας καθώς και πρωτοβουλίες αναπαραγωγής φασιστικής ιδεολογίας πρέπει να απαντώνται άμεσα με κινητοποιήσεις στο δρόμο. Η απλή διακηρυχτικού τύπου καταγγελία, τακτική που ακολουθούν η πλειοψηφία των πολιτικών φορέων στην Κύπρο, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική στο βαθμό που δεν συγκροτεί πραγματικές αντιστάσεις. Αντίθετα αφήνουν το πεδίο δράσης ελεύθερο στις ομάδες αυτές να αναπαράγονται αλλά και να τρομοκρατούν. Και τεράστια ευθύνη γι αυτό έχει κυρίως η καθεστωτική αριστερά που σήμερα βρίσκεται στη εξουσία, καθώς όχι μόνο δεν έχει κάνει καμιά κινητοποίηση, αλλά δεν συμμετείχε σε καμιά αντιφασιστική δράση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Η φασιστική ιδεολογία δεν μπορεί με την επίφαση της δημοκρατικότητας να ισχυρίζεται ότι έχει το δικαίωμα λόγου και έκφρασης, όταν έχει στον πυρήνα της όχι μόνο την καταστολή κάθε δημοκρατικού δικαιώματος αλλά και την άρνηση της ανθρώπινης υπόστασης.

Όμως μπαίνει και ένα ζήτημα για τη δική μας στάση. Είναι λάθος να ζητάει κανείς από το αστικό κράτος με αιτιολογικό ότι οι φασίστες έχουν καταδικαστεί για ποινικά αδικήματα, να απαγορεύσει τη λειτουργία τους.
Το να ζητάμε από την Κυβέρνηση, την αστυνομία, την αστική δικαιοσύνη, να προβεί σε αυτές τις ενέργειες, σημαίνει όχι μόνο ότι αναγορεύουμε το κράτος σε διαιτητή της σύγκρουσης ανάμεσα στην εργατική τάξη και τον φασισμό, αλλά ταυτόχρονα ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην δυνατότητα της εργατικής τάξης και των πιο πρωτοπόρων και μαχητικών της κομματιών, για ανεξάρτητη δράση και πολιτική αυτονομία από το αστικό κράτος και τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς. Κάθε απαγόρευση για τους φασίστες θα χρησιμοποιηθεί 10 φορές περισσότερο ενάντια στην επαναστατική αριστερά και τους πραγματικούς αντίπαλους του συστήματος. Αυτή είναι η τύχη για όσους ψάχνουν για προστάτες.

Απάντηση σε κάθε φασιστική πραχτική θα πρέπει να είναι οι κοινοί αγώνες των εργαζομένων, ανεξαρτήτως καταγωγής. Πρέπει να είναι μια Αριστερά και ένα μαζικό αντιφασιστικό κίνημα που θα παλεύει αδιάλλακτα με κάθε μέσο ενάντια στα φαινόμενα ρατσισμού, εθνικισμού, νεοφασισμού, για την απομόνωση και διάλυση των φασιστικών συμμοριών.



ΓIA THN AYTOOΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΑΞΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας(Καρλ Μάρξ)

Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν κράτος, κόμματα και αφεντικά στην κύπρο ότι η κρίση δεν μας έχει επηρεάσει, η προπαγάνδα τους και η εικόνα της ψεύτικης ευημερίας που μας πουλάνε, γκρεμίζεται μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα.

Η υποτιθέμενη αριστερή κυβέρνηση που δήθεν υπερασπίζεται τα εργατικά συμφέροντα, μας έχει φέρει στο μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας και ακρίβειας, ενώ φορτώνει συνεχώς φόρους τον λαό, τη ίδια ώρα που χαρίζει δις σε τράπεζες και εκατομμύρια σε ξενοδόχους και κεφαλαιοκράτες.

Από τη άλλη η αντιπολίτευση ακόμα πιο αντιδραστική και επιθετική απέναντι στους εργαζομένους, απαιτεί να πληρώσουν αυτοί τα ελλείματα, πιέζοντας συνεχώς για μειώσεις μισθών και ιδιωτικοποιήσεις. Μάλιστα στη βουλή έχουν καταψηφίσει και αποτρέψει έτσι, τη εφαρμογή μέτρων ακόμα και ελάχιστης φορολόγησης του πλούτου όταν το επιχείρησε η κυβέρνηση.

Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα ούτε από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, καθώς ο ολοκληρωτικός έλεγχος τους από τις κομματικές γραφειοκρατίες, τις έχουν μετατρέψει σε κομματικά όργανα όπου οι βολεμένες ηγεσίες προωθούν τον πελατειακό και ξεπουλημένο διαχειριστικό συνδικαλισμό, που συνήθως συμβιβάζεται ή ακόμα και ταυτίζεται με τα εργοδοτικά συμφέροντα. Ενίοτε αυτός ο συνδικαλισμός παίρνει και χαρακτήρα κυβερνητικό, υποτασσόμενος πλήρως στη κρατική πολιτική, ανάλογα με το ποιο ή ποια κόμματα βρίσκονται στη κυβέρνηση(σήμερα αυτό τον ρόλο έχει η πεό, αύριο μπορεί να τον έχει ξανά η σεκ όπως και παλιότερα και πάει λέγοντας)

Σήμερα η κυβέρνηση μαζί με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και με τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, έχουν βάλει στο στόχαστρο τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα εξαγγέλοντας μειώσεις μισθών και απολύσεις. Στα πλαίσια αυτά γίνεται μια προσπάθεια να ενοχοποιηθούν αυτοί για τη κρίση παρουσιάζοντας τους ως προνομιούχους ώστε να περάσει ανώδυνα η πολιτική της κυβέρνησης. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα(που ασφαλώς πολλοί είναι σε χειρότερη κατάσταση)δεν πρέπει να ξεγελιούνται από αυτή τη προπαγάνδα. Αν γίνουν μειώσεις στο δημόσιο τα λεφτά δεν θα πάνε ούτε στη παιδεία η τη υγεία, ούτε σε συντάξεις η ασφαλίσεις αλλά για να πληρωθούν υπέρογκα τοκοχρεολύσια στις τράπεζες!
Κανένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δεν θα κερδίσει κάτι αν κοπούν οι μισθοί στο δημόσιο. Οι εργαζόμενοι όπου κι αν δουλεύουν, έχουν να κερδίσουν μόνο αν ενωθούν ενάντια σε αυτούς που θέλουν να τους ισοπεδώσουν.

Επίσης πρέπει να πέσει στο κενό η μεθοδευμένη προσπάθεια οργανώσεων της άκρας δεξιάς σε συνεργασία και με διάφορα κόμματα, να στοχοποιηθούν οι μετανάστες ως υπεύθυνοι για τη ανεργία και εγκληματικότητα, με αποτέλεσμα να υπάρχει έξαρση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας με επιθέσεις εναντίων των μεταναστών από νεοφασίστες όπως έγινε στη λάρνακα. Όλα αυτά γίνονται για να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος και αντί να αντιδράσει απέναντι στις πολιτική κυβέρνησης και ευρωπαικής ένωσης, να στραφεί ενάντια στο πιο καταπιεσμένο και εξαθλιωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, που είναι οι μετανάστες. Κύπριοι και ξένοι εργάτες πρέπει να παλέψουν μαζί για ίσα δικαιώματα και κατακτήσεις, η ενότητα είναι ο μόνος τρόπος να έχουν αντίκρυσμα οι αγώνες τους.

Όλοι μαζί οι εργαζόμενοι πρέπει να γυρίσουν τη πλάτη σε όλους αυτούς που τους εκμεταλλεύονται και να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους, να αυτοοργανωθούν παλεύοντας για τις ανάγκες τους. Για να γίνει αυτό πρέπει να δημιουργηθούν σωματεία βάσης όπου θα λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά με γενικές συνελεύσεις και θα έχουν ταξική σύνθεση, δεν θα έχουν θέση εκεί κομματικά στελέχη ή αφεντικά. Σωματεία που δεν θα προωθούν μόνο αιτήματα για τον κλάδο τους αλλά θα αποτελούν διαφωτιστικό όργανο για τη πολιτική και κοινωνική αυτομόρφωση των μελών τους.

Μπορούμε να περάσουμε στη αντεπίθεση, να νκήσουμε. Δεν έχουμε ανάγκη από κανένα, μόνο τις δικές μας δυνάμεις και τη αλληλεγγύη μεταξύ μας. Χωρίς αφεντικό, χωρίς αρχηγό, χωρίς γραφειοκράτη, χωρίς θεσμικό συνδικαλιστή που μας πουλά και μας αγοράζει, χωρίς όλους αυτούς, η κοινωνία μπορεί να μεταμορφώσει τον ίδιο της τον εαυτό σε μια νέα κατάσταση όπου θα εκλείψει η εκμετάλλευση και καταπίεση, θα αναβλύσει η ελευθερία σε όλα τα επίπεδα.

ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή Ταξική Επαναστατική Συσπείρωση
                                          (ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ) 


Δεν υπάρχουν σχόλια: