Παγκύπριο Ελευθεριακό Κάμπιγκ 31 Αυγούστου - 2 Σεπτέμβρη 2012 στα Πλατάνια

1. Τρόικα και μνημόνιο στην Κύπρο: Η απειλή στα εργατικά κεκτημένα δικαιώματα και στο βιοτικό επίπεδο της κυπριακής κοινωνίας

2. Η κρίση ως ευκαιρία Το ελευθεριακό πρόταγμα απέναντι στην επιστροφή στην κανονικότητα

3. Οι αντιρρησίες συνείδησης στην Ευρώπη

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΙΚΩΝ ΒΑΣΕΩΝ ΣΤΟ ΤΡΟΟΔΟΣ. ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΡΟΟΔΟΥΣ ΣΤΙΣ 17:00

Χιλή: Αγώνας για δημόσια δωρεάν παιδεία και η αστυνομική τρομοκρατία

Από τις αρχές Αυγούστου μέχρι και σήμερα το Σαντιάγκο βράζει. Δεκάδες χιλιάδες νέοι κατακλύζουν τους δρόμους της Χιλιανής πρωτεύουσας διεκδικώντας δημόσια δωρεάν παιδεία.

Μάιος 2011 - Η "φοιτητική άνοιξη"

Η "φοιτητική άνοιξη" των Χιλιανών φοιτητών ξεκίνησε πάνω από ένα χρόνο πριν, την άνοιξη του 2011, όταν χιλιάδες νέοι κατέκλυσαν τους δρόμους του Σαντιάγκο και άλλων μεγάλων πόλεων, διεκδικώντας δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους και αύξηση των κρατικών κονδυλίων για την εκπαίδευση. Μάλιστα, πέτυχαν σε μικρό χρονικό διάστημα να οργανώσουν περισσότερες από 40 διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα. Σημειωτέον ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας είναι ένα από τα πιο ακριβά και πιο άνισα στον κόσμο, καθώς οι φοιτητές σε όλα τα πανεπιστήμια, συμπεριλαμβανομένων και των δημοσίων, καλούνται να πληρώνουν δίδακτρα τα οποία αγγίζουν έως και τα 12.000 δολάρια το χρόνο, την ίδια στιγμή που το μέσο μηνιαίο εισόδημα των νοικοκυριών είναι λιγότερο από 800 δολάρια. 

Το φοιτητικό κίνημα είχε τέτοια δυναμική που ανάγκασε την κυβέρνηση να κάνει κάποιες παραχωρήσεις. Έτσι, προέβη σε αύξηση κατά 10% του προϋπολογισμού για την παιδεία το 2012, έλαβε ορισμένα ενισχυτικά μέτρα για φοιτητές που αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα, χορήγησε περισσότερες υποτροφίες και μείωσε τα επιτόκια για τα δάνεια των σπουδαστών. Ωστόσο, οι φοιτητές από τότε ξεκαθάριζαν πως οι αλλαγές αυτές δεν επέλυαν το μεγάλο πρόβλημα που εντοπίζεται στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και ζητούσαν ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές. Και ο αγώνας τους συνεχίστηκε.

Αύγουστος 2012 - Η μαχητική συνέχεια

Η άρνηση της κυβέρνησης να προβεί σε διαρθρωτικές αλλαγές στην παιδεία και η διαρκής διεύρυνση των ανισοτήτων από ένα εκπαιδευτικό και ελιτίστικο εκπαιδευτικό σύστημα που κρατάει από την εποχή του δικτάτορα Πινοσέτ δεν άργησε να φουντώσει και πάλι το κίνημα υπέρ της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.

Δεκάδες χιλιάδες νέοι κατέβηκαν και πάλι πριν από λίγες μέρες στους δρόμους του Σαντιάγκο, στις μαζικότερες φοιτητικές κινητοποιήσεις από την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Η αστυνομία, με το πρόσχημα ότι οι διαδηλωτές δεν είχαν πάρει την απαιτούμενη άδεια για την πραγματοποίηση της διαδήλωσης, χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να καταστείλει τις κινητοποιήσεις. Δακρυγόνα, αντλίες νερού, αστυνομική βία, ακόμα και πλαστικές σφαίρες χρησιμοποιήθηκαν ενάντια στη νεολαία που διαδήλωνε για τα δικαιώματά της. Πολύωρες και μεγάλης έκτασης συγκρούσεις με τους αστυνομικούς, συλλήψεις και τραυματισμοί ο απολογισμός των κινητοποιήσεων. "Σαν φοιτητές, κάναμε απόλυτα κατανοητό ότι παραμένουμε δυνατοί και ενωμένοι. Σήμερα για μας ήταν ένας θρίαμβος", λένε. Παρά την συνεχώς κλιμακούμενη καταστολή εκ μέρους της κυβέρνησης του αντιδραστικού προέδρου Sebastian Pinera, δεν το βάζουν κάτω. 

Την ίδια στιγμή, οι μαθητές της Χιλής έχουν προχωρήσει σε καταλήψεις πολλών σχολείων. Οι καταλήψεις αντιμετωπίζονται με πρωτοφανή βαρβαρότητα από τις ειδικές ομάδες των καραμπινιέρων. Σύμφωνα με πληροφορίες, τις τελευταίες εβδομάδες έχουν συλληφθεί πάνω από 250 μαθητές. Μάλιστα, υπάρχει σωρεία καταγγελιών για βάναυση μεταχείριση των συλληφθέντων μαθητών τους από τους αστυνομικούς, ακόμα δε και για σεξουαλική κακοποίησή τους.

 

 

 

 

Η κοινωνία και οι φοιτητές σε κοινό αγώνα

Το αίτημα της νεολαίας για ένα δημόσιο, δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα, που θα δίνει σε όλους ίσες ευκαιρίες, αγκαλιάστηκε και από την κοινωνία. Στη δυναμική του φοιτητικού κινήματος και την αποδοχή του από την κοινωνία, ο Pinera απαντά με αυταρχισμό. Όχι τυχαία ο πρόεδρος της Χιλής ψήφισε νόμο που ουσιαστικά ποινικοποιεί τις διαδηλώσεις, καθώς θεσπίζονται ποινές που φτάνουν μέχρι και τη φυλάκιση για τρία χρόνια σε συμμετέχοντες σε μορφές κινητοποιήσεων που περιλαμβάνουν από καταλήψεις δημόσιων κτιρίων και παρεμπόδιση κυκλοφορίας ή που χαρακτηρίζονται ως βίαιες από τις αρχές.

Ο πρόεδρος Pinera δηλώνει πως δεν πρόκειται να προχωρήσει στις μεταρρυθμιστικές αλλαγές που διεκδικεί η νεολαία, ανοίγοντας μια σκληρή αντιπαράθεση μαζί τους. Όχι άδικα, λοιπόν, βλέπει τις δημοσκοπήσεις να τον αναδεικνύουν ως τον λιγότερο δημοφιλή Χιλιανό ηγέτη από το 1990, όταν και η χώρα επέστρεψε στην δημοκρατία. 

"Η υπομονή των φοιτητών εξαντλήθηκε. Κάναμε πολλές προσπάθειες για να αρχίσουμε διάλογο με την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο, αλλά ο υπουργός παιδείας χλευάζει συστηματικά το φοιτητικό κίνημα και δεν άκουσε καμία από τις προτάσεις μας", δήλωσε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Φοιτητών των Πανεπιστημίων της Χιλής Γκαμπριέλ Μπόρις.

Οι νέοι της Χιλής κινητοποιούνται, αντιδρούν, αγωνίζονται, διεκδικούν, μάχονται και δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν μέχρι τη νίκη. "Θα συνεχίσουμε μέχρι να ξεφορτωθούμε την κληρονομιά της δικτατορίας. Η μόνη απάντηση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εκπαίδευση στη Χιλή είναι ένα σύστημα δημόσιο, δωρεάν και υψηλής ποιότητας", λένε. 

Το χιλιανό φοιτητικό κίνημα, ένα κίνημα που περιλαμβάνει όλη τη νεολαία, μαθητές και φοιτητές, που αγκαλιάζεται από γονείς και εκπαιδευτικούς και συνδέεται άρρηκτα με το σύνολο των κοινωνικών διεκδικήσεων, μας δείχνει το δρόμο. 

Δείτε τις εικόνες από την άγρια καταστολή των φοιτητικών διαδηλώσεων:

 

   

 

 

 

Πηγή

Το μωβ της λεβάντας!!!

Κάτι που διαβάσαμε και μας άγγιξε, μας συγκλόνισε και γι αυτό το αναδημοσιεύουμε γιατί αξίζει πραγματικά να διαβαστεί από όλους..

Είναι μερικές φορές που αναρωτιέμαι…

Τι χρώμα έχει η επανάσταση;

Είναι το βαθύ μπλε; Το πράσινο; Το μωβ της λεβάντας;

Διερωτώμαι!

Η σκέψη μου όμως δεν σταματά εκεί… συνεχίζει…

Ποιοι άραγε είναι οι αληθινοί επαναστάτες;

Κάποτε, γνώρισα τον κυρ Στάθη. Έναν παππού, με ρυτίδες και μπαστούνι, σε ένα καφενέ. Ήταν γύρω στα ογδόντα, γερός στην κράση του και με πολύ χιούμορ.  Είχε κάτασπρα μαλλιά και ροδοκόκκινα μάγουλα. Τον ρώτησα για ποιο πράγμα νιώθει περήφανος. Με κοίταξε, χαμογέλασε και μου απάντησε. «Για την τόλμη και την μαγκιά μου … και το βαρύ ζεϊμπέκικο! Άναψε μου τώρα ένα τσιγάρο...όχι  απ' αυτά, απ' τα άλλα, τα καλά...» και μου ’κλεισε το μάτι!

Δε μου είπε άλλα. Τον άφησα να το καπνίσει… να πάει το μυαλό του εκεί που ήθελε…να θυμηθεί και να γουστάρει. Είδα στα μάτια του κάτι καθάριο.... δεν κατάλαβα τι… Χάζεψα και τον κοιτούσα!

Δεν τον ξανάδα από τότε. Τον έψαξα… τον γύρεψα. Πουθενά ο κυρ Στάθης. Πήγα στον καφενέ. Κάθισα ώρα και τον περίμενα. Του πήρα και τσιγάρο. Άφαντος…!

Λίγα χρόνια μετά, έμαθα γι’ αυτόν και την αρχοντιά του! «Δε ξέρεις ποιος είναι ο κυρ Στάθης; » με ρώτησαν.  «Αυτός δεν λογάριασε ποτέ του την δική του την γωνιά.  Δεν άντεχε την βρώμα και την δυσοσμία. Αυτός πήγε κόντρα στο  κατεστημένο και στους δυνατούς. Ο κυρ Στάθης έκανε επανάσταση...».

Ο κυρ Στάθης λοιπόν, όταν ήταν νέος,  δούλευε σε ένα εργοστάσιο, στις αποθήκες. Τρεις και εξήντα... ίσα που πλήρωνε το νοίκι. Δούλευε και Σάββατα και Κυριακές… δωδεκάωρα! Συνεπής πάντα στην ώρα  και στις υποχρεώσεις του, δεν δημιουργούσε  ποτέ πρόβλημα. Ήταν άθλιες οι συνθήκες εργασίας. Νερό, στο διάλειμμα μόνο, και αυτό έπρεπε να το φέρει απ’ το σπίτι του. 

Στρατιώτης… όχι γιατί του άρεσε… σκατά δουλειά ήταν. Δεν είχε όμως και επιλογή.  Να ζήσει ήθελε ο άνθρωπος… Και παρ’ όλα αυτά έλεγε και ευχαριστώ. Ρε κρύο, ρε ζέστη,  αυτός… εκεί. Κάνα τσιγαράκι στα κρυφά, μην τον δουν τα μαστόρια και τα καρφιά... Και πέρναγε ο καιρός, οι μέρες , οι βδομάδες ,τα χρόνια. Στην αποθήκη του ο μάγκας!

Μια μέρα όμως, δεν ξημέρωσε σαν τις άλλες. Εκείνη την μέρα, ο Θεός ξύπνησε ανάποδα, ο ουρανός ήταν κατσουφιασμένος και οι τουλίπες δεν έλεγαν να ανοίξουν τα φτερά τους…

- Θα φανεί ο ήλιος σήμερα, ή έτσι θα μας την βγάλει όλη  μέρα;

Ο Γιάννης , ο συνάδελφος και κολλητός του, μαζί στην ίδια αποθήκη, δεν ένιωθε καλά να πάει στην δουλειά. Ζήτησε άδεια και του είπαν, πως αν δεν πάει θα χάσει την δουλειά του. Και η κακιά στιγμή δεν άργησε να έρθει... Ανέβηκε στην σκάλα, ζαλίστηκε, έπεσε στο κενό και η καρδιά του άνοιξε σαν το τριαντάφυλλο. Στα χέρια του κυρ Στάθη άφησε τον αναστεναγμό του ο Γιάννης… Στα χέρια του, η καρδιά του έγινε ροδόσταγμα και πότισε το χώμα.

«Δεν αναπνέει… Δεν αναπνέει.!!!» φώναζε και έβριζε ασύστολα και τα δάκρυα του έλουζαν το άψυχο σώμα του Γιάννη. «Τι σας ζήτησε ρε;  Μια μέρα να ξεκουραστεί... να του περάσει το κακό. Γύρνα πίσω ρε Γιάννη… εγώ θα σε αναπληρώσω. Άνοιξε τα μάτια σου ρε φίλε να χαρείς, μας περιμένουν για ούζο το βράδυ... Μην με αφήσεις ρε Γιάννη… Σήκω....».

Ο Γιάννης, ο φίλος του κυρ Στάθη, το κολλητάρι του, πήρε τα σύννεφα αγκαλιά και τους άφησε χρόνους…

Μετά την κηδεία του φίλου του,  μάζεψε όλους τους υπάλληλους και τους έπεισε πως ο θάνατος του Γιάννη έγινε για ένα λόγο. Για να μην σκύβουν άλλο το κεφάλι σε όλους αυτούς, που θησαυρίζουν με τις δικές τους ζωές. Για να αντισταθούν στην  εκμετάλλευση… για τα δικαιώματα τους …για μια καλύτερη ζωή! Για λίγη ανθρωπιά σε αυτόν τον κόσμο, ρε γαμώτο!

Και πήγαν όλοι στο εργοστάσιο, με μια φωνή και με ένα ίδιο πόνο… και έβαλαν φωτιά στο εργοστάσιο. Δεν έμεινε όρθιο τίποτα… Μόνο στάχτες και αποκαΐδια.

«Για την ψυχή του Γιάννη ρε αλήτες», φώναζαν και οι φλόγες άγγιζαν τον ουρανό...

Μόνο που η ψυχή του Γιάννη, έγινε πια ένα γιασεμί! Άσπρο και μυρωδάτο...

Από τότε, ο κυρ Στάθης δεν ξαναδούλεψε. Είχε μερικές κολοκυθιές και τις μεγάλωνε. Το προτιμούσε! Να ζει με λίγες ελιές και ένα κομμάτι ψωμί… Και μια γαρουφαλλιά που την πότιζε για χάρη του φίλου του, για να του παίρνει που και που στον τάφο, να του δίνει λίγο χρώμα.

Όλα κι όλα! Το χρώμα, ήταν κάτι που δεν έβγαλε ποτέ απ’ την ζωή του ο κυρ Στάθης. Ήταν γι’  αυτόν μεγάλη ανακούφιση… Του άνοιγε την ψυχή και εκεί μέσα χόρευαν μπαλαρίνες σε χρώμα πολύχρωμο…

Δε γούσταρε να γίνει δουλικό κανενός. Ούτε χαφιές… ούτε γλύφτης…ούτε καλοπερασάκιας. Δεν ήθελε να γίνει ένας απ' αυτούς… Απ’ αυτούς που σωπαίνουν γιατί φοβούνται , που δεν τολμούν.  Γιατί τα μαστόρια, είναι πιο δυνατά...

Η ψυχή του ήταν τόσο μεγάλη, που δεν κώλωνε πουθενά! Γιατί ο καθάριος άνθρωπος δεν έχει να φοβηθεί κανέναν… Ούτε και τον ίδιο τον Θεό... Δεν επιθυμούσε  τη μεγάλη ζωή… θα του προκαλούσε ανία. Ήθελε πάνω απ’ όλα, τη ψυχή του καθαρή. Να γέρνει την καρέκλα του, να βλέπει τον ουρανό και να παίζει τάβλι με τον Γιάννη.

Και εκεί που καθόμουν σε ένα παγκάκι και έγραφα, άκουσα την καμπάνα  να κτυπά πένθιμα. Μια πομπή πέρασε από μπροστά μου ....

- Ποιος να είναι άραγε;

Λιγοστός κόσμος , γαρύφαλλα πολλά, πολύχρωμα.... και ένας άντρας να σιγοψιθυρίζει

«Στο καλό να πας...Χαιρέτα  τον πατέρα μου κυρ Στάθη… Σε περιμένει...». Ο γιος του Γιάννη…

Έτρεξα και εγώ από πίσω... να του τραγουδήσω…να του πω αντίο… να του πω πως χάρηκα που τον  γνώρισα…να του σφίξω το χέρι… να του πω τόσα πολλά…

Μόνο που δεν πρόλαβα!  Γαμώτο…

Όμως τώρα, ξέρω! Ξέρω, πόσο μάγκας ήταν! Το είδα στα μάτια του, εκείνο το απόγευμα στον καφενέ! Του άφησα  ένα στριφτό… στον τάφο του… από μένα...

Ακόμα και την ώρα που τον σκέπαζαν, είχε στο πρόσωπο του μια λεβεντιά αλλιώτικη, αρχοντική , επαναστατική…

Αυτός ήταν ο κυρ Στάθης!  Ένας επαναστάτης ολόσωστος , στιβαρός και μάγκας με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Και το βαθύ μπλε… και το πράσινο… και το μωβ της λεβάντας...

- Κυρ Στάθη, όταν θα έχεις κέφια ,καμιά μέρα , πέτα μου και μένα λίγα χρώματα απ' τον ουρανό, να τα βάλω στην ζωή μου… Θέλω να σε θυμάμαι, γιατί την έχω κάνει λίγο βαρετή! Πέτα μου και μένα μερικά, να κάνω το δικό μου ακορντεόν...Θέλω να σου μοιάσω μπας και τα γευτώ και εγώ λιγάκι…

Και το βαθύ μπλε… και το πράσινο …και το μωβ της λεβάντας!

Δανάη Χρίστου,

Ηθοποιός

Πηγή

Σε ρόλο καταδότη οι βάσεις στη Κύπρο

Για πολλοστή φορά επιβεβαιώνεται ο «κρίσιμος» γεωπολιτικός ρόλος που έχουν για τη δύση οι βρετανικές βάσεις στην Κύπρο, στο Ακρωτήρι και τη Δεκέλεια, ο οποίος φαίνεται να έχει ριζώσει για τα καλά στη κρίση στη Συρία.

Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του κυριακάτικου φύλλου των Τάιμς πληροφορίες που συγκεντρώνονται, μέσω των συστημάτων παρακολούθησης των βάσεων, για μετακινήσεις των συριακών στρατιωτικών δυνάμεων, διοχετεύονται στους Σύρους αντικαθεστωτικούς αντάρτες. 

Φιλοξενεί, μάλιστα, δηλώσεις αξιωματούχου της αντιπολίτευσης στη Συρία, που αποκαλύπτει ότι οι βρετανικές Αρχές γνωρίζουν και εγκρίνουν απόλυτα την παροχή πληροφοριών που συλλέγονται από τις βρετανικές βάσεις στην Κύπρο στους Σύρους αντικαθεστωτικούς, μέσω Τουρκίας. Όπως ανέφερε οι Βρετανοί παρακολουθούν από την Κύπρο και συλλέγουν πολύ χρήσιμα στοιχεία, τα οποία «δίνουν στους Τούρκους και στους Αμερικανούς και εμείς τα παίρνουμε από τους Τούρκους». Με βάση αυτές τις πληροφορίες, οι αντάρτες κατάφεραν επιτυχημένα χτυπήματα κατά του στρατού σε δύο περιπτώσεις.

Παράλληλα, η γερμανική εφημερίδα Μπιλντ αμ Σόνταγκ αναφέρεται σε ανάμειξη των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας στις συγκρούσεις στη Συρία. Σύμφωνα με δημοσίευμά της, πράκτορες της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών (BND), οι οποίοι επιβαίνουν σε πλοία ανοιχτά της Κύπρου και της Συρίας, χρησιμοποιώντας συστήματα υψηλής τεχνολογίας που καταγράφουν πληροφορίες για τις μετακινήσεις των συριακών στρατευμάτων, τις οποίες διαβιβάζουν σε Αμερικανούς και Βρετανούς και, ακολούθως, τις διοχετεύουν στους Σύρους αντάρτες.

Οι αποκαλύψεις αυτές αποτελούν την πρώτη επίσημη σύνδεση των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών με τους Σύρους αντικαθεστωτικούς. Έως τώρα αυτή η σύνδεση απλώς φημολογούταν. 

Κατόπιν εντολής της Κύπριας υπουργού Εξωτερικών Ερατώ Κοζάκου-Μαρκουλλή, η κυπριακή Υπάτη Αρμοστεία στο Λονδίνο έχει κινήσει διαδικασία υποβολής διερευνητικού διαβήματος στο υπουργείο Άμυνας της Βρετανίας. Όπως εξήγησε η ΥΠΕΞ «η χρήση των βάσεων για σκοπούς άλλους από αμυντικούς θα συνιστούσε παραβίαση της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης». 

Ανακοίνωση εξέδωσαν το ΑΚΕΛ και η ΕΔΕΚ που καταγγέλλουν τις Βρετανικές κατασκοπευτικές κινήσεις που δια μέσω των Βάσεων αποτελούν πηγή κινδύνου για τους λαούς της περιοχής. Γραπτή ανακοίνωση εξέδωσε και το τουρκοκυπριακό κόμμα Ενωμένη Κύπρος όπου μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «οι αγγλικές βάσεις στην Κύπρο είναι εργαλείο συγκέντρωσης πληροφοριών για την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα στην Συρία υπογραμμίζοντας ότι η χρησιμοποίηση του νησιού ως βάση συλλογής πληροφοριών και κατασκοπείας, υπηρετεί τον ιμπεριαλισμό και θα πρέπει να αποσυρθούν άμεσα».

Πηγή

Κλάρα Τσέτκιν: Ο Φασισμός πρέπει να νικηθεί!

Στις 30 Αυγούστου του 1932, εν μέσω της χειρότερης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος που είχε αντιμετωπίσει ο κόσμος μέχρι τότε και στη σκιά της αύξησης της ναζιστικής εξουσίας, η Κλάρα Τσέτκιν-Γερμανίδα μαρξίστρια και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD)-άνοιξε την τελευταία συνεδρίαση του Ράιχσταγκ (Βουλή της Γερμανίας). 

Ήταν πρόεδρος και είχε το δικαίωμα να κάνει την εναρκτήρια ομιλία, ως το παλαιότερο μέλος της ολομέλειας. Σ’ αυτή της την ομιλία κάλεσε όλους τους εργαζόμενους και τον καταπιεσμένο λαό, να μην αφήσουν τις πολιτικές διαφορές που τους χωρίζουν να τους εμποδίσουν και να ενωθούν για να συνθλίψουν την φασιστική απειλή κατευθυνόμενοι προς μια σοσιαλιστική επανάσταση για την ανατροπή της αστικής τάξης. 

Έκανε έκκληση για την ανατροπή της αστικής κυβέρνησης, μίλησε για τη συνενοχή της στην άνοδο των Ναζί, την παραβίαση του συντάγματος της Γερμανίας, και την απόλυτη ανικανότητα της να αντιμετωπίσει τις όψεις της φρικτής παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. 

Παρά το γεγονός ότι ήταν σχεδόν τυφλή, ανίκανη να περπατήσει (χρειάστηκε να την μεταφέρουν στο βήμα), και απέναντι στις ναζιστικές απειλές για τη ζωή της σε περίπτωση που μιλούσε, η συντρόφισσα Τσέτκιν έδωσε μια παθιασμένη ομιλία που σκιαγραφεί τη στρατηγική δημιουργίας ενός “Ενιαίου Μετώπου εργαζομένων, προκειμένου να ηττηθεί ο φασισμός “.

Το εργατικό κίνημα δεν κατάφερε να καταστείλει τη ναζιστική απειλή. Μέχρι τον Ιανουάριο κατελήφθη η εξουσία, πραγματοποιήθηκε το λεγόμενο “Machtergreifung”: ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Αδόλφο Χίτλερ καγκελάριο της Γερμανίας, στις 30 Ιανουαρίου 1933. Το Ράιχσταγκ διαλύθηκε. Το Κομμουνιστικό Κόμμα πέρασε στην παρανομία. Τα μέλη του είτε κρύφτηκαν, είτε εξορίστηκαν, είτε βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν. Οι οργανώσεις της εργατικής τάξης είχαν εκμηδενιστεί. Σχεδόν εκατό μέλη του Ράιχσταγκ, που δεν ήταν μέλη των Ναζί, κυνηγήθηκαν και δολοφονήθηκαν.

  

Η Κλάρα κατέφυγε στη Μόσχα και πέθανε τον Ιούνιο. Σε λιγότερο από μια δεκαετία η Γερμανία μετατράπηκε, από μια χώρα στα πρόθυρα της κομμουνιστικής επανάστασης της εργατικής τάξης, σε μια Ναζιστική δικτατορία που επέφερε πόλεμο και γενοκτονίες σε όλη την Ευρώπη.

Παρακάτω παρατίθεται το κείμενο της ομιλίας της, όπως καταγράφεται στα πρακτικά του Ράιχσταγκ και δημοσιεύτηκε σε μια συλλογή από επιλεγμένα κείμενα και ομιλίες της Τσέτκιν. 

Ο Φασισμός πρέπει να νικηθεί

Εναρκτήρια ομιλία της Επίτιμης Πρόεδρου του Ράιχσταγκ

Κυρίες και κύριοι! Το Ράιχσταγκ συνεδριάζει σε μια περίοδο όπου η κρίση και η κατάρρευση του καπιταλισμού κατακλύζει τις πλατιές εργατικές μάζες της Γερμανίας με μια θύελλα από τα πιο φοβερά δεινά. Τα εκατομμύρια των ανέργων, οι οποίοι πεθαίνουν από την πείνα με ή χωρίς το επίδομα ζητιανιάς της κοινωνικής πρόνοιας, θα ενισχυθεί από μερικά ακόμα εκατομμύρια κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα. 

Η πείνα είναι επίσης η τύχη που περιμένει όλους όσους τυχαίνει να βρίσκονται στην κοινωνική πρόνοια. Εξ’ αιτίας των χαμηλών μισθών τους, εκείνοι που εξακολουθούν να εργάζονται δεν μπορούν να αναπληρώσουν τη μυϊκή και ηθική ενέργεια που τους αποσπάται από τον ολοένα αυξανόμενο εξορθολογισμό της βιομηχανικής παραγωγής ούτε μπορούν, φυσικά, να ικανοποιήσουν τις πολιτιστικές τους ανάγκες. Οι περιορισμοί στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τα συμβούλια  διαμεσολάβησης εργατικού δυναμικού θα συμπιέσουν περαιτέρω τους ήδη υποβαθμισμένους μισθούς. 

Αυξανόμενος είναι και ο αριθμός τεχνιτών και μικροεπαγγελματιών, καθώς και μικρών και μεσαίων αγροτών που βρίσκονται στα πρόθυρα κατάρρευσης. Η κατάρρευση της οικονομίας και η συρρίκνωση των επιδοτήσεων για πολιτιστικές δραστηριότητες καταστρέφουν την οικονομική βάση της ύπαρξης του δημιουργικού δυναμικού. Το πεδίο εφαρμογής των γνώσεων του συνεχώς μικραίνει. 

Η ανάφλεξη που έχει ξεκινήσει στην Ανατολή (που προκλήθηκε ισχυρά από τη Δύση, εν μέρει, προκειμένου να καταστρέψει τη Σοβιετική Ένωση και την σοσιαλιστική οικοδόμηση της) θα μπορούσε να προκαλέσει τελικά καταστροφή και τρόμο στη Γερμανία, η οποία έχει ανοιχτά τα τραύματα του ολέθρου που προκάλεσε ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος.

Η πολιτική εξουσία της Γερμανίας έχει καταληφθεί, αυτή τη στιγμή, από ένα Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο διαμορφώθηκε από τον αποκλεισμό των μελών του Ράιχσταγκ και είναι πιστός υπηρέτης του μονοπωλιακού καπιταλισμού και των μεγαλοτσιφλικάδων, του οποίου η κινητήρια δύναμη αποτελείται από στρατηγούς του Reichswehr*. (φωνές Κομμουνιστών αντιπροσώπων “πολύ καλά”).

Παρά την παντοδυναμία του, το Υπουργικό Συμβούλιο, έχει μέχρι σήμερα αποτύχει πλήρως τόσο στην εγχώρια όσο και στην εξωτερική του πολιτική. Η εσωτερική του πολιτική χαρακτηρίζεται, όπως και εκείνη των προκατόχων του, από νομοθεσίες έκτακτου ανάγκης που προκαλούνται αυξάνοντας τις έκτακτες ανάγκες που ήδη υπάρχουν.

Ταυτόχρονα, το Υπουργικό Συμβούλιο, προσβάλλει το δικαίωμα των μαζών για την καταπολέμηση αυτής της δυστυχίας. Για την κυβέρνηση, οι ομάδες που χρήζουν βοήθειας και ανάγκης, αποτελούνται από μεγάλους γαιοκτήμονες, χρεωκοπημένους βιομήχανους, μεγαλοτραπεζίτες, ιδιοκτήτες ναυπηγείων και ασυνείδητους κερδοσκόπους. 

Οι φορολογικές, δασμολογικές και εμπορικές επιβαρύνσεις λαμβάνονται από τα πλατιά στρώματα του εργαζόμενου λαού, ώστε να ανταμειφθούν οι μικρές ομάδες ειδικών συμφερόντων. Επιδεινώνει την κρίση βάζοντας περιορισμούς στην κατανάλωση, καθώς και στην εισαγωγή και εξαγωγή προϊόντων. Η εξωτερική του πολιτική βλάπτει τα συμφέροντα των εργαζομένων (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «μεγάλη αλήθεια»). Αυτή καθοδηγείται από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και επιτρέπει στη Γερμανία να αμφιταλαντεύεται μεταξύ έλλειψης αποφασιστικότητας και ερασιτεχνισμού ανάμεσα στην αμετανόητη δουλοπρέπεια και διάθεση εκδίκησης, μια στάση που καθιστά τη Γερμανία όλο και περισσότερο εξαρτώμενη από τις μεγάλες δυνάμεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «μεγάλη αλήθεια»). 

Μια τέτοια πολιτική ζημιώνει τη σχέση μας με τη Σοβιετική Ένωση, η οποία είναι ένα κράτος με έντιμη πολιτική ειρήνη και οικονομική άνοδο και αποτελεί ένα στήριγμα για τη γερμανική εργατική τάξη (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «πόσο αλήθεια!»).

Το Υπουργικό Συμβούλιο φέρει την πλήρη ευθύνη για τις δολοφονίες των τελευταίων εβδομάδων, λόγω της άρσης της ενιαίας απαγόρευσης των ναζιστικών ομάδων, όπως η Storm Troopers (SA)** και της ευεργετικής στάσης του απέναντι στις εμφυλιοπολεμικές πολιτικές των φασιστικών ομάδων. 

Προσπαθεί μάταια να πείσει το λαό να ξεχάσει την ηθική και πολιτική του ενοχή σχετικά με τη διαμάχη των συμμάχων για τη διανομή της κρατικής εξουσίας, αλλά το χυμένο αίμα θα το συνδέει για πάντα με τους φασίστες δολοφόνους.

Η ανικανότητα του Ράιχσταγκ και η παντοδυναμία του Υπουργικού Συμβουλίου συμβολίζουν την παρακμή του αστικού φιλελευθερισμού και της κατάρρευσης του συστήματος παραγωγής. Αυτή δε η φθορά μπορεί επίσης να ανιχνευθεί στη ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία, που τόσο στη θεωρία όσο και στη πράξη αντιπροσωπεύει τον πιο σάπιο λόγο του αστικού κοινωνικού συστήματος. 

Η Papen-Schleicher*** πολιτική της κυβέρνησης είναι απλώς η απροκάλυπτη συνέχιση της κυβερνητικής πολιτικής του Bruning (με την ανοχή των σοσιαλδημοκρατών), της οποίας, είχε με τη σειρά της προηγηθεί ο παραδειγματικός καθορισμός της πολιτικής των σοσιαλδημοκρατών. (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «πολύ καλή»). 

Η πολιτική του «μικρότερου κακού» ενισχύει την αίσθηση ισχύος των αντιδραστικών δυνάμεων και τις προϋποθέσεις να δημιουργηθεί το μεγαλύτερο από όλα τα δεινά: η αδράνεια των μαζών. Έχουν πειστεί να μην κάνουν καμία χρήση της πλήρους ισχύος τους, εκτός του Κοινοβουλίου. Έτσι, η σημασία του Κοινοβουλίου για την ταξική πάλη του προλεταριάτου είναι επίσης μειωμένη. Αν το Κοινοβούλιο σήμερα, εντός των ορίων, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον αγώνα των εργαζομένων, είναι μόνο επειδή έχει την υποστήριξη των ισχυρών μαζών έξω από τα τείχη του.

Πριν το Ράιχσταγκ θέσει νέα ζητήματα με τις ειδικές ερωτήσεις της ημέρας, θα πρέπει ν’ αναχθεί σε κεντρικό του ζήτημα: Η ανατροπή της κυβέρνησης του Ράιχ, η οποία, κατά παράβαση του συντάγματος, απειλεί να παραγκωνίσει το Ράιχσταγκ εντελώς. 

Το Ράιχσταγκ θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Πρόεδρο και τους υπουργούς του Ράιχ για παραβίαση του συντάγματος και οι περαιτέρω αποφάσεις να ληφθούν ενώπιον του Κρατικού Δικαστηρίου της Λειψίας. Ωστόσο, αν τους οδηγούσαν ενώπιον αυτού του ανώτατου δικαστηρίου, θα ήταν σαν να κατηγορούσαν το διάβολο ενώπιον της γιαγιάς του (χειροκροτήματα και φωνές «μεγάλη αλήθεια» από την πλευρά των Κομμουνιστών εκπροσώπων).

Είναι προφανές, βέβαια, ότι μια κοινοβουλευτική απόφαση δεν θα είναι σε θέση να παραγκωνίσει την εξουσία, η οποία βασίζεται στους Reichswehr και όλους τους άλλους μηχανισμούς υποστήριξης του αστικού κράτους, καθώς και την τρομοκρατία των φασιστών, τη δειλία του αστικού φιλελευθερισμού και τη παθητικότητα των μεγάλων τμημάτων του προλεταριάτου. 

Η επικάλυψη της κυβέρνησης στο Ράιχσταγκ δεν μπορεί παρά να είναι ένα σήμα για την κινητοποίηση και την κατάληψη της εξουσίας από τις πλατιές μάζες έξω από το Κοινοβούλιο. (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «μεγάλη αλήθεια»). 

Στόχος αυτής της μάχης πρέπει να είναι να χρησιμοποιηθεί όλο το βάρος των οικονομικών και κοινωνικών προσόντων των εργαζομένων, καθώς και η μαζικότητα τους.

Ο αγώνας θα δοθεί ιδιαίτερα για να νικηθεί ο φασισμός που προτίθεται να καταστρέψει με αίμα και σίδερο όλες τις ταξικές εκφράσεις των εργαζομένων. Οι εχθροί μας γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ελάχιστο ποσοστό της δύναμης του προλεταριάτου προέρχεται από τον αριθμό των βουλευτικών εδρών. Η δύναμή του στηρίζεται σε πολιτικές, συνδικαλιστικές και πολιτιστικές οργανώσεις.

Το παράδειγμα του Βελγίου δείχνει στους εργαζόμενους, ότι ακόμα και κατά τη διάρκεια της χειρότερης οικονομικής ύφεσης, μια μαζική απεργία αποδεικνύεται ένα αποτελεσματικό όπλο, υπό την προϋπόθεση ότι η χρήση του υποστηρίζεται από την αποφασιστικότητα και την προθυμία οι μάζες να κάνουν θυσίες και δε συρρικνώνονται από τη διεύρυνση της μάχης και την καταστολή των δυνάμεων από τον εχθρό, με τη χρήση βίας. (φωνές από τους Κομμουνιστές βουλευτές «μεγάλη αλήθεια»). 

Η εξωκοινοβουλευτική αντίδραση της εργατικής τάξης, ωστόσο, δεν πρέπει να περιορίζεται στην ανατροπή μιας κυβέρνησης η οποία έχει παραβιάσει το σύνταγμα. Θα πρέπει να πάει πέρα από το στόχο της προκείμενης στιγμής, να προετοιμαστεί για την ανατροπή του αστικού κράτους και της βάσης του, που είναι το καπιταλιστικό σύστημα. Όλες οι προσπάθειες για την αντιμετώπιση της κρίσης, ενώ το καπιταλιστικό σύστημα εξακολουθεί να επικρατεί μπορεί να επιφέρουν μόνο την καταστροφή. 

Η παρέμβαση του κράτους απέτυχε επειδή το αστικό κράτος δεν ελέγχει την οικονομία, αλλά ελέγχεται από τον καπιταλισμό. («μεγάλη αλήθεια» φωνάζουν οι Κομμουνιστές βουλευτές). 

Δεδομένου ότι η διάταξη των δυνάμεων της κατέχουσας τάξης, δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει προς όφελός της και σε βάρος των παραγωγικών και καταναλωτικών μαζών. Η ελεγχόμενη οικονομία, με βάση τον καπιταλισμό είναι εξ’ αρχής αντιφατική. Όλες οι παρόμοιες προσπάθειες ηττήθηκαν από την ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Ο έλεγχος της οικονομίας, είναι δυνατός μόνο όταν καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. 

Ο τρόπος για να ξεπεραστούν οι οικονομικές κρίσεις και όλες οι απειλές των ιμπεριαλιστικών πολέμων είναι αποκλειστικά και μόνο με την προλεταριακή επανάσταση («μπράβο» φωνάζουν οι Κομμουνιστές), η οποία θα απομακρύνει την ατομική ιδιοκτησία της παραγωγής και ως εκ τούτου εγγυάται μια ελεγχόμενη οικονομία.

Η μεγάλη παγκόσμια ιστορική απόδειξη ότι αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί, είναι η Ρωσική Επανάσταση. Έχει αποδειχθεί ότι οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη να νικήσουν όλους τους εχθρούς τους, τους καπιταλιστές στη χώρα τους και τους ιμπεριαλιστές ληστές από το εξωτερικό. Έχει κομματιάσει τις συμβάσεις σκλαβιάς, όπως η Συνθήκη των Βερσαλλιών (φωνές από τους Κομμουνιστές «μεγάλη αλήθεια»).

Το Σοβιετικό κράτος επιβεβαιώνει επίσης το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι διαθέτουν την ωριμότητα να κατασκευάσουν ένα νέο οικονομικό σύστημα, στο οποίο μια υψηλότερη οικονομική ανάπτυξη της κοινωνίας μπορεί να συμβεί χωρίς καταστροφικές κρίσεις, διότι η αιτία της άναρχης μεθόδου παραγωγής έχει καταστραφεί-η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Ο αγώνας των εργατικών μαζών ενάντια στα καταστροφικά δεινά του παρόντος είναι, την ίδια στιγμή και αγώνας για την πλήρη απελευθέρωσή τους. Τα βλέμματα των μαζών πρέπει να κατευθύνονται σταθερά προς αυτό τον φωτεινό στόχο, που δεν πρέπει να περιβάλλεται από την ψευδαίσθηση της απελευθέρωσης της δημοκρατίας. Οι μάζες δεν πρέπει να επιτρέψουν στον εαυτό τους να φοβηθούν την ωμή χρήση βίας, που με τη χρήση της ο καπιταλισμός επιδιώκει την επιβίωσή του, με τη μορφή των νέων παγκόσμιων πολέμων και φασιστικών εμφυλίων διαμαχών.

Το πιο σημαντικό άμεσο καθήκον είναι η δημιουργία ενός Ενιαίου Μετώπου όλων των εργαζομένων, προκειμένου να γυρίσει πίσω ο φασισμός (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «μεγάλη αλήθεια»), προκειμένου να προφυλαχτούν από την υποδούλωση και την εκμετάλλευση τους, καθώς και να διατηρήσουν τη δική τους φυσική ύπαρξη με την ισχύ και τη δύναμη της οργάνωσής τους. 

Πριν από αυτή την επιτακτική ιστορική αναγκαιότητα, όλοι οι λόγοι που μας αναστέλλουν και μας διαιρούν, όπως πολιτικές, συνδικαλιστικές, θρησκευτικές και ιδεολογικές απόψεις πρέπει να κατέχουν υποδεέστερη θέση. Όλοι όσοι αισθάνονται να απειλούνται, όλοι εκείνοι που υποφέρουν και όλοι όσοι καιρό παλεύουν για την απελευθέρωση πρέπει να ανήκουν στο Μέτωπο ενάντια στο φασισμό και τους εκπροσώπους της κυβέρνησης. 

Η αυταρχικότητα των εργατών έναντι του φασισμού είναι η επόμενη απαραίτητη προϋπόθεση για την δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου στη μάχη κατά των κρίσεων και των ιμπεριαλιστικών πολέμων, που αιτία της ύπαρξής τους είναι τα καπιταλιστικά μέσα παραγωγής. 

Η εξέγερση των εκατομμυρίων εργαζόμενων ανδρών και γυναικών στη Γερμανία ενάντια στην πείνα, τη δουλεία, τις φασιστικές δολοφονίες και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους είναι μια έκφραση της ακατάλυτης μοίρας των εργαζομένων όλου του κόσμου. Το πεπρωμένο της διεθνούς κοινότητας πρέπει να την μετατρέψει σε μια μαχητική κοινότητα που να τους συνδέει με την εμπροσθοφυλακή των αδελφών της Σοβιετικής Ένωσης. Οι απεργίες και οι εξεγέρσεις σε διάφορες χώρες είναι πύρινα σημάδια που λένε ότι οι Γερμανοί αγωνιστές δεν είναι μόνοι τους. Παντού οι απόκληροι και οι καταπιεσμένοι λαοί κατευθύνονται προς την κατάληψη της εξουσίας. 

Το Ενιαίο Μέτωπο των εργαζομένων, που έχει τους ίδιους στόχους και στη Γερμανία, δεν πρέπει να στερείται τα εκατομμύρια των γυναικών, που εξακολουθούν να φέρουν τις αλυσίδες της έμφυλης σκλαβιάς (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «πολύ καλή»), και ως εκ τούτου εκτίθενται στην πιο καταπιεστική ταξική σκλαβιά. 

Στην πρωτοπορία πρέπει να αγωνιστούν οι νέοι που θέλουν να ανθίσουν και να ωριμάσουν. Σήμερα, άλλωστε, δεν αντιμετωπίζουν άλλες προοπτικές, παρά την τυφλή υπακοή και την εκμετάλλευση στους κόλπους της υποχρεωτικής παροχής υπηρεσιών. Στο Ενιαίο Μέτωπο ανήκουν επίσης όλοι όσοι αποτελούν το δημιουργικό δυναμικό και εργάζονται ώστε να αυξηθεί η ευημερία και ο πολιτισμός με τις γνώσεις και την επιμέλεια τους και έχουν γίνει περιττοί στην αστική κοινωνία του σήμερα. 

Ακόμα στο Μέτωπο ανήκουν οι μισθωτοί και οι μεροκαματιάρηδες σκλάβοι που πλήρωναν φόρους και συντηρούνταν από τον καπιταλισμό ενώ ταυτόχρονα τον συντηρούν και είναι θύματα του.

Ανοίγω αυτή την συνεδρίαση εκπληρώνοντας έτσι τα καθήκοντά μου ως επίτιμη πρόεδρος με την ελπίδα ότι, παρά τις τρέχουσες αδυναμίες μου, μπορώ να έχω ακόμα την τύχη να ανοίξω ως επίτιμη πρόεδρος την πρώτη σοβιετική συνεδρίαση της Σοβιετικής Γερμανίας.

*έτσι ονομαζόταν η στρατιωτική οργάνωση της Γερμανίας από το 1919 έως το 1935 (ΣτΜ).

**παραστρατιωτική οργάνωση που βοήθησε στην άνοδο του Χίτλερ το 1930 (ΣτΜ).

***οι Schleicher και Papen εργάστηκαν από κοινού για να υπονομεύσουν τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πρωσίας με επικεφαλής τον Otto Braun (ΣτΜ).

****Η Κλάρα Τσέτκιν γεννήθηκε στο Wiederau της Σαξονίας στις 5 Ιουλίου 1857. Γνώρισε και ασπάστηκε τον Σοσιαλισμό και τον Φεμινισμό κατά την διάρκεια των σπουδών της στην Γυναικεία Παιδαγωγική Ακαδημία της Λειψίας. Το 1881 έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. 

Παντρεύτηκε τον μαρξιστή Ossip Zetkin, έναν εξόριστο Ρώσο επαναστάτη. Το ζευγάρι απέκτησε 2 παιδιά πριν τον θάνατο του Ossip από φυματίωση το 1889. Το 1919 συμμετείχε στην ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας. 

Ο κύκλος της αποτελούνταν μεταξύ άλλων από τους Karl Liebknecht, Rosa Luxemburg, Paul Levi, Ernest Meyer. Από διάφορες θέσεις μάχεται δυναμικά, κατά τη διάρκεια της ζωής της, τον ρατσισμό, τις έμφυλες διακρίσεις, τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Πέθανε εξόριστη στην Μόσχα στις 20 Ιουνίου 1933.

Πηγή

Επίκαιρες οι Συνέπειες του Κέυνς

Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης (εκδ. Παπαζήση, σελ. 208) ο Τζον Μέιναρντ Κέυνς περιγράφοντας τι πρέπει να γίνει ώστε η ειρήνη να είναι διαρκής δεν αναφέρεται μόνο στις γερμανικές αποζημιώσεις αλλά και στον “κίνδυνο” των Σπαρτακιστών...

Το βιβλίο του Τζον Μέιναρντ Κέυνς Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης εκδ. Παπαζήση συνιστά ένα από τα κλασικά δείγματα γραφής σε θέματα που άπτονται την Πολιτική Οικονομία του 20^ουαιώνα και αποτελεί έναν έργο παρέμβασης στο ευρύτερο πολιτικό πεδίο. Αποτελεί προέκταση της προσωπικότητας ενός συνειδητοποιημένου Βικτωριανού της πνευματικής ελίτ της εποχής του με αίσθημα ευθύνης απέναντι στη κοινωνία, σε μία εποχή που η οικονομική θεωρία αποτελούσε μια ημιτελής κοινωνική επιστήμη.

Το τέλος του 1^ου παγκοσμίου πολέμου βρήκε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα σε πρωτόγνωρα διλλήματα. Όλες οι οικονομίες των εθνών-κρατών που είχαν λάβει μέρος στο πόλεμο παρουσίαζαν υπερδιογκωμένο δημόσιο χρέος, με έμφαση το εξωτερικό, και τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα. 

Το στάδιο μετάβασης από την «πολεμική» στην «ειρηνική» καπιταλιστική οικονομία έθετε πολλαπλά ζητήματα με σημαντικότερο όλων τα διασυμμαχικά χρέη όπου έμελλε να ήταν σημείο τριβής των διεθνών οικονομικών σχέσεων. Την εποχή εκείνη ο Κέυνς βρέθηκε μέλος της βρετανικής αντιπροσωπείας στις Βερσαλλίες, όπου υπογράφηκε η περιβόητη συνθήκη της ειρήνης που έμελλε να καταστρέψει την οικονομική βάση της ηττημένης Γερμανίας. Καθώς και το άμεσο μέλλον των λαών της Ευρώπης όπως αυτό συνέβη με την πραγματοποίηση του 2^ου παγκοσμίου πολέμου.

Κατά τον Κέυνς η συνθήκη των Βερσαλλιών το μόνο που ρύθμιζε σε ρεαλιστική βάση ήταν η στέρηση όλων των μέσων στων οποίων η ταπεινωμένη Γερμανία θα μπορούσε να αναπαραχθεί ως κράτος: της καταργούσε το εξωτερικό εμπόριο, της απαγόρευε τη διατήρηση βιομηχανίας και της υπονόμευε το σύστημα μεταφορών και δασμών. 

Με μία διεξοδική ανάλυση στατιστικών δεδομένων, όπως αναφέρεται στις Συνέπειες, το εφικτό και δίκαιο για τη Γερμανία προκειμένου να καλύψει τις συνολικές επανορθώσεις της ήταν τα 10 δις $ και όχι τα 40 δις. 

Στο βιβλίο αποκαλύπτεται ότι το σύνολο του συστήματος αποπληρωμής ήταν αδιαφανές και τα τοκοχρεολύσια θα κρατούσαν τη Γερμανία σε καθεστώς ισόβιας υποδούλωσης μέσω του εξωτερικού χρέους. Το παράδοξο είναι ότι σήμερα η Γερμανία ως ηγεμονική δύναμη της ευρωζώνης εφαρμόζει ένα τέτοιο πλαίσιο στα κράτη της περιφέρειας οξύνοντας όπως τότε τους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Για τον ίδιο η αναθεώρηση της συνθήκης (ειρήνης) των Βερσαλλιών ήταν μονόδρομος: «ο σκοπός μου σε αυτό το βιβλίο είναι να δείξω ότι η καρχηδονιακή ειρήνη δεν είναι πρακτικά ορθή ή δυνατή». 

Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν αποτέλεσαν τον κύριο λόγο που οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης πέρασαν στην ιστορία. 

Καθοριστικό ρόλο βέβαια για τη συγγραφή των Συνεπειών έπαιξε η παραίτηση του Κέυνς από το Υπουργείο Οικονομικών καθώς αυτό ταυτίζεται χρονικά. Σε μία εποχή που η πεφωτισμένη αστική τάξη σπανίως τολμούσε να ξεπεράσει τα όρια του πολιτικώς ορθού και του σεβασμού των ασκούντων την εξουσία, αποκαλύπτοντας τις ανεπάρκειες της τότε κυρίαρχης αντίληψης. Αυτό όμως δεν γίνεται μονάχα με την ανάδειξη των ψυχολογικών όρων. Η όλη του προβληματική θεμελιώνεται με την οικονομική θεωρία, την στατιστική, την δημοσιονομική πολιτική, την πολιτική θεωρία, τη διεθνή πολιτική οικονομία της εποχής, με συνακόλουθη την κυρίαρχη αντίληψη των διεθνών σχέσεων και της οικονομικής γεωγραφίας. Μέσω της ανάλυσης αναλύονται διεξοδικά ο ρόλος του πολέμου και η πρόταση «ειρήνης» του Κέυνς μέσω της δημιουργία ζώνης ελεύθερου εμπορίου στον κέντρο-ευρωπαϊκό χώρο.

Πολλοί πεφωτισμένοι της κυρίαρχης αντίληψης θεωρούν ότι οιΣυνέπειες αποτελούν τις ανησυχίες του Κέυνς ότι ο οικονομικός στραγγαλισμός της Γερμανίας θα οδηγούσε σε έναν νέο πόλεμο. Όπως και έγινε με το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο. Μόνο που αυτές αφορούσαν τη διάρρηξη της κεφαλαιοκρατικής μορφής εξουσίας στη Γερμανία. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει: «μία νίκη του σπαρτακισμού στη Γερμανία θα μπορούσε να είναι εύλογα το προοίμιο για την επανάσταση παντού», καθιστώντας κεντρικό ζήτημα τη διάσωση της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας. Εξ ου και η οικονομική σημασία της Γερμανίας για ολόκληρη την Ευρώπη και όχι για τόσο για λόγους οικονομικής αλληλεγγύης. 

Παρόλ’ αυτά το όνομα του Λένιν αξιοποιείται στις Συνέπειες προκειμένου να αναδειχθεί ο ρόλος του πληθωρισμού ως πιθανός μοχλός ανατροπής του καπιταλισμού. Ενώ από τη μία ασκείται η κριτική στο laissez-faire από την άλλη υπάρχουν σαφές τοποθετήσεις ενάντια στην επαναστατική δράση των μπολσεβίκων και των σπαρτακιστών. 

Στην ουσία διατυπώνεται ένα είδος μη μαρξικού σοσιαλισμού με κύρια χαρακτηριστικά τη μεσότητα και τον αποκλεισμό της βίας και άρα των ταξικών αντιθέσεων που καταδεικνύουν τα όρια και τις αντιφάσεις της κεϋνσιανής συναίνεσης, δηλαδή της κοινωνικής ειρήνης.

Πηγή

Συνελεύσεις τις επόμενες μέρες για οργάνωση δράσεων

Συνέλευση μεθαύριο την Δευτέρα στη Λεμεσό στις 19:00 και την Tρίτη στην Λευκωσία τη ίδια ώρα. Επικοινωνήστε στα email  που έχουμε εδώ (το τηλ δεν λειτουργεί προσωρινά, σύντομα θα μπει νέος αριθμός) ή με μήνυμα στον λογαριασμό στο facebook για τους χώρους συνάντησης. Για την Λάρνακα έχει καθοριστεί συνάντηση για τις 4 Σεπτέμβρη στις 19:00. Όσοι ενδιαφερεστε επικοινωνήστε.

Δεν Ξεχνάμε τα Ναζιστικά “Μπλόκα”

Ναζί + ταγματασφαλίτες στην κατοχή

Το καλοκαίρι του 1944 οι εργατογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά πλημμύρισαν με αίμα. Το σκηνικό επαναλήφθηκε κάμποσες φορές: τα μπλόκα. Ολόκληρες γειτονιές κυκλωνόταν, και μετά ξεκινούσε το όργιο βίας και τρομοκρατίας. «Έρευνες», μαζικές συλλήψεις, εκτελέσεις, βιασμοί, εμπρησμοί σπιτιών.

Το μπλόκο της Κοκκινιάς στις 17 Αυγούστου έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στην ιστορική μνήμη (και έχει αποθανατιστεί στην ταινία του Α. Κύρου το «Μπλόκο»). Ο απολογισμός της «εκκαθαριστικής επιχείρησης» ήταν τρομακτικός ακόμα και για τα δεδομένα της εποχής. Η γερμανική έκθεση αναφέρει 104 «νεκρούς εχθρούς» και 3.000 ομήρους, που οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι – και πολλοί από αυτούς θα συνέχιζαν μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί στην Γερμανία.

Είχαν προηγηθεί στο τέλος του Ιούνη και στον Ιούλη αιματηρά μπλόκα στου Ζωγράφου, στον Βύρωνα, το Δουργούτι (τον σημερινό Νέο Κόσμο), στη Γούβα (τμήμα του Παγκρατιού). Την πρακτική της σύλληψης ομήρων την είχαν ξεκινήσει οι Γερμανοί και τα Τάγματα Ασφαλείας στις 6 Ιούλη στο Περιστέρι. Οι Γερμανοί με την συνοδεία των Ταγματασφαλητών –και την ανεκτίμητη πάντοτε συνδρομή της Αστυνομίας, συγκεκριμένα του ΙΖ’ Παραρτήματος Ασφαλείας, συνέλαβαν 124 ομήρους. Οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου και από κει αμέσως στην Γερμανία. Μόλις 19 επέστρεψαν μετά τον πόλεμο.

Σε απάντηση το ΕΑΜ κήρυξε την Γενική Απεργία της 24 Αυγούστου, «για να σώσουμε τα αιχμάλωτα αδέλφια μας και τη ζωή μας» όπως ανέφερε χαρακτηριστικά το κάλεσμα. Ο Ιάσονας Χανδρινός στο βιβλίο του «ΟΠΛΑ το τιμωρό χέρι του λαού – Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στη κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942-1944» δίνει την εξής περιγραφή:

«Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ (και ιδιαίτερα της Ι Ταξιαρχίας) κινήθηκαν για αυστηρή περιφρούρηση στους τομείς της ευθύνης της, καθώς ήταν παραπάνω από βέβαιο πως ο Ράλλης θα χρησιμοποιούσε τους Ευζώνους για να χτυπήσει την απεργία. Πράγματι, στις 6 το πρωί, δυο φορτηγά γεμάτα πεζικό έφτασαν στο αμαξοστάσιο του τραμ της Καλλιθέας με σκοπό με επιστρατεύσουν τους τραμβαγέρηδες. 

Όταν τα φυλάκια του ΕΛΑΣ άνοιξαν πυρ κατά των τραμ που κινούνταν, ξεκίνησε η μάχη… Οι μάχες σταμάτησαν ως συνήθως το απόγευμα. Οι απώλειες των Ελασιτών και πολιτών έφτασαν τους 39 νεκρούς, από τους οποίους οι 20 ήταν Καλλιθεάτες, εκτελεσμένοι ομαδικά στην οδό Ανδρομάχης σε αντίποινα για τον τραυματισμό του γερμανού αξιωματικού. Όταν το βράδυ ο τραυματίας εξέπνευσε, ακόμα 17 κρατούμενοι μεταφέρθηκαν από το Γουδή και τη Μέρλιν για να εκτελεστούν στην οδό Σπάρτης σε τριάδες».

Όμως αυτό δεν ήταν το τέλος. Στις 28 Αυγούστου, οι Γερμανοί και οι Ταγματαλήτες περικύκλωσαν το Κουκάκι, τα Παλαιά Σφαγεία και την Καλλιθέα «και αφού συγκέντρωσαν όλους τους άνδρες στο γήπεδο της Α.Ε Καλλιθέας, εκτέλεσαν 24 με υπόδειξη μασκοφόρων. Σε λίγο οι κάτοικοι των Παλαιών Σφαγείων είδαν έντρομοι τα σπίτια τους να καίγονται από τα γερμανικά φλογοβόλα. Όλη η Καλλιθέα καλύφθηκε από ένα σύννεφο μαύρου καπνού, κάτω από τις επευφημίες των Τσολιάδων ‘που πετάνε τα φέσια ψηλά και βαράν στον αέρα να το χαρούνε΄». (το απόσπασμα από το βιβλίο του Ι. Χανδρινού).

Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που η Καλλιθέα είχε υποστεί τις επιδρομές των Γερμανών και των Ταγματασφαλητών. Ακριβώς ένα μήνα πριν από την απεργία και το μπλόκο του Αυγούστου, στις 24 Ιούλη, Ταγματασφαλήτες, Γερμανοί και το «Μηχανοκίνητο» της Αστυνομίας με διοικητή τον Νικ. Μπουραντά, εισέβαλαν στη γειτονιά για να την «εκκαθαρίσουν» σε αντίποινα για την εκτέλεση ενός χωροφύλακα από Ελασίτες. Ο ΕΛΑΣ επέλεξε να δοκιμάσει τις δυνάμεις σε μια τακτική μάχη σε κατοικημένο χώρο. Οι απώλειες ήταν βαριές, ανάμεσα σε αυτές και οι δέκα νεαροί μαχητές που αποκλείστηκαν σε σπίτι στην οδό Μπιζανίου και έπεσαν μαχόμενοι (το «Κάστρο της Μπιζανίου»).

Απεργία

Ούτε η Κοκκινιά είχε δεχτεί για πρώτη φορά τη βία των φασιστών και των συνεργατών τους. Στις 7 Μάρτη του 1944 Γερμανοί και ταγματασφαλήτες επιτέθηκαν στην περιοχή. Η επιχείρηση έγινε σε απάντηση μιας μεγάλης απεργίας που είχε ξεκινήσει στους ΣΕΚ και στον ΣΠΑΠ (τους σημερινούς ΟΣΕ και ΗΣΑΠ) στις 4 Μάρτη και είχε απλωθεί σε όλον τον Πειραιά τις επόμενες μέρες, ανάμεσα στα εργοστάσια που απεργούσαν ήταν και του Παπαστράτου, Καρέλια και Ρετσίνα. Στις μάχες που ακολούθησαν οι Ταγματασφαλήτες κατόρθωσαν να διεισδύσουν στην Νέα Κοκκινιά αλλά αποκρούστηκαν στα δρομάκια της Παλιάς Κοκκινιάς.

Τα μπλόκα και οι μάχες του καλοκαιριού του 1944 ήταν κλιμάκωση της βίας της φασιστικής κατοχής και των συνεργατών της. Όχι ότι πριν απ’ αυτά η Κατοχή ήταν λιγότερο βάρβαρη. Οι συλλήψεις, οι εκτελέσεις και οι δολοφονίες ήταν στην ημερήσια διάταξη. Η ίδια η επιβίωση ήταν ένας συνεχής αγώνας για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργατών και των οικογενειών τους. Τα «μπλόκα» ήταν η κορύφωση της απάντησης που έδωσαν οι γερμανικές αρχές κατοχής στο εργατικό κίνημα της Αθήνας.

Εργατικό ΕΑΜ

Το κίνημα είχε πάρει ορμή με τις απεργίες του φθινοπώρου του 1942, οργανωμένες από το Εργατικό ΕΑΜ, που επέβαλαν ότι οι εργάτες και οι φτωχοί δεν θα ξαναζούσαν ένα χειμώνα πείνας και θανάτου. Είχε κορυφωθεί με την Γενική Απεργία του Μάρτη του 1943 που απέτρεψε την «πολιτική επιστράτευση» που ήθελαν να επιβάλλουν οι Γερμανοί. 

Τον Απρίλη της ίδιας χρονιάς όρισαν μια νέα κυβέρνηση δωσιλόγων με πρωθυπουργό τον Ιωάννη Ράλλη. Αυτή η κυβέρνηση απέσπασε την έγκριση από τους αφέντες της για την ίδρυση των Ευζωνικών Ταγμάτων. Σ’ ένα διάγγελμά του με ημερομηνία 5 Μάη 1944 έλεγε:

«Υπενθυμίζω εις υμάς ότι αι Δυνάμεις του Άξονος, καίτοι έχουσαι να αντιμετωπίσουν όλας τας συνεπείας και τας βαρείας υποχρεώσεις του πρωτοφανούς εις έκτασιν πολέμου επέδειξαν εις πάσαν ευκαιρίαν την προς τον ελληνικόν λαόν συμπάθειάν των».

Έριξε αυτές τις μονάδες που τις αποτελούσαν κάθε καρυδιάς καρύδι από τον υπόκοσμο μέχρι «έντιμους έλληνες αξιωματικούς», παρέα με τις συμμορίες της Ειδικής Ασφάλειας και το «Μηχανοκίνητο» της Αστυνομίας Πόλεων για να διαλύσουν τα δίκτυα του ΕΛΑΣ, ΕΑΜ και ΚΚΕ με ένα όργιο δολοφονιών και τρόμου. Η τιμωρία των γειτονιών που είχαν γίνει κέντρα της Αντίστασης, στην ουσία ελέγχονταν από τον ΕΛΑΣ, ήταν το επόμενο βήμα. Δεν τα κατάφεραν σε εκείνη την εκστρατεία τους. Αντίθετα, όσο τέλειωνε το καλοκαίρι και έμπαινε ο Σεπτέμβρης, ο ΕΛΑΣ ξεκαθάρισε τις φωλιές των φασιστών δωσιλόγων από μια σειρά γειτονιές που είχαν βάλει πόδι, όπως το Παγκράτι.

Ο Ράλλης είχε την υποστήριξη όλης της άρχουσας τάξης στην οργάνωση αυτού του λουτρού αίματος. Γνώριζε πολύ καλά ότι η πλάστιγγα του πολέμου έγερνε αποφασιστικά υπέρ των Συμμάχων και προόριζε τα Τάγματα ως τον πυρήνα της ένοπλης δύναμης που θα έβαζε στη θέση τους τους «ξυπόλητους» που είχαν σηκώσει κεφάλι, μετά τον ερχομό των «απελευθερωτών» Συμμάχων. 

Υπάρχει και μαρτυρία του γερμανού πρεσβευτή και κατοχικού πληρεξούσιου Αλτενμπουργκ η οποία αναφέρει ότι: «…Σχετικά μ’ αυτό θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι ο Ράλλης είχε δηλώσει επανειλημμένα σε μεταξύ μας συζητήσεις, ότι ανέλαβε το αξίωμα μετά από συνεννόηση με την εξόριστη κυβέρνηση του Καϊρου».

Άλλωστε γι’ αυτό, παρόλο που εκείνη την εποχή τα Τάγματα καταδικάστηκαν ως «συνεργάτες του κατακτητή» από την κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής, μεταπολεμικά πήραν άφεση αμαρτιών. Ο Πλυτζανόπουλος, διοικητής τους στην Αθήνα, ο άνθρωπος που επέβλεπε προσωπικά τα μπλόκα και το θανατικό, αθωώθηκε. Το ίδιο και ο Μπουραντάς, η δράση του αποδόθηκε σε «ατυχείς συγκυρίες». Στη δίκη του ίδιου του Ράλλη παρέλασε κυριολεκτικά όλη η «καλή κοινωνία» για να υπερασπιστεί τον ίδιο και τα «Τάγματα».

Αξίζει να μαθαίνουμε για εκείνο το ματωμένο καλοκαίρι του 1944, να τιμάμε την μνήμη όσων έπεσαν στον αγώνα ενάντια στους ναζί και τους συνεργάτες τους. Ο λόγος είναι προφανής. Σήμερα, οι απόγονοι εκείνων που ορκίζονταν «αιωνίαν πίστην στον φύρερ του γερμανικού λαού Αδόλφο Χίτλερ», δολοφονούν μετανάστες και υπόσχονται ότι θα «ξεκαθαρίσουν» και τους κομμουνιστές, τους αριστερούς. 

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα παριστάνουν τους φίλους του λαού, τους αγνούς εθνικιστές, ενώ δεν είναι τίποτα παραπάνω από βρωμεροί μισθοφόροι των αφεντικών τους. Θρασύδειλοι φονιάδες, σαν τους «τσολιάδες» που πετούσαν τα φέσια τους όταν καίγονταν οι συνοικισμοί έχοντας τις πλάτες των Ες-Ες, έτσι και σήμερα κομπάζουν για τις βρομιές τους με τις πλάτες των μπάτσων και τα στραβά μάτια της «δικαιοσύνης». Να τους ξεριζώσουμε από κάθε γειτονιά, από παντού.

Πηγή

Γράμμα του Nicola Sacco στο γιο του

Σαν σήμερα, (χθες) στις 23 Αυγούστου 1927, εκτελέστηκαν δύο από τις πιο γνωστές και ηρωικές φυσιογνωμίες του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ, οι  Ιταλοί μετανάστες, Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti. 

Οι δύο τους, γνωστές μορφές του αναρχικού ρεύματος των ΗΠΑ και αποφασισμένοι συνδικαλιστές εργάτες μέχρι τέλους, έπεσαν θύματα μιας πολιτικής στοχευμένης εκστρατείας, και εν τέλει καταδικάστηκαν για ένα έγκλημα που δεν διέπραξαν ποτέ. 

Στην υπεράσπιση τους έγινε ένα συγκλονιστικό παγκόσμιο ρεύμα αλληλεγγύης, ενώ συγκινητική και πρωτοφανής ήταν η ατρόμητη και ανθρώπινη ταυτόχρονα στάση που κράτησαν μέχρι την τελευταία τους ανάσα. 

Πολλά έχουν γραφτεί και γυριστεί για την υπόθεση. Μπορείτε να δείτε δύο σύγχρονα αφιερώματα, ένα πολύ καλό τουΡιζοσπάστη, ένα σημερινό του tvxs, να ακούσετε το infowar - αφιέρωμα του Άρη Χατζηστεφάνου, ενώ με μια αναζήτηση στο internet μπορείτε να βρείτε τη γνωστή ταινία και την πασίγνωστη μπαλάντα στη μνήμη τους με τη μουσική του Ennio Morricone και την φωνή της Joan Baez. 

Εδώ παραθέτουμε το συγκλονιστικό γράμμα του Joe Sacco στον γιο του, λίγες ώρες πριν οδηγηθεί στην ηλεκτρική καρέκλα. 

Το Γράμμα του Nicola Sacco στον γιό του.

Αν δεν αλλάξει κάτι, θα μας εκτελέσουν στην ηλεκτρική καρέκλα, αμέσως μετά τα μεσάνυχτα,

Επομένως είμαι εδώ τώρα,  δίπλα σου, με αγάπη και ανοιχτή καρδιά,

Όπως ήμουν και εχθές.

Μην κλάψεις, Dante. Αρκετά δάκρυα ξοδεύτηκαν,

σαν της μητέρας σου τα δάκρυα που στέρεψαν εφτά χρόνια τώρα,

χωρίς να κάνουν και κανένα καλό.

Για αυτό γιέ μου, αντί να κλάψεις, στάσου δυνατός και γενναίος,

για να μπορείς να παρηγορήσεις τη μητέρα σου.

.

Κι όταν θα θες να την αποσπάς από την αποκαρδιωτική μοναξιά,

να την πηγαίνεις μια μεγάλη βόλτα στην ήρεμη εξοχή,

να μαζεύετε λουλούδια από δω και από κει.

Και να ξεκουράζεστε κάτω από τη σκιά των δέντρων, δίπλα στη μουσική του νερού,

η γαλήνη της φύσης, θα της αρέσει τόσο πολύ,

Όπως σίγουρα και σε σένα.

Αλλά γιε μου, πρέπει να θυμάσαι: Μη δώσεις όλο σου τον εαυτό.

.

Χαμήλωσε λίγο τον εαυτό σου, μόνο ένα βήμα, για να βοηθήσεις τους αδύναμους στο πλάι σου.

Τους αδύναμους, που ζητούν βοήθεια, τους διωκόμενους και τα θύματα.

Είναι φίλοι σου, φίλοι δικοί μου και δικοί σου, είναι οι σύντροφοι που παλεύουν,

Ναι και καμιά φορά πέφτουν.

Όπως ο πατέρας σου, ο πατέρας σου και ο Bartolo, έπεσαν στη μάχη.

Πάλεψαν και έχασαν τη ζωή τους μόλις χθες, στη διεκδίκηση της ευτυχίας,

και της ελευθερίας για όλους.

.

Στον αγώνα της ζωής, θα βρεις, θα βρεις περισσότερη αγάπη.

Και επίσης στον αγώνα, είναι που θα σ’ αγαπήσουν. 

.

Απόδοση- Επιμέλεια: Θάνος Ανδρίτσος

Πηγή

Αιματοβαμμένοι και ...βραβευμένοι ηγέτες του Ισραήλ

Έγινε λοιπόν και αυτό: Τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της ελληνικής Βουλής ο Σιμόν Πέρες, για την «προσφορά τον στην παγκόσμια κοινότητα και την ειρήνη». Λεν ρωτήθηκε φυσικά κανείς, ούτε αναζητήθηκαν στοιχειώδεις επιφάσεις «θεσμικής εγκυρότητας» για την απόφαση αυτή. Σιγά μην «κολλούσαν» σε τέτοιες... λεπτομέρειες οι εγχώριες πολιτικές ελίτ και μάλιστα σε μία περίοδο, κατά την οποία εκτός όλων των άλλων αναγορεύουν το Τελ Αβίβ σε ύψιστο «σύμμαχο - προστάτη» στην παρτίδα των υδρογονανθράκων και της ΑΟΖ... 

Είναι προφανές ότι το ίδιο το ποιόν τον τιμώμενου προσώπου δεν έχει καμία σημασία: Εάν χρειαζόταν, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης θα ανακήρυττε μέγιστο ειρηνοποιό και... ευεργέτη της «παγκόσμιας κοινότητας» τον Αριέλ  Σαρόν, ή τον (προσφάτως αποθανόντα) Γιτζάκ Σαμίρ, ή ακόμη και τον «Χ» τέως στρατιωτικό που θα καμάρωνε ότι συμμετείχε στη σφαγή των γυναικόπαιδων στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα καιΣατίλα, στοΛίβανο, το 1982...

Στην περίπτωση του σημερινού ισραηλινού προέδρου η βράβευση διαθέτει ένα «νομιμοποιητικό στοιχείο», από εκείνα που ενδέχεται να σημαίνουν κάτι στο νου  των αδαών, των αφελών, των ηλιθίων ή των υποκριτών: Ο Σιμόν Πέρες τιμήθηκε το 1994 με Νόμπελ Ειρήνης για τις συνομιλίες που  κατέληξαν στις Συμφωνίες τον Όσλο, όπως και ο συμπατριώτης τον Γιτζάκ Ράμπιν, αλλά και ο παλαιστίνιος ηγέτης Γιασέρ Αραφάτ. Νόμπελ Ειρήνης είχε απονεμηθεί το 1978 σε ένα από τα χειρότερα, τα πλέον αδίστακτα, αιμοσταγή «γεράκια» ολόκληρης της ισραηλινής πολιτικής και στρατιωτικής ιστορίας: Τον Μεναχέμ Μπέγκιν. Αυτός και ο τότε πρόεδρος της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ τιμήθηκαν για την περιβόητη Συμφωνία τον Καμπ Ντέιβιντ, η οποία επέβαλλε στη Μέση Ανατολή την  Pax Americana με τρόπο ετεροβαρή και εξαιρετικά οδυνηρό για τους Παλαιστινίους, όπως θα έχουμε την  ευκαιρία να θυμηθούμε στη συνέχεια.

Εάν το θέμα μας ήταν τα κριτήρια με τα οποία απονέμεται κατά καιρούς το Νόμπελ Ειρήνης, θα αρκούσε η υπόμνηση ενός ονόματος για παραδοθούμε στην οργή ή στο γέλιο- αμφότερα θα φάνταζαν λογικές αντιδράσεις: Το 1973 «νομπελίστας» ήταν ο .. Χένρι Κίσινγκερ, για τη συνεισφορά του-είπαν- στη συμφωνία ειρήνευσης στο Βιετνάμ! Η πολεμική ήττα, βεβαίως, των ΗΠΑ είχε ήδη καταστεί αναπόφευκτη, όταν ο «μάγος της αμερικανικής διπλωματίας» ανέλαβε να μεθοδεύσει τη σταδιακή απεμπλοκή της Ουάσιγκτον από τη χαμένη -πλέον- υπόθεση του Βιετνάμ. Έτσι, για να μην ξεχνάμε τι εστί (και τι όχι) Νόμπελ Ειρήνης...

Όλοι και όλα στον καιρό τους! Σα­ράντα ημέρες προτού βραβευθεί εν Αθήναις ο... ουμανιστής Πέρες, ο ελληνικός Τύπος τίμησε -με τον τρόπο του- τον άρτι αποθανόντα Γιτζάκ Σαμίρ. Τον ακροδεξιό πρωθυπουρ­γό του Ισραήλ κατά τις περιόδους 1983-84 και 1986-92.

Ο Σαμίρ πέθανε σε βαθιά γεράματα, καταβεβλημένος (και) από το αλτσχάιμερ. Θα έλεγε πάντως κανείς ότι έπασχαν από... εκούσιο αλτσχάιμερ οι συντάκτες των περισ­σότερων κειμένων, εξ όσων αφιέρωσαν στον εκλιπόντα τα ελληνικά ηλεκτρονικά και έντυ­πα ΜΜΕ. Ως συνήθως, οι τιμητικές εξαιρέ­σεις απλώς επιβεβαίωσαν τον κανόνα.

Ορισμένοι «δεν θυμήθηκαν» καν ότι επί πρωθυπουργίας Σαμίρ, το 1987, ξέσπασε η συγκλονιστική παλαιστινιακή πρώτη Ιντι-φάντα. Άλλοι... κάτι θυμήθηκαν, έτσι, δίχως περαιτέρω νύξεις. Κι ας επιστράτευσε τό­τε το ισραηλινό κράτος εναντίον της καθο­λικής, νεανικής «εξέγερσης της σφεντόνας» τόση κτηνωδία, ώστε ακόμη και η Ουάσιν­γκτον αναγκάστηκε να το επικρίνει για μεθό­δους «ωμές» και «ενίοτε ασυμβίβαστες προς τους διεθνείς κανόνες», στις 15 Δεκεμβρίου 1987. Μια εβδομάδα αργότερα το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο HE καταδίκασε ομόφωνα (οι ΗΠΑ απείχαν) «τους πυροβολισμούς του ισραηλινού στρατού εναντίον άοπλων Πα­λαιστινίων, που προκαλούν τον θάνατο και τον τραυματισμό πολλών από αυτούς».

Τα ημέτερα ΜΜΕ «δεν θυμήθηκαν»... Επήρεια του δόγματος «ο αποθανών δεδικαίωται»; Μπα, μάλλον εφαρμογή του άτυ­που «ο σιωνισμός εξωραΐζεται»... Με ανάλο­γη... ανόρεχτη μνήμη, η πλειονότητα του ελ­ληνικού Τύπου ανέφερε «ξερά» πως ο Σαμίρ στα νιάτα του υπήρξε μέλος εξτρεμιστικής σι­ωνιστικής οργάνωσης. Κάτι σαν νεανική τρέ­λα, βρε αδελφέ...

Ας αναφέρουμε λοιπόν εμείς λίγα πράγ­ματα ακόμη: Ο Σαμίρ είχε διατελέσει στέλε­χος της τρομοκρατικής συμμορίας «Στερν», γνωστής και ως «Λέχι». Λέγεται ότι ήταν ένας από τους τρεις επιτελείς της οργάνω­σης που σχεδίασαν τη δολοφονία του Κόμη Μπερναντότε, μεσολαβητή του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη, τον Σεπτέμβριο του 1948. Δέ­κα μήνες νωρίτερα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ είχε εγκρίνει το διαμελισμό της Πα­λαιστίνης και τη δημιουργία- εκεί- εβραϊκού κράτους (29 Νοεμβρίου 1947).

Προς τι η δολοφονία εκείνη; Απλούστα­τα, από το καλοκαίρι του 1948 η ισραηλινή κυβέρνηση του Μπεν Γκουριόν είχε αποφα­σίσει πως δεν θα δεχόταν καν συζήτηση για παλιννόστηση των παλαιστινίων προσφύγων. Αναμενόταν όμως ότι ο ΟΗΕ θα ζητούσε την επιστροφή των εκτοπισμένων, κάτι που έγι­νε κι επισήμως τον Δεκέμβριο του 1948. Το Ισραήλ επιθυμούσε να αποστείλει εγκαίρως το μήνυμα...

Κάποιος θα αναρωτηθεί: «Ποια σχέση μπορεί να έχει ο βραβευθείς Πέρες, ιστο­ρικό στέλεχος του Εργατικού Κόμματος, με τον Σαμίρ του ακροδεξιού Λικούντ»; Πώς δεν έχει...

Εν πρώτοις ο Πέρες διετέλεσε -κι αυτός-μέλος τρομοκρατικής, παραστρατιωτικής ορ­γάνωσης: Το 1947 εντάχθηκε στη «Χαγκάνα», την πολιτοφυλακή του Μπεν Γκουριόν, η οποία ανέπτυσσε διπλή δράση: Αφενός αντιμαχόταν τους Βρετανούς κι αφετέρου βοηθούσε τη «Στερν» και την «Ιργκούν» στο έργο της βίαιης εκδίωξης των Αράβων από τα εδάφη τους. Από τη «Χαγκάνα» πέρασαν κι άλλοι μετέπειτα πρωθυπουργοί, όπως οι ΣαρόνκαιΡάμπιν.

Περίπου 700.000 Παλαιστίνιοι επί συνό­λου 1,3 εκατομμυρίου έφυγαν κακήν κακώς το 1947-48, για να σωθούν από το μένος των σιωνιστικών συμμοριών.

Οταν ξέσπασε η Ιντιφάντα του 1987, το Εργατικό Κόμμα συγκυβερνούσε με το ακροδεξιό «Λικούντ» του πρωθυπουργού Σαμίρ. Τότε ο Πέρες ήταν υπουργός Εξωτε­ρικών. Υπουργός «Άμυνας» ήταν άλλο ιστο­ρικό στέλεχος των Εργατικών: Ο Γιτζάκ Ράμπιν, πρωθυπουργός κατά τα έτη 1974-77.

Το Εργατικό Κόμμα δεν ταυτιζόταν με το «Λικσύντ» εφ' όλης της ύλης του Παλαι­στινιακού Απέρριπτε βεβαίως- όπως κι ο Σαμίρ- τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαι­στινιακού κράτους, αλλά όχι και το διάλο­γο με την PLO. Επιδιώκοντας όμως να γίνει ο όποιος μελλοντικός διάλογος με αναμφι­σβήτητη και καταλυτική την ισραηλινή θέση ισχύος, οι Πέρες - Ράμπιν συναίνεσαν απο­λύτως στη «γραμμή» της αιματηρής κατάπνι­ξης της Ιντιφάντα. Ο δεύτερος μάλιστα, ως αρμόδιος υπουργός, είχε το «γενικό πρό­σταγμα»...

Στρατιώτες πυροβολούσαν στο κεφάλι ή την πλάτη άοπλους ή κατόχους... σφεντόνας. Έσπαγαν με πέτρες τα χέρια νεαρών. Έκα­ναν «γύρους του θανάτου» σε παλαιστινια­κούς καταυλισμούς με τζιπ, από τους προφυλαχτήρες των οποίων ήταν δεμένοι Παλαι­στίνιοι. Ξυλοκοπούσαν με απίστευτη βαναυ­σότητα μικρά παιδιά, αρκετά εκ των οποίων ξεψυχούσαν με σπασμένη σπονδυλική στήλη ή από εσωτερική αιμορραγία.

Αυτά και άλλα παρόμοια «ανδραγαθή­ματα», βεβαιωμένα από δημοσιογράφους, γιατρούς και παρατηρητές της αρμόδιας υπηρεσίας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (UNRWA), «πιστώθηκε» ο Ράμπιν το 1987. Ο ίδιος άνθρωπος το 1994- πρωθυπουργός τότε- βραβεύθηκε με... Νόμπελ Ειρήνης. Σχεδόν αγιοποιήθηκε το Νοέμβριο του '95, όταν τον σκότωσε ένας φανατικός, ακροδε­ξιός Εβραίος που δεν μπορούσε να ανεχθεί τη Συμφωνία του Όσλο με την PLO.

Ας ταξιδέψουμε όμως μακρύτερα στο χρόνο. Στο πρωινό της 9ης Απριλίου 1948: Στο ήσυχο αραβικό χωριό Ντέιρ Γιασίν, χα­ρούμενες παιδικές φωνές υποδέχονταν τη νέα ημέρα. Αυτή όμως έμελλε να είναι η τε­λευταία για 251 άνδρες, γυναίκες, παιδιά και γέρους. Ένοπλοι της ακροδεξιάς, σιωνι­στικής, δολοφονικής οργάνωσης «Ιργκοΰν» έκαναν επιδρομή στο χωριό και τους κατα­κρεούργησαν.

Οι ίδιοι οι θύτες παρουσίασαν στον Τύ­πο τις σορούς των θυμάτων. Σε άλλες αρα­βικές κοινότητες, μεγάφωνα τοποθετημένα σε φορτηγά διαλαλούσαν ότι ο πληθυσμός είχε δύο επιλογές: Να εγκαταλείψει την πε­ριοχή, ή να έχει το τέλος των κατοίκων του Ντέιρ Γιασίν.

Επικεφαλής των σφαγέων του Ντέιρ Για­σίν, της «Ιργκούν», ήταν ο Μεναχέμ Μπέγκιν, ο άνθρωπος που θα γινόταν πρωθυ­πουργός στα έτη 1977-1983.

Νωρίτερα, τον Ιούλιο του 1946, υπό τις δι­αταγές του η «Ιργκούν» ανατίναξε το ξενο­δοχείο «King David* της Ιερουσαλήμ, όπου έδρευαν βρετανοί στρατιωτικοί επιτελείς. Σκοτώθηκαν περίπου εκατό άνθρωποι- Άρα­βες, Εβραίοι, Βρετανοί. Ο Μπέγκιν δήλωσε-σύμφωνα με ορισμένους απολογητικά, κατ' άλλους... πανηγυρικά: «Η ένταση της έκρη­ξης ξεπέρασε τις προσδοκίες μας!».

Ο Μπέγκιν ήταν ο πρωθυπουργός δυο εισβολών οτο Λίβανο, το '78 και το '82. Στη δεύτερη τα ισραηλινά στρατεύματα άφησαν πίσω τους 18.000 νεκρούς αμάχους. Ανάμε­σα τους, εκείνοι των Σάμπρα - Σατίλα.

Υπουργός «Άμυνας» τότε ήταν ο Αριέλ Σαρόν και φυσικά πρόσθεσε άλλη μία «χρυ­σή σελίδα» στο αιμοσταγές ιστορικό του: Εκτελεστής 69 γυναικόπαιδων στο παλαιστι­νιακό χωριό Κίμπια το 1953, υπεύθυνος για τους φόνους 270 αιγυπτίων αιχμαλώτων πο­λέμου το 1956, για την εν ψυχρώ δολοφονία 104 Παλαιστινίων το 1971. Διετέλεσε πρωθυ­πουργός στα έτη 2001-2006.

Τελικά, στο Ισραήλ η προϋπηρεσία κά­ποιου ως δημίου αμάχων φαίνεται πως απο­τελεί ισχυρότατο σημείο του «βιογραφικού» ενός υποψήφιου πρωθυπουργού! Κι όμως, οι αρχές ενός τέτοιου κράτους έχουν την ξετσιπωσιά να χαρακτηρίζουν ως εν δυνάμει «τρομοκράτες» - και να συμπεριφέρονται αναλόγως- ακόμη και τους ακτιβιστές που μεταφέρουν τρόφιμα και φάρμακα στη Λω­ρίδα της Γάζας!

Η «εκκαθάριση» του 1947-1948 και τα συ­μπαρομαρτούντα ιδεολογήματα περί «ανω­τερότητας» του «περιούσιου εβραϊκού λα­ού» δεν σηματοδότησαν απλώς μια ετερο­χρονισμένη οικειοποίηση ναζιστικών μεθό­δων και αντιλήψεων. Φαντάζει απίστευτο, εί­ναι όμως αληθινό: Το 1940- 41, δηλαδή όταν ήδη εξελίσσονταν οι αντισημιτικές διώξεις στο Τρίτο Ράιχ, σκληροπυρηνικοί σιωνιστές της «Λέχι» πρότειναν τη συμμέτοχη των ένο­πλων εβραϊκών οργανώσεων στον πόλεμο, στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας! Στό­χος: Να εκδιωχτούν οι Άγγλοι από την Πα­λαιστίνη.

Τίποτε δεν μένει όμως δίχως ιστορική συ­νέχεια, αν είναι βαθιά ριζωμένο: Η διαρκής μιλιταριστική παράκρουση την οποία βιώ­νει η ισραηλινή κοινωνία τα τελευταία χρό­νια, σε συνδυασμό με την επιρροή της ρατσι­στικής αυταρέσκειας των «περιουσίων», εμ­φανίζει στην πολιτική σκηνή της χώρας ακό­μη και δεδηλωμένους θαυμαστές του Χίτ­λερ, όπως είναι ο Μοσέ Φάιγκλιν του «Λικούντ».

Ας το έχουν αυτό υπόψη οι μικρόνοες οι οποίοι, όχι μόνο εθελοτυφλούν μπροστά στην προφανή συγγένεια του φασισμού με τον σιωνισμό, αλλά επιπλέον πασχίζουν κατ^' εξακολούθηση να μετατρέπουν τον δικαιο­λογημένο παγκόσμιο σεβασμό προς τα θύ­ματα του Ολοκαυτώματος σε ανοχή προς τα εγκλήματα του Τελ Αβίβ.

Να δεχθούμε, μήπως, ότι θα ήταν υπερ­βολή ή και εμπάθεια να μνημονεύονται σήμερα ως στοιχεία του DNA των ισραη­λινών ελίτ οι δολοφόνοι της «Λέχι» ή της «Ιργκούν»- όσοι VIP κι αν «γαλουχήθη­καν» κάποτε στις τάξεις τους, οτιδήποτε κι αν έχει συμβεί τα τελευταία (ας πούμε) δέ­κα χρόνια στη Τζενίν, το Λίβανο ή την απο­κλεισμένη Γάζα;

Μα το ερώτημα είναι κατά πόσο το ίδιο το Τελ Αβίβ θα επιθυμούσε μια τέτοια - φρα­στική και θεωρητική, έστω- παραγραφή. Αυ­τό είναι που δηλώνει... υπερήφανο!Την πε­ρασμένη άνοιξη πραγματοποιήθηκαν εκδη­λώσεις για τα είκοσι χρόνια από το θάνα­το του Μπέγκιν. Σε μία ομιλία του ο πρωθυ­πουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου έπλεξε το εγκώμιο της «Ιργκούν», λέγοντας ότι σε αυ­τήν οφείλεται εν πολλοίς η δημιουργία ισρα­ηλινού κράτους...

Ναι, της «Ιργκούν» των σφαγέων. Ναι, ο Νετανιάχου. Αλήθεια, αυτόν πότε θα τον βραβεύσεις Βαγγέλη Μεϊμαράκη;

Όταν οι ''ειρηνοποιοί νομπελίστες'' βάφτζαν το δόρυ ...κλαδί ελιάς!

Μπορεί άραγε ένα κοπάδι αρπα­κτικών πουλιών να καλυφθεί πίσω από ένα κλαδί ελιάς - και μάλιστα ψεύτικο; Όχι ασφα­λώς...

Το παραμύθι των «ειρηνοποιών» του Τελ Αβίβ εδράζεται κυρίως σε ένα χονδροειδές αξίωμα: Όποιος υπογράφει, κάπου, κάπο­τε, κάποια συμφωνία που θεωρείται - άλλο αν είναι στην πραγματικότητα- «καταπραϋ­ντική», τότε τον αγκαλιάζουν τα καθαρτήρια νερά μιας κολυμπήθρας του Σιλωάμ και εξα­λείφουν σωρείες εγκλημάτων, όπως τα προ­αναφερθέντα.

Με αυτή τη «λογική» είναι να αναρωτιέ­σαι: Μήπως θα έπρεπε σε λίγες ημέρες να δώσουμε κανένα μεταθανάτιο Νόμπελ Ειρή­νης και στον... φον Ρίμπεντροπ, τον υπουργό Εξωτερικών της χιτλερικής Γερμανίας, τον πρώτο εκ των καταδικασθέντων στη Νυρεμ­βέργη που ανέβηκε στο ικρίωμα και απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου Ί946;

Εξηγούμαστε: Στις 23 Αυγούστου είναι επέτειος της σύναψης του Συμφώνου μη Επί­θεσης (γνωστού και ως «Συμφωνία Μολότοφ- Ρίμπεντροπ»), του 1939, ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και το Τρίτο Ράιχ. Εάν λοιπόν οι δια­χρονικές θωπείες της «διεθνούς κοινότητας» προς το Τελ Αβίβ προάγουν μια τόσο... πα­ρανοϊκή επιτομή της έννοιας «ειρηνοποιός», ίσως είναι ώρα να «καθαριστεί» κάτι κι από το «όνομα» προσώπων όπως ο φον Ρίμπε­ντροπ, του οποίου άλλωστε οι τελευταίες λέ­ξεις ήταν «εύχομαι ειρήνη στον κόσμο». Κα­λό δεν ακούγεται; «Σφαγείς, αλλά με συμ­βολή στην ειρήνη». Κάπως, κάποτε, για κά­ποιους λόγους...

Η αλήθεια είναι ότι δεν στερείται λογι­κής -κάθε άλλο- μια παρατήρηση: Προτού εκδώσει ετυμηγορίες, η Ιστορία (κι όχι φυ­σικά ως θύμα... βιασμού και συγγραφικής αυθαιρεσίας των εκάστοτε επικυρίαρχων) οφείλει να συνεκτιμά όλες τις παραμέτρους, σεβόμενη πριν από όλα τον ίδιο τον τρόπο της εξέλιξης της: Δεν κινείται ευθύγραμμα, δεν «ανασαίνει» δίχως σκαμπανεβάσματα και αντιφάσεις.

Υπό αυτό το πρίσμα, θα μπορούσε άραγε να θέσει η Ιστορία στη ζυγαριά της τους... «νο­μπελίστες» ηγέτες του Τελ Αβίβ και να αναθέσει στα «μετριοπαθή» τους πεπραγμένα ρόλο υπολο­γίσιμου αντίβαρου σε θηριωδίες ετών ή δεκαετι­ών; Μα η ίδια η «ποιότητα» των εν λόγω «ειρη­νεύσεων» και τα αποτελέσματα των αντίστοιχων συμφωνιών θα καθιστούσαν πικρό ανέκδοτο τυ­χόν καταφατική απάντηση!

«Στο Καμπ Ντέιβιντ ο Σαντάτ αντάλλαξε την αραβική Ιερουσαλήμ με την έρημο του Σι­νά», είπε το Σεπτέμβριο του '78, οργισμένος, ο Αραφάτ, σχολιάζοντας το... επίτευγμα της φιλο-αμερικανικής (πλέον) κυβέρνησης του Καίρου και, αντιστοίχως, την κατ' ευφημισμόν «διαλλακτι­κότητα» του Μπέγκιν. Δύσκολα θα διαφωνούσε κανείς με τον Αραφάτ. Το ετεροβαρές του πράγ­ματος ήταν, όντως, εξόφθαλμο.

Το '78 ο Μπέγκιν δεν... κουνήθηκε ρούπι από την κατηγορηματική άρνηση του να αποδεχθεί δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Η συμφω­νία αρκέστηκε σε κάποια φραστικά ...νεφελώμα­τα περί παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης που δεν σή­μαιναν απολύτως τίποτε, όπως θα επιβεβαιωνό­ταν τάχιστα.

Ως προς τους ισραηλινούς εποικισμούς στα κα­τεχόμενα, μάλιστα, η συμφωνία του Καμπ Ντέι­βιντ απετέλεσε τραγελαφικό... γρίφο: Τόσο ο Σα­ντάτ όσο κι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ, θεωρούσαν ότι ο Μπέγκιν δεσμεύτηκε να σταμα­τήσει τους εποικισμούς επί μια μεταβατική πεντα­ετία. Ο ίδιος όμως είπε ότι δεσμεύτηκε για λίγους μήνες. Τι έγινε τελικά; Ναι, σωστά μαντέψατε...

Συνολικά στην περίοδο της εξαετούς διακυ­βέρνησης του Μπέγκιν, οι έποικοι στη Δυτική 'Όχθη σχεδόν εξαπλασιάστηκαν: Από 4.000 το 1977 έγιναν 23.000το 1983. Το υπενθύμισε η ισρα­ηλινή εφημερίδα Haaretz την  περασμένη άνοιξη, κατά τις ημέρες των κρατικών «ταρατατζούμ» για τα είκοσι χρόνια από το θάνατο του Μπέγκιν.

Οι άλλοι δυο «νομπελίστες» του Τελ Αβίβ, ο Πέρες και ο Ράμπιν, εξυμνήθηκαν για τις δι­απραγματεύσεις που απέφεραν τις Συμφωνίες του Όσλο, έτσι όπως εξειδικεύτηκαν στο Κάιρο το 1994 (Όσλο 1)και την Τάμπα το 1995 (Όσλο 2). Νωρίτερα, το 1993, είχε συμφωνηθεί η στα­διακή επιστροφή κατεχόμενων εδαφών εκ μέ­ρους του Ισραήλ.

Φαινομενικά, το Τελ Αβίβ έκανε το '93 έναν αξιοσημείωτο, αξιέπαινο συμβιβασμό. Ο προ­σεκτικός παρατηρητής όμως θα συγκρατούσε -από το '93- τον ενθουσιασμό του, ανεπηρέαστος ων από κάθε πνεύμα «παλαιστινιακού μαξιμαλισμσύ» (η ίδια η PLO άλλωστε μόνο για κάτι τέ­τοιο δεν θα μπορούσε να επικριθεί), προσμετρώ­ντας τα πολλά και σημαντικά κενά της συμφωνίας. Ασάφεια περιέβαλε την τύχη της Ιερουσαλήμ, το μέλλον των εκατομμυρίων παλαιστινίων προσφύ­γων, τους ισραηλινούς εποικισμούς, τα σύνορα του μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους.

Τα πράγματα επιδεινώθηκαν δραματικά για τον παλαιστινιακό πληθυσμό από το '94- '95, όταν καθορίστηκε ο τρόπος της επιστροφής των κατε­χομένων. Τα παλαιστινιακά εδάφη κατατμήθηκαν, έτσι ώστε να μοιάζουν με «βραχονησίδες» (πυκνές αλλά ασύνδετες μεταξύ τους), σε μια «θά­λασσα» δρακόντειου ισραηλινού ελέγχου. Ακόμη και η μετακίνηση προς εργασιακούς προορισμούς κατέληξε οδύσσεια Η καθημερινή ζωή της συντρι­πτικής πλειονότητας των Παλαιστίνιων χειροτέρε­ψε σε βαθμό ασύλληπτο, εν συγκρίσει προς την εποχή της ολοκληρωτικής ισραηλινής κατοχής!

Επρόκειτο για ένα είδος «στραγγαλισμού»:

Από το 1992 (λίγο πριν από το «ευεργετικό» Όσλο) μέχρι το 19%, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ μει­ώθηκε κατά 36% στα κατεχόμενα. Στις παραμο­νές της δεύτερης Ιντιφάντα (2000) η ανεργία ήταν τετραπλάσια εκείνης που καταγραφόταν στη δε­καετία του '80. Την άνοιξη του 1999 η Διεθνής Αμνηστία περιέγραφε τα κατεχόμενα ως «μια χώ­ρα φραγμάτων ανάμεσα στη μια πόλη και την άλ­λη, το ένα χωριό και το άλλο», σημειώνοντας ότι οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί και οι πυροβολισμοί είχαν γίνει είδος ρουτίνας «εκεί όπου μπορεί να απαγορευτεί η διέλευση Παλαιστίνιων».

Ο αμερικανός δημοσιογράφος Κρις Χέτζες έγραφε στο Foreign Affairs, τον Μάιο του 2003: «Η Γάζα και η Δυτική Όχθη θυμίζουν τα γκέτο των μαύρων στη Νότια Αφρική της εποχής του απαρτχάιντ»...

Για αυτές τις... λαμπρές «παραχωρήσεις», απόρροιες των Συμφωνιών του Όσλο, πήρε Νό­μπελ Ειρήνης το «μετριοπαθές» δίδυμο Πέρες -Ράμπιν, το «έργο» του οποίου - βεβαίως, βεβαί­ως- αμφισβητείται μόνον από «ακραίους»! Κάτι τέτοια λένε οι απανταχού ανεκδιήγητοι που αξί­ζουν Νόμπελ  (Αλ)Χημείας...

Πηγή