Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Για τις αντιφασιστικές πορείες σε Λευκωσία και Λεμεσό


Ούτε στην Κύπρο, ούτε πουθενά – Τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά”, ήταν το σύνθημα που ακούστηκε δυνατά με τις δυο σημαντικές και μαζικές αντιφασιστικές πορείες στην Λευκωσία στις 20 Οκτώβρη και στην Λεμεσό στις 26 Οκτώβρη.

Ήταν η απάντηση που έδωσαν εκατοντάδες Κύπριοι αγωνιστές στην προσπάθεια που γίνεται από την πλευρά των φασιστών και των νεοναζί του ΕΛΑΜ να σηκώσουν κεφάλι. Νοσταλγοί και επίδοξοι συνεχιστές της ΕΟΚΑ β', που υμνούν το πραξικόπημα, εκφράζουν το θαυμασμό τους για την δράση του και τιμούν τους δολοφόνους που ήταν μέλη της, οι φασίστες μέσα στην κρίση νομίζουν πως μπορούν να βρουν πρόσφορο έδαφος για να σπείρουν το βρωμερό ρατσιστικό και φασιστικό δηλητήριό τους. Όμως και η μαζικότητα και ο παλμός των διαδηλώσεων έδειξαν πως οι φασίστες είναι ανεπιθύμητοι και στην Κύπρο.

Όταν οι ναζί και τα αφεντικά ένιωσαν τι σημαίνει “Τιμωρό χέρι του λαού”


Το βιβλίο του Ιάσονα Χανδρινού «Το τιμωρό χέρι του λαού – Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942-1944» κυκλοφορεί στη δεύτερη και συμπληρωμένη έκδοσή του. Η πρώτη έκδοση έγινε φέτος τον Μάρτη, ανατυπώθηκε μόλις δυο μήνες μετά και τώρα ήρθε η δεύτερη έκδοση. 

Τη δίψα για την ιστορία μιας από τις πιο ηρωικές περιόδους της ιστορίας του κινήματος στην Ελλάδα τροφοδοτεί η οργή και η αποφασιστικότητα χιλιάδων αγωνιστών να παλέψουν ενάντια σε τρόϊκες, μνημόνια και νεοναζί. Μια δίψα που εκφράζεται όχι μόνο στην υποδοχή του βιβλίου αλλά και στη συμμετοχή στις εκδηλώσεις που οργανώνει η ΚΕΕΡΦΑ με ομιλητή τον συγγραφέα του.

Ο Χανδρινός συνδέει την ανάπτυξη και τη δράση του ΕΛΑΣ της Αθήνας με το εργατικό κίνημα και τους αγώνες του. Πρόκειται για μια μεγάλη συνεισφορά στην κατανόηση εκείνης της περιόδου. Οι ρίζες του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ βρίσκεται στις ομάδες περιφρούρησης των μεγάλων διαδηλώσεων που συγκλόνισαν την Αθήνα από το τέλος του 1942 μέχρι και το καλοκαίρι του 1943. Η εργατική τάξη απάντησε στο χειμώνα της πείνας του 1941-42 με μαζικούς απεργιακούς αγώνες –και ο ΕΛΑΣ ξεκίνησε να οργανώνεται με βάση τους χώρους δουλειάς (ο «συνδικαλιστικός ΕΛΑΣ»). 

Η Γενική Απεργία και οι ηρωικές διαδηλώσεις ακύρωσαν την επιστράτευση τον Μάρτη του 1943. Ήταν μια κορυφαία παρέμβαση του εργατικού κινήματος που καθόρισε τις εξελίξεις. Αυτό που ο συγγραφέας Γιώργος Θεοτοκάς περιέγραφε στο ημερολόγιό του στην Απελευθέρωση ως «ατμόσφαιρα ταξικού πολέμου» είχε εκεί τις ρίζες της. Ο Ιάσονας σ’ αυτή την δεύτερη έκδοση μας δίνει ακόμα περισσότερα στοιχεία γι’ αυτό, μερικές φορές εντυπωσιακά:

«Στους μαζικούς χώρους δουλειάς που είχαν ήδη αλωθεί από τον ΕΑΜικό συνδικαλισμό, οι επεμβάσεις των αρχών Ασφαλείας και των Γερμανών εξόργισαν τους ΕΑΜίτες εργάτες. 

Διευθυντές μεγάλων εργοστασίων που γνώριζαν συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις, όπως τα υφαντουργεία και οι καπνοβιομηχανίες Κεράνη και Παπαστράτου στον Πειραιά, δέχονταν σωματικές επιθέσεις από οργανωμένες ομάδες εργατών, οπλισμένων με ξύλα και λοστούς. Ο Σοφοκλής Φλέγγας, διευθυντής της καπνοβιομηχανίας Κεράνη ‘έφαγε ξύλο με σιδερένια λοστάρια από ομάδα μηχανουργών σιδηροδρομικών’ . Ο Ανδρεάδης (διευθυντής του Παπαστράτου, που τελούσε ουσιαστικά υπό έλεγχο μιας ισχυρής εργοστασιακής επιτροπής), ‘σακατεύτηκε στο ξύλο από ομάδα μηχανουργών’, το ίδιο και ο Απέργης τον Σεπτέμβριο, ενώ στην ίδια πηγή γίνεται λόγος και για τη δολοφονία του ‘προδότη εργοδηγού του Σταυριακού’ από Επονίτες. 

Αυτά τα περιστατικά βίαιης ανταπόδοσης σηματοδοτούν μια νομιμοποίηση της ‘επαναστατικής’ βίας ως απόλυτα θεμιτής προέκτασης του μαζικού πολιτικού αγώνα ήδη από το καλοκαίρι του 1943». (σελ. 59).

Πηγές της άλλης πλευράς

Σε ένα άλλο σημείο, παραθέτει τα εξής: «Πηγές της άλλης πλευράς συμπλήρωναν την εικόνα ενός πραγματικού ταξικού πολέμου. Το Φεβρουάριο του 1944 ο δικηγόρος Παναγιώτης Σιφναίος ανέφερε σε μια διεισδυτικότατη έκθεσή του προς την εξόριστη κυβέρνηση, ότι τα αστικά κέντρα βίωναν την αφόρητη τρομοκρατία ένοπλων παραστρατιωτικών ομάδων του ΚΚΕ: ‘Το ΕΑΜ ετοιμάζει εις τας Αθήνας νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου η οποία ήρχισεν ήδη’.

Οι κομμουνιστές αποτελούν τα ‘αντικοινωνικά στοιχεία’, οι εθνικόφρονες τους ‘άοπλους νοικοκυραίους που πρέπει να υπερασπίσουν εαυτούς’ και προτείνεται ως μόνος τρόπος για να σωθεί η κατάσταση, να εξοπλισθεί η ‘κοινωνία’ (δηλαδή οι μαχητικές ‘εθνικές’ οργανώσεις των Αθηνών) καλύτερα από τους τρομοκράτες του ΕΑΜ. Σε αυτή την εθνική και κοινωνική κρίση, τον πόλεμο ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη, οι πόλεις θα είναι το αποφασιστικό πεδίο μάχης: ‘Όλα τα κινήματα και οι επαναστάσεις στην ελληνική ιστορία είχαν ένα κοινόν χαρακτηριστικό: Εκρίθησαν εις τας Αθήνας». (σελ. 198-99)

Οι προπαγανδιστές της θεωρίας των «άκρων» αρέσκονται στο να κάνουν αναφορές στην «κόκκινη» βία της Κατοχής, για να δικαιολογήσουν τη «μαύρη βία». Το ένα άκρο υποτίθεται ότι ήταν ο «ολοκληρωτισμός» του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που δεν ανεχόταν την ύπαρξη άλλων αντιστασιακών οργανώσεων. 

Η αλήθεια βέβαια ήταν πολύ διαφορετική. Στη δεύτερη έκδοση του βιβλίου περιέχονται μερικά πολύτιμα στοιχεία για τη δράση του ΕΔΕΣ της Αθήνας. Η ΟΠΛΑ και ο ΕΛΑΣ δεν τον έβαλαν στο στόχαστρο επειδή γενικώς ήταν διαφωνούντες, αλλά επειδή ήταν συνεργάτες των ναζί. Διορισμένος δήμαρχος της Νίκαιας, από την κυβέρνηση Ράλλη, όταν έγινε το αιματοβαμμένο μπλόκο, ήταν ένα μέλος του ΕΔΕΣ Αθήνας. Μια άλλη οργάνωση που χτυπήθηκε ανελέητα από το «τιμωρό χέρι του λαού» ήταν η «Χ» του Γρίβα, 51 νεκροί. Πάρα πολλοί από αυτούς ήταν οργανικά ενταγμένοι στην «Δίωξη του Κομμουνισμού» της Ειδικής Ασφάλειας, δηλαδή σε μια υπηρεσία υπό τις διαταγές των Ες-Ες και της Γκεστάπο.

Η ΟΠΛΑ όμως δεν εκτελούσε μόνο συνεργάτες των ναζί. Δεν ήταν απλά μια «περιφρουρητική» οργάνωση στην υπηρεσία του κινήματος. Μια πτυχή της δράσης της ήταν και οι δολοφονίες επαναστατών που διαφωνούσαν με την πολιτική «εθνικής ενότητας», δηλαδή της ταξικής συνεργασίας του ΚΚΕ. Η ερμηνεία αυτής της πλευράς ήταν από τα αδύνατα σημεία της πρώτης έκδοσης. Στην δεύτερη, ο Ιάσονας κάνει ένα βήμα μπροστά. Επισημαίνει ότι: «η πύκνωση των εκτελέσεων το διάστημα Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 1944 δεν είναι τυχαία: Είναι η περίοδος που οι παλινωδίες της πολιτικής του ΚΚΕ και οι αντιφάσεις της γραμμής απελευθέρωναν φωνές μιας ‘αριστερής’ αντιπολίτευσης στους κόλπους του εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου, ενδεχομένως και του κόμματος, που έπρεπε να καταπνιγούν». (σελ. 136) 

Με άλλα λόγια, ο κόσμος της βάσης (κι όχι μόνο) που αμφισβητούσε την γραμμή που οδηγούσε στα ξεπουλήματα του Λιβάνου και της Καζέρτας δεν έπρεπε να έρθει σε επαφή με τις ιδέες εκείνων που έλεγαν ότι ο πόλεμος ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να σημαίνει υποταγή στους ιμπεριαλιστές και θα δικαιωθεί μόνο με την εργατική επανάσταση.

Μια μόνιμη δικαιολογία των ηγεσιών της Αριστεράς για τους συμβιβασμούς τους ήταν –και δυστυχώς παραμένει- ότι το «επίπεδο της συνείδησης» των εργατών δεν επέτρεπε περισσότερα. Με άλλα λόγια, μετέθετε τις δικές της ευθύνες στις πλάτες του κόσμου που πάλευε. 
Μια από τις πολύτιμες συμβολές του βιβλίου είναι ότι μας ανοίγει παράθυρα μέσα από τα οποία μπορούμε να πάρουμε μια γεύση για την πραγματική «συνείδηση» αυτού του κόσμου που μάτωνε και πάλευε. Όπως το παράδειγμα των τριών ΕΛΑΣιτών από το Φάληρο που αποφάσισαν με δική τους πρωτοβουλία να εκτελέσουν δυο χωροφύλακες της Ειδικής, με ενέδρα στην Πατησίων. Ο ένας στη μαρτυρία του που κατέγραψε ο Ιάσονας, λέει: «Τι ΟΠΛΑ και ξεόπλα, εκείνη την εποχή άμα βασάνιζες αγωνιστές σ’ έπαιρνε ο διάολος» (σελ. 119).

Οι «ομάδες μηχανουργών» που τσάκιζαν στο ξύλο τους διευθυντές που κάρφωναν απεργούς και εργοστασιακές επιτροπές δεν έπασχαν από έλλειψη «ταξικής συνείδησης», αλλά από έλλειψη ταξικής πολιτικής. Σήμερα αυτό το έλλειμμα μπορούμε να το καλύψουμε. Το βιβλίο του Ι. Χανδρινού και η συζήτηση που προκαλεί, είναι βοήθεια σ’ αυτήν την προσπάθεια.


Σημείωση δική μας: Υπάρχουν αμφιλεγόμενα σημεία, προσεγγίσεις και ερμηνείες στο κείμενο, για τις οποίες δεν μπορούμε να πάρουμε θέση, πέραν από το ότι έγιναν και άδικες εκτελέσεις από την ΟΠΛΑ.

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Βασανιστήρια και ηλεκτροσόκ από την Αστυνομία στους αντιφασίστες στην Αθήνα


Συνέντευξη του δικηγόρου Κώστα Παπαδάκη στην εφημερίδα Πριν.

Είστε συνήγορος των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μηχανοκίνητης πορείας της 6ης Οκτώβρη. Υπάρχουν σοβαρές καταγγελίες για τις συνθήκες κράτησής τους. Τι ακριβώς καταγγέλλουν οι συλληφθέντες;

Αυτό που καταγγέλλουν οι συλληφθέντες πρώτα από όλα είναι ότι η σύλληψή τους δεν έγινε εξαιτίας του ότι υπήρξαν ενδείξεις τέλεσης αξιόποινων πράξεων αλλά εξαιτίας του ότι συμμετείχαν σε μια αντιφασιστική μοτοπορεία. Η αστυνομία διεμβόλισε την πορεία, την διέσπασε, την καταδίωξε σε διάφορα σημεία της Αθήνας και έφτασε να την κυνηγάει από τον Άγιο Παντελεήμονα μέχρι τα Εξάρχεια. Οι αναβάτες των μηχανών που είχαν μικρότερη ιπποδύναμη έμειναν πίσω και πληρώσανε την νύφη.

Το δεύτερο είναι η κακοποίηση κατά την ώρα της σύλληψης κατά διαφόρους τρόπους, μεταξύ των οποίων και κάποιος που για πρώτη φορά παρουσιάζεται στα χρονικά, η εκκένωση ηλεκτρικού ρεύματος με πιστόλι τίζερ στην πλάτη ενός από τους συλληφθέντες, η οποία δημιουργεί πρόσκαιρη παράλυση. Όπως επίσης ο βίαιος ξυλοδαρμός και η κακοποίηση όλων ανεξαιρέτως όσων συνελήφθησαν από τους αστυνομικούς.

Πρέπει να πω ότι και κατά την διάρκεια της καταδίωξης τέθηκε σε κίνδυνο η σωματική ακεραιότητα των διαδηλωτών από τους χειρισμούς και διεμβολισμούς των αστυνομικών της ομάδας δέλτα, που άλλωστε είναι γνωστοί και από την περίπτωση της Αγγελικής Κουτσουμπού, την οποία πήγαν να σκοτώσουν πριν μερικά χρόνια στο Σύνταγμα.

Το δεύτερο σημείο κακοποίησης είναι κατά την μεταφορά και την κράτησή τους την πρώτη βραδιά στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση, με ξύλο, λεκτική βία, ορθοστασία, απειλές ότι οι φωτογραφίες τους θα αναρτηθούν στο διαδίκτυο και θα δοθούν αρμοδίως στην Χρυσή Αυγή, και βεβαίως απαγόρευση επικοινωνίας με συγγενείς και δικηγόρους μέχρι το μεσημέρι της επόμενης μέρας.

Σε προηγούμενη συνέντευξή σας είχατε χαρακτηρίσει τις κατηγορίες κατασκευασμένες…

Ναι, τις θεωρώ κατασκευασμένες, και το στηρίζω στα εξής επιχειρήματα. Οι σοβαρότερες κατηγορίες από αυτές που αντιμετωπίζουν οι 15 είναι οι εξής 2: η μία είναι διατάραξη κοινής ειρήνης από πρόσωπα τα οποία είχαν καλυμμένα χαρακτηριστικά, η γνωστή επιβαρυντική περίσταση του λεγομένου κουκουλονόμου. Οι πράξεις αυτές αποδίδονται σε ανθρώπους οι οποίοι ήταν εποχούμενοι, σε μηχανές, και φορούσανε κράνη. Είναι γνωστό ότι ο αναβάτης της μηχανής, είναι υποχρεωμένος από τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας να φοράει κράνος και δεν είναι δυνατόν η χρήση του να θεωρείται παραλλήλως παράνομη και στοιχείο επιβαρυντικής τέλεσης αξιόποινης πράξης. 

Όπως είναι και εκτός λογικής να αποδίδονται σε εποχούμενους, σε μοτοσικλέτες, σωρηδόν τραυματισμοί και σπασίματα.

Η δεύτερη κατηγορία είναι η απόπειρα βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης. 
Το στήσιμο εδώ είναι σε δυο επίπεδα. Το ένα είναι το νομικό επίπεδο, όπου ακόμα και αλήθεια να έλεγαν οι ψευδομάρτυρες οι οποίοι κατέθεσαν, δεν στοιχειοθετείται η πράξη αυτή γιατί το μόνο αποδεικτικό υλικό είναι μια ιατρική γνωμάτευση του ΚΑΤ για έναν από τους δυο φερομένους ως παθόντες, η οποία μιλάει για μια σπασμένη μύτη ενός ανθρώπου. Το αδίκημα της βαριάς σωματικής βλάβης όμως για να στοιχειοθετηθεί, προϋποθέτει πρόκληση μόνιμης αναπηρίας. 

Στην υπόθεση του Σίμου Σεισίδη, την οποία χειρίζομαι ως δικηγόρος του, ο Σίμος Σεισίδης πυροβολήθηκε από αστυνομικούς χωρίς ο ίδιος να πυροβολήσει ή να προσπαθήσει να το κάνει με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του δεξιού του ποδιού. Στην δίκη, ο αστυνομικός με διάταξη του εισαγγελέα πρωτοδικών κρίθηκε αθώος, αλλά μετά από προσφυγή μου, η υπόθεση πήγε στην εισαγγελία εφετών η οποία και τον παραπέμπει τελικά για βαριά σωματική βλάβη αλλά όχι σκοπούμενη. 

Εδώ τώρα για μια σπασμένη μύτη κατηγορούνται ότι έκαναν απόπειρα να προκαλέσουν βαριά σωματική βλάβη και παράλληλα σκοπούμενη. Ο ένας λόγος κατά συνέπεια για τον οποίο θεωρώ στημένη την κατηγορία είναι η υπερβολική διόγκωση της κατηγορίας από την εισαγγελία.

Ο δεύτερος λόγος έγκειται στο ότι είναι αναξιόπιστες οι καταθέσεις των μαρτύρων που ενοχοποιούν ορισμένα από τα πρόσωπα των 15, κάτι που θα αποδειχθεί και στο δικαστήριο. Κυρίως όμως υπάρχει το γεγονός ότι η αναγνώριση των κατηγορουμένων δεν έγινε με τους δικονομικούς κανόνες που επιβάλλονται, δηλαδή να υποχρεωθεί πρώτα ο μάρτυρας να περιγράψει τα χαρακτηριστικά του προσώπου και μετά να κληθεί να τον αναγνωρίσει, και δεύτερον να γνωρίζει ο υποβαλλόμενος σε αναγνώριση ότι υποβάλλεται στην διαδικασία αυτή, ώστε να έχει το δικαίωμα να ζητήσει κατά την παράσταση εξέταση, παρουσία συνηγόρου του και υποβολή υπερασπιστικών δικαιωμάτων.

Ευρύτερα τώρα, έχει γίνει πλέον σύνηθες το μέτρο των προληπτικών προσαγωγών. Το αυτό μέτρο είναι νόμιμο και ποια θεωρείτε ότι είναι η πολιτική στόχευση του αρμόδιου υπουργείου; 

Οι προσαγωγές αποσκοπούν στην τρομοκράτηση των διαδηλωτών και ιδιαίτερα της νεολαίας, και την επιβολή ενός αισθήματος παντοδυναμίας της αστυνομικής εξουσίας απέναντι στους πολίτες. Είναι μια πρακτική αντίθετη προς το σύνταγμα, διότι το σύνταγμα δεν αναγνωρίζει θεσμό προσαγωγών. Αναγνωρίζει μόνο την δυνατότητα σύλληψης μετά από αιτιολογημένο ένταλμα ή από αυτόφωρη σύλληψη. 

Παρόλα αυτά, υπάρχει το προεδρικό διάταγμα 141/1991 το οποίο ιδρύθηκε την περίοδο του δόγματος Μητσοτάκη «το κράτος είστε εσείς», το οποίο προβλέπει την δυνατότητα οποιουδήποτε αστυνομικού στον δρόμο να προσαγάγει κάποιον τον οποίο θεωρεί ύποπτο. Τα προηγούμενα χρόνια, αυτή η διάταξη εφαρμοζότανε σε μεμονωμένες περιπτώσεις ποινικών περιστατικών.

Τα τελευταία χρόνια όμως, αρχής γενομένης από τότε που ήταν ο Χρυσοχοίδης στο υπουργείο Δημοσίας Τάξης, άρχισε να εφαρμόζεται με σαφή στόχευση σε πρόσωπα τα οποία κατευθύνονταν σε διαδηλώσεις. Αναφέρθηκε κιόλας ρητά ότι οι προσαγωγές γίνονται για αυτό τον λόγο. 
Αργότερα, προστέθηκε κι ένα επιχείρημα ακόμη, ότι οι προσαγωγές γίνονται σε πρόσωπα τα οποία μεταφέρουν μαζί τους αντικείμενα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέσα τέλεσης αξιόποινης πράξης. Πολύ πρόσφατη είναι και η δήλωση του Δένδια, στην οποία ομολογεί το νομικό κενό που υπάρχει.

Η πρακτική της αστυνομίας να διενεργεί προσαγωγές μαζικές δεν είναι μόνο αντισυνταγματική είναι και παράνομη διότι εξέρχεται ακόμα και από τα όρια της αρμοδιότητας που την παρέχει το προεδρικό διάταγμα 141/1991, διότι δεν γίνεται με κριτήριο εάν ο προσαγόμενος έχει τελέσει κάποια αξιόποινη πράξη ή είναι ύποπτος να τελέσει κάποια αξιόποινη πράξη, αλλά ότι κατευθύνεται να πάρει μέρος σε μια διαδήλωση. Αντίκειται δηλαδή όχι μόνο στην προσωπική ελευθερία αλλά και στο δικαίωμα συμμετοχής σε συναθροίσεις.

Πως σχολιάζετε τη δημοσιοποίηση φωτογραφιών των συλληφθέντων;

Και αυτό αποτελεί ένα συμπληρωματικό μέσο τρομοκράτησης των διαδηλωτών, ιδίως σε μια περίοδο έντονης δράσης των συμμοριών της  Χρυσής Αυγής και διαφόρων παρακρατικών και αστυνομικών ομάδων. Πρόκειται για μια επίσης απροκάλυπτα παράνομη διάταξη, δεδομένου ότι δεν αφορά καταζητούμενους ή πρόσωπα τα οποία έχουν τελέσει εγκληματικές πράξεις, κακουργηματικές, ή έχει κριθεί τελεσίδικα κάτι τέτοιο. Είναι παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας και της νομοθεσίας περί προσωπικών δεδομένων. 

Δυστυχώς και αυτός ο νόμος έχει παράθυρο το οποίο επιτρέπει στον εισαγγελέα πρωτοδικών να εκδίδει διάταξη άμεσα με την οποία να δημοσιοποιούνται τα στοιχεία αυτά, χωρίς να παρέχει στον πρόσωπο του οποίου τα στοιχεία δημοσιοποιούνται την ανάλογη δυνατότητα να αντιτάσσεται με ένδικα μέσα.

Φαινόμενα κρατικής τρομοκρατίας, αστυνομικής καταστολής παρατηρούμε και στους χώρους εργασίας. Πχ είδαμε τι έγινε στην Χαλυβουργία. Σε συνδυασμό πάντα με τις δικαστικές αποφάσεις επίσης τις οποίες η εργοδοσία και το κράτος χρησιμοποιεί ώστε να κρίνει κάποια κινητοποίηση των εργαζομένων παράνομη και καταχρηστική…

Είναι δεδομένο ότι ένα ποσοστό που αγγίζει το 100% των δικαστικών αποφάσεων που κρίνουν απεργίες, τις χαρακτηρίζουν παράνομες και καταχρηστικές. Παρόλα αυτά στην περίπτωση της Χαλυβουργίας, η αστυνομία και η κυβέρνηση δεν κράτησαν ούτε τα προσχήματα. Και αυτό διότι ναι μεν βγήκε, όπως αναμενόταν, παράνομη και καταχρηστική η απεργία που έκανε το σωματείο των χαλυβουργών από τον Νοέμβριο του 2011 μέχρι τον Μάιο του 2012, για τυπικούς λόγους, ότι δήθεν δεν είχε ειδοποιηθεί η εργοδοσία, το αφήνω στην κρίση του καθενός, αλλά την μέρα που εισέβαλλαν τα ΜΑΤ για να εκκενώσουν το κτίριο της Χαλυβουργικής και να κάνουν συλλήψεις, η απόφαση για την απεργία που είχε κηρυχτεί παράνομη και καταχρηστική είχε πάψει να ισχύει. 

Υπήρχε νέα απόφαση της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων, η οποία είχε κοινοποιηθεί στην εργοδοσία νόμιμα και σύμφωνα με το τυπικό μέρος του νόμου, επρόκειτο για νέα απεργία κατά της οποίας δεν είχε προσφύγει η εργοδοσία στα δικαστήρια. Ήρθε λοιπόν η αστυνομία και αυθαίρετα, χωρίς να έχει δικαστική απόφαση στο συγκεκριμένο ζήτημα, επενέβη.

Το εργατικό κίνημα πως μπορεί να αντιμετωπίσει την κρατική καταστολή;  Υπάρχει η δυνατότητα, όπου αυθαιρετεί το κράτος και η εργοδοσία με κάποιο τρόπο, περά από τις αυταπάτες, να υπάρξει μια  οργανωμένη απάντηση; 

Το εργατικό κίνημα οφείλει να γνωρίζει, και το γνωρίζει προφανώς, ότι θα αντιμετωπίσει ολομέτωπη καταστολή στο επίπεδο της αστυνομίας, στο επίπεδο της σκλήρυνσης των νόμων και στο επίπεδο της εναντίον του ερμηνείας και εφαρμογής των νόμων από όλους τους αρμόδιους, διοίκηση, δικαστήρια. Οφείλει και να μην έχει νομικές αυταπάτες, ότι θα βρει το δίκιο του στα δικαστήρια. 

Από την άλλη μεριά οφείλει να επιλέγει εκείνες τις μορφές πάλης που ανταποκρίνονται κάθε φορά στον συσχετισμό των δυνάμεων και είναι ανάλογες στα αιτήματά τους. Οι κοινωνικές αγώνες μπορεί να είναι, να γίνονται με μέσα νόμιμα, μπορεί να γίνονται μερικές φορές και με μέσα παράνομα, εκείνο που τους δικαιώνει είναι η αποδοχή τους από το σύνολο της κοινωνίας.

Χρειάζεται ένας σοβαρός προσανατολισμός του κινήματος προς την κατεύθυνση της ανάδειξης του αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή, έχοντας συνείδηση ότι οι νόμοι είναι οι κανόνες με τους οποίους ασκείται η εξουσία και η σκληρότερη είναι η εφαρμογή τους. Αποτελεί προϊόν του εκάστοτε συσχετισμού των δυνάμεων. Νομίζω ότι αν μπορέσει το κίνημα να δώσει μια αξιόπιστη πολιτική προοπτική στους αγώνες αυτούς, θα τους κάνει μαζικότερους και θα προσδώσει μεγαλύτερη ένταση συμμετοχής από τον κόσμο.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

ΚΥΠΡΟΣ: Μνημόνιο αλλά με…δεσμεύσεις


Χωρίς επιστροφή θα πρέπει να θεωρείται η ρότα προς το μνημόνιο και τη συμφωνία με την τρόικα που έχει χαράξει η κυβέρνηση της Κύπρου. 

Το βράδυ της Δευτέρας 22 Οκτωβρίου ανακοινώθηκε διά του κυβερνητικού εκπροσώπου  ότι έκλεισε ο κύκλος των διαβουλεύσεων του προέδρου Δημήτρη Χριστόφια με κόμματα, φορείς και κοινωνικούς εταίρους και ότι διαμορφώθηκαν οι αντιπροτάσεις της κυβέρνησης προς την τρόικα, ανεστάλησαν και το μόνο που αναμένεται πλέον είναι η κάθοδος των εκπροσώπων των δανειστών  στο νησί προκειμένου να ξεκινήσει ο τελικός γύρος διαπραγματεύσεων που θα καταλήξει σε συμφωνία και υπογραφή μνημονίου για τη χορήγηση δανείου ύψους 11 δισεκατομμυρίων ευρώ. 

Ο Στέφανος Στεφάνου  εκτίμησε μάλιστα ότι ο χρόνος για τις διαπραγματεύσεις είναι επαρκής ώστε να παρουσιαστεί η τελική συμφωνία στο Γιούρογκρουπ της 12ης Νοεμβρίου.

Τόσο το ΑΚΕΛ όσο και ο πρόεδρος Δ. Χριστόφιας βρίσκονται σε εξαιρετικά δεινή θέση καθώς ήδη έχουν ανακοινωθεί αυστηρά πακέτα λιτότητας με τελευταίο αυτό που εξαγγέλθηκε στις 18 Οκτωβρίου, ενώ το μεγαλύτερο αγκάθι ακούει στο όνομα «εργασιακά»  στα οποία η τρόικα απαιτεί, όπως και στην Ελλάδα, την ουσιαστική κατεδάφιση εργασιακών σχέσεων και κοινωνικής ασφάλισης.

Σε αυτό το πλαίσιο και αντιλαμβανόμενος ότι ο κλοιός σφίγγει απελπιστικά, οι δανειστές πιέζουν αφόρητα αλλά και ότι το ΑΚΕΛ  είναι πολύ πιθανό να βρεθεί στα πρόθυρα της συντριβής και της διάλυσης στις επικείμενες εκλογές του Φεβρουαρίου, ο Δ. Χριστόφιας επιχείρησε να κατευνάσει τουλάχιστον τις αντιδράσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων. 
Έτσι στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα, ο πρόεδρος της Κύπρου ανέλαβε δεσμεύσεις οι οποίες αφορούν κομβικά ζητήματα όπως η διατήρηση της ΑΤΑ και του 13ου μισθού, η διατήρηση του συνταξιοδοτικού ως έχει, η μη απόλυση ωρομισθίων και  συμβασιούχων δημοσίων υπαλλήλων αορίστου  χρόνου, ενώ όπως ειπώθηκε δεν τέθηκε θέμα φορολόγησης των εφάπαξ.

Κατέστησε σαφές ωστόσο ο Δ. Χριστόφιας ότι εν μπορεί να γίνει τίποτα για τις ήδη εξαγγελθείσες περικοπές στους μισθούς οι οποίες είναι κλιμακωτές και ξεκινούν από 6,5% για να καταλήξουν στο 12,5^. Με δεδομένο ότι από την έναρξη της συζήτησης περί μνημονίου στην Κύπρο συνεχώς εξαγγέλλονται μέτρα και περικοπές που θα είναι τα τελευταία, ίσως κάτι σας θυμίζει αυτό, οι πραγματικές απώλειες υπολογίζονται για τους μισθωτούς σε 17% – 20%. Με αυτό το δεδομένο  τα συνδικάτα απείλησαν πως σε περίπτωση αθέτησης των δεσμεύσεων θα ξεκινήσουν κινητοποιήσεις, ενώ τρείς από τις τέσσερις συνδικαλιστικές ενώσεις ζήτησαν δεσμεύσεις ότι δεν θα υπογραφεί δεύτερο ή και τρίτο μνημόνιο! 

Οι χειρισμοί του ΑΚΕΛ βεβαίως υπογραμμίζουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τα αδιέξοδα και τις αυταπάτες της «αριστερής διαχείρισης» εντός του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, όταν μάλιστα το πρόβλημα της Κύπρου δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από το χρέος των ιδιωτικών τραπεζών!

Έτσι σε μια χώρα της ευρωζώνης με μόλις 4,5% δημοσιονομικό έλλειμμά και χρέος 18% επί του ΑΕΠ, είναι προ των πυλών για επέλαση ο νεοφιλελεύθερος οδοστρωτήρας. Το μνημόνιο δανειοδότησης δε, θα σημάνει την ουσιαστική καταστροφή της κυπριακής οικονομίας καθώς τα 11 δις. Του δανείου, εκ των οποίων τα πέντε θα κατευθυνθούν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αντιστοιχούν στο 62% του κυπριακού ΑΕΠ. Για να έχει κανείς μέτρο σύγκρισης τα 110 δις. του πρώτου μνημονίου που έλαβε η Ελλάδα αντιστοιχούσαν στο 48% του ΑΕΠ. 

Το ΑΚΕΛ επωμίζεται  τις στρεβλώσεις και τις αγκυλώσεις της ελεύθερης αγοράς και με την υπογραφή, εκτός απροόπτου, του μνημονίου είναι ουσιαστικά σίγουρο ότι υπογράφει και την πολιτική του καταδίκη. Εξ ου και ο υποψήφιός του για το θώκο του προέδρου  Σταύρος Μαλάς καταποντίζεται δημοκοπικά αφήνοντας ορθάνοικτο  το δρόμο για σαρωτική επικράτηση του Νίκου Αναστασιάδη του ΔΗΣΥ…

Πηγή : ΠΡΙΝ 

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Με αφορμή την 28η Οκτώβρη- H αφήγηση του πατέρα


«Δε μας ένοιαζε ο θάνατος. Γιατί ήμασταν νέοι, όρθιοι και κοιτούσαμε μακριά, μπροστά στην ιστορία… Στα δεκαεννιά και τα είκοσι πηγαίναμε στο εκτελεστικό απόσπασμα τραγουδώντας… »

Έτσι μάθαινα την ιστορία, μέσα από τις αφηγήσεις του πατέρα, του θείου, του σογιού, απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Γνώρισα το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, το αντάρτικο αλλά και την πείνα, τους δοσίλογους και τους ταγματασφαλίτες, τις φυλακές και τα ξερονήσια αλλά και τους κομμουνιστές κι όσους αγωνίζονταν μέσα από την μετάγγιση της εμπειρίας, των αγωνιών, των πόθων και του πόνου των δικών μου ανθρώπων.

Όταν το σχολικό εγχειρίδιο σταματούσε στο «ΟΧΙ» του Μεταξά, ένιωθα την οργή του πατέρα για το δικτάτορα της 4ης Αυγούστου, που μας τον μάθαιναν για ήρωα. Κι αν οι σχολικές διδαχές μιλούσαν για βασιλείς και αστούς πολιτικούς, που σώσανε τη χώρα, εγώ είχα ήδη την εικόνα στο μυαλό μου αυτών που την κοπάνησαν στην Αίγυπτο, μεταφέροντας εκεί τα βασιλικά τους παλάτια, ενώ ο απλός λαός πέθαινε από την πείνα.

Καταλάβαινα ότι το ΕΑΜ, κι όλοι αυτοί που πήραν τα όπλα και πάλεψαν για να λευτερωθεί αυτός ο τόπος, ήταν απαγορευμένες λέξεις στο σχολείο, αλλά ο πατέρας με είχε συνεπάρει με τις διηγήσεις του, ώστε να καταλαβαίνω, πως η αλήθεια πολλές φορές θα βγαίνει στην παρανομία, χωρίς να γίνεται ωστόσο μπορετό ολότελα να κρυφτεί. 

Μόνο κάθε φορά που μιλούσε για τα βασανιστήρια, τις ατελείωτες ώρες στη φυλακή, περιμένοντας την εκτέλεση, και τα μαρτύρια- μαρτυρίες στη Γυάρο, ζάρωνα στην αγκαλιά του από φόβο. Ένα φόβο όμως περίεργο, όχι με διάθεση να δεχθώ την υπογραφή δήλωσης στο άδικο για να σώσω τον εαυτό μου. Μα φόβο για το αν εγώ θα άντεχα  στην προσπάθεια να γίνουν όσα εκείνοι, οι καθημερινοί (!) κατά τα άλλα άνθρωποι, υπερασπίστηκαν με τόσο πάθος.

Ο πατέρας δεν ήταν διανοούμενος, ούτε ιστορικός. Είχε βγάλει με κόπο το γυμνάσιο και δούλευε εργάτης σε κλωστοϋφαντουργία. Την υπεραξία και λίγα γαλλικά, τα έμαθε στη φυλακή. Πάντα έλεγε πως τη μεγαλύτερη δύναμη στην αντίσταση και την επανάσταση, για τα δίκια του κόσμου, τη δίνουν οι «γραβιάδες» και οι «ξεβράκωτοι».

Ο πατέρας έζησε και σε καλύτερες εποχές. Οι δάσκαλοι νικήσανε το φόβο και τις διώξεις και ξαναπήρανε το νήμα της ιστορίας να το υφάνουν, πιο ορθά στα μυαλά μας. Τα βιβλία αλλάξανε πολλές φορές, μα πάντα την ιστορία την καταλάβαιναν τα παιδιά όταν ένας δάσκαλος μετάγγιζε τη ψυχή του και έστεκε ορθός με τους αγώνες του να τη διδάξει.

Ο πατέρας έχει πια πεθάνει. Δεν έζησε κι αυτή την αλλαγή των καιρών. Όπου πάνω στην κοινωνική καταβύθιση, η καπιταλιστική κρίση ξαναφέρνει τα τάγματα εφόδου να παρελαύνουν στους δρόμους και στα μυαλά των παιδιών. Η αφήγησή του βέβαια είχε τα τελευταία χρόνια υποχωρήσει. Όχι γιατί τον κούρασε η αρρώστια. Η αγορά και ο καπιταλισμός ήταν σε επέλαση, πάνω στα ερείπια ενός Οκτώβρη που δεν μπόρεσε. 

Η ιστορία, έλεγαν κάποιοι πως σταμάτησε και η πλαστική ευμάρεια, των δανείων και των μάνατζερ πήρε το πάνω χέρι. Όραμα έγιναν οι γιάπις, όσοι τα κονομάνε κι όσοι κοιτάνε την πάρτη τους. Έτσι η σιωπή αντικατέστησε την αύρα της δυνατότητας μιας άλλης κοινωνίας. Αρκετοί δάσκαλοι, σώπασαν ή παραγκωνίστηκαν από τις δεξιότητες, τα προγράμματα και τα φροντιστήρια εκγύμνασης για μια καριέρα σπουδαία. Τα οράματα θεωρούνταν πια ανοησία κάποιων μη ρεαλιστών.

Η ιστορία γέμισε χρονολογίες κι άδειασε από νεύρο και συναίσθημα. Και τώρα έρχεται να ξαναγραφτεί από αυτούς που την πρόδωσαν. Ήρωες οι δοσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες, εθνικιστές που νοιάστηκαν την πατρίδα και γι’ αυτό υπηρέτησαν πιστά τους γερμανούς και το σύστημα. Καθαρά τα χέρια που χαιρετούν φασιστικά. Το αίμα το ξέπλυναν οι θύελλες της κρίσης. Μάγκες οι νταβατζήδες της κοινωνικής απόγνωσης, που προκειμένου να μην πειραχθούν τα μεγάλα αφεντικά, την στρέφουν ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. 

Υποταγή στον φωτισμένο ηγέτη και καταρράκωση οποιασδήποτε αξιοπρέπειας και ελεύθερης σκέψης. Οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές, συνδικαλιστές πάλι στο απόσπασμα, όπως τότε, ρίχνοντας πάνω τους τις ευθύνες για μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα που σαπίζει και γεννά τη φασιστική σκιά στην αποφορά του.

Ο πατέρας, πάρα πολλοί πατεράδες και μανάδες, εκείνης της εποχής αναμετρήθηκαν με το τέρας, σε καιρούς  δίσεκτους. Δεν υπολόγισαν ότι ο εχθρός ήταν πιο δυνατός. Ποτέ εξάλλου το «Κούγκι» και το «Κάστρο του Υμητού», δεν μέτρησε τις δυνάμεις του με τη ρεαλιστικότητα, γι αυτό έγιναν φώτα πορείας για πολλές γενιές. Τα οράματα ψηλώνουν τις καρδιές των ανθρώπων, η αύρα τους χαϊδεύει τις επιλογές τους. Και λες και λένε όλοι: «ναί το ‘καναν, γιατί έτσι έπρεπε» κι όχι γιατί υπολόγισαν πως είχαν τη νίκη ολόφωτη να περιμένει στο δρόμο. 

Αυτά τα οράματα, οι επιλογές, οι πράξεις των ανθρώπων, μας έδωσαν πνοή για να διαβούμε το κατώφλι του αιώνα. Μας έμαθαν την ιστορία, παρά κι ενάντια σε όσους κυρίαρχους, πάσχιζαν να την ξαναχαράξουν στα δικά τους μέτρα. Ζήσαμε την πρώτη μας νιότη με ιδέες, δικαιώματα, απολαβές που αυτοί μας «δάνεισαν». Κι ας το αγνοούσαν οι περισσότεροι. Κι ας νόμισαν πως ηττήθηκαν γιατί δεν έφτασαν στο τέλος που ονειρεύτηκαν.

Εμείς, τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας; Έναν κόσμο λεηλατημένο από δικαιώματα, με τις ανάγκες στην παρανομία και την ελευθερία στο απόσπασμα; Άτολμοι καν να μεταγγίσουμε όσα πήραμε; 

Ανίκανοι να βγούμε από το λαγούμι του φόβου, μιας καθημερινότητας που καταλύεται, κλαψουρίζοντας και γλείφοντας την ανημπόρια μας; Κι αν δεν μπορούμε να χτίσουμε ολόκληρο το όνειρο μιας άλλης κοινωνίας, θα κοιτάμε μόνο προς τα κάτω προσκυνώντας ή θα τολμήσουμε να προκαλέσουμε την ιστορία, κι ας γίνουμε ένα νέο «κάστρο του Υμηττού»; «Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πως θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη»; έγραφε ο ποιητής

Ας είναι. Μέρες που είναι θέλησα να σταθώ δίπλα στους μαθητές μου, έξω από την σκουριά της συνήθειας. Κι ήρθε στο μυαλό μου η δική μου εικόνα σαν μαθήτρια. Κι έκρινα πως υπάρχει ακόμη ελπίδα να απολογίσουμε τους νεκρούς μας ενάντια στο φασισμό, όχι με άσκοπες και βαρετές νεκρολογίες, μα με αποφάσεις και επιλογές. Κοιτώντας τα παιδιά στα μάτια και φλογίζοντας ξανά τις καρδιές τους, με τις υποσχέσεις του δικού μας ξεσηκωμού. Για να μπορούμε κι εμείς να ιστορούμε αυτό τον ξεσηκωμό και να ζεσταίνουμε τις καρδιές των μελλούμενων γενιών, όπως οι πατεράδες και οι μανάδες μας.

Γιώτα Ιωαννίδου

Γιατί ο Μεταξάς ΗΤΑΝ φασίστας!


Στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» το αστικό πολιτικό σύστημα που διαδέχθηκε τη χούντα είχε μερικές «κόκκινες γραμμές», τις οποίες και σεβόταν υποδειγματικά. Οι πνευματικές ελίτ του συστήματος καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας κάθε «εκτροπή» (δικός τους όρος) του αστικού συστήματος στο παρελθόν προς καταστάσεις δικτατορικές ή φασιστικές. 

Ας μην ξεχνάμε ότι η νομιμοποιητική και εξωραϊστική βάση του νέου συστήματος ήταν η αντιδικτατορική αντίσταση των αστικών δυνάμεων έστω και αν αυτή συνοψιζόταν στην έκρηξη βομβών ικανών να προκαλέσουν την επέμβαση των Ευρωπαίων κηδεμόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης, αποφεύγοντας την «εκτροπή» της λαϊκής εξέγερσης. Σε αυτό το πλαίσιο οι ίδιες αυτές ελίτ δεν παρέλειπαν κάθε Αύγουστο να καταδικάζουν το καθεστώς της «4ης Αυγούστου», τη δικτατορία δηλαδή του Μεταξά – για ειδικούς λόγους (ο Μεταξάς πέθανε το 1941, ο Γεώργιος επέστρεψε στη χώρα το 1946 για να τη σώσει από τον κομμουνισμό…) ξεχνούσαν τον Γεώργιο Β’ Γλύξμπουργκ, καθόλα συνεταίρο του Μεταξά στη δικτατορία.

Αυτά γίνονταν τον παλιό καιρό, όταν η «μεταπολίτευση» ήταν στις δόξες της. Σήμερα πυκνώνουν οι προερχόμενες από την ίδια αστική ελίτ απόψεις περί του αγαθοεργούς ρόλου του Ιωάννη Μεταξά. Μαντεύει κανείς ότι σε λίγο θα γίνει και πρότυπο ο δικτάτορας. Εξωραΐζονται σήμερα γύρω μας οι φυλακίσεις, οι εκτοπίσεις, οι διωγμοί αθώων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι «προληπτικές συλλήψεις», οι επιθέσεις σε απεργούς, η καταστολή… στο Μεταξά θα κολλήσουμε τώρα!

Σε αυτό το κλίμα στην πολύ γνωστή ιστοσελίδα του Protagon.gr δημοσιεύθηκε, στις 7 Αυγούστου, «επετειακό» σημείωμα του Γιώργου Λυκοκάπη με ενδεικτικό τίτλο «Γιατί ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας». Δεν ήταν γιατί το λέει ο Πάξτον! Η επιστράτευση ενός διάσημου ιστορικού – γνωστή τακτική αυτή – προσδίδει επιστημονικό κύρος σε όποιο ρηχό και ασήμαντο σημείωμα ή άρθρο! 

Ο Πάξτον λοιπόν φέρεται να λέει (λέει πολλά ο Πάξτον, αυτό το λίγο όμως άρεσε στον σημειογράφο μας…) ότι για να έχουμε φασισμό πρέπει να έχουμε «μαζικό ριζοσπαστικό κόμμα», δηλαδή φασιστικό κίνημα… «Ο Μουσολίνι είχε τους Μελανοχίτωνές του, ο Χίτλερ τα Τάγματα εφόδου», λέει – εννοεί τα παραστρατιωτικά σώματα που είχε το φασιστικό και το ναζιστικό κόμμα στην Ιταλία και τη Γερμανία αντίστοιχα. Ο Μεταξάς, διαπιστώνει, δεν είχε τέτοια, άρα δεν ήταν φασίστας! Παρεμπιπτόντως, ο σημειογράφος δε χάνει την ευκαιρία να ψέξει τη μαρξιστική αριστερά που στην περίπτωση αυτή (όπως παντού και πάντα – υπονοεί) δεν κατάλαβε τίποτα! Δεν κατάλαβε δηλαδή ότι τα φασιστικο-ναζιστικά κόμματα έχουν «ισχυρή λαϊκή στήριξη». Θα μπορούσε να σημειώσει κανείς ότι η «ισχυρή λαϊκή στήριξη» δε βοήθησε τον Χίτλερ να κερδίσει εκλογές στις οποίες κανόνισε να κατέβει μόνος του απαγορεύοντας καθετί που βρισκόταν αριστερά της δεξιάς. Θα βοηθούσε εξαιρετικά τον όποιο σημειογράφο να ρίξει μια ματιά στα κείμενα της «μαρξιστικής αριστεράς» που μελετά το φασισμό από τη δεκαετία του 1930 – χωρίς να περιμένει τον Πάξτον!

Εκτός από τον Πάξτον, που φέρεται να βεβαιώνει ότι ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας, έχουμε και τις ίδιες τις αρετές του δικτάτορα που, κατά τον σημειογράφο, οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Ο Μεταξάς δεν συμμερίστηκε τον «ακραίο εθνικισμό» των Μουσολίνι και Χίτλερ, δεν είχε σχέση με «στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς», δεν ήταν ρατσιστής και αγαπούσε ακόμα και τους Εβραίους!!! Επιπλέον, δεν ήταν χαρισματικός (εννοεί όπως ο Μιχαλολιάκος; Αυτό ομολογώ δεν το κατάλαβα!). Είχε δε συνεργάτες όπως ο Κορυζής ή ο Σεφέρης (κατώτερος διπλωματικός υπάλληλος ήταν τότε) – για εύλογους λόγους παραλείπεται ο Μανιαδάκης και άλλοι θαυμάσιοι. Τέλος, φέρεται να έφερε κάποια τάξη στη χώρα: «Συχνά μιλάμε για τον Μεταξά θεωρώντας ότι πριν είχαμε έναν δημοκρατικό παράδεισο»! Αρα…

Θα μπορούσαμε να μείνουμε στην εύθυμη πλευρά του σημειώματος η οποία κορυφώνεται από την υπολανθάνουσα παραίνεση του αρθρογράφου στη σημερινή ακροδεξιά να πάρει παράδειγμα από τον Μεταξά και όχι από τον Μιχαλολιάκο. Τα αναγραφόμενα όμως και το ψάρεμα σε θολά νερά που υποκρύπτουν υποχρεώνουν σε κάποιες απαντήσεις.

Πρώτον: Ο Μεταξάς ήταν φασίστας. Το πρόβλημά του ήταν ότι στη χώρα που κυβερνούσε δεν ήταν δυνατό να εγκατασταθεί ένα «κλασικό» φασιστικό καθεστώς. Η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από τη βρετανική γεωπολιτική κυριαρχία και στο Λονδίνο δε θα ήθελαν να μοιάζει με το μουσολινικό και το χιτλερικό καθεστώς κανένας από τους προστατευόμενους από τη Βρετανία τοπικούς ηγετίσκους. Ο πόλεμος πλησίαζε και δεν υπήρχε καιρός για παρεξηγήσεις. Για το λόγο αυτό ολόκληρα τμήματα της ελληνικής πολιτικής – μεταξύ τους η εξωτερική πολιτική και ο στρατός – ανατέθηκαν απευθείας στο Παλάτι, στον Γεώργιο τον Β’ δηλαδή.

Δεύτερον: Ο Μεταξάς δε συμβιβάστηκε ποτέ με την ιστορική συγκυρία που τον εμπόδιζε να εγκαταστήσει κλασικό φασιστικό καθεστώς στη χώρα του. Διέλυσε τις προηγούμενες ελληνικές φασιστικές οργανώσεις (μεταξύ τους την «Τρία Εψιλον» και τα αιματοβαμμένα τάγματα εφόδου της, τους «Χαλυβδόκρανους») μόνο και μόνο για να δημιουργήσει από την αρχή ένα μαζικό φασιστικό κίνημα που θα του επέτρεπε να έχει το πάνω χέρι στη «συγκυβέρνηση» με τον Γεώργιο Β’. Πρόκειται για την ΕΟΝ – την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας – η οποία ιδρύθηκε, στελεχώθηκε και οργανώθηκε στη βάση των πιο σκληρών φασιστικών νεολαιίστικων οργανώσεων. Το «όραμά» της ήταν ο Τρίτος Ελληνικός Πολιτισμός (το Τρίτο Ράιχ σε ελληνική εκτέλεση) που θα ήταν χιλιόχρονος (όπως και το κατά τον Γκαίμπελς Ράιχ!). 

Οι στολές, η εκπαίδευση της ΕΟΝ ήταν παραστρατιωτικές και το πρόσχημα για την κατεπείγουσα δημιουργία της ήταν η ανάγκη προάσπισης του ελληνικού πολιτισμού απέναντι στην κομμουνιστική επιθετικότητα που μόλις είχε εκδηλωθεί στην Ισπανία (τον Ιούλη του 1936 έγινε το πραξικόπημα των εθνικιστών στρατηγών ενάντια στη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας και ξεκίνησε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος).

Τρίτον: Το σημείωμα του κ. Λυκοκάπη συνοδεύεται από μία φωτογραφία που μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις. Ο Μεταξάς βρίσκεται ανάμεσα σε στελέχη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου – πολιτικά, στρατιωτικά, παραστρατιωτικά – που όλοι τους χαιρετούν ναζιστικά. Προς Θεού δεν είναι αυτό που φαίνεται! Στον κατά τον κ. Λυκοκάπη Μεταξά «όποιος Ελληνας πιστεύει στον Χίτλερ (…) είναι κακόπιστος». Αρα αποκλείεται οι συνέλληνες του Μεταξά στην φωτογραφία να μιμούνται Γερμανούς ναζί. Μάλλον υψώνουν το χέρι για να κρύψουν τον ήλιο που τους εμποδίζει να ατενίσουν το χιλιόχρονο μέλλον του Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού…. Αμ πώς!!!

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΛΕΜΕΣΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19:00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΗΡΙΟΥ

Καλούμε κάθε αντιφασίστα/στρια στην πορεία που οργανώνουμε την Παρασκευή στην Λεμεσό ώρα 19:00 στην πλατεία Διοικητηρίου στην οδό Ανεξαρτησίας.

Στις εξορμήσεις και παρεμβάσεις πριν και κατά τη διάρκεια της πορείας θα μοιράζονται κείμενα μας σχετικά με τον φασισμό, ρατσισμό και εθνικισμό όπως είναι το

Να βάλουμε τέλος στο εθνικιστικό παραλήρημα
http://antartescy.blogspot.com/2012/06/blog-post_29.html

και το ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
http://antartescy.blogspot.com/2011/07/blog-post_16.html

Επιλέξαμε τώρα αντί να γράψουμε ακόμα ένα κείμενο-κάλεσμα, να παραθέσουμε κείμενα σχετικά με τον ρόλο που παίζουν οι φασίστες ιστορικά από την εποχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μέχρι σήμερα, είτε ως ναζιστικά,φασιστικά στρατιωτικά καθεστώτα, είτε ως παρακρατικός μηχανισμός.

Παραμονές της επετείου του ηρωικού ΟΧΙ του ελληνικού λαού ενάντια στους φασίστες και ναζί, οι νεοναζί αποθρασύνονται όσο ποτέ. Μόλις προχθές ο Μιχαλολιάκος στην Αθήνα χαιρετούσε ναζιστικά τους οπαδούς του ενώ ο εκπρόσωπος του ελαμ φώναζε ζήτω ο αρχηγός! Δεν έλειψαν φυσικά και οι ύμνοι στον τότε φασίστα δικτάτορα Μεταξά. Η χρυσή αυγή, το ελαμ και όλοι οι εθνικιστές είναι απόγονοι των ταγματασφαλιτών που υπηρέτησαν τους ναζί με πρωτοστάτη τον Γρίβα.  Θα θυμίσουμε απλά μερικά κείμενα για τη τότε εποχή.

Από την μεταξική 4η Αυγούστου στη Χρυσή Αυγή. Τα εγκλήματα του φασισμού στην Ελλάδα
http://antartescy.blogspot.com/2012/08/4.html

Τάγματα ασφαλείας

Τα εγκλήματα των Γερμανοτσολιάδων – Η “Χρυσή Αυγή” είναι απόγονοί τους
http://antartescy.blogspot.com/2012/03/blog-post_15.html

Σημειώσεις για την ιστορία των φασιστικών κινήσεων στην Ελλάδα

Δεκέμβρης ’44: “Αυτά τα κόκκινα σημάδια είναι από αίμα…”


Όπως αναφέρεται και στο κείμενο 
Δεν Ξεχνάμε τα Ναζιστικά “Μπλόκα”

Αξίζει να μαθαίνουμε για εκείνο το ματωμένο καλοκαίρι του 1944, να τιμάμε την μνήμη όσων έπεσαν στον αγώνα ενάντια στους ναζί και τους συνεργάτες τους. Ο λόγος είναι προφανής. Σήμερα, οι απόγονοι εκείνων που ορκίζονταν «αιωνίαν πίστην στον φύρερ του γερμανικού λαού Αδόλφο Χίτλερ», δολοφονούν μετανάστες και υπόσχονται ότι θα «ξεκαθαρίσουν» και τους κομμουνιστές, τους αριστερούς.

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα παριστάνουν τους φίλους του λαού, τους αγνούς εθνικιστές, ενώ δεν είναι τίποτα παραπάνω από βρωμεροί μισθοφόροι των αφεντικών τους. Θρασύδειλοι φονιάδες, σαν τους «τσολιάδες» που πετούσαν τα φέσια τους όταν καίγονταν οι συνοικισμοί έχοντας τις πλάτες των Ες-Ες, έτσι και σήμερα κομπάζουν για τις βρομιές τους με τις πλάτες των μπάτσων και τα στραβά μάτια της «δικαιοσύνης». Να τους ξεριζώσουμε από κάθε γειτονιά, από παντού.

Να θυμηθούμε επίσης τι λένε για την Χούντα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Παραμύθι το Πολυτεχνείο λέει ο Μιχαλολιάκος - Τι του απαντά ο 
οδηγός του τάνκ που γκρέμισε την πύλη

Εδώ θα δούμε ότι σήμερα εθνικιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις στην Κύπρο υμνούν την δράση της εοκα β

38 χρόνια σήμερα από το πραξικόπημα στην Κύπρο της χούντας 
και της εόκα β

Να δόυμε τώρα τον παρακρατικό τους ρόλο σαν Χρυσή Αυγή

Oι σχέσεις «στοργής» ελληνικής αστυνομίας-Χρυσής Αυγής

Ο Φύρερ και οι άλλοι

Μετά και την μεγάλη εκλογική τους άνοδο στις φετινές εκλογές στην Ελλάδα, έχουν ενταθεί οι επιθέσεις και δολοφονίες μεταναστών, αριστερών, αναρχικών και γενικά σε όλους όσους βλέπουν σαν ανεπιθύμητους.

Μετανάστες, στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο πρωτοφανής εκφασισμός της κοινωνίας

Όπου δε φτάνει το γκλομπ του μπάτσου, φτάνει το λεπίδι του φασίστα


Και φυσικά υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε όλα τα επίπεδα με το μίσος ενάντια στους μετανάστες/στριες και την καταστολή των εργατικών αγώνων

Πως οι φασίστες της ΧΑ εξασφαλίζουν τη μείωση του μεροκάματου

Χρυσή Αυγή, το σκοτάδι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας

Φυσικά υπάρχει η ισχυρή αντίσταση του αντιφασιστικού κινήματος όπως εδώ

Έκρηξη οργής ενάντια στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής

Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού

Δρέσδη: Αντιφασιστική νίκη!

Αξιομνημόνευτα κάποια ιστορικά γεγονότα όπως

Arditi del Popolo Η ιστορία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης και η αποτρέψιμη άνοδος του Μουσολίνι

9 ΜΑΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Επανερχόμαστε εδώ στην Κύπρο για να θυμισουμε κάποια πράγματα σχετικά με το αδερφό κόμμα της χρυσής αυγής, το ελαμ

Ποινικοποιούν τον αντιρατσισμό στην Κύπρο!

Επίθεση ακροδεξιών σε παλαιστίνιους μαθητές στο λύκειο βεργίνας


ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΣΤΡΑΤΟ

Ο φασισμός βηματίζει πάνω στην πλάτη των γυναικών

ΠΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΟΝ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟ ΤΟΥ ΑΠΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ
«Ζεσταίνουμε το αβγό του φιδιού»

Μετά από όλα αυτά, νομίζουμε δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο, παρά μόνο ότι οφείλουμε όλοι/ες που πιστεύουμε ότι πρέπει να υπάρχει ισχυρή κοινωνική αντίσταση απέναντι σε κάθε φαινόμενο φασισμού, ρατσισμού και εθνικισμού, να συμμετέχουμε στη αντιφασιστική πορεία την Παρασκευή στην Λεμεσό. Είναι επιτακτική ανάγκη μέσα από μια διαρκή δράση, να βάλουμε τις βάσεις για τη δημιουργία ενός ενιαίου ανατρεπτικού αντιφασιστικού μετώπου, που θα αγωνιστεί όχι μόνο ενάντια στους φασίστες, αλλά και όσους τους τρέφουν και τους ενδυναμώνουν. Την άρχουσα τάξη και το καπιταλιστικό σύστημα γενικά που δημιουργεί και εντείνει περισσότερο όσο ποτέ σήμερα, τις κοινωνικές συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης πάνω στις οποίες ακμάζει ο φασισμός.

Η αντιφασιστική μάχη στην Cable Street 1936


Το 1936 ήταν μια χρονιά όξυνσης των ανταγωνισμών, τόσο μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών -που μετά την κρίση του 1929 είχαν μπει σε μια τροχιά οικονομικής ανάπτυξης με κέντρο την πολεμική προετοιμασία- όσο και κυριότερα στο εσωτερικό τους, ενάντια στα λαικά στρώματα και κύρια στην εργατική τάξη, που τελικά θα αποτελούσε και τον κύριο στόχο για τα κανόνια που η ίδια κατασκεύαζε στον επερχόμενο πόλεμο.

Στην Αγγλία, η εργατική τάξη έδειχνε να μην έχει αναρρώσει ακόμη από την ήττα της Γενικής Απεργίας του 1926 και τη συνακόλουθη αποσύνθεση μέρους της Αριστεράς. Οι φιλελεύθεροι “Τόρυς” πατούσαν γερά στην κυβέρνηση, αποτελώντας την αιχμή του δόρατος της επίθεσης στην εργατική τάξη, που έβλεπε τα πιο περιθωριοποιημένα κομμάτια της (άνεργοι κλπ) να υποτιμούνται ακόμα περισσότερο. Εκτός όμως από την κεντρική πολιτική σκηνή, μια άλλη δύναμη έκανε την εμφάνισή της, οικειοποιούμενη χαρακτηριστικά του εργατικού κινήματος: οι φασίστες.
                                                   Ο Άγγλος φασίστας Oswald Mosley

Στα 1932, ο Sir Oswald Mosley ενοποιεί τις διάφορες φασιστικές συμμορίες σε ένα “νόμιμο” και αναγνωρίσιμο κόμμα: τη Βρετανική Ένωση Φασιστών, που θα εδραιωθεί στο “δρόμο” μέσω της δράσης ομάδων περιφρούρησης”/μελανοχιτώνων και θα φτάσει να αριθμεί πάνω από 50.000 μέλη. Στην καρδιά του Λονδίνου, την περιβόητη οδό Cable Street, θα επιλέξουν οι φασίστες του Mosley να κάνουν μια επίδειξη δύναμης στις 4/10/1936.

Η επιλογή της Cable Street στο East End, εκλήφθηκε άμεσα από το οργανωμένο προλεταριάτο ως πρόκληση. Επρόκειτο για μια συνοικία σε μεγάλο βαθμό μεταναστών (κατά κύριο λόγο Εβραίοι-πάνω από 100.000-), ενώ το γειτονικό Limehouse ήταν στην κυριολεξία η Chinatown της εποχής, με επίσης μεγάλο αριθμό αφρικανών μεταναστών. Οι μετανάστες, Εβραίοι, Ιρλανδοί, Ελληνοκύπριοι, ήταν ο κύριος στόχος των φασιστικών κηρυγμάτων μίσους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς εργάζονταν στο λιμάνι και στα εργοστάσια της περιοχής.

Μιλάμε δηλαδή για μια “ζωντανή” γειτονιά μεταναστών, με έντονη παρέμβαση από την Αριστερά (την εποχή εκείνη οι εφημερίδες της Αριστεράς μπαίνουν σε πάνω από 1.000.000 σπίτια) και το αγγλικό Κομμουνιστικό Κόμμα

Ωστόσο, η πρώτη αντίδραση ήταν τουλάχιστον “αμήχανη”. Το Εβραϊκό συμβούλιο καλεί τα μέλη του να παραμείνουν στα σπίτια τους κλειδαμπαρωμένοι και να αποφύγουν κάθε δημόσια εκδήλωση (“Εβραίοι που θα θεαθούν να λαμβάνουν μέρος σε έκτροπα, οσοδήποτε άθελά τους, θα ενισχύσουν τον αντισημιτισμό”: η ίδια τακτική που είχαν ακολουθήσει τα Εβραϊκά Συμβούλια της Γερμανίας, με τραγικά αποτελέσματα μόλις λίγα χρόνια πριν), ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα θα καλέσει μια “αντιφασιστική” συγκέντρωση στην Trafalgar Square, πολλά χιλιόμετρα μακρυά από το Stepney, ως ένδειξη συμπαράστασης στους αντιφασίστες της Ισπανίας! (εξάλλου αρκετοί ήταν οι άγγλοι που συμμετείχαν στις διεθνείς ταξιαρχίες πολεμώντας τις ορδές του Φράνκο).

Παρόμοια η κατάσταση και στο Εργατικό Κόμμα, ενώ από διάφορους κύκλους των παραπάνω κυκλοφορεί μια Συλλογή Υπογραφών που καλεί την αστυνομία να απαγορεύσει την πορεία των φασιστών: πάνω από 100.000 άνθρωποι θα βάλουν την υπογραφή τους. 

Τελευταία στιγμή, κι ενώ η Αριστερά κινδύνευε να εκτεθεί ανεπανόρθωτα απέναντι στην εργατική τάξη, αντιτιθέμενη στον φασισμό στην Ισπανία αλλά αφήνοντάς τον να δράσει ελεύθερα κι ανεμπόδιστα στο Λονδίνο, οι συγκεντρώσεις ακυρώνονται και ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται στην Cable Street. Τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος φτάνουν στην περιοχή για να αντικρύσουν μια λαοθάλασσα από κατοίκους αποφασισμένους να αντισταθούν στους φασίστες με την φυσική παρουσία τους στους δρόμους: “No Pasaran – They shall not pass!”

Η αστυνομία θα στείλει άμεσα 4.000 έφιππους και 6.000 πεζούς αστυνομικούς για να εμποδίσει την αντιδιαδήλωση και να επιτρέψει να γίνει κανονικά η συγκέντρωση και η πορεία των φασιστών! Οι εκτιμήσεις για το μέγεθος της αντιδιαδήλωσης αναφέρουν από 350.000 έως και πάνω από 500.000 αντιφασίστες. Ξηλώνονται πεζοδρόμια, αναποδογυρίζονται λεωφορεία για να στηθούν οδοφράγματα, γυναίκες πετάνε γλάστρες και σκουπίδια απ’ τα παράθυρά τους στους έφιππους αστυνομικούς, ενώ πιτσιρικάδες της γειτονιάς αδειάζουν σακούλες με πιπέρι στα μούτρα των αλόγων, και πετούν μπίλιες στο δρόμο, κάνοντάς τα να χάνουν τον έλεγχο και να πέφτουν!

Η αστυνομία θα καταφέρει παρολαυτά να σχηματίσει “αλυσίδα προστασίας-κορδόνι” γύρω από το σημείο της συγκέντρωσης, προστατεύοντας έτσι τον Mosley και τους μελανοχιτώνες του. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς κατάφεραν να διαφύγουν προς το Hyde Park (ο ίδιος ο Mosley φυγαδεύτηκε με αυτοκίνητο μετά από συντονισμένες επιθέσεις έφιππων αστυνομικών ώστε να σπάσει το οργισμένο πλήθος που επεδίωκε να τον λιντσάρει), ενώ ακόμα μεγαλύτερες συμπλοκές καταγράφηκαν μεταξύ της έφιππης αστυνομίας που επέδραμε συνεχώς ενάντια στους αντιφασίστες διαδηλωτές που επί ώρες κρατούσαν την Cable Street άπαρτο κάστρο του αντιφασιστικού αγώνα.

“Και δεν ήταν το θέμα απλά οι Εβραίοι που βρέθηκαν εκεί στις 4 Οκτώβρη, το πιο εκπληκτικό πράγμα ήταν να βλέπεις έναν καλοντυμένο Ορθόδοξο Εβραίο να στέκεται δίπλα σ’ έναν Ιρλανδό λιμενεργάτη με μια σιδερόβεργα στα χέρια. Αυτό ήταν κάτι το απίστευτο. Κι αυτό γιατί, δεν είχαμε να κάνουμε με μια αναμέτρηση μεταξύ Εβραίων και φασιστών, αλλά ήταν ένα ζήτημα όλων των ανθρώπων που καταλάβαιναν τί είναι ο φασισμός. Και για μένα, ήταν η συνέχεια του αγώνα στην Ισπανία!” θα καταγράψει ο  Charlie Goodman, στο βιβλίο του “The Battle Of Cable Street, 1936”. Ο  αγγλοεβραίος Charlie, εργάτης κλωστοϋφαντουργίας, και μόνιμος κάτοικος της περιοχής θα συλληφθεί από την αστυνομία εκείνη την ημέρα και θα καταδικαστεί σε πολύμηνη φυλάκιση.
                                                      Η σύλληψη του Charlie Goodman

Σύμφωνα επίσης με το -τότε- στέλεχος του Βρετανικού Κομουνιστικού Κόμματος, Joe Jacobs: “Η ήττα του Mosley είχε δρομολογηθεί πολύ νωρίτερα, όταν απέτυχε να κερδίσει έδαφος στο Shadwell και το Wapping, όπου ζούσαν ιρλανδικής καταγωγής λιμενεργάτες, με ισχυρό το στοιχείο του καθολικισμού, αλλά και μια μακρά ιστορία εργατικών αγώνων πίσω τους. Οι Εβραίοι του Ανατολικού Λονδίνου δε θα μπορούσαν, κατά τη γνώμη μου, να διώξουν τον Mosley χωρίς την υποστήριξη αυτών των γειτονιών στα νότια της Εβραϊκής συνοικίας…”

Υπήρξαν 150 συλλήψεις. Αρκετά μέλη της αστυνομίας απήχθησαν από διαδηλωτές. 175 άτομα (συμπεριλαμβανομένων γυναικών, παιδιών και αστυνομικών) τραυματίστηκαν. Πολλοί από τους συλληφθέντες διαδηλωτές ανέφεραν τη σκληρή μεταχείριση στα χέρια της αστυνομίας. Οι περισσότεροι κατηγορήθηκαν για απλή παρεμπόδιση της αστυνομίας και τους επιβλήθηκε πρόστιμο £5, αλλά αρκετοί απ’ αυτούς κρίθηκαν ένοχοι για συμπλοκή και καταδικάστηκαν σε 3 μήνες καταναγκαστικής εργασίας. 

Η μάχη της Cable Street ήταν ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν στην ψήφιση του νόμου περί Δημόσιας Τάξης το 1936 σύμφωνα με τον οποίο απαιτείται η συγκατάθεση της αστυνομίας για τη διεξαγωγή πολιτικών πορειών και απαγορεύεται η χρήση πολιτικών στολών δημοσίως.

Ο πρώην γραμματέας της τοπικής οργάνωσης των Νέων Κομμουνιστών, στο Mile End, Max Levitas, είναι ένας από τους ελάχιστους εν ζωή ανθρώπους που βίωσαν τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. «Πραγματικά ήταν ένα μεγάλο θέαμα: μια νίκη εναντίον τόσο του κράτους όσο και των φασιστών. Τους σταματήσαμε, προτού παρελάσουν στο East End του Λονδίνου. Αν είχαν διαδηλώσει, θα είχαμε πολλές ανθρώπινες απώλειες» υποστηρίζει ο ίδιος.

«Ο τοπικός πληθυσμός ήταν εξ αρχής αρνητικός στο άκουσμα της είδησης για την πορεία, που θα περνούσε από το East End. Παρά τις προειδοποιήσεις για ακραία φαινόμενα βίας με αφορμή την παρέλαση των φασιστών, η βρετανική κυβέρνηση όχι μόνο αρνήθηκε να απαγορεύσει την πορεία, αλλά διέταξε να τη συνοδεύσει μεγάλη αστυνομική δύναμη, με στόχο να εξασφαλίσει ότι οι  οπαδοί του Mosley θα ολοκλήρωναν την πορεία που είχαν προγραμματίσει.»

«Όλα τα σπίτια και τα διαμερίσματα στο Stepney είχαν στην πόρτα τους φυλλάδιο με το οποίο καλούσαμε τον κόσμο να αντισταθεί στην κίνηση των φασιστών. Έτσι πείσαμε τον κόσμο να βγει στου δρόμους. Η αστυνομία προσπάθησε να έρθει μέσω της Cable Street, για ν’ ανοίξει το δρόμο για τους Μελανοχίτωνες και στη συνέχεια προσπάθησαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους κάποια δρομάκια. Αλλά δεν τα κατάφεραν», αναφέρει ο Max Levitas.

«Υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι έξω. Οι κάτοικοι της Cable Street  πέταγαν σκουπίδια, σάπια λαχανικά από τα παράθυρά τους. Οι ντόπιοι πετούσαν μάρμαρα στους δρόμους επάνω στα οποία γλιστρούσαν τα άλογα της αστυνομίας και έπεφταν κάτω μαζί με τους ιππείς τους. Οι καταστηματάρχες έφτιαξαν οδοφράγματα με τα καροτσάκια που χρησιμοποιούσαν ως πάγκους πώλησης λαχανικών και φρούτων. Επίσης, η πρόσβαση στην Commercial Street ήταν αδύνατη, καθώς οι κάτοικοι της περιοχής την μπλόκαραν αναποδογυρίζοντας τα βαγόνια του τραμ» εξιστορεί ο 96χρονος Levitas.

Ο Mosley τελικά, παραδέχτηκε την ήττα του και μαζί με τους υποστηρικτές του πήραν το δρόμο της επιστροφής. «Μας είπαν στις 3 μμ ότι η πορεία μέσα από το East End δε θα πραγματοποιηθεί. Ο κόσμος ξέσπασε ζητωκραυγάζοντας. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι και φώναζαν: Ελάτε ξανά και θα πάθετε τα ίδια », θυμάται ο Max Levitas.

Ο Mosley συνέχισε να οργανώνει κι άλλες πορείες, ενώ οι Μελανοχίτωνες εξακολούθησαν να τον υποστηρίζουν σε αυτές τις προσπάθειες. Θέλοντας να τερματίσει την κοινωνική αναστάτωση που προκαλούσε ο Mosley και οι ομοϊδεάτες του, η βρετανική κυβέρνηση ψήφισε το 1936 το Νόμο περί Δημόσιας Τάξης, πράξη με την οποία η Βρετανική Ένωση Φασιστών αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την παραστρατιωτική τακτική της. Με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ευρώπη ο Mosley ηγήθηκε μιας ιδιότυπης δήθεν “φιλειρηνικής” και στην πραγματικότητα βαθύτατα φιλοναζιστικής, κίνησης.

Την 23η Μαΐου του 1940 και ενώ η Βρετανία θρηνούσε ήδη χιλιάδες νεκρούς στον πόλεμο με την Ναζιστική Γερμανία, ο Mosley οδηγήθηκε στην φυλακή και το κόμμα του στην παρανομία. Παρόλα αυτά δεν θα μείνει στην φυλακή παρά για πολύ λίγο καιρό: η Βρετανική Κυβέρνηση θα τον απελευθερώσει το Νοέμβριο του 1943, και ενώ ο πόλεμος μαίνεται σε όλη την Ευρώπη. Θα φύγει από την ζωή πλήρης ημερών στις 3 Δεκεμβρίου του 1980, στην κυριολεξία ξεχασμένος στην λήθη της ιστορίας! Σε αντίθεση με την “μάχη της Cable Street” που παραμένει ζωντανό σύμβολο μέχρι τις ημέρες μας!

Τα διδάγματα από τη μάχη της Cable Street παραμένουν επίκαιρα τονίζει ο Max Levitas και καταλήγει: «Λόγω της Cable Street, οι νέοι άνθρωποι μαθαίνουν από τους αγώνες που σημειώθηκαν στη δεκαετία του 1930. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε ενωμένοι στον αγώνα κατά του ρατσισμού!»

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Τζον Ριντ: Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο


Πρόλογος του Τζον Ριντ

Νέα Υόρκη

1 του Γενάρη 1919

Το βιβλίο αυτό είναι μία συμπύκνωση της ιστορίας. Της ιστορίας με τη μορφή που την είδα εγώ. Δεν έχει την αξίωση να είναι τίποτε περισσότερο από ένας λεπτομερειακός απολογισμός της Νοεμβριανής (*) Επανάστασης, όταν οι μπολσεβίκοι, επικεφαλής των εργατών και των στρατιωτών, πήραν στη Ρωσία την κρατική εξουσία και την παράδωσαν στα χέρια των Σοβιέτ. 

Εξετάζοντας την αναπτυσσόμενη δημοφιλία των μπολσεβίκων, πρέπει να ξέρουμε ότι η κατάρρευση της οικονομικής ζωής της Ρωσίας και του ρωσικού στρατού δεν έγινε στις 7 του Νοέμβρη (25 του Οχτώβρη) του 1917, αλλά πολλούς μήνες νωρίτερα. Ήταν η αναπόφευκτη και λογική συνέπεια του προτσές, που άρχισε ακόμα από το 1915. Οι πουλημένοι αντιδραστικοί, που κρατούσαν στα χέρια τους την τσαρική αυλή, οδηγούσαν συνειδητά τη Ρωσία στην καταστροφή, για να προετοιμάσουν έτσι χωριστή ειρήνη με τη Γερμανία.

Τώρα ξέρουμε πως η έλλειψη όπλων στο μέτωπο, που προκάλεσε την καταστροφική καλοκαιρινή υποχώρηση του 1915, η ανεπάρκεια των τροφίμων στο στρατό και στις μεγάλες πόλεις, η αποδιοργάνωση της βιομηχανίας και των μεταφορών του 1916, όλα αυτά ήταν ένα μέρος της τεράστιας εκστρατείας σαμποτάζ, που διακόπηκε στην αποφασιστική στιγμή από την επανάσταση του Μάρτη (***). 

Στους πρώτους μήνες του νέου καθεστώτος, τόσο η εσωτερική κατάσταση της χώρας, όσο και η μαχητικότητα του στρατού της, καλυτέρευσε αναμφισβήτητα, παρά την αταξία, τόσο αναπόφευκτη σε μια μεγάλη επανάσταση, που έδωσε αναπάντεχα τη λευτεριά στα εκατόν εξήντα εκατομμύρια του πιο καταπιεζόμενου λαού στον κόσμο. Όμως “ο μήνας του μέλιτος” δεν κράτησε πολύ.

Οι εύπορες τάξεις ήθελαν το πολύ – πολύ μια πολιτική επανάσταση, που θα αφαιρούσε την εξουσία από τον τσάρο και θα την έδινε σ’ αυτές. Ήθελαν να γίνει η Ρωσία συνταγματική δημοκρατία, όπως η Γαλλία κι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ή συνταγματική μοναρχία, όπως η Αγγλία. Οι λαϊκές, όμως, μάζες επιθυμούσαν γνήσια εργατική και αγροτική δημοκρατία. Να γιατί στη Ρωσία, στο αποκορύφωμα του εξωτερικού πολέμου, η πολιτική επανάσταση μετεξελίχθηκε σε κοινωνική, που βρήκε την ολοκλήρωσή της στο θρίαμβο του μπολσεβικισμού. 

Οι ξένοι, και ιδιαίτερα οι Αμερικανοί, υπογραμμίζουν συχνά την “αμάθεια” των Ρώσων εργατών. Είναι σωστό ότι οι Ρώσοι εργάτες δεν έχουν την πολιτική πείρα των δυτικών λαών, σ’ αντιστάθμισμα όμως πέρασαν από το θαυμάσιο σχολειό των εθελοντικών τους οργανώσεων. Το 1917 οι ρωσικές ενώσεις των καταναλωτών (συνεταιρισμοί), αριθμούσαν πάνω από δώδεκα εκατομμύρια μέλη, αλλά και τα ίδια τα Σοβιέτ είναι μια θαυμάσια εκδήλωση της οργανωτικής ιδιοφυΐας των εργαζομένων μαζών της Ρωσίας. Κάτι περισσότερο. Δεν υπάρχει άλλος λαός στον κόσμο που να μελέτησε τόσο καλά τη σοσιαλιστική θεωρία και την πρακτική εφαρμογή.

Πολλοί συγγραφείς δικαιολογούν την εχθρότητά τους προς το σοβιετικό καθεστώς με το ότι η τελευταία φάση της ρωσικής επανάστασης ήταν δήθεν πάλη των “νομοταγών” στοιχείων της κοινωνίας ενάντια στη σκληρότητα των μπολσεβίκων. Στην πραγματικότητα όμως, ακριβώς οι εύπορες τάξεις, βλέποντας ν’ αναπτύσσεται η δύναμη των λαϊκών επαναστατικών οργανώσεων, αποφάσισαν να τις συντρίψουν και να σταματήσουν την επανάσταση. 

Για την επιτυχία αυτού του σκοπού η αστική τάξη κατέφυγε τελικά σε απεγνωσμένα μέτρα. Για να συντρίψει την κυβέρνηση του Κερένσκι και τα Σοβιέτ, αποδιοργάνωσε τις μεταφορές και προκαλούσε εσωτερικές αναταραχές. Για να τσακίσει τις εργοστασιακές επιτροπές, έκλεινε τις επιχειρήσεις, έκρυβε τα καύσιμα και τις πρώτες ύλες. Για να διαλύσει τις στρατιωτικές επιτροπές του μετώπου, επανέφερε την ποινή του θανάτου και συνεργούσε στις ήττες στο μέτωπο. Όλα αυτά ήταν μια θαυμάσια τροφοδότηση της μπολσεβίκικης φωτιάς.

Οι μπολσεβίκοι απάντησαν με τη διδασκαλία της ταξικής πάλης και με την ανακήρυξη της εξουσίας των Σοβιέτ. Ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο κατευθύνσεις, που ήταν ολοκληρωτικά αντίθετες, βρίσκονταν και ομάδες που υποστήριζαν στο σύνολό τους ή ως ένα σημείο αυτές τις κατευθύνσεις. Σ’ αυτές τις ομάδες ανήκαν και οι λεγόμενοι “μετριοπαθείς” σοσιαλιστές, οι μενσεβίκοι, οι σοσιαλεπαναστάτες, καθώς και ορισμένα μικρά κόμματα. Κι αυτές οι ομάδες καταδιώκονταν από τις εύπορες τάξεις, όμως η δύναμη της αντίστασής τους υποσκαπτόταν από τις ίδιες τις θεωρίες τους. Οι μπολσεβίκοι, κατά τη γνώμη μου, όχι μόνο δεν είναι δύναμη καταστροφής, αλλά το μοναδικό κόμμα στη Ρωσία, που έχει δημιουργικό πρόγραμμα και αρκετή εξουσία για να το πραγματοποιήσει.

Ό,τι και να σκέφτονται οι άλλοι για τον μπολσεβικισμό, η ρωσική επανάσταση είναι, αναντίρρητα, ένα από τα μεγαλειωδέστερα συμβάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας και η άνοδος των μπολσεβίκων στην εξουσία ένα γεγονός με παγκόσμια σημασία. Όπως ακριβώς οι ιστορικοί ψάχνουν να βρουν και τις πιο μικρές λεπτομέρειες για την Κομμούνα του Παρισιού, έτσι θα θελήσουν να μάθουν και για όλα όσα έγιναν στην Πετρούπολη το Νοέμβρη του 1917, για τον ενθουσιασμό που είχε συνεπάρει την εποχή αυτή το λαό, ποιοι ήταν, τι έλεγαν και τι έκαναν οι αρχηγοί του. Αυτά ακριβώς σκεφτόμουνα όταν έγραφα αυτό το βιβλίο. Στην πάλη οι συμπάθειές μου δεν ήταν ουδέτερες. Αφηγούμενος, όμως, την ιστορία εκείνων των μεγάλων ημερών, προσπάθησα να εκθέσω τα γεγονότα με το μάτι του ευσυνείδητου χρονικογράφου, που ενδιαφέρεται ν’ αποδώσει την αλήθεια.

Τζ. Ρ.

(*) Όλες τις ημερομηνίες ο Τζον Ριντ τις δίνει με το νέο ημερολόγιο. Στην έκδοση αυτή μπαίνουν σε παρένθεση και οι ημερομηνίες με το παλιό ημερολόγιο.

(***) Του Φλεβάρη (Παλιό ημερολόγιο).

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο μνημόνιο" ο στόχος Χριστόφια


Διαχείριση εισόδου στην εξουσία από ΔΗΣΥ – «Όσο το δυνατό πιο ανώδυνο Μνημόνιο»* ο στόχος Χριστόφια ως τελική πολιτική πράξη.

 Σε άλλο επίπεδο της προεκλογικής εκστρατείας έχει μεταφερθεί η προσοχή της Πινδάρου αλλά και του κυβερνητικού στρατοπέδου, το οποίο αφορά την επόμενη μέρα των προεδρικών εκλογών και όχι κατ’ ανάγκη στο κατά πόσο θα είναι εκλογές ενός ή δύο γύρων. 

Υπό το μικροσκόπιο των δύο στρατοπέδων είναι η οικονομική κατάσταση, καθώς και το πώς θα καταλήξουν τελικά οι διαπραγματεύσεις με την Τρόικα, αφού μέσα από το τελικό Μνημόνιο θα διαφανεί και το «πλήγμα» που θα δεχθεί το κράτος και οι πολίτες, ενώ με το ίδιο ενδιαφέρον αναμένεται και ο «τελικός λογαριασμός» για τις τράπεζες μιας και στην περίπτωση που αυτός ξεπεράσει τα 12 δισ. αναμένεται ότι θα ζητηθούν επιπλέον μέτρα. 

Επιπλέον, τα δύο στρατόπεδα εξετάζουν και το ενδεχόμενο ενός δεύτερου Μνημονίου. Βάσει τούτων, ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ έχουν στραμμένη την προσοχή τους για το πώς θα διαχειριστούν την επόμενη μέρα που θα βρεθούν στην εξουσία, ενώ το κυβερνητικό στρατόπεδο θέλει να «κλείσει» τη δική του πενταετία με όσο πιο ανώδυνο Μνημόνιο γίνεται, αφού αναγνωρίζεται από όλους ότι η υπογραφή του Μνημονίου θα είναι και για την τελευταία «σημαντική πολιτική πράξη» της παρούσας κυβέρνησης.

Χρόνος για ανάκαμψη 

Τα επιτελεία ΔΗΣΥ – ΔΗΚΟ προβαίνουν σε ασκήσεις επί χάρτου με τα διάφορα σενάρια, το ζητούμενο των οποίων είναι ένα. Το πώς εντός της επόμενης πενταετίας θα υπάρξει ανάκαμψη και βελτίωση της οικονομικής κατάστασης του τόπου. Τα σενάρια είναι αρκετά, ωστόσο τα χρονικά δεδομένα υπάρχουν και ως εκ τούτου η ανάλυση από πλευράς των δύο εταίρων αρχίζει κυρίως κάπως αντίστροφα. Δηλαδή, ότι εντός του 2017 θα πρέπει να υπάρξει σημαντική ανάκαμψη, να έχουν δημιουργηθεί νέες θέσεις εργασίας, και να υπάρχει έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα

«Μόνο τότε, θα μπορούμε να κάνουμε λόγο για μια πετυχημένη διακυβέρνηση και να βλέπουμε τις εκλογές του 2018 με αισιοδοξία», ήταν το σχόλιο συναγερμικού αξιωματούχου, προσέγγιση την οποία συμμερίζονται και στο κόμμα του Μάριου Καρογιάν. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, το χρονικό περιθώριο της «Συμμαχίας» για τομές και εφαρμογές πολιτικής περιορίζεται σε τρία χρόνια, έτσι ώστε τα όποια αποτελέσματα των όποιων ενεργειών και αποφάσεων παρθούν να είναι αισθητά ένα με ενάμιση χρόνο πριν από τις επόμενες προεδρικές εκλογές του ’18.

Δεδομένων των «στενών χρονικών περιθωρίων» για ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ τα επιτελεία έπιασαν δουλειά και επεξεργάζονται σειρά πολιτικών προτάσεων και κατά πόσο απαιτείται νομοθετική ρύθμιση διά την εφαρμογή τους, έτσι ώστε με την ανάληψη της εξουσίας όλα να είναι έτοιμα για ψήφιση και έγκριση τους από τη Βουλή. Παράλληλα, γίνεται αντιληπτό από πλευράς των εταίρων ότι τόσο το πρώτο τρίμηνο όσο και το εξάμηνο θα είναι ιδιαίτερα «δύσκολα» αφενός λόγω «οικονομικής στενότητας» και αφετέρου διά τον λόγο ότι θα πρέπει να γίνει αρκετή δουλειά από το Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο θα πρέπει να εργαστεί με συγκεκριμένο πρόγραμμα και σε συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο.

Αποφασίζει Χριστόφιας για Νίκο 

Η Πινδάρου γνωρίζοντας ότι οι όποιες αποφάσεις από πλευράς σημερινής κυβέρνησης θα επηρεάσουν τη δική της ενδεχόμενη διακυβέρνηση, έριξε τους τόνους στο θέμα του Μνημονίου και προσπαθεί με δικές της εισηγήσεις να «μετριάσει» ή να «καλυτερεύσει με τον τρόπο που θεωρεί εκείνη ως καλύτερο» τις διάφορες πτυχές των μέτρων που εισηγείται η Τρόικα. «Στην πραγματικότητα η οικονομική πολιτική της επόμενης διακυβέρνησης χαράσσεται από τώρα», ήταν το σχόλιο συναγερμικού αξιωματούχου για να προσθέσει πως «η όποια βελτιωτική πρόταση γίνει θα είναι προς το συμφέρον του ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ και του Νίκου Αναστασιάδη, αφού αυτοί είναι που θα κληθούν στην πραγματικότητα να εφαρμόσουν αυτά που θα αποφασιστούν τώρα μεταξύ Χριστόφια και Τρόικας».

Στην αντίπερα όχθη, στο κυβερνητικό στρατόπεδο, τα πράγματα είναι εξίσου κρίσιμα, μιας και η όλη προσπάθεια της κυβέρνησης είναι να πετύχει «όσο το δυνατό πιο ανώδυνο πακέτο μέτρων με την Τρόικα»Η υπογραφή του Μνημονίου θεωρείται και ως η τελευταία μεγάλη πολιτική πράξη από πλευράς κυβέρνησης και το περιβάλλον του Προέδρου Χριστόφια δεν θα ήθελε με τίποτα να εξέλθει της πενταετίας με ένα «κακό πακέτο». 

Χαρακτηριστικό της σημασίας που προσδίδεται σε αυτή την πτυχή από το κυβερνητικό στρατόπεδο, είναι και το γεγονός ότι «νομοθετικά για όλα τα υπόλοιπα τρέχοντα και μη θέματα δεν κινείται σχεδόν τίποτα». Από τον Σεπτέμβριο μέχρι και σήμερα κατατέθηκαν στη Βουλή των Αντιπροσώπων μόνο 34 Νομοσχέδια και 17 Κανονισμοί (καθώς και 16 Προτάσεις Νόμου). 

Πίσω από τα νούμερα, η πολιτική ερμηνεία πραγμάτων εμφανίζει ένα ισχυρό «μούδιασμα» από πλευράς κυβέρνησης για όλα τα υπόλοιπα θέματα, αφού αντίθετα σε άλλες περιπτώσεις, και δη προεκλογικά, η εκάστοτε κυβέρνηση βομβαρδίζει τη Βουλή με Νομοσχέδια έτσι ώστε να μπορεί να επιχειρηματολογεί για όλα σχεδόν τα θέματα πως είτε «βρίσκονται στα σκαριά» είτε «προωθήθηκαν νομοθετικές ρυθμίσεις». Πάντως το Προεδρικό δεν προτίθεται να «πέσει αμαχητί» και σύμφωνα με το περιβάλλον στον λόφο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν πρόκειται να υπογράψει το Μνημόνιο, εάν δεν υπάρξει και δέσμευση από τους πολιτικούς αρχηγούς ότι και οι ίδιοι συμφωνούν με το τελικό πακέτο του Μνημονίου.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

ΑΥΡΙΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΛΕΥΚΩΣΙΑ 18:00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στην αυριανή αντιφασιστική πορεία στην Λευκωσία που καλούν οι σύντροφοι από την μαθητική ομάδα Σκαπούλα. Στην σελίδα τους μπορείτε να δείτε και το κείμενο- κάλεσμα για την αυριανή πορεία, ώρα 18:00 στην πλατεία Ελευθερίας. Οφείλουμε να είμαστε εκεί, όχι μόνο φίλοι/ες και σύντροφοι/σες, αλλά και ο κάθε προοδευτικός άνθρωπος που αντιμάχεται τον φασισμό.

Να πούμε ότι εμείς οργανώνουμε και καλούμε σε αντιφασιστική πορεία την ερχόμενη Παρασκευή 26/10 στην Λεμεσό. Λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν τις επόμενες μέρες.

ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟΝ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΟΝΟΣ,ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ!

ΤΣΕΧΙΑ: Η "ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ" ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ


ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΒΟΗΜΙΑΣ-ΜΟΡΑΒΙΑΣ!

«Δεν είμαστε μια συνάθροιση τυφλών και κουφών. Αναλογιζόμαστε το κλίμα. Αλλά οι βασικές παράμετροι της ατζέντας μας, όπως η μείωση του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος, θα παραμείνουν. Αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης της κυβέρνησης». Αυτό δήλωσε ο Τσέχος πρωθυπουργός Petr Necas στον απόηχο των περιφερειακών εκλογών της 12ης-13ης Οκτωβρίου, όπου η κοινωνική δυσαρέσκεια προς την εφαρμοζόμενη πολιτική λιτότητας εκφράστηκε με εντυπωσιακό τρόπο.

Από τις 13 περιφέρειες της Τσεχικής Δημοκρατίας το Δημοκρατικό Κόμμα Πολιτών (ΟDS) του πρωθυπουργού επικράτησε μόλις σε μία, με το ποσοστό του να υποδιπλασιάζεται σε σχέση με τις αντίστοιχες εκλογές προ τετραετίας, περιοριζόμενο στο 12,3%. Εννέα περιφέρειες πέρασαν υπό τον έλεγχο του κεντροαριστερού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της αντιπολίτευσης, που όμως και αυτό είδε το ποσοστό του να υποχωρεί από το 36% στο 24%. Σε δύο από τις περιφέρειες επικράτησε το Κομουνιστικό Κόμμα Βοημίας-Μοραβίας, το οποίο ξεπέρασε συνολικά το 20%, κατακτώντας τη δεύτερη θέση.

Λίγοι θα μπορούσαν να φανταστούν, 23 χρόνια μετά τη «Βελούδινη Επανάσταση», μια τέτοια επίδοση για τον φυσικό διάδοχο του κόμματος που με σιδηρά χείρα κυβέρνησε την(ενιαία) Τσεχοσλοβακία επί 41 έτη - και του οποίου έκτοτε η λειτουργία έχει κατά καιρούς επιχειρηθεί να απαγορευθεί. Και όμως: το κόμμα που χάνει, κυρίως από φυσικά αίτια, περίπου 5.000 μέλη ετησίως, εφόσον η πλειοψηφία τους έχει ηλικία άνω των 70 ετών, διεκδικεί με αξιώσεις πλέον έναν ρόλο και στην διακυβέρνηση της χώρας.

Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για το μόνο άλλοτε κυβερνών κόμμα του πρώην ανατολικού μπλοκ το οποίο δεν εξαφανίσθηκε (όπως στην Πολωνία), δεν μεταλλάχθηκε (όπως στην Ουγγαρία) και δεν συγχωνεύθηκε με το αντίστοιχο Σοσιαλδημοκρατικό (όπως στην Σλοβακία). Το γεγονός βέβαια ότι το κομμουνιστικό κίνημα ήταν ισχυρό στην Τσεχοσλοβακία και προπολεμικά και ότι η κατοπινή του επικράτηση πέρασε από τη νίκη του στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές, εξηγεί εν μέρει αυτή την αντοχή.

Κυρίως όμως στις μέρες μας η αντοχή αυτή εξηγείται από την ανάγκη εκπροσώπησης εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων των οποίων τις ανάγκες η σημερινή Τσεχία (μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ) αφήνει ακάλυπτες.

Έχοντας προσαρμόσει τη ρητορική του από την καταγγελία του καπιταλισμού στην πιο βατή καταγγελία της εκτεταμένης διαφθοράς και τις λιτότητας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας-Μοραβίας απευθύνεται σε ένα εκλογικό σώμα το οποίο στις δημοσκοπήσεις δηλώνει σε ποσοστό 70% ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι κακή ή πολύ κακή και μόλις σε ποσοστό 26% εκφράζει ικανοποίηση από το επίπεδο της δημοκρατίας.

Οι στερημένοι φυσικών συμμάχων Σοσιαλδημοκράτες σύντομα θα υποχρεωθούν να επανεξετάσουν την «καραντίνα» στην οποία έχουν θέσει την τελευταία εικοσαετία το ΚΚ σε ό,τι αφορά τις συνεργασίες στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Όσο για τον Petr Necas, έχει να αντιμετωπίσει από τον απρόβλεπτο ιδρυτή του κόμματός του και νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας Vaclav Klaus (ο οποίος άσκησε βέτο σε πρόσφατη προσπάθεια αναμόρφωσης του συνταξιοδοτικού) μέχρι την εσωκομματική αντιπολίτευση (λ.χ. τους έξι βουλευτές οι οποίοι αρνούνται να υπερψηφίσουν τις προτεινόμενες νέες αυξήσεις των φόρων) η οποία απειλεί την εύθραστη πλειοψηφία του στο 200μελές κοινοβούλιο, καθιστώντας πιθανό το σενάριο της πρόωρης (κατά ένα χρόνο) διεξαγωγής των εκλογών στο πρώτο εξάμηνο του 2013.

Κυρίως όμως έχει να αντιμετωπίσει την προφανή αποτυχία των μέτρων λιτότητας των 6 δισ., καθώς το έλλειμμα αναμένεται να διαμορφωθεί φέτος στο 3,2%, αντί του στόχου του 2,9%, ενώ ο ρυθμός ανάπτυξης (αρνητικός από τα τέλη του 2011) εκτιμάται ότι θα κλείσει στο μείον 0,9%.