Το εξπρές του μεσονυχτίου στις Κεντρικές Φυλακές της Κύπρου

Πρώην κατάδικος μιλάει στη Ρένα Χόπλαρου και τον Μανώλη Καλατζή για τον άγνωστο κόσμο και του άγραφους κανόνες πίσω από τα κάγκελα*

• Το 1/3 των βαριάδων είναι αποκτηνωμένοι και πρέπει να σταματήσουν να εργάζονται στη φυλακή.
• Τα ναρκωτικά και τα κινητά τα έβαζαν μέσα στη φυλακή οι βαριάδες (οι δεσμοφύλακες).
• Ο υπεύθυνος αξιωματικός τη νύχτα του βιασμού όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε, πήρε προαγωγή.
• Ο διευθυντής ήταν αδιάφορος έως και εκδικητικός.
• Τρώγαμε κόκαλα.
• Το 80% των κρατουμένων της πτέρυγας Α ήταν σαν ζόμπι από τα ναρκωτικά.
• Για να βγούμε από το δωμάτιο το πρωί έπρεπε να ντυθεί πρώτα ο ένας να βγει έξω και μετά ο δεύτερος, ο τρίτος και ο τέταρτος. Δεν υπήρχε χώρος στο δωμάτιο για να κινηθείς.

Ο «Αντρέας» βγήκε από τις φυλακές και ακόμα προσπαθεί να ισορροπήσει. Αυτά που έζησε πίσω από τα κάγκελα δεν είναι από τις ιστορίες που θα λέει κάποτε στα παιδιά του. 

Καθημερινός αγώνας για επιβίωση με ισορροπίες τρόμου ανάμεσα στους δεσμοφύλακες και τους κρατούμενους. Ακόμα και τώρα, νιώθει φυλακισμένος στις μνήμες εκείνων των ημερών, όταν έβλεπε τους συγκρατούμενους του να έχουν μετατραπεί σε «ζόμπι» από τα ναρκωτικά, και βίωνε την εκδικητικότητα της διεύθυνσης των φυλακών να ξεσπάει επί δικαίων και αδίκων. 

Πολυτέλεια το νερό, η ψυχαγωγία, ακόμα και το φαγητό. Ο πρώην κατάδικος βεβαίως και δεν λέγεται «Αντρέας». Έτσι τον «βαφτίσαμε» για την οικονομία της συζήτησης. Μιας συζήτησης που έχει να κάνει με ένα κόσμο τόσο μακριά και τόσο κοντά από όλους μας.

Το ζουμί της συζήτησής μας ήταν ότι υπάρχει πολιτική καταστολής, πολιτική στέρησης των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων των κρατουμένων. Ντραπήκαμε για τη Δημοκρατία μας, την ανευθυνότητα, τον αντιεπαγγελματισμό και την ατιμωρησία που επικρατεί.

«Αποθήκη» ψυχών

Πώς ήταν οι συνθήκες μέσα στη φυλακή;

Όταν μπήκα μέσα πριν από μερικά χρόνια οι συνθήκες διαβίωσης ήταν καλύτερες. Πριν από δύο τρία χρόνια οι κρατούμενοι άρχισαν να χάνουν δικαιώματα. Σταδιακά η κατάσταση εκτραχύνθηκε.

Γιατί νομίζεις ότι η κατάσταση εκτραχύνθηκε; Ποια δικαιώματα χάθηκαν και για ποιο λόγο;

Οι μερίδες του φαγητού μίκρυναν, σε ένα δωμάτιο δύο επί δύο που δεν χωρούσαν καλά – καλά δύο άτομα, μέναμε τρία και τέσσερα άτομα. Σε μια πτέρυγα με εξήντα κελιά που κανονικά έπρεπε να φιλοξενεί εκατό είκοσι άτομα, έμεναν εκατό ογδόντα, τα TV rooms μετατράπηκαν σε κοιτώνες των πενήντα και εξήντα ατόμων και η αίθουσα θεάτρου, ένα τεράστιο δωμάτιο ψυχαγωγίας, όπου πηγαίναμε να παίξουμε το τάβλι μας έγινε κοιτώνας για εκατό και εκατό σαράντα άτομα. 

Στοιβαγμένοι είμαστε. Αυτές οι συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης μετέτρεψαν τη φυλακή σε ένα καζάνι που έβραζε.

Δεν θέλει και πολύ να αυτοκτονήσεις

Υποθέτουμε ότι ξεκίνησαν καβγάδες.

Φυσικά. Υπήρχε μεγάλη ένταση. Έκλεισαν το γήπεδο ποδοσφαίρου και μια καλή μέρα διέταξε ο διευθυντής των φυλακών να βγάλουν τους στύλους του βόλεϊ. Είχαμε μια μεγάλη αυλή όπου βγαίναμε να κάνουμε τη βόλτα μας, να πούμε μια κουβέντα, την έκλεισαν κι αυτή. Η αυλή μοιράστηκε στις πτέρυγες με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αρκετός χώρος. Κάποιοι που ήταν χρόνια μέσα και έδειχναν καλή διαγωγή δικαιούνταν να έχουν dvd (ταινίες), απαγορεύτηκαν κι αυτά. Μετά απαγορεύτηκαν και τα cd.  

Όταν δεν μπορείς να πας να τρέξεις, να παίξεις ένα παιχνίδι, δεν έχεις χώρο να περπατήσεις, δεν μπορείς να δεις μια ταινία, να ακούσεις μουσική και ταυτόχρονα μένεις νηστικός, είναι φυσιολογικό να προκαλούνται εντάσεις. Στο τέλος, χωρίς υπερβολή, τρώγαμε κόκαλα. Πιστέψτε πως δεν θέλεις πολύ για να τρελαθείς ή να αυτοκτονήσεις. Ειδικά οι ξένοι που είναι μόνοι και μακριά από τους δικούς τους, χωρίς καμία ψυχολογική και οικονομική στήριξη από τους απ’ έξω.

Για ποιο λόγο όμως;

Το γυμναστήριο το έκλεισαν γιατί φοβούνταν μην γίνει απόδραση. Τους είχε φύγει ένας από κει κάποια στιγμή. Για τα dvd και τα cd είπαν ότι κάποιοι κρατούμενοι βλέπουν πορνό και δεν είχαν ώρα να ελέγχουν  τo περιεχόμενο τους.

Εξαθλίωση και διαφθορά

Η καντίνα δεν εξυπηρετούσε τουλάχιστον όσους είχαν χρήματα;

Κάνεις αίτηση για την καντίνα και κάθε πτέρυγα δικαιούται μια φορά την εβδομάδα να πάει να παραλάβει τις σακούλες της. Ουσιαστικά παίρνεις μια τσάντα με ό,τι σου έχουν βάλει μέσα. Από πλευράς φαγητού, είχε μόνο τσιπς και σοκολάτες. Για να εξυπηρετηθείς σωστά εννοείται ότι έπρεπε να δώσεις και κάτι έξτρα κάτω από το τραπέζι στην καντίνα. Οι τιμές της καντίνας ήταν απαράδεκτες. Τα σαμπουάν, οι οδοντόκρεμες, σκόνες πλυσίματος ρούχων που είναι είδη πρώτης ανάγκης ήταν πανάκριβα. Δύο και τρεις φορές πάνω οι τιμές σε σχέση με απ’ έξω. Για παράδειγμα, πουλούσαν μόνο το χάρτινο κουτί με φακελάκια του Nescafe,  22 ευρώ. Πολλοί κρατούμενοι δεν είχαν τόσα λεφτά για να πληρώσουν αυτό το ποσό.

Είχες διαπιστώσει να γίνεται μαύρη αγορά με το φαγητό;

Αυτοί που δούλευαν στην κουζίνα έκαναν σάντουιτς και τα αντάλλασσαν με τσιγάρα, καφέ και τηλεκάρτες. Αυτό το έκαναν κυρίως οι ξένοι που δεν είχαν κανένα να τους στέλνει χρήματα για να περάσουν. Αυτές οι ανταλλαγές σε είδος μεταξύ των κρατουμένων δεν είναι τίποτα. Άλλα είναι τα σοβαρά.

Κινητά και ναρκωτικά για γερά πορτοφόλια

Ποια είναι τα σοβαρά;

Τα πολλά χρήματα έβγαιναν από το εμπόριο κινητών τηλεφώνων και από τα ναρκωτικά. Αυτά τα έφερναν μέσα στη φυλακή οι «βαριάνοι», οι δεσμοφύλακες.

Τα ναρκωτικά τα έβλεπες φανερά ή κυκλοφορούσαν απλώς φήμες;

Μεταφέρθηκα κάποια στιγμή στην ανακαινισμένη πτέρυγα 2Α, υποτίθεται σύγχρονη και υψίστης ασφαλείας. Το 80% των κρατουμένων ήταν όπως τα ζόμπι. Ήταν ολοφάνερο και συνέβαινε χωρίς καμία προσπάθεια συγκάλυψης. Έβρισκες ό,τι ήθελες: από χόρτο μέχρι πρέζα. Ειδικά όμως το dream έκανε θραύση.

Πόσο «κόστιζε» ένα κινητό;

Όταν ήμουν εγώ μέσα 3 έως 4 χιλιάδες ευρώ. Τώρα έχουν πέσει οι τιμές. Τα περνούσαν μέσα οι δεσμοφύλακες και τα διοχέτευαν είτε απευθείας είτε μέσω των συνεργατών τους στους κρατούμενους. Το κορυφαίο που γινόταν ήταν ότι ο ίδιος που σου το πουλούσε μπορεί να σε κάρφωνε ότι έχεις κινητό και μετά να σου ξαναπουλούσε δεύτερο. Τα ίδια και με τα ναρκωτικά.

Λευκά κελιά

Πέραν αυτού πώς ήταν η ανακαινισμένη πτέρυγα; Καλύτερη από τους υπόλοιπες;

Άσπροι τοίχοι, όλα καθαρά και καινούρια και τίποτα άλλο. Ούτε κάλαθο για τα σκουπίδια δεν είχαν τα δωμάτια και τα παράθυρα δεν είχαν κουρτίνες. Ένας άδειος, άσπρος, κλειστός χώρος. Εκεί μέσα δεν επιτρεπόταν να κάνεις τίποτα. Είχε διαφορετικούς κανόνες από τις άλλες δύο πτέρυγες που ήταν δίπλα. Ήταν η μόνη πτέρυγα που είχε αψίδα ασφαλείας κι όμως τα κινητά περνούσαν άνετα μέσα.

Πώς περνούσαν τα κινητά;

Αρκετοί δεσμοφύλακες, όχι όλοι, χρηματίζονταν.

Υπήρχε κάτι άλλο διαφορετικό στην Πτέρυγα 2Α;

Σας είπα. Οι κανόνες ήταν διαφορετικοί χωρίς καμία εξήγηση. Τα φώτα ας πούμε έκλειναν στις 10 μ.μ. Θυμάμαι ένα βράδυ που άκουγα με κλειστά φώτα τους πανηγυρισμούς των κρατουμένων της διπλανής αίθουσας που έβλεπαν το champion league στην τηλεόραση. Εγώ δεν μπορούσα να το δω και σημειώστε ότι δεν ήμουν μέσα για πολλά χρόνια.

Αποκτήνωση και αδιαφορία

Δηλαδή ο κάθε δεσμοφύλακας είχε το δικό του μπαϊράκι;

Δεν υπήρχε κοινή γραμμή για όλους. Ήμασταν στο έλεος του κάθε δεσμοφύλακα που έκανε ό,τι ήθελε. Αν έπεφτες σε καλό ήσουν τυχερός, εάν έπεφτες σε κτηνό περνούσες χάλια. Ήταν κι αυτοί χωρισμένοι σε κλίκες. Ο διευθυντής ήταν αδιάφορος για όλα. Αλλά να σας πω και κάτι άλλο. Και οι δεσμοφύλακες είναι κατά κάποιο τρόπο κλεισμένοι μέσα, συμβιβάζονται με την κατάσταση αυτή και  αποκτηνώνονται. Είναι χωρίς εκπαίδευση. Η γνώμη μου είναι ότι τουλάχιστον το 1/3 πρέπει να φύγει από κει μέσα.

Είχες εμπειρίες με ναρκωτικά ή βία προηγουμένως;

Όχι, ήμουν μέσα για οικονομικό αδίκημα. Ήμουν και είμαι παντρεμένος με δύο παιδιά και απολύτως συνειδητοποιημένος γιατί έμπαινα μέσα. Ένιωθα τεράστιες ενοχές που άφηνα την οικογένεια μου πίσω και για το στίγμα που τους φόρτωνα. Εννοείται ότι δεν ήθελα να μπλέξω ή για οποιοδήποτε λόγο να ρισκάρω να επιμηκύνω την παραμονή μου στη φυλακή.

Υπάρχει περίπτωση να μπλέξεις αν είσαι προσεκτικός; Δηλαδή να κάνεις τα κουμάντα σου με ποιους συναναστρέφεσαι;

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι που ακούω στις τηλεοράσεις όλες αυτές τις μέρες. Ο βαρυποινίτης είναι όποιος έχει φάει πάνω από δύο χρόνια. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι όλοι στυγνοί εγκληματίες, δολοφόνοι ή βιαστές. Να σας πω επίσης ότι μέσα στη φυλακή όλοι αποφεύγουν τους βιαστές. Εγώ και δολοφόνος να καθόταν δίπλα μου, του μιλούσα. Τους βιαστές όμως οι ίδιοι οι φυλακισμένοι τους απομονώνουν. Συνήθως τους τοποθετούν σε δική τους πτέρυγα, ξεχωριστά από τους υπόλοιπους.

Βιασμοί στα κελιά

Γίνονται βιασμοί μέσα στις φυλακές;

Ένα θα σας πω. Ο βιασμός που έγινε τον Δεκέμβρη του ’11 έγινε από άτομο που είχε καταδικαστεί δυο φορές για σεξουαλική κακοποίηση τον έκλεισαν το βράδυ στο κελί των ανηλίκων μαζί με τον 19χρονο.

Μισό λεπτό, τι λέτε;

Το βράδυ πριν μας κλειδώσουν κανονικά ελέγχουν αν είμαστε τα σωστά άτομα μέσα στο κελί. Ο δεσμοφύλακας υποτίθεται έλεγξε αλλά τελικά τον κλείδωσε μέσα μαζί με τον πιτσιρικά. Έτσι έγινε ο βιασμός.

Τιμωρήθηκε κανείς;

Διέταξαν μια έρευνα στην αρχή. Τελικά είπαν ότι είναι εσωτερικό ζήτημα. Ο υπεύθυνος αξιωματικός πήρε προαγωγή και οι δύο δεσμοφύλακες της συγκεκριμένης πτέρυγας βρίσκονται στη θέση τους.

Πέφτει πολύ ξύλο

Ξυλοδαρμοί γίνονται; 

Γίνονται μεταξύ των κρατουμένων αλλά ξυλοφορτώνουν και οι δεσμοφύλακες. Σπάνια βέβαια τα έβαζαν με Κυπραίους γιατί θα είχαν όλους τους Κυπραίους εναντίον τους. Ξύλο τρώνε οι ξένοι που είναι μειονότητες και δεν μπορούν να αντιδράσουν. Εάν αντιδρούσε κανένας ξένος τον έστελναν κατευθείαν στην απομόνωση και εκεί που δεν τους έβλεπε κανείς τον έκαναν άχρηστο. 

Ο Ιρανός Μολτέζα, ο τελευταίος που αυτοκτόνησε με το σεντόνι του, ήταν ο αρχηγός των Ιρανών, είχε φάει 7 χρόνια. Σε έξι μήνες θα έβγαινε έξω. Είχε φάει άγριο ξύλο και κατά καιρούς τον ενέπαιζαν ότι θα πάρει χάρη για να του σπάσουν τον τσαμπουκά. Ο Μολτέζα αν δεν κάνω λάθος είχε καταγγείλει έναν ξυλοδαρμό του αλλά δεν έγινε τίποτα.

Τι ρόλο παίζουν οι παλιοί μέσα στη φυλακή;

Πέντε ισοβίτες κρατούσαν τη φυλακή. Έλεγχε ο καθένας τους δικούς του και είχαμε μια σχετική ησυχία. Αποφυλακίστηκαν με χάρη και νομίζω ότι κι αυτό έπαιξε ρόλο στην εκτράχυνση της κατάστασης.

Νηστικοί και κλειδωμένοι

Τι ώρα κλείνουν τα κελιά;

Στις 4 μ.μ. τρώμε και στις 5 μ.μ, σε κλειδώνουν στην πτέρυγα μέχρι τις 7 το πρωί. Αυτό σημαίνει ότι είτε είσαι μέσα στο 2Χ2 κελί σου ή κάνεις βόλτες στο διάδρομο. Μας έδιναν ένα σάντουιτς ή μια τυρόπιτα για να τη βγάλουμε ως το πρωί που και αυτά κόπηκαν. Εγώ επειδή είχα χρήματα, την έβγαζα με κανένα πακέτο τσιπς ή κορν φλέικς από την καντίνα. Άλλοι πεινούσαν, κυρίως οι ξένοι.

Κάλαθος και μπουκάλια… για τουαλέτα

Η χειρότερη  στιγμή σας;

Κάθε βράδυ. Υπήρχαν μόνο δύο δεσμοφύλακες για μια πτέρυγα των 150 ατόμων. Εάν ήταν καλός ο δεσμοφύλακας σου άνοιγε για να πας τουαλέτα. Οι πιο πολλοί κοιμόντουσαν βέβαια. Δεν μπαίναμε καν στον κόπο να χτυπήσουμε το κουδούνι. Για το κατούρημα είχαμε μπουκάλια αλλά για τα «χοντρά» δεν υπήρχε διέξοδος. Μόνο ο κάλαθος του δωματίου. Αυτό δεν το άντεχα.

Σαδισμός με το τηλέφωνο

Υπήρχε στιγμή που λυγίσατε;

Ναι, όταν μιλούσα με τη γυναίκα μου στο τηλέφωνο. Είχα δύο δεκάλεπτα την εβδομάδα στη διάθεσή μου. Το πρώτο διάστημα η γυναίκα μου συχνά έκλαιγε. Έτυχε να μου κλείσουν το τηλέφωνο στα τέσσερα λεπτά χωρίς λόγο. Έγινα έξαλλος και μετά κατέρρευσα.

*Η συνέντευξη  δημοσιεύτηκε  στην εφημερίδα Πολίτης (19/01/14) 

Η ιστορία και η δράση της ακροδεξιάς οργάνωσης Χ του Γρίβα

Η ίδρυση της οργάνωσης Χ

Τον Ιούνιο του 1941 ιδρύθηκε η «Στρατιωτική Οργάνωσις Γρίβα», η οποία στη συνέχεια (Μάρτιος 1943) έγινε γνωστή και ως «Οργάνωση Χ», ή απλώς «Χ» (για λόγους συντομίας). Τα μέλη της Χ λέγονταν Χίτες. Στα ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης περιλαμβάνονταν οι εξής : 1) στρατηγός Γεώργιος Λάβδας, 2) στρατηγός Βασίλειος Βραχνός, 3) σ/χης Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου, 4) σ/χης Θεμιστοκλής Κετσέας, 5) σ/χης Αγησίλαος Σινιώρης και 6) σ/χης Γεώργιος Γρίβας. Περισσότερο δραστήριος από όλους ήταν ο Γρίβας. Ο Γρίβας, που έμεινε στην ιστορία με το ψευδώνυμο «Διγενής», είχε γεννηθεί στην Κύπρο και ήταν φανατικός ακροδεξιός και βασιλόφρων. Έγινε ο αδιαμφισβήτητος Αρχηγός της Χ. Είχε τοποθετηθεί Υπεύθυνος της Υπηρεσίας Στρατιωτικών Αρχείων που είχε συστήσει η κατοχική – δοσιλογική κυβέρνηση.

Σύντομα ο Γρίβας συνάντησε τον υπολοχαγό  Όμηρο Παπαδόπουλο και έγιναν στενοί συνεργάτες. Θεωρώντας παθητικά τα άλλα ιδρυτικά στελέχη, άρχισε να αυτονομείται και να λειτουργεί με βάση τις προσωπικές του αντιλήψεις. Οι στρατηγοί Λάβδας και Βραχνός από την πλευρά τους, προχώρησαν στη συγκρότηση της οργάνωσης των «Ευόρκων Στελεχών».

Σκοπός του Γρίβα ήταν η αύξηση του αριθμού μελών της Χ και η συσπείρωση όσο το δυνατόν περισσότερων αξιωματικών στις τάξεις της. Στην Χ εντάχθηκε μεταξύ άλλων και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος (ο οποίος είχε αρνηθεί να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου). Ο Γρίβας συνδέθηκε με τον Χρύσανθο, μέσω του μητροπολίτη Κυρήνειας Μακαρίου Β’. Χάρη στον Χρύσανθο, η οργάνωση Χ εξασφάλισε το πρώτο σεβαστό χρηματικό ποσό για αγορά όπλων.

Ποιος ήταν ο χαρακτήρας της Χ ;

Η Χ ήταν μια ακροδεξιά και φιλοβασιλική οργάνωση με πλούσια δράση στο χώρο της ένοπλης βίας. Η ένθερμη υποστήριξή της προς το βασιλιά φαίνεται και από το ότι στο σήμα της υπάρχει το στέμμα. Συχνά επέβαλε ένα καθεστώς τρομοκρατίας σε περιοχές της Αθήνας και της επαρχίας και δολοφονούσε μέλη και οπαδούς του ΚΚΕ και του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ (δηλαδή της μεγαλύτερης αντιστασιακής οργάνωσης). Είχε σημαντική συμμετοχή στις μάχες των Δεκεμβριανών του 1944 και στη Λευκή Τρομοκρατία κατά την μετά Βάρκιζα εποχή. Πήρε μέρος και σε εκλογικές αναμετρήσεις, σημειώνοντας παταγώδη αποτυχία.

Ποια ήταν η δομή της Χ ;

Η οργανωτική δομή και στελέχωση της Χ ακολουθούσαν τη λογική συγκρότησης στρατιωτικής μονάδας. Είχε αρχηγό, υπαρχηγό και επιτελάρχη. Επίσης, είχε τρία «Γραφεία Επιχειρήσεων».  Η οργάνωση έκανε εντατικές προσπάθειες για να συγκροτήσει πυρήνες σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας. Το άτυπο «στρατηγείο» της Χ ήταν το Θησείο και συγκεκριμένα η οικία του Γρίβα.

Το επιτελείο του Γρίβα αποτελούσαν οι : 1) ταγματάρχης Ιωάννης Μπουσμπουρέλης, 2) ταγματάρχης Παντελής Πολύζος, 3) λοχαγός Χαράλαμπος Σταυρόπουλος, 4) υπολοχαγός Όμηρος Παπαδόπουλος, 5) λοχαγός Νικόλαος Κοντογιαννόπουλος. Για να λειτουργήσει καλύτερα η οργάνωση, αποφασίστηκε ότι η περιοχή δράσης της θα διαιρεθεί σε διάφορους τομείς. Έτσι, συγκροτήθηκαν οι τομείς Κυψέλης, Άνω και Κάτω Πατησίων, Ιπποκράτους, Κολωνακίου, Αμπελοκήπων, Παγκρατίου, Νέου Κόσμου, Καλλιθέας, Κουκακίου, Νέας Σμύρνης, Θησείου, Πλάκας, Μεταξουργείου, Πλατείας Βάθης, Πλατείας Αττικής, Αγίου Παντελεήμονα, Υμηττού, Βύρωνα, Καισαριανής, Πειραιά, Χαλανδρίου, Αγίας Παρασκευής, Ηρακλείου, Αμαρουσίου, Κηφισίας, Κορωπίου, Γραβιάς, Χαλκίδος, Κορίνθου και Αιγίου. Τα τμήματα αυτά είχαν επανδρωθεί μέχρι τα τέλη του 1942 με μεγάλη μυστικότητα.

Ο Όμηρος Παπαδόπουλος έγινε ο σύνδεσμος της Χ με άλλα άτομα και αντικομμουνιστικές οργανώσεις όπως π.χ. με τον Αλέξανδρο Παπάγο, με τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Βεντήρη (που ήταν αρχηγός της Ρ.Α.Ν.), με το Χρήστο Ζαλοκώστα (της οργάνωσης «Εθνική Δράση») κ.α.

Ποια ήταν η δράση της Χ την περίοδο της κατοχής ;

Η Χ έχει να επιδείξει ελάχιστες αντιστασιακές ενέργειες κατά την περίοδο της κατοχής και μικρής σημασίας.  Εναντίον των τμημάτων του στρατού κατοχής δεν έδωσε ούτε μια μάχη. Ο χίτης Όμηρος Παπαδόπουλος στο βιβλίο που έγραψε, αναφέρει απλά ότι το καλοκαίρι του 1944 μια ομάδα της Χ στο Κολωνάκι με επικεφαλής τον ανθυπολοχαγό Κοκώνη αποπειράθηκε να εισβάλει σε μια αποθήκη τωνSS και να αρπάξει τον υπάρχοντα οπλισμό. Ο λοχαγός Στέφανος Τούμπας βρήκε τον Όμηρο Παπαδόπουλο και τον ενημέρωσε ότι τα SSέπιασαν την ομάδα του Κοκώνη και εκείνη τη στιγμή αναζητούσαν και τον ίδιο. Κι ενώ περίμεναν τι θα γινόταν με την ανάκριση των συλληφθέντων, εμφανίστηκε μπροστά τους αναπάντεχα ο Κοκώνης. Γράφει ο Παπαδόπουλος τα εξής : «Αλλά να, την συζήτησί μας διακόπτει ο Ανθυπολοχαγός Κοκώνης όλο κέφι. Και σαν να μην είχε συμβή τίποτε, δίνει την αναφορά του προς μεγάλη χαρά και έκπληξή μας :

- Μας μπλοκάρανε τα σκυλιά και μου πήρανε τα παιδιά και τα όπλα. Ευτυχώς συνεννοήθηκα με τα παιδιά και παρ’όλο το ξύλο, που φάγανε, δεν είπαν λέξη, και αύριο θα είναι όλοι ελεύθεροι.

- Και τα όπλα ; Ρώτησε ο Γιώργος.

- Οι φίλοι, που μας έπιασαν, έκριναν σκόπιμο, επειδή φαίνεται είναι τα τελευταία τους, αντί να τα παραδώσουν μαζί με μας στους ανωτέρους τους να τα κρατήσουν για πούλημα. Βλέπετε και τα SSχάλασαν πια και από τον μικρότερο ως το μεγαλύτερο Γερμανό, ένα μονάχα σκοπό έχουν : να μαζέψουν χρυσές λίρες. »  .

Ο Παπαδόπουλος αναφέρει επίσης ότι μετά από τρεις μονάχα μέρες, όλοι οι συλληφθέντες χίτες αφέθηκαν ελεύθεροι από τους Γερμανούς.

Ένα άλλο περιστατικό που αναφέρει ο Όμηρος Παπαδόπουλος στο βιβλίο του και έχει και μια αστεία διάσταση, είναι μια εκπαιδευτική συγκέντρωση την άνοιξη του 1942 στο παλαιό αρχοντικό σπίτι του Αντώνη Σταθάτου, ο οποίος ήταν μέλος της οργάνωσης ΡΑΝ. Παρόντες ήταν ο συγγραφέας, ο Κωνσταντίνος Ραψομανίκης και 10 νεαρά μέλη της Χ, τα οποία δεν είχαν γνώσεις στο θέμα των όπλων. Σε ένα τραπέζι ήταν 3 περίστροφα. Αφού έγινε στους νεαρούς μια προφορική ενημέρωση σχετικά με τη χρήση των όπλων, συνέβη κάτι απρόοπτο. 

Ο Ηρακλής Παπαδάτος επιδεικνύοντας ένα περίστροφο ιταλικού τύπου, έβαλε το δάχτυλό του στη σκανδάλη πιστεύοντας ότι η θαλάμη του όπλου ήταν άδεια και τότε έγινε εκπυρσοκρότηση. Όλοι οι παρευρισκόμενοι αναστατώθηκαν. Η σφαίρα αφού τρύπησε το παντελόνι του ενός από αυτούς, χώθηκε στον τοίχο. Ο Γεώργιος Ζερβουδάκης προσπάθησε να εξαφανίσει κάθε ενοχοποιητικό στοιχείο και οι υπόλοιποι έτρεξαν να διαφύγουν από διάφορες εξόδους. 

Το καλοκαίρι του 1942 η Χ συνεργάστηκε με τον θρυλικό Ελληνοπολωνό Γεώργιο Ιβάνωφ για την ανατίναξη των καυσίμων στο αεροδρόμιο του Τατοϊου.

Το Μάρτιο του 1943 κάποια μέλη της Χ έγραψαν με μπλε μπογιά μερικά συνθήματα σε δρόμους και τοίχους σπιτιών της Αθήνας.

Η οργάνωση είχε ασύρματη επικοινωνία με το ΣΜΑ (Στρατηγείο Μέσης Ανατολής).Τον Απρίλιο του 1942 ο Ζαφείρης Βάλβης, πολιτικός σύμβουλος της Χ, πήγε στο Κάιρο για να συναντηθεί με τον Εμμανουήλ Τσουδερό και να του ζητήσει όπλα. Όμως, επέστρεψε άπρακτος στην Ελλάδα.

Ο Α. Χατζηαναστασίου στο βιβλίο του αναφέρει ένα περιστατικό αρπαγής όπλων από αποθήκη του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ στην περιοχή του Βύρωνα χάρη σε ένα ύπουλο σχέδιο που κατέστρωσε ο χίτης Νίκος Παπαγεωργίου. Ο Παπαγεωργίου παρακάλεσε τον Γρίβα να ζητήσει από το Νίκο Μπουραντά, διοικητή του μηχανοκίνητου σώματος της ασφάλειας, να κάνει έφοδο σε σπίτι της Καισαριανής όπου βρίσκονταν πυρομαχικά της οργάνωσης Ο.Π.Λ.Α. (ένοπλη οργάνωση του ΚΚΕ), ταυτόχρονα με την έφοδο της Χ στην αποθήκη στο Βύρωνα. Έτσι οι άνδρες τους ΕΑΜ – ΕΛΑΣ θα αιφνιδιάζονταν και θα ήταν απασχολημένοι σε δύο διαφορετικά μέτωπα. 

Ο Μπουραντάς, φανατικός εχθρός του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, εκτέλεσε με μεγάλη προθυμία το σχέδιο που του πρότεινε ο Γρίβας, διευκολύνοντας έτσι το έργο της Χ. Έτσι, η ομάδα του Παπαγεωργίου μπόρεσε να αρπάξει από τη μυστική αποθήκη του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ στο Βύρωνα περίπου 70 περίστροφα και 11 χειροβομβίδες.

Η οργάνωση συχνά χρησιμοποιούσε τις στενές σχέσεις που είχε με σημαντικά κομμάτια του κατοχικού κρατικού μηχανισμού (π.χ. χωροφυλακή και Ειδική Ασφάλεια) προς όφελός της. Επίσης, είχε αρμονική συνεργασία με αξιωματικούς της Αστυνομίας Πόλεων, οι οποίοι φρόντιζαν να διευκολύνουν το έργο της.

Ο Ιάσονας Χανδρινός σε δημοσίευμά του στο περιοδικό «Ιστορικά Θέματα» (τεύχος 112, Μάρτιος 2012) σημειώνει ότι : « […] ήταν κοινό μυστικό στην κατεχόμενη Ελλάδα πως οι χίτες αποτελούσαν τους καλύτερους συμμάχους και πληροφοριοδότες των ταγματασφαλιτών, κατά τη διάρκεια των συγκρούσεών τους με τους ‘‘αντάρτες πόλης’’ του ΕΛΑΣ στις συνοικίες της Αθήνας. Κάνοντας ένα βήμα παραπάνω, πολλά μέλη της οργάνωσης θα εγγραφούν στην αναδιοργανωμένη, διαβόητη Διεύθυνση Ειδικής Ασφάλειας (τον κλάδο της Χωροφυλακής που ασχολείτο αποκλειστικά με τη δίωξη κομμουνιστών ήδη από το Μεσοπόλεμο) ως ‘’χωροφύλακες άνευ θητείας’’, συμμετέχοντας είτε ως πληροφοριοδότες είτε ως οπλίτες είτε ως εκτελεστές στο ανθρωποκυνηγητό που είχαν εξαπολύσει οι γερμανικές και ελληνικές αρχές κατοχής εναντίον των αντιστασιακών του ΕΑΜ στην Αθήνα και τον Πειραιά.» .

Οι σκοτεινές σελίδες της ιστορίας της Χ

Ο Βρετανός Κρις Γουντχάουζ, αρχηγός της Συμμαχικής Αποστολής στην κατεχόμενη Ελλάδα, είχε πολλές γνώσεις πάνω σε θέματα ελληνικών ένοπλων οργανώσεων, λόγω της θέσης που κατείχε. Ας δούμε λοιπόν, τι αναφέρει σχετικά με την Χ  στο βιβλίο που είχε γράψει : «το σώμα αυτό [δηλαδή η οργάνωση Χ] που αργότερον έγινε γνωστόν ως το όργανον αμέσου δράσεως της βασιλικής δεξιάς υπό την αρχηγίαν του συνταγματάρχου Γρίβα, ισχυρίσθη ότι υπήρξε κίνημα αντιστάσεως κατά την κατοχήν. Εάν ο ισχυρισμός αυτός είναι αληθής, η Χ θα εταξεινομείτο ως η μόνη οργάνωσις της Δεξιάς που έδρα τότε εν Αθήναις, εις την πραγματικότητα όμως ήτο άγνωστος μέχρι ολίγου προ της αποχωρήσεως των Γερμανών. Αλλά και τότε ακόμη το όνομά της δεν εσήμαινε τίποτε σχετιζόμενον με την αντίστασιν. Μόνον κατά τα αμέσως μετά τον πόλεμο έτη, απέκτησε τη σημασία μιας Κου Κλουξ Κλαν».

Η μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ της Χ και της ΟΠΛΑ

Το Νοέμβριο του 1943 έκανε την εμφάνισή της μια μεγάλη αντιπαλότητα. Δύο θανάσιμοι εχθροί, η Χ και η ΟΠΛΑ βρέθηκαν σε ένοπλη διαμάχη, η οποία είχε και χαρακτηριστικά μιας ιδεολογικοπολιτικής αναμέτρησης. Οι ανοιχτοί πολιτικοί λογαριασμοί μεταξύ των δύο οργανώσεων έδωσαν τη θέση τους στα όπλα. Το αποτέλεσμα ήταν ένας μεγάλος αριθμός νεκρών.

Η Ο.Π.Λ.Α. (Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα) ήταν μια ένοπλη μυστική οργάνωση του ΚΚΕ που ιδρύθηκε στα χρόνια της κατοχής και που επεδίωκε να παίξει το ρόλο του λαϊκού τιμωρού και του εκδικητή. Λίγο καιρό αργότερα η ΟΠΛΑ εκτέλεσε τον Ηλία Ρογκάκο, δραστήριο μέλος της Χ (1 Δεκεμβρίου 1943). Ο πόλεμος μεταξύ των δύο οργανώσεων πήρε μεγάλες διαστάσεις και βάφτηκε με άφθονο αίμα.

Τα Δεκεμβριανά του 1944

Όπως φάνηκε και από τα παραπάνω, η Χ κατά την κατοχή δεν είχε στο ενεργητικό της ούτε μια μάχη εναντίον των Γερμανών, των Ιταλών ή των Ταγμάτων Ασφαλείας. Φαίνεται ότι η οργάνωση κυριολεκτικά ζούσε και ανέπνεε για την περίοδο της μετακατοχικής Ελλάδας. Για τη χρονική στιγμή κατά την οποία, στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα, θα γινόταν μια εμφύλια σύρραξη. Από τη μια πλευρά η αντιστασιακή οργάνωση ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και η αριστερή παράταξη και από την άλλη η κυβέρνηση του Καϊρου, οι Έλληνες δωσίλογοι πολιτικοί, ο βασιλιάς, οι ταγματασφαλίτες (γερμανοτσολιάδες), οι χωροφύλακες, η Χ, η ΡΑΝ και άλλες ένοπλες ομάδες που μισούσαν το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.

Αυτή η στιγμή δεν άργησε να έρθει. Ήταν τα Δεκεμβριανά του 1944 ή αλλιώς η μάχη της Αθήνας. Τότε ήταν η πρώτη φορά που η Χ έκανε αισθητή την παρουσία της. Το Σεπτέμβριο του 1944 η κυβέρνηση του Καϊρου διόρισε το Σπηλιωτόπουλο (ηγετικό στέλεχος της ΡΑΝ) Στρατιωτικό Διοικητή Αττικής. Τότε η Χ έσπευσε γρήγορα να τεθεί υπό της διαταγές του Σπηλιωτόπουλου. Έλαβε την εντολή σχηματισμού του 1^ου Συντάγματος Πεζικού και την εντολή να πάει στην περιοχή των Μεσογείων και να παραλάβει οπλισμό που προοριζόταν για την αστυνομία και τη χωροφυλακή.

Η Χ πήρε μέρος σε διάφορες μάχες στην περιοχή του Θησείου και στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, πολεμώντας με προθυμία στο πλευρό των Άγγλων, των χωροφυλάκων και διαφόρων πρώην ταγματασφαλιτών εναντίον των ανταρτών της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.

Στις 4 Δεκεμβρίου 1944, ο ΕΛΑΣ αποφάσισε να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς του με τους «νεροχίτες» (ή μοναρχοφασίστες), όπως αποκαλούσε τα μέλη της Χ. Περίπου 500 αντάρτες από τα Τάγματα του ΕΛΑΣ Καλλιθέας και Ταύρου επιτέθηκαν το πρωί και κατέλαβαν το λόφο της Πνύκας. Μέχρι το μεσημέρι είχαν καταλάβει τα φυλάκια της Χ στην οδό Αιγινήτου και του Αστεροσκοπείου. Οι χίτες υπερασπιστές των δύο φυλακίων στην οδό Αποστόλου Παύλου δέχτηκαν καταιγιστικά πυρά και αναγκάστηκαν τελικά να υποχωρήσουν στο κτίριο του Θ’ Αστυνομικού Τμήματος, το οποίο κάλυπτε ένα βρετανικό άρμα.

Σχετικά με τη Δεκεμβριανή σύγκρουση, ο συγγραφέας David Closeαναφέρει ότι : «Το αποτέλεσμα της μάχης των Δεκεμβριανών του 1944 κρίθηκε τελικά από την τεράστια υπεροχή σε άντρες και πολεμικό υλικό των βρετανικών και των ελληνικών κυβερνητικών δυνάμεων. Είκοσι δύο τάγματα Εθνοφυλακής ήταν διαθέσιμα στις 29 του μήνα, και κάθε τριάντα έξι ώρες σχηματιζόταν κι ένα καινούριο τάγμα. 

Οι ενισχύσεις που είχαν λάβει οι Βρετανοί μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου 1944, περιλάμβαναν δυο ολόκληρες μεραρχίες, μια ταξιαρχία και αρκετά τάγματα. Πολεμικά αεροπλάνα, πολεμικά πλοία και τανκς -ο ΕΛΑΣ δεν διέθετε τίποτα από αυτά- χρησιμοποιήθηκαν εντατικά. Ως τις 18 Ιανουαρίου [1945], είχαν φτάσει συνολικά στην Ελλάδα 75.000 περίπου Άγγλοι.» και προσθέτει :  «Κι από τις 18 Δεκεμβρίου [1944] ήδη, οι Άγγλοι είχαν μια άνετη υπεροχή στην πρωτεύουσα κι ήταν σε θέση να περάσουν στην αντεπίθεση. Κατά τον υπόλοιπο μήνα, ο ΕΛΑΣ προέβαλε σκληρή αλλά καταδικασμένη αντίσταση σε διάφορα μέρη της Αθήνας και του Πειραιά. » .

Το παρακράτος της «Χ» μετά τη Βάρκιζα

Αμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας (1945), η ακροδεξιά οργάνωση Χ φρόντισε να δείξει προς τα έξω ότι «σταματάει» την ένοπλη δράση της. Στην πραγματικότητα αυτό ήταν απλώς μια έντεχνη προσπάθεια με σκοπό να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου. Φόρεσε τον πολιτικό μανδύα (δηλαδή μετατράπηκε σε πολιτικό κόμμα) και παράλληλα έκρυψε σε διάφορα σημεία τα όπλα και τα πυρομαχικά της, έτοιμοι για να ξαναρχίσει (ακόμα περισσότερο απροκάλυπτα) τις δολοφονίες διαφόρων αντιστασιακών του ΕΑΜ –ΕΛΑΣ και διαφόρων στελεχών και οπαδών της αριστεράς. Λειτούργησε ως παρακρατική συμμορία, δρώντας ανεξέλεγκτα και χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν. Αξίζει να αναφέρουμε ότι διάφοροι χίτες συνήθιζαν να αρπάζουν περιουσιακά στοιχεία δολοφονημένων κομμουνιστών.

Μετά τη Βάρκιζα, τα μέλη της Χ επάνδρωσαν το 143^ο Τάγμα Εθνοφυλακής.

Ο ίδιος ο φανατικός οπαδός και στενός συνεργάτης του Γρίβα  Σπύρος Παπαγεωργίου ομολογεί (χωρίς κανένα ίχνος ντροπής) στο βιβλίο που έγραψε ότι η Χ στη μετά Βάρκιζα εποχή, όχι μόνο δεν παρέδωσε τον οπλισμό της, αλλά τον έκρυψε για να τον χρησιμοποιήσει κατά των πολιτικών της αντιπάλων. Συγκεκριμένα, αναφέρει τα εξής : «Γι’ αυτό και τυπικώς μόνον αυτοδιελύθη [η οργάνωση Χ]. Στην πραγματικότητα συνέχισε να οργανώνεται και να διατηρεί συμπαγείς τις δυνάμεις της. Βεβαίως οι χίτες έδωσαν πολιτική τροπή και έκφραση στον αγώνα τους, αλλά συνέχισαν να διατηρούν τη στρατιωτική δομή τους. Λόγοι προνοητικότητας τους έκαμαν να μην παραδώσουν τον οπλισμό τους, αλλά να τον φυλάξουν για κάθε ενδεχόμενο.» !

Επίσης, παραδέχεται στο βιβλίο του ότι «Κατά τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια οι χίτες των Αθηνών στην πλειοψηφία τους οπλοφορούσαν».

Μερικά χρόνια αργότερα, διάφορα μέλη της Χ πήραν μέρος στον Εμφύλιο Πόλεμο (1946 - 1949). Την περίοδο 1945 – 1948, οι ένοπλες ομάδες της Χ και της ΕΑΟΚ (η οποία ιδρύθηκε το 1946 από τον Ταγματασφαλίτη Πάνο Κατσαρέα) πραγματοποίησαν δολοφονίες ακόμα και ανηλίκων παιδιών , καθώς και γυναικών στην Πελοπόννησο. Μιλάμε για πολυάριθμες κτηνωδίες, οι οποίες έμειναν στην ιστορία.

[ Θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι ο συγγραφέας Σπύρος Παπαγεωργίου υπήρξε μέλος της οργάνωσης ΕΟΚΑ Β’. Ήταν συνεργάτης του Γρίβα για πολλά χρόνια. Συνεργάτες του Γρίβα μέχρι το 1974 ήταν και τα αδέλφια Κ. Ευσταθόπουλος και Μιχ. Ευσταθόπουλος ] .

Η κατάθεση του Κώστα Πολύζου στο Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, δημιουργήθηκαν Ειδικά Δικαστήρια Δωσιλόγων. Σε ένα από αυτά παρέστη και ο Κώστας Πολύζος, μέλος της Χ, για να καταθέσει ως μάρτυρας. Παραθέτουμε παρακάτω απόσπασμα ενός αποκαλυπτικού διαλόγου.

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Πως οι Γερμανοί τους απέλυσαν [τους συλληφθέντες χίτες] από το κρατητήριο, αφού είχαν όπλα; Γιατί οι Γερμανοί καταδίκαζαν σε θάνατο όσους οπλοφορούσαν.

ΠΟΛΥΖΟΣ: Μα ήξεραν ότι ήταν εθνικιστές. Και εμάς τους εθνικόφρονας δεν μας πείραζαν οι Γερμανοί.

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Μπορείτε να μας πείτε ποιες εθνικές ή πατριωτικές πράξεις εκτέλεσαν τα μέλη της οργάνωσης σας την περίοδο της κατοχής;

ΠΟΛΥΖΟΣ: Πολλές, αλλά δεν έχω τα στοιχεία μαζί μου.

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Οι Γερμανοί εκτέλεσαν ποτέ κανέναν δικό σας;

ΠΟΛΥΖΟΣ: Ναι. Σκότωσαν έναν δικό μας στο Κολωνάκι τον Οκτώβριο. Δεν ενθυμούμαι όμως το όνομά του.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΑΓΩΓΗ: Είχε η οργάνωσή σας συνεργασία με την Ειδική Ασφάλεια;

ΠΟΛΥΖΟΣ: Ναι

ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΑΓΩΓΗ: Την συνεργασία την γνώριζαν οι Γερμανοί;

ΠΟΛΥΖΟΣ: Οχι, γιατί θα μας συλλαμβάνανε και εμάς και αυτούς.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΑΓΩΓΗ: Και όμως κ. μάρτυς υπάρχει έγγραφο της Ειδικής Ασφάλειας της 24/4/1944 υπ. Αριθμόν 4/83 που αποδεικνύει πως την συνεργασία σας με την Ειδική όπως και την ύπαρξη αυτού του εγγράφου την γνώριζαν οι Γερμανοί. Πως εξηγείται αυτό; 

Η συμμετοχή της Χ σε εκλογές και η παταγώδης αποτυχία της

Ο Γρίβας αφού πρώτα κατηγόρησε τους πολιτικούς ως «αδίστακτους καρπωτές των αγώνων των πραγματικών αγωνιστών», στη συνέχεια αποφάσισε να πάρει και αυτός μέρος στην πολιτική σκηνή της Ελλάδα, φτιάχνοντας το δικό του κόμμα, δηλαδή αυτό της Χ με τον τίτλο «Εθνικό Κόμμα Χιτών», για να ικανοποιήσει τις δικές του πολιτικές φιλοδοξίες. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο χίτης Όμηρος Παπαδόπουλος είχε πει ότι ο Γρίβας είχε δεχθεί πρόταση να πολιτευτεί με το Λαϊκό Κόμμα στις εκλογές του 1946. Αποδέχθηκε την συγκεκριμένη πρόταση, αλλά η ηγεσία του Λαϊκού Κόμματος, λίγες μέρες αργότερα μετάνιωσε και ακύρωσε τη συμφωνία.

Το 1946 το Κόμμα των Χιτών, ενόψει του προγραμματισμένου δημοψηφίσματος για το πολιτειακό ζήτημα, κυκλοφόρησε μια φιλοβασιλική προκήρυξη, η οποία έκλεινε με τη φράση «Όλοι για την επάνοδον του βασιλιά μας». Από την πλευρά τους, οι χίτες, έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για την επάνοδο του Γεωργίου Β’ στο θρόνο. Άσκησαν εκτεταμένη βία και τρομοκρατία εις βάρος διαφόρων αντιβασιλικών ψηφοφόρων με σκοπό να νοθεύσουν το αποτέλεσμα της κάλπης.

Παραθέτουμε τα αποτελέσματα του Κόμματος των Χιτών στις βουλευτικές εκλογές.

Εκλογές Μαρτίου 1946 : πήρε 1.848 ψήφους, δηλαδή ποσοστό 0,17 %

Εκλογές Μαρτίου 1950 : πήρε 14.256 ψήφους, δηλαδή ποσοστό 0,84 %

Κατά συνέπεια δεν μπόρεσε να εκλέξει ούτε ένα βουλευτή.

Η εγκληματική δράση του συμμορίτη Μαγγανά, φανατικού οπαδού της «Χ»

Τον Ιανουάριο του 1946, ένας αυτοαποκαλούμενος χίτης με το όνομα Βαγγέλης Μαγγανάς, μάζεψε την ένοπλη (παρακρατική) συμμορία του και κατέλαβε την πόλη της Καλαμάτας, καταλύοντας τις αρχές, ποδοπατώντας κάθε έννοια νομιμότητας και ελευθερώνοντας 32 φυλακισμένους δεξιούς (οι οποίοι εμπλέκονταν στη δολοφονική επίθεση με περίστροφα και χειροβομβίδες εναντίον καφενείου αριστερών, με αποτέλεσμα 2 νεκρούς και 4 τραυματίες). Ο αιμοσταγής συμμορίτης Μαγγανάς όμως, δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτές τις παρανομίες.  Προχώρησε και στην απελευθέρωση περίπου 15 δοσιλόγων (δηλαδή Ελλήνων που συνεργάστηκαν με τους γερμανούς κατακτητές) από τα κρατητήρια αστυνομικού τμήματος και μετά αποπειράθηκε να αφαιρέσει (χωρίς αποτυχία) από τα ανακριτικά γραφεία τις δικογραφίες των δωσιλόγων.

Επίσης, κατέστρεψε ένα τυπογραφείο αριστερών εντύπων και μετά συνέλαβε περίπου 100 άοπλους αριστερούς πολίτες. Κατέφυγε στα γύρω βουνά μαζί με τους άνδρες της συμμορίας του και εκτέλεσε 14 αριστερούς. Ανάμεσα στους εκτελεσθέντες ήταν και ο Θ. Κορμάς, δικηγόρος και μέλος του ΕΑΜ.

Τα αποσπάσματα της χωροφυλακής που στάλθηκαν στην Καλαμάτα για την καταδίωξη της συμμορίας του Μαγγανά, όχι απλά δεν την καταδίωξαν, αλλά έστησαν διασκέδαση μαζί της. Έψησαν μάλιστα και έναν αμνό και χόρεψαν με τους ακροδεξιούς συμμορίτες. Οι σχέσεις συνεργασίας του στρατού και της χωροφυλακής με τις παρακρατικές συμμορίες των «χιτών» αποτελούσαν καθημερινό φαινόμενο.      [Οι περισσότερες από τις ένοπλες ακροδεξιές συμμορίες απορροφήθηκαν από επίσημες δυνάμεις του κράτους, ιδίως από τις δυνάμεις τοπικής εθνοφυλακής (γνωστές στην αρχή ως ΜΑΥ ή ΜΑΔ και στη συνέχεια ως ΜΕΑ ή ΤΕΑ) που ιδρύθηκαν από το στρατό σε συνεργασία με το υπουργείο Εσωτερικών, από τον Οκτώβριο του 1946.] .

Αξίζει να κάνουμε κάποιες διευκρινήσεις : 1) ο ένοπλος συμμορίτης Μαγγανάς, κατά τη διάρκεια της κατοχής είχε ενταχθεί στα Τάγματα Ασφαλείας, δηλαδή ήταν ένας από τους Έλληνες που εξοπλίστηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές και συνεργάστηκαν μαζί τους. 2) ο Μαγγανάς δεν υπήρξε μέλος της Χ. Υπήρξε φανατικός οπαδός της Χ και αυτοχαρακτηριζόταν χίτης. Ο Γρίβας φοβούμενος το πολιτικό κόστος και την αρνητική δημοσιότητα, φρόντισε να κρατήσει κάποιες αποστάσεις από τη δράση του Μαγγανά. Όμως, η ιστορική αλήθεια είναι ότι ολόκληρη η οργάνωση Χ υποστήριξε και ηθικά και έμπρακτα τον Μαγγανά. Ο ίδιος ο Σπύρος Παπαγεωργίου που ήταν συνεργάτης του Γρίβα, παραδέχεται στο βιβλίο του ότι : «Η αλήθεια, ακόμη, είναι ότι παρά το γεγονός ότι η Χ διαχώρισε τη θέση της από τη δράση του Μαγγανά, του είχε παράσχει πολιτική και νομική στήριξη. » ! Άλλωστε, ένας από τους συνηγόρους υπεράσπισης του Μαγγανά ήταν ο χίτης Δ. Κοσμόπουλος. Επίσης, ο Παπαγεωργίου δεν κρύβει τον μεγάλο θαυμασμό του προς το συμμορίτη εγκληματία Μαγγανά, παραθέτοντας μια εικόνα του στη σελίδα 513 του βιβλίου του και γράφοντας ως λεζάντα «Ο θρυλικός χίτης Βαγγέλης Μαγγανάς» (!)

Μετά τα αιματηρά γεγονότα της Καλαμάτας, ο παρακρατικός συμμορίτης Μαγγανάς συνέχισε απτόητος την εγκληματική του δράση. Στις 18-3-1946 σκότωσε ένα άτομο και τραυμάτισε άλλα τρία, τον Απρίλιο σκότωσε ένα άτομο και τραυμάτισε άλλο ένα, ενώ στις 17-5-1946 εκτέλεσε 3 άτομα που ήταν αντάρτες.

Η ΛΕΥΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ 1945-1946 ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ «Χ»

Σχετικά με τη λευκή τρομοκρατία του 1945 – 1946 και το ακροδεξιό παρακράτος ο συγγραφέας Σόλων Γρηγοριάδης αναφέρει : «Δεν είναι καθόλου λοιπόν παράδοξο ότι, υπό τις συνθήκες αυτές, στην ύπαιθρο δέσποζε η παρακρατική εξουσία, η οποία καμιά φορά μάλιστα έσπευδε να ανακηρύξει την Ελλάδα βασίλειο.» . Στη συνέχεια παραθέτει ένα αποκαλυπτικό έγγραφο της Χ, του έτους 1945 (δηλαδή ένα χρόνο πριν το δημοψήφισμα), που δείχνει ότι η οργάνωση επέβαλε όποιες απαγορεύσεις ήθελε στους πολίτες αντίπαλης ιδεολογίας. Το έγγραφο είναι το ακόλουθο.

« Βασίλειον της Ελλάδος

Εθνική Πολιτική Οργάνωσις Χ

Πελλάνας (Λακωνίας)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Ανακοινούμεν ότι απαγορεύεται η κυκλοφορία των ατόμων των ανηκόντων εις το κομμουνιστικόν κόμμα πέραν της 7^ης εσπερινής και μέχρι της 6^ης πρωϊνής. Επίσης απαγορεύεται η μετακίνησις παντός κομμουνιστού ανδρός ή γυναικός άνευ αδείας της Χ. Πας συλλαμβανόμενος άνευ αδείας, θα οδηγείται εις την αρμοδίαν αρχήν.

Εν Πελλάνα τη 20-10-1945

Ο Τμηματάρχης

Γ. Παπαζήσης  » .

Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι μέλη της Χ πρωτοστατούσαν σε συλλήψεις αριστερών και αντιστασιακών του ΕΑΜ –ΕΛΑΣ, εκτελέσεις, βιασμούς και βασανιστήρια. Επίσης, μέσα στις δραστηριότητές τους περιλαμβανόταν και η επίθεση σε κτίρια αριστερών, τυπογραφεία του εαμικού χώρου κτλ και η πρόκληση υλικών ζημιών.

Η ΛΕΥΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ DAVID CLOSE

Σχετικά με την κατάσταση που επικρατούσε στη μεταβαρκιζιανή περίοδο, ο συγγραφέας David Close σημειώνει τα εξής :

« Τον καιρό της Βάρκιζας, στην Εθνοφυλακή υπηρετούσαν κυρίως εθελοντές που είχαν στρατολογηθεί για να πολεμήσουν τον ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά, κι ανάμεσά τους βρίσκονταν Χίτες και πρώην Ταγματασφαλίτες. Στη συνέχεια, ο αριθμός τους αυξήθηκε από εφέδρους παλαιότερων σειρών που τους καλούσαν ο στρατός κι η αστυνομία, και φρόντιζαν να απορρίπτονται οι αριστεροί και να παίρνονται οι σίγουροι αντικομμουνιστές. 

Τα «Αθηναϊκά Τάγματα» της Εθνοφυλακής ακολουθούσαν τα αγγλικά στρατεύματα στις επαρχίες, όπου συγκροτούσαν καινούρια τάγματα. Ως τον Μάιο, η Εθνοφυλακή είχε εγκατασταθεί σ' όλες τις περιοχές, και σύντομα έφτασε τους 60.000 άντρες. Οι περισσότεροι δρούσαν στις δικές τους περιοχές και εκμεταλλεύονταν τη θέση τους για να συνεχίσουν παλιές βεντέτες, κυρίως ενάντια σε Εαμίτες των οποίων λεηλατούσαν τα γραφεία και τα τυπογραφεία.

Με αυτούς τους τρόπους, το συνολικό μέγεθος της χωροφυλακής διογκώθηκε σαν μανιτάρι μέσα σ' ένα χρόνο από τη Βάρκιζα, κι έφτασε τις 23.000 άντρες, ενώ και η δύναμη της Αστυνομίας Πόλεων που δρούσε κυρίως στην Αθήνα και τον Πειραιά, αυξήθηκε από 4.500 (όσο περίπου ήταν και πριν από τον πόλεμο), σε 6.500. 

Μετά τη Βάρκιζα, η αστυνομία απέκτησε την τάση να φέρεται κτηνωδώς απέναντι στο ΕΑΜ και γενικά να δικαιολογεί ή ακόμα να συμμετέχει στις βίαιες ενέργειες συμμοριών ή των Εθνοφυλάκων. Τον κύριο ρόλο στην καταδίωξη της Αριστεράς ανέλαβαν συμμορίες ατάκτων που κατέφυγαν σε αντεκδικήσεις και εκβιασμούς, και πολιτικές οργανώσεις όπως η «Χ».   

Σε μερικές περιοχές, όπως η Κρήτη, η νότια Πελοπόννησος και η Θεσσαλία, οι αντικομμουνιστικές συμμορίες ήταν περισσότερες από τις επίσημες δυνάμεις ασφαλείας μέχρι το τέλος του 1946 ή και αργότερα ακόμα.  […] Οι επίσημες δυνάμεις ασφαλείας βοηθούσαν τις δεύτερες [δηλαδή τις παρακρατικές συμμορίες] διανέμοντάς τους όπλα σε μεγάλες ποσότητες (15.000 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1946 σύμφωνα με αγγλικούς υπολογισμούς), από τις κρυψώνες όπλων του ΕΛΑΣ που ανακαλύπτονταν. 

Κι όπως στο μεταξύ οι επίσημες δυνάμεις εξοπλίζονταν από τους Άγγλους, τα όπλα ήταν ένα από τα ελάχιστα αγαθά που βρίσκονταν σε αφθονία στην Ελλάδα. Οι συμμορίες διατηρούσαν συνήθως φιλικές σχέσεις με τις επίσημες δυνάμεις, κι ανάμεσά τους γινόταν συνεχής ανταλλαγή μελών. 

Μερικοί συμμορίτες όπως οι Κατσαρέας, Ζάρας και Αντόν Τσαούς ήταν παλιοί αξιωματικοί του στρατού ή της αστυνομίας, ενώ άλλοι πήραν αργότερα στρατιωτικούς βαθμούς. Στην Ήπειρο, την Εθνοφυλακή αποτελούσαν αποκλειστικώς μέλη του ΕΔΕΣ. Και στην Πελοπόννησο, πολλοί συμμορίτες κατατάχθηκαν στην Εθνοφυλακή κι αργότερα στη χωροφυλακή ή τις MAY, σαν έφεδροι του στρατού που ήταν. Ακόμα και στην περίοδο των κεντρώων κυβερνήσεων και κάτω από τη βρετανική καθοδήγηση, στα 1945-6, οι αρχές ελάχιστες προσπάθειες κατέβαλαν για να υποτάξουν τις συμμορίες.» .

Σχετικά με την οργάνωση Χ, ο David Close αναφέρει τα εξής : «Μετά τη Βάρκιζα, πολλές οργανώσεις και συμμορίες ενθαρρύνονταν από πράκτορες της «Χ» να συνάψουν σχέσεις με τη δική τους οργάνωση. Η «Χ» στρατολογούσε επίσης άφθονα μέλη από τις επίσημες δυνάμεις ασφαλείας. Τον Σεπτέμβριο, λόγου χάρη, αναφέρθηκε ότι ανήκαν στην «Χ» 500 χωροφύλακες της Θεσσαλονίκης, που φρουρούσαν για λογαριασμό της μεγάλες ποσότητες όπλων. 

Ο Γρίβας, ο αρχηγός της «Χ», συνεργαζόταν στενά με τον Κωνσταντίνο Βεντήρη ο οποίος, σύμφωνα με την αμερικανική πρεσβεία, ήταν αρχηγός του «εσωτερικού μυστικού κύκλου» του Γενικού Επιτελείου. Ο Γρίβας συνεργαζόταν, επίσης, ως ένα βαθμό, με ηγέτες του Λαϊκού Κόμματος, που εξελισσόταν στο ισχυρότερο κόμμα μεταξύ των επαγγελματιών πολιτικών.

 Έτσι, η « Χ» συνδεόταν μ ε όλους τους κλάδους της Δεξιάς, και μπορεί να συντόνιζε τις δραστηριότητές τους. Αμερικανοί παρατηρητές, για παράδειγμα, πίστευαν ότι έδινε συστηματικό χαρακτήρα, σε ορισμένες περιοχές, στους διωγμούς που εξαπέλυαν η αστυνομία και η Εθνοφρουρά. » .

Πηγή

Ενάντια στο Μεγάλο Εγκλεισμό της Κοινωνίας: Τι πρέπει να γίνει για τις Φυλακές;

Ανοικτή Επιστολή-Υπόμνημα προς την Αρχή κατά του Ρατσισμού και των Διακρίσεων και την Επιτροπή κατά των Βασανιστηρίων

Κα. Ελίζα Σαββίδου

Επίτροπο Διοικήσεως,

Επικεφαλής Αρχής κατά του Ρατσισμού και των Διακρίσεων / Επικεφαλής Επιτροπής κατά των Βασανιστηρίων

16.1.2014 

Αγαπητή κα. Σαββίδου,

Με την παρούσα παρακαλώ όπως διερευνήσετε τις παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων και τις δυσμενείς διακρίσεις λόγω φυλής ή εθνοτικής καταγωγής και εθνικότητας σε βάρος αλλοδαπών ή/και θρησκεία ή/και σεξουαλικό προσανατολισμό στις κεντρικές φυλακές. Πολλές από τις καταγγελίες είδαν το φως της δημοσιότητας, ενώ άλλες επιβεβαιώθηκαν με τα όσα αναφέρθηκαν στην Βουλή (15.1.2014). Παρακαλώ όπως εξετάσετε τα εξής:

1. Αναφέρατε στη Βουλή (15.1.2014) ότι στις φυλακές οι μετανάστες θεωρούνται υπηρέτες που κάνουν όλες τις αγγαρείες. Αυτό αποτελεί ρατσιστική διάκριση. Θα ληφθούν μέτρα; Θα προσαχθούν οι ένοχοι;
2. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι 4 από τους 5 ούτω καλούμενες αυτοκτονίες να αφορούν μετανάστες, ενώ η τελευταία απόπειρα έγινε από Τουρκοκύπριο. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης αναφέρθηκε σε 55 απόπειρες τα τελευταία δύο χρόνια, από τις οποίες οι 30 έγιναν το 2013. Υπάρχουν αναφορές σε συστηματικούς βιασμούς και άλλες πράξεις βίας ή/και βασανιστηρίων. Ποια η εθνικότητα/ εθνοτική καταγωγή των θυμάτων; Πόσοι είναι θύματα σεξουαλικής βίας; Υπήρξαν καταγγελίες για βιασμούς ή άλλης μορφής ταπεινωτικής συμπεριφοράς;  Ο ψυχίατρος της φυλακής μίλησε για Γκουαντάναμο στις φυλακές (Σημερινή, 16.1.2014), ενώ στις διάφορες εκθέσεις σας για τις φυλακές περιγράφεται πρακτικές που αποτελούν μορφές βασανιστηρίων με στέρηση αυτονόητων δικαιωμάτων (φαγητό, νερό, καθαριότητα, υποχρεωτικό κούρεμα, θρησκεύειν κτλ). Απουσιάζει το δικαίωμα στοιχειωδώς αξιοπρεπούς διαβίωσης και επικοινωνίας, τα οποία είναι δυστυχώς προνόμια προς εξαγορά, ούτε στοιχειώδης δημοκρατικός έλεγχος της διεύθυνσης υπάρχει. Το καθεστώς τούτο φαίνεται παρμένο από όσα περιγραφεί ο Τεύκρος Ανθίας για το πώς έζησε στις αποικιοκρατικές κεντρικές φυλακές όπως «το αίσχος του υποσιτισμού», «τρεις μέρες ψωμί-νερό», η «Δαμόκλειος Σπάθα των κανονισμών» και την «απόλυτη απομόνωση στο ζωντάνι των νεκρών».[1]   
3. Οι μετανάστες και οι Τουρκοκύπριοι αποκλείονται από άδειες για έξοδο, το θεσμό της ανοικτής φυλακής, την επιτροπή για αναστολή (parole), ενώ εμποδίζονται οι επισκέψεις από συγγενικά τους πρόσωπα. Και αυτό είναι ρατσιστική διάκριση. Θα ληφθούν μέτρα;
4. Η πρακτικές να ζητούνται τα pink slip και να τίθενται σε διάφορους ελέγχους με σκοπό ή αποτέλεσμα τον εκφοβισμό των επισκεπτών συνέβαλε στο κλίμα απομόνωσης των μεταναστών. Αυτά αποτελούν έμμεση ρατσιστική διάκριση.
5. Το κλίμα που δημιούργησε η πολιτική της θεαματικής καταστολής, σύλληψης και φυλάκισης μεταναστών ως μέτρο «επανεκκίνησης της οικονομίας», συνέτεινε τα μέγιστα στη δημιουργία του ξενοφοβικού/ρατσιστικού κλίματος. Οι δε στάσεις κρατικών αξιωματούχων, με χείριστο τον υπουργό εσωτερικών κ. Χάσικο που δαιμονομοποίησε τους μετανάστες ότι δήθεν «κλέβουν το ψωμί των Κυπρίων», επέτειναν περεταίρω το πρόβλημα. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το κλίμα εντός του ολοκληρωτικού καθεστώτος των φυλάκων πολλαπλασιάζεται και μετατρέπεται σε καταστροφική δύναμη περιθωριοποίησης, διακρίσεων, καταπίεσης και απομόνωση των μεταναστών και άλλων ευάλωτων ομάδων. Τι προτίθεστε να κάνετε για τις δηλώσεις αξιωματούχων που προαγάγουν τη ξενοφοβία;
6. Επίσης, με βάση τα στοιχεία του LGBT Survey Fundamental Rights Agency η Κύπρος είναι στη χειρότερη ομάδα, τέταρτη από το τέλος, όσον αφορά την παρενόχληση ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό (ΛΟΑΤ άτομα) – πόσο μάλλον στο καθεστώς της φυλακής.[2] Το ζήτημα της μεταχείρισης των ΛΟΑΤ ατόμων στις φυλακές έχει τύχει έρευνας από το Γραφείο σας, ποια περεταίρω μέτρα θα ληφθούν;
7. Μετά τις αυτοκτονίες, η παρουσία της ΜΑΔΔ αποτελεί κίνδυνο για όξυνση της κατάστασης, ενώ αποτελεί μέτρο καταστολής κι όχι μέτρο εξομάλυνσης. Αποτελεί μέτρο εκφοβισμού για όλους τους κρατούμενους, ενώ είναι ιδιαίτερα εκφοβιστικό για τους μετανάστες που είναι 60% των φυλακισμένων. Αν είναι η παρουσία της ΜΑΔΔ ως μέτρο προστασίας ενάντια στους βιασμούς, είναι η ΜΑΔΔ η πιο κατάλληλη για αυτό;

 Τέλος θεωρώ αναγκαίο όπως τεθούν επιτακτικά ως μέτρα διεξόδου από την βαθιά κρίση του σωφρονιστικού μας συστήματος τα εξής:

1. Άμεση αποποινικοποίηση των παραβάσεων περί μετανάστευσης – να θεωρούνται διοικητικές παραβάσεις και μεταφορά των μεταναστών που εκτίουν ποινές για παραβάσεις περί μετανάστευσης εκτός φυλακών (δηλ. τη πλειοψηφία των κρατουμένων) πράγμα που θα οδηγήσει στην άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών.
2. Άμεση αποποινικοποίηση των παραβάσεων για αστικά χρέη ή μικρο-οφειλές προς το κράτος που αδυνατούν να πληρώσουν. Δεν έχουν θέση στις κεντρικές φυλακές τέτοια άτομα – θυμίζουν τους Άθλιους του Ουγκώ.
3. Ριζοσπαστική αναθεώρηση των αυταρχικών κανονισμών των φυλακών και προώθηση του δημοκρατικού ελέγχου, της πληροφόρησης και επικοινωνίας και αναβάθμιση του καθεστώτος δικαιωμάτων των κρατουμένων. Η φυλάκιση είναι από εξ ορισμού τιμωρητικό μέτρο με τη στέρηση ελευθερίας μέσα από τον εγκλεισμό – οποιαδήποτε άλλα μέτρα είναι εκδικητικά, παράνομα και μορφές βασανισμού. Εντός του ιδρύματος το κράτος οφείλει να δημιουργήσει το καθεστώς ώστε να λειτουργεί η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
4. Ριζική αναθεώρηση του αυταρχικού, απηρχαιωμένου και αποικιοκρατικού ποινικού κώδικα: π.χ. το άρθρο 188 του ποινικού κώδικα αναφέρεται σε «πρόσωπα οκνηρά και ζουν ακατάστατη ζωή, υπόκεινται σε φυλάκιση ενός μηνός ή σε χρηματική ποινή που δεν υπερβαίνει τις εβδομήντα πέντε λίρες ή και στις δύο αυτές ποινές». Το ίδιο ισχύει και για το νόμο περί  μετανάστευσης. Ενδεικτικό είναι το άρθρο 6(1)(β) που δίνει διακριτική ευχέρεια να θεωρείται «παράνομος μετανάστης» «oπoιoδήπoτε ηλίθιo ή παράφρovα ή διαvoητικά ασθεvή ή oπoιoδήπoτε πρόσωπo τooπoίo για oπoιαδήπoτε άλλη αιτία είvαι αvίκαvo vα φρovτίζει κατάλληλα τov εαυτό τoυ». Το όλο σύστημα βρίθει από αυταρχισμό, κουλτούρα καταστολής και δουλείας άλλων εποχών. Οι αποικιοκρατικές λογικές αναπαράγονται μέσα από το ποινικό σύστημα της «σωφρονιστικής κραιπάλης» όπως περιγράφει η Άντζελα Ντέϊβις: «Αντί να χτίζεις σπίτια για τους άστεγους ή να εντοιχίσεις το εκπαιδευτικό σύστημα, πετάς τους άστεγους  και τους αγράμματους στις φυλακές».[3]
5. Μέτρα για ουσιαστική εφαρμογή εναλλακτικών ποινών προς τη φυλάκιση. Σε ποιο βαθμό επιβάλλουν τα δικαστήρια κοινοτική εργασία; Πώς εφαρμόζεται ο θεσμός;
6. Σας πληροφορούμε ότι προτιθέμεθα να δημιουργήσουμε μια ομάδα πληροφόρησης και παρακολούθησης για τις φυλακές από πολίτες.[4]  Ακόμα κι αυτοί οι απαράδεκτοι, υποτίθεται ισχύοντες κανονισμοί, δεν εφαρμόζονται. Ανάμεσα στα μέτρα που έλαβε ο υπουργός ήταν η διασφάλιση αυτονόητων δικαιωμάτων όπως να μη κουρεύονται/ξυρίζονται ή πρόσβασης σε νερό ή τους δίνεται φαγητό στις 5 κι όχι στις 4 ως δείπνο. Οι φυλακές είναι ζήτημα της κοινωνίας διότι μόνο μέσα από τον δημοκρατικό και κοινωνικό έλεγχο μπορούν να ελεγχθούν η ασυδοσία, η κατάχρηση και η καταπίεση, ιδίως όταν πρόκειται για συστήματα εγκλεισμού και σωφρονισμού στο ποινικό σύστημα της χώρας. Μόνο έτσι θα υπερασπιστούμε την κοινωνία από τον αυταρχισμό, τις διακρίσεις και κάθε μορφής καταπιεστική συμπεριφορά. 

Με εκτίμηση

Νίκος Τριμικλινιώτης, PhD, Αναπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας

Για το Παρατηρητήριο Γα τον Ρατσισμό και Ξενοφοβία

---

[1] Τεύκρος Ανθίας (2011) Πώς έζησα 18 μήνες στις κεντρικές φυλακές, Εκδ. Εν Τύποις. Λευκωσία, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1937 σε εφημερίδες της εποχής.

[2] EU LGBT survey European Union lesbian, gay, bisexual and transgender surveyhttp://fra.europa.eu/sites/default/files/eu-lgbt-survey-results-at-a-glance_en.pdf

[3] Βλ. Angela Y. Davis (2005) Δημοκρατία Χωρίς Δεσμά, Φυλακές, Ανεκπλήρωτη Κατάργηση της Δουλείας, Εκδ. Άγρα, Αθήνα.

[4] Στα πρότυπα αυτής που είχε συστήσει ο Μισέλ Φουκώ, βλ. Φουκώ, Μ. Το Πείραμα της Ομάδας Πληροφόρησης για τις Φυλακές, εκδ. Μαύρη Λίστα, Αθήνα, 1999.

Πηγή

Ανακοίνωση ΚΙΣΑ για τις αυτοκτονίες στις φυλακές

Με αφορμή τις πρόσφατες αυτοκτονίες και τα περιστατικά βίας από συγκρατούμενους και δεσμοφύλακες μεταναστών στις Κεντρικές Φυλακές, η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό τονίζει ότι αυτά αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου, όσον αφορά τη μεταχείριση και τις συνθήκες κράτησης μεταναστών στην Κύπρο. 

Παράλληλα, στο πλαίσιο της δημόσιας συζήτησης για τις απάνθρωπες και ταπεινωτικές πρακτικές και συνθήκες κράτησης στις Κεντρικές Φυλακές, η ΚΙΣΑ επισημαίνει ότι θα πρέπει να ληφθούν ιδιαίτερα υπόψη τα θέματα θεσμικών διακρίσεων και θεσμικού ρατσισμού εναντίον κρατούμενων μεταναστών και να υλοποιηθούν, επιτέλους, αποτελεσματικά μέτρα καταπολέμησης αυτών των φαινομένων.

Μέσα σε δύο μόλις εβδομάδες γίναμε μάρτυρες της αυτοκτονίας τριών φυλακισμένων μεταναστών και της αποκάλυψης της υπόθεσης του κατ’ επανάληψη βιασμού ενός άλλου φυλακισμένου μετανάστη στις Κεντρικές Φυλακές. 

Ενδεικτική είναι η υπόθεση του κατ’ επανάληψη βιασμού μετανάστη φυλακισμένου από 4 άλλους φυλακισμένους. Ο άνθρωπος αυτός, σύμφωνα και με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, ενώ έχει  φυλακιστεί για μικροπαραβάσεις, μεταφέρθηκε στην πτέρυγα των φυλακισμένων για βιαστές και άλλους βαρυποινίτες, μετά από απαίτηση ισοβίτη, ο οποίος έβαζε ισχυρά ηρεμιστικά χάπια στα ροφήματα ή τα τρόφιμα των νεαρών που είχαν επιλεγεί για βιασμό, έτσι ώστε να αποτραπούν οι αντιδράσεις τους, υπό τη συγκάλυψη μάλιστα των αρμόδιων αξιωματικών και δεσμοφυλάκων, οι οποίοι μετέφεραν τους φυλακισμένους που επέλεγε ο συγκεκριμένος φυλακισμένος στην πτέρυγα. [1] 

Η ΚΙΣΑ εκφράζει την περαιτέρω ανησυχία της για το ενδεχόμενο αυτά τα εγκλήματα να σχετίζονται με τη συγκάλυψη πιθανών εγκληματικών ενεργειών.

Παράλληλα, η ΚΙΣΑ τονίζει ότι αυτά τα ακραία φαινόμενα που παρατηρούνται αυτήν τη στιγμή στις Κεντρικές  Φυλακές συνδέονται άμεσα με τις θεσμικές διακρίσεις και το θεσμικό ρατσισμό που βιώνουν οι φυλακισμένοι μετανάστες, ιδιαίτερα όσον αφορά την άσκηση των θρησκευτικών τους δικαιωμάτων, την άσκηση του δικαιώματος της επικοινωνίας και της επαφής τους με τα μέλη των οικογενειών τους, την ανάθεση βοηθητικών εργασιών και των ελάχιστων προγραμμάτων απασχόλησης που εφαρμόζονται στις φυλακές. 

Μάλιστα, παρά τις επανειλημμένες εισηγήσεις διεθνών οργανισμών (π.χ. Συμβούλιο της Ευρώπης) και μη-κυβερνητικών οργανώσεων για την αξιολόγηση και αντιμετώπιση του υπερβολικά υψηλού ποσοστού μεταναστών στο σύνολο των φυλακισμένων, δυστυχώς αυτές όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν, αλλά αντιθέτως η έντονη ποινικοποίηση της μετανάστευσης κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων οδήγησε σε περαιτέρω αύξηση των μεταναστών που φυλακίζονται για θέματα που σχετίζονται με το καθεστώς παραμονής τους και άλλα σχετικά μεταναστευτικά θέματα (π.χ. εργασία χωρίς την απαιτούμενη άδεια και χρήση πλαστών εγγράφων για να μεταβούν και να ζητήσουν άσυλο σε άλλες χώρες).

Η ΚΙΣΑ θεωρεί θετικό το μήνυμα που έδωσε την περασμένη Κυριακή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με την επίσκεψή του στον μετανάστη – θύμα βιασμού. Παρόλα αυτά, η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι αυτό δεν είναι αρκετό, καθώς επιβάλλεται η άμεση λήψη πραγματικών και ουσιαστικών μέτρων για τον τερματισμό της κακομεταχείρισης και των βασανιστηρίων των κρατούμενων μεταναστών στις φυλακές. 

Η ΚΙΣΑ τονίζει ότι τα φαινόμενα αυτά δεν έχουν εμφανιστεί από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά οδηγήθηκαν στα άκρα λόγω ακριβώς της κατάστασης που επικρατούσε με το καθεστώς ανομίας, συγκάλυψης και ατιμωρησίας για περιστατικά κακομεταχείρισης και κατάχρησης εξουσίας.

Ιδιαίτερα ενδεικτικό είναι το πρόσφατο περιστατικό της «εξαφάνισης» πέντε άτυπων μεταναστών που κρατούνταν παράνομα στο Κέντρο Κράτησης της Μεννόγειας. Συγκεκριμένα, οι πέντε άτυποι μετανάστες «εξαφανίστηκαν» από τα κελιά τους, με σκοπό να μην μπορέσει η αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων και της Απάνθρωπης ή Ταπεινωτικής Μεταχείρισης ή Τιμωρίας (ΕΠΒ/CPT), η οποία πραγματοποιούσε προγραμματισμένη επίσκεψη στα αστυνομικά κρατητήρια Μεννόγειας στις 27 Σεπτεμβρίου 2013, να διαπιστώσει τις παράνομες συνθήκες των συγκεκριμένων κρατήσεων. Παρά τη δημόσια καταγγελία της συγκεκριμένης υπόθεσης, δυστυχώς μέχρι σήμερα κανένας από τους υπεύθυνους δεν τιμωρήθηκε. ^[2]

Η ΚΙΣΑ καλεί την κυβέρνηση όπως προχωρήσει άμεσα:

1. Στη ριζική αναθεώρηση της μεταναστευτικής πολιτικής του Υπουργείου Εσωτερικών, κυρίως όσον αφορά τον τερματισμό της ποινικοποίησης θεμάτων που αφορούν τη μετανάστευση, όπως για παράδειγμα το καθεστώς παραμονής των μεταναστών, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό φυλακισμένων είναι μετανάστες που κρατούνται ή / και έχουν καταδικαστεί για «παράνομη παραμονή, εργασία ή / και πλαστογραφία προσωπικών εγγράφων» στην προσπάθειά τους να εγκαταλείψουν την Κύπρο και να ζητήσουν άσυλο σε άλλη χώρα.
2. Στον άμεσο τερματισμό των θεσμικών διακρίσεων εναντίον των κρατούμενων μεταναστών, κυρίως όσον αφορά:

α) τα θρησκευτικά τους δικαιώματα,

β) το δικαίωμα της επικοινωνίας και της επαφής των κρατουμένων με τα μέλη των οικογενειών τους (επισκέψεις και ανοικτές φυλακές),

γ) το δικαίωμα της ίσης μεταχείρισης, ειδικά όσον αφορά τις βοηθητικές εργασίες στις φυλακές και τα κρατητήρια, καθώς οι πιο σκληρές και ανεπιθύμητες ανατίθενται σε μετανάστες, και

δ) την απαγόρευση των αυθαίρετων κρατήσεων, καθώς αρκετοί μετανάστες βρίσκονται σε μακροχρόνια κράτηση ως υπόδικοι, με το επιχείρημα ότι θα φύγουν από την Κύπρο εάν αφεθούν ελεύθεροι, με αποτέλεσμα πολύ συχνά η περίοδος της κράτησης τους να είναι κατά πολύ μεγαλύτερη της ποινής που πρέπει να εκτίσουν στα κρατητήρια και τις φυλακές.

3. Στην υλοποίηση της υποχρέωσης που έχει αναλάβει η Κυπριακή Δημοκρατία για επιστημονική, αντικειμενική και ολοκληρωμένη αξιολόγηση του φαινομένου παρουσίας υψηλού ποσοστού μεταναστών στα κρατητήρια και τις φυλακές, καθώς επίσης και των ιδιαίτερων μέτρων που πρέπει να ληφθούν, έτσι ώστε οι οποιεσδήποτε θετικές αλλαγές να έχουν τον ίδιο θετικό αντίκτυπο και στους φυλακισμένους μετανάστες. Ειδικά όσον αφορά το τελευταίο μέτρο, η ΚΙΣΑ υπογραμμίζει ότι μία τέτοια προσπάθεια θα πρέπει να περιλαμβάνει και τις συνθήκες που επικρατούν στα αστυνομικά κρατητήρια, πέρα από τις Κεντρικές Φυλακές.

Τέλος, η ΚΙΣΑ επισημαίνει ότι οι πιο πάνω εισηγήσεις πρέπει να είναι αναπόσπαστο μέρος μίας ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής. Σε αντίθετη περίπτωση, τα σοβαρότατα προβλήματα κακομεταχείρισης και βασανιστηρίων που παρατηρούνται σήμερα στο σωφρονιστικό σύστημα της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν πρόκειται να επιλυθούν.

Σημειώσεις προς συντάκτες:

---

[1]            Ο Πολίτης – Παρασκευή, 10 Ιανουαρίου 2014, «Έρευνα διέταξε ο Υπουργός Δικαιοσύνης: Ομαδικός βιασμός 22χρονου στις Κεντρικές Φυλακές». Πρόσβαση μέσω της ιστοσελίδας: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=254807&-V=articles

The Press Project – Σάββατο, 11 Ιανουαρίου 2014, «Εκτός ελέγχου οι Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας». Πρόσβαση μέσω της ιστοσελίδας: http://www.thepressproject.gr/article/54377/Ektos-elegxou-oi-Kentrikes-Fulakes-Leukosias

Ο Φιλελεύθερος – Δευτέρα, 13 Ιανουαρίου 2014, «Διαθεσιμότητες και σαρωτικές αλλαγές: Πέφτουν κεφάλια στις φυλακές με οδηγίες του Προέδρου». Πρόσβαση μέσω της ιστοσελίδας: http://www.philenews.com/el-gr/top-stories/885/179770/peftoun-kefalia-stis-fylakes-me-odigies-tou-proedrou

[2]            ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό, Δευτέρα – 30 Σεπτεμβρίου 2013, «The authorities of the Republic of Cyprus trying to deceive the Committee for the Prevention of Torture – Προσπάθεια εξαπάτησης της Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων από τις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας». Πρόσβαση μέσω της ιστοσελίδας: http://kisa.org.cy/the-authorities-of-the-republic-of-cyprus-trying-to-deceive-the-committee-for-the-prevention-of-torture-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%80%ce%ac%ce%b8%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%ce%b5%ce%be%ce%b1%cf%80%ce%ac/

Πρώην κατάδικος μιλά για τα βασανιστήρια στις κεντρικές φυλακές

Ψυχολογικό πόλεμο, ξυλοδαρμούς, κλίκες δεσμοφυλάκων, τριτοκοσμικές συνθήκες υγιεινής και πείνα είναι τα χαρακτηριστικά, με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι οι κατάδικοι στις Κεντρικές Φυλακές. Πρώην κατάδικος, που έκτισε για χρόνια ποινή στο σωφρονιστικό ίδρυμα, μίλησε στο tothemaonline.com, εξηγώντας πως είναι οι συνθήκες διαβίωσης πίσω από τα σίδερα.

Οι συνθήκες διαβίωσης τους έχουν λυγίσει, εάν δεν είσαι μέρος της κλίκας, τότε τελείωσες. «Έρχονται νέα παιδιά μέσα και ειδικά αν είναι ξένοι, τότε κατήσιη τους, ξυλοφόρτωμα, βιασμοί και ψυχολογικός πόλεμος» ομολογεί πρώην κατάδικος..

«Ο μητσής που αυτοκτόνησε εχτές, έφαε άγριο ξύλο δύο φορές που δεσμοφύλακες και επήε νοσοκομείο. Έγιναν καταγγελίες, μέχρι και στην Επίτροπο Διοικήσεως και όταν ζήτησε εξηγήσεις που την διεύθυνση των φυλακών, της είπαν ότι εγλίστρησε μέσα στο ντους» κατήγγειλε ο πρώην κατάδικος, ενώ η διεύθυνση ρώτησε χαρακτηριστικά την Επίτροπο «Εν να πιστέψεις τους εγκληματίες όξα εμάς;»

Ο συγκεκριμένος αλλοδαπός που έβαλε τέρμα στη ζωή του, θα έβγαινε έξω σε 22 μήνες, ενώ αιτήθηκε να του δοθεί χάρη τα Χριστούγεννα, αφού του είχε απομείνει πολύ λίγος καιρός για να συμπληρώσει την ποινή του, εντούτοις η αίτηση του δεν έγινε δεκτή.

«Μας έβαζαν στην πτέρυγα 4 που ουσιαστικά είναι απομόνωση, για το παραμικρό και όσο καιρό ήθελαν, χωρίς να δίνουν εξηγήσεις σε κανένα, ήταν στο χέρι τους. Δεν είχαν δικαίωμα να το κάμουν», συνεχίζει ο πρώην κατάδικος, εξηγώντας την νοοτροπία που επικρατεί.

Μίλησε ακόμη για την τακτική δεσμοφυλάκων να χρηματίζονται, προκειμένου, όπως κατήγγειλε να πραγματοποιούν χάρες σε ισοβίτες. «Ξυλοκοπούν κατάδικους με την παραμικρή αιτία, απλά και μόνο επειδή μπορούν.»

«Από τους 400 ας πούμε δεσμοφύλακες, μόνο οι 100 μας συμπεριφέρονταν σαν ανθρώπους».

Το τελευταίο διάστημα μάλιστα η διεύθυνση των φυλακών, άλλαξε πολλούς κανονισμούς, ασκώντας ψυχολογική βία στους κρατούμενους.

Τα παραδείγματα είναι πολλά

Νηστικοί για 16 ώρες μέχρι το επόμενο γεύμα

Οι ώρες σίτισης, άλλαξαν και τα γεύματα προσφέρονται ως εξής

1. Πρωινό 07:00
2. Μεσημεριανό 11:30
3. Βραδινό: 15:00-16:00

«Μέναμε νηστικοί για 16 ώρες μέχρι να πάρουμε το επόμενο μας γεύμα, ενώ στην καντίνα έχει μόνο τσιπς και σοκολάτες. Ζητήσαμε έστω να μας φέρνουν κονσέρβες τόνου στην καντίνα, αν πεινάς το βράδυ, τουλάχιστον να πάρεις μία κονσέρβα να φας, αλλά μας αρνήθηκαν. Και εντάξει εγώ ήμουν μεγαλύτερος, έχει τόσα νεαρά παιδιά που χρειάζονται περισσότερο φαγητό, πρέπει να τρώνε πιο συχνά...τους λιμοκτονούν» και συνεχίζει «Δικαιούσαι, με βάση τους κανονισμούς των φυλακών, ειδικό διαιτολόγιο που καθορίζεται από την κατάσταση της υγείας σου, τη θρησκεία και πόσο δύσκολη είναι η εργασία σου μέσα στις φυλακές. Εν κόφτει κανένα....»

Μπορεί να περνούσαν μήνες για να δούμε τους δικούς μας...

«Δικαιούμασταν μέχρι 6 επισκέψεις το μήνα, οι ισοβίτες 8. Σε 5 ημέρες, δηλαδή για 400 κατάδικους εκεί που ήμουν εγώ, δικαιούμασταν 180 επισκέψεις στο σύνολο. Ποιοι να προλάβουν και ποιοι να μείνουν πίσω;» διερωτήθηκε.

«Τους είπαμε να βάλουν ακόμη 100 τραπέζια και έτσι θα μπορούσαν οι επισκέψεις να αυξηθούν σε 500 την εβδομάδα και αρνήθηκαν. Παίρνουν οι δικοί μας τηλέφωνο και δεν υπάρχουν ώρες για να βάλουν ραντεβού να έρτουν να μας δούν»

«Οι δεσμοφύλακες καθορίζουν, ποιοι δικαιούνται να βλέπουν τους δικούς τους έξω στην αυλή και ποιοι πίσω από ένα γυαλί και ένα τηλέφωνο, δεν υπάρχουν κριτήρια», όπως μας αναφέρει.

«Εάν τους πεις ότι θέλεις αν δεις το δικηγόρο σου, ως συνήθως η απάντηση είναι ότι τον επιάσαν τηλέφωνο αλλά εν τους απάνταν»

Μαζί με όλα αυτά, περιόρισαν πρόσφατα και το χρόνο που βγαίνουν στην αυλή.

Καμία ευαισθησία

Η διεύθυνση και η πλειοψηφία των δεσμοφυλάκων, σύμφωνα με την καταγγελία του πρώην κατάδικου, δεν καταλαβαίνει από ανθρωπισμό.

«Είχαμε ένα φυλακισμένο, 67 χρονών, άρρωστο που επάγωνε την νύχτα και έβαλε μία μικρή σοπούα μέσα στο κελί του, για να βράζει λίο. Ήβραντην, επαρακάλαντους να μεν του την πιάσουν και επερηπέζαντον. Εννοείται ότι η σόπα εξαφανίστηκε»

Συνθήκες υγιεινής

Οι ώρες που οι κρατούμενοι έχουν τρεχούμενο νερό, είναι από τις 4 το απόγευμα μέχρι τις 8 το βράδυ.

«Πως μπορείς να πλύνεις το σώμα σου, να καθαρίσεις το κελί σου, όταν έχεις τέσσερις ώρες την ημέρα νερό; Υπάρχουν κατάδικοι που δουλέφκουν στην κουζίνα και τα εργαστήρια, που εν πολλά βρωμισμένα, έρχεσαι πίσω και δεν έχεις νερό να πλυθείς, βρωμίζεις και αρρωστάς, είσαι γεμάτος μικρόβια. Πιο παλιά είχε σκόνη πλυσίματος που εμπορούσες να γοράσεις που την κατίνα και να πλείνεις τα ρούχα σου στο σιέρι. Τωρά εν φέρνουν πλέον και σκέφτου έχουμε ένα πλυντήριο για να πιάμε ούλοι σειρά, ποιος να προλάβει», μας ανέφερε.

Πηγή

Κεντρικές Φυλακές Κύπρου: Κολαστήρια θανάτου

Μέσα σε οκτώ μήνες πέντε κρατούμενοι έδωσαν τέλος στη ζωή τους στις Κεντρικές Φυλακές της Κύπρου. Με τον πλέον τραγικό τρόπο έρχεται στο φως της δημοσιότητας η φρίκη που βιώνουν οι κρατούμενοι, θύματα ενός συστήματος διαφθοράς που όπως καταγγέλλεται μέχρι σήμερα τροφοδοτούνταν από την συγκάλυψη των αρχών και την κυβερνητική ανοχή...

Κατά τους προηγούμενους δύο αιώνες, οι φυλακές υπήρξαν τόποι κανονικοποίησης, μηχανισμοί μεταμόρφωσης των απείθαρχων παραβάτων του νόμου σε πειθαρχημένους εργαζόμενους για τις ανάγκες της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής και της ομαλής αναπαραγωγής των κεφαλαιοκρατικών κοινωνικών σχέσεων. 

Ο θεσμός της φυλακής, όπως την ξέρουμε σήμερα, και του εγκλεισμού σε ιδρύματα ήταν κομμάτι της ανάδυσης ενός γενικότερου πλαισίου μηχανισμών εξουσίας, διαδικασία που ο Μ. Φουκώ ονόμασε βιοπολιτική και βιοεξουσία. Η βιοπολιτική φρόντιζε για την ομαλή αναπαραγωγή της εργατικής τάξης σε σταθερούς αριθμούς. Αντικείμενο ήταν η ομαλοποιητική διαχείριση του πληθυσμού, στηριγμένη σε επιστημονικές μεθόδους με προαγωγή της βελτίωσης της ζωής και της αποτροπής του θανάτου. 

Οι φυλακές λοιπόν είχαν σαν στόχο όχι μόνο την απομάκρυνση από την κοινωνία επικίνδυνων για την τάξη στοιχείων, αλλά και τον σωφρονισμό τους, την ενσωμάτωση τους πίσω στην γενικότερη διαδικασία παραγωγής, στην οικονομία. Αυτές οι στρατηγικές εξουσίας, όπως τις ονομάζει ο Φουκώ, αναδύθηκαν και ενδυναμώθηκαν σε περιόδους και συνθήκες όπου η προσφορά εργατικού δυναμικού δεν ήταν πολύ μεγαλύτερη (ή ήταν μικρότερη) από την ανάγκη που είχε το κεφάλαιο για αυτή την εργασία, καθιστώντας την εργατική τάξη ένα πιο ακριβό εμπόρευμα που έπρεπε να καλλιεργηθεί και να διαφυλαχτεί κατάλληλα, να μην καταστραφεί τόσο εύκολα ή έστω να μπορεί να υπάρχει μια ομαλή αναπλήρωση αυτών των εμπορευμάτων (εργάτες) που αποτελούν ταυτόχρονα, κατά τον Μαρξ, απαραίτητο μεταβλητό κεφάλαιο.

Στις πιο σύγχρονες τους εκδοχές, οι στρατηγικές αυτές δεν χρειάζονται καν να στέλνουν τους σοφρωνισθέντες πίσω στην υπόλοιπη κοινωνία για να μπουν στην παραγωγή και να είναι χρήσιμοι για το κεφάλαιο: Η παραγωγή μπήκε στην φυλακή και κατέστησε της ίδιες τις φυλακές τόπους κερδοφορίας. Από την μία με την ιδιωτικοποίηση των φυλακών (δημιουργώντας το λεγόμενο prison- industrial complex, μια βιομηχανία παραγωγής φυλακισμένων και φυλακών, κάτι που δεν έχουμε στην Κύπρο αλλά ίσως να δημιουργηθεί με αφορμή τάχα και την επίλυση των πρόσφατων γεγονότων) και ταυτόχρονα με τον εξαναγκασμό των φυλακισμένων σε πάμφθηνη εργασία για κατασκευή προιόντων μεγάλων επιχειρήσεων (π.χ. πολλά από τα στρατιωτικά υλικά του στρατού των ΗΠΑ φτιάχνονται στις φυλακές μέσω ιδιωτικών εταιριών).

Τα τελευταία χρόνια η Κύπρος ένιωσε την οικονομική κρίση με αποτέλεσμα μεταξύ άλλων την επίσημη ανεργία να φτάνει σε ποσοστό 18%. Η μειωμένη οικονομική δραστηριότητα καθιστά το εμπόρευμα ¨εργατική δύναμη¨ υπεράφθονο, φθηνό και πολύ πιο αναλώσιμο. 

Το σύστημα, για να το πόυμε πιο απλά, δεν έχει πλέον ανάγκη από τόσους εργαζόμενους, δεν έχει πλέον την ανάγκη να περιθάλπτει (βλ. αλλαγές στο σύστημα υγείας), να εκπαιδεύει (βλ. αλλαγές στην παιδεία π.χ. κόμιστρα λεωφορειών όπου το κράτος πλέον λέει ‘’ννα τζι αν πάεις, ννα τζι αν μεν πάεις σχολείο’’) ή να σοφρωνίζει (βλ. φυλακές) τόσους εργαζόμενους όσο πριν. Διότι, όταν υπάρχει υπερπαραγωγή εμπορευμάτων (στην περίπτωση που εξετάζουμε το εμπόρευμα είναι η εργατική δύναμη, ο εργαζόμενος) τι κάνει ο καπιταλισμός για να προχωρήσει; Τα καταστρέφει, όπως κάνει με τις ντομάτες ρίχνοντας τες στην χωματερή. 

Οι Κεντρικές Φυλακές είναι μια τέτοια χωματερή για τα άχρηστα (άχρηστα για το κεφάλαιο) και πλεονάζον κομμάτια της κοινωνίας. Χωματερή όπου στοιβάζονται μικροεγκληματίες, μικροχρεώστες (προς Θεού όχι αυτοί που χρωστούν εκατομμύρια) και μετανάστες με μόνο έγκλημα την απουσία άδειας παραμονής.

Κάποτε και οι Κεντρικές Φυλακές προσπάθησαν να παίξουν ένα βιοπολιτικό ρόλο με μαθήματα διαφόρων ειδών σε κρατούμενους και κοινωνικοποιητικές δραστηριότητες που μαρτυρούνται από την ύπαρξη π.χ. ενός χώρου που λέγεται ‘’Θέατρο’’ και που σήμερα χρησιμοποιείται μόνο για να στοιβάξει 150 άτομα σε ένα χώρο με μια τουαλέτα. 

Ένας χώρος με συνθήκες τόσο άθλιες που σφραγίζονται τα παράθυρα όταν υψηλοί επισκέπτες έρχονται στις φυλακές, για να μην δουν ότι ζουν άνθρωποι εκεί μέσα. Σήμερα, ο ρόλος που το κράτος, κράτος πάντα του κεφαλαίου, δίνει σε αυτές τις φυλακές δεν είναι σε καμιά περίπτωση η επανενσωμάτωση των κρατούμενων στην κοινωνία, η ομαλοποίηση και πειθάρχηση τους με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου. Ρόλος τους σήμερα είναι όχι ο ρόλος της βιοπολιτικής αλλά ο ρόλος της θανατοπολιτικής. 

Ενας τόπος όπου οι κρατούμενοι αφήνονται να σαπίσουν, στο έλεος όποιων κυκλωμάτων διαφθοράς υπάρχουν στις φυλακές. Μετά τις 5 αυτοκτονίες και τις πάνω από 50 απόπειρες μες το 2013, στα 18 μέτρα που ανακοίνωσε ο κ. Ιωνάς δεν υπάρχει τίποτα που να αφορά καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης, κίνητρα στους κρατούμενους για επανένταξη τους, εκπαίδευση τους κτλ, όπως ίσως να γινόταν σε άλλες περιόδους.

Οι φυλακισμένοι αλλά και μη φυλακισμένοι, πολλοί μετανάστες και αρκετοί Κύπριοι, θα γίνονται όλο και περισσότερο, όχι ενσωματώσιμες κοινωνικές ομάδες αλλά περιττός πληθυσμός, επιζήμιος, μιας και αποτελεί ¨βάρος¨ στο χρεωμένο κοινωνικό κράτος. Τα σχόλια που μπορεί κάποιος να δει για τους φυλακισμένους όπως ¨αφηστους να ψοφίσουν, να μην πληρώνει το κρατός¨ εκφράζουν αυτή την βασική λογική που επιστρατεύει ο καπιταλισμός σε κάθε του κρίση: την καταστροφή εμπορευμάτων και παραγωγικών δυνάμεων. Αλλά αυτά δεν ενδιαφέρουν. Την Κυπριακή κοινωνία σε καιρό κρίσης πρέπει να την ενδιαφέρουν τα σημαντικά: ανταγωνιστικότητα, κέρδος, παραγωγικότητα, ανάπτυξη.

Πηγή

Το τελευταίο γραπτό της Ρόζα Λούξεμπουργκ: «Η τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο»

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί το τελευταίο γραπτό της Ρόζα, μετά την ήττα των Σπαρτακιστών στο Βερολίνο και λίγο πριν από τη δολοφονία της από τις επίλεκτες ομάδες που χρησιμοποίησε η “σοσιαλδημοκρατική” κυβέρνηση. 

«H τάξη βασιλεύει στη Βαρσοβία!»  διακήρυξε ο υπουργός Σεμπαστιανί  στην παρισινή Βουλή των Αντιπροσώπων το 1831, όταν μετά την έφοδο τους στο προάστιο της Πράγκα, οι επιτιθέμενοι στρατιώτες εισέβαλλαν στην πολωνική πρωτεύουσα για να αρχίσουν τη σφαγή των επαναστατών.

«Η τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο!»  Έτσι διακυρήττει θριαμβευτικά ο αστικός τύπος, έτσι δηλώνουν ο Έμπερτ και ο Νόσκε, και οι αξιωματικοί του “νικηφόρου στρατού”, τους οποίους ο μικροαστικός όχλος στο Βερολίνο χειροκροτά κουνώντας χαρτομάντηλα και φωνάζοντας «Ουρά!». Η δόξα και η τιμή των γερμανικών όπλων έχουν δικαιωθεί από την αρχή της παγκόσμιας ιστορίας. 

Αυτοί που κατατροπώθηκαν στην Φλάνδρα και στην Αργκόν επανόρθωσαν τη φήμη τους με μια λαμπρή νίκη – πάνω από 300 Σπαρτακιστές στο κτήριο της Φόρβερτς (Vorwarts).Οι μέρες που οι ένδοξοι γερμανοί στρατιώτες εισέβαλλαν στο Βέλγιο, και οι μέρες του στρατηγού Φον Έμιχ, του κατακτητή της Λιέγης, ωχριούν μπροστά στα κατορθώματα των Ράινχαρτ και σία στους δρόμους του Βερολίνου.

Οι μαινόμενοι στρατιώτες της κυβέρνησης κατέσφαξαν τους απεσταλμένους που προσπάθησαν να διαπραγματευτούν  την παράδοση του κτηρίου της Φόρβερτς, χρησιμοποιώντας τους υποκόπανους των τουφεκιών για να τους χτυπήσουν μέχρι να μην αναγνωρίζονται.Οι αιχμάλωτοι παρατάχθηκαν στον τοίχο και κατεσφάγησαν τόσο βίαια που πετάχτηκαν παντού ιστοί από τα μυαλά και τα κρανία τους. 

Εν όψει τόσο ένδοξων πράξεων, ποιος θα θυμηθεί τις εξευτελιστικές ήττες από τους Γάλλους, τους Βρετανούς και τους Αμερικάνους; Tώρα ο Σπάρτακος είναι ο εχθρός, το Βερολίνο ο τόπος που οι αξιωματικοί μας μπορούν να αποκομίσουν θριάμβους, και ο Νόσκε, ο “εργάτης”, είναι ο στρατηγός που μπορεί να μας οδηγήσει σε νίκες εκεί που απέτυχε ο Λούντεντορφ.

Ποιος δε θυμάται τους μεθυσμένους πανηγυρισμούς του όχλου του “νόμου και της τάξης” στο Παρίσι, αυτά τα Διονύσια που γιόρτασε η μπουρζουαζία πάνω από τα πτώματα των κομμουνάρων;  Αυτή η μπουρζουαζία που είχε ντροπιαστικά παραδοθεί στους Πρώσσους, και είχε εγκαταλείψει την πρωτεύουσα στους εισβολείς, τρέχοντας για να σωθούν σαν οι  πιο δειλοί από τους δειλούς. Ω, πως το ανδρικό θάρρος αυτών των εκλεκτών γιων της αστικής τάξης, της «χρυσής νεολαίας» και του σώματος των αξιωματικών επανήρθε στη ζωή απέναντι στους πεινασμένους και άσχημα οπλισμένους παριζιάνους προλετάριους και τις ανυπεράσπιστες γυναίκες και τα παιδιά τους.Πως αυτοί οι θαρραλέοι γιοι του Άρη, που είχαν λυγίσει απέναντι στον ξένο εχθρό, επέδειξαν  τέτοια κτηνώδη σκληρότητα απέναντι στους ανυπεράσπιστους, τους αιχμαλώτους και τους νεκρούς.

“Η τάξη βασιλεύει στη Βαρσοβία!” “H τάξη βασιλεύει στο Παρίσι!” “Η τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο!” Κάθε μισό αιώνα είναι αυτό που γράφεται στις ανακοινώσεις από τους φύλακες της “τάξης” από το ένα επίκεντρο κοσμοϊστορικής πάλης στο άλλο.Και μέσα στην ευφορία τους οι νικητές δεν καταφέρνουν να παρατηρήσουν, πως κάθε “τάξη” που έχει ανάγκη τακτικά να συντηρείται με μια αιματοβαμμένη σφαγή βαδίζει αταλάντευτα προς το δικό της ιστορικό πεπρωμένο, την καταστροφή της.

Τι ήταν αυτή η πρόσφατη «εβδομάδα του Σπαρτάκου» στο Βερολίνο; Τι μας έφερε; Tι μας διδάσκει; Τη στιγμή που είμαστε ακόμα στα μισά της μάχης, τη στιγμή που η αντεπανάσταση ακόμα ουρλιάζει για τη νίκη της, οι προλετάριοι πρέπει να λάβουν υπόψη τους το τι έχει συμβεί και να υπολογίσουν τα γεγονότα  και τις συνέπειες τους με τη μεγάλη μεζούρα της ιστορίας. Η επανάσταση δεν έχει χρόνο για να χάσει, συνεχίζει να προχωρά βιαστικά πάνω από τους ακόμα ανοιχτούς τάφους, πάνω από “νίκες” και “ήττες”, προς το μεγάλο της στόχο. Το πρώτο καθήκον για τους μαχητές του διεθνούς σοσιαλισμού είναι να ακολουθήσουν συνειδητά τις αρχές και το μονοπάτι της επανάστασης.

Έπρεπε κανείς να περιμένει την τελική νίκη του επαναστατικού προλεταριάτου σε αυτή τη σύγκρουση; Μπορούσαμε να περιμένουμε την ανατροπή των Έμπερτ-Σάιντεμαν και την εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής δικτατορίας; Σίγουρα όχι, αν συνυπολογίζαμε όλες τις μεταβλητές που βαραίνουν αυτό το ερώτημα.Ο αδύναμος κρίκος στον επαναστατικό σκοπό είναι η πολιτική ανωριμότητα των μαζών των στρατωτών, που ακόμα επιτρέπουν στους αξιωματικούς τους να τους μεταχειρίζονται ενάντια στο λαό, για αντεπαναστικούς σκοπούς. Αυτό από μόνο του δείχνει πως καμία επαναστική νίκη με διάρκεια δεν ήταν δυνατή σε αυτή τη συγκυρία. Από την άλλη, η ανωριμότητα των στρατιωτών είναι η ίδια ένα σύμπτωμα της γενικής ανωριμότητας της γερμανικής επανάστασης.

Η επαρχία, από την οποία προήλθε ένα μεγάλο ποσοστό των απλών στρατιωτών, πολύ λίγο αγγίχτηκε από την επανάσταση.Μέχρι στιγμής, το Βερολίνο παραμένει πρακτικά απομονωμένο από την υπόλοιπη χώρα.Τα επαναστικά κέντρα στις επαρχίες – η Ρηνανία, η βόρεια ακτή, το Μπρούνσβικ, η Σαξωνία, η Βυρτεμβέργη – παραμένουν ψυχί τε και σώματι στο πλευρό των βερολινέζων εργατών, είναι αλήθεια. Όμως μέχρι στιγμής δε προελαύνουν σε απόλυτο συντονισμό μεταξύ τους, δεν υπάρχει ενότητα δράσης, που θα έκανε το άλμα προς τα εμπρός και τη μαχητική θέληση της βερολινέζικης εργατικής τάξης ασύγκριτα αποτελεσματικότερη. Επίσης, υπάρχει – και αυτή είναι η βαθύτερη αιτία της πολιτικής ανωριμότητας της επανάστασης – και ο οικονομικός αγώνας, αυτό το τεκτονικό υπόβαθρο που τροφοδοτεί την επάνασταση και που βρίσκεται μόνο στο αρχικό του στάδιο. Και αυτή είναι η υποβόσκουσα αιτία που η επαναστατική ταξική πάλη βρίσκεται ακόμα σε βρεφική ηλικία.

Από όλα αυτά προκύπτει το γεγονός πως μια απόφασιστική και με διάρκεια νίκη δε μπορούσε να αναμένεται αυτή τη στιγμή.Αυτό σημαίνει πως η πάλη της προηγούμενης εβδομάδας ήταν “λάθος”; Η απάντηση θα ήταν και αν μιλούσαμε για μια προσχεδιασμένη επιδρομή ή ένα πραξικόπημα.Αυτό όμως πυροδότησε αυτή την εβδομάδα μαχών; Όπως σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις, όπως στις 6 και στις 24 του Δεκέμβρη, ήταν μια κτηνώδης πρόκληση από την κυβέρνηση.Όπως το λουτρό αίματος απέναντι στους ανυπεράσπιστους διαδηλωτές στην Χάουσεστράσε, όπως η σφαγή των ναυτών, έτσι και τώρα η έφοδος στο αρχηγείο της αστυνομίας του Βερολίνου ήταν η αιτία όλων των γεγονότων που ακολούθησαν.Η επανάσταση δεν αναπτύσσεται ομοιόμορφα βάσει της δικής της βούλησης, σε ένα ξεκάθαρο πεδίο μάχης, σύμφωνα με ένα πονηρό σχέδιο κάποιων έξυπνων “στρατηγών”.

Οι εχθροί της επανάστασης μπορούν επίσης να πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, και κατά κανόνα το κάνουν πιο συχνά απ’ότι το κάνει η επανάσταση. Αντιμέτωποι με την ξεδιάντροπη πρόκληση Έμπερτ-Σάιντεμαν οι επαναστάτες εργάτες εξωθήθηκαν στο να πάρουν τα όπλα. Όντως, η τιμή της επανάστασης εξαρτώνταν από το να αποκρουστεί η επίθεση αμέσως με πλήρη ισχύ, για να αποτρέψει την αντεπανάσταση από το να προχωρήσει προς τα μπροστά, και τελικά οι επαναστατικές τάξεις του προλεταριάτου και το ηθικό κύρος της γερμανικής επανάστασης στη Διεθνή να κλονιστούν.

Η άμεση και αυθόρμητη αντίσταση που διεξήχθη από τις βερολινέζικες μάζες έπαλλε με τέτοια ενέργεια και αποφασιστικότητα που στον πρώτο γύρο η ηθική νίκη κερδήθηκε από τους “δρόμους”.

Τώρα είναι ένας από τους θεμελιώδεις, εσωτερικούς νόμους της επανάστασης ότι ποτέ δε στέκεται ακίνητη, ποτέ δε στέκεται παθητική ή άβουλη σε κανένα στάδιο, αφού γίνει το πρώτο βήμα.Η καλύτερη άμυνα είναι ένα δυνατό χτύπημα.Αυτός είναι ο στοιχειώδης κανόνας κάθε μάχης, μα είναι ξεχωριστά αληθινός για κάθε ένα στάδιο της επανάστασης.

Είναι μια επίδειξη του υγιούς ενστίκτου και της εσωτερικής δύναμης  του βερολινέζικου προλεταριάτου ότι δεν κατευνάστηκε με την παλινόρθωση του Άιχορν (που είχε απαιτήσει) μα κατέλαβε αυθόρμητα τα κέντρα διοίκησης της αντεπανάστασης : τον τύπο, τνν ημί-επίσημη υπηρεσία τύπου, τα γραφεία της Φόρβερτς.Όλα αυτά τα μέτρα ήταν αποτέλεσμα της ενστικτώδους συνειδητοποίησης των μαζών πως απο τη μεριά της, η αντεπανάσταση δε θα δεχόταν την ήττα αλλά θα συνέχιζε με μια γενική επίδειξη της δικής της δύναμης.

Εδώ ξανά στεκόμαστε μπροστά σε ένα από τους μεγάλους ιστορικούς νόμους της επανάστασης πάνω στον οποίο συντρίβονται όλες οι σοφιστείες και η αλαζονία των τιποτένιων “επαναστατών” σαν του USPD που ψάχνουν συνεχώς δικαιολογία για να υποχωρήσουν από τον αγώνα. Από τη στιγμή που το θεμελιώδες ζήτημα της επανάστασης έχει τεθεί – και σε αυτή την επανάσταση είναι η ανατροπή της κυβέρνησης Έμπερτ-Σάιντεμαν, το κυρίαρχο εμπόδιο στη νίκη του σοσιαλισμού – τότε αυτό το βασικό ζήτημα θα επανέλθει ξανά και ξανά στην ολότητα του.

Με την αναπόφευκτη φύση όπως ενός φυσικού νόμου, κάθε επιμέρους κεφάλαιο της πάλης θα αποκαλύψει το πρόβλημα αυτό πλήρως ανεξάρτητα από το πόσο προετοιμασμένη να το λύσει είναι η επανάσταση ή πόσο ανώριμη είναι η κατάσταση. «Κάτω οι Έμπερτ-Σάιντεμαν!» – αυτό το σύνθημα προκύπτει αναπόφευκτα σε κάθε επαναστατική κρίση αφού είναι η μόνη συνταγή που συνενώνει όλες τις επιμέρους μάχες. Φέρνοντας έτσι αυτόματα, βάσει της δικιάς του εσωτερικής, αντικειμενικής λογικής, κάθε επεισόδιο της σύγκρουσης αυτής σε σημείο βρασμού, ανεξάρτητα από το αν το θέλει κανείς ή όχι.

Λόγω αυτής της αντίφασης, στα αρχικά στάδια της επαναστατικής διαδικασία μεταξύ του καθήκοντος που τίθεται και της απουσίας οποιονδήποτε προϋποθέσεων για να λυθεί αυτό, οι μάχες της επανάστασης ξεχωριστά η καθε μία καταλήγουν στην τυπική ήττα.Η επανάσταση όμως είναι η μόνη μορφή “πολέμου” – κι αυτός είναι ένας αξιοπερίεργος νόμος της ιστορίας – στην οποία η τελική νίκη μπορεί να προετοιμαστεί μόνο με μια σειρά από “ήττες”.

Tι μας δείχνει όλη η ιστορία του σοσιαλισμού και όλων των σύγχρονων επαναστάσεων; H πρώτη σπίθα ταξικής πάλης στην Ευρώπη, η εξέγερση των υφαντών μεταξιού στη Λυόν το 1831 κατέληξε σε βαριά ήττα; το κίνημα των Χαρτιστών στη Βρετανία κατέληξε σε ήττα;  η εξέγερση του παρισινού προλεταριάτου τις μέρες του Ιουνίου του 1848 συνετρίβη και η Παρισινή Κομμούνα κατέληξε σε τρομερή ήττα.

Ολόκληρο το μονοπάτι του σοσιαλισμού – σε  ότι αφορά την επαναστατική πάλη – είναι στρωμένο με συντριπτικές ήττες και μόνο.Κι όμως, την ίδια στιγμή, η ιστορία προελαύνει χωρίς δισταγμό, βήμα το βήμα προς την τελική νίκη! Που θα είμασταν σήμερα χωρίς αυτές τις “ήττες“, από τις οποίες αντλούμε ιστορική πείρα, κατανόηση, δύναμη και ιδεαλισμό; Σήμερα, όπως προχωράμε προς την τελευταία μάχη του προλεταριακού ταξικού πολέμου, στέκουμε πάνω στα θεμέλια αυτών ακριβώς των ήττων, και δεθα μπορούσαμε χωρίς καμία από αυτές, γιατί η καθεμία συμβάλλει στη δικιά μας δύναμη και κατανόηση.

Η επαναστατική πάλη είναι ακριβώς το αντίθετο της κοινοβουλευτικής πάλης. Στη Γερμανία, για τέσσερις δεκαετίες είχαμε μόνο κοινοβουλευτικές “νίκες”.Πρακτικά βαδίζαμε από νίκη σε νίκη. Και όταν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τη μεγάλη ιστορική δοκιμασία της 4^ης Αυγούστου 1914, το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφική πολιτική και ηθική ήττα, μια εξοργιστική κατάρρευση και σήψη χωρίς προηγούμενο.Μέχρι στιγμής, οι επαναστάσεις δε  μας έχουν δώσει τίποτα παρά ήττες. Αυτές οι αναπόφευκτες ήττες μας δίνουν σωρεία εγγυήσεων για την τελική νίκη.

Υπάρχει μοναχά ένας όρος. Το ερώτημα του γιατί προέκυψε η κάθε ήττα πρέπει να απαντηθεί. Προέκυψε γιατί η μαχητική, ενεργητική έφοδος προς τα μπρος των μαζών συγκρούστηκε με το φραγμό ανώριμων ιστορικών συνθηκών, ή ήταν η αναποφασιστικότητα, η αδράνεια και η εύθραυστη εσωτερική συγκρότηση που χαντάκωσε την ίδια την επαναστατική παρόρμηση;

Kλασικά παραδείγματα και των δύο περιπτώσεων είναι η επανάσταση του Φλεβάρη στη Γαλλία από τη μία και του Μάρτη στη Γερμανία από την άλλη.Το θάρρος του παρισινού προλεταριάτου έγινε μια πηγή ενέργειας για την ταξική πάλη ολόκληρου του διεθνούς προλεταριάτου .Τα ελεεινά γεγονότα της γερμανικής επανάστασης του Μάρτη του ίδιου έτους έγιναν βαρίδι στην ανάπτυξη ολόκληρης της σύγχρονης Γερμανίας  σαν μια αλυσίδα με μπάλα.Συγκεκριμένα στην ιστορία της επίσημης γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας, τα γεγονότα αυτά αντηχούν στις τελευταίες εξελίξεις της γερμανικής επανάστασης και μέσα στη δραματική κρίση που μόλις βιώσαμε.

Πως εμφανίζεται η ήττα της «εβδομάδας του Σπάρτακου» στο φως του παραπάνω ιστορικού ερωτήματος; Ήταν μια περίπτωση μαινόμενης, ανεξέλεγκτης συγκρουόμενης με μια ανεπαρκώς ωριμασμένη κατάσταση, ή ήταν μια περίπτωση αδύναμης και αναποφασιστικής δράσης;

Και τα δύο! Η κρίση είχε διπλή φύση.Η αντίφαση ανάμεσα στην ισχυρή και αποφασιστική επίθεση των βερολινέζικων μαζών από τη μία και της αναποφασιστικής και άτολμης απραξίας της ηγεσίας του Βερολίνου από την άλλη στιγμάτισε αυτό το τελευταίο επεισόδιο.Η ηγεσία απέτυχε.Μια νέα ηγεσία όμως μπορεί και πρέπει να δημιουργηθεί από τις μάζες για τις μάζες.Οι μάζες είναι ο καθοριστικός παράγοντας.Είναι ο βράχος πάνω στον οποίο θα χτιστεί η τελική νίκη της επανάστασης.Οι μάζες στάθηκαν στο ύψος τους απέναντι στην πρόκληση και μέσα από αυτή την “ήττα” σφυρηλάτησαν έναν κρίκο στην αλυσίδα των ιστορικών ηττών, που είναι το καμάρι και η δύναμη του διεθνούς σοσιαλισμού.Αυτός είναι ο λόγος που οι μελλοντικές νίκες θα ξεπηδήσουν από αυτή την “ήττα”.

«Η τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο!» Ηλίθιοι δήμιοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο.Αύριο η επανάσταση θα υψωθεί ξανά και βροντώντας τα όπλα της  με τις σάλπιγγες να αντηχούν θα αναγγείλει προκαλώντας σας  τρόμο:

ΗΜΟΥΝ,ΕΙΜΑΙ, ΘΑ ΕΙΜΑΙ!

Μετάφραση: Κώστας Αρβανίτης

Πηγή