Τα έσοδα των τραπεζιτών και μεγαλοεπιχειρηματιών της Κύπρου ετησίως

Αναδημοσιεύουμε στοιχεία από τα μπλογκ των φίλων M4trix87 και osr 55 για τα κέρδη των καπιταλιστών στην Κύπρο.
Nα πούμε πρώτα κάτι για τη εκκλησιαστική περιουσία. Σύμφωνα με όσα παρουσιάζονται στον πίνακα λογαριασμών των Θρόνων και Σταυροπηγιακών Μονών (όπως είναι η επίσημη ονομασία τους), η ιερά μονή κύκκου έχει περιουσία πέραν των 554 εκατ. ευρώ. Ακολουθεί η Ιερά Αρχιεπισκοπή, με περιουσία περίπου 123 εκατ. ευρώ και η Μητρόπολη Λεμεσού με περιουσία περίπου 55 εκατ. ευρώ.

Η συνολική περιουσία της Κυπριακής Εκκλησίας, ανέρχεται σε 847.707.976 ευρώ. (Όλα αυτά σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία μέχρι το 2008).

Σύμφωνα με τη εφημερίδα φιλελεύθερος η εκκλησία οφείλει σήμερα στο κράτος 89 εκατ.

http://www.philenews.com/el-gr/Oikonomia-Kypros-XAK/3353/80271

Επίσης ένα γενικό στοιχείο, €17 δις εθνικό εισόδημα, το μισό - τα €8.5 δις - τα καρπούται το 8% του πληθυσμού στην Κύπρο και το 92% τα υπόλοιπα.

Και τώρα παραθέτουμε τα στοιχεία. Για να ξέρουμε πόσα παίρνουν όσοι δεν δουλεύουν οι ίδιοι λεπτό, σε σχέση με τους εργαζόμενους τους που δέχονται συνεχώς μειώσεις μισθών με την παραμικρή αφορμή.

ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ

Ανδρέας Ηλιάδης (Γενικός Διευθυντής) 890 000 ευρώ

Γιάννης Κυπρή (υπεύθυνος για τις περισσότερες εγχώριες και διεθνείς λειτουργίες)    514 000 ευρώ

Γιάννης Πεχλιβανίδης  334 000 ευρώ

Μέλη διοικητικού συμβουλίου συνολικά  813 000 ευρώ

Πρόεδρος διοικητικού συμβουλίου Θεόδωρος Αριστοδήμου  171 000 ευρώ

Αντιπρόεδρος διοικητικού συμβουλίου Ανδρέας Αρτέμη    85 000 ευρώ

ΜΑΡΦΙΝ

Ευθύμιος Βουλούτας (Γενικός Διευθυντής) 586 000 ευρώ

Μέλη ΔΣ

Παναγιώτης Κουννής 336 000 ευρώ

Χρίστος Στυλιανίδης   334 000 ευρώ

Ελευθέριος Ηλιαδάκης 151 000 ευρώ

Ανδρέας Βγενόπουλος (εκτελεστικός πρόεδρος, ιδιοκτήτης πλειοψηφικού πακέτου μετοχών) 215 000 ευρώ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Μάκης Κεραυνός (Γενικός Διευθυντής) 283 283 ευρώ

Γλαύκος Μαύρος (Γενικός Διευθυντής συγκροτήματος) 131 096 ευρώ

ΤΡΑΠΕΖΑ USB

Ανδρέας Θεοδωρίδης (εκτελεστικός διευθυντής) 121 000 ευρώ

Δέσπω Πολυκάρπου (μέλος διευθυντικής ομάδας) 108 000 ευρώ

LOUIS PLC

Ιάσων Πέρδιος (εκτελεστικός διευθυντής) 340 867 ευρώ

Κωστάκης Λοίζου (εκτελεστικός πρόεδρος)  250 000 ευρώ

Λούης Λοίζου (διευθυντής) 145 231 ευρώ

ORPHANIDES SUPERMARKETS

Χρίστος Ορφανίδης 445 000 ευρώ

PETROLINA HOLDINGS

Κίκης Λευκαρίτης (διευθυντής συγκροτήματος)  152 087 ευρώ

Κωστάκης, Ντίνος και Άκης Λευκαρίτης (διευθυντές και κανακάρηδες του πιο πάνω)  135 000 ο καθένας

Χρίστος Λευκαρίτης 45 621 ευρώ (ήταν άτακτος…)

ATHIENITIS CONTRACTORS

Παναγιώτης και Μιχάλης Αθηαινίτης (εκτελεστικοί διευθυντές) 150 000 ο καθένας

A ZORBAS & SONS

Τάσος Ζορμπάς (εκτελεστικός διευθυντής) 176 353 ευρώ

Κώστας Ζορμπάς (εκτελεστικός πρόεδρος)  173 431 ευρώ

Δημήτρης Ζορμπάς 164 532 ευρώ

Ανδρέας Ζορμπάς 50 256 ευρώ

SFS GROUP

Χριστόδουλος Έλληνας (εκτελεστικός πρόεδρος) 230 000 ευρώ

Φίλιππος Λάρκος (εκτελεστικός αντιπρόεδρος) 220 000 ευρώ

Εκτελεστική ομάδα

Ιωάννης Πίτσιλλος 205 000 ευρώ

Κώστας Κίρκος 180 000 ευρώ

Λοίζος Λοίζου 80 000 ευρώ

LOGICOM

Βαρνάβας Ειρίναρχος (γενικός διευθυντής)  158 900 ευρώ

Αριστόδημος Αναστασιάδης (εκτελεστικός διευθυντής) 223 175 ευρώ

εκ των οποίων οι 100 000 μπόνους  για απόδοση θυγατρικών(ίσως  ΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΟΥ και όχι ο ίδιος δούλευαν σκληρά για αυτή την απόδοση? – παίρνουν όλα τα μπόνους στην κερδοφορία, στην κρίση θέλουν να πληρώσουμε μόνο ΕΜΕΙΣ τις ζημιές τους)

ΚΕΟ

Κώστας Κουτσός (εκτελεστικός διευθυντής) 152 000 ευρώ

A TSOKKOS HOTELS

Αντρέας Τσόκκος (εκτελεστικός διευθυντής) 106 292 ευρώ

Αναστασία Τσόκκου (εκτελεστική πρόεδρος) 90 921 ευρώ

Γιώργος Τσόκκου (ο  κακομαθημένος κανακάρης των πιο πάνω) 47 077 ευρώ

Σημείωση: (Τα πιο πάνω είναι ΟΣΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ)

(πηγή πρόσφατο άρθρο της Financial Mirror)

 Πιο κάτω αναλυτικά οι πλουσιότεροι κύπριοι

http://www.philenews.com/el-gr/New-Homepage-With-Slider/4995/69608

Ιερά Μονή    ΚΥΚΚΟΥ -€554 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Ευθύβουλος  ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΙΔΗΣ -€450 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Πλάτων, Μάριος, Κώστας ΛΑΝΙΤΗΣ -€400 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Αντρέας ΠΙΤΤΑΣ-€260 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Νίκος ΣΙΑΚΟΛΑΣ -€240 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Έλενα ΑΜΒΡΟΣΙΑΔΟΥ-€200 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Ιερά ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ-€123 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Αντρέας ΚΑΙΣΗΣ-€90 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Χαράλαμπος ΠΑΤΤΙΧΗΣ-€70 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Γιώργος ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ €70-ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Δήμος, Χρίστος και Γλαύκος-ΜΟΥΣΚΗ με €68 εκατ.

Μιχαλάκη, Παντελή και Γιώργου Λεπτού εκτιμάται στα €56

Νίκου, Ερμή, Σώτου και Στέφανου Στεφάνου στα €48

Κωστάκης και Λούης Λοΐζου €42 εκατ

Θεόδωρος Αριστοδήμου με περιουσία €38 εκατ.

Άλεξ Σωτηρίου €36 εκατ

Γιώργου, Πέτρου και Άρη Βασσιλόπουλου €36 εκατ

Αντρέα Ελευθεριάδη €36 εκατ

Παναγιώτης Ξυδάς €34 εκατ

Ντίνος Λευκαρίτης €34 εκατ

Ενώ εμείς σκοτωνόμαστε στην δουλειά ώστε να βγάζουν τα κέρδη τους και παίρνουμε 1000 ευρώ, αυτοί παίρνουν εκατοντάδες χιλιάδες μόνο για να δίνουν διαταγές.

ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ!

Και προφανώς αυτή η περιουσία δεν αφορά το σύνολο της περιουσίας δηλαδή ακίνητα κλπ αλλά μόνο το ενεργητικό. Εξαιρουμένης της περιουσίας της εκκληshάς λτδ συνολικά (848 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ) οι πλουσιότεροι κυπρέοι σύμφωνα με τον “Φ” έχουν ενεργητική περιουσία 3 Δις! Άρα αν φορολογούνταν έστω 10% θα είσπρατε το κράτος 300 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ! Αλλά δεν το κάνει..

(Κι όλοι αυτοί, κεφάλαιο, κόμματα και κυβέρνηση μαζί, ρίχνουν το φταίξιμο στους εργαζόμενους του δημοσίου τομέα για τη οικονομική κρίση που δημιούργησαν οι ίδιοι και το σύστημα που υπηρετούν, ο καπιταλισμός).

CHE:Από το Ροσάριο της Αργεντινής στα βουνά της Βολιβίας-Η διαδρομή του μύθου

44 χρόνια σήμερα από τον θάνατο του Τσε,ο οποίος όμως πάντα θα ζει στις καρδιές και τους αγώνες μας για την επανάσταση, γιατί όπως είπε και ο ίδιος: Τι σημασία έχει κι αν μας βρει ο θάνατος; Σημασία έχει ότι η κραυγή μας θα ακουστεί κι ένα άλλο χέρι θα βρεθεί δίπλα να πάρει το όπλο μας κι άλλοι αντάρτες θα ξεσηκωθούν για να πιάσουν το τραγούδι, για να ακουστεί η καινούργια κραυγή του πολέμου και της επανάστασης..

Παρουσιάζουμε δύο άρθρα, 1)Από το Ροσάριο της Αργεντινής στα βουνά της Βολιβίας(Θανάσης Κάππος) και 2)Η διαδρομή του μύθου 

Το δεύτερο η διαδρομή του μύθου το δημοσιεύσαμε και στη επέτειο γέννησης του αλλά το ξαναβάζουμε λόγω αλλοίωσης της γραμματοσειράς στη προηγούμενη ανάρτηση.

                ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΣΑΡΙΟ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΒΟΛΙΒΙΑΣ

Ερνέστο Τσε ΓκουεΒάρα δε λα Σέρνα ή αλλιώς Τσε. Ένα όνομα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον επαναστατικό ρομαντισμό, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ένας «ηρωικός αντάρτης» που έχει μείνει αποτυπωμένος και χαραγμένος βαθιά στη συνείδηση όλων εκείνων που έχουν θέσει ως ορόσημο στη ζωή τους την αλλαγή της υπάρχουσας κοινωνικής πραγματικότητας. Γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου 1928 στο Ροσάριο της Αργεντινής από μια οικογένεια αργεντινών αστών. Το αστείο στην περίπτωση του Τσε είναι ότι λίγο έλειψε να γεννιόταν στο επιβατηγό πλοίο που μετέφερε την οικογένεια Γκεβάρα από το Μπουένος Αιρες προς την ενδοχώρα της Αργεντινής.

Το ατυχές γεγονός της ξαφνικής οξείας πνευμονίας και του άσθματος, που θα ακολουθεί τον Τσε σε όλα του τα βήματα, δημιουργούν μια νοοτροπία και έναν χαρακτήρα σκληρό και με άγρια ομορφιά. Φοιτητής της Ιατρικής, ταξιδιώτης και ανιχνευτής της Λατινικής Αμερικής, μαζί με το φιλο και συμφοιτητή του Αλμπέρτο Γρανάδο, μάθαινε ότι η επανάσταση είναι μια καθημερινή διαδικασία. Ζει μαζί με τους λεπρούς, βοηθάει τους φτωχούς και τους ανήμπορους, θέλει να πείσει τους πάντες ότι ρομαντισμός και ελπίδα είναι δύο έννοιες ταυτόσημες.

Οι επαναστατικές διεργασίες στη Βολιβία οι πορείες των μεταλλωρύχων στη Λα Παζ το 1953 και ο πολιτικός αναβρασμός στη Γουατεμάλα το 1954 θα σημαδέψουν βαθιά τον Τσε.

Το 1955 ο Τσε γνωρίζεται στο Μεξικό πρώτα με τον Ραούλ Κάστρο και μετά με τον ηγέτη του κινήματος Μ-26 Φιντέλ Κάστρο στο σπίτι μιας κουβανής εξόριστης, της Μαρία Αντόνια Γκονσάλες, που είναι με απλά λόγια η «οικοδέσποινα του Γκράνμα». Η γνωριμία του με τον Φιντέλ θα τον επηρεάσει σημαντικά. Τον Ιούνιο του 1955 οι Μεξικάνοι παραδίνουν στα χέρια του Μπατίστα τους πρωτεργάτες της επίθεσης στον φρούριο της Μονκάδα στο Σαντιάγκο της Κούβας. Σε γράμμα προς τη μητέρα του Σέλα δε Σέρνα μέσα από τη φυλακή ο Τσε αναφέρει ότι «αυτές οι μέρες στη φυλακή θα μείνουν εικόνες που ανήκουν στον άθλο της Κουβανικής Επανάστασης». Το μακρύ ταξίδι προς το όνειρο είχε πάρει το δρόμο του.

Το πρωί της 25 Νοεμβρίου 1956, 82 άνδρες ντυμένοι με στρατιωτικές στολές σαλπάρουν από το λιμάνι του Τουξπέν στο Μεξικό προς την Κούβα. Με το πλοίο Γκράνμα, το οποίο ο Φιντέλ είχε αγοράσει από ένα βορειοαμερικανό επειχειρηματία, ξεκινάει το ταξίδι κόντρα στο δικτάτορα Μπατίστα και το σάπιο καθεστώς του. Η μάχη αρχίζει! Το καταπράσινο βουνό της Σιέρα Μαέστρα αντηχεί από τα όπλα. Από την πρώτη σημαντική επίθεση των επαναστατών-μπαρμπούδος, στις 17 Γενάρη 1957, στο στρατόπεδο Λα Πλάτα, μέχρι την είσοδο στην Αβάνα, την 1η Ιανουαρίου 1959, ο Τσε θα πολεμά στην πρώτη γραμμή.

Τον Ιούλιο του 1957 γίνεται κομαντάντε, δηλαδή λοχαγός. Ένας τίτλος που θα τον συντροφεύει σε όλη του τη ζωή. Αναλαμβάνει τη διοίκηση της Τέταρτης Φάλαγγας με περισσότερα καθήκοντα και ευθύνες. Το αστέρι στον μπερέ του Τσε, ενώ τυπικά δείχνει το βαθμό του λοχαγού και την προαγωγή του, ουσιαστικά αντικατοπτρίζει τις ανάγκες των λαών του κόσμου τη δεκαετία του 50 και του 60 για «1, 2, 3 πολλά Βιετνάμ».

Στις 31 Αυγούστου 1958 ο Τσε επικεφαλής της όγδοης Φάλαγγας, της επονομαζόμενης Σίρο Ρεδόνδο προς τιμήν ενός νεκρού κουβανού αγωνιστή, ξεκινάει με προορισμό την Αβάνα. Πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβει το σιδηροδρομικό κόμβο της πόλης Σάντα Κλάρα. Με δύναμη μόλις 150 αντάρτες ετοιμάζεται για το τελικό χτύπημα. Από την ανατολική πλευρά του νησιού οι δυνάμεις της Δεύτερης Φάλαγγας με επικεφαλής τον Καμίλο Σιενφουέγος βαδίζουν προς την πρωτεύουσα. Ο Τσε ύστερα από πολυήμερες μάχες βγαίνει νικητής. Η Αβάνα τούς περιμένει.

Την 1η Ιανουαρίου 1959 ο δικτάτορας Μπατίστα πετάει προς τον Αγιο Δομίνικο. Η επανάσταση έχει θριαμβεύσει. Η προσωρινή κυβέρνηση του στρατηγού Εουλόχιο Καντίγιο εξαφανίζεται. Ο σταθμός των ανταρτών, το Ράδιο Ρεμπέλσε, μεταδίδει: «Επανάσταση ναι! Στρατιωτικό πραξικόπημα όχι».

Τον Φλεβάρη του 1959 πολιτογραφείται κουβανός πολίτης. Τον Σεπτέμβριο του 1959 διορίζεται υπουργός Βιομηχανίας. Το πρόβλημα της εθνικοποίησης των φυτειών καπνού και ζαχαροκαλάμου που ανήκουν σε βορειαμερικανικές πολυεθνικές είναι ορατό. Τον Νοέμβρη του 1959 αναλαμβάνει επικεφαλής της Εθνικής Τράπεζας της Κούβας. Παράλληλα ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο από τις ΗΠΑ, την ΕΣΣΔ, το Αλγέρι μέχρι τη Γιουγκοσλαβία για να αποκτήσει ιδέες για το κουβανικό πείραμα του σοσιαλισμού. Όμως τα σύνορα της Κούβας για τον «ηρωικό αντάρτη» ήταν στενά.

Το 1965 επισκέπτεται την Τανζανία, κοντά στα σύνορα με το Κονγκό. Ξεκινάει από το Κονγκό για να δημιουργήσει το δικό του «αφρικανικό Βιετνάμ», χωρίς καμιά επιτυχία.

Τον Νοέμβριο του 1965 φτάνει στη Λα Πας μεταμφιεσμένος σε Αδόλφο Μένα, έναν ουρουγουανό αξιωματούχο του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών. Μαζί με 15 Κουβανούς και 12 Βολιβιανούς που ήρθαν από την Αβάνα ο Τσε προσπαθεί να στήσει το επαναστατικό προγεφύρωμα στη Βολιβία. Μαζί τους ήταν και ο γάλλος διανοούμενος Ρεζί Ντεμπρέ, που λειτούργησε ως σύνδεσμος με τα κινήματα της Ευρώπης.

Οι διαφωνίες και η διάσπαση του ΚΚ Βολιβίας στράφηκαν εναντίον του Τσε και των ανταρτών του. Ο δικτάτορας Μπαριέντος μαζί με τη CIA έχει βάλει στόχο την εξόντωσή τους. Χάνοντας τους περισσότερους συντρόφους του ο Τσε απομονώνεται. Αφού τραυματιστεί και με το όπλο του αχρηστευμένο συλλαμβάνεται και στις 9 Οκτωβρίου εκτελείται εν ψυχρώ από ένα βολιβιανό αξιωματικό στο σχολείο της πόλης Λα Ιγκέρα. Ο «Ιππότης της Επανάστασης» δεν υπάρχει πια.

Ο κομαντάντε Τσε Γκεβάρα δεν ανήκει σε κανέναν, αλλά ανήκει και σε όλους μας. Είναι ο επαναστάτης που μας συντροφεύει στη μοναχική καθημερινότητά μας. Είναι ο επαναστάτης που μας θυμίζει την ανάγκη για μια απελευθερωμένη κοινωνία. Είναι ο επαναστάτης που ζει πάντα στα όνειρά μας. Είναι ο επαναστάτης που σήμερα είναι επίκαιρος όσο ποτέ. Εμείς το μόνο που έχουμε να πούμε είναι ευχαριστούμε που κράτησε ζωντανή την ελπίδα.

                                                

                                        Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

1928: Γέννηση του Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα, πρώτου παιδιού του μηχανικού Ερνέστο Γκεβάρα Λιντς και της Σέλια ντε λα Σέρνα (14/6). Ακολουθούν, μέχρι το 1934, άλλα τρία παιδιά.

1947: Γράφεται στην ιατρική σχολή του Μπουένος Αϊρες.

1948: Περνά τις διακοπές του δουλεύοντας στο λεπροκομείο του Σαν Φρανσίσκο ντε Σανάρ, στα ορεινά της Κόρδοβα.

1951-52: Επτάμηνη περιπλάνηση με μοτοσικλέτα και ωτοστόπ στη Λατινική Αμερική (Αργεντινή, Χιλή, Βολιβία, Περού, Κολομβία, Βενεζουέλα) μαζί με το φίλο του Αλμπέρτο Γκρανάδο (29/12-26/7). Επιστροφή στο Μπουένος Αϊρες αεροπορικά, μέσω Μαϊάμι (Σεπτ).

1953: Πτυχιούχος της ιατρικής (12/6). Δεύτερο μεγάλο ταξίδι στη Λατ. Αμερική (7/7): Βολιβία, Περού, Ισημερινός, Παναμάς, Κοσταρίκα, Ονδούρα και Σαλβαδόρ. Άφιξη στη Γουατεμάλα (24/12).


1954: Απορρίπτει πρόταση για ένταξή του στο "Γουατεμαλέζικο Κόμμα Εργασίας" (ΚΚ) σαν προϋπόθεση για εργασιακή του `τακτοποίηση' (Φεβρ). Εισβολή μισθοφόρων της CΙΑ ανατρέπει την προοδευτική κυβέρνηση του Χάκομπο Αρμπενς (27/6). Συμμετοχή του Γκεβάρα στην ένοπλη πολιτοφυλακή της κομμουνιστικής νεολαίας, που επιχειρεί να αντισταθεί στους εισβολείς. Καταζητούμενος από την αστυνομία του νέου καθεστώτος, ζητά άσυλο στην πρεσβεία της Αργεντινής (τέλη Ιουλίου) και φεύγει στο Μεξικό (Σεπτ). Η CIA ανοίγει ατομικό φάκελό του (φθιν).

1955: Διάφορες δουλειές στην Πόλη του Μεξικού: πλανόδιος φωτογράφος, νυχτοφύλακας, φωτορεπόρτερ, βοηθός σε νοσοκομείο. Γνωριμία με τον εξόριστο Φιντέλ Κάστρο και τους συντρόφους του, που του δίνουν το προσωνύμιο "Τσε" (9/7). Γάμος του με την 30χρονη περουβιανή Ιλντα Γκαντέα Ακόστα, με την οποία συνδέεται από τη Γουατεμάλα (18/8). Ταξίδι στο Τσιάπας και το Γιουκατάν (Νοεμβ).

1956: Γεννιέται η κόρη του Ιλντίτα (15/2). Προετοιμασία για ανταρτοπόλεμο στην Κούβα με το "Κίνημα της 26ης Ιουλίου" (Μ26J) του Κάστρο. Σύλληψη του Τσε από τη μεξικανική αστυνομία (24/6), απόλυσή του ύστερα από κράτηση 57 ημερών (10/8). Απόβαση 82 μαχητών, μεταξύ των οποίων οι Γκεβάρα και Κάστρο, στην Κούβα με τη θαλαμηγό "Γκράνμα" (2/12). Αποδεκατισμός τους από το στρατό του Μπατίστα, τραυματισμός του Τσε (5/12). Είκοσι δύο επιζήσαντες καταφεύγουν στη Σιέρα Μαέστρα.

1957: Πρώτες μικρές νίκες των ανταρτών (Γεν). Ο Τσε προβιβάζεται σε κομαντάντε κι αναλαμβάνει τη διοίκηση της δεύτερης επαναστατικής φάλαγγας (22/7).

1958: Οι αντάρτες περνούν στην επίθεση (Ιούλ). Η φάλαγγα του Τσε διασχίζει την ανατολική Κούβα και καταφεύγει στα βουνά του Εσκαμπρέ, στο κέντρο του νησιού (Σεπτ-Οκτ). Τελική νίκη των επαναστατών στη μάχη της Σάντα Κλάρα (28-31/12).

1959: Φυγή του Μπατίστα (1/1), είσοδος της φάλαγγας του Τσε στην Αβάνα (2/1). Ο Γκεβάρα αναλαμβάνει διοικητής της στρατιωτικής ακαδημίας (13/1), αποκτά την κουβανική υπηκοότητα (9/2) και οργανώνει τις δίκες των βασανιστών του παλιού καθεστώτος. Πρώτο του άρθρο για τον ανταρτοπόλεμο, στην εφημερίδα Revoluciόn (19/2). Διαζύγιο (22/5) και δεύτερος γάμος του με την Αλέιδα Μάρτς, στέλεχος του Μ26J στη Σάντα Κλάρα την εποχή του αντάρτικου (2/6). Πρώτη διεθνής περιοδεία του σε Αίγυπτο, Σουδάν, Ινδία, Ινδονησία, Γιουγκοσλαβία και Κεϋλάνη, για τη δημιουργία δεσμών ανάμεσα στην Κούβα και το Μπλοκ των Αδεσμεύτων (12/6-8/9). Αναλαμβάνει διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Αγροτικής Μεταρρύθμισης (7/10) και, παράλληλα, πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας (26/11).

1960: Έκδοση του βιβλίου του "Ο Ανταρτοπόλεμος" (Απρ). Εθνικοποίηση των αμερικανικών εταιρειών στην Κούβα (6/8). Δεύτερη περιοδεία του Τσε σε Τσεχοσλοβακία, ΕΣΣΔ, Κίνα, Β. Κορέα και Αν. Γερμανία (22/10-23/12). Γέννηση του δεύτερου παιδιού του, της Αλέιδα (24/11).

1961: Αναλαμβάνει υπουργός Βιομηχανίας της Κούβας (23/2). Απόβαση μισθοφόρων της CIA στον Κόλπο των Χοίρων, αποκρούεται από τους Κουβανούς (17/4). Ομιλία του Τσε στην οικονομική διάσκεψη του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, στην Πούντα ντελ Εστε της Ουρουγουάης: απόρριψη της `Συμμαχίας για την Πρόοδο' που εισηγούνται οι ΗΠΑ για τη Λατινική Αμερική (8/8). Επισκέψεις-αστραπή στην Αργεντινή και τη Βραζιλία (19-20/8).

1962: Εκδίωξη της Κούβας από τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών (31/1) κι επιβολή πλήρους εμπορικού αποκλεισμού εις βάρος της από τις ΗΠΑ (3/2). "Δεύτερη διακήρυξη της Αβάνας", υπέρ του επαναστατικού αγώνα σε παναμερικανική κλίμακα (4/2). Γέννηση του Καμίλο, τρίτου παιδιού του Γκεβάρα (20/5). Νέα επίσκεψη του Τσε στην ΕΣΣΔ, υπογραφή συμφωνίας για οικονομική συνεργασία (27/8-7/9). Κρίση των πυραύλων (22-28/10), οργή των Κουβανών για το "ξεπούλημά" τους απ' τον Χρουστσόφ.

1963: Σύλληψη της μητέρας του Τσε στην Αργεντινή, κατά την επιστροφή της από ένα ταξίδι στην Κούβα, και φυλάκισή της (Απρ). Γέννηση της Σέλια, τέταρτου παιδιού του Τσε (14/6). Ταξίδι στην Τσεχοσλοβακία και την Αλγερία (Ιουν). Κυκλοφορεί το κείμενό του "Ο ανταρτοπόλεμος: μια μέθοδος", στο οποίο υποστηρίζει την αναγκαιότητα της ένοπλης πάλης σε πανηπειρωτική κλίμακα (Σεπτ). Νέος, ριζοσπαστικότερος νόμος για την αγροτική μεταρρύθμιση (4/10).

1964: Εκπροσωπεί την Κούβα στην παγκόσμια διάσκεψη για το εμπόριο και την ανάπτυξη, στη Γενεύη (25/3). Πανωλεθρία της απόπειρας για δημιουργία αντάρτικης εστίας στην Αργεντινή από το `δεύτερο κομαντάτε' -και φίλο του Γκεβάρα- Χόρχε Μασέτι (18/4). Τρίτη και τελευταία επίσκεψη του Τσε στη Μόσχα, όπου έχει συγκροτηθεί ένα εχθρικό γι' αυτόν λόμπι από τα λατινοαμερικανικά ΚΚ που αντιτίθενται στην ένοπλη πάλη (4-19/11). Σε ομιλία του στο Σαντιάγο της Κούβας, καταγγέλλει την `ηττοπάθεια' των ΚΚ της Λατ. Αμερικής (30/11). Επίσκεψη στη Ν. Υόρκη ( 4-13/12) και ομιλία του στη ΓΣ του ΟΗΕ υπέρ των απελευθερωτικών κινημάτων του Τρίτου Κόσμου (11/12). Αμέσως μετά, ξεκινά μια τρίμηνη περιοδεία στην Αφρική (Αλγερία, Μαλί, Κονγκό-Μπραζαβίλ, Γουϊνέα, Γκάνα, Δαχομέη, Αίγυπτος, Τανζανία) και την Κίνα, που θα διαρκέσει μέχρι το Μάρτιο του 1965.

1965: Γέννηση του 5ου και τελευταίου παιδιού του, του Ερνέστο (24/2). Τελευταία δημόσια ομιλία του στο Αλγέρι, στο 2ο Οικονομικό Σεμινάριο Αφροασιατικής Αλληλεγγύης: κάλεσμα για ενιαίο αντιιμπεριαλιστικό αγώνα σε παγκόσμια κλίμακα, σκληρή κριτική στις άνισες ανταλλαγές μεταξύ του "σοσιαλιστικού μπλόκ" και του Τρίτου Κόσμου (25/2). Επιστροφή στην Κούβα, τελευταία δημόσια εμφάνισή του στο αεροδρόμιο της Αβάνας (15/3). Επιστολή παραίτησής του από όλα τα επίσημα αξιώματα και την κουβανική υπηκοότητα. Μυστική αναχώρησή του για την Αφρική (1/4). Άφιξη στο Νταρ-Ες- Σαλάμ της Τανζανίας (19/4). Συμμετοχή του Τσε και 150 περίπου κουβανών εθελοντών στο επαναστατικό κίνημα του Κονγκό-Ζαϊρ (Μάιος-Νοέμβριος). Αποχώρηση από το Κονγκό, μετά την ήττα των επαναστατικών δυνάμεων (23/11).

1966: Παραμονή ινκόγκνιτο στο Νταρ-Ες-Σαλάμ. Συγγραφή μιας φιλοσοφικής πραγματείας και μιας οξείας κριτικής του σοβιετικού Εγχειριδίου Πολιτικής Οικονομίας, που μένει αδημοσίευτη μέχρι σήμερα (Γεν. - Μαρτ.). Ταξίδι στην Πράγα, όπου παραμένει επίσης ινκόγκνιτο, προετοιμάζοντας την επικείμενη επιχείρησή του στη Λατ. Αμερική. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες για παραμονή του για ένα διάστημα στην Ανατ. Γερμανία (Μαρτ. - Ιουλ.). Επιλογή της Βολιβίας, ως προνομιακού πεδίου δημιουργίας αντάρτικης εστίας με προοπτική ανταρτοπόλεμο σε παναμερικανική κλίμακα, ύστερα από εισήγηση του Κάστρο (Ιουν.). Επιστροφή στην Κούβα ινκόγκνιτο (21/7) και προετοιμασίες. Άφιξη στη Λα Πας με το ψευδώνυμο Αδόλφο Μένα Γκονσάλες (3/11), εγκατάσταση στην αντάρτικη βάση του Νακαχουασού. Ρήξη με το γενικό γραμματέα του ΚΚ Βολιβίας, Μάριο Μόνχε, για το ζήτημα της καθοδήγησης του ένοπλου αγώνα (31/12).

1967: Καταγγελία του αντάρτικου από το ΚΚΒ και διαγραφή των μελών της νεολαίας του που ακολούθησαν τον Γκεβάρα (8-10/1). Ανακάλυψη της παρουσίας των ανταρτών από το στρατό (11/3) και κατάληψη της βάσης του Νακαχουασού (17/3). Πρώτη επιθετική ενέργεια του Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού (ELN) του Τσε (23/3). Δημοσιεύεται το μήνυμα του Τσε προς την Τριηπειρωτική: `Εμπρός για 2,3, πολλά Βιετνάμ' (16/4). Σύλληψη του γάλλου συγγραφέα Ρεζί Ντεμπρέ κι επιβεβαίωση της παρουσίας του Τσε στη Βολιβία (20/4). Τραυματισμός και σύλληψη του Γκεβάρα σε συμπλοκή με το στρατό στο φαράγγι του Γιούρο (8/10). Εκτέλεσή του την επομένη, με διαταγή της βολιβιανής χούντας.

ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗ ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ

Σήμερα σχεδόν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς και στις δύο κοινότητες, συντεχνίες και άλλες οργανώσεις, συμμετέχουν σε δικοινοτική πορεία και σε μεγάλο αντιπολεμικό δικοινοτικό φεστιβάλ που θα ακολουθήσει στο πάρκο της ειρήνης πίσω από το κτίριο της Βουλής.

Το φεστιβάλ ήταν προγραμματισμένο να γίνει την 1 Σεπτεμβρίου, παγκόσμια μέρα δράσης των Συνδικάτων για την Ειρήνη. Η απαράδεκτη στάση της UNFICYP, να μην εγκρίνει την πραγματοποίηση του στην νεκρή ζώνη, οδήγησε στην αναβολή του. Η αποφασιστικότητα όλων, να μην ματαιωθεί αυτή η εξαιρετικά σημαντική κινητοποίηση, οδήγησε στο να αποφασιστεί η πραγματοποίηση του στις 7 Οκτωβρίου.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
6:00 συγκέντρωση στην πλατεία Ελευθερίας
6:30 Πορεία Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων προς τον χώρο του φεστιβάλ.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΞΕΔΡΑ
- Τουρκοκυπριακό μουσικό σχήμα SOL ANAHTARI
- Χαιρετισμός Πάμπη Κυρίτση, Γ.Γ ΠΕΟ
- Χαιρετισμός Tahir Gokcebel, προέδρου KTOEOS
- Κυπριακοί χοροί από Βασιλιτζιά και Τουρκοκυπριακό σχήμα.
- Συναυλία με τους Κούλη Θεοδώρου και Umut Albayrak

ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΣΤΟΥ ΦΕΣΤΒΑΛ
- Έκθεση φωτογραφίας με δικοινοτικές δράσεις
- Αφιέρωμα στους κοινούς εργατικούς αγώνες – συζήτηση με βετεράνους
- Προβολή ταινιών
- Παιδότοπος – Ζωγραφίζω για την ειρήνη.
- Φαγητό – ποτό σε χαμηλές τιμές.

Τόσο κοντά, τόσο μακριά: Η κοινωνική επανάσταση στο φως της κρίσης

Aυτή τη στιγμή, μέσα στα εργατικά και λαϊκά στρώματα, διεξάγεται μια εσωτερική, διαρκής πολιτιστική διαπάλη για τη γενικότερη στάση που θα κρατήσουν στα ιστορικά γεγονότα που καταλαβαίνουν ότι έρχονται. Ταλαντεύονται διαρκώς και αναρωτιούνται εάν αξίζει να πάρουν μέρος άμεσα σε ένα συλλογικό αγώνα και με ποια προοπτική ή εάν αυτός ο αγώνας είναι χαμένος από χέρι, γιατί δεν έχει καμία προοπτική.

εικ. L.M. Lisitsky: Beat the Whites with the red wedge (1920) Του Κώστα Μάρκου (Αναδημοσίευση) Η αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά, ακόμη και στις σημερινές πιεστικές συνθήκες, οφείλει να βλέπει λίγο πιο μακριά από την άμεση ταξική πάλη, όχι για να αποσπαστεί από αυτήν κλεισμένη σε έναν γυάλινο πύργο των συσχετισμών που ονειρεύεται, αλλά για να παρέμβει αποτελεσματικά σε όφελος των άμεσων αλλά και μακροπρόθεσμων συμφερόντων της εργατικής τάξης. Οφείλει να μην παρασύρεται στη δοξολογία για τις όποιες μικρές ή μεγαλύτερες εξάρσεις της ταξικής πάλης, ούτε στον πανικό για τις υποχωρήσεις και τις προσωρινές, μικρότερες ή μεγαλύτερες νίκες της αστικής πολιτικής, αντιγράφοντας την κοινωνική ψυχολογία των μεσαίων στρωμάτων που σε καιρούς κρίσης κινούνται διαδοχικά ανάμεσα στη μολότοφ και τον καναπέ. Η αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά οφείλει να υπολογίζει την ιστορική δυναμική των συσχετισμών που αναπτύσσονται, ώστε να μπορεί, όχι να προφητεύει, αλλά να προβλέπει, συμβάλλοντας στον αναγκαίο εξοπλισμό του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Γνωρίζοντας όμως, ότι έρχονται αποφασιστικές στιγμές της ιστορίας και της ταξικής πάλης, τις οποίες δεν μπορεί να αντιμετωπίζει με τη νηφαλιότητα ενός γραφειοκράτη. Οφείλει να προετοιμαστεί και για τα επαναστατικά και για τα αντεπαναστατικά γεγονότα, παρεμβαίνοντας ταυτόχρονα, άμεσα στην ταξική πάλη. Η καμπή στην εξέλιξη της διεθνούς και ελληνικής κρίσης που έρχεται, τείνει να ανοίξει μια νέα ιστορική φάση στην πάλη των τάξεων που θα σφραγιστεί από μια απότομη και βίαιη όξυνση των συνολικών αντιθέσεων και προβλημάτων. Πρόκειται για μια νέα ιστορική φάση που θέτει σε νέες βάσεις και με νέους όρους το ζήτημα της ταξικής πάλης σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο. Που αναδεικνύει τις νέες δυνατότητες, οι οποίες αν αξιοποιηθούν, μπορούν να βελτιώσουν ριζικά τη σχέση ανάμεσα στην αστική και την εργατική πολιτική, στο πλαίσιο της ιστορικής περιόδου. Έτσι ώστε το εργατικό λαϊκό κίνημα, δημιουργώντας τα πρώτα δικά του αυτοτελή όργανα, να αποσπάσει την πλήρη πρωτοβουλία κινήσεων από την αστική πολιτική και να κλονίσει την καθολική ηγεμονία της. Πρόκειται για μια φάση που μπορεί να οδηγήσει στην εργατική αντικαπιταλιστική ανατροπή των αντιδραστικών συσχετισμών της τωρινής περιόδου και σε ανώτερες ποιοτικές καμπές της ταξικής πάλης, σε ανώτερες ιστορικές περιόδους. Όπου θα ωριμάζουν επαναστατικές κρίσεις και θα μπαίνει επί τάπητος η άμεση υλική διεκδίκηση και πραγματοποίηση της εργατικής πολιτικής και κοινωνικής επανάστασης με κομμουνιστική προοπτική. Η πορεία και οι καμπές της ταξικής πάλης δεν θα αναπτύσσονται, βεβαίως, γραμμικά, διαρκώς ανοδικά και ειδυλλιακά. Αλλά θα μεσολαβούνται από βίαιους σπασμούς και άλματα προς τα μπρος, αλλά και από ήττες και οπισθοχωρήσεις, μόνο και μόνο για να επανέλθουν δριμύτερα ξανά στο προσκήνιο, για νέα, ανώτερα άλματα που θα προσεγγίζουν το νέο γύρο της κοινωνικής επανάστασης. Και αυτό γιατί η σύγχρονη εργατική τάξη σπρώχνεται από μια γενικότερη, επαναστατική δυναμική, από ένα υπόγειο «κοσμικό ρεύμα» της ιστορικής εποχής που είναι ανώτερο από την αντίθετη δυναμική των αντεπαναστατικών ανέμων που ουρλιάζουν, στην περίοδο που διανύουμε και ειδικά μέσα στην κρίση. Αυτή η επαναστατική δυναμική εδράζεται σε μια ιστορικού χαρακτήρα κρίση του καπιταλισμού, εκδήλωση της οποίας είναι και η σημερινή οικονομική κρίση. Η πορεία της τελευταίας επιβεβαιώνει εκείνους τους μαρξιστές οικονομολόγους και θεωρητικούς, οι οποίοι, με διάφορους τρόπους και με αντιφάσεις βέβαια, υποστηρίζουν πως ο «υπαρκτός καπιταλισμός» της εποχής μας έχει ήδη τεθεί, από το 1973, σε ένα «μακρύ κύμα» ιστορικής καθόδου. Πρόκειται για τη δεύτερη ιστορική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, μετά από αυτήν του 1914-1945, που σημαδεύτηκε από την «ανώτατη», μέχρι τότε, κρίση του 1929 και τη Μεγάλη Ύφεση του 1930-1946. Η οποία για να ξεπεραστεί χρειάστηκε δύο παγκόσμιους πολέμους, πληρώνοντας όμως και το τίμημα δύο κυμάτων επανάστασης. Ήταν η εποχή του «μονοπωλιακού καπιταλισμού» ή ιμπεριαλισμού. Μετά την επανασταθεροποίηση του καπιταλισμού και το «μακρύ ανοδικό κύμα» 1946-1968 (με τη σχετικότητα που πάντα έχουν οι χρονικοί σταθμοί), η σημερινή εποχή σημαδεύεται από μια δεύτερη, κατά πολύ ανώτερη και βιαιότερη ιστορική κρίση του καπιταλισμού. Οι σπασμοί του 2007-08 οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη ένταση της παρακμής του, σε διαδικασίες αποσυναρμολόγησης και απορρύθμισης των συστατικών του στοιχείων. Είναι η εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και της κρισιακής ανάπτυξής του. Πρόκειται για μια κατά πολύ «ανώτερη» από την εποχή του ιμπεριαλισμού ιστορική κρίση. Στα 60 χρόνια που πέρασαν και ειδικά στα τελευταία 30 χρόνια, ο πλανήτης γνώρισε τις σημαντικότερες επιστημονικοτεχνικές επαναστάσεις και ταυτόχρονα, τη μεγαλύτερη εκτίναξη του παραγόμενου υλικού πλούτου, σε συνδυασμό με τη μεγαλύτερη από ποτέ κοινωνικοποίηση και διεθνοποίηση της εργατικής τάξης. Δηλαδή, των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων. Οι οποίες συγκρούονται με το όλο και πιο στενό πλαίσιο της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας, του κράτους, της πολιτικής που διοικεί ανθρώπους, του κοινωνικού καταμερισμού και της ιεραρχίας, των εθνικοκρατικών συνόρων, των ανταγωνιζόμενων ολοκληρώσεων. Δηλαδή, των σύγχρονων παραγωγικών σχέσεων και ολόκληρου του «εποικοδομήματος». Παραγωγικές σχέσεις που μπαίνουν σε κρίση, ακριβώς γιατί εμποδίζουν την ανάπτυξη και απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων που γέννησε η αντιφατικά συγκροτημένη κοινωνική εργασία κάτω από την κυριαρχία του κεφαλαίου. Ο σύγχρονος καπιταλισμός «δεν χωρά» την εργατική τάξη που ο ίδιος δημιουργεί, «δεν χωρά» την επιστήμη που ο ίδιος δημιουργεί, διότι και οι δύο καθυποτάσσονται στο κέρδος και το νόμο της αξίας. Από αυτή τη σκοπιά, μέσα στα σπλάχνα του γερασμένου καπιταλισμού, έχουν ήδη ωριμάσει οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για ένα νέο, ανώτερο τρόπο παραγωγής και για την κομμουνιστική κοινωνία. Και από αυτή τη σκοπιά, η μετάβαση στον κομμουνισμό μετά την αντικαπιταλιστική επανάσταση, θα είναι πολύ πιο εύκολη ποιοτικά, σε σχέση με τη Ρωσία, αλλά και με όλον τον κόσμο, στην εποχή του Λένιν και των συντρόφων του. Αλλά, τι γίνεται με τη μετάβαση από το σκληρό «σήμερα» των αντεπαναστατικών ακόμη συσχετισμών, προς την επανάσταση του «αύριο»; ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ Επαναστατικό πρόγραμμα «διπλής μετάβασης» Πορεία προς την επανάσταση Οι δυνάμεις του συστήματος δίνουν και θα δώσουν λυσσαλέα μάχη για την όσο το δυνατό μεγαλύτερη επιμήκυνση του χρόνου λήξης του καπιταλισμού, μια μάταιη, απέλπιδα αλλά φονική μάχη για τη διαιώνισή του. Σε πείσμα όλων των μεταρρυθμιστικών - ρεφορμιστικών αυταπατών, καμία άρχουσα τάξη στην ιστορία δεν παρέδωσε οικειοθελώς τα «κλειδιά» του συστήματός της, όπως εύγλωτα γράφει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κείμενο των Πολιτικών της Θέσεων. Γι’ αυτό η επανάσταση και η εργατική εξουσία «νέου τύπου» προς τον κομμουνισμό της εποχής μας, εκτός από αντικειμενικά ώριμη δυνατότητα, είναι και υποκειμενικά αδήριτη αναγκαιότητα. Αλλά και γι’ αυτό ακριβώς και από την ανάποδη, η έμπειρη από τις αναταράξεις του προηγούμενου αιώνα διεθνής αστική τάξη θα δώσει μάχες μέχρις εσχάτων. Τα παραπάνω κατανοούνται με ταχύτητα μέσα από τις τωρινές εμπειρίες της ταξικής πάλης, από πολύ μεγαλύτερες μάζες σε σχέση με αυτές που πιστεύει η ρεφορμιστική Αριστερά όλων των εκδοχών. Η υποκειμενική «αφήγηση» του σκοπού και του ταξιδιού προς τη νέα κοινωνία, από τις θεωρητικές και πολιτικές δυνάμεις που προωθούν την επανάσταση, αποτελεί αναγκαίο μέρος της «άμεσης» παρέμβασής τους, μέρος του «άμεσου» τακτικού προγράμματός τους, για να εμπνεύσουν και να ενώσουν ευρύτερες μάζες στον «άμεσο» τακτικό σκοπό της επιβίωσης των εργαζομένων και του λαού μέσω μιας αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, των φορέων της και του προγράμματός τους. Ωστόσο, αυτό που βαραίνει ακόμη καταπιεστικά τη σημερινή κατάσταση, είναι ακριβώς η έλλειψη ενός σχετικά συνεκτικού προγράμματος που θα συνδυάζει τη στρατηγική της επανάστασης για τη μετάβαση στον κομμουνισμό της εποχής μας με την τακτική της μετάβασης από τη δυναμική των σημερινών συσχετισμών στην επανάσταση. Χρειαζόμαστε ένα επαναστατικό πρόγραμμα «διπλής μετάβασης». Αλλά και το αντίστοιχο, σχετικά μαζικό, κόμμα, μέτωπο και κίνημα. Η αστική τάξη παρεμβαίνει με λύσσα και με όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις για να εμποδίσει ακριβώς αυτή την εξέλιξη, αξιοποιώντας όχι μόνο τις υποκειμενικές αδυναμίες και αντιθέσεις των σημερινών φορέων του εργατικού κινήματος, αλλά και τις αντικειμενικές δυσκολίες και αντιθέσεις που γεννιούνται μέσα στον ίδιο τον πυρήνα τη σύγχρονης εργασίας και στη συγκρότηση της εργατικής τάξης στην εποχή μας. Πρόκειται για σχέσεις που αντικειμενικά δυναμώνουν την εξάρτηση και υποταγή της εργασίας στο κεφάλαιο, δυναμώνουν τις τάσεις κατακερματισμού, «γκετοποίησης», εξατομίκευσης και εσωτερικού εμφυλίου πολέμου. Πρόκειται για αντιδραστικές τάσεις οι οποίες παρά το γεγονός ότι δεν μπορούν να «νικήσουν» ιστορικά την ανώτερη τάση της συνεργασίας, της κοινωνικοποίησης και διεθνοποίησης της εργασίας, αλλά και της ενότητας, του μετώπου και της αλληλεγγύης της εργατικής τάξης, ωστόσο «αντιστέκονται», είναι παρούσες και περισσότερο από ποτέ απειλητικές. Εκπροσωπούν το μέλλον της πιθανής αυτοκαταστροφής όλων των τάξεων με τη μορφή της αβάσταχτης βαρβαρότητας του παρόντος για τον εργαζόμενο και το λαό. Από αυτή τη σκοπιά, όχι μόνο υποκειμενικά, αλλά και υλικά - αντικειμενικά, η μετάβαση από το «σήμερα» στην επανάσταση είναι πολύ πιο δύσκολη από την εποχή του Λένιν και των συντρόφων του. Αυτή η ακραία αντίφαση –«πιο εύκολα στον κομμουνισμό, πιο δύσκολα στην επανάσταση»– οδηγεί τη σχέση στρατηγικής και τακτικής σε παροξυσμική αντίθεση, στο πλαίσιο της ενότητάς τους στο συνολικό πρόγραμμα της εποχής μας. Αυτή η αντίθεση παροξύνεται με την κρίση. Αυτή η διπλή σχέση οδηγεί και τις μάζες σε μια ακραία αντιφατική συμπεριφορά. Οδηγεί και τους σχηματισμούς της Αριστεράς σε μεγάλες ακρότητες μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό και στις σχέσεις αναμεταξύ τους. Η λύση αυτής της αντίθεσης θα έρθει τελικά μέσα από την ταξική πάλη, από τις μάζες. Αλλά, όπως γνωρίζουμε, «δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα χωρίς επαναστατική θεωρία». Δεν θα υπάρξει ποτέ κίνημα που θα λύσει επαναστατικά και στην πράξη αυτή την αντίθεση, χωρίς επαναστατική θεωρία που να την έχει ήδη κατανοήσει και «λύσει» θεωρητικά. Πηγή: Εφημερίδα Πριν

ΣΑΝ ΠΟΛΛΟΙ ΔΕ ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ;

Αν και πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι η πολεμική κλιμάκωση που παρατηρείται τελευταία στην Ανατολική Μεσόγειο εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πολιτικό παιχνίδι απειλών και παζαριών, κανείς δε μπορεί να παραγνωρίσει ότι η συγκέντρωση πολεμικών δυνάμεων είναι πρωτόγνωρη και ο φόβος στρατιωτικής σύγκρουσης ελλοχεύει.

Σύμφωνα με την αρθρογραφία, δεκάδες τουρκικά μαχητικά, που πετούν μέχρι το ύψος των 20.000 ποδών, ξεκίνησαν σε δεσμευμένες περιοχές εντός του FIR της Κύπρου νυχτερινές αεροπορικές ασκήσεις CAP-CAS και πιο συγκεκριμένα νότια του Ακρωτηρίου Λεμεσού και της πλατφόρμας «Όμηρος», αλλά και κατά μήκος των βορείων ακτών της νήσου. Στην τουρκική άσκηση συμμετέχουν μαχητικά F-16, F-4 Terminator 2020 και αεροσκάφη ηλεκτρονικού πολέμου CN-325-100 και C-160.

Η Κυπριακή Δημοκρατία καταγγέλλει ως παράνομες τις παραπάνω ασκήσεις στον ICAO, με την αποστολή ΝΟΤΑΜ, αναφέροντας ότι η δέσμευση των περιοχών έγινε παράνομα και χωρίς την συγκατάθεσή της, ενώ προβάλλει τις βλάβες που δημιουργούνται στα συμφέροντα της καθώς με τη δέσμευση των περιοχών αυτών, έστω και για λίγες ώρες, επηρεάζονται οι πτήσεις προς τις χώρες της Μέσης Ανατολής και του Ειρηνικού. Παράλληλα με τις διπλωματικές κινήσεις λαμβάνονται και στρατιωτικά μέτρα. Το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς έχει ήδη θέσει σε ετοιμότητα τις αντιαεροπορικές του δυνάμεις, ενώ τα ραντάρ από το όρος Τρόοδος, συνεχώς μεταφέρουν στοιχεία από την τουρκική δραστηριότητα.

Ταυτόχρονα, το Ισραήλ εκμεταλλεύεται τις πολιτικές κινήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας για να παρέμβει στρατιωτικά. ‘Έχοντας  θέσει σε υψηλή ετοιμότητά τις αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις, αλλά και μεγάλο αριθμό Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών, επιβλέπει την περιοχή με μαχητικά αεροσκάφη καθώς η ΜΟΣΑΝΤ έχει πληροφορίες για παρενόχληση ισραηλινών εμπορικών σκαφών από τουρκικά αεροσκάφη. Ισραηλινές κορβέτες περιπολούν στην περιοχή, ενώ έχουν πυκνώσει οι περιπολίες των UAV κοντά στην πλατφόρμα.

Καθώς η Κυπριακή Δημοκρατία γιόρτασε τα 51 χρόνια από την Ανεξαρτησία της κανένα αστικό κατεστημένο της περιοχής δεν είναι περήφανο ούτε για το σεβασμό των Συμφωνιών, ούτε για τις συνέπειες της επεκτατικής του πολιτικής έναντι της Κύπρου. Και οι δύο «Μητέρες Πατρίδες» συνεργαζόμενες με τις εθνικιστικές δυνάμεις Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, δίχασαν, στοχοποίησαν τους λαούς της Κύπρου, επιχείρησαν μέσω Πραξικοπήματος και Κατοχής τη βίαιη προσάρτηση το 1974. Ακολούθως, η Τουρκία αναγνώρισε την ΤΔΒΚ και προώθησε  τον εποικισμό της νήσου, μεταφέροντας δεκάδες χιλιάδες κατοχικά στρατεύματα, δύναμη καταπίεσης και του Τουρκοκυπριακού λαού, ενώ το Ελληνικό κράτος προώθησε παράνομα το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου, δημιουργώντας αεροπορική και ναυτική βάση.

Αυτές τις εγκαταστάσεις θέλει τώρα να χρησιμοποιήσει το Ισραηλινό κράτος κλιμακώνοντας την παρουσία του στην περιοχή και επιχειρώντας σειρά προκλητικών ενεργειών.  Έτσι λοιπόν, δύο Ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφη F-16 και πιθανόν και F-15 Ra'am, αναμένονται στην Κύπρο την ερχόμενη εβδομάδα και θα προσγειωθούν στην βάση "Ανδρέας Παπανδρέου" στην Πάφο (έτσι τουλάχιστον διαρρέεται). Ο επιχειρησιακός στόχος είναι τα ισραηλινά μαχητικά να επιχειρούν στα νώτα των τουρκικών μαχητικών και αεροσκαφών συλλογής πληροφοριών (ELINT) που εμφανίζονται να προσφέρουν υποστήριξη στα τουρκικά πολεμικά σκάφη που συνοδεύουν το "Πίρι Ρέϊς", ενώ δεν λείπουν και οι ανησυχίες της τουρκικής Αεροπορίας (ΤΗΚ) λόγω του πολλαπλασιασμού των κινδύνων από τη διασπορά της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας και για τα ενδότερα της Τουρκίας.

Όμως στο πολεμικό αυτό παζλ που στήνεται στην Ανατολική Μεσόγειο οι στρατιωτικές ψηφίδες δε περιορίζονται στις δυνάμεις Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, Τουρκίας. Όψιμο το ενδιαφέρον των ΗΠΑ, Βρετανίας και Γαλλίας, αλλά και της Ρωσίας. Έστω και αν ορισμένοι επιχειρούν να δουν την πραγματικότητα με τους παραμορφωτικούς φακούς της ιδεοληψίας τους, διαβλέποντας αντι-αμερικανικό άξονα Τουρκίας Ρωσίας, οι εξελίξεις τους ξεπερνούν.  

Η Ρωσία, με εύλογα οικονομικά συμφέροντα στην περιοχή, που εκτός των άλλων διεκδικεί μερίδιο από τον επόμενο γύρο μοιρασιάς των κυπριακών ενεργειακών κοιτασμάτων (η Ρωσία ήδη έχει ζητήσει άδεια από την Κύπρο για να εκτελέσει έρευνες σε δύο "Οικόπεδα" που τώρα έχει αναπτυχθεί ο τουρκικός Στόλος), παράλληλα επιχειρεί την αναβάθμιση της ιμπεριαλιστικής της παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Έχοντας αφήσει πίσω την εποχή που ο ρωσικός στόλος αδυνατούσε να παρέμβει λόγω βλαβών και οικονομικών δυσχερειών, κάνοντας πρόβα τζενεράλε στη Γεωργία, δίνει τώρα δυναμικό παρόν, στέλνοντας μήνυμα ότι και στις εξελίξεις στην Συρία έχει λόγο.

Καθώς στην περιοχή περιπολεί ήδη ρωσικό συμβατικό υποβρύχιο, η Μόσχα ανακοίνωσε ότι η Ομάδα Μάχης του αεροπλανοφόρου "Ναύαρχος Κουζνέτσοφ" από την Βόρεια Θάλασσα (θάλασσα Μπάρεντς) μαζί με το αντιτορπιλικό Admiral Chabanenko, κλάσης Udaloy II. πρόκειται να πλεύσει για την Ανατολική Μεσόγειο, κοντά στην περιοχή της κυπριακής γεώτρησης του "Οικοπέδου 12"! Η διάρκεια της αποστολής της Ομάδα Μάχης του αεροπλανοφόρου στην Μεσόγειο θα είναι τρεις μήνες. Το Ναύαρχος Κουζνέτσοφ αναμένεται να περάσουν τα στενά του Γιβραλτάρ στα τέλη Νοεμβρίου όταν θα έχουν γίνει γνωστά και τα αποτελέσματα της κυπριακής γεώτρησης Η ναυτική δύναμη αποτελείται από 6 αντιτορπιλικά, φρεγάτες και πλοία υποστήριξης!

Η απόφαση της ρωσικής κυβέρνησης αιφνιδίασε και τον ρώσο πρέσβη στην Κύπρο που δήλωσε ότι "Αυτό είναι κάτι εντελώς νέο για μένα, δεν έχω οτιδήποτε επίσημο επί του θέματος μέχρι στιγμής", ενώ επιφυλάχθηκε να ενημερωθεί επί του θέματος και να τοποθετηθεί. Βεβαίως, η ρωσική πλευρά με επανειλημμένες τοποθετήσεις έχει ξεκαθαρίσει ότι υπερασπίζει τα κυπριακά συμφέροντα. Ο Ρώσος πρεσβευτής στην Λευκωσία, Βιατσεσλάβ Σούμσκι δήλωσε ότι "Από την αρχή τοποθετηθήκαμε αρκετά ξεκάθαρα πάνω στο θέμα, υποστηρίζουμε πλήρως το κυριαρχικό δικαίωμα των Κυπρίων για έρευνες και εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, αυτό (το δικαίωμα) είναι σε πλήρη εναρμόνιση με το διεθνές δίκαιο και τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς και καμία αμφιβολία δεν υπάρχει περί τούτου. Η στάση της Τουρκίας γενικότερα έναντι της Κύπρου δεν είναι πολύ σοφή" τόνισε χαρακτηριστικά. 
   

Δεν άργησε όμως να έρθει και η τουρκική απάντηση. Η κυβέρνηση Ερντογάν ανακοίνωσε ότι «σπάει» το συμβόλαιο αγοράς φυσικού αερίου που έχει με τη Ρωσία. Το πρόσχημα, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Υπουργού Ενέργειας της Τουρκίας Τανέρ Γιλντίζ, είναι ότι η Άγκυρα είχε ζητήσει εκπτώσεις στην τιμή του αερίου και η Μόσχα αρνήθηκε να διαπραγματευτεί.

Και ενώ οξύνεται η ενεργειακή σύγκρουση Ρωσίας –Τουρκίας ο ελληνικός στρατός προχωρά σε προετοιμασίες με εντατικοποίηση των ασκήσεων, όπου τα αντικείμενα τους απαντούν σε ποικίλα ερωτήματα.

Στα πλαίσια των ετήσιων ασκήσεων που διοργανώνονται αυτή την περίοδο, πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011 η ΤΑΜΣ «ΙΑΣΩΝ – 11» στη Νήσο Άγιος Ευστράτιος. Η ΤΑΜΣ «ΙΑΣΩΝ – 11» είναι Τακτική Άσκηση Μετά Στρατευμάτων, μικρής κλίμακας, οργανωμένη από την ΑΣΔΕΝ, η οποία εκτελείται στην Περιοχή Ευθύνης της 88 ΣΔΙ «ΛΗΜΝΟΣ» και έχει ως αντικείμενο την εξάλειψη αεροπρογεφυρώματος. Στην διακλαδική αυτή άσκηση χρησιμοποιήθηκαν τμήματα του Στρατού Ξηράς, σε συνεργασία με πυρά της Πολεμικής Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού.

Επίσης πραγματοποιήθηκε με ιδιαίτερη ένταση η άσκηση  «Χαλύβδινος Θώραξ» στην Φέρες της Θράκης. Στην άσκηση συμμετείχαν μαχητικά F-16 C Block 50  της 347 Μοίρας από την Νέα Αγχίαλο, η 21η   Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία από την Κομοτηνή, η  23η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία από Αλεξανδρούπολη η 25η Τεθωρακισμένη  Ταξιαρχία από την Ξάνθη και η 7η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία Πεζικού από τον  Προβατώνα. Το σενάριο της άσκησης περιελάμβανε την εξάλειψη αεροπρογεφυρώματος και την αντεπίθεσης στο έδαφος του εχθρού με διάβαση του ποταμού. Το στρατιωτικό ρεπορτάζ κατέγραψε ότι κατά την διάρκεια της άσκησης χρησιμοποιήθηκαν συστήματα UAV Sperwer για την συλλογή πληροφοριών και την στοχοποίηση του εχθρού, ενώ χρησιμοποιήθηκε το σύνολο του υλικού των ταξιαρχιών που περιλαμβάνει άρματα μάχης Leopard 2A6 HEL, Leoprad 2A4 και Leopard 1A5, γεφυροφόρα οχήματα Leopard 2 Buffel, οχήματα περισυλλογής Leopard 1 Bergepanzer ARV,  ΤΟΜΠ M113, αυτοκινούμενα πυροβόλο M109 A3GEA2 και PzH 2000 των 155 χλστ,  αντιαρματικά βλήματα, Milan, και αυτοκινούμενους εκτοξευτές αντιαρματικών πυραύλων M901.

Παράλληλα, συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό και οι πολεμικές προμήθειες, ενώ το πολεμικό κλίμα επιχειρεί να καλύψει τις όποιες αντιδράσεις υπήρξαν για το κόστος και την επικινδυνότητα όπλων και μέσων που βαρύνονται με σφοδρότατες κατηγορίες για απεμπλουτισμένο ουράνιο.  

Στρατιωτικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι το ΥΕΘΑ ζήτησε  πληροφόρηση για το κόστος απόκτησης και την διαθεσιμότητα (Ρ&Α) για 20 Αμφίβια Οχήματα Εφόδου AAV7A1 από τα αποθέματα του αμερικανικού στρατού. Τα αμφίβια αυτά οχήματα πρόκειται να καλύψουν τις ανάγκες της Ταξιαρχίας Πεζοναυτών. Επίσης, τα στρατιωτικά περιοδικά πανηγυρίζουν γιατί προς ολοκλήρωση βαίνει η διαδικασία έγκρισης από τις αρμόδιες αρχές των ΗΠΑ για την πώληση των 400 μεταχειρισμένων αρμάτων μάχης Μ1Α1 Abrams στον ελληνικό Στρατό. Τα άρματα επιθεωρήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι από ειδική ομάδα του ελληνικού Στρατού στις ΗΠΑ σε συνεργασία με αμερικανούς αξιωματικούς.

Όμως οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να δυσαρεστήσουν κανένα. Επιχειρώντας να λειάνουν τις αντιθέσεις που προσφάτως σκιάζουν τις σχέσεις τους με την Τουρκία αποφάσισαν, σύμφωνα με την εφημερίδα ΧΟΥΡΙΕΤ, να παραχωρήσουν τρία ελικόπτερα Cobra, που αυτή τη στιγμή επιχειρούν στο Αφγανιστάν. Η εφημερίδα αναδημοσιεύει δηλώσεις του αμερικανού πρέσβη στην Άγκυρα. Μιλώντας σε τηλεοπτικό σταθμό ο Φράνσις Ριτσιαρντόνε είπε ότι οι ΗΠΑ θα παραχωρήσουν τα τρία Combra στην Τουρκία. Να θυμίσουμε ότι διακαής στόχος της Τουρκίας είναι η απόκτηση των αμερικανικών uav Pretador, για τα οποία ασκούνται μεγάλες διπλωματικές πιέσεις.

Όλα τα παραπάνω μας κάνουν να ανησυχούμε.

Το πολεμικό θερμόμετρο ανεβαίνει και οι κυβερνήσεις δείχνουν να επιδιώκουν την εμπέδωση «εθνικού μετώπου» ώστε να επιβάλουν με τις λιγότερες αντιδράσεις εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα. Εξάλλου, πάντα οι «εθνικές κρίσεις» αποπροσανατόλιζαν από τα κοινωνικά προβλήματα, άμβλυναν τα κοινωνικά κινήματα.

Χαρακτηριστικά τα όσα συμβαίνουν στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου που η χρεωκοπία βρίσκεται και εκεί προ των πυλών. Τον  Σεπτέμβριο υπήρξε σοβαρό πρόβλημα με την καταβολή των μισθών και των συντάξεων.  Όπως γράφει η εφημερίδα Yeni Duzen οι συντάξεις καταβλήθηκαν με κάποια καθυστέρηση αλλά οι μισθοί των υπαλλήλων θα καταβληθούν μάλλον την Δευτέρα 3/10/11. Όπως αναφέρει άρθρο μίας άλλης τουρκοκυπριακής εφημερίδας ο τέως «υπουργός» άνευ χαρτοφυλακίου αρμόδιος και για κυπριακές υποθέσεις Tzemil Cicek είχε προειδοποιήσει ότι σε περίπτωση που δεν υλοποιηθούν από τους τουρκοκυπρίους τα μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση Ερντογάν, τον Οκτώβριο, το ψευδοκράτος θα χρεοκοπήσει. Όλα τα παραπάνω αποκαλύπτουν την εξάρτηση των Τουρκοκυπρίων από το κράτος της Τουρκίας και τους σκληρούς εκβιασμούς που υφίσταται.

Εμείς απαντάμε:

·         Ούτε μια σταγόνα αίμα – ούτε ένα ευρώ  για τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσόγειο . Κοινωνική και πολιτική ανυπακοή ενάντια στους δυνάστες στην ίδια μας τη χώρα. Ανατροπή της κυβέρνησης της αντεργατικής λαίλαπας, του κρατικού αυταρχισμού και των πολεμικών τυχοδιωκτισμών.

·         Να σταματήσει οποιαδήποτε μοιρασιά της θάλασσας, του βυθού και του αέρα της Ανατολικής Μεσογείου από τις τοπικές κυβερνήσεις και τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

·         Να σταματήσει τώρα οποιαδήποτε στρατιωτική ενέργεια (πολεμικές ασκήσεις, περιπολίες πολεμικών πλοίων, πτήσεις μαχητικών, επιφυλακές μονάδων) στην περιοχή – Καμιά αύξηση της στρατιωτικής θητείας.

·         Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Σεβασμός των μειονοτήτων. Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους του αραβικού κόσμου που παλεύουν για κοινωνική δικαιοσύνη και απαλλαγή από τους δυνάστες οποιασδήποτε μορφής.

·         Ανατροπή της στρατιωτικής συμφωνίας Ελλάδας-Ισραήλ. Μείωση της στρατιωτικής θητείας. Άμεση έξοδο της Ελλάδας από ΝΑΤΟ-Ε.Ε. Επιστροφή των στρατευμάτων που βρίσκονται εκτός συνόρων. Να κλείσουν όλες οι βάσεις. Καμιά διευκόλυνση στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

·         Να φύγουν ΕΛΔΥΚ-ΤΟΥΡΔΥΚ-Αγγλικές βάσεις από Κύπρο. Λύση του Κυπριακού στη βάση των κοινών συμφερόντων των δύο λαών χωρίς ξένους επικυρίαρχους και «Μητέρες Πατρίδες».

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ 

"Το δόγμα του σοκ" Βίντεο με ελληνικούς υπότιτλους

Παρακολουθήστε βίντεο –με ελληνικούς υπότιτλους- που βασίζονται στο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν, "Το δόγμα του σοκ".


Η ανάλυση του καπιταλισμού της καταστροφής επιχειρείται από την Κλάιν με τέλεια διυλισμένη οργή, που διοχετεύεται μέσα από αδιάσειστα δεδομένα. Σε αυτή την πρωτοποριακή εναλλακτική ιστορία της πλέον κυρίαρχης ιδεολογίας της εποχής μας, της οικονομίας των ελεύθερων αγορών του Μίλτον Φρίντμαν, η Ναόμι Κλάιν αμφισβητεί το διαδεδομένο μύθο ότι η παγκόσμια νίκη του νεοφιλελεύθερου κινήματος υπήρξε ειρηνική. Καταδεικνύει ότι, από τη Χιλή του 1973 μέχρι το σημερινό Ιράκ, ο Φρίντμαν και οι υποστηρικτές του εκμεταλλεύτηκαν επανειλημμένα τη βία και μια σειρά από τρομακτικά σοκ για να επιβάλουν τις πολιτικές τους.
Αποκαλύπτει την εντυπωσιακή ομοιότητα ανάμεσα στις ανακριτικές τεχνικές της CIA και στις εκβιαστικές τεχνικές της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, στην προσπάθειά τους να επιβάλουν τον καπιταλισμό της καταστροφής σε ολόκληρο τον κόσμο.

Δείτε και ένα άρθρο που είχαμε αναδημοσιεύσει παλιότερα για το βιβλίο
http://antartescy.blogspot.com/2011/06/blog-post_6699.html

Παλαιστινιακό Κράτος: Βέτο από τις ΗΠΑ στον ΟΗΕ

Στριμωγμένο το εβραϊκό κράτος παρά τη διεθνή στήριξη

Γράφει η Κατερίνα Σταυρούλα 

“Στεκόμαστε εδώ, μένουμε εδώ, μόνιμα εδώ, αιώνια εδώ, και έχουμε έναν στόχο. Έναν! Έναν: να ζήσουμε.”

Με τους στίχους του Παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς στον επίλογο της ομιλίας του ενώπιον της συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών την Παρασκευή, έκλεισε ουσιαστικά ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής αρχής Μαχμούντ Αμπάς έναν λόγο που έχει ήδη περάσει στην ιστορία. Πριν να απευθυνθεί στη συνέλευση των εθνών είχε ήδη επιδώσει τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν το φάκελο με το αίτημα για πλήρη αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους από το οργανισμό και στο επόμενο βήμα το λόγο θα έχει το Συμβούλιο Ασφαλείας. Κι έτσι ο Σεπτέμβρης αναδεικνύεται για άλλη μια φορά σε ιστορικό μήνα για την Παλαιστίνη. Μετά τον “Μάυρο Σεπτέμβρη” του 1970, τις σφαγές της Σάμπρα και Σατίλα το 1982, την πρώτη Ιντιφάντα το 1987 και τον Σεπτέμβρη του 1993 και της Συμφωνίας του Όσλο , το 2011 στον ΟΗΕ ο Μαχμούντ Αμπάς ζητά από τα Ηνωμένα Έθνη , μετά από 20 χρόνια ατελέσφορων διαπραγματεύσεων, να αναγνωρίσουν το Παλαιστινιακό Κράτος με τα σύνορα που συμφωνήθηκαν το 1967, την ανατολική Ιερουσαλήμ για πρωτεύουσα και τη Λωρίδα της Γάζας να συμπεριλαμβάνεται.

Η πολυαναμενόμενη κίνηση του Αμπάς ήταν κάτι που μονοπώλησε τη συζήτηση για τη Μέση Ανατολή ολόκληρη την εβδομάδα που πέρασε με τους ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων να παίρνουν θέση, εν αναμονή των εξελίξεων. Πρώτος παρενέβη ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζύ που πρότεινε να υπαχθεί η Παλαιστίνη σε καθεστώς “κράτους παρατηρητή” στον ΟΗΕ, ξαναβάζοντας στο τραπέζι της συζήτησης ένα πλαίσιο διαπραγματεύσεων με στενό χρονοδιάγραμμα που θα οδηγούσε τις δύο πλευρές , Παλαιστίνη και Ισραήλ, σε από κοινού αναγνώριση των δύο κρατών. Η παρέμβαση του Μπαράκ Ομπάμα ήταν ακόμα πιο χαρακτηριστική. Μετά από τις περίφημες ομιλίες του για το “θάυμα” της Αραβικής Άνοιξης και ξεχνώντας τις δικές του προεκλογικές κορώνες, όπου καλούσε για το τέλος της Ισραηλινής κατοχής των αραβικών εδαφών αλλά και της κλοπής από τους εποικισμούς της γης της Δυτικής Όχθης, ενώ ταυτόχρονα δεσμευόταν για την δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους μέχρι το 2011, τώρα η στροφή ήταν εκατόν ογδόντα μοιρών. Σε κατ.’ιδίαν συνάντηση που είχε την Τετάρτη με τον Αμπάς δήλωσε ότι θα ασκήσει βέτο στην προσπάθεια του τελευταίου για αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Ενώ, βολικά, στην ομιλία του κατά την έναρξη της 66ης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ επέρριψε ευθύνες για το αδιέξοδο στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και στις δύο πλευρές. Με την υπόλοιπη Ευρώπη να μην ανοίγει τα χαρτιά της, στον αντίποδα των ΗΠΑ στάθηκε ο Ρώσος υφυπουργός εξωτερικών Μιχαήλ Μπογκντάνοφ που, απαντώντας σε ερώτηση, δήλωσε ότι η Ρωσία “θα υποστηρίξει ασφαλώς” το αίτημα των Παλαιστινίων για αναγνώριση στον ΟΗΕ.

Την στιγμή που στο βήμα του ΟΗΕ ο Αμπάς έκανε λόγο για Απαρτχάιντ, εγκλήματα, πρόσφυγες και κατοχή, στην Παλαιστίνη η πραγματικότητα παρέμενε αμείλικτη. Ενώ οι συναντήσεις και οι διαπραγματεύσεις εξελίσσονταν στον ΟΗΕ ένας Παλαιστίνιος έπεσε νεκρός από ισραηλινά πυρά στη Δυτική όχθη λίγες ώρες πριν την ομιλία Αμπάς και μάλιστα μετά από συγκρούσεις με Ισραηλινούς εποίκους. Ακόμα κι αν οι εικόνες των Παλαιστινίων να πανηγυρίζουν στη Ραμάλα μετά την ομιλία Αμπάς έκαναν τον γύρο του κόσμου, η αβεβαιότητα ουσιαστικά κυριάρχησε. Αβεβαιότητα που δεν οφείλεται μόνο στην άρνηση των ισχυρών να στηρίξουν τους Παλαιστίνιους στον ΟΗΕ απέναντι στο δολοφονικό κράτος του Ισραήλ, αλλά που ριζώνει στον ακύρηχτο πόλεμο που ουσιαστικά συνεχίζεται στην περιοχή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στη Δυτική όχθη αυτή την εβδομάδα με αφορμή την προσφυγή, είχαν σαν φόντο αφίσες με τη δικαιοσύνη να κρατά στη ζυγαριά της την ιστορία των τελευταίων χρόνων. Και στον ένα δίσκο οι αριθμοί ήταν αμείλικτοι: 750.000 Παλαιστίνιοι έχουν φυλακιστεί από το 1967, περισσότεροι από 6000 βρίσκονται σε ισραηλινές φυλακές, το Ισραήλ έχει τον πλήρη έλεγχο στο 50% της Δυτικής Όχθης, σε 144 επικοισμούς στην ουσιαστικά κατεχόμενη Παλαιστίνη ζουν 510.000 Ισραηλινοί έποικοι, λύση για τους Παλαιστίνιους της διασποράς, όσο και για τους πρόσφυγες δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, το τείχος υψώνεται ταπεινώνοντας έναν λαό… και η λίστα συνεχίζεται.Ταυτόχρονα στη Λωρίδα της Γάζας , παρά την επιλογή της Χαμάς να μην αντιταχθεί στην κίνηση Αμπάς, η ησυχία της Παρασκευής, χωρίς πανηγυρισμούς και σημαιοστολισμό, ήταν εύγλωτη.

Μετά την ομιλία Αμπάς τη σκυτάλη στις πρωτοβουλίες πήρε το Κουαρτέτο της Μέσης Ανατολής, αποτελούμενο από τον ΟΗΕ, την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, αποφάσιζοντας να καλέσει σε απευθείας συνομιλίες το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, που θα ξεκινήσουν σε ένα μήνα με στόχο να ολοκληρωθούν μέσα στον επόμενο χρόνο. Η κίνηση αυτή προκλητικά ακολουθεί την προτροπή του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπεντζαμίν Νετανιάχου, που διαδέχθηκε τον Αμπάς στο βήμα των Ηνωμένων Εθνών και ουσιαστικά απαίτησε από του Παλαιστίνιους να αναγνωρίσουν το κράτος του Ισραήλ πριν αποκτήσουν το δικό τους, προσπερνώντας προκλητικά μέσα σε λίγες λέξεις ακόμα και το θέμα των εποίκων.

Κι αν ο Μαχμούντ Αμπάς έκανε λόγο για την ώρα της Παλαιστινιακής Άνοιξης, με το βλέμμα στραμμένο στην Αραβική Άνοιξη που συνεχίζει να φέρνει σε δύσκολη θέση το Ισραήλ, η ώρα της δικαιοσύνης για τον λαό μοιάζει ακόμα μακριά. Η ισορροπία μεταξύ της Παλαιστινιακής Αρχής και της Φατάχ παραμένει οριακή και το Ισραήλ παρά την διαφαινόμενη αλλαγή των συσχετισμών στην περιοχή διατηρεί τους ισχυρούς του συμμάχους. Και με το βλέμμα στην Άνοιξη , ο Σεπτέμβρης της Παλαιστίνης συνεχίζει αμφίρροπος.

To άρθρο δημοσιεύεται στο ΠΡΙΝ της Κυριακής