Η “Melancholia” μιας διαίρεσης: Λευκωσία

                                            

της Ειρήνης Ηλιοπούλου

Εισαγωγή

Σκηνή 1η

Ένα νιόπαντρο ζευγάρι καταφθάνει στο χώρο όπου θα πραγματοποιηθεί η γαμήλια δεξίωση. Η Τζουστίν, η ξανθιά νεαρή νύφη, αρχίζει να φέρεται περίεργα, ενώ όλοι τριγύρω ανησυχούν πως θα καταστρέψει το γεγονός. Είναι άρρωστη και αντικανονική· είναι μελαγχολική. Η ψυχολογική της ασθένεια θα μετατρέψει τη γιορτή σε πραγματική αποτυχία καθώς παράλληλα θα καταρρεύσουν οι οικογενειακές σχέσεις, το ζευγάρι θα χωρίσει και ο ορθολογισμός θα δώσει τη θέση του στην τρέλα. Η Τζουστίν είναι το πορτραίτο της καταστροφής, της αρρώστιας, του θανάτου. Είναι ανώμαλη, είναι στην “άλλη πλευρά”.

Σκηνή 2η

Ένας μυστηριώδης πλανήτης κατευθύνεται προς τη Γη προκαλώντας άγχος και φόβο. Ο πλανήτης ονομάζεται <<Μελαγχολία>>. Εντούτοις, οι επιστημονικές έρευνες δείχνουν πως η σύγκρουση δεν έχει πολλές πιθανότητες. Θα αποφευχθεί τελικά η συμφορά;

Σκηνή 3η

Η Κλαίρ είναι αδερφή της Τζουστίν και σύζυγος του Τζον. Φροντίζει την άρρωστη αδερφή της ενώ η ίδια βρίσκεται σε σχετικό πανικό λόγω του απειλητικού πλανήτη <<Μελαγχολία>>. Ο Τζον αντιπροσωπεύει την ορθή, επιστημονική σκέψη δίνοντας ασφαλείς απαντήσεις βασισμένες σε μαθηματικές συναρτήσεις που περιγράφουν την τροχιά του πλανήτη. Παρόλα αυτά η γυναίκα του, Κλαίρ, φαίνεται όλο και πιο συγχυσμένη επιμένοντας να βασίζεται στις προβλέψεις ενός παιδικού παιχνιδιού και όχι στις βεβαιότητες του ανδρός της. Ο Τζον πεθαίνει και παίρνει μαζί του τη λογική. Η Κλαιρ βρίσκεται πια σε απόλυτο πανικό την ίδια στιγμή που η νοσούσα Τζουστίν αναμένει ήρεμη την τελική στιγμή της καταστροφής.

Η Τζουστίν ζει σε μια πραγματικότητα πέρα από την πραγματικότητα, όπου η ευτυχία, οι κοινωνικές συμβάσεις και συμπεριφορές, η αγάπη, ο φόβος και η πρόσληψη του κόσμου, επαναπροσδιορίζονται μέσα από την ψυχολογική της κατάσταση. Η Κλαιρ βουτηγμένη στο φόβο της “άλλης πλευράς” κατασκευάζει την ταυτότητά της σε αντιδιαστολή με αυτήν της αδερφής της. ‘Δεν’ είναι άρρωστη, ‘δεν’ είναι ανώμαλη, ‘δεν’ είναι θλιμμένη, αλλά πραγματικά τρέμει στη σκέψη να γίνει όλα τα παραπάνω.

Σκηνή 4η

Ο πλανήτης <<Μελαγχολία>> πλησιάζει τη Γη και μετά από λίγο μια εκκωφαντική σύγκρουση διαλύει τα πάντα. Όλοι είναι νεκροί.

Πολλά άρθρα και κριτικές έχουν δημοσιευθεί για την καινούρια ταινία του Λαρς Φον Τρίερ <<Melancholia>>. Το παρόν κείμενο παραδέχεται την άντληση έμπνευσης από την ταινία σε μια προσπάθεια χρήσης των συμβολισμών του Τρίερ ώστε να συζητήσει για τη διαιρεμένη Λευκωσία και τις διαφορετικές προσλήψεις μιας τέτοιας χωρικής -και όχι μόνο- διαίρεσης. Η <<Μελαγχολία>> γίνεται κίνητρο για να ξεδιπλωθούν ευρήματα σχετικά με την έννοια του διαχωρισμού και φακός μέσα από τον οποίο τέτοια ευρήματα μπορούν εναλλακτικά να ειδωθούν.

Τζουστίν και Κλαιρ. Έτσι ονομάζονται τα δύο μέρη στα οποία χωρίζει ο δημιουργός την ταινία. Από τη μια η ‘νόσος’ και από την άλλη ο ‘φόβος της νόσου’. Δύο πόλοι από το ίδιο όλον, τόσο διακριτοί όσο και σε απόλυτη επαφή. Επιπλέον, μοιράζονται τον ίδιο τραγικό ‘εαυτό’· είναι και οι δυο μες το ίδιο παιχνίδι.

Ο κόσμος των ‘Τειχών’. Ακολουθώντας την Τζουστίν και την Κλαιρ ως το θανάσιμο τέλος.

Μέσα στην ιστορία, ο άνθρωπος χτίζει Τείχη και σύνορα για να πάρει πίσω οχύρωση και προστασία. Κάθε ‘πόλη’ μπορούσε μόνο τότε να ορίσει τον εαυτό της όταν διαχώριζε το μέσα από το έξω, τα μέλη από τα μη-μέλη, τους πολίτες από τους ξένους. Μια τέτοια διαδικασία δεν υφίσταται μόνο στον υλικό χώρο αλλά και στο αόρατο, κοινωνικό επίπεδο και σε κάθε περίπτωση δεν αφορά μόνο στις χωρικά μοιρασμένες πόλεις. Η περίπτωση της Λευκωσίας καθώς και άλλα παραδείγματα, όπως η Ιερουσαλήμ, το Μπέλφαστ ή το Βερολίνο χρησιμοποιούνται ως οριακές υποθέσεις που ως τέτοιεςαντανακλούν εντονότερα τις σχέσεις αίτιου – αιτιατού που σε άλλες περιπτώσεις είναι δυσκολότερο να εντοπιστούν[1].

Όπως και να’ χει η ερώτηση παραμένει. Γιατί γίνονται τέτοιες διαιρέσεις πράξη ή με άλλα λόγια ποιους σκοπούς εξυπηρετούν οι διαφόρων ειδών διαχωρισμοί καθώς και τα ορατά και αόρατα Τείχη; Η κομβική λέξη-κλειδί που επιθυμεί το παρόν κείμενο να υπογραμμίσει είναι η ‘απειλούμενη ταυτότητα’. Κάθε υλικός, κοινωνικός διαχωρισμός πηγάζει απ’ την ανάγκη να οριστεί ο ‘εαυτός’ ορίζοντας την ίδια ώρα σε τι αυτός ‘δε’ συνίσταται. Πρόκειται για την επιθυμία ατόμων και ομάδων να διαμορφώσουν μια υποκειμενική ή συλλογική ταυτότητα ώστε να αναγνωρίζουν ή να ανακαλούν κοινά χαρακτηριστικά διακριτά από άλλα.

Για παράδειγμα, εντός της καπιταλιστικής κρίσης, μια άλλη οριακή συνθήκη αυτή τη φορά για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, νέα και διαφορετικά σύνορα βγαίνουν στο προσκήνιο. Οι αδύναμες οικονομίες διαχωρίζονται από τις δυνατές μέσα από διαδικασίες και οίκους αξιολόγησης ενώ η “ευρωπαϊκή οικογένεια” της ΕΕ και της Ευρωζώνης συγγενεύει τόσο με την Κλαιρ όσο και με την Τζουστίν. Από τη μια κράτη/συγγενείς που υποφέρουν από οικονομικές, δημοσιονομικές ασθένειες και από την άλλη εκείνοι που στέκονται έντρομοι μπροστά στην αλυσιδωτή απειλή. Όπως σημειώνουν οι Calame και Charlesworth, τέτοιου τύπου εσωτερικές μοιρασιές μπορούν να αντιμετωπιστούν ως αιτία, σύμπτωμα ή θεραπεία αναφορικά με χρόνια εγγενή προβλήματα. Η ‘απειλούμενη ταυτότητα’ ως σύμπτωμα της δομικά προβληματικής συνθήκης γίνεται αιτία και αίτημα ασφάλειας, που φέρεται απατηλά ως τελική θεραπεία.

Ωστόσο, τα διάφορα οχυρά που ενώνουν, ορίζουν και προστατεύουν κάποιους, ταυτόχρονα φτιάχνουν σύνορα που αποκλείουν και απομονώνουν άλλους. Οι περιφρουρούμενες περιοχές εντός της πόλης οφείλουν την ύπαρξη τους στην ιδέα της ‘ασφάλειας’ αφού έχει ήδη οριστεί ο πιθανός ‘εχθρός’ που απειλεί την κανονικότητα. Ένας τέτοιος εισβολέας μπορεί να αντανακλάται στο πρόσωπο του ‘κλέφτη’ αλλά μπορεί ακόμη να έχει και γενικότερη περιγραφή. Μπορεί να είναι ο ‘φτωχός’, ο ‘μετανάστης’, ο ‘εργάτης’, ο ‘έγχρωμος’, ο ‘αφερέγγυος’, ο ‘τρομοκράτης’. Όσο ευρύτερος είναι ένας τέτοιος ορισμός, τόσο ευρύτερα και αδιάτρητα γίνονται τα ‘Τείχη’ της απομόνωσης και του περιθωρίου.

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης του στον δημοσιογράφο Nils Thorsen, ο Λαρς Φον Τρίερ σημειώνει πως η μελαγχολική Τζουστίν καταβάλλει προσπάθεια για να μπει στον κόσμο της κανονικότητας. Φτάνει στο σημείο ακόμη και να παντρευτεί. Αλλά τα αυστηρά ‘Τείχη’ της ορθής συμπεριφοράς αργά ή γρήγορα την αποβάλλουν καθώς αποτελεί επικίνδυνη απειλή για τους κατεστημένους τρόπους.“Θέλει να βάλει τέλος στην τρέλα, στην αγωνία και την αμφιβολία. Γι’ αυτό θέλει έναν πραγματικό γάμο. Και όλα πηγαίνουν σωστά μέχρι που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις ίδιες τις απαιτήσεις της.[2]”.

Στην περίπτωση των μοιρασμένων πόλεων και των οριακών τόπων, το κρίσιμο στοιχείο που εμπλέκεται είναι ο τραυματισμένος υλικός χώρος. Τα δύο μέρη αναζητούν νέους αυτοπροσδιορισμούς μέσα στο νέο καθεστώς, καθώς αναζητούν και τον νέο ‘άλλο’. Με άλλα λόγια, η (απειλούμενη) ταυτότητα των ανθρώπων επαναπροσδιορίζεται μέσα από τον επαναπροσδιορισμό του χώρου[3]. Η πόλη γίνεται πεδίο μάχης, όπου υλικές, νοητικές/ψυχολογικές, θεσμικές και εικονικές προσλήψεις του κοινωνικού χώρου συναντιούνται, αλληλεπιδρούν και συγκρούονται μέσα στο τοπίο της σύγκρουσης.

No man’s land. Διαχωρισμός και επαφή στον κοινό τόπο του κανενός.

Ακολουθώντας τη σκέψη του Λεφέβρ[4], ο ‘χώρος’ ως κοινωνικό προϊόν παράγεται και αναπαράγεται, προσλαμβάνεται και σχεδιάζεται καθώς επίσης χρησιμοποιείται και βιώνεται μέσα από την καθημερινή εμπειρία του. Αναδιατυπώνοντας την τριάδα του Λεφέβρ μέσα στο κάδρο του ‘πολιτικού τοπίου της σύγκρουσης’[5], ο διαιρεμένος αστικός χώρος φέρει την πληγή του συνόρου στο υλικό επίπεδο, προσλαμβάνεται και βιώνεται με διαφορετικούς και αντιφατικούς τρόπους στο επίπεδο της πρόσληψης του χώρου, ενώ συλλαμβάνεται, σχεδιάζεται και ελέγχεται στο θεσμικό επίπεδο.

Στα πλαίσια μιας ευρύτερης ερευνητικής δουλειάς δόθηκε η ευκαιρία να ξεδιπλωθούν οι διαφορετικές πτυχές της διαίρεσης μέσα από την επαφή με καθημερινούς κατοίκους της Λευκωσίας, τη συμμετοχή σε πρωτοβουλίες και πλατφόρμες δικοινοτικής συνεργασίας, την παρατήρηση, την επικοινωνία μέσα από εικονικά κοινωνικά δίκτυα και εν τέλει το ‘πέρασμα’ του συνόρου με ποικίλους τρόπους. 

Η συγκρότηση της ταυτότητας του παρατηρητή με στοιχεία όπως Ελληνίδα – νεαρής ηλικίας – θηλυκού γένους είναι ένα κρίσιμο σημείο, μια πρόκληση, στην οποία όμως δε θα σταθούμε σ’ αυτό το κείμενο.

Συγκεντρώνοντας τα ευρήματα της έρευνας αναδύεται ο “ξανασχεδιασμένος” αστικός χώρος με τα υλικά της μνήμης, της επιθυμίας, του συλλογικού οράματος, της αναμονής, της πολιτικής βούλησης και της συναισθηματικής εμπλοκής. 

Ο χάρτης της Λευκωσίας αναπαριστώντας το υπάρχον διαιρεμένο αστικό περιβάλλον μένει στο φόντο, σαν καμβάς πάνω στον οποίο χαράσσονται νέοι χάρτες που κάνουν συχνά την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα του υλικού χώρου να μοιάζει με ψευδαίσθηση, με πλάνη, με αβεβαιότητα. Σαν την αίσθηση τις μικρής καθημερινής νίκης κόντρα στο αδιαμφισβήτητο όριο, που θα σου περιγράψουν αυθόρμητα πολλοί όταν διασχίζουν τα ανοιχτά οδοφράγματα κάνοντας μόλις μερικά βήματα, όσο και το πάχος της νεκρής ‘τους’ ζώνης.

Η νεκρή ζώνη ‘ασφαλείας’ κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής είναι ένας τόπος του κανενός, ένας τόπος που δε φέρει τα χαρακτηριστικά του χώρου από τη στιγμή που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί, να μεταβληθεί ή ακόμα και να φωτογραφηθεί. Με άλλα λόγια, εντός της νεκρής ζώνης, ο χώρος χάνει την ουσία και τη λειτουργία του φτιάχνοντας ένα αστικό κενό ως διαλεκτικό του αντίθετο. 

Είναι όμως μόνο έτσι; Οι πυκνότητες της πληροφορίας όπως αυτές διαφαίνονται μέσα από νοητικούς χάρτες των κατοίκων, μέσα από την εγκατάσταση και τις υποδομές της δικοινοτικής συνεργασίας και της προσέγγισης καθώς και μέσα από τη γείωση του εικονικού χώρου στον πραγματικό, δείχνουν πως ο νέος “ξανασχεδιασμένος” τόπος της νεκρής ζώνης είναι ένας τόπος του κανενός που ανήκει ταυτόχρονα σε όλους.

Οι νοητικοί χάρτες των κατοίκων και των δύο πλευρών αποκαλύπτουν πως η χωρική πληροφορία που αυτοί συγκρατούν γίνεται πυκνότερη όσο περισσότερο πλησιάζουν το σύνορο. Στο θεσμικό επίπεδο, για λόγους τεχνικούς και νομιμότητας, η νεκρή ζώνη φιλοξενεί σημαντικές εγκαταστάσεις πρωτοβουλιών, οργανισμών και ιδρυμάτων προσβάσιμα και από τα δύο μέρη, ενώ ο ίδιος τόπος κουβαλά τις πολυετείς πρωτοβουλίες Τ/Κ και Ε/Κ αριστερών όταν ακόμα ο μοναδικός τόπος συνάντησης ήταν το Λήδρα Παλάς εντός της ζώνης των Ηνωμένων Εθνών. 

Τέλος, στο κομμάτι του εικονικού διαδικτυακού χώρου, η επικοινωνία μέσα από ψηφιακά κοινωνικά δίκτυα ενώνεται με έναν αξιοσημείωτο τρόπο με τον πραγματικό υλικό χώρο ακολουθώντας την κατεύθυνση της δικοινοτικής επαφής. Το τελευταίο διάστημα μάλιστα, μέσα από λίστες, πλατφόρμες και ανοιχτά δίκτυα προσβάσιμα και από τις δύο πλευρές, οργανώνονται ανοιχτά καλέσματα κατάληψης της νεκρής ‘τους’ ζώνης εμπνεόμενοι από το κίνημα <<occupy>> παγκοσμίως.

Το παραπάνω διατυπωμένο παράδοξο δεν είναι άλλο από την ίδια τη διττή φύση του συνόρου. Το ‘Τείχος’ έχει δυο πλευρές, που χωρίζουν και ταυτόχρονα ενώνουν ενώ το δημόσιο και το ιδιωτικό επανανοηματοδοτούνται. Αν δημόσιος χώρος είναι ο τόπος που μοιραζόμαστε με τους άλλους και ο τόπος όπου αντιλαμβανόμαστε την παρουσία τους, τότε ο τόπος της νεκρής ζώνης είναι ταυτόχρονα δημόσιος και ιδιωτικός.[6] Αν και μη προσβάσιμος, είναι τελικά ένας ‘κοινός τόπος’.

Η Τζουστίν και η Κλαιρ είναι αόρατα χωρισμένες από το ‘Τείχος’ της ψυχολογικής συνθήκης, αφού από τη μια βρίσκεται η ασθένεια και από την άλλη η νοητική υγεία. Ωστόσο, αυτό ακριβώς το όριο είναι που φέρνει την “άλλη πλευρά” κοντά όσο η απόσταση του απλωμένου χεριού της αλληλεγγύης.

Επίλογος. Η ‘ανάσταση’ της νεκρής ζώνης.

“Η νεκρή ζώνη είναι πια ζωντανή”, “Έξω τα στρατεύματα από το νησί”, “Τα συμφέροντά μας δε συγκρούονται, είναι μόνο ένα: ειρήνη” και “Ας το κάνουμε όπως το Βερολίνο”[6] είναι κάποια από τα με σπρέι γραμμένα συνθήματα.

Ακολουθώντας το κάλεσμα του <<occupy movement>>, νέοι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι οργάνωσαν την κατάληψη της νεκρής ζώνης με σκηνές, συνελεύσεις, εκδηλώσεις και διαφορετικά δρώμενα. Τα κεντρικά ζητήματα είναι η επανένωση, η ειρήνη και η συνειδητοποίηση πως το “Κυπριακό” δεν είναι άλλο παρά ένα από τα πολλά συμπτώματα ενός άρρωστου παγκόσμιου συστήματος.[7]

Η ‘ανάσταση’ της νεκρής ζώνης είναι η εύστοχη μεταφορά της τελικής κάθαρσης. Το σύνορο δεν υπηρετεί πια την ιδέα της προστασίας και της ασφάλειας, αφού η συλλογική διεκδίκηση αναδιατάσσεσαι μέσα στο καθεστώς της διαίρεσης. Στην περίπτωση του Βερολίνου, ένα από τα συνθήματα στο Τείχος έγραφε πως “κάποτε όλα τα Τείχη πέφτουν”. Η διαίρεση γίνεται προϋπόθεση της ένωσης ενώ η σύγκρουση γίνεται προϋπόθεση της συνύπαρξης και της αλληλεγγύης. Ο πλανήτης <<Μελαγχολία>> συγκρούεται με τη Γη σπέρνοντας τη συμφορά και το θάνατο, ενώ ανοίγει τη δυνατότητα μιας νέας ηλιόλουστης μέρας.

Πηγή: H Λέσχη

[1] Jon Calame, Ester Ruth Charlesworth Divided cities: Belfast, Beirut, Jerusalem, Mostar and

Nicosia (Pennsylvania: University of Pennsylvania Press, 2009)

[2] Lars Von Trier “Longing for the end of all” interview to Nils Thorsen. (retrieved on 15-11-

2011) http://www.melancholiathemovie.com/

[3] Morfo Papanikolaou, Rena Sakelaridou, Memos Filippidiss (in Greek) “Diaperata oria – i

prasini grammi tis Lefkosias” Domes (2006): 50-101

[4] Henri Lefebvre The Production of Space (Oxford: Blackwell Publishers, 1991)

[5] Nurit Kliot, and Yoel Mansfeld “The political landscape of partition. The case of Cyprus”

Political Landscape 16 (1997): 495-521

[6] Morfo Papanikolaou, Rena Sakelaridou, Memos Filippidiss (in Greek) “Diaperata oria – i

prasini grammi tis Lefkosias” Domes (2006): 50-101

[7] Jordane Bertrand. “Youths occupy buffer zone in bid to reunify Cyprus” ekathimerini, November 29, 2011. Accessed November 29,2010. http://www.ekathimerini.com/4dcgi/_w_articles_wsite1_1_29/11/2011_416965      

Άρθρο για την διεθνιστική εκδήλωση στην Αθήνα με τη συμμετοχή μας

Η ανάδειξη των κινδύνων που απορρέουν από τις νέες συμμαχίες που αναπτύσσονται στη Μεσόγειο, με το νέο προσανατολισμό Ελλάδας και Κύπρου προς μια μόνιμη και αναβαθμισμένη συνεργασία με το κράτος του Ισραήλ ήταν το αντικείμενο της Διεθνιστικής εκδήλωσης. Η ενδυνάμωση και δικτύωση των κινημάτων της περιοχής με στόχο να αντιμετωπισθεί ο αυξανόμενος εθνικισμός αλλά και οι πολεμικές απειλές που αναπτύσσονται, οδήγησε τις διοργανώτριες οργανώσεις να προσκαλέσουν οργανώσεις από Τουρκία, από τις δύο κοινότητες της Κύπρου αλλά και από το Ισραήλ, απ’ όπου δυστυχώς τελικά δεν κατάφερε να έρθει  ο προσκεκλημένος.

   

  Φόρος τιμής στον Πέρετς Κιντρόν

Ο συντονιστής Τάσος Κωστόπουλος άνοιξε την εκδήλωση με ένα φόρο τιμής προς τον Πέρετς Κιντρόν, Ισραηλινό αγωνιστή κατά του εθνικισμού, του μιλιταρισμού και του πολέμου, που πέθανε στις 7 Νοεμβρίου, και αποτελούσε μια συμβολική μορφή. Μετείχε στο κίνημα από τη δεκαετία του 1960 σε οργανώσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, κοινές οργανώσεις με τους Παλαιστίνιους, στους αντιρρησίες συνείδησης στη χώρα του, και έχαιρε διεθνούς αναγνώρισης. Είχε έρθει στην Ελλάδα προσκεκλημένος της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης και του Δικτύου Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος. Το 2002 τον συναντήσαμε στις διαδηλώσεις εναντίον της ισοπέδωσης της Ραμάλα, οι οποίες ήταν μαζικές και γνώρισαν μεγάλη καταστολή, και στις οποίες είχε  πάει πολυπληθής ομάδα από το ελληνικό κίνημα.

                     

                    Χουλιά Γκιουλές - δημοσιογράφος  - Γερμανία

Μιλώντας για τον πόλεμο, μπορούμε να πούμε ότι η Γερμανία, πριν επιτεθεί στους άλλους λαούς, επιτέθηκε στο δικό της. Στην πορεία να σώσουν τις τράπεζες, ψάχνουν να βρουν το αμαρτωλό κατσίκι, και αυτό είναι οι μετανάστες, που δεν δουλεύουν, ή όπως έγραψε η εφημερίδα Μπιλτ οι Έλληνες που είναι τεμπέληδες και φάγανε τόσα λεφτά ή φταίνε τα «προβληματικά» κράτη. Αυτή η προπαγάνδα αναπτύχθηκε ιδιαίτερα μετά τις 11 Σεπτέμβρη, με κύριο στόχο τους μετανάστες. Ιδιαίτερα προβλήματα που αφορούν τους νέους και τις γυναίκες, τα χρησιμοποιούσαν στην προπαγάνδα τους. 

Φέτος γιορτάζονται τα 50 χρόνια από τότε που άρχισε η μετανάστευση των Τούρκων εργατών και εργατριών στη Γερμανία, και όμως ακόμα υπάρχουν πολλοί νόμοι που δεν τους αναγνωρίζουν ίσα δικαιώματα και γενικότερα τους βλέπουν σαν ξένους. Ακόμα και στο γάμο, αλλιώς ανττιμετωπίζουν με πολίτες τρίτων χωρών, και αλλιώς αν είναι Αμερικανοί πολίτες. Κι ενώ μιλάνε για τα δικαιώματα των γυναικών, για να τους δώσουν άδεια τις συνδέουν με την άδεια του συζύγου. Μπορεί από χώρα σε χώρα τα προβλήματά μας να είναι διαφορετικά, όμως στο βάθος είναι κοινά και ο δρόμος αντιμετώπισής τους είναι ο αγώνας.

Χασιμέ Ακπακίς - Κόμμα Εργασίας - Τουρκία

Καθώς ερχόμουνα έμαθα ότι έχετε κι εσείς έναν Ντερβίς (στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που διορίστηκε υπουργός Οικονομικών το 1991) κι από τότε παλεύουμε με την πολιτική του Ντερβίς στην Τουρκία. Σας εύχομαι καλή επιτυχία στο δικό σας αγώνα. 

Στην Τουρκία ήρθε πριν λίγα χρόνια στην κυβέρνηση το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν, αλλά είναι ένα μαύρο κόμμα και εχθρός του λαού. Οι Αμερικάνοι και άλλοι ιμπεριαλιστές τον έβαλαν στην κυβέρνηση για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους. Τώρα έχουν αναπτύξει το δόγμα του νέου Οθωμανισμού, όπου λένε πρέπει να πάμε με καπιταλιστικούς όρους σε όσες χώρες ήταν η Οθωμανική αυτοκρατορία. 

Στις χώρες της Βόρειας Αφρικής τόσο οι Αμερικάνοι όσο και το Τούρκικο κεφάλαιο θέλουν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους. Στη Λιβύη και τη Συρία, μέχρι χθες ο Ερντογάν έλεγε ότι ήταν αδέλφια οι εξουσίες. Όταν ήταν να πάει το ΝΑΤΟ στη Λιβύη, ο Ερντογάν έλεγε ότι δεν πρέπει να γίνει. Μετά είπε ότι αυτό χρειαζόταν. Η πολιτική του Ερντογάν ενάντια στο Ισραήλ, είναι απλώς διπρόσωπη. Ο πόλεμος του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους, είναι ίδιος με τον πόλεμο της Τουρκίας ενάντια στους Κούρδους. Εδώ και 30 χρόνια διεξάγεται ένας βρόμικος και αιματηρός πόλεμος ενάντια στους Κούρδους, που αγωνίζονται εδώ και 30 χρόνια για δημοκρατικά δικαιώματα. Πολλές οργανώσεις και το δικό μας κόμμα, υποστηρίζουν την αυτοδιάθεση των λαών και αυτόν τον αγώνα. 

Ο Ερντογαν εδώ και δύο χρόνια παραδέχτηκε ότι υπάρχει κουρδικό ζήτημα, ενώ προηγούμενα έλεγαν ότι οι Κούρδοι είναι ορεσίβιοι Τούρκοι. Κι ενώ έκανε κάποια ανοίγματα, στη συνέχεια σκλήρυνε την πολιτική του ενάντια στους Κούρδους και όσους τους υποστηρίζουν. Φυλάκισε βουλευτές και συνέλαβε επίσης αρκετούς διανοούμενους, συγγραφείς, δημοσιογράφους.

Το Κόμμα μου υποστηρίζει τη φιλία των λαών και τους κοινούς αγώνες, και τονίζει ότι ο κουρδικός λαός είναι διπλά καταπιεσμένος. Εμείς υποστηρίζουμε τους κοινούς αγώνες των λαών.

Μέλος της οργάνωσης ΑΝΤΑΡΤΕΣ από την Κύπρο

Η Κύπρος ήρθε στο διεθνές προσκήνιο με την έκρηξη στο Μαρί, με τους 13 νεκρούς, κάτι που δείχνει την ανεύθυνη πολιτική του κυπριακού κράτους και τις σχέσεις του με τον ιμπεριαλισμό και το Ισραήλ. Τώρα αυτά συνεχίζονται με τα παιχνίδια με το φυσικό αέριο. για εμάς αυτή η πολιτική είναι μέρος του ακήρυχτου πολέμου ενάντια στην εργατική τάξη, όχι μόνο της Κύπρου αλλά και των άλλων χωρών που εμπλέκονται σ’ αυτές τις συμμαχίες. 

Εδώ καταρρέει και το παραμύθι ότι μπορεί να υπάρχει μια αριστερή κυβέρνηση επί του καπιταλιστικού συστήματος. Ο προοδευτικός κόσμος στήριξε αυτή την αλλαγή, αναμένοντας την επίλυση του Κυπριακού. Γρήγορα οι ελπίδες προς τον αριστερό πρόεδρο αλλά και τον Τουρκοκύπριο Ταλάτ διαψεύστηκαν, όχι μόνο για το Κυπριακό αλλά και για την άρνησή του να συγκρουστεί με το λεγόμενο βαθύ κράτος το οποίο από την εποχή της ανεξαρτησίας ελέγχεται από αντιδραστικές δυνάμεις, και από την ακροδεξιά.  

Αυτό φάνηκε και από την άρνησή τους να αλλάξουν τα σχολικά βιβλία, ενώ στους Τουρκοκύπριους αυτό έγινε. Επίσης είναι το θέμα της φορολόγησης της εκκλησίας, που κατέχει το 20% της κυπριακής γης και ο αρχιεπίσκοπος αυτή τη στιγμή εκφράζει ακροδεξιές απόψεις. Το ίδιο φάνηκε και στα εργατικά θέματα. 

Η στροφή του Χριστόφια προς τη συμμαχία με το Ισραήλ και τις μεγάλες δυνάμεις υπάρχει εδώ και αρκετό χρόνο τώρα. Ακόμα και στους πολέμους που διεξήγαγαν οι Αμερικάνοι, από την εποχή του Παπαδόπουλου ακόμα, έχουν υπογραφεί 14 συμφωνίες συμμετοχής στον λεγόμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, και έχουν παραχωρήσει τις βάσεις για το σκοπό αυτό. Τώρα αντίστοιχα προβλήματα υπάρχουν με τον Λίβανο, σε σχέση με την ΑΟΖ, και από το 2006 ακόμα όταν επιτέθηκε το Ισραήλ στον Λίβανο, η κυπριακή κυβέρνηση είχε συμβάλει στον αποκλεισμό του. 

Σχετικά και με το Ισραήλ, η Κύπρος έχει απεμπολήσει το χαρακτήρα που είχε ως σύμμαχος των αραβικών κρατών και των Παλαιστινίων. Από το Γενάρη του 2009, με τον αποκλεισμό της Γάζας, φάνηκε η πολύ αντιδραστική στροφή της κυπριακής κυβέρνησης και του ΑΚΕΛ απέναντι στο Παλαιστινιακό. Αυτό έφτασε στην κορύφωσή του με τα πλοία της Γάζας που τα εμπόδισαν να περάσουν από Κυπριακό χώρο. Έχει πλέον επιτευχθεί μια συναίνεση από όλα τα κόμματα, με το επιχείρημα ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι ενάντια στην Τουρκία που μας απειλεί σ’ αυτό το ζήτημα. Αντίθετα στον αριστερό κόσμο αυτή η πολιτική έχει φέρει μεγάλη αμηχανία, γι’ αυτό προς το παρόν δεν υπάρχουν έντονα ρήγματα στον αριστερό κόσμο.

Στο θέμα των δύο κοινοτήτων, εμείς υποστηρίζουμε την επανένωση και τη συνεργασία σε ταξική βάση.

Με όλο αυτό το σκηνικό που γίνεται με τις ΑΟΖ, υπάρχουν άπειρες στρατιωτικές δυνάμεις στην Κύπρο, εκτός από τις προϋπάρχουσες. Ακόμα, σε σχέση με τις βρετανικές βάσεις, ο Χριστόφιας είπε ότι το ζήτημα να φύγουν δεν μπορούμε να το βάλουμε τώρα, είναι ζήτημα που θα το λύσουν τα εγγόνια ή τα δισέγγονά μας. Η Κύπρος συμμετέχει στη Βαλκανική ταξιαρχία του Ευρωστρατού, που κύριο στόχο της έχει την καταστολή εξεγέρσεων. Το Ισραήλ σήμερα χρησιμοποιεί τον κυπριακό χώρο, λιμάνια, αεροδρόμια, σαν να είναι η 4η εγγυήτρια δύναμη. Εμείς είμαστε αντίθετοι σε όλα αυτά, και προσπαθούμε να υπάρχει ένα αντιπολεμικό κίνημα που να ανατρέψει τα σχέδιά τους, σε συνεργασία με τους Τουρκοκύπριους.

Μουράτ Κανατλί -Κόμμα Νέα Κύπρος - Αντιρρησίας συνείδησης

Πάντα η καρδιά μας χτυπάει μαζί σας και με το κίνημα στο Σύνταγμα. Προσπαθούμε να παρακολουθήσουμε από κοντά τις εξελίξεις και να δείξουμε τη συμπαράστασή μας. Το Κυπριακό είναι ένα ζωντανό ζήτημα και στην Ελλάδα και στην Τουρκία και στις δύο πλευρές της Κύπρου, που ανεβάζει διαρκώς τον εθνικισμό. ιδιαίτερα μετά το 1964 οι τούρκοι της Κύπρου εξαναγκάστηκαν στη γκετοποίηση και οι Ελληνοκύπριοι γίνανε μοναδικοί κυρίαρχοι στην Κύπρο, πράγμα που δημιούργησε μια ντε φάκτο κατάσταση που διαρκεί μέχρι σήμερα. 

Το 1974 πραγματοποιήθηκε η εισβολή της Τουρκίας στο 1/3 της Κύπρου και αυτό δημιούργησε μια νέα κατάσταση, και μια εξαρτημένη από την Τουρκία περιοχή. Αυτό ήταν πάντα ζήτημα με βάση το οποίο η Τουρκία ανέβαζε τον εθνικισμό, όπως και το κούρδικο και το αρμένικο.Και το κυπριακό έγινε ένα ταμπού και απαγόρευαν στους λαούς της Τουρκίας να συζητούν γι’ αυτό. Τόσο η Τουρκία όσο και η Ελλάδα, βλέπουν την Κύπρο ως μητέρες πατρίδες και αυτά δημιουργούν σοβαρά ζητήματα στην επίλυση του Κυπριακού, γιατί δεν είναι αποδεκτή η ανεξαρτησία της Κύπρου.

Ενάντια σ’ αυτές τις πολιτικές αγωνιζόμαστε εδώ και χρόνια, και λέμε ότι υπάρχουν πολλοί πολιτισμοί στην Κύπρο.

Το 2003-4 οι εξελίξεις για την επίλυση δεν προχώρησαν, και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μας έφερε σε σημείο ανάπτυξης του εθνικισμού, και αυτή η διαίρεση είναι σήμερα πιο βαθιά.

Όταν ξεκίνησαν οι έρευνες για τους φυσικούς πόρους φάνηκε ότι οι συνθήκες πολέμου είναι υπαρκτές, και η τουρκία είπε ότι θα στείλει στόλο στην περιοχή, και οι στρατιωτικές δυνάμεις της βρίσκονταν σε συναγερμό. Είναι πολύ επικίνδυνη η γεωγραφική περιοχή που ζούμε. Και δεν ξεχνάμε ότι χρησιμοποιούνται οι βάσεις και τα λιμάνια της Κύπρου σε όλους τους πολέμους του ΝΑΤΟ. Γι’ αυτό ο αντιμιλιταριστικός αγώνας στην Κύπρο είναι σημαντικός. Τώρα προχωράμε σε μια επικίνδυνη κατάσταση με τη συμμαχία με το Ισραήλ, κάτι που είναι μια προδοσία ενάντια στον ηρωϊκό αγώνα του παλαιστινιακού λαού.

Για εμάς είναι σημαντικό θέμα η λύση του Κυπριακού, και χρειάζεται μια καινούρια πρόταση, όπως στη Βόρειο Ιρλανδία.

Όσο για την υπόλοιπη κατάσταση στη Βόρειο Κύπρο, όλα εξελίσσονται με βάση τις αποφάσεις για την ίδια την Τουρκία. Την περασμένη εβδομάδα συνέλαβαν αρκετούς Κούρδους φοιτητές, που εμείς τους υποστηρίξαμε. Επίσης προχωρούν σε ιδιωτικοποιήσεις, πράγμα που αναμένουμε να αντιμετωπισθεί με μεγάλες κινητοποιήσεις.

                            

                         Τάσος Κωστόπουλος - δημοσιογράφος - συντονιστής

Για το Κυπριακό νομίζω ότι κρίθηκε το 2004 οριστικά και αμετάκλητα η παγίωση της διχοτόμησης ασχέτως αν σε επίπεδο νομικό υπάρξει κάτι που να μοιάζει με δύο κράτη σε συσκευασία ενός. Μετά από τόσα χρόνια διχοτόμησης, οι κοινωνίες είναι διαφορετικές.

Το βασικότερο όταν μιλάμε για τη σημερινή συγκυρία είναι η καπιταλιστική κρίση και ο πόλεμος ως μια δυνατή διέξοδός της, ως μια παραδοσιακός τρόπος εξόδου από την κρίση. Επίσης έτσι πειθαρχούμε το εργατικό δυναμικό, στο όνομα της έκτακτης ανάγκης. Επίσης υπάρχει μια διαφορά φάσης στην κρίση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, εδώ είμαστε στο μάτι του κυκλώνα, στην Τουρκία βρίσκονται σε μια δικιά μας πρότερη κατάσταση. 

Η ιστορία της ΑΟΖ και η επιστράτευσή της μπορεί να λειτουργήσει ως μια διέξοδος από την κρίση όταν καεί το χαρτί των τραπεζιτών και άλλων δήθεν τεχνοκρατών. Και όταν η ελληνική κοινωνία φθάσει σε τέτοιο σημείο βρασμού, που θα είναι έτοιμη να πετάξει το καπάκι. Το λεγόμενο Σκοπιανό δεν προσφέρεται για μια τέτοια διέξοδο, απεναντίας η ΑΟΖ, το Καστελλόριζο και τα πετρέλαια μπορεί να συγκινήσει ένα μέρος του πληθυσμού. Ενώ το 2004 δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν θα πήγαινε κάποιος Έλληνας να πεθάνει για την ΑΟΖ, δεν είμαι σίγουρος τι θα γίνει το 2014. 

Κι εδώ παίζει επίσης μεγάλο ρόλο το θέμα της συμμαχίας με το Ισραήλ. παλιότερα υπήρχε το σύνθημα Ελλάδα-Κύπρος Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει. Ήταν ένα αυτονόητο σύνθημα. Τώρα αναρωτιέμαι αν αυτή η παλιά κατάσταση που περιγράφω οφείλεται σε πραγματική αλληλεγγύη προς ένα λαό που παλεύει για τα δίκαιά του, ή μια παρένδυση της αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής ενάντια στον άξονα ΗΠΑ, Τουρκία Ισραήλ, και δεύτερον του παραδοσιακού αντισημιτισμού όπου έβλεπε όταν βομβαρδίζονταν οι Παλαιστίνιοι από το Ισραήλ να σκέφτεται ότι ο Εβραίος χτυπάει τον ορθόδοξο Χριστιανό. 

Κι έχουμε σήμερα, ακόμα και οι αντισημιτικές δυνάμεις που βλέπουν τον παγκόσμιο εβραϊσμό ως πηγή όλων των κακών, να δέχονται αυτό τον επαναπροσανατολισμό των συμμαχιών.  Και επίσης να θυμίσω ότι σήμερα, που η ακροδεξιά μπαίνει στην κυβέρνηση, πριν λίγες εβδομάδες ο αρχηγός της ο Καρατζαφέρης, είχε προτρέψει την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σ’ ένα θερμό επεισόδιο ενάντια στην Τουρκία, με την πλάτη των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Και να θυμίσω ότι ο αρχηγός αυτός της ακροδεξιάς, συνδυάζει τον πιο αποκρουστικό αντισημιτισμό με συνεργασίες με το Ισραήλ, και με την επίκληση να νικήσει η Ελλάδα με την επίκληση αυτής της συμμαχίας. 

  

                                      Σίσσυ Βωβού - Εφημερίδα Εποχή

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ-ΔΕΞΙΑ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Δεν έχει περάσει παρά ελάχιστο χρονικό διάστημα από τη μαζική δολοφονία στη Ναυτική Βάση Μαρί, όπου αφενός ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το σύνολο της κυβέρνησης αρνήθηκαν να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, αφετέρου, δεξιά αντιπολίτευση ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ, φασίστες και Εκκλησία επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά τον πόνο από την τραγική απώλεια, ώστε να διεκδικήσουν την εξουσία. 

Σήμερα, όλοι μαζί, λαμβάνουν σκληρά αντεργατικά μέτρα, χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα τους ως σαβούρα που πετούν στη θάλασσα για να αντιμετωπίσουν την καπιταλιστική κρίση και να διαιωνίσουν τους ρυθμούς ανάπτυξης των κερδών τους.

Ταυτόχρονα, μεγάλη ανησυχία προκαλούν στο σύνολο των εργαζομένων τα μέτρα που συμφώνησαν η αριστερή κυβέρνηση του ΑΚΕΛ με την δεξιά αντιπολίτευση. Ήδη, η Συνομοσπονδία Εργατών Κύπρου (ΣΕΚ), των δημοσίων υπαλλήλων (ΠΑΣΥΔΥ) και της Παγκύπριας Ομοσπονδίας Εργατών (ΠΕΟ) που πρόσκειται στο ΑΚΕΛ πραγματοποιούν συσκέψεις και προσανατολίζονται σε κινητοποιήσεις. 

Το ενδεχόμενο των απεργιακών κινητοποιήσεων ανησυχεί την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, που έσπευσε να επικαλεστεί την «υπευθυνότητα και σοβαρότητα των ηγεσιών των συνδικαλιστικών οργανώσεων», αναδεικνύοντας παράλληλα τη «δραματικότητα» της κατάστασης της οικονομίας και τη «στενότητα χρόνου» που επέβαλε τη λήψη μέτρων. Μάλιστα, ο υπουργός Οικονομικών Κίκης Καζαμίας διαβεβαίωσε  ότι «δεν πρόκειται να ζητήσει ξανά τη συνεισφορά των εργαζομένων προς αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας», προκειμένου να καθησυχάσει τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών.

Τα μέτρα, περιλαμβάνουν την συνεισφορά των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα με το πάγωμα των απολαβών (προσαυξήσεις, ΑΤΑ) για δύο χρόνια, την έκτακτη συνεισφορά των ιδιωτικών υπαλλήλων με βάση τις κλίμακες και τα ποσοστά που ισχύουν για τους δημοσίους υπαλλήλους. Θα συνεισφέρουν επίσης οι αυτοεργοδοτούμενοι που έχουν το ίδιο εισόδημα. Επίσης, την αύξηση του συντελεστή του φόρου της λογιζόμενης διανομής κερδών από 17% σε 20%, αναθεώρηση της φορολογίας που αφορά τους κατόχους ακίνητης ιδιοκτησίας και την ενοποίηση όλων των σχετικών φορολογιών.

Ως έκτακτος λόγος για τη λήψη τους παρουσιάστηκε ο «περαιτέρω δημοσιονομικός εκτροχιασμός» και η προσπάθεια να αποφευχθεί η ανάγκη προσφυγής στο μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να γίνουν πράξη, το αστικό καθεστώς εξουσίας απαιτεί «εθνική ενότητα και συνεννόηση». Η αριστερή ορολογία του γ.γ του ΑΚΕΛ Αντρος Κυπριανού το διατύπωσε με σαφήνεια λέγοντας ότι «η εισφορά του πλούτου αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για περαιτέρω συνεισφορά των εργαζομένων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, για εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών». 

Σε συνέντευξη Τύπου, ο γενικός γραμματέας του κόμματος  υποστήριξε την άποψη ότι “η ανθρωπότητα ολόκληρη βιώνει μια πρωτοφανή σε έκταση και βάθος οικονομική κρίση, κρίση δομική του καπιταλιστικού συστήματος”. Θέλοντας να υπερασπιστεί την κυβέρνηση του κόμματος του δήλωσε «η κρίση δεν δημιουργήθηκε από την Κυβέρνηση Χριστόφια αλλά από το ίδιο το σύστημα. Αυτό είναι σημαντικό για να τερματιστούν υποσκαπτικές δηλώσεις που επιδεινώνουν τα προβλήματα της οικονομίας”.

Αναπάντητο όμως παραμένει το γεγονός ότι στο αστρονομικό ποσό για τα κυπριακά δεδομένα  των 1,54 δισ. ευρώ έφτασαν τα καθυστερημένα έσοδα του Κράτους μέχρι 31/12/2010, καταγράφοντας αύξηση 30 εκατ. ευρώ σε σύγκριση με το 2009. Στην ετήσια έκθεση της  Γενικής Ελέγκτριας του κράτους  Χρ. Γιωρκάτζη για το 2010 η οποία παραδόθηκε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας,  παρουσιάζει χαρακτηριστικές περιπτώσεις, φυσικών και νομικών προσώπων, που οφείλουν σημαντικά ποσά φόρων για αρκετά χρόνια και παρόλα αυτά δεν λήφθηκαν δικαστικά μέτρα εναντίον τους για εξασφάλιση των δημοσίων εσόδων.

Αντίθετα, η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ αφού υπενθύμισε τα αντεργατικά μέτρα που ήδη έχει λάβει (καθιέρωσε το 3% ως μόνιμη εισφορά των υφιστάμενων δημοσίων υπαλλήλων για τη σύνταξη τους, συμφώνησε έκτακτη κλιμακωτή εισφορά, προχώρησε στη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και δεσμεύτηκε για μείωση τους κατά 5,000 τα επόμενα πέντε χρόνια, εισήγαγε το θεσμό της εναλλαξιμότητας στη Δημόσια Υπηρεσία. κλπ) παρουσίασε τις προτάσεις της:  Την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών και την ενίσχυση των εσόδων του κυπριακού κράτους με στόχευση κοινωνικών παροχών «μετά από συνεννόηση». Φορολόγηση επιδομάτων. Ολοκλήρωση του διαλόγου για την ΑΤΑ. Έκτακτη, κλιμακωτή εισφορά των υψηλόμισθων στον ιδιωτικό τομέα. Φορολογία ακινήτων. Εισαγωγή Ειδικού Φόρου πάνω σε είδη πολυτελείας . Εισαγωγή φόρου εκατομμυριούχου. Έκτακτη αμυντική συνεισφορά επί των καθαρών κερδών των εταιρειών ύψους 1,5%. Τη Βελτίωση της Φοροεισπρακτικής ικανότητας του κράτους και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Γενικό ξεπούλημα και εμπορευματοποίηση της γης για εξοχικές κατοικίες και τουριστικά θέρετρα.

Από τα παραπάνω αποδεικνύεται το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής του ΑΚΕΛ που αποκαλύπτει ότι πλέον διαβεβαιώνει τη διασφάλιση δικαιώματος παραμονής στην Κύπρο σε περίπτωση αγοράς κατοικίας ή διαμερίσματος πέραν ενός συγκεκριμένου ποσού και παραχώρηση βίζας για πολλαπλές εισόδους για τέτοιους επενδυτές, την ίδια στιγμή που οι Ελληνοκύπριοι συγκρούονται με τους Τουρκοκύπριους και τον Τούρκο κατακτητή για το ζήτημα των εποίκων. Παράλληλα, επαναλαμβάνουν τη γνωστή ρήση του Βουλγαράκη περί«νόμιμου και ηθικού» καθώς πρόκειται να προχωρήσει άμεσα το νομοσχέδιο για τα επιγραμμικά καζίνο και την πάταξη του παράνομου τζόγου” συμπλήρωσε ο κ. Κυπριανού.

Όμως η κυπριακή κυβέρνηση ήδη συναντά τις πρώτες αντιδράσεις καθώς το σύγχρονο κυπριακό κράτος που φτιάχτηκε με τις προδιαγραφές Σημαίας Ευκαιρίας για τους Έλληνες τυχοδιώκτες εφοπλιστές, οικονομικός παράδεισος για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος για τις Μαφίες και τους Ρώσους μεγιστάνες, προβάλλοντας ως διάδοχος του Λιβάνου στο κάθε είδους λαθρεμπόριο και παρέχοντας αναψυχή-υψηλών προδιαγραφών τουρισμό σε κάθε εγκληματία και έμπορο όπλων, είναι δύσκολο να αμφισβητήσει την ίδια του τη φύση. Την εξαίρεση από τις νέες φορολογικές ρυθμίσεις για τις τράπεζες απαίτησε ο Αντιπρόσωπος του Συνδέσου Διεθνών Τραπεζών Κύπρου, Μάριος Παρασκευάς, απειλώντας με μετακίνηση τραπεζών στο εξωτερικό. Ο λόγος είναι προφανής «εάν φτάσουμε στο σημείο που οι φορολογίες θα είναι τέτοιες που να συμφέρει να πάνε στη Μάλτα, σίγουρα θα την προτιμήσουν»! Ο καπιταλιστής είναι στυγνός: «ο φορολογικός συντελεστής από μηδέν που ήταν πριν από κάποια χρόνια, έχει φτάσει στο 10% και αυτό προβληματίζει. Για να καλύψουν αυτά τα έξοδα οι ξένες τράπεζες θα προβούν σε πρώτη φάση σε απολύσεις. Σε ένα επόμενο στάδιο θα φύγουν από τη Κύπρο και πλέον η Κύπρος δε θα λογίζεται ως διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο»!

Το αστικό κατεστημένο στην Κύπρο συσπειρώνεται όπως αντίστοιχα στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσει την καπιταλιστική κρίση, φορτώνοντας τα βάρη στα συνήθη θύματα, τους εργαζόμενος. Χρησιμοποιώντας ως πολιορκητικό κριό την απαίτηση «εθνικής ενότητας».  Δε μπορούμε να μην τους αναγνωρίσουμε την απόλυτη συνέχεια μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής αστικής πολιτικής. «Εθνική ενότητα» απαιτεί το κυπριακό κράτος επίσης στον καθορισμό των ΑΟΖ και των ενεργειακών κοιτασμάτων «συμμαχώντας ακόμη και με το διάολο», το κράτος τρομοκράτη Ισραήλ, συμπαρασύροντας ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο σε επικίνδυνους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, μετατρέποντας το νησί σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο και πεδίο δράσης των πλέον αδίστακτων μυστικών υπηρεσιών, φορτώνοντας τον λαό με τα βάρη νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από καμιά εκδοχή του αστικού κατεστημένου, ούτε από το ΑΚΕΛ ούτε από ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ (και τα άλλα κόμματα προσθέτουμε εμεις). Μόνο παίρνοντας την κατάσταση οι εργαζόμενοι στα χέρια τους, αμφισβητώντας τις κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις της αντεργατικής λαίλαπας και των Μνημονίων, προτάσσοντας τα κοινά ταξικά συμφέροντα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργαζομένων είναι δυνατό να αποκρουστούν και ανατραπούν οι κυρίαρχες επιλογές που διχάζουν τους λαούς, φέρνουν φτώχεια και απόγνωση, εγκυμονούν κινδύνους πολεμικής ανάφλεξης. Διατυπώνοντας το νέο επαναστατικό πρόταγμα της εποχής ενάντια στον Κοινοβουλευτικό Ολοκληρωτισμό και τη Δικτατορία της Αγοράς.

                                  ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
                                                 Ολόκληρο το κείμενο εδώ

Μαζική διαμαρτυρία ξένων εργατών-φοιτητών στην Κύπρο

Μία από τις πιο μαζικές εργατικές πορείες στην ιστορία της Κύπρου σημειώθηκε στη Λευκωσία χτες Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου. Περίπου 1500 ξένοι φοιτητές εργάτες συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Ελευθερίας και πορεύτηκαν προς τα Υπουργεία Εσωτερικών και Δικαιοσύνης.

Διαμαρτύρονται για τους περιορισμούς που τους επιβάλλονται στους τομείς «επιτρεπόμενης απασχόλησης» και στην άρνηση των  εργοδοτών και του υπουργείου εργασίας να τους παραχωρούνται τα απαραίτητα έγγραφα προκειμένου να εργάζονται «νόμιμα» με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν συχνές αστυνομικές διώξεις. Πολλές φορές οι διώξεις αυτές μετατρέπονται σε απελάσεις.

Στην Κύπρο λειτουργεί με την ανοχή του κράτους μια αισχρή βιομηχανία εκμετάλλευσης ξένων φοιτητών από την οποία θησαυρίζουν αρκετοί ιδιοκτήτες «μαϊμού» κολλεγίων. Όσο παράξενο και αν ακούγεται, σε αυτό το μικρό κράτος λειτουργούν 28-30 μικρά ιδιωτικά τριτοβάθμια ιδρύματα, τα περισσότερα από τα οποία έχουν μόνο ξένους φοιτητές. 

Κάποια από αυτά προσφέρουν μόνο έναν ή δύο κλάδους σπουδών γραμμένους στο Υπουργείο Παιδείας και έχουν μερικές εκατοντάδες φοιτητές, κυρίως από ασιατικές χώρες του Τρίτου Κόσμου. Με δίδακτρα περίπου 4 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, τα εκπαιδευτήρια αυτά προσελκύουν συνήθως αλλοδαπούς, που επιδιώκουν περισσότερο να εργαστούν και λιγότερο να σπουδάσουν. Τα δίδακτρα που καταβάλλουν στο κολλέγιο θεωρούνται ως το αντίτιμο που πρέπει να πληρώσουν στον «μεσάζοντα» για να μείνουν στην Κύπρο. 

Η λειτουργία αυτών των ιδιωτικών τριτοβάθμιων ιδρυμάτων είναι ανεξέλεγκτη. Πολλά από αυτά δεν έχουν καν γραμμένους ή αναγνωρισμένους κλάδους σπουδών από το υπουργείο. Δουλεύουν με 3-4 καθηγητές, δεν έχουν υποδομή, βιβλιοθήκες ή σοβαρά έξοδα, και όμως έχουν εκατοντάδες φοιτητές και βγάζουν πολλά χρήματα.

Έτσι έχει δημιουργηθεί μια αλυσίδα σκληρής εκμετάλλευσης που αγγίζει τα όρια του ανθρωπίνου τράφικινγκ για τους νέους από το Πακιστάν, την Μπαγκλαντές, το Νεπάλ κλπ. Σχεδόν όλοι τους έρχονται ως φοιτητές, αλλά στην πραγματικότητα επιδιώκουν να εργαστούν προσδοκώντας μάταια μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και την οικογένειά τους.

Προέρχονται από χώρες που ο καπιταλισμός κατέστρεψε τις οικονομίες τους, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός τους που βρίσκεται σε κατάσταση εξαθλίωσης να αναγκάζεται να αναζητήσει εργασία και επιβίωση κάπου αλλού, για να στηρίξουν την οικογένειά τους. Οι ιδιοκτήτες των κολλεγίων (ή έμποροι ανθρώπινων ψυχών) λειτουργούν αρκετά πρακτορεία προσέλκυσης φοιτητών στις χώρες αυτές. Σκοπός τους είναι να παραπληροφορούν τους νέους των χωρών αυτών λέγοντας τους ότι μπορούν νόμιμα να εργάζονται στην Κύπρο κατά την διάρκεια του εξαμήνου φοίτησης. 

Η πραγματικότητα είναι άλλη, καθότι η κυπριακή νομοθεσία ορίζει ότι τα άτομα που έχουν λάβει φοιτητική βίζα δεν μπορούν να υπερβαίνουν τις 30 ώρες μηνιαίως! Για το λόγο αυτό πολλοί από αυτούς πηγαίνουν στο μάθημα τους, ενώ προηγουμένως είχαν περάσει τη νύχτα τους κρατούμενοι σε ένα τοπικό αστυνομικό τμήμα της περιοχής, επειδή εργάζονταν σε κάποιον λαθροεργοδότη.

Όπως ήταν αναμενόμενο αυτή η κατάσταση με την πάροδο του χρόνου τους συσπείρωσε, με αποτέλεσμα οι εργάτες-φοιτητές να οργανωθούν και να κηρύξουν γενική απεργία και αποχή από τα μαθήματα τους για τις 6/12 στην Κύπρο. Την ημέρα εκείνη ο ιδιωτικός τομέας που βασίζεται ως επί το πλείστον σε επισφαλής εργαζόμενους (οικοδομές, βενζινάδικα, ταχυεδεσματοπωλεία κλπ) παρέλυσε. 

Όλες οι μεταναστευτικές οργανώσεις είχαν δηλώσει επίσημα την στήριξη τους και παρότρυναν όλα τα μέλη τους να παρευρεθούν στον τόπο συγκέντρωσης στην παλιά πόλη της Λευκωσίας. Την ημέρα εκείνη μοιράστηκαν φυλλάδια στη γλώσσα τους, τα οποία είχαν φροντίσει να τα μεταφράσουν στα ελληνικά και στα αγγλικά, προκειμένου να κάνουν γνωστό τον αγώνα τους σε όλη την κυπριακή κοινωνία. Το περιεχόμενο των φυλλαδίων προτρέπει τους εργάτες-φοιτητές να οργανώσουν μία γενικά απεργία μακράς διαρκείας λίγο πριν τις γιορτές. Αν πετύχουν τον στόχο τους θα καταφέρουν να σπάσουν όλον αυτό τον μηχανισμό που τροφοδοτεί τον παρασιτικό ιδιωτικό τομέα της Κύπρου με φθηνή εργατική δύναμη, και παράλληλα θησαυρίζει ορισμένα κυπριακά «επιχειρηματικά μυαλά».

Αδίστακτος ο Άσαντ, δολοφονεί αδιακρίτως - Η ταξική πλευρά της εξέγερσης στη Συρία

Κραυγή αγωνίας από χιλιάδες σύρους που θρηνούν έως σήμερα πάνω από 4.000 νεκρούς από την εμπροσθοφυλακής του Άσαντ. H άγρια καταστολή του καθεστώτος Άσαντ κατά των λαϊκών κινητοποιήσεων έχει πλέον οδηγήσει την Συρία σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου. Ο αριθμός των αποστατών που παίρνουν τα όπλα κατά των κυβερνητικών δυνάμεων αυξάνεται, ενισχύοντας τη δύναμη του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.

Παράλληλα, χιλιάδες είναι αυτοί που εκτοπίζονται για να γλιτώσουν τις πράξεις αντεκδίκησης του βάρβαρου καθεστώτος. Κατά τη διάρκεια της πρώτης συνάντησής των ηγετικών μελών της συριακής αντιπολίτευσης που πραγματοποιήθηκε στην Τουρκία, συμφωνήθηκε ο παράλληλος συντονισμός της δράσης τους με τους αποστάτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.

Το απολυταρχικό καθεστώς Άσαντ από την αρχή της εξέγερσης λειτουργεί εντελώς αψυχολόγητα σε βάρος του λαού του. Αντί να στραφεί σε μία πολιτική υποχώρησης που να παραχωρεί ελευθερίες, έστω στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας, οξύνει επιπλέον την σύγκρουση του με τον λαό. Βέβαια το καθεστώς χαίρει την πλήρη υποστήριξη της εγχώριας μεγαλοαστικής τάξης της. Όμως τα ντόπια συμφέροντα αρχίζουν να υποθηκεύονται, καθώς η σύγκρουση με το λαό δημιουργεί ένα ευνοϊκό πεδίο προσέλκυσης και ανάμειξης του ξένου παράγοντα με ποικιλόμορφα χαρακτηριστικά. 

Απόδειξη αυτού αποτελεί το γεγονός ότι η ΕΕ και οι ΗΠΑ επιβάλλουν πρόσθετες κυρώσεις σε βάρος του καθεστώτος Άσαντ. Συγκεκριμένα, οι Ευρωπαίοι υπουργοί Εξωτερικών συμφώνησαν στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων των Βρυξελλών να σκληρύνουν τις οικονομικές κυρώσεις σε βάρος του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Άσαντ, προκειμένου να μπήξουν τα νύχια τους στο χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και στους τομείς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Η ΕΕ προσθέτει επίσης 11 νέες εταιρείες και 12 πρόσωπα στον κατάλογο των οντοτήτων και των προσώπων των οποίων τα περιουσιακά στοιχεία έχουν «παγώσει» και στα οποία έχει απαγορευθεί η χορήγηση ταξιδιωτικών θεωρήσεων. 

Από την άλλη, οι ΗΠΑ θέτουν μπροστάρη την Τουρκία του Ερντογάν προκειμένου να ιδιοποιηθεί και να ηγηθεί το αντικαθεστωτικό μέτωπο της Συρίας. Δεν είναι τυχαίο ότι το πρόσωπο του Ερντογάν ήταν πρωτοσέλιδο τους Τάιμς, θέτοντας σοβαρή υποψηφιότητα για πρόσωπο της χρονιάς. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν μια σύγκρουση μεταξύ της Τουρκίας και της Συρίας, προκειμένου να αποκαθηλωθεί το καθεστώς Άσαντ και η Συρία να απεμπλακεί από το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Αυτό που χρίζει διερεύνησης είναι τα ανταλλάγματα που σίγουρα θα έχει η Τουρκία με την ανάμειξη της. Πέρα του ότι θα προσθέσει μία επιπλέον αραβική χώρα στο ιμπεριαλιστικό της άξονα. Τον Σεπτέμβριο, υπήρξε συμφωνία μεταξύ της Τουρκίας και της Γαλλίας προκειμένου να διευκολυνθούν η εφαρμογή των στρατηγικών σχεδίων της Γαλλίας στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα στη Συρία, το Ισραήλ και το Λίβανο. Σύμφωνα με την έκθεση της συμφωνίας, η Άγκυρα θα βοηθήσει στην ανατροπή του Άσαντ με την ενίσχυση της συριακής αντιπολίτευσης και το Παρίσι θα διευκολύνει την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ πριν από το τέλος του 2012. Ήδη η κυβέρνηση Ερντογάν έχει δώσει το πράσινο φως επιτρέποντας στα τουρκικά εδάφη να χρησιμοποιηθούν για την εκπαίδευση ένοπλες ομάδες ειδικών αποστολών του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.

Οι επόμενες μέρες είναι ιδιαιτέρως κρίσιμες. Όπως και να έχει οι εξεγερμένοι της Συρίας πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσουν ένα δικό τους κέντρο εξουσίας που θα βασίζεται αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις. Οφείλουν να παλέψουν τη ντόπια δικτατορία και τον ιμπεριαλισμό για γίνει ο λαός κυρίαρχος της Συρίας. Ειδάλλως η εξουσία θα επανέλθει στην ίδια τάξη και μάλιστα μεταλλαγμένη, καθώς θα έχει πέσει στα νύχια του ιμπεριαλισμού. Σε καμία περίπτωση η Συρία να γίνει μία χώρα που μέσω μίας λαϊκής εξέγερσης να περάσει και αυτή, όπως και η Λιβύη, στον δυτικό ιμπεριαλισμό.

Πέτρος Κοσμάς (Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 04/12/2011)


Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ

Το κείμενο του Σαλαμε Καϊλε που ακολουθεί, σε μετάφραση και επιμέλεια της Έλλης Καυκιά, διερευνά τα κοινωνικά αίτια της εξέγερσης στη Συρία. Ο συγγραφέας του είναι παλαιστίνιος. Γεννήθηκε το 1955 στη Βαγδάτη και έχει σπουδάσει Νομική και Πολιτικές Επιστήμες. Συμμετέχει ενεργά στους κοινωνικούς αγώνες, αρθρογραφεί στον Τύπο ενώ έχει γράψει και πολλά βιβλία μαρξιστικής Πολιτικής Οικονομίας που αναφέρονται στην παγκοσμιοποίηση κι άλλα που αναφέρονται στο σοσιαλισμό, το μαρξισμό, κ.λπ.  

Οικονομικός μετασχηματισμός

Τον τελευταίο καιρό η Συρία γνωρίζει εξεγέρσεις σε αρκετές πόλεις της, γεγονός που την καθιστά κομμάτι του αραβικού κόσμου, ο οποίος επίσης βιώνει πολλές εξεγέρσεις. Κάποιες από τις εξεγέρσεις αυτές κατόρθωσαν να νικήσουν, ενώ κάποιες άλλες αγωνίζονται ακόμη για τη νίκη. Αρχικά, αξίζει να σημειωθεί η βία με την οποία αντιμετωπίζονται αυτά τα κινήματα, με εκστρατείες για συλλήψεις δεκάδων χιλιάδων νεολαίων.

Η αποφασιστική αυτή αντίδραση του καθεστώτος είναι αποτέλεσμα του κινδύνου τον οποίον αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι του καθεστώτος, αφού, εξάλλου, γνωρίζουν την κατάσταση που επικρατεί στην Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη και την Υεμένη.

Tο θέμα, λοιπόν, δεν είναι ότι η Συρία είναι μια ακόμη εξεγερμένη αραβική χώρα. Ούτε είναι η επίδραση των αραβικών εξεγέρσεων, που οδήγησε τη νεολαία να παλέψει για στόχους τους οποίους ο κόσμος άλλοτε αμφισβητούσε. Ούτε ακόμη αυτό το κίνημα της νεολαίας στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Υεμένη, τη Λιβύη, το Μπαχρέιν, το Ομάν, την Ιορδανία, την Αλγερία και το Μαρόκο.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η Αραβική νεολαία είπε «ως εδώ» με την απογοήτευση. Ωστόσο, η ουσία είναι ότι οι συνθήκες των κατώτερων τάξεων του λαού είναι κοινές σε όλες τις προαναφερθείσες χώρες, παρά τα όσα λέγονται για διαφορές και κατατάξεις, κυρίως από πολιτική σκοπιμότητα.

Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιήθηκαν οξείες οικονομικές αλλαγές, πολύ βαθύτερες σε σχέση με εκείνες των προηγούμενων χρόνων της «οικονομικής μεταρρύθμισης» που ξεκίνησε το 1986.

Οι ίδιες νέες αλλαγές πραγματοποιήθηκαν επίσης στην Τυνησία και την Αίγυπτο. Βιομηχανίες όπως αυτή των ακινήτων (real estate) και του τουρισμού, ο τραπεζικός τομέας αλλά και ο τομέας των εισαγωγών, απέκτησαν τεράστιο ρόλο, σε βάρος της τοπικής παραγωγής και με αποτέλεσμα τον μαρασμό της.

Αυτές οι αλλαγές οδήγησαν με τη σειρά τους στην περιθωριοποίηση μεγάλου κομματιού των λαϊκών τάξεων, είτε λόγω της ανεργίας (30% της εργατικής τάξης), είτε λόγω των χαμηλών μισθών, αντίθετα με τις τιμές των διεθνών πια (και όχι ντόπιων) προϊόντων, οι οποίες ανέβαιναν μαζικά και βέβαια εξαιτίας και της μονοπώλησής τους από την άρχουσα τάξη. Ο πλούτος συγκεντρώθηκε στις τάξεις των λίγων, οικείων του καθεστώτος, οι οποίοι πλούτισαν και έκτοτε μονοπωλούν όλα τα είδη των κερδοφόρων σχεδίων ενώ ελέγχουν και τη «μαύρη αγορά».

Σύμφωνα με επίσημες κυβερνητικές έρευνες, ο μέσος μισθός στη Συρία ανέρχεται στις 11.000 λίρες (220 δολάρια) και ο κατώτατος στις 7.000 λίρες, τη στιγμή που βάσει του πιο μετριοπαθούς υπολογισμού, ο ελάχιστος απαιτούμενος για την επιβίωση, ο βασικός μισθός, δεν μπορεί να είναι κατώτερος από 31.000 λίρες (620 δολάρια), ποσό τρεις φορές μεγαλύτερο από το σημερινό μισθό. Οι έρευνες επίσης λένε ότι ο κατώτατος μισθός για να ζήσει κάποιος στη Δαμασκό είναι 40.000 λίρες (800 δολάρια).

Αυτή ακριβώς η κατάσταση εξηγεί τη δυσαρέσκεια στους κόλπους διαφόρων κομματιών της κοινωνίας, το αίσθημα της αδυναμίας να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες διαβίωσης και αυτή βέβαια είναι ακριβώς η ιδανική συνθήκη για κάθε λαϊκό ξεσηκωμό -έκρηξη που οδηγεί σε επανάσταση.

Ένα κίνημα χωρίς διακρίσεις

Μελετώντας τις συνέπειες του «ανοίγματος» της οικονομίας και του μονοπωλιακού ελέγχου των εισαγωγών, ανακαλύπτουμε ότι οι αυξανόμενες τιμές του πετρελαίου, τα τελευταία δύο χρόνια, οδήγησαν σε μια φοβερή κατάρρευση του αγροτικού τομέα, μετατρέποντας τη Συρία, που ήταν ο εξαγωγέας των καλύτερων ποικιλιών, σε ένα κράτος που εισάγει σιτάρι. Η εξαγωγή βάμβακος επίσης έφτασε σε τέλμα, ενώ ολόκληρες αγροτικές περιοχές συνετρίβησαν (όπως η Αλ Τζαζίρα, στα βορειοανατολικά της χώρας), πάνω από 1 εκατομμύριο αγροτών μετανάστευσαν στη Δαμασκό και στην πόλη Οράν (νότια Συρία) και άλλες πόλεις.

Η ίδια τραγωδία συνέβη και στη βιομηχανία υφασμάτων, ιδιαίτερα όταν οι τιμές των πρώτων υλών και των καυσίμων ανέβηκαν λόγω των μονοπωλίων, που στόχευαν σε μεγαλύτερα κέρδη, και βέβαια λόγω εισαγωγής ανταγωνιστικών κινέζικων και τούρκικων προϊόντων.

Περαιτέρω, ενδεικτική είναι η κατάρρευση του εκπαιδευτικού συστήματος και του συστήματος υγείας, η διαφθορά, ο διαλυμένος δημόσιος τομέας έπειτα από χρόνια λεηλασίας και ηγεσίας του από ανίκανους διευθυντές, οι οποίοι εξυπηρετούσαν τα στενά προσωπικά τους συμφέροντα και συνέστησαν τη «νέα τάξη» των επονομαζόμενων «νέων επιχειρηματιών», η οποία σήμερα έχει τον απόλυτο έλεγχο της οικονομίας, μιας οικονομίας των υπηρεσιών.

Παραδόξως, τα αραβικά καθεστώτα μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό. Όλα αυτά τα καθεστώτα μοιάζουν με εταιρεία της αστυνομίας, με τους λίγους να ελέγχουν τον πλούτο, να ασχολούνται με την αγορά ακινήτων και με υπηρεσίες και να βγάζουν πολλά λεφτά, και βέβαια με χαρακτηριστικό την οικογενειοκρατία.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι οι δικαιολογίες του καθεστώτος ότι τάχα είναι «αντι-ιμπεριαλιστικό» ή σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, δεν πιάνουν ούτε έχουν κανένα νόημα, τη στιγμή που οι άνθρωποι του καθεστώτος διάρθρωσαν την οικονομία της χώρας έτσι ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Τα συμφέροντα αυτά προώθησαν τη χρηματιστηριακή αγορά και τις τράπεζες, για να καταστρέψουν κάθε παραγωγική οικονομία και για να λεηλατήσουν την περιουσία του λαού, όλα αυτά δηλαδή που ο λαός κέρδισε έπειτα από δεκαετίες δουλειάς.

Επιπλέον, δεν υπάρχει κανένα νόημα στη χρησιμοποίηση της πολιτικής και της συνωμοσιολογίας σαν δικαιολογίας αυτού του καθεστώτος. Η οικονομία εκλάπη και ο λαός εξαθλιώθηκε από ένα καθεστώς στηριγμένο σε δικτατορική βάση. Σαν αποτέλεσμα, μια δικτατορία ήταν απαραίτητη γι’ αυτούς, ώστε να διευκολυνθούν στη λεηλασία και να διασφαλίσουν την παραμονή τους στην εξουσία. Όμως όταν η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου παύει να υφίσταται, ο κόσμος απλά ξεσηκώνεται. Ο λαός δεν θέλει να πεθάνει ήσυχα μες στη σιωπή. Ο λαός εδώ θέλει εξίσου και ψωμί και ελευθερία, και έχει γίνει ο κύριος παράγοντας. Η κατάσταση εδώ χρειάζεται πραγματική αλλαγή στο οικονομικό επίπεδο, όπως επίσης και στο πολιτικό σύστημα.

Παρόλο που εντοπίζει κανείς κυρίως νεολαία να διαδηλώνει στην πρώτη γραμμή, κανένα από τα αραβικά εξεγερτικά κινήματα δεν έχει γνωρίσει διακρίσεις μεταξύ της μιας ή της άλλης τάξης, ούτε καν στο επίπεδο των ηλικιών. Όταν ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους, συγκεντρώνεται αυθόρμητα, ίσως έπειτα από ένα ισχυρό επεισόδιο ή μια ιδιαίτερη περίπτωση, ωστόσο δεν πηγαίνει κατά τάξεις. Απλώς κόσμος συγκεντρώνεται άξαφνα, δεδομένου ότι όλοι υποφέρουν από το κοινό πρόβλημα.

Στη Συρία, η νεολαία των φτωχών - εξαθλιωμένων τάξεων ή και από τη φτωχομεσαία τάξη, ξεκίνησε τα κινήματα, επηρεασμένη από τις αραβικές εξεγέρσεις (Τυνησία, Αίγυπτος και έπειτα Λιβύη) σε πρώτη φάση για την απελευθέρωση από την καταπίεση.

Ήταν ωστόσο πολύ περιορισμένα και δεν κατάφεραν να εγκαθιδρύσουν ένα δυνατό κίνημα. Στην Ντεράα (νότια Συρία) η κατεστραμμένη από τη μαφία επαρχία επέδρασε πραγματικά άσχημα στην περιοχή, κυριεύοντας τη γη προφασιζόμενη ότι πρόκειται για σύνορα σύμφωνα με το διεθνή νόμο υπ’ αριθμ. 49. Η κατάσταση εκεί εξελίχθηκε αρκετά δυναμικά μετά και από την άγρια καταστολή των ανθρώπων, οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν ενάντια σε αυτή την κατάσταση.

Ξεκίνησαν λοιπόν τα κινήματα, αρχικά, από τις περιοχές τις επαρχίας, από τη Δούμα και τα προάστια της Δαμασκού, ως την Μπάνιας και το Τελ-Καλάκχ, το Ιντλέμπ και την Τζιζρ Αλ Σουγκούρ, αλλά και μερικές μεγάλες πόλεις ενεπλάκησαν επίσης, μεταξύ των οποίων η Λατάκεια (ή Λαοδίκεια), η Χομς, η Ντάιρ εσ-Τσόρ, η Αλ-Καμισλί και η Χάμα.

Μερικές περιοχές της επαρχίας δεν συμμετείχαν.

Βίαιες αναδιαρθρώσεις πίσω από την έκρηξη

Η ταυτότητα του απελευθερωτικού κινήματος

Πρωταγωνιστές της εξέγερσης στη Συρία είναι απελπισμένοι εργάτες, ξεκληρισμένοι αγρότες και άνεργοι.

Τα υπό συγκρότηση κόμματα απευθύνονται στην κοινωνική και πολιτική ελίτ όπου επιδιώκουν να αποκτήσουν βάσεις

με αποτέλεσμα να αποκόβονται από τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό.

Η απάντηση στο ερώτημα για την τοπικότητα του κινήματος βρίσκεται στην οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε κατά τα περασμένα χρόνια. Το άνοιγμα της οικονομικής πολιτικής που επιβλήθηκε την τελευταία δεκαετία, οδήγησε σε απώλεια της «ισότητας των ευκαιριών» εξαιτίας των εισαγόμενων προϊόντων και επέδρασε στη σχέση μεταξύ τιμών και μισθών. Η εισβολή των εισαγόμενων προϊόντων έθεσε την αγροτική παραγωγή υπό μεγάλη πίεση. Οι υψηλές τιμές των σπόρων, των λιπασμάτων και των καυσίμων και η συνακόλουθη «προβολή» τους πάνω στα προϊόντα, είχαν ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση υψηλών τιμών για τα ντόπια αυτά προϊόντα, κατάσταση που η αγορά δεν μπορούσε να σηκώσει, από τη στιγμή που οι μισθοί ήταν και είναι χαμηλοί ούτως ή άλλως.

Όλα τα παραπάνω αντανακλούν την κατάρρευση, η οποία συνοδεύτηκε και από τον αντίκτυπο φυσικών φαινομένων, όπως η λειψυδρία. Τα παραπάνω οδήγησαν στην εξάπλωση της φτώχιας σε ολόκληρες περιοχές της επαρχίας και στη μετανάστευση περισσότερων του ενός εκατομμύριου αγροτών, οι οποίοι ήλθαν από τη συριακή κοιλάδα της Τζαζίρα να ζήσουν στις πόλεις.

Το ίδιο συνέβη, εξάλλου, σε μερικούς βιομηχανικούς τομείς. Στην κλωστοϋφαντουργία για παράδειγμα, οι εισαγωγές από την Κίνα και την Τουρκία πραγματοποιούνται σε βάρος της ντόπιας παραγωγής την οποία ανταγωνίζονται αθέμιτα και αυτό είναι συνέπεια της πολιτικής του καθεστώτος.

Το χάσμα μεταξύ τιμών και μισθών απέκλεισε μια ευρεία τάξη εργατών και αγροτών από καλές συνθήκες ζωής (οι κατώτατοι μισθοί στο Δημόσιο ήταν 6.000 λίρες, λιγότερα από τον ιδιωτικό τομέα) ενώ οι τιμές διαμορφώθηκαν ισότιμα με τις διεθνείς τιμές (ιδιαίτερα στα προϊόντα πρώτης ανάγκης) και μερικές φορές οι τιμές ήταν πιο ακριβές από τις αντίστοιχες διεθνείς, λόγω των μονοπωλίων των αρχών των εμπόρων - καρτέλ.

Από τη στιγμή που βασικά και δευτερεύοντα προϊόντα εισάγονταν, μια μεγάλη διαταραχή του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών τάξεων συντελέστηκε, η οποία αποτυπώθηκε στη διάρθρωση της οικονομίας, όπου η ρευστότητα περιορίστηκε στους «νέους επιχειρηματίες».

Η κατάρρευση της γεωργίας γέννησε ένα μεγάλο κίνημα ανθρώπων στην επαρχία και τις κοντινές πόλεις (Ντεράα, Χομς, Χάμα και Καμισλί). Το κίνημα αυτό έχει χαρακτηριστεί ως αγροτικό, αφού περιλαμβάνει μικροϊδιοκτήτες και μερικές φορές ιδιοκτήτες της μεσαίας τάξης και ίσως και μεγαλοϊδιοκτήτες (σχετικά με τα όρια της ιδιοκτησίας εν γένει).

Ωστόσο, δεν έχουμε ακόμα ζήσει το κίνημα των εργατών, οι οποίοι εργάζονται στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα. Οι εργάτες δεν έχουν ακόμη πάρει μέρος ως «εργάτες», παρόλο που συμμετέχουν ατομικά στις διαδηλώσεις. Οι κυβερνητικοί υπάλληλοι φαίνεται να φοβούνται και παρά τους αστείους μισθούς τους, ο φόβος μήπως χάσουν τις δουλειές τους, οδήγησε στην περιορισμένη συμμετοχή τους στις αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις.

Κατ’ αυτό τον τρόπο εξηγείται και το μεγάλο ποσοστό του κόσμου που συμμετέχει. Πρόκειται για εξαθλιωμένο κόσμο, ο οποίος υποφέρει από την ανεργία (πάνω από 30% του πληθυσμού, ειδικά στους νέους) και από τους πολύ χαμηλούς μισθούς.

Τα πολιτικά κόμματα, ειδικά εκείνα της αντιπολίτευσης, απομονώθηκαν από τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να περιοριστούν σε ένα μικρό αριθμό πόλεων - ανθρώπων. Αυτό, εξάλλου, είναι το πρόβλημα των πολιτικών κομμάτων: Το γεγονός ότι περιορίζονται εξαιτίας της καταστολής, αλλά επίσης και εξαιτίας των υποκειμενικών κρίσεών τους. Για παράδειγμα, αποφεύγουν τις κατώτερες τάξεις, για να συμπεριλάβουν μόνο «ελίτ» ανθρώπων από τις πόλεις, με αποτέλεσμα να γίνονται φιλελεύθερα κόμματα κατά τα προηγούμενα χρόνια και να ενδιαφέρονται μονάχα για τη δημοκρατία. Αυτό δείχνει και τι ζητάνε τώρα και για τι πραγματικά παλεύουν αυτά τα κόμματα, παρά τα συνθήματά τους.

Η πτώση του καθεστώτος σημαίνει απαραίτητα την ανατροπή της οικονομικής διάρθρωσης επίσης, η οποία προκάλεσε την κατάρρευση της οικονομίας και την επακόλουθη καταστροφή του πλούτου, που συνεπάγεται ανεργία, φτώχεια και χαμηλό επίπεδο συστήματος εκπαίδευσης και υγείας-πρόνοιας.

Στη Συρία το αίτημα για πτώση της κυβέρνησης ακούστηκε μετά από λίγες μέρες από τη στρατιωτική επέμβαση στην Ντεράα, κατά της βίας και των δολοφονιών των ειρηνικών διαδηλωτών και έπειτα απλώθηκε και σε άλλες πόλεις.

Ως εκ τούτου, το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση» έχει μια πολύ συγκεκριμένη οικονομική - πολιτική έννοια. Ο λαός στην Ντεράα ξεκίνησε έχοντας τοπικά αιτήματα, μεταξύ των οποίων και συνθήματα κατά της κυριαρχίας της γης τους από τους ανθρώπους της εξουσίας. Το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση» χρησιμοποιήθηκε, παρά το πολύ ευρύ και γενικό του νόημα και περιέλαβε όλα τα αιτήματα, εκτός από εκείνο της ελευθερίας, επειδή το «περί ελευθερίας» σύνθημα θεωρείται ότι χρησιμοποιείται μοναχά κατά της απολυταρχίας.

Είναι αλήθεια ότι η συριακή εξέγερση δεν έχει στόχους; Υπήρξαν μεγάλοι φόβοι λόγω αυτής στη συσκότισης, ιδιαίτερα από τότε που τα γενικά συνθήματα στις διαδηλώσεις δεν έθεταν κάποια διεκδίκηση ή κάποιο στόχο. Αυτό οδήγησε σε φόβους και παρερμηνείες, του τύπου «πρόκειται μόνο για αίτημα αντικατάστασης της κυβέρνησης αυτής με μια άλλη, ακόμα και πίσω από το αίτημα για “ελευθερία”».

Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για ένα ζήτημα από το οποίο υποφέρει η συριακή εξέγερση, ιδιαίτερα από το «θρησκευτικό ίχνος» που βρίσκει κανείς στα συνθήματα. Αυτό όμως δεν είναι ακριβές, αφού στην ουσία πρόκειται μόνο για αποτέλεσμα της αυθόρμητης έκφρασης της φτωχής νεολαίας, η οποία είναι αποκλεισμένη και αποκομμένη από την πολιτική και τον πολιτισμό εδώ και πολλές δεκαετίες.

Από την άλλη πλευρά, δεν είναι λογικό να πιστεύει κάποιος ότι η νεολαία υφίσταται όλη αυτή την αιματηρή βία χωρίς λόγο, αυτό είναι προφανές.

Η κατάσταση μπορεί να έδειξε ότι αυτή η νεολαία δεν έχει στόχο, παρά μόνο την «ελευθερία» που δεν σημαίνει και τίποτα, αν δεν οριστεί σαφώς. Λογικό είναι: Η εξέγερση που στοχεύει να πέσει το καθεστώς, αντανακλά τα αιτήματα του κόσμου που συμμετέχει, του κόσμου από τις εξεγερμένες κοινωνικές τάξεις, ειδικά της φτωχής νεολαίας. Η χρήση του συνθήματος «κάτω η κυβέρνηση» μπορεί να μπερδεύει, παρόλο που είναι σαφές ότι η αλλαγή στοχεύει στην ικανοποίηση των συμφερόντων του λαού που αγωνίζεται και παλεύει, διαφορετικά είναι μια άχρηστη πάλη.

Αυτό το μπερδεμένο ζήτημα, οδηγεί στο να ερμηνεύονται η εξέγερση στη Συρία και η πάλη για την ελευθερία, ως πολιτικές πλευρές, διάκριση που χρησιμοποιεί προς όφελός της η αντιπολίτευση σήμερα. Αγνοούν τα πραγματικά προβλήματα τα οποία οδήγησαν σε αυτή την εξέγερση. Κάποιοι μάλιστα από την ελίτ της συριακής αντιπολίτευσης τώρα αρνούνται ότι οικονομικοί λόγοι ωθούν τον κόσμο που συμμετέχει, σαν αυτό το κίνημα να ξεκίνησε από μόνη την ανάγκη για ελευθερία και αξιοπρέπεια, και σαν να έχει μοναδικό στόχο να απελευθερώσει. Αυτές οι τάξεις που υποκρίνονται, έχουν μεγάλη έγνοια να διαφυλάξουν την οικονομική διάρθρωση στην περιοχή ως έχει ή ίσως με μικρές βελτιώσεις. 

Αναζητούν επίσης μια πιο φιλελεύθερη οικονομία, παρόλο που η απελευθέρωση της οικονομίας έφερε την επιδείνωση των όρων ζωής των ανθρώπων και τους οδήγησε στη συνέχεια να κινητοποιηθούν και να επαναστατήσουν ενάντια σε όλες αυτές τις αφόρητες συνθήκες.

Υπάρχει λοιπόν ήδη σύγκρουση, σχετικά με την εξέγερση, πριν ακόμη αυτή νικήσει.

Στόχοι της εξέγερσης

Νέα οικονομική οργάνωση

Θα μπορούσαμε εύκολα να περιγράψουμε τα βασικά ζητήματα της ανεργίας, των μισθών, της υγείας-πρόνοιας και της στέγασης, ως τα βασικά προβλήματα από τα οποία μαστίζεται η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας και οι άνθρωποι που βγαίνουν στους δρόμους. Τα προβλήματα αυτά είναι το αποτέλεσμα των οικονομικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν τα τελευταία είκοσι χρόνια και μετέτρεψαν την οικονομία σε οικονομία βασισμένη στις υπηρεσίες. Η διάλυση της γεωργίας και της βιομηχανίας ήρθε ως αποτέλεσμα της πολιτικής του «ανοίγματος», η οποία με τη σειρά της οδήγησε σε αθέμιτο ανταγωνισμό, πέρα από την κλοπή και την κακοδιαχείριση τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες.

Άρα, είναι αδιανόητο να προσποιούνται κάποιοι ότι τα αιτήματα για δουλειά, κατώτατο μισθό, δωρεάν παιδεία, στέγαση και υγεία- κοινωνική πρόνοια δεν είναι τα πραγματικά αιτήματα του λαού ο οποίος παλεύει και να προσπαθούν να βάλουν τέρμα στη μάχη οι ίδιοι. Τα αιτήματα αυτά είναι οι βασικές διεκδικήσεις για το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου που διαμαρτύρεται. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και οι ελίτ μπορούν να τα αγνοούν προσωρινά, αλλά ο λαός δεν θα μπορούσε, αφού αυτά τα αιτήματα είναι η καρδιά του κοινωνικού κινήματος και η βάση για να επιτευχθεί ένα σταθερό κράτος. 

Ακόμη κι αν οι ελίτ κατορθώνουν να αγνοούν αυτά τα αιτήματα λόγω της έλλειψης πολιτικής αντιπροσώπευσης και επειδή τα πρόσφατα πολιτικά κόμματα χαρακτηρίζονται ως φιλελεύθερα δημοκρατικά, η «ψυχή» του λαού που θα σπάσει το τωρινό καθεστώς, είναι ικανή να σπάσει οτιδήποτε θα μπορούσε να τους παραπλανήσει.

Περαιτέρω, η αλλαγή της οικονομικής οργάνωσης είναι κομβικό ζήτημα σε αυτό το κίνημα και στα υπόλοιπα αραβικά κινήματα. Είναι ο κύριος ρόλος (λέω κύριος και όχι καθοριστικός, γιατί αυτό θα μπορούσε να τρομάξει τους φιλελεύθερους) που το κράτος πρέπει να παίξει, για να προστατέψει την αγορά από τον αθέμιτο ανταγωνισμό και να απασχολήσει το εργατικό δυναμικό.

Εντούτοις, η παραπάνω εξήγηση δεν περιορίζει τους στόχους του κινήματος και παρά το γεγονός ότι η αλλαγή της οικονομικής οργάνωσης επιβάλλει το χαρακτήρα και τα εργαλεία της εξουσίας, η «τάση για δημοκρατία» δεν είναι κάτι περίεργο, αλλά είναι γνήσια στις τάξεις της κοινωνίας, ιδιαίτερα στη μεσαία τάξη. Με βάση όμως αυτή την «τάση για δημοκρατία», το κίνημα μπορεί μόνο να οδηγήσει σε αστικό δημοκρατικό καθεστώς. Αυτό είναι απαραίτητο, είναι ένας στόχος που η εξέγερση θα μπορούσε να πετύχει, αλλά θα πρέπει να είναι ένα αληθινό, ένα πραγματικό δημοκρατικό κράτος πολιτών, χωρίς απάτες και παραμορφωμένες δημοκρατίες, που δεν θα βασίζεται στην ιθαγένεια και την θρησκεία (όχι κοσμικό), αλλά θα είναι χτισμένο πάνω στη λαϊκή βούληση.

Συμπερασματικά, η συριακή εξέγερση έχει πολύ συγκεκριμένους στόχους, ακόμη και αν τα συνθήματα δεν τους αποτυπώνουν και παρά τις εκδοχές των ελίτ και της αντιπολίτευσης για αυτούς τους στόχους. Το δικαίωμα στη δουλειά, τους μισθούς για να καλύπτονται οι βιοτικές ανάγκες, η δωρεάν και πραγματική παιδεία, η δωρεάν υγεία, η στέγαση, το δημοκρατικό πολιτικό κράτος, τα υψίπεδα του Γκολάν (τα εδάφη τα οποία κατέλαβε το Ισραήλ από τη Συρία κατά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967 και που ακόμα παραμένουν υπό ισραηλινή κατοχή) εν τέλει και περαιτέρω η υιοθέτηση μιας στάσης κατά του ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού.

Αυτό που απαιτείται είναι ένα οικονομικό κοινωνικό πολιτικό σύστημα σε αντικατάσταση και αυτό σημαίνει σύγκρουση με όλες τις φιλελεύθερες τάξεις που υιοθετούν τον ίδιο υπάρχοντα οικονομικό τρόπο οργάνωσης, μετά από την απομάκρυνση της κυρίαρχης προς το παρόν τάξης. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο με αυτή την τάξη, αλλά επίσης με την οικονομική οργάνωση η οποία βασίζεται στο «άνοιγμα» και η οποία μετατρέπει την οικονομία σε οικονομία υπηρεσιών/εισαγωγών.

Πηγή

Με το βλέμμα στο Ισραήλ

Ραγδαίες είναι οι εξελίξεις στην Κύπρο το τελευταίο διάστημα ύστερα από την κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων που αναπτύσσεται στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Φυσικά η αιχμή του δόρατος αποτελεί ο ενεργειακός πλούτος της περιοχής και η εκμετάλλευσή του. Η αντιδραστική στροφή στην εξωτερική τους πολιτική που θεμελιώνουν το Ισραήλ, ως την κύρια πλέον «εγγυήτρια δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας», ανάγκασαν τον υπουργό Εξωτερικών του Λιβάνου, Αντνάν Μανσούρ, να πραγματοποιήσει μονομερή επίσκεψη στην Λευκωσία. Αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι η συγκεκριμένη επίσκεψη πέρασε στα ψιλά γράμματα της ελληνοκυπριακής ειδησεογραφίας.

Σκοπός αυτής της επίσκεψης ήταν να ζητηθούν εξηγήσεις από την Κύπρια ομόλογό του Ερατώ Κοζάκου–Μαρκουλλή, που το Ισραήλ σε συνεργασία με την Κυπριακή Δημοκρατία στην μεταξύ τους ΑΟΖ, παραβιάζουν έκταση 860 τετραγωνικών χιλιομέτρων από τα κυριαρχικά δικαιώματα του Λιβάνου. Υπενθυμίζεται ότι ο Λίβανος έχει ήδη αρνηθεί να επικυρώσει διά του κοινοβουλίου του, την συμφωνία που υπέγραψε με την Κυπριακή Δημοκρατία το 2006, με την οποία καθορίζεται η ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών. 

Με επίσημη να ανακοίνωση προ δύο μηνών απαιτεί το πάγωμα των ερευνών για υδρογονάνθρακες από την Κύπρο και το Ισραήλ στο «Οικόπεδο 12». Ο υπουργός Ενέργειας του Λιβάνου, Γκέμπραν Μπαζίλ, είχε δηλώσει τότε πως «η συμφωνία της Κύπρου με το Ισραήλ για τις έρευνες απειλεί τις σχέσεις της με τον Λίβανο». Ενώπιον του κύπριου πρέσβη, Όμηρου Μαυρομμάτη στη Βηρυτό, είχε απαιτήσει από την κυβέρνηση Χριστόφια «να διορθώσει το λάθος που έκανε στην συμφωνία με το Ισραήλ καθώς ο Λίβανος δεν θα είναι επιεικής με οποιαδήποτε χώρα παραβιάζει πλέον την κυριαρχία του».

Η εξωτερική πολιτική της Κύπρου, θα οδηγήσουν σε μελλοντικά αδιέξοδα όπως το τίναγμα στον αέρα των παραδοσιακών σχέσεων της μεγαλονήσου με την χώρα των κέδρων και με την Παλαιστίνη, υποθηκεύοντας την πάλη της ενάντια στην τουρκική κατοχή στο βόρειο τμήμα της. Ενδεικτικό αυτού αποτελούν οι δηλώσεις του Τούρκου υπουργού, αρμόδιος για θέματα ΕΕ, Εγκεμέν Μπαγίς που δήλωσε «ότι η Τουρκία πλέον είναι μία ισχυρή περιφερειακή δύναμη σε όλους τους τομείς και ότι υπάρχουν πολλές χώρες που περιμένουν ένα μήνυμα από μας για να αναγνωρίσουν το ψευδοκράτος και να ξεκινήσουν διπλωματικές σχέσεις μαζί του». 

Παράλληλα, η Τουρκία προτείνει μέσω του Μπαγίς μία ρύθμιση τύπου Ταϊβάν, με το άνοιγμα των λιμανιών, των αεροδρομίων και του εναέριου χώρου της. Εάν ένα αεροσκάφος μίας ευρωπαϊκής εταιρείας προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της κατεχόμενης Τύμπου, αυτό -σύμφωνα με τον Μπαγίς- θα είναι μια εμπορική σχέση. Παράλληλα, ο τ/κ ηγέτης Ντερβίς Έρογλου δήλωσε ότι, αν τελικά βρεθεί πετρέλαιο ανοιχτά της κατεχόμενης Αμμοχώστου, θα ενισχυθεί η θέση της τουρκικής πλευράς στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό.

Πέτρος Κοσμάς (Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 04/12/2011)

Δεκέμβρης ’44: “Αυτά τα κόκκινα σημάδια είναι από αίμα…”

Του ΤΑΣΟΥ ΚΑΤΙΝΤΣΑΡΟΥ (πηγή Βαθύ Κόκκινο)

3 του Δεκέμβρη σήμερα, ας θυμηθούμε ένα σπουδαίο κατά τη γνώμη μας κείμενο του Τάσου Κατιντσάρου. (Ανάλογο κείμενο για τον Άρη Βελουχιώτη είχαμε αναρτήσει στο μπλογκ και στην ιστοσελίδα μας) 

Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης (1975-1976), η οργάνωση Κόμμουνιστικη Οργάνωση Μαχητής στην οποία συμμετείχε και ο σύντροφος Τάσος, γέμιζε την Αθήνα κάθε τέτοια μέρα με αφίσες: «Ζήτω ο κόκκινος Δεκέμβρης!» Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, υπάρχουν ακόμα σπίτια στις προσφυγικές γειτονιές που έχουν σημάδια από τις σφαίρες, ακόμα και μισοσβησμένα συνθήματα του Δεκέμβρη. Στο Δουργούτι υπήρχαν στις προσφυγικές πολυκατοικίες του ’36, μέχρι αυτές να βαφτούν πρόχειρα και να «ευπρεπιστούν» για τις ανάγκες της Ολυμπιάδας… Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας υπάρχουν ακόμη. Ο λόγος όμως στον Τάσο:

Υπάρχουν σελίδες της σύγχρονης ιστορίας που καίνε… Υπάρχουν γεγονότα που δεν γίνονται λαϊκό ανάγνωσμα ούτε εικονογραφούνται σε περιοδικά ποικίλης ύλης… Υπάρχουν ταξικές συγκρούσεις όπου ήρωες είναι οι ίδιες οι λαϊκές μάζες και όχι «μυθικά» πρόσωπα…

Δεν είναι η επετειομανία της εποχής που μας αναγκάζει να σκύψουμε πάλι απάνω από τον Κόκκινο Δεκέμβρη του ’44. Είναι η θέλησή μας να συνεχίσουμε τον αγώνα για τη νικηφόρα επανάσταση που δεν θα χαθεί μέσα από νέες Βάρκιζες: γι’ αυτό είναι απαραίτητη η μάχη της μνήμης ενάντια στη λήθη, γι’ αυτό είναι απαραίτητη η επανασύνδεσή μας με τα κορυφαία γεγονότα του ελληνικού επαναστατικού κινήματος.

Το πλαίσιο

Αναμφισβήτητα, ο Δεκέμβρης του ’44, αποτελεί την πιο μεγάλη ιστορική στιγμή για το ελληνικό επαναστατικό κίνημα. Έχοντας διεξαγάγει έναν τιτάνιο τρίχρονο αγώνα ενάντια στους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές και τα ντόπια στηρίγματά τους, ο ελληνικός λαός δεν δίστασε να σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης πρώτος σ’ ολόκληρο τον κόσμο, προτού ακόμα τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Το Δεκέμβρη του ’44 τέθηκε το πρόβλημα που βάζει κάθε επανάσταση: Ποιος κυβερνάει ποιον; Σ’ αυτό το ερώτημα οι Έλληνες αγωνιστές απάντησαν με το αίμα τους.
Αυτή ήταν η κοινωνική επανάσταση που τόσο ήθελαν να ξεχάσουν οι επικεφαλής του λαϊκού κινήματος, η οποία μπήκε στην ημερήσια διάταξη στο τέλος του ’44.

Η Μάχη της Αθήνας και η τραγική κατάληξή της δεν είναι ένα ξαφνικό και ανεξήγητο γεγονός. Είναι αποτέλεσμα και ποιοτικό άλμα μιας ποσοτικής συσσώρευσης αγώνων και μαχών ενός μεγαλειώδους κινήματος, του μεγαλύτερου αντιστασιακού κινήματος της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και το οριακό σημείο μιας σειράς λαθών και συμβιβασμών, υποχωρήσεων και ξεπουλημάτων που έκανε η ηγεσία του ΚΚΕ.

Ενώ η εργατική τάξη και ο πληθυσμός της υπαίθρου τρία χρόνια πάλευαν ενάντια στους χιτλερικούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους, έχοντας ως όραμα τους μια Ελλάδα απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, από την «ξένη ακρίδα» και το φασισμό, το ΚΚΕ, κορμός και εγκέφαλος αυτού του αγώνα, δεν έδωσε επαναστατική προοπτική στη λαϊκή πάλη, την περιόρισε στα ασφυχτικά πλαίσια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, αναζητώντας μια αλλαγή στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος που θα του έδινε μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και μια σημαντική θέση στην πολιτική ζωή του τόπου.

Οι ρίζες

Οι ρίζες αυτής της πολιτικής αναμφισβήτητα βρίσκονται στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1934, όπου η διορισμένη από τη Γ’ Διεθνή, ηγεσία υπό τον Ν. Ζαχαριάδη τροποποιεί για πρώτη φορά το πρόγραμμα του κόμματος και αλλάζει το χαρακτήρα της επερχόμενης ελληνικής επανάστασης, από σοσιαλιστικό σε αστικοδημοκρατικό.

Αυτή η πολιτική, που προπολεμικά οδήγησε στο Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, στη θέση της λαϊκομετωπικής αντίληψης που κυριάρχησε και στην ολοκληρωτική διάλυση του κόμματος από τη δικτατορία του Μεταξά, κατά τη διάρκεια της Αντίστασης, οδηγεί την ηγεσία του ΚΚΕ, ενώ ουσιαστικά είναι η μόνη μαχόμενη πολιτική δύναμη στην κατεχόμενη Ελλάδα και συγκεντρώνει την ενθουσιώδη λαϊκή υποστήριξη, ν’ αναζητάει συνεχώς συμμαχίες με χρεοκοπημένα αστικά ραμολιμέντα και να υπογράφει ατιμωτικές συμφωνίες, όπως αυτές του Λιβάνου (Μάης του ’44) και της Γκαζέρτας (Σεπτέμβρης του ’44).

Στο Λίβανο, αποδεχόμενοι το σχηματισμό κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό τον Παπανδρέου και παίρνοντας 7 υπουργεία, παρέδωσαν την εξουσία ουσιαστικά στην αστική τάξη. Δέχτηκαν τη δημιουργία Εθνικού Στρατού (τη διάλυση δηλαδή του ΕΛΑΣ) και μαζί με τους συνωμότες του Καΐρου χαρακτήρισαν την εξέγερση των Ελλήνων στρατιωτών και ναυτών στη Μέση Ανατολή ως «έγκλημα εναντίον της πατρίδος» (!) αφιερώνοντας ολόκληρη παράγραφο για να αναφέρουν ότι «εις την ύπαιθρον θα διασφαλιστεί η τάξις, η προσωπική ασφάλεια και η πολιτική ελευθερία», ανοίγοντας έτσι το δρόμο για να χαρακτηριστεί στη συνέχεια «τρομοκρατικό» το έργο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στις απελευθερωμένες περιοχές!

Στη Γκαζέρτα, νομιμοποίησαν προκαταβολικά την εγγλέζικη επέμβαση, βάζοντας τον ΕΛΑΣ κάτω από τις διαταγές του Σκόμπυ!!

Έτσι ευνουχίστηκε το πιο δυνατό απελευθερωτικό κίνημα της Ευρώπης, που αριθμούσε πάνω από 1.500.000 οργανωμένα μέλη, μ’ έναν εμπειροπόλεμο στρατό 200.000 αντρών κι είχε στο πλευρό του την πλειοψηφία του ελληνικού λαού!!

Το ξεκίνημα

Με τον ερχομό του Παπανδρέου στην Ελλάδα, η τραγωδία μπήκε στην τελευταία της πράξη.
Η πρώτη δουλειά της κυβέρνησης ήταν ο διορισμός του γνωστού φασίστα και χίτη στρατηγού Σπηλιωτόπουλου ως στρατιωτικού διοικητή της Αθήνας. Ο Παπανδρέου διασκεδάζει τις έντονες διαμαρτυρίες των ΚΚΕ-ΕΑΜ… διαβεβαιώνοντάς τους πως όλα θα πάνε καλά!!

Οι φασίστες, οι χίτες, οι γερμανοτσολιάδες, οι δοσίλογοι, όλα τα κατακάθια της κοινωνίας, κάτω από την κάλυψη των εγγλέζικων στρατευμάτων, αναθαρρεύουν και προκαλούν. Τα ξενοδοχεία της Ομόνοιας γίνονται φασιστικές σφηκοφωλιές.

Η οργή του λαού μεγαλώνει. Το σύνθημα «θάνατος στούς προδότες» γεμίζει τους τοίχους των πόλεων, γίνεται κεντρικό σύνθημα του ελληνικού λαού.

Τελικά την 1 Δεκέμβρη σκάει η «βόμβα»! «Ο αρχιστράτηγος των εν Ελλάδι εδρευουσών συμμαχικών δυνάμεων» (συμφωνία της Γκαζέρτας) Σκόμπυ διατάζει τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και την απομάκρυνσή του από την Αθήνα μέχρι τις 10 του Δεκέμβρη.

Το ύπουλο σχέδιο των Εγγλέζων ιμπεριαλιστών και της αστικής τάξης, που από καιρό έχει μελετηθεί, μπαίνει σ’ εφαρμογή. Ο στόχος των αντιδραστικών είναι η συντριβή του
ΕΛΑΣ.

Μερικούς μήνες πριν, τον Αύγουστο του ’44, ο Τσόρτσιλ τηλεγραφούσε στον Ίντεν (υπουργό του των Εξωτερικών): «Η υπόθεση μου φαίνεται πως έχει φτάσει στο ακόλουθο σημείο: Ή θα υποστηρίξουμε τον Παπανδρέου, εξ ανάγκης και δια της βίας, όπως το έχουμε υποσχεθεί, ή θα παύσουμε να ενδιαφερόμαστε για τη Ελλάδα». Ακολουθεί, μερικές μέρες μετά, τηλεγράφημα του Παπανδρέου προς Τσόρτσιλ: «Τα πολιτικά μέσα προς αντιμετώπισης καταστάσεως δεν είναι πλέον επαρκή! Μόνον ή άμεσος παρουσία επιβλητικών βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα και μέχρι των τουρκικών ακτών μπορεί να μεταβάλει την κατάσταση» 

Ώσπου, το Νοέμβριο του ’44, ο Τσόρτσιλ, τηλεγραφεί στον Ίντεν που βρισκόταν στην Ελλάδα: Περιμένω σίγουρα ρήξη με το ΕΑΜ και δεν πρέπει να την αποφύγουμε με την προϋπόθεση ότι θα διαλέξουμε εμείς το έδαφος και τη  στιγμή».

Αυτά τα τρία αποκαλυπτικά τηλεγραφήματα, από τα απομνημονεύματα του Τσόρτσιλ, αποδεικνύουν τις βρωμερές συνωμοσίες και τα ύπουλα σχέδια των ελληνικής μπουρζουαζίας, που για μήνες ετοίμαζαν τη συντριβή του λαϊκού μας κινήματος. Απ’ αυτά βγαίνει το συμπέρασμα πως η διαταγή του Σκόμπυ για αφοπλισμό του ΕΛΑΣ δεν ήταν παρά η επιλογή της «κατάλληλης στιγμής».
Οι 7 εαμίτες υπουργοί, ακόμα κι αυτή τη στιγμή, που το κίνημα κινδυνεύει να στραγγαλιστεί, απλώς αντιπροτείνουν τη διάλυση όλων των στρατιωτικών σωμάτων (!) αλλά ο Παπανδρέου δεν δέχεται.

Το αιματοκύλισμα

Τότε το ΚΚΕ αποφασίζει ν’ αντιδράσει. Οι 7 εαμίτες υπουργοί παραιτούνται και το ΕΑΜ καλεί τον αθηναϊκό λαό σε διαδήλωση διαμαρτυρίας στις 3 του Δεκέμβρη στο Σύνταγμα και σε Γενική Απεργία στις 4 του Δεκέμβρη.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, μπασμένη στο κόλπο, απαγορεύει τη διαδήλωση με την αιτιολογία του… κινδύνου εκτροπών, αλλά 200.000 λαού αψηφούν την απαγόρευση και πλημμυρίζουν τους δρόμους.
Έτσι άρχισαν τα ματωμένα γεγονότα του Δεκέμβρη.

«Δύο άγνωστοι», όπως ανακοίνωσε μετά η αστυνομία, πυροβολούν μέσα στο συγκεντρωμένο πλήθος και σκοτώνουν πολλούς διαδηλωτές. Στην πραγματικότητα, η επίθεση ήταν σχεδιασμένη και άρχισε ταυτόχρονα από 5 κατευθύνσεις: από τη στέγη της Βουλής πυροβολούν το λαό οχυρωμένοι τσολιάδες, χίτες και χωροφύλακες, από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία εδεσίτες, από τη διεύθυνση της αστυνομίας μπουραντάδες στη γωνία Νίκης και Μητροπόλεως, καθώς και στις στήλες του Ολυμπίου Διός αστυφύλακες.

Δημιουργείται πανικός. Όλοι τρέχουν αλαφιασμένοι για να κρυφτούν στα δέντρα και στα περίπτερα της πλατείας Συντάγματος. Οι Άγγλοι παρακολουθούν τη φοβερή σκηνή ατάραχοι από τα μπαλκόνια.

Ξένοι δημοσιογράφοι μπαίνουν μπροστά σε φάλαγγα διαδηλωτών και αναγκάζουν τις συμμορίες των ταγματασφαλιτών να σταματήσουν το πυρ. Αναπτύσσεται διαδήλωση στην Πανεπιστημίου. Μπροστά πηγαίνουν άσπρα πανό βουτηγμένα στο αίμα των νεκρών. Πίσω έρχεται ένα γιγάντιο πανό που το βαστούν κορίτσια που τραγουδούν το «πέσατε θύματα».

Το πανό γράφει: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. ΕΑΜ». Οι ξένοι δημοσιογράφοι το φωτογραφίζουν και την επόμενη μέρα κυκλοφορεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αφήνοντας κατάπληκτους τους λαούς. Απολογισμός της μεγάλης σφαγής: νεκροί 24, τραυματίες 140.

Τα εγγλέζικα στρατεύματα συλλαμβάνουν χιλιάδες λαϊκούς αγωνιστές, για να τους χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια ως ομήρους.

Την άλλη μέρα, 4 του Δεκέμβρη, ο λαός της Αθήνας θάβει τους νεκρούς του. Είναι ένα θέαμα πρωτοφανές. 600. 000 διαδηλωτές ακολουθούν τα φέρετρα. Με σφιγμένες γροθιές, με πρόσωπα σφραγισμένα από την οργή, ο τεράστιος αυτός όγκος συνοδεύει τα τιμημένα παλικάρια στην τελευταία τους κατοικία. Γυρίζοντας από την κηδεία, ο λαός δέχεται ύπουλη επίθεση με πολυβόλα στην πλατεία Ομόνοιας. Χίτες και εδεσίτες χτυπάνε λυσσασμένα τις άοπλες μάζες. Νεκροί 34, τραυματίες 69, είναι ο καινούριος φοβερός απολογισμός.

Το ποτήρι της λαϊκής οργής φουσκώνει. Με την κραυγή «όπλα-όπλα» «εκδίκηση», οι χιλιάδες λαού ξεχύνονται προς τις συνοικίες μας και αφού οπλίζονται με ό,τι βρουν ρίχνονται στον αγώνα.

Ο Δεκέμβρης

Έτσι άρχισε ο Μεγάλος Δεκέμβρης. Η ανθρώπινη αντίσταση ενάντια στη μηχανοκίνητη βία. Έτσι άρχισαν 33 ημέρες ηρωικής πάλης, που όμοιες τους μόνο σ’ ελάχιστες περιπτώσεις στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος μπορούμε να βρούμε.

Οι ηρωικοί προλετάριοι, υπακούοντας στο υγιές ταξικό τους ένστικτο, ρίχτηκαν με μανία ενάντια στην πλουτοκρατία και τους συμμάχους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές. Μαζί με το λαό πολεμάει ο εφεδρικός ΕΛΑΣ της Αθήνας και η μεραρχία Κορίνθου του τακτικού ΕΛΑΣ, με τον καπετάν Ορέστη επικεφαλής που βρέθηκε τυχαία στην Αθήνα.

Άντρες, γυναίκες, γέροι και παιδιά, όλοι δίνουν το παρών στο ταξικό προσκλητήριο. Οι εργατογειτονιές της Αθήνας γίνονται προλεταριακά κάστρα άπαρτα από τους μηχανοκίνητους εισβολείς. Καισαριανή, Κοκκινιά, Βύρωνας, Δραπετσώνα, Περιστέρι κ.λπ., περνάνε στην ιστορία.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, ακόμη και αυτή τη στιγμή, που η σύγκρουση είναι γεγονός, αμφιταλαντεύεται, δεν κινητοποιεί τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, δεν δίνει το σύνθημα για την τελική έφοδο. Αντί να ρίξει τον κύριο όγκο του ΕΛΑΣ στην Αθήνα και να ξεκαθαρίσει την κατάσταση πριν φτάσουν εγγλέζικες ενισχύσεις, απομακρύνει τις στρατοπεδευμένες έξω από την Αθήνα δυνάμεις του ΕΛΑΣ
και τις στέλνει στην Ήπειρο, για ν’ αναλάβουν επιχειρήσεις εναντίον των υπολειμμάτων του ΕΔΕΣ!! Στην ουσία, αυτή η ενέργεια δεν ήταν παρά υποταγή στη διαταγή του Σκόμπυ, δεν ήταν παρά χειρονομία καλής θέλησης του ΚΚΕ στους Βρετανούς Ιμπεριαλιστές!!

Παγιδευμένοι μέσα στην αντεπαναστατική γραμμή της Εθνικής Ενότητας, οι υποτιθέμενοι ηγέτες του κινήματος προσπαθούν με κάθε τρόπο να ευνουχίσουν την πάλη της εργατιάς και του λαού, τον ηρωικό αγώνα των μελών και οπαδών τους!!

Πρόταση του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ να χτυπηθούν οι Εγγλέζοι σ’ ολόκληρη την Ελλάδα απορρίπτεται από το ΚΚΕ, όπως αποκαλύπτει στα απομνημονεύματα του ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά μέσα στην Αθήνα, ενώ οι Εγγλέζοι βομβαρδίζουν από ξηρά, θάλασσα και αέρα τις πολυάνθρωπες συνοικίες μακελεύοντας τον πληθυσμό, το ΚΚΕ αρνείται να δώσει εντολή επίθεσης ενάντια στους εισβολείς. Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις εγγλέζικα καμιόνια φυγαδεύουν χίτες και ταγματασφαλίτες, που έχουν αποκλειστεί μέσα σε κτίρια από επαναστατικές δυνάμεις.

Μικρό χρονικό

Μέσα στα τρία πρώτα 24ωρα της Επανάστασης η Αθήνα περνά ουσιαστικά στα χέρια του λαού της.
Τότε μπαίνει στη μάχη ο Σκόμπυ. Το πρώτο του πολεμικό ανακοινωθέν ρίχνεται από αεροπλάνα: «θα σας χτυπήσουμε από ξηράς, θαλάσσης, και αέρος».

Η αγγλική αεροπορία αρχίζει από τις 8 του Δεκέμβρη να βομβαρδίζει νύχτα και μέρα την Αθήνα. Αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι Γερμανο-Ιταλοί φασίστες, το κάνανε οι Άγγλοι «σύμμαχοι», οι «προστάτες της ελευθερίας του δυτικού κόσμου». Χτύπησαν και ανέσκαψαν την Αθήνα, ανοχύρωτη πόλη σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις. Και όχι μόνο αυτό. Εγκατέστησαν πάνω στην Ακρόπολη πυροβολικό και όλμους, και ξέροντας πως ο ΕΛΑΣ δεν θα χτυπήσει με κανέναν τρόπο την Ακρόπολη, έκαναν στάχτη όλες τις γύρω συνοικίες: Φιλοπάππου, Κουκάκι, Ψυρρή, Ασύρματο, Καλλιθέα, Θησείο.

Το τέλος

Ο ηρωισμός όμως και η αυτοθυσία δεν έφταναν για να κερδηθεί ένας τέτοιος αγώνας.
Την ώρα που οι Εγγλέζοι αποβίβαζαν κατά χιλιάδες στον Πειραιά και στο Φάληρο Ινδούς, Αιγυπτίους και Βρετανούς στρατιώτες, το ΚΚΕ δεν μετακίνησε ούτε ένα τάγμα του πανίσχυρου ΕΛΑΣ για να  ενισχύσει τον αγώνα της Αθήνας. Ενώ ο Σκόμπι εξόντωνε μαζικά τον άμαχο πληθυσμό βομβαρδίζοντας απ’ όλες τις διευθύνσεις, το ΚΚΕ έστελνε διαμαρτυρίες στους διεθνείς οργανισμούς και την εγγλέζικη Βουλή των Λόρδων.

‘Όταν λαϊκοί αγωνιστές υπονόμευσαν το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία και ήταν έτοιμοι να το ανατινάξουν μαζί με όλη την ηγεσία της ελληνικής και αγγλικής αντίδρασης, το ΚΚΕ τους σταμάτησε, θεωρώντας «παραφροσύνη και άσκοπη ανθρωποσφαγή» μια τέτοια ενέργεια. Στην πραγματικότητα, όμως, γιατί ήθελε ήδη να δώσει το σύνθημα της υποχώρησης.

Στις 5 του Γενάρη του ’45, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ που μάχονταν στην Αθήνα ανασυντάσσονται και βγαίνουν από την πρωτεύουσα, υπακούοντας στη διαταγή υποχώρησης. Μαζί τους βγαίνουν και 100.000 λαού, για να γλιτώσουν από τους Εγγλέζους και τους χίτες «ελευθερωτές».
Έτσι τελειώνει ο Μεγάλος Δεκέμβρης του ’44.

Στις 14 του Γενάρη υπογράφουν ανακωχή με τον Σκόμπυ και αρχίζουν συζητήσεις για υπογραφή συμφωνίας.

Ενώ οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ παραμένουν ανέπαφες και ετοιμοπόλεμες, ενώ «στις αρχές του Φλεβάρη ο ΕΛΑΣ ήταν έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει οποιαδήποτε νέα επίθεση», όπως γράφει ο Στέφανος Σαράφης, το ΚΚΕ στις 12 τον Φλεβάρη υπογράφει τη Συμφωνία της Βάρκιζας, με την οποία βάζει ταφόπετρα στον επαναστατικό αγώνα του ελληνικού λαού. Αποστρατεύουν και διαλύουν ΕΛΑΣ , ενώ χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές παραδίνονται στο έλεος του ταξικού εχθρού ως παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου!!

Με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, οι «ηγέτες» παραδίνουν τα όπλα στην αντίδραση, οδηγώντας το λαϊκό κίνημα στη σφαγή.

Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ο λαϊκός ήρωας Άρης Βελουχιώτης, που μαζί με μερικές δεκάδες συναγωνιστές του δεν δέχτηκε να πειθαρχήσει σε μια συμφωνία που πρόδινε τα λαϊκά συμφέροντα, και σκοτώθηκε πιστός στον όρκο που είχε δώσει για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού.

Επίλογος

Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν τίποτ’ άλλο από την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα στη σύγχρονη εποχή.
Με τα γεγονότα του Δεκέμβρη πήρε τέλος η ερμαφρόδιτη κατάσταση που προσπαθούσε να συντηρήσει η ηγεσία του λαϊκού κινήματος ολόκληρη την κατοχική περίοδο και στην αρχή της απελευθέρωσης, διαλύοντας τη νόθα «εθνική ενότητα» που τόσα δεινά συσσώρευσε στη χώρα και το λαό.

Ο Κόκκινος Δεκέμβρης, η αυθεντική ελληνική Επανάσταση που χάθηκε, συστηματικά θάβεται από όλες τις πλευρές του σύγχρονου πολιτικού φάσματος, ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο: γιατί υπενθυμίζει τη «ρίζα του κακού», γιατί υπονομεύει κάθε προσπάθεια ταξικής συμφιλίωσης και δείχνει το μοναδικό δρόμο κάθε απελευθερωτικής προσπάθειας, αυτόν της εξέγερσης και της επανάστασης.

Μια προσωπική κατάθεση

Στη γειτονιά μου, στο Περιστέρι, πολύ μικρός, είδα μια οβίδα στην αυλή ενός σπιτιού, καμιά πενηνταριά μέτρα από το δικό μου σπίτι. Δεν ήταν γερμανική, όπως νόμισα στην αρχή, αλλά εγγλέζικη…
Μετά έμαθα ότι ο διπλανός μας σκοτώθηκε το ’44, όταν μια ίδια οβίδα, εκτοξευμένη από την Ακρόπολη(!), μπήκε από το φωταγωγό, «βρήκε» το γείτονα στη κουζίνα του σπιτιού του και τον αποκεφάλισε…

Ύστερα ήρθαν οι διηγήσεις στις οικογενειακές συγκεντρώσεις όταν πρωτάκουγα για τα Δεκεμβριανά είκοσι χρόνια μετά απ’ αυτά. Για το Λαϊκό Δικαστήριο που στήθηκε στην πλατεία της Παιδικής Χαράς στο Περιστέρι, όπου καταδικάστηκε σε θάνατο και ποδοπατήθηκε από το λαό ο διοικητής της αστυνομίας της περιοχής.

Για τις μάχες του εφεδρικού ΕΛΑΣ με τους Εγγλέζους, τους χίτες και τους ταγματασφαλίτες. Για τα λιανοντούφεκα και τις «κονσέρβες Σκόμπυ». Για την «παρέλαση» των εγγλέζικων αρμάτων όταν κατόρθωσαν να καταλάβουν τη γειτονιά…

Το ’67 έγινε η δικτατορία και οι αντίστοιχες κουβέντες «κόπηκαν μαχαίρι»…
«Ξανασυνάντησα» το Κόκκινο Δεκέμβρη μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείο το 73, όταν έμαθα ότι ο λόχος Λόρδος Μπάιρον της ΕΠΟΝ ήταν αυτός που πρώτος είχε κάνει κατάληψη στο Πολυτεχνείο το ’44 και έδωσε μια από τις πιο ηρωικές μάχες του Δεκέμβρη.

Ύστερα ήρθε η βιβλιακή γνώση, οι αφηγήσεις των αγωνιστών, η ιστορία…
θα μου μείνει όμως αξέχαστη η πρώτη φορά που άκουσα μια ολοκληρωμένη διήγηση και άποψη για το Δεκέμβρη. Ήταν σε μια από τις διαλέξεις που πραγματοποιούσε η ΚΟ Μαχητής στα γραφεία της, στη Σπύρου Τρικούπη τότε. Στην 32η επέτειο του Δεκέμβρη, το 1976, ο αξέχαστος σύντροφος Αγησίλαος Χριστοδουλόπουλος επί τρεις ώρες μας παρουσίαζε όλο το μεγαλείο και το δράμα του Κόκκινου Δεκέμβρη, μ’ αυτό τον τρόπο που μόνο αυτός μπορούσε.

εφημερίδα ΠΡΙΝ, 7.12.1997