Στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών στην Ελλάδα!

240 εκατομμύρια για στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών την ώρα που κλείνουν νοσοκομεία και εργοστάσια!

Ο αυταρχικός κατήφορος της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με τις πλάτες της ακροδεξιάς δεν έχει τέλος. Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρυσοχοίδης συγκάλεσε σύσκεψη με τους περιφερειάρχες της χώρας για να τους ανακοινώσει ότι σε κάθε περιφέρεια θα δημιουργηθούν τρία στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, συνολικά τριάντα σε όλη τη χώρα. Έδωσε τελεσίγραφο μίας βδομάδας να αποδεχτούν τα περιφερειακά συμβούλια, διαφορετικά θα προωθήσει πράξη νομοθετικού περιεχομένου.
    

Η προσπάθεια του να ντύσει με αναπτυξιακό μανδύα αυτή την άθλια ρατσιστική επιλογή, ότι τάχα θα απορροφήσει κονδύλια 240 εκατομμυρίων ευρώ και θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας δεν πείθουν κανένα. Σε περιοχές ρημαγμένες από τη κρίση, όπου κλείνουν εργοστάσια, ακόμη και νοσοκομεία με τις συγχωνεύσεις σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν φυλακές μεταναστών!
    

Πρόκειται για πολιτική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία δύναται να χρηματοδοτήσει και τα Στρατόπεδα, εάν θεωρηθούν «επιλέξιμα», δηλαδή σωστά καμωμένα.     Η αποκρουστική Ευρώπη - φρούριο κόβει με το μαχαίρι τις κοινωνικές δαπάνες, αλλά ενισχύει την κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης για μετανάστες. 

Η βαθιά αντιδραστική συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ακροδεξιών κομμάτων παίζει το χαρτί του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, για να αποπροσανατολίσουν την οργή του κόσμου από την άθλια αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων και της επίθεσης του κεφαλαίου. Μια οργή, που ξεχείλισε ξανά στις παρελάσεις της 25ης Μάρτη.
    

Ο συντηρητικός κατήφορος με την ένταση της τρομοκρατίας και της καταστολής, την επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, την επίθεση στο πανεπιστημιακό άσυλο είναι βήμα για τη θωράκιση της κυρίαρχης τάξης, σε συνθήκες κρίσης και πανικού μπροστά στη ογκούμενη λαϊκή και εργατική αντίσταση.
  

 Αυτές οι πολιτικές της καταστολής και του ρατσισμού είναι βούτυρο στο ψωμί των κάθε είδους ακροδεξιών και φασιστικών ομάδων όπως της Χρυσής Αυγής, που καραδοκούν να αξιοποιήσουν το κλίμα φόβου και τις επιθέσεις κατά των μεταναστών της συγκυβέρνησης.
    

Οι μετανάστες είναι μέρος της ίδιας εργατικής τάξης, και υπόκεινται άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση για χάρη των κερδών των καπιταλιστών. Η διάσπαση ωφελεί τις κυβερνήσεις και τα αφεντικά, είναι μέρος της συνολικής επίθεσης κατά των εργαζομένων, και για αυτό σήμερα πρέπει να πούμε ένα μεγάλο όχι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις επιχειρήσεις σκούπα της ΕΛΑΣ.
    

Δεν είναι δουλειά των εκλεγμένων περιφερειακών και δημοτικών αρχών να νομιμοποιήσουν την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης. Αντίθετα, πρέπει να διεκδικήσουν όλους εκείνους τους πόρους που τους στερεί η κυβέρνησης και θα μπορούσαν να τους διαθέσουν για ανάπτυξη των προγραμμάτων πρόνοιας και στήριξης του λαού.
    

Κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης δεν χρειαζόμαστε, χώρους φιλοξενίας για άστεγους, φτωχούς και μετανάστες είναι αυτό που έχουμε ανάγκη. Να πάρουν πίσω τα μέτρα φτώχειας και τα Μνημόνια, να σταματήσουν τις επιθέσεις στις δημοκρατικές ελευθερίες, να δώσουν πίσω τα κλεμμένα, να ανοίξουν τα κλειστά εργοστάσια και να νομιμοποιήσουν τους μετανάστες.
    

Να βάλουμε φρένο στην προεκλογική εκστρατεία φόβου και ρατσισμού!

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Η ταξική σημασία της Επανάστασης του ’21

Ο χαρακτηρισμός της φυσιογνωμίας μιας επανάστασης είναι αναγκαίος και ως προς τα πολιτικά – ιδεολογικά αλλά και ως προς τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της. Οι πολλαπλές αναγνώσεις του 1821 είτε προκρίνουν τη λατρεία των στρατιωτικών αρχηγών είτε των πολιτικών και των κοζαμπάσηδων, συνήθως εμμένσυν αποκλειστικά στην εθνική ή κοινωνική πλευρά της επανάστασης.

Πολλές φορές η επανάσταση φαντάζει σαν μια διαδικασία σύγκρουσης πελατειακών και συγγενικών συσσωματώσεων χωρίς αρχές, με σκοπό αποκλειστικά την εξουσία και το κέρδος ή σαν ένα διπλωματικό παιχνίδι των ξένων δυνάμεων και των υποτελών τους ξενικών κομμάτων ή σε πιο πρόσφατες αναγνώσεις σαν μια ατελείωτη εκατόμβη νεκρών. Αυτό συνήθως συμβαίνει διότι το ’21 προσφέρεται κυρίως για ιδεολογικοποίηση των πολιτικών αντιλήψεων και πρακτικών όλων των ρευμάτων και των κομμάτων σε κάθε συγκυρία Ωστόσο, παρά τις πολλές διαφοροποιήσεις, οι αναγνώσεις του 1821 διατηρούν έναν κοινό τόπο, δηλαδή την υποτίμηση του δημοκρατικού και ριζοσπαστικού χαρακτήρα της επανάστασης.

Ο μαρξιστικός λόγος στην Ελλάδα εμφανίστηκε επανερμηνεύσντας την ελληνική επανάσταση, όπως π.χ. Το Κοινωνικό Ζήτημα του Γ. Σκληρού ή ακόμη περισσότερο Η κοινωνική σημασία της επανάστασης τον 1821 του Γ. Κορδάτου. Και οι δύο, παρότι σχηματοποιούμε τις απόψεις τους, εστίαζαν στον αστικό χαρακτήρα της επανάστασης, με την έννοια ότι η επανάσταση πραγματοποιήθηκε από μια ελληνική αστική τάξη. Αν και θεωρούν πως οι αστοί τελικά ηττήθηκαν στην επανάσταση από τους κοτζαμπάσηδες, ωστόσο και οι δυο αναγνωρίζουν ότι μέχρι το 1880 επιτεύχθηκε σταδιακά η ολοκλήρωση του αστικού μετασχηματισμού του νέου ελληνικού κράτους.

Μια τέτοια αναγνώριση έθετε ως επιταγή για την Αριστερά το επόμενο βήμα, δηλαδή τη μετάβαση στο σοσιαλισμό. ‘Οταν όμως το κομμουνιστικό κίνημα άλλαξε στρατηγικό προσανατολισμό στα μέσα της δεκαετίας του 1930, άλλαξε και τον τρόπο πρόσληψης ταυ 1821: Δεν είναι οι αστοί πλέον, αλλά ο λαός με τους λαοπρόβλητους στρατιωτικούς ηγέτες που έκανε την επανάσταση όχι μόνο ενάντια στους Οθωμανούς, αλλά και ενάντια στους αστούς και τους προδότες κστζαμπάσηδες. Αυτή η ανάγνωση πιστεύει πως ο αστικός δημοκρατικός χαρακτήρας δεν ολοκληρώθηκε ποτέ στην Ελλάδα, συνεπώς θεωρήθηκε καθήκον του προλεταριάτου να οργανώσει μια αστικοδημοκρατική επανάσταση που θα μετατραπεί αμέσως σε σοσιαλιστική. Κύριος ιδεολογικός εκφραστής του σχήματος αυτού ήταν ο Γιάννης Ζεύγος.

Και τα δύο αυτά γενικά σχήματα ενέχουν σοβαρές αδυναμίες -κυρίως το δεύτερο- αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν πολλά χρήσιμα θετικά στοιχεία. Αυτό το οποίο απουσιάζει γενικά από τις περισσότερες επίσημες ή αριστερές αναγνώσεις του 1821 είναι η συστηματική παρακολούθηση του λόγου των ίδιων των υποκειμένων με βάση τις διαπιστωμένες αρχές και θέσεις του.

Αν ανατρέξουμε στα τρία επαναστατικά Συντάγματα, αλλά και στα προηγούμενα τοπικά συντάγματα, διαπιστώνουμε ότι κατοχυρώνουν σε διαφορετικό βαθμό το καθένα και με πορεία ριζοσπαστικοποίησης τις βασικές ατομικές ελευθερίες. Η ελευθερία του προσώπου και η απαγόρευση της δουλείας, η θρησκευτική ελευθερία παρά τη θεσμοθέτηση της ορθοδοξίας ως επίσημου δόγματος, της ελευθερίας του Τύπου κατοχυρώνονται μαζί με τις έννοιες της κυριαρχίας του λάου, του ελληνικού έθνους, του πολίτη, της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. 

Ο δημοκρατικός και απελευθερωτικός χαρακτήρας της επανάστασης δεν είναι απλά μια μεταγραφή των πολιτειακών δομών σε μια καθυστερημένη πολιτικά και ανώριμη κοινωνία που επιβάλλεται από τους μορφωμένους αστούς διανοουμένους στους αγροίκους αγρότες και βοσκούς ραγιάδες, όπως για παράδειγμα υποστηρίζουν οι σημερινοί εκσυγχρονιστές τύπου Βερέμη. Αντίθετα, είναι μια συνειδητή ριζοσπαστική ιδεολογία διάχυτη σε όλους τους επαναστατημένους, ακόμα και στους κλεφταρματωλούς.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος σε επιστολή του προς τον Αδαμάντιο Κοραή λέει: «Ο άγων μας είναι υπέρ της χριστιανικής πίστεως και υπέρ των ανθρωπίνων δικαίων». Το πιο σημαντικό στοιχείο όμως της πρωτοπορίας των επαναστατικών Συνταγμάτων διεθνώς είναι η καθιέρωση της καθολικής ψηφοφορίας, η οποία αποτέλεσε σταθερή πολιτική επιλογή καθ’ όλη τη διάρκεια της επαναστατικής περιόδου και έως την έλευση των Βαυαρών.

Η ελληνική επανάσταση ήταν εθνική με την έννοια της συμμαχίας διαφορετικών κατακτημένων κοινωνικών τάξεων εναντίον των Οθωμανών. Είχε αστικά κοινωνικά χαρακτηριστικά εξαιτίας της συμμετοχής των αστικών, στρατιωτικών και γαιοκτημονικών στρωμάτων, αλλά ενείχε και αγροτικά κοινωνικά χαρακτηριστικά, εξαιτίας της συμμετοχής των αγροτικών στρωμάτων. Η ελληνική επανάσταση δεν είχε πληβειακό «εργατικό» χαρακτήρα, αφού δεν υπήρχαν μεγάλα αστικά και βιοτεχνικά κέντρα στην περιοχή και ως εκ τούτου, δεν εμφανίστηκε μια πιο ριζοσπαστική και πληβειακή πτέρυγα που θα έθετε περισσότερα λαϊκοδημοκρατικά αιτήματα, όπως ήταν το κίνημα των ξεβράκωτων στο Παρίσι. Εκτός όμως από εθνική, είναι αστική δημοκρατική όχι με την έννοια ότι πραγματοποιήθηκε από μία αστική τάξη, αλλά με την έννοια ότι αντιπαρατίθεται οτην οθωμανική απολυταρχία και εγκαθιδρύει ένα δημοκρατικό πολιτικό σύστημα.

Η ελληνική επανάσταση αποτέλεσε έναν πολιτικό σεισμό μέσα σε μια Ευρώπη βαθιά συντηρητική και αντιδραστική. Το κίνημα του φιλελληνισμού δεν ήταν παρά η ανάταση των φιλελεύθερων ιδεών και η διεθνιστική αλληλεγγύη όλων των ριζοσπαστών και επαναστατών της Ευρώπης. Πιάνοντας το νήμα από τη Γαλλική Επανάσταση, το επέστρεψε στην Ευρώπη, καθώς ακολουθεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο μια νέα σειρά εξεγέρσεων και επαναστάσεων.

Όλο τον 19ο αιώνα τα εθνικά, επαναστατικά, διεθνιστικά και ριζοσπαστικά κινήματα προσέβλεπαν στην Ελλάδα. Οι Ιταλοί επαναστάτες ενσωμάτωναν στα δικά τους σχέδια μια νέα ελληνική ή βαλκανική επανάσταση που θα αποτελείωνε την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Για παράδειγμα, στις κρητικές εξεγέρσεις πάντα προσέτρεχαν ξένοι αλληλέγγυοι επαναστάτες. Στο σημείο αυτό λοιπόν θα πρέπει να αναφερθούμε στη Μεγάλη Ιδέα, η οποία κυριαρχούσε σε όλο το πολιτικό σύμπαν της Ελλάδας. Ακόμη και εάν υπήρχε ένας κοινός παρανομαστής, δηλαδή η απελευθέρωση των Ελλήνων, η διαδικασία, δηλαδή το μέσο, ήταν μια ουσιώδης διαφορά που διέκρινε τα επαναστατικά και ριζοσπαστικά ρεύματα από τα αντιδραστικά. Οι μεν φαντασιώνονταν μια φιλελεύθερη διεθνιστική παμβαλκανική επανάσταση, οι δε έναν ιμπεριαλιστικό επεκτατικό πόλεμο ή ακόμη χειρότερα μια εσωτερική κατάκτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Όλο τον 19ο αιώνα το βασικό διακύβευμα μέσα στην ελληνική κοινωνία ήταν η ολοκλήρωση των αιτημάτων της επανάστασης. Η δολοφονία του Καποδίστρια ήταν αποτέλεσμα ενός αγώνα ενάντια σε έναν τύραννο που κατήργησε την κατακτημένη δημοκρατία. Η αντεπανάσταση που επιβλήθηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις μεσω της βαυαροκρατίας ανατράπηκε το 1843, αν και μόνο εν μέρει, με κεντρικό σύνθημα «Σύνταγμα».

Από το 1844 η Ελλάδα έχει ωστόσο κοινοβούλιο με δικαίωμα καθολικής ψηφοφορίας για τους άντρες. Η έξωση του Όθωνα και η οκτωβριανή επανάσταση του 1862 είναι η τομή εκείνη που πιάνει ξανά το νήμα του ’21. Ολοκληρώνει σε μεγάλο βαθμό τα δημοκρατικά αιτήματα και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την επίλυση των κοινωνικών αιτημάτων ταυ 1821, δηλαδή τη διανομή της γης στους αγρότες που πραγματοποιείται το 1870.

Ολοκληρώνοντας, σημειώνουμε πως η επανάσταση του 1821 έθεσε την Ελλάδα στο κέντρο της Ευρώπης. Το Ανατολικό Ζήτημα ήταν το μεγαλύτερο ζήτημα ταυ 19ου αιώνα και η επίλυση του, δηλαδή οι Βαλκανικοί πόλεμοι, προετοίμασαν τον Α’  Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Αλλά και αργότερα, μια νίκη του ΕΑΜικού κινήματος ενδεχομένως να άνοιγε διαφορετικούς δρόμους στην επανάσταση στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ο εμφύλιος πόλεμος ξεκίνησε τον ψυχρό πόλεμο.

Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται και πάλι στο διεθνές επίκεντρο. Αυτή τη φορά μεσώ ενός πρωτόγνωρου αντιδραστικού πειράματος σε βάρος του εργαζόμενου λαού. Τα μνημόνια της ΕΕ, του ΔΝΤ και της εγχώριας αστικής τάξης απειλούν ή καταργούν όλες εκείνες τις αστικές δημοκρατικές και λαϊκές κατακτήσεις για τις οποίες πάλεψαν και ως ένα μικρό βαθμό πέτυχαν οι προγονοί μας σε όλη την ελληνική ιστορία από 1821, από το 1843, από το 1862, από το 1909, τον μεσοπόλεμο, από το ΕΑΜ, τον εμφύλιο μέχρι το «114», το Πολυτεχνείο και τη μεταπολίτευση.

Όλοι οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές καταλαβαίνουν πολύ καλά πως η στάση του ελληνικού λαού καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την επιτυχία ή όχι αυτού του βάρβαρου σχεδίου για να το εφαρμόσουν σε όλη την ήπειρο. Η αναπτυσσόμενη ελληνική αντίσταση που ήδη εμπνέει και αφυπνίζει τους ευρωπαϊκούς λαούς, πιάνει με τη σειρά της το νήμα των ελληνικών εξεγερτικών παραδόσεων. Μια νέα ελληνική επανάσταση, μια αντικαπιταλιστική επανάσταση μπορεί να είναι η ταφόπλακα ταυ ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πριν» 24/3/2012

1821 ΡΕΚΒΙΕΜ ΣΤΗΝ ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: δεν αδράξαμε την κάλαμον για να κα­ταθέσουμε τη δική μας συμβο­λή στο γιορτασμό της εθνικής ε­πετείου, θα ήταν, άλλωστε, πε­ριττό: ……. Τέλειω­σε, σ‘ αυτή την παράσταση δεν παίζουμε!

Έτσι κι αλλιώς το έργο το ‘χουμε δει και στις δύο «βερσιόν»: στα παιδικά μας χρόνια χορτάσαμε το ‘21 των εθνικο­φρόνων τουρκοφάγων, του τρι­σχιλιετούς ελληνισμού και των χαμένων πατρίδων. Κι έπειτα, στην πρώτη νεότητα, μπουχτί­σαμε με «το πραγματικό ‘21 του λαού κι όχι της ολιγαρχίας και των ξένων» και τη «βρυσομάνα επανάσταση του ’21, που φώτι­σε το δρόμο του ΕΑΜ, που φω­τίζει το δρόμο της σημερινής νε­ολαίας μας» και φέξε μου και γλίστρησα.

Λοιπόν, αρκετά. Φέτος δεν διεκδικούμε τίποτα — ούτε από το «πανεθνικό ‘21» της κατε­στημένης εξουσίας, ούτε από το «κοινωνικό ’21» της κατεστη­μένης Αριστεράς. Αυτές οι σε­λίδες δεν είναι αφιερωμένες στην ιστορία — που άλλωστε γράφεται πάντα από την πλευρά των νικητών — αλλά στην αντιιστορία. Πρόθεση τους δεν είναι ούτε να προσκυνήσουν ού­τε να αντιστρέψουν γνωστούς μύθους — αλλά να τους κατα­στρέψουν. Γιατί πεποίθηση μας είναι πως η Επανάσταση του σήμερα δεν έχει χρέος «να δώσει το σωστό νόημα» στη μυθο­λογία του χθες, αλλά να φτιάξει τη δική της! Όσο για τους νε­κρούς μύθους του ’21, ας τους αντιμετωπίσουμε με το δέοντα σεβασμό κι ας τους προσφέρου­με την αξιοπρεπή κηδεία που δι­καιούνται. Έτσι κι αλλιώς ανήκουν κι αυτοί σ’ εκείνη τη σκο­τεινή προϊστορία της ανθρωπό­τητας, όπου «κάθε πρόοδος εί­ναι νέκταρ μέσα στα κρανία των ηττημένων». Η πραγματική ιστορία δεν θα γραφτεί με αίμα: θα αρχίσει να γράφεται όταν θα ‘χει πια στεγνώσει το αίμα!

«ΤΡΙΣΧΙΛΙΕΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ»

Ένα παραμύθι με πολλούς… δράκους!

Το παραμύθι το ξέρουμε όλοι: το ’21 είναι μια μεγάλη στιγμή στην  αδιατάρακτη πορεία του «τρισχιλιετούς ελληνισμού». Αρχαία Αθήνα – Μ. Αλέξανδρος – Βυζάντιο – ασίγαστη αντίσταση στην Τουρκοκρατία – επανάσταση του ’21 – Βαλκανικοί πόλεμοι – Μ. Α­σία, όλα αυτά είναι κρίκοι της ίδιας ιστορικής αλυσίδας. Ηθικόν δίδαγμα: οι «χαμένες πατρίδες» μας περιμένουν πάντα κι η «Ελ­λάδα των δύο ηπείρων και των πέ­ντε θαλασσών» είναι το πεπρωμέ­νο της φυλής.

Τη σχέση του Φίλιππου και του Μ. Αλέξανδρου με την κλασική αρχαιότητα την ξέρουμε πολύ κα­λά από τους φιλιππικούς του Δη­μοσθένη. Βάρβαρους τους ανέβα­ζε, βάρβαρους τους κατέβαζε. Ό­σο για την Επανάσταση του ’21, σ^’ όλα της τα κείμενα αγνοεί πα­ντελώς τους Μακεδόνες και ανα­φέρεται μόνο στην αρχαία Αθήνα.

Στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυ­τοκρατορίας ο εκφυλισμός της αρ­χαιοελληνικής παράδοσης ήταν πλήρης. Ο όρος «Γραικύλος», που χρησιμοποιείται και σήμερα για να υποδηλώσει τον πρόστυχο, τον εξαχρειωμένο και τον τιποτένιο, έλκει την καταγωγή του από τον Κικέρωνα και κατά λέξη ση­μαίνει τον Έλληνα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι ελληνικές πό­λεις επιδίδονταν σε υμνολογίες των Ρωμαίων αυτοκρατόρων και διαγωνίζονταν στην αυλοκολακεία. Αυτό το άθλημα γνώρισε τις πιο λαμπρές μέρες του επί Αυγού­στου: από τους κορυφαίους υμνητές του, ο Λεσβίος επιγραμματοποιός Κριναγόρας έγραψε περί­λαμπρο εγκώμιο στον… παπαγά­λο του αυτοκράτορα!

Όσο για το Βυζάντιο, δεν είναι παρά η παράταση της αποσύνθε­σης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατο­ρίας. Η Κωνσταντινούπολη είναι η «Νέα Ρώμη», καθώς η πραγμα­τική Ρώμη, η «αιώνια πόλη ψυχορ­ραγεί». Η ιδεολογία της ελληνικής αρχαιότητας απονεκρώνεται και η θεοκρατία την θέτει εκτός νό­μου. Η λέξη Έλλην ταυτίζεται με τον ειδωλολάτρη, τον οπαδό της παλιάς θρησκείας. Ο βίαιος εκχριστιανισμός είναι η πρώτη στην ιστορία της ανθρωπότητας νομο­θετημένη δίωξη αντιφρονώντων. Όσοι «των ανοσιών και μυσαρών Ελλήνων» δεχθούν από φόβο το βάπτισμα, αλλά διατηρούν την «πλάνη τους» καταδικάζονται σε θάνατο — «τιμωρίαιας εσχάταις υποβληθήσονται» (Ιουστιανιανός κώδικας). Εκτυφλώσεις, ακρω­τηριασμοί και κάθε είδους βαρβα­ρότητες χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον για την εξόντωση των «μυ­σαρών Ελλήνων».

Μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να πάρει κανείς την επίσημη «ιστο­ρία» του μαρμαρωμένου βασιλιά, του κρυφού σχολειού και της «α­σίγαστης αντίστασης» στην οθω­μανική κυριαρχία. Ο Κορδάτος, στην «ιστορία του αγροτικού κι­νήματος», μας λέει: «Οι πιο πολλές επαρχίες, η μια μετά την άλλη και πολύ πριν το πέσιμο της Πόλης, καλούσαν τους Τούρκους να ‘ρθούν να τις πάρουν. Οι Αγιορείτες μάλιστα καλόγεροι… άμα έπεσε η Σαλονίκη στα 1430, κάλεσαν τον Σουλτάνο Μουράτ Β’ να στείλει αν­θρώπους να του παραδώσουν το ‘Αγιο Όρος. Στα 1396 πάλι, όταν ο Βαγιαζίτ περνούσε από τη Θεσ­σαλία και τη Ρούμελη, οι περισ­σότερες πόλεις παραδόθηκαν θε­ληματικά. Μα και οι Κρητικοί πο­λέμησαν κιόλας για να διώξουν τους Φράγκους και να φέρουν τους Τούρκους (1715-1821)»!

Η διαδικασία της εθνικής αφύ­πνισης στην μετέπειτα Ελλάδα — και γενικά στα Βαλκάνια — αρχί­ζει μόνο στο δεύτερο μισό του Που αιώνα, όταν μπαίνει πια σε κρίση η Οθωμανική Αυτοκρατορία και ε­ξασθενίζει η συνοχή των κοινωνι­κών σχέσεων του «ασιατικού δε­σποτισμού». Από τον Θούριο του Ρήγα μέχρι τη δημιουργία του νε­οελληνικού κράτους, δεν γίνεται πουθενά λόγος για το Βυζάντιο και την παράδοση του. Η περίφη­μη «Μεγάλη Ιδέα», που καλεί σε αλυτρωτικούς πολέμους, διατυπώ­νεται μόνο αργότερα, από τον Κωλέτη, και υλοποιείται από τον Βε­νιζέλο («η Ελλάδα των πέντε η­πείρων και των δύο θαλασσών»). Μόνο που αυτή τη φορά οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί: η Ελλάδα, στο ρόλο του περιφερειακού βλαχοϊμπεριαλισμού γνώρισε τη συντριπτική ήττα από την εθνική αντιαποικιακή αστική επανάσταση του Μου­σταφά Κεμάλ. Ο Τούρκος «Κολο­κοτρώνης» κατατρόπωσε τον Έλληνα Δράμαλη με πολεμική ιαχή: «Η Τουρκία στους Τούρ­κους»! Σας θυμίζει τίποτα;

Ηθικοπλαστικόν δημοφιλές βουκολικόν μελόδραμα

 Από τον Γ. Κορδάτο, μέχρι τα καθιερωμένα μηνύματα της ΚΕ του ΚΚΕ για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, η παραδοσιακή αριστερή ιστορική σκέψη καθορίζεται από τις εξής συντεταγμένες: το ^‘21 ήταν μια λαϊκή επανάσταση που, όμως, προδόθηκε και έμεινε ανολοκλήρω­τη γιατί η αστική τάξη συμμάχησε με τη φεουδαρχική ολιγαρχία· έτσι προέκυψε η μοναρχία και η ξένη ε­ξάρτηση, που είναι πηγή όλων των μετέπειτα δεινών του ελληνισμού.

Το συμπέρασμα βγαίνει από μο­νό του: στη σημερινή ολιγαρχία α­νήκει το ’21 των κοτζαμπάσηδων, της πράξης υποτέλειας και της μο­ναρχίας· η Αριστερά, όμως, εκφρά­ζοντας το «λαό», κληρονομεί το ‘21 του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκά­κη και του Ανδρούτσου (ας αφή­σουμε τον Μακρυγιάννη, γιατί πρό­λαβε και τον πήρε το ΠΑΣΟΚ με την 3η Σεπτεμβρίου). Νομιμοποιεί­ται, επομένως, ο λόχος της ΕΠΟΝ να ονομάζεται «Λόρδος Μπάιρον» και η αντιδικτατορική οργάνωση της νεολαίας «Ρήγας Φερραίος». Η λεπτή διάκριση μεταξύ αστικού ε­θνικισμού και «λαϊκού» (αγνώστων λοιπών ταξικών στοιχείων) πα­τριωτισμού, αποκτά έτσι την ιστο­ρική της θεμελίωση.

Αυτό το ηθικοπλαστικό βουκο­λικό μελόδραμα με τους καλούς λαϊκούς οπλαρχηγούς και τους κα­κούς ξενόδουλους προεστούς, απο­τελούσε για δεκαετίες την «αριστε­ρή» απάντηση στην αστική μυθολο­γία της «Μεγάλης Ιδέας». Δυστυ­χώς, όμως, οι κληρονομικές διεκδι­κήσεις της Αριστεράς για το ‘21 ήταν εξαρχής εντελώς αβάσιμες.

Πρώτα απ^’ όλα η ελληνική επα­νάσταση ξέσπασε σε ένα χώρο που δεν γνώρισε ποτέ ούτε φεουδαρχι­κές κοινωνικές σχέσεις, ούτε με­σαιωνική απολυταρχία δυτικοευ­ρωπαϊκού τύπου. Ο Μαρξ χαρα­κτηρίζει την Οθωμανική Αυτοκρα­τορία με τον — μάλλον ασαφή και πάντως αμφιλεγόμενο — όρο «α­σιατικός τρόπος παραγωγής». Το βέβαιο είναι ότι η ιδιοκτησία της γης ήταν αρχικά σχεδόν αποκλειστικά κρατική.

Όπως σημειώνει ο Γ. Μηλιός («Ο ελληνικός κοινωνικός σχημα­τισμός», 1988) η αποσύνθεση των κοινωνικών σχέσεων στην Οθωμανι­κή Αυτοκρατορία από τον 17ο αιώ­να και μετά εξελίσσεται προς δύο διαφορετικές  κατευθύνσεις: στη βόρεια Βαλκανική, στη Θεσσαλία και στη Μακεδονία σχηματίζεται μεγάλη έγγεια ιδιοκτησία ο τιμαριώτης εξελίσσεται σε ιδιοκτήτη τσιφλικά και ο αγρότης σε δουλοπάροικο. Αντίθετα, στη Ρούμελη το Μοριά και τα νησιά αναπτύσσεται η ατομική ιδιοκτησία στη γη και η υπαγωγή των αγροτών στο εμπορικό κεφάλαιο μέσω της αγοράς -δηλαδή   διαμορφώνονται  τυπικά καπιταλιστικές σχέσεις.

Το γεγονός αυτό εξηγεί και για η επανάσταση ξέσπασε σχεδόν αποκλειστικά στη Νότια Ελλάδα και σχεδόν καθόλου στην κεντρική και τη βόρεια. Όπως γράφει κ πάλι ο Γ. Μηλιός: «Δεν επρόκειτο λοιπόν για την επανάσταση των δουλοπάροικων ενάντια στους φεουδάρχες, υπό την καθοδήγηση των εμπόρων, ή μόνο για τον εθνικό ξεσηκωμό των Ελλήνων ενάντια στους Τούρκους.  Επρόκειτο για τη διαδικασία “εθνικής ολοκλήρωσης” στα πλαίσια ενός αυτόνομου κράτους μιας αστικής (οικονομικής, πολιτικής κι ιδεολογικής) εξουσίας, που από τα  τέλη του 18ου αιώνα βρισκόταν στη φάση αναμόρφωσης της».

Και αυτοί οι προεστοί δεν….διόλου φορείς της «αντιδραστικής φεουδαρχίας», αλλά έπαιζαν….πολιτικής προστασίας και εκπροσώπησης των αγροτών – καλλιεργητών. Γι^’ αυτό και στις παραμονές του ’21, σε πείσμα της αριστερής μυθολογίας, οι κοτζαμπάσηδες α­ντιπροσώπευαν πάνω από το 10% των μελών της Φιλικής Εταιρίας — αν και, φυσικά, ήταν τοποθετημέ­νοι στη συντηρητική της πτέρυγα.

Ο τυπικά αστικός χαρακτήρας της Επανάστασης φαίνεται καθαρά από το νομοθετικό της έργο: το Σύνταγμα της Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας ήταν το δημοκρατικότε­ρο που υπήρχε εκείνη την εποχή σε όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της επανάστασης δημιουργούνται τυπι­κά αστικά κόμματα και φιλελεύθε­ρη πολιτειακή συγκρότηση; ήδη α­πό το 1822 περισσότερο από το μισό καλλιεργήσιμο έδαφος ορίζεται ως ιδιοκτησία του κράτους και τα υπό­λοιπο παραχωρήθηκε στους καλ­λιεργητές.

Οι δύο εμφύλιοι πόλεμοι και γε­νικά οι διαμάχες στο εσωτερικό της Επανάστασης δεν έκφραζαν την υ­ποθετική αντίθεση «ολιγαρχίας -λαού», αλλά κυρίως διαφορετικά συμφέροντα και στρατηγικές στα πλαίσια της αστικής τάξης. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η διαβόητη «πράξη υποτέλειας» στην Αγγλία υπογράφτηκε απ^’ όλους τους «λαϊκούς» οπλαρχηγούς του Μοριά και της Ρούμελης, με πρώτο τον Θ. Κολοκοτρώνη. Και αυτή η δικτατορική συγκέντρωση της ε­ξουσίας στον Καποδίστρια δεν ή­ταν αποτέλεσμα «πραξικοπήμα­τος» και «επιβολής των ξένων δυ­νάμεων», αλλά τυπικό παράδειγμα Βοναπαρτισμού.

Ασφαλώς η Επανάσταση είχε τους «συντηρητικούς» και τους «ριζοσπάστες», της — όπως ακριβώς και η Γαλλική Επανάσταση γνώρι­σε τον ριζοσπαστικό Γιακοβινισμό και τη θερμιδοριανή αντίδραση. Αλλά κι εδώ οι περισσότεροι παρα­δοσιακοί ιστορικοί βλέπουν μόνο αυτό που θέλουν να δουν. Η προτίμηση τους στους «λαϊκούς οπλαρ­χηγούς» (γενικώς και αορίστως) καθόλου δεν δικαιώνεται από έγκυ­ρες αναλύσεις και τα ίδια τα ιστορι­κά γεγονότα. Ακόμα και ο Γ. Κορ­δάτος (που κληροδότησε το σχήμα «ολιγαρχικών – λαϊκών») τοποθετεί τον Κολοκοτρώνη στη συντηρητική πτέρυγα («Πάντα μέσα του κρυβό­ταν ο πόθος να γίνει ο τοπάρχης του Μοριά»). Για τον Καραϊσκάκη λέει ότι ήταν «τελείως άξεστος και έ­βλεπε την Επανάσταση μέσα εις τα στενά πλαίσια της αποκτήσεως του καλύτερου αρματολικιού». Αντίθε­τα δε με τα «αριστερά» λαϊκίζοντα μελό υποστηρίζει ότι ο — Φαναριώτης στην καταγωγή — Μαυροκορ­δάτος «ήτο ο καλύτερος και διορατικότερος πολιτικός νους της ε­ποχής».

Μαθήματα πατριδογνωσίας

 Ο Σολωμός έλεγε ότι «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνι­κό ό,τι είναι αληθινό». Οι γνώμες των ιστορικών για το τι είναι αληθι­νό ως προς το ’21 είναι συχνά δια­μετρικά αντίθετες. Διαλέξαμε ορι­σμένες από αυτές που δεν ακούγο­νται και τόσο συχνά:

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΑ. ΚΟΡΑΗ:

«Ο Κοραής εξόρκισε την επανάσταση από το Παρίσι με τα εξής λόγια: “Μια επανάστασις των Ελλήνων υπό τας σημερινάς συνθήκας, κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι κάτι αδιανόητον^»…

»Ζώντας μακριά από την Βαλκανική, δεν πιστεύει πως είναι δυνατό μονομιάς να ιδρυθεί ανεξάρτητο Γραικικό Κράτος…».

(Γιάννη Κορδάτου: «Ο Ρήγας Φερραίος και η Βαλκανική Ομοσπονδία»)

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ:

(Τι απάντησε ο Καποδίστριας στον απεσταλμένο της Φιλικής που του μετέ­φερε την πρόταση να ηγηθεί της επανάστασης): «Αία να σκέπτεται κανείς, κύριε, περί τοιούτου σχεδίου, πρέπει να είναι τρε­λός. Δια να τολμήσει δε να μου ομιλήσει περί τούτου εις τον οίκον τούτον, όπου έχω την τιμήν να υπηρετώ έναν μέγα και κραταιό αυτοκράτορα, πρέπει να είναι νέος όστις μόλις εξήλθεν από τους βράχους της Ιθάκης… Πρέπει να αφήσουν τας επαναστατικάς σκευωρίας των και να ζουν όπως πριν υπό τας κυβερνήσεις υφ’ ας ευρίσκονται, έως ότου η θεία πρόνοια ευδοκήσει άλλως». (Α. Κόκκινου, ό.π.)

ΓΙΑ ΤΟΝ «ΕΘΝΙΚΟ ΕΥΕΡΓΕΤΗ» ΤΟΣΙΤΣΑ:

«Ο Ιμπραήμ είχε και έναν πολύτιμον συνεργάτην, τον μεγαλέμπορον της Αιγύ­πτου Τοσίτσαν. ‘Ηταν φίλος του πατέρα του Μεχμέτ Αλή και είχεν εις την Αίγυπτον εκτάσεις ολόκληρους. Αυτός λοιπόν εστάθηκε το δεξί χέρι του Ιμπραήμ. Έγραφε δεξιά και αριστερά, καλώντας τον λαόν να προσκυνήσει. Ήταν ο αρχη­γός της επιμελητείας του αιγυπτιακού στρατού και θησαύριζεν ο άνθρωπος με το αίμα και τις σάρκες του ελληνικού λαού. Αυτός, ο κατάπτυστος προδότης αργότερα, δίνοντας μερικές χιλιάδες εις το ελληνικό κράτος, αντάλλαξε τον τίτλον του προδότου με τον τίτλον του εθνικού ευεργέτου»!(Γ. Κορδάτου, ό.π.)

ΓΙΑ ΤΟΝ «ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑ» ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΤΟΝ Ε^’

Ο Γιάννης Κορδάτος, στο έργο του «Ο Ρήγας Φερραίος και η Βαλκανική Ομοσπονδία» αναφέρει ότι ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ πολέμησε τον Ρήγα

γράφοντας γι^’ αυτόν στην «Πατρική Διδασκαλία»:

«Ο αποστάτης διάβολος, κατανοήσας δια να εκτραχηλίσει και αύθις και φέρη εις απώλειαν τους εγκαταλειφθέντας πιστούς, εμεθοδεύθη εις τον τρέχο­ντα αιώνα μίαν άλλην πονηρίαν και απάτην ξεχωριστήν, δηλαδή, το νυν θρυλλούμενον σύστημα της ελευθερίας, το οποίον κατ^’ επιφάνειαν φαίνεται τάχα καλόν, όσον δια να απατήση ει δυνατόν και τους εκλεκτούς, υπάρχει όμως ένα δέλεαρ του διαβόλου και φαρμάκι ολέθριον δια να κατακρημνίσει τους λαούς εις την απώλειαν και ακαταστασίαν… Αδελφοί κλείσατε τ’ αυτιά σας εις αυτάς τας νεοφανείς ελπίδας της Ελευθερίας…»

Μετά τη δολοφονία του Ρήγα, ο Γρηγόριος ο Ε’ τον αφόρισε και έβγαλε εγκύ­κλιο με εντολή να κατασχεθεί η δημοκρατική Διακήρυξη και όποιο άλλο φυλ­λάδιο του Ρήγα!

Το αποκορύφωμα: ο «εθνομάρτυρας» Πατριάρχης αφόρισε τον Υψηλάντη, τους Φιλικούς και όλους όσους συμμετείχαν στην Επανάσταση λίγο μετά την έναρξη της. Στον αφορισμό, μεταξύ άλλων αναφέρονται επί λέξει:

«Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν ολεθρίαν σκηνήν… και οι τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι… να τους μισητε και να τους αποστρέφεσθε, καθό­τι και η εκκλησία και το γένος τους έχει μεμισημένους… Αφωρισμένοι υπάρχουσι και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και άλυτοι μετά θάνατον και τω αιωνίω υπόδικοι αναθέματι και τυμπανιαίοι»!!!

(Γ. Κορδάτου: «Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως»)

ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑ ΛΟΡΔΟ ΜΠΑΙΡΟΝ:

Lord Byron in Albanian dress

«Έβλεπε με καταφρόνηση τους Έλληνες και θαύμαζε τους Τούρκους. “Οι Έλληνες είναι γοητευτικοί κατεργαρέοι με όλα τα ελαττώματα των Τούρκων, αλλά χωρίς το θάρρος τους”. Δεν υπάρχει, έλεγε, πιο έντιμος, πιο ευπροσήγορος και πιο μεγαλόφρων άνθρωπος από έναν Τούρκο αγά της επαρχίας…»

«Έλεγε στο συμπατριώτη του γιατρό Milligen: “Εγώ τους γνωρίζω από κο­ντά… Οι Έλληνες είναι ίσως ο πιο διεφθαρμένος, ο πιο εκφυλισμένος λαός του κόσμου… Είναι η πιο ματαιόδοξη και ανειλικρινής φυλή της γης, μα χημική ένω­ση από όλα τα ελαττώματα των προγόνων τους. Σ^’ αυτά πρέπει να προσθέσεις τα ελαττώματα των Τούρκων και μια καλή δόση από εβραϊκά. Τα πάντα ανακα­τωμένα σε ένα τσουκάλι δουλείας»!

(Κ. Σιμόπουλος: «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια»)

Μπορεί να φαντασθεί λοιπόν κανείς τα αισθήματα των υπόλοιπων εκπροσώπων των μεγάλων δυνάμεων, που δεν ήταν και… τόσο φιλέλληνες όσο ο Μπάιρον!

Πηγή

Όχι στην αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης.Συγκέντρωση την Πέμπτη 22/3 15:30 έξω από την βουλή

Οι κατεξοχήν πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου στη βουλή Αβέρωφ - Παπαδόπουλος, κατάθεσαν εκ μέρους των κομμάτων τους ΔΗΣΥ - ΔΗΚΟ, μαζί με τον Κουλία, πρόταση για επέκταση του ορίου αφυπηρέτησης των εργαζομένων του δημοσίου στα 64. Μια πρόταση που κτυπά για άλλη μια φορά την νεολαία και που μεταξύ άλλων αυξάνει περαιτέρω την ήδη ψηλή ανεργία. Να θυμίσουμε ότι το όριο αφυπηρέτησης στο δημόσιο βρίσκεται ήδη στο 63ο έτος με ομόφωνη απόφαση όλων των κομμάτων, με παράλληλη επέκταση του στο ίδιο έτος  και για τη μέση εκπαίδευση και στο 65ο στον ιδιωτικό τομέα. 

Είναι προφανές ότι επιδιώκουν να δημιουργήσουν κλίμα για τα επόμενα στάδια της επίθεσης ενάντια στη εργατική τάξη  συνολικά, αλλά και από την άλλη να προετοιμάσουν το έδαφος για την μεγάλη επίθεση που σχεδιάζουν στα συνταξιοδοτικά ταμεία των εργαζομένων. 

 Από πλευράς των εργαζομένων ήδη ΠΑΣΥΔΥ και ΟΕΛΜΕΚ διαφώνησαν με την πρόταση όπως επίσης οργανώσεις νεολαίας και φοιτητικές παρατάξεις. Έχει επανασυσταθεί ο φορέας ενάντια στην αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης, ο οποίος καλεί σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τη βουλή, την Πέμπτη 22/3, ώρα 15:30. Καλούμε και μεις τον λαό, εργαζόμενους και νεολαία να δώσουν δυναμικά το παρόν τους για να μην περάσουν οι νόμοι και τα μέτρα που προωθούν. 

Για να αποτραπούν όμως τα σχέδια τους και να είναι νικηφόροι οι κοινωνικοί αγώνες, είναι επιτακτική ανάγκη, εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές, να πάρουν οι ίδιοι την κατάσταση στα χέρια τους, να οργανωθούν και να συντονιστούν κάτω από κοινά αιτήματα, μακριά από τις γραφειοκρατικές και συμβιβασμένες ηγεσίες των συντεχνιών και των παρατάξεων.

Ο ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΤΗ, ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ

Τα κινήματα των ανέργων ανά τον κόσμο, από το χθες στο σήμερα

Η ιστορία των αγώνων ενάντια στην ανεργία και τον κοινωνικό αποκλεισμό σε περιόδους κρίσης. Από το Κραχ του 1929, στην Αργεντινή των Πικετέρος.

Βανκούβερ, 1932, η αστυνομία επιτίθεται σε πορεία που οργάνωσε η Ένωση Άνεργων Εργατών του Βανκούβερ πυροδοτώντας την αντίδραση των συγκεντρωμένων .

Μπορεί η ανεργία να είναι δομικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού αλλά δεν είναι παρακινδυνευμένο να ισχυριστεί κανείς πως η αξιοπρέπεια και η αντίσταση είναι δομικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας δεν υπήρξε στιγμή που οι συνθήκες εκμετάλλευσης δεν έφερναν πάντα μαζί τους τον σπόρο της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας. Και καρποί αυτής της σποράς είναι οι συλλογικοί αγώνες και οι κατακτήσεις του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος μας. Αγώνες που η ιστορία καταγράφει, χωρίς σύνορα και χωρίς τέλος, μέχρι σήμερα.

ΗΠΑ: Η Μεγάλη Ύφεση και τα Συμβούλια των Ανέργων

Η Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 στις ΗΠΑ έφερε μαζί της εκατομμύρια ανέργους. Οι ουρές στα γραφεία ευρέσεως εργασίας που έχουν αποτυπωθεί σε ιστορικές φωτογραφίες δεν είναι ικανές να μεταφέρουν την απόγνωση χιλιάδων πεινασμένων ή υπό έξωση εργατών. Η κατάσταση δεν θα μπορούσε παρά να φέρει μαζί τη γέννηση προσπαθειών αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας μεταξύ των πληττόμενων.

Τον παγερό χειμώνα του 1929-30 εκατοντάδες μέλη της Νεολαιϊστικης Κομμουνιστικής Συμμαχίας (Young Communist League) προσπάθησαν να ξεκινήσουν ένα εθνικό κίνημα ενάντια στην ανεργία και τις εξώσεις. Με επικεφαλείς μαχητές της τάξης, όπως ο 27χρονος Steven Nelson και η 16χρονη Dorothy Healey (μετέπειτα Rosenblum), γρήγορα αντιμετώπισαν καταστολή και φυλάκιση.

Αλλά όπως και με τους Wobblies μια γενιά προηγουμένως ή την φοιτητική SNCC μια γενιά αργότερα, οι YCLers (από το Youth Communist League) είχαν το «θράσος της εξέγερσης» που αντιστοιχούσε σε μια αυξανόμενη αγανάκτηση, ώριμο γέννημα της κρίσης, και μια ανάγκη για αλλαγή, σε αυτή τη περίπτωση στις λαϊκές πολυκατοικίες και στις αγροτικές πόλεις, όπως αναφέρει ο Mike Davis. 

Οι μικρές ομάδες οργισμένων ανθρώπων το Δεκέμβρη του 1929 γρήγορα αναπτύχθηκαν σε οργανωμένες διαμαρτυρίες εκατοντάδων τον Ιανουάριο του 1930, που, πυροδοτήθηκαν από στη στοχευόμενη βία της αστυνομίας και έγιναν πορείες χιλιάδων το Φεβρουάριο. Στις 6 Μαρτίου, του 1930 (Παγκόσμια μέρα κατά της Ανεργίας), η αστυνομία πάλεψε με άνεργους διαδηλωτές σε μια σειρά πόλεων. Δέκα χιλιάδες εξεγέρθηκαν στο Cleveland, ενώ στη Union Square της Νέας Υόρκης, μια μαινόμενη επίθεση της αστυνομίας σε ένα πλήθος 35.000 πυροδότησε τις μεγαλύτερες συγκρούσεις στην πόλη από το 1863. (1)

Η μαχητικότητα του κινήματος των ανέργων σύντομα ενισχύθηκε από τις καμπάνιες ενάντια στις εξώσεις αλλά και με τη δημιουργία συλλογικοτήτων. Σύμφωνα με τον Χάουαρντ Ζίν σε ολόκληρη τη χώρα ιδρύθηκαν, με πρωτοβουλία των κομμουνιστών, Συμβούλια Ανέργων. Ο Ζίν παραθέτει στο βιβλίο του “Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών” αποσπάσματα που περιγράφει ο Τσάρλς Ρ. Γουόκερ στο βιβλίο του “Το Φόρουμ”, που εξέδωσε το 1932:

“Η ισχύς του Συμβουλίου Ανέργων πηγάζει από τη δημοκρατική δύναμη των αριθμών και σκοπός του είναι να εμποδίζει την έξωση απόρων οικογενειών ή, αν έχει ήδη γίνει έξωση, να ασκεί πιέσεις στην Επιτροπή Αρωγής, προκειμένου να βρεθούν νέα σπίτια για τις οικογένειες αυτές. Άν κάποιος άνεργος δεν έχει χρήματα να πληρώσει το γκάζι ή το νερό και του το κόψουν, το Συμβούλιο επικοινωνεί με τις αρμόδιες αρχές. Μεριμνά επίσης για τη χορήγηση ρουχισμού και υποδημάτων σε ανέργους που τα έχουν ανάγκη. Επιδιώκει να εξαλείψει τις διακρίσεις που γίνονται εις βάρος νέγρων και αλλοδαπών μεταναστών σε θέματα κοινωνικής αρωγής, με τη δημοσιοποίηση τέτοιων περιπτώσεων και την άσκηση πιέσεων… συνοδεύει απόρους στα Κέντρα Αρωγής και απαιτεί να τους χορηγηθεί τροφή και ιματισμός. Τέλος παρέχει νομική κάλυψη στους ανέργους που συλλαμβάνονται επειδή συμμετείχαν σε διαδηλώσεις, σε πορείες κατά της πείνας και σε συνελεύσεις εργατικών ενώσεων”. (2)

Οι άνεργοι της Ελλάδας στη Μεγάλη Ύφεση

Τη χρονιά της αιχμής της κρίσης στην Ελλάδα, το 1931, η ανεργία βρέθηκε στο απόγειο της, πλήττοντας κλάδους που σχετίζονταν με το εξωτερικό εμπόριο, την επεξεργασία προϊόντων που προορίζονταν για εξαγωγή κ.ά. Ωστόσο δεν εκδηλώθηκε το φαινόμενο της ογκώδους ανεργία άλλων χωρών, εξαιτίας κυρίως των χαμηλών ημερομισθίων ή καλύτερα λόγω της ελαστικότητας τους. Για την αντιμετώπιση της ανεργίας οι κυβερνήσεις δοκίμασαν μια σειρά από μέτρα: από την παροχή αποζημιώσεων (σε κλάδους που εκλείπανε), την απόδοση επιδομάτων ανεργίας (σε ορισμένους κλάδους π.χ. καπνεργάτες), τη δημιουργία «κλειστών επαγγελμάτων», ή την εκ περιτροπής εργασία. Πάντως η οικονομική εξαθλίωση μεγάλων ομάδων του πληθυσμού ήταν γεγονός και η ανεργία έπληττε σημαντικά τμήματα του εργατικού δυναμικού της χώρας.

Σε αυτό το πλαίσιο ήταν συχνή η πραγματοποίηση συλλαλητηρίων ανέργων. Σε ορισμένα έπαιρναν μέρος οι άνεργοι ενός κλάδου, ζητώντας επιδόματα ή ακόμη και την οργάνωση συσσιτίων από το κράτος. Πιθανόν στη διοργάνωση των συλλαλητηρίων να εμπλέκονταν τα αντίστοιχα σωματεία, καθώς υπάρχουν μαρτυρίες συνδικαλιστών, που υποστηρίζουν ότι οι εργατικές ενώσεις οργάνωνα και καθοδηγούσαν συνοικιακές επιτροπές ανέργων. Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία ναυτεργάτη συνδικαλιστή που αναφέρει ότι: το 1929 η ανεργία μάστιζε τον κλάδο, ενώ το Γραφείο Ναυτικής Εργασίας δεν λειτουργούσε. 

Οι άνεργοι συχνά επινοούσαν ατομικές στρατηγικές για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Για παράδειγμα, πλήρωναν «μεσιτεία» ώστε να προσληφθούν, έστω και με πενιχρό μισθό. Παράλληλα όμως ακολουθούσαν και συλλογικές πρακτικές, όπως έγινε το 1932 όταν πραγματοποιήθηκε πορεία ανέργων ναυτεργατών. Λίγα χρόνια αργότερα, το Φλεβάρη του ’36, οι καπνεργάτες της Καβάλας πραγματοποίησαν απεργία για τη χορήγηση επαρκών επιδομάτων στους ανέργους. Πρόκειται για τη μοναδική απεργία που καταγράφεται με κεντρικό ζήτημα την ανεργία. Άλλοτε πάλι διοργανώνονταν συλλαλητήρια ανέργων σε τοπική βάση. Δηλαδή συγκέντρωναν του ανέργους μιας ολόκληρης πόλης, νομού ή περιοχής. Σε αυτό το πλαίσιο τον Φλεβάρη του 1936 πραγματοποιήθηκε έξω από το δημαρχείο της Μυτιλήνης συγκέντρωση ανέργων του νησιού.

Στον σύγχρονο καπιταλισμό οι άνεργοι κινητοποιούνται

Η Αργεντινή των Πικετέρος

Στην Αργεντινή η καπιταλιστική κρίση χτύπησε την χώρα στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Η βαθειά ύφεση που ξεκινάει το ’97 σε συνδυασμό με τα δημοσιονομικά προβλήματα και την αδυναμία αποπληρωμής του χρέους οδηγούν τις κυβερνήσεις της περιόδου (συνασπισμός κέντρου και κεντροαριστεράς) να υιοθετήσουν ένα πακέτο μέτρων, υπό την καθοδήγηση του ΔΝΤ , παρόμοιο με το Ελληνικό, με μείωση μισθών και συντάξεων και άνοδο της φορολογίας. 

Μέτρα που δεν αποδίδουν και οδηγούν στην κατάρρευση του Αργεντίνικου ονείρου, εν μέσω και της κατάρρευσης του αργεντίνικου πολιτικού συστήματος. Αλλά οι Πικετέρος είχαν κάνει ήδη την εμφάνισή τους.

Οι Πικετέρος ήταν οργανωμένοι από τη βάση, οριζόντια, αμεσοδημοκρατικά. Στόχος τους δεν ήταν η επιδείνωση του ανταγωνισμού μεταξύ των εργαζομένων και των ανέργων, αλλά να υπερνικήσουν αυτή τη διαίρεση και να ενδυναμώσουν τους δεσμούς αλληλεγγύης όλων των εργατών. Με οργάνωση στις γειτονιές των πληττόμενων από την κρίση μεγαλουπόλεων και ξεκινώντας από παρεμβάσεις σε δημοτικό, ομοσπονδιακό και εθνικό επίπεδο και ειρηνικές διαδηλώσεις, ήδη από το 1996 έφτασαν στους αποκλεισμούς δρόμων και τις μαζικές διαδηλώσεις. 

Οι διαδηλώσεις κινητοποίησαν χιλιάδες ανθρώπους να διαμαρτυρηθούν ενάντια στις περικοπές θέσεων εργασίας και το κλείσιμο εργοστασιακών εγκαταστάσεων. Σημειώθηκαν μαζικοί αποκλεισμοί δρόμων εξαιτίας των υψηλών ηλεκτρικών επιτοκίων που χρέωναν ιδιωτικές επιχειρήσεις ενέργειας και ηλεκτρισμού και την διακοπή ρεύματος στα σπίτια των ανέργων καταναλωτών που αδυνατούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Μέχρι το 2000, μαζικές διαδηλώσεις έλαβαν χώρα στις πόλεις Neuquen και General Mosconi, οι οποίες αποτελούσαν ως τότε κερδοφόρα κέντρα παραγωγής πετρελαίου.

Τον Αύγουστο του 2001, μια πανεθνική κινητοποίηση αποτελούμενη από περισσότερους από εκατό χιλιάδες πολύ καλά οργανωμένους άνεργους, έκλεισε πάνω από τριακόσιους αυτοκινητόδρομους στην Αργεντινή, παραλύοντας την οικονομία, συμπεριλαμβανομένου και του μέχρι τότε άτρωτου χρηματοπιστωτικού τομέα. Οι Πικετέρος ήταν πλέον σε θέση να πιέσουν το κράτος ώστε να πετύχουν προσωρινές θέσεις εργασίας, επιδόματα διατροφής και άλλες παραχωρήσεις.

Η άνεργη άνοιξη της Τυνησίας

Η δεκαετίες του 1980 και ’90 ειδικά στις δυτικές χώρες της Βόρειας Αφρικής, φέραν μια μεγάλη αύξηση του αριθμού των νέων της εργατικής τάξης που είχαν πλέον πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση. Οι πρώτες γυναίκες από αγροτικές περιοχές μπήκαν στο πανεπιστήμιο και για πρώτη φορά καταγράφηκαν μεγάλες φοιτητικές διαδηλώσεις με επικεφαλείς οργανώσεις όπως το Εθνικό Σωματείο Φοιτητών του Μαρόκου, γεγονός που λειτούργησε σαν μια πρώτη κινηματική εμπειρία. 

Όμως μετά την απόκτηση του πτυχίου ο δρόμος άνοιγε προς την αυξημένη ανεργία, ειδικά για την πλειοψηφία των αποφοίτων που δεν είχαν ούτε τη δυνατότητα συνέχισης των ακριβών σπουδών στο εξωτερικό ούτε και το απαραίτητο μέσο για να αποκτήσουν μια θέση στον δημόσιο τομέα. Με τις πρώτες οργανώσεις πτυχιούχων ανέργων να δημιουργούνται στο Μαρόκο σιγά σιγά δημιουργήθηκαν οι πρώτες σχέσεις με την Αλγερία και την Τυνησία.

Και το 2006 ιδρύθηκε η Ένωση Πτυχιούχων Ανέργων Τυνησίας. Τα τεράστια ποσοστά των πτυχιούχων ανέργων κάναν την ανάγκη για οργάνωση επιτακτική. Δεν είναι τυχαίο ότι η σπίθα της εξέγερσης στην Τυνησία που έριξε το καθεστώς Μπεν Άλι ήταν ο θάνατος του Μοχάμεντ Μπουαζίζι, πτυχιούχου άνεργου μικροπωλητή που αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Η νεολαία που πρωτοστάτησε στην εξέγερση μετά την απελευθέρωση του συνδικαλισμού από τον Φεβρουάριο έχει δημιουργήσει παραπάνω από 120 τοπικά γραφεία της Ένωσης, και η ανάπτυξη συνεχίζεται μιας και στη χώρα των 10.000.000,από τους 700.000 άνεργους οι 140.000 είναι άνεργοι πτυχιούχοι. 

Απαιτώντας αύξηση των προσλήψεων, έλεγχο και συμμετοχή στην δημιουργία θέσεων εργασίας με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες αλλά και καθιέρωση επιδόματος για τους ανέργους χωρίς διακρίσεις και προαπαιτούμενα, οι πτυχιούχοι χωρίς δουλειά της Τυνησίας οργανώνονται, διαδηλώνουν και διεκδικούν την ζωή τους.

Ισπανία: Η νεολαία χωρίς φόβο στο προσκήνιο

Νεολαία χωρίς μέλλον, χωρίς ασφάλιση, χωρίς σπίτι, χωρίς σύνταξη, χωρίς φόβο. Το χαρακτηριστικό όνομα που περιέχει την πλήρη περιγραφή της κατάστασης της επισφαλούς νεολαίας ανήκει στους νέους της Ισπανίας. Η συλλογικότητα που είχε τις ρίζες της στα ισπανικά πανεπιστήμια, κυρίως της Μαδρίτης, εμφανίστηκε δυναμικά στο προσκήνιο απέναντι σε μια κατάσταση που περιγράφεται εύκολα με μόνο δύο αριθμούς: 40% ανεργία στους νέους, 60% προσωρινή εργασία.

Ο κόσμος της επισφάλειας και της ανεργίας στην Ισπανία ήταν στο επίκεντρο των κινητοποιήσεων που έφεραν την Πουέρτα δελ Σόλ και έφτασαν σε όλες τις πλατείες της χώρας , πιάνοντας το νήμα από την Αραβική Άνοιξη και δίνοντας τη σκυτάλη στις ΗΠΑ, αλλά ο αγώνας δεν τελείωσε εκεί. Από την ανεργία στην εκπαίδευση, κι από τις τιμές των ενοικίων στις εργασιακές σχέσεις που εδραιώνονται από τους ισχυρούς στο όνομα της κρίσης, η Νεολαία Χωρίς Φόβο απαντά με την οργάνωση διαδηλώσεων αλλά και κινητοποιήσεων στα πανεπιστήμια: “Μας πήρατε πολλά, τώρα τα θέλουμε όλα!”

(1) Η αναγκαία ευγλωττία της διαμαρτυρίας

 (2)Howard Zinn, Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών, εκδ. Αιώρα

Πηγή

Ένα αντίο-σκέψη, για τους μετανάστες που πεθαίνουν “στα σπίθκια μας”

Θκιάβαζα σήμερα τες χτεσινές εφημερίδες. Κληροδοτημένη συνήθεια απο τον παππού μου τον αγαπημένο, να θκιαβάζω τες εφημερίδες αύριο για χθές, να σμίγω ή να σπάω τον χωροχρόνο σε εννοιολογικές ανα-Πλάσεις, χωρίς οντολογικούς ορισμούς στα αντικείμενα, ή, στα υποκείμενα, όσων «ώς νέα» μιας ειδο-λογίας. 

Επέθανεν μια κοπέλλα, εχτές, εγράφαν οι εφημερίδες. Εγράφαν το, σε μιαν μικρή σημείωση, έτσι, στα πεταχτά. Στα γρήγορα. Ώσπου να κάμει κάποιος/α την στάχτη μέσα στο τασάκι του/της. Επέθανεν, τζιαι άλλη, κοπέλλα. Αύριο. Εχτές. Ανα-πλάσεις, όλων των νεκρών μας, στην «καθαρή», όμορφη, κοινωνία της Κύπρου. Όλων των νεκρών μεταναστών μας, που πεθαίνουν, μέσα στα «σπίθκια μας», για τα ψίχουλλα, που τους διούμεν, τους δούλους, της Κυπριακής κοινωνίας. Τους σύγχρονους δούλους.

Επέθανεν στο πάτο της πισίνας του σπιθκιού όπου εργαζόταν σαν «οικιακή βοηθός», μια κοπέλλα, που τες Φιλιππίνες. Της οποίας το όνομα, οι δημοσιογράφοι των εφημεριδών, δεν εμπήκαν στον κόπο να αναφέρουν. Δεν έσχει ταυτότητα, «δεν έσχει σημασία». Εν αποπροσωποποιημένη, η κοπέλλα, η «οικιακή βοηθός», απο τις «Φιλιππίνες». Τούτα τα δύο θα ορίζονταν ως η ταυτότητα της, στο ρεπορτάζ. Δεν ήξερεν να κολυμπά. Τούτο θα έλεγε, το ρεπορτάζ. Άπλωννεν τα ρούχα, να στεγνώσουν. Έχασεν την ισορροπία της τζιαι έππεσε στο νερό. Δεν ήξερεν, όμως, να κολυμπά. Οι κάμερες του κλειστού κυκλώματος του σπιτιού εγράψαν βήμα-βήμα τα τελευταία της βήματα, προς τον θάνατο, χωρίς αναπνοές. Ώσπου τζιαι επίεν στον πάτο, της όμορφης, καλαίσθητης, πισίνας. Ώσπου τζιαι εσταμάτησεν το σώμα της να προσπαθεί, να βγεί στην επιφάνεια, των νερών. Το σώμα της χωρίς όνομα, χωρίς ταυτότητα, «η κοπέλλα απο τις Φιλιππίνες»

Έν ξέρω, ποιός – ποιά εν να την κλάψει, σε τούτην την [συχνά αρρωστημένη] κοινωνία της Κύπρου, που της έμελλε να αφήκει την τελευταία της αναπνοή, σαν άπλωννε τα ρούχα. Για να εν καθαρά, για να εν μυρωδάτα, για να είμαστεν στην κοινωνία μας «καθαροί», τζιαι «στολισμένοι». Τζιαι καλαίσθητοι.

Τζιαι κάποιοι, αύριο – εχτές, εν να μιλήσουν για μιαν αφηρημένη «ταξική πάλη», για τζείνην όμως, της ειδολογίας,  που μπορεί να φέρει ψήφους, στο Κόμμα. Εν ξέρουν ούτε τζείνοι το όνομα της κορούς. Τζιαι κάποιοι, εν να πάν να δικαστούν, πάλε, γιατι δεν ξεχάννουν πως να εν άνθρωποι, αλλα τούτο εν ποινικό αδίκημα μες την [συχνά αρρωστημένη] κοινωνία της Κύπρου. Τζιαι κάποιοι, εν να πάν να πούν για μιαν αφηρημένη αντι-εξουσία, κρατώντας ταυτόχρονα εξουσιαστικά τα πτώματα άλλων ζώων στα σχιέρκα τους. Τζιαι κάποιοι, νοιώθουν κούραση τούτες τες μέρες, απο τες αδυνατότητες, οταν τες κοιτάζουν να Στέκουν όρθιες. Ανορθόδοξα όρθιες να λαμβάννουν χώρο πάνω στες υδατογραφημένες χαρτογραφίες της μνήμης, ή τζείνης, που έμοιαζεν κάτι σαν μνήμη, ή, κάτι σαν ελπίδα τζιαι σαν φώς.

Επέθανεν η κορού. Επέθανεν τζιαι ένας μιτσής που το Πακιστάν πριν τρείς εφτομάδες σε μια φάρμα. Ήρταν ποδά για ένα καλλύτερο αύριο, για να μπορέσουν να φάσιν, για να μπορέσουν να στείλουν κάτι στην οικογένεια τους, να φάει τζιαι τζείνη. Κάτι που τα ψίχουλλα, που τους διούν οι Κυπραίοι, οι Ρώσσοι, όσοι έχουν ριάλλια για υπηρέτες, όσοι έχουν ριάλλια για δούλους. Όσους/ες ξέρω που δουλεύκουν στην ΠΕΟ, έχουν ούλλοι/ες ριάλλια, για δούλους.

Ο Felix Gonzalez-Torres ο μακαρίτης, είσχεν πεί σε μια συνέντευξη του πριν να πεθάνει που το AIDS “I feel so anaemic tonight, it must be the rain”. Αυτοσαρκάζετουν, για όσα εν εμπορούσε να αντέξει που τζείνα που έβλεπεν στες ειδήσεις να περνούν, χωρίς σημασία, για τους ανθρώπους που τα κοίταζαν. Χωρίς πόνο, χωρίς ντροπή, χωρίς αίσθημα ευθύνης. Εν άσχημη η όψη της αναιμίας, όταν εν εσωτερική, όταν το αστικό τοπίο [–our collective urban space-, που θα ελαλούσαν τζιαι κάποιοι τάχα γνωσιο-γνώστες] πιάννει τα χρώματα του θανάτου που ορίζεται χωρίς Ταυτότητα, χωρίς πρόσωπο, λόγω της φτώσχειας.

Έσχει θκυό χρόννια που γράφω σε τούτο το blog. Εγραφα ακόμα τζιαι όταν ούλλοι οι άλλοι/ες επαρετήσαν το. Ηρτεν ο τζαιρός, να φεύκω σιγά-σιγά τζιαι εγώ, που δαμέ. Τζιαι που αλλού. Απο όπου φέρει η φέρνει, εσωτερικές αναιμίες, ή, συλλογική παρα-νόηση, ή, συλλογικές παρα-νοήσεις. Ποια εν η ταξική πάλη, ή, ποιά δεν φαίνεται να ένει η ταξική πάλη, η “καθαρή” τζιαι ενίοτε αρρωστημένη Κυπριακή κοινωνία, η παρα-νόηση του τι εν η αντι-εξουσία, τζιαι άλλα, πολλά, που ενεν της ώρας τωρά. Κουράζει με, να πεθανήσκει μια κορού σαν απλώννει ρούχα για να τα έχουν «καθαρά» κάποιοι, τζιαι να μεν εχω καν το Όνομα της, για να της γράψω ένα «αντίο», ένα «γειά σου», ένα «μακάρι να εμπορούσα να σου πώ, ότι εν εχάθηκες τόσον άδικα ρε κορού, χωρίς Όνομα».

Κουράζει με ο θάνατος της να περνά στα ψιλά, γιατι εν μπορεί να φέρει ψήφους στο «Κόμμα», τζιαι γιατι η αναφορά του ονόματος της αύριο – εχτές – σήμερα – αύριο – εχτές – σήμερα, δύναται να ενοχλήσει, τους «καθαρούς» ψηφοφόρους. Η τα κομματόσχυλλα. Η τζιαι τα θκυό. Κουράζει με η ανοχή, τζιαι των θκυό. Κουράζει με τζιαι η απάθεια, κουράζει με τζιαι ο απο-ανθρωπισμός, που θα ελάλεν τζιαι ο Paul Virilio.

Κουράζει με επίσης να θωρώ τα μωρά της Κυπριακής κοινωνίας να μεγαλώννουν εδώ τζιαι θκυό – τρείς δεκαετίες με κάποιους συν-ανθρώπους τους σαν δούλους, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Μέσα στα «σπίθκια μας» πεθαίνουν οι μετανάστες. Δεν θέλω να ακούω για μιαν αφηρημένη ταξική πάλη, ούτε για συλλογικές παρα-νοήσεις, κουράζει με πολλά η βλακεία. Τζιαι η υποκρισία. Τζιαι η (αν)ορθο-γραφία μου κουράζει με σε Τόπους, μα εν για να μου θυμίζει ότι υπήρξα τζιαι εγώ μετανάστρια, εφάνηκα τυχερή να μεν πεθάνω «στα ξένα». Μόνο που τζείνα που δεν εχουν αυτο-ορισμό σαν «ξένα», εν πιο μακρινά, ακόμα τζιαι που την λύπη όταν γίνεται ζαχαρωτό, στα «οικεία».

Ναι, I feel so anaemic tonight, it must be the rain. Εν ξέρω πως να πώ αντίο στην κορού, το πόσο άδικος, υπήρξεν, Ακόμα ένας θάνατος. Θα αφήκω ένα που τα αγαπημένα μου τραγούδια στην κορού, τα υπόλοιπα, θα χορέψουν στην βροσχή, να τα πάρει, να μεν λυπούνται για συλλογικές αδυνατότητες, να μεν γέρνουν τες βλεφαρίδες τους.

Αντίο κορού μου που έν έσχεις Όνομα, που έν σου εδώκαν Όνομα.

Πηγή

Αναστέλλει τη δράση της η Πατριωτική Πολιτοφυλακή και Αυτοδιαλύεται η Ελληνική Πολιτοφυλακή!

Για το τι είναι αυτή η κίνηση είχαμε αναδημοσιεύσει άρθρο εδώ

Τελικά, οι γραφικοί και εξίσου επικίνδυνοι ακροδεξιοί υπήρξαν τα ιδανικά θύματα.

Εν όψει 25^ης Μαρτίου και ενώ ολόκληρο το αστικό πολιτικό σύστημα εξουσίας δε μπορεί να κρύψει το φόβο του μπροστά στο ενδεχόμενο λαϊκής εξέγερσης, στήθηκε ένα ολόκληρο τρομοκρατικό σόου, προβάλλοντας τον κίνδυνο δημοκρατικής εκτροπής από τους ακροδεξιούς πολιτοφύλακες, γνωστούς από καιρό και πλήρως εναρμονισμένους με στρατό-ΕΥΠ-Ασφάλεια. 

Μια εκστρατεία που καμουφλάρει την εξαφάνιση των λαϊκών ελευθεριών από τον Κοινοβουλευτικό Ολοκληρωτισμό, ωραιοποιεί την πραξικοπηματική κυβέρνηση του Παπαδήμου, των τραπεζών και τοκογλύφων, έχει συστατικό της στοιχείο την συκοφάντηση κατά του κινήματος των Αγανακτισμένων που λίγο πολύ ταυτίστηκε με τους μηδενιστές ναζιστές

Την επιχείρηση αυτή ανέλαβε εργολαβικά το ΚΚΕ για να καλύψει μεταξύ άλλων την απουσία του από τις λαϊκές κινητοποιήσεις της 25^ης Μαρτίου, για να ακολουθήσει το ΕΘΝΟΣ του εθνικού μας εργολάβου.

Μετά από τη δημοσιογραφική-πολιτική-κοινωνική πίεση που ασκήθηκε η Πατριωτική Πολιτοφυλακή, της γνωστής «μπεκάτσας του Αιγαίου» αναστέλλει η λειτουργία της. Μάλιστα, η αναδίπλωση της συνδέεται με την 25^η Μαρτίου: «αναστέλλεται η λειτουργία της οργάνωσης για ένα χρονικό διάστημα, ώστε να μη γίνει αιτία πρόκλησης επεισοδίων την 25η Μαρτίου και να μη χυθεί αίμα μεταξύ Ελλήνων».

Επίσης, το  Ελληνικό Κέντρο Ελέγχου Όπλων αποφάσισε τη Διακοπή της οργάνωσης Hellenic Neighborhood Watch (Ελληνική Πολιτοφυλακή) εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τις ασφυκτικές πιέσεις. 

Θυμίζουμε ότι ο καθηγητή της Σχολής Ευελπίδων Λιόλιος έγινε γνωστός για τις ακραίες δηλώσεις υπεράσπισης των ακροδεξιών-φιλοχουντικών σπουδαστών της Στρατιωτικής Σχολής, αλλά επίσης διατηρούσε θερμή σχέση με τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, απολάμβανε της ενθάρρυνσης των πρώην Α/ΓΕΕΘΑ Δ.Γράψα και Α/ΓΕΣ Βούλγαρη, επί υπουργίας Β.Μεϊμαράκη. Τέλος, ήταν υποψήφιος στις ευρωεκλογές με το εθνικιστικό κόμμα του Στ.Παπαθεμελή.

Η Ελληνική Πολιτοφυλακή η οποία έχει ως πρότυπο την αμερικανική εμπειρία, αλλά χωρίς να το ομολογεί τις  Ronde Nere (Μαύρες Περιπολίες), την ιταλική ακροδεξιά πολιτοφυλακή με φασιστικά και ναζιστικά σύμβολα, με εθελοντές, πρώην αστυνομικούς, που περιπολούν συνεργαζόμενες με την αστυνομία και τους καραμπινιέρους για την τήρηση της Τάξης και της Ασφάλειας! Με πρόσχημα την καταπολέμηση της εγκληματικότητας καταγράφεται η πρότασητης ιδιωτικής πρωτοβουλίας με την Ελληνική Πολιτοφυλακή πρόδρομο των φασιστικών ταγμάτων εφόδου, με σκοπό φυσικά το Κέρδος! Μια τεράστια Ιδιωτική Security,εκμεταλλευόμενη και τους σχεδιασμούς του νομοσχεδίου Παπουτσή για την είσοδο Μισθοφόρων στα πλοία, επιχειρεί να εντάξει τις σύγχρονες τάσεις ιδιωτικοποίησης-εμπορευματοποίησης του πολέμου και της ασφάλειας. 

Η στρατολόγηση αρχίζει από τα σχολεία, περνά στα εφεδρικά και μισθοφορικά τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεων και της Αστυνομίας, απευθύνεται σε απόστρατους και εν ενεργεία στελέχη, επιχειρεί να ενσωματώσει τις Λέσχες Εφέδρων και την Πολιτική Προστασία, έχει ξεκάθαρους κατασταλτικούς σκοπούς που δύσκολα καμουφλάρονται. 

Ουσιαστικά γενικεύει το παράδειγμα προσχηματικής «παροχής ασφάλειας επί χρήμασι» της Χρυσής Αυγής στον Άγιο Παντελεήμονα, μοιράζοντας κουπόνια συνδρομών, ελπίζοντας σε κρατική και ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της δράσης της, που επιδιώκει να επεκτείνει πανελλαδικά και διεθνώς.

Όμως δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητες ορισμένες παράμετροι, που αποκαλύπτουν ότι το αστικό καθεστώς δεν επιδιώκει σε αυτή τη φάση να ιδιωτικοποιήσει τον σκληρό κρατικό πυρήνα. Ενδεικτικά τα όσα έγιναν στη Βουλή με τον πολλαπλώς βραβευμένο από τις ΗΠΑ-FBI υπουργό ΠΡΟΠΟ Μ.Χρυσοχοΐδη, να στέλνει αυστηρή προειδοποίηση πως θα πάνε στα σπίτια τους όσα ακραία στοιχεία εμφανίζονται ως αυτόκλητοι προστάτες στις γειτονιές σήμερα. 

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη «Παροχή υπηρεσιών ασφαλείας από ένοπλους φρουρούς σε εμπορικά πλοία και άλλες διατάξεις», ο Χρυσοχοΐδης απέσυρε τη διάταξη που έδινε τη δυνατότητα στο Λιμενικό να παρέχει υπηρεσίες φύλαξης στα εμπορικά πλοία (στην απόσυρση αντιτάχθηκε ο πρώην υπουργός Χρήστος Παπουτσής), ο κ. Χρυσοχοΐδης είπε ότι αυτή η κίνηση ήταν επιβεβλημένη για να μην προκύψουν απρόβλεπτες συνέπειες που η ελληνική Πολιτεία δεν θα είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει (π.χ. θάνατος λιμενικού, διεκδίκηση αποζημίωσης από το ελληνικό Δημόσιο κ.λπ.). Όπως είπε ο ίδιος στη Βουλή, η χώρα δεν είναι ακόμα έτοιμη για τέτοιες ρυθμίσεις, με τις ειδικές της δυνάμεις να αριθμούν λίγα άτομα, τα οποία πρέπει να ασχοληθούν με το έργο της έρευνας και διάσωσης. 

Υπέρ της απόσυρσης της διάταξης που προέβλεπε τη συμμετοχή του Λιμενικού τάχθηκε και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Πέτρος Ευθυμίου, επισημαίνοντας τον κίνδυνο εμπλοκής της χώρας μας σε περιπέτειες. Το νομοσχέδιο ψηφίζει η ΝΔ η οποία όμως ζητεί βελτιώσεις, κυρίως για την οργανική ένταξη των ενόπλων φρουρών στο πλήρωμα.

Να θυμίσουμε, την ιδιωτική εταιρεία Security-Ιδιωτικό Στρατό που έχει ιδρύσει πρώην ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού που διοικούσε φρεγάτα σε αποστολή της Ε.Ε. στη Σομαλία, η οποία έβαζε τους ΟΥΚάδες του Λιμενικού να παίρνουν άδεια και τους χρησιμοποιούσε ως Ένοπλους Μπράβους στα πλοία των Ελλήνων εφοπλιστών.

Πιστεύουμε ότι η διάλυση των ακροδεξιών Πολιτοφυλακών είναι μια θετική εξέλιξη και θα πρέπει να ακολουθήσει η διάλυση των νέων Ταγμάτων Εθνοφυλακής και των Λεσχών Εφέδρων.

ΔΕΝ ΨΑΡΩΝΟΥΜΕ

Η 25^η ΜΑΡΤΙΟΥ ΜΕΡΑ ΛΑΙΚΟΥ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ