Νεκρός από ανακοπή ένας διαδηλωτής στην απεργιακή πορεία στην Αθήνα!

Ένας άνθρωπος πέθανε από ανακοπή καρδιάς, ενώ τέσσερις άνθρωποι τραυματίστηκαν, εκ των οποίων ο ένας σοβαρά, κατά τη διάρκεια επεισοδίων που ξέσπασαν στην πλατεία Συντάγματος την ώρα που ολοκληρωνόταν η μαζική απεργιακή πορεία στην Αθήνα.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες ο νεκρός είναι ένας 67χρονος ναυτεργάτης, άνεργος για έξι χρόνια, που συμμετείχε στην πορεία του ΠΑΜΕ. Ο διαδηλωτής μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό, ωστόσο παρά τις προσπάθειές τους οι γιατροί δεν μπόρεσαν να τον κρατήσουν στη ζωή.

Υπενθυμίζεται πως πριν από ένα χρόνο ένας ακόμα διαδηλωτής του ΠΑΜΕ είχε χάσει τη ζωή του κατά τη διάρκεια διαδήλωσης. Ο 53χρονος Δημήτρης Κοτσαρίδης άνεργος πατέρας και μέλος του ΠΑΜΕ, είχε αισθανθεί αδιαθεσία κατά τη διάρκεια πορείας τον περασμένο Οκτώβριο και άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε.

Η ένταση εκδηλώθηκε όταν τα ΜΑΤ επιχείρησαν να αποκλείσουν την οδό Βασ. Γεωργίου και να μην επιτρέψουν στους διαδηλωτές να περάσουν. Ακολούθησαν διαμαρτυρίες και συμπλοκές. Εκτεταμένη ρίψη χημικών και κρότου λάμψης μέσα στην πλατεία Συντάγματος, ενώ οι διαδηλωτές που παρέμεναν στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος άρχισαν να τρέχουν προς τα γύρω στενά για να προφυλαχθούν. Η ΕΛ.ΑΣ. προχώρησε σε αρκετές επιχειρήσεις «εκκαθάρισης» της πλατείας, καθώς οι διαδηλωτές επέμεναν να επιστρέφουν παρά το γεγονός ότι αρκετοί από αυτούς είχαν αποκλειστεί από τα ΜΑΤ στη Μητροπόλεως και την Ερμού.

 

Από την εκτεταμένη χρήση χημικών, αρκετοί διαδηλωτές οπισθοχώρησαν προς την Πανεπιστημίου, ενώ αλλοι κινήθηκαν προς την Αμαλίας. Η ατμόσφαιρα στο Σύνταγμα είναι αποπνικτική. 

Τραυματίστηκε δημοσιογράφος από χτύπημα με γκλομπ. Η αστυνομία δεν αφήνει το ασθενοφόρο να κάνει τη διακομιδή.

Ομάδα διαδηλωτών που κατέφυγε προς την οδό Μητροπόλεως αποκλείστηκε από αστυνομικές δυνάμεις, που δεν της επέτρεπαν να ανέβει και πάλι προς το Σύνταγμα. Όταν άλλοι διαδηλωτές έφτασαν στο σημείο για να τους βοηθήσουν, ξέσπασαν επεισόδια, με τα ΜΑΤ να τους απωθούν προς τη Μητροπόλεως και να κάνουν χρήση κρότου λάμψης. Αποκλεισμένοι διαδηλωτές υπάρχουν και στην Ερμού, όπου διμοιρίες των ΜΑΤ έχουν παραταχθεί μπροστά τους.

Λίγο πριν τις 15:00, αστυνομικές δυνάμεις προσήγαγαν έναν νεαρό στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου στην Πλάκα, προκαλώντας την έντονη αντίδραση διαδηλωτών που αποχωρούσαν εκείνη την ώρα. Ακολούθησαν μικροσυμπλοκές, ενώ τα ΜΑΤ έριξαν κρότου λάμψης μέσα στο πλήθος.

Ένταση και στη Θεσσαλονίκη, όπου βρέθηκε σε κλοιό διαδηλωτών το υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης. Κάποιοι από τους διαδηλωτές πέταξαν σακούλες με σκουπίδια μπροστά στην είσοδο του υπουργείου.

Από νωρίς το πρωί έκανε την εμφάνισή του στη Βασιλίσσης Σοφίας ο γνωστός φράχτης, ενώ τα κάγκελα υψώθηκαν στον Άγνωστο Στρατιώτη.

Η αστυνομία παρέταξε κλούβες κατά μήκος της Σταδίου και περιμετρικά της πλατεία Συντάγματος. Στην Ηρώδου του Αττικού παρατάχθηκαν και πάλι τα υδροφόρα οχήματα της ΕΛΑΣ.

^{Στιγμιότυπο από τη διαμαρτυρία στο Σύνταγμα}

_{Βέλγοι μεταλλεργάτες στη σημερινή διαδήλωση, εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στον ελληνικό λαό και στους συναδέλφους τους}

Μαζική ήταν η συμμετοχή στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην Αθήνα, που ολοκληρώθηκε λίγο μετά τις 13:00. Η αστυνομία υπολογίζει τους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ περί τα 15.000 άτομα, ενώ γύρω στους 25.000 εκτιμούν οι ίδιοι διοργανωτές.

Κατά την προσυγκέντρωση στην Ομόνοια, τα μέλη του ΠΑΜΕ τήρησαν ενός λεπτού σιγή για το θάνατο του οικοδόμου Δημήτρη Κοτσαρίδη. Ο 53χρονος, άνεργος πατέρας και μέλος του ΠΑΜΕ, είχε αισθανθεί αδιαθεσία κατά τη διάρκεια πορείας τον περασμένο Οκτώβριο και άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε. 

Στη Θεσσαλονίκη η απεργιακή συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε έξω από το κτίριο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, ενώ ξεχωριστή πορεία οργάνωσε το ΠΑΜΕ στο άγαλμα Βενιζέλου. Την πορεία από το ΕΚΘ οδηγούσαν τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ. Συλλαλητήρια πραγματοποιήθηκαν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.

.

Μία από τις μεγαλύτερες πορείες που έχει γίνει στην περιοχή πραγματοποιήθηκε σήμερα στην Ξάνθη.

_{Από την πορεία στο Ρέθυμνο}

_{Από το συλλαλητήριο στην Πάτρα}

_{Κινητοποιήσεις στο Ηράκλειο}

_{Από τη διαδήλωση στην Αργολίδα}
Πηγή

Νόμπελ ειρήνης στην ΕΕ: Νόμπελ υποκρισίας και πανικού

Η απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση είχε την αντιμετώπιση που της άξιζε. Ακόμη και στις μεγάλες εφημερίδες, ειδικά στην Ελλάδα, η είδηση θάφτηκε με μικρές ανακοινώσεις στις εσωτερικές σελίδες, ενώ συνοδεύτηκε τουλάχιστον από απορία ή από έκπληξη.

Πέραν όλων των άλλων, τι ακριβώς σημαίνει “Νόμπελ Ειρήνης” μέσα σε μέρες που στη Συρία οι γειτονιές συνεχίζουν να βομβαρδίζονται, οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 30 χιλιάδες και οι πρόσφυγες φαίνεται να πλησιάζουν τους 400 χιλιάδες; Παράλληλα, ένας πόλεμος εξελίσσεται και αγριεύει στο Αφγανιστάν, με επίσημα καταγεγραμμένους πάνω από 10 χιλιάδες νεκρούς τα τελευταία δύο χρόνια. Και τι σύμπτωση, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βαμμένα τα χέρια της με αίμα και στις δύο αυτές ανοιχτές συγκρούσεις.

“Η Ένωση και οι πρόδρομοι της επί έξι δεκαετίες συνεισέφεραν στην προώθηση της ειρήνης και της συμφιλίωσης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη”, λέει η επίσημη ανακοίνωση της Επιτροπής Νόμπελ. Ανθρώπινα δικαιώματα; Η επιτροπή μάλλον δεν άκουσε τίποτα για τους Ρομά που εκδιώθηκαν φέτος από τη Γαλλία, για τους καταυλισμούς που διαλύθηκαν και τα παιδιά που φορτώθηκαν στα καμιόνια. Μάλλον δεν έμαθε για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ανοίγει η ελληνική κυβέρνηση σε συνεργασία με την ΕΕ. Δεν ξέρει για τους μετανάστες που πνίγονται στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο από τους πάνοπλους της Φρόντεξ.

Η ανακοίνωση τολμάει και φέρνει την ένταξη της Ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ ως φωτεινό παράδειγμα, ενώ επικροτεί την επερχόμενη ένταξη της Κροατίας και την πιθανή είσοδο της Σερβίας καθώς θα “ενδυναμώσει τη διαδικασία συμφιλίωσης στα Βαλκάνια”. Ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας στον οποίο η ΕΕ εγκαινίασε την ανοιχτά επιθετική της εμπλοκή σε πολέμους είναι μάλλον “περασμένα ξεχασμένα” για την επιτροπή Νόμπελ. Αν το 1999 είναι μακριά, ξέχασαν και το βομβαρδισμό της Λιβύης που έγινε πέρσι;

Τα μικρά ψεματάκια που διαβάζει κανείς στην ανακοίνωση την κάνουν τραγελαφική: “Ο διχασμός ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση έχει σε μεγάλο βαθμό τερματιστεί, η δημοκρατία έχει ενισχυθεί, πολλές εθνοτικές συγκρούσεις έχουν επιλυθεί”. Αν οι οχτώ φτωχότερες χώρες της ΕΕ δεν συνέχιζαν να είναι Ανατολικές, αν οι αποφάσεις των Δημοψηφισμάτων σε Ιρλανδία, Γαλλία και Ολλανδία για το Ευρωσύνταγμα είχαν γίνει σεβαστές, αν ο εθνικισμός δεν είχε ξαναγίνει σημαία των περισσότερων κυβερνήσεων της ΕΕ, τότε αυτή η φράση θα είχε κάποιο νόημα. Όσο για τις διαστάσεις του διχασμού ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο της ΕΕ, δεν διαβάζουμε κάτι στην ανακοίνωση.

Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα, αν θέλει κανείς να δείξει πόσο υποκριτική είναι η απόφαση. Αλλά μάλλον ο κόπος είναι άδικος, μιας και το 2009 το νόμπελ το είχε πάρει ο Μπαράκ Ομπάμα, το 1994 ο ισραηλινός Γιτζάκ Ράμπιν το 1993 ο αρχιρατσιστής ντε Κλερκ, το 1978 ο ισραηλινός Μπέγκιν μαζί με τον Σαντάτ, τον προκάτοχο του Μουμπάρακ και το 1973 ο Χένρι Κίσινγκερ, αρχιτέκτονας του πολέμου στο Βιετνάμ.

Υπάρχει μια άλλη πλευρά της βράβευσης της ΕΕ που είναι πιο ενδιαφέρουσα. Ως γνωστόν, το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης είναι το μόνο που δίνεται την ώρα που τα ζητήματα είναι ανοιχτά, αντίθετα με τα επιστημονικά βραβεία ή το Λογοτεχνίας που δίνονται με απόσταση δεκαετιών από το βασικό έργο των βραβευμένων. Το Νόμπελ Ειρήνης γίνεται πάντα έτσι ένα νόμπελ πολιτικής παρέμβασης. Ο Ομπάμα πήρε το Νόμπελ σχεδόν με το που εκλέχθηκε πρόεδρος με βάση την ελπίδα ότι θα ανέκοπτε την πολεμοκάπηλη φρενίτιδα του Μπους. Ο φόβος για την πιθανότητα διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαίνεται ότι βάρυνε περισσότερο πάνω στην Επιτροπή. Αντί για πανηγυρισμούς, μάλλον ανησυχία πρέπει να προκαλεί στους ηγέτες της ΕΕ το Νόμπελ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση περνάει τη σημαντικότερη κρίση της, η οποία εδώ και καιρό έχει πάψει να είναι αμιγώς οικονομική. Είναι ταυτόχρονα μια κρίση πολιτική, θεσμών, η οποία έχει φέρει στην επιφάνεια κάθε είδους παλιά διαμάχη την οποία για χρόνια κρυβόταν κάτω από το χαλί: η πιθανότητα απόσχισης ισπανικών περιφερειών, τα βήματα αυτονόμησης της Σκοτίας, η όξυνση του εθνοτικού διχασμού στο Βέλγιο είναι φαινόμενα που δεν μπορούν να καλυφθούν κάτω από την χαζοχαρούμενη εκτίμηση της Επιτροπής Νόμπελ ότι “Σήμερα ένας πόλεμος ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία είναι αδιανόητος”.

Το βραβείο Νόμπελ στην ΕΕ εκτός από το να αποκαλύπτει την υποκρισία και τον πανικό, αναπαράγει μια επικίνδυνη αυταπάτη που λέει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση ή οποιοσδήποτε αντίστοιχος διεθνής οργανισμός είναι μια “διεθνιστική” άμυνα απέναντι στον κίνδυνο του πολέμου της εθνοτικής σύγκρουσης και των δικτατοριών. Στην πραγματικότητα η ΕΕ είναι μια επιθετική συμμαχία δυνάμεων που συνδιοργανώνουν και πολέμους και ρατσιστικές εκστρατείες αλλά και την επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις συνθήκες ζωής όλων μας, από το Εδιμβούργο μέχρι την Αθήνα. Όση παρηγοριά και να θέλει να δώσει στον άρρωστο, η επιτροπή των Νόμπελ, η σύγκρουση της εργατικής τάξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη ξεκινήσει.

Πηγή

Μαθήματα ναζιστικής ιστορίας από εφήβους

Ιστορίες μαθητικής παράνοιας - κατευθείαν απ' τα ελληνικά σχολεία.

Ένας 16χρονος μαθητής περιγράφει τη ζωή στο σχολείο του: τα φυλλάδια της ΚΝΕ, οι τραμπουκισμοί, η Χρυσή Αυγή. Σκληρό, στενάχωρο ανάγνωσμα...

Μαθήματα ναζιστικής ιστορίας από εφήβους...

Με αφορμή τα επεισόδια στο ''Χυτήριο'' από μέλη της Χρυσής Αυγής, θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου να παραθέσω κάποια περιστατικά που δεν έχουν σταματημό και θα συνεχίσουν να μην έχουν.

Είμαι 16 χρονών. Πηγαίνα σ'ένα Γυμνάσιο σε περιοχή της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Κάθε μέρα, έξω από το σχολικό συγκρότημα ήταν μαζεμένοι μέλη της ΚΝΕ, μοιράζοντας φυλλάδια και προσπαθώντας να πείσουν τους συμμαθητές μου να κατέβουν στις πορείες που γίνονταν στο Άγαλμα Βενιζέλου. Ένα πολύ μικρό ποσοστό τους ακολουθούσε. Κάποια 17χρονα, νταβρατισμένα και κουρεμένα σαν τους skinheads, τους πλησίαζαν και τους διέταζαν να φύγουν από τον χώρο του σχολείου. Εκείνοι, ψύχραιμοι, απαντούσαν ότι στέκονταν έξω από το χώρο του σχολείου και όχι μέσα, στον προαύλιο χώρο. Εκείνη τη στιγμή, το κουδούνι του σχολείου εμπόδισε τα 18χρονα να συνεχίσουν, αλλά το φαινόμενο συνεχίστηκε.

Ύστερα από λίγες ημέρες, ένα γκρούπ μαθητών, στην ηλικιά μου, τους χλέυαζαν. ''Έξω από το σχολείο μας, παλιοκομμούνια'', ''Κομμούνια, κομμούνια θα γίνετε σαπούνια'', ''Αίμα τιμη, Χρυσή Αυγή'', ''Θάνατος στους κόκκινους του Στάλιν''. Να βλέπεις 15χρονα να τάσσονται υπέρ του θανάτου και όχι της αξίας της ανθρώπινης ζωης.

***

 Στην τάξη, την ώρα των Κειμένων, όταν τελειώναμε ένα κείμενο, κάναμε συζητήσεις που βασίζονταν στο θέμα του. Ήταν ένα απόσπασμα από την ''Αργώ'' του Γιώργου Θεοτοκά. Αναφερόταν σε μια διαδήλωση με ανθρώπους που εξέφραζαν τα ιδεώδη τους και σε άλλους που δεν άντεχαν την δικτατορία που επέβαλαν κάποιοι. Η καθηγήτρια μάς είπε την απόψή της για τις διαδηλώσεις που γίνονταν με σκοπό την ανατροπή ενός χουντικού καθεστώτος. Όταν τελείωσε τον λόγο της, ένας συμμαθητής μου πετάχτηκε και ρώτησε: 

''Γιατί κυρία να μην επιστρέφαμε σε εκείνες τις ωραίες εποχές;''

Η καθηγήτρια προσπαθούσε να του εξηγήσει την σημασία των διαδηλώσεων αυτών, αλλά ο μαθητής δεν άλλαζε γνώμη και έλεγε μπροστά στα μάτια της καθηγήτριας για την Χρυσή Αυγή. Διακήρυττε ότι οι αριστεροί έπρεπε να ψοφήσουν(εννοώντας την καθηγήτρια, η οποία δεν ακολουθούσε κάποιο κόμμα ή οργάνωση)και διαδηλώσεις έπρεπε να γίνονται μόνο με σκοπό τον διωγμό των λαθρομεταναστών. Από το θέμα της ειρηνικής διαδήλωσης μεταφερθήκαμε στον αγώνα της Χρυσής Αυγής για τους λαθρομετανάστες. Έλεγε ότι κατέστρεφαν την χώρα, ότι ήταν υπεύθυνοι για τις διαρρήξεις και τις ληστείες που διαπράττονται, ότι σε όλα τα τζαμί στην Θράκη θα έπρεπε να τοποθετηθούν δυναμίτες να ανατιναχθούν και ότι όλοι οι ξένοι να φύγουν από τη χώρα μας. 

''Αν πήγαινες στη Γερμανία΄η σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήθελες να έχουν τέτοια συμπεριφορά απέναντί σου;'', τόλμησε να ρωτήσει ένα παιδί από την τάξη μου

''Άντε γαμήσου, παλιόλούγκρα, παλιόγκέι, που έχεις στόμα και μιλάς. Έκανε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο", του απάντησε.

Η καθηγήτρια δεν παρενέβη. Δεν τη σήκωνε το κλίμα. Με δύο ερωτήσεις και ένα παραλήρημα που μόνο ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς θα μπορούσαν να είχαν βγάλει, το μάθημα καταστράφηκε. Η απουσιολόγος προσπάθησε να ανατρέψει το κλίμα, αναφέροντας ότι οι Πακιστανοί δεν πρέπει να βλάπτουν απαραίτητα την χώρα μας. Η ίδια η κοπέλα αγόραζε κάποιες φορές μπιχλιμπίδια και άλλα αντικείμενα από αυτούς. Ένας άλλος συμμαθητής μου πετάχτηκε και της ούρλιαζε.

''Να πας να κάνεις παρέα με αυτούς, παλιομαλάκω'', της πέταξε και η κοπέλα δεν είπε τίποτα. 

Για άλλη μια φορά το κουδούνι έσωσε την κατάσταση.

***

 Μια καλοκαιρινή μέρα, αποφάσισα να κατέβω στο Κέντρο με μια παρέα. Φορούσα τα ακουστικά μου και άκουγα μουσική. Είχα μερικά τούρκικα τραγούδια στο κινητό μου. Μου άρεσε η μουσική τους και φρόντισα να τα έχω στο κινητό μου. Καθώς άκουγα, το ακουστικό αποσυνδέεται από το κινητό και ακούγεται για λίγο η μουσική που άκουγα. Ένας φίλος μου με διατάζει να το κλείσω αμέσως. Του αρνήθηκα. Με ξαναδιέταξε και του ξαναείπα όχι. Του ξεκαθάρισα πως αυτή είναι η μουσική που μου αρέσει και θα την ακούω όσο θέλω και επίτηδες δυνάμωσα την ένταση. Εκείνος μου άρπαξε το κινητό και μου διέγραψε όλα τα τραγούδια που είχα, ανεξαρτήτως γλώσσας και μου είπε ότι επειδή είμαι στην Ελλάδα, έπρεπε να ακούω μόνο ελληνικά. Έκτοτε, δεν ξαναβγήκα μαζί τους.

***

 Ένα βράδυ, έρχονται κάτι συμμαθητές στο σπίτι μου για να δούμε όλοι μαζί μια ταινία. Καθώς μπαίνουν στο δωμάτιο μου, αντικρίζουν μια σημαία της Κύπρου. Την είχα στο δωμάτιο μου επειδή μου ήμουν υπέρ των αγώνων των Ελληνοκυπρίων για τα κατεχόμενα και λάτρευα τον Κυπριακό πολιτισμό, αλλά και την Κυπριακή διάλεκτο. Βγάζει από τη θέση της τη σημαία και με ρωτάει: ''Γιατί έχεις την Κυπριακή σημαία και όχι την Ελληνική;''. Του εξηγώ τον λόγο που την είχα στο δωμάτιό μου. Μου λέει ότι σαν Έλληνας, είμαι υποχρεωμένος να έχω στο δωμάτιο μου την Ελληνική σημαία και όχι την Κυπριακή. ''Είναι ο προσωπικός μου χώρος και τον διαμορφώνω όπως θέλω εγώ. Αν θέλω την Κυπριακή σημαία στο δωμάτιό μου, θα την έχω'', του φωνάζω. Εκείνος, ήρεμος, κρατάει τη σημαία μου, βγαίνει στο μπαλκόνι μου και την πετάει κάτω, στο πεζοδρόμιο. ''Αυτή είναι η τιμωρία που σου άξιζε''. Κατέβηκα κάτω, την πήρα και μετά την έκρυψα σ'ένα συρτάρι. 

Ποια τιμωρία μου; Ποια; Δεν έβλαψα καμία αρχή. Δεν σκότωσα κανέναν. Δεν πείραξα κανέναν. Είχα την Κυπριακή σημαία στον δικό μου χώρο και ένας άσχετος την πέταξε από το μπαλκόνι μου. Ήξερε όμως ότι οι δικοί μας, οι Ελληνάρες οι φασίστες με το πραξικόπημά τους, επέτρεψαν στους Τούρκους να εισβάλλουν στο νησί, να αιχμαλωτίσουν και να θανατώσουν πλήθος Ελληνικών ψυχών και να αλλάξουν τη ζωή χιλιάδων για 38 ολόκληρα χρόνια;

***

Στα Θρησκευτικά, μιλούσαμε για ιδιώματα, τα οποία δεν έχουν αλφάβητο. Μας ρωτάει ο καθηγητής αν ξέρουμε κανένα τέτοιο ιδίωμα. Σηκώνω το χέρι μου και μου δίνει το λόγο.

''Στη Φλώρινα, που είναι και το χωριό μου, έχουμε ένα σλαβικό ιδίωμα, το οποίο ομιλείται αλλά δεν γράφεται. Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες με την λεγόμενη Σλαβομακεδονική γλώσσα'', του εξηγώ.

''Άντε πήγαινε στη γαμημένη Φλώρινα σου. Δεν υπάρχει κανένα σλαβικό ιδίωμα εκεί'', πετάχτηκε ο συμμαθητής μου που έκανε τον καβγά με τις διαδηλώσεις.

''Ξέρεις εσύ για την πατρίδα μου και δεν ξέρω εγώ;", τον ρώτησα ψύχραιμα.

''Τι ξέρεις, ρε μαλάκα; Μία φορά το χρόνο πας εκεί, γαμώ την Φλώρινα μου γαμώ''.

Σταμάτησα να συζητάω μαζί του. Ο καθηγητής των Θρησκευτικών δεν μας σταμάτησε. Αντιθέτως, πήρε και το μέρος του. 

''Παιδί μου, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Κανένα σλάβικο ιδίωμα. Έχει δίκιο ο συμμαθητής σου. 

Εγώ αναφερόμουν στους Πομάκους της Θράκης".

''Και που έβρισε την πατρίδα μου, πάλι δίκιο έχει;'', του πέταξα με οργή. 

''Απλώς παραφέρθηκε'', μου απάντησε και το κάλυψε. 

***

Στην Ιστορία, στο μάθημα για τον Ποντιακό Ελληνισμό, η καθηγήτρια αναφέρει για τους Έλληνες που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη Ρωσία, επειδή δεν είχαν άλλοι επιλογή. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι Ρωσοπόντιοι. Είπε να σηκώσουν τα χέρια όσοι είναι από οικογένεια Ελλήνων που μετανάστευσαν στην τότε Σοβιετική Ένωση. Τρία άτομα σήκωσαν το χέρι. Ο διπλανός μου, όμως, πετάει μια βόμβα, η οποία δεν ακούστηκε στην τάξη, αλλά ακούστηκε σε εμένα. 

''Γαμώ τους Ρωσοπόντιους μου, γαμώ. Καλά ήσασταν στη Γεωργία σας'', μουρμούρισε.

''Οι πρόγονοι μου προέρχονται από τη Γεωργία'', του λέω.

''Γιατί; Πόντιος είσαι;'', με ρωτάει ειρωνικά.

''Από την πλευρά της μάνας μου''.

''Α, συγγνώμη τότε''.

Με μια συγγνώμη δηλαδή νομίζει ότι ξεμπέρδεψε; Προτίμησα να το κρατήσω κρυφό από εκείνους  που σήκωσαν το χέρι τους. Έκανα το καλό, έκανα το κακό, πραγματικά δεν ξέρω. Έτσι ένιωσα και έτσι έπραξα τότε.

***

 Τη νύχτα των εκλογών (θα σας γελάσω ποια από τις δύο), η Νατάσσα Μποφίλιου ανεβάζει εκείνα περιβόητα σχόλια της στο Twitter για την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Παίρνω έναν συμμαθητή μου και του τα διαβάζω. ''Α. την πουτάνα, την καριόλα'', μου είπε. Το ίδιο και για την Κανέλλη μετά την επίθεση του Κασιδιάρη. Έκτοτε, δεν αναφέρθηκα ξανά σε αυτά τα θέματα.

***

Δημοκρατία λέγεται αυτό; Ελευθερία του λόγου και της έκφρασης λέγεται αυτό; Σε χώρα που το πολίτευμά της είναι Δημοκρατία δε ζω; Λάθος. Αυτά που σκέφτομαι θα ταίριαζαν σε μια ουτοπική χώρα, γιατί μόνο στην Ελλάδα δεν παρατηρώ τα παραπάνω. Ένα φασιστικό κόμμα, που χαιρετάει με τον χαιρετισμό του Χίτλερ, επιβάλλει σε όλους τις παραστάσεις που θα δουν, τις συναυλίες που θα παρακολουθήσουν, τις διαδηλώσεις που θα κατεβούν, τη μουσική που θα ακούει. Είναι η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία; Εμένα έτσι με έμαθαν, αλλά μπροστά μου δεν βλέπω τίποτα απ' όλα αυτά. 

Τους λαθρομετανάστες Έλληνες τους έφεραν. Θυμάστε; Πού να θυμάστε; Μόνο ό,τι σας συμφέρει θυμάστε. Τους πυρπολισμούς χωριών και πόλεων επί Γ' Ράιχ τους θυμόσαστε; Μάλλον όχι, γιατί φέρεστε σαν ναζιστές. Ένας εσάς ακούει ένα συγκρότημα που λέγεται ''Corpus Christi''. Ένας χαρακτηριστικός στίχος είναι αυτός: All hall master Satan. Δηλαδή, ακούτε τραγούδια με αντιχριστιανικό περιεχόμενο και σας πείραξε μια παράσταση που αναφέρεται σε μια πόλη ''Corpus Christi''; Τουλάχιστον, έτσι άκουσα, Το θέμα είναι ότι από την στιγμή που το Σύνταγμα κατοχυρώνει την ελευθερία έκφρασης κανείς δεν έχει το δικαίωμα να  στερήσει σε εμένα και σε όλους αυτού του είδους την ελευθερία.

***

 Κάθε πρωί, φοβόμουν για να πάω στο σχολείο, φοβόμουν να μην πλακώσουν Χρυσαυγίτες και με σπάσουν στο ξύλο. Όχι όμως πια. Μια Γυναίκα, με το Γ κεφαλαίο και διαθέτει κάτι που κάποια άτομα αρσενικού γένους δεν έχουν, μου έμαθε ότι ο χειρότερος φόβος είναι ο φασισμός και ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε και να είμαστε ο εαυτός μας. (Σ'ευχαριστώ, Νατάσσα)

Έτσι, δεν φοβάμαι πια τίποτε και κανέναν. Θα λέω την γνώμη μου κι ας το πληρώσω ακριβά. Δεν μ' ενδιαφέρει. Τουλάχιστον θα γνωρίζω πως θα έχω κάποια άτομα με το μέρος μου. 

Πηγή

Μετανάστρια στην Κύπρο σκοτώθηκε σε αστυνομική καταδίωξη!

Γυναίκα από το Νεπάλ 36 χρονών (δεν έγινε γνωστό το όνομα της) σκοτώθηκε την Κυριακή 7 Οκτώβρη, όταν η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι που διέμενε μαζί με άλλους. Η μετανάστρια χωρίς χαρτιά,σκοτώθηκε στην προσπάθεια της να αποφύγει την σύλληψη από αστυνομικούς που είχαν μπει στο σπίτι για έλεγχο. Δέθηκε με σεντόνι και έπεσε από το μπαλκόνι του 5ου ορόφου πολυκατοικίας που βρίσκεται στη Λεωφόρο Αρτέμιδος στη Λάρνακα.

Φαίνεται ότι η κοπέλα έδεσε σεντόνι στο μπαλκόνι του διαμερίσματος όπου διέμενε με σκοπό να κατέβει σε διαμέρισμα πιο κάτω ορόφου, έχασε την ισορροπία της και έπεσε στη βεράντα του διαμερίσματος του 1ου ορόφου από ύψος περίπου 13 μέτρων, με αποτέλεσμα να βρει ακαριαίο το θάνατο».

Ακόμα ένα περιστατικό κρατικής δολοφονίας που περνά στα ψιλά από τα ΜΜΕ που απλά αναπαράγουν το αστυνομικό δελτίο. Ακόμα ένας θάνατος μετανάστριας άγνωστος κυριολεκτικά. Ακόμα ένα δήθεν ατύχημα όπως βαφτίζονται και οι εργατικές δολοφονίες από τους εργοδότες. 

Για μας όμως πρόκειται για ένα έγκλημα, ένα έγκλημα που μένει ατιμώρητο και που διαπράττουν, δικαιολογούν και υποθάλπουν κυβερνήσεις, αστυνομία και ρατσιστικές ομάδες. Οι μετανάστες/στριες εδώ όπως και σε όλο τον κόσμο, ζουν και εργάζονται σε ένα μεσαιωνικό καθεστώς υπερεκμετάλλευσης που τους έχουν επιβάλει τα αφεντικά, με μισθούς πείνας, σε ανασφάλιστη και μαύρη εργασία χωρίς δικαιώματα. Αυτά όπως και η δήθεν παράνομη διανομή δεν υφίστανται επειδή δεν μπορούν να παταχθούν, αλλά επειδή ακριβώς συμφέρουν το κεφάλαιο και την εργοδοσία. Κάτι που συγκαλύπτουν οι μηχανισμοί του κράτους γι αυτό και δεν θα δείτε ποτέ αστυνομικούς να κάνουν εφόδους σε σπίτια εργοδοτών. Αντίθετα οι μετανάστες, ιδιαίτερα αυτοί χωρίς χαρτιά, ζουν με τον φόβο της σύλληψης και της απέλασης και πεθαίνουν εξαθλιωμένοι και κυνηγημένοι. 

Και μέσα σ' όλα αυτά η κυρίαρχη προπαγάνδα τους ενοχοποιεί και τους μετατρέπει σε εξιλαστήρια θύματα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, με αποτέλεσμα την αναβίωση και έξαρση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Έτσι οι μετανάστες στοχοποιούνται και δολοφονούνται όχι μόνο από τα κράτη και τα αφεντικά, αλλά και τις ρατσιστικές-ακροδεξιές συμμορίες. Αυτές οι συμμορίες φυσικά δεν είναι παράνομες, ούτε κυνηγιούνται από τις αρχές, αλλά αντίθετα αποτελούν νόμιμα πολιτικά κόμματα αναγνωρισμένα από το κράτος! Ο λόγος προφανής αφού η δράση τους εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Καταδικάζουμε την κρατική καταστολή και δολοφονία και καλούμε κάθε προοδευτικό άνθρωπο και οργανωμένα σύνολα να πάρουν θέση, να ξεσκεπάσουν και να συστρατευτούν ενάντια στη εγκληματική κυρίαρχη πολιτική που δολοφονεί τους καταπιεσμένους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους. 

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ

ΚΥΠΡΙΟΙ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ

ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή Ταξική Επαναστατική Συσπείρωση

                                          (ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ) 

Ο εργατικός αθλητισμός στην Ελλάδα

Ο Εργατικός Αθλητισμός υπήρξε μια ανάγκη της κοινωνίας του Μεσοπολέμου 1922-1940. Ξεκίνησε κυρίως από τις φτωχές γειτονιές των προσφύγων στις παρυφές των πόλεων. Τις περισσότερες φορές δεν ήταν μόνο αθλητισμός.

Η αθλητική δραστηριότητα αποτελούσε μέρος μιας γενικότερης προσπάθειας ενός Εξωραϊστικού, Προσφυγικού, Εθνοτοπικού Συλλόγου. Οι καιροί ήταν δύσκολοι, η φτώχεια μεγάλη, η ψυχαγωγία ελάχιστη για τα λαϊκά στρώματα.

Εργατικός ονομάστηκε επειδή κατ’αρχήν προήλθε από τις εργατικές γειτονιές. Όμως με τον καιρό έγινε και αθλητισμός εργοστασίων και επιχειρήσεων.

Η ΟΚΝΕ-Οργάνωση Κομμουνιστικών Νεολαίων Ελλάδος, νεολαιίστικη οργάνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος της εποχής εκείνης αναζητούσε από την αρχή της ίδρυσης της το 1923, και λόγω της ημιπαρανομίας στην οποία βρισκόταν, επαφές με ευρύτερες ομάδες νέων.

Σκοπός της ήταν βέβαια να αναπτύξει τις γενικότερες διεκδικήσεις, αλλά και να στρατολογήσει καινούργια μέλη. Άλλωστε, αυτή υπήρξε και δραστηριότητα όλων των αριστερών και προοδευτικών οργανώσεων της δύσκολης από όλες τις απόψεις εποχής εκείνης.

Η ίδρυση αυτή εκδηλώθηκε σε δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη εκφραζόταν με την διείσδυση σε ήδη υπάρχουσες ομάδες και η δεύτερη στην προσπάθεια δημιουργίας νέων όπου δεν υπήρχαν. Σε πόλεις, κωμοπόλεις, ακόμη και χωριά.

Το 1925 έγινε απόπειρα για τη συγκρότηση μιας ευρύτερης οργάνωσης των συλλόγων. Όμως, η τελική συγκρότηση της «Ομοσπονδίας Εργατικού Αθλητισμού Ελλάδος» όπως ονομάστηκε έγινε τον Ιούνιο του 1928. Υπήρχε ήδη αρκετά μεγάλος αριθμός ομάδων και συλλόγων σε πολλές πόλεις και επαρχίες. Η ίδρυση της Ομοσπονδίας βοήθησε στην παραπέρα εξάπλωση. Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι επρόκειτο για ανεξάρτητη κίνηση, η οποία δεν αναγνωριζόταν από τις επίσημες αθλητικές ενώσεις, υποστηριζόμενες από το κράτος και οι οποίες λειτουργούσαν περισσότερο σαν εξαρτημάτα της επάνω κοινωνίας με ειδικούς «παράγοντες» παρά το γεγονός ότι μεγάλο κοινό φιλάθλων παρακολουθούσε το Ποδόσφαιρο, το Στίβο και οτιδήποτε αθλητικές εκδηλώσεις.

Αυτή η Ομοσπονδία τον επόμενο χρόνο 1929 έγινε και μέλος της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος. Της αριστερής δηλαδή Συνομοσπονδίας εργατικών Σωματείων που είχαν διαγραφεί από την επίσημη ΓΣΕΕ. Να σημειώσουμε ακόμη ότι από την αρχή της ίδρυσης τους οι Σύλλογοι επιθυμούσαν και προσπαθούσαν να έχουν σύνδεση με τα επίσημα Σωματεία. Αν δεν ήταν ήδη σωματειακοί σύλλογοι. Αυτή η Ομοσπονδία Εργατικού Αθλητισμού απεκλήθη και Ομοσπονδία Εργατο-αγροτικού Αθλητισμού-ΟΕΑ. Συνολικά αναφέρονται από τις υπηρεσίες ασφάλειας της εποχής της δικτατορίας Μεταξά 1936-1941 ότι η Ομοσπονδία συγκέντρωσε σύνολο 65 αθλητικών οργανώσεων. Κυκλοφόρησαν μάλιστα και δύο αθλητικές εφημερίδες «Εργατικά σπορ» και «Αθλητικά χρονικά», την περίοδο 1926-1932.

Οι εκδηλώσεις των Εκδρομικών και Αθλητικών σωματείων δεν τελείωναν πάντα ομαλά. Επενέβαινε η Αστυνομία και η Χωροφυλακή για να διαλύσει, δείρει, συλλάβει. Είχε εντολές από τις κυβερνήσεις να επιτίθεται σε κάθε σωματείο ακόμα και εκπολιτιστικό που μπορούσε να συγκεντρώσει κόσμο και ειδικότερα τη νεολαία. Σημειώνουμε ακόμα ότι οι επίσημοι σύλλογοι δεν έδιναν τα γήπεδα τους για τις εκδηλώσεις των Εργατικών Συλλόγων. Ούτε οι Δήμοι, Κοινότητες, Σχολεία διευκόλυναν τη δραστηριότητα τους. Όλες οι εκδηλώσεις γινόντουσαν σε οικόπεδα, αλάνες, πλατώματα που με εθελοντική εργασία είχαν κάπως διαρρυθμίσει.

Λίγα μέσα

Tα μέσα των συλλόγων πολύ λίγα. Φτωχός ο κόσμος, λίγες οι συνδρομές. Αν μπορούσαν τοποθετούσαν στα συμβούλια επαγγελματίες της περιοχής με λίγα παραπάνω μέσα. Εξασφάλιζαν μερικά παντελονάκια, φανέλες και ίσως λαστιχένια παπούτσια. Οι μπάλες δερμάτινες και ακριβές με δυσκολία αγοραζόντουσαν. Κάνανε συνέχεια εράνους, λαχειοφόρες αγορές, χορούς, εκδρομές για να ενισχύσουν και τα οικονομικά του σωματείου. Τα λιγοστά ρούχα πέρναγαν πολλές φορές από αθλητή σε αθλητή.

Διεθνώς υπήρχαν δύο αθλητικές οργανώσεις που είχαν επαφή με τις ανάλογες πολιτικές και συνδικαλιστικές. Η μια ήταν η «Διεθνής της Λουκέρνης» την οποία στήριζαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Η άλλη ήταν η «Κόκκινη Αθλητική και Γυμναστική Διεθνής» υποστηριζόμενη από τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

Το κορυφαίο γεγονός του Εργατικού Αθλητισμού την περίοδο του Μεσοπολέμου συνέβη τον Ιούλιο του 1936. Στις αρχές Αυγούστου επρόκειτο να διεξαχθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Βερολίνου. Το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ εκμεταλλευόταν αυτή την παγκόσμια αθλητική εκδήλωση για την προβολή του φασιστικού καθεστώτος σε όλες τις χώρες. Ήθελε να ταυτίσει τη ναζιστική Γερμανία με το Ολυμπιακό Ιδεώδες. Όμως, οι δημοκρατικοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές πολλών χωρών θέλουν να οργανώσουν μια άλλη Ολυμπιάδα στη δημοκρατική Ισπανία μεταξύ 22-26 Ιουλίου 1936, λίγες μέρες πριν του Βερολίνου. Είχαν προγραμματιστεί στη Βαρκελώνη.

Στην Ελλάδα δημιουργήθηκε μια «Λαϊκή Ολυμπιακή Επιτροπή» για να οργανώσει την αποστολή Ελλήνων αθλητών. Ο χρόνος ήταν λίγος και το ελληνικό κράτος που έχει δηλώσει συμμετοχή στο Βερολίνο, δεν έχει διάθεση να δώσει χρήματα για μια Λαϊκή Ολυμπιάδα. Η επιτροπή συγκεντρώνει χρήματα για να στείλει τους αθλητές στη Βαρκελώνη.

Ο πρωταθλητής Αδαμόπουλος αναχώρησε στις 11 Ιουλίου. Την επόμενη ο ΣΕΓΑΣ, η κρατική αθλητική οργάνωση, και η επίσημη Ολυμπιακή Επιτροπή της Ελλάδας απειλούν τους αθλητές που θέλουν να φύγουν ότι θα τους διαγράψουν αν πάνε στην Ισπανία. Οι κρατικές υπηρεσίες στην αρχή αρνούνται να εκδόσουν διαβατήρια. Στο τέλος αναγκάζονται να δώσουν, αλλά τα εκδίδουν με απαγόρευση εισόδου στη δημοκρατική Ισπανία. Τότε, επεμβαίνει ο Ισπανός πρέσβης στην Αθήνα διαμαρτυρόμενος για την εχθρική εκδήλωση προς τη χώρα του.

Τελικά, στις 17 Ιουλίου 193 αναχωρούν με πλοίο για τη Μασσαλία οι αθλητές Μαυραπόστολος, Σταυρινός, Νίτσας, Ζώγας, Κουραχάνης, Βεργόπουλος, Δουνάκης και οι παλαιστές Παπαδάκης και Μητρόπουλος. Μέσω του Πορτ Βαντρ, τελευταίου σταθμού στα ανατολικά Πυρηναία θα περάσουν στην δημοκρατική Ισπανία.

Αλλά είναι ήδη πολύ αργά επειδή οι αγώνες της Βαρκελώνης αρχίζουν στις 22 Ιουλίου. Έτσι, μόνο ο Αδαμόπουλος, εφημεριδοπώλης στο επάγγελμα, θα παρελάσει μόνος του στην έναρξη των αγώνων. Συνολικά παίρνουν μέρος 3000 αθλητές από 25 χώρες.

Αλλά ακριβώς εκείνες τις μέρες τα στρατεύματα του πραξικοπηματία, φασίστα στρατηγού Φράνκο από το Μαρόκο, ισπανική αποικία της εποχής, αποβιβάζονται στην Ισπανία για να πνίξουν τη Δημοκρατία. Σε όλες τις πόλεις, όπου υπάρχουν συνωμότες αξιωματικοί εξεγείρονται επίσης. Τη βραδιά πριν αρχίσουν οι ουσιαστικοί αγώνες στίβου, εξερράγη πραξικόπημα των φασιστών στη Βαρκελώνη.

Επίτηδες, για να μην γίνουν οι αγώνες. Καταλαμβάνουν ένας παλαιό φρούριο της πόλης και από κει βομβαρδίζουν την έδρα της Ολυμπιακής Επιτροπής και το στάδιο. Την άλλη μέρα οι Δημοκρατικοί καταλαμβάνουν το φρούριο με μεγάλες απώλειες. Αλλά οι αγώνες δεν μπορούν πλέον να γίνουν και η δημοκρατική κυβέρνηση τους αναβάλει για αργότερα.

Οι Έλληνες αθλητές επιστρέφουν στην πατρίδα τους στις 30 Ιουλίου. Στις 4 Αυγούστου όμως του 1936 γίνεται το φασιστοειδές πραξικόπημα στην Ελλάδα από τον στρατηγό Μεταξά και τα Ανάκτορα. Πολλοί αθλητές υποφέρουν για τη συμμετοχή τους στη Λαϊκή Ολυμπιάδα.

Πηγή

Βενεζουέλα: Νέα νίκη Τσάβες

Ο Ούγκο Τσάβες επανεξελέξη πρόεδρος της Βενεζουέλας στις εκλογές της Κυριακής, παίρνοντας λίγο κάτω από 55% των ψήφων. Είναι το μικρότερο ποσοστό που συγκεντρώνει από τότε που έγινε πρόεδρος το 1998. Στις εκλογές συμμετείχε πάνω από 80% του πληθυσμού. Ο Ενρίκε Καπρίλες, υποψήφιος της αντιπολίτευσης, κατάφερε να πάρει κάτι λιγότερο από 45%, εν μέρει χάρη στην τεράστια χρηματική υποστήριξη που συγκέντρωσε η καμπάνια του.

Το μεγαλύτερο μέρος των διεθνών ΜΜΕ είδαν τον καθώς πρέπει, λευκό υποψήφιο, ως έναν ασφαλή σοσιαλδημοκράτη που υποσχόταν να συνεχίσει τα κοινωνικά προγράμματα του Τσάβες στην υγεία, την εκπαιδευση και τη στέγαση. Όμως, πίσω από τον Καπρίλες βρίσκονταν οι ίδιες δυνάμεις που συντηρούσαν μια δηλητηριώδη καμπάνια εναντίον του Τσάβες, όλα τα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία. Έίναι οι άνθρωποι που απήγαγαν τον Τσάβες στο αποτυχημένο πραξικόπημα του 2002. Προσπάθησαν να καταστρέψουν την οικονομία της Βενεζουέλας στη διάρκεια της λεγόμενης “απεργίας των αφεντικών” το 2002-3. Οι πολιτικές τους θα είχαν οδηγήσει τη Βενεζουέλα στα ίδια νεοφιλελεύθερα χέρια που εξαπέλυσαν μια δεκαετία επιθέσεων πάνω στο βιωτικό επίπεδο της πλειοψηφίας του κόσμου, ολόκληρη τη δεκαετία του '90.

Υποστήριξη μαζών

Για το λαό της Βενεζουέλας, ο Ούγκο Τσάβες ταυτιζόταν με την αντίσταση απέναντι σε αυτές τις νεοφιλελεύθερες στρατηγικές, μια αντίσταση που ξεκίνησε με τη λαϊκή εξέγερση του 1989, το Καρακάσο. Γι'αυτό και ακόμη κρατάει την υποστήριξη των μαζών, παρόλη την ογκούμενη δυσαρέσκεια για την τροπή που έχει πάρει η μπολιβαριανή επανάσταση. Το 2002 και το 2003 ήταν η μαζική κινητοποίηση των φτωχών και της εργατικής τάξης που υπεράσπισε τον Τσάβες και έσπασε την “απεργία των αφεντικών”.

Τα κοινωνικά προγράμματα του Τσάβες, βασισμένα στα έσοδα από το πετρέλαιο, έφεραν πραγματική βελτίωση για τους φτωχούς της χώρας -τοπικά συστήματα υγείας, δωρεάν εκπαίδευση, κάποιες εργατικές κατοικίες και φτηνά τρόφιμα. Όμως, αυτές οι υπηρεσίες πηγαίνουν προς το χειρότερο, κυρίως λόγω της βαθιάς και εκτεταμένης διαφθοράς στο βενεζουελάνικο κράτος. Η διαφθορά αντανακλά την ανάδυση ενός νέου στρώματος που κυβερνάει, το οποίο παρά τα κόκκινα μπλουζάκια και την επαναστατική ρητορεία, έχει πλουτίσει και έχει δημιουργήσει ένα μηχανισμό εξουσίας που δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Ήδη οι γραφειοκράτες προετοιμάζονται για τη στιγμή που ο Τσάβες (που έχει προβλήματα υγείας) θα εγκαταλείψει την εξουσία. Η αποχώρησή του θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους.

Το άμεσο ζήτημα για την αριστερά και τους ακτιβιστές, είτε υποστηρίζουν τον Τσάβες είτε όχι, είναι η ανάγκη να ξαναοικοδομηθούν πραγματικές οργανώσεις που θα είναι ικανές να δρουν ανεξάρτητα από την εξουσία, όποια κι αν είναι αυτή. Μια τέτοια οργάνωση θα έδινε τη δυνατότητα στις μάζες της Βενεζουέλας να υπερασπίσουν τα δικά τους ταξικά συμφέροντα και να βαθύνουν μια επανάσταση που έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει.

Πηγή

Ενοικιαζόμενος εργαζόμενος» η νέα τάση που επιβάλουν οι εργοδότες στην Κύπρο

Το μοντέλο της Γερμανίας που λέγαμε και για το οποίο αναδημοσιεύσαμε σχετικό κείμενο εδώ

Αναδημοσιεύουμε την σχετική είδηση από τον  Φιλελεύθερο


Βάσει ευρωπαϊκής εναρμονιστικής οδηγίας

«Ενοικιαζόμενος εργαζόμενος» η νέα τάση στην απασχόληση στην Κύπρο

Μια νέα μορφή απασχόλησης που ακούει στον «ενοικιαζόμενο εργαζόμενο» εισάγεται στην Κύπρο με ευρωπαϊκή εναρμονιστική οδηγία, δήλωσε σήμερα ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εργασίας Αντρέας Φακοντής.

Όπως ανέφερε με δηλώσεις του ο κ. Φακοντής, με βάση συγκεκριμένη ευρωπαϊκή οδηγία που θα καλύπτει όλους τους κλάδους, θα παρέχεται η δυνατότητα σύστασης και λειτουργίας επιχειρήσεων προσωρινής απασχόλησης, που θα έχουν την δυνατότητα να εργοδοτούν εργαζόμενους τους οποίους να υπενοικιάζουν σε έμμεσους εργοδότες με μάξιμουμ περίοδο δεκαοκτώ μηνών.

Σημείωσε, ότι «υπάρχουν έντονες επιφυλάξεις για τη συγκεκριμένη ευρωπαϊκή οδηγία λόγω κινδύνου αντικατάστασης της έκτακτης απασχόλησης ή της εποχιακής με ενοικιαζόμενους εργατοϋπάλληλους.

Αναφερόμενος στους κινδύνους που υπάρχουν, ο κ. Φακοντής εστίασε την προσοχή στον τομέα της γεωργίας σημειώνοντας ότι πολλές από τις εργασίες είναι εποχιακές. «Σήμερα με βάση αυτή την οδηγία θα υπάρχει δυνατότητα αντί να εργοδοτούν εποχιακούς εργαζόμενους να ενοικιάζουν εργαζόμενους».

Άλλος τομέας, σημείωσε, είναι κι αυτός της ξενοδοχειακής βιομηχανίας όπου υπάρχει ο κίνδυνος να αντικατασταθούν εργαζόμενοι με ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, να αντικατασταθούν Κύπριοι με κοινοτικούς.

«Οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι με βάση τη νομοθεσία θα πρέπει να έχουν τους ίδιους όρους απασχόλησης όπως και οι κανονικοί μισθωτοί εργαζόμενοι», είπε ο κ. Φακοντής διερωτώμενος ωστόσο «αν υπάρχει η δυνατότητα ελέγχου αυτών των περιπτώσεων;».

Ανέφερε ότι «ο κύριος εργοδότης είναι ουσιαστικά η επιχείρηση προσωρινής απασχόλησης, η οποία αυτή θα μετα-ενοικιάζει στον έμμεσο εργοδότη».

Ο κ. Φακοντής, δήλωσε ότι η συγκεκριμένη ευρωπαϊκή οδηγία έχει επενδυθεί με ένα ωραίο μανδύα, ο οποίος αναφέρεται στην διασφάλιση και διαφύλαξη των δικαιωμάτων των εργαζομένων για να μην υπάρχει εκμετάλλευση.

Είπε πως σε χώρες που έχει υιοθετηθεί αυτή η νομοθεσία και εφαρμόζεται συνεχίζουν να παρουσιάζονται αρκετά προβλήματα «γι αυτό εμείς ως Επιτροπή θέλουμε να μελετήσουμε εις βάθος την νομοθεσία και θα προσπαθήσουμε εκεί και όπου μας το επιτρέπει το ευρωπαϊκό κεκτημένο να εισαγάγουμε ασφαλιστικές δικλείδες για προστασία των εργαζομένων από πιθανή εκμετάλλευση από ασυνείδητους εργοδότες».

Επρεπε ήδη, σημείωσε ο κ. Φακοντής, να είχαμε υιοθετήσει την συγκεκριμένη νομοθεσία και μας δόθηκε παράταση μέχρι το τέλος Οκτωβρίου.