Η ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΜΑΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ!

Στην ιστορική διαδήλωση του Μάη του 1886 στο Σικάγο για την διεκδίκηση του 8ωρου, έξι εργάτες δολοφονήθηκαν από την αστυνομία και πολλοί τραυματίστηκαν. Άλλοι φυλακίστηκαν για χρόνια. Από αυτούς τέσσερις καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό και εκτελέστηκαν. Στην απολογία του στο δικαστήριο, η οποία έμεινε στην ιστορία να φωτίζει τις καρδιές κάθε καταπιεσμένου αγωνιστή, ο επαναστάτης εργάτης Αύγουστος Σπάϊς τόνισε μεταξύ άλλων:

«Κύριοι δικαστές, αν σας περνάει από το μυαλό η ιδέα στα σοβαρά πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την πίεση εργατών στην εξέγερση, είστε μα την αλήθεια πτωχοί τω πνεύματι».

Σήμερα 127 χρόνια μετά, αυτοί που μας εξουσιάζουν θέλουν να μας γυρίσουν δύο αιώνες πίσω, παίρνουν πίσω μία-μία όλες τις κατακτήσεις που επέβαλε το εργατικό κίνημα από την εποχή ακόμα του Σικάγου. Σήμερα με την εφαρμογή των μνημονίων, κυβερνήσεις, εε και δντ θέλουν να μας βάλουν την θηλιά στον λαιμό, να μας εξοντώσουν, μας μετατρέπουν σε   δούλους στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα τους.

Η κυβέρνηση Αναστασιάδη, πιστή υπηρέτης της εε και του δντ, των τραπεζιτών και του κεφαλαίου, προωθώντας το μνημόνιο εφαρμόζει πολιτική σκληρής λιτότητας που βάζει στο στόχαστρο όλα τα εργατικά και λαικά δικαιώματα. Μειώσεις στους μισθούς (ακόμα και τον κατώτατο) και τις συντάξεις, διάλυση της δημόσιας και δωρεάν υγείας και παιδείας, απολύσεις και συρρίκνωση συνολικά του δημοσίου τομέα, φορολογίες, αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης και γενικότερα μια πολιτική υπερεκμετάλευσης που μας οδηγεί σε ένα νέο κοινωνικό μεσαίωνα και την εξαθλίωση. 

Τα σαρωτικά σφαγιαστικά μέτρα που ψηφίζει σήμερα η βουλή, είναι η συνέχεια στο κούρεμα καταθέσεων και την αρπαγή των ταμείων προνοίας των εργαζομένων και την οριστική επιβολή του πρώτου μνημονίου.

Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη για το τι σημαίνει μνημόνιο. Όπως έδειξαν και οι εμπειρίες στις άλλες χώρες και ιδιαίτερα την Ελλάδα, το αποτέλεσμα είναι η κοινωνική καταστροφή, η καταδίκη στην φτώχεια και την ανέχεια για την πλειοψηφία του λαού για να σωθούν τα κέρδη των καπιταλιστών.

Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει ήπιο ή σκληρό μνημόνιο, ούτε εξαντλείται σε ένα πακέτο μέτρων ή μία δόση η εφαρμογή της ληστρικής δανειακής σύμβασης. Τρόικα εε και δντ απαιτούν συνεχώς νέα μέτρα που εφαρμόζουν οι υποτακτικές κυβερνήσεις μέχρι να διαλύσουν τα πάντα και να μας γονατίσουν. Γι αυτό μας θέτουν εκβιαστικά ψευτοδιλήματα όπως μνημόνιο ή χρεοκωπία.

Καμιά αυταπάτη ακόμα δεν πρέπει να έχουμε για το αν τα μνημόνια και γενικότερα η παγκόσμια οικονομική κρίση μας κτύπησε σκληρά τωρα στην Κύπρο λόγω κακής διαχείρισης. Είδαμε ότι και η κυβέρνηση Χριστόφια υπηρέτησε τους τραπεζίτες και το κεφάλαιο, μας έβαλε στον μηχανισμό της τρόικας και ήταν αυτή που πέρασε τους πρώτους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου. Καμιά κυβέρνηση, παρά μόνο ένα ισχυρό κίνημα εργαζομένων και νεολαίας μπορεί να ανατρέψει τη επίθεση των καπιταλιστών.

Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Δυστυχώς οι ξεπουλημένες ηγεσίες των συντεχνιών στην Κύπρο, έχουν υποταχθεί πλήρως στα συμφέροντα των εργοδοτών και των αφεντικών. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έχουν καλέσει καμία απεργία ενάντια στα μνημονιακά μέτρα! Τα έμμισθα στελέχη των καθεστωτικών κομμάτων που ηγούνται στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, προωθούν τον πελατειακό διαχειριστικό συνδικαλισμό, που συνήθως συμβιβάζεται ή υποχωρεί συνεχώς στις απαιτήσεις των αφεντικών.

Ενίοτε αυτός ο συνδικαλισμός παίρνει και χαρακτήρα κυβερνητικό, υποταγμένος στη κρατική πολιτική, ανάλογα με το ποιο ή ποια κόμματα βρίσκονται στη κυβέρνηση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι συντεχνίες να χάσουν εντελώς τον αγωνιστικό χαρακτήρα που είχαν στο παρελθόν, να μην λειτουργούν καθόλου μαζικές διαδικασίες βάσης όπου να μπορεί να εκφράζεται πραγματικά η εργατική βούληση και να μη αναπτύσονται μορφές πάλης και κινητοποιήσεις ενάντια στη επίθεση του κεφαλαίου. 

Για να ανατραπεί αυτό πρέπει οι εργαζόμενοι να σπάσουν τα δεσμά τους, να συγκρουστούν με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να οργανώσουν σωματεία που θα λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά με γενικές συνελεύσεις και θα έχουν ταξική σύνθεση, δεν θα έχουν θέση εκεί στελέχη καθεστωτικών κομμάτων ή αφεντικά.

Η συνεχιζόμενη απεργία στο Βασιλικό όπου κύπριοι και μετανάστες εργάτες παλεύουν μαζί, ο ηρωικός αγώνας των οικοδόμων με την μεγάλη και μαχητική απεργία διαρκείας που θύμισε τους μεγαλειώδεις αγώνες του 1948, η αντίσταση με απεργίες και κινητοποιήσεις αυτές τις μέρες των εργαζομένων στις τράπεζες, δείχνουν ότι οι εργάτες μπορούν να νικήσουν αν πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και παλέψουν μακριά από αντιλήψεις ηττοπάθειας. Ο θεσμός του δήθεν κοινωνικού διαλόγου έχει ξεφτιλιστεί. Αυτό που χρειάζεται είναι σύγκρουση με τις πολιτικές του κεφαλαίου και όχι  διαπραγμάτευση για το πόσο θα χειροτερέψει η θέση των εργαζομένων.

Χρειάζεται όμως και μια Άλλη Αριστερά. Που θα παλεύει αποφασιστικά για την ανατροπή των μνημονίων, την ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, την έξοδο από το σφαγείο του ευρώ και της εε.

Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια Αντικαπιταλιστική Επαναστατική Αριστερά. Δεν είναι ο καπιταλισμός, που μας οδήγησε στην σημερινή πρωτοφανή καταστροφή το μέλλον του κόσμου.  Παλεύουμε για να οργανώσουμε τη ζωή μας και την κοινωνία χωρίς εργοδότες και αφεντικά, χωρίς τραπεζίτες. Για να  περάσουν  στην ιδιοκτησία των εργατών οι  επιχειρήσεις, ο πλούτος και η εξουσία.

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΕ!

ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή Ταξική Επαναστατική Συσπείρωση

                                          (ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ) 

Αύριο συγκέντρωση 15:00 στην πλατεία Ελευθερίας και πορεία στην βουλή. Το μνημόνιο θα ανατραπεί!

Αύριο στην βουλή θα συζητηθεί και θα ψηφιστεί η τελική μορφή του καταστροφικού μνημονίου που μας επιβάλουν η κυβέρνηση Αναστασιάδη και η ευρωπαική ένωση με την τρόικα. Καλούμε στην συγκέντρωση και πορεία του Αντικαπιταλιστικού δικτύου στο οποίο συμμετέχουμε για να δείξουμε την αποφασιστικότητα μας ότι δεν πρόκειται να υποδουλωθούμε σε κανένα μνημόνιο, δεν θα ανεχτούμε καμιά πολιτική που υποβαθμίζει τις ζωές μας! Καλούμε εργαζόμενους, νεολαία και κάθε ανυπότακτο άνθρωπο να δώσει δυναμικό παρόν για να καταργήσουμε στην πράξη τα σχέδια τους ακόμα κι αν ψηφιστεί το μνημόνιο. Υπάρχει άλλος δρόμος!

Η σπορά του φασισμού στην Κύπρο του 2013

Η Κύπρος, συνδεδεμένη στην παγκόσμια οικονομία μέσω του ''ισχυρού'' ευρωπαϊκού νομίσματος, χτυπήθηκε από την πολυεπίπεδη κρίση του συστήματος. Οι κρίσεις του συστήματος ευνοούν την εμφάνιση του φασισμού είτε ακούσια, ως αυτοματοποιημένη αντίδραση μιας κοινωνίας χρόνια σε πολιτικό λήθαργο, είτε εκούσια από το ίδιο το σύστημα ως μηχανισμό αυτοσυντήρησης. 

Ο φασισμός, ως γνήσιο τέκνο του συστήματος εκμετάλλευσης, δρα με τέτοιο τρόπο ώστε να προστατέψει τον γονέα του. Συνήθης πρακτική του όπως είπαμε, είναι η σπορά του διχασμού μέσω διακρίσεων και η μετατόπιση της προσοχής μακρυά από ζητήματα που θέτουν το σύστημα σε κίνδυνο.

Στην Κύπρο το σύστημα κινδύνευσε με κατάρρευση λόγω βαριάς ασθένειας της πεμπτουσίας του, των τραπεζών. Όμως πριν την αποκάλυψη της σοβαρότητας του κινδύνου που διέτρεξαν και διατρέχουν οι τράπεζες, τους προηγούμενους μήνες υπήρχε μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια συγκάλυψης, μετατόπισης και λογοκρισίας των σκανδάλων, όπως καταγράφεται και σε μια ενδιαφέρουσα μελέτη, από Μ.Μ.Ε, πολιτικά πρόσωπα και οικονομικούς παράγοντες.

Η ανάπτυξη των πρακτικών που σπέρνουν φασισμό εντάθηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, σκόπιμα από το σύστημα και ακούσια από ένα κομμάτι της μάζας (ακούσια λόγω έλλειψης παιδείας). Πολιτικά πρόσωπα και σχηματισμοί, κάποτε τεχνηέντως (συντηρητικοί ''εκσυγχρονιστές'') κάποτε και ατσούμπαλα (''λαϊκές πατριωτικές'' δυνάμεις), προέκριναν ως κύριο πρόβλημα της οικονομίας τις αδυναμίες του κράτους, την παρουσία μεταναστών και την κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης (τσέκια Συλικιώτη κ.τ.λ). 

Αν και δεν ήθελα να αναφερθώ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις γιατί θέλω να δείξω ότι ο φασισμός γεννιέται και διαδίδεται από πολλές πηγές δεν μπορώ να μην αναφέρω μια-δυο περιπτώσεις όπου ο υφέρπων φασισμός εισχωρεί ασυνείδητα στα κεφάλια της πλειοψηφίας.

• Δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές, ΔΥΣΗ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, Λιλλήκας, Κουλίας, Γ.ΕΛΑΜ.Ε και λοιποί, θυμήθηκαν τη δωρεάν περίθαλψη των Τουρκοκυπρίων
• Ειδικά Γ.ΕΛΑΜ.Ε και ΕΔΗΚ, σε όλες τις προεκλογικές τους τηλεοπτικές παρουσίες, προέκριναν σαν λύση για την ανόρθωση της οικονομίας, την επανεξέταση της μεταναστευτικής πολιτικής και των επιδομάτων, το κόστος των οποίων ήταν περίπου 30-40 εκατομμυρίων τη στιγμή που οι τράπεζες χρειάζονται πέραν των 10000 εκατομμυρίων. (Δείτε το δέντρο, ξεχάστε το δάσος).
• Παπαδόπουλος, Αβέρωφ μπροστάρηδες και οι υπόλοιποι να ακολουθούν, κατηγορούσαν μέρα νύχτα το μισθολογικό κόστος του δημοσίου για τον κατήφορο μας, τη στιγμή που γνώριζαν ότι το έλλειμμα ανερχόταν σε κάτι περισσότερο από 1 δις ενώ η τράπεζες χρειάζονταν πέραν των 10 δις.
• Ειδικότερα ο Ν. Παπαδόπουλος πριν καμιά βδομάδα σε τηλεοπτικό σταθμό, ερωτώμενος για το δημόσιο χρέος που ανέβηκε από 71,1% του ΑΕΠ το 2011, στο 85,8% το 2012 (αύξηση 2,6 δις περίπου), δήλωσε με το γνωστό ύφος ''ε αυτό δικαιώνει εμάς που ζητούσαμε μέτρα από νωρίς αλλά δεν εισακουστήκαμε, το χρέος αυξήθηκε γι' αυτόν ακριβώς το λόγο''. Τάδε έφη ο πρόεδρος οικονομικών της βουλής που ξέχασε τα 1,8 δις που φορτώθηκαν στο δημόσιο λόγω Λαϊκής. Ο άνθρωπος που χαρακτήριζε το πρόβλημα των τραπεζών ''μύθο'', πουλά πνεύμα, κουνά το δάχτυλο και αποπροσανατολίζει.

Περιπτώσεις δηλώσεων όπως του κ. Παπαδόπουλου ή και άλλες που φαίνονται ''ακίνδυνες'', δεν είναι καθόλου ακίνδυνες. Αυτή η ρητορική σπέρνει τη διχόνοια μεταξύ κοινωνικών ομάδων και εργαζομένων που θα πληγούν από την κρίση που δημιούργησαν κυρίως άλλοι, και αποπροσανατολίζει από την πραγματική αιτία της κρίσης, που δεν είναι άλλη από την απληστία και τη φύση του συστήματος εκμετάλλευσης. 

Φταίνε οι δημόσιοι που ''πιάνουν πολλά'' και όχι ο ''μάστρος'' στον ιδιωτικό τομέα που πληρώνει λίγα, φταίνε οι ξένοι που μας πιάνουν τις δουλειές, φταίει ο Χ, φταίει ο Υ, φταίμε όλοι, αλλά ποτέ το κράτος διαπλοκής, ποτέ οι επιχειρηματίες, ποτέ η Ε.Ε ('ντάξει, τελευταίως φταίει και η Ε.Ε μέσα μέσα), ποτέ οι πολιτικοί που διαπλέκονται αλλά μας κουνάνε το δάχτυλο, και κυρίως ποτέ το σύστημα εκμετάλλευσης καθεαυτό.

Ο φασισμός ενσπείρεται στην εργατική τάξη με τον διχασμό, ώστε να αποπροσανατολιστεί και από ελπιδοφόρα εστία αντίστασης να καταλήξει να ασχολείται με δευτερεύοντα ζητήματα. Ας δούμε μια old-school τύπου προσπάθεια διχασμού. Ο φασίστας αποφεύγει την απεργία, όπως ο διάολος το λιβάνι. Στην πρόσφατη απεργία των οικοδόμων διαβάζουμε στην ανακοίνωση της φασιστογκρούπας: (μπαίνω εγώ στον βόθρο και βάζω εικόνα αντί λινκ, ώστε να μην μπείτε και εσείς)

• Στήριξη στη ''διεκδίκηση εργασίας'', και όχι στην απεργία σαν τρόπο διεκδίκησης (η αλλεργία που λέγαμε).
• Σπορά διχασμού.
• Και κυρίως, καμία αναφορά στην εκμετάλλευση εργαζομένου από τον εργοδότη. Θυμίζω ότι το να δουλεύεις και να παράγεις 100, αλλά να πληρώνεσαι 50 και τα υπόλοιπα να καταλήγουν στη τσέπη του μεγαλοεργοδότη, δημιουργεί υπερσυσσώρευση χρήματος με αποτέλεσμα ο καπιταλισμός να παράγει κρίσεις (εσωτερική ασυνέχεια του καπιταλισμού).

Με λίγα λόγια, στήριγμα στους μεγαλοεργοδότες. Το να τους καλείς ''να σκεφτούν εθνικά και να προσφέρουν εργασία μόνο σε Έλληνες'', δεν αντιμάχεται τους εξευτελιστικούς μισθούς που προωθούνται. Θυμίζω ότι στα γραφεία ευρέσεως εργασίας που άνοιξε η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, προσφέρονται δουλειές με μεροκάματα των 20ευρώ. Εξυπηρετούν δηλαδή τους εργοδότες που ψάχνουν σύγχρονους δούλους με αφορμή την κρίση.

Πάμε τώρα και στο μνημόνιο. Ενώ μας λένε ότι ''στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα'', για το μνημόνιο τονίζουν ότι ''δεν υπάρχει εναλλακτική'', λες και δεν ψηφίζονται για να βρίσκουν εναλλακτικές, ώστε να ακολουθείται (τάχα) η βούληση του κυρίαρχου λαού. Εκτός από τον φασιστικό χαρακτήρα της επιβολής μιας πολιτικής για την οποία δεν ψηφίστηκαν (κουσούρι της αντιπροσωπευόμενης δημοκρατίας), ας δούμε και τη θέση της παραδοσιακής φασισταρίας για το μνημόνιο (29/11/12):

• ''...σοβαρό αντίκτυπο σε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας, την μεσαία τάξη'' (ο εργάτης και ο αγρότης μάλλον πλήττονται λιγότερο)
• Χρησιμοποιείται αριστερή ρητορική, πράγμα συνηθισμένο, ώστε να δείχνουν αντισυστημικοί και πολέμιοι του συστήματος
• Βλέπουμε μια ωδή στη ''μεσαία τάξη'', και μια περιφρόνηση της εργατικής
• Στην τελευταία παράγραφο φαίνεται ξεκάθαρα ο ρόλος του φασίστα, που σε καιρό κρίσης του καπιταλισμού αντιμάχεται τους πολέμιους του συστήματος εκμετάλλευσης, και προτείνει στρατηγικές προστασίας του. Για να υπάρχει κοινωνική αρμονία, (να λειτουργεί ομαλά ο καπιταλισμός, χωρίς κοινωνικές εντάσεις), πρέπει να υπάρχει ένα μαξιλαράκι μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών (η μεσαία τάξη), και εμείς ως γνήσια τσιράκια του συστήματος στηρίζουμε την ύπαρξη ενός τέτοιου παράγοντα απόσβεσης κοινωνικών αναταραχών που θέτει σε κίνδυνο το σύστημα. Γ.ΕΛΑΜ.Ε με την αντισυστημικότητα σας.

Και ενώ ο λαός φτωχοποιείται μέσω της ανεργίας και της λεηλασίας εργασιακών δικαιωμάτων, τι κάνουν; Αφαιρούν ''συμβολικά'', ταμπέλες διευθύνσεων στην τουρκοκυπριακή συνοικία της Λάρνακας. Μπράβο ρε μάγκες, στοχεύετε σε λύσεις των καυτών προβλημάτων της κοινωνίας και χτυπάτε την ''κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη'' να πούμε.

Και τέλος ένα παράδειγμα, που δίνει μια μικρή απάντηση στο γιατί σπορείς του φασισμού γίνονται ακούσια και άτομα χωρίς ιδεολογία φασιστικού προσανατολισμού και γιατί η σπορά του φασισμού βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην Κύπρο. Ρωτήστε γονείς, γιαγιάδες, θείους, την ταμία στο σουπερμάρκετ, τον χασάπη της γειτονιάς και οποιονδήποτε νομίζετε, το εξής: Πόσα εκατομμύρια αντιστοιχούν σε ένα δισεκατομμύριο; Πολλοί νομίζουν ότι ένα δις αντιστοιχεί σε δύο εκατομμύρια, οπότε οι τράπεζες που χρειάζονται περίπου 10δις, χρειάζονται 20 εκατομμύρια βοήθεια, άρα τα επιδόματα προς μετανάστες που ανέρχονται σε 30 εκατομμύρια είναι περισσότερα και άρα αυτοί βούλιαξαν την οικονομία. Οπότε στα μάτια αυτών των ανθρώπων, οι σπορείς του φασισμού φαίνονται σωστοί που επικεντρώνουν την προσοχή τους στους μετανάστες σπέρνοντας τον ρατσισμό και το μίσος. Επιπλέον, πιστεύουν ότι η λήψη μέτρων δημοσιονομικού χαρακτήρα θα μπορούσε όντως να μας σώσει.

Ο φασισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος και ανθεί, όταν υπάρχει έλλειμμα γνώσης και παιδείας. Οπότε ο φασισμός αντιμετωπίζεται με σωστή πληροφόρηση, γνώση και στροφή στην παιδεία που θεμελιώνεται στην ηθική (κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα στον καπιταλισμό).

Πηγή

Όπου κρίση και …πόλεμος

Ακμάζει η βιομηχανία του πολέμου

του Αλέκου Αναγνωστάκη

Σε επίπεδα ρεκόρ κινήθηκε ο τζίρος της πολεμικής βιομηχανίας το 2011, ξεπερνώντας ακόμη και το ύψος των δαπανών που είχαν επιτευχθεί στον A´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι περικοπές των στρατωτικών δαπανών αφορούσαν κυρίως μισθοδοσίες προσωπικού (υπογραμμίζοντας το χαρακτήρα του πολέμου ως δραστηριότητας έντασης κεφαλαίου) ενώ οι παραγγελίες όπλων ελάχιστα επηρεάστηκαν από την κρίση.

Το ζήτημα των πολεμικών δαπανών και το ζήτημα του πολέμου έχουν πάντα ξεχωριστή σημασία στην πάλη των τάξεων. Στο καιρό όμως της κρίσης αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα για δύο κυρίως λόγους. 

Ο ένας είναι η φτώχεια, η έλλειψη δουλειάς καθώς και προοπτικής δουλειάς. Τρακόσια εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας πρέπει να δημιουργηθούν παγκόσμια για να επανέλθει η ανεργία στα επίπεδα του 2008, σύμφωνα με το Διεθνές Γραφείο Εργασίας. Πάνω από 215 εκατομμύρια επιπλέον εργαζόμενοι προστέθηκαν στα περίπου 633 εκατομμύρια που ζουν πλέον με τις οικογένειές τους «αμειβόμενοι» με λιγότερο από ένα 1,25 δολάριο ανά άτομο την ημέρα. Το «γιατί» επομένως τόσες πολεμικές δαπάνες σε τόση φτώχεια έρχεται με νέες φωνές και νέες απαιτήσεις.

Ο δεύτερος λόγος είναι η ίδια η αγωνία του πολέμου ως ενδεχόμενο ξεπεράσματος της κρίσης. Στις τρεις ανάλογης βαρύτητας προηγούμενες κρίσεις των αιώνων του καπιταλισμού [1873-95, 1929-45, 1973-1985(;)] η δεύτερη συνδέθηκε άμεσα με τη φρίκη και τις φρικαλεότητες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με τους πενήντα πέντε εκατομμύρια νεκρούς, τις ατομικές βόμβες, τις ανυπολόγιστες καταστροφές υποδομών.

Έως τη συγκρότηση του καπιταλισμού, η βασική ιδιομορφία των πολέμων συνίσταται στο γεγονός πως οι πολύμορφες αντιστάσεις και ο αγώνας των καταπιεσμένων τόσο κατά την ειρηνική προετοιμασία του πολέμου όσο και στην ίδια την εξέλιξή του, δεν είχε ιστορική προοπτική. Οι διαφορετικές προσδοκίες των καταπιεσμένων στις ένοπλες συγκρούσεις κατέληγαν πάντα προς όφελος των παλιών ή στην καλύτερη περίπτωση των νεο-αναπτυσσόμενων εκμεταλλευτικών τάξεων.

Με τη συγκρότηση του καπιταλισμού τα δεδομένα αλλάζουν. Ο πόλεμος, αναπόφευκτος, πηγάζει από τη βασική αντίθεση ανάμεσα στο υψηλό επίπεδο κοινωνικοποίησης της ίδιας της παραγωγής και την κυριαρχία της καπιταλιστικής αδηφάγας ιδιοποίησης. Ανάμεσα στην αναρχία – κυριαρχία της καπιταλιστικής αγοράς και την ανάγκη για πανκοινωνική εναρμόνιση της παραγωγής. Ανάμεσα στον ανταγωνισμό των αστών για τη διατήρηση, το μοίρασμα, ξαναμοίρασμα και την κυριαρχία χωρών, αγορών και δρόμων εμπορίου. 

Ανάμεσα στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και την ανάγκη καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων για να πραγματωθεί το κεφάλαιο ως τέτοιο στη σημερινή εποχή των δύο αντίθετων άνεργων: Στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης με τα εκατομμύρια άνεργους ανθρώπους και τα δισεκατομμύρια ανενεργά κεφάλαια. Ο αγώνας όμως των κολασμένων τόσο κατά την περίοδο της ειρήνης που κυοφορεί τον επόμενο πόλεμο όσο και κατά την εξέλιξη του πολέμου μπορεί πλέον να αποκτήσει ιστορική προοπτική ώστε να σπάσει η προαιώνια παράδοση ο πόλεμος να καταλήγει σε όφελος των εκμεταλλευτριών τάξεων.

O πόλεμος ευνοείται από τις εθνικιστικές προλήψεις, το ρατσισμό, την ξενοφοβία τη θρησκοληψία. Η γέννησή του υπηρετείται από τους αδιάκοπους στρατιωτικούς εξοπλισμούς που σχεδιάζονται και προωθούνται από το μιλιταρισμό, ο οποίος αποτελεί καθοριστικό όπλο στην καθυπόταξη, διάσπαση και διαφθορά της εργατικής τάξης.

Καταμεσής της κρίσης και της επίθεσης στο βιοτικό επίπεδο του λαού, στην ΕΕ οι στρατιωτικές δαπάνες ανήλθαν το 2010 σε 194 δισ. ευρώ, ποσό που ισοδυναμεί με τα ετήσια ελλείμματα κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, αθροιστικά, της Ελλάδας, Ιταλίας και Ισπανίας.

Οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες μετά το 1990 και για μια δεκαετία παρουσίαζαν σταθερή πτωτική τάση. Για να πέσουν κατά περίπου 30% το 2000 σε σχέση με τα εξωφρενικά υψηλά επίπεδα του 1990 (1,450 περίπου τρισ. δολάρια). Μετά όμως την ιστορική επίθεση του 2001 στους Δίδυμους Πύργους στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις μετέπειτα εισβολές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, δέκα χρόνια αργότερα, σύμφωνα με το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών για την Ειρήνη που εδρεύει στη Στοκχόλμη (SIPRI), οι στρατιωτικές δαπάνες εκτοξεύθηκαν το 2011 σε επίπεδο υψηλότερο από του 1980, το υψηλότερο μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με βάση το 2002, σύμφωνα πάντα με το ίδιο ινστιτούτο, οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν κατά 43% το 2011, για να ανέλθουν κατ’ εκτίμηση στο μυθικό ποσό των 1.738 τρισ. δολαρίων σε σταθερές τιμές 2010.

Οι ΗΠΑ είναι μακράν ο ηγεμόνας στις πολεμικές στρατιωτικές δαπάνες. Το 2011 αντιπροσωπεύουν το 41% σχεδόν των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών. Για να κατανοηθεί η αμερικανική στρατιωτική υπεροπλία – ηγεμονία, οι ΗΠΑ δαπανούν όσο περίπου αθροιστικά οι αμέσως επόμενες κατά σειρά 14 πρώτες χώρες, δηλαδή η Κίνα, η Ρωσία, η Μ. Βρετανία, η Ιαπωνία, η Ινδία, η Σαουδική Αραβία, η Γερμανία, η Βραζιλία, η Ιταλία, η Νότια Κορέα, η Αυστραλία, ο Καναδάς και η Τουρκία. Η Κίνα, που έρχεται δεύτερη και ξοδεύει διπλάσια από ό,τι η τρίτη, η Ρωσία, εντούτοις ξοδεύει «μόλις» 143 δισ. έναντι 711 δισ. (ή το 20,1%) των ΗΠΑ.

Είναι αξιοσημείωτο πως οι δαπάνες για στρατιωτικό εξοπλισμό έχουν ανατρέψει πλήρως τα συμφωνηθέντα με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ηττημένοι φιγουράρουν στην 5η (Ιαπωνία), 8η (Γερμανία) και 11η (Ιταλία) θέση. Είναι επίσης αξιοπρόσεκτο, σε σχέση με τις πολιτικές ιεραρχήσεις και κατευθύνσεις των αστικών κυβερνήσεων, πως σε παγκόσμιο επίπεδο οι στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν με ελαφρώς υψηλότερο ρυθμό από ό,τι η παγκόσμια οικονομία κατά την ίδια περίοδο (2002-2011): Από 2,4% στο 2,5% του ΑΕΠ παγκόσμια και στις ΗΠΑ ειδικά από 3,4% στο 4,7% του ΑΕΠ.

Κοιτάζοντας τις στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ, ξεχωρίζουν μια σειρά από στοιχεία. Οι συνολικές στρατιωτικές δαπάνες των 27 κρατών της ΕΕ (194 δισ. ευρώ το 2010) αντιπροσωπεύουν το 1,6% του ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό μετά τις ΗΠΑ, οι οποίες το ίδιο έτος δαπάνησαν το 4,8% του ΑΕΠ. Παρόλ’ αυτά, ο Γάλλος πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής της ΕΕ, Πατρίκ ντε Ρουσιέρ, σε μια ακρόαση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Ιανουάριο του 2013, πίεζε πολιτικά για την ενίσχυση των στρατιωτικών εξοπλισμών με το επιχείρημα πως «το ειδικό βάρος των πολεμικών εξοπλισμών της ΕΕ έπεσε από το 29% στο 20% των παγκόσμιων εξοπλισμών». 

Ο Ρουσιέρ είπε την αλήθεια σε ό,τι αφορά τη σχετική πτώση στην παγκόσμια πολεμική μηχανή της ΕΕ, αποκρύβοντας όμως ακριβώς τη σχετικότητα. Ότι δηλαδή την ίδια περίοδο, οι αναδυόμενες χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, η Τουρκία, η Βραζιλία, στις οποίες η καπιταλιστική κρίση δεν ξέσπασε αλλά επιδρά, προκαλώντας σχετική επιβράδυνση των έτσι κι αλλιώς υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, ανέβασαν τις στρατιωτικές δαπάνες σε υψηλά επίπεδα, μειώνοντας έτσι την απόσταση από το δεύτερο πολεμικό καταναλωτή που εξακολουθεί όμως να είναι η ΕΕ.

Σε γενικές γραμμές, οι στρατιωτικές δαπάνες στην ΕΕ στην περίοδο της κρίσης παρουσιάζουν μια αργή μείωση ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Ειδική περίπτωση είναι η Ελλάδα, όπου οι στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν σταθερά οι υψηλότερες στην ΕΕ ακόμη και το 2009, όταν η ελληνική οικονομία πέρασε σε κατακόρυφη πτώση.

Σε όλες τις χώρες της ΕΕ οι στρατιωτικοί προϋπολογισμοί αυξήθηκαν μεταξύ 2002 και 2008/9 και μειώθηκαν το 2010. Σε πέντε όμως χώρες η ενίσχυση στους αμυντικούς τους προϋπολογισμούς κατά την ίδια περίοδο ήταν ιδιαίτερη σημαντική: Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα, Φινλανδία και Κύπρος. Στη Φινλανδία ειδικά, η αύξηση ήταν 67%, με ένα μεγάλο άλμα το 2011. Στην Κύπρο ήταν κατά 50% περίπου και κυρίως μετά το 2007. Το 2011 οι αμυντικοί προϋπολογισμοί συνολικά στην ΕΕ παρέμειναν περίπου στα επίπεδα του 2010, με ελαφρά μείωση. Άλλες χώρες παρουσιάζουν μικρές μειώσεις (Γερμανία, Ιταλία) και άλλες περισσότερο ή λιγότερο σταθερά επίπεδα δαπανών (Κάτω Χώρες, Ιρλανδία). Η Ιρλανδία δαπανά σταθερά το χαμηλότερο ποσοστό του ΑΕΠ της για τις ένοπλες δυνάμεις: μόνο το 0,6% το 2010.

Η Ελλάδα είναι σταθερά η δεύτερη χώρα παγκοσμίως σε στρατιωτικές δαπάνες, μετά τις ΗΠΑ, σε ποσοστό επί του ΑΕΠ. Την εικοσαετία 1990-2011 δαπάνησε για την αγορά όπλων και σε σταθερές τιμές 1990 10,2 δισ. δολάρια προς τις ΗΠΑ, 5 δισ. στη Γερμανία, 1,788 στη Γαλλία, 1,535 στην Ολλανδία, 1,8 στη Ρωσία. 

Σύμφωνα δε με το Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας για την Ειρήνη (SIPRI) η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στους πέντε πρώτους καλύτερους πελάτες των γαλλικών και γερμανικών πολεμικών βιομηχανιών. Το ποσοστό επί του ΑΕΠ των ελληνικών στρατιωτικών δαπανών, από το 2,6% του 2003 ανήλθε στο 3% το 2008, κορυφώθηκε στο 3,2% το 2009, παρά τη σοβαρά χειρότερη οικονομική κατάσταση μετά την κρίση, για να μειωθεί στο 2,3% το 2010. 

Καθώς όμως δείχνουν τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Άμυνας (ΕΟΑ) οι δημόσιες συμβάσεις ειδικά για την αγορά και συντήρηση όπλων στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια έχουν πληγεί ελαφρά από τις περικοπές. Οι περικοπές στις παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες που εμφανίστηκαν το 2011 για πρώτη φορά από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 οφείλονται κατά κύριο λόγο στις δαπάνες προσωπικού και δευτερευόντως στις δαπάνες για στρατιωτικό υλικό. 

Οι 100 μεγαλύτερες εταιρείες του κλάδου πουλούσαν παγκόσμια το 2011 (καταμεσής της κρίσης) όπλα αξίας 318.000.000.000 ευρώ (τριακόσια δεκαοχτώ δισ.!), 51% υψηλότερες σε πραγματικούς όρους απ’ ό,τι το 2002 αλλά μόνο 5% κάτω από το 2010! Αυτή είναι η ουσία της πτώσης των πολεμικών δαπανών.

Το δόγμα των βιομηχανιών του πολέμου «ο πόλεμος είναι καλός για τις επιχειρήσεις, οι επιχειρήσεις μας είναι ο πόλεμος», βρίσκεται σε πλήρη ισχύ σε μια βιομηχανία όπλων που κυριαρχείται παγκόσμια από δυτικές εταιρείες. Από τις 100 μεγαλύτερες εταιρείες, οι 44 βρίσκονται στις ΗΠΑ που αντιπροσωπεύουν το 60% των παγκόσμιων πωλήσεων. 30 ευρωπαϊκές επιχειρήσεις αντιπροσωπεύουν το 2010-11 το 29% των παγκόσμιων πωλήσεων, ανάμεσα τους οι βρετανικές Ρολς Ρόις και Μπάμπκοκ Ιντερνάσιοναλ, η γαλλική DCNS, η σουηδική Σάαμπ, η γερμανική Ράινμεταλ, με 1,197 τρισ.(!) δολάρια συνολικό κέρδος το 2010, με πρωταθλήτρια τη Ρολς Ρόις (482 εκατ).

Με παρόντα τον αιώνιο νόμο του καπιταλισμού στη διεθνή αγορά όπλων, τον ανταγωνισμό, οι κυβερνήσεις, πρωθυπουργοί και υπουργοί Άμυνας, εκτός από σχεδιαστές νόμων ειδικών επιδοτήσεων, φοροελαφρύνσεων και πάσης φύσης διευκολύνσεων, μετατρέπονται σε αδίστακτους πλασιέ όπλων των «εθνικών» πολυκλαδικών πολεμικών ομίλων. Με φανερή και κρυφή ακολουθία πολυάριθμους εμπόρους και λαθρεμπόρους όπλων, τακτοποιητές της μίζας και του λαδώματος. 

Η μίζα ειδικά ανέρχεται «επισήμως – ανεπισήμως» τουλάχιστον στο 5% των αγοροπωλησιών. Στην περίπτωση μόνο της Ελλάδας το 5% στα 7,2 δισ. δολάρια πολεμικών δαπανών και μόνο για το 2010, σημαίνει μίζες ύψους 360 εκατομμυρίων! Έχει επομένως, από τη σκοπιά του, δίκιο ο Άκης Τσοχατζόπουλος να παρουσιάζει τον εαυτό του ως την Ιφιγένεια αυτού του μαφιόζικου διεθνούς κυκλώματος. 

Την εικόνα συμπληρώνουν δύο αντιδιαμετρικά γεγονότα: Η ωμή δήλωση του Θόδωρου Πάγκαλου –αναπληρωτή πρωθυπουργού τότε– στο Ελληνοτουρκικό Επιχειρηματικό Φόρουμ στις 15 Μαΐου 2010: «Η δουλειά μερικών διπλωματών», δήλωσε, «είναι να δημιουργούν αφορμές διαπραγμάτευσης, δηλαδή διαφορές(!). Αισθάνομαι ειλικρινά εθνική ντροπή κάθε φορά που αναγκάζομαι να αγοράζω όπλα που δεν μας χρειάζονται σε τιμές απαράδεκτες». Και δεύτερον η παραίτηση – διαμαρτυρία το 2010 για τη συμφωνία αγοράς υποβρυχίων του αντιναυάρχου Στέλιου Φαινέκου.

Στο διεθνές εμπόριο όπλων, στον κόσμο της πιο βρώμικης νόμιμης επιχείρησης, υπολογίζεται, σύμφωνα με το SIPRI, ότι περίπου 2,5 δισ. δολάρια ετησίως καταβάλλονται σε δωροδοκίες. Η διαφθορά στο εμπόριο όπλων αποτελεί περίπου 40% της όλης διαφθοράς στις παγκόσμιες συναλλαγές. Διαφθορά που απλώνεται από τις ΗΠΑ ως τη Γερμανία, την Ελλάδα ως την Πορτογαλία. Οι τελευταίες ξεχωρίζoυν καθώς, σύμφωνα πάντα με το SIPRI, «η διαφθορά είναι τόσο βαθιά ριζωμένη, που συνιστά άμεση απειλή για τη δημοκρατική νομιμότητα και θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ανάκαμψη».

Η ώρα των αναδυόμενων χωρών

ΚΙΝΑ, ΡΩΣΙΑ, ΩΚΕΑΝΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΧΩΡΕΣ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΧΟΡΟ

Tο γεγονός πως η καπιταλιστική κρίση έπληξε τόσο την Ιρλανδία, με το μικρότερο ποσοστό στρατιωτικών δαπανών, όσο και την Ελλάδα, με ένα από τα μεγαλύτερα, αναδείχνει πως η γενεσιουργός αιτία της κρίσης δεν εδράζεται στις αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες. Η διεθνής, με παγκόσμια επίδραση, καπιταλιστική κρίση έχει σημάνει όμως την υφέρπουσα έναρξη μιας αλλαγής στην ισορροπία των στρατιωτικών δαπανών παγκοσμίως, από τις πλούσιες δυτικές χώρες στις αναδυόμενες περιοχές. Η μικρή πτώση που αναφέρθηκε παραπάνω –η πρώτη από το 1998– οφείλεται κυρίως στις περικοπές δαπανών στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, τον Καναδά και την Ιαπωνία.

Από την κρίση του 2008, 18 από τις 31 χώρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν επίσης μειώσει τις στρατιωτικές δαπάνες σε πραγματικούς όρους κατά 10%. Το 2012 το μερίδιο των ΗΠΑ που παραμένει μακράν το υψηλότερο, υποχώρησε για πρώτη φορά από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης από το 40% στις παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες. Πτωτική τάση που ξεκίνησε το 2011, επιταχύνθηκε το 2012, με την πτώση στις αμερικανικές στρατιωτικές δαπάνες της τάξης του 6% σε πραγματικούς όρους. Μεγαλύτερο μέρος των περικοπών αναμένεται το 2013. Αυτές οι μικρές αλλά αισθητές πλέον μειώσεις εξισορροπήθηκαν ουσιαστικά από την αύξηση στην Κίνα κατά 7,8% (11,5 δισ. δολάρια) το 2012, στη Ρωσία κατά 16% (12,3 δισ. δολάρια), στην Ωκεανία κατά 3,3%.

«Όλες οι ενδείξεις λένε ότι οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες είναι πιθανό να συνεχίσουν να υποχωρούν για τα επόμενα δύο – τρία χρόνια – τουλάχιστον μέχρι το ΝΑΤΟ να ολοκληρώσει την αποχώρησή του από το Αφγανιστάν. Ωστόσο, οι δαπάνες στις αναδυόμενες περιοχές πιθανώς θα συνεχίσουν να αυξάνονται αλλά με χαμηλότερο ρυθμό, λόγω της επιβράδυνσης στην ανάπτυξη», δήλωσε ο Πέρλο Φρίμαν, διευθυντής του προγράμματος στρατιωτικών δαπανών και εξοπλισμών του SIPRI.

Σημειώνονται τέλος ορισμένες αξιοσημείωτες περιφερειακές εξελίξεις. Καταμεσής της κρίσης, οι χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής αύξησαν το ποσοστό των στρατιωτικών τους δαπανών τόσο μεταξύ 2003-2009 όσο και 2009-2012. Μεγάλες αυξήσεις παρατηρήθηκαν στο Βιετνάμ λόγω των εντάσεων με την Κίνα. Η μεγαλύτερη ποσοστιαία αύξηση παγκοσμίως το 2012 ήταν στο Αμάν (51%)!

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΕΩΝ
Στρατιωτικοποίηση της οικονομίας

Οι στρατιωτικές δαπάνες –όπως εξάλλου και οι μισθοί– δεν είναι γενεσιουργές αιτίες των οικονομικών κρίσεων, άρα και της τρέχουσας τέταρτης μεγαλύτερης κρίσης των αιώνων του καπιταλισμού. Από τη στιγμή όμως που θα ξεσπάσει η κρίση, το ζήτημα των πολεμικών δαπανών –όπως εξάλλου και οι μισθοί– αποκτά ειδική βαρύτητα και απαιτεί σχετικά αυτοτελή πολιτική αντιμετώπιση από το εργατικό κίνημα και την Αριστερά. Συνδέεται άμεσα με το ποιος θα σηκώσει τα βάρη της κρίσης, σε τίνος τις πλάτες θα πέσουν.

Ο καπιταλισμός μεσοπρόθεσμα θα βγει από την κρίση με σαθρή και –αν δεν ηττηθεί– υπεραντιδραστική ανάπτυξη. Η όποια ασθενική όμως έξοδος θα προετοιμάζει την επόμενη ισχυρότερη οικονομική κρίση στο εγγύς μέλλον, η οποία θα οδηγήσει σε νέα σημαντική κοινωνική και πολιτική αστάθεια, νέα δεινά, νέα κοινωνική αναστάτωση και στρατιωτικές συγκρούσεις.

Η τωρινή εξέλιξη των πολεμικών δαπανών, σε συνδυασμό με τον παροξυσμό στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις (η Γαλλία επιτέθηκε στη Λιβύη και το Μάλι δίχως να ενημερώσει τους συμμάχους της) αλλά και την αντοχή, το βάθος και τη διάρκεια της κρίσης οδηγεί στο συμπέρασμα πως οι αστικές κυβερνήσεις προετοιμάζονται για πιθανές σημαντικές γεωπολιτικές και γεωοικονομικές μετατοπίσεις κατά την αμέσως επόμενη περίοδο. Η Άπω Ανατολή, η Μέση Ανατολή, ο μετασοβιετικός χώρος, ιδιαίτερα ο Καύκασος, η Ουκρανία και ορισμένες χώρες της Κεντρικής Ασίας, το Πακιστάν και η Ινδία θα εξακολουθούν να διακρίνονται τα αμέσως επόμενα χρόνια από μια ισχυρή πολιτική αστάθεια, να είναι οι περιφέρειες που είναι πιθανό να γίνουν οι νέες αρένες πολεμικών υπερτοπικών συγκρούσεων. Τι είδους συγκρούσεις και μέχρι πού; Ό,τι και να ’ναι, δεν μπορεί να προβλεφθεί, καθώς οι αντίπαλοι σχηματισμοί δεν έχουν ακόμη συγκροτηθεί.

Μια αναδρομική όμως ανάλυση της παγκόσμιας ιστορίας, δείχνει ότι σε ανάλογες περιόδους είναι πολύ πιθανός ένας αγνώστων διαστάσεων και ορίων πόλεμος. Μια αναδρομική ανάλυση της ιστορίας αποκαλύπτει πως η ισορροπία του πυρηνικού τρόμου δεν ματαίωσε, μετατόπισε το είδος του πολέμου σε τοπικό ή υπερτοπικό. Ας μην ξεχνάμε πως ακόμη και στην περίοδο της «μεγάλης ειρήνης» από το 1945 ως το 1994, είχαμε 75 περίπου εκατομμύρια νεκρούς στρατιώτες και 40 εκατομμύρια νεκρούς πολίτες (Τόφλερ, Πόλεμος και αντιπόλεμος). Στη σημερινή νέα βαθμίδα εξέλιξης του καπιταλισμού και ακραίας ανάπτυξης όλων των αντιφάσεών του, η πολιτική, η οικονομική προετοιμασία και το ξέσπασμα τελικά ενός σύγχρονου πολέμου προϋποθέτει και επιδιώκει τη χωρίς προηγούμενο ένταση της εκμετάλλευσης του εσωτερικού εχθρού.

Στην εποχή μας ο πόλεμος ύστερα από μια σειρά γιγαντιαίους μετασχηματισμούς του, ξαναγυρνά με νέα ποιότητα στην αρχική και αιώνια κοίτη του, στην ανώτερη έκφραση της κοινωνικής, πολιτικής και ιδεολογικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης πρωτίστως των άμεσων παραγωγών και δευτερευόντως του ενός έθνους από το άλλο. Σήμερα η βιομηχανία αιχμής οικονομοποιεί τη στρατιωτική δραστηριότητα. Στο συνολικό προσανατολισμό της καπιταλιστικής οικονομίας, στη βιομηχανία των νέων τεχνολογιών εδράζεται το περιεχόμενο και ο προσανατολισμός κάθε στρατιωτικού δόγματος. Πάνω σε αυτή τη βάση και η οικονομία στρατιωτικοποιείται σε ανώτερο επίπεδο.

Κάτω από αυτής της ποιότητας ουρανό, τα σύννεφα του πολέμου είναι αναπόφευκτα. Το εργατικό κίνημα σε αυτές τις συνθήκες οφείλει και μπορεί να κατακτήσει το αναγκαίο επίπεδο προώθησης μιας επαναστατικής προοπτικής ως το τέλος. Ακόμη και οι εργαζόμενοι στις ένοπλες δυνάμεις πρέπει να είναι έτοιμοι να παραλύουν τους επίδοξους σφαγείς των εργαζομένων, να κλέψουν ξανά τη φωτιά από τους θεούς και να τη χαρίσουν στους ανθρώπους. Ο εργατικός αγώνας, ο «επαναστατικός κοινωνικός πόλεμος» είναι στην ουσία η μοναδική και ουσιαστική άρνηση όλων των πολέμων, μαζί και του εαυτού του.

Πηγή

Βασανισμοί οπαδών της Ομόνοιας από αστυνομικούς! Καμιά ανοχή στην αστυνομική και κρατική τρομοκρατία!

Εκφράζουμε την οργή μας για τις τρομοκρατικές συλλήψεις και τους βασανισμούς 4 οπαδών της Ομόνοιας από αστυνομικούς της εαο (ειδικός αντιτρομοκρατικός ουλαμός).

Είναι γνωστό ότι τα γήπεδα με πρόσχημα την βία μεταξύ των οπαδών είναι χώρος άγριας καταστολής και γενικότερα κατασταλτικών πειραματισμών από το κράτος, την αστυνομία και τους ειδικούς της βίας.

Πολλές φορές έχουμε δει οπαδοί να είναι θύματα ξυλοδαρμών και κακοποιήσεων αλλά αυτό που έγινε τώρα ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Χωρίς καμιά αιτία και αφορμή οι αστυνομικοί σταμάτησαν αυτοκίνητο οπαδών της Ομόνοιας και ενώ δεν συνέβαινε το παραμικρό, τους συνέλαβαν με την κατηγορία εξύβρισης δήθεν των αστυνομικών και τους οδήγησαν στο τμήμα όπου τους βασάνιζαν για ώρες! Τους είχαν στα γόνατα με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη και τους κτυπούσαν ανελέητα, τους έπνιγαν μέχρι λιποθυμίας, ενώ έναν απ αυτούς τον έγδυσαν και τον φωτογράφιζαν ενώ τον κτυπούσαν! Έναν άλλον τον κτυπούσαν συνεχώς στο ακουστικό του τύμπανο ενώ τους είχε πει ότι έχει σοβαρό πρόβλημα και τώρα χρειάζεται εγχείρηση!

Την φρικιαστική επιχείρηση παρακολουθούσε γελώντας ο υπεύθυνος αξιωματικός και οι αστυνομικοί που συμμετείχαν στους βασανισμούς. Η μαρτυρία ενός από τους συλληφθέντες στην εφημερίδα Γνώμη, σοκάρει:

Ήμασταν στο αυτοκίνητο όπου κατευθυνόμασταν στην Λευκωσία μετά το ματς Ανόρθωσης-Ομόνοιας. Σε κάποια στιγμή μας σταμάτησε ένα περιπολικό μέσα στο οποίο βρίσκονταν μέλη της αστυνομικής δύναμης ΕΑΟ και μας ενημέρωσαν ότι βρισκόμαστε υπό σύλληψη γιατί τους βρίσαμε.

Από εκεί και πέρα το τι ζήσαμε δεν μπορεί να περιγραφεί απλά σε λέξεις. Μας οδήγησαν στον αστυνομικό σταθμό στις Φοινικούδες. Έπαιρναν έναν από μας και τον οδηγούσαν σε ένα δωματιάκι. Εκεί μας κτυπούσαν ανελέητα με τα γκλοπ.

Συγκλονιστικά τα όσα αναφέρει για αυτά που υπέστησαν και οι υπόλοιποι συλληφθέντες:

Έναν τον κτύπησαν στο τύμπανο του. Αυτός τους ζήτησε ευγενικά να μην τον κτυπούν εκεί γιατί είχε σοβαρό πρόβλημα. Αυτοί συνέχισαν να τον κτυπούν ανελέητα χωρίς να δείξουν κανένα σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλον τον έγδυσαν, τον κτυπούσαν και έκαναν ένα διάλειμμα για να βγάλουν φωτογραφία μαζί του με τα κινητά τους!

Το πιο φρικτό από όλα ήταν ότι και των τεσσάρων μας έκοβαν την αναπνοή μας με τα γκλοπ. Μας έβαζαν τα γκλοπ στον λαιμό και μας έλεγαν όταν δούμε ότι δεν αναπνεύσουμε καθόλου να τους κλείνουμε το μάτι.

Για ακόμα μια φορά αποδείχθηκε ότι οι δήθεν προστάτες του λαού όπως αυτοαποκαλούνται οι αστυνομικοί, δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι ίδιοι εγκληματίες και σαδιστές. Ιδιαίτερα κατασταλτικοί μηχανισμοί όπως ΜΜΑΔ και ΕΑΟ έχουν σαν μόνο σκοπό ύπαρξης τους την τρομοκράτηση του λαού και για μας πρέπει να διαλυθούν, καθώς δεν έχουν θέση σε μια δημοκρατική κοινωνία.

Απαιτούμε να δοθούν στην δημοσιότητα τα στοιχεία των αστυνομικών που εμπλέκονται στα όσα έγιναν και άμεσα να διωχθούν από την αστυνομία. Φυσικά δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από ένα κράτος που πάντα συγκαλύπτει και επιβραβεύει την αστυνομική βαρβαρότητα καθώς κανένας ποτέ δεν τιμωρήθηκε για τέτοια περιστατικά με αποκορύφωμα την αθώωση δέκα αστυνομικών στην γνωστή υπόθεση του ξυλοδαρμού 2 φοιτητών που υπήρχε μάλιστα και βίντεο ντοκουμέντο που όμως δεν μέτρησε ως αποδεικτικό στοιχείο στο δικαστήριο!  Στην συνέχεια όμως η οργή του κόσμου και οι μαζικές διαδηλώσεις ανάγκασαν τον ίδιο τον γενικό εισαγγελέα να ασκήσει έφεση και μετά από μια μακροχρόνια διαδικασία τελικά να τεθούν κάποιοι σε διαθεσιμότητα.

Η ολοκληρωτική καταστολή στα γήπεδα ολοένα και αυξάνεται και είναι χαρακτηριστικό οτι φέτος αλλά και τα προηγούμενα χρόνια μπήκαν στην φυλακή οπαδοί διαφόρων ομάδων με γελοίες και ανυπόστατες κατηγορίες! Οπωσδήποτε είναι προβληματική γενικότερα η κατάσταση στα γήπεδα και με την βία μεταξύ οπαδών όμως γι αυτό υπάρχουν πολλά κοινωνικά αίτια και λύσεις που πρέπει να βρουν πρώτα απ όλα οι ίδιοι οι οπαδοί και τα σωματεία και όχι το κράτος και η αστυνομία που εφαρμόζουν το δόγμα της μηδενικής ανοχής που διογκώνει αντί να μειώνει την βία στα γήπεδα. 

Η καταστολή φυσικά εντείνεται και όσο μπορεί να υπάρχουν από οπαδούς μορφές αντίστασης ενάντια στον σύγχρονο αθλητισμό και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο που σήμερα είναι ένα μεγάλο κερδοφόρο κεφάλαιο. Μέσω χορηγών, τηλεοπτικών δικαιωμάτων, διαφημίσεων και στοιχήματος διακινούνται τεράστια ποσά που καταλήγουν στις τσέπες ελάχιστων ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για να γεμίσουν το γήπεδο με άβουλα όντα, οπαδούς-πελάτες των ακριβών εισητηρίων. Έτσι όταν οι οπαδοί αναπτύξουν δράσεις ενάντια στην καταστολή και τον αυταρχισμό στοχοποιούνται.

Ο σημερινός υπουργός δικαιοσύνης Ιωνάς Νικολάου έχει πρωτοστατήσει μέχρι σήμερα και ως πρόεδρος της επιτροπής νομικών της βουλής στην προώθηση και ψήφιση νόμων που προωθούν την ολοκληρωτική καταστολή στα γήπεδα, με εξοντωτικά και εξωφρενικά μέτρα όπως η φυλάκιση για εξύβριση, μέτρα που πέρασαν με τη συναίνεση όλων των κομμάτων.

Καλούμε κάθε ανυπότακτο άνθρωπο και οργανωμένο σύνολο στην κοινωνία να καταδικάσει το γεγονός και να ξεσηκωθούμε όλοι ενάντια στην γενικότερη κρατική τρομοκρατία που εντείνεται με πολλές μορφές και μέσα, ιδιαίτερα τώρα που επιβάλλονται οι σφαγιαστικές μνημονιακές πολιτικές.

ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Αφίσες: Υπάρχει άλλος δρόμος - Αντικαπιταλιστική ανατροπή!

Συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ “Ταξισυνειδησία”: Μεταναστευτική εμπειρία και ριζοσπαστισμός στις ΗΠΑ

- Η επικρατούσα εικόνα για την ελληνική μετανάστευση στις ΗΠΑ είναι του έλληνα που δουλεύει σκληρά και πετυχαίνει. Στο ντοκιμαντέρ αναδεικνύεται μια διαφορετική ιστορία. Μπορείς να μας πεις λίγα πράγματα γι’ αυτήν;

- Το ντοκιμαντέρ «Ταξισυνειδησία: η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού» αναδεικνύει την πολλαπλότητα της ελληνικής μεταναστευτικής εμπειρίας, τονίζοντας δύο ζητήματα: την εργατική διάσταση της υπερατλαντικής μετανάστευσης και την παράλληλη διαδρομή του ελληνοαμερικανικού κοινωνικού και πολιτικού ριζοσπαστισμού. Υπό την οπτική αυτή φωτίζει μία άγνωστη –και εν πολλοίς απωθημένη από τη συλλογική μνήμη της κοινότητας- ιστορία, ενώ ταυτόχρονα εγγράφει την ελληνική παρουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες στις συνολικότερες κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες.

Η συγκρότηση και οι δραστηριότητες της ελληνοαμερικανικής αριστεράς υπενθυμίζουν την πολυεθνοτική σύνθεση της αμερικανικής εργατικής τάξης, αλλά και τους πολλαπλούς τρόπους συνάντησης του μεταναστευτικού ριζοσπαστισμού με τις επαναστατικές ιδέες. Πρόκειται για μία μακρά παράδοση που εκτείνεται από την εμφάνιση των πρώτων ελληνόγλωσσων εφημερίδων, της «Οργάνωσις» και της «Φωνής του Εργάτου» στα χρόνια του παγκόσμιου 1917, έως την περίοδο των Μακαρθικών διώξεων που σήμαναν, σε συνδυασμό με κοινωνικές μεταβολές, την παρακμή των μορφών έκφρασης του μεταναστευτικού ριζοσπαστισμού.

Οι εφημερίδες, οι Ελληνικοί Εργατικοί Εκπαιδευτικοί Σύνδεσμοι, οι οργανώσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ηνωμένων Πολιτειών, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος, οι πολιτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες συνθέτουν το πολύμορφο σύμπαν του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού, το οποίο στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αναδείχθηκε σε υπολογίσιμη δύναμη στο εσωτερικό των κοινοτήτων. 

Η απήχηση των ιδεών της «οργάνωσης» και της «ενότητας», η δυναμική του αντιφασισμού –όπως φαίνεται και στο παράδειγμα των ελληνοαμερικανών εθελοντών στην Ισπανία-, η διακριτή εργατική κουλτούρα, οι μεταφράσεις και οι κοινωνικές δραστηριότητες της ελληνοαμερικανικής αριστεράς τροποποιούν τις στερεότυπες αφηγήσεις για τον συντηρητισμό των Ελλήνων μεταναστών που αποτέλεσε προϊόν των μεταπολεμικών μεταβολών.

Το ντοκιμαντέρ αποτελεί προϊόν της έρευνάς μου και της επιθυμίας της «μη κερδοσκοπικής εταιρείας Αποστόλης Μπερδεμπές» να καταγραφεί η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού. Στο τελικό αποτέλεσμα καθοριστικό ρόλο είχε ο σκηνοθέτης μας Κώστας Βάκκας και ο μοντέρ Νώντας Σκαρπέλης- κατά συνέπεια είναι μια συλλογική δουλειά γύρω από τα ερωτήματα της συλλογικής οργάνωσης και της πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης.

- «Ταξισυνειδησία» είναι ο τίτλος του ντοκιμαντέρ. Τι εννοούσαν οι ελληνο-αμερικάνοι ριζοσπάστες με αυτόν τον όρο;

- Η Ταξισυνειδησία είναι η ελληνοαμερικανική προσαρμογή του working-class consciousness. Τη διαλέξαμε ακριβώς επειδή αποτυπώνει την συνάντηση των ελλήνων μεταναστών με ιδέες της κοινωνικής χειραφέτησης, αλλά και επειδή αναδεικνύει τη διακριτή εργατική και ριζοσπαστική κουλτούρα στις τάξεις της κοινότητας. Ο ελληνοαμερικανικός ριζοσπαστισμός δεν αποτέλεσε την υπερατλαντική έκφραση του ελληνικού σοσιαλιστικού και εργατικού κινήματος, αλλά υπήρξε προϊόν των αμερικανικών εμπειριών και διεργασιών της αμερικανικής αριστεράς. 

Κατά συνέπεια, η Ταξισυνειδησία υπογραμμίζει την ελληνοαμερικανική διάσταση του πολιτικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού, τη συνάντηση μορφών έκφρασης στα ελληνικά –είναι χαρακτηριστική η έκδοση εφημερίδων, η λειτουργία εργατικών εκπαιδευτικών λεσχών κλπ- με τις ιδέες του ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες.

- Στο ντοκιμαντέρ βλέπουμε συγκλονιστικές σκηνές από τους εργατικούς αγώνες στη δεκαετία του ’30. Πόσο σημαντικοί ήταν κατά τη γνώμη σου αυτοί οι αγώνες;

- Οι δυναμικές εργατικές κινητοποιήσεις της δεκαετίας του 1930 τροποποίησαν τον κοινωνικό και πολιτικό χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών. Εξέφρασαν τη συσσωρευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια της πρώτης περιόδου της Ύφεσης, την αυτοπεποίθηση του κόσμου της μισθωτής εργασίας στα χρόνια του New Deal, αλλά και την αναζήτηση νέων μορφών οργάνωσης που υπερέβαιναν τις συντηρητικές, ξενοφοβικές συνδικαλιστικές ενώσεις της American Federation of Labor.

Κατά τη γνώμη μου, η ανάδυση των νέων μορφών οργάνωσης, των βιομηχανικών συνδικάτων, αντιστοιχούσε στην γενικότερη αναζήτηση τρόπων κοινωνικής οργάνωσης στον απόηχο του 1929. Ταυτόχρονα, ο δυναμισμός των συχνά αυθόρμητων εργατικών ξεσπασμάτων -που αποτυπώνεται στις καταλήψεις εργοστασιακών μονάδων, αλλά και στην εντυπωσιακή επέκταση της συνδικαλιστικής οργάνωσης σε κλάδους όπως ο επισιτισμός, οι υπηρεσίες κλπ- υπογραμμίζει την αμφισβήτηση του ιερού δικαιώματος της ιδιοκτησίας και την ορμητική είσοδο μιας νέας γενιάς εργατών, δίχως παλαιότερες παραστάσεις πολιτικής ή κοινωνικής δράσης. 

Το γεγονός ότι συχνά οι εργατικές διεκδικήσεις δεν αφορούσαν το ζήτημα του ημερομισθίου, αλλά την αναγνώριση της συλλογικής εργατικής οργάνωσης και τον έλεγχο της καθημερινότητας στο επίπεδο της παραγωγής καταδεικνύει τη χειραφέτηση από τους παραδοσιακούς τρόπους σκέψης και δράσης στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος.

Το ίχνος των νέων εργατικών ενώσεων της δεκαετίας του 1930 -που μπορούσαν να κινητοποιήσουν χιλιάδες μέλη τους στις προεδρικές ή άλλες εκλογές τροποποιώντας έτσι τον πολιτικό χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών- είναι ευδιάκριτο στη διαμόρφωση του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου, το οποίο οριοθέτησε την κατοχύρωσή τους, αλλά και την ενσωμάτωσή τους στο αναγεννημένο Αμερικανικό Όνειρο.

- Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με αυτό το θέμα; Νομίζεις ότι έχει να μας «πει» κάτι σήμερα;

- Η δική μου ενασχόληση με την πορεία της ελληνοαμερικανικής αριστεράς προέκυψε σε μεγάλο βαθμό από τυχαιότητες - όπως γίνεται συνήθως. Από εκεί και πέρα όμως μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η ενασχόληση με ένα αχαρτογράφητο σύμπαν που ταυτόχρονα σχετιζόταν με το ερώτημα του γερμανού σοσιαλδημοκράτη Βέρνερ Ζόμπαρτ το 1906 «γιατί δεν υπάρχει σοσιαλισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες» - υπό την έννοια της απουσίας ενός μαζικού πολιτικού φορέα όπως αυτοί που γνωρίζουμε από τις ευρωπαϊκές μας παραστάσεις.

Δεν είμαι σίγουρος ότι η ιστορία -ή όποια ιστορία- έχει κατ’ ανάγκη κάτι να μας διδάξει ή να μας πει. Συχνά στους χώρους της πολιτικής και κοινωνικής κριτικής η ιστορία εμφανίζεται σαν μία γηραιά κυρία που πρέπει να την ακούσουμε προσεκτικά να μας εξιστορεί ήρωες και δαίμονες, στιγμές μεγαλείου και συντριβής. Η δική μου οπτική επιμένει στη δυνατότητα μέσα από την ιστορική ματιά να αμφισβητήσουμε τις βεβαιότητές μας και όχι να αντλήσουμε περισσότερες. Αυτό που θα μπορούσε να είναι παραγωγικό για τις σημερινές αναζητήσεις μας είναι η έμφαση στην ενδεχομενικότητα της ιστορίας, δηλαδή η κατανόηση του απρόβλεπτου της εξέλιξής της σε περιόδους που το κοινωνικό ζήτημα βρίσκεται στο προσκήνιο, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες ή τις φοβίες των ριζοσπαστών.

---

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Κώστας Βάκκας

Σενάριο - Ιστορική έρευνα: Κωστής Καρπόζηλος

Μοντάζ: Νώντας Σκαρπέλης

Διεύθυνση Παραγωγής: Φρόσω Τσούκα

Παραγωγή: Μη κερδοσκοπική Εταιρεία «Αποστόλης Μπερδεμπές»

Διάρκεια: 64'

www.greekamericanradicals.com

Πηγή