Αποκαλυπτικοί διαλόγοι των αστυνομικών στη δολοφονία Φύσσα. Παθητική η στάση τους

Μετά από την πάροδο τόσων μηνών επιβεβαιώνονται και από τους ίδιους τους αστυνομικούς, οι μαρτυρίες από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, για την αδράνεια των αστυνομικών που ήταν μπροστά και την στάση τους υπέρ των φασιστών δολοφόνων. 

Αυτές είναι οι 2 μαρτυρίες : 

Μαρτυρία πρώτη :

Αυτόπτης μάρτυρας καταγγέλλει πως ΠΡΙΝ το σκηνικό του μαχαιρώματος βρίσκονταν 6 μηχανές ΔΙΑΣ. Για την ακρίβεια δύο λεπτά αφού εμφανίστηκαν οι ΔΙΑΣ πήγαν οι φασίστες και προκαλούσαν τον νεαρό και την παρέα του, φωνάζοντας τους “ελάτε μωρή κότες”, ενώ ένας χρυσαυγίτης φώναζε “τραβάτε με την κάμερα”.  Μόλις οι χρυσαυγίτες πήγαν κοντά στην παρέα και τους επιτέθηκαν ο μάρτυρας ανέβηκε λίγο πιο πάνω που ήταν ΣΤΑΜΑΤΗΜΕΝΕΣ οι μηχανές και απλά κοίταζαν το σκηνικό, παρά τις φωνές και τις εκκλήσεις από πολύ κόσμο που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο σημείο. Αφού άφησαν τους χρυσαυγίτες να φύγουν ανενόχλητοι, παρά το μαχαίρωμα, μετά έκαναν πως τους κυνηγούσαν.

Μαρτυρία δεύτερη :

Παιδιά το παλικάρι πέθανε. Είμαι από Αμφιάλη. Τον είδα νεκρό πριν φτάσει το ασθενοφόρο…. ήταν λευκός και δεν είχε σφυγμό…. Το ασθενοφόρο έκανε πάνω από μισή ώρα να ρθει… Επίσης ΔΙΑΣ ήταν σε όλο το σκηνικό μπροστά και δεν έκαναν  τίποτα να το αποτρέψουν επειδή όπως μου είπε ΕΜΕΝΑ προσωπικά ένας μπάτσος “Ήταν 20 άτομα…”

Ακολουθούν οι διάλογοι των προστατών των φασιστών και το πως δηλώνουν οι ίδιοι πως ενήργησαν εκείνο το βράδυ:

«Είκοσι άτομα της Χρυσής Αυγής μας ενημερώνουν ότι είχανε μία διαμάχη με άτομα του γνωστού χώρου (σ.σ. δηλαδή αντιεξουσιαστές). Είμαστε πλησίον. Προσπαθούμε να κατευνάσουμε τα πνεύματα. Πάντως να γνωρίζετε, απ’ ότι διακρίνουμε, υπάρχουν και κάτι σιδερομπουνιές με όπλα…

Από τους διαλόγους αυτούς προκύπτει ο «παθητικός» ρόλος στην κρίσιμη φάση, ορισμένων αστυνομικών. Τα μέλη της Χ.Α. τους είχαν διαβεβαιώσει ότι «στόχος» τους ήταν αντιεξουσιαστές και όχι πολίτες που έβλεπαν ποδοσφαιρικό αγώνα στην καφετέρια. Το κέντρο της ΕΛ.ΑΣ ακούγεται να τους δίνει εντολή «να μείνουν σε απόσταση προκειμένου να δίνουν εικόνα στο κέντρο της ΕΛ.ΑΣ»! Μια επιλογή που ίσως απέβη μοιραία για τη ζωή του Φύσσα.

Επιπλέον σε τέσσερις φάσεις της επίθεσης οι αστυνομικοί που βρίσκονταν επί τόπου ζητούν ενισχύσεις από Νίκαια και Πέραμα, ωστόσο το κέντρο δεν ανταποκρίνεται. Σύμφωνα πάντα με το Βήμα, σε κάποιο σημείο ρωτά μάλιστα «αν στο επεισόδιο συμμετέχουν αλλοδαποί.

Οι διαλόγοι:

Εκφωνητής (ΕΚ): Κινούνται στα στενά πέριξ . Η ενημέρωση η τελευταία ήταν εκεί , οτι χάθηκαν απ΄ το ζητά.

Πλήρωμα(Π): διαβιβάστε.

Εκ: Απ΄τη συμβολή των οδών Ιφιγένειας και Τσαλδάρη στην Αμφιάλη.Εκ: Διαβιβάστε Κερατσίνι εντοπίζουμε κάτι;

Π1: Κέντρο επί της Τσαλδάρη έχει κατά… γωνία αρκετά άτομα και επί της Παύλου Μελά και Κεφαλληνίας έχει γύρω στα είκοσι άτομα. Είκοσι πρέπει να’ναι. Είκοσι άτομα της Χρυσής Αυγής , όπου μας ενημερώνουν ότι είχανε μια διαμάχη με κάτι άτομα του γνωστού χώρου. Είμαστε πλησίον προσπαθούμε να κατευνάσουμε τα πνεύματα..

Π2: Συγκλίνει και το Πέραμα.

Π1: Κέντρο να γνωρίζετε απ΄ ότι διακρίνουμε υπάρχουν και κάτι σιδερομπουνιές και κάτι ρόπαλα.

Εκ: στο σημείο είστε…

Π: Ταύτην κέντρο μόνο η ομάδα μας ειν…

Εκ: Ακριβές . Ένα-11.Που βρίσκεστε;

Π: Υπάρχει μία ένταση κέντρο και μια ομάδα ακόμη .Να προσέλθει κάποια ομ…

Εκ: Παραμείνετε σε απόσταση να μας δίνεται εικόνα. Θα προσέλθουν και έτερες ομάδες.

Π: Κέντρο βλέπουμε κάτι άτομα κυνηγάνε …της Χ.Α κυνηγάνε έτερα άτομα επί της Τσαλδάρη . Τους κυνηγάνε για να τους πιάσουν.

Π1: Να συγκλίνει η Νίκαια;

Π2: Και το Πέραμα …

Εκ: 408 βλέπετε ακόμη άτομα να κυνηγάνε;

Π: Κέντρο ήδη είμαστε επί της Κεφαλληνίας και έστριψαν αριστερά στην Τσαλδάρη επι της Λαμπράκη , δεν τους βλέπουμε τώρα, θα προσεγγίσουμε.

Εκ: Για τις ομάδες που συγκλίνουνε τετρακόσια δέκα ο,τι άτομο βλέπουμε να τρέπεται σε φυγή λαχανιασμένο μας ενημερώνουμε. Το δεσμεύουμε μέχρι να ενημερ…

Π: επί της Τσαλδάρη.

Εκ: ένα πέντε.

Π:Τσαλδάρη.

Π: Κέντρο από Κερατσίνι ,επί της Τσαλδάρη υπάρχει…υπάρχει εμπλοκή,προσπαθούμε να …τ’ άτομα.

Εκ: Πόσα άτομα; Πόσα τα άτομα που εμπλέκονται;

Π:Κέντρο τώρα έφυγαν .Πριν ήταν καμία είκοσι- είκοσι πέντε που ας διαβιβάσαμε. Τώρα έχουν σπάσει.

Εκ: Έχουν σπάσει στα στενά άτομα της Χρυσής Αυγής και αλλοδαποί; Για να καταλάβουμε για τις ομάδες που συγκλίνουνε στο σημείο.

Π:Από το Πέραμα , άτομα της Χρυσής Αυγής …Βλέπουμε άτομα να τρέχουν προς Κεφαλληνίας.

Εκ: προς Κεφαλληνίας στην Αμφιάλη άτομα της Χρυσής Αυγής πεζά έχουν τραπεί σε φυγή.

Π:Κέντρο, ένα άτομο είναι… έχει… είναι αιμόφυρτο, ενδεχομένως από μαχαίρι. Μας δηλώνει έναν άλλο ότι του έχει επιτεθεί. Υπάρχουν και οι δύο κύριοι στο σημείο.

Εκ: έχει αφιχθεί ή έτερη ομάδα του Πειραιά πέριξ του σημείου; Από Παναγή Τσαλδάρη;

Π2: Το Πέραμα κέντρο είναι στο σημείο μαζί με το Κερατσίνι.

Εκ:Στον τραυματία;

Π2: Ορθόν έχουμε έναν τραυματία.

Εκ: Μας έχει ήδη δώσει εικόνα ο 408 .Θα παραμείνετε 408 στον τραυματία. Οι υπόλοιπες ομάδες που συγκλίνουνε , στα στενά πέριξ.Ο,τι άτομο βλέπουμε να τρέπεται σε φυγή τον δεσμεύουμε να προσαχθεί.

Π2: Ελήφθη από το Πέραμα Κέντρο.

Π3: Κέντρο παράκληση το ΕΚΑΒ. Ένα άτομο ενδεχομένως έχει μαχαιρωθεί στην καρδιά. Έχει χάσει τις αισθήσεις του τώρα.

Εκ: Κρατείστε εσείς την ψυχραιμία σας. Τι θα κάνουν οι πολίτες. Είχε ενημερωθεί. Κατανοούμε…

Π: Κέντρο προσήλθε σταθμός να παραλάβει το άτομο που μας είπε ο παθών οτι ενήργησε εναντίον του. Θα μεταβεί στο Α.Τ Κερατσινίου να γνωρίζετε. Θα παραμείνουμε στο σημείο για το ΕΚΑΒ.

Εκ: Ο πιθανών δράστης έχει προσαχθεί από όχημα που έχει αφιχθεί.

Π: Ορθόν. Ταύτην ήρθε το όχημα να παραλάβει τον πιθανόν δράστη.

Εκ: Ένα -τέσσερα.

Π: Διαβιβάστε.

Εκ: Ένας από τους συναδέλφους της ομάδας .Ένα -δεκατρία μαζί μας στο…

Π: Κέντρο, μόλις απ εμπλακούμε θα ενεργήσουμε.

Εκ: Και για τις ομάδες τώρα που είναι πέριξ , κοντά στην Κεφαλληνίας σε πυλωτή. Ένα στενό είναι η Κεφαλληνίας ,πάνω από Τσαλδ…

Εκ: Κεφαλληνίας .Πολίτης έχει καλέσει. Σε πυλωτή βλέπετε κάποιο άτομο να κρύβεται.

Εκ: 408, από Πέραμα έχουμε εντοπίσει κάτι από Κεφαλληνίας.

Π: Ταύτην. Κέντρο επί της Κεφαλληνίας μέχρι στιγμής τίποτα.

Π: Οι ομάδες … μία ομάδα να κατευθυνθεί Ρήγα Φεραίου και Σαλαμίνος. Ρήγα Φεραίου και Σαλαμίνος έχουμε ενημέρωση για άτομα που τρέχουν.

Π: Τετρακόσια έξι ,είμαστε επί της Κεφαλληνίας. Έχουμε εδώ τους καλόντες, αυτοί που καλέσαν Ταύτην Κεφαλληνίας με τέσσερα άτομα έχουν ελεγχθεί , δηλώνουν φίλοι.

Εκ: Δε μας διαβιβάζετε ουδέν. Μέχρι να καταλάβουμε τι ακριβώς έχει γίνει, ο,τι άτομα βρίσκουμε θα προσάγονται. Έχουν έρθει και περιπολικά. Εάν κατανοήθη για τις ομάδες του Πειραιά. Δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη. Θα προσάγονται μέχρι να … Υπάρχει ένα άτομο μαχαιρωμένο πρέπει να βγάλουμε κάποια άκρη.

Π: Ελήφθη από Νίκαια, θα καλέσουμε σταθμό.

Εκ: Πλησίον είναι πολλοί σταθμοί. Και το 8-2.

Εκ: Εκτός αν είναι κανένα γεροντάκι.

Πηγή

Αμβούργο: «Θα μείνουμε όλοι!» Διαμαρτυρίες προσφύγων και αγώνες για τα δικαιώματα

Κείμενο που μας στάληκε από σύντροφο στην Γερμανία:

Του Φλόριαν Βίλντε, ιστορικού και συνεργάτη του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ

Ήταν περίπου 300 πρόσφυγες από τη Δυτική Αφρική που στις αρχές του 2013 είχαν φθάσει μέσω Λιβυής στο Αμβούργο. ‘Επειτα από μια ριψοκίνδυνη διαδρομή στη θάλασσα, είχαν φθάσει πρώτα στο ιταλικό νησί Λαμπεδούσα, από όπου πήρε το όνομα της η ομάδα προσφύγων του Αμβούργου.

Κατά την άφιξη τους στο Αμβούργου οι αρχές – επικαλούμενες τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς μετανάστευσης – αρνήθηκαν να τους παραχωρίσουν άδεια παραμονής και προσπάθησαν να τους διώξουν αμέσως από την πόλη. Όμως οι πρόσφυγες αρνήθηκαν να φύγουν. Έτσι κι αλλιώς που θα πηγαίναν? Αποφάσισαν να μείνουν, να απευθυνθούν στη δημοσιότητα και να παλέψουν για τα δικαιώματα τους. Σε αυτή την προσπάθεια βρήκαν στήριγμα σε ένα αυθόρμητο κύμα συμπάθειας και αλληλεγγύης από μεγάλα μέρη του πληθυσμού.

Εκκλησίες και τζαμιά είχαν ανοίξει τις πύλες τους, όπως και αριστερά εναλλακτικά κέντρα και κατελημμένα σπίτια. Περίπου 80 μετανάστες είχαν βρει καταφύγιο στην εκκλησία του Σανκτ Πάουλι, που βρίσκεται δίπλα στα πρώην κατελημμένα σπίτια της Χάφενστρασε και στο Park Fiction, ένα, ενάντια στα συμφέροντα των μεγαλοεπενδυτών αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο, που το καλοκαίρι του 2013 σε αλληλεγγύη με τις διαδηλώσεις στην Κωνσταντινούπολη, είχε μετονομαστεί σε Gezi Park Fiction. 

Σε αυτό, οι κάτοικοι είχαν οργανώσει διάφορα συσίτια για τους πρόσφυγες. Τρόφιμα και κούβερτες κατέφθαναν κάθε μέρα στις εκκλησίας προς υποστήριξη τους. Η ποδοσφαιρική ομάδα Σανκτ Πάουλι πρόσφερε ποτά και ρουχισμό, καθώς και δωρεάν εισητήρια για ποδοσφαιρικούς αγώνες. Στο οίκημα των συνδικάτων, οι συντεχνίες των υπηρεσιών ver.di και των εκπαιδευτικών GEW διοργάνωσαν ένα πάρτυ υποδοχής. Οι πρόσφυγες γράφτηκαν μαζικά στην ver.di, αποκτώντας έτσι σημαντικά συντεχνιακά, νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Ένας γνωστός θυρωρός νυχτερινού κέντρου προθυμοποιήθηκε να προσέχει την εκκλησία όπου βρίσκονταν οι πρόσφυγες επί εβδομάδες, έπειτα από ρατσιστικά επεισόδια εναντίον τους. Στη μεγαλειώδη διαδήλωση ενάντια στα ψηλά ενοίκια το επόμενο φθινόπωρο στις 28 Οκτωβρίου, οι πρόσφυγες διαδραμάτισαν ένα καθοριστικό ρόλο.

Ενώ όμως διάφορες αριστερές οργανώσεις, συνδικάτα καθώς και πολλής απλός κόσμος αντιμετώπισε τους πρόσφυγες με αισθήματα αλληλεγγύης, η σοσιαλδημοκρατική γερουσία του Αμβούργου επέμενε στην σκληρή της στάση: Η παρούσια των προσφύγων ερχόταν σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές οδηγίες μετανάστευσης και αυτοί έπρεπε να εγκατελείψουν την πόλη. Όταν όμως μια θαλάσσια τραγωδία στις ακτές της Λαμπεδούσας στις αρχές του Οκτώβρη είχε σαν αποτέλεσμα τον πνιγμό 270 μεταναστών, η αλληλεγγύη ανάμεσα στους κατοίκους του Αμβούργου είχε αυξηθεί. Η σκληρή στάση της γερουσίας δεν είχε όμως αλλάξει. Αντίθετα: Είχε θέσει τελεσίγραφο στους πρόσφυγες να καταγράψουν τα στοιχεία τους στις αρχές μέχρι τις 11. του Οκτώβρη.

Με τη λήξη της προθεσμίας ξεκίνησαν μαζικοί, ρατσιστικοί αστυνομικοί ελέγχοι που αποσκοπούσαν στη σύλληψη των προσφύγων και την απέλαση τους. Ένα αυθόρμητο κύμα διαμαρτυρίας ξεσηκώθηκε ενάντια σε αυτό. Το ίδιο ακόμα βράδυ περίπου 1000 εξοργισμένοι διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους της συνοικίας Άλτονα. Αυτό επαναλήφθηκε και την επόμενη, καθώς και τη μεθεπόμενη μέρα.

Στην Rote Flora, το κατελημμένο αυτόνομο κέντρο στη συνοικία Σάντσενφιερτελ, κλήθηκε μια επείγουσα γενική συνέλευση για να αποφασιστούν τα επόμενα βήματα ενάντια στην κλιμάκωση της καταστολής. Μετά το τέλος της, περίπου 500 άτομα ξεχύθηκαν στους δρόμους της συνοικίας για μια αυθόρμητη διαδήλωση. Η συνέλευση αποφάσισε εξάλλου την αποστολή δικού της τελεσιγράφου προς τη γερουσία της πόλης: Έαν δεν τερματίσει την καταστολή ενάντια στους πρόσφυγες, οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας θα κλιμακώνονταν: «Δεν θα περιοριστούμε σε νόμιμες μορφές διαμαρτυρίας εφόσον καθημερινά πνίγονται στη Μεσόγειο πρόσφυγες, γεγονός που χρησιμοποισεί η γερουσία σαν αφορμή για την κλιμάκωση της καταστολής της ενάντια στους πρόσφυγες».

Μετά από τη λήξη του τελεσίγραφου προς τη γερουσία συγκεντρώθηκαν περίπου 1000 διαδηλωτές μπροστά από τη Rote Flora και ξεκίνησαν για μια πορεία την οποία δεν δήλωσαν στις αστυνομικές αρχές. Μόνο μερικές εκατοντάδες μέτρα μετά, η πορεία δέχθηκε άγρια επίθεση από την αστυνομία, ενώ σαν αντίδραση οι διαδηλωτές έριξαν πέτρες και μπουκάλια. Για ώρες, μικρές ομάδες συνέχισαν τη διαμαρτυρία. Μόνο μια μέρα αργότερα, στις 16 Οκτωβρίου, 1100 διαδηλωτές ξεκίνησαν από ένα καταυλισμό προσφύγων μπρόστα από τον κεντρικό σταθμό των τρένων για μια πορεία διαμέσου του κέντρου της πόλης. Στις 25 Οκτωβρίου, περίπου 10000 άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των οργανωμένων οπαδών της Σανκτ Πάουλι για μια πορεία αλληλεγγύης προς την εκκλησία του Σανκτ Πάουλι. Μια εβδομάδα αργότερα συμμετείχαν 15000 άτομα στη μεγαλύτερη διαμαρτυρία αλληλεγγύης μέχρι στιγμής, ενώ οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν και τις επόμενες εβδομάδες.

Οι διαδηλώσεις αντλούν τη δυναμική τους μεταξύ άλλων από τις διαμαρτυρίες ενάντια στα ψηλά ενοίκια, που στρέφονται και ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου, στην εμπορευματοποίηση, που αγωνίζονται για φθηνά ενοίκια και ελεύθερους – και για τους πρόσφυγες – χώρους. Στο Αμβούργο υπάρχει μια μεγάλη παράδοση αγώνων και κινημάτων που σχετίζονται με ζητήματα της πόλης και της διαφύλαξης του δημοσίου χώρου. 

Έτσι τις δεκαετίες του 1980 και 1990 κατελήφθησαν η Χάφενστρασε, η Rote Flora, και άλλα σπίτια, ενώ έγινε κατορθωτή η διαφύλαξη τους σαν αυτοδιαχειριζόμενα κτίρια. Η Rote Flora λειτουργεί μάλιστα από το 1989 χωρίς οποιοδήποτε νομικό συμβόλαιο. Σε αυτή την υποδομή βασίζονται μέχρι σήμερα πολλά κινήματα για τη δραστηριότητα τους. Ναι μεν, κάποια αυτοδιαχειριζόμενα προγράμματα εκκενώθηκαν από τις αρχές, όπως ο χώρος τροχόσπιτων Bambule, το 2002. Όμως οι επακόλουθες διαμαρτυρίες «έκοψαν την όρεξη» του δήμου για περαιτέρω εκκενώσεις.

Όταν τα ενοίκια στο Αμβούργου εκτοξεύθηκαν στα ύψη κατά τα τέλη της δεκαετίας του 2000, η αντίσταση οργανώθηκε μέσα από ένα δίκτυο για το δικαίωμα στην πόλη. Από τότε έγινε κατορθωτή η μαζική προσέλευση χιλιάδων ανθρώπων σε φθινοπωρινές διαδηλώσεις ενάντια στην «τρέλλα των ψηλών ενοικίων». Την ίδια ακόμα στιγμή που γνωστοποιούνται σχέδια μεγαλοεπενδυτών, ξεσπούν και αυθόρμητες διαδηλώσεις. Οι κάτοικοι κρεμάζουν σημαίες από τα παράθυρα τους, ενώ ακτιβιστές και ακτιβίστριες προχωρούν στην συμβολική κατάληψη δημοσίων χώρων και διοργανώνουν εκδηλώσεις ενημέρωσης, όπως πρόσφατα ενάντια στην προγραμματιζόμενη κατεδάφιση των πολυκατοικιών της Έσσο. 

Παρόλο που οι εκδηλώσεις αυτές δεν στάθηκαν ικανές να εμποδίσουν επενδυτικά σχέδια και να ανακόψουν την αύξηση στις τιμές των ενοικίων, εντούτοις είχαν καταφέρει να αναγκάσουν τα κοινοβουλευτικά κόμματα στο Αμβούργο να θέσουν το στεγαστικό ζήτημα στο επίκεντρο της προεκλογικής τους εκστρατείας και να υποσχεθούν την ανέγερση δημόσιων κατοικιών. 

Αλλά και άλλες, πιό συγκεκριμένες επιτυχίες έχει να επιδείξει το κίνημα: Το καλοκαίρι του 2009, ανθρώποι των τεχνών είχαν προχωρήσει στην κατάληψη της συνοικίας Γκέγκε, δύο στενών δρόμων με διατηρητέα σπίτια, με σκοπό να εμποδίσουν την κατεδάφιση τους από μεγαλοεπενδυτές. Από τότε η συνοικία λειτουργεί σαν αυτοδιαχειριζόμενο, μη εμπορικό, στεγαστικό και πολιτιστικό κέντρο.

Το καλοκαίρι του 2013 έγινε γνωστή η απειλή της ύπαρξης της Rote Flora σαν αυτόνομο κατελημμένο, εναλλακτικό κέντρο. Πουλημένη από το δήμο από χρόνια σε ένα μεγαλοεπενδυτή, είχε αποφασιστεί να μετατραπεί τώρα σε εμπορική αίθουσα συναυλιών. Με τη γνωστοποίηση της απειλής αυτής, το κέντρο έχει πλημμυριστεί από ποικίλες εκδηλώσεις, πάντοτε συσχετισμένες με τον αγώνα των προσφύγων.

Κάτω από την πίεση των διαδηλωτών, η γερουσία είχε αποφασίσει να παραχωρήσει θερμαινόμενα κοντέινερ στις εκκλησίες, για να μπορέσουν να διαμένουν σε αυτά οι πρόσφυγες το χειμώνα. Παρόλα αυτά, η γερουσία αρνείται το κύριο αίτημα τους: Μια συλλογική λύση που να διασφαλίζει το δικαίωμα παραμονής. 

Οι διαμαρτυρίες στήριζονται κυρίως μέχρι στιγμής από αριστερές και αυτονομιστικές ομάδες, το Κόμμα της Αριστεράς και ορισμένα συνδικάτα. Η έμπρακτη αλληλεγγύη με τους πρόσφυγες εκδηλώνεται στις συνοικίες όπως το Σανκτ Πάουλι, την Άλτονα και την Στέρνσαντσε, όπου εδώ και πάρα πολλά χρόνια δραστηριοποιούνται αριστερά κινήματα. Σε άλλες περιοχές όμως, η σκληρή στάση της γερουσίας τυγχαίνει μεγάλης αποδοχής και συμβιώνει με ρατσιστικές προκαταλήψεις. 

Για να αλλάξει η γερουσία – όπου σε αυτή το SPD κυβερνά με απόλυτη πλειοψηφία – είναι επιτακτικό για το κίνημα να διατηρήσει την πίεση του και συμπεριλάβει στις κινητοποιήσεις σοσιαλδημοκρατικούς κύκλους ψηφοφόρων, καθώς και κύκλους από το Κόμμα των Πρασίνων. Αυτό έχει ήδη καταστεί μερικώς εφικτό σε μια πορεία στις 2 του Νοέμβρη.

Η κατάσταση στο Αμβούργο οξύνεται από τέλη του Δεκέμβρη. Στις 21 Δεκεμβρίου, η Rote Flora κάλεσε σε μια μεγαλειώδη πορεία στην οποία παρευρέθηκαν 10000 άτομα. Περίπου οι μισοί των διαδηλωτών πορεύτηκαν με το αυτονομιστικό «μαύρο μπλοκ», ενώ οι υπόλοιποι πήγαν με το πολύχρωμο μπλοκ του δικτύου για το δικαίωμα στην πόλη, το οποίο υποστηρίχθηκε από αριστερές οργανώσεις, αλλά και το Κόμμα της Αριστεράς στο Αμβούργο. 

Μετά από μόνο μερικά μέτρα, η πορεία δέχθηκε επίθεση από την αστυνομία που έκανε χρήση δακρυγόνων, ροπάλων και αντλιών νερού και διέλυσε την πορεία. Το μαύρο μπλοκ προσπάθησε να αποκρούσει αυτή την επίθεση με όλα τα μέσα. Ακολούθησαν οι πιό σφοδρές οδομαχίες στην πρόσφατη ιστορία του Αμβούργου. Χιλιάδες προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να υπερασπιστούν το δικαίωμα στη διαμαρτυρία ενάντια στην κρατική εξουσία. Ήδη πριν την πορεία είχε σημειωθεί επίθεση από κουκουλοφόρους εναντίον ενός αστυνομικού σταθμού. 

Μια δήθεν δεύτερη επίθεση ενάντια στον ίδιο σταθμό είχε σαν αποτέλεσμα μια μεγάλη δυσφημιστική εκστρατεία στα ΜΜΕ ενάντια στο κίνημα και σε «βίαιους αριστερούς». Η αστυνομία είδε αυτό σαν αφορμή, να κυρήξει τις συνοικίες του Σανκτ Πάουλι, της ΄Αλτονα και το Σάντσενφίερτελ σε «ζώνες κινδύνου», όπου ανά πάσα στιγμή οι αρχές μπορούν να σταματήσουν και να ελέγξουν «ύποπτα άτομα», καθώς και να απαγορεύσουν την πρόσβαση στις συνοικίες σε άλλα. Αυτό συνιστά και μεγάλη απειλή για τους πρόσφυγες από τη Λαμπεδούσα, πολλοί από αυτούς δεν έχουν δώσει τα στοιχεία τους στις αρχές λόγω του φόβου απέλασης τους.

Το Κόμμα της Αριστεράς διαμαρτυρήθηκε ενάντια στη «ζώνη κινδύνου» και προσπάθησε να αποκρούσει την προπαγάνδα των ΜΜΕ, πράγμα για το οποίο κατηγορήθηκε από τη συντηρητική μερίδα του τύπου. Στις αρχές του Γενάρη έγινε γνωστό, ότι η δεύτερη επίθεση στον αστυνομικό σταθμό επινοήθηκε από την αστυνομία, με σκοπό να βρεθεί αφορμή για να νομιμοποιηθούν μέτρα έκτακτης ανάγκης όπως η «ζώνη κινδύνου». 

Από τότε σημειώθηκαν ολονύκτιες συγκεντρώσεις μέσα στις «ζώνες κινδύνου» ενάντια στην καταπάτηση βασικών ελευθεριών. Μικρές ομάδες έπαιξαν κυνηγητό με την αστυνομία, δηλωμένες και αδήλωτες πορείες έλαβαν χώρα στις συνοικίες, ενώ κάτοικοι των περιοχών διοργάνωσαν μια μεγάλη δημοσία μάχη με μαξιλάρια. Έτσι η πόλη απέκτησε πέραν του προσφυγικού, του στεγαστικού και του ζητήματος της Rote Flora ένα νέο ζήτημα, αυτό της υπεράσπισης των βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών ενάντια στο κράτος. Κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων, ο δήμος αναγκάστηκε να καταργήσει τις «ζώνες κινδύνου».

Το παράδειγμα του Αμβούργου δείχνει πώς αντιρατσιστικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μπορούν να σμήξουν με τοπικούς αγώνες, όπως αυτούς ενάντια στα ψηλά ενοίκια και για το δικαίωμα στην πόλη, ειδικά όταν αυτοί μπορούν να στηριχθούν πάνω σε μια μακρόχρονη δραστηριότητα της Αριστεράς σε διάφορες συνοικίες, καθώς και στην κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική υποστήριξη ενός κόμματος όπως αυτό της Αριστεράς (που στις προηγούμενες εκλογές για τη γερουσία του Αμβούργου έλαβε 6,5% των ψήφων). 

Κεντρικό συνδετικό στοιχείο όλων των κινημάτων αποτελεί ενάς αριστερός εναλλακτικός χώρος, ο οποίος στηρίζεται σε μια υποδομή από αριστερούς πολυχώρους, πρώην κατελημμένα κτίρια και πολιτικές ομάδες, ενώ παράλληλα διατηρεί δεσμούς με το συνδικαλιστικό κίνημα, το Κόμμα της Αριστεράς και αριστερούς-φιλελεύθερους κύκλους.

Εμείς στη Γερμανία που είμαστε κουρασμένοι με τον αργό ρυθμό των πολιτικών εξελίξεων στη ριζοσπαστική Αριστερά, μπορούμε να ελπίζουμε. Το Αμβούργου δείχνει ότι περισσότερα είναι εφικτά. Υπάρχουν κι άλλες πολλές πόλεις με τα ίδια συστατικά που οδήγησαν στην έκρηξη του Αμβούργου.

Απεργία πείνας και δίψας πολιτικών προσφύγων στο υπουργείο εσωτερικών

Δύο αναγνωρισμένοι πρόσφυγες, οι οποίοι πραγματοποιούν απεργία πείνας μπροστά από την είσοδο του Υπουργείου Εσωτερικών, διεκδικώντας το δικαίωμα τους για παραχώρηση καθεστώτος μόνιμης παραμονής, κλιμακώνουν δυναμικά τη διαμαρτυρία τους, καθώς οι αρμόδιες αρχές συνεχίζουν να επιδεικνύουν αναλγησία αρνούμενες  να εξετάσουν τα δίκαια αιτήματα τους.

Ο πρώτος πρόσφυγας, από το Κασμίρ, είναι σε απεργία πείνας για 50 ολόκληρες ημέρες, ενώ ο δεύτερος πρόσφυγας, από το Ιράν, πραγματοποιεί απεργία πείνας για 30 ημέρες. Από χθες το πρωί και οι δύο απεργοί πείνας, οι οποίοι βρίσκονται στην Κύπρο για σχεδόν 11 χρόνια, έχουν σταματήσει να πίνουν ακόμη και υγρά σε μια απελπισμένη προσπάθεια να πείσουν  τις αρμόδιες αρχές να προχωρήσουν στην άμεση εξέταση των αιτήσεων τους για παραχώρηση της Κυπριακής υπηκοότητας και του καθεστώτος μακροχρόνιας διαμονής, αντίστοιχα.

Μαζί με τους δύο απεργούς πείνας μπροστά από το Υπουργείο Εσωτερικών βρίσκονται ακόμη δύο άτομα με καθεστώς διεθνούς προστασίας, ένα από την Παλαιστίνη και ένα από το Ιράν, τα οποία επίσης είναι στην Κύπρο για περισσότερο από μία δεκαετία. Υπενθυμίζεται ότι προτού ξεκινήσουν την απεργία πείνας μπροστά από το Υπουργείο Εσωτερικών, οι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες είχαν κατασκηνώσει μπροστά από τη Βουλή των Αντιπροσώπων για 55 ολόκληρες μέρες, χωρίς ωστόσο να υπάρξει οποιαδήποτε ανταπόκριση, είτε από τη Βουλή είτε από τις αρμόδιες αρχές και συγκεκριμένα το Υπουργείο Εσωτερικών. [1]

Η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό καλεί την κυβέρνηση να αναλάβει άμεσα τις ευθύνες της και να ανταποκριθεί θετικά στα δίκαια αιτήματα των αναγνωρισμένων προσφύγων που πραγματοποιούν απεργία πείνας για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. 

Η ΚΙΣΑ επισημαίνει ότι αυτά τα άτομα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους για να ζητήσουν προστασία στη χώρα μας λόγω των διώξεων που αντιμετώπιζαν. Αυτή τη στιγμή, όμως, βρίσκονται αντιμέτωπα με έναν πιο άμεσο και σοβαρό κίνδυνο επιβίωσης, γιατί οι δυσμενείς συνθήκες και οι θεσμικές διακρίσεις που αντιμετωπίζουν στην Κύπρο τους οδήγησαν στην απόγνωση και τη δραματική αυτή μορφή διαμαρτυρίας ως τη μόνη διέξοδο. 

Σε αυτό το πλαίσιο, η ΚΙΣΑ τονίζει ότι πλέον το ζήτημα δεν αποτελεί πρόβλημα προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά προστασίας ανθρώπινων ζωών. [2]

Τέλος, η ΚΙΣΑ απευθύνει έκκληση προς την κυπριακή κοινωνία  να επιδείξει  έμπρακτα την αλληλεγγύη  της και να στηρίξει  ενεργά  τους αναγνωρισμένους  πρόσφυγες  που βρίσκονται  σε απεργία πείνας, υπογράφοντας το διαδικτυακό ψήφισμα διαμαρτυρίας προς τον καθ’ ύλη αρμόδιο Υπουργό Εσωτερικών και ζητώντας του να διασφαλίσει στα άτομα με καθεστώς διεθνούς προστασίας άμεση και πλήρη πρόσβαση στα θεμελιώδη και αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα τους! [3]

---

[1] Για περισσότερες πληροφορίες, βλ. ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό. Τρίτη – 7 Ιανουαρίου 2014 (τελευταία ανανέωση), Αναγνωρισμένοι πρόσφυγες σε απεργία πείνας απαιτούν πρόσβαση στα ανθρώπινα δικαιώματα για τους πρόσφυγες! Πρόσβαση μέσω της ιστοσελίδας: http://kisa.org.cy/recognized-refugee-in-hunger-strike-demands-access-to-his-basic-human-rights/

[2] Ομάδα Αναγνωρισμένων Προσφύγων. Πέμπτη – 2 Ιανουαρίου 2014. Ανοικτή επιστολή προς τον Υπουργό Εσωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Σωκράτη Χάσικο. Πρόσβαση μέσω της ιστοσελίδας: http://kisa.org.cy/02-01-2014-open-letter-to-the-minister-of-interior-of-the-republic-of-cyprus-mr-socrates-hasikos/

[3]ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό. Ψήφισμα διαμαρτυρίας προς κ. Σωκράτη Χάσικο, Υπουργό Εσωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας: Δώστε στους αναγνωρισμένους πρόσφυγες πρόσβαση στα δικαιώματα τους! Πρόσβαση μέσω της ιστοσελίδας: http://www.change.org/petitions/minister-of-interior-of-the-republic-of-cyprus-provide-recognized-refugees-access-to-their-rights

Η 1η Προλεταριακή Ταξιαρχία των γιουγκοσλάβων ανταρτών

Το αντιστασιακό κίνηµα της Γιουγκοσλαβίας στον Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο έχει γράψει µερικές απ’ τις πιο ηρωικές σελίδες στον αγώνα κατά του φασισµού. Πρόκειται για το πολυπληθέστερο και µαχητικότερο αντάρτικο που γνώρισε η Ευρώπη κατά τον Β΄Παγκόσµιο,. η εξέταση του οποίου µπορεί να µας προσφέρει πλούσια συµπεράσµατα σε σχέση µε τα ερωτήµατα της περιόδου.

Ήδη απ’ την πρώτη µέρα που εκδηλώθηκε η γερµανική επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας βρισκόταν σε πλήρη κινητοποίηση. Γρήγορα σχηµατίστηκαν οι πρώτες παρτιζάνικες οµάδες µε κορµό τους βετεράνους των διεθνών ταξιαρχιών στον ισπανικό εµφύλιο. 

Το καλοκαίρι του 1941 το ΚΚΓ υποκινεί εξέγερση στη Βορειοδυτική Σερβία και τον Σεπτέµβριο δηµιουργείται η λεγόµενη ∆ηµοκρατία του Ούζιτσε, η πρώτη απελευθερωµένη περιοχή στην Ευρώπη που περικλείει τουλάχιστον 300.000 ανθρώπους. Εκεί το ΚΚΓ οργανώνει δηµοκρατικά την καθηµερινή ζωή, εκδίδει εφηµερίδα και λειτουργεί εργοστάσιο παρασκευής πυροµαχικών. 

Το Ούζιτσε πέφτει τέλη Νοέµβρη του 1941, έπειτα από µια µεγάλη γερµανική επίθεση και τη συνεργασία των σέρβων Τσέτνικ (φιλοβασιλικό-εθνικιστικό αντάρτικο), οι οποίοι τότε είναι αναγνωρισµένοι από τη Μ. Βρετανία και την «εξόριστη» γιουγκοσλαβική κυβέρνηση ως η επίσηµη αντίσταση στον κατακτητή. Έως τότε Παρτιζάνοι και Τσέτνικ συνυπήρχαν στις απελευθερωµένες περιοχές, ενώ οι ηγέτες τους Τίτο και Μιχαήλοβιτς είχαν συναντηθεί δις σε µια προσπάθεια να θεµελιώσουν µια συνεργασία εναντίον των κατακτητών. 

Στο φόντο αυτών των εξελίξεων -κι ενώ ο κύριος όγκος των παρτιζάνικων δυνάµεων έχει πια περάσει στη Βοσνία- συνέρχεται στις 7/12/1941 το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΓ και προβαίνει στην εκτίµηση ότι βάσει της νικηφόρας έκβασης της µάχης της Μόσχας και της εισόδου των ΗΠΑ στον πόλεµο στο πλευρό των Συµµάχων, η σύρραξη βαίνει προς το τέλος της. Επιπλέον, η επιθετική στάση των Τσέτνικ απέναντι στους Παρτιζάνους, σε συνεργασία µε τον κατακτητή, και η στήριξη που αυτοί λάµβαναν από τη Βρετανία δηµιουργούν στο ΚΚΓ την εντύπωση ότι υπάρχει ένα ιµπεριαλιστικό σχέδιο για την επόµενη µέρα, το οποίο περιλαµβάνει τη συντριβή της αντίστασης και την κατάπνιξη του ρεύµατος για µια µεταπολεµική κοινωνική αλλαγή. 

Οι παραπάνω αναλύσεις οδηγούν τους γιουγκοσλάβους κοµµουνιστές στην υιοθέτηση της θέσης ότι πλάι στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεµο πρέπει να ενισχυθεί το ταξικό και κοµµουνιστικό στοιχείο στον παρτιζάνικο στρατό, καθώς «η πολιτική πάλη άρχισε όλο και πιο φανερά να αναπτύσεται πάνω σε ταξικές βάσεις». Πέραν της πολιτικής ανάλυσης, οι στρατιωτικές εµπειρίες πείθουν το ΚΚΓ ότι είναι απαραίτητη µια επίλεκτη µονάδα µε σιδηρά πειθαρχία, χωρίς τοπικό χαρακτήρα όπως ήταν οι παρτιζάνικες µονάδες έως τότε.

Έτσι, στις 21 ∆εκέµβρη του 1941 ιδρύεται η 1η Προλεταριακή Εθνικοαπελευθερωτική Επιθετική Ταξιαρχία, στο χωριό Ρούντο της Βοσνίας. Αρχηγός της τοποθετείται ο Κότσα Πόποβιτς, βετεράνος εθελοντής του ισπανικού εµφυλίου. Κατά την ίδρυσή της αποτελείται από 1.200 µαχητές (οι 750 θα σκοτωθούν πριν από τη λήξη του πολέµου). 

Τα χαρακτηριστικά της που την ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες παρτιζάνικες µονάδες είναι ο υπερτοπικός της χαρακτήρας (κινείται σε όλα τα µήκη και τα πλάτη της Γιουγκοσλαβίας), η πολυεθνική της σύνθεση κι η αυξηµένη αναλογία εργατών και κοµµουνιστών στις µονάδες της. Η σηµαία της έχει χρώµα κόκκινο µε έµβληµα το πεντάκτινο αστέρι και το σφυροδρέπανο. 

Στην ιδρυτική της απόφαση τονίζεται ότι µάχεται εναντίον της εθνικής καταπίεσης και της οικονοµικής εκµετάλλευσης. Αρχικά στην προλεταριακή ταξιαρχία κοινωνικά πλειοψηφούν οι εργάτες και πολιτικά τα κοµµατικά µέλη. Από εθνική άποψη η πλειονότητα των µαχητών της ήταν σερβικής καταγωγής όµως αργότερα αντιπροσωπεύονταν όλες οι εθνότητες της Γιουγκοσλαβίας, ακόµα και µη Γιουγκοσλάβοι. Στις µονάδες της γίνεται ανοιχτή προπαγάνδα για τον Κόκκινο Στρατό, τα κολχόζ και τη Σοβιετική Ένωση. Πλάι στην 1η Προλεταριακή Ταξιαρχία ιδρύονται και άλλες κατά τα πρότυπά της. 

Λίγους µήνες µετά όµως η ΕΣΣ∆ µέσω της Κοµιντέρν ζητάει απ’ τους Γιουγκοσλάβους να διορθώσουν τη γραµµή τους περί υπερίσχυσης του ταξικού στοιχείου στην πολιτική µάχη και να απαλείψουν τον όρο «προλεταριακή» απ’ τις εν λόγω ταξιαρχίες, καθώς θεωρείται ότι βάζει σε κίνδυνο τη συµµαχία µε τους Βρετανούς, ενώ το τέλος του πολέµου δεν αναµενόταν σύντοµα. 

Το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας υπακούει σε γενικές γραµµές. Παρ’ όλα αυτά οι προλεταριακές ταξιαρχίες διατηρούν τόσο την ονοµασία τους, όσο και το έµβληµά τους ως το τέλος του πολέµου. Η αλλαγή γραµµής σε πιο καθαρά εθνικοαεπελευθερωτικά πρότυπα, αλλά κι η συνεχής ανανέωση των µονάδων τους λόγω των βαριών απωλειών που υφίστανται στην πρώτη γραµµή του µετώπου θα αλλάξει την ταξική σύνθεση των προλεταριακών ταξιαρχιών, µε τον αγροτικό πληθυσµό να υπερισχύει και το ποσοστό των κοµµατικών µελών να περιορίζεται. 

Συνολικά, οι προλεταριακές ταξιαρχίες θεωρήθηκαν από πολιτική και στρατιωτική σκοπιά το καµάρι του παρτιζάνικου κινήµατος κι ένας απ’ τους σηµαντικούς παράγοντες σφυρηλάτησης της µεταπολεµικής ενότητας των λαών της Γιουγκοσλαβίας υπό την καθοδήγηση του κοµµουνιστικού κόµµατος. Με 530 µάχες και 20.000 χιλιόµετρα στο ενεργητικό της, 15.000 µέλη και 7.500 νεκρούς, η 1η Προλεταριακή Ταξιαρχία αποτελεί την πιο ηρωική και συνάµα πιο ελπιδοφόρα σελίδα του γιουγκοσλαβικού αντάρτικου.

Πηγή

Η Ηρωική Επανάσταση των Ζαπατίστας

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ

Μάκης Γεωργιάδης

Οι Ζαπατίστας αξίζουν την απεριόριστη αλληλεγγύη κάθε επαναστάτη από τη στιγμή που κατέλαβαν χιλιάδες εκτάρια γης την οποία αναδιένειμαν σε ακτήμονες αγρότες. Επίσης επιχείρησαν να λύσουν το διατροφικό ζήτημα, και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν, ενώ ταυτόχρονα έκαναν άλματα στην υγειονομική πολιτική, την πρόσβαση των αυτοχθόνων στην περίθαλψη και στην εκπαίδευση.

Η «παραφωνία» της Τσιάπας

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Πρωτοχρονιά του 1994. Ο Εθνικοαπελευθερωτικός  Στρατός των Ζαπατίστας (EZLN)  εφορμά από τις ζούγκλες και τα βουνά της επαρχίας Τσιάπας του Μεξικού με μερικές χιλιάδες αυτόχθονες  Ινδιάνους της περιοχής  να σηκώνουν τα όπλα  σχεδιάζοντας και διακηρύσσοντας  τις νέες εφόδους των καταπιεσμένων  για την κατάκτηση των ιδανικών τους.  Για την ανάκτηση της γης τους, για ελευθερία, για αξιοπρέπεια  και δικαιοσύνη.  Η «παραφωνία» μιας ένοπλης εξέγερσης  την ώρα του απόλυτου θριάμβου του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου και  τους  σκότους  στο οποίο βύθιζε την ανθρωπότητα το  «τέλος της ιστορίας», είναι κραυγαλέα.

Πίνακας -δώρο των εξεγερμένων του Μεξικού στους εξεγερμένους του Δεκέμβρη 2008

Με τα δεδομένα της εποχής η έναρξη ενός τέτοιου αντάρτικου μοιάζει με μια τρέλα. Με μια ρομαντική παρόρμηση  και με μια  αχτίδα φωτός  η οποία  απειλείται άμεσα με εξαφάνιση στη μελανή οπή του  καπιταλισμού ο οποίος βαδίζει ολοταχώς στην παγκοσμιοποίηση.  Η υλική αλλά πάνω από όλα η ιδεολογική υπεροπλία του αντιπάλου είναι αδιαμφισβήτητη. 

Πόσο μάλλον σε μια χώρα ακραίων ανισοτήτων όπως το Μεξικό όπου  ακόμη και μερικά χρόνια πριν το έτος ορόσημο 1994, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία  γηγενείς κάτοικοι της επαρχίας Τσιάπας ομολογούσαν πως οι ιθαγενείς απαγορευόταν να κυκλοφορούν στα πεζοδρόμια χωριών και πόλεων. Ήταν αναγκασμένοι να περπατούν στο δρόμο διακινδυνεύοντας την ίδια τη ζωή τους  κάθε φορά που περνούσε αμάξι ή  αυτοκίνητο. Τα κατάλοιπα της φεουδαρχικής κοινωνίας  ήταν τόσο ισχυρά ώστε  οι γυναίκες  οι οποίες εργάζονταν στα  λατιφούντια και τις απέραντες γαίες των «κασίκες» – δηλαδή των μεγαλογαιοκτημόνων – υπόκεινται στο δίκαιο της «πρώτης νύχτας του γάμου». Ήταν δηλαδή επί της ουσίας αντικείμενα και ιδιοκτησία του γαιοκτήμονα ο οποίος απολάμβανε δικαίωμα χρήσης στο γυναικείο σώμα  το οποίο έπρεπε να χάσει την παρθενία του  από τον ίδιο την προηγούμενη  νύχτα  από τον γάμο. 

Πώς εμφανίζεται έτσι ξαφνικά μια χούφτα  ρακένδυτων και  φτωχά οπλισμένων ανταρτών η οποία τολμά να μιλήσει για  αναδιανομή της γης, για  τροφή, αξιοπρέπεια, ισότητα  αλλά και γιαυγεία και μόρφωση των ιθαγενών παράλληλα με το δικαίωμά τους στην αυτονομία, το σεβασμό στην καταγωγή, τις συνήθειες και τα έθιμά του;   Ποια δύναμη τους ενθαρρύνει να διακηρύξουν πως ο απελευθερωτικός αγώνας του κινήματος των  Ζαπατίστας θα  φτάσει ως την πρωτεύουσα, ως την πόλη του Μεξικού;  Είκοσι χρόνια πριν αυτά τα ερωτήματα  ζητούσαν επιτακτικά απαντήσεις, αλλά και είκοσι χρόνια μετά είναι βέβαιο πια πως κάτι σημαντικό  συμβαίνει σε αυτή τη γωνιά της γης που αξίζει τον κόπο να μελετηθεί.

Το αίτημα για ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι ακόμη ζωντανό στο Μεξικό

Προοίμιο των σύγχρονων επαναστάσεων του 21ου αιώνα

Η εξέγερση των Ζαπατίστας έχει πάρει  τα χαρακτηριστικά  ενός από τα πλέον ενδιαφέροντα κοινωνικά πειράματα  αντικαπιταλιστικής συγκρότησης ενός κοινωνικού σχηματισμού στην εποχή μας. Ερίζουν πολλοί για το αν η ένοπλη εξέγερση  την 1η του Γενάρη του 1994  ήταν ο τελευταίος σπασμός μιας σειράς ιστορικών επαναστατικών παραδειγμάτων ή εάν ήταν η πρώτη εξέγερση της νέας χιλιετίας και ένα προοίμιο  των απελευθερωτικών εγχειρημάτων που φέρνει η εποχή μας όπου η  βαθιά δομική και αδιέξοδη κρίση του καπιταλισμού τροφοδοτεί ολοένα και πιο διογκούμενα κινήματα  αντίστασης και ανατροπής  την ίδια ώρα που τα αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται.

Η αλήθεια δεν μπορεί να έχει αφοριστικό  και απόλυτο χαρακτήρα, ούτε ασφαλώς είναι επίπεδη και σε ευθεία γραμμή.  Το αίτημα για «γη και ελευθερία» διατυπώνεται, μετασχηματίζεται, υποχωρεί και επανέρχεται με οξύτητα  στο προσκήνιο  των χωρών της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα. «Η γη ανήκει σε αυτούς που τη δουλεύουν», ήταν μια από τις βασικές σκέψεις και τα συνθήματα του μεγάλου μεξικανού επαναστάτη Εμιλιάνο Ζαπάτα ήδη από το 1910.   

Το κοινωνικό ζήτημα  και οι αγροτική μεταρρύθμιση  παραμένουν αλληλένδετα στο Μεξικό  στο πέρασμα ατού του αιώνα και παρά τις τεράστιες ποιοτικές μεταβολές που έχει επιφέρει ο καπιταλισμός σε μια άρχουσα τάξη  της οποίας  γείτονας και πρόθυμος σύμμαχος είναι ασφαλώς οι ΗΠΑ. Η ήττα της μεξικανικής επανάστασης η οποία  είχε  και τα χαρακτηριστικά εμφυλίου πολέμου  ειδικά μετά το 1914 ήταν καταλυτική. Η σύγκρουση μεταξύ  των ισχυρών γαιοκτημόνων «κασίκες» και των λατιφουντίστας από τη μια πλευρά και των εργατών γης των αγροτών και του βιομηχανικού προλεταριάτου από την άλλη , ήταν σφοδρότατη και το ζήτημα της εξουσίας είχε τεθεί επί τάπητος σχεδόν αμέσως μετά την ανατροπή και εκδίωξη του «σιδερένιου» και απόλυτου μονάρχη της χώρας Πορφύριο Ντιάζ το 1911.

Η άρχουσα τάξη  του Μεξικού και ο πρόεδρος Καράνθα, άλλοτε σύμμαχος των στρατηγών Φρανσίσκο  Βίλλα και Εμιλιάνο Ζαπάτα και σφετεριστής της εξουσίας,  με τη βοήθεια των ΗΠΑ οι οποίες θα εισβάλουν στη χώρα εν μέσω του Α΄ παγκοσμίου πολέμου θα καταφέρουν  να καταστείλουν την επανάσταση. Τα στρατεύματα του στρατηγού  Τζ. Πέρσινγκ εξουδετερώνουν το στρατό του Βίλλα ο οποίος πέφτει νεκρός το 1917 και με τη δολοφονία του Ζαπάτα σε ενέδρα το 1919  ουσιαστικά η επανάσταση  τερματίζεται με τη νίκη των γαιοκτημόνων.

Αν εξετάσει κανείς  τη δομή ακόμη και των σημερινών κοινωνιών της Λατινικής Αμερικής από την Παραγουάη ως τη Βραζιλία και  από το Μεξικό ως τη Βολιβία  θα διαπιστώσει ότι  κατάλοιπα φεουδαρχικών δομών και θεσμών είναι ακόμη ισχυρά και συνυπάρχουν  σε απόλυτη αρμονία με τον προηγμένο βιομηχανικό και χρηματιστικό καπιταλισμό. Το αίτημα για «γη και ελευθερία όπως διατυπώθηκε από τις αρχές του 20ου αιώνα  σε μεγάλο βαθμό μένει ανεκπλήρωτο. Υπό αυτό το πρίσμα η επιρροή των επαναστατικών ιδεών του Ζαπάτα  δεν εξαφανίστηκε ποτέ από το γίγνεσθαι του Μεξικού. Έτσι ο Εθνικοαπελευθερωτικός Στρατός των Ζαπατίστας εμφανίστηκε  την 1η του Γενάρη του 1994 ως ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής των  αυτοχθόνων πληθυσμών της Τσιάπας πατώντας ωστόσο  γερά σε μια επαναστατική παράδοση και  αιτήματα τα οποία ποτέ δεν έσβησαν στο  πέρασμα των 75 χρόνων  που μεσολάβησαν  από τη δολοφονία του Ε. Ζαπάτα.

Το ένοπλο κίνημα των Ζαπατίστας ήρθε σημειολογικά και σε μια ακόμη  στιγμή ποιοτικής καμπής. Η 1η Γενάρη του 1994 ήταν και η εναρκτήρια ημερομηνία της ισχύος της NAFTA,  της περιφερειακής ολοκλήρωσης δηλαδή της Βορείου Αμερικής με τη ζώνη ελεύθερων εμπορικών συναλλαγών. Η εφαρμογή της NAFTA  όπως ήταν φυσιολογικό όξυνε τις ήδη αβυσσαλέες ανισότητες στο Μεξικό. Τα  αμέσως επόμενα χρόνια η φτώχεια θα άγγιζε το 55%  ως και 75%  πολλών  κοινωνικών στρωμάτων  όταν επισήμως τα ποσοστά φτώχειας σε αυτήν την χώρα των 100 εκατομμυρίων κατοίκων υπερέβαιναν κατά μέσο όρο το 43% και στους πληθυσμούς των  αυτοχθόνων  είναι κατά πολύ αυξημένο.

Στο Μεξικό το ποσοστό αναλφαβητισμού είναι 10,46%, αλλά στις κοινότητες τωνΙνδιάνων ξεπερνάει το 50%. Μάλιστα, το 75% των παιδιών των Ινδιάνων δεν τελειώνουν ούτε καν την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Το 86% της παιδικής θνησιμότητας οφείλεται σε απλές εντερικές διαταραχές, ενώ το 60%  των παιδιών υποσιτίζεται. Οι τραγικές συνθήκες διαβίωσης και η εξαθλίωση οδήγησαν  τελικά στην ένοπλη σύγκρουση και την κήρυξη του πολέμου στην κεντρική κυβέρνηση του Μεξικού. Σε μια χώρα όπου η διαφθορά  και το λαθρεμπόριο ναρκωτικών βασιλεύουν και η ωμή κρατική και παραστρατιωτική βία παρελαύνει με βήμα ταχύ.

Σε αυτό το πλαίσιο η  ένοπλη σύρραξη με το κράτος και τους κάθε λογής κατασταλτικούς μηχανισμούς απαιτούσε, και εξακολουθεί να απαιτεί, αποφασιστικότητα, συνείδηση, βαθιά πολιτικοποίηση και γενναιότητα που αποδείχτηκαν στο πέρασμα αυτών των είκοσι ετών τόσο που η συζήτηση γύρω από ένα  πολυδιάστατο κοινωνικό πείραμα να  έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις, ενώ ταυτόχρονα μεγεθύνεται και η επιρροή του βαπτιστικού κινήματος σε  πολλές χώρες αλλά και κόμματα κι οργανώσεις της Αριστεράς, της  αυτονομίας, του αντιεξουσιαστικού χώρου και κάθε φύσεως κοινωνικών κινημάτων.

Οι αντιφάσεις σε αυτήν την εικοσαετή πορεία των  Ζαπατίστας και στο εγχείρημα της οικοδόμησης νέων  μορφών κοινωνικής οργάνωσης, διακυβέρνησης και οργάνωσης της παραγωγής  είναι φυσικό να  γεννούν προβληματισμούς και να  αγγίζουν μια μεγάλη σειρά ζητημάτων  της  επαναστατικής θεωρίας.  Ωστόσο  οι αντιφάσεις προκύπτουν από τη γνησιότητα  και την πρωτοτυπία των μορφών του ζαπατιστικού αγώνα στις νέες συνθήκες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ακόμη κι αν  πολλές  πλευρές αυτής της δράσης μοιάζουν  να έχουν τις ρίζες τους  τόσο  σε παραδείγματα του  «ουτοπικού σοσιαλισμού», των  παραδοσιακών αντάρτικων κινημάτων της Λατινικής Αμερικής  έως το ρεφορμισμό. 

Η αρχική σφοδρή ένοπλη αντιπαράθεση του EZLN  με τα κυβερνητικά στρατεύματα υποχώρησε έπειτα από  τη διαδικασία διαλόγου με την κυβέρνηση  με αντικείμενο την αυτονομία και την  αναγνώριση  συνταγματικών δικαιωμάτων ισότητας στους ιθαγενείς, ιδίως μετά τις Συμφωνίες  του Σαν Αντρές το 1996.  Όπως ήταν φυσικό η κυβέρνηση πετώντας κάποια ψίχουλα προς τους ιθαγενείς και τους εργάτες γης  δεν έδειξε καμιά διάθεση να σεβαστεί τα αιτήματα των Ζαπατίστας και από τότε ο πόλεμος «χαμηλής έντασης» καλά κρατεί. Ο EZLN αποφασίζει έτσι να διακόψει τις σχέσεις του με το κράτος και ν’ αρχίσει να εργάζεται ανεξάρτητα από την κυβέρνηση, για να κερδίσει το στοίχημα οικοδόμησης της αυτονομίας.

Σταδιακά  επήλθε ο διαχωρισμός του στρατιωτικού από το πολιτικό σκέλος και ο EZLN  αποσύρθηκαν στις ζούγκλες και στα βουνά της Τσιάπας.  Η οικοδόμηση του πολιτικού σκέλους  στήθηκε με τις αποκαλούμενες Βάσεις Στήριξης των Ζαπατίσταςκαι τα Συμβούλια καλής Διακυβέρνησης τα οποία έχουν μετεξελιχθεί ουσιαστικά σε ένα σύστημα αυτοδιοίκησης και συντονισμού των38 ορεινών δήμων της Τσιάπας οι οποίοι βρίσκονται υπό τον έλεγχο και την καθοδήγηση των Ζαπατίστας.

Ήδη από το καλοκαίρι του 2005 και μετά την επονομαζόμενη Έκτη Διακήρυξη της ζούγκλας Λακαντόνα μπαίνει σε εφαρμογή και  η διεύρυνση του  πολιτικού Μετώπου με  άνοιγμα σε πολιτικές οργανώσεις,  συλλογικότητες, φορείς και προσωπικότητες  η οποία φέρει την ονομασία «Η Άλλη Εκστρατεία».  Η επιδίωξη είναι μια ευρύτατη συσπείρωση  οριζόντιου χαρακτήρα όπου  επιδιώκεται μια  μίνιμουμ συμφωνία πολιτικού και ιδεολογικού χαρακτήρα όπου  οι αποφάσεις θα παίρνονται από  καθολικές συνελεύσεις, με ενεργή συμμετοχή όλων  με εναλλαγή στις θέσεις ευθύνης και με άμεση ανακλητότητα ώστε να προαχθεί ένα μοντέλο  αντιαυταρχικό, με άμεση δημοκρατία και χωρίς συγκεντρωτισμό και παραγοντισμούς. Το 2006  η  ιδέα της «Άλλης Εκστρατείας»  περνάει  τα σύνορα του Μεξικού και παίρνει διεθνείς διαστάσεις κατακτώντας σημαντική απήχηση.

Αυτό που πρέπει  να λαμβάνει κανείς σοβαρά υπόψη για να διαπιστώσει  αν και σε ποιο βαθμό οι Ζαπατίστας έχουν καταφέρει κάτι και αν οι πολιτικές επιλογές τους δικαιώνονται είναι  να δει τα μετρήσιμα αποτελέσματα στη ζωή των ανθρώπων  στην Τσιάπας  και  κατόπιν με βάση και τη θεωρία να ανιχνεύσει τις προοπτικές και το μέλλον ενός τέτοιου εγχειρήματος. 

Στην πραγματικότητα οι Ζαπατίστας αξίζουν  την απεριόριστη αλληλεγγύη, τη συνδρομή και τη συμπαράσταση κάθε επαναστάτη από τη στιγμή που ανακατέλαβαν χιλιάδες εκτάρια γης και την αναδιένειμαν. Επιχείρησαν  να λύσουν το διατροφικό ζήτημα και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν ενώ ταυτόχρονα έκαναν άλματα την υγειονομική πολιτική, την πρόσβαση των αυτοχθόνων στην περίθαλψη και στην εκπαίδευση και διαφύλαξαν ένα  πολιτισμικό μωσαϊκό κοινοτήτων και 57  φυλών Ινδιάνων  οι οποίοι μιλούν 92 διαφορετικές γλώσσες και διαλέκτους  και έβαλαν σε πρώτο πλάνο  το ζήτημα της ισότητας των δύο φύλων. Όλα αυτά είναι στοιχεία έμπνευσης και θέλησης που  μπορούν να δράσουν ενοποιητικά.

Ένα αντιφατικό και ενδιαφέρον κοινωνικό πείραμα

ΚΑΤ’ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΧΟΛΟΓΟΥΕΪ

Θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσει κανείς πως οι Ζαπατίστας σε αυτή την εικοσάχρονη διαδρομή τους χρησιμοποίησαν με μεγάλη επιτυχία και περισσότερο από κάθε άλλο ένοπλο κίνημα, τη δύναμη του λόγου  γεγονός το οποίο  οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και την  προσωπική καλλιέργεια και μόρφωση του υποδιοικητή Μάρκος ο οποίος έχει  καταφέρει  με ένα συνδυασμό στοιχείων μαρξισμού, φιλελευθερισμού, ουτοπικού σοσιαλισμού και αναρχισμού  να διευρύνει το ακροατήριο  ενός κινήματος τόσο ένοπλου όσο και πολιτικού το οποίο ωστόσο παραμένει περιορισμένο χωρικά και  απομονωμένο στα ορεινά  μιας  μεγάλης χώρας.

«Σκοπός μας είναι ο μετασχηματισμός αυτής της χώρας και η μοναδική πρόταση για να τη μετασχηματίσουμε σε κάτι πιο δίκαιο, δημοκρατικό και ελεύθερο προέρχεται από τα αριστερά. Αν είναι αλήθεια πως υπάρχουν πολλοί αριστεροί τρόποι σκέψης, επίσης είναι αλήθεια πως υπάρχει κάτι που μας βάζει σε κοινό παρονομαστή κι αυτό είναι ο εχθρός: ο καπιταλισμός», ήταν τα λόγια του Υποδιοικητή Μάρκος, σε μια από τις πρώτες συναντήσεις της Άλλης Εκστρατείας τον Αύγουστο του 2005.

Ο αντικαπιταλισμός  των Ζαπατίστας  όπως και κάθε αντικαπιταλισμός ο οποίος δε συνοδεύεται με ένα θετικό προσδιορισμό  ενός απελευθερωτικού προτάγματος  και δεν περιλαμβάνει στρατηγικούς στόχους ανατροπής των υφιστάμενων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, είναι φυσιολογικό να επιδέχεται πολλαπλών ερμηνειών και να αποκτά  προβληματικό χαρακτήρα.

Από την άλλη πλευρά  και οι ίδιες οι αντιφάσεις του ζαπατιστικού κινήματος  από την επιλογή των μέσων πάλης – τη διάσταση  ένοπλου και πολιτικού αγώνα – ή τη σταδιακή διολίσθηση σε διαχειριστικά μοντέλα  θεσμών με  αστική μορφή και περιεχόμενο όπως  τα ζητήματα της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας και άλλα, βάζουν το ζαπατιστικό κίνημα στο επίκεντρο κριτικών διαφορετικών αποχρώσεων όπου από επαναστατική  άποψη μπορεί να θεωρηθούν  ή και να κατηγορηθούν ως  «αθεράπευτα ρεφορμιστές» ή ακόμη και μεταμοντέρνοι εξεγερμένοι και από την άλλη πλευρά ως  πολύ  ακραίοι και  υπερεπαναστάτες.

Ακόμη και  αντιεξουσιαστικά ρεύματα και τάσεις της αυτονομίας που εν γένει  συμμετέχουν στις διαδικασίες της Άλλης Εκστρατείας ή βλέπουν με συμπάθεια τον αγώνα των Ζαπατίστας, ασκούν δριμέα  κριτική  στο κίνημα κάνοντας λόγο για υποχωρήσεις σε ότι αφορά τον ένοπλο αγώνα ή τους κατηγορούν ότι έχουν υποκύψει σε  μαρξιστικές – κομμουνιστικές  μορφές σκέψης, δράσης και οργάνωσης οι οποίες υπονομεύουν δήθεν το εγχείρημα της αυτονομίας. 

Στην πραγματικότητα αυτοί οι οποίοι δείχνουν απόλυτα ικανοποιημένοι και σύμφωνοι με τους Ζαπατίστας θωρώντας τους σαν επιβεβαίωση των θεωρητικών τους σχημάτων είναι οι οπαδοί του «ανοιχτού μαρξισμού» όπως ο Τζ. Χόλογουεϊ ο οποίος συμπυκνώνει τη σκέψη του στο βιβλίο «Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία» ή  ακόμη και ο  ιταλός φιλόσοφος Τ. Νέγκρι  ο οποίος  αναπαράγει το θεωρητικό μοντέλο των «κομμουνιστικών νησίδων» μέσα στον καπιταλισμό.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Άθικτος παρέμεινε ο κοινωνικός τρόπος παραγωγής

«Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ»

Η αλήθεια είναι πως για να σκιαγραφηθεί το μέλλον του ζαπατιστικού μοντέλου  θα πρέπει να  απαντηθούν με σαφήνεια  τρία κομβικά ζητήματα τα οποία  μόνο ακροθιγώς προσεγγίζονται από αυτό το κίνημα και υποβαθμίζονται τελείως  από πολλά κομμάτια υποστηρικτών του. Τα ζητήματα αυτά αφορούν  το επαναστατικό υποκείμενο, τη σύνθεση και το ρόλο του σε μια διαδικασία επαναστατικής ανατροπής.

Δεύτερο μεγάλο ζήτημα το επαναστατικό κόμμα, ο χαρακτήρας και ο ρόλος του αλλά και το θεωρητικό του υπόβαθρο. Σε αυτό το σημείο  είναι φανερό ότι  τα ιδεολογικά ρεύματα που  βρίσκονται σε άμεση συνάφεια με τους Ζαπατίστας όσο και οι ίδιοι  οι Ζαπατίστας  έχουν υποκαταστήσει σε μεγάλο βαθμό το ρόλο του κόμματος από το κίνημα. Γεγονός το οποίο οδηγεί  τόσο σε οργανωτική διάχυση αλλά επιπλέον αδυνατεί ως σχήμα να  συνδεθεί  βαθύτερα και αποτελεσματικότερα με την εργατική τάξη και τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα της μεξικανικής κοινωνίας, να τα συντονίσει και να τα εντάξει σε μια βαθύτερη επαναστατική διαδικασία ριζικής ανατροπής των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Απότοκη αυτής της αντίληψης είναι και η τραγική αδυναμία  διασύνδεσης τακτικών στόχων και στρατηγικής και εκπόνησης του απαραίτητου επαναστατικού προγράμματος το οποίο θα θέτει  όχι μόνο τους άμεσους στόχους της ανατροπής αλλά θα έχει και στοιχεία θετικού προσδιορισμού μιας νέας απελευθερωτικής και εν πολλοίς κομμουνιστικής – αταξικής κοινωνίας.  Η γοητεία που ασκεί σε ρεύματα  όπως αυτά που ήδη αναφέρθηκαν (του Χόλογουεϊ και του Νέγκρι) είναι η απομόνωση  του ζητήματος του κράτους, τηςεξουσίας και της επανάστασης και η  αποσπασματική αντιμετώπιση του στο πλαίσιο μιας περιφέρειας ή μιας «νησίδας» χωρίς στην πραγματικότητα να θίγεται ο πυρήνας του καπιταλισμού και η αναγκαιότητα συνολικής και μέχρι τέλους σύγκρουσης με τους θεσμούς αναπαραγωγής της αστικής κυριαρχίας όπως το κράτος, η δικαιοσύνη, τα εκλογικά συστήματα και η όλη δομή και οργάνωση του φορέα  εξουσίας της αστικής τάξης.

Η άρνηση αυτής της αναγκαιότητας  στερεί και από τον όποιο αντικαπιταλισμό κάποιο ουσιαστικό περιεχόμενο  και ταυτόχρονα κρατάει το κοινωνικό πείραμα των ζαπατίστας καθηλωμένο σε περιφερειακό  και εξ αντικειμένου περιορισμένο επίπεδο σε μια διαδικασία που μοιάζει περισσότερο με την ομφαλοσκόπηση  στις έννοιες της αυτοδιαχείρισης και της αυτονομίας  οι οποίες είναι περικυκλωμένες από έναν ωκεανό εμπορευματικών και εκμεταλλευτικών καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής όχι μόνο στο Μεξικό. Εξετάζοντας κανείς υπό αυτό το πρίσμα  το «μετασχηματισμό» στον οποίο αναφέρεται και ο υποδιοικητής Μάρκος, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει με τους επικριτές του  επαναστατικού μαρξισμού οι οποίοι διαπιστώνουν ότι οι Ζαπατίστας κινούνται εκτός κάποιου «ορθόδοξου» ή «παραδοσιακού» επαναστατικού μοντέλου.

Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει και τη δικαίωση  ρεφορμιστικών και μικροαστικών αντιλήψεων αλλά αντιθέτως τα  κομβικά ζητήματα  που  αφορούν κάθε επανάσταση  αναζητούν ακόμη απαντήσεις και  είναι πεδίο ιδεολογικής, θεωρητικής και πολιτικής διαπάλης  και στους κόλπους των Ζαπατίστας. Από αυτήν την άποψη  αναδεικνύεται και το πόσο σημαντικά είναι αυτά τα  ζητήματα και πως η έκβαση μιας επανάστασης  εξαρτάται σε  απόλυτο σχεδόν βαθμό από τον τρόπο με τον οποίο τελικά θα απαντηθούν καθώς όπως και ο ίδιος ο υποδιοικητής Μάρκος  σημείωσε  υπάρχουν πολλοί αριστεροί τρόποι σκέψης, αλλά και δράσης.  

Η αυθεντικότητα και το πάθος των Ζαπατίστας ωστόσο  είναι αδιαμφισβήτητα, η προσπάθεια ειλικρινής και πρωτότυπη  και άξια κάθε σεβασμού καθώς ανταποκρίνεται σε πραγματικές συνθήκες της Λατινικής Αμερικής και όχι σε αφηρημένα ιδεολογικά σχήματα  φιλοσόφων και διανοητών της Δυτικής Ευρώπης.

Για κλείσιμο  και προς επίρρωση του παντοτινού έρωτα για την επανάσταση παραθέτουμε  τα εξής λόγια από το μήνυμα του υποδιοικητή Μάρκος για τα είκοσι χρόνια από την έναρξη της εξέγερσης :

«Είναι έδαφος  Ζαπατίστας, είναι Τσιάπας, είναι το Μεξικό, είναι η Λατινική Αμερική, είναι η Γη. Και είναι Δεκέμβρης 2013, κάνει κρύο, όπως έκανε πριν από 20 χρόνια, και όπως και τότε , σήμερα μια σημαία είναι το καταφύγιό μας: αυτή της εξέγερσης»…

Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ, 4.1.2014

Η δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ στο Βερολίνο

Ο Βίκτωρ Σερζ για τη δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ στο Βερολίνο 

(15/01/1919).

Σαν σήμερα, στις 05 Ιανουαρίου του 1919 ξεκίνησε στη Γερμανία η εξέγερση της Ένωσης των Σπαρτακιστών (1) ή αλλιώς εξέγερση του Ιανουαρίου. Ήταν μια γενική απεργία που εξελίχθηκε σε εμφύλια ένοπλη σύρραξη, η οποία θεωρείται ως το σημείο λήξης της Γερμανικής Επανάστασης (1918-1919). 

Ως ελάχιστος φόρος τιμής στην επαναστατημένη γερμανική εργατική τάξη που συμμετείχε στην εξέγερση,  δημοσιεύεται ένα απόσπασμα από τις "Αναμνήσεις ενός επαναστάτη" του Βίκτορ Σέρζ (2) που φωτίζει τα γεγονότα της στυγνής δολοφονίας των ηγετών της Ένωσης των Σπαρτακιστών, Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ στις 15 Ιανουαρίου του 1919 στο Βερολίνο μετά την καταστολή της εξέγερσης. 

***

 Η 15η Ιανουαρίου αποτελεί από το 1919 ημέρα πένθους για όλους τους επαναστάτες σ' ολόκληρο τον κόσμο. Στις 15 Ιανουαρίου 1919, η νεαρή Γερμανική επανάσταση αποκεφαλίστηκε και η μοίρα της Ευρωπαϊκής Επανάστασης σφραγίστηκε με το διπλό φόνο του Κάρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ. 

Τίποτα από κείνη τη μέρα δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται. Πρέπει να θυμόμαστε τι έκανε ο εχθρός, τι είναι ακόμα ικανός να κάνει. Εδώ είναι οι αποδείξεις: Ένα αρχείο της καθημερινής εφημερίδας του SPD Vorwats, επίσης ανακοινώσεις… Θα πρέπει να τις ξαναδιαβάζουμε σύντροφοι, τη στιγμή της κατοχής της Ρουρ, ενώ η πείνα κυριαρχεί στα σπίτια 30 εκατομμυρίων Γερμανών εργατών.

 Στις 13 και 14 Ιανουαρίου του 1919, οι Σπαρτακιστές, οι Γερμανοί Κομμουνιστές της τιμημένης ομάδας Σπάρτακος, που, όχι πολύ πριν, ήταν η μόνη που αψήφησε τον Κάιζερ, και τον Λούντερντολφ πολεμούσαν στους δρόμους τους Βερολίνου κατά των στρατευμάτων της σοσιαλιστικής Κυβέρνησης. Η κυβέρνηση είχε προκαλέσει την εξέγερση απομακρύνοντας τον αρχηγό της κόκκινης αστυνομίας του Βερολίνου, τον σύντροφό μας Αϊχορν.

 Η εργατική τάξη ήταν αποφασισμένη να διατηρήσει την εξουσία στην πρωτεύουσα. Πέρασαν από την άμυνα στην επίθεση και η πάλη για την εξουσία ξεκίνησε. Στις 14 Ιανουαρίου, η κυβέρνηση του SPD, φανερά αναστατωμένη, έκανε έκκληση στο λαό: «Πρέπει να υπερασπιστούμε τα σύνορά μας, εναντίον του νέου στρατιωτικού δεσποτισμού στη Ρωσία», αυτό γράφτηκε το 1919, σε μια εποχή που αρκετά ιστορικά θαύματα φαίνονταν αναγκαία για να σώσουν την Κομμουνιστική Ρωσία, περικυκλωμένη και πεινασμένη, υπό επίθεση από τον Κόλτσακ, Ντενίκιν και Γουντένιτς.

  «Ο Μπολσεβικισμός, είναι συνώνυμος με το θάνατο της Ειρήνης, της ελευθερίας, του σοσιαλισμού…», έγραφαν οι ίδιοι άνθρωποι που, δυο μέρες αργότερα, θα άνοιγαν τρύπες στα κεφάλια του Καρλ και της Ρόζας! «Η σημερινή κυβέρνηση αποτελείται από σοσιαλδημοκράτες {…} εκπροσώπους της εργατικής τάξης {…}. Η σημερινή κυβέρνηση υπερασπίζεται τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό…». Η έκκληση έχει τις υπογραφές: Εμπερτ, Σάϊντεμαν, Λάντσμπεργκ, Νόσκε, Βάϊσελ.

 Στις 15 Ιανουαρίου, η νίκη της σοσιαλιστικής τάξης επιβεβαιώθηκε. Ο Λίμπκνεχτ, τον οποίο αναγνώρισαν και κατέδωσαν, συνελήφθη σ’ ένα προάστιο του Βερολίνου, στην Mannheimerstrasse 43, στο Βίλμερσντορφ. Η Vorwats πανηγύρισε. Την ίδια ημέρα η εφημερίδα είχε επιστρέψει στα παλιά γραφεία της από όπου η αστυνομία του Νόσκε είχε εκδιώξει τους Σπαρτακιστές ληστές. Ύστερα υπήρξε μία ημέρα σιγής. Αυτό είναι τάξη.

 Στις 17 Ιανουαρίου την αυγή, οι εργάτες του Βερολίνου έμαθαν από τις εφημερίδες τους την τρομερή τραγωδία που δεν τους έλεγαν για 48 ώρες. Για 48 ώρες ο Καρλ και η Ρόζα ήταν νεκροί «θύματα του εμφύλιου πολέμου που οι ίδιοι ξεκίνησαν» έγραψε το ανώνυμο μέλος της συντακτικής επιτροπής του Vorwats που ορίστηκε για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα μετά το φόνο. Η επίσημη ανακοίνωση από το αρχηγείο της αστυνομίας – την ονόμασαν Polizeiprasidium – περιέγραψε το έγκλημα με όρους τέτοιας διοικητικής τρέλας που ντρέπεσαι για τους δολοφόνους. Απλά διαβάστε:

«Αφού συνελήφθη κατά τη διάρκεια της νύχτας στο Βίλμπερσντορφ, ο Καρλ Λίμπκνεχτ μεταφέρθηκε στο ξενοδοχείο ‘Εντεν όπου ήταν τα αρχηγεία της ‘Εφιππης Φρουράς. Από εκεί, επρόκειτο να μεταφερθεί στη φυλακή Moabit. Στις 9 π.μ. πλήθος μπλόκαρε τις εξόδους προς το ξενοδοχείο. Ο Λίμπκνεχτ φυγαδεύτηκε από μια πίσω πόρτα και μεταφέρθηκε σ’ ένα αυτοκίνητο. Τον προειδοποίησαν πως αν προσπαθούσε να διαφύγει, οι φρουροί θα χρησιμοποιούσαν τα όπλα τους» (Το κείμενο δίνει έμφαση σ’ αυτή την αδέξια ομολογία του εκ προμελέτης φόνου). 

«Το πλήθος περικύκλωσε το αμάξι. Κάποιοι άγνωστοι χτύπησαν με βία τον Λίμπκνεχτ στο κεφάλι. Αιμορραγούσε ακατάσχετα. Ο οδηγός επιτάχυνε. Για να αποφύγει τον όχλο αποφάσισε να παρακάμψει μέσα από το ζωολογικό κήπο. Κοντά στη Νέα Λίμνη το αυτοκίνητο σταμάτησε. Η μηχανή είχε χαλάσει εξαιτίας της υπερβολικής ταχύτητας. Και έπρεπε να επισκευαστεί. Ρώτησαν τον Λίμπκνεχτ αν ένιωθε αρκετά καλά να περπατήσει ως την Charlottenburget Chaussee όπου ήλπιζαν πως θα βρουν ταξί. Ο κρατούμενος απάντησε καταφατικά. Δεν ήταν όμως ούτε 30 μέτρα μακριά από το αυτοκίνητο όταν ο Λίμπκνεχτ προσπάθησε να ξεφύγει από τη συνοδεία του και άρχισε να τρέχει. 

Κάποιος που προσπάθησε να τον σταματήσει, έφαγε μαχαιριά στο δεξί χέρι» (πάλι το πρωτότυπο κείμενο δίνει έμφαση σ’ αυτό εδώ). «Καθώς ο Λίμπκνεχτ δεν σταμάτησε να τρέχει, παρά τις επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις τον πυροβόλησαν αρκετές φορές. Έπεσε νεκρός επί τόπου».

 Ο ζωολογικός κήπος του Βερολίνου είναι ένα τεράστιο πάρκο που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και εγκαταλείπεται το βράδυ. Ο Λίμπκνεχτ μεταφέρθηκε εκεί για «να αποφύγει τον όχλο». Ο Λίμπκνεχτ δεν σκέφτηκε να πέσει στους θαμνώνες που υπάρχουν από τις δύο πλευρές όλων των μονοπατιών. Έτρεξε ευθεία γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα τον πυροβολήσουν. Τον είχαν προειδοποιήσει ότι θα τον σκότωναν αλλά δεν του είχαν περάσει χειροπέδες. Στα αρχηγεία της φρουράς τον είχαν αφήσει με μαχαίρι. Ευσυνεί-δητοι, οι στρατιώτες του Νόσκε επανέλαβαν τις προειδοποιήσεις τους πριν τον πυροβολήσουν και τον σκοτώσουν επί τόπου, έναν άντρα που τρέχει σ’ ένα κατασκότεινο δάσος στις 11 το βράδυ!

Για να σκαρώσουν αυτήν την αδέξια αφήγηση οι αρχές δεν χρειάστηκαν πάνω από 48 ώρες. Έπρεπε να βρουν κάποια εξήγηση, γιατί, αφού συνελήφθη χωρίς να προβάλλει το παραμικρό ίχνος αντίστασης στις 9.30 μ.μ., ο Λίμπκνεχτ σκοτώθηκε σ’ ένα έρημο μέρος δύο ώρες μετά!

 Την ίδια στιγμή επίσης πέθαινε και η Ρόζα Λούξεμπουργκ. «Το απειλητικό πλήθος που περικύκλωνε το ξενοδοχείο Έντιν είχε προσπαθήσει αρκετές φορές να πιάσει την κυρία Ρόζα Λούξεμπουργκ. Οι φρουροί της κατάφεραν να την μεταφέρουν σχεδόν ως το αμάξι που είχαν ετοιμάσει γι’ αυτήν. Εκείνη τη στιγμή υπήρξε συμπλοκή. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ διαχωρίστηκε από τη συνοδεία της και όταν την άρπαξαν ξανά από το πλήθος είχε χάσει τις αισθήσεις της. Την έβαλαν στην μπροστινή θέση του αμαξιού. Καθώς το αυτοκίνητο κινούνταν, ένας άγνωστος άντρας πήδηξε και πυροβόλησε εξ επαφής την αναίσθητη κυρία Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το αυτοκίνητο κινήθηκε κατά μήκος του Kurfurstendamm προς το κέντρο του Βερολίνου. Όταν έφθασε στο κανάλι, άγνωστοι φώναξαν «Στοπ!». Ο οδηγός πιστεύοντας ότι ήταν περίπολος υπάκουσε. Το πλήθος περικύκλωσε το αυτοκίνητο φωνάζοντας: «Είναι η Ρόζα!». Το πτώμα της κυρίας Ρόζας Λούξεμπουργκ το άρπαξαν και το έσυραν στο σκοτάδι». Τα υπολείμματα της δολοφονημένης γυναίκας τα έριξαν στο κανάλι.

 Σε όλη τη σύγχρονη ιστορία, η οποία είναι γεμάτη ποικίλες φρικαλαιότητες, υπάρχουν λίγες στιγμές τόσο φρικιαστικές όπως αυτή, αυτού του πλήθους των αστών, που είναι αποφασισμένοι να λιντσάρουν μία κρατούμενη, μία γυναίκα με γκριζαρισμένα μαλλιά που έχει λιποθυμίσει και που ήταν ένα από τα πιο δυνατά μυαλά του παγκόσμιου σοσιαλισμού. Θα πρέπει να επιστρέψουμε στην Παρισινή Κομμούνα για να βρούμε κάτι το συγκρίσιμο. Οι γυναίκες των Βερσαλλιών χρησιμοποιούσαν τις μύτες των ομπρελών τους – αναμφίβολα με μεγάλη αηδία – για να ακουμπήσουν εκείνα τα πτώματα των φρικτών Κομμουνάρων. Οι Βερολινέζοι του 1919 έσυραν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ που ακόμη ζούσε κατά μήκος του πεζοδρομίου του καναλιού.

 Την επόμενη μέρα η Vorwarts έγραφε: «Η σοσιαλδημοκρατία παρʼ όλες τις παρεκτροπές της δεξιάς και της αριστεράς, υπερασπίζεται την τάξη, την ανθρώπινη ζωή, την κυριαρχία της τάξης πάνω στη βία. Γι’ αυτό πολεμά! Κανένας δεν πιστεύει ότι μπορεί να αφοπλιστεί! Στο ίδιο τεύχος μπορούμε να δούμε τους ακόλουθους τίτλους και υπότιτλους: «Το τέλος του Μπολσεβικισμού», «Η Πετρούπολη μπροστά στο θάνατο» – «Αντεπανάσταση στη Ρωσία», «Φημολογείται ότι ο Γκόργκι το έσκασε για το Λονδίνο».

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε. Ο κύριος δολοφόνος του Λίμπκνεχτ πέθανε τυχαία. Οι δολοφόνοι της Ρόζας Λούξεμπουργκ είναι γνωστοί αλλά δεν έχουν διωχθεί. Ένας από αυτούς, ο Runge ομολόγησε. Μπήκε 6 μήνες φυλακή επειδή ήταν αδιάκριτος. Ο δεσμοφύλακας Tanschick από τη φυλακή Moabit, που σκότωσε το Λέο Τίκο και έπειτα τον Dorrenbach, πήρε προαγωγή. Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει. Τώρα έχουμε γευτεί τους καρπούς της νίκης που η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία κέρδισε μ’ αυτό το κόστος. Εξαιτίας της, η προλεταριακή επανάσταση που μπορούσε να πετύχει στην Κεντρική Γερμανία, δεν νίκησε. Οι όμοιοι του Stinners, Thussen, οι εκατομμυριούχοι και πολλές βιομηχανίες ευημερούσαν. Ο κύριος Κούνο της γραμμής Αμβούργου – Αμερική είναι στην εξουσία.

Η Γερμανία των εργατών που το SPD απείλησε με πείνα και αποκλεισμό στα 1919 αν τόλμαγε να κάνει επανάσταση, δεν έκανε την επανάσταση και παρόλα αυτά πεινά. Η Γερμανία των εργατών που οι Σάϊντεμαν και σία απείλησε με συμμαχική επέμβαση ίσως αυτή τη στιγμή βλέπει τους Σενεγαλέζους να εισβάλουν στη Ρουρ. Ο φασισμός προβάλει. Οι Erzberger και Rathenau, επιφανείς αστοί με κάπως ριζοσπαστικές απόψεις δολοφονήθηκαν. Τον Λούντεντρολφ τον έχουν αφήσει στην ηρεμία και ο συνταγματάρχης Χίτλερ με ηρεμία οργανώνει τα αντεπαναστατικά του στρατεύματα στη Βαυαρία. «Τάξη, σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή, κυριαρχία του νόμου, σοσιαλισμός» ήταν τα κύρια θέματα των σοσιαλδημοκρατών όταν ο Καρλ και η Ρόζα πέθαιναν. Η πραγματικότητα έχει άλλα ονόματα: πείνα, αποικιοποίηση της Γερμανίας από το ξένο κεφάλαιο, θρίαμβος της κερδοσκοπίας μεγάλης κλίμακας, κυριαρχία των κερδοσκόπων, επίθεση των εργοδοτών, εξοπλισμός των αντιδραστικών δυνάμεων.

Ως κομμουνιστές δεν εξετάζουμε την ιστορία μοιρολατρικά. Στην ταξική πάλη δεν υπάρχουν αναπόφευκτες ήττες ή νίκες. Υλικές, πνευματικές και ηθικές δυνάμεις συγκρούονται και οι ισχυρότεροι νικούν τις πιο αδύναμες. Τον Ιανουάριο του 1919, αν και σε θανάσιμο κίνδυνο η Ρωσική Επανάσταση στην πάλη της με την αντίδραση έφτασε το απόγειο της δυναμικής της να επεκτείνεται και να δημιουργεί. Η Ουγγαρία, οδηγούνταν προς τη σοβιετική κυριαρχία. Το επαναστατικό κίνημα ήταν σε άνοδο στην Ιταλία. Στα νικηφόρα κράτη είχε πραγματοποιηθεί αποστράτευση: ένοπλοι εργάτες επέστρεφαν από τα χαρακώματα και με βία περιόριζαν την πανίσχυρη οργή τους, παντού η φοβισμένη, δειλή μπουρζουαζία που είχε μείνει πίσω υποχώρησε μπροστά τους. 

Η προλεταριακή Γερμανία επιθυμούσε να πραγματοποιήσει το πρόγραμμα της κοινής ιδιοκτησίας, να ακολουθήσει το μεγάλο Ρώσικο παράδειγμα. Είχε ακόμα τέσσερα αξιομνημόνευτα μυαλά: το Φράνς Μέρινγκ, ένα διανοούμενο και ένα τολμηρό στοχαστή που αποτελούσε την καρδιά της ομάδας Σπάρτακος, το Λέο Τίκο (Γκοχίγκες), τον καλύτερο υπό τους οργανωτές, τους πιο ικανούς συνωμότες, τον Καρλ και τη Ρόζα. Η προλεταριακή Γερμανία μπορούσε να είχε νικήσει.   

Η αστική και η σοσιαλιστική αντεπανάσταση χτύπησε τους τρεις από αυτούς τους διανοούμενους. Τότε ο γέρος Φράνς Μέρινγκ πέθανε στο ξαφνικό μαύρο απελπιστικό λυκόφως της ήττας. Η σοσιαλδημοκρατία κατάλαβε πολύ καλά ότι η τάξη που είχε αποκεφαλιστεί οδεύει προς την ήττα. Οι δολοφόνοι της ολοκλήρωσαν το έργο της εξαχρείωσης που είχε αρχίσει με την προδοσία του SPD. 

Αν αντί γι’ αυτό είχε πραγματοποιήσει το πιο θεμελιώδες σοσιαλιστικό καθήκον της, τί μέλλον θα άνοιγε για την εργατική τάξη της Ευρώπης, σίγουρα μετά από σκληρή πάλη. Το ζοφερό παρόν όμως λειτουργεί για να επιβραδύνει και να παρατείνει! Αν σκεφτούμε αυτό την ημέρα του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Πρέπει να θυμόμαστε τι είναι ικανός ο εχθρός να κάνει. Στο έγκλημα της 15ης Ιανουαρίου του 1919, υπάρχει ένα μεγάλο ιστορικό μάθημα.

Υποσημειώσεις: 

(1) Η Ένωση Σπάρτακος (γερμ., Spartakusbund, Σπάρτακουσμπουντ), γνωστή και ως Σπαρτακιστική Ομοσπονδία, ή απλά Σπαρτακιστές ήταν ένα αριστερό Μαρξιστικό  επαναστατικό κίνημα που δημιουργήθηκε στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Το κίνημα ονομάστηκε έτσι από τον Σπάρτακο, ηγέτη της μεγαλύτερης εξέγερσης δούλων της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Ιδρύθηκε από τον Καρλ Λίμπκνεχτ, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, την Κλάρα Ζέτκιν, και άλλους.  

(2) Ο Βικτόρ Σερζ (30 Δεκεμβρίου 1890 - 17 Νοεμβρίου 1947), ψευδώνυμο του Βίκτορ Λβόβιτς Κιμπάλτσιτς (ρωσ.: Ви́ктор Льво́вич Киба́льчич), ήταν Ρώσος επαναστάτης και γαλλόφωνος συγγραφέας και ιστορικός. Στην αρχή αναρχικός, έγινε μέλος του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος μετά την άφιξή του στην Πετρούπολη τον Ιανουάριο του 1919 και εργάστηκε για τη νεοσύστατη Κομιντέρν ως δημοσιογράφος, εκδότης/επιμελητής, μεταφραστής αλλά και ως πράκτορας. Έγραψε αφθονότατα πολιτικά άρθρα αλλά θα μείνουν τα μυθιστορήματά του. Και οι «Αναμνήσεις ενός επαναστάτη», ένα σχεδίασμα αυτοβιογραφίας που άρχισε να το επεξεργάζεται δέκα χρόνια πριν πεθάνει αλλά δεν πρόφτασε να το τελειώσει, είναι μια συναρπαστική αφήγηση, όχι μόνο χάρη στο λογοτεχνικό ταλέντο του συγγραφέα αλλά και επειδή το υλικό είναι πολύτιμο.

Πηγή

Αυτοκτονία Σύριου πρόσφυγα στις Κεντρικές Φυλακές – Ανακοίνωση της ΚΙΣΑ

Η ΚΙΣΑ καλεί το κράτος να προχωρήσει σε πλήρη, αποτελεσματική και με πλήρη διαφάνεια διερεύνηση της πρόσφατης αυτοκτονίας Σύρου πρόσφυγα στις Κεντρικές Φυλακές, περιλαμβανομένων οποιωνδήποτε περιστατικών κακοποίησης του που προηγήθηκαν της αυτοκτονίας του, σύμφωνα με πληροφορίες  που έχουν τεθεί υπόψη της ΚΙΣΑ.  

Περαιτέρω, η ΚΙΣΑ θεωρεί επιτακτική πλέον την ανάγκη  ανεξάρτητης διερεύνησης του κλίματος θεσμικών διακρίσεων και ρατσισμού που επικρατεί στους χώρους φυλάκισης ή/και κράτησης μεταναστών και προσφύγων και τις επιπτώσεις του στα δικαιώματά τους, ο οποίος ενδεχομένως να πλήττει ακόμα και αυτό το δικαίωμα στη ζωή.

Η αυτοκτονία του Σύρου πρόσφυγα στις Κεντρικές Φυλακές θα πρέπει παράλληλα να οδηγήσει στον άμεσο τερματισμό των πολιτικών εξαθλίωσης και εξόντωσης των προσφύγων στην Κύπρο, οι οποίες πολύ συχνά οδηγούν, μεταξύ άλλων, τους πρόσφυγες στη φυλακή ή στην πλήρη εξαθλίωση. 

Η ΚΙΣΑ υπενθυμίζει ότι πριν λίγους μήνες, ακόμη ένας πρόσφυγας από τη Συρία αυτοκτόνησε στο χωριό Αρόδες, λόγω της  αναλγησίας των κυπριακών αρχών να ανταποκριθούν στο απελπισμένο κάλεσμα του για βοήθεια, αλλά και την έντονη ανησυχία για τη ζωή και την τύχη της οικογένειάς του.

Η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι τα πιο πάνω περιστατικά είναι προϊόντα των απάνθρωπων και κατά παράβαση των διεθνών και ευρωπαϊκών υποχρεώσεων της Κύπρου πολιτικών, οι οποίες  στόχο έχουν, αρχικά, να στείλουν το μήνυμα ότι οι πρόσφυγες γενικά και  οι Σύριοι πρόσφυγες ειδικά δεν είναι ευπρόσδεκτοι στην Κύπρο  και, στη συνέχεια, εάν τελικά καταφέρουν ν’ αποταθούν για προστασία, να τους εξαναγκάσουν να εγκαταλείψουν τη χώρα με δική τους «πρωτοβουλία», αφού τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να τους απελάσουν στις χώρες τους.  

Αυτές οι πολιτικές, οι οποίες, με διάφορες ενέργειες και νομικά τεχνάσματα ή ακόμη και εντελώς παράνομα, προσπαθούν να παρεμποδίσουν την απρόσκοπτη πρόσβαση σε άσυλο,  παράγουν «απαγορευμένους» ή «παράνομους μετανάστες» αντί πρόσφυγες  και  στερούν όλα  τα δικαιώματα των αιτούντων άσυλο στις υλικές συνθήκες υποδοχής, έχουν δημιουργήσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πολλοί πρόσφυγες προσπαθούν να εγκαταλείψουν την Κύπρο ακόμη και με πλαστά έγγραφα για να ζητήσουν προστασία σε άλλες χώρες της Ευρώπης. 

Ενέργειες που στο τέλος ποινικοποιούνται από το ίδιο το κράτος  που τους ωθεί στην παρανομία αφού δεν μπορούν να φύγουν από την Κύπρο νόμιμα, και που οδηγούν στην καταδίκη και φυλάκιση πολλών προσφύγων, όπου έχουν πλέον να αντιμετωπίσουν προφανώς άλλες παραβιάσεις των δικαιωμάτων τους που τους οδηγούν ακόμα και στην αυτοκτονία.

Ακόμα και οι αναγνωρισμένοι από το κράτος πρόσφυγες είναι θύματα πολιτικών διακριτικής μεταχείρισης και αποκλεισμού που τους στερούν την πρόσβαση σε θεμελιώδη δικαιώματα, περιλαμβανόμενου και  του δικαιώματός  τους να ζουν με αξιοπρέπεια στη χώρα που υποτίθεται ότι τους παρέχει προστασία.

Η ΚΙΣΑ τονίζει ότι είναι οι πιο πάνω πολιτικές που οδήγησαν και άλλους πρόσφυγες να προχωρήσουν σε απεργία πείνας έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών, διεκδικώντας το δικαίωμά τους σε αξιοπρεπή διαβίωση και υπό συνθήκες πλήρους σεβασμού των δικαιωμάτων τους, η οποία διαρκεί εδώ και 42 ημέρες και η οποία ενδέχεται να οδηγήσει και σε περαιτέρω απώλεια ανθρώπινων ζωών, αφού οι πρόσφυγες, έναντι της πλήρους αναλγησίας και στην απουσία οποιασδήποτε ανταπόκρισης από το κράτος στα όσα δικαιολογημένα αιτούνται, είναι αποφασισμένοι να δώσουν ακόμη και τη ζωή τους.

Η ΚΙΣΑ ζητά την άμεση συμμόρφωση των κρατικών αρχών με το νόμο και το ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο και τον τερματισμό της πολιτικής «απλής ανοχής» των Σύριων προσφύγων, παραχωρώντας τους άμεσα διεθνή προστασία και πρόσβαση στα δικαιώματα των προσφύγων. 

Τέλος, η  ΚΙΣΑ καλεί το κράτος να προχωρήσει στον άμεσο τερματισμό της ποινικοποίησης του δικαιώματος στο άσυλο και τον τερματισμό των ποινικών διώξεων εναντίον προσφύγων που προσπαθούν να αποκτήσουν πρόσβαση στο δικαίωμα αυτό που η Κύπρος τους στερεί.

Πηγή