Φασισμός, Ξενοφοβία και Ρατσιστική Βία στην Κύπρο 2013-14

Μας στάληκε  κείμενο με το μήνυμα: "Το αρχείο PDF εμπεριέχει υλικό πάνω στον φασισμό, την ξενοφοβία και τις ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις στην Κύπρο για την περίοδο 2003-2014.

Σας το στέλνω με την ελπίδα πως θα προωθήσετε με τα μέσα που διαθέτετε και πως το αξιοποιήσετε αναλόγως."

Μπορείτε να το δείτε εδώ

Τι έγινε χτες στο δικαστήριο - Αναβολή για τις 10 Απριλίου ο αγώνας συνεχίζεται

Έπιασε τελικά τόπο η πολιτική ανυπακοή του 37χρονου δικηγόρου και πολιτικού ακτιβιστή Μιχάλη Παρασκευά. Η σημερινή έναρξη της δίκης του, υπήρξε ένα θετικό ορόσημο στον αγώνα του για αυτοοργάνωση των πολιτών, αφού δεκάδες συμπολίτες μας από όλα τα μέρη της Κύπρου, κατέκλυσαν την αίθουσα του δικαστηρίου για να συμπαρασταθούν στην ενέργεια πολιτικής ανυπακοής του, να μην καταβάλλει τις εισφορές του προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, διαμαρτυρόμενος για τη διαγραφή των οφειλών του κράτους προς το Ταμείο, που ανέρχονται στο ποσό των 7,5 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Ραντεβού στις 10 Απριλίου

Κατά τη σύντομη, ολιγόλεπτη τυπική διαδικασία στο επαρχιακό δικαστήριο Λευκωσίας, ενώπιον της δικαστή Χριστιάνας Παρπόττα, ο 37χρονος Μ. Παρασκευάς άσκησε το δικαίωμά του να γνωρίζει τη μαρτυρία της Κατηγορούσας Αρχής για να καθορίσει τη θέση του, κατά πόσο θα παραδεχτεί ή όχι τις κατηγορίες εναντίον του.

Η δικαστής όρισε τη 10^η Απριλίου 2014 για να συνεχιστεί η δίκη και να δώσει ο κατηγορούμενος την απάντησή του. Σε σύντομη συγκέντρωση που ακολούθησε έξω από το κτίριο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ο νεαρός δικηγόρος κάλεσε ακόμα περισσότερους συμπολίτες μας να παρευρεθούν εκείνη τη μέρα για να στηρίξουν το κοινωνικό αίτημα για αλλαγή του νόμου που διέπει το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων και για οικονομικό και λογιστικό έλεγχο του Ταμείου από τον λαό.

Περαιτέρω αποκάλυψε την υπερασπιστική γραμμή του, που όπως είπε, έχει στόχο να αξιοποιήσει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σύμφωνα με την οποία ως κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα να ζητήσει από το δικαστήριο να κληθεί ως μάρτυρας κατηγορίας, κάποιο πρόσωπο που έχει να αναφέρει ουσιώδη μαρτυρία».

Ο Υπουργός, ο Διευθυντής και…η Ρόζα Παρκς

Ο Μ. Παρασκευάς αποκάλυψε ότι θα καλέσει ως μάρτυρα κατηγορίας τον Υπουργό Εργασίας ή τον Διευθυντή του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων για να έρθει να δώσει μαρτυρία κατά πόσο διαγράφηκαν ή όχι οι οφειλές του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, που ανέρχονται στο ποσό των 7,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. «Το δικαστήριο», πρόσθεσε, «θα αποφανθεί κατά πόσο ο Υπουργός ή ο Διευθυντής ΤΚΑ είναι υποχρεωμένος να καταθέσει ή όχι. Έχω και άλλα νομικά όπλα, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν θα περιμένουμε από κανένα δικαστήριο να μας δικαιώσει.

Από μόνοι μας θα “αναγκάσουμε” τους δικαστές που είναι και αυτοί μέρος του συστήματος, να πάρουν σωστές αποφάσεις». Συνέχισε αναφέροντας το παράδειγμα της πολιτικής ανυπακοής της Αμερικανίδας έγχρωμης μοδίστρας Ρόζα Παρκς που το 1955 στην Αλαμπάμα, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό, αντιστεκόμενη στην τότε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού των ΗΠΑ. «Η Ρόζα Παρκς», είπε, «δεν εφάρμοσε τον ρατσιστικό νόμο που χώριζε τους ανθρώπους σε άσπρους και μαύρους και που αποδέχονταν και οι δικαστές μέχρι τότε και έτσι το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων με τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο δρόμο, κατάφερε να καταργήσει τον ρατσιστικό νόμο».

Μικρά βήματα για το καλύτερο

Είπε και τα εξής ο Μιχάλης Παρασκευάς προς τους παρευρεθέντες: «Θέλω να σας πω ότι είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνετε και σας ευχαριστώ πολύ. Νιώθω ότι ο κόσμος μπορεί να κάνει την αλλαγή, φτάνει να το θέλει. Το θέμα εδώ, δεν είμαι εγώ. Το θέμα είναι ευρύτερα κοινωνικό. Γι’ αυτό είπα ότι αυτή η μέρα είναι πολιτικό ορόσημο. Κάνουμε μικρά σταθερά βήματα στην κατεύθυνση εκείνου που πιστεύουμε είναι το καλύτερο για τον τόπο. Θεωρώ ότι ήρθε αρκετός κόσμος, αν και είναι Πέμπτη, καθημερινή μέρα δουλειάς και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που είστε εδώ, που ήρθατε ακόμα κι από την Πάφο, από τη Λεμεσό, από το Λυθροδόντα και από άλλες περιοχές. Πρέπει αυτό το κίνημα να μεγαλώσει».

«Όπλο μας η αλληλεγγύη»

Όπως ανέφερε ο δικηγόρος-ακτιβιστής, οι προτάσεις του είναι «πρακτικά και άμεσα εφαρμοστέες». Και συνέχισε: «Δεν λέμε αερολογίες ότι θα αλλάξουμε τα πάντα κλπ. Ως δικηγόρος ξέρω το σύστημα καλύτερα από εκείνους και αυτό για μένα είναι μεγάλο όπλο και θέλω να το χρησιμοποιήσω για το καλό όλων μας.

Πρώτον λοιπόν, ζητούμε άμεσα εδώ και τώρα τροποποίηση του Άρθρου 72 του νόμου για τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις που να ορίζει ότι τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου θα ορίζονται από τους εργαζόμενους, με εκπρόσωπους άμεσα ανακλητούς. Πρέπει εμείς οι εργαζόμενοι να αποφασίζουμε ποιος θα μας εκπροσωπεί. Δεν γίνεται ο πολίτης να συνεισφέρει για 40 χρόνια στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων και να έρχονται οι διάφοροι διορισμένοι να τα τρων. Η Γενική Ελέγκτρια διαπίστωσε ότι το Ταμείο έχει υπόλοιπο 7.466,9 δισεκατομμύρια ευρώ! Δηλαδή το κράτος εκτελώντας τις εντολές της Τρόϊκας, διέγραψε τα 7.466,9 δισεκατομμύρια ευρώ των εισφορών μας!

»Είδαμε αυτές τις μέρες τη διαπλοκή και τη συναλλαγή που έγινε. Εγώ δεν πιστεύω σε θεσμούς, πιστεύω σε ανθρώπους. Στην περίπτωση αυτή η Χρυστάλλα Γιωρκάτζη έκανε καλά τη δουλειά της – τους αποκάλυπτε και τους ξεμπρόστιαζε. Αυτή τη στιγμή την έκαναν Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας και ο τελευταίος θεσμός που ίσως λειτουργούσε προς όφελος όλων μας, του Γενικού Ελεγκτή, έπεσε. Όμως η Γενική Ελέγκτρια εξέδωσε πολύ σημαντικές εκθέσεις που έχουμε στη διάθεσή μας και αποκαλύπτουν ότι το κράτος έκανε παράβαση όλων των νόμων.

Δεύτερον, ζητούμε οικονομικό, λογιστικό έλεγχο του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων με άμεση πρόσβαση επί 24ωρης βάσης, στο Διαδίκτυο. Αλλά για να γίνουν αυτά, πρέπει να τα υποστηρίξουν οι Κύπριοι πολίτες. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας».

Αν οι 50 γίνουν 200 ή 1000…

Ο κ. Παρασκευάς αναφέρθηκε και στο πρώτο ρεπορτάζ για το θέμα αυτό που έγινε από τον υπογράφοντα στις 20 Δεκεμβρίου 2013. «Αυτή η συνέντευξη», είπε, «κυκλοφόρησε στο Sigmalive και στο Διαδίκτυο – facebook, twitter κλπ – γιατί ευτυχώς εκείνοι δεν ελέγχουν πλέον την ενημέρωση. 

Βλέπετε τώρα ότι απουσιάζουν απ’ εδώ όλα σχεδόν τα μέσα μαζικής εξαπάτησης. Μήπως δεν γνωρίζουν για τη σημερινή εκδήλωση; Φυσικά και το ξέρουν. Όμως δεν βρίσκονται εδώ για να την καλύψουν δημοσιογραφικά κι αυτό λέει πολλά.

»Πρέπει να καταλάβουμε τη δύναμή μας. Μέχρι αυτή τη στιγμή, 50 άνθρωποι υπέγραψαν την επιστολή προς την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και συνειδητά δεν πληρώνουν Κοινωνικές Ασφαλίσεις. Αν οι 50 γίνουν 200, 300 ή 1000, το σύστημα θα κρεπάρει και θα παραλύσει. Γιατί πρέπει να γίνει αυτό; Για να αναγκαστούν να έρθουν να διαπραγματευτούν με εμάς, τους απλούς ανθρώπους που ενεργούμε χωρίς να μας καπελώνει κανένας και που εκπροσωπούμε μόνο τον εαυτό μας. Αυτό είναι το όραμά μου, οι απλοί άνθρωποι να αυτοοργανωθούμε, χωρίς καπέλωμα από κανένα. Γιατί ξέρουμε καλά ότι το κράτος, μας έχει ανάγκη, όχι εμείς το κράτος».

Πηγή

Την Πέμπτη δικάζεται η πολιτική ανυπακοή να είμαστε εκεί! (επαρχιακό δικαστήριο Λευκωσίας 9:00 )

Η ερχόμενη Πέμπτη (13 Μαρτίου 2014) οπότε ο 37χρονος δικηγόρος και πολιτικός ακτιβιστής Μιχάλης Παρασκευάς θα παρουσιαστεί ενώπιον του επαρχιακού δικαστηρίου Λευκωσίας, κατηγορούμενος ότι δεν πλήρωσε τις εισφορές του ως αυτοτελώς εργαζόμενος στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, από τον Μάϊο 2013 - αμέσως μετά που ψηφίστηκε το Μνημόνιο   - θα είναι ορόσημο και πολιτικό βαρόμετρο για την επιτυχία ή όχι της πολιτικής ανυπακοής του, όπως μας είπε ο ίδιος.

Ήδη, η συνειδητή άρνησή του να καταβάλει τις εισφορές του προς το ΤΚΑ, διαμαρτυρόμενος για τη διαγραφή των οφειλών του κράτους προς το Ταμείο, που ανέρχονται στο ποσό των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ, είχε μεγάλη ανταπόκριση από πολλούς συμπολίτες μας, ιδιαίτερα αυτοεργοδοτούμενους και μικρομεσαίους επιχειρηματίες από όλες τις πόλεις και επαρχίες της Κύπρου και εξελίσσεται σε μαζικότερο κίνημα πολιτικής ανυπακοής.

Κοινωνική αλληλεγγύη-συμμετοχή

Μετά το σχετικό ρεπορτάζ που δημοσίευσε η «Σ» στις 20 Δεκεμβρίου 2013, όπου ο κ. Παρασκευάς παρότρυνε τους συμπολίτες μας να συμμετάσχουν έμπρακτα σε αυτή την εκδήλωση πολιτικής ανυπακοής, υπήρξε ανταπόκριση και κοινωνική αλληλεγγύη στην ενέργειά του, τόσο με προσωπική επικοινωνία μαζί του, όσο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ιδιαίτερα στο facebook.

Μέσα στο επόμενο διάστημα και μετά από άλλα δύο ρεπορτάζ μας για το θέμα αυτό που ακολούθησαν τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο 2014, ο νεαρός δικηγόρος προσκλήθηκε και συμμετείχε σε συγκεντρώσεις ενημέρωσης ενδιαφερομένων πολιτών στη Χοιροκοιτία, στη Λεμεσό και – την περασμένη Πέμπτη – στη Λευκωσία.

Μάλιστα εξελέγη και γραμματεία για συντονισμό των ενεργειών πολιτικής ανυπακοής με επίκεντρο τη μη καταβολή εισφορών στο ΤΚΑ, στην οποία συμμετέχουν εκτός από τον Μιχάλη Παρασκευά, οι Χαράλαμπος Λαζάρου, Χριστόδουλος Χριστοδούλου, Ματθαίος Αναστασίου, Σταύρος Αλαμπρίτης και Γρηγόρης Σολωμού.

Περαιτέρω, δεκάδες πολίτες – περισσότεροι από 60 - υπέγραψαν επώνυμα πανομοιότυπη επιστολή προς την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ζέτα Αιμιλιανίδου, με την οποία την πληροφορούν ότι συνειδητά δεν καταβάλλουν τις εισφορές τους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ως μια πράξη πολιτικής ανυπακοής και ζητώντας επίσημη ενημέρωση για τη διαγραφή των οφειλών των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ του κράτους προς το Ταμείο.

Ζητείται ενημέρωση από τη Ζέτα

Η επιστολή που συνέταξε ο Μιχάλης Παρασκευάς και υπέγραψαν δεκάδες συμπολίτες μας προς την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής:

«Ως έγινε γνωστό από τον Τύπο, περί τα τέλη Νοεμβρίου 2012, η Τρόικα είχε θέσει όρο προς το κυπριακό κράτος για την υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης, την ολοκληρωτική διαγραφή των οφειλών του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ήτοι του ποσού των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μετά και την ψήφιση του Μνημονίου Συναντίληψης από την Κυπριακή Βουλή των Αντιπροσώπων στις 30 Απριλίου 2013 και αφού διεξήλθα τις πρόνοιες του, δεν μπόρεσα να βρω οιανδήποτε σχετική πρόνοια σχετικά  με την, σύμφωνα με τον Τύπο, συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τρόικα.

»Αν εν τέλει η συμφωνία αυτή με την Τρόικα ισχύει και έχει επέλθει ολική διαγραφή της οφειλής/χρέους του Κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ήτοι του ποσού των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ, αντιλαμβάνεστε τις κολοσσιαίες συνέπειες που θα έχει αυτό το γεγονός στα δικαιώματα όλων των πολιτών και όλων των ασφαλισμένων στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αφού ουσιαστικά αυτό θα σημαίνει εν ολίγοις, απλά την κατάρρευση του Ταμείου και καθιστά αμφίβολη ακόμη και την καταβολή σύνταξης στους δικαιούχους που εκπλήρωναν τις υποχρεώσεις τους και κατέβαλλαν ανελλιπώς το οφειλόμενο ποσό.

Θα ήθελα να απευθύνω θερμότατη παράκληση όπως με ενημερώσετε αν έχουν διαγραφεί όλες ή μερικές από τις  οφειλές του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

Σας ενημερώνω ότι δεν προτίθεμαι να καταβάλω ξανά οφειλές κοινωνικών ασφαλίσεων μέχρι να τύχω ενημέρωσης και επίσης να σας ενημερώσω ότι αν παρ’ ελπίδα έχουν διαγραφεί οι οφειλές του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, προσωπικά δεν πρόκειται να καταβάλω ξανά οιονδήποτε ποσό προς τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, διότι δεν προτίθεμαι να καταβάλω εισφορές απλά για να τις αρπάξουν αυτοί οι οποίοι αποκομίζουν κέρδη από τόκους ήτοι οι τοκογλύφοι/τραπεζίτες για τους οποίους ήδη η οικονομία της Κύπρου έχει δεχτεί ανεπανόρθωτο πλήγμα».

Να δουλεύουμε μέχρι να…πεθάνουμε;

Μιχάλης Παρασκευάς: «Η Γενική Ελέγκτρια της Δημοκρατίας Χρυστάλλα Γιωρκάτζη στις εκθέσεις της του 2011 και 2012 καταγράφει ότι το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων την περίοδο 2010-2012 είχε πλεόνασμα 822,4 εκατομμύρια ευρώ, ενώ την 30.12.2013 το Ταμείο είχε υπόλοιπο 7.466,9 δισεκατομμύρια ευρώ! Το κράτος εκτελώντας τις εντολές της Τρόϊκας, διέγραψε τα 7.466,9 δισεκατομμύρια ευρώ των εισφορών μας! Τώρα λένε ότι δεν έχουμε λεφτά και πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις, να αυξηθούν οι εισφορές και να δουλεύουμε μέχρι να…πεθάνουμε.

Μπορούμε οι εργαζόμενοι να έχουμε πρακτικά, κοινωνικό έλεγχο πάνω στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων με την τροποποίηση του άρθρου 72 του Νόμου περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ώστε το Δ. Σ. του Ταμείου να ορίζεται από τους εργαζόμενους ασφαλισμένους και με τον κοινωνικό έλεγχο της λειτουργίας του Ταμείου, από τους εργαζόμενους πολίτες».

«Το κάνω για το γενικό καλό»

Μιχάλης Παρασκευάς: «Πήρα τις αποφάσεις μου και είμαι έτοιμος να επωμιστώ το κόστος των επιλογών μου, παρόλο που ως δικηγόρος, ρισκάρω πολλά, αφού μπορεί να αντιμετωπίσω ακόμα και πειθαρχικές συνέπειες, αν δεν εκπληρώσω υποχρεώσεις μου προς το κράτος και αποφάσεις δικαστηρίων. Αλλά, το κάνω για να υπάρξει αντίδραση από τον κόσμο και συμπαράσταση, όχι προς εμένα, αλλά για το γενικό καλό. 

Πρέπει να οργανωθεί μια μαζικότερη κοινωνική αντίδραση, γιατί δεν το κάνω για να προστατευτώ μόνον εγώ. Δεν μπορεί κανείς να αντιδρά ως μονάδα και να επωμίζεται μόνος, όλο το κόστος γιατί δεν θα έχει νόημα. Ως δικηγόρος, κυριολεκτικά απελευθερώνω ανθρώπους από φυλακές και κρατητήρια της Αστυνομίας. Αν χάσω την άδεια μου, δεν θα μπορώ να ζήσω και δεν θα μπορώ να βοηθήσω άλλους ανθρώπους. Αλλά δεν με νοιάζει να πάω φυλακή, φτάνει να έχει ένα αποτέλεσμα η προσπάθειά μου. Αν η κοινωνία δεν αντιδράσει, δεν γίνεται αγώνας. 

Εμένα ο στόχος μου ως ακτιβιστής, είναι να εμπλακούν και άλλοι στον αγώνα. Δεν είναι στόχος μου να γίνω μάρτυρας, ούτε να ηρωοποιηθώ, αλλά να προσφέρω και να έχει η προσφορά μου αποτέλεσμα στην κοινωνία. Ξέρω ότι το σύστημα είναι παντοδύναμο και δεν μπορώ να σηκώσω μόνος μου το βάρος αυτής της προσπάθειας»...

Πηγή

Πόσοι φτωχοί «παράγουν» έναν πλούσιο;

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Χτες, δόθηκε στη δημοσιότητα από το «Forbes» η ετήσια «λίστα των δισεκατομμυριούχων» του πλανήτη. Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη της σχετικής λίστας από την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και μετά. Θα διαπιστώσει ότι:

• Το 2008, προ κρίσης δηλαδή, οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη, κατά τη «λίστα Forbes», αριθμούσαν τους 793 και η συνολική περιουσία τους ανερχόταν στα 2,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2010 ο αριθμός τους έφτασε τους 1.011 και τα πλούτη τους στα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια..
• Το 2011 οι δισεκατομμυριούχοι ανήλθαν στους 1.216 και η περιουσία τους ανήλθε στα 4,5 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2012 οι δισεκατομμυριούχοι αυξήθηκαν στους 1.426 με την συνολική τους περιουσία να αυξάνεται στα 5,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Όσο για το 2013, σύμφωνα με τα χτεσινά στοιχεία, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων ανέβηκε στους 1.645 και η περιουσία τους έχει εκτιναχτεί στα 6,4 τρισεκατομμύρια δολάρια!

   

Αυτό που προκύπτει από τα προηγούμενα είναι ότι στον κόσμο τους, στον κόσμο των κεφαλαιοκρατών, των πολυεθνικών, των μονοπωλίων, των τραπεζιτών, από τη στιγμή που ξέσπασε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, συμβαίνουν τα εξής:

   α) Την ίδια περίοδο κατά την οποία διπλασιάστηκε ο αριθμός των δισεκατομμυρίων φτωχών, έχει παράλληλα υπερδιπλασιαστεί και ο αριθμός μιας χούφτας δισεκατομμυριούχων Κροίσων, που από 793 ανήλθαν στους 1.645....

   β) Την ίδια περίοδο που το μέγεθος και η «ποιότητα» της φτώχειας που ταλανίζει δισεκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη πήραν απροσδιόριστες διαστάσεις, το μέγεθος της περιουσίας των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη σχεδόν... τριπλασιάστηκε και από 2,4 τρισ. δολάρια ανήλθε στα 6,4 τρισ. δολάρια...

   γ) Στις ΗΠΑ, όπου ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με συσσίτια ανήλθε στα 50 εκατομμύρια και που οι φάκελοι κατασχέσεων και οι πλειστηριασμοί κατοικιών μόνο μέχρι το 2010 ξεπέρασαν τα 10 εκατομμύρια, οι δισεκατομμυριούχοι από 359 που ήταν το 2008 ανήλθαν στους 492...

   δ) Στην Ευρώπη των μνημονίων και της λιτότητας, εδώ που οι άνεργοι ξεπερνούν τα 26 εκατομμύρια και έχουν αυξηθεί κατά 10 εκατομμύρια από το 2008, την ίδια περίοδο οι δισεκατομμυριούχοι από 196 το 2008 τώρα μετρήθηκαν στους 485. Δηλαδή για κάθε έναν νέο δισεκατομμυριούχο αντιστοιχούν 35.000 νέοι άνεργοι. ..

   ε) Στον κόσμο της κοινωνικής θηριωδίας, μέσα στα χρόνια της κρίσης, στα χέρια αυτών των 1.645 «Κροίσων» του διεθνούς επιχειρηματικού «τζετ σετ» και της «φιλανθρωπίας» συγκεντρώθηκαν τόσα πλούτη που

- ισούνται σχεδόν με το ΑΕΠ της Κίνας των 1,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων,
- ξεπερνούν ολόκληρο το ΑΕΠ της Ιαπωνίας,
- ξεπερνούν τα ΑΕΠ της Γερμανίας και της Γαλλίας μαζί,
- ξεπερνούν τα ΑΕΠ της Βραζιλίας, της Ρωσίας και της Ινδίας μαζί,
- ξεπερνούν δύο και τρεις φορές το ΑΕΠ της Αυστραλίας, του Καναδά, της Ισπανίας και το ΑΕΠ όλων μαζί των χωρών της Αφρικής...

Για τα παραπάνω (τα οποία συμβαίνουν σε έναν κόσμο όπου το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς που τον διέπει λέγεται ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ) , υπάρχουν δυο ερμηνείες. 

ΠΡΩΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ 

   Όλα αυτά μπορεί να είναι δυσάρεστα, αλλά είναι «λογικά». Η συνύπαρξη της απόλυτης ένδειας με την ξετσιπωσιά της χλιδής είναι φαινόμενο διαχρονικό και ως εκ τούτου «αναπόφευκτο» και «αμετάλλακτο». Οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι χωρίζονται, από τη μια μεριά, στους «άξιους», στους «ικανούς» και στους «καπάτσους» που τα κατάφεραν στη ζωή (και που τυχαίνει αυτοί να είναι λίγοι). 

Από την άλλη μεριά, έχουμε τους πολλούς, τα δισεκατομμύρια δηλαδή των ανθρώπων, που λόγω «ανικανότητας», «αναξιότητας» ή εν πάση περιπτώσει λόγω «ατυχίας», δεν «προκόψανε». Οι πρώτοι, οι λίγοι, κερδίζουν. Κερδιζουν και όταν υπάρχει ανάπτυξη, αλλά και όταν υπάρχει κρίση. Οι δεύτεροι, οι πολλοί, χάνουν. Χάνουν και όταν υπάρχει ανάπτυξη και, φυσικά, όταν υπάρχει κρίση. 

   

Συνεπώς, κατά τους θιασώτες της πρώτης ερμηνείας, μπορεί να μην είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; - είναι «λογικό», είναι «ρεαλιστικό» μόλις 5 άνθρωποι στην κορυφή της λίστας Forbes να διαθέτουν πλούτη που ξεπερνούν κατά σχεδόν 2 φορές ολόκληρο το ΑΕΠ της Ελλάδας των 10 εκατομμυρίων ψυχών...

 Δεν είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; - είναι «λογικό» είναι «ρεαλιστικό» μόλις μια οικογένεια, η οικογένεια των πολυκαταστημάτων Walmatt στις ΗΠΑ, να κατέχει τόσο πλούτο όσο διαθέτουν αθροιστικά τα 100 εκατομμύρια των φτωχότερων Αμερικανών!

   

Δεν είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; - είναι «λογικό», είναι «ρεαλιστικό» από τον παγκόσμιο πλούτο που το 2013 ανήλθε στα 243 τρισεκατομμύρια, τα 100 τρισεκατομμύρια, δηλαδή πάνω από το 40% να ανήκει στους υπερπλούσιους, που δεν αντιστοιχούν παρά μόλις στο... 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού!

   

Εν κατακλείδι: Δεν είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; - είναι «μοιραίο», οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι...

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

 Τίποτα από αυτά δεν είναι «λογικό» και «ρεαλιστικό». Καθόλου «λογικό» δεν είναι το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ να έχουν καταλήξει (κατά τον Στίγκλιτς) στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, ούτε ότι από αυτό το 95% των κερδών που πήγε στο 1% των πολύ πλούσιων στην πραγματικότητα (κατά τον Κρούγκμαν) «περισσότερο από το 60% (να) έχει πάει στο κορυφαίο 0,1%»! 

Αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός, δεν είναι προιόν της «λογικής» αλλά αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης και των ταξικών ανισοτήτων. Η απανθρωπιά της φτώχειας, ο πόνος της ανέχειας, η δυστυχία της ανημπόριας, από τη μια, και ο αμύθητος πλούτος από την άλλη, δεν προκύπτουν σαν «φυσικός» ή «θεικός» νόμος αλλά έχουν ως μήτρα εκδήλωσής τους την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, δηλαδή την κατίσχυση του κεφαλαιοκράτη - καπιταλιστή πάνω στον προλετάριο – εργαζόμενο, την οικοδόμηση μιας κοινωνίας με βάση τον κανόνα της μετατροπής του ανθρώπου σε εμπόρευμα. Ένα εμπόρευμα που, όποτε το επιθυμούν και με τους όρους που το επιθυμούν, τα αφεντικά το πωλούν και το αγοράζουν φορώντας του τη σιδερένια μπάλα της μισθωτής σκλαβιάς ή το στοιβάζουν στον εφεδρικό στρατό της ανεργίας αποδίδοντάς του την «ελευθερία» της ανέχειας.

   

Εν ολίγοις: Δεν είναι ούτε «λογικό», ούτε «ρεαλιστικό» η κοινωνία να χωρίζεται σε μια χούφτα «ιδιοκτήτες», από τη μια, και σε έναν ωκεανό πληβείων, από την άλλη, που η μόνη τους ιδιοκτησία είναι το σαρκίο τους και το σαρκίο των παιδιών τους και που το μόνο τους «δικαίωμα» είναι να προσφέρουν το σαρκίο τους στον «αφέντη» - εκμεταλλευτή τους.

«Πόσοι;»

   

Έχουμε μπροστά μας μια πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία οι Κροίσοι του πλανήτη, σε συνθήκες κρίσης, πολλαπλασιάζουν τα μυθώδη πλούτη τους την ώρα που δισεκατομμύρια άνθρωποι καταστρέφονται. 

   

Την  πραγματικότητα αυτή, ο Πορτογάλος ποιητής Αλμέιντα Γκαρέτ, ήδη από τον 18ο αιώνα, την περιέγραψε έτσι: «Κι εγώ ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ανίκητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος;». 

   

Ε, λοιπόν, τίποτα από όλα αυτά που συνιστούν τη γύρω μας πραγματικότητα της βαρβαρότητας δεν είναι «λογικά». Οχι!  Παρά την μεγαλοφυία του, εδώ ο Χέγκελ έκανε λάθος: Το πραγματικό δεν είναι και λογικό, όπως ισχυριζόταν. Που πάει να πει: Τίποτα από αυτά που συνθέτουν την πραγματικότητα της απανθρωπιάς δεν είναι «καλώς καμωμένο».   

   

Τίποτα «θεϊκό» ή «φυσικό» δεν επιβάλλει την «αναπόφευκτη» διαιώνιση αυτής της βαρβαρότητας. Δεν είναι «λογικό», ούτε «μοιραίο», ούτε «αναπόφευκτο» οι άνθρωποι να συνεχίσουν να χωρίζονται σε εκείνους που αγοράζουν ανθρώπους και στους άλλους που πωλούνται σε άλλους ανθρώπους.

   

Τίποτα σε αυτή την πραγματικότητα που λέει ότι ένας Κροίσος θα έχει εισόδημα πάνω από 10 εκατομμύρια δολάρια την ημέρα (!) και ταυτόχρονα 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα «ζουν» με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα, δεν είναι προιόν και αποτέλεσμα της «λογικής». Αυτό είναι ο ορισμός της ταξικής παραφροσύνης.

*

   

Θα μας επιτραπεί, λοιπόν, να μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι ώστε να υποταχτούμε στους κήρυκες της πρώτης ερμηνείας. Να υποταχτούμε, δηλαδή, σε μια «λογική» που αν ίσχυε τότε θα έπρεπε οι δούλοι να ήταν ακόμα δούλοι, οι δουλοπάροικοι να ήταν ακόμα δουλοπάροικοι, οι κολίγοι να ήταν ακόμα κολίγοι.

Θα μας επιτραπεί σε ό,τι το σύστημα της εκμετάλλευσης βαφτίζει «λογικό» εμείς να βλέπουμε το παράλογο, εκείνο που και πρέπει και μπορεί να ανατραπεί.  Η’ μήπως το «λογικό» είναι να διατηρηθεί ένα καθεστώς που κάθε μέρα, όταν 1.645 Κροίσοι αυξάνουν τα δισεκατομμυριά τους, πάνω από  22.000 παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα;

   

Θα μας επιτραπεί  στο «ρεαλισμό» ενός συστήματος που όσο μεγαλώνει η δυστυχία δισεκατομμυρίων ανθρώπων τόσο αυξάνεται η περιουσία μιας χούφτας δισεκατομμυριούχων, εμείς να βλέπουμε ως μόνη ρεαλιστική προοπτική ανθρώπινης επιβίωσης και αξιοπρέπειας την ανατροπή αυτού του συστήματος - φυλακή. 

Το μόνο Λογικό που υπάρχει απέναντι σε αυτή τη φυλακή, στη φυλακή της ταξικής παραφροσύνης και του κοινωνικού κανιβαλισμού, στην οποία «το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά στάζοντας αίμα απ' όλους τους πόρους» (Καρλ Μαρξ «Κεφάλαιο», τόμος Α', σελίδα 785), είναι η συντριβή της.

  

Είναι η οικοδόμηση μιας άλλης πραγματικότητας. Μιας άλλης κοινωνίας. Χωρίς δεσμά και χωρίς αλυσίδες. Που ο πλούτος των λίγων δεν θα γίνεται πακτωλός που θα προκύπτει από την φτώχεια των πολλών, αλλά που ο πλούτος από τη δουλειά, τη δημιουργικότητα, τα ταλέντα, τις ικανότητες των πολλών θα ακυρώνει και θα καταργεί τη φτώχεια όλων!

Μπορεί να συμβεί; Είναι ρεαλιστικό να υπάρξει τέτοια κοινωνία όπου ο πλούτος θα είναι μέτρο όχι της ιδιοτέλειας αλλά της συλλογικής εξύψωσης; Που δεν θα έχει ως προυπόθεση την μαζική φτώχεια, αλλά θα συνιστά προσδιοριστικό της κοινωνικής ευημερίας; Ο Μπαλζάκ δεν ήταν... κομμουνιστής, γεννήθηκε πολύ πριν από  τον Μάρξ και τον Λένιν, ήταν αριστοκράτης και συντηρητικός, αλλά το είχε αντιληφθεί περίφημα: «Οταν η μάζα των φτωχών γίνει πιο ισχυρή από τη μάζα των πλουσίων, η κοινωνία - έλεγε - θα χτιστεί σε άλλη βάση».  

Πηγή

Αλληλεγγύη στον σύντροφο Μουράτ Κανατλί

Ο Τουρκοκύπριος αντιρρησίας συνείδησης Μουράτ Κανατλί, και γραμματέας του αριστερού τουρκοκυπριακού κόμματος Νέα Κύπρος, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών από στρατιωτικό δικαστήριο επειδή αρνήθηκε να πάρει μέρος στις ετήσιες υποχρεωτικές στρατιωτικές ασκήσεις στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο.  

Ο σύντροφος Μουράτ Κανατλί, έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές πρωτοβουλίες για τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής, την επανένωση και την αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου. Έχει αναπτύξει αντιμιλιταριστική και αντιπολεμική δράση, όχι μόνο με οργανώσεις στην Κύπρο αλλά και σε όλο τον κόσμο μαζί με διεθνή αντιπολεμικά κινήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παρουσία και παρέμβαση του σε εκδήλωση στην Ελλάδα, στην οποία συμμετείχαμε και μεις ως οργάνωση, που είχε οργανώσει η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση. ( περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ και εδώ ).

Το μακρύ αντιμιλιταριστικό, αντιπολεμικό και αντικατοχικό χρονικό της απευθείας σύγκρουσης του με το Τουρκικό κράτος και τις αρχές της λεγόμενης ΤΔΒΚ, του ιδιαίτερου αυτού κατοχικού μορφώματος, αρχίζει το 2009 όταν αρνήθηκε να καταταχθεί στον στρατό ως έφεδρος.

H πρώτη δίκη του από το στρατοδικείο είχε προγραμματιστεί στις 14 Ιουνίου του 2011. Την ημέρα εκείνη ο Μουράτ είχε δηλώσει πως στόχος του είναι να στερέψει ο στρατιωτικός μηχανισμός από ανθρώπινο δυναμικό και πως ο ίδιος δεν θα συμμετάσχει σε κανένα πόλεμο.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον σύντροφο Μουράτ Κανατλί αλλά και σε κάθε αντιρρησία συνείδησης στην Κύπρο και σε όλο τον κόσμο. Δεν αναγνωρίζουμε καμιά αρμοδιότητα στην στρατιωτική δικαιοσύνη σε Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρο να δικάσει τα φρονήματα μας και φυσικά αρνούμαστε στην αστική δικαιοσύνη να δικάσει την πίστη μας στην κοινή πάλη των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό.

Αναδημοσιεύουμε την ανακοίνωση της πρωτοβουλίας για την αντίρρηση συνείδησης στην Κύπρο, και καλούμε όλους να βοηθήσουν στην εκστρατεία, για την αποφυλάκιση του Μουράτ Κανατλί, και τελικά την απόσυρση όλων των δικαστικών διαδικασιών εναντίων του.

**********

Η Πρωτοβουλία για την Αντίρρηση Συνείδησης στην Κύπρο για τον Μουράτ Κανατλί

Σήμερα, Τρίτη, 25 Φεβρουαρίου 2014, ο Τουρκοκύπριος αντιρρησίας συνείδησης Μουράτ Κανατλί φυλακίστηκε για 10 μέρες, γιατί αρνήθηκε να συμμετάσχει στην ετήσια υποχρεωτική στρατιωτική άσκηση στο βόρειο μέρος της Κύπρου στη βάση της ιδεολογίας της αντίρρησης συνείδησης.

Ο Μουράτ Κανατλί, μέλος του Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Γραφείου για τους Αντιρρησίες Συνείδησης (European Bureau for Conscientious Objection – EBCO), έχει δηλώσει την αντίρρηση συνείδησης για ιδεολογικούς λόγους το 2009 και από τότε κάθε χρόνο αρνείται να συμμετάσχει στην ετήσια υποχρεωτική στρατιωτική άσκηση στο βόρειο μέρος της Κύπρου. 

Στις 14 Ιουνίου 2011, κλήθηκε να παρουσιαστεί στο στρατιωτικό δικαστήριο με την κατηγορία της άρνησης στράτευσης το 2009. Μετά από συνεχείς αναβολές, στις 8 Δεκεμβρίου 2011, το Στρατιωτικό Δικαστήριο αποδέχθηκε το αίτημα του Μουράτ Κανατλί για να εκδικαστεί η υπόθεση του στο Συνταγματικό Δικαστήριο, καθώς αφορά την ελευθερία της συνείδησης, η οποία είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα.

Το Συνταγματικό Δικαστήριο, στην απόφαση του στις 11 Οκτωβρίου 2013, ανέφερε ότι η εναντίωση στη στρατιωτική θητεία, η οποία πηγάζει από μία σοβαρή και ανυπέρβλητη σύγκρουση μεταξύ της υποχρέωσης να υπηρετήσεις στο στρατό και τη συνείδηση ενός ανθρώπου ή την ίδια του τη θρησκεία ή άλλα πιστεύω, πρέπει να προστατεύεται σύμφωνα με το Άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΕΣΑΔ) και το Άρθρο 18 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα. 

Ωστόσο, το Συνταγματικό Δικαστήριο συνέχισε αναφέροντας ότι η υποχρεωτική στρατιωτική άσκηση δεν έρχεται σε σύγκρουση με το Σύνταγμα. Το δικαστήριο πρόσθεσε ότι αποτελεί υποχρέωση του νομοθέτη να ψηφίσει νόμους και κανονισμούς για εναλλακτική θητεία στη στρατιωτική άσκηση και κάνοντας το αυτό να αναθεωρήσει το άρθρο του Συντάγματος που συνδέει το δικαίωμα και την υποχρέωση να υπηρετεί την πατρίδα μόνο μέσω της στρατιωτικής θητείας.

Μετά την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, η δίκη του Μουράτ Κανατλί συνεχίστηκε στο Στρατιωτικό Δικαστήριο, το οποίο εξέδωσε σήμερα την απόφαση του, αναφέροντας ότι το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης δεν ρυθμίζεται με εγχώριους νόμους και γι’ αυτό έλαβε υπόψη του μόνο τη συνταγματική πρόνοια για το δικαίωμα και το καθήκον να υπηρετείς την πατρίδα και τη συνεπακόλουθη νομοθεσία για τη στρατιωτική θητεία, αγνοώντας όμως την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ). 

Το δικαστήριο συνέχισε αναφέροντας ότι ακόμη κι αν έπρεπε να λάβει την απόφαση στη βάση σχετικής απόφασης του ΕΔΑΔ, ο Κανατλί αρνείται να υπηρετήσει στο στρατό για πολιτικούς λόγους, τους οποίους το δικαστήριο δεν θεωρεί ότι συνιστούν μία πεποίθηση ή ένα πιστεύω με επαρκή βάση, σοβαρότητα, συνοχή και σημασία για να διασφαλιστούν οι εγγυήσεις που προνοεί το Άρθρο 9 της ΕΣΑΔ. 

Επιπλέον, το δικαστήριο συνέχισε αναφέροντας ότι η εναλλακτική θητεία δεν έχει ρυθμιστεί και λόγω της ύπαρξης του Κυπριακού προβλήματος, η υπόθεση δεν ευσταθεί γιατί η υφιστάμενη νομοθετική ρύθμιση θεωρείται αναγκαία σε μια δημοκρατική κοινωνία για λόγους δημόσιας ασφάλειας. Το δικαστήριο επέβαλε χρηματικό πρόστιμο 500 Τουρκικών λιρών ή 10 μέρες φυλάκιση, εάν ο Κανατλί δεν πλήρωνε το πρόστιμο. Λόγω της άρνησης του να πληρώσει το χρηματικό πρόστιμο, έχει μεταφερθεί για να εκτίσει ποινή φυλάκισης για 10 ημέρες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη απόφαση αφορά την άρνηση του να συμμετάσχει στην άσκηση το 2009. Οι υποθέσεις που αφορούν την άρνηση του να υπηρετήσει το 2010 και το 2011 ακόμη εκκρεμούν!

Η Πρωτοβουλία για την Αντίρρηση Συνείδησης στην Κύπρο καλεί τη διεθνή κοινότητα να εκφράσει την αλληλεγγύη της στον Μουράτ Κανατλί και να αποστείλει επιστολές διαμαρτυρίας στις αντιπροσωπείες των Τουρκικών αρχών στο εξωτερικό, καθώς είναι η χώρα που ευθύνεται άμεσα για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο βόρειο μέρος της Κύπρου, μετά την Τουρκική εισβολή στο νησί το 1974.

Οι σχέσεις των ουκρανών νεοναζί που στοχοποιούν τους έλληνες μετανάστες με την χρυσή αυγή και το ελάμ

(Εκδήλωση συμπαράστασης του Svoboda ("Ελευθερία") για τους δολοφονημένους μπράβους της Χ.Α. Ένοπλο τμήμα του κόμματος είναι ο "Δεξιός Τομέας". )

Ακολουθεί συγκινητικό στιγμιότυπο από τη συνάντηση του "ναζιστικού κόμματος της Ουκρανίας" με το Ε.ΛΑ.Μ., το κυπριακό παράρτημα της Χρυσής Αυγής (Ιούλιος 2013).

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης διαβάστηκε μάλiστα και χαιρετισμός που απήυθυνε ο Μιχαλολιάκος στους Ουκρανούς φασίστες.

Με το "καλημέρα σας", μια από τις πρώτες αποφάσεις του νέου ουκρανικού κοινοβουλίου (σε κυβερνητικές θέσεις του οποίου αναμένεται να μετάσχουν μέλη της νεοναζιστικής οργάνωσης "Δεξιός Τομέας"), είναι και η απαγόρευση μειονοτικών γλωσσών, όπως τα ρώσικα, τα ρουμανικά, τα ουγγρικά και τα ελληνικά.

Δεν είναι όμως το μόνο μέλημα των πάνοπλων Ουκρανών νεοναζιστών το ξερίζωμα των εθνικών μειονοτικών γλωσσών -αν το μοναδικό πρόβλημα του ναζισμού ήταν η γλωσσική ετερότητα, στο Άουσβιτς δεν θα καίγονταν άνθρωποι αλλά λεξικά. Ήδη ακροδεξιές οργανώσεις καλούν μέσω του διαδικτύου σε βιαιοπραγίες κατά εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, απειλούν να κλείσουν τα μειονοτικά σχολεία και διακηρύσσουν ότι θα εκδιώξουν κάθε μη-Ουκρανό από τη χώρα.

Όπως κατήγγειλε η πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας Αλεξάνδρα Προτσένκο, τις τελευταίες μέρες έχουν ενταθεί οι ξυλοδαρμοί και οι απειλές κατά Ελλήνων ομογενών από τη νεοναζιστική οργάνωση "Δεξιός Τομέας", η οποία έχει πάρει τον έλεγχο των μεγάλων πόλεων της χώρας. Τελευταίο θύμα των νεοναζιστικών πογκρόμ ήταν ο ελληνικής καταγωγής βουλευτής του Κ.Κ. Ουκρανίας Σπυρίδων Κιλιγκάροφ, που ξυλοκοπήθηκε άγρια από νεαρούς μασκοφόρους του "Δεξιού Τομέα".

Το Wolfsangel και οι έλληνες οπαδοί του

Στο παραπάνω κολλάζ βλέπουμε στα αριστερά τον φύρερ Μιχαλολιάκο το 1990, στο 1ο συνέδριο της Χρυσής Αυγής, και από κάτω ένα εξώφυλλο του ομώνυμου περιοδικού από το 1987. Δεξιά, μια πρόσφατη φωτογραφία με νεαρά μέλη του "Δεξιού Τομέα" στην Ουκρανία που πρωτοστάτησαν στις συγκρούσεις των φιλοευρωπαϊστών για την ανατροπή του Γιανουκόβιτς.

Εκείνο που συνδέει αυτές τις φωτογραφίες είναι το σύμβολο Wolfsangel που απεικονίζεται και στις τρεις περιπτώσεις. Πρόκειται για ένα γερμανικό ρουνικό σύμβολο που παραπέμπει στη λυκοπαγίδα και το οποίο χρησιμοποιούσε μέχρι αρκετά πρόσφατα η Χρυσή Αυγή, πριν το αντικαταστήσει με τον "αρχαιοελληνικό" μαίανδρο. 

Το Wolfsangel κατείχε κυρίαρχη θέση στο πάνθεον των ναζιστικών συμβόλων. Μάλιστα το έφερε η 4η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία των SS, που ευθύνεται για τις σφαγές στην Κλεισούρα και το Δίστομο, μερικά από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα των Γερμανών στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Σήμερα αποτελεί το επίσημο σύμβολο του "Δεξιού Τομέα". 

Πηγή

Ουκρανία: Πώς οι φασίστες κυριάρχησαν στο δρόμο

Κείμενο της ουκρανικής μαρξιστικής οργάνωσης «Ενάντια στο ρεύμα» από τον Δεκέμβριο του 2013 με εκτιμήσεις της κατάστασης στη χώρα και χαρτογράφηση των πολιτικών δυνάμεων της αντιπολίτευσης - Από την ιστοσελίδα του ΕΕΚ

Τις τελευταίες εβδομάδες η Oυκρανία βρίσκεται σε αναβρασμό. Στην πρωτεύουσα Kίεβο γίνονται συνεχώς διαδηλώσεις και την κύρια έκταση της χώρας κατέχει όγκος κατασκηνωμένων διαδηλωτών που ονομάζεται «Μαϊντάν» («πλατεία» στα ουκρανικά). 

Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια ανάλυση των γεγονότων. Η κρίση στην Ουκρανία προέκυψε ως συνδυασμός εσωτερικών και διεθνών προβλημάτων. Ξεκινάμε με τα διεθνή: Πρώτα από όλα η Ουκρανία αντιμετωπίζει πρόβλημα επιλογών εξωτερικής πολιτικής. Ήδη από καιρό βρίσκεται στο πεδίο της  διαμάχης για την επιρροή! Κύριοι αντίπαλοι σε αυτόν τον αγώνα αποτελούν ο ευρωπαϊκός ανταγωνισμός, πίσω από τον οποίο κρύβονται οι ΗΠΑ, και η Ρωσία. Και η Ρωσία και η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθούν να οικοδομήσουν τις δικές τους ιμπεριαλιστικές ενώσεις για να κερδίσουν περισσότερες μάχες στο επίπεδο των διεθνών αγορών. Κάθε πλευρά προσκαλεί την Ουκρανία να ενωθεί μαζί της.

Μετά την «πορτοκαλί επανάσταση» την Ουκρανία κυβέρνησε ο φιλοαμερικανός πρόεδρος Βίκτωρ Γιουστσιένκο, κι ενώ η χώρα δεν καλέστηκε άμεσα στην ΕΕ, φαινόταν ότι θα μπει γρήγορα στο ΝΑΤΟ. Η πλειοψηφία των κατοίκων και μέρος της αστικής ελίτ ανταποκρίνονται αρνητικά στο ΝΑΤΟ. Οι μνήμες από τον «ψυχρό πόλεμο» όπου το ΝΑΤΟ, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ υπήρξε εχθρός της ΕΣΣΔ είναι νωπές, ενώ  είναι  ολοφάνερο κι αποδεδειγμένο ότι το ΝΑΤΟ αποτελεί μια επιθετική στρατιωτική-πολιτική συμμαχία.

Γι” αυτό η κυβέρνηση του προέδρου Γιανουκόβιτς άλλαξε την γραμμή της εξωτερικής πολιτικής και απέρριψε την «ευρω-ατλαντική ολοκλήρωση /ενσωμάτωση». Το ερώτημα για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ έχει αποσυρθεί από την ημερήσια διάταξη. Ωστόσο η νέα κυβέρνηση δεν έχει απαντήσει αρνητικά στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Η προσέγγιση στην ΕΕ ήταν ξεκάθαρος στρατηγικός στόχος της νέας κυβέρνησης. 

Ταυτόχρονα η κυβέρνηση Γιανουκόβιτς βελτίωνε τις σχέσεις της με την Ρωσία. Πολλοί το αντιλήφτηκαν ως σημάδι μετατόπισης του κέντρου βάρους της εξωτερικής πολιτικής προς τα ανατολικά αλλά αντικειμενικά η κυβέρνηση Γιανουκόβιτς έπαιξε το ρόλο μιας πολιτικής εξισορρόπησης των δυο ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Η εξισορρόπηση αυτή έληξε το καλοκαίρι του 2013. Τότε ο Γιανουκόβιτς διακήρυξε ότι δεν έχει άλλη εναλλακτική λύση από την ένταξη της χώρας στις ευρωπαϊκές δομές. Όλα τα μεγάλα ΜΜΕ της χώρας ξεκίνησαν μια θυελλώδη καμπάνια υπέρ της ευρωπαϊκής επιλογής της Ουκρανίας. Καμία εξήγηση δεν δόθηκε από την κυβέρνηση γιατί σταμάτησε την πολιτική ισορροπίας, ούτε τότε ούτε τώρα! Η κυβερνώσα κάστα των Ουκρανών καπιταλιστών δεν θεωρούσε αναγκαία την υποστήριξη της κοινής γνώμης. Σύντομα το πλήρωσε αυτό.

Την ύστατη στιγμή, όταν είχαν μείνει λίγες μέρες για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων και την υπογραφή της συμφωνίας, η κυβέρνηση αρνήθηκε να υπογράψει το ήδη αποφασισμένο έγγραφο. Aπό όσα ξέρουμε, μεγάλοι Ουκρανοί βιομήχανοι ήταν αρκετά δυσαρεστημένοι με τους όρους συνεργασίας και η αποτελεσματική τους διαμαρτυρία ανάγκασε την κυβέρνηση να σταματήσει την διαδικασία. Επίσημα η κυβέρνηση δήλωσε ότι η ένταξη στην ΕΕ εξακολουθεί να αποτελεί στρατηγικό στόχο της εξωτερικής της πολιτικής απλά πάγωσε τις διαπραγματεύσεις για να διαπραγματευτεί με την ΕΕ ευνοϊκότερους όρους. Αυτά πυροδότησαν την κρίση…

Το σύμφωνο για τη συνεργασία με την ΕΕ κανένας από τους Ουκρανούς αναλυτές δεν το μελέτησε στα σοβαρά. Αν όμως αναλογιστούμε ό,τι έχει δημοσιοποιηθεί στα ΜΜΕ από την αρχή της πολιτικής κρίσης, [είναι σαφές ότι]  η ΕΕ είχε επιλέξει την καλύτερη οικονομική θέση που έπρεπε να πάρει στο εσωτερικό της οικονομίας της χώρας και είχε αποφασίσει την καταστροφή μιας σειράς οικονομικών κλάδων. 

Έτσι, οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δυσαρεστηθήκαν που η κατάσταση ξέφυγε από τα χέρια τους. Η ΕΕ έχει ξεκινήσει την πίεση στην Ουκρανία για να υπογράψει το σύμφωνο συνεργασίας όπως ήταν εξ αρχής, καθώς απορρίπτει τις όποιες αλλαγές στο κείμενο. Για κάθε ενδεχόμενο οι Ουκρανοί διπλωμάτες δεν έχουν ακόμα προχωρήσει σε παραχωρήσεις. Στις 15 Δεκέμβρη, όταν γραφόταν αυτό το άρθρο, ο Ευρωπαίος Επίτροπος Στεφάν Φίλε δήλωσε ότι δεν πρόκειται να διαπραγματευτούν με την Ουκρανία για αλλαγές επί του κειμένου.

Σημαντικό εργαλείο πίεσης της ΕΕ προς την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς υπήρξε η πολιτική κρίση που είχε αρχίσει να φουντώνει στην χώρα. Η ΕΕ και οι ΗΠΑ υποστηρίζουν ενεργά την αντιπολίτευση. Εκπρόσωποι της Ευρώπης και των ΗΠΑ προσέρχονται ανοιχτά στην «Μαϊντάν» δείχνοντας την υποστήριξή τους στους διαδηλωτές. Όσο το έδαφος χάνεται κάτω από τα πόδια του Γιανουκόβιτς, έχουν άνεση για πιο αδιάλλακτη στάση στις διαπραγματεύσεις. Αυτοί που συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες μετατρέπονται ασυνείδητα σε όργανα των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων της δυτικής αστικής τάξης. Αλλά θα ήταν βλακώδες να πιστέψουμε ότι οι ιμπεριαλιστές έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους : οι διαδηλωτές του «Μαϊντάν» έχουν τους δικούς τους λόγους να κινητοποιηθούν.

Είναι αρκετά καλά γνωστό ότι η Ουκρανία έχει αρκετές εσωτερικές διαφορές. Στα δυτικά και το κέντρο της χώρας το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι Ουκρανοί, και κατά κύριο λόγο χρησιμοποιείται η ουκρανική γλώσσα. Ανατολικά και νότια το ποσοστό του εθνοτικά ουκρανικού πληθυσμού μειώνεται, κατοικούν πολλοί Ρώσοι ενώ η ρωσική γλώσσα υπερισχύει της ουκρανικής. 

Τέλος, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περιοχή κοντά στα Καρπάθια, η ιστορική περιοχή της Γαλικίας. Στην σύσταση της σημερινής Ουκρανίας, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι κολοσσιαίες διαφορές μεταξύ αυτών τον περιοχών, ακόμα δεν έχουν εξομαλυνθεί.

Η διαφορά ιστορικών μονοπατιών, οι ιδιαιτερότητες σε κουλτούρα και γλώσσα, προκαθορίζουν την έλλειψη ενιαίων αστικών ιδεολογιών για όλη τη χώρα, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα κόμματα ώστε να κινητοποιήσουν τις εργαζόμενες μάζες σε υποστήριξη του κεφαλαίου. Τέλος, η ιδεολογική όξυνση στην Ουκρανία σε τοπικό επίπεδο, καθορίστηκε το 2004, μετά την «πορτοκαλί επανάσταση». Από εκείνη την φάση, στα δυτικά και το κέντρο, η κινητικότητα των μαζών, μαζί με τους καπιταλιστές, τείνει προς το σύνθημα για προσέγγιση προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και αποκοπή από την Ρωσία, ενώ στο νότο και τα ανατολικά τείνουν προς την Ρωσία και την απομάκρυνση από την Δύση.

Καθοριστικά, από το καλοκαίρι του 2013 η πορεία προς την ΕΕ οδηγείται προς σταθεροποίηση. Εναλλακτικά σημεία προς συζήτηση δεν βγαίνουν στην δημοσιότητα. Ο Γιανουκόβιτς προσωπικά πίεζε τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος να ψηφίσουν τα αναγκαία έγγραφα για την προώθηση των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ. 

Όταν ο βουλευτής του Ανώτατου Συμβουλίου της χώρας Ιγκορ Μαρκοβ υποστήριξε δημόσια την προσχώρηση στην Τελωνειακή Ένωση, του αφαιρέθηκε η βουλευτική  ιδιότητα και συνελήφθη. Ο Μαρκοβ ήταν εκλεγμένος στην Οδησσό. Η σύλληψή του έφερε το χάος στην πόλη: λίγες μόνο ώρες μετά την σύλληψή του, 500 περίπου διαμαρτυρόμενοι επιτέθηκαν στην τοπική αστυνομική διεύθυνση απαιτώντας την αποφυλάκισή του. Για την καταστολή της διαμαρτυρίας χρειάστηκε να επιστρατευτούν ειδικές δυνάμεις τριών περιοχών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Γιανουκόβιτς να χάσει μέρος των υποστηρικτών του, που τον ψήφισαν το 2010 προσδοκώντας μια βελτίωση των σχέσεων με την Ρωσία.

Το χάραγμα μιας πορείας για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, έκανε τον Γιανουκόβιτς και το κόμμα του να χάσουν τους παραδοσιακούς τους υποστηρικτές, χωρίς κέρδος από τις ευρωφιλικές αυταπάτες στα βορειοδυτικά. Σ” αυτές τις περιοχές η παρούσα κυβέρνηση δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει υποστήριξη. Χάρη στην προσπάθεια για ευρωπαϊκή προοπτική υπήρχε έντονη ελπίδα για να αποκτηθεί υποστήριξη, αλλά ανεπιτυχώς. Επίσης, το πάγωμα των διαπραγματεύσεων δημιούργησε στα δυτικά της χώρας ένα κλίμα δυσαρέσκειας.

Δυσαρεστημένη πλέον με το καθεστώς Γιανουκόβιτς είναι όλη η χώρα. Η κυβερνώσα ομάδα εφήρμοσε τέτοια αντιλαϊκή εσωτερική πολιτική που έφερε τους πάντες εναντίον της. Αλλά οι γεωγραφικές διαφορές της χώρας είχαν προκαθορίσει μια διαφορετικού είδους σχέση ανάμεσα στις μάζες των εργαζομένων και το καθεστώς. Στο κέντρο και τα δυτικά ποτέ δεν το δέχτηκαν, ακριβώς όπως και τον Γιουστσιένκο δεν τον δέχτηκαν ποτέ η ανατολή και ο νότος. 

Με άλλα λόγια η παρούσα κυβέρνηση φάνηκε σαν μια ιδεολογική σταθερά στα μάτια των ψηφοφόρων, γι” αυτό και η απογοήτευση προκλήθηκε από τις αυταπάτες όλων σχετικά με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, και έφερε την γενική κατακραυγή.

Έτσι, το επονομαζόμενο φιλοευρωπαϊκό κίνημα του «Μαϊντάν» ξεκίνησε στο Κίεβο το βράδυ 21 προς 22 Νοέμβρη, ως μια μικρή αυθόρμητη διαμαρτυρία. Στην Ουκρανία πάρα πολλοί τρέφουν αστικές αυταπάτες σχετικά με τη Δυτική Ευρώπη και νομίζουν ότι εκεί είναι παράδεισος ή υπάρχουν οι ιδανικότεροι όροι ζωής. Ταυτόχρονα η αστική πολιτική προσανατολίστηκε στο να καθοδηγήσει το κίνημα. Ωστόσο το Κίεβο προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από όλα αυτά. Ως αποτέλεσμα σχηματίστηκαν δύο «μαϊντάν» σε δύο γειτονικές πλατείες· μια ανεξάρτητη συγκέντρωση στην Πλατεία Ανεξαρτησίας και μια κομματική στην Πλατεία Ευρώπης!

Τώρα θα εξετάσουμε τη σύσταση των πολιτικών δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Έχουμε τρία κόμματα, επονομαζόμενα «πορτοκαλί»: το Μπατίφστσινα (πατρίδα), που συνεχίζει να επιβιώνει παρά τη σύλληψη της Γιούλια Τιμοσένκο, το νέο κόμμα «Ουντάρ» (χτύπημα), με επικεφαλής τον φιλοαμερικανό μποξέρ Βιτάλι Κλίτσσκο και το κόμμα «Σβομπόντα» (ελευθερία). Το τελευταίο υποστηρίζει την ιδεολογία του «ολοκληρωτικού εθνικισμού» – ουκρανικής εκδοχής του φασισμού, και διακινεί ρατσιστικές ιδέες! Μέχρι το 2002 ονομαζόταν Σοσιαλεθνικιστικό Κόμμα Ουκρανίας με σαφή αναφορά και θαυμασμό στον Χίτλερ και τις ιδέες του, γι’ αυτό πιο σαφές είναι να ορίζονται ως ναζί. Αυτό το κόμμα χαρακτηρίζεται από παθολογική ρωσοφοβία γι’ αυτό η τελείως ανεξάρτητη από τους Ρώσους κυβέρνηση Γιανουκόβιτς τους φαίνεται ως απλή εκπροσώπηση των Ρώσων κατακτητών.

Το «Σβομπόντα» τα τελευταία χρόνια καυχιόταν για τα πογκρόμ που οργάνωνε κατά διαφορετικών και αριστερών ακτιβιστών. Αρκεί να πούμε ότι το 2013 διέλυσε παρουσίαση συλλογής έργων του Τρότσκι για την Ουκρανία, την πρώτη στην ουκρανική γλώσσα. Μέχρι σήμερα έχει διαλύσει τις δύο από τις τέσσερις παρουσιάσεις.

Η άνοδος του «Σβομπόντα» είναι γεγονός των τελευταίων 6 ετών, μέχρι πρότινος ήταν ένα περιθωριακό κόμμα, που είχε απλώς μια μικρή υποστήριξη στη Γαλικία, και σήμερα έχει περισσότερους βουλευτές από το Κ.Κ. Ουκρανίας. Αυτή η σημαντική επιτυχία έχει σχέση με την απογοήτευση της μεγάλης μάζας από τα φιλελεύθερα εθνικιστικά κόμματα. Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Γιουστσένκο, οι φιλελεύθεροι εθνικιστές είχαν παρουσιάσει πειστικότατα την αναποτελεσματικότητά τους! 

Αλλά μέσα σ’ αυτήν την αναμπουμπούλα, οι υποστηρικτές των πορτοκαλί κομμάτων αντί να χάσουν την πίστη τους στον εθνικισμό, βρήκαν διέξοδο σε πιο ριζοσπαστικές εθνικιστικές δυνάμεις. Οι φιλελεύθεροι εθνικιστές του κόμματος «Πατρίδα» και του κόμματος «Χτύπημα» στάθηκαν αδύναμοι να κινητοποιήσουν τον κόσμο να διεκδικήσει την εξουσία και γι’ αυτό τώρα χρειάζεται «βοήθεια» από τους φασίστες του «Σβομπόντα». Το αποτέλεσμα αυτής της κοντόφθαλμης, μυωπικής πολιτικής ήταν να δυναμώσει μια γενική πολιτική συμπάθεια στην άκρα Δεξιά.

Το αχρωμάτιστο και ακομμάτιστο φιλο-ΕΕ κίνημα «Μαϊντάν» έχει δημιουργήσει την αρκετά λανθασμένη εντύπωση σε πολλούς ότι ο κόσμος αρχίζει να ξεφεύγει από την επιρροή της μπουρζουαζίας, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι! Δεν ήταν λίγες οι πορτοκαλί αντιπολιτευόμενες δυνάμεις που αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν αυτήν την ανεξαρτησία εν τη γενέσει της και για λίγες μέρες, για τη διάλυση του Μαϊντάν, μάζεψαν τον κόσμο τους από την πλατεία Ευρώπης στην πλατεία Ανεξαρτησίας. Τυπικά ανήκαν στο ακομμάτιστο κομμάτι, αλλά πρακτικά είχαν προσελκύει από την επιρροή τους, επειδή είχαν καλή οργάνωση ενώ το ακομμάτιστο δεν είχε.

Το κίνημα Μαϊνταν δήλωσε ότι θα σταθεί μέχρι τη σύνοδο κορυφής του Βίλνιους της ΕΕ. Δεν είχε ένα καθορισμένο πλάνο, και φαινόταν ότι θα διαλυθεί σύντομα ειρηνικά. Αλλά τότε η κατάσταση πήρε μια απρόσμενη τροπή: το βράδυ στις 29 προς 30 Νοέμβρη ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας προσπάθησαν να διαλύσουν τους παρευρισκόμενους στην πλατεία.

Δεν ήταν ακόμα σαφές αν αυτά ήταν προβοκάτσιες από πλευρές της αντιπολίτευσης. Κατά μια εκδοχή οι ηγέτες του Μαϊντάν ξεκίνησαν μια ειδική παραπληροφόρηση από άκρη ως άκρη της πόλης. Πάντως ό,τι κι αν ήταν, υπό το παρόν καθεστώς οι λαϊκές διαμαρτυρίες αντιμετωπίζονται με βία! Έτσι δύσκολα θα μπορούσε να ήταν προβοκάτσια… η δράση των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας το χάραμα 29 προς 30 Νοέμβρη, ταιριάζει απόλυτα με το στυλ της παρούσας κυβέρνησης.

Κατά τη διάλυση του ευρωκινήματος Μαϊντάν κανένας δεν σκοτώθηκε, αλλά σημειώθηκαν μαζικοί ξυλοδαρμοί φοιτητών που προκάλεσαν λαϊκή οργή στα Δυτικά και το Κέντρο της χώρας. Η Ανατολή και ο Νότος που δεν έχουν και πολλές προσδοκίες από την Ευρώπη, έμειναν ασυγκίνητοι. Στο Κίεβο ξεκίνησε δεύτερο Μαϊντάν με περισσότερο κόσμο από το πρώτο. Την 1η Δεκεμβρίου οι διαμαρτυρίες κατά του καθεστώτος Γιανουκόβιτς συγκέντρωσαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους του Κιέβου. Μεγάλες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στα δυτικά της χώρας· από εκεί κατευθύνθηκε η «εκστρατεία» για το Κίεβο!

Στο Κίεβο και τη Δυτική Ουκρανία, όπως μπορούμε να κρίνουμε, η διάθεση αλλάζει. Το μεγαλύτερο μέρος των Γαλικιανών είχε συμπάθεια προς τους ναζί, ενώ οι κάτοικοι του Κιέβου βγήκαν στους δρόμους με δημοκρατικές διαθέσεις και ήθος. Αρκέστηκαν στη διαφθορά και την αυθαιρεσία των υπαλλήλων. Προσπάθειες για φασιστικές διαδηλώσεις παρατηρήθηκαν και στο Λβοβ. 

Η σύνθεση των διαδηλωτών στο Κίεβο απαρτιζόταν από διανοούμενους, μικροαστούς, εργαζομένους και σπουδάζουσα νεολαία, ενώ οι Γαλικιανοί αποτελούνταν από μια μάζα μισοπρολετάριων  γεωργών, αλλά μεγάλος αριθμός εργατών δεν έχει παρατηρηθεί. Έτσι μ’ αυτήν την σύσταση το νέο Μαϊντάν είναι κυρίως μικροαστικού χαρακτήρα, και έχει στόχους όχι μόνο προς την ΕΕ αλλά και την ανατροπή της παρούσας κυβέρνησης, και η ιδεολογία τους ποικίλει: μεγάλο μέρος είναι δημοκρατικών ιδεών και άλλο φασιστικών.

Το βράδυ της 1ης Δεκέμβρη, στον απόηχο των διαμαρτυριών, μαχητικές δυνάμεις της άκρας δεξιάς, προσπάθησαν να εισβάλουν στην Προεδρία της Ουκρανίας. Η επίθεση απέτυχε κι οι ηγέτες του Μαϊντάν δημόσια αποκήρυξαν τους συμμετέχοντες, ωστόσο τις τελευταίες μέρες το κόμμα Σβομπόντα εμφανίζει έντονη δραστηριότητα για την απελευθέρωση των κρατουμένων της επίθεσης. Αυτή η δραστηριότητα καθιστά τους φασίστες ηγεσία της κινητοποίησης.

Οι μανούβρες τακτικής του κόμματος Σβομπόντα, που δεν έχει αναλάβει ακόμα την ευθύνη για το μακελειό της 1ης Δεκέμβρη, έχει προκαλέσει δυσαρέσκεια μεταξύ των πιο ακραίων ομάδων. Στο Μαϊντάν έχουν εμφανιστεί εξτρεμιστές με την επωνυμία «Δεξιός Τομέας», που κατηγορούν τον ηγέτη του Σβομπόντα για «οπορτουνισμό» και «εθνική προδοσία» , και δηλώνουν ότι η Προεδρεία της Ουκρανίας έπρεπε να καταληφθεί πάση θυσία! Ωστόσο αυτές παραμένουν διαφορές τακτικής παρά ιδεολογικές.

Από τις πρώτες κιόλας μέρες του δεύτερου Μαϊντάν φαινόταν να υπάρχει η απειλή οι ναζιστές να πάρουν τον πλήρη έλεγχο του κινήματος. Ένοπλοι από το Σβομπόντα και άλλες ακροδεξιές ομάδες προσπαθούν να περιφρουρήσουν το Μαϊντάν εκδιώκοντας αριστερούς ακτιβιστές που προσπαθούν να επηρεάσουν τη μάζα των διαδηλωτών. Πρώτο θύμα τους ήταν η τροτσκιστική οργάνωση «Αριστερή Αντιπολίτευση», τους οποίους πέταξαν με τις κλωτσιές έξω από το Μαϊντάν. Στις 4 Δεκέμβρη στην οδό Κρεστσάτκι, δημιούργησαν επεισόδιο επιτιθέμενοι στους ακτιβιστές συνδικαλιστές, αδελφούς Λεβίν που μοίραζαν ανακοίνωση κοινωνικού περιεχομένου.

Στο Μαϊντάν, οι ναζί πιέζουν ακόμα και τους φιλελεύθερους εθνικιστές συμμάχους τους. Πλέον, με βάση την υπεροχή της δύναμής τους κατάφεραν και κέρδισαν την ηγεμονία. Τώρα η χορωδία του Μαϊντάν επαναλαμβάνει τον ύμνο των ναζί «Δόξα στην Ουκρανία, στους Ήρωες Δόξα». Βέβαια ακόμα μπορούν και οι εκπρόσωποι άλλων κατευθύνσεων να παραστούν στο Μαϊντάν, εκτός από την αριστερά· ακόμα μπορούν!

Συμβολική δράση που επισφράγισε τη νίκη των φασιστών μέσα στο κίνημα ήταν η βάρβαρη καταστροφή μνημείου του Λένιν, στην πλατεία Μπεσσαραμπάσκαγια, πράγμα που είχαν ήδη προσπαθήσει μέλη των οργανώσεων «Σβομπόντα» και «Δεξιός Τομέας» ήδη από το βράδυ της 1ης Δεκεμβρίου, αλλά τότε απέτυχαν. Την εβδομάδα που μεσολάβησε έκαναν πολλές επιθέσεις στο μνημείο, αλλά στις 8 του μήνα εφάρμοσαν μια επιχείρηση μεγάλης κλίμακας: οδήγησαν στο μνημείο μεγάλο όγκο δυνάμεων ώστε να απομακρύνουν την ομάδα που το φύλαγε, το απομάκρυναν από το βάθρο και το πελέκησαν με σφυριά ώστε να μην μπορεί να αποκατασταθεί.

Η καταστροφή του μνημείου ήταν μια τακτική νίκη αλλά και στρατηγική ήττα. Η καταστροφή έχει προκαλέσει σύγχυση στους δημοκρατικούς κύκλους, και η υποστήριξη στο Μαϊντάν, όπως φαίνεται από τον αριθμό των συμμετεχόντων, άρχισε να πέφτει. Αν συγκρίνουμε το σήμερα με την πορτοκαλί επανάσταση, η έκτασή της είναι πιο περιορισμένη, η σύνθεσή της πιο ακραία, και οι μαζικές συγκεντρώσεις πολύ πιο αραιές. Οι κάτοικοι του Κιέβου, σε αντίθεση με το 2004, πήγαιναν στο Μαϊντάν μόνο μετά τις δουλειές τους και στις αργίες· έτσι τώρα οι συγκεντρώσεις τους είχαν τα μεγέθη του 2004 μόνο τα Σαββατοκύριακα!

Οι διοργανωτές περιμένουν περισσότερη υποστήριξη από τη δυτική Ουκρανία, κυρίως από την Γαλικία, στην οποία, μετά την καταστροφή του μνημείου του Λένιν, ο ενθουσιασμός φούντωσε. Σε άλλες περιοχές οι διαμαρτυρίες προσελκύουν εξίσου ή και περισσότερο κόσμο, ενώ στο νότο και τα ανατολικά οι συγκεντρώσεις είναι ολιγάριθμες, παρ’ ότι στην Πορτοκαλί Επανάσταση, εκεί γίνονταν οι πιο μαζικές συγκεντρώσεις. Αυτά δείχνουν ότι η κοινωνική βάση του σημερινού Μαϊντάν είναι περισσότερο τοπικιστικού-περιφερικού χαρακτήρα

Η υποστήριξη στο Μαϊντάν δεν μπορεί να αυξηθεί λόγω της έλλειψης επιτυχίας του. Από την 1η Δεκέμβρη μπήκε σε μια έντονη αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, αλλά ο πρόεδρος Γιανουκοβιτς αρνήθηκε οποιαδήποτε παραχώρηση, η πρόταση μομφής του Αζάροβ απέτυχε, με αποτέλεσμα και η αντιπολίτευση να έχει μπλοκαριστεί και η κυβέρνηση να συνεχίζει να λειτουργεί. Έχοντας αποτύχει κοινοβουλευτικά, η αντιπολίτευση προσπαθεί να παρεμποδίσει τις κυβερνητικές δράσεις, καταλαμβάνοντας κτήρια, και εδώ πάλι το Μαϊντάν απέτυχε να βοηθήσει, τα κτήρια ανακαταλήφθηκαν τα ξημερώματα 11ης προς 12 Δεκέμβρη, και οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας επιτέθηκαν στους διαδηλωτές ενώ δεν είχαμε νεκρούς.

Εδώ υπήρχε ένα πολιτικό αδιέξοδο: οι διαδηλωτές αδυνατούσαν να ρίξουν την κυβέρνηση, και η κυβέρνηση αδυνατούσε να διαλύσει τους διαδηλωτές. Ο Γιανουκόβιτς επιχείρησε να διαπραγματευτεί με την αντιπολίτευση με τη μέθοδο της «στρογγυλής τραπέζης», αλλά κάτι τέτοιο στάθηκε αδύνατο, η αντιπολίτευση επιμένει σε άνευ όρων πραγματοποίηση των αιτημάτων της. Η αντιπαράθεση συνεχίζεται.

Στα δυτικά, κυρίως στη Γαλικία, η κυβέρνηση  έχει χάσει τον έλεγχο, αλλά στις περισσότερες περιοχές της χώρας αισθάνεται δυνατή. Η ακροδεξιά τάση του Μαϊντάν φοβάται την Ανατολή και το Νότο, όπου εκεί διατηρεί παθητική και απαισιόδοξη στάση. Η κυβέρνηση δεν χαίρει υποστήριξης ενώ αρκετοί θεωρούν τη στάση της αυτοκτονική, λόγω της αποδοχής ναζιστών σε θέσεις κρατικής εξουσίας.

Η κατάσταση δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητα από την ταξική πάλη. Οι αριστερές δυνάμεις που καταλαβαίνουν την ανάγκη αγώνα εξίσου ενάντια στην κυβέρνηση και τους φασίστες, δεν χαίρουν επιρροής στην κοινωνία. Οι σταλινικοί στο μεγαλύτερό τους μέρος έχουν αποσυρθεί από τις διαμάχες είτε υποστηρίζουν την ένταξη στην Τελωνειακή Ένωση. Έτσι έχουν ταυτιστεί με το Μαϊντάν με τη διαφορά ότι οι τελευταίοι συνεισφέρουν στα συμφέροντα του δυτικού ιμπεριαλισμού ενώ οι σταλινικοί δουλεύουν για τους Ρώσους.

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι η Ρωσία δεν χρειάζεται μια τέτοια στάση. Η Ρωσία τηρεί στάση ουδετερότητας στα εσωτερικά της Ουκρανίας, και καταδικάζει την ανάμειξη της ΕΕ στην πολιτική κρίση, συνεχίζει παράλληλα τις διαπραγματεύσεις για συνεργασία με την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς, αλλά δεν πρόκειται να κάνει παραχωρήσεις σε ζωτικής σημασίας ζητήματα σχετικά με την Ουκρανία. 

Η παράλογα υψηλή τιμή του φυσικού αερίου παραμένει αμετάβλητη. [Σ.σ.: ο Πούτιν τελικά  πρόσφερε μείωση κατά 30% της τιμής του αερίου και 15 δισ. ευρώ "δανειακή βοήθεια"]

Εντωμεταξύ αυτόν τον καιρό η κυβέρνηση πάσχει από διεθνή απομόνωση. Μέχρι σήμερα είναι απελπισμένη για δανειακές πιστώσεις, που κανείς δεν διατίθεται να παραχωρήσει. Οι ΕΕ, ΗΠΑ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, δεν θέλουν ούτε να συζητήσουν κάτι τέτοιο! Η Κίνα μέχρι την οποία ταξίδεψε ο Γιανουκόβιτς εν μέσω της κρίσης, ούτε αυτή προσφέρει τέτοιες ελπίδες… Προσέφερε στον Γιανουκοβιτς μόλις 3 δισ. δολάρια, ενώ η χώρα χρειάζεται τουλάχιστον 10!

Η απεγνωσμένη ανάγκη της Ουκρανίας για ξένο δανεισμό δημιούργησε ένα δεύτερο κύμα οικονομικής κρίσης, η οποία ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2012, αλλά ήταν πιο απαλή από την πρώτη, ωστόσο η κυβέρνηση πάλι απέτυχε στο οικονομικό πλάνο του προϋπολογισμού για το 2013. Από το φθινόπωρο του 2013 ξεκίνησαν καθυστερήσεις στις πληρωμές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, κοινωνικών παροχών κ.ά. Μεγάλο τμήμα του προϋπολογισμού δεν έχει ακόμα καλυφθεί. 

Υπό αυτές τις συνθήκες η κυβέρνηση πρέπει είτε να προσφύγει σε δανεισμό είτε να κάνει περικοπές στο μέγεθος των κοινωνικών παροχών, και επειδή ο δανεισμός δεν έρχεται από πουθενά, είναι αναγκαίες οι μειώσεις μισθών, συντάξεων, υποτροφιών και άλλων επιχορηγήσεων, πράγμα που σε καιρό κρίσης είναι αδύνατο για κοινωνικούς λόγους. Έτσι η κυβέρνηση έχει φτάσει σε ένα τέλμα!

Ακόμα κι αν αλλάξει η κυβέρνηση, η νέα αστική κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα. Ίσως καταφέρει να δανειστεί από τους δυτικούς, αλλά σε αντάλλαγμα θα πρέπει να υπογράψει συμφωνία συνεργασίας που ουσιαστικά θα σημαίνει την λεηλασία της ντόπιας οικονομίας και το τελικό αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, επιδείνωση της κρίσης! Επίσης, αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει διάσπαση στη χώρα: για πολλούς στα ανατολικά της χώρας τόσο η κυβέρνηση, όσο και οι ναζί, είναι το ίδιο απαράδεκτοι. Η νίκη της αντιπολίτευσης πάλι θα προκαλούσε πολιτικό χάος!

Έτσι μπορούμε να προβλέψουμε μια επιδείνωση στην οικονομική κατάσταση της χώρας ανεξάρτητα από την έκβαση του πολιτικού αγώνα. Όσον αφορά το πολιτικό σύστημα, υπάρχουν πολλά μονοπάτια διεξόδου από την κρίση, που δεν αποκλίνουν όμως από την γενική τάση, την τάση για ισχυροποίηση της αντίδρασης! 

Αν η κυβέρνηση Γιανουκόβιτς επιβιώσει, της είναι αναγκαίο να επιδιορθώσει την αντιδημοτικότητα που προκάλεσε η κρατική καταστολή. Μια αποφασιστική λύση θα μπορούσε να την φρενάρει μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2015. Αν νικήσει η αντιπολίτευση, θα έχουμε απλά αντιδραστικοποίηση του καθεστώτος σε βαθμό ημιφασιστικό και οι Ουκρανοί φασίστες θα εξαπολύσουν διώξεις εναντίον όποιου δεν πιστεύει στο σύνθημα «Δόξα στην Ουκρανία – Τιμή στους Ήρωες»!

Όλα αυτά τα σενάρια καθιστούν δύσκολη την ταξική οργάνωση του ουκρανικού προλεταριάτου. Αρκεί να παραθέσουμε ότι η «Σβομπόντα» διεκδικεί εδώ και καιρό νόμο ποινικοποίησης της έκφρασης «της κομμουνιστικής ιδεολογίας, σε όλες της τις εκφάνσεις». Έτσι οι προοπτικές του πολιτικού αγώνα στην χώρα φαίνονται αρκετά δυσοίωνες… Οι εργαζόμενες μάζες για άλλη μια φορά έγιναν εργαλείο στα χέρια της αντίδρασης και εμείς δεν μπορούμε ακόμα να αλλάξουμε αποφασιστικά την κατάσταση.

Πηγή