Απαγόρευσαν το ΚΚ Ουκρανίας και δολοφονούν μέλη του

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, το μέλος του Βιάτσεσλαβ Κοβσούν, βασανίστηκε μέχρι θανάτου σε σημείο ελέγχου της ουκρανικής Εθνοφρουράς του Κιέβου στο Σταρομπεσέφσκι, περιοχή Ντονέτσκ. 

Γραμματέας του κομμουνιστικού πυρήνα στο χωριό Γκλίνκι (περιοχή Ντονέτσκ) και εκπρόσωπος του συμβουλίου του χωριού, ο Βιάτσεσλαβ Κοβσούν βασανίστηκε και δολοφονήθηκε. Η τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του διακόπηκε στις 22 Ιούλη 2014. Το επόμενο πρωί βρέθηκε το πτώμα του με πολλές πληγές και τραύματα από σφαίρες, σε μια λίμνη αίματος. Δεχόταν συνεχώς απειλές από υποστηρικτές της ουκρανικής κυβέρνησης, αλλά δεν πίστευε ότι μπορεί να δολοφονούνταν για τις απόψεις του.

Την ίδια ημέρα το Κοινοβούλιο της Ουκρανίας ψήφισε την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας. Ο Αλεξάντερ Τουρτσίνοφ, μιλώντας στο Κοινοβούλιο, δήλωσε ότι θα μεταφέρει αμέσως το νόμο στον πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο για να εγκριθεί. 

Το φασιστικό κόμμα “Σβόμποντα” απειλούσε να απαγορεύσει το Κομμουνιστικό Κόμμα από τις πρώτες μέρες της ύπαρξής του, τώρα όμως τα κατάφερε. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας θα πάψει να υφίσταται την Πέμπτη· όπως δήλωσε ο πρόεδρος του κοινοβουλίου της Ουκρανίας: «Θα πρέπει να ανεχτούμε αυτό το κόμμα μόνο για μία ακόμα μέρα». Το δικαστήριο θα εξετάσει επίσημα το θέμα στις 24 Ιούλη.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα σχολίασε την απαγόρευσή του ως εξής: «Όλα τα φασιστικά καθεστώτα ξεκίνησαν με την απαγόρευση των κομμουνιστικών κομμάτων», αναφερόμενο στη ναζιστική Γερμανία και στο ότι η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία άρχισε με την απαγόρευση και δίωξη του κομμουνιστικού κόμματος.

Στις 23 Ιούλη, η οποία πρόκειται να είναι η τελευταία ημέρα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας στο κοινοβούλιο, ξέσπασε σύγκρουση. Μέλη της Βουλής επιτέθηκαν στον ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Πέτρο Σιμονένκο και σε άλλα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος. 

Ο Σιμονένκο δήλωσε ότι οι άνθρωποι που ζουν στις ανατολικές περιοχές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ είχαν προσέλθει μαζικά στα εκλογικά κέντρα στο δημοψήφισμα της 11ης Μάη για να καταψηφίσουν «τις αρχές του Κιέβου και το κυβερνών καθεστώς». Το Κομμουνιστικό Κόμμα αναγκάστηκε τελικά να εγκαταλείψει το Κοινοβούλιο.

Πηγή

Ανταπόκριση από την αντιφασιστική εκδήλωση

Στις 4 Ιουνίου, η Πρωτοβουλία Ενάντια στη Φασιστική Απειλή, διοργάνωσε συζήτηση με θέμα «Πως αντιμετωπίζεται η φασιστική απειλή» με ομιλητές τον Άρη Χατζηστεφάνου, το δημιουργό του πρόσφατου ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε. και τον Πέτρο Κωνσταντίνου, συντονιστή της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή (ΚΕΕΡΦΑ).

Στην αρχή της εκδήλωσης διαβάστηκε χαιρετισμός από τον πρόεδρο της οργάνωσης Accept ΛΟΑΤ Κύπρου, Κ. Γαβριηλίδη, γεγονός που καταχειροκροτήθηκε, μιας και μόλις λίγες μέρες πριν η οργάνωση πραγματοποίησε την πρώτη Πορεία Υπερηφάνειας στην Κύπρο με τη συμμετοχή 4 χιλιάδων διαδηλωτών! 

Ο χαιρετισμός έκλεισε με την αναφορά στην ανάγκη «να δούμε τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε μαζί να σταθούμε εμπόδιο σε ακροδεξιά στοιχεία στην Κύπρο του σήμερα».

Η ομιλία του Πέτρου Κωνσταντίνου με τίτλο «η εμπειρία του αντιφασιστικού κινήματος στην Ελλάδα» βασικά αναφέρθηκε στα πρώτα βήματα του αντιφασιστικού κινήματος και το πώς έφτασε, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, σε μια έκρηξη που εξανάγκασε την κυβέρνηση Σαμαρά να φυλακίσει την ηγεσία της Χρυσής Αυγής αλλά και να καταδικαστούν σε ισόβια οι φασίστες δολοφόνοι του Πακιστανού Λουκμάν. 

Επίσης αναφέρθηκε στην αύξηση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής σαν αποτέλεσμα της στήριξης και ενίσχυσής της μέσα από τη ρατσιστική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας όλο το προηγούμενο διάστημα, τη χρηματοδότηση της από μέρος του ελληνικού κεφαλαίου και τη προβολή της από τα συστημικά ΜΜΕ.

Επίσης ανάφερε τη μεγάλη δουλειά που έγινε ανάμεσα στους μετανάστες, με ειδική αναφορά στη Πακιστανική Κοινότητα, μετατρέποντάς τους από τους αδύνατους στόχους των φασιστών στη σιδερένια γροθιά του κινήματος ενάντια στα τάγματα εφόδου της ΧΑ.

Ο Αρης Χατζηστεφάνου στην ομιλία του με τίτλο «η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη» με αναφορά στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών αλλά και τις εξελίξεις στην Ουκρανία, υπογράμμισε ότι τα μνημόνια και η πολιτική, της λιτότητας που ακολουθείται σήμερα από τις κυβερνήσεις, μαζί με τη ρατσιστική πολιτική αποτελούν το υπόστρωμα για το δυνάμωμα των φασιστών. 

Επίσης αναφέρθηκε στη στενή σχέση του φασιστικού κινήματος με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που προβάλουν τους ναζί σαν μια πολιτική επιλογή απέναντι στους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς, που καταρρέουν σε περιόδους κρίσης του συστήματος. 

Καταληκτικά, δήλωσε τη διαφωνία του να απαιτείται από το κράτος να θέσει εκτός νόμου τις ναζιστικές οργανώσεις και τόνισε ότι οι φασίστες μπορούν να τσακιστούν μόνο στους δρόμους από ένα δυνατό αντιφασιστικό κίνημα.

Η συζήτηση ήταν ζωντανή με εκπληκτικά μεγάλη συμμετοχή. Η πλειοψηφία των παρεμβάσεων εξέφραζε είτε κριτική, είτε θυμό ή απαισιοδοξία για την έλλειψη αντιφασιστικού κινήματος στην Κύπρο. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι υπήρξε από όλους τους ομιλητές η αναγνώριση της φασιστικής απειλής στην Κύπρο και έστω, μέσα από αρνητικό τρόπο, εκφράστηκε η ανάγκη να υπάρξει μια ενωτική και μαζική απάντηση στο νεοναζιστικό ΕΛΑΜ.

Τη συζήτηση παρακολούθησαν περίπου 150 άτομα, από σχεδόν όλο το φάσμα της αριστεράς στην Κύπρο, από το ΑΚΕΛ, το συνδικάτο της ΠΕΟ, τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς μέχρι το χώρο της αναρχίας/αυτονομίας. Συμμετείχε επίσης ο πρόεδρος της ΝΕΔΗΚ, της οργάνωσης Νεολαίας του κεντροδεξιού ΔΗΚΟ, αλλά και ανένταχτοι.

Το επόμενο ραντεβού έχει στόχο τη συγκρότηση ενός μετώπου με στόχο να συμβάλει στο κτίσιμο αντιφασιστικού κινήματος στην Κύπρο.

Μυριάνθη Λοΐζου

Πηγή

Εκδήλωση την τετάρτη στην Λευκωσία: Πώς αντιμετωπίζεται η φασιστική απειλή

Στην Κύπρο οι αντιφασίστες οργανώνονται και συνεχίζουν τη μάχη. Μετά την πολύ πετυχημένη εκδήλωση της νεοσύστατης Πρωτοβουλίας Ενάντια Στη Φασιστική Απειλή- Κύπρου τον προηγούμενο μήνα, όπου περίπου 150 άτομα παρακολούθησαν την προβολή του ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΑΕ, την Τετάρτη 4 Ιούνη οργανώνεται ανοιχτή συζήτηση.

Η Πρωτοβουλία οργάνωσε προεκλογικά καμπάνιες ενάντια στο δυνάμωμα του ΕΛΑΜ, του αντίστοιχου νεοναζιστικού μορφώματος. Στην προκήρυξή τους αναφέρουν τις επιθέσεις που έχουν οργανώσει οι φασίστες από το 2010 σε μετανάστες και Κύπριους αλλά και σε Κούρδους πρόσφυγες και σε Τουρκοκύπριους πρόσφατα.

“Ο αρχηγός του ΕΛΑΜ, Χρίστος Χρίστου, ήταν ένας από τους υπαρχηγούς του υπόδικου σήμερα φύρερ της Χρυσής Αυγής, Νίκου Μιχαλολιάκου. Το ΕΛΑΜ συνδέεται και με άλλες νεοφασιστικές οργανώσεις, όπως με τους Ισπανούς νεοφασίστες της Falange, με τους Γερμανούς νεοναζιστές του NPD και, τελευταία, με την ουκρανική φασιστική συμμορία Svoboda”, αναφέρει. 

“Κάθε ψήφος στο νεοναζιστικό ΕΛΑΜ αποτελεί δυνάμωμα της φασιστικής απειλής και τρομοκρατίας ενάντια στους μετανάστες, πολιτικούς πρόσφυγες, Τουρκοκυπρίους, συνδικαλιστές, εργαζόμενους αλλά και σε κάθε δημοκράτη. Καμιά ψήφος στους ΕΛΑΜίτες φασίστες, σ’ αυτούς που θέλουν να μας στερήσουν όλα τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά μας δικαιώματα. Ποτέ ξανά Φασιστική βαρβαρότητα.” Στις Ευρωεκλογές οι φασίστες της Κύπρου κατέγραψαν 6.957 ψήφους και ποσοστό 2.69%.

Στις 4 Ιούνη, η ανοιχτή συζήτηση έχει θέμα: πώς αντιμετωπίζεται η φασιστική απειλή. Ομιλητές θα είναι ο Άρης Χατζηστεφάνου, δημιουργός της αντικαπιταλιστικής τριλογίας Debtocracy, Catastroika και ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΑΕ, και ο Πέτρος Κωνσταντίνου, συντονιστής της ΚΕΕΡΦΑ και δημοτικός σύμβουλος με την “Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας”. Οι δύο ομιλητές θα αναλύσουν την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και την εμπειρία του αντιφασιστικού κινήματος στην Ελλάδα, αντίστοιχα.

Η συνέχεια θα δοθεί μέσα από ανοιχτές πρωτοβουλίες και δράσεις στην προσπάθεια να μην επιτραπεί η εθνικιστική ρητορεία που θρέφει το φασισμό.

Πηγή

Οι Πολιτικές τάσεις που αναδείχθηκαν στις ευρωεκλογές

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών της 25ης Μάη 2014 στην Ε.Ε. - Οι Πολιτικές τάσεις που αποτυπώθηκαν

1.   Το μέγεθος της αποχής αποκτά ποιοτικά πολιτικά χαρακτηριστικά.

Σε 21 από τις 28 χώρες η αποχή κυμαίνεται από 51%-80%. Η αποχή αυτή επιβεβαιώνει, εκτός των άλλων, τη πολιτική φθορά αυτής καθ αυτής της ΕΕ που εκδηλώνεται με την αποστροφή και την αδιαφορία. Η συμμετοχή είναι κάτω του 50% σε 21 από τις 28 χώρες της ΕΕ ανάμεσα τους Γερμανία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Ισπανία.

Το φαινόμενο εμφανίζεται με ιδιαίτερη ένταση στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Εκεί η  Αποχή διαμορφώθηκε: Σλοβακία (87%!!!!), Τσεχία (81,5%), Σλοβενία 79,04%, Πολωνία 77,3%, Κροατία 74,9%, Ουγγαρία 71,08%, Λετονία 69,6%, Ρουμανία (67,84%)!

Στο Λουξεμβούργο και το Βέλγιο παρατηρείται μεγάλη συμμετοχή (στο τελευταίο γίνονταν και βουλευτικές και τοπικές εκλογές), με την αποχή μόλις 10%.

2. Σε μεγάλες καπιταλιστικές χώρες (Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία) εμφανίζονται δεξιά, ξενοφοβικά, αστικά κόμματα (τα λεγόμενα ευρωσκεπτικιστικά) που προβάλλουν πολιτικές θέσεις ενάντια στην τρέχουσα πολιτική και τις κυρίραχες πολιτικές δυνάμεις της Ε.Ε. από δεξιά και αναζητούν ευρύτερες καπιταλιστικές συμμαχίες – ολοκληρώσεις με ενίσχυση του ρόλου του κράτους-έθνους. Τα κόμματα αυτά φαίνεται να ενισχύονται από μερίδες του κεφαλαίου (π.χ. το UKIP στη Βρετανία χρηματοδοτείται από τη «Pillbox 38 Ltd», φίρμα ηλεκτρονικού τσιγάρου την «Heartland Institute», που χρηματοδοτείται από πετρελαϊκές πολυεθνικές («ExxonMobil»).

Στη Βρετανία, το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) του Φάραντζ, ήρθε πρώτο με ποσοστό 27,5% (σημαντική αύξηση σε σχέση με το 16,09% στις ευρωεκλογές του 2009 και το 3% των εθνικών εκλογών του 2010). Το UKIP ανεβάζει τους τόνους για την «ανάγκη εξόδου της Βρετανίας από το ευρώ και την ΕΕ» (Brexit) και προβάλλει την ιδέας της «Κοινοπολιτείας» (δηλαδή της ενίσχυσης των δεσμών με πρώην αποικίες της Βρετανίας) ως συμφερότερη συμμαχία για το βρετανικό κεφάλαιο, με μια χαλαρή σχέση με την ΕΕ. 

Αντίστοιχα, στη Γερμανία το κόμμα AfD, με 7% και εκλογή 7 ευρωβουλευτών, κόμμα επιχειρηματιών και αστικών κύκλων με σύνθημα την επάνοδο του μάρκου για νόμισμα και την εναντίωση στην Ε.Ε. για να μην πληρώνουν οι Γερμανοί τα «σπασμένα» των άλλων οικονομιών, κυρίως του νότου. Στην Ιταλία το «Κίνημα 5 αστέρων» του Μπέπε Γκρίλο με 21,13%, ήρθε 2ο κόμμα.

Στη Γαλλία το «Εθνικό Μέτωπο» της Λεπέν, πρώτο κόμμα με 24,95%, προβάλλει από εθνικιστικές θέσεις το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ και προκρίνει μια πιο χαλαρή σχέση σε αυτό που ονομάζει «Ευρώπη των κρατών εθνών», με ταυτόχρονα ξενοφοβικά, αντιμεταναστευτικά και πατριωτικά πολιτικά συνθήματα.

Η ακροδεξιά ενισχύεται επίσης σε αρκετές ακόμα χώρες: στην Ολλανδία, το ακροδεξιό - αντιμεταναστευτικό Κόμμα για την Ελευθερία (PVV) πήρε 12,2%. Στην Αυστρία, το εθνικιστικό ακροδεξιό Κόμμα των Ελευθέρων ανεβαίνει στο 19,5% από 12,7%, ενώ στην Ιταλία, η ακροδεξιά ξενοφοβική «Λέγκα του Βορρά» με 6,2%. Στη Φινλανδία, οι "Αληθινοί Φινλανδοί" 13,2%, αυξάνοντας τη δύναμή τους κατά 3,4 μονάδες σε σύγκριση με τις εκλογές του 2009.

Τα κόμματα αυτά δεν είναι αμιγώς νεοφασιστικά ή νεοναζιστικά. Είναι ακροδεξιά κόμματα που περικλείουν κοινωνικές δυνάμεις του «ακροδεξιού ριζοσπαστισμού» αλλά και νεοναζί -όπου οι τελευταίοι δεν εμφανίζονται αυτοτελώς.

Καθαρά νεοναζί ή νεοφασιστικά κόμματα εμφανίζονται με μικρά ποσοστά: Στη Γερμανία το ναζιστικό NPD πήρε 1% και εκλέγει ευρωβουλευτή, Στην Αγγλία το «Εθνικό Μέτωπο» παίρνει 1,14%. Ειδικό φαινόμενο εμφανίζεται στην Ουγγαρία όπου το νεοναζιστικό κόμμα Jobbik με 14.88%, είναι δεύτερο κόμμα και στην Ελλάδα όπου υπάρχουν 4 ακροδεξιά κόμματα με ενσωματωμένα νεοναζί χαρακτηριστικά και τη "Χρυσή Αυγή" στο 9,3%.

3. Σχεδόν σε όλες τις χώρες, εμφανίζονται διάφοροι καινούριοι πολιτικοί σχηματισμοί ("ποτάμια", "θεματικά κόμματα", κόμματα προσωπικοτήτων, κ.α.). Η εμφάνιση αυτών των σχηματισμών δεν εντάσσεται κυρίως στο σχεδιασμό μιας «παντοδύναμης αστικής τάξης» η οποία σχεδιάζει και ελέγχει τα πάντα. Είναι έκφραση της αδυναμίας της λόγω της κρίσης και της ύφεσης που τη συνοδεύει, η οποία θρυμματίζει το προηγούμενο κομματικό σύστημα. Από τη στιγμή όμως της εμφάνισης τους γίνεται προσπάθεια από τα αστικά επιτελεία για την ένταξη τους στο γενικότερο σχεδιασμό τους.

4. Τα κόμματα αριστερής αναφοράς και η επίσημη ρεφορμιστική αριστερά: στη νότια Ευρώπη, με εξαίρεση την Ιταλία (όπου η «λίστα Τσίπρα» πήρε μόλις 4% και με δυσκολία εξέλεξε ευρωβουλευτές, ενώ δεν υπήρξε άλλη αριστερή καταγραφή στις εκλογές), εμφανίζονται πιο ισχυρά από ότι στο Βορρά και την Κεντρική Ευρώπη. 

Στην Ισπανία, δίπλα στην "Ενωμένη Αριστερά" (ανήκει στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς-ΚΕΑ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ), που λαμβάνει 9,9%, συμμετείχε και το νέο κόμμα «Podemos», φιλο-ΕΕ κόμμα προερχόμενο από το κίνημα των αγανακτισμένων, που πήρε 7,93%. Το κόμμα αυτό δήλωσε ότι τελικά θα ενταχθεί στην ευρωομάδα της Αρισεράς παρ΄ όλο του ότι δεν δηλώνει αριστερό, και ότι θα στηρίξει τον Α. Τσίπρα για πρόεδρο της Κομισιόν. 

Στην Πορτογαλία, η Ενωτική Δημοκρατική Συμμαχία, δηλαδή η συμμαχία Πορτογαλικού ΚΚ – Πράσινων πήρε 12,69%, ενώ το «Μπλοκο της Αριστεράς» 4,5%. Στην Κύπρο το ΑΚΕΛ 26,87% με πτώση 25% της δύναμης του (λόγω της κυβερνητικής διαχείρισης), και βέβαια στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα με 26,5% και το ΚΚΕ με 6,11%.

Αδύναμα έως ανύπαρκτα εμφανίζονται τα αριστερά κόμματα στις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες, με εξαίρεση την Τσεχία, όπου το Κομμουνιστικό Κόμμα Τσεχίας-Μοραβίας (KSCM) συγκεντρώνει 10,98%. Στην Πολωνία κάποια αριστερίζοντα κόμματα συγκεντρώνουν γύρω στο 3%. Σε Σλοβενία, Σλοβακία, Κροατία, Λετονία, Λιθουανία και Εσθονία οι καταγραφές ακόμα και της επίσημης αριστεράς είναι από μηδενικές έως εξαιρετικά ασθενικές.

Η επίσημη αριστερά δεν δείχνει αξιόλογη μεταβολή στις χώρες του πυρήνα της Ε.Ε., στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες. Έτσι:

Στη Γερμανία, το Die Linke (ανήκει στο ΚΕΑ) εμφανίζεται με ένα ποσοστό 7,4% (μικρή πτώση), ενώ το Κ.Κ. Γερμανίας (DKP) 0,1% και το MLPD επίσης 0,1%. Στη Γαλλία, το Μέτωπο της Αριστεράς (συνεργασία Κ.Κ.Γαλλίας με το Κόμμα της Αριστεράς - Μελανσόν και άλλους) συγκεντρώνει το 6,3% (σημειώνοντας πτώση). Στην Ολλανδία το «Σοσιαλιστικό Κόμμα» (ανήκει στο ΚΕΑ) παίρνει 9,65%, ενώ στο Βέλγιο το «Κόμμα Εργατών» (PDVA) (συμμετέχει στην πρωτοβουλία των Κομμουνιστικών Κομμάτων μαζί με το ΚΚΕ) 1,47% και η Λίγκα Κομμουνιστών (PTB-GO!) 2,02%. Στην Ιρλανδία το Σιν Φέιν πήρε 17%. 

Στις πιο μικρές χώρες του Βορρά και της Κεντρικής Ευρώπης: Στη Δανία το "Κίνημα κατά της Ε.Ε." πήρε 8%, στο Λουξεμβούργο το "Κόμμα της Αριστεράς" 5,7%, ενώ στην Αυστρία η συμμαχική λίστα "Άλλη Ευρώπη" (κοινή κάθοδος Κ.Κ. Αυστρίας, Κόμμα Πειρατών και μικρές αριστερές ομάδες) 2,1%.

Τα κόμματα αυτά ανήκουν κυρίως στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ), και κάποια στην «πρωτοβουλία» των ευρωπαϊκών ΚΚ και εργατικών κομμάτων, τη συσπείρωση στην οποία συμμετέχει και το ΚΚΕ στην Ευρώπη.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει ασθενική και πολύ αδύνατη καταγραφή και επίδοση: Στη Γαλλία η «Εργατική Πάλη» (Λαγκιγιέ) στο 1% και το NPA στο 0,3%. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο 0,72%, ενώ σε Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία δεν κατέβηκαν αυτοτελώς ψηφοδέλτια της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς.

5.   Σε όλες ανεξαίρετα τις χώρες τα κυβερνώντα κόμματα υφίστανται μεγάλη φθορά ως αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής που προωθούν.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, η εικόνα κατανομής των εδρών στις ευρωομάδες της Ευρωβουλής, που βοηθά στην εξαγωγή συμπερασμάτων και τις πολιτικές τάσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ήταν η εξής:

Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (CDU της Μέρκελ, ΝΔ, κλπ) παραμένει πρώτη πολιτική δύναμη με ποσοστό 28,23% και 212 έδρες έναντι 274 το 2009. Η πρωτιά δηλαδή του ΕΛΚ συνοδεύεται από μείωση της δύναμης του και διαρροές προς ευρωσκεπτικιστές και ακροδεξιούς νεοκλεγέντες και ανεξάρτητους.

Οι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες (σοσιαλδημοκρατία, γερμανικό SPD, ΠΑΣΟΚ, Ελιά, κλπ) αποσπούν 24,77% και 186 έδρες έναντι 196 στις προηγούμενες ευρωεκλογές.

Η Συμμαχία Φιλελεύθερων και Δημοκρατών στην Ευρώπη (ALDE) συγκεντρώνει ποσοστό 9,32% και 70 έδρες (έναντι 83 το 2009)

Οι Πράσινοι/Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία συγκεντρώνει ποσοστό 7,32% και 55 έδρες (έναντι 57 το 2009)

Η Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά/Βόρεια Πράσινη Αριστερά (συμμετέχουν τα κόμματα του ΚΕΑ μαζί με τα ΚΚ και άλλα αριστερά κόμματα. Έχουν ενιαία ομάδα, για τυπικούς και θεσμικούς λόγους κανονισμού ευρωβουλής) συγκεντρώνει 5,73% και 43 έδρες (ενώ με την ένταξη του "Μπορούμε" – Podemos από την Ισπανία έφτασε τις 50 έδρες)

Οι μη Εγγεγραμμένοι βουλευτές (βουλευτές που δεν συγγενεύουν με καμία πολιτική ομάδα) αποσπούν 38 έδρες (ποσοστό 5,06%). Στο απερχόμενο Ευρωκοινοβούλιο ήταν 33.

Οι Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές συγκεντρώνουν ποσοστό 5,86% και 44 έδρες (έναντι 57 το 2009). (Είναι κομμάτι της δεξιάς, στο αστικό ρεύμα για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση. Τα μεγαλύτερα κόμματα που απαρτίζουν την ομάδα είναι το Συντηρητικό Κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου, τα κόμματα Νόμος και Δικαιοσύνη και Η Πολωνία Έρχεται Πρώτη της Πολωνίας και το Πολιτικό Δημοκρατικό Κόμμα της Τσεχίας. )

Η Ευρώπη Ελευθερίας και Δημοκρατίας (ομάδα εθνικιστών) αποσπά 4,79% και 36 έδρες (έναντι 31 το 2009).

Τους 67 -ποσοστό 8,92%- φτάνουν οι νεοκλεγέντες που δεν ανήκουν σε πολιτική ομάδα του απερχόμενου Κοινοβουλίου. Μεγάλος είναι ο αριθμός των βουλευτών με "ευρωσκεπτικιστική" έως αντίθετη στάση προς την ΕΕ, μεταξύ των οποίων μέλη του βρετανικού UKIP, του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν, του Λαϊκού Κόμματος της Δανίας, του Κόμματος των Ελευθέρων στην Αυστρία, του νεοναζιστικού κόμματος Jobbik της Ουγγαρίας. 

Ήδη γίνονται διεργασίες για την ίδρυση δυο νέων ομάδων στο ευρωκοινοβούλιο: Η πρώτη με ηγετικές δυνάμεις τον Φάρατζ του Βρετανικού UKIP, το Ιταλικό κόμμα του Μπέπε Γκρίλο και άλλους. Η δεύτερη, μια ακροδεξιά-εθνικιστική ομάδα, με ηγετικές δυνάμεις την Λεπέν, τους Ολλανδούς και Αυστριακούς εθνισκιστές-ακροδεξιούς.

Συμπερασματικά οι ευρωεκλογές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, στο φόντο μιας γενικευμένης αποχής που αποτυπώνει τη φθορά της ΕΕ, αποτύπωσαν ως γενικές τάσεις τα εξής: Τα κυρίαρχα μαζικά αστικά κόμματα (παραδοσιακή δεξιά και παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία) παρουσίασαν εμφανή πτώση. Ένα αστικό-δεξιάς κατεύθυνσης ρεύμα «χαλαρής ΕΕ», με αποφασιστικό το ρόλο του εθνικού κράτους και των αστικών τάξεων κάθε χώρας - ο λεγόμενος («ευρωσκεπτικισμός») - εμφανίζει ισχυρή άνοδο. 

Σε πολλές χώρες εμφανίζονται πολλά νέα μικρά κόμματα διάφορων αποχρώσεων, φιλο- Ε.Ε. πάντως και εντός αστικού πολιτικού συστήματος. Τα ακροδεξιά, ρατσιστικά, εθνικιστικά κόμματα ενισχύθηκαν. Εμφανίσθηκαν και αμιγώς νεοναζιστικά κόμματα. Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει πολύ ασθενική καταγραφή. Αδύναμα εμφανίζονται τα αριστερά κόμματα στις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες με εξαίρεση την Ουγγαρία. Τα κόμματα της επίσημης και ρεφορμιστικής αριστερής στη νότια Ευρώπη εμφανίζονται ισχυρά, αδύναμα στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη.

Πηγή

Το αντίο του Subcomandante Μάρκος

Σημείωση:

Ο “υποδιοικητής Μάρκος” ονόμαζε τον εαυτό του “υποδιοικητή”, γιατί έλεγε ότι “διοικητής” είναι μόνο ο λαός

….

Ο επικεφαλής των ανταρτών Ζαπατίστας, στο νότιο Μεξικό , που είναι γνωστός ως «Υποδιοικητής» Μάρκος , ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την ηγεσία της ομάδας. Σε δήλωσή του, είπε ότι δεν μιλά πλέον για λογαριασμό του κινήματος.

Παράλληλα,  πρόσθεσε ότι παραιτείται εξαιτίας εσωτερικών αλλαγών που έχουν λάβει χώρα  κατά την εικοσάχρονη πορεία των Ζαπατίστας, που αγωνίζεται για δικαιώματα των γηγενών πληθυσμών στην πολιτεία Τσιάπας, και αρνήθηκε τις φήμες που τον ήθελαν άρρωστο.

Ο Ραφαέλ Βινθέτε Γκιγέρ, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Υποδιοικητή Μάρκος, αναφέρει στην ιστοσελίδα των Ζαπατίστας: «Δηλώνω ότι ο γνωστός  ως επαναστατικός Υποδιοικητή Μάρκος δεν υπάρχει πια». «Η φωνή τουΖαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης ( EZLN ) δε θα προέρχεται  πλέον από τη φωνή μου», πρόσθεσε.

Εδώ και αρκετό καιρό υπήρξαν φήμες ότι ήταν άρρωστος, αλλά ο ίδιος τις διέψευσε λέγοντας ότι τέτοιου είδους αναφορές είναι αναληθείς.

Απροσδόκητη Εξέλιξη

Η ανακοίνωση του ήρθε μία ημέρα μόλις μέρα από την πρώτη δημόσια εμφάνιση του ύστερα από μήνες απουσίας, όταν ο αινιγματικός αντάρτης, που έχει συνεχώς καλυμμένο το πρόσωπό του, παρευρέθη σε μνημόσυνο ενός άλλου βασικού ηγέτη των Ζαπατίστας στην Τσιάπας.

Κατά τη διάρκεια αυτής της εμφάνισης, που ήταν η πρώτη ύστερα από απουσία μηνών, όπως αναφέρεται σε ρεπορτάζ του BBC στο Μεξικό, δεν υπήρξε κάποιο σημάδι της αναχώρησης του «Υποδιοικητή».

Αντίο για πάντα ή εις το επανιδείν, δεν είχε ποτέ σημασία

Ο Υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας ξεκίνησε το κείμενο της αποχώρησής του λέγοντας ότι, «μπορεί οι παρακάτω λέξεις να δημιουργήσουν στην καρδιά σας την αίσθηση ότι κάτι λείπει, ότι κάτι δεν κολλάει, ότι απουσιάζουν κάποια κομμάτια του παζλ. Ελπίζω, όμως, να κατανοήσετε όσα θα σας πω τώρα έστω και ύστερα από μέρες, μήνες, χρόνια ή δεκαετίες. »

Συνέχισε τον πρόλογό του τονίζοντας ότι, «στην απόφαση που κατέληξα δε με επηρέασαν καθόλου οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες μου από το κίνημα των Ζαπατίστας, για τους οποίους θα είμαι πάντοτε περήφανος. Δε με ανησυχεί η πορεία τους από εδώ και πέρα γιατί γνωρίζω ότι το επίπεδο εξυπνάδας τους είναι πολύ υψηλό. »

«Ο αγώνας μας δε ξεκίνησε το 1994 αλλά είχε ξεκινήσει χρόνια πριν, ως αντίσταση στο θάνατο και στην καταστροφή, στη στέρηση και στη ταπείνωση, στην εκμετάλλευση που δεχόμαστε όλοι από το σύστημα εδώ και αιώνες. Αυτό που ξεκίνησε για μας το 1994 είναι ο πόλεμος των χαμηλών στρωμάτων έναντι των καταπιεστών. Ένας πόλεμος, που γίνεται ανα  την υφήλιο, σε δρόμου, βουνά και πεδιάδες εις το όνομα της ανθρωπότητας και ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό», δήλωσε ο Υποδιοικητής Μάρκος.

«Αυτή η μάχη ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό ήταν και θα είναι δική μας, όπως και όλων όσων ανήκουν στα χαμηλά στρώματα»

Συνεχίζοντας την αποτίμηση του αγώνα υπογράμμισε ότι:

«Ενάντια στον θάνατο, απαιτούμε τη ζωή.
Ενάντια στη σιωπή, απαιτούμε  τα λόγια και το σεβασμό.
Ενάντια στη λήθης, τη μνήμη.
Ενάντια στη ταπείνωση και την περιφρόνηση, την αξιοπρέπεια.
Ενάντια στην καταπίεση, την εξέγερση.
Ενάντια στη σκλαβιά, την ελευθερία.
Ενάντια στην επιβολή, τη δημοκρατία.
Ενάντια στο έγκλημα, τη δικαιοσύνη. »,

Παράλληλα, αναφερόμενος στην απήχηση αλλά και στην πολυπλοκότητα του αγώνα, είπε ότι,  «ο πόλεμος που διεξάγουμε μας έδωσε το προνόμιο να ακουστούμε, από γενναιόδωρα αυτιά και καρδιές που βρίσκονται κοντά ή και μακριά. Υπήρχε άγνοια και αδιαφορία και εξακολουθεί να υπάρχει, όμως καταφέραμε να προσελκύσουμε την προσοχή αρκετών. Στη συνέχεια, έπρεπε να ανταποκριθούμε σε ένα αποφασιστικής σημασίας ερώτημα: «ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;». Ένα ερώτημα ιδιαίτερα δύσκολο καθώς γέννησε μια σειρά από πολλά άλλα σημαντικά ερωτήματα για το πώς θα οργανώσουμε τον αγώνα μας. »

Αναφερόμενος στο δύσκολο έργο των Ζαπατίστας, πρόσθεσε:

«Θα έπρεπε να μετουσιώσουμε την Εξουσία έτσι όπως έκαναν άλλοι, σκύβοντας το κεφάλι, ή να ακούσουμε την καρδιά και την ιστορία μας παραμένοντας αυτόχθονες λαοί, θεματοφύλακες της γης και της μνήμης;»

Και δίνοντας την απάντηση μόνος του, είπε:

«Στην ουσία του, όμως, το δίλημμα μας δεν ήταν ανάμεσα στο να διαπραγματευτούμε ή να πολεμήσουμε, αλλά ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή. Εμείς επιλέξαμε να χτίσουμε ζωή, αλλά στη μέση ενός πολέμου – που δεν ήταν λιγότερο θανατηφόρος.»

«Υπάρχει, όμως, μία αλήθεια και αυτή είναι ότι εδώ είμαστε για πάντα νεκροί, πεθαίνουμε πάλι, αλλά αυτή τη φορά για να ζήσουμε.  Αυτή είναι η πραγματικότητα.»

Σχολιάζοντας την εικόνα που πρόβαλλαν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, είπε:

«Ενάντια στο καθεστωτικό σύστημα, που προσπάθησε με κάθε μέσο να με διαβάλλει και να με αφανίσει, έχω να πω ότι δεν κατάφερε να με αγγίξει ούτε στο ελάχιστο. Γιατί αν και δε το γνωρίζουν, είναι πολύ πιο εύκολο να πεθάνεις από το να ζήσεις. Και εγώ, που δε γνωρίζω από μαζικές μορφές επικοινωνίας και προπαγάνδας, αν μπορούσα να ορίσω το ποιος είναι ο Μάρκος, θα έλεγα ότι είναι ένα σύμπλεγμα ετερόκλητων στοιχείων.» 

Και συνέχισε αναφερόμενος στους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να αποχωρήσει από τους Ζαπατίστας:

«Σαν άτομο δεν είμαι πια απαραίτητος στο Κίνημα, γιατί κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ανήλθε μια νέα γενιά αγωνιστών που δεν έχουν ανάγκη από καμιά ηγεσία ή καθοδήγηση.»

«Το καινούριο στάδιο του ζαπατιστικού αγώνα είναι πλέον έτοιμο», ανέφερε ενώ διαψεύδοντας τις φήμες περί αρρώστιας δήλωσε ότι, «η αποχώρησή μου δεν ακολουθεί τη λογική των καπιταλιστικών συστημάτων οργάνωσης και δεν οφείλεται ούτε σε ασθένεια, ούτε σε εσωτερικές διαφωνίες αλλά συμβαίνει φυσικά, σύμφωνα τις αλλαγές του EZLN.  Ούτε άρρωστος είμαι ούτε έχω πεθάνει αν και με έχουν σκοτώσει χιλιάδες φορές. Είμαι ακόμα εδώ, όμως, και αν ενθαρρύναμε με την ομάδα τέτοιες φήμες ήταν για το γενικότερο καλό της.»

Στη συνέχεια, απευθυνόμενος στο κοινό τόνισε ότι, «είναι πεποίθησή μας ότι στον αγώνα μας δε χρειαζόμαστε κανένα ηγέτη, μεσσία ή σωτήρα. Χρειαζόμαστε αξιοπρέπεια και πολλή οργάνωση. 

Παρ’όλα όσα λένε τα συστημικά μέσα προπαγάνδας, ο μεξικανικός λαός δεν έχει να επιλέξει ανάμεσα στον Γκορτάρι ή τον Νιέτο, τον Ομπάμα ή τον Πούτιν. Όσοι από εσάς κοιτάτε μόνο προς τα πάνω μπορείτε να συνεχίσετε να ψάχνετε τον ηγέτη σας και να σεβαστείτε τα αποτελέσματα των εκλογών. Μπορείτε πλέον να συνεχίσετε να ασχολείστε με το Game of Thrones, το Walking Dead, και για το αν το ποδόσφαιρο είναι άθλημα ή επιχείρηση. Αλλά μη ξεχνάτε ότι όλα αυτά σας καθιστούν απλούς θεατές, παθητικούς καταναλωτές».

Τέλος, αποχαιρετώντας το ακροατήριο, είπε:

«Ευχαριστώ τον καθένα από σας. Σας ευχαριστώ για τη διακριτικότητα σας αν και αμφιβάλλω αν πλέον μπορώ να εμπιστευθώ κανένα. Έχοντας πει όλα αυτά, δηλώνω, ότι η φωνή μου δεν εκφράζει πλέον τη φωνή Ζαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης. Αντίο για πάντα… ή εις το επανιδείν. Όποιος κατάλαβε θα γνωρίζει πως αυτό δεν είχε ποτέ σημασία.»

Πηγή

Η θέση μας για τις ευρωεκλογές

Σήμερα Κυριακή 25 Μαίου η Κύπρος καλείται να ψηφίσει εκπροσώπους για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.  Δεδομένων των κεκτημένων αντιλήψεων της ομάδας ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ  για όσον αφορά την Ευρωπαική Ένωση οφείλουμε να πάρουμε μια θέση για τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς που συμμετέχουν στις εκλογές. Χωρίς να έχουμε κοινοβουλευτικές αυταπάτες αλλά ταυτόχρονα προσπαθώντας να είμαστε παρόντες και στη μάχη των εκλογών, αναφέρουμε βασικές μας θέσεις και γιατί στηρίζουμε κριτικά χωρίς να ταυτιζόμαστε ή να είμαστε μέρος τους, σχηματισμούς οι οποίοι καλύπτουν έστω και στο μίνιμουμ τα πιο κάτω:

Κυπριακό: Παλεύουμε για ενιαίο ταξικό δικοινοτικό κίνημα το οποίο θα θέσει τους όρους για την αποχώρηση όλων των στρατευμάτων από την Κύπρο και την επανένωση - απελευθέρωση του νησιού. Τα συμφέροντα του κυπριακού λαού πρέπει να αυτονομηθούν από τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και τους τυχοδιωκτισμούς των αστικών τάξεων σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία. Για να παλέψουμε μαζί ενάντια στον εθνικισμό, μακριά από μητέρες-πατρίδες για να βρούμε ξανά όσα μας ενώνουν, αφήνοντας πίσω όσα πλαστά μας χωρίζουν.

Οικονομία:  *ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΤΩΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΟΠΩΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΥΔΡΕΥΣΗ  ΜΕ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ

                       *ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ

                       *. ΚΑΜΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ. ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ-ΛΑΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΑ

                        * ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

                        * Για την υλοποίηση των πιο πάνω θεωρούμε απαραίτητη την
                                                ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΕ

Πρέπει να ανακοπεί ο ευρωπαϊκός δρόμος» των μνημονίων, της επίθεσης του κεφαλαίου, της φτώχειας και της ανεργίας, της κατάλυσης κάθε έννοιας ελευθερίας που ακολουθούν οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις, είτε αυτές που σήμερα βρίσκονται στην εξουσία και εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές, είτε οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης που συμβιβάζονται η υποτάσσονται μ αυτές ή και που τις ακολουθούσαν όταν ήταν προηγουμένως στην εξουσία. 

Νέα πολιτικά πολιτικά μορφώματα όπως η συμμαχία πολιτών και άλλα, δεν αποτελούν παρά εναλλακτικές καθεστωτικές λύσεις, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την λαική δυσαρέσκεια για να την ενσωματώσουν τελικά στην υπηρεσία της κυρίαρχης πολιτικής με άλλους διαχειριστές.

ΜΑΥΡΙΖΟΥΜΕ

Τον ΔΗΣΥ και την δεξιά κυβέρνηση που πιστά υπηρετεί την ΕΕ και το ΔΝΤ, τους τραπεζίτες και το κεφάλαιο. Παλεύουμε για την ανατροπή τους, να μη μπορέσουν να εφαρμόσουν άλλο το μνημόνιο που υπέγραψαν, που βάζει στο στόχαστρο όλα τα εργατικά και λαικά δικαιώματα.

Την νεοναζιστική συμμορία του ΕΛΑΜ, τους επίδοξους δολοφόνους αριστερών και μεταναστών, τους μαχαιροβγάλτες και τραμπούκους του συστήματος που προστατεύουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και στρέφονται ενάντια σε κάθε προσπάθεια αντίστασης και ενότητας των εργαζομένων.

Αγωνιζόμαστε για να συντρίψουμε πολιτικά αυτούς που συνεχώς περηφανεύονται ότι είναι η χρυσή αυγή της Κύπρου, που στην Ελλάδα δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα και τον Λουκμάν.

Άλλες καθεστωτικές και συστημικές δυνάμεις, κόμματα εξουσίας όπως ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, επίδοξοι διαχειριστές ή υπηρέτες της όπως συμμαχία πολιτών, μήνυμα ελπίδας και άλλοι τυχοδιώκτες.

ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ για το ΑΚΕΛ, που σαν κυβέρνηση προώθησε το μνημόνιο, υπερψήφισε όλα τα σχετικά νομοσχέδια, εφάρμοσε πολιτική λιτότητας και περικοπών, προχώρησε ακόμα και σε ποινικοποίηση εργατικών αγώνων, και σήμερα σαν αντιπολίτευση απλά υποτάσσεται στην κυρίαρχη πολιτική χωρίς να προβάλει καμιά αντίσταση, αρκούμενο σε συνθηματολογικές διακυρήξεις χωρίς καμιά ουσία.

Για μας αποτελεί επιτακτική ανάγκη η μετωπική συμπόρευση δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που να παλεύουν για ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και της κυβέρνησης που την εφαρμόζει, καθώς και για την έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Για μια επαναστατική αριστερά που να αντιμάχεται τον ιμπεριαλισμό και να βάζει την σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική της εξουσίας των εργαζομένων. 

Αν αυτό προχωρούσε στην πράξη θα μπορούσε να υπάρχει και κάθοδος στις εκλογές με σαφή αντιΕΕ προσανατολισμό και ανατρεπτικό πρόγραμμα πάλης. Από την στιγμή όμως που δεν έγινε κατορθωτό, επιλέξαμε να υποστηρίξουμε κριτικά 2 συνδυασμούς που βρίσκουμε να έχουμε κάποιους στόχους και αιτήματα. Την Δικοινοτική Ριζοσπαστική Αριστερή Συνεργασία (ΔΡΑΣυ-EYLEM) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα Κύπρου ( Τουρκοκύπριοι Κομμουνιστές)

Η ΔΡΑΣυ-EYLEM είναι ο πρώτος δικοινοτικός εκλογικός συνδυασμός στην Κυπριακή ιστορία. 

Παρόλο που αυτοπροσδιορίζεται σαν σχήμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, αποτελείται από ετερόκλητα μέχρι και αντικρουόμενα πολιτικά ρεύματα.Μπορεί να συμμετέχουν σ αυτό και αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όμως είναι ιδιαίτερα αρνητικό ότι συνυπάρχουν ακόμα και σοσιαλδημοκρατικά στοιχεία, που αποδέχονται τις δομές και μέρος των κυρίαρχων πολιτικών της ΕΕ. 

Αυτό αποτυπώνεται και στη (απαράδεκτη για μας) θέση τους, για παραμονή στην ευρωζώνη ( σημειώνοντας ότι δεν πρόκειται να ανεχτούν πολιτικές λιτότητας στο όνομα του ευρώ). Αντιγράφουμε από το πρόγραμμα τους: Δεν επιθυμούμε την έξοδο από την ευρωζώνη. Ωστόσο, δεν ανεχόμαστε την αποδόμηση του κράτους πρόνοιας και των κοινωνικών κεκτημένων στο όνομα του ευρώ. Αρνούμαστε να δεχθούμε τους εκβιασμούς της κυβέρνησης και της τρόικας, αρνούμαστε να δεχθούμε ανθρωποθυσίες για χάρη της παραμονής μας στην ευρωζώνη.

Μιλούν για την αναγκαιότητα αντίστασης στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό που αποδομεί το κράτος πρόνοιας και τις κοινωνίες της Ευρώπης. Γενικά απουσιάζει το αντικαπιταλιστικό και επαναστατικό πρόταγμα, εκτός από μια αναφορά σε μια πρόταση ότι έχουν σαν τελικό στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.  

Στο κυπριακό, προτείνουν την δημιουργία δικοινοτικού κινήματος για την επανένωση της Κύπρου στη βάση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας που θα εξασφαλίζει την πολιτική ισότητα, όπως ορίζεται από τα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ, αναφέρουν. Σημαντικό το εξής όπως περιγράφουν στο πρόγραμμα τους: Η ΤΚ κοινότητα μας έδειξε, από το 2000 και μετά, ότι μπορεί να απεργεί και να διεκδικεί στο δρόμο δυναμικά παρά τις αντιξοότητες. Παρόμοιο κίνημα επιθυμούμε να δημιουργήσουμε και μέσα στην Ελληνοκυπριακή κοινότητα. Ένα δικοινοτικό κίνημα που κρίνει τα πράγματα με γνώμονα το λαϊκό συμφέρον που δεν υποτάσσεται στις “εθνικές ομοφωνίες” των τοπικών πολιτικών κατεστημένων, των “εθνικών κέντρων” ή τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων.

Υποστηρίζουν την αποστρατικοποίηση της Κύπρου και εναντιώνονται στην ένταξη στον συνεταιρισμό για την ειρήνη (στρατιωτικός σχηματισμός της ΕΕ και άλλων χωρών που λειτουργεί ως προθάλαμος του ΝΑΤΟ) αλλά και στο ίδιο το ΝΑΤΟ. Τάσσονται υπέρ της ριζικής μείωσης της στρατιωτικής θητείας.

Για το φυσικό αέριο προτείνουν την διαχείριση του από κρατική εταιρία με διαφανείς διαδικασίες και κοινωνικό έλεγχο. Αναφέρουν ότι επιβάλλεται πολύ αυστηρός, οικολογικός έλεγχος των διαδικασιών εξόρυξης και διανομής του. Παράλληλα πρέπει να δοθεί έμφαση στην ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ιδιαίτερα στην ηλιακή και αιολική ενέργεια.

Σε ότι αφορά την κρίση και τα μνημόνια, (αφού σημειώνουν ότι και στην Τ/Κ κοινότητα παρόλο που δεν υπάρχει μνημόνιο, κυριαρχεί μια πολιτική λιτότητας που επιβάλει η Τουρκία) καλούν τους Κύπριους εργαζόμενους να συνασπιστούν σε ένα μέτωπο δυναμικής κοινωνικής αντίστασης, το οποίο θα ανατρέψει τις πολιτικές λιτότητας και στις δύο πλευρές και θα διεκδικήσει αποκατάσταση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, της δημόσιας υγείας και παιδείας. Είναι ξεκάθαρα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.

Βασικά μέτρα που προτείνουν είναι: Φορολογική μεταρρύθμιση έτσι που να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα από το κεφάλαιο και τον πλούτο. Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος με κοινωνικό έλεγχο. Δημιουργία μιας ιδιωτικής “κακής τράπεζας”, ακριβέστερα ενός οργανισμού, στον οποίο να μεταφερθούν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των μεγαλοεργολάβων και άλλων μεγάλων οφειλετών και να αντιστοιχηθούν με τις κουρεμένες καταθέσεις οι οποίες θα μετατραπούν σε μετοχές αυτού του οργανισμού. Δίωξη και απαλλοτρίωση περιουσιών όσων ευθύνονται για την κατάσταση στις τράπεζες και συγκεκριμένα όλων όσοι επωφελήθηκαν από παράτυπα δάνεια και από διαγραφές δανείων, όσων επωφελήθηκα από υπέρογκα μπόνους και παράλογες “μισθοδοσίες”. Αξιοποίηση του ανενεργού πλούτου (περιλαμβανομένης και της μετατροπής μεγάλων τραπεζικών καταθέσεων σε ομόλογα δημοσίου) υπό μορφή υποχρεωτικού δανεισμού στο κράτος. Να καταργηθούν τα προνόμια της εκκλησίας και να επιστραφεί η περιουσία της στον λαό.

Τονίζουν ότι πρέπει να γίνει λογιστικός έλεγχος με διαφανείς διαδικασίες και να διαγραφεί το απεχθές δημόσιο χρέος ( θέση μας όπως προαναφέραμε είναι η άμεση παύση πληρωμών και η διαγραφή όλου του χρέους, εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία).

Ενώ αναφέρουν ότι η επίσημη Ευρώπη εξευτελίζει τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη, την ισότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και ότι ανέχεται και συχνά υποθάλπει το ακροδεξιό παραλήρημα, ισχυρίζονται ότι έτσι υπονομεύεται η ίδια η συγκρότηση της ΕΕ. Έτσι πάνω σ αυτή τη βάση συνεχίζουν λέγοντας ότι τα κοινωνικά κινήματα κατά των μνημονίων, της ανέχειας της κοινωνικής και οικολογικής καταστροφής, του αντιδημοκρατικού αυταρχισμού δεν είναι καθόλου “αντιευρωπαϊκά”. Αντιθέτως αγωνίζονται για μια άλλη Ευρώπη, μιαν Ευρώπη της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας, της οικολογικής συνείδησης και του πολιτισμού ( τα παραθέτουμε όπως ακριβώς καταγράφονται στο πρόγραμμα τους). Δυστυχώς όμως αυτή η θέση καλλιεργεί αυταπάτες ότι η ΕΕ μπορεί να μεταρρυθμιστεί ή να αλλάξει από τα μέσα.

Γενικότερα για τα κοινωνικά κινήματα λένε τα εξής: 

H Δ.Ρ.Α.Συ. συμμερίζεται τις θέσεις που χαρακτηρίζουν όλα τα σύγχρονα αριστερά κινήματα σε

θέματα φασισμού, ρατσισμού ή ξενοφοβίας και στηρίζει με ειλικρίνεια την ισότητα των φύλων,

το σεβασμό στην πολυπολιτισμικότητα των κοινωνιών και όλων των μειονοτήτων, καθώς και την

ελευθερία του σεξουαλικού προσανατολισμού. Ανάλογη προσοχή δίνουμε στο θέμα της οικολογίας και της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, προσανατολισμός αναγκαίος για την επιβίωση του πλανήτη. Διεκδικούμε τη δημιουργία ειδικής Υπηρεσίας Προστασίας και Ελέγχου των Ζώων, οργανωμένη κατά επαρχία με βάση τη σχετική πρόταση της ένωσης φιλοζωικών οργανώσεων «Φωνή για τα Ζώα της Κύπρου». Αυτή η υπηρεσία πρέπει να συμπεριλαμβάνει καταφύγιο ζώων, κτηνιατρικές κλινικές, αστυνομία ζώων, υπηρεσίες φροντίδας ζώων, επιμορφωτικά κέντρα και πάρκα.

...................................................................................................................................................................

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Κύπρου είναι κόμμα στη Τ/Κ κοινότητα που όμως απευθύνεται σε όλο τον Κυπριακό λαό και παλεύει για την δημιουργία δικοινοτικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Βρίσκουν τις ρίζες τους στο Κυπριακό Κομμουνιστικό Κόμμα (1926 - 1941) και καταγγέλουν το ΑΚΕΛ ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα σήμερα, που υπηρετεί την ΕΕ, τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς και το κεφάλαιο και καλούν τους κομμουνιστές στις τάξεις του, να απεγκλωβιστούν από αυτό. 

Παλεύουν για ενιαία ανεξάρτητη Κύπρο με αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και Βρετανικών βάσεων. Τονίζουν πως είναι υπέρ της οργανωμένης πάλης με μπροστάρη την εργατική τάξη και την πρωτοπορία της για το σπάσιμο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Εναντιώνονται στην  ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και σε άλλους στρατιωτικούς σχηματισμούς. Αποστασιοποιούνται από αριστερές δυνάμεις που αναζητούν λύσεις κάτω από την αιγίδα της ΕΕ. Παράλληλα θεωρούν την έξοδο από την ΕΕ ως απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη των αιτημάτων τους. 

Θεωρούν την ΕΕ ως ένα ιμπεριαλιστικό μηχανισμό που βρίσκεται υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ και καταδυναστεύει τους λαούς επιβάλλοντας πολέμους και οικονομικές πολιτικές που φέρνουν φτώχεια, εξαθλίωση και θάνατο. Είναι το μόνο κόμμα στην Κύπρο και ο μόνος εκλογικός συνδυασμός που έχει ξεκάθαρα αντιΕΕ και αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό με επαναστατική προοπτική.

Τονίζουν ότι επιβάλλεται να πολεμηθεί ο φασισμός, ο εθνοτικός διαχωρισμός και ο θρησκευτικός φανατισμός.

Ένα από τα βασικά τους αιτήματα στη οικονομία είναι η κρατικοποίηση των φυσικών πόρων της Κύπρου.

Προβάλλουν την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης για την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού και προτάσσουν την Άμεση Δημοκρατία ως τη καταλληλότερη μορφή λήψης αποφάσεων, με τη αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας και μορφών επικοινωνίας όπως το διαδίκτυο.

Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε με τα παραπάνω όμως πέραν από αυτά, από την άλλη, είναι αρνητικό ότι υποτάσσουν τα πάντα στη υπηρεσία του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, υποβαθμίζοντας ή απαξιώνοντας την δράση και αναγκαιότητα παρέμβασης και συμμετοχής στα κοινωνικά κινήματα σε πολλά ζητήματα. Ακόμα χαρακτηρίζονται από σεκταριστική πολιτική και ιδεολογική περιχαράκωση υπερτονίζοντας την πίστη τους στα παραδοσιακά σταλινικά ρεύματα, αποκλείοντας έτσι συνεργασίες με άλλα ρεύματα της κομμουνιστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Επίσης παρόλο που είναι από τους ιδρυτικούς τους στόχους η δημιουργία δικοινοτικού κόμματος, παρουσιάζουν αδυναμία στη υλοποίηση του και προπαγάνδισης των θέσεων τους στην Ε/Κ κοινότητα. 

Καταλήγουμε ότι παρά τις διαφωνίες μας, τις αδυναμίες και αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν αυτά τα δύο εκλογικά σχήματα, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, τα στηρίζουμε κριτικά με την ελπίδα να δημιουργηθούν οι όροι και προυποθέσεις ώστε να δράσουμε από κοινού και να συμπορευτούμε όλες οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής  αριστεράς για να ανοίξει ο δρόμος για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, για να καταργηθεί η εκμετάλλευση και καταπίεση. 

Ούτε μια ψήφος στο ΕΛΑΜ!

Δημοσιεύουμε την ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Ενάντια στη Φασιστική Απειλή με ευκαιρία τις ευρωεκλογές στις 25/5/2014.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«Ούτε μια ψήφος στο ΕΛΑΜ!»

Μαύρο στους φασίστες του ΕΛΑΜ στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, το επίσημο παράρτημα της εγκληματικής νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή στην Κύπρο.

Οι  ΕΛΑΜίτες, νοσταλγοί του Χίτλερ και θαυμαστές της εγκληματικής ΕΟΚΑ Β’, ξυλοφόρτωσαν και τραυμάτισαν τον Ιούλιο του 2010 νιγηριανό φοιτητή στο κέντρο της Λευκωσίας. 

Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, διέλυσαν βίαια το αντιρατσιστικό Φεστιβάλ «Rainbow» στη Λάρνακα, όπου και μαχαίρωσαν τον τουρκοκύπριο τραγουδιστή Sertunç Akdoğdu. 

Τον ίδιο μήνα επιτέθηκαν και χτύπησαν γυναίκα στην περιοχή του ΑΠΟΕΛ γιατί την πέρασαν για «ξένη». 

Το 2011 επιτέθηκαν και τραυμάτισαν τον λαχειοπώλη Μιχάλη Τσιάκκα στην οδό Λήδρας γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει την ρατσιστική τους προπαγάνδα. 

Το 2013 μερικές δεκάδες φασίστες κουκουλοφόροι επιτέθηκαν με ρόπαλα και βόμβες μολότοφ σε Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες που ήταν συγκεντρωμένοι στο οίκημά τους στη Λεμεσό. 

Το 2013 επιτέθηκαν επίσης με βόμβες μολότοφ στο χώρο διαμονής 15 αιγύπτιων εργατών στο Τραχώνι και πιο πρόσφατα, προσπάθησαν να διαλύσουν δημόσια συγκέντρωση στη Λεμεσό, με κύριο ομιλητή τον τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ.

Ο αρχηγός του ΕΛΑΜ, Χρίστος Χρίστου, ήταν ένας  από τους υπαρχηγούς του υπόδικου σήμερα φύρερ της Χρυσής Αυγής, Νίκου Μιχαλολιάκου. Το ΕΛΑΜ συνδέεται και με άλλες νεοφασιστικές οργανώσεις, όπως με τους  ισπανούς νεοφασίστες της Falange, με τους γερμανούς νεοναζιστές του NPD και, τελευταία, με την ουκρανική φασιστική συμμορία Svoboda.

Δηλητηριάζουν την κοινωνία με τον εθνικισμό, το ρατσισμό και τη ξενοφοβία, οργανώνουν ρατσιστικές διανομές τροφίμων «μόνο για Έλληνες», οργανώνουν παρελάσεις μίσους και τρομοκρατίας σε στρατιωτικούς  σχηματισμούς με  ρόπαλα και πυρσούς ενάντια στους Τουρκοκύπριους και απροστάτευτους μετανάστες.

Ο Χίτλερ ενοχοποίησε τους Εβραίους και κατέληξε στο Ολοκαύτωμα. Σήμερα οι εδώ νεοφασίστες μετατρέπουν τους μετανάστες, τους πολιτικούς πρόσφυγες και τους Τουρκοκύπριους σε αποδιοπομπαίους τράγους για την φτώχεια, την υποβάθμιση της ζωής, την ανεργία, την διάλυση του κράτους Πρόνοιας και της δημόσιας Παιδείας και Υγείας.

Ο φασισμός είναι ένα κοινωνικό καρκίνωμα που τρέφεται από την απόγνωση της ανεργίας, τη μιζέρια και τα κοινωνικά αδιέξοδα που φέρνει σε χιλιάδες εργαζόμενους η οικονομική κρίση με τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας.

Το ΕΛΑΜ δεν είναι άλλο ένα κόμμα ανάμεσα στα άλλα που προσβλέπει απλώς να κερδίσει μια θέση στο κοινοβούλιο στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, αλλά μια νεοναζιστική οργάνωση με παρακρατική δράση που στόχο έχει την κατάλυση της ίδιας της δημοκρατίας.

Κάθε ψήφος στο νεοναζιστικό ΕΛΑΜ αποτελεί δυνάμωμα της φασιστικής απειλής  και τρομοκρατίας ενάντια στους μετανάστες, πολιτικούς πρόσφυγες, Τουρκοκυπρίους, συνδικαλιστές, εργαζόμενους αλλά και σε κάθε δημοκράτη.

Καμιά ψήφος στους ΕΛΑΜίτες φασίστες, σ’ αυτούς που θέλουν να μάς στερήσουν όλα τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά μας δικαιώματα.                            

              

Ποτέ ξανά Φασιστική βαρβαρότητα.