Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Το αντίο του Subcomandante Μάρκος



Σημείωση:

Ο “υποδιοικητής Μάρκος” ονόμαζε τον εαυτό του “υποδιοικητή”, γιατί έλεγε ότι “διοικητής” είναι μόνο ο λαός
….
Ο επικεφαλής των ανταρτών Ζαπατίστας, στο νότιο Μεξικό , που είναι γνωστός ως «Υποδιοικητής» Μάρκος , ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την ηγεσία της ομάδας. Σε δήλωσή του, είπε ότι δεν μιλά πλέον για λογαριασμό του κινήματος.

Παράλληλα,  πρόσθεσε ότι παραιτείται εξαιτίας εσωτερικών αλλαγών που έχουν λάβει χώρα  κατά την εικοσάχρονη πορεία των Ζαπατίστας, που αγωνίζεται για δικαιώματα των γηγενών πληθυσμών στην πολιτεία Τσιάπας, και αρνήθηκε τις φήμες που τον ήθελαν άρρωστο.

Ο Ραφαέλ Βινθέτε Γκιγέρ, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Υποδιοικητή Μάρκος, αναφέρει στην ιστοσελίδα των Ζαπατίστας: «Δηλώνω ότι ο γνωστός  ως επαναστατικός Υποδιοικητή Μάρκος δεν υπάρχει πια»«Η φωνή τουΖαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης ( EZLN ) δε θα προέρχεται  πλέον από τη φωνή μου», πρόσθεσε.

Εδώ και αρκετό καιρό υπήρξαν φήμες ότι ήταν άρρωστος, αλλά ο ίδιος τις διέψευσε λέγοντας ότι τέτοιου είδους αναφορές είναι αναληθείς.

Απροσδόκητη Εξέλιξη

Η ανακοίνωση του ήρθε μία ημέρα μόλις μέρα από την πρώτη δημόσια εμφάνιση του ύστερα από μήνες απουσίας, όταν ο αινιγματικός αντάρτης, που έχει συνεχώς καλυμμένο το πρόσωπό του, παρευρέθη σε μνημόσυνο ενός άλλου βασικού ηγέτη των Ζαπατίστας στην Τσιάπας.

Κατά τη διάρκεια αυτής της εμφάνισης, που ήταν η πρώτη ύστερα από απουσία μηνών, όπως αναφέρεται σε ρεπορτάζ του BBC στο Μεξικό, δεν υπήρξε κάποιο σημάδι της αναχώρησης του «Υποδιοικητή».

Αντίο για πάντα ή εις το επανιδείν, δεν είχε ποτέ σημασία

Ο Υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας ξεκίνησε το κείμενο της αποχώρησής του λέγοντας ότι, «μπορεί οι παρακάτω λέξεις να δημιουργήσουν στην καρδιά σας την αίσθηση ότι κάτι λείπει, ότι κάτι δεν κολλάει, ότι απουσιάζουν κάποια κομμάτια του παζλ. Ελπίζω, όμως, να κατανοήσετε όσα θα σας πω τώρα έστω και ύστερα από μέρες, μήνες, χρόνια ή δεκαετίες. »

Συνέχισε τον πρόλογό του τονίζοντας ότι, «στην απόφαση που κατέληξα δε με επηρέασαν καθόλου οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες μου από το κίνημα των Ζαπατίστας, για τους οποίους θα είμαι πάντοτε περήφανος. Δε με ανησυχεί η πορεία τους από εδώ και πέρα γιατί γνωρίζω ότι το επίπεδο εξυπνάδας τους είναι πολύ υψηλό. »

«Ο αγώνας μας δε ξεκίνησε το 1994 αλλά είχε ξεκινήσει χρόνια πριν, ως αντίσταση στο θάνατο και στην καταστροφή, στη στέρηση και στη ταπείνωση, στην εκμετάλλευση που δεχόμαστε όλοι από το σύστημα εδώ και αιώνες. Αυτό που ξεκίνησε για μας το 1994 είναι ο πόλεμος των χαμηλών στρωμάτων έναντι των καταπιεστών. Ένας πόλεμος, που γίνεται ανα  την υφήλιο, σε δρόμου, βουνά και πεδιάδες εις το όνομα της ανθρωπότητας και ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό», δήλωσε ο Υποδιοικητής Μάρκος.

«Αυτή η μάχη ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό ήταν και θα είναι δική μας, όπως και όλων όσων ανήκουν στα χαμηλά στρώματα»

Συνεχίζοντας την αποτίμηση του αγώνα υπογράμμισε ότι:
«Ενάντια στον θάνατο, απαιτούμε τη ζωή.
Ενάντια στη σιωπή, απαιτούμε  τα λόγια και το σεβασμό.
Ενάντια στη λήθης, τη μνήμη.
Ενάντια στη ταπείνωση και την περιφρόνηση, την αξιοπρέπεια.
Ενάντια στην καταπίεση, την εξέγερση.
Ενάντια στη σκλαβιά, την ελευθερία.
Ενάντια στην επιβολή, τη δημοκρατία.
Ενάντια στο έγκλημα, τη δικαιοσύνη. »,

Παράλληλα, αναφερόμενος στην απήχηση αλλά και στην πολυπλοκότητα του αγώνα, είπε ότι,  «ο πόλεμος που διεξάγουμε μας έδωσε το προνόμιο να ακουστούμε, από γενναιόδωρα αυτιά και καρδιές που βρίσκονται κοντά ή και μακριά. Υπήρχε άγνοια και αδιαφορία και εξακολουθεί να υπάρχει, όμως καταφέραμε να προσελκύσουμε την προσοχή αρκετών. Στη συνέχεια, έπρεπε να ανταποκριθούμε σε ένα αποφασιστικής σημασίας ερώτημα: «ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;». Ένα ερώτημα ιδιαίτερα δύσκολο καθώς γέννησε μια σειρά από πολλά άλλα σημαντικά ερωτήματα για το πώς θα οργανώσουμε τον αγώνα μας. »

Αναφερόμενος στο δύσκολο έργο των Ζαπατίστας, πρόσθεσε:

«Θα έπρεπε να μετουσιώσουμε την Εξουσία έτσι όπως έκαναν άλλοι, σκύβοντας το κεφάλι, ή να ακούσουμε την καρδιά και την ιστορία μας παραμένοντας αυτόχθονες λαοί, θεματοφύλακες της γης και της μνήμης;»

Και δίνοντας την απάντηση μόνος του, είπε:

«Στην ουσία του, όμως, το δίλημμα μας δεν ήταν ανάμεσα στο να διαπραγματευτούμε ή να πολεμήσουμε, αλλά ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή. Εμείς επιλέξαμε να χτίσουμε ζωή, αλλά στη μέση ενός πολέμου – που δεν ήταν λιγότερο θανατηφόρος.»

«Υπάρχει, όμως, μία αλήθεια και αυτή είναι ότι εδώ είμαστε για πάντα νεκροί, πεθαίνουμε πάλι, αλλά αυτή τη φορά για να ζήσουμε.  Αυτή είναι η πραγματικότητα.»

Σχολιάζοντας την εικόνα που πρόβαλλαν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, είπε:

«Ενάντια στο καθεστωτικό σύστημα, που προσπάθησε με κάθε μέσο να με διαβάλλει και να με αφανίσει, έχω να πω ότι δεν κατάφερε να με αγγίξει ούτε στο ελάχιστο. Γιατί αν και δε το γνωρίζουν, είναι πολύ πιο εύκολο να πεθάνεις από το να ζήσεις. Και εγώ, που δε γνωρίζω από μαζικές μορφές επικοινωνίας και προπαγάνδας, αν μπορούσα να ορίσω το ποιος είναι ο Μάρκος, θα έλεγα ότι είναι ένα σύμπλεγμα ετερόκλητων στοιχείων.» 

Και συνέχισε αναφερόμενος στους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να αποχωρήσει από τους Ζαπατίστας:

«Σαν άτομο δεν είμαι πια απαραίτητος στο Κίνημα, γιατί κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ανήλθε μια νέα γενιά αγωνιστών που δεν έχουν ανάγκη από καμιά ηγεσία ή καθοδήγηση.»

«Το καινούριο στάδιο του ζαπατιστικού αγώνα είναι πλέον έτοιμο», ανέφερε ενώ διαψεύδοντας τις φήμες περί αρρώστιας δήλωσε ότι, «η αποχώρησή μου δεν ακολουθεί τη λογική των καπιταλιστικών συστημάτων οργάνωσης και δεν οφείλεται ούτε σε ασθένεια, ούτε σε εσωτερικές διαφωνίες αλλά συμβαίνει φυσικά, σύμφωνα τις αλλαγές του EZLN.  Ούτε άρρωστος είμαι ούτε έχω πεθάνει αν και με έχουν σκοτώσει χιλιάδες φορές. Είμαι ακόμα εδώ, όμως, και αν ενθαρρύναμε με την ομάδα τέτοιες φήμες ήταν για το γενικότερο καλό της.»

Στη συνέχεια, απευθυνόμενος στο κοινό τόνισε ότι, «είναι πεποίθησή μας ότι στον αγώνα μας δε χρειαζόμαστε κανένα ηγέτη, μεσσία ή σωτήρα. Χρειαζόμαστε αξιοπρέπεια και πολλή οργάνωση. 

Παρ’όλα όσα λένε τα συστημικά μέσα προπαγάνδας, ο μεξικανικός λαός δεν έχει να επιλέξει ανάμεσα στον Γκορτάρι ή τον Νιέτο, τον Ομπάμα ή τον Πούτιν. Όσοι από εσάς κοιτάτε μόνο προς τα πάνω μπορείτε να συνεχίσετε να ψάχνετε τον ηγέτη σας και να σεβαστείτε τα αποτελέσματα των εκλογών. Μπορείτε πλέον να συνεχίσετε να ασχολείστε με το Game of Thrones, το Walking Dead, και για το αν το ποδόσφαιρο είναι άθλημα ή επιχείρηση. Αλλά μη ξεχνάτε ότι όλα αυτά σας καθιστούν απλούς θεατές, παθητικούς καταναλωτές».

Τέλος, αποχαιρετώντας το ακροατήριο, είπε:


«Ευχαριστώ τον καθένα από σας. Σας ευχαριστώ για τη διακριτικότητα σας αν και αμφιβάλλω αν πλέον μπορώ να εμπιστευθώ κανένα. Έχοντας πει όλα αυτά, δηλώνω, ότι η φωνή μου δεν εκφράζει πλέον τη φωνή Ζαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης. Αντίο για πάντα… ή εις το επανιδείν. Όποιος κατάλαβε θα γνωρίζει πως αυτό δεν είχε ποτέ σημασία.»

Κυριακή 25 Μαΐου 2014

Η θέση μας για τις ευρωεκλογές


Σήμερα Κυριακή 25 Μαίου η Κύπρος καλείται να ψηφίσει εκπροσώπους για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.  Δεδομένων των κεκτημένων αντιλήψεων της ομάδας ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ  για όσον αφορά την Ευρωπαική Ένωση οφείλουμε να πάρουμε μια θέση για τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς που συμμετέχουν στις εκλογές. Χωρίς να έχουμε κοινοβουλευτικές αυταπάτες αλλά ταυτόχρονα προσπαθώντας να είμαστε παρόντες και στη μάχη των εκλογών, αναφέρουμε βασικές μας θέσεις και γιατί στηρίζουμε κριτικά χωρίς να ταυτιζόμαστε ή να είμαστε μέρος τους, σχηματισμούς οι οποίοι καλύπτουν έστω και στο μίνιμουμ τα πιο κάτω:

Κυπριακό: Παλεύουμε για ενιαίο ταξικό δικοινοτικό κίνημα το οποίο θα θέσει τους όρους για την αποχώρηση όλων των στρατευμάτων από την Κύπρο και την επανένωση - απελευθέρωση του νησιού. Τα συμφέροντα του κυπριακού λαού πρέπει να αυτονομηθούν από τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και τους τυχοδιωκτισμούς των αστικών τάξεων σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία. Για να παλέψουμε μαζί ενάντια στον εθνικισμό, μακριά από μητέρες-πατρίδες για να βρούμε ξανά όσα μας ενώνουν, αφήνοντας πίσω όσα πλαστά μας χωρίζουν.

Οικονομία:  *ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΤΩΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΟΠΩΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΥΔΡΕΥΣΗ  ΜΕ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ
                       *ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ
                       *. ΚΑΜΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ. ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ-ΛΑΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΑ
                        * ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ
                        * Για την υλοποίηση των πιο πάνω θεωρούμε απαραίτητη την
                                                ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΕ


Πρέπει να ανακοπεί ο ευρωπαϊκός δρόμος» των μνημονίων, της επίθεσης του κεφαλαίου, της φτώχειας και της ανεργίας, της κατάλυσης κάθε έννοιας ελευθερίας που ακολουθούν οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις, είτε αυτές που σήμερα βρίσκονται στην εξουσία και εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές, είτε οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης που συμβιβάζονται η υποτάσσονται μ αυτές ή και που τις ακολουθούσαν όταν ήταν προηγουμένως στην εξουσία. 

Νέα πολιτικά πολιτικά μορφώματα όπως η συμμαχία πολιτών και άλλα, δεν αποτελούν παρά εναλλακτικές καθεστωτικές λύσεις, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την λαική δυσαρέσκεια για να την ενσωματώσουν τελικά στην υπηρεσία της κυρίαρχης πολιτικής με άλλους διαχειριστές.

ΜΑΥΡΙΖΟΥΜΕ

Τον ΔΗΣΥ και την δεξιά κυβέρνηση που πιστά υπηρετεί την ΕΕ και το ΔΝΤ, τους τραπεζίτες και το κεφάλαιο. Παλεύουμε για την ανατροπή τους, να μη μπορέσουν να εφαρμόσουν άλλο το μνημόνιο που υπέγραψαν, που βάζει στο στόχαστρο όλα τα εργατικά και λαικά δικαιώματα.

Την νεοναζιστική συμμορία του ΕΛΑΜ, τους επίδοξους δολοφόνους αριστερών και μεταναστών, τους μαχαιροβγάλτες και τραμπούκους του συστήματος που προστατεύουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και στρέφονται ενάντια σε κάθε προσπάθεια αντίστασης και ενότητας των εργαζομένων.
Αγωνιζόμαστε για να συντρίψουμε πολιτικά αυτούς που συνεχώς περηφανεύονται ότι είναι η χρυσή αυγή της Κύπρου, που στην Ελλάδα δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα και τον Λουκμάν.

Άλλες καθεστωτικές και συστημικές δυνάμεις, κόμματα εξουσίας όπως ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, επίδοξοι διαχειριστές ή υπηρέτες της όπως συμμαχία πολιτών, μήνυμα ελπίδας και άλλοι τυχοδιώκτες.

ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ για το ΑΚΕΛ, που σαν κυβέρνηση προώθησε το μνημόνιο, υπερψήφισε όλα τα σχετικά νομοσχέδια, εφάρμοσε πολιτική λιτότητας και περικοπών, προχώρησε ακόμα και σε ποινικοποίηση εργατικών αγώνων, και σήμερα σαν αντιπολίτευση απλά υποτάσσεται στην κυρίαρχη πολιτική χωρίς να προβάλει καμιά αντίσταση, αρκούμενο σε συνθηματολογικές διακυρήξεις χωρίς καμιά ουσία.

Για μας αποτελεί επιτακτική ανάγκη η μετωπική συμπόρευση δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που να παλεύουν για ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και της κυβέρνησης που την εφαρμόζει, καθώς και για την έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Για μια επαναστατική αριστερά που να αντιμάχεται τον ιμπεριαλισμό και να βάζει την σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική της εξουσίας των εργαζομένων. 



Αν αυτό προχωρούσε στην πράξη θα μπορούσε να υπάρχει και κάθοδος στις εκλογές με σαφή αντιΕΕ προσανατολισμό και ανατρεπτικό πρόγραμμα πάλης. Από την στιγμή όμως που δεν έγινε κατορθωτό, επιλέξαμε να υποστηρίξουμε κριτικά 2 συνδυασμούς που βρίσκουμε να έχουμε κάποιους στόχους και αιτήματα. Την Δικοινοτική Ριζοσπαστική Αριστερή Συνεργασία (ΔΡΑΣυ-EYLEM) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα Κύπρου ( Τουρκοκύπριοι Κομμουνιστές)

Η ΔΡΑΣυ-EYLEM είναι ο πρώτος δικοινοτικός εκλογικός συνδυασμός στην Κυπριακή ιστορία. 



Παρόλο που αυτοπροσδιορίζεται σαν σχήμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, αποτελείται από ετερόκλητα μέχρι και αντικρουόμενα πολιτικά ρεύματα.Μπορεί να συμμετέχουν σ αυτό και αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όμως είναι ιδιαίτερα αρνητικό ότι συνυπάρχουν ακόμα και σοσιαλδημοκρατικά στοιχεία, που αποδέχονται τις δομές και μέρος των κυρίαρχων πολιτικών της ΕΕ. 

Αυτό αποτυπώνεται και στη (απαράδεκτη για μας) θέση τους, για παραμονή στην ευρωζώνη ( σημειώνοντας ότι δεν πρόκειται να ανεχτούν πολιτικές λιτότητας στο όνομα του ευρώ). Αντιγράφουμε από το πρόγραμμα τους: Δεν επιθυμούμε την έξοδο από την ευρωζώνη. Ωστόσο, δεν ανεχόμαστε την αποδόμηση του κράτους πρόνοιας και των κοινωνικών κεκτημένων στο όνομα του ευρώ. Αρνούμαστε να δεχθούμε τους εκβιασμούς της κυβέρνησης και της τρόικας, αρνούμαστε να δεχθούμε ανθρωποθυσίες για χάρη της παραμονής μας στην ευρωζώνη.

Μιλούν για την αναγκαιότητα αντίστασης στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό που αποδομεί το κράτος πρόνοιας και τις κοινωνίες της Ευρώπης. Γενικά απουσιάζει το αντικαπιταλιστικό και επαναστατικό πρόταγμα, εκτός από μια αναφορά σε μια πρόταση ότι έχουν σαν τελικό στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.  

Στο κυπριακό, προτείνουν την δημιουργία δικοινοτικού κινήματος για την επανένωση της Κύπρου στη βάση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας που θα εξασφαλίζει την πολιτική ισότητα, όπως ορίζεται από τα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ, αναφέρουν. Σημαντικό το εξής όπως περιγράφουν στο πρόγραμμα τους: Η ΤΚ κοινότητα μας έδειξε, από το 2000 και μετά, ότι μπορεί να απεργεί και να διεκδικεί στο δρόμο δυναμικά παρά τις αντιξοότητες. Παρόμοιο κίνημα επιθυμούμε να δημιουργήσουμε και μέσα στην Ελληνοκυπριακή κοινότητα. Ένα δικοινοτικό κίνημα που κρίνει τα πράγματα με γνώμονα το λαϊκό συμφέρον που δεν υποτάσσεται στις “εθνικές ομοφωνίες” των τοπικών πολιτικών κατεστημένων, των “εθνικών κέντρων” ή τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων.



Υποστηρίζουν την αποστρατικοποίηση της Κύπρου και εναντιώνονται στην ένταξη στον συνεταιρισμό για την ειρήνη (στρατιωτικός σχηματισμός της ΕΕ και άλλων χωρών που λειτουργεί ως προθάλαμος του ΝΑΤΟ) αλλά και στο ίδιο το ΝΑΤΟ. Τάσσονται υπέρ της ριζικής μείωσης της στρατιωτικής θητείας.

Για το φυσικό αέριο προτείνουν την διαχείριση του από κρατική εταιρία με διαφανείς διαδικασίες και κοινωνικό έλεγχο. Αναφέρουν ότι επιβάλλεται πολύ αυστηρός, οικολογικός έλεγχος των διαδικασιών εξόρυξης και διανομής του. Παράλληλα πρέπει να δοθεί έμφαση στην ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ιδιαίτερα στην ηλιακή και αιολική ενέργεια.

Σε ότι αφορά την κρίση και τα μνημόνια, (αφού σημειώνουν ότι και στην Τ/Κ κοινότητα παρόλο που δεν υπάρχει μνημόνιο, κυριαρχεί μια πολιτική λιτότητας που επιβάλει η Τουρκία) καλούν τους Κύπριους εργαζόμενους να συνασπιστούν σε ένα μέτωπο δυναμικής κοινωνικής αντίστασης, το οποίο θα ανατρέψει τις πολιτικές λιτότητας και στις δύο πλευρές και θα διεκδικήσει αποκατάσταση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, της δημόσιας υγείας και παιδείας. Είναι ξεκάθαρα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.



Βασικά μέτρα που προτείνουν είναι: Φορολογική μεταρρύθμιση έτσι που να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα από το κεφάλαιο και τον πλούτο. Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος με κοινωνικό έλεγχο. Δημιουργία μιας ιδιωτικής “κακής τράπεζας”, ακριβέστερα ενός οργανισμού, στον οποίο να μεταφερθούν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των μεγαλοεργολάβων και άλλων μεγάλων οφειλετών και να αντιστοιχηθούν με τις κουρεμένες καταθέσεις οι οποίες θα μετατραπούν σε μετοχές αυτού του οργανισμού. Δίωξη και απαλλοτρίωση περιουσιών όσων ευθύνονται για την κατάσταση στις τράπεζες και συγκεκριμένα όλων όσοι επωφελήθηκαν από παράτυπα δάνεια και από διαγραφές δανείων, όσων επωφελήθηκα από υπέρογκα μπόνους και παράλογες “μισθοδοσίες”. Αξιοποίηση του ανενεργού πλούτου (περιλαμβανομένης και της μετατροπής μεγάλων τραπεζικών καταθέσεων σε ομόλογα δημοσίου) υπό μορφή υποχρεωτικού δανεισμού στο κράτος. Να καταργηθούν τα προνόμια της εκκλησίας και να επιστραφεί η περιουσία της στον λαό.

Τονίζουν ότι πρέπει να γίνει λογιστικός έλεγχος με διαφανείς διαδικασίες και να διαγραφεί το απεχθές δημόσιο χρέος ( θέση μας όπως προαναφέραμε είναι η άμεση παύση πληρωμών και η διαγραφή όλου του χρέους, εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία).

Ενώ αναφέρουν ότι η επίσημη Ευρώπη εξευτελίζει τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη, την ισότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και ότι ανέχεται και συχνά υποθάλπει το ακροδεξιό παραλήρημα, ισχυρίζονται ότι έτσι υπονομεύεται η ίδια η συγκρότηση της ΕΕ. Έτσι πάνω σ αυτή τη βάση συνεχίζουν λέγοντας ότι τα κοινωνικά κινήματα κατά των μνημονίων, της ανέχειας της κοινωνικής και οικολογικής καταστροφής, του αντιδημοκρατικού αυταρχισμού δεν είναι καθόλου “αντιευρωπαϊκά”. Αντιθέτως αγωνίζονται για μια άλλη Ευρώπη, μιαν Ευρώπη της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας, της οικολογικής συνείδησης και του πολιτισμού ( τα παραθέτουμε όπως ακριβώς καταγράφονται στο πρόγραμμα τους). Δυστυχώς όμως αυτή η θέση καλλιεργεί αυταπάτες ότι η ΕΕ μπορεί να μεταρρυθμιστεί ή να αλλάξει από τα μέσα.

Γενικότερα για τα κοινωνικά κινήματα λένε τα εξής: 

H Δ.Ρ.Α.Συ. συμμερίζεται τις θέσεις που χαρακτηρίζουν όλα τα σύγχρονα αριστερά κινήματα σε
θέματα φασισμού, ρατσισμού ή ξενοφοβίας και στηρίζει με ειλικρίνεια την ισότητα των φύλων,
το σεβασμό στην πολυπολιτισμικότητα των κοινωνιών και όλων των μειονοτήτων, καθώς και την
ελευθερία του σεξουαλικού προσανατολισμού. Ανάλογη προσοχή δίνουμε στο θέμα της οικολογίας και της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, προσανατολισμός αναγκαίος για την επιβίωση του πλανήτη. Διεκδικούμε τη δημιουργία ειδικής Υπηρεσίας Προστασίας και Ελέγχου των Ζώων, οργανωμένη κατά επαρχία με βάση τη σχετική πρόταση της ένωσης φιλοζωικών οργανώσεων «Φωνή για τα Ζώα της Κύπρου». Αυτή η υπηρεσία πρέπει να συμπεριλαμβάνει καταφύγιο ζώων, κτηνιατρικές κλινικές, αστυνομία ζώων, υπηρεσίες φροντίδας ζώων, επιμορφωτικά κέντρα και πάρκα.

...................................................................................................................................................................


Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Κύπρου είναι κόμμα στη Τ/Κ κοινότητα που όμως απευθύνεται σε όλο τον Κυπριακό λαό και παλεύει για την δημιουργία δικοινοτικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Βρίσκουν τις ρίζες τους στο Κυπριακό Κομμουνιστικό Κόμμα (1926 - 1941) και καταγγέλουν το ΑΚΕΛ ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα σήμερα, που υπηρετεί την ΕΕ, τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς και το κεφάλαιο και καλούν τους κομμουνιστές στις τάξεις του, να απεγκλωβιστούν από αυτό. 

Παλεύουν για ενιαία ανεξάρτητη Κύπρο με αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και Βρετανικών βάσεων. Τονίζουν πως είναι υπέρ της οργανωμένης πάλης με μπροστάρη την εργατική τάξη και την πρωτοπορία της για το σπάσιμο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Εναντιώνονται στην  ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και σε άλλους στρατιωτικούς σχηματισμούς. Αποστασιοποιούνται από αριστερές δυνάμεις που αναζητούν λύσεις κάτω από την αιγίδα της ΕΕ. Παράλληλα θεωρούν την έξοδο από την ΕΕ ως απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη των αιτημάτων τους. 



Θεωρούν την ΕΕ ως ένα ιμπεριαλιστικό μηχανισμό που βρίσκεται υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ και καταδυναστεύει τους λαούς επιβάλλοντας πολέμους και οικονομικές πολιτικές που φέρνουν φτώχεια, εξαθλίωση και θάνατο. Είναι το μόνο κόμμα στην Κύπρο και ο μόνος εκλογικός συνδυασμός που έχει ξεκάθαρα αντιΕΕ και αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό με επαναστατική προοπτική.

Τονίζουν ότι επιβάλλεται να πολεμηθεί ο φασισμός, ο εθνοτικός διαχωρισμός και ο θρησκευτικός φανατισμός.

Ένα από τα βασικά τους αιτήματα στη οικονομία είναι η κρατικοποίηση των φυσικών πόρων της Κύπρου.

Προβάλλουν την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης για την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού και προτάσσουν την Άμεση Δημοκρατία ως τη καταλληλότερη μορφή λήψης αποφάσεων, με τη αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας και μορφών επικοινωνίας όπως το διαδίκτυο.



Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε με τα παραπάνω όμως πέραν από αυτά, από την άλλη, είναι αρνητικό ότι υποτάσσουν τα πάντα στη υπηρεσία του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, υποβαθμίζοντας ή απαξιώνοντας την δράση και αναγκαιότητα παρέμβασης και συμμετοχής στα κοινωνικά κινήματα σε πολλά ζητήματα. Ακόμα χαρακτηρίζονται από σεκταριστική πολιτική και ιδεολογική περιχαράκωση υπερτονίζοντας την πίστη τους στα παραδοσιακά σταλινικά ρεύματα, αποκλείοντας έτσι συνεργασίες με άλλα ρεύματα της κομμουνιστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Επίσης παρόλο που είναι από τους ιδρυτικούς τους στόχους η δημιουργία δικοινοτικού κόμματος, παρουσιάζουν αδυναμία στη υλοποίηση του και προπαγάνδισης των θέσεων τους στην Ε/Κ κοινότητα. 

Καταλήγουμε ότι παρά τις διαφωνίες μας, τις αδυναμίες και αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν αυτά τα δύο εκλογικά σχήματα, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, τα στηρίζουμε κριτικά με την ελπίδα να δημιουργηθούν οι όροι και προυποθέσεις ώστε να δράσουμε από κοινού και να συμπορευτούμε όλες οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής  αριστεράς για να ανοίξει ο δρόμος για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, για να καταργηθεί η εκμετάλλευση και καταπίεση. 

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Ούτε μια ψήφος στο ΕΛΑΜ!

Δημοσιεύουμε την ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Ενάντια στη Φασιστική Απειλή με ευκαιρία τις ευρωεκλογές στις 25/5/2014.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«Ούτε μια ψήφος στο ΕΛΑΜ!»

Μαύρο στους φασίστες του ΕΛΑΜ στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, το επίσημο παράρτημα της εγκληματικής νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή στην Κύπρο.

Οι  ΕΛΑΜίτες, νοσταλγοί του Χίτλερ και θαυμαστές της εγκληματικής ΕΟΚΑ Β’, ξυλοφόρτωσαν και τραυμάτισαν τον Ιούλιο του 2010 νιγηριανό φοιτητή στο κέντρο της Λευκωσίας. 

Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, διέλυσαν βίαια το αντιρατσιστικό Φεστιβάλ «Rainbow» στη Λάρνακα, όπου και μαχαίρωσαν τον τουρκοκύπριο τραγουδιστή Sertunç Akdoğdu. 

Τον ίδιο μήνα επιτέθηκαν και χτύπησαν γυναίκα στην περιοχή του ΑΠΟΕΛ γιατί την πέρασαν για «ξένη». 

Το 2011 επιτέθηκαν και τραυμάτισαν τον λαχειοπώλη Μιχάλη Τσιάκκα στην οδό Λήδρας γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει την ρατσιστική τους προπαγάνδα. 

Το 2013 μερικές δεκάδες φασίστες κουκουλοφόροι επιτέθηκαν με ρόπαλα και βόμβες μολότοφ σε Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες που ήταν συγκεντρωμένοι στο οίκημά τους στη Λεμεσό. 

Το 2013 επιτέθηκαν επίσης με βόμβες μολότοφ στο χώρο διαμονής 15 αιγύπτιων εργατών στο Τραχώνι και πιο πρόσφατα, προσπάθησαν να διαλύσουν δημόσια συγκέντρωση στη Λεμεσό, με κύριο ομιλητή τον τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ.

Ο αρχηγός του ΕΛΑΜ, Χρίστος Χρίστου, ήταν ένας  από τους υπαρχηγούς του υπόδικου σήμερα φύρερ της Χρυσής Αυγής, Νίκου Μιχαλολιάκου. Το ΕΛΑΜ συνδέεται και με άλλες νεοφασιστικές οργανώσεις, όπως με τους  ισπανούς νεοφασίστες της Falange, με τους γερμανούς νεοναζιστές του NPD και, τελευταία, με την ουκρανική φασιστική συμμορία Svoboda.

Δηλητηριάζουν την κοινωνία με τον εθνικισμό, το ρατσισμό και τη ξενοφοβία, οργανώνουν ρατσιστικές διανομές τροφίμων «μόνο για Έλληνες», οργανώνουν παρελάσεις μίσους και τρομοκρατίας σε στρατιωτικούς  σχηματισμούς με  ρόπαλα και πυρσούς ενάντια στους Τουρκοκύπριους και απροστάτευτους μετανάστες.

Ο Χίτλερ ενοχοποίησε τους Εβραίους και κατέληξε στο Ολοκαύτωμα. Σήμερα οι εδώ νεοφασίστες μετατρέπουν τους μετανάστες, τους πολιτικούς πρόσφυγες και τους Τουρκοκύπριους σε αποδιοπομπαίους τράγους για την φτώχεια, την υποβάθμιση της ζωής, την ανεργία, την διάλυση του κράτους Πρόνοιας και της δημόσιας Παιδείας και Υγείας.

Ο φασισμός είναι ένα κοινωνικό καρκίνωμα που τρέφεται από την απόγνωση της ανεργίας, τη μιζέρια και τα κοινωνικά αδιέξοδα που φέρνει σε χιλιάδες εργαζόμενους η οικονομική κρίση με τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας.

Το ΕΛΑΜ δεν είναι άλλο ένα κόμμα ανάμεσα στα άλλα που προσβλέπει απλώς να κερδίσει μια θέση στο κοινοβούλιο στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, αλλά μια νεοναζιστική οργάνωση με παρακρατική δράση που στόχο έχει την κατάλυση της ίδιας της δημοκρατίας.

Κάθε ψήφος στο νεοναζιστικό ΕΛΑΜ αποτελεί δυνάμωμα της φασιστικής απειλής  και τρομοκρατίας ενάντια στους μετανάστες, πολιτικούς πρόσφυγες, Τουρκοκυπρίους, συνδικαλιστές, εργαζόμενους αλλά και σε κάθε δημοκράτη.

Καμιά ψήφος στους ΕΛΑΜίτες φασίστες, σ’ αυτούς που θέλουν να μάς στερήσουν όλα τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά μας δικαιώματα.                            

              
Ποτέ ξανά Φασιστική βαρβαρότητα.

ΜΑΗΣ 68: η επαναστατική «γνώση» του μέλλοντος

οι προλεταριακές επαναστάσεις θα είναι γιορτές ή δεν θα είναι τίποτα(ΚΔ)



«Όλες οι σημαντικές επαναστάσεις που εντυπωσιάζουν τους πάντες, προαναγγέλλονται στο πνεύμα της εποχής από μια μυστική  επανάσταση που δεν είναι ορατή από όλους, και ακόμη λιγότερο από τους σύγχρονους, και που είναι εξίσου δύσκολο να εκφραστεί με λόγια όσο και να κατανοηθεί» ΧΕΓΚΕΛ

 »οι εξεγερμένοι ανακάλυψαν και πάλι αυτό που είχαν ανακαλύψει(ένα αιώνα πριν) οι κομμουνάριοι: η επανάσταση- όπως και η αλήθεια- είναι  το βακχικό όργιο στο οποίο κανείς δεν θέλει να μείνει εγκρατής.  ΓΙΩΡΓΟΣ- ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ

Το παρακάτω κείμενο είναι η εισήγησης μιας συζήτησης  για το «ΜΑΗ» που δεν έγινε…. 

Η παγκόσμια επαναστατική έκρηξη του Μάη του 68 δεν έγινε εν αιθρία, όπως συνήθως λέγεται. Από πολλές πλευρές έγινε σε μια περίοδο που έχει πολλά κοινά σημεία με την δική μας εποχή, όπως έχει και σημαντικότατες διαφορές, που κάνουν την εποχή μας ακόμη πιο ενδιαφέρουσα και κρίσιμη.

Καταρχήν την εποχή του «Μάη»  είχαμε μια εξάντληση μιας περιόδου καπιταλιστικής επέκτασης που βασίστηκε στο κευνσιανικό  μοντέλο, είχαμε  μια κρίση υπερσυσσώρευση που προκάλεσε την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού ταξικού συμβιβασμού κεφαλαίου-εργασίας.

Όπως λόγου χάρη σήμερα έχουμε την κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου χρηματιστηριακού μοντέλου ανάπτυξης που στηρίχθηκε εν πολλοίς σε ένα συμβιβασμό κεφαλαίου- εργασίας με βάση την πλασματική χρηματιστηριακή  επέκταση και στα δάνεια και σαφώς έχουμε μια ακόμη βαθύτερη κρίση υπερσυσσώρευσης.

Της κρίσης υπερσυσσώρευσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού που αποτελεί ένα νέο στάδιο ανάπτυξης- κρίσης- παγκόσμιας αλληλεξάρτησης και ταυτόχρονα βαθύτατης ανισομέρειας, ένα νέο στάδιο καθολικότερης κυριαρχίας των πάντων στην καπιταλιστική κυριαρχία, που αποτέλεσε την απάντηση του κεφαλαίου, τόσο στην παγκόσμια επαναστατική κρίση  του Μάη 68, όσο και στις νέες παραγωγικές δυνάμεις που τείνουν να σπάνε την κυριαρχία του νόμου της αξίας, και να υπερβαίνουν σε ένα μεγάλο βαθμό το έθνος-κράτος, βαθαίνοντας  την σύγκρουση των νέων παραγωγικών δυνάμεων – καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.  



Σε αυτό το σημείο πρέπει να  σημειωθεί πως τόσο ο Μάης του 68, όσο όμως και ο Δεκέμβρης του 08, όπως και η περιφερειακή έκρηξη της Αραβικής άνοιξης ή του κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση δεν  εμφανίστηκαν μετά την κατάρρευση του μοντέλου ανάπτυξης ή το πέρας του ιστορικού συμβιβασμού, αλλά σε βαθμό προεικόνισαν το τι θα ακολουθούσε. Ή σε ένα άλλο επίπεδο έπαιξαν καθοριστικό ρόλο έτσι ώστε η κρίση και η  κατάρρευση να γίνει γρηγορότερα.

ΠΧ  το σημείο τομής για την  κατάρρευση του κευνσιανικού μοντέλου ανάπτυξης είναι η αρχή της δεκαετίας του 70, με το τερματισμό της σταθερής μετατρεψιμότητας χρυσού-δολαρίου- που έδειχνε οικονομική σταθερότητα- και ήρθε μαζί με την πετρελαϊκή κρίση, που ήταν απόρροια της αφύπνισης των Αράβων και των αντιαποικιοκρατικών επαναστάσεων. 

Ταυτόχρονα είχαμε την  κρίση υπερσυσσώρευσης με την μείωση των κερδών των καπιταλιστών να ήταν αποτέλεσμα και των άγριων απεργιών που ξέσπασαν πριν και κυρίως μετά το Μάη του 68, ξεπερνώντας τα γραφειοκρατικά συνδικάτα, οδηγώντας σε τεράστιες αυξήσεις στους μισθούς. Όπως συνέβη για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ιταλία, οδηγώντας την στα πρόθυρα του εμφυλίου ταξικού πολέμου.



Στοιχεία που δείχνουν πως η ταξική πάλη, είτε στην συνειδητή της μορφή, είτε στην αυθόρμητη της, προπορεύεται, με το κεφάλαιο να απαντά κάθε φορά  στην αυθόρμητη και συνειδητή ταξική πάλη, για να κρατά την εξουσία και τα επίπεδα της κερδοφορία του.  
Από την άλλη πλευρά εκείνη την εποχή είχαμε ένα κόσμο διαιρεμένο σε δυο μπλοκ που έκφραζαν ως ένα σημείο δυο διαφορετικά συστήματα, δυο διαφορετικούς ταξικούς τρόπους οργάνωσης της κοινωνίας και της εξουσίας.  Που βρέθηκαν εκείνη την στιγμή και τα δυο αυτά ανταγωνιστικά και αλληλοδιαπλεκόμενα συστήματα σε βαθιά κρίση ηγεμονίας με την συμφωνία  της Γιάλτας να αρχίζει να σπάει.

Τόσο οι αντιαποικιακοί αγώνες, που προηγήθηκαν του Μάη, το Βιετνάμ  όσο και οι εξεγέρσεις σε Ουγγαρία το 56 ή σε Τσεχοσλοβακία το 68, η πολιτιστική επανάσταση της Κίνας, η σύγκρουση ΕΣΣΔ- ΚΙΝΑΣ, Βιετνάμ- Καμπότζης,  ύστερα την «ιμιτασιόν» αποσταλινοποίηση της πρώτης, και η γραμμή της ειρηνικής συνύπαρξης, έδειχναν το βάθος της κρίσης και των δυο συστημάτων. Μια κρίση που θα οδηγούσε στην «σοσιαλιστική» κατάρρευση του 89, ως ο αδύνατος κρίκος του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος  και στην καπιταλιστική κατάρρευση που άρχισε το 2008 και είναι σε εξέλιξη.

Τα αναφέρω αυτά για να υποδηλώσω πως ένα φαινόμενο, ένα επαναστατικό συμβάν, όπως ήταν ο Μάης του 68, είναι συμπύκνωση και ταυτόχρονα διαλεκτικό άλμα των συγχρόνων αντιφάσεων και αντιθέσεων. Αντιφάσεων και αντιθέσεων όχι μόνο οικονομικών αλλά και κοινωνικών, πολιτισμικών, πολιτικών, με την πάλη των τάξεων  ως ο εκφραστής της κυρίαρχης αντίθεσης κεφάλαιο- εργασία να παίζει το τελευταίο καθοριστικό ρόλο.



Επίσης πρέπει να γίνει σαφές πως δεν μιλάμε για ένα «Μάη» μα για ένα πολλαπλό φαινόμενο. Υπήρξε ο «Μάης» των ξεσηκωμένων φοιτητών και της νεολαίας. Ο «Μάης» των εργατικών αγώνων, των κατειλημμένων εργοστασίων και της μεγαλύτερης γενικής απεργίας.  Ο ελευθεριακός «Μάης» της μεταμόρφωσης των ηθών, των ερωτικών σχέσεων, της ατομικής ελευθερίας, που έβγαλε στο προσκήνιο τις γυναίκες, τις μειονότητες και τους ομοφυλόφιλους. 

 Ο «Μάης» του κλασικού αριστερισμού, μαοϊκοί, τροτσκιστές,  γκεβαριστές, εργατιστές, μπορντιγκιστές, αλλά και του νέου αριστερισμού, των νέων μορφών συμβουλιακού κομμουνισμού, πχ καταστασιακοί,  ή ο «Μάης» του αντάρτικου πόλης. Τέλος υπάρχει ο «Μάης» της ριζικής κριτικής στην πολιτική δια αντιπροσώπων, της ριζικής κριτικής της πολιτικής δια του κράτους, της κυβέρνησης και θεσμών. Και η ανάδυση μιας πολιτικής πέρα από το κράτος, την κυβέρνηση, τους θεσμούς που θα οδηγήσει στα νέα κοινωνικά κινήματα, αλλά και στην αντίληψη πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, δίχως να πάρουμε την κρατική εξουσία.

Το επαναστατικό  συμβάν του Μάη- όπως και όλα τα επαναστατικά συμβάντα- απόκτησε χαρακτηριστικά μιας «καθολικής ιστορίας», προτείνοντας ριζοσπαστικές καινοτόμες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα της ζωής.Δεν μίλησε μόνο για την εργατική τάξη και το κεφάλαιο, μα για τον έρωτα, την αρχιτεκτονική, για το τι είναι ελευθερία, τέχνη, πολιτισμός. Δεν έβαλε αντίκρυ το ατομικό στο συλλογικό, όπως έπραττε η αστική σκέψη και ως σημείο ο ορθόδοξος μαρξισμός, αλλά επιχείρησε  να πειραματιστεί πάνω στα όρια της καθολικής ελευθερίας που δεν θα καταπίεζαν το άτομο, αλλά το άτομο και η συλλογικότητα θα απελευθερώνονταν.



Γιατί όπως έλεγαν και οι καταστασιακοί μόνο μέσα σε μια ελεύθερη συλλογικότητα- που για αυτούς ήταν το επαναστατικό συμβούλιο- το άτομο είναι ελεύθερο, ερχόμενο σε επαφή και σχέση  με την «καθολική ιστορία»

Όπως και με την επανάσταση του 17 το επαναστατικό κύμα πήγε από την ανατολή στην δύση. Από τις αντιαποικιοκρατικές επαναστάσεις και το Βιετνάμ που συντάραξε την καρδιά του καπιταλιστικού κόσμου τις ΗΠΑ, έφτασε στα αμφιθέατρα της Γαλλίας για να περάσει στα εργοστάσια της, να ριζώσει για μια δεκαετία στους δρόμους και στα εργοστάσια της Ιταλίας, για να διαχυθεί στους ορυζώνες του τρίτου κόσμου, στις παραγκουπόλεις της λατινικής Αμερικής, τις αλάνες της Παλαιστίνης και να τελειώσει με την νικηφόρα και ταυτόχρονα ηττημένη εργατική επανάσταση στο Ιράν το 79, που οι εργάτες έριξαν το Σάχη, για να ανέβει στην εξουσία η αστική τάξη του «μπαζάρ» και οι μουλάδες ενός πληβειακού αντιιμπεριαλιστικού σιιτισμού.

Στην πορεία του αυτό το επαναστατικό κύμα, από την ανατολή στην δύση, και πάλι στην ανατολή έριξε εκλεγμένες κυβερνήσεις καθώς και χούντες, όπως της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, νίκησε ιμπεριαλιστές και αποικιοκράτες, αύξησε τα εργατικά δικαιώματα και τα μεροκάματα σε βαθμό που δεν είχαν ματαδεί εργαζόμενοι, άλλαξε τον τρόπο που σκέπτονται οι άνθρωποι για τον έρωτα, την τέχνη, τις ελευθερίες, τις πάσης φύσεως μειονότητες, πήγε την ιστορία πολύ μπροστά σε κάθε τομέα της ζωής.

Αλλάζοντας τα πάντα ακόμη και το πως θέλουμε να αλλάξουμε τον  κόσμο, ακόμη και την αριστερά ή την αναρχία. Φέρνοντας τες κοντά, όπως δεν είχαν ξανάρθει, από την εποχή της 1ης  διεθνούς. Άλλαξε τον καπιταλισμό, τον έκανε πιο  ευέλικτο, φιλελεύθερο, ανοικτό, ενσωματώνοντας πολλά από αυτά που ειπώθηκαν και ονειρεύτηκαν αυτοί του Μάη, φυσικά τον έκανε και πιο επικίνδυνο, επιθετικό, επισπεύδοντας καινοτόμες  τεχνολογικές αλλαγές. Τεχνολογικές αλλαγές που  από την μια καταργούν θέσεις εργασίας, αυξάνοντας τους όρους και τα πλαίσια του προλεταριακού έλεγχου, εμβαθύνοντας τις συνθήκες εκμετάλλευσης  και από την άλλη δημιουργούν τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για την άρση- υπέρβαση του καπιταλισμού.



Στο ερώτημα αν νίκησε η έχασε ο «Μάης», η απάντηση δεν είναι μονοσήμαντη. Από την μια ο «ΜΑΗΣ» όπως είδαμε άλλαξε τα πάντα, από την άλλη δεν κατάφερε να πάει την «καθολική» ιστορία οριστικά και αμετάκλητα ένα βήμα πιο μπροστά. Με τον όρο «καθολική» ιστορία εννοούμε τον αγώνα της άρσης- υπέρβασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής,  τον αγώνα για την κομμουνιστική απελευθέρωση, την αταξική κοινωνία.

Η μεγάλη συνεισφορά του «Μάη» είναι πως ευρύτερες μάζες δεν ζητούσαν απλώς τα δικαιώματα τους αλλά επιχείρησαν να γίνουν οι κατασκευαστές ανατρεπτικών καταστάσεων και επιθυμιών , οι δημιουργοί  της ιστορίας τους. Μια απίστευτη γιορτή των καταπιεσμένων, η άρνηση του αλλοτριωμένου κόσμου, η άρνηση της άρνησης του αλλοτριωμένου κόσμου, πρωταγωνιστές της κατασκευής του παιχνιδιού της επιθυμίας του κομμουνισμού.     

 Η επαναστατική «γνώση» όμως που δημιουργήθηκε δεν έτυχε επεξεργασίας από το επαναστατικό κίνημα, που έμεινε προσκολλημένο στα «νεκρά» σχήματα του σοβιετικού μαρξισμού ή στο παραδοσιακό αριστερισμό. Πολύ πιο προσαρμοστικός και ευέλικτος ο καπιταλισμός μετάτρεψε την «γνώση»  του «68» σε εργαλεία μιας πιο εκλεπτυσμένης και επιστημονικής καταπίεσης, έλεγχου και πειθάρχησης των καταπιεσμένων που αντιδρούν και αντιστέκονται.

Σήμερα στην πιο βαθιά καπιταλιστική κρίση- σήψη και παρακμή, μια εποχή παρατεταμένων ταραχών, συγκρούσεων, εξεγέρσεων μα όχι ακόμη επαναστάσεων, σε μια εποχή που η αριστερά έχει χάσει την επαναστατική ορμή καθώς από την μια- είτε δεν έχει ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με το «σοβιετικό μαρξισμό», είτε από την άλλη έχει αποδειχθεί τον καπιταλισμό ως όριο-  οι επαναστατικές δυνάμεις πρέπει να έρθουν σε συνάντηση με την επαναστατική «γνώση» του «Μάη».

Όχι όπως τον χώνεψε ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός, αλλά όπως δημιουργήθηκε από τις  μάζες στο δρόμο, στα οδοφράγματα, στα κατειλημμένα εργοστάσια και σχολές, στις αυτοοργανωμένες συλλογικότητες, στους εξεγερμένους καλλιτέχνες, στους πολιτιστικούς και ερωτικούς πειραματισμούς. Στα  σοβιέτ και τα συμβούλια που δημιουργήθηκαν και οικοδόμησαν μια επαναστατική δυαδική εξουσία.

Ο «ΜΑΗΣ» του φάνηκε λίγο να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία, γιατί στόχευε σε κάτι μεγαλύτερο, την εξουσία επί των όρων της ζωής, που τους είχε αποικίσει και συνεχίζει με ακόμη ολοκληρωτικό βαθμό, να τους αποικίζει το κεφάλαιο και το εμπόρευμα.

Και όμως στοιχείο του αγώνα για την  αποαποικιοποίησει των όρων και του τρόπου  ζωής από το κεφάλαιο αποτελεί και ο αγώνας για την συντριβή και όχι μεταρρύθμιση του αστικού κράτους Αναγκαία στιγμή στην κατάκτηση της συνολικής εξουσίας στα πλαίσια του επαναστατικού άλματος αποτελεί η κατάκτηση της εξουσίας και όχι μόνο της κυβέρνησης, από τις επαναστατικές δυνάμεις, από τα επαναστατικά συμβούλια.



Όπως πρέπει να μεταστρέψουμε τους υλικούς όρους παραγωγής- για να μπορούν να εργάζονται όλοι και από λίγο,  μοιράζοντας τον πλούτο που παράγεται,  έτσι  πρέπει να μεταστρέψουμε τμήμα του σύγχρονου πολιτισμού και του τρόπου ζωής που εκφράζεται σήμερα με εμπορευματικούς και αλλοτριωμένους τρόπους και να το μεταστοιχιώσουμε σε ένα απελευθερωτικό πολιτισμό.

Υπερβαίνοντας τον Χέγκελ, τον Μαρξ, τον Μπακούνιν,  τον Ντουρούτι, τον Στίρνερ, το Νίτσε, τον Μπρετόν και το Ντεμπόρ.  Δημιουργώντας μια νέα «χαρούμενη» ανατρεπτική  «γνώση» που δεν θα τείνει σε ένα τάχα, τάχα μου ελευθεριακό- μεταμοντέρνο- σχετικισμό, αλλά σε μια μετα-μοντέρνα ενεργή καθολικότητα.

Μόνο κατά αυτό τον τρόπο νομίζω  θα μπορέσουμε να σπάσουμε τον πολύμορφο αλλοτριωτικό  ιστό του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Που αποτελεί το αναγκαίο και δυνατό άλμα για να ξαναποκτήσει η προλεταριακή πλειοψηφία την εξουσία επάνω στους όρους της χρήσης της ζωής τους.

Να μετατραπεί το προλεταριάτο όχι μόνο σε κριτικό του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος ή σε κριτικό του διαχωρισμού, αλλά ολικό καταστροφέα και ταυτόχρονα δημιουργό μιας πανανθρώπινης κοινότητας.  Γιατί μόνο το σύγχρονο προλεταριάτο είναι ο πραγματικός κληρονόμος της φιλοσοφίας, της τέχνης και της νέας τεχνολογίας που στην ενεργή ολότητα τους   μεταλλάσσονται σε αυτό που ο Μαρξ ονόμασε «γενική διάνοια».

Έτσι ώστε να μάθουμε να ζούμε, να ερωτευόμαστε , να παράγουμε, να πειραματιζόμαστε και να επαναστατούμε και όχι να πουλιόμαστε και να πουλάμε. Να ζούμε αυτοδιαχειριζόμενα,  συλλογικά, αμεσοδημοκρατικά, σεβόμενοι την ιδιαιτερότητα του άλλου, της φύσης και των πηγών της.

Δημήτρης Αργυρός

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Αύριο 9:00 π.μ στο επαρχιακό δικαστήριο Λευκωσίας η νέα δίκη για τις κοινωνικές ασφαλίσεις

Αύριο 12 Μαίου 2014 ώρα 8.30 το πρωί στον χώρο του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας συνεχίζεται η ποινική δίωξη της πολιτικής ανυπακοής άρνησης καταβολής εισφορών στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

Κάλεσμα από την Πρωτοβουλία Κοινωνικού Ελέγχου ΤΚΑ : Αύριο 12.5.14 όλοι όσοι μπορούν ας έλθουν προς συμπαράσταση στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας.

Το θέμα ως εξ αρχής τέθηκε δεν είναι προσωπικό αλλά κατεξοχήν κοινωνικό.

Και προς αυτό δημιουργήθηκε η προσωρινή Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κοινωνικού Ελέγχου του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων η οποία συνεδρίασε πρώτη φορά στις 16 Απριλίου 2014 και ήδη έχει προβεί στην πρώτη της δημόσια παρουσίαση των θέσεων της στο Πανεπιστήμιο Κύπρου την περασμένη Τετάρτη στις 7 Μαίου 2014

Η πολιτική ανυπακοή δηλαδή η μη καταβολή εισφορών προς το Ταμείων Κοινωνικών Ασφαλίσεων δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο προς άσκηση πίεση για επίτευξη του σκοπού που είναι αυτός της αυτοδιαχειρίσης του από τους ίδιους τους εργαζομένους και της πλήρους διαφάνειας πρόσβασης στα οικονομικά λογιστικά του!

Για περισσότερες πληροφορίες και βίντεο από την παρουσίαση δείτε εδώ

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

Πρωτομαγιά στην Κύπρο (ΦΩΤΟ)


Μαζική και ελπιδοφόρα η χτεσινή πορεία για την Εργατική Πρωτομαγιά στην Κύπρο, η πρώτη δικοινοτική μετά από 56 χρόνια!! Πολύ καιρό είχαμε να δούμε αρκετό κόσμο στον δρόμο και φυσικά δεν είχαμε ξαναδεί χιλιάδες Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους να διαδηλώνουν μαζί για το δίκιο της εργατιάς και για μια Κύπρο ενωμένη, ελεύθερη και ανεξάρτητη. Ήταν μεγάλη η συμμετοχή από όλο το φάσμα της Αριστεράς και τα συνδικάτα και στις δύο κοινότητες.

Πέραν από την παρουσία της ΠΕΟ και των υπολοίπων οργανώσεων του ΑΚΕΛ που κινητοποιήθηκαν παγκύπρια για την χτεσινή πορεία στην Λευκωσία ( και δυστυχώς με τις ομιλίες και τα συνθήματα στο υπουργείο οικονομικών πριν την πορεία και συγκέντρωση στην νεκρή ζώνη που ακολούθησε, σε αρκετά μεγάλο βαθμό την μετάτρεψαν σε προεκλογική τους εκστρατεία) είδαμε να συμμετέχουν οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς όπως το Γρανάζι και η ΕΡΑΣ, η κομματική οργάνωση του ΚΚΕ στην Κύπρο με δικό της μπλοκ, οι οργανωμένοι οπαδοί της Ομόνοιας, Θ9, σε μια δυναμική παρουσία, καθώς και ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Είναι επιτακτική η ανάγκη να ηττηθεί ο υποταγμένος συνδικαλισμός και η ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να προωθηθεί η αυτοοργάνωση των εργαζομένων. Μόνο έτσι θα έχουμε ένα ταξικό εργατικό κίνημα που θα συγκρούεται με τις πολιτικές του κεφαλαίου, αντί να περιορίζεται σε διαπραγμάτευση για το πόσο θα χειροτερέψει η θέση των εργαζομένων.

























Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Η ιστορία της εργατικής Πρωτομαγιάς, Σικάγο 1886

Στο Σικάγο, την πρωτοβουλία για την καθιέρωση του οκτάωρου την ανέλαβε ο Σύνδεσμος για την Καθιέρωση του Οκτάωρου, στον οποίο συμμετείχαν η Συνασπισμένη Συνέλευση, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα και οι Ιππότες της Εργασίας – παρόλο που το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο συνεργάστηκε ενεργητικά. 

Την τελευταία Κυριακή πριν από την Πρωτομαγιά οργανώθηκε μια τεράστια διαδήλωση για το οκτάωρο στην οποία πήραν μέρος 25.000 άτομα και μίλησαν οι Πάρσονς, Σπάιζ, Φήλντεν και Στσουώμπ. Όταν έφτασε η μέρα του αγώνα, τα περισσότερα μέλη της κίνησης για την καθιέρωση του οκτάωρου υποστήριξαν τα συνθήματα του Κεντρικού Εργατικού Συνδικάτου και της Διεθνούς.

Η ΜΠΟΜΠΑ ΠΕΦΤΕΙ

Η απεργία ξεκίνησε στο Σικάγο με φοβερή ορμητικότητα και με τεράστιες ελπίδες επιτυχίας. Γύρω στους 40.000 εργάτες κατέβηκαν σε απεργία την 1η Μαΐου όπως είχε κανονιστεί, και τελικά έφτασαν να απεργούν 65.000 εργάτες μέσα σε τρεις ή τέσσερις μέρες. Αλλά κι αυτός ο αριθμός δεν αντιπροσώπευε ολόκληρο το δυναμικό της πόλης: χωρίς να γίνει απεργία ικανοποιήθηκε το αίτημα για μείωση της εργάσιμης ημέρας περισσότερων από 45.000 εργατών. 

Επιπλέον, απεργούσαν ήδη χιλιάδες εργάτες στο Λέηκ Σωρ, στο Γουώμπας, στο Σικάγο, στο Μιλγουώκη, στο Σαιν Πωλ και σε διάφορους σταθμούς μεταφορών οι απεργοί διαμαρτύρονταν για την πρόσληψη εργατών που δεν ανήκαν στο συνδικάτο. 

Αντιμετωπίζοντας ένα τέτοιο μαζικό κίνημα ο αρχηγός της αστυνομίας Έμπερσολντ κατάλαβε ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και ζήτησε να βρίσκεται σε επιφυλακή, το Σάββατο, 1η Μαΐου, ολόκληρη η δύναμη της αστυνομίας και των χαφιέδων του Πίνκερτον – δύναμη που ενισχύθηκε από ιδιωτικούς μπασκίνες, μισθωμένους πρώτα από την Εταιρεία Σιδηροδρόμων, καθώς και με ειδικούς χαφιέδες, πολλοί από τους οποίους προέρχονταν από τη Μεγάλη Στρατιά του Πότομακ. 

Παρόλες όμως τις πολεμικές προετοιμασίες, το Σάββατο κύλησε ειρηνικά. Η πόλη είχε γιορτινή εμφάνιση με τα εκατοντάδες κλειστά εργοστάσια και τους χιλιάδες απεργούς που περιδιάβαιναν τους δρόμους οικογενειακά. Έγιναν πορείες και μαζικές συγκεντρώσεις κι ακούστηκαν λόγοι στα πολωνικά, τα γερμανικά, τα αγγλικά και τη βοημική διάλεκτο.

Αντιμέτωποι με μιαν απεργία που παρουσίαζε απρόβλεπτη δύναμη και διάθεση αλληλεγγύης, οι μεγάλοι επιχειρηματίες και βιομήχανοι συνασπίστηκαν για να τη συντρίψουν. Στις 27 Απριλίου ιδρύθηκε ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Υποδηματοποιίας στον οποίο συμμετείχαν 60 βιομήχανοι αυτοπροσώπως και 160 με γραπτή δήλωσή τους. Ο Σύνδεσμος αποσκοπούσε στο συντονισμό της δράσης των εκμεταλλευτών. Τα μεγαλύτερα χυτήρια σιδήρου, χάλυβος, χαλκού και μπρούτζου διακήρυξαν ότι θα αντιτάσσονταν στο αίτημα για την καθιέρωση του οκτάωρου. 

Το πρωί της πρωτομαγιάς συνεδρίασαν οι εκπρόσωποι των μεγάλων πλανιστηρίων για να αποφασίσουν με ποιο τρόπο θα αντιδράσουν ενάντια στους απεργούς. Το ίδιο βράδυ πήραν μέρος σ αυτή τη συγκέντρωση οι ξυλέμποροι και οι εταιρείες συσκευασιών -έτσι, σύσσωμη η ξυλοβιομηχανία αποφάσισε να μην κάνει καμιά παραχώρηση στους εργάτες. 

Παρόλα αυτά, τη Δευτέρα 3 Μαΐου η εξάπλωση της απεργίας ήταν τρομακτική. Το ποτάμι κοντά στην ξυλεμπορική Αγορά είχε πλημμυρίσει από παρατημένη ξυλεία, ενώ έρχονταν 300 μαούνες γεμάτες φορτίο σε εκδήλωση συμπαράστασης. Οι οικοδομικές εργασίες που εκείνη την εποχή βρισκόντουσαν σε άνθιση, παρέλυσαν ξαφνικά. Τα μεγάλα χυτήρια μετάλλων και οι μεταφορικοί σταθμοί μπλοκαρίστηκαν. 

Για να σπάσει η απεργία ήταν πια αναγκαία μια καθαρά επιθετική ενέργεια. Τη Δευτέρα τα γκλομπ της αστυνομίας άρχισαν να διαλύουν τις πορείες και τις συγκεντρώσεις.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας έγιναν σοβαρές φασαρίες στο εργοστάσιο Μακ Γκόρμικ Χάρβεστερ. Η αντιδικία ανάμεσα στον εργοστασιάρχη Μακ Γκόρμικ και τους εργάτες χρονολογείται από τα μέσα Φεβρουαρίου όταν η επιχείρηση κήρυξε λοκ-άουτ ενάντια στους 1.400 υπαλλήλους, αντιμετωπίζοντας έτσι το αίτημά τους να σταματήσει η δίωξη ορισμένων συναδέλφων τους που είχαν απεργήσει παλιότερα. Τους επόμενους δυο μήνες οι απεργοσπάστες, οι χαφιέδες του Πίνκερτον και οι μπασκίνες έκαναν λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον των απεργών.

Η αστυνομία εξαπέλυσε την επίθεσή της το απόγευμα της Δευτέρας, 3 Μαΐου. 6.000 απεργοί ξυλεργάτες συγκεντρώθηκαν κοντά στο Μαύρο Μονοπάτι, ένα μίλι βόρεια απ το εργοστάσιο Μακ Γκόρμικ, με σκοπό τη δημιουργία μιας επιτροπής που θα στελνόταν στους ξυλεμπόρους. Ενώ ο Σπάιζ μιλούσε στη συγκέντρωση, μια ομάδα 200 περίπου ατόμων αποσπάστηκε αυθόρμητα από το πλήθος των απεργών, έκανε πορεία προς το εργοστάσιο και επιτέθηκε στους απεργοσπάστες που εκείνη τη στιγμή έφευγαν για το σπίτι τους.

Μέσα σε 10-15 λεπτά πλάκωσαν οι μπάτσοι – πάνω από 200. Στο μεταξύ ο Σπάιζ και οι συγκεντρωμένοι απεργοί βλέποντας τα περιπολικά κι ακούγοντας πυροβολισμούς ξεκίνησαν για το εργοστάσιο -στο δρόμο συναντήθηκαν με τη δύναμη των γκλομπ και των όπλων- οι αστυνομικοί πυροβολούσαν ανεξέλεγκτα τους απεργούς που έτρεχαν για να ξεφύγουν. Αποτέλεσμα: τέσσερις νεκροί και πάρα πολλοί τραυματίες.

Ο Σπάιζ αγανακτισμένος από τις νέες αγριότητες της αστυνομίας πήγε βιαστικά στο τυπογραφείο της Εργατικής Εφημερίδας του Σικάγου και κυκλοφόρησε την ακόλουθη προκήρυξη στα αγγλικά και τα γερμανικά: 

ΕΚΔΙΚΗΘΕΙΤΕ! ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ!!!

Τα αφεντικά εξαπέλυσαν τα λαγωνικά τους -την αστυνομία- και δολοφόνησαν έξι από τα αδέρφια μας σήμερα το απόγευμα στη φάμπρικα του Μακ Γκόρμικ. Σκότωσαν τα άμοιρα αδέρφια μας γιατί όπως και σεις είχαν το κουράγιο να μην υπακούσουν στην ανώτατη θέληση των αφεντικών σας. Τους σκότωσαν γιατί τόλμησαν να απαιτήσουν τη μείωση των ωρών σκλαβιάς. Τους σκότωσαν για να αποδείξουν σε σας τους Ελεύθερους Αμερικανούς Πολίτες ότι πρέπει να είσαστε ικανοποιημένοι με οτιδήποτε αποφασίσουν να σας επιτρέψουν αλλιώς θα πεθάνετε!

Εδώ και χρόνια υφίστασθε τις πιο χυδαίες ταπεινώσεις, εδώ και χρόνια υποφέρετε αμέτρητα πλήγματα, αμέτρητες αδικίες, εργαζόσαστε μέχρι αναισθησίας, υποφέρετε από τους πόνους της ένδειας και της πείνας· τα παιδιά σας τα θυσιάσατε στον αφέντη της φάμπρικας – με λίγα λόγια όλα αυτά τα χρόνια ήσασταν δυστυχισμένοι και υπάκουοι σκλάβοι. Γιατί; Για να ικανοποιήσετε την αδηφάγα φάρα, για να γεμίσετε τα χρηματοκιβώτια του κοπρίτη, κλέφτη αφέντη σας; Όταν τώρα του ζητάτε να σας ελαφρώσει το φορτίο σας, στέλνει τα λαγωνικά του για να σας πυροβολήσουν, να σας σκοτώσουν!

Αν είσαστε άντρες, αν είσαστε τέκνα των πατεράδων σας που έχυσαν το αίμα τους για να σας ελευθερώσουν, τότε θα σηκώσετε το ανάστημά σας, θα δείξετε τη δύναμή σας και θα καταστρέψετε εσείς το απαίσιο τέρας που θέλει να σας καταστρέψει. Στα όπλα, σας καλούμε στα όπλα!

ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΣΑΣ

Το επόμενο βράδυ μια δεύτερη προκήρυξη καλούσε σε μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Παλιά Αγορά της οδού Ράντολφ. Το πρωί της Τρίτης, 4 Μαΐου, ξημέρωσε με την αστυνομία να επιτίθεται ενάντια σε 3.000 απεργούς κοντά στην 35η οδό. Οι επιθέσεις κατά των συγκεντρωμένων απεργών συνεχίστηκαν και το απόγευμα, ειδικά στη νοτιοδυτική πλευρά της πόλης. 

Ο δήμαρχος Χάρρισον έδωσε άδεια για μαζική συγκέντρωση εκείνη τη βραδιά και στις 7 η ώρα ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στην Πλατεία Αγοράς, το κέντρο των ξυλεμπορικών. Μεταξύ 8 και 9 η ώρα είχαν εμφανιστεί περίπου 3.000 άτομα, ανάμεσά τους και ο δήμαρχος Χάρρισον που παρακολουθούσε σαν θεατής για να μην διασαλευτεί η τάξη. Στο αστυνομικό τμήμα της οδού Ντεμπλαίν, μισό τετράγωνο απόσταση από τη συγκέντρωση, ένα αρκετά μεγάλο σώμα αστυνομικών βρισκόταν σε ετοιμότητα. 

Η συγκέντρωση ήταν πολύ ήσυχη. Ο Σπάιζ μίλησε στους απεργούς από ένα αμάξι μπροστά στο εργοστάσιο των αδερφών Κραίην. Ύστερα μίλησε ο Πάρσονς που περιορίστηκε στο θέμα του οκταώρου. Ύστερα μίλησε ο Φήλντεν. Γύρω στις 10 μια δυνατή καταιγίδα άρχισε να διαλύει τη συγκέντρωση, ενώ εκείνη την ώρα ο Σπάιζ και ο Πάρσονς είχαν φύγει. Ο μόνος που είχε μείνει ήταν ο Φήλντεν που μιλούσε στον κόσμο που ήταν ακόμα εκεί. Ο δήμαρχος Χάρρισον που είχε κρίνει ότι η συγκέντρωση ήταν ειρηνική και ότι όλα είχαν τελειώσει, έφυγε λίγο μετά τις 10, κάλεσε το αστυνομικό τμήμα για να δώσει αναφορά και μετά πήγε να κοιμηθεί στο σπιτάκι του.

Ύστερα από λίγα λεπτά, ο διευθυντής της αστυνομίας, Τζων Μπόνφηλντ, μισητός σ όλη την πόλη για την κτηνωδία του, μπήκε επικεφαλής ενός αποσπάσματος 180 μπάτσων για να διαλύσει όσους είχαν απομείνει από τη συγκέντρωση. Η ενέργεια αυτή δεν είχε κανένα νόημα πέρα από το ότι ο Μπόνφηλντ ήθελε να προκαλέσει άλλο ένα μακελειό. 

Σύμφωνα με τον κυβερνήτη της Πολιτείας, Ώλντγκενλντ, ο επιθεωρητής Μπόνφηλντ είναι ο πραγματικός υπεύθυνος για το θάνατο των αστυνομικών. Οι μπάτσοι κρατήθηκαν σε κάποια απόσταση από το αμάξι των ομιλητών και ένας λοχαγός Γουώρντ διέταξε τους συγκεντρωμένους να διαλυθούν. Ο Φήλντεν απάντησε ότι η συγκέντρωση ήταν ειρηνική. Καθώς ο Γουώρντ στράφηκε για να δώσει διαταγή στους άντρες του μια βόμβα έπεσε από ένα σημείο στο πεζοδρόμιο λίγο πιο αριστερά από το αμάξι. Η έκρηξη έγινε εκεί που στέκονταν οι μπάτσοι και τραυμάτισε 66. Απ αυτούς οι επτά πέθαναν αργότερα. Η αστυνομία άρχισε αμέσως να πυροβολεί υστερικά το πλήθος, σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας 200. Πανικός ξέσπασε στη γειτονιά. Έγιναν τηλεφωνήματα σε γιατρούς. Τα φαρμακεία γέμισαν τραυματίες.

Μέχρι και σήμερα ακόμα δεν έχει εξακριβωθεί ποιος έριξε τη βόμβα. Υπάρχουν τρεις πιθανότητες:

1) ο κυβερνήτης Ώλντγκελντ υποστήριζε στο απαλλακτικό διάγγελμά του το 1893 ότι ρίχτηκε από κάποιον σαν αντίποινα για όλες τις βιαιότητες του Μπόνφηλντ και της αστυνομίας. Αποδεικνύεται ότι κατά πάσα πιθανότητα η βόμβα ρίχτηκε από κάποιον που ζητούσε προσωπική εκδίκηση, ότι οι αρχές ακολούθησαν μια τακτική που ήταν φυσικό να προκαλέσει όλα όσα προκάλεσε, ότι αρκετά χρόνια πριν από το επεισόδιο της Παλιάς Αγοράς δεν είχαν σημειωθεί εργατικές ταραχές και ότι σε αρκετές περιπτώσεις πολλοί εργάτες που δεν ήταν ένοχοι καμιάς κατηγορίας είχαν δολοφονηθεί, και κανένας από τους δολοφόνους δεν πέρασε από δικαστήριο. 

Οι μαρτυρίες που δόθηκαν στους ανακριτές και εκτέθηκαν εδώ αποδεικνύουν ότι σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις πυροβολήθηκαν άτομα και σκοτώθηκαν καθώς έτρεχαν, πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να πυροβοληθούν· παρόλα αυτά δεν κατηγορήθηκε κανείς. Στο Σικάγο έγιναν πολλές απεργίες κατά τις οποίες η αστυνομία όχι μόνο επιτέθηκε ενάντια στους ανθρώπους, αλλά και χωρίς καμιά νομική δικαιοδοσία εισέβαλε και διέσπασε ειρηνικές συγκεντρώσεις· σε πολλές περιπτώσεις που δεν ήταν ένοχοι στο παραμικρό.

2) Η πιθανότητα ενός προβοκάτορα δεν πρέπει να απορριφθεί εντελώς. Η αστυνομία του Σικάγου εκείνη την εποχή ήταν ικανή για κάτι τέτοιο. Το πρωί μετά την έκρηξη της βόμβας ο επιθεωρητής Μπόνφηλντ έκανε την εξής ανακοίνωση:

Θα λάβωμεν δραστικά μέτρα διά την σύλληψιν των ηγετών της υποθέσεως αυτής. Η ενέργεια της χθεσινής νυκτός θα αποδείξει ότι η βομβιστική και δυναμιτιστική φρασεολογία δεν ήτο απλή πομφόλυξ Η επίθεσις εναντίον ημών ήτο κτηνώδης και θρασύδειλος. (Η υπογράμμιση έγινε από τον ίδιο τον Μπόνφηλντ).
.
3) Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ήταν ένοχος ο αναρχικός Ρ. Στσνάουμπελτ, γαμπρός του Μ. Στσουώμπ. Το γεγονός ότι συνελήφθηκε δύο φορές και αφέθηκε ελεύθερος σε περίοδο που η αστυνομία συνελάμβανε και φυλάκιζε όλους τους αναρχικούς και συμπαθούντες που μπορούσε να αρπάξει, δημιουργεί την υποψία ή μάλλον τη βεβαιότητα ότι η αστυνομία ήθελε να τον ξεμπερδέψει για να μπορέσει να καταδικάσει τους οκτώ σημαντικότερους επαναστάτες ηγέτες.

Ο δικαστής Γκάρυ που αναθεώρησε την υπόθεση επτά χρόνια μετά την πρώτη δίκη παραδέχτηκε πως ήταν πολύ πιθανή η ενοχή του Στσνάουμπελτ και πως η απαλλαγή του μπορεί να έγινε όταν ακριβώς ήταν ο σημαντικότερος ύποπτος. Ο Γκάρυ συμπέρανε, παρόλα αυτά, ότι ο Στσνάουμπελτ ή κάποιος άλλος πέταξε τη βόμβα, πράγμα που δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία.

Οι εφημερίδες, όχι μόνο στο Σικάγο, αλλά και παντού, άρχισαν να σπέρνουν τον πανικό. Απαίτησαν την εκτέλεση όλων των ανατρεπτικών στοιχείων. Μέσα σε λίγες μέρες η αστυνομία συνέλαβε τους κυριότερους αναρχικούς επαναστάτες της πόλης – τους Σπάιζ, Φήλντεν, Στσουώμπ, ντολφ Φίσερ, Τζωρτζ Ένγκελ, Λούις Λινγκ, Όσκαρ Νημπ και άλλους, ακόμα και τους 25 τυπογράφους της Εργατικής Εφημερίδας. Ο μόνος που διέφυγε ήταν ο Πάρσονς που η αστυνομία δεν μπορούσε να τον συλλάβει παρά το φοβερό κυνηγητό. 

Όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του μπάτσου Μ. Τζ. Ντήγκαν οι εφημερίδες απαίτησαν κραυγαλέα βιαστικές δίκες στο κακουργιοδικείο. Για αρκετές βδομάδες αναζωπύρωναν το αίσθημα τρομοκρατίας που επικρατούσε στο κοινό. Οι τίτλοι τους ήταν χαρακτηριστικοί: Αιμοδιψή κτήνη, Ερυθροί ρουφιάνοι, Ερυθροί ταραξίες, Κατασκευαστές βομβών, Ερυθροί αγκιτάτορες, Αναρχικοί δυναμιτιστές, Αιμοδιψή τέρατα, Εκσφενδονιστές βομβών, Βομβολάτρες. 

Η εφημερίδα Chicago Tribune έγραφε στις 6 Μαΐου: Τα φίδια αυτά θράφηκαν και αναζωογονήθηκαν με τη λιακάδα της ανοχής και πήραν θάρρος να επιτεθούν ενάντια στην κοινωνία, το νόμο, την τάξη και την κυβέρνηση. Και η Chicago Herald της ίδιας ημέρας: Ο όχλος που παρακινήθηκε από τον Σπάιζ και τον Φήλντεν σε δολοφονίες δεν αποτελείται από αμερικανούς. Είναι καθάρματα από την Ευρώπη που ζήτησαν καταφύγιο σ αυτές τις ακτές για να καταχραστούν τη φιλοξενία μας και να περιφρονήσουν τις αρχές της χώρας. 

Η Chicago Interocean: Για μήνες, για χρόνια, αυτά τα μικροπρεπή υποκείμενα διαλαλούσαν τα στασιαστικά κι επικίνδυνα δόγματά τους. Η Chicago Journal της 7ης Μαΐου: Η Δικαιοσύνη θα πρέπει να είναι πολύ αυστηρή όταν θα περιλάβει τους κρατούμενους αναρχικούς. Οι νόμοι που αφορούν τη συνενοχή σε εγκλήματα είναι τόσο σαφείς ώστε οι δίκες τους δεν θα πρέπει να κρατήσουν πολύ.

Η τροφοδότηση της υστερίας του κοινού κατάντησε να είναι πρωταρχική δραστηριότητα της αστυνομίας. Ύστερα από τρία χρόνια, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξής του, ο αρχηγός της αστυνομίας, Έμπερσολντ, παραδέχτηκε: Ήτο τακτική μου να κατευνάσω τα πνεύματα όσο το δυνατόν ταχύτερον μετά την 4ην Μαΐου 1886. Η γενική αναταραχή ήτο εις βάρος της πόλεως του Σικάγου. 

Αλλωστε ο λοχαγός Στσάακ επεζητούσε την αναταραχήν. Ήθελε να ανεύρη βόμβας πανταχόθεν Μετά την διάλυσιν των αναρχικών ομάδων, ο Στσάακ ήθελε να εξαπολύσει τους άνδρας του διά να οργανώσουν εκ νέου τας διαλελυμένας ομάδας. Η αστυνομία πήρε στα χέρια της τους καταλόγους συνδρομητών της Εργατικής Εφημερίδας και άρχισε μαζικές εφόδους. Στις αίθουσες συγκεντρώσεων, στα τυπογραφεία, στα σπίτια γινόντουσαν διαρρήξεις και έρευνες· συνελάμβαναν και φυλάκιζαν οποιονδήποτε είχε έστω και ελάχιστη σχέση με το ριζοσπαστικό κίνημα. 

Η αστυνομία φρόντιζε οι επιδρομές της να έχουν αποτελέσματα. Κάθε μέρα ανακάλυπταν πυρομαχικά, καραμπίνες, μαχαίρια, ντουφέκια, πιστόλια, ξιφολόγχες, αναρχικά φυλλάδια, κόκκινες σημαίες, ανατρεπτικά πανό, φυσίγγια, εγχειρίδια, σφαίρες, μολύβι, υλικά για την κατασκευή τορπιλών, κάλυκες σφαιρών, δυναμίτη, βόμβες, οβίδες, καψούλια, μηχανήματα, ψεύτικες πόρτες για κρύπτες, υπόγειες γαλαρίες σκοποβολής. 

Κάθε εύρημα της αστυνομίας διατυμπανιζόταν από τις εφημερίδες. Απλώθηκε η φήμη ότι ο Μοστ θα ερχόταν από τη Νέα Υόρκη, προφανώς για να κλιμακώσει το κύμα δολοφονιών, οπότε η αστυνομία παρέταξε επιδεικτικά έξω από το σταθμό τους χαφιέδες της. Μαζεύτηκε πλήθος για να υποδεχτεί τον επικίνδυνο επισκέπτη, ο Μοστ όμως δεν φάνηκε. Η κατάλληλη ατμόσφαιρα για τη δίκη είχε προετοιμαστεί προσεκτικά.

ΑΦΗΣΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Όταν συνεδρίασε το κακουργιοδικείο, στα μέσα Μαΐου, κατηγόρησε τους Ώγκαστ Σπάιζ, Μάικελ Στσουώμπ, Σάμουελ Φήλντεν, Αλμπερτ Πάρσονς, Αντολφ Φίσερ, Τζωρτζ Ένγκελ, Λούις Λινγκ και Όσκαρ Νημπ, όλοι τους βασικά μέλη της Διεθνούς, σαν υπεύθυνους για τη δολοφονία του Ματίας Τζ. Ντήγκαν στις 4 Μαΐου. Η δίκη ορίστηκε για τις 21 Ιουνίου στο δικαστήριο του Κουκ Κάουντυ με δικαστή τον Τζόζεφ Γκάρυ. Δημόσιος κατήγορος ήταν ο πολιτειακός εισαγγελέας Τζ. Γκρίνελ. Οι κατηγορούμενοι όρισαν 4 συνήγορους. 

Η δίκη άρχισε ενώ η αστυνομία έκανε τις συγκλονιστικές της αποκαλύψεις, οι εφημερίδες αράδιαζαν μυθιστορίες για αναρχικές συνωμοσίες που αποσκοπούσαν σε μαζικές δολοφονίες και το κοινό ούρλιαζε απαιτώντας γρήγορα την εκτέλεση των κατηγορούμενων. Στην αρχή της προανάκρισης ο Πάρσονς που είχε διαφύγει τη σύλληψη για έξι βδομάδες, βάδισε μέσα στο δικαστήριο και παραδόθηκε για να δικαστεί, συναντώντας τους συντρόφους του στο εδώλιο των κατηγορουμένων.

Από κείνη τη στιγμή δύο γεγονότα απέδειξαν ότι η δίκη δεν ήταν ούτε κατά προσέγγιση δίκαιη. 

Πρώτον, ο δικαστής Γκάρυ ανάγκασε και τους οκτώ κατηγορούμενους να δικαστούν μαζί, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο παραδοχής όλων των ειδών αποδεικτικών στοιχείων. Δεύτερον, χάρη σε ένα απίθανο τέχνασμα οι ένορκοι δεν διαλέχτηκαν με το συνηθισμένο τρόπο της τυχαίας κλήρωσης, αλλά αντίθετα από ένα κλητήρα διορισμένο από τον πολιτειακό εισαγγελέα. 

Ένας επιχειρηματίας του Σικάγου, ο Ο. Σ. Φαίηβορ, στην ένορκη κατάθεσή του δήλωσε ότι ο κλητήρας του είχε πει μπροστά σε μάρτυρες: Εγώ χειρίζομαι αυτή την υπόθεση και ξέρω τι πρέπει να κάνω. Τα άτομα αυτά θα κρεμαστούν σίγουρα. Διαλέγω αυτούς ακριβώς τους ενόρκους γιατί οι κατηγορούμενοι θα τους απορρίψουν ασυζητητί και τελικά θα χάσουν τον καιρό τους και τις ενστάσεις τους. Θα αναγκαστούν να τους δεχτούν απλώς γιατί τους θέλει ο δημόσιος κατήγορος. 

Ο δικαστής με πολύ έξυπνες ερωτήσεις κατάφερε να θεωρηθούν κατάλληλοι ένορκοι πολλοί που είχαν παραδεχτεί ανοιχτά τις προκαταλήψεις τους απέναντι στους κατηγορούμενους και οι οποίοι απορρίπτονταν εντελώς από την υπεράσπιση. Χρειάστηκαν 21 μέρες για να διαλεχτούν οι ένορκοι και εξετάστηκαν 981 υποψήφιοι. Τελικά η υπεράσπιση εξάντλησε το δικαίωμα ένστασης και έτσι διαλέχτηκαν οι 12 ένορκοι που ανάμεσά τους ήταν κι ένας συγγενής θύματος από τη βόμβα.

Η εισηγητική ομιλία του πολιτειακού εισαγγελέα Γκρίνελ μετά την παρουσίαση των στοιχείων έγινε στις 14 Ιουλίου και διαβεβαίωσε τους ενόρκους ότι θα εμφανιζόταν ο άνθρωπος που είχε ρίξει τη βόμβα. Πράγμα βέβαια που ήταν αδύνατον. Παρόλα αυτά έγινε προσπάθεια να στηριχτεί η κατηγορία στη μαρτυρία δύο υποτιθέμενων αναρχικών που μηρύκασαν τα επίσημα στοιχεία, παρουσιάζοντας κάποια ιστορία για την ύπαρξη τρομοκρατικής συνωμοσίας σύμφωνα με τα οποία θα ανατινάζονταν με δυναμίτη όλα τα αστυνομικά τμήματα, ένα κάθε φορά που θα εμφανιζόταν η γερμανική λέξη Rhue στην Εργατική Εφημερίδα. Η μαρτυρία των δύο αυτών ατόμων σαρώθηκε εντελώς από την υπεράσπιση. Όταν λοιπόν ξεφούσκωσε κι αυτό το μπαλόνι αποκαλύφθηκαν άλλα παράξενα στοιχεία. 

Ένας άλλος μάρτυρας, ο Γκίλμερ, που αποδείχτηκε επαγγελματίας ψευδομάρτυρας, ορκίστηκε ότι είχε δει ένα αντικείμενο που έμοιαζε με βόμβα ανάμεσα στους Σπάιζ, Στσουώμπ και Στσνάουμπελτ και ότι είχε παρατηρήσει αυτό τον τελευταίο να ρίχνει τη βόμβα ενάντια στους αστυνομικούς. 

Επιπλέον, πάρα πολλοί αστυνομικοί προσπάθησαν να αποδείξουν ότι ο Φήλντεν τους είχε πυροβολήσει πίσω από το αμάξι των ομιλητών, οι ισχυρισμοί τους όμως αποδείχτηκαν αβάσιμοι.
Παρά τη δημιουργία συναισθηματικής ομίχλης γύρω από τα γεγονότα, το Κράτος, όπως παρατήρησε ο κυβερνήτης Ώλντγκελντ δεν κατάφερε ποτέ να ανακαλύψει ποιος έριξε τη βόμβα. Δεν μπόρεσε επίσης να αποδείξει την ύπαρξη κάποιας συγκεκριμένης συνωμοσίας από μέρους των κατηγορουμένων.

Με την εξέλιξη της υπόθεσης, οι οκτώ κατηγορούμενοι κατέληξαν να δικάζονται για τις ιδέες τους, παρόλο που δεν επέτρεψαν στην υπεράσπιση να παρουσιάσει μαρτυρίες σχετικές με τη θεωρία του αναρχισμού. Βασιζόμενος στο γεγονός ότι οι γενικές αρχές των αναρχικών αποτελούσαν προτροπή για την καταστροφή όλων των καπιταλιστών, ο δικαστής Γκάρυ επέτρεψε στον δημόσιο κατήγορο να συμπεράνει την ύπαρξη συγκεκριμένης συνωμοσίας. 

Οι ένορκοι αιφνιδιάστηκαν με αποσπάσματα από διάφορα εμπρηστικά άρθρα της εφημερίδας Συναγερμός και της Εργατικής Εφημερίδας. Η αστυνομία επέδειξε στους ενόρκους μια σειρά δεματιών δυναμίτη και διάφορες βόμβες με καταχθόνιους μηχανισμούς, παρόλο που τα πιο πολλά απ αυτά τα στοιχεία είχαν βρεθεί σε μίλια απόσταση από το σημείο της έκρηξης και ύστερα από βδομάδες ολόκληρες. 

Το θέαμα των εκθεμάτων προκάλεσε το επιθυμητό αποτέλεσμα: προξένησε τρόμο. Η υπεράσπιση εναντιώθηκε στην παρουσίαση άσχετων στοιχείων που αποσκοπούσαν στην πρόκληση εχθρικών συναισθημάτων αλλά το δικαστήριο απέρριψε όλες τις ενστάσεις της. Ο δικαστής Γκάρυ αποκάλυψε έτσι την προκατάληψή του, όπως παραδέχτηκε αργότερα ο κυβερνήτης Ώλντγκελντ.

Η συνοπτική διαδικασία μπροστά στους ενόρκους άρχισε στις 14 Αυγούστου. Έληξε με την αγόρευση του πολιτειακού εισαγγελέα Γκρίνελ: Δικάζεται ο Νόμος. Δικάζεται η Αναρχία. Οι άνθρωποι αυτοί διαλέχτηκαν από τους ενόρκους και θεωρήθηκαν ένοχοι γιατί ήταν ηγέτες. Δεν είναι περισσότερο ένοχοι απ ότι οι χιλιάδες που τους ακολουθούν. Κύριοι ένορκοι, καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν, κρεμάστε τους και θα σώσετε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας. 

Όπως είχε προβλεφθεί οι ένορκοι ανακοίνωσαν την απόφασή τους στις 20 Αυγούστου: τους χαρακτήρισαν όλους ένοχους και επέβαλαν την ποινή του απαγχονισμού στους επτά κατηγορούμενους, ενώ στον Όσκαρ Νημπ επέβαλαν φυλάκιση 15 χρόνων. Η υπεράσπιση έκανε έφεση για νέα δίκη τον Σεπτέμβριο. Η έφεση απορρίφθηκε και οι καταδικασμένοι κλήθηκαν να απολογηθούν. Οι απολογίες τους ήταν λεπτομερειακές, κράτησαν τρεις μέρες και απευθύνονταν όχι μόνo στο δικαστήριο αλλά και στους εργάτες όπου κι αν βρίσκονταν.

Ύστερα από μια μεγάλη ανάλυση των απόψεών του ο Σπάιζ είπε:

Λοιπόν, αυτές είναι οι ιδέες μου. Αποτελούν μέρος του εαυτού μου, δεν μπορώ να τις αποχωριστώ και δεν θα το έκανα ακόμα κι αν μπορούσα. Κι αν νομίζετε ότι μπορείτε να συντρίψετε αυτές τις ιδέες που κερδίζουν έδαφος κάθε μέρα και περισσότερο, αν νομίζετε ότι μπορείτε να τις στείλετε στην κρεμάλα -αν επιβάλλετε άλλη μια φορά τη θανατική ποινή σε άτομα που τόλμησαν να πουν την αλήθεια – και σας προκαλώ να μας αποδείξετε σε ποιο σημείο είπαμε ψέματα – σας λέω ότι αν ο θάνατος είναι η ποινή γιατί διακηρύχτηκε η αλήθεια, τότε θα πληρώσω το ακριβό τίμημα με περηφάνια και τόλμη! Φωνάξτε το δήμιό σας!

Ο Τζωρτζ Ένγκελ είπε:

Μισώ και πολεμάω όχι τον καπιταλιστή σαν άτομο, αλλά το σύστημα που του δίνει τα προνόμιά του. Η μεγαλύτερή μου επιθυμία θα ήταν να μπορέσουν να αναγνωρίσουν οι εργάτες ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι οι εχθροί τους. Επαναλαμβάνω ότι είμαι εχθρός της τάξης που επικρατεί σήμερα και επαναλαμβάνω ότι θα την πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις, όσο μπορώ ακόμα να ανασαίνω. Σας απεχθάνομαι! Απεχθάνομαι την τάξη σας, τους νόμους σας, την εξουσία σας που στηρίζεται στη βία. Κρεμάστε με γι αυτό!

Η εκτέλεση της καταδίκης αναβλήθηκε μια και η υπόθεση παρουσιαζόταν στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ιλλινόις. Αφού εξετάστηκε για αρκετούς μήνες και παρά το γεγονός ότι η δίκη έβριθε σφαλμάτων νομικής φύσης, το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε την απόφαση του κατώτερου δικαστήριου το Σεπτέμβριο του 1887. 

Όλες οι εργατικές οργανώσεις παντού, εκτός από τους Ιππότες της Εργασίας, ζήτησαν χάρη για τους καταδικασμένους αναρχικούς. Τις τελευταίες μέρες ο Φήλντεν και ο Στσουώμπ έκαναν αίτηση για χάρη και ζήτησαν μετατροπή της ποινής. Οι άλλοι απαίτησαν Ελευθερία ή θάνατο. Ο κυβερνήτης Όγκσλμπυ μετέτρεψε την ποινή του Φήλντεν και του Στσουώμπ σε ισόβια και έτσι μεταφέρθηκαν στις κρατικές φυλακές του Τζόλιετ μαζί με τον Νημπ. Ο Λινγκ απέφυγε το ικρίωμα την προηγούμενη της εκτέλεσης πυροδοτώντας ένα τσιγάρο με δυναμίτη μέσα στο στόμα του. Οι υπόλοιποι τέσσερις κρεμάστηκαν στις 11 Νοεμβρίου 1887.

Οι θηλιές στήθηκαν γρήγορα, οι κουκούλες κατέβηκαν. Τότε κάτω από τα καλύμματα ακούστηκαν τα εξής: 

ΣΠΑΪΖ:
Θάρθει μια εποχή που η σιωπή του τάφου μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα.

ΑΡΣΟΝΣ:
Ω, άνθρωποι της Αμερικής, θα μου δώσετε την άδεια να μιλήσω; Αφήστε με να μιλήσω Σερίφη Μαίητσον. Αφήστε να ακουστεί η φωνή του λαού, Ω!

Ύστερα από χρόνια, μετά από αναθεώρηση της δίκης, οι Φήλντεν, Στσουώμπ και Νημπ απαλλάχτηκαν της κατηγορίας και απελευθερώθηκαν.