Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Εκδήλωση αλληλεγγύης αύριο στην Λεμεσό για τις απεργίες σε Ελλάδα και Ισπανία-Η προοπτική εργατικών αντιστάσεων στην Κύπρο


Η εκδήλωση που συνδιοργανώνουμε μαζί με συντρόφους από συλλογικότητες και πρωτοβουλίες στην Λεμεσό, θα γίνει αύριο στο cafe Apollo, οδός Ιφιγένειας 14D (δίπλα από Il Posto cafe), ώρα 19:00. Λεπτομέρειες για τις προβολές και τη συζήτηση μπορείτε να δείτε πάνω στη αφίσα.

Διδασκόμαστε και εμπνεόμαστε από τους μεγαλειώδεις αγώνες του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα και τη Ευρώπη και ετοιμαζόμαστε για τις δικές μας μάχες.Συζητούμε πως μπορούν να έχουν νικηφόρα προοπτική οι εργατικοί αγώνες παγκόσμια και στην Κύπρο, για να σταματήσουμε τις επιθέσεις του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου,της ΕΕ, τρόικας και του ΔΝΤ και για να κερδίσουμε νέες κατακτήσεις, να παλέψουμε για μια άλλη κοινωνία χωρίς αφεντικά και εκμετάλλευση.

Ειδικότερα το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια αποτελεί φάρο για το εργατικό κίνημα στην υπόλοιπη Ευρώπη και όχι μόνο. Οι είκοσι πανεργατικές απεργίες ήταν μόνο οι κορυφώσεις αυτού του κινήματος. Ένα από τα λαμπρότερα παραδείγματα είναι η απεργία διαρκείας στη Χαλυβουργία που κράτησε εννέα μήνες. Οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία απάντησαν με απεργία διαρκείας απέναντι στις απειλές του Μάνεση, του εργοδότη, για εκ περιτροπής εργασία και απολύσεις. 

Όταν ξεκινούσε αυτή η απεργία είχε προηγηθεί ο καυτός Οκτώβρης του 2011 με τη μεγαλύτερη γενική απεργία, αυτή στις 19 Οκτώβρη. Οι εργάτες πήραν τη σκυτάλη από τις φοιτητικές καταλήψεις του Σεπτέμβρη, ένα-ένα τα υπουργεία στο κέντρο της Αθήνας καταλαμβάνονταν από τους εργαζόμενους τους. Αρχικά το υπουργείο Υγείας, όπου οι εργαζόμενοι ζήτησαν να απολογηθεί ο Λοβέρδος για τα ψέμματα που είχε εκστομίσει σε μία συνέντευξη για τους δημόσιους υπάλληλους. 

Φτάσαμε όμως στις καταλήψεις διαρκείας των Δημαρχείων σε όλη τη χώρα, στις επισχέσεις στα νοσοκομεία, στις απεργίες διαρκείας της ΕΡΤ ενάντια στο κλείσιμο, στις συντονισμένες κινητοποιήσεις των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Όλες αυτές οι αντιστάσεις κορυφώθηκαν και συντονίστηκαν στη συγκλονιστική πανεργατική απεργία στις 19 και 20 Οκτώβρη. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου διαδήλωναν εκείνες τις μέρες με χιλιάδες απεργιακές φρουρές να γίνονται αλλά και χιλιάδες συνελεύσεις για να καλέσουν σ’αυτή την απεργία. Ήταν μία 48ωρη απεργία που έβαλε ταφόπλακα στην κυβέρνηση Παπανδρέου αλλά έδωσε το νήμα των κινητοποιήσεων με πιο συγκροτημένο τρόπο στον ιδιωτικό τομέα. 

Πλάι στη Χαλυβουργία είχαμε την απεργία ενάντια στο κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας και την κατάληψη στον ΑΛΤΕΡ. Ταυτόχρονα μία σειρά από μικρότεροι εργατικοί χώροι κινητοποιούνταν στις αρχές του 2012 ενάντια στην εκ περιτροπής εργασία: οι επιχειρήσεις μετάλλου στο Περιστέρι, τα ΝΟΤΟΣ, στον Γερολυμάτο Κοσμέτικς όπου περιφρουρούσαν κιόλας για να μην μπορέσει η εργοδοσία να πάρει τα εμπορεύματα από τις αποθήκες. 

Είναι αναμφισβήτητο ότι η συμπαράσταση και η εργατική αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε απέναντι στην απεργία διαρκείας της Χαλυβουργίας ήταν μοναδική. Τόνοι τροφίμων έφταναν από τα πλάτη της γης (κυριολεκτικά, το σωματείο μετάλλου της Γαλλίας έστειλε μερικούς τόνους τροφίμων ως ένδειξη συμπαράστασης), χιλιάδες ψηφισμάτων συμπαράστασης, επίσης από όλο τον κόσμο, χιλίαδες ευρώ ενίσχυσης για τον αγώνα αυτό. 

Η πιο δυνατή εργατική αλληλεγγύη εκφράστηκε όμως με την απεργία στο Θριάσειο πεδίο ως συμπαράσταση στη Χαλυβουργία, με την παναττική απεργία στις 17 Γενάρη και την απεργία στο Βόλο (στο άλλο εργοστάσιο του Μάνεση). Η παναττική απεργία έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί δείχνει με τον πιο τρανταχτό τρόπο πως η βάση μπορεί να στριμώξει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία για προκήρυξη απεργιών. Οι απεργοί της Χαλυβουργίας έβαλαν το αίτημα για 24ωρη απεργία συμπαράστασης σε όλα τα εργατικά κέντρα του λεκανοπεδίου της Αττικής. Σ’αυτό το κάλεσμα ανταποκρίθηκαν σχεδόν όλοι οι χώροι καταρχάς, που βρίσκονταν σε κινητοποίηση εκείνη την περίοδο αλλά και μία σειρά από άλλους χώρους. Τα εργατικά κέντρα κάλεσαν τελικά την απεργία η οποία μετατράπηκε σε μίνι πανεργατική. 

Το δεύτερο στοιχείο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι τέτοιου είδους κινητοποίησεις ανέβαζαν την αυτοπεποίθηση των εργατών. 

Το τρίτο στοιχείο είναι ότι μέσα σε όλες αυτές τις μάχες είδαμε σπέρματα εργατικού ελέγχου από μεριάς του εργατικού κινήματος. Κάθε μορφή οργάνωσης του αγώνα δηλαδή που αμφισβητεί το διευθυντικό δικαίωμα στο εργοστάσιο, στην υπηρεσία, στο χώρο δουλειάς. Οι εργαζόμενοι στη Στατιστική Υπηρεσία τον Οκτώβρη του 2011, αρνήθηκαν να παραδώσουν τα στοιχεία στην Τρόικα η οποία είχε έρθει για μία «επίσκεψη και τσεκάρισμα ρουτίνας», με αποτέλεσμα να φύγει με άδεια χέρια. Ο Καστανίδης, ο τότε υπ. Εσωτερικών, δεν μπορούσε να εξαγγείλει τα μέτρα για απολύσεις και περικοπές γιατί το υπουργείο του ήταν κατειλημμένο και σε όποιο ξενοδοχείο προσπάθησε να πάει να δώσει συνέντευξη αντιμετώπιζε μία κινητή απεργιακή φρουρά. Οι εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία κυκλοφόρησαν δύο απεργιακά φύλλα κόντρα στις μανιασμένες προσπάθειες της εργοδοσίας να βγάλει την απεργία παράνομη στα δικαστήρια. 

Τα παραδείγματα είναι πολλά, το σημαντικό είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνη της πλέον. Από την Ισπανία μέχρι την Κύπρο βλέπουμε να αναβιώνουν οι καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος. Τα καθήκοντα για κάθε αντικαπιταλιστή, για κάθε επαναστάτη είναι να δυναμώσει αυτό το κίνημα στη χώρα του. Με τέτοιου είδους συντονισμό και αλληλεγγύη η νίκη θα είναι δική μας.

Η Βολιβία κάνει την Coca Cola παρελθόν


Σε δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, πολλοί θεωρούν ότι η κυβέρνηση της Βολιβίας επιδιώκει να προσελκύσει τα φώτα της δημοσιότητας με μια πράξη συμβολικού χαρακτήρα, κυβερνητικοί κύκλοι ωστόσο υποστηρίζουν ότι η απόφαση είναι οριστική.

Μετά τα Mc Donald’s, που αποσύρθηκαν από την Βολιβία πριν λίγους μήνες κλείνοντας τα 8 τελευταία υποκαταστήματά τους έπειτα από 14 χρόνια λειτουργίας, σύντομα η Βολιβία θα κάνει παρελθόν και την Coca Cola. Όπως ανακοίνωσε ο υπουργός εξωτερικών David Choquehuanca, η Coca Cola θα αποβληθεί στις 21 Δεκεμβρίου, το τέλος της θα είναι σε αρμονία με το «τέλος» του ημερολογίου των Μάγιας, και θα αποτελέσει μέρος των εορτασμών που θα σηματοδοτήσουν το τέλος του καπιταλισμού και την αρχή του κοινοτισμού και της «κουλτούρας της ζωής».

«Στις 21 Δεκεμβρίου 2012 είναι το τέλος του εγωισμού, του μίσους και της διαίρεσης. Το τέλος της Coca Cola είναι η αρχή του mocochinche (ποτό που φτιάχνεται από ξερά ροδάκινα) και της willcaparu (αναψυκτικό από καλαμπόκι). Είναι η αρχή μιας νέας ζωής γεμάτη αλλαγές και με σεβασμό όλων στη Μητέρα Γη», είπε ο Choquehuanca μετά από συνάντηση που είχε με τον Έβο Μοράλες πριν λίγες ημέρες. Οι εορτασμοί θα γίνουν στο θερινό ηλιοστάσιο στο Isla del Sol, που βρίσκεται σε υψόμετρο 4.080 μέτρων στη λίμνη Τιτικάκα, και όπως ανακοίνωσε η βολιβιανή κυβέρνηση ετοιμάζεται μια τελετή στο νησί του Ήλιου με τη συμμετοχή περίπου 50.000 αυτόχθονων από διάφορες χώρες. 

Σύμφωνα με την «μακριά καταμέτρηση» του ημερολογίου των  Μάγιας, στις 21 Δεκεμβρίου 2012 δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου, όπως λανθασμένα θεωρούν πολλοί, αλλά θα έχουμε το τέλος ενός πολιτισμού και την αρχή ένας άλλου καινούριου, που σημαίνει την πνευματική μετάβαση προς μια νέα συλλογική συνείδηση. Η πρώτη από τις επτά προφητείες, λέει ότι εκείνη την ημέρα η ανθρωπότητα θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ της εξαφάνισής της ως ένα σκεπτόμενο είδος στον πλανήτη, ή της εξέλιξής της προς την αρμονική ενσωμάτωση με ολόκληρο το σύμπαν.

Σε δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, πολλοί θεωρούν ότι η κυβέρνηση της Βολιβίας επιδιώκει να προσελκύσει τα φώτα της δημοσιότητας με μια πράξη συμβολικού χαρακτήρα, κυβερνητικοί κύκλοι ωστόσο υποστηρίζουν ότι η απόφαση είναι οριστική. Να σημειωθεί ότι, ενώ αρχικά η εταιρεία αντιμετώπισε την υπουργική ανακοίνωση μάλλον απαξιωτικά, στη συνέχεια εκπρόσωποί της αναγκάστηκαν να αναδιπλωθούν, λέγοντας «θα σεβαστούμε την οποιαδήποτε απόφαση της βολιβιανής κυβέρνησης, όσο δυσάρεστη και αν είναι αυτή. Δεν μπορούμε να παραμένουμε κάπου αν είμαστε ανεπιθύμητοι».

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Χαλυβουργία: Μια απεργία που έγραψε ιστορία


Το Σάββατο 28 Ιουλίου, στη Γενική τους Συνέλευση, οι εργάτες χαλυβουργοί αποφάσισαν κατά πλειοψηφία την αναστολή της απεργίας τους, που κράτησε πάνω από 9 μήνες και έχει γράψει ήδη μια ηρωική σελίδα στην ιστορία του εργατικού μας κινήματος. Η αναστολή της απεργίας ψηφίστηκε ύστερα από πρόταση του προεδρείου του ΔΣ του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων Ελληνικής Χαλυβουργίας, και στην μυστική ψηφοφορία που ακολούθησε υπέρ της πρότασης τάχθηκαν 107 εργάτες, ενώ 14 ψήφισαν υπέρ της πρότασης για συνέχιση της απεργίας και 29 απείχαν.

Σε κάθε περίπτωση, η αναστολή της απεργίας δεν σημαίνει και τέλος του αγώνα. Απαιτείται το επόμενο διάστημα μια ολοκληρωμένη αποτίμηση και συζήτηση για τα συμπεράσματα, με κριτήριο τα συμφέροντα των εργατών και του κινήματος και όχι τα «θέλω και τα πρέπει», με ορίζοντα τη συνέχεια και την ενίσχυση της ταξικής πάλης και όχι τη διαίρεση και το διχασμό των αγωνιστών.

Όπως αναφέρει και η απόφαση που υπερψηφίστηκε από τη συνέλευση των χαλυβουργών: "Το ΔΣ του σωματείου, παίρνοντας υπόψη τη νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, την ανάγκη να συνεχίσουμε να δίνουμε τη μάχη συγκροτημένα, οργανωμένα, προτείνει την αναστολή αυτής της μορφής του αγώνα. Μπαίνουμε ξανά στο εργοστάσιο οργανωμένα, συντεταγμένα με ψηλά το κεφάλι, με τη δική μας απόφαση και θέληση. Με το δοκιμασμένο σωματείο μας, και συνεχίζουμε με άλλες μορφές τον αγώνα.

Συνεχίζουμε την προσπάθεια για την υλοποίηση των αιτημάτων μας. Για να επαναπροσληφθούνε άμεσα 40 συνάδελφοι μας απολυμένοι. Για την σταδιακή επαναπρόσληψη των υπόλοιπων μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα. Για να μη γίνει μέχρι τότε καμία νέα πρόσληψη εκτός των συναδέλφων μας απολυμένων. Ζητάμε να φύγουν σήμερα τα ΜΑΤ από την πύλη του εργοστασίου και όλες οι δυνάμεις καταστολής και παρακολούθησης που είναι μέσα στο χώρο του εργοστασίου."

Αναμφισβήτητα, ο αντίπαλος, μετά από 9 μήνες, συγκέντρωσε τεράστιες δυνάμεις: την ωμή κυβερνητική παρέμβαση με εντολή του ίδιου του πρωθυπουργού, την ταξική δικαιοσύνη, τα ΜΑΤ και τις δυνάμεις καταστολής. Την ιδεολογική και καθημερινή επίθεση των ΜΜΕ. Τους εκβιασμούς του Μάνεση και των βιομηχάνων, με απεργοσπαστικούς και άλλους μηχανισμούς, με οικονομική βία και απειλές για κλείσιμο, με προσπάθεια διαίρεσης των εργαζόμενων.

Ο ηρωικός αγώνας των Χαλυβουργών δεν είχε ποτέ την ουσιαστική και έμπρακτη στήριξη της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, τόσο σε τοπικό επίπεδο (Εργατικά Κέντρα Ελευσίνας και Μαγνησίας), όσο και σε συνολικό επίπεδο, με τη ΓΣΕΕ να μην έχει περάσει ούτε έξω από την πύλη σε μια εννεάμηνη εργατική μάχη, αλλά και να αρνείται να συμβάλλει σε ένα μέτωπο αγώνα, αλληλεγγύης και νίκης.

Ευθύνες έχει και η «μισή αλληλεγγύη», κυρίως στα λόγια και με ανακοινώσεις και ελάχιστα στην πράξη, της ρεφορμιστικής αριστεράς της θεσμικής αντιπολίτευσης, ειδικά με την αρχική καταψήφιση της απεργίας στο εργατικό κέντρο Βόλου, αλλά και με την απουσία της από κρίσιμες κινητοποιήσεις και μέτωπα. Αναδείχθηκαν τα όρια του ΠΑΜΕ, παρά την μεγάλη προσπάθεια και ουσιαστική συμβολή του, αλλά και οι ανεπάρκειες και αδυναμίες του ταξικού εργατικού ρεύματος συνολικά, της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ιδιαίτερα, παρά τις προσπάθειες και τη συμβολή.

Επί τάπητος για τους εργάτες και για όλο το ταξικό εργατικό κίνημα οι επόμενες κινήσεις, τα επόμενα βήματα, για να συνεχιστεί ο αγώνας. Για να γυρίσουν οι απολυμένοι στη δουλειά, για να μην περάσουν τα αντεργατικά σχέδια του Μάνεση. Για να δημιουργήσουμε δεκάδες Χαλυβουργίες ακόμα, που θα ανατρέψουν την άθλια αντεργατική πολιτική τους, τις κυβερνήσεις και το σύστημά τους.



Δημοσιεύουμε ένα κειμενάκι και κάποιους στίχους από το μουσικό σχήμα "Υπεραστικοί" που  έγραψαν για τον αγώνα των Χαλυβουργών:

 Το Σάββατο 28/7 οι χαλυβουργοί αποφάσισαν την αναστολή της απεργίας τους ύστερα από 9 μήνες σκληρής πάλης. Επί 272 μέρες στάθηκαν με ψηλά το κεφάλι απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, απέναντι στους μηχανισμούς του αστικού κράτους, απέναντι στη συκοφάντηση και την παραπληροφόρηση. 272 μέρες ταξικού αγώνα, εργατικής αλληλεγγύης, περήφανης αντίστασης και αξιοπρέπειας. Ο αγώνας τους, αγώνας όλης της εργατικής τάξης, όλου του εργαζόμενου λαού, αποτελεί μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον, πηγή έμπνευσης για τους αγώνες που θα ακολουθήσουν.

" Γιος εργάτη"

Γέρος όσο ποτέ, φοβισμένος,
εύθραυστος, πελιδνός, νικημένος,
μπρος στου γιου του τα μάτια εστάθη,
η σιωπή του στη φλέβα αγκάθι.
Έκαμε να του πει, να μιλήσει,
μα λυγμοί ξεχυθήκαν, να σβήσει.
Όλοι οι εξήντα στην πλάτη χειμώνες,
μια θηλιά στης ψυχής τους μυώνες.

Η φωνή του να λιώνει σαν χιόνι,
«Ξέρεις, γιε μου, τι δύσκολοι χρόνοι.
Λύκοι ουρλιάζουν κι ορμάν στη ζωή μας,
νύχια μπήγουν ξανά στην πληγή μας.
Προσευχές άλλοι μόνο κρατήσαν,
άλλοι αργύρια τριάντα μετρήσαν.
Μα είναι κι άλλοι που δίκιο ζητάνε,
μένουν όρθιοι και πολεμάνε.

Πολεμάν’  άλλο κόσμο να χτίσουν,
φτύνουν αίμα, ζωή να κερδίσουν.
Είναι αυτοί που το δίκιο ακονίζουν,
στο σκοτάδι το φως δε χαρίζουν.
Ξέρουν, γιε μου, πλευρά να διαλέξουν,
την, της τάξης τους, πάλη ν’ αντέξουν.
Δίπλα τους η ζωή μου ετάχθη,
τις ρυτίδες μου έσκαψε η μάχη».

Η φωνή του να λιώνει σαν χιόνι,
«Η απεργία, παιδί μου, τελειώνει.
Δε νικήσαμε και το γνωρίζω,
το ψωμί μας πια δε θα κερδίζω.
Γιος εργάτη και συ σαν και μένα,
η ζωή μας μια αχίλλειος πτέρνα.
Οι ρυτίδες μου στο πρόσωπό σου.
Κάθε βάσανο που ’χω, δικό σου».

Η φωνή, όμως, του γιου του στεντόρεια,
μια ριπή προς του κόσμου τα όρια,
«Προσευχές, μήτε ευχές δε μιλάω
ούτε αργύρια τριάντα μετράω.
Γιος εργάτη και ’γω, θα παλέψω,
τον, της τάξης μου, δρόμο θ’ αντέξω. 

Τις ρυτίδες σου στο πρόσωπό μου,
θα ’χω πάντα στο δίκιο οδηγό μου.
Κι αν των λύκων η αγέλη δαγκώνει,
ο καιρός τους, πατέρα, τελειώνει».

Βρετανικά έγγραφα αποκαλύπτουν τις βαναυσότητες των Άγγλων στην Κύπρο


Αποχαρακτηρισμένα απόρρητα έγγραφα που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας από τα Βρετανικά Αρχεία αποκαλύπτουν τη βάναυση μεταχείριση Ελληνοκυπρίων από τις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις στην Κύπρο της δεκαετίας του 1950.

Μεταξύ των θυμάτων ήταν ένας δεκαεπτάχρονος νέος και ένας τυφλός άνδρας.

Μία νύχτα του Ιουλίου του 1958 περίπολος του βρετανικού στρατού συγκρούστηκε με ομάδα Ελληνοκυπρίων, όταν οι τελευταίοι άρχισαν να τους λιθοβολούν. Οι στρατιώτες απάντησαν ανοίγοντας πυρ εναντίον τους, τραυματίζοντας θανάσιμα έναν τυφλό άνδρα, ο οποίος φέρεται να ήταν αρχηγός τους, και έναν ακόμη. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο ανακριτής Τζέιμς Τρέινορ που εξέτασε την υπόθεση, «οι βρετανοί στρατιώτες δεν είχαν άλλη επιλογή».

Ο δεκαεπτάχρονος Ανδρέας Λούκας τραυματίστηκε θανάσιμα από βρετανό στρατιώτη σε συγκρούσεις που ακολούθησαν τον θάνατο της Κάθριν Κάτλιφ, συζύγου ενός βρετανού υπαξιωματικού, η οποία πυροβολήθηκε πισώπλατα στην Αμμόχωστο τον Οκτώβριο του 1958.

Ένας νεαρός βρετανός αξιωματικός κατέγραψε 150 περιστατικά βάναυσης μεταχείρισης Ελληνοκυπρίων, τους οποίους οι βρετανοί στρατιώτες είχαν ρίξει στο έδαφος και χτυπούσαν αλύπητα στο κεφάλι, στο πρόσωπο και στο σώμα με τα όπλα τους, με αποτέλεσμα άλλοι να αιμορραγούν και άλλοι να κείτονται αναίσθητοι. Έχει καταγραφεί επίσης επίθεση της βρετανικής στρατονομίας που προκάλεσε εκτεταμένες καταστροφές σε τοπική Κομμουνιστική Λέσχη. Ο ανακριτής Τρέινορ έκανε αυτή τη φορά λόγο για «αδικαιολόγητα βάναυση συμπεριφορά» του στρατού.

Τα έγγραφα που δόθηκαν στη δημοσιότητα αποκαλύπτουν πώς οι αποικιακές Αρχές συγκάλυπταν επεισόδια εμποδίζοντας την είσοδο δημοσιογράφων σε στρατόπεδα κράτησης.

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τα διατηρητέα Λεμεσού


Παραθέτουμε τα δημοσιεύματα από τις εφημερίδες:

Όχι στην ασυδοσία
Διαμαρτυρία στη Λεμεσό

Εκδήλωση διαμαρτυρίας διοργάνωσε χθες (Τρίτη) βράδυ η Πρωτοβουλία για τα Διατηρητέα Λεμεσού, εναντίον της κατεδάφισης δύο νεοκλασικών κτηρίων στην ιστορική οδό Αγίου Ανδρέου. 

Κρατώντας πλακάτ και πανό στα οποία αναγράφονταν συνθήματα, η ομάδα πολιτών που συγκεντρώθηκε στο πάρκο της συμβολής των οδών Γλάδστωνος και Αγίου Ανδρέου αξίωσε όπως διαφυλαχτεί η ιστορία της πόλης και να τεθεί πάνω από τα συμφέροντα των κατασκευαστικών εταιρειών. 

Παράλληλα συγκεντρώθηκαν υπογραφές οι οποίες θα συνοδεύουν ψήφισμα διαμαρτυρίας (κείμενο συλλογής υπογραφών) προς το υπουργείο Εσωτερικών και το δημοτικό συμβούλιο Λεμεσού. Μέσω του ψηφίσματος, οι πολίτες απαιτούν τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης, μέσω της άμεσης κήρυξης σε διατηρητέες οικοδομές των ιστορικών κτηρίων της οδού Αγίου Ανδρέου, με αρ. 375 και 377, τη διαφύλαξη των δημόσιων χώρων πρασίνου και των αστικών πάρκων, την αναβίωση του ιστορικού κέντρου από τους ίδιους τους κατοίκους του, καθώς επίσης και της διεύρυνσης των ανατολικών ορίων της Περιοχής Ειδικού Χαρακτήρα του Δήμου Λεμεσού, την προστασία του δημοσίου συμφέροντος και της ποιότητας ζωής των πολιτών, καθώς επίσης και της αδόμητης έκτασης μεταξύ του Φυτίδειου Αθλητικού Κέντρου (πρώην ΓΣΟ) και της Αγίου Ανδρέου. 

Τέλος, αξιώνουν την ενδυνάμωση της δημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών στα κέντρα λήψης αποφάσεων.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΝΕΣΤΟΡΟΣ - εφημερίδα Πολίτης


Διαμαρτύρονται για τα διατηρητέα στη Λεμεσό

Ειρηνική συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκε σήμερα (την Τρίτη) στις επτά το βράδυ στη συμβολή των οδών Γλάδστωνος και Αγίου Ανδρέου στη Λεμεσό που διοργανώθηκε από την Πρωτοβουλία / Παρέμβαση για τα Διατηρητέα Λεμεσού. Στόχοι της διαμαρτυρίας πολλαπλοί. 

Μεταξύ άλλων οι συγκεντρωθέντες απαιτούν τη διατήρηση της πολιτιστική κληρονομία και της αρχιτεκτονικής παράδοσης της Λεμεσού, μέσω της άμεσης κήρυξης σε διατηρητέες οικοδομές των ιστορικών και παραδοσιακών κτιρίων της οδού Αγίου Ανδρέου, με αρ, 375 και 377.

Απαιτούν επίσης την προστασία του δημοσίου συμφέροντος και της ποιότητας ζωής των πολιτών μέσω της άρνησης έκδοσης αδειών κατεδάφισης και της έκδοσης διαταγμάτων διατήρησης εννέα ιστορικών κτιρίων της οδού Αγίου Ανδρέου, καθώς επίσης και του χώρου πρασίνου μεταξύ του ΓΣΟ και της οδού Αγίου Ανδρέου και του αστικού πάρκου στη συμβολή των Οδών Γλάδστωνος και Αγίου Ανδρέου.

Η Πρωτοβουλία / Παρέμβαση για τα Διατηρητέα Λεμεσού επιπλέον απαιτεί τη διαφύλαξη των δημόσιων χώρων πρασίνου και των αστικών πάρκων, μέσω της προστασίας του δημόσιου πάρκου στη συμβολή των Οδών Γλάδστωνος και Αγίου Ανδρέου.

Ζητεί επίσης την αναβίωση του ιστορικού κέντρου και του παραδοσιακού πυρήνα της παλιάς πόλης από τους ίδιους τους κατοίκους της και όχι από τους μεγάλους επιχειρηματίες, μέσω της ανακαίνισης και διατήρησης των παλαιών και αξιόλογων κατοικιών και όχι της κατεδάφισης και της ανέγερσης στη θέση τους τεράστιων και πολυώροφων εμπορικών κέντρων, καθώς επίσης και της διεύρυνσης των ανατολικών ορίων της Περιοχής Ειδικού Χαρακτήρα (ΠΕΧ) του Δήμου Λεμεσού (μέχρι το τέρμα της Οδού Αγίου Ανδρέου).

Τέλος απαιτεί την ενδυνάμωση της δημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών, μέσω της διασφάλισης των περιβαλλοντικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, κυρίως όσον αφορά την πρόσβαση σε πληροφορίες και τη συμμετοχή του κοινού στη λήψη αποφάσεων για περιβαλλοντικά θέματα, συμπεριλαμβανομένων των ζητημάτων της διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς, της διαφύλαξης της αρχιτεκτονικής παράδοσης και της προστασίας των δημόσιων χώρων πρασίνου στο αστικό περιβάλλον της Λεμεσού.

ΕΛΙΝΑ ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΑΛΑΤΖΟΓΛΟΥ - εφημερίδα Αλήθεια


Οχι στις κατεδαφίσεις

Με κυρίαρχο σύνθημα “όχι στην κατεδάφιση της αρχιτεκτονικής παράδοσης της πόλης μας”, πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τρίτη μαζική εκδήλωση διαμαρτυρίας από την Πρωτοβουλία-Παρέμβαση για τα Διατηρητέα Λεμεσού, στο δημόσιο πάρκο της συμβολής των οδών Γλάδστωνος και Αγίου Αντρέου.

Οι διαμαρτυρόμενοι ζήτησαν την άμεση κήρυξη σε διατηρητέες οικοδομές δύο ιστορικών και παραδοσιακών κτιρίων της Οδού Αγίου Αντρέου, οι ιδιοκτήτες των οποίων προτίθενται να τα κατεδαφίσουν και στον τόπο τους να ανεγείρουν μεγάλο και σύγχρονο εμπορικό κέντρο. Προς τούτο αξίωσαν τη μη έκδοση των σχετικών αδειών κατεδάφισης και ταυτόχρονα την έκδοση Διατάγματος Διατήρησης από την Υπουργό Εσωτερικών. 

Τα δύο αυτά κτίρια, όπως υποστηρίζουν, ανεγέρθηκαν περί τα τέλη του 19ου-αρχές του 20ού αιώνα και τα οποία αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα της μετεξέλιξης της κατοικίας στη Λεμεσό και των τάσεων αστικοποίησης και “εξευρωπαϊσμού”. 

Αφορμή για την εκδήλωση, όπως μας εξήγησε ο εκπρόσωπος της Πρωτοβουλίας Κλείτος Παπαστυλιανού, αποτέλεσε το γεγονός ότι, ενώ έχουν περάσει δύο μήνες από τότε που στάληκε επιστολή για το θέμα και για άλλα ζητήματα, προς το Δημοτικό Συμβούλιο Λεμεσού, το Τμήμα Διατηρητέων και την Υπουργό Εσωτερικών, δεν έχει ληφθεί μέχρι στιγμής οποιαδήποτε απάντηση. 

Γνωρίζουμε, πρόσθεσε, πως ο Δήμος Λεμεσού έχει τις ίδιες ανησυχίες με εμάς και καταβάλλει έντονες προσπάθειες για τη διάσωση και διατήρηση της πολιτιστικής και αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της πόλης μας. Ωστόσο, πρόσθεσε, αυτή η πολιτική πρέπει να γίνει πράξη και βίωμα και για άλλες αρμόδιες Υπηρεσίες και Αρχές.

Εκτός από το πιο πάνω θέμα των δύο κατοικιών, σύμφωνα με τον Κλ. Παπαστυλιανού, η Ομάδα Πρωτοβουλίας ζητά τη διαφύλαξη των δημοσίων χώρων πρασίνου και των αστικών πάρκων, μέσω της προστασίας του δημοσίου πάρκου στη συμβολή των Οδών Γλάδστωνος και Αγίου Ανδρέου, την αναβίωση του ιστορικού κέντρου και του παραδοσιακού πυρήνα της παλιάς πόλης από τους ίδιους τους κατοίκους της και όχι από τους μεγάλους επιχειρηματίες, μέσω της ανακαίνισης και διατήρησης των παλαιών και αξιόλογων κατοικιών και όχι της κατεδάφισης και της ανέγερσης στη θέση τους τεράστιων και πολυώροφων εμπορικών κέντρων, καθώς επίσης και της διεύρυνσης των ανατολικών ορίων της Περιοχής Ειδικού Χαρακτήρα (ΠΕΧ) του Δήμου Λεμεσού (μέχρι το τέρμα της Οδού Αγίου Ανδρέου). 

Οι διαμαρτυρόμενοι αξιώνουν επίσης την ενδυνάμωση της δημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών, μέσω της διασφάλισης των περιβαλλοντικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, κυρίως όσον αφορά την πρόσβαση σε πληροφορίες και τη συμμετοχή του κοινού στη λήψη αποφάσεων για περιβαλλοντικά θέματα, συμπεριλαμβανομένων των ζητημάτων της διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς, της διαφύλαξης της αρχιτεκτονικής παράδοσης και της προστασίας των δημοσίων χώρων πρασίνου στο αστικό περιβάλλον της Λεμεσού.

Τάσος Τσαππαρέλλας - εφημερίδα Χαραυγή

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Οι “Ολυμπιάδες” των εργατών


Ανάμεσα στον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες συμμετείχαν σε μαζικά αριστερά αθλητικά κινήματα.


Αυτά τα κινήματα, που κατά κύριο λόγο αγνοούνται από τη σημερινή ιστορία, δημιουργήθηκαν ως συνειδητή αντιπαράθεση στην αναπτυσσόμενη αθλητική βιομηχανία και ήταν ιδιαίτερα πολιτικά.

Ο Γερμανός Κομμουνιστής ηγέτης Ερνστ Γκρούμπε δήλωνε: «Ο εργατικός αθλητισμός δεν έχει τίποτα κοινό με τους μικροαστικούς πόθους για ελευθερία, είναι Μαρξιστικός ταξικός πόλεμος σε όλα τα μέτωπα του αθλητισμού και της φυσικής άσκησης».

Αυτό ακουγόταν λιγότερο πομπώδες εκείνες τις μέρες επειδή επρόκειτο για ένα παγκόσμιο κίνημα. Μια Σοσιαλιστική Ένωση Γυμναστικής υπήρχε στις Ηνωμένες Πολιτείες ήδη από το 1850. Αλλά ήταν σε απάντηση προς τον οργανωμένο αθλητισμό από τα αφεντικά στα 1880 και στα 1890 όταν ξεκίνησαν να απογειώνονται τα αθλητικά γεγονότα οργανωμένα από τους εργάτες.

Γυμναστικοί και ποδηλατικοί σύλλογοι εργατών δημιουργήθηκαν σε όλη τη Γερμανία το 1893. Το 1895, μια ποδηλατική ομάδα Βρετανών εργατών οργανώθηκε γύρω από την εφημερίδα “Clarion”. Ομάδες πεζοπορίας μεγάλωναν σε όλη την Ευρώπη.

Η Γερμανία ήταν το κέντρο του κινήματος. Υπήρχαν πάνω από 350 χιλιάδες εργάτες αθλητές και αθλήτριες οργανωμένοι εκεί πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα αθλήματα των εργατών ήταν συνειδητά διαφορετικά από τα «αστικά» αθλήματα, αφού ήταν ανοιχτά προς όλους.

Η ιδέα ήταν ότι τα αθλήματα των εργατών θα αφαιρούσαν τα ταξικά εμπόδια για συμμετοχή στον αθλητισμό, αλλά επίσης θα αντικαθιστούσαν με σοσιαλιστικές αρχές τις καπιταλιστικές.

Για αυτό πριν από το 1914 υπήρχε έμφαση σε δραστηριότητες που θα μπορούσαν να είναι λιγότερο ανταγωνιστικές όπως η γυμναστική, η ποδηλασία, η πεζοπορία και το κολύμπι.

Η γερμανική εφημερίδα Volksstimme (Η Φωνή του Λαού) αποδοκίμαζε «το ενδιαφέρον της νεολαίας μας στον αθλητισμό που ενδιαφέρεται μόνο για τον ανταγωνισμό και τη νίκη».

Παρόλα αυτά, μετά τον Α’ παγκόσμιο Πόλεμο ο ανταγωνιστικός αθλητισμός έγινε ακόμα πιο κυρίαρχος. Έτσι, αριστερές αθλητικές ομάδες αγκάλιασαν περισσότερο ανταγωνιστικές δραστηριότητες - εν μέρει για να κρατήσουν μέλη.

Οι πολιτικές διαιρέσεις επίσης διαμόρφωσαν τον τύπο των εργατικών αθλητικών οργανώσεων. Η Διεθνής Ένωση των Κόκκινων Αθλητικών και Γυμναστικών Συλλόγων, πιο γνωστή ως Κόκκινη Αθλητική Διεθνής (RSI), ιδρύθηκε στη Μόσχα στις 23 Ιούνη του 1921.

Έλπιζε να οργανώνει τον αθλητισμό με τις αρχές της Ρώσικης Επανάστασης. Ήθελε «επαναστατικές προλεταριακές αθλητικές και γυμναστικές οργανώσεις σε όλες τις χώρες του κόσμου» ως «υποστηριχτικά κέντρα για το προλεταριάτο μέσα στις ταξικές του μάχες».

Αντίβαρο

Η Κόκκινη Αθλητική Διεθνής είχε στόχο να δράσει ως αντίβαρο στην Αθλητική Διεθνή της Λουκέρνης (LSI). Είχε ιδρυθεί το 1920 από εκπροσώπους ευρωπαϊκών εργατικών αθλητικών ομοσπονδιών και ήταν συνδεδεμένη με τα Σοσιαλιστικά (τα σοσιαλδημοκρατικά δηλαδή) κόμματα.
Αυτό αντανακλούσε την βασική διαίρεση στο εργατικό κίνημα μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Κομμουνιστές πίστευαν ότι ο καπιταλισμός μπορούσε να νικηθεί μόνο με επανάσταση, ενώ οι Σοσιαλιστές κοίταζαν για μεταρρυθμίσεις από πάνω.

Τα μέλη των ομάδων της Κομμουνιστικής RSI στις περισσότερες χώρες ήταν σημαντικά λιγότερα από ό,τι της LSI. Αλλά και η RSI είχε σημαντική παρουσία.

Έτσι στην Γερμανία η βασική εργατική αθλητική οργάνωση ΑΤUS είχε περίπου 1,2 εκατομμύρια μέλη το 1929. Αλλά υπήρχαν επίσης 250 χιλιάδες εργάτες σε Κομμουνιστικές αθλητικές ομάδες. Είχαν αποβληθεί από την ΑΤUS το 1928 αφού επέμεναν ότι οι αθλητικές ομάδες χρειάζεται να αφοσιωθούν στην επανάσταση.

Αυτό αντικατόπτριζε την κομμουνιστική πολιτική της εποχής- και δεν αποτύγχανε πάντα. Τόσο στη Γαλλία όσο και στη Γερμανία η πλειοψηφία των εργατικών ποδοσφαιρικών συλλόγων μπήκαν στις Κομμουνιστικές ομάδες μετά τη διάσπαση.

Αλλά οι Σοσιαλιστικές ομάδες ήταν σε διαφορετικό επίπεδο. Το 1926 η ATUS άνοιξε τις πιο μοντέρνες αθλητικές υποδομές στη Γερμανία, την «Bundesschule» στη Λειψία.

Ένα παράρτημα, η Εργατική Ομοσπονδία Ποδηλασίας, ήταν η μεγαλύτερη οργάνωση ποδηλασίας στον κόσμο, με 320 χιλιάδες μέλη. Λειτουργούσε ακόμα και το δικό της εργοστάσιο ποδηλάτων.
Το κίνημα ήταν εντυπωσιακό στην Αυστρία και στην Τσεχοσλοβακία. Οι τσέχικες ομάδες για παράδειγμα μάθαιναν σε πάνω από 10 χιλιάδες ανθρώπους το χρόνο πώς να κολυμπούν.

Ένα περαιτέρω μέτρο για το ακμάζον κίνημα ήταν ο εργατικός αθλητικός τύπος. Οι γερμανικές ομάδες εξέδιδαν 60 εφημερίδες με κυκλοφορία 800 χιλιάδων, και αυτό εξαιρώντας τις τοπικές εκδόσεις.

Μαζί με αυτό, οι Κομμουνιστικές αθλητικές ομάδες τύπωναν έντεκα περιφερειακές και τέσσερις εθνικές αθλητικές εφημερίδες από μόνες τους μέχρι το 1932.

Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι από το εργατικό αθλητικό κίνημα ήταν οι Ολυμπιάδες των Εργατών. Αυτές οργανώθηκαν ως αντιμετώπιση στον εθνικισμό των πρόσφατα αναβιωμένων κλασικών Ολυμπιακών (Αγώνων).

Η πρώτη οργανώθηκε στην Πράγα το 1921. Σε αυτή την περίοδο. Οι ηττημένοι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου είχαν αποκλειστεί από την συμμετοχή στους Ολυμπιακούς. Σε έντονη αντίθεση, οι αγώνες της Πράγας χαρακτηριζόταν από ανταγωνισμό ανάμεσα σε εργάτες αθλητές από «εχθρικά» κράτη.

«Όχι άλλος πόλεμος»

Αυτό το θέμα ήταν επίσης κυρίαρχο στην πρώτη επίσημη Εργατική Ολυμπιάδα το 1925. Διοργανώθηκε στην Γερμανία με σύνθημα «όχι άλλος πόλεμος». Περισσότεροι από 150 χιλιάδες συμμετείχαν.

H δεύτερη Ολυμπιάδα του 1931 στην αυστριακή πρωτεύουσα Βιέννη ήταν με πολλούς τρόπους το υψηλότερο σημείο του εργατικού αθλητικού κινήματος.

Οι σοσιαλδημοκράτες που κυβερνούσαν την «Κόκκινη Βιέννη» έχτισαν ένα ολοκαίνουργιο στάδιο και πρόσφεραν στους επισκέπτες ακόμα και μειωμένα εισιτήρια στην δημόσια συγκοινωνία.

Την τελευταία μέρα της Ολυμπιάδας περίπου 250 χιλιάδες ήρθαν να παρακολουθήσουν την «πανηγυρική πορεία» διαμέσου της Βιέννης από περίπου 100 χιλιάδες από 26 χώρες. Ανέτρεψαν μια συμβολική φιγούρα που παρίστανε τον καπιταλισμό.

Αλλά οι αθλητικές ομάδες που ήταν συνδεδεμένες με την Κομμουνιστική RSI είχαν αποκλειστεί. Εκτός από τους Ρώσους, αυτό περιλάμβανε περίπου 250 χιλιάδες Γερμανούς και 100 χιλιάδες Τσέχους, συν μικρότερα σωματεία από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η RSI οργάνωνε τους δικούς της αγώνες, τη διεθνή «Σπαρτακιάδα» (ονομάστηκε έτσι από τον επαναστάτη σκλάβο μονομάχο, Σπάρτακο). Διοργανώθηκαν στη Μόσχα το 1928 και στο Βερολίνο το 1931. Αυτή η διαίρεση δεν γεφυρώθηκε τελείως μέχρι την τρίτη και τελευταία Ολυμπιάδα των Εργατών που διοργανώθηκε το 1937 στην Aμβέρσα στο Βέλγιο.

Σε απάντηση στην άνοδο του φασισμού, οι Κομμουνιστές-κάτω από την επιρροή του Στάλιν-διακήρυτταν το λαϊκό μέτωπο. Οι πολιτικές διαφορές έπρεπε να αγνοηθούν στο όνομα της ενότητας.

Η Αμβέρσα πρόσφερε μια τεράστια επίδειξη εργατικής αλληλεγγύης. Περίπου 50 χιλιάδες γέμισαν το στάδιο την τελευταία μέρα και 200 χιλιάδες παρέλασαν.

Αλλά το κίνημα υπέφερε φριχτά όταν ο φασισμός σάρωσε σε όλη την Ευρώπη. Μια Ολυμπιάδα των Εργατών προγραμματισμένη στη Βαρκελώνη το 1936 ματαιώθηκε μετά την προσπάθεια για στρατιωτικό πραξικόπημα του Φράνκο που οδήγησε στον Εμφύλιο Πόλεμο.

Η γερμανική ATUS ήταν ένας από τους πρώτους στόχους των Ναζί το 1933. Και τα στρατεύματα του Χίτλερ κατέστειλαν άλλες αντίστοιχες πρωτοβουλίες όπως επελαύναναν σε όλη την ήπειρο.

Αλλά δεν ήταν μόνο η καταστολή που έβλαψε τις εργατικές αθλητικές οργανώσεις. Η ανάπτυξη του επιχειρηματικού αθλητισμού, σε συνδυασμό με τον Ψυχρό Πόλεμο, σήμαναν ότι ποτέ δεν επανήλθαν. Παρόλα αυτά οι προσπάθειες τους να οργανώσουν τον εργατικό αθλητισμό αξίζουν να τις θυμόμαστε.


Σπορ και καπιταλισμός

Οι άνθρωποι παίζουν παιχνίδια για αιώνες, αλλά ο οργανωμένος αθλητισμός όπως τον ξέρουμε είναι πιο μοντέρνο φαινόμενο.

Αρχικά αναπτύχθηκε στα ελιτίστικα βρετανικά δημόσια σχολεία, όπως το Ίτον και το Ράγκμπι. Στη συνέχεια απλώθηκε σε όλο τον κόσμο στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου σαν ένα υποπροϊόν του ιμπεριαλισμού.

Στις ιμπεριαλιστικές χώρες, ο αθλητισμός βοήθησε να ενισχύσει τον εθνικισμό. Για αυτό ο συγγραφέας Τζορτζ Όργουελ έγραψε ότι ο αθλητισμός «είναι πόλεμος χωρίς πυροβολισμούς». Όπως ο Γύρος της Γαλλίας βοήθησε για να δημιουργηθεί η ιδέα ενός γαλλικού έθνους-κράτους, έτσι έγινε με το ποδόσφαιρο στην Ιταλία.

Ο οργανωμένος αθλητισμός εισχώρησε στην εργατική τάξη ως αποτέλεσμα της εκβιομηχάνισης. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός χάραξε μια έντονη διάκριση ανάμεσα στην εργασία και τον ελεύθερο χρόνο. Η ρύθμιση της εργάσιμης ημέρας έφερε μαζί της περιόδους ξεκούρασης.

Η «κατάληψη»

Η «κατάληψη» του αγγλικού ποδοσφαίρου από την εργατική τάξη συνέβη μόνο μετά την μείωση της εργάσιμης βδομάδας, ειδικά με την εισαγωγή του Σαββάτου ως «ημιαργίας» στη δεκαετία του 1860 και του 1870.

Όσο περισσότεροι εργάτες ξεκινούσαν το ποδόσφαιρο, τόσο περισσότερα δημόσια σχολεία το παρατούσαν για να μην μολυνθούν από τις μάζες. Ο αυξανόμενος ελεύθερος χρόνος επίσης ενθάρρυνε την εμπλοκή των εργατών με διαφορετικά αθλήματα την ίδια περίοδο στη Γαλλία, τη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η αύξηση του ελεύθερου χρόνου οφειλόταν, σε μεγάλο βαθμό, στις οργανώσεις των εργατών. Το άπλωμα του οχτάωρου μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήρθε μετά από αγώνα.

Η ανάγκη για υγιείς στρατιώτες και εθνικισμό έκανε επίσης τα κράτη πρόθυμα για τον αθλητισμό. Και οι εργοδότες είχαν ένα επιπλέον κίνητρο.

Ήθελαν ένα υγιές εργατικό δυναμικό για να ενισχύσουν την παραγωγικότητα και ο αθλητισμός εμφανίστηκε ως ένας τρόπος να εξασφαλίζουν εργάτες με φυσική κατάσταση. Τους φαινόταν επίσης ως ένας τρόπος να αντιμετωπίζουν την μαχητικότητα και να εξασφαλίζουν «εργασιακή ειρήνη».

Για παράδειγμα, η ποδοσφαιρική ομάδα Γουέστ Χαμ ξεκίνησε το 1895 ως ποδοσφαιρική ομάδα του Σιδηρουργείου στον Τάμεση (Thames Ironworks Football Club).

Αυτό ίσχυε και για ένα αριθμό ομάδων μπέιζμπολ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γράφοντας στη δεκαετία του 1920 ένας αμερικάνικος οδηγός βιομηχανικού μάνατζμεντ υποστήριζε ότι ο αθλητισμός «έσωνε τον εργάτη από τους αγκιτάτορες». Αυτές οι κινήσεις από τους εργοδότες, οδήγησαν το εργατικό κίνημα να ξεκινήσει να οργανώνει τον δικό του αθλητισμό.

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Κάτω τα χέρια από τους Χαλυβουργούς!


Με 164 αποστομωτικά ΝΑΙ ενάντια σε μόλις 5 ΟΧΙ οι ηρωϊκοί Χαλυβουργοί αποφάσισαν την συνέχιση της απεργίας τους στην Γενική Συνέλευση που πραγματοποίησαν το Σάββατο 21/7 το πρωί στο Εργατικό Κέντρο της Ελευσίνας δείχνοντας πως δεν τρομοκρατούνται ούτε από τα ΜΑΤ και τις δυνάμεις καταστολής ούτε από τις λάσπες των ΜΜΕ, ούτε από τις απειλές του εργοστασιάρχη Μάνεση.

“Ούτε μια μπετόβεργα δεν θα παραχθεί στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο. Οι καμινάδες του εργοστασίου δεν πρόκειται να βγάλουν καπνό όσο και αν πανηγυρίζουν τα ΜΜΕ ότι μετά από 9 μήνες απεργία το εργοστάσιο άνοιξε. Το μόνο που ανάβει είναι το καμινέτο του κυλικείου για να φτιάχνει καφέδες στους διευθυντάδες που μπήκαν μέσα με την προστασία των ΜΑΤ”, τόνισε μιλώντας στην συνέλευση ο πρόεδρος του σωματείου των εργαζόμενων στην Ελληνική Χαλυβουργία Γιώργος Σιφωνιός.

Μπορεί ο Σαμαράς και τα παπαγαλάκια του να προσπαθούν να πείσουν πως υπάρχουν 100 εργαζόμενοι που θέλουν να πάνε για δουλειά, όμως οι σοβαρές καταγγελίες που ακούστηκαν για πλαστογραφημένες υπογραφές, για εκβιασμούς και τηλέφωνα εκφοβισμού, αποδεικνύουν την μαφιόζικη συμπεριφορά του Μάνεση απέναντι στους εργαζόμενους.

Όπως αποκάλυψε ο δικηγόρος του Σωματείου από τις 100 υπογραφές που κατατέθηκαν στον εισαγγελέα τα 20 πρώτα ονόματα ήταν καθαρογραμμένα από το ίδιο χέρι, ενώ δεν έχει γίνει καμιά διασταύρωση για την γνησιότητα των υπογραφών. Ανάμεσα σε αυτούς που υποτίθεται ότι υπέγραψαν, είναι: 9 διευθυντές, 9 υπάλληλοι γραφείου, 16 προϊστάμενοι, 6 εργαζόμενοι στην ασφάλεια και 9 απολυμένοι. Οι υπόλοιποι δεν αποδέχονται ότι έχουν υπογράψει οποιοδήποτε αίτημα επιστροφής στην εργασία τους χωρίς την σύμφωνη γνώμη του Σωματείου.

Επίκληση

Παράνομη είναι και η επίθεση και παρουσία της αστυνομίας στην είσοδο του εργοστασίου. “Ακόμα και με την επίκληση της δικαστικής απόφασης που θέλει την απεργία του Νοέμβρη παράνομη γιατί δεν είχε παρθεί με μυστική ψηφοφορία, οι μετέπειτα αποφάσεις του σωματείου και τον Φλεβάρη και τον Μάρτη μέχρι και σήμερα είναι νόμιμες και δεν υπάρχουν αποφάσεις εναντίον τους.

Επιπλέον η απόφαση ενός πολιτικού δικαστηρίου ανακοινώνεται με διοικητικούς υπαλλήλους και δικαστικούς επιμελητές και επιβάλλεται με διοικητικά μέτρα, πρόστιμα ή μηνύσεις προς το σωματείο και όχι με δυνάμεις καταστολής που έχουν πολύ συγκεκριμένο νομικά καθορισμένο πλαίσιο παρέμβασης. Ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο η αστυνομική παρουσία είναι παράνομη, και αποδεικνύει τον ρόλο της αστυνομίας ως εκτελεστικό όργανο των αποφάσεων της άρχουσας τάξης”, τόνισε ο δικηγόρος του σωματείου.

Σημαντική ήταν η παρέμβαση του Χάρη Μανώλη του τελευταίου απολυμένου χαλυβουργού ο οποίος τόνισε πως τώρα είναι ανάγκη να απλωθεί ο αγώνας τους. “Εδώ στην γειτονιά μας στα Ναυπηγεία του Σαραμαγκά οι εργαζόμενοι έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις. Πρέπει αντιπροσωπεία μας να πάει να μιλήσει στην Γενική Συνέλευση των εργαζόμενων στα Ναυπηγεία, να τους ξεσηκώσει σε κοινές δράσεις και κινητοποιήσεις.

Επίσης πρέπει να ζητήσουμε από το Εργατικό Κέντρο της Ελευσίνας αλλά και όλης της Αττικής όπως κάναμε και στις 17 Γενάρη να κηρύξουν 24ωρη απεργία συμπαράστασης. Θέλουμε όλη την εργατική τάξη στο πλευρό μας και μπορούμε να γίνουμε η σπίθα της αντίστασης. Μπορούμε να είμαστε οι μπροστάρηδες στην εργατική αντίσταση απέναντι στις επιθέσεις των αφεντικών και της τρόικα.
Την Πέμπτη 26/7 που η Τρόικα θα βρίσκεται στην Αθήνα να μπούμε επικεφαλής της πορείας που θα δείξει ότι είναι ανεπιθύμητοι στην χώρα μας. Και μετά πρέπει να συζητήσουμε πώς μπορούμε να κλείσουμε και το άλλο εργοστάσιο του Μάνεση. Όσο το κρατάει ανοιχτό μάς εκβιάζει. Μπορούμε με το Συνδικάτο Μετάλλου Μήτσος Παπαρήγας στην Μαγνησία να τσακίσουμε τον Μάνεση και να δείξουμε ποιος έχει τη δύναμη”.

Τεράστιο κύμα συμπαράστασης

Κύμα συμπαράστασης έχει ξεσηκώσει η επίθεση στους απεργούς Χαλυβουργούς με δεκάδες συγκεντρώσεις σε όλη την χώρα αλλά και στο εξωτερικό. Η μεγαλειώδης συγκέντρωση της Αθήνας την Δευτέρα 23/7 το απόγευμα στην Ομόνοια με την τεράστια πορεία που ξεχείλισε το κέντρο θύμισε εποχές ΕΑΣ το 1992, αφού ομολογουμένως ήταν μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις συμπαράστασης που οργανώθηκαν ποτέ.

Χαρακτηριστικό του μεγέθους είναι πως την ώρα που το κεφάλι της πορείας με το πανό των Χαλυβουργών πέρναγε μπροστά από τη Βουλή η ουρά της πορείας βρισκόταν λίγο μετά το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου. “Το δρόμο τον δείχνουν οι Χαλυβουργοί, εμπρός για Απεργία Γενική”, και “Χαλυβουργία και Ναυπηγεία, όλοι μαζί στην απεργία”, ήταν τα συνθήματα που βροντοφώναξαν εκατοντάδες μέλη και φίλοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μαζί με το πανό της Επιτροπής Αλληλεγγύης Συνδικάτων και Συνδικαλιστών ανέδειξαν τη σημασία της ενωμένης απάντησης ολόκληρης της εργατικής τάξης στις επιθέσεις κυβέρνησης και αφεντικών.

“9 μήνες απεργία, νίκη στους εργάτες στη Χαλυβουργία” είναι το σύνθημα που ακούστηκε από άκρη σ' άκρη σ' ολόκληρη την χώρα. Οι ίδιες εικόνες συμπαγούς αλληλεγγύης και οργής για την επίθεση στους απεργούς επαναλήφθηκαν από την Καλαμάτα και την Σπάρτη μέχρι τη Μυτιλήνη και τη Ρόδο.

Φωτιά αλληλεγγύης

Από την πρώτη στιγμή - μετά την στρατιωτική επίθεση των δυνάμεων καταστολής με 12 διμοιρίες, μηχανές της ΔΙΑΣ, τζιπάκια της ΟΠΚΕ και δεκάδες ασφαλίτες, την Παρασκευή 20/7 τα ξημερώματα, στους λιγοστούς απεργούς της περιφρούρησης του εργοστασίου - ένα πρωτοφανές κύμα συμπαράστασης αναζωπύρωσε την φωτιά της αλληλεγγύης που είχαμε δει τους πρώτους μήνες της απεργίας. Οι μπάτσοι συνέλαβαν έξι μέλη του σωματείου και τα οδήγησαν στην ΓΑΔΑ όπου τους κράτησαν για ώρες χωρίς να τους ανακοινώσουν κατηγορίες και χωρίς να τους επιτρέψουν να έρθουν σε επαφή με δικηγόρο.

Λίγη ώρα μετά την επίθεση εκατοντάδες απεργοί και συμπαραστάτες έφτασαν στην πύλη του εργοστασίου και συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ μόλις οι πρώτοι 20 απεργοσπάστες, με τις πλάτες των μπάτσων, μπήκαν μέσα στο εργοστάσιο. Η χρήση δακρυγόνων και το κυνηγητό οδήγησε στο κλείσιμο της Εθνικής Οδού δημιουργώντας τεράστιο μποτιλιάρισμα το οποίο συνεχίστηκε καθ' όλη την διάρκεια της μέρας αφού συνεχώς μπροστά στην πύλη του εργοστασίου κατέφθαναν συμπαραστάτες και αλληλέγγυοι. Το άμεσο κάλεσμα του σωματείου για απογευματινό συλλαλητήριο την Παρασκευή στην πύλη του εργοστασίου έφερε πάνω από 3.000 κόσμου στον Ασπρόπυργο, δίνοντας την πρώτη γερή απάντηση στον Μάνεση, και αποδεικνύοντας πως οι Χαλυβουργοί δεν είναι μόνοι.

Οι επιθέσεις των ΜΑΤ συνεχίστηκαν και το πρωί της Δευτέρας 23/7 όταν πάνω από 100 ΜΑΤατζήδες επιτέθηκαν σε 35 περίπου απεργούς που ήταν συγκεντρωμένοι στην πύλη του εργοστασίου για να σταματήσουν την είσοδο και έξοδο φορτηγών φορτωμένων με υλικά.
Η πραγματικότητα είναι πως ο Μάνεσης μαζί με τους πολιτικούς του αντιπρόσωπους, νόμιζαν πως ειδικά μέσα στο καλοκαίρι θα ξεμπέρδευαν εύκολα, όμως οι άμεσες αποστομωτικές απαντήσεις των τελευταίων ημερών αποδεικνύουν πως έρχεται η ώρα να αισθανθούν την εργατική γροθιά της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Οι επιθέσεις δεν θα περάσουν.

Κυριάκος Μπάνος

Ο Μάνεσης και οι υπηρέτες του

Με την επίθεση στους Χαλυβουργούς στη μέση του καλοκαιριού ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του θέλησαν να στείλουν το μήνυμα πως βασικός τους εχθρός είναι το εργατικό κίνημα και βασικός τους σύμμαχος τα αφεντικά.

Και τι αφεντικά. Ο Μάνεσης και το σόι του αποτελούν μια από τις πλέον εξέχουσες περιπτώσεις. Η Χαλυβουργία είναι κομμάτι της δεύτερης μεγαλύτερης πολυεθνικής χάλυβα στην Ε.Ε., της TataSteelEurope, θυγατρικής της ινδο-βρετανικών συμφερόντων τέταρτης χαλυβουργίας στον κόσμο TataSteel.

Το Μανεσέϊκο είναι αποδεδειγμένος χρηματοδότης της ΝΔ αλλά και των διάφορων ακροδεξιών της στηριγμάτων (βλέπε Άδωνις Γεωργιάδης). Συνδεδεμένη με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής τους οποίους χρησιμοποίησε ως απεργοσπαστική ασπίδα για το εργοστάσιο στο Βόλο η οικογένεια Μάνεση δεν σταματά πουθενά. Ούτε μπροστά σε περιβαλλοντικές καταστροφές -όπως η πρόσφατη αποκάλυψη για τα ραδιενεργά κατάλοιπα που φορτώνονταν στο Βόλο, ή η αποκάλυψη για την καταστροφή που θα προκαλέσει το καινούριο λιμάνι που θέλει να κατασκευάσει με την αδειοδότηση της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ -χωρίς τον αναγκαίο περιβαλλοντικό έλεγχο (όπως αποκαλύπτει το έγγραφο του Δημοτικού Συμβούλιου στην Ελευσίνα).

Δεν σέβεται καν τις θυσίες, ακόμα και ανθρώπινων ζωών όπως αυτή του εργάτη Γιώργου Τσακαράκη, που τον Οκτώβρη του 2010 στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου έχασε τη ζωή του όταν έσπασε το συρματόσχοινο ενός από τους γερανούς μεταφοράς πυρακτωμένου σιδηρομεταλλεύματος, ενώ τρεις συνάδελφοί του γλίτωσαν με σοβαρά εγκαύματα.

Ο “λαγός” των βιομηχάνων, που θέλει να διαλύσει συλλογικές συμβάσεις, ωράρια και θέσεις εργασίας χωρίς να νοιάζεται για τις ανθρώπινες ζωές των εργαζόμενων είναι γνήσιος εκφραστής της απληστίας και της αναλγησίας των καπιταλιστών. Με υπηρετικό προσωπικό τον Σαμαρά, τον Δένδια, τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη.

Περικοπές και αποκοπή 13ου μισθού προτείνει η τρόικα

Τα χειρότερα έπονται και πρέπει να ξεσηκωθούμε πριν να είναι αργά..Υπάρχει σήμερα συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 12:30 έξω από το υπουργείο οικονομικών.


Σοβαρές περικοπές στο κρατικό μισθολόγιο πρότεινε στην υπουργική επιτροπή η τρόικα, η οποία έδωσε παράταση μέχρι το 2015 για ισοσκέλιση του προϋπολογισμού.

Σύμφωνα με πληροφορίες, που δημοσιεύονται στον σημερινό Τύπο, η τρόικα πρότεινε μείωση του κρατικού μισθολογίου κατά 15% την επόμενη τριετία και μειώσεις στις συντάξεις και κοινωνικές παροχές κατά 10%. Επίσης, πρότεινε πλήρη αποκοπή του 13ου μισθού για δημοσίους υπαλλήλους.
Συνολικά, η τρόικα εκτιμά ότι πρέπει να προκύψουν περικοπές ύψους 1 δισ. ευρώ από τις κρατικές δαπάνες την επόμενη τριετία.

Οι τεχνοκράτες της τρόικας εκτιμούν ότι η κυπριακή οικονομία θα συρρικνωθεί το 2012 και ότι η συρρίκνωση θα είναι ακόμα μεγαλύτερη το 2013, κοντά στο 3%.

Στο μεταξύ, η υπουργός Εργασίας Σωτηρούλα Χαραλάμπος, που μετέχει στην υπουργική επιτροπή των διαπραγματεύσεων με την τρόικα, προσδιόρισε τις πρώτες βδομάδες του Σεπτεμβρίου, ως τον χρόνο για την υπογραφή του Μνημονίου Στήριξης της κυπριακής Οικονομίας.

Σε δηλώσεις στο ΡΙΚ, η κ. Χαραλάμπους είπε ότι η διαβούλευση με το κλιμάκιο της τρόικα δεν θα ολοκληρωθεί τώρα, αλλά όταν και οι δύο πλευρές θα είναι έτοιμες. Επισήμανε ότι, πιο ολοκληρωμένη εικόνα, αλλά και εκτιμήσεις θα είναι δυνατόν να υπάρξουν μετά τη νέα συνάντηση της Παρασκευής.

Αναφορικά με την Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαγμογή (ΑΤΑ) η κ. Χαραλάμπους είπε ότι, τόσο οι συνδικαλιστικές όσο και οι εργοδοτικές οργανώσεις έχουν τοποθετηθεί, η πόρτα του διαλόγου παραμένει ανοικτή και το υπουργείο Εργασίας ξεκινά από τη θέση αυτή.

Το θέμα της ΑΤΑ, πρόσθεσε, είναι μέρος των συζητήσεων με την τρόικα, αλλά, επισήμανε, εφόσον η διαδικασία συνεχίζεται είναι πρόωρο να λεχθεί οτιδήποτε.

Η Ειρηνιά, το πραξικόπημα, η εισβολή και τρεις ιστορίες


Το πρωινό σήμερα ήταν λιγότερο αποπνικτικό από τις προηγούμενες μέρες, έτσι κατέβηκα στη γιαγιά για να πιούμε ένα καφέ. Η γιαγιά, εκτός όλων των άλλων έχει και άσθμα, το οποίο δεν της επιτρέπει την εγκατάσταση κλιματισμού, αναγκάζοντας την να υπόκειται τις συνέπειες των 40-45 βαθμών κελσίου. Αυτό το καλοκαίρι δυσκολεύεται ιδιαίτερα καθώς βρίσκεται ακόμα πιο κοντά στα 90. Η γιαγιά που λέτε, ήταν σύζυγος υπαλλήλου των δημοσίων έργων, μητέρα 2 αγοριών και ράφτρια. 

Λόγω της φύσης της εργασίας του παππού, ο οποίος γύριζε τα χωριά της Κύπρου χτίζοντας ντεπόζιτα, η γιαγιά μεγάλωσε μόνη της τα 2 αγόρια, δουλεύοντας παράλληλα δωδεκάωρα πάνω από τη ραπτομηχανή. Το κύριο μέρος της δουλειάς της γινόταν στο σπίτι όπου βρισκόταν η ραπτομηχανή της, όμως πολλές φορές πήγαινε σε «ξένα» σπίτια για να πάρει μέτρα, ή για να δοκιμάσουν οι πελάτισσες – να προβάρουν όπως το λέει- τα ρούχα που τους έραβε. Άρα, η γιαγιά συχνά βρισκόταν για ώρες ή μέρες, αναλόγως της δουλειάς που προέκυπτε, στα σπίτια διαφόρων ατόμων, κυρίως μελών της Λευκωσιάτικης «υψηλής» κοινωνίας. Το όνομα της γιαγιάς είναι Ειρηνιά.

Το πραξικόπημα βρίσκει την Ειρηνιά να δουλεύει στο σπίτι μιας φίλης της. Η εν λόγω φιλενάδα είχε δυο αγόρια, εκ των οποίων ο ένας, ο μεγαλύτερος, ήταν παντρεμένος. Ο μεγάλος μαζί με τη γυναίκα του ήταν αριστεροί, ενώ ο άλλος, ο μικρότερος, ήταν εθνικόφρονας. Λίγες μέρες πριν το πραξικόπημα, η Ειρηνιά βλέπει τον μικρότερο να μπαίνει στο σπίτι της μάνας του, στο οποίο όπως είπαμε έραβε εκείνες τις μέρες η Ειρηνιά. Τον μικρό γιο, συνόδευε ένας ελλαδίτης που είχε ξινισμένο ύφος. Το μόνο που είπε ο μικρός της μάνας του, ήταν ότι αν τυχόν και εξαφανιστεί για μερικές μέρες, να μην ανησυχήσει ή να τον ψάξει, γιατί θα βρίσκεται στην Ελλάδα.

Να πούμε ότι η Ειρηνιά μου αφηγήθηκε τη συγκεκριμένη ιστορία δεκάδες φορές. Το προχωρημένο της ηλικίας της την κάνει να νοιώθει και να πιστεύει ότι κάθε φορά αφηγείται την ιστορία για πρώτη φορά, έτσι είναι ενδιαφέρον ο τρόπος που τα ίδια συναισθήματα αναβιώνονται ως αυθεντικά, αποτρέποντάς την από το να εξωκύλει από τις αρχικές της εντυπώσεις. Στα πλαίσια των επαναλαμβανομενων αφηγήσεων, η Ειρηνιά πάντα τονίζει την απογοήτευση της που δεν κατάφερε να καταλάβει τότε σε τί αναφερόταν ο μικρός γιος της φιλενάδας της, ο οποίος στην ουσία αναφερόταν στο ενδεχόμενο να πάει κάτι στραβά με το πραξικόπημα.

Ο άντρας της Ειρηνιάς, ο παππούς μου, ήταν αριστερός του ΑΚΕΛ, ο οποίος μετέπειτα έγινε ΕΔΕΚίτης, μετά από παρότρυνση του πατέρα. Ο παππούς, λοιπόν, ήταν από τους σεσημασμένους αριστερούς της Αγλαντζιάς. Η σημερινή κουβέντα μας εντωμεταξύ ξεκίνησε από την ερώτηση της γιαγιάς αν άκουσα τις σειρήνες τα ξημερώματα. Της είπα ότι τις άκουσα και τότε άρχισε να μου αφηγείται την ιστορία. Η γιαγιά, μέχρι σήμερα, τονίζει ότι φοβήθηκε περισσότερο «την ΕΟΚΑ» (εννοώντας την ΕΟΚΑ Β), παρά την εισβολή. 

Κατά την περίοδο του πραξικοπήματος, ο μικρός της γιος και ο παππούς δούλευαν σε διαφορετικά χωριά της Κύπρου, αφήνοντας την ουσιαστικά σε αναμμένα κάρβουνα, μη ξέροντας κατά πόσο είναι ζωντανοί ή όχι. Τρείς μέρες μετά, ο γιός της κατάφερε να επιστρέψει πίσω, μυρίζοντας όπως μου είπε χαρακτηριστικά «χειρότερα από σκύλλους πεθαμένους». Η Ειρηνιά μπήκε τότε στον πειρασμό να παρακαλέσει τη φίλη της, της οποίας ο γιος ήταν από τους ενορχηστρωτές του πραξικοπήματος, να μεσολαβήσει ούτως ώστε να επιτραπεί στο γιο της να περάσει τα μπλόκα που έστηνε περιφερειακά της Αγλαντζιάς η ΕΟΚΑ, έτσι ώστε να μπορέσει ο γιος της να φτάσει σπίτι. Τελικά δεν το έπραξε και προτίμησε να περιμένει να δει την εξέλιξη της κατάστασης.

«Θέλεις να πεις», την ρωτώ, «η ΕΟΚΑ σκότωσε κόσμο στις γειτονιές μας τότε;». «Ναι γιέ μου», μου λέει, ξεκινώντας τρεις παράλληλες ιστορίες. Η πρώτη αναφερόταν στη σύναξη των αριστερών του χωριού, τους οποίους με τη βοήθεια του στρατού μάζεψαν οι πραξικοπηματίες μια καλή μέρα και τους έστησαν στην οροφή ενός από τα παλιά σινεμά της Λευκωσίας. Εκεί τους είχαν χωρίς φαγητό και νερό όλη μέρα κάτω από τους 40 βαθμούς της Λευκωσίας, μη ξέροντας πότε και αν θα πάνε σπίτι τους. Σε αυτήν την ομάδα, η οποία ήταν πολύ μεγάλη όπως μου εξήγησε η Ειρηνιά, ήταν «ούλλοι οι αριστεροί του χωρκού γιέ μου» είπε χαρακτηριστικά, βρισκόταν και ο παππούς. Έτσι, η Ειρηνιά ήταν και πάλι ανήσυχη μη ξέροντας αν οι ΕΟΚΑ Βτζήδες θα εκτελούσαν τον παππού. Εδώ να πούμε ότι ο παππούς δεν ήταν και κανένας ιδεολόγος περιοπής, ήταν ένας κανονικός εργαζόμενος που ψήφιζε ΑΚΕΛ. Άλλωστε, η φύση της εργασίας του, δεν του επέτρεπε να αναμιχθεί ενεργά σε οτιδήποτε οργανωμένο, ήταν «απλώς» ένας παραδοσιακός ΑΚΕΛικός ψηφοφόρος, ο οποίος όντας μετριοπαθής τις περισσότερες φορές κρατούσε τις απόψεις του για τον εαυτό του.

Αυτήν την ιστορία μου την είπε παράλληλα με την ιστορία του αδερφού της κολλητής της, εν ονόματι Ερασμία, της οποίας το σπίτι είναι 30-40 μέτρα από το δικό μας. Ο αδερφός της Ερασμίας, ήταν από τους κομματικούς της Αγλαντζιάς και από τα ιδρυτικά στελέχη του ΑΚΕΛ, αν δεν κάνω λάθος· έντονα συνδικαλιζόμενος και άρα από τους κόκκινους στόχους των πραξικοπηματιών. Μέχρι σήμερα η Ειρηνιά αφηγείται τις πόσες φορές μπήκαν στρατιώτες και πρωτοπαλλίκαρα της ΕΟΚΑ Β σπίτι του, απειλώντας ότι θα τον σκοτώσουν. Η ίδια δεν ξέρει πως και γιατί τελικά δεν ήταν από τους δολοφονημένους του πραξικοπήματος.

Η τρίτη παράλληλη ιστορία ήταν για τη δράση των πραξικοπηματιών στα καφενεία της Αγλαντζιάς και πιο συγκεκριμένα στο καφενείο του σύζυγου της αδερφής της, το οποίο στεγαζόταν εκεί που είναι σήμερα η ταβέρνα στην πλατεία της παλιάς Αγλαντζιάς. Εξηγούσε, λοιπόν, η Ειρηνιά, πως οι δολοφόνοι της ΕΟΚΑ Β μάζευαν εκεί αριστερούς και έχοντας στην κατοχή τους περίστροφα τους έστηναν στον τοίχο ή τους έπαιρναν μαζί τους και «τους εξαφάνιζαν».

Σε αυτές τις αφηγήσεις έπαιζαν σταθερά κάποια ονόματα. Το πιο συχνά αναφερόμενο ήταν το όνομα του μικρού γιου της φίλης της, ο οποίος όπως είπαμε καθησύχασε τη μάνα του για την ενδεχόμενη φυγή του, αν δεν επιτύγχανε το πραξικόπημα. Η Ειρηνιά εξηγούσε πως αλλά και ποιους σκότωσε το ίδιο άτομο. «Καλά ρε γιαγιά», τη ρωτώ, «μετά το πραξικόπημα και την εισβολή, το 1975 ας πούμε, τι εκάμναν τούτοι οι τύποι, πώς αντέδρασε η τοπική κοινωνία στο γεγονός ότι πριν ένα χρόνο εκάμναν τους πιστολέρο μες την Αγλαντζιά; Πώς τζιαι εν εδικαστήκαν τούτοι οι φονιάδες;». Ένα χρόνο μετά, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, οι κύριοι αυτοί κυκλοφορούσαν με το ίδιο θράσσος μες την Αγλαντζιά λες και δεν συνέβησε τίποτε. Όσον αφορά τη νομική πτυχή, η απάντηση της ήταν αποστομωτική: «αφού εφκήκε ο Κληρίδης γιέ μου που ήταν μαζί τους, ποιός ήταν να τους δικάσει;».

Όταν είδα ότι η κουβέντα μας δεν πήγαινε παρακάτω, τη ρώτησα τι απέγιναν αυτά τα άτομα σήμερα και συγκεκριμένα ο μικρός γιος της φίλης της, ο οποίος ήταν πρωταγωνιστής και στις 3 ιστορίες. Ο κύριος αυτός είναι σήμερα ο καφετζής σε ένα από τα εθνικόφρονα σωματεία-καφενεία του ΔΗΣΥ και παρόλες τις δολοφονίες και τη συνεργεία του σε δολοφονίες κυκλοφορεί ελεύθερος και ωραίος.

Παρόλο που η συζήτηση μας ξεκίνησε για την εισβολή, μιλήσαμε παραπάνω για το πραξικόπημα, αφού ήθελε να μου εξηγήσει γιατί φοβήθηκε περισσότερο το πραξικόπημα παρά την εισβολή. Κατά τη διάρκεια της εισβολής, η Ειρηνιά φιλοξενούσε ένα συγγενή της, ο οποίος είχε αυτοκίνητο και τους φυγάδεψε στους Καπέδες. Εκεί έμειναν για λίγο καιρό σε μια φίλη της γιαγιάς, της οποίας μάλιστα, κατά σύμπτωση, ο γιός ήταν από τους στρατιώτες που ανάγκαζε η ΕΟΚΑ Β να μαντρώσουν τους αριστερούς στην πρώτη ιστορία που αφηγήθηκα πιο πάνω. Η Ειρηνιά μου είπε ότι του έδωσε τότε μια λίρα για να προσέχει τον παππού. Το παιδί αυτό πέθανε στην εισβολή και τα οστά του βρέθηκαν πριν μερικά χρόνια. Η γιαγιά πήγε στην κηδεία και συμπαραστάθηκε στη φίλη της, στην οποία αναφέρεται πάντα με τα καλύτερα λόγια αφού τους φιλοξένησε στις δύσκολες μέρες της εισβολής.

Αυτή ήταν η πρωινή μας κουβέντα. Του χρόνου να σας πω την ιστορία της μάνας μου, η οποία βίωσε από πρώτο χέρι τον εκτοπισμό, τα αντίσκηνα και την αβεβαιότητα της προσφυγιάς. Τα γεγονότα της εισβολής είναι λίγο-πολύ γνωστά, εκείνο που δεν βγήκε στην επιφάνεια είναι το ψυχολογικό κομμάτι. Ερωτήσεις του τύπου «ποιές είναι σήμερα οι ψυχολογικές συνέπειες της προσφυγιάς;», ή «πώς ένοιωσαν οι στρατιώτες που προδωμένα στάληκαν σαν αρνιά σε σφαγή να πολεμήσουν τάχα τους Τούρκους;», ή ακόμα πιο σημαντικές ερωτήσεις του τύπου «πώς ως κοινωνία και ως κράτος, διαχειριζόμαστε την έλλειψη ψυχολογικής υποστήριξης σε άτομα που βίωσαν φρικαλαιότητες αλλά μετά αφέθηκαν στο έλεος του post traumatic stress που λογικά θα είχαν και ενδεχομένως να έχουν ακόμα;».

Ωραία τα συνθήματα, ωραίοι οι συμβολισμοί και οι λοιπές μαλακίες που φάγαμε στα μούτρα τόσα χρόνια τώρα, αλλά ξεχάσαμε να δούμε τους ανθρώπους.

Κίνημα της 26ης Ιουλίου (M-26-7)


Το Κίνημα της 26ης Ιουλίου (Movimiento 26 de Julio) αποτέλεσε την επαναστατική συλλογικότητα που, υπό την ηγεσία του Φιντέλ Κάστρο, ανέτρεψε το 1959 τον κουβανό δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα. Η ονομασία του προέρχεται από την αποτυχημένη απόπειρα ανταρτών στο στρατόπεδο Μονκάδα στις 26 Ιουλίου 1956 – στην επιχείρηση αρκετοί αντάρτες σκοτώθηκαν ενώ άλλοι φυλακίστηκαν, μεταξύ των οποίων και ο Φιντέλ. Η ουσιαστική του διαμόρφωση έλαβε χώρα στο Μεξικό, όπου ο Κάστρο και ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός εξόριστων κουβανών και λοιπών λατινοαμερικάνων προετοίμασαν την απόβαση στο νησί, με τελικό στόχο την ανατροπή της δικτατορίας.

Στην Πόλη του Μεξικού ο Ερνέστο Γκεβάρα ήρθε σε επαφή με τους αδελφούς Κάστρο και εντάχθηκε στο Κίνημα, όντας αποφασισμένος να ενισχύσει με όλες του τις δυνάμεις τον σκοπό της Επανάστασης. Στις 25 Νοεμβρίου 1956, 82 αντάρτες επιβιβάστηκαν στο πλοιάριο Γκράνμα με προορισμό τις κουβανικές ακτές. Στην Κούβα δραστηριοποιούνταν ήδη μέλη του Κινήματος (όπως ο Φρανκ Παϊς, η Σέλια Σάντσες και ο Αρμάνδο Χαρτ) που ανέμεναν τις ενισχύσεις των εξόριστων επαναστατών.

Το χρώμα του συμβόλου του Μ-26-7 ήταν το κόκκινο και το μαύρο. Αφότου επιτεύχθηκε η πτώση της δικτατορίας το 1959 το Κίνημα συνενώθηκε με άλλες ριζοσπαστικές ομάδες σχηματίζοντας, το 1961, τις Ενωμένες Επαναστατικές Οργανώσεις, γνωστές ως ORI (Organizaciones Revolucionarias Integradas). Το 1965, ως απότοκος των διεργασιών της επαναστατικής κυβέρνησης ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας (PCC).

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Ο φασισμός βηματίζει πάνω στην πλάτη των γυναικών


Εισαγωγικό σημείωμα, πριν μια πρώτη προσπαθεια, να κατανοήσουμε πως βρέθηκε το ΕΛΑΜ έξω από τη Βουλή των Αντιπροσώπων, σε κοινή εκδήλωση διαμαρτυρίας με ομάδα «χωρισμένων γυναικών και μονογονιών», στις 6 Ιουλίου 2012.

Εκ των υστέρων, όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν πόσο στοχευμενη ήταν η επίθεση Κασιδιάρη στις βουλευτίνες της αριστεράς, Ρένα Δούρου και Λιάνα Κανέλη. Ωστόσο, όσο αυτονόητη γίνεται, μέρα με τη μέρα, η σχέση της ρατσιστικής βίας εναντίον μεταναστών με τους τρόπους εκφασισμού της ζωής μας άλλο τόσο μας διαφεύγει η σχέση της βίας κατά γυναικών με αυτους. Όσο αυτονόητο γίνεται σε θεωρητικό επίπεδο ότι το εμφυλο είναι πάντα πολιτικό άλλο τόσο αδυνατούμε σαν κοινωνία να συλλάβουμε το εύρος και το βάθος του σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Ούσα πατριαρχικά δομημενη η κοινωνία μας δεν αδυνατει απλώς αλλά ίσως δεν θελει να αντιληφθεί τη σχέση και τη συναφεια.

Είναι καιρός να πουμε δυο λόγια απλά.

Εμείς οι γυναίκες δεν είμαστε μόνο ενός πολέμου οι «παράπλευρες απώλειες», ο «άμαχος πληθυσμός», ο «αριθμός εκτοπισμένων», ο αριθμός των «βιασμών» ή/και τα «γυναικόπαιδα» - σε μεγαλο βαθμο απαλλαγμένα από τα εμφυλα χαρακτηριστικά τους.

Εμείς οι γυναίκες, κάθε φορά που ετοιμάζεται ένας στρατός, μια «μεραρχία» ετοιμοπόλεμη, μια αρσενική μηχανή πολέμου, καλούμαστε να γίνουμε ο δρόμος που θα περάσει από πάνω του. Καλούμαστε να γίνουμε η δεξαμενή ανατροφοδότησής της. Να γίνουμε δηλαδή μια βιολογική δεξαμενή, τις περισσότερες φορές προσφέροντας τα ίδια τα σώματά μας, με τον ίδιο ακριβως τρόπο με τον οποίο η πολεμική μηχανή χρησιμοποιεί τα σώματα των αντρών τα όποια, επίσης κρίνει ως αναλώσιμα.

Έτσι, στην άνθηση και άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη, το 1930, το σύνθημα «Kinder, Küche, Kirche» (παιδιά – κουζίνα- εκκλησία) προετοίμαζε τις γυναίκες να μετακινηθούν από ενεργούς ρόλους ή την παραγωγική διαδικασία προς το σπίτι – εκεί όπου ο ρόλος τους είναι να γεννήσουν και να μεγαλώσουν παιδιά – το «νέο αίμα» για τον επικείμενο πόλεμο. Να γίνουν τροφοί αυτης της μηχανής περιορίζοντας εαυτές σε παραδοσιακούς ρόλους και υπακούοντας σ’ ένα συντηρητικό κώδικα τον οποίο κάθε λογής ιερατείο ήταν διαχρονικά πρόθυμο να υπαγορεύει:

«Η υποτιθέμενη απελευθέρωση της γυναίκας την αποπροσανατόλισε και από την πραγματική ουσία του ύψιστου ρόλου της, την Μητρότητα. Δηλαδή την υποχρέωση και την ύπατη τιμή, να φέρει στον κόσμο και να αναθρέψει τα νέα βλαστάρια στον κορμό της Φυλής, ώστε να γεφυρώσει μέσω του παρόντος, το  παρελθόν και το μέλλον. Πιστεύουμε ότι η Μητρότητα είναι ένα ιερότατο καθήκον» (Λαϊκός Σύνδεσμος, Μέτωπο Γυναικών, Χρυσής Αυγής).[η υπογράμμιση δική μου]

Μετά το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου, ο φασισμός αναδιπλώνεται. Συνέχισε όμως να  χρησιμοποιεί την ίδια ατραπό για να προετοιμάσει το έδαφος για την ανάκαμψη του. Το μοτίβο επιβεβαιώνεται στην έξαρση του, πριν και μετά κάθε πόλεμο, όπως έγινε για παράδειγμα στο Σουδάν και το Αφγανιστάν όπου παρατηρείται άλλοτε μια σταδιακή και άλλοτε μια ραγδαία συντηρητικοποιηση και εκφασισμός της κοινωνίας και του τρόπου ζωής. Οι γυναίκες ξαφνικά φορούν μπουρκα ή βιάζονται από ομάδες στρατιωτών κατά χιλιάδες. Ξαφνικά απαγορεύεται να πηγαίνουν σχολειό ή να εργάζονται - εκφοβίζονται, εκτελούνται παραδειγματικά,  δολοφονούνται μαζικά και ταυτόχρονα πολλες φορές παιδιά απάγονται για να επανδρώσουν στρατούς φονταμενταλιστών.

Μια σταδιακή έκφραση της πιο πάνω διαδικασίας η οποία ωστόσο παραμένει συνεπής στο  φασιστικό γερμανικο σύνθημα της αρχης του προηγουμενου αιώνα γνωστό και ως 3 «κ», διατυπώνεται από τη Χρυσή Αυγή ως εξής:
«εμείς οι Ελληνίδες, μέλη του Λαϊκού Συνδέσμου, έχοντας βαθύτατη συναίσθηση της καταστροφής που επιφέρει το φεμινιστικό πνεύμα της εποχής μας, είμαστε ενάντια σε κάθε λογής διακηρύξεις για την ισότητα των δυο φύλων.»

Και,

«Θεωρούμε ότι, μέσα στην γενικότερη σήψη αξιών και ιδεών που κυριαρχεί στην εποχή μας, είναι χρέος για κάθε πραγματική Ελληνίδα η ανατροφή των παιδιών της με πρότυπα ανδρείων πολεμιστών, που θα στηρίζονται στις προαιώνιες αξίες του Ελληνισμού και θα τιμούν την Πατρίδα μας.»

Μπορεί μια γυναίκα να αποδεχτεί μια τέτοια εις βάρος της διάκριση; Μπορεί να τη υποθάλψει σε οργανωμένα σύνολα που αξιότεροι θα είναι πάντοτε οι «ανδρείοι πολεμιστές»; Μπορεί να αποκηρύξει τα δικαιώματα της, να αποδεχτεί την στράτευση ακόμα και το θάνατο των παιδιών που ανέθρεψε;

Μπορέι μια «χωρισμένη γυναίκα», η οποία έχει υποστεί την ανισότητα (θεσμικά, προσωπικά, κοινωνικά, οικονομικά) και η οποία διαμαρτύρεται για τη στέρηση αυτών των δικαιωμάτων έξω από το Ανωτατο Νομοθετικό Σώμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να αποδέχεται τη στήριξη του ΕΛΑΜ (ή της Χρυσής Αυγής); Ενός σώματος ενστολων που στην ιδια εκδηλωση καλούσε τις γυναικες ως αναξιοπαθούσες στην "αντικατοχικη" διαδηλωση με τη συμμετοχη των βουλευτών της Χρυσης Αυγης; Μιας επισκεψης, η οποία δεν σχολιαστηκε απο την πολιτικη ηγεσια του νησιου.

Μπορούμε να αγνοήσουμε τα σημαδια;
Μπορούμε να τα θεωρήσουμε τυχαία ή ανευ ή υποδεεστερης πολιτικής σημασίας;  
Μπορούμε να αποφυγουμε την αναλυση ενός φαινόμενο που απλώνεται συστηματικά, ακολουθώντας ενα ιδεολογικό υπόβαθρο και μεθοδικότητα; 
Μπορούμε να υποβαθμίσουμε την εμφυλη διασταση του για μια ακόμα φορά;
Μπορούμε να μην αναρωτηθούμε γιατι και πως αξιοποιείται η εμφυλη διασταση του;

Κυρίως, μπορούμε να μην ρωτησουμε, για ποιο πόλεμο προετοιμαζει τις Ελληνίδες και Κύπριες γυναικες η Χρυση Αυγη και το ΕΛΑΜ;



Ο φασισμός βηματίζει πάνω στην πλάτη των γυναικών (ΙΙ)



Μια πρώτη προσπαθεια, να κατανοήσουμε πως βρέθηκε το ΕΛΑΜ έξω από τη Βουλή των Αντιπροσωπων, σε κοινή εκδήλωση διαμαρτυρίας με ομάδα «χωρισμένων γυναικών και μονογονιών», στις 6 Ιουλίου 2012.

Παρασκευή 6 Ιουλίου, έξω από τη Βουλή των Αντιπροσώπων στη Λευκωσία, βλέπω μια συγκέντρωση ενός παράξενου τσούρμου που μόλις διαλύεται. Άντρες με μαύρα με την ένδειξη Polis στο πίσω μέρος της μπλούζας και διακριτικά του ΕΛΑΜ μαζεύει βιαστικά πανό και συνθήματα. Ανάμεσά τους γύρω στις 40 γυναίκες.

Μέσα στη Βουλή, ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Μονογονεϊκών Οικογενειών συμμετέχει στην συζήτηση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής η οποία είναι διευρυμένη, λογω της έκτασης της διαμαρτυρίας από το Σύνδεσμο, για την αλλαγή της νομοθεσίας αλλά και της διακοπής των επιδομάτων μονογονιου, από τον Απρίλιο 2012, ενώ ταυτοχρονα πλήθος νέων αιτήσεων μπλοκάρονται μεταξύ δυο υπουργείων.

Έξω από τη Βουλή η άλλη ομάδα, επικαλείται δυο ιδιότητες, της μονογονιού και της χωρισμένης γυναίκας. Με δηλώσεις τους, οι οποίες προβλήθηκαν από όλα τα κεντρικά δελτία ειδήσεων, αποδέχτηκαν την στήριξη των ένστολων μαυροφόρων του ΕΛΑΜ επειδή είναι οι μονοί που βρίσκονται στο πλευρος τους (!) Με τη σειρά τους εκείνοι ομιλούν για το κράτος που στηριζει μεταναστες και στη συνεχεια τις καλούν να συμμετάσχουν στην αντικατοχικη διαδήλωση, στις 20 Ιουλίου που πρώτη φορά συμμετάσχουν βουλευτές της Χρυσής Αυγής.

Την ίδια μέρα και μέσα από την άμεση κινητοποίηση ατόμων (αρκετοί ήταν μονογονεις) στα κοινωνικά δίκτυα διαπιστώνουμε ότι η Παγκυπρια Οργάνωση διαχωρίζει τη θέση της από τις δηλώσεις εκτός βουλής και οποιαδηποτε σχέση με το ΕΛΑΜ.

Μερικά από τα άτομα της ομαδας «χωρισμενων γυναικων» διατύπωσαν το παράπονο ότι δεν έχουν κανέναν στο πλευρό τους εκτός από το ΕΛΑΜ. Οι ιδιες,  15 μήνες πριν, και 2 μέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές ήταν πάλι έξω από τη Βουλή. Ήταν τότε 6-7 άτομα τα οποία έστησαν αντισκηνα και ξεκίνησαν απεργία πείνας διάρκειας. Η απεργία έληξε μετά από 1.5 μέρα, μετά από δηλώσεις και φωτογραφίες με υποψήφιες βουλευτίνες.  Τους μήνες που επακολουθήσαν, δεν διαβάσαμε στον Τύπο αν οι δεσμεύσεις των βουλευτίνων τηρηθήκαν ή άλλες αναληφθηκαν άλλες πρωτοβουλίας επειδή δεν τηρηθήκαν οι υποσχεσεις.

Η ομάδα αυτή, τέσσερις μέρες μετά, καλείται να συμμετάσχει στον διάλογο εντός της αίθουσας. Στην έξοδο από τη συζήτηση, η εκπρόσωπος της ομάδα των «χωρισμένων γυναικών» παρουσιάζει ως τν κορωνίδα των απαιτήσεων τους την «ίδρυση Υπουργείου Κοινωνικής  Ευημερίας». Δηλαδή ενός μηχανισμού περαιτέρω ιδρυματοποιησης ατόμων.

Ανακαλώ την επίσκεψη του ιδίου ατόμου στο γραφείο μου, το 2004. Στο προσχέδιο του καταστατικού τους τότε, το  πρώτο  άρθρο επιτρέπει εγγραφή μέλους μόνο σε Ελληνίδες χριστιανές ορθόδοξες.  Είχα εισηγηθεί να απευθυνθεί σε άλλο δικηγόρο και της πρότεινα μια δικηγόρο, μέλος μας, η οποία είναι γνωστή για τη δράση της σε γυναικεία ζητήματα. Εκείνη την εποχή θεώρησα ότι κάποιος δικηγόρος της επαρχίας Πάφου αδυνατούσε να συλλάβει το πλαίσιο ενός σωματείου για τα δικαιώματα χωρισμένων γυναικών και άστοχα ειχε ετοιμασει το προσχεδιο. Είχα λάθος.

Από το 2004 μέχρι σήμερα, διάβασα παρόμοια άρθρα σε καταστατικά άλλων οργανισμών (με έγκριση Εφόρου Σωματείων του Υπουργείου Εσωτερικών) οι οποίοι ασχολούνται με θέματα φύλου, βίας κατά γυναικών, και την ενδοοικογενειακή βία. Σε όλα φαίνεται να είναι απαραίτητη η αναφορά στη διαφύλαξη της πυρηνικής οικογένειας με κάθε τρόπο. Οι ίδιοι οργανισμοί διοργανώνουν «Κυριακές της οικογενείας», προβάλουν την αξία της διατήρησης της κυπριακής οικογενείας και των αρχών της. Το αυτονόητο του αυτοπροσδιορισμού δεν αναφέρεται πουθενά. Ούτε άλλα θέματα τα οποία είναι αυτονόητο πως αφορουν παρόμοιους οργανισμους.

Τις επόμενες μέρες μετά την 6η Ιουλίου, προσωπικές και μια δημόσια συζήτηση με άτομα που συμμετείχαν έξω από την Βουλή, πρόσφεραν περισσότερη πληροφόρηση. Κάποιες γυναίκες δεν γνώριζαν για τη συμμέτοχη του ΕΛΑΜ μέχρι τελευταία στιγμή. Κάποιες (ελάχιστες) αποχώρησαν. Άλλες, δήλωσαν ότι δέχονται τακτικές επισκέψεις και βοήθεια με τη μορφή ρουχισμού και τροφίμων.

Το 2005, μια έρευνα του Πανεπιστήμιου Κύπρου αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των διεκδικήσεων των μονογονεϊκων οικογενειών. Στην έρευνα αποδεικνύεται ότι οι περισσότερες μονογονεικες οικογενείας ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας. Σε λίγους μήνες, με τη βοήθεια της συγκυριας της εναρμόνισης με την ΕΕ και την έρευνα αυτή, ο νόμος διασφαλίζει άμεση πρόσβαση σε δημόσιο βοήθημα και προγράμματα για ένα/μια μονογονιο με κριτήριο να διασφαλίζεται η συνθήκη διαβίωσης πάνω από το όριο της φτώχιας.

Ήταν από τις ελάχιστες φορές που η εμπεριστατωμένη εργασία, μαζί με τη δράση έφεραν ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα το οποίο υπονομεύτηκε σταδιακά με αποκορύφωμα φέτος τις αλλαγές νομοθεσίας και πρακτικής χωρίς κοινωνικό διάλογο. Η επίσημη πλευρά έκανε λόγο για απαραίτητες θυσίες λόγω οικονομικής κρίσης. Τις θυσίες αυτές όμως τις απαίτησαν από μια ομάδα η οποία είναι από τις πρώτες στον κατάλογο ευπαθών ομάδων.

Έχει παρατηρηθεί γενικότερα, ότι από το 2007 και μετά, σταδιακά, αλλά επώδυνα σταθερά, αποσιωπούνται ουσιαστικά θέματα που αφορούν το γυναικείο κίνημα, τις διεκδικήσεις γυναικών, ενώ ενισχύονται φωνές ή θέσεις που προβάλλουν μια συντηρητική άποψη. Μια απλή αναζήτηση στον ημερήσιο τύπο πριν και μετά  το 2007 θα προσφέρει αρκετά στοιχεία σε κάποιον/καποια ερευνητή/τρια.

Έχει παρατηρηθεί επίσης ότι χρόνια αιτήματα μονογονεϊκων οικογενειών που είχαν κατά κάποιο τρόπο αποκτήσει μια δυναμική σταμάτησαν απότομα. ΠΧ η εκτέλεση διαταγμάτων διατροφής (δεν εκτελούνται, δεν δικάζονται, δεν συλλαμβάνονται όσοι δεν πληρώνουν). Ή η πλαστογραφία μεταξύ πρώην συζύγων!

Αυτά σε επιπεδο αιτηματων! Απουσιαζει παντελως η πολιτικη συζητηση γυρω από θεματα γυναικων.
Παράλληλα άλλα κινήματα τα οποία έχουν εμφανιστεί μετά το 2007, και δημιουργούν καινούριες δυναμικές δεν κατάφεραν ακόμα να αγγίξουν επαρκώς τα γυναικεία ζητήματα τα οποία δεν είναι μόνο συγγενικά στις δίκες τους διεκδικήσεις αλλά σε μεγάλο βαθμό δεν μπορούν να διαχωριστούν.

Ας πάμε πίσω όμως στην υποστήριξη από το ΕΛΑΜ της συγκριμένης ομάδας γυναικών για να ξεκινήσει μια συζήτηση με κάποια ερωτήματα:

Αν η «αποδυναμωμένη» γυναίκα, η «περιθωριοποιημένη» γυναίκα, η «άνεργη», η «υπερχρεωμένη στις τράπεζες για χρέη άλλων» γυναίκα, η μονογονιος που μεγαλώνει τα παιδιά της με εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχιας, η γυναίκα δηλαδή η οποία ζει μέσα σε μια ισόβια φυλακή φτώχιας,  έχει ανάγκη στήριξης από  πατερούληδες από άντρες με φιλάνθρωπα αισθήματα; Από άτομα που δεν διστάζουν να αποκηρύξουν τις αρχές της ισότητας τω δυο φύλων. Από ομάδες που δεν διστάζουν να επικρίνουν το σεβασμό των δικαιωμάτων άλλων ομάδων όπως αυτών των μεταναστών για παράδειγμα. Ατόμων, που δεν καταδικάζουν την βία.

Αν αυτή η «συνεργασία» ενισχύει και ενδυναμώνει τη γυναικεία υπόθεση…

  • Αν η ίδια ρητορική (δικαιώματα μεταναστών vs. δικαιώματα μονογονιων) που διατυπώθηκε από το ΕΛΑΜ και τις χωρισμένες γυναίκες απ κοινού στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, αποτελεί ταύτιση σε επίπεδο πολιτικών απόψεων.
  • Αν διαφαίνεται μια στρατηγική συνεχείας τους.
  • Αν είναι συνειδητή η εκχώρηση όλων των πιο πάνω δικαιωμάτων. Αν δεν είναι συνειδητή, τι άλλο είναι.
  • Αν η απουσία σχολιασμού από τις γυναικείες οργανώσεις της Κύπρου βοηθάει την υπόθεση των δικαιωμάτων ευπαθών ομάδων και του γυναίκειου κινήματος.
  • Αν υπάρχει λόγος που σιωπούν.
  • Αν θεωρούν ότι δεν τις άφορου όσα γίνεται σήμερα στην Κύπρο, εναντίον ευπαθών ομάδων του πληθυσμού που κατά πλειοψηφία είναι γυναίκες.
  • Αν η τροπή που έχει πάρει η δημόσια συζήτηση για θέματα γυναικών βοηθά το «γυναικείο κίνημα»

Το προσωπικό είναι πάντοτε πολιτικο
Όταν δεν εχουμε πολιτικη αποψη θα έχουν άλλοι για μας

Δεν είναι καιρος να το συζητησουμε;

Τζούλια Καλημέρη

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

47 χρόνια από την δολοφονία του ΣΩΤΗΡΗ ΠΕΤΡΟΥΛΑ


 
Σωτήρη Πέτρουλα, Σωτήρη Πέτρουλα
σε πήρε ο Λαμπράκης σε πήρε η Λευτεριά ...


Ο Σωτήρης Πέτρουλας εγγράφεται στο Δημοτικό Σχολείο της περιοχής Ακαδημίας Πλάτωνος και ταυτόχρονα αρχίζει να εργάζεται και να μπαίνει στα βάσανα της καθημερινής βιοπάλης. Τελειώνοντας το Δημοτικό το 1954 εγγράφεται στη Μέση Εμπορική Σχολή Εμποροϋπαλλήλων Αθηνών στην πλατεία Μητροπόλεως, και μετά από τη φοίτηση τριών τάξεων εγγράφεται στη Μέση Εμπορική στην πλατεία Κουμουνδούρου, την οποία και τελειώνει το 1960. Σ’ όλα αυτά τα χρόνια εξακολουθεί να εργάζεται και παράλληλα να είναι άριστος μαθητής και να συμμετέχει στο μαζικό μαθητικό κίνημα.

Η τελευταία χρονιά της μαθητικής του ζωής αποτελεί βασικό σταθμό της ζωής του. Μαζί με άλλους συμμαθητές του αρνείται να γράψει έκθεση με σοβινιστικό και αντιλαϊκό περιεχόμενο. Συνειδητοποιεί την ανάγκη της οργανωμένης πάλης και εντάσσεται στην οργάνωση της Νεολαίας της ΕΔΑ. Τον Οκτώβρη του 1960 ύστερα από εξετάσεις εισάγεται στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή παίρνοντας υποτροφία 12.000 δραχμών και αρχίζοντας έτσι τη φοιτητική του σταδιοδρομία που δεν έμελλε να την ολοκληρώσει.

Γρήγορα μέσα από την καθημερινή του δραστηριότητα αναδεικνύεται σαν ένα από τα πιο συνεπή και συνειδητά στελέχη του φοιτητικού κινήματος και γίνεται στέλεχος της Ν. ΕΔΑ, εκλεγμένος από τους συναδέλφους του αναλαμβάνει την καθοδήγηση της οργάνωσης της Ανωτάτης Εμπορικής ως γραμματέας της. Στους αγώνες για το 114 και το 15% αποτελεί ένα από τα βασικά καθοδηγητικά στελέχη. Τον Ιούλιο του 1962 είναι επικεφαλής ενός συνεργείου που υψώνει τη σημαία του 114 στην Ακρόπολη, στο Υπουργείο Βιομηχανίας και το Πανεπιστήμιο.Από τον Αύγουστο του 1962 επιχειρεί μια αξιολόγηση της μέχρι τότε πολιτικής των προοδευτικών δυνάμεων και ξεκινάει μια νέα προσπάθεια πιο έντονη από κάθε φορά για να ολοκληρώσει την ιδεολογική του συγκρότηση. Μετατρέπεται σε ένα πρότυπο νέου αγωνιστή που δεν κάνει διάκριση μεταξύ υποκειμενικής και αντικειμενικής ζωής. «Πάλευε και μάθαινε, μάθαινε και πάλευε». Είναι η κατευθυντήρια πολιτική του φιλοσοφία. Στις εκλογικές εξορμήσεις της ΕΔΑ του 1963-64 παίρνει ενεργό μέρος στο σπάσιμο της τρομοκρατίας με τις περιοδείες των πούλμαν των νέων δημοκρατών στις επαρχίες. Αν και διαφωνούσε με τη συγχώνευση της Νεολαίας της ΕΔΑ με τη Δημοκρατική Κίνηση Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης και θα ασκήσει έντονη κριτική στις πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές της ΕΔΑ, θα προσχωρήσει στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, και θα πάρει μέρος στο πρώτο της Ιδρυτικό Συνέδριο το Μάρτη του 1965 για να δολοφονηθεί λίγο αργότερα αγωνιζόμενος για τη Δημοκρατία στη μεγάλη διαδήλωση της νεολαίας της Αθήνας στις 21 Ιουλίου 1965.

Η κηδεία του Πέτρουλα στις 23 Ιούλη, μετατρέπεται σε τεράστια διαδήλωση με μια ανθρωποθάλασσα να ακολουθεί την πένθιμη πομπή από το σπίτι της οικογένειας στον Κολωνό ως το Α’ Νεκροταφείο. Ο Σωτήρης Πέτρουλας μπήκε στο πάνθεον των ηρώων και μαρτύρων του λαϊκού μας κινήματος αποτελώντας από τότε σύμβολο για τους αντιιμπεριαλιστικούς και αντιφασιστικούς αγώνες του λαού και της νεολαίας.
 
 
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

47 χρόνια μετά τη δολοφονία του ΣΩΤΗΡΗ ΠΕΤΡΟΥΛΑ

petrou1

Μάρτυρες ήρωες οδηγούνε
τα γαλάζια μάτια του, μάς καλούνε

Σωτήρη Πέτρουλα,

σε πήρε ο Λαμπράκης σε πήρε η Λευτεριά

 

Π13

 

Γεννήθηκε το 1943 στη Μάνη από εργατική οικογένεια, η οποία αναγκάσθηκε να μετακομίσει στην Αθήνα, ύστερα από διώξεις, την περίοδο του εμφυλίου. Από πολύ μικρός ήταν ευαισθητοποιημένος γύρω από τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και για το λόγο αυτό οργανώνεται στη Νεολαία Ε.Δ.Α.
Σα μαθητής φοίτησε σε νυχτερινό σχολείο στην Εμπορική Σχολή στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Διακρίθηκε ιδιαίτερα και για το λόγο αυτό πέτυχε την εισαγωγή του στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. το 1960 με υποτροφία.
Στα φοιτητικά του χρόνια εξελίχθηκε σε ηγετικό στέλεχος της Νεολαίας Ε.Δ.Α. Πρωταγωνίστησε στα κινήματα της Ελληνικής νεολαίας για τη Δημοκρατία. Για πολιτικούς λόγους αποβλήθηκε για έναν χρόνο από τη σχολή.

Μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Νεολαίας Ε.Δ.Α. ερχόταν σε σύγκρουση με το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατούσε στα Πανεπιστήμια με κύριο εκφραστή την Ε.Κ.Ο.Φ. (γνωστός πρωτεργάτης της ο Μιλτιάδης Έβερτ), καθώς και με το Σπουδαστικό Τμήμα της Ασφάλειας.

Στα γεγονότα των Ιουλιανών του 1965 πρωτοστάτησε μέσα από το κίνημα του 114 για Δημοκρατία και Ελευθερία.
(Εδώ να θυμίσουμε ότι μετά την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου ο Βασιλιάς δίνει διερευνητική εντολή στο Νόβα για σχηματισμό κυβέρνησης. Υπουργός Δημόσιας Τάξης ορίστηκε ο Τούμπας ενώ ο Μητσοτάκης ορίστηκε Υπουργός Συντονισμού).

Και τη μοιραία νύχτα της 21ης Ιουλίου χτυπημένος συλλαμβάνεται από αστυνομικούς στις 10:00 το βράδυ στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρήστου Λαδά. Η πρώτη καταγραφή του χτυπημένου Πέτρουλα αναφέρεται στις 03:00 το πρωί της 22ας Ιουλίου στο Σταθμό Α’ Βοηθειών στην Γ’ Σεπτεμβρίου όπου και διαπιστώνεται ο θάνατός του. Αυτόματα εκτυλίσσεται μια λυσσαλέα προσπάθεια γρήγορης ταφής -πριν καν ανατείλει ο ήλιος- και απόκρυψης της αλήθειας.
Ωστόσο τα ερωτήματα γύρω από τις συνθήκες θανάτου του παραμένουν αναπάντητα 47 χρόνια μετά :

  • Που βρισκόταν ο Πέτρουλας από τις 10:00 μ.μ. που τον παραλαμβάνει η κλούβα μέχρι τις 3:00 π.μ. που δηλώνεται στο Σταθμό Α’ Βοηθειών ;
  • Είναι τυχαίο ότι αστυνομικοί με στολές γιατρών διαπίστωσαν το θάνατό του ;
  • Γιατί επιδίωξαν την ταφή του κρυφά από τους δικούς του και πριν ανατείλει ο ήλιος;
  • Γιατί δεν επέτρεψαν σε γιατρούς της οικογένειας Πέτρουλα να κάνουν νεκροψία;
  • Η επίσημη κρατική ιατροδικαστική εκδοχή κάνει λόγο για θάνατο από ασφυξία λόγω δακρυγόνου. Πώς όμως εξηγούνται τα ολικά σχισίματα στο λαιμό του που διαπίστωσαν οι δικοί του όταν πήραν τον νεκρό; Μήπως ήθελαν να καλύψουν τις μελανιές από πιθανό στραγγαλισμό;
  • Είναι αλήθεια ότι είχαν εκδοθεί και αεροπορικά εισιτήρια προκειμένου να φυγαδευτεί ο νεκρός και να πεταχτεί στη θάλασσα σύμφωνα με τη μαρτυρία της Μάνας;
  • Είναι αλήθεια πως είχαν αφαιρεθεί από το νεκρό ο εγκέφαλος και τα πνευμόνια πράγμα που θα αποδείκνυε την πραγματική αιτία θανάτου; Η εκταφή πάντως, όπως μαρτυρεί η Μάνα, απέδειξε πως το κρανίο του Πέτρουλα είχε δεχθεί ραφή από χειρουργική επέμβαση.
Ιουλιανά 1965

 

Π12
 
Bρισκόμαστε στον Ιούλιο του 1965. Περίοδος έντονων πολιτικών ζυμώσεων και αναταραχών.
 
Περίοδος όπου η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου αμφισβητείται στην άσκηση των καθηκόντων της από το νέο βασιλιά Κωνσταντίνο. Η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου αντιλαμβανόμενη τον ανακτορικό ρόλο που παίζει ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης Π. Γαρουφαλιάς, ζητά την αντικατάστασή του, αλλά παρεμποδίζεται από τον Κωνσταντίνο, που δεν υπογράφει το αντίστοιχο Βασιλικό Διάταγμα. Πρωθυπουργός και Βασιλιάς ανταλλάσσουν πέντε επιστολές, όπου, τελικά διαπιστώνεται, ότι η κυβέρνηση τελεί υπό βασιλική κηδεμονία. Ο Γ. Παπανδρέου δεν αποδέχεται τον εξευτελισμό και στις 15 Ιουλίου παραιτείται. Ο λαός ξεχύνεται στους δρόμουςεκδηλώνοντας την πίστη του στην νόμιμη κυβέρνηση του (την οποία είχε εκλέξει 1,5 χρόνο πριν, τον Φλεβάρη του ’69 με 52,72% και 171 έδρες). Ταυτόχρονα στα ανάκτορα αναζητούνται βουλευτές από την Ένωση Κέντρου για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης. Είναι οι λεγόμενοι αποστάτες, που θα καταφέρουν να πάρουν από τη Βουλή ψήφο εμπιστοσύνης, το Σεπτέμβρη, αφού έχουν ήδη προηγηθεί δύο αποτυχημένες προσπάθειες σχηματισμού κυβέρνησης. Όλο αυτό το διάστημα της αυλικής συνταγματικής εκτροπής, ο λαός βρίσκεται κάθε νύχτα στους δρόμους, δίνοντας με δυναμισμό τη δική του μάχη υπέρ της Δημοκρατίας. Σε εκείνες τις πρώτες διαδηλώσεις και συγκεκριμένα το βράδυ της 21ης Ιουλίου 1965 βρίσκει το θάνατο ο φοιτητής της Ανωτάτης Εμπορικής, Σωτήρης Πέτρουλας. Εδώ θα πρέπει να θυμίσουμε ότι εκείνη την περίοδο δημιουργείται το κίνημα του "114″ (ένα, ένα, τέσσερα), που αναφέρεται στο τελευταίο άρθρο του Συντάγματος "Η τήρησις του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων”και αντιπροσώπευε το αίσθημα του λαού για Δημοκρατία, ενάντια στις παρεμβάσεις του Παλατιού.

 

Η δολοφονία

Π3
 
Ήταν συγκεντρωμένοι στα Προπύλαια, με τις σημαίες, τα λάβαρα και τα πανώ τους, σκεπάζοντας κατάστρωμα και πεζοδρόμια, δέκα χιλιάδες αγόρια και κορίτσια, ο ανθός του τόπου, η ελπίδα του αύριο.
Χιλιάδες στόματα ζητούσαν με μια φωνή "Εξω οι δούλοι της Αυλής. Κάτω οι προδότες. Δημοκρατία”.Άξαφνα η λαοθάλασσα έπιασε να βαδίζει αργά, πυκνή και τρικυμισμένη για την οδό Κοραή ή ν’ ανεβαίνει την Πανεπιστημίου προς την πλατεία Συντάγματος.

Ένα κορίτσι φώναξε: "Στη Σταδίου ρίχνουν αέρια, τα τέρατα!”. Κι άρχισε ο πανικός. Την ίδια στιγμή, από πολλές μεριές, μεγάλες ομάδες αστυνομικών ρίχνονταν πάνω στα πλήθη που σκορπούσαν, και τυφλά μανιασμένα κατέβαζαν πάνω στα κεφάλια τους τα κλομπς. Όποιος έπεφτε χάμω δεν εύρισκε λύπηση. Τον κλωτσούσαν, τον ποδοπατούσαν μες τους καπνούς των δακρυγόνων.
 
Π2
"Τούμπα δολοφόνε, Μητσοτάκη Αλ Καπόνε”
"Η Αθήνα καίεται, κατάρα στους προδότες”
Σα μακρινός απόηχος έφταναν οι κραυγές των σπουδαστών, πότε από την Ομόνοια, πότε από την Ακαδημίας, πότε από το Σύνταγμα. Είχαμε πράγματι σκοτωμένους; Γιατί αυτή η βάρβαρη επίθεση, αφού η συγκέντρωση διαλυόταν ειρηνικά; Ήταν η αντεκδίκηση της Δεξιάς στη θριαμβευτική κάθοδο του Παπανδρέου προχτές;
Τίποτε, είχαμε ξαναμπεί στον αστερισμό του παρακράτους και της τρομοκρατίας, το ίδιο που πριν δύο χρόνια δολοφόνησε τον Λαμπράκη. Πάνω από τη χαμένη άνοιξη μετεωριζόταν τώρα ο γύπας του πραξικοπήματος έτοιμος να ριχτεί και να σπαράξει τον τόπο.
"…Εκείνο το βράδυ μου τηλεφώνησε πως θα αργούσε. Ασυναίσθητα προέτρεψα τ’ αδέρφια του να φάνε και να ξαπλώσουν. Όμως εκείνα τον περίμεναν. Περιμένοντάς τον, λαγοκοιμήθηκα. Ξάφνου το κουδούνι χτύπησε δαιμονισμένα. Ήταν από την χωροφυλακή. Τι να ήθελαν τέτοια ώρα Παναγιά μου; Ρωτούσαν για το Σωτήρη.

- Μέσα είναι, κοιμάται και τρέχω αλαφιασμένη προς το δωμάτιό του. Η θέα του άδειου κρεβατιού μου πάγωσε την καρδιά. Κάτι κακό συμβαίνει.
- Μην πανικοβάλλεστε. Τον έχουν λίγο χτυπημένο σε νοσοκομείο. Να μην διανοείστε ότι θα κάνετε ρούπι από εδώ.
- Μου πήρατε το παιδί και μας κρατάτε και κρατούμενους άθλιοι.
- Πάρτε το όπως θέλετε. Από εδώ δε θα το κουνήσετε.
Σαν αγρίμι στο κλουβί, πληγωμένη από το να μην μπορώ να δω τ’ αγόρι μου. Η ώρα προχώρησε. Αυτή τη φορά άνθρωποι της ΕΔΑ πέρασαν το κατώφλι του ανήσυχου σπιτιού. Έκαναν πως δε γνώριζαν, όμως το κακό το μήνυσαν στον άνδρα μου. Εγώ αγνοούσα τα πάντα.
Σε λίγο η Αστυνομία μας οδηγεί στην Ασφάλεια. Τέτοια εντολή είχαν. Τίποτα παραπάνω. Μα πως να ησυχάσω στο τζιπ; Να σου στερούν το ακριβοπαίδι σου, να μην ξέρεις που βρίσκεται το σπλάχνο σου, πως να είναι, χτυπημένος, μονάχος;
- Που μας πάτε επιτέλους; Δεν φτάνει που μας πήρατε το παιδί, μας θέλετε και κρατούμενους;
Στο τμήμα, μας φέρανε γλυκό. Ακούς γλυκό κανταΐφι στις 04:00 τα μεσάνυχτα. Εγώ δε θέλω γλυκό, τους λέω, τρίψτε το στα μούτρα σας, εγώ θέλω το γιο μου. Αρπάζω όποιον βρίσκω μπροστά μου και λέω: βρε παλιόσκυλα, σκοτώνετε τα παιδιά του λαού με πενταροδεκάρες. Μάνα δε σας γέννησε κι εσάς, μάνα δεν κλαίει για σας;
Την ίδια ώρα στο γραφείο του Καραμπέτσου (αρχηγός Αστυνομίας) πιέζουν τον άντρα μου να υπογράψει ότι ήταν ατύχημα.
Και υπογράφει…

Φόνος εκ προ μελέτης

-Είμαστε πρόθυμοι να διαθέσουμε τα έξοδα της κηδείας.

Παιδί μου, λεβέντη μου, αηδόνι και λιοντάρι.

Κακούργοι, καταραμένοι να’ στε..”
Σκότωσαν το Σωτήρη.
-Τον πήγαν στο Νεκροτομείο. Οι μπάτσοι έχουν ζώσει την περιοχή και δεν αφήνουν κανένα να πλησιάσει.

"…Κάποιος, ευλογημένος να’ ναι, κρυφά μου μηνύει να τρέξουμε στην Κοκκινιά. Σκοπεύουν να τον θάψουν μόλις βγει ο ήλιος. Τρέχουμε. Ένα μικρό γεροντάκι, παπάς, μας πλησιάζει. Μας δείχνει τον τάφο που πριν λίγο επιχείρησαν να θάψουν το Σωτήρη μου.
- Χριστιανική κηδεία στις 01:00 τα μεσάνυχτα. Δεν έχετε επιτέλους ούτε ιερό ούτε όσιο; Πριν βγει ο ήλιος μου ζητάτε λειτουργία; Ούτε οι Γερμανοί δεν το αποτόλμησαν. Αντίχριστοι. Είχε αντιδράσει καθοριστικά ο παπάς…”
- Το πτώμα του Σωτήρη εξαφανίστηκε από το Νεκροτομείο. Απαγωγή νεκρού, για φαντάσου !
Ο Μίκης όμως μαζί με Μπριλλάκη, Νεφελούδη, Ηλιόπουλο, κινούνται δραστήρια για να σταματήσουν την ταφή και να γίνει νεκροψία με την παρουσία γιατρών της οικογένειας. Διότι λένε υπάρχουν πληροφορίες πως ο Σωτήρης στραγγαλίστηκε. Όλοι στο Νεκροταφείο της Κοκκινιάς.
"…Καψάσκης προς Τούμπα: Κύριε υπουργέ, παραιτούμαι, είμαι εγκλωβισμένος από δικηγόρους. Ο Ηλιόπουλος παίρνει βίαια το ακουστικό.
- Θέλουμε το νεκρό μας στο σπίτι.
- Και που θα τον θάψετε;
- Στον κήπο μου δολοφόνοι, αρκεί να μας τον δώσετε. Να τον χαρώ για τελευταία φορά. Έστω και σιωπηλό.
- Τ’ ακούς Τούμπα; λέει η Μάνα. Φοβάστε το Σωτήρη μου ακόμα και νεκρό;
Π14
- Πάρτε τον λοιπόν αλλά να ξέρετε κ. Ηλιόπουλε ότι αναλαμβάνετε ευθύνες για οτιδήποτε κι αν συμβεί. (απόκριση Τούμπα)
- Εγώ δεν υπογράφω συναλλαγματικές. Ο λαός κλαίει το νεκρό του. Εσείς να προσέχετε πως πορεύεστε…”Μέσα από τις πικροδάφνες μια καθαρή φωνή, γεμάτη οργή και σπαραγμό, έπιασε το μοιρολόι.
Αχ και δεν τους έδωνες μιλιά,
τι δεν εμπόρας καψερό,
είχες τη σφαίρα στο λαιμό,
κι αδέρφι, ω αδέρφι, αδέρφι.

Ο Σωτήρης ζειΚάτω οι δολοφόνοιΈνα ένα τέσσερα.
Λίγο πριν από τις δύο το πτώμα του Πέτρουλα μπήκε στο Νεκροτομείο. Στο μεταξύ είχαν φτάσει κι οι δικοί του. Όταν η μάνα του αντίκρισε τους αστυνομικούς ξέσπασε σε λυγμούς. Καθάρματα. Τι σας έκανε το παιδί μου και το σκοτώσατε;
Πέστε μου, δολοφόνοι. Γιατί σκοτώσατε το Σωτήρη μου;
Ψηφίσματα, διαμαρτυρίες, τηλεγραφήματα. Η Ελλάδα σειέται απ’ άκρη σ’ άκρη. Οι επαρχίες δεν πάνε πίσω από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Δημοτικά Συμβούλια, οργανώσεις, σύλλογοι, συνδικάτα, ενώσεις, οι πάντες.

Η γενική επιφυλακή της Αστυνομίας συνεχίζεται. Πότε θα γίνει η κηδεία κι από που.
Η σκιά του καπνοκοπτήριου πλάκωνε το χαροκαμένο σπίτι, σου καταπλάκωνε και την ψυχή. Το άχαρο κτίριο, με τα σπασμένα τζαμοπαράθυρα θα μπορούσε να είναι το σύμβολο της εγκατάλειψης και της μιζέριας αυτής της φτωχογειτονιάς.
Είχαν τοποθετήσει χάμω το λείψανο μέσα σε φέρετρο με κρυστάλλινες πλευρές ένα ξανθό παλικάρι ψηλό, ένα μέτρο και ογδόντα, είκοσι τριών χρονών λεβέντης πάνω στην καλύτερη ώρα του. Από πάνω του, ορθοί με σφιγμένα δόντια, ο πατέρας, ο αδερφός και δυο άλλοι συγγενείς ή χωριανοί.
Ο χώρος γύρω από το σπίτι γέμιζε νεολαίους, που είχαν πει το τελευταίο χαίρε, μα δεν έφευγαν. Περίμεναν εκεί, και όλη τους η στάση έδειχνε πως θα έδιναν μάχη και θα γινόταν σκοτωμός, αν η αστυνομία επιχειρούσε κι άλλη απαγωγή.
Μέσα στο πλήθος μπορούσες να διακρίνεις πολλούς μυστικούς με πολιτικά. Τους αναγνώριζες από το ύφος, το άγαρμπο κόψιμο της φορεσιάς και πιο πολύ από τα μαύρα μυτερά σκαρπίνια τους.
Κάποιος έριξε την ιδέα να καθίσουμε χάμω σταυροπόδι. Σε λίγο δεν έβλεπες ως ψηλά τον ανήφορο παρά μόνο τους μυστικούς όρθιους. Ήταν κωμικοί στην αμηχανία τους, κοιτάζονταν, πολλοί κάθισαν κι άλλοι έκαναν πως φεύγουν πίσω από το καπνοκοπτήριο.
Κάποιος έπιασε να τραγουδάει από τον Επιτάφιο. Είχε ζεστή σωστά βαλμένη φωνή.

Π4
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες,
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη, γιε, που
αγάπαγες…
Τριακόσια στόματα πήραν χαμηλόφωνα το σκοπό, που υψώθηκε πάνω από τα κεφάλια μας και πέρα από τη φτωχογειτονιά. Τα νιάτα θρηνούσαν τον λεβέντη τους και τη χαμένη άνοιξη, με λόγια που σε σφάζανε.
…και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης.

Η Ματθίλδη έβαλε το χέρι της μέσα στη φούχτα μου. Σουρούπωνε. Ο αέρας μύριζε δυνατά γαρίφαλα και νάρκισσους. Κοίταξα γύρω μου κι είδα πολλά ζευγάρια να κάνουν τη χειρονομία της Ματθίλδης.
Άνοιξη, άνοιξη της νιότης και του κόσμου, μαχαιρωμένη άνοιξη, ως πότε πιά;
Το πλήθος συνέχιζε να φτάνει, καθένας έβρισκε λίγο χώρο και καθόταν αθόρυβα. Ο κύκλος απλωνόταν. Όταν είπαν το στίχο:
και τώρα εσβήστης κ’ έσβησε το φέγγος κ’ η φωτιά μας
ακούστηκε ένας πλατύς αναστεναγμός κι έγινε σιωπή.
Κι ο κόσμος να έρχεται, να μη σταματάει. Χιλιάδες φωνές είχαν πάρει τον Επιτάφιο και χαμηλά – χαμηλά τον τραγουδούσαν. Άκουες λυγμούς κοριτσιών, έβλεπες γέρους να κλαίνε μέσα στο μαντήλι τους.

Σα να πέρασε τις χιλιάδες που ξαγρυπνούσαν ένα κύμα καινούριου σφρίγους. Τα κορμιά στυλώνονταν: "Νικήσαμε!”."Σιγά, σεβαστείτε το νεκρό!”"Ο Σωτήρης νίκησε, ο Σωτήρης ζει!”.
Η Μαλτθίδη μου πίεζε την παλάμη πάνω στην καρδιά της: "Μπράβο του! Κι αυτή τη μάχη την κέρδισε, ακόμη και νεκρός!”.
Κι όταν μπήκε για καλά το πρωινό κι ο ήλιος έπιασε να καίει, ο Σωτήρης ετοιμάστηκε για την τελευταία του κατοικία.
Εικοσιπέντε χιλιάδες συγκεντρωμένοι από νωρίς στον Κολωνό, ξέσπασαν σε ένα πανδαιμόνιο από ζητωκραυγές, χειροκροτήματα, ιαχές και κατάρες, όταν φάνηκε στο κατώφλι το λείψανο.
Ο Σωτήρης ζει !
Π9
 
Ένα δάσος από χέρια πασχίζει ν’ αγγίξει για τελευταία φορά το φέρετρο.
Επιτέλους σχηματίζεται η πομπή.
Προπορεύεται η σημαία του 114, το Κεντρικό Συμβούλιο των Λαμπράκηδων με το Μίκη Θεοδωράκη επικεφαλής, αντιπροσωπείες της νεολαίας, πολιτικοί. Πίσω από το νεκρό οι συγγενείς του κι ύστερα η Αθήνα ολόκληρη.
Σωτήρη Πέτρουλα αηδόνι και
λιοντάρι, βουνό και ξαστεριά.

Σωτήρη Πέτρουλα
σε πήρε ο Λαμπράκης,
σε πήρε η Λευτεριά.
Η πομπή περνάει από την οδό Λένορμαν, από την πλατεία Μεταξουργείου, τη λεωφόρο Αχιλλέως, την Αγίου Κωνσταντίνου:
Σωτήρη Πέτρουλα
οδήγα το Λαό σου,
οδήγα μας μπροστά.
Η τελευταία διαδήλωση του Σωτήρη:
 
Π18
Μάρτυρες, ήρωες οδηγούνε
τα γαλάζια μάτια σου
μας καλούνε.

Κι όταν είδα τον πατέρα του ήρωα, που τον είχαν σηκώσει στα χέρια οι φίλοι του παιδιού του, τον άκουσα να λέει:
"Αδέρφια του παιδιού μου… Ο Σωτήρης ζει… Αγωνισθείτε για το ξερίζωμα του φασισμού… Ο Σωτήρης μου γι’ αυτό θυσιάστηκε… Δεν θέλω να κλαίτε… Εμπρός στον αγώνα για τη Δημοκρατία…”
Κι έτσι με συνεπήρε και μένα το παραλήρημα του κόσμου και πίστεψα μαζί με τον πατέρα του, και πίστεψα μαζί με τον κόσμο, πως ο Σωτήρης δεν πέθανε.
Κι όταν στην οδό Σταδίου, στο σημείο, που όπως θα πει σε λίγο ο Μίκης, οι εχθροί επισήμαναν, απομόνωσαν και σκότωσαν το γελαστό παιδί, τα πλήθη αυθόρμητα παραμέριζαν, αφήνοντας στην άσφαλτο και το πεζοδρόμιο ένα κενό…Τι κενό; Ένα λοφίσκο από κόκκινα γαρίφαλα και τριαντάφυλλα, που ψήλωνε από στιγμή σε στιγμή:
… τα γαλάζια μάτια σου
μας καλούνε.