Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Zapatistas (EZLN): Για τα 20 χρόνια της επανάστασης

Κήρυξη Πολέμου

Gloria Muñoz Ramírez



Όλα άρχισαν με την κήρυξη ενός πολέμου. Η τελευταία επιλογή, είπαν, αλλά ενός πολέμου. Πολλοί είπαν τότε ότι όλο αυτό ήταν συμβολικό, ότι τα όπλα δεν είχαν καμία σημασία, ότι δεν ήταν ένας τακτικός στρατός, αλλά μια ομάδα κουρελήδων με ραβδιά για όπλα . Αλλά ήταν και είναι ένας πόλεμος. Επτά δημοτικά κτίρια κατελήφθησαν, μετά άνοιξαν οι πόρτες των φυλακών που ήταν γεμάτες από αθώους ιθαγενείς,  δημοτικά παλάτια – σύμβολα εξουσίας και ντροπής – καταστράφηκαν, γαίες, αγροκτήματα και το ζωικό κεφάλαιο που κατέχονταν από γαιοκτήμονες και αφεντικά της πολιτικής  ανακτήθηκαν, η αστυνομία και λευκοί φρουροί αφοπλίστηκαν, πιάστηκε ένας αιχμάλωτος πολέμου. Και ο θάνατος, ο οποίος ήδη υπήρχε, έγινε ορατός.



Έτσι, 20 χρόνια είναι για το τίποτα; Εξαρτάται. Είναι τώρα δύο δεκαετίες από τότε που ο EZLN άρχισε μια πορεία που ποτέ δεν είχε την πρόθεση να είναι μόνο γι’ αυτόν (τους ανθρώπους του). Έχοντας σχηματιστεί κυρίως από Tzotziles, Tzeltales, Tojolabales, Choles, Zoques και Mames, δεν γεννήθηκε με καθαρά αυτόχθονες αξιώσεις. Από την αρχή του (Νοέμβριος 1983, και ακόμη πιο πριν) μίλησε για ένα εθνικό αγώνα . Το 1983 ο EZLN ρωτούσε « πώς θα εξασφαλίσουμε καλή υγεία, καλή εκπαίδευση, καλή στέγαση, για ολόκληρο το Μεξικό; Είναι μια πολύ μεγάλη δέσμευση. Και τότε το είδαμε και εμείς. 



Σε αυτά τα πρώτα 10 χρόνια αποκτήσαμε πολλές γνώσεις, εμπειρίες, ιδέες και τρόπους οργάνωσης. Και σκεφτήκαμε: πώς θα μας δεχτεί ο λαός του Μεξικού (επειδή δεν τους αποκαλούσαμε κοινωνία των πολιτών); Και νομίζαμε ότι επρόκειτο να μας υποδεχτούν με χαρά διότι φυσικά επρόκειτο να πολεμήσουμε και να πεθάνουμε γι ‘αυτούς, γιατί θέλουμε την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη για όλους. Αλλά την ίδια στιγμή σκεφτήκαμε, πώς θα είναι; Θα μας αποδεχτούν;» θυμόταν πριν από λίγα χρόνια ο τωρινός υποδιοικητής Moisιs, o Tzeltal διοικητής, οραματιστής και επαναστάτης. Η στιγμή ήρθε την 1η Ιανουαρίου του 1994 . Ο πόλεμος εξέπληξε τον κόσμο. Και η ανάδυση της κοινωνίας των πολιτών με την οποία συναντιούνται εδώ και 20 χρόνια … 



Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει το κίνημα είναι το πείσμα της σε πρωτοβουλίες οι οποίες, αν και μπορεί να μην έχουν αίσιο τέλος, αυτό που έχει σημασία είναι να τις περπατάμε, να μην παραδινόμαστε. Σήμερα, οι Ζαπατίστας είναι ίδιοι και διαφορετικοί. Είναι οι ίδιοι, γιατί οι απαιτήσεις τους είναι το ίδιο επίκαιρες όπως και τότε. Είναι διαφορετικοί, γιατί  τα χρόνια παίρνουν το φόρο τους, τα χρόνια δεν περνούν με ατιμωρησία. Και το Μεξικό είναι  διαφορετικό αλλά και ίδιο. 



Ο «Σαλινισμός» που ακολούθησε μετά  το 1994 (Σημείωση του Μεταφραστή: περίοδος με τη μεγαλύτερη φτώχεια, ανεργία, διαφθορά και ανισότητα στη σύγχρονη ιστορία του Μεξικού) είναι πλέον γνωστός με άλλο όνομα. Η λεηλασία δεν τελειώνει. Κανείς δεν αρνείται ότι οι Ζαπατίστας κατάφεραν το πιο σοβαρό πλήγμα σε ένα σύστημα που καταπίνει τα πάντα. Η φράση τους “Ya Basta!” (Αρκετά πια!)  ήταν καταστροφική. Θα συνεχίσουν να κάνουν ένα πολύ ζωηρό αγώνα σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από τις διαπραγματεύσεις των κομμάτων τα οποία μοιράζουν τα πάντα .



Η αυτόνομη οργάνωση των λαών τους, με έναν τρόπο μοναδικό στον κόσμο, είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα επιτεύγματα τους. Όχι το μόνο. Κάνοντας αυτό, η κληρονομιά των Ζαπατίστας δεν είναι να δούμε την εθνική και παγκόσμια απήχηση ενός κινήματος που έφτασε την 20η επέτειό του ( 30 από τη γέννησή του), χωρίς να του παραδοθούμε. Μπορεί κανείς να πει το ίδιο χωρίς μια μικρή αμηχανία;

(Οι από τα κάτω)


...................................................................................................................................................................


Subcomandante Marcos: Η επανάσταση είναι το καταφύγιο του EZLN, ακριβώς όπως 20 χρόνια πριν



Ο Υποδιοικητής Marcos, ηγέτης του Στρατού των Ζαπατίστας για την Εθνική Απελευθέρωση (EZLN), δήλωσε, σε ανακοινωθέν που κυκλοφόρησε από την ομάδα, ότι όπως και πριν από 20 χρόνια, όταν ξεσηκώθηκαν ένοπλοι, έτσι και σήμερα προστατεύονται από την εξέγερση .

“Είναι έδαφος  Ζαπατίστας, είναι Τσιάπας, είναι το Μεξικό, είναι η Λατινική Αμερική, είναι η Γη. Και είναι Δεκέμβρης 2013, κάνει κρύο, όπως έκανε πριν από 20 χρόνια, και όπως και τότε , σήμερα μια σημαία είναι το καταφύγιό μας: αυτή της εξέγερσης”, δήλωσε ο ηγέτης των ανταρτών, ο οποίος δεν έχει εμφανιστεί δημόσια εδώ και πέντε χρόνια, σε ένα εκτεταμένο γραπτό κείμενο.



Σε όλο το κείμενο, γεμάτο από την ειρωνεία που χαρακτηρίζει τα γραπτά του, ο Marcos έστειλε μια αγκαλιά σε όλους τους  «συντρόφους και συντρόφισσες Ζαπατίστας, τους άθεους και τους πιστούς» για την επέτειο της εξέγερσης τους, η οποία θα εορταστεί την 1η Ιανουαρίου.

“Για εκείνους που εκείνο το βράδυ έβαλαν τα σακίδια και την ιστορία τους στις πλάτες τους, σε όσους πήραν την αστραπή και τη βροντή στα χέρια τους, σε εκείνους που οι μπότες τους ήταν πεταλωμένες χωρίς μέλλον, σε αυτούς που κάλυπταν τα πρόσωπά τους και τα ονόματά τους, σε εκείνους οι οποίοι, χωρίς να ζητούν τίποτα σε αντάλλαγμα , πέθαναν μέσα σε μεγάλη νύχτα έτσι ώστε οι άλλοι, όλοι,  ένα πρωί που ακόμα να έρθει, θα είναι σε θέση να δουν την ημέρα όπως πρέπει να τη βλέπουμε, δηλαδή, από μπροστά, όρθιοι, και με στητό το βλέμμα και την καρδιά», είπε .



Ο ηγέτης των ανταρτών δήλωσε ότι σε όλους όσους ασχολούνται με την ιστορία των Ζαπατίστας σ’ αυτούς πηγαίνει η “μνήμη και η εξέγερση.”

«Γι ‘αυτούς φωνάζουμε, Ελευθερία ! Ελευθερία ! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ! OK . Στην υγειά σας , και ας είναι  τα βήματά μας  τόσο σπουδαία όσο οι νεκροί μας», είπε .



Ο Marcos θυμήθηκε επίσης το θάνατο 49 παιδιών σε μια πυρκαγιά στο βρεφονηπιακό σταθμό ABC στη βόρεια πόλη του Hermosillo το 2009, και διαπίστωσε ότι το περιστατικό ήταν το αποτέλεσμα της «κυβερνητικής απληστίας και  δεσποτισμού.”

” Τα θύματα, 49 παιδιά, είναι οι παράπλευρες απώλειες, όταν ενοχοποιητικά αρχεία καταστράφηκαν ( … ) με την άδικη απουσία τους, τα βρέφη αυτά έχουν μεταφέρει το βάρος σε άλλους άνδρες και γυναίκες. Οι μητέρες και οι πατέρες τους επιζητούν τώρα τη μεγαλύτερη δικαιοσύνη: αυτή η αδικία δεν θα επαναληφθεί», είπε .



Ο ηγέτης των ανταρτών αμφισβήτησε επίσης τις κυβερνήσεις των προέδρων που έχουν κυβερνήσει το Μεξικό από την εμφάνιση του EZLN, τον Κάρλος Σαλίνας ντε Γκορτάρι, τον Ernesto Zedillo, τον Vicente Fox, τον Felipe Calderσn και τον Enrique Peρa Nieto .

” O Vicente Fox θα είναι η απόδειξη ότι οι θέσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας και μιας θυγατρικής αναψυκτικών είναι ανταλλάξιμες … και ότι και οι δύο θέσεις μπορούν να καταλαμβάνονται από άχρηστα άτομα , ο Felipe Calderσn Hinojosa θα είναι ένας «γενναίος πρόεδρος» ( έτσι ώστε οι άλλοι να πεθάνουν ) και όχι ένας ψυχοπαθής που έκλεψε ένα πυροβόλο όπλο (την προεδρία) για τα παιχνίδια πολέμου του ( … ) και ο οποίος κατέληξε να είναι αυτό που ήταν πάντα: ένας δεύτερος υπάλληλος σε μια πολυεθνική », είπε .

Για το σημερινό πρόεδρο, o “Marcos”, ο οποίος έθεσε υπό αμφισβήτηση τις μεταρρυθμίσεις που έχει προωθήσει, συμπεριλαμβανομένης της ενέργειας, οι  οποίες θα επιτρέψουν τις ιδιωτικές επενδύσεις στον τομέα, είπε : “Ο Enrique Peρa Nieto θα είναι ένας καλλιεργημένος και έξυπνος πρόεδρος ( «καλά, είναι ανίδεος και ανόητος, αλλά επιδέξιος » είναι το νέο προφίλ που κατασκευάζεται στους διαδρόμους των πολιτικών αναλυτών), και όχι ένας λειτουργικά αγράμματος” .

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Δικηγόρος σε πολιτική ανυπακοή (δικάζεται γιατί δεν πληρώνει κοινωνικές ασφαλίσεις μετά το μνημόνιο)

Δεν καταβάλλει εισφορές στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων
Παροτρύνει τους συμπολίτες μας να κάνουν το ίδιο, «καθότι είναι απαράδεκτο άνθρωποι να μην πάρουν σύνταξη ή μειωμένη σύνταξη, απλά και μόνο γιατί κάποιοι κερδοσκοπούσαν»

Με τη συνειδητή άρνησή του να καταβάλει τις εισφορές των τελευταίων εννιά μηνών προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων ως μια πράξη πολιτικής ανυπακοής, απαντά ο δικηγόρος και πολιτικός ακτιβιστής, Μιχάλης Παρασκευάς, στη φημολογούμενη συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τρόικα για διαγραφή των οφειλών του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, που ανέρχονται στο ποσό των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. 

Μάλιστα στην περίπτωση που επιβεβαιωθεί ότι υπήρξε τέτοια συμφωνία, παροτρύνει τους συμπολίτες μας να κάνουν το ίδιο, «καθότι είναι απαράδεκτο άνθρωποι να μην πάρουν σύνταξη ή μειωμένη σύνταξη, απλά και μόνο γιατί κάποιοι κερδοσκοπούσαν», όπως αναφέρει σε επιστολή του προς την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ζέτα Αιμιλιανίδου.

«Δεν θέλω να ηρωοποιηθώ»…

Ο Μιχάλης Παρασκευάς, πήρε προχθές δικαστική κλήση για να παρουσιαστεί ενώπιον δικαστηρίου στις 13.3.2014, κατηγορούμενος ότι δεν πλήρωσε τις εισφορές του ως αυτοτελώς εργαζόμενος στο ΤΚΑ, από τον περασμένο Μάιο - αμέσως μετά που ψηφίστηκε το Μνημόνιο.

«Πήρα τις αποφάσεις μου και είμαι έτοιμος να επωμιστώ το κόστος των επιλογών μου», μας είπε, «παρόλο που ως δικηγόρος ρισκάρω πολλά, αφού μπορεί να αντιμετωπίσω ακόμα και πειθαρχικές συνέπειες, αν δεν εκπληρώσω υποχρεώσεις μου προς το κράτος και αποφάσεις δικαστηρίων. 

Αλλά, το κάνω για να υπάρξει αντίδραση από τον κόσμο και συμπαράσταση, όχι προς εμένα, αλλά για το γενικό καλό. Πρέπει να οργανωθεί μια μαζικότερη κοινωνική αντίδραση, γιατί δεν το κάνω για να προστατευτώ μόνον εγώ. Δεν μπορεί κανείς να αντιδρά ως μονάδα και να επωμίζεται, μόνος, όλο το κόστος, γιατί δεν θα έχει νόημα.

Ως δικηγόρος, κυριολεκτικά απελευθερώνω ανθρώπους από φυλακές και κρατητήρια της Αστυνομίας. Αν χάσω την άδειά μου, δεν θα μπορώ να ζήσω και δεν θα μπορώ να βοηθήσω άλλους ανθρώπους. Αλλά δεν με νοιάζει να πάω φυλακή, φτάνει να έχει ένα αποτέλεσμα η προσπάθειά μου. Αν η κοινωνία δεν αντιδράσει, δεν γίνεται αγώνας. Εμένα ο στόχος μου ως ακτιβιστή, είναι να εμπλακούν και άλλοι στον αγώνα. Δεν είναι στόχος μου να γίνω μάρτυρας, ούτε να ηρωοποιηθώ, αλλά να προσφέρω και να έχει η προσφορά μου αποτέλεσμα στην κοινωνία. Ξέρω ότι το σύστημα είναι παντοδύναμο και δεν μπορώ να σηκώσω μόνος μου το βάρος αυτής της προσπάθειας»...

Παρότρυνση προς συμπολίτες μας

Σε επιστολή του στις 7 Μαΐου 2013 προς την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ζέτα Αιμιλιανίδου, ο Μ. Παρασκευάς αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «Ως έγινε γνωστό από τον Τύπο, περί τα τέλη Νοεμβρίου 2012 η Τρόικα είχε θέσει όρο προς το κυπριακό κράτος για την υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης, την ολοκληρωτική διαγραφή των οφειλών του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ήτοι του ποσού των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Μετά και την ψήφιση του Μνημονίου Συναντίληψης από την Κυπριακή Βουλή στις 30 Απριλίου 2013 και αφού διεξήλθα τις πρόνοιες του, δεν μπόρεσα να βρω οιανδήποτε σχετική πρόνοια σχετικά με τη, σύμφωνα με τον Τύπο, συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τρόικα. 

Αν εν τέλει η συμφωνία αυτή με την Τρόικα ισχύει και έχει επέλθει ολική διαγραφή του χρέους του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ήτοι του ποστού των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ, αντιλαμβάνεστε τις κολοσσιαίες συνέπειες που θα έχει αυτό το γεγονός στα δικαιώματα όλων των πολιτών και όλων των ασφαλισμένων στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αφού ουσιαστικά αυτό θα σημαίνει, εν ολίγοις, απλά την κατάρρευση του Ταμείου και καθιστά αμφίβολη, ακόμη και την καταβολή σύνταξης στους δικαιούχους που εκπλήρωναν τις υποχρεώσεις τους και κατέβαλλαν ανελλιπώς το οφειλόμενο ποσόν.

Θα ήθελα να απευθύνω θερμότατη παράκληση όπως με ενημερώσετε αν έχουν διαγραφεί όλες ή μερικές από τις οφειλές του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Σας ενημερώνω ότι δεν προτίθεμαι να καταβάλω ξανά οφειλές κοινωνικών ασφαλίσεων, μέχρι να τύχω ενημέρωσης στο πιο πάνω ερώτημά μου και επίσης να σας ενημερώσω ότι αν, παρ’ ελπίδα, έχουν διαγραφεί οι οφειλές του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, προσωπικά δεν πρόκειται να καταβάλω ξανά οιοδήποτε ποσόν προς τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, διότι δεν προτίθεμαι να καταβάλω εισφορές απλά για να τις αρπάξουν αυτοί οι οποίοι αποκομίζουν κέρδη από τόκους, ήτοι οι τοκογλύφοι/τραπεζίτες για τους οποίους ήδη η οικονομία της Κύπρου έχει δεχτεί ανεπανόρθωτο πλήγμα. 

Θα ήθελα επίσης να σας ενημερώσω ότι αυτή η επιστολή μου θα τύχει δημοσιότητας και θα αποτελέσει παρότρυνση προς συμπολίτες μας να πράξουν το ίδιο, καθότι είναι απαράδεκτο άνθρωποι να μην πάρουν σύνταξη ή μειωμένη σύνταξη, απλά και μόνο γιατί κάποιοι κερδοσκοπούσαν».

Περιορισμός δημοσιονομικής επιδότησης

Σε απάντησή του στις 29 Αυγούστου 2013, ο Διευθυντής Υπηρεσιών Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Θεοφάνης Τρύφωνος, πληροφορεί τον Μιχάλη Παρασκευά, μεταξύ άλλων, ότι «το Γενικό Σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων αποτελεί και θα συνεχίσει να αποτελεί στο μέλλον την κύρια πηγή συνταξιοδοτικού εισοδήματος στην Κύπρο, συνεισφέροντας έτσι στη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου.

Ενόψει των πιο πάνω και σε αναμονή της ολοκλήρωσης της αναλογιστικής ανασκόπησης και της αξιολόγησής της από την ΕΕ, αντιλαμβάνεστε ότι η Συμφωνία Διευκόλυνσης Χρηματοδοτικής Στήριξης της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, δεν προνοεί διαγραφή οποιωνδήποτε οφειλών στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αλλά περιορισμό της δημοσιονομικής επιδότησης του Γενικού Συστήματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων. 

Με την ευκαιρία αυτή επιθυμώ να σας υπενθυμίσω ότι, σύμφωνα με τη νομοθεσία Κοινωνικών Ασφαλίσεων, κάθε εργαζόμενος στην Κύπρο υποχρεούται να εισφέρει στο ΤΚΑ ανάλογα με την κατηγορία ασφάλισής του και ότι, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε πρόνοιες του Μνημονίου Συναντίληψης, το κράτος καταβάλλει τη συνεισφορά του ως γενικός εισφορέας στο ΤΚΑ».

Ο Μιχάλης Παρασκευάς δήλωσε στη «Σ» ότι ο κ. Τρύφωνος «κατέφυγε σε υπεκφυγές» και ότι δεν τον ικανοποίησε η απάντησή του. «Όταν το κράτος δανείζεται από εσωτερικούς δανειστές, στη συγκεκριμένη περίπτωση από τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, το δάνειο δεν γράφεται ως δημόσιο χρέος· πληροφορούμαι ότι δεν περιλήφθηκε στον προϋπολογισμό και διαγράφηκε. 

Αυτό σημαίνει ότι το κράτος πήρε το τεράστιο ποσόν 7,2 δις ευρώ από εμάς που καταβάλλουμε κοινωνικές ασφαλίσεις, δεν ξέρουμε πώς δαπανήθηκε και δεν γνωρίζουμε αν θα μας επιστραφεί. Υποθέτω ότι δόθηκε στις τράπεζες…

»Θεωρώ ότι, αυτό, δίνει στους πολίτες το δικαίωμα της πολιτικής ανυπακοής. Υπάρχει ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ των πολιτών και του κράτους και δεν μπορεί το κράτος να παραβιάζει τις υποχρεώσεις του έναντι συμφερόντων τρίτων, αντί να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του, ώστε να εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση στους πολίτες».

Η περίπτωση της Ρόζα Παρκς

Την περίπτωση της Ρόζα Παρκς, ως παράδειγμα πολιτικής ανυπακοής, μας ανέφερε ο Μ. Παρασκευάς. Ήταν μια έγχρωμη μοδίστρα, που έμελλε να μείνει στην ιστορία όταν, την 1η Δεκεμβρίου 1955, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό, αντιστεκόμενη στην τότε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού των ΗΠΑ που απαιτούσε από τους έγχρωμους πολίτες να κάθονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου και να παραχωρούν τη θέση τους στους λευκούς. Άλλο παράδειγμα πολιτικής ανυπακοής, ήταν η άρνηση πολιτών των ΗΠΑ να υπηρετήσουν στον πόλεμο του Βιετνάμ στις δεκαετίες 1960-70.

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Κινητοποίηση αύριο ενάντια στα μέτρα λιτότητας, συγκέντρωση 10:00 στο υπουργείο οικονομικών


Σε κινητοποίηση ενάντια στα μέτρα λιτότητας, τις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις καλούν αύριο εργατικές,αγροτικές,συνδικαλιστικές οργανώσεις καθώς και μαθητικές-φοιτητικές ενώσεις.
Θα γίνει συγκέντρωση έξω από το υπουργείο οικονομικών στις 10:00 το πρωί και θα ακολουθήσει πορεία στο προεδρικό.

Η κυβέρνηση Αναστασιάδη, πιστή υπηρέτης της ΕΕ και του ΔΝΤ, των τραπεζιτών και του κεφαλαίου, προωθώντας το μνημόνιο εφαρμόζει πολιτική σκληρής λιτότητας που βάζει στο στόχαστρο όλα τα εργατικά και λαικά δικαιώματα. Μετά την αρπαγή των λαικών εισοδημάτων στις τράπεζες για να σώσουν τους τραπεζίτες, την επίθεση σε μισθούς και συντάξεις, τα χαράτσια στη υγεία και τα δίδακτρα στην παιδεία, επιχειρούν τώρα να ξεπουλήσουν τους ημικρατικούς οργανισμούς στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Για να υλοποιήσουν τις πολιτικές τους προς όφελος των αδηφάγων καπιταλιστών, παρουσιάζονται αδίστακτοι και ανελέητοι βάζοντας σε εφαρμογή τα πιο σκληρά μέτρα που μας μετατρέπουν σε δούλους στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα τους. Μόλις πριν λίγες μέρες η τρόικα έθεσε όρο για ποινικοποίηση των χρεών, που θα φυλακίζουν τους εργαζόμενους και ανέργους που δεν μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους και γίνονται έρμαιο στις ορέξεις των κυρίαρχων.

Σήμερα που εντείνεται η πολιτική λιτότητας και ο αυταρχισμός, που η ανεργία έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα (18% σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία) που μας καταδικάζουν στην φτώχεια και την εξαθλίωση, δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις, όχι για να σώσουμε ότι σώζεται, αλλά για να ανατρέψουμε τις πολιτικές τους και να παλέψουμε για μια άλλη ζωή. Να βάλουμε φρένο στην επίθεση αυτών που δεν διστάζουν να θυσιάσουν ζωές για να αυξήσουν τα κέρδη τους και να περάσουμε στην αντεπίθεση! Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια και να διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει!

Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει ήπιο ή σκληρό μνημόνιο, ούτε εξαντλείται σε ένα πακέτο μέτρων ή μία δόση η εφαρμογή της ληστρικής δανειακής σύμβασης. Τρόικα ΕΕ και ΔΝΤ απαιτούν συνεχώς νέα μέτρα που εφαρμόζουν οι υποτακτικές κυβερνήσεις μέχρι να διαλύσουν τα πάντα και να μας γονατίσουν. Η ολομέτωπη επίθεση διαλύει και τις όποιες αυταπάτες για οποιοδήποτε όφελος των φτωχών λαικών στρωμάτων από αυτές τις πολιτικές έστω και μακροπρόθεσμα.

Eπίσης έχει αποδειχθεί και στη πράξη πλέον, ότι καμιά κυβέρνηση, παρά μόνο ένα ισχυρό κίνημα εργαζομένων και νεολαίας μπορεί να ανατρέψει τη επίθεση των καπιταλιστών. Για να γίνει αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να προωθηθεί άμεσα η αυτοοργάνωση των εργαζομένων και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. 

Να συγκρουστούν οι εργαζόμενοι με τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές που έχουν υποταχθεί πλήρως στα συμφέροντα των αφεντικών. Να ανατραπεί ο πελατειακός και συμβιβασμένος διαχειριστικός συνδικαλισμός, που συνεχώς υποκύπτει στις απαιτήσεις και εκβιασμούς των εργοδοτών. Ενίοτε αυτός ο συνδικαλισμός παίρνει και χαρακτήρα κυβερνητικό, ταυτισμένος με την κρατική πολιτική, ανάλογα με το ποιο ή ποια κόμματα βρίσκονται στη κυβέρνηση. 

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι συντεχνίες να χάσουν εντελώς τον αγωνιστικό χαρακτήρα που είχαν στο παρελθόν, να μην λειτουργούν καθόλου μαζικές διαδικασίες βάσης όπου να μπορεί να εκφράζεται πραγματικά η εργατική βούληση και να μη αναπτύσονται δυναμικές μορφές πάλης και κινητοποιήσεις ενάντια στη επίθεση του κεφαλαίου. Ακόμα και οι ελάχιστες απεργίες που γίνονται είναι ακίνδυνες και χωρίς καμιά νικηφόρα προοπτική αφού καταλήγουν συνήθως σε συνθηκολόγηση υπέρ των αφεντικών.

 Είναι ακόμα προβληματικό ότι δεν υπάρχει συντονισμός, αλληλεγγύη και κοινή δράση στις κινητοποιήσεις διαφόρων κοινωνικών ομάδων, με αποτέλεσμα να κυριαρχούν οι ανέξοδες διαμαρτυρίες και ατομικιστικές αντιλήψεις για ικανοποίηση συγκεκριμένων αιτημάτων χωρίς να μπαίνει στο στόχαστρο το πολιτικό σύστημα και χωρίς να επιδιώκεται η ευρύτερη κοινωνική αντίσταση. Μόνο η ενιαία πάλη με στόχο την γενική απεργία μπορεί να φέρει αποτελέσματα και να ανατρέψει την κυρίαρχη πολιτική. 

Το εργατικό κίνημα και ο λαός μπορούν να νικήσουν αν πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και παλέψουν μακριά από αντιλήψεις ηττοπάθειας. Ο θεσμός του δήθεν κοινωνικού διαλόγου έχει ξεφτιλιστεί. Αυτό που χρειάζεται είναι σύγκρουση με τις πολιτικές του κεφαλαίου και όχι  διαπραγμάτευση για το πόσο θα χειροτερέψει η θέση των εργαζομένων.

       ΟΥΤΕ ΔΝΤ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΕ, ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΛΑΕ

- ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
- ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΕ!
- ΚΑΜΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ. ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ-ΛΑΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΑ.
- ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ
- ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΤΩΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΟΠΩΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΥΔΡΕΥΣΗ ΜΕ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ
- ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ
- ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ. ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ.

Γερμανός βουλευτής: «Δηλώνω αλληλέγγυος με τον αγώνα των Κύπριων εργαζομένων»

Aκολουθεί η δήλωση του:

Η γερμανική κυβέρνηση και οι νεοφιλελέυθερες ελίτ της ΕΕ διεκπεραιώνουν την εξαθλίωση των εργαζομένων στη Νότια Ευρώπη. Φέτος επέβαλαν στην Κύπρο ένα κούρεμα των καταθέσεων το οποίο κατέστρεψε την οικονομία του νησιού.Μόνο για το 2013 υπολογίζεται μια ύφεση της τάξης του 7,7%. Κάθε μέρα ο κόσμος χάνει τις δουλειές του, ενώ οι μισθοί περικόπτονται και οικίες εκποιούνται.

Η συντηρητική κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη είναι ο καλύτερος φίλος της Μέρκελ στην Κύπρο. Παραβίασε της προεκλογικές τις δεσμεύσεις και έχει αναδείξει την ιδιωτικοποιήση κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών όπως τις τηλεπικοινωνίεςκαι την ηλεκτροδότηση σε ύψιστη προτεραιότητα. Είναι μια κυβέρνηση που επιπλέον ενέχεται σε διάφορα σκάνδαλα διαφθοράς.

Η κυπριακή κοινωνία όμως αντιστέκεται. Στις 14. Δεκεμβρίου διάφορα σύνολα όπως συντεχνίες, μαθητικές και φοιτητικές οργανώσεις, συνταξιούχοι, συντεχνίες εκπαιδευτικών και αγροτικές οργανώσεις καλούν σε μια μαζική κινητοποίηση στη Λευκωσία κάτω από το σύνθημα «Η κοινωνία αντιδρά και διεκδικεί». Η κινητοποίηση στρέφεται μεταξύ άλλων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τις πολιτικές της λιτότητας. Είναι η πρώτη οργανωμένη μαζική κινητοποίηση από το κούρεμα του Μαρτίου.

Δηλώνω αλληλέγγυος με τον αγώνα των Κύπριων εργαζομένων και στηρίζω την κινητοποιήση. Μόνο με διεθνή αλληλεγγύη μπορούν οι εργαζόμενοι να αντιστρέψουν την λιτότητα και αναδείξουν μια αλληλέγγυα προοπτική. Χρειαζόμαστε μια ριζική αναθεώρηση των πολιτικών αντιμετώπισης της κρίσης, μια πανευρωπαϊκή φορολόγηση του πλούτου καθώς και πολιτικές ανάπτυξης με κοινωνικό και οικολογικό περιεχόμενο.

Στηρίζω επίσης τις προγραμματισμένες μεγάλες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας «Blockupy»στην Φρανκφούρτη το 2014, μπροστά από την έδρα της αντιδημοκρατικής Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που σαν κεντρική συνιστώσα της Τροίκα φέρει σημαντικό μερίδιο της ευθύνης για το νεοφιλελεύθερο καθεστώς της ΕΕ σήμερα. Η σημερινή πορεία της ΕΕ θέτει σε κίνδυνο την ειρηνική συμβίωση στην ήπειρο. Ένα πανευρωπαϊκό κίνημα αντεπίθεσης είναι η καλύτερη απάντηση στις αυταρχικές και αντιλαϊκές δομές της ΕΕ.


Άντρει Χούνκο, βουλευτής του γερμανικού κοινοβουλίου για το Κόμμα της Αριστεράς (Die Linke)

Στην επαύριο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα: σκέψεις για τη διαδικασία εκφασισμού

των Χρήστου Αβραμίδη και Αντώνη Γαλανόπουλου

Ξυπνήστε.
Πιέτρο Πεκοράι, 78 ετών.
Τον εκμεταλλεύτηκαν τα αφεντικά, τον σκότωσαν οι φασίστες

Ξυπνήστε.
Ντέτσιμο Μονάτι, 74 ετών, ανειδίκευτός από 8 ετών.
Τον εκμεταλλεύτηκαν τα αφεντικά, τον σκότωσαν οι φασίστες.

Ξυπνήστε.
Τζοσουέ Τουέλι, 72 ετών, ανειδίκευτος από 7 ετών.
Τον εκμεταλλεύτηκαν τα αφεντικά, τον σκότωσαν οι φασίστες.

Με αυτόν τον τρόπο ξεκινά μια από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές στην ταινία «1900» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι. Η οποία πιθανότατα αναφέρεται στα γεγονότα της κοιλάδας του Πάδου, κατά το δεύτερο εξάμηνο του 1922. Οι φασίστες μόλις έχουν πυρπολήσει ένα από τα σπίτια του λαού και δολοφονούν 5 γέρους, συνταξιούχους της εργατικής τάξης. Κατά τη μεταφορά των σωρών τους στους δρόμους του χωριού η κομμουνίστρια δασκάλα φωνάζει προς τα μπαλκόνια τα παραπάνω λόγια. Τελικά η κηδεία μετατρέπεται σε μία μεγάλη διαδήλωση. 

Ενενήντα χρόνια μετά, στην μακρά σειρά ονομάτων μπορεί να προστεθεί άλλο ένα. Παύλος Φύσσας, 34 ετών. Επισφαλώς εργαζόμενος από 19 ετών. Τον εκμεταλλεύτηκαν τα αφεντικά. Τον σκότωσαν οι φασίστες. Σημαντικό στοιχείο για το έγκλημα είναι η καταγγελία που έχει γίνει από τους αυτόπτες μάρτυρες ότι η αστυνομία βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά από το σημείο της επίθεσης αλλά δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει τη δολοφονία (1). Την παρουσία της αστυνομίας φαίνεται να επιβεβαιώνει εμμέσως και ο ίδιος ο δολοφόνος στην κατάθεσή του (2).

Σε οποιοδήποτε πόνημα γράφεται πάνω στο θέμα μας, ένας από τους στόχους δεν μπορεί παρά να είναι η ανάδειξη όλων των ευθυνών που έφεραν αυτή τη δολοφονία. Στο κείμενο θα πραγματευτούμε τη δολοφονία και το φασιστικό φαινόμενο μέσα από το ιστορικό πρίσμα φωτίζοντας και την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. 

Εκτός αυτών όμως αρχικά, θα επιχειρήσουμε να αναδείξουμε τις σχέσεις της αστυνομίας και των δυνάμεων καταστολής με τα φασιστικά κινήματα ιστορικά αλλά και ειδικότερα στην Ελλάδα. Στη συνέχεια, θα εξετάσουμε αυτό το φαινόμενο, όχι απλά σαν μία «ιδιοτροπία» των σωμάτων ασφαλείας, αλλά σαν κάτι που αντικατοπτρίζει τα συμφέροντα των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων. Όπως θα δούμε οι τελευταίες, αν δεν προώθησαν, σίγουρα ανέχτηκαν τη ναζιστική δράση. 

Αυτή η αλληλεπίδραση κατεστημένου και ναζισμού εντάθηκε στα χρόνια της κρίσης εξαιτίας και της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που τείνει να επιβληθεί. Δεν πρόκειται για μια επιλογή κάποιων δεξιών συντηρητικών πολιτικών αλλά –ως ένα βαθμό– για αναγκαία συνθήκη για την αναπαραγωγή του συστήματος.

Ιστορικά, η σχέση φασιστικού κινήματος και κατεστημένου, έχει οικοδομηθεί σε πολλές χώρες και μάλιστα σε κάποιες από αυτές ολοκληρώθηκε, με αποτέλεσμα τα δύο κλασικά φασιστικά καθεστώτα που γνώρισε η ανθρώπινη ιστορία σε Ιταλία και Γερμανία. Το φλερτ ήταν διαρκές και επίμονο, μόνο που οι συντηρητικοί προτιμούσαν έναν νυχτοφύλακα που θα επιτίθεται στοχευμένα στους αντιπάλους τους και όχι μια ανεξέλεγκτη συμμορία με μαχαιροβγάλτες που θα διαταράσσει την τάξη.

Υπό το πρίσμα αυτό θα πρέπει να εξεταστεί και η δολοφονία του Φύσσα σε αντιδιαστολή με τις δράσεις της Χρυσής Αυγής που προηγήθηκαν στο Πέραμα, στο Μελιγαλά, στο Βίτσι, αλλά και οι διαρκείς επιθέσεις της ενάντια σε μετανάστες στα σκοτεινά. Τέλος, διαβάζοντας τα γεγονότα μέσα από το φακό της ιστορικής γνώσης, θα δούμε ότι η Ελλάδα του 2013 παρουσιάζει πολλά κοινά στοιχεία με την Ιταλία του 1922 και ο Πειραιάς με την Κοιλάδα του Πάδου δεν θα φαντάζουν πια και τόσο μακριά.

Ναζί - Αστυνομία: Μια σχέση με παρελθόν

«Η αδελφοκτόνα διαμάχη της δεκαετίας του 1940 έφερε μοιραία κοντά τους εθνικιστές, με τα σώματα ασφαλείας. Η τακτική αυτή συνεχίστηκε στις δεκαετίες ’60 και ’70… Επιπλέον η νοοτροπία των ακροδεξιών ήταν και είναι ότι τα σώματα ασφαλείας είναι δεδομένο ότι βρίσκονται κοντά στις εθνικές ιδέες» (3).

Η παραπάνω δήλωση δεν ανήκει σε κάποιον αντιφασίστα μελετητή αλλά στον αρχηγό της Χρυσής Αυγής, Νίκο Μιχαλολιάκο. Τα παραδείγματα συνεργασίας Χρυσής Αυγής και αστυνομίας είναι πολλά και εδώ θα αναφερθούμε μόνο στα πιο σημαντικά και πιο πρόσφατα περιστατικά. Μερικές ώρες μετά τη δολοφονία του Φύσσα οι Χρυσαυγίτες απαθανατίζονται στο πλευρό των ΜΑΤ να επιτίθενται με πέτρες σε διαδηλωτές (4), ο υπεύθυνος παρακολούθησης της Χρυσής Αυγής στην ΕΥΠ αποκαλύφθηκε ότι είναι ξάδερφος υποψήφιου βουλευτή της Χρυσής Αυγής (5) ενώ ανάμεσα στους συλληφθέντες της 28ης Σεπτεμβρίου συγκαταλέγονται δύο αστυνομικοί (6). Μάλιστα, εκτιμάται ότι μόλις το 1-2% των επιθέσεων ακροδεξιών φαίνεται να φτάνουν στο ακροατήριο των δικαστηρίων (7).

Έτσι λοιπόν, δεν είναι να απορεί κανείς με τα ποσοστά που έλαβε η Χρυσή Αυγή στα εκλογικά τμήματα που ψηφίζουν αστυνομικοί. Ενώ το ποσοστό της Χρυσής Αυγής έφτασε πανελλαδικά στο 7%, στα συγκεκριμένα τμήματα άγγιξε το 23,7% κάτι που σημαίνει ότι με τη σχετική αναγωγή το ποσοστό των αστυνομικών που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή κινείται μεταξύ του 45% και του 59% (8). Φυσικά αυτή η σχέση αγάπης είναι αμφίδρομη, αφού και η ηγεσία της Χρυσής Αυγής ιεραρχεί πολύ ψηλά στην ατζέντα τα ζητήματα των σωμάτων ασφαλείας. 

Όπως είδαμε και παραπάνω, η συνεργασία σωμάτων ασφαλείας και εθνικιστών έχει μακρά ιστορία. Χαρακτηριστική στιγμή της είναι η επιχείρηση «Πελαργός» όπου από κοινού στρατός, χωροφυλακή και φασιστικές οργανώσεις επιχείρησαν ενάντια στους κομμουνιστές, όπως αναφέρει ο Γιώργος Μαργαρίτης στο βιβλίο του για τον Εμφύλιο (9).

Ασφαλώς, η σχέση των οργάνων καταστολής με τα φασιστικά κινήματα, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα του 2013 αλλά επεκτείνεται στον χρόνο και στον χώρο. Για να φωτίσουμε αυτή την πτυχή θα πρέπει να ταξιδέψουμε 83 χρόνια πίσω στην κοιλάδα του Πάδου, στην Ιταλία. Εκεί η δύναμη των σοσιαλιστών είχε επιβάλει μία τέτοια κατάσταση, όπου οι μεγαλογαιοκτήμονες έπρεπε να απευθυνθούν στο σοσιαλιστικό γραφείο εργασίας για να βρουν κάποιον εργαζόμενο με αποτέλεσμα να υποχρεώνονται να προσλαμβάνουν τον εργάτη για όλο τον χρόνο και όχι εποχιακά, και μάλιστα με καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας. Παράλληλα οι σοσιαλιστές αγωνίζονταν για την υπονόμευση της ιδιοκτησίας των γαιοκτημόνων. 

Έτσι λοιπόν, οι μεγαλογαιοκτήμονες, πιεσμένοι καθώς ήταν και από τον διεθνή ανταγωνισμό, στράφηκαν για την προστασία τους στους φασίστες, παρέχοντάς τους την απαραίτητη οικονομική βοήθεια για την ανάπτυξή τους (10). Στα τέλη του 1920 η δραστηριότητα των παραστρατιωτικών ομάδων άρχισε να οργανώνεται και να επεκτείνεται. Το πρώτο εξάμηνο του 1921 οι φασιστικές ομάδες κατέστρεψαν 17 εφημερίδες και εκδοτικούς οίκους, 59 Σπίτια του Λαού, 119 συμβούλια εργασίας (σοσιαλιστικά γραφεία απασχόλησης), 107 συνεταιρισμούς, 83 συνδέσμους αγροτών, 151 σοσιαλιστικούς συλλόγους και 151 πολιτιστικές οργανώσεις. Στο διάστημα από την 1η Ιανουαρίου έως την 7η Απριλίου του 1921, 102 άνθρωποι σκοτώθηκαν: 25 φασίστες, 41 σοσιαλιστές, 20 αστυνομικοί και 16 άλλοι (11). 

Οι γαιοκτήμονες δεν ήταν οι μόνοι που βοήθησαν τους μελανοχίτωνες στην κοιλάδα του Πάδου να συντρίψουν το σοσιαλισμό. Η τοπική αστυνομία κι οι στρατιωτικοί διοικητές τους δάνεισαν όπλα και φορτηγά, κι ορισμένα από τα νεότερα μέλη τους έλαβαν μέρος στις επιθέσεις. Μερικοί τοπικοί έπαρχοι, αγανακτισμένοι από τις φιλοδοξίες των νέων σοσιαλιστών δημάρχων και των δημοτικών συμβουλίων, έκαναν τα στραβά μάτια σ’ αυτές τις νυχτερινές εφόδους, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις τους διέθεσαν ακόμα και οχήματα. Εκεί όπου οι δημόσιες αρχές έκαναν τα στραβά μάτια σε οποιουδήποτε είδους άμεση δράση κατά των κομουνιστών ή των σοσιαλιστών, χωρίς να προβληματίζονται και τόσο πολύ για τις λεπτομέρειες, άνοιγε ταυτόχρονα μια πόρτα στο φασισμό, όπως αναφέρει ο ιστορικός του φασισμού Ρόμπερτ Πάξτον (12).

Η σχέση συντηρητικών-αστυνομίας-φασισμού ως σύμπτωμα κρίσης του κατεστημένου

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι υπάρχουν αρκετοί λόγοι που έχουν ιστορικά οδηγήσει την αστυνομία στο πλευρό των φασιστών. Μερικοί από αυτούς είναι η εξοικείωση και η εξύψωσή της από την εξουσία, η ενοχοποίηση του αδύναμου και η υπακοή στην ιεραρχία. Αυτό που αξίζει όμως να διερευνηθεί είναι η σχέση συντηρητικών και φασιστών, της οποίας η αστυνομία αποτελεί απλώς ένα σύμπτωμα και ως τέτοιο πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. «Ένα σύμπτωμα αναδύεται εκεί που έχει αποτύχει η κατεστημένη τάξη. Το σύμπτωμα από τη διαμόρφωσή του αποβλέπει στην ερμηνεία του», σημειώνει ο Σλαβόι Ζίζεκ (13). 

Έτσι λοιπόν τώρα καλούμαστε να ερμηνεύσουμε αναδρομικά το κρυμμένο νόημά του, δηλαδή το νόημα που κρύβεται πίσω από τη στάση της αστυνομίας. Αυτά τα συμπτώματα δεν είναι τόσο εμφανή σε καιρούς “κανονικής” ανάπτυξης του κεφαλαίου, αλλά αντίθετα η ασθένεια της υπάρχουσας τάξης και της αφήγησης που προβάλλει, οξύνεται εν μέσω οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Ας δούμε λοιπόν την κοινωνική βάση που ευνόησε τη συνεργασία συντηρητικών και φασιστών στην Ιταλία και τη Γερμανία.

Στην Ιταλία, μετά τον πόλεμο, παρουσιάζεται έλλειψη τροφίμων, που οδηγεί σε κοινωνικές ταραχές. Παρόμοια εξαθλίωση πολύ διευρυμένων κοινωνικών στρωμάτων έχουμε και στη Γερμανία μετά το Κραχ του 1929. Η υψηλή ανεργία αποτελεί χαρακτηριστικό και των δύο χωρών και οδηγεί ακόμα μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού στη φτώχεια. Μάλιστα, στην Ιταλία η ανεργία αυξάνεται ραγδαία με την επιστροφή των στρατιωτών από το μέτωπο μέσα στο 1919 (14). 

Ο πόλεμος, παρότι κράτησε τριάμισι χρόνια και βρήκε την Ιταλία στο πλευρό των νικητών, δεν της έδωσε κάποια ιδιαίτερα κέρδη. Αντίθετα μέτρησε πάνω από 670.000 νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους με προβλήματα αναπηρίας (15). 

Όλα αυτά συμβαίνουν, βεβαίως, μόλις μερικά χρόνια μετά τη νίκη της Οκτωβριανής επανάστασης που απολαμβάνει δημοφιλίας σε πολύ εκτεταμένα κομμάτια του πληθυσμού. Έτσι, δημιουργείται ένα κλίμα όπου αμφισβητείται συνολικά η κοινωνική τάξη πραγμάτων. Επιπλέον, παρά τον πόλεμο έχουμε τη διατήρηση των απεργιών σε πολύ υψηλά επίπεδα και στην συνέχεια την αύξηση των χαμένων ημερών εργασίας. 

Έτσι ενώ το 1915, στην έναρξη του πολέμου, έχουμε 673.000 χαμένες μέρες εργασίας, μέσα στο 1918 αυτές ανεβαίνουν στις 906.000 (16) και ακόμα περισσότερο το 1919 και το 1920 (17). Έτσι, από το 1919, οπότε και αναδεικνύεται πρώτο κόμμα το Σοσιαλιστικό, ξεκινά μια μακρά περίοδος αποσταθεροποίησης όπου είναι δύσκολο να σχηματιστεί σταθερή κυβέρνηση. 

Ήδη από το 1920, πριν ο φασισμός αναδειχθεί σε μεγάλη δύναμη, η κυριότερη εργοδοτική ένωση αναφέρει: «Η τρέχουσα οικονομική κατάσταση μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με μια εντατικοποίηση της παραγωγής, μαζί με μια μείωση της μη αναγκαίας κατανάλωσης και για αυτό το σκοπό η κυβέρνηση πρέπει να έχει μια καθαρή, ακριβή στιβαρή στρατηγική που να εγγυάται την πειθαρχία σε όλη τη χώρα και την ασφάλεια, τόσο για την ανάπτυξη ελεύθερων ατομικών πρωτοβουλιών όσο και για τη διατήρηση των κανόνων του νόμου» (18).

Η ίδια κατάσταση αποσταθεροποίησης επικρατεί και στη Γερμανία του Χίτλερ, όπου η κυβέρνηση που καταφέρνει να διατηρηθεί περισσότερο καιρό στην εξουσία από το 1928 έως το 1933, δεν ξεπερνά σε διάρκεια τους εικοσιένα μήνες (19). Εκεί τα στοιχεία που αποδεικνύουν τη σχέση μεταξύ του NSDAP και του κατεστημένου είναι ακόμα πιο αμείλικτα. Όσο το πολιτικό αδιέξοδο συντηρείται, τόσο εντείνονται οι σχέσεις του Χίτλερ με τα επιχειρηματικά συμφέροντα. 

Στις 27 Ιανουαρίου 1932 στη λέσχη της βιομηχανίας του Ντίσελντορφ, σε ακροατήριο 300 επιχειρηματιών, ο Χίτλερ πρότεινε στους παριστάμενους, μια απολυταρχική κυβέρνηση που θα προκαλούσε τη συντριβή των κομμουνιστών και θα απαιτούσε «ένα μεγάλο ζωτικό χώρο με μεγάλη εσωτερική αγορά και την προστασία της οικονομίας στο εξωτερικό, χάρη στη συγκεντροποίηση της γερμανικής δύναμης». 

Μάλιστα στις 30 Οκτωβρίου 1931, ο Ζήμενς, ιδιοκτήτης της γνωστής Siemens, μιλούσε μπροστά στους Αμερικάνους βιομηχάνους για τη σημασία του ναζιστικού κόμματος «του οποίου ο κύριος στόχος ήταν ο αγώνας εναντίον του σοσιαλισμού και της λογικής κατάληξής του, του κομμουνισμού» (20). 

Έχει προηγηθεί και η διαμεσολάβηση ενός άλλου τραπεζίτη, του Σαχτ, ο οποίος καλεί τον πρόεδρο Χίντεμπουργκ, με τις υπογραφές πολλών μεγιστάνων, να «ανατεθεί η εξουσία στον αρχηγό του σημαντικότερου κόμματος». Σε άλλη μία συνάντηση των ναζί με τους βιομηχάνους και το κατεστημένο στις 20 Φεβρουαρίου του 1933, ο Γκέρινγκ ζητά από τη βιομηχανία να ενισχύσει το κόμμα αντιλαμβανόμενη ότι αν κερδίσουν, αυτές οι εκλογές μπορεί να είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα ή και εκατό χρόνια. 

Τις επόμενες τρεις εβδομάδες ο Σαχτ συγκέντρωσε για λογαριασμό του ναζιστικού κόμματος οικονομικές ενισχύσεις από 17 διαφορετικές επιχειρήσεις (21). Με αυτά τα δεδομένα φωτίζεται η συμφωνία που θα γίνει στη συνέχεια ώστε ο Χίντεμπουργκ να διορίσει την κυβέρνηση Χίτλερ - Φον Πάπεν στις 30 Ιανουαρίου 1933.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η περισσότερο ή λιγότερο παρατεταμένη περίοδος κατά την οποία οι φασίστες και οι συντηρητικοί απεργάζονταν αυτή τη συμφωνία ισχύος δεν ήταν μία γραμμική περίοδος διαρκώς αυξανόμενης συμφωνίας, αλλά αποτέλεσε περίοδο έντασης και για τις δύο πλευρές, τόσο στην Ιταλία όσο και στη Γερμανία. Οι διαπραγματεύσεις αυτές στην καλύτερη περίπτωση θα έφερναν έναν όχι και τόσο ιδανικό συμβιβασμό, ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τις εναλλακτικές λύσεις, οι δύο πλευρές ήταν πρόθυμες να προσαρμοστούν αναλόγως και να μετριάσουν τις φιλοδοξίες τους (22).

Θεμελιώδης αντίθεση ανάμεσά τους είναι το γεγονός ότι οι συντηρητικοί κινούνται προς έναν πιο προσεκτικό παραδοσιακό αυταρχισμό, με σεβασμό στην ιδιοκτησία και στην κοινωνική ιεραρχία, ενώ οι φασίστες, από την άλλη, κινούνται προς μια δυναμική, ισοπεδωτική δικτατορία, έτοιμη να θυσιάσει κάθε ιδιωτικό συμφέρον στο όνομα του εθνικού κύρους και της εθνικής καθαρότητας (23). 

Ακόμη οι συντηρητικοί μπορεί να δέχονταν τη βία εναντίον των σοσιαλιστών και των συνδικαλιστών, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ανέχονταν τη βία που στρεφόταν ενάντια στο κράτος (24). Οι παραδοσιακές ελίτ προσπαθούν να διατηρήσουν στρατηγικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, ενώ τα φασιστικά κόμματα θέλουν να τις στελεχώσουν με νέους ανθρώπους ή να τις παρακάμψουν με τη δημιουργία «παράλληλων οργανώσεων». 

Αυτές οι αντιθέσεις προκαλούσαν μία ένταση ανάμεσα στις επιδιώξεις του συντηρητικού κατεστημένου και των φασιστών (25). Τελικά, οι συντηρητικοί εθνικοί ηγέτες και στις δύο χώρες αποφάσισαν πως εκείνο που είχαν να προσφέρουν οι φασίστες ήταν πιο σημαντικό από τα μειονεκτήματα που θα προέκυπταν αν συνεχιζόταν αυτή η περίοδος αποσταθεροποίησης και ιδιαίτερα εάν η Αριστερά επωφελείτο της κατάστασης και έπαιρνε την εξουσία. 

Ειδικότερα στην Ιταλία ένας από τους λόγους που οδήγησαν τους συντηρητικούς στην περαιτέρω σύγκλιση με τους φασίστες ήταν η επιθυμία τους να χρησιμοποιήσουν για ενίσχυση της δικής τους εξουσίας την επιρροή που είχαν οι φασίστες στην κοινή γνώμη. Αυτή η επιρροή άγγιζε κοινωνικά πεδία, στα οποία οι συντηρητικοί δεν είχαν πλέον μεγάλη δύναμη, όπως τους δρόμους, μέσω των εθνικιστικών και αντισοσιαλιστικών μερίδων της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων (26).

Η πορεία ανάδυσης της Χρυσής Αυγής

Μετά από αυτή την απαραίτητη ιστορική αναδρομή, θα περάσουμε τώρα στην περιγραφή και ανάλυση τόσο της σχέσης συντηρητικών και φασιστών στην Ελλάδα όσο και των ιδιαίτερων παραγόντων που την καθόρισαν τα τελευταία πέντε χρόνια, στοχεύοντας να αναδείξουμε τις παραλληλίες με τη Γερμανία και την Ιταλία όσο και τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι. 

Πρώτος σταθμός μας θα είναι η περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα λίγους μήνες μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Όπως είδαμε οι φασίστες είναι κυρίως ένας εφεδρικός στρατός που ενεργοποιείται όταν η άρχουσα τάξη συνειδητοποιεί ότι χάνει ή κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο. Στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση το είδαμε για πρώτη φορά, σύμφωνα με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Τάσο Κωστόπουλο, να συμβαίνει μετά τον Δεκέμβρη (27). 

Είναι η πρώτη φορά που το κράτος και το κεφάλαιο με τους φορείς του, είτε πρόκειται για την αστυνομία και τον στρατό είτε για τη γνωστή υπηρεσία εφέδρων η οποία έστησε τον Άγιο Παντελεήμονα, επιχειρεί κάτι τέτοιο. Τον Δεκέμβρη το κράτος, η άρχουσα τάξη και η οργανική τους διανόηση διαπίστωσαν ότι σε συνθήκες πανικού είχαν, στη πραγματικότητα, χάσει τον έλεγχο. Το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας δεν διέθετε πλέον μηχανισμούς πολιτικής καταστολής σε επίπεδο γειτονιάς. Έτσι επιχειρήθηκε να στηθούν από το μηδέν και πειραματικά νέοι μηχανισμοί και η αρχή έγινε σε μια γειτονιά με πρόβλημα. Ο νυχτοφύλακας της ιστορίας επιστρέφει στην πολιτική πραγματικότητα και αρχίζει να αναπτύσσεται με συγκεκριμένες πολιτικές του κατεστημένου. Η περιοχή μετατρέπεται σταδιακά σε γκέτο όπου η Χρυσή Αυγή αποκτά μεγάλο έλεγχο και επιρροή.

Ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη αυτή η διεργασία, η χώρα οδηγείται σε εκλογές στις 4 Οκτωβρίου του 2009. Η νέα κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου σύντομα δείχνει να κινείται σε κατεύθυνση αντίθετη με τις προεκλογικές της υποσχέσεις και τον Μάιο του 2010 υπογράφει δανειακή σύμβαση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. 

Από τότε ξεκινά μια βίαιη επίθεση στα χαμηλά και μεσαία κοινωνικό-οικονομικά στρώματα της χώρας η οποία δεν έχει λάβει ακόμα τέλος. Τον Νοέμβριο του 2010 διεξάγονται αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου το εκλογικό σώμα δεν φαίνεται να εκφράζει έντονα την αντίθεσή του στην ασκούμενη πολιτική. Σε γενικές γραμμές, οι περιφέρειες μοιράζονται ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, το κυβερνόν κόμμα δεν πλήττεται ιδιαίτερα και η εικόνα μοιάζει «φυσιολογική» σε όλη τη χώρα εκτός από το Δήμο της Αθήνας. 

Εκεί η Χρυσή Αυγή λαμβάνοντας ποσοστό 5,29% κερδίζει για πρώτη φορά έδρα στο δημοτικό συμβούλιο και εκλέγει δημοτικό σύμβουλο Αθηναίων τον πρόεδρό της Νίκο Μιχαλολιάκο. Η επιτυχία αυτή της Χρυσής Αυγής στηρίζεται εν πολλοίς στο έκτο εκλογικό διαμέρισμα που περιλαμβάνει και τον Άγιο Παντελεήμονα, όπου έλαβε ποσοστό περίπου 14% (28).

Μετά από ένα χρόνο μνημονιακής πολιτικής, η κοινωνική οργή αυξάνεται και τον Ιούνιο του 2011 ξεσπά το κίνημα των Αγανακτισμένων. Είναι το πρώτο δείγμα ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν θα αντέξει για πολύ καιρό ακόμα στη παρούσα του μορφή. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά το γεγονός πως είναι αρκετά διαδεδομένη η ιδέα ότι οι Αγανακτισμένοι γιγάντωσαν τη Χρυσή Αυγή, αυτό δεν επιβεβαιώνεται. Αντιθέτως φαίνεται πως η εκλογική της επιρροή, το διάστημα εκείνο αλλά και το αμέσως επόμενο κινείται σταθερά στο 1-1,5% (29). 

Με το πέρας του καλοκαιριού, ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει και οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Οι παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου μετατρέπονται σε διαδηλώσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής, στις 31 Οκτωβρίου ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοινώνει την πρόθεσή του για διενέργεια δημοψηφίσματος με το ερώτημα της έγκρισης της νέας δανειακής σύμβασης ενώ στις 3 Νοεμβρίου μετά τη συμμετοχή του στη διάσκεψη των G20 στις Κάννες και τις ισχυρές διεθνείς πιέσεις που δέχθηκε αποσύρει την πρότασή του. Αυτό είναι και το πολιτικό τέλος του Γιώργου Παπανδρέου, καθώς στις 6 Νοεμβρίου παραδίδει ουσιαστικά την πρωθυπουργία και πέντε μέρες μετά σχηματίζεται η κυβέρνηση Παπαδήμου. Από αυτό το σημείο και μετά η πολιτική τοπογραφία θα αναδιαταχθεί πλήρως.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου και η ψήφιση του Μνημονίου ΙΙ τον Ιανουάριο του 2012 αποδεικνύεται πως αποτελούν ορόσημο για την άνοδο και σταθεροποίηση της Χρυσής Αυγής στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η ακροδεξιά έχει νομιμοποιηθεί με τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου ενώ η κατάρρευσή του αφήνει μεγάλο περιθώριο επέκτασης στη Χρυσή Αυγή (30). 

Δύο επιπλέον αμιγώς πολιτικοί λόγοι συντελούν στην άνοδο της Χρυσής Αυγής: πρώτον, η ανάδειξη του μεταναστευτικού σε βασικό άξονα της προεκλογικής περιόδου και οι συνεχείς επιχειρήσεις εναντίον των μεταναστών που ξεκινούν από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και δεύτερον ένα διάχυτο αίσθημα απώλειας της εθνικής κυριαρχίας που δημιουργείται από το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των αποφάσεων λαμβάνεται εκτός της χώρας.

Τον Μάιο-Ιούνιο του 2012, η χώρα οδηγείται σε διπλές εκλογές όπου αποτυπώνεται πλήρως η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού δικομματικού πολιτικού συστήματος. Η Νέα Δημοκρατία πετυχαίνει μια πύρρειο νίκη με διαφορά 2,7% από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο παλιός δικομματισμός συγκεντρώνει 42% και η Χρυσή Αυγή εισέρχεται στο κοινοβούλιο με ποσοστό 6,9%. 

Σύμφωνα με την ανάλυση του φασισμού σε 5 στάδια που προτείνει ο Πάξτον, η Χρυσή Αυγή περνά στο δεύτερο στάδιο, σε αυτό της εδραίωσης του φασιστικού κινήματος στο πολιτικό σύστημα (31). Μετά τις εκλογές βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο, πρωτόγνωρο πολιτικό περιβάλλον ελκυστικό κι επικίνδυνο για τους θεωρητικούς αναλυτές και τους παίκτες της πολιτικής. Αμέσως μετά λοιπόν θα επιχειρήσουμε μια ανάλυση της τρέχουσας πολιτικής συνθήκης και στο τελευταίο μέρος θα παρακολουθήσουμε τους πολιτικούς σχεδιασμούς που φαίνεται να καλλιέργησαν το φλερτ Νέας Δημοκρατίας και Χρυσής Αυγής και θα εξετάσουμε μερικές εκτιμήσεις και προοπτικές για το μέλλον μετά τα γεγονότα της 28ης Σεπτεμβρίου.

Ελλάδα όπως... Βαϊμάρη(;)

Με αφορμή τη δημοσιονομική και οικονομική κρίση επιβάλλεται στην Ελλάδα ένα καθεστώς εξαίρεσης. Η κρίση και η κατάσταση εξαίρεσης εμφανίζονται σε στενή σχέση, πράγμα που είχε επαναληφθεί στο παρελθόν. Όπως το είχε διατυπώσει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου πριν η οικονομική κρίση χτυπήσει την Ελλάδα, «η νομοθετική και πολιτική βία γίνεται από έκτακτος, εξωοικονομικός παράγοντας, οργανικό κομμάτι της νέας καπιταλιστικής οικονομίας» (32).

Ουσιαστικά εδώ και είκοσι περίπου μήνες η χώρα ζει σε συνθήκες εκείνου που ο Αγκάμπεν όρισε ως «κατάσταση εξαίρεσης», όπου η ανάγκη, πραγματική ή κατασκευασμένη, έχει μετατρέψει σε κανόνα την εξαίρεση (33). Η κυβέρνηση λειτουργεί πλέον με διατάγματα, τις λεγόμενες «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου». Το Σύνταγμα στο άρθρο 44, παράγραφος 1, ορίζει ρητά ότι «σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου». 

Το 2012 εκδόθηκαν τόσες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου όσες είχαν εκδοθεί αθροιστικά την προηγούμενη δεκαετία. Ζητήματα όπως η αύξηση της εγγύησης του Δημοσίου προς την Τράπεζα της Ελλάδος στα 30 δισ., η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015, καίρια θέματα δημοσίων επενδύσεων, η εργασιακή εφεδρεία, η μείωση του κατώτατου μισθού, η κεφαλαιακή ενίσχυση των πιστωτικών ιδρυμάτων, το κλείσιμο της ΕΡΤ και η ιδιωτικοποίηση των ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, καθώς και των σημαντικότερων λιμανιών της χώρας, διευθετήθηκαν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (34).

Η κυβέρνηση συμπεριφέρεται ως πολιτική δύναμη που αναιρεί το Σύνταγμα και επιχειρεί να θεμελιώσει το κράτος εκτάκτου ανάγκης. Όταν η κατάσταση εξαίρεσης τείνει να γίνει ο κανόνας, οι θεσμοί και οι ισορροπίες των δημοκρατικών συνταγμάτων δεν μπορούν να λειτουργήσουν και το ίδιο το όριο ανάμεσα στη δημοκρατία και τον απολυταρχισμό μοιάζει να καταλύεται. Ο Αγκάμπεν θεωρεί την κατάσταση εξαίρεσης «κατώφλι της απροσδιοριστίας ανάμεσα στη δημοκρατία και στην απολυταρχία»(35). 

Όπως υποστηρίζει και ο Σλαβόι Ζίζεκ η μόνη βεβαιότητα είναι πως, αν αφήσουμε το σύστημα να προχωράει απερίσπαστο προς την κατεύθυνση που προχωράει, τότε κινούμαστε προς τη δημιουργία μιας νέας απολυταρχικής κοινωνίας. Για τον ίδιο, ο γάμος, η άρρηκτη σχέση ανάμεσα σε καπιταλισμό και δημοκρατία έχει πλέον διαρρηχθεί, πήραν διαζύγιο (36).

Ο Αγκάμπεν υποστηρίζει ότι η κατάσταση εξαίρεσης έγινε η κανονική μορφή, η κανονική τεχνική διακυβέρνησης.
«Έχουμε φθάσει σε μια μεταγενέστερη εξέλιξη αυτού του παραδείγματος, υπό την έννοια ότι η κατάσταση εξαίρεσης έχει διαχυθεί στο επίπεδο του πλανήτη, άρα δεν χρειάζεται να κηρυχθεί ως τέτοια. Είναι μια κατάσταση ομαλή που αλλάζει κάθε έννοια της πολιτικής, διότι, αφού η κατάσταση εξαίρεσης είναι ο κανόνας, το διεθνές δίκαιο, τα εσωτερικά δίκαια αλλάζουν εντελώς… Γι’ αυτό και σήμερα δεν είναι τόσο ο νόμος αλλά τα έκτακτα μέτρα, τα διατάγματα, η αστυνομία. (…) το κοινοβούλιο επικυρώνει έκτακτα διατάγματα που εκδίδει η κυβέρνηση, τα οποία μετατρέπονται σε νόμους. Εδώ το βλέπουμε καθαρά, το εκτελεστικό είναι αυτό που νομοθετεί» (37).

Η σύνδεση της κατάστασης εξαίρεσης με το δικαίωμα αυταρχίας της εξουσίας σε ορισμένες συνθήκες που αυτή το κρίνει αναγκαίο ορίστηκε και από τον ακραία συντηρητικό Γερμανό θεωρητικό του δικαίου Καρλ Σμιτ, κατά την περίοδο που κλονιζόταν η δημοκρατία της Βαϊμάρης. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης συνδέεται με την αναστολή ολόκληρης της υφιστάμενης τάξης. Το κράτος αναστέλλει την ισχύ του δικαίου βάσει του δικαιώματος της αυτοσυντήρησής του και η απόφαση παύει να εξαρτάται από κάθε κανονιστικό εμπόδιο (38). 

Στη Γερμανία, ο Έμπερτ, πρόεδρος του Ράιχ, είχε υπογράψει 42 διατάγματα μόνο το 1923 (39). Η πρακτική αυτή θα φτάσει στο αποκορύφωμά της την περίοδο του Μπρίνινγκ ο οποίος κυβέρνησε το 1930-1932 με αναγκαστικά διατάγματα: 5 το 1930, 44 το 1931 και 66 το 1932, ενώ η ψήφιση νόμων αντίστροφα μειωνόταν: 98 το 1930, 34 το 1931 και 5 το 1932 (40). 

Ο Καρλ Σμιτ έγραψε ότι «κανένα Σύνταγμα στη γη δεν νομιμοποίησε με τέτοια ευκολία ένα πραξικόπημα όπως το Σύνταγμα της Βαϊμάρης» (41). Αυτή η παρατήρηση αποδεικνύει ότι η τάση που αναπτύσσεται στην Ελλάδα του μνημονίου, να παρακάμπτεται, δηλαδή, η δημοκρατική νομιμότητα στο όνομα της κρισιμότητας της κατάστασης, είναι πορεία σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Ναζί-ΝΔ: Το χρονικό ενός έρωτα

Όπως είπαμε οι συντηρητικοί και οι ναζί τείνουν να έρχονται αρκετά κοντά και πολλές φορές μάλιστα να συγκυβερνούν. Η κατάσταση εξαίρεσης αναλύθηκε διότι μας βοηθά να κατανοήσουμε μία συνθήκη η οποία χαρακτηρίζει ολόκληρο το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι σε τέτοιες περιόδους. Έτσι λοιπόν, αυτή η συνθήκη, επιβαλλόμενη εν είδει αναγκαιότητας, διαπερνά οριζόντια όλα τα υποκείμενα του πολιτικού φάσματος. 

Σε αυτό το σημείο θα μας απασχολήσουν τα μετέωρα βήματα προς τη συνεργασία ναζί και συντηρητικών στην Ελλάδα του Μνημονίου, δηλαδή οι κυριότεροι σταθμοί από τους οποίους πέρασε το φλερτ ανάμεσα σε Χρυσή Αυγή και Νέα Δημοκρατία. Τελευταίοι σταθμοί σε μία προηγούμενη περίοδο διαρκούς σύγκλισης είναι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και οι συλλήψεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής στη συνέχεια.

Την αρχή έκανε τον Ιούνιο του 2013, μόλις ένα χρόνο μετά τις εκλογές, ο γενικός γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου, Παναγιώτης Μπαλτάκος, όταν μιλώντας σε δημοσιογράφους χαρακτήρισε απευκταίο αλλά όχι απίθανο ενδεχόμενο τη συνεργασία της Νέας Δημοκρατίας με τη Χρυσή Αυγή, ενώ ανάλογες θετικές δηλώσεις για τη Χρυσή Αυγή είχαν κάνει κατά καιρούς και άλλα προβεβλημένα κυβερνητικά στελέχη (Α. Λοβέρδος, Φ. Κρανιδιώτης, Π. Ψωμιάδης, Β. Πολύδωρας, κ.ά.) (42). 

Όλα φάνταζαν τόσο αρμονικά για την σχέση ΝΔ - Χρυσής Αυγής, όταν δημοσιογράφος του Σκάι ανέφερε ότι απέναντι σε ένα ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το ευρώ, το κυβερνόν κόμμα θα πρέπει να συμμαχήσει με μια πιο σοβαρή Χρυσή Αυγή (43). Το σημείο στο οποίο η ένταξη των φασιστών στην κυβέρνηση θα ήταν μονόδρομος, φαινόταν να βρίσκεται κοντά και έτσι, οι αναγκαίες επιλογές θα έπρεπε να γίνουν για να προετοιμάσουν το πεδίο για αυτές τις εξελίξεις.

Άλλωστε ακόμα και αυτή η ίδια η βία των φασιστικών συμμοριών στον δρόμο, τις περισσότερες περιπτώσεις επιτελούσε κάποιον θετικό για το κράτος ρόλο που δεν μπορούσε να καλύψει η κρατική βία. Μερικές μέρες πριν τη δολοφονία του Φύσσα, η Χρυσή Αυγή επιτίθεται σε μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα. Η επίθεση αυτή προσιδιάζει ακριβώς σε αυτό που αναφέραμε ιστορικά ως καλή υπηρεσία στην άρχουσα τάξη. Ένας από τους λόγους για τους οποίους οι εφοπλιστές φεύγουν από την Ελλάδα είναι το υψηλό κόστος της εργατοώρας, που διατηρούν οι εργαζόμενοι μέσα από τις δημοκρατικές διεκδικήσεις τους. 

Πυρήνας αυτών των διεκδικήσεων ήταν η αριστερά του Περάματος που συσπειρωνόταν σε μεγάλο βαθμό στο ΚΚΕ (44). Ταυτόχρονα προωθείται και διαφημίζεται η δημιουργία σωματείου των φασιστών στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος. Έτσι λοιπόν επιχειρούν να περάσουν το μήνυμα εκφοβισμού και βίας απέναντι σε οποιονδήποτε δεν είναι στο σωματείο των φασιστών. Επίσης, θα είναι δύσκολη η ανεύρεση εργασίας χωρίς το συγκεκριμένο σωματείο, αφού αυτό θα συνεργάζεται αρμονικά με τους εφοπλιστές (45). 

Αξίζει να τονιστεί ότι ιστορικά η βία, σε συνδυασμό με την ιδεολογική χειραγώγηση και τις παράλληλες εργατικές οργανώσεις, ήταν από τους κυριότερους λόγους που τα φασιστικά κινήματα κατάφεραν να ουδετεροποιήσουν την εργατική τάξη απέναντί τους αλλά και να διεισδύσουν σε αυτήν, σε Ιταλία και Γερμανία (46).

Εξίσου πρόθυμα δέχεται η άρχουσα τάξη και τις υπηρεσίες που προσέφεραν οι φασίστες σχετικά με τους μετανάστες. Οι επιθέσεις της Χρυσής Αυγής δημιουργούν ένα εχθρικό κλίμα για τους μετανάστες και διευκολύνουν την κυβερνητική –και Ευρωπαϊκή– πολιτική για να εξωθηθούν οι μετανάστες να κάνουν χρήση των προγραμμάτων επαναπατρισμού. Είναι η προτροπή «να κάνουμε τη ζωή δύσκολη στους μετανάστες», που αναφώνησε ο Άδωνις Γεωργιάδης, εφαρμοσμένη στην πράξη...(47) Οι επιθέσεις σε μετανάστες είναι “καλές” και επειδή κάνουν τον εργαζόμενο μετανάστη πιο αδύναμο ώστε να μην μπορεί να διεκδικήσει τίποτα από το αφεντικό, ούτε καν τα δεδουλευμένα, λόγω του φόβου που του δημιουργείται, με αποτέλεσμα μακροχρόνια να μειώνουν το μεροκάματό τους και να αυξάνουν την αποσπώμενη υπεραξία.

Τις τελευταίες εβδομάδες πριν τη δολοφονία, εκτός από τις παραπάνω επιθέσεις είχαμε και μια ανεξέλεγκτη δράση που όπως είδαμε ιστορικά, δεν είναι ιδιαίτερα αρεστή στους συντηρητικούς. Έτσι βλέπουμε τους Χρυσαυγίτες να επιτίθενται σε θεσμικούς φορείς όπως στον δεξιό δήμαρχο του Μελιγαλά και στο Βίτσι να διώχνουν τη Μαρία Αντωνίου, βουλευτή της ΝΔ, από την επέτειο της νίκης εναντίον των κομμουνιστών (48). 

Βέβαια, αυτές οι κινήσεις από μόνες τους δεν ήταν ικανές να ανατρέψουν τους σχεδιασμούς. Κατόπιν όμως εμφανίστηκαν δημοσκοπήσεις που έδειχναν τη Χρυσή Αυγή σε απόσταση 6,5 μονάδων από τη ΝΔ, απόσταση που θα μπορούσε εύκολα να μειωθεί αν σκεφτεί κανείς την πιθανότητα ψήφισης ακόμα ενός αντιλαϊκού μνημονίου. Καθοριστικές ήταν και οι δημοσκοπήσεις που έδειχναν τον Ηλία Κασιδιάρη πρώτο στις προτιμήσεις για τον Δήμο της Αθήνας (49). 

Όλα αυτά θα μπορούσαν οριακά να τα διαχειριστούν οι συντηρητικοί, προσπαθώντας να υφαρπάξουν ψήφους από την κοινή δεξαμενή με τους φασίστες δια της διαρροής σκανδάλων ή της σύλληψης κάποιου μεμονωμένου φασίστα, χαμηλόβαθμου στελέχους της οργάνωσης. Όμως η δολοφονία του Φύσσα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και το λαϊκό κίνημα η δύναμη που το έριξε κάτω και το έσπασε. Μετά από αυτό ακόμη και οι συντηρητικές ελίτ της Ε.Ε. που έτσι και αλλιώς στέκονταν αρνητικές απέναντι στη φασιστική κινητοποίηση, αναγκάστηκαν να εντείνουν τις πιέσεις τους.

Ενώ η ΝΔ φαίνεται πως έχει απορροφήσει την λαϊκή οργή για την ΕΡΤ, ένα δεύτερο μεγάλο πολιτικό γεγονός χρεώνεται από κοινού αυτή τη φορά στο κράτος και το παρακράτος. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου βγαίνουν στους δρόμους και μάλιστα εν μέσω κλαδικών απεργιών διαρκείας. Μεγάλο μέρος των διαδηλωτών συγκρούεται με την αστυνομία έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής σε όλη την Ελλάδα. 

Η κυβέρνηση αρχίζει να πιστώνεται ένα όλο και μεγαλύτερο πολιτικό κόστος καθώς η λαϊκή αίσθηση είναι πως η αστυνομία ήταν παρούσα και έμεινε άπραγη στη δολοφονία και λίγες μέρες μετά αναλαμβάνει την προστασία των φασιστών. Η Νέα Δημοκρατία έχει τώρα τη μοναδική ευκαιρία να πετύχει τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων από τη Χρυσή Αυγή αλλά και να εμφανιστεί ως εγγυητής του δικαίου και της δημοκρατίας. Ταυτόχρονα θέτουν σε εφαρμογή τη θεωρία των δύο άκρων ασκώντας διώξεις με τη χρήση του ίδιου ακριβώς άρθρου του ποινικού κώδικα και εντός του λαϊκού κινήματος όπως συνέβη στις Σκουριές Χαλκιδικής και μάλιστα τρείς μέρες πριν συλληφθούν οι Χρυσαυγίτες (50).

Συμπέρασμα

Στην παρούσα εργασία ξεκινήσαμε από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και κινηθήκαμε με βάση το αισθητηριακά συγκεκριμένο, δηλαδή τις ευθύνες της αστυνομίας στο περιστατικό. Αναδείξαμε λοιπόν τις σχέσεις της αστυνομίας με τον ναζισμό ιστορικά και φωτίσαμε τους όρους που ευνοούν μια τέτοια σχέση. 

Ανάμεσα σε αυτούς ξεχωρίσαμε την ανοχή ή και προώθηση των ναζί εκ μέρους του κατεστημένου με αποτέλεσμα η στάση της αστυνομίας να γίνεται πλέον αντιληπτή ως σύμπτωμα του status quo. Το κοινωνικό και πολιτικό υπόστρωμα που έφερε τον φασισμό στο πολιτικό προσκήνιο ήταν η οικονομική και κοινωνική κρίση που μάστιζε την Ιταλία και τη Γερμανία. Οι σχέσεις των συντηρητικών ελίτ με τους φασίστες δεν εξελίσσονταν γραμμικά, όμως τελικά οι πρώτες αποφάσισαν ότι η συνεργασία θα έφερνε περισσότερα πλεονεκτήματα παρά μειονεκτήματα. 

Στη συνέχεια επιστρέψαμε στην Ελλάδα όπου είδαμε τους σταθμούς από τους οποίους πέρασε η ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής. Εκεί συμπεράναμε ότι από τις παρακρατικές επιλογές μετά τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι τις παραινέσεις μερίδων της άρχουσας τάξης, το κατεστημένο ανέχτηκε και προώθησε τον φασισμό. Κατόπιν έχοντας κατά νου ότι το δημοκρατικό σύνταγμα της Βαϊμάρης βοήθησε όσο τίποτα άλλο την άνοδο του φασισμού, αναλύσαμε την κατάσταση εξαίρεσης στην Ελλάδα και διεθνώς, σαν έναν σημαντικό παράγοντα για την τροφοδότηση του φαινομένου. 

Εν τέλει, εκτιμήσαμε ότι παρόλο που η συνεργασία ΝΔ και Χρυσής Αυγής δεν ήταν μακριά, τη διαδικασία σύγκλισης διέκοψαν δράσεις της φασιστικής οργάνωσης που πάντοτε ενοχλούσαν τους συντηρητικούς. Ο κυριότερος παράγοντας ήταν η άστοχη γενικευμένη βία με τραγικό αποκορύφωμα τη δολοφονία του Φύσσα. Μετά και από τις αντιδράσεις του λαϊκού κινήματος η ΝΔ αναγκάζεται να πάρει μία επιλογή-σταθμό και πλέον μετά τις συλλήψεις της 28ης Σεπτεμβρίου μπαίνουμε σε μια νέα φάση.

Έτσι τίθενται μια σειρά από ερωτήματα. Ακόμα και εάν απομακρύνθηκε το ενδεχόμενο συνεργασίας με τους φασίστες, θα αναπτύξουν νέα σχέση μαζί τους οι συντηρητικές ελίτ και ποια μορφή θα λάβει αυτή; Θα αντέξει και θα συνεχίσει να υφίσταται η Χρυσή Αυγή με τη παρούσα δομή κι οργάνωση; Σημαντικό ρόλο για τις εξελίξεις θα διαδραματίσουν οι επιλογές της κυβέρνησης σχετικά με το βάθος της κάθαρσης. Θα επιχειρηθεί το σπάσιμο κάθε φιλοναζιστικού θύλακα εντός των κρατικών μηχανισμών με έμφαση στις δυνάμεις καταστολής; Θα αναζητηθούν οι χρηματοδότες της ναζιστικής οργάνωσης;

Από τη μια λοιπόν, η κυβέρνηση ενώ φαίνεται να έχει κάθε συμφέρον να χύσει άπλετο φως στις συνθήκες και τους ενόχους της δολοφονίας, δεν δείχνει να σκοπεύει να κάνει το ίδιο και για τους χρηματοδότες της Χρυσής Αυγής αλλά και τους μόνιμους δεσμούς της με κρατικούς θεσμούς όπως η αστυνομία σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει διότι έτσι η ΝΔ θέλει ταυτόχρονα να διώξει από πάνω της τις κατηγορίες περί ατιμωρησίας αλλά την ίδια στιγμή, υπολογίζει να προσεταιριστεί εκ νέου μέρος του κατεστημένου και του βαθιού κράτους, που αυτό τον καιρό στήριζε τη Χρυσή Αυγή. 

Επιπλέον, εάν αποκαλυφθούν τα πάντα, τότε μπορεί να προκύψουν εκ νέου ευθύνες για την κυβέρνηση, ενώ με την επιλογή των μερικών επιλεκτικών διώξεων, η ΝΔ μπορεί να χρησιμοποιεί το φόβητρο των παραπέρα διώξεων προκειμένου να δομεί το ενδεχόμενο πεδίο δράσης της φασιστικής οργάνωσης (51). 

Ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίο έγιναν οι συλλήψεις και πολύ περισσότερο οι μεταγωγές των κατηγορούμενων συνηγορούν στο ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να εκμεταλλευθεί πολιτικά τις διώξεις εναντίον της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Καλλιέργησε υψηλές προσδοκίες με τις θεαματικές μεταγωγές, την ίδια στιγμή που το παιχνίδι που παιζόταν στο παρασκήνιο, είχε νομικά και πολιτικά πολλούς άγνωστους παράγοντες. Όλοι οι φορείς εξουσίας (Δικαιοσύνη, κυβέρνηση, μερίδες της άρχουσας τάξης) βρίσκονται σε μία διαπάλη. Ακόμα και η Χρυσή Αυγή που φαίνεται να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο συμμετέχει σε ένα εν εξελίξει παιχνίδι συγκρούσεων και συμβιβασμών. 

Ασφαλώς δεν θα πρέπει να υποτιμηθούν και τα προσωπικά κίνητρα που επηρεάζουν τις αποφάσεις σε κάθε φάση της διαδικασίας. Οι επιμέρους αποφάσεις που πρέπει να λαμβάνονται αποκρυσταλλώνουν σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή τον προσωρινά διαμορφωμένο συσχετισμό δυνάμεων. Υπό αυτό το πρίσμα, θα πρέπει να ιδωθούν οι συγκεκριμένες αποφάσεις για αποφυλάκιση των περισσότερων της Χρυσής Αυγής που έρχονται φαινομενικά σε αντίθεση με τις συγκεκριμένες αποφάσεις για προφυλάκιση του αρχηγού και του υπαρχηγού της οργάνωσης.

Από την άλλη, δεν είναι απίθανο ότι η Χρυσή Αυγή θα μετονομαστεί και θα συνεχίσει την δράση της με άλλο όνομα, νέο καταστατικό και πιθανότατα νέα πρόσωπα. Ο Μιχαλολιάκος άλλωστε φαίνεται να κατανόησε τη νέα φάση, καθώς για πρώτη φορά απέφυγε να αποκλείσει με κάθε τρόπο τη συνεργασία με τη ΝΔ θέτοντας παράλληλα κάποιους όρους απαγορευτικούς για το σήμερα (52). 

Ο κόμβος όπου το κατεστημένο θα επιλέξει τη φασιστική δεξιά φαίνεται να απομακρύνθηκε, όμως όσο συνεχίζουν να υπάρχουν οι όροι που τροφοδοτούν το φαινόμενο και το φλερτ, δηλαδή η καπιταλιστική οικονομική κρίση με τα αιματηρά μέτρα λιτότητας, η κατάσταση εξαίρεσης και οι λοιπές αντιδημοκρατικές εκτροπές που απαιτούνται για την επιβολή αυτών των μέτρων αλλά και ο κίνδυνος εκλογικής νίκης της αριστεράς ή συνολικής επαναστατικής ανατροπής, τόσο το ενδεχόμενο θα παραμένει ζωντανό.

Όπως αναλύει ο Σπύρος Μαρκέτος:

«Το σημερινό μπλοκ εξουσίας έχει δύο βασικές επιλογές. Α) Αποδοχή του δημοκρατικού παιχνιδιού, που δεν θ’ αργήσει όμως να φέρει στην εξουσία δυνάμεις οι οποίες αντιστρατεύονται τη σημερινή πολιτική, είτε μέσα από εκλογές είτε με εξεγέρσεις από τα κάτω, τύπου Αργεντινής ή Ισλανδίας· και Β) Η παγίωση της σημερινής εκτροπής και η έξοδος από το δημοκρατικό πλαίσιο για την κατασκευή ενός αυταρχικού καθεστώτος. Λογικά μπορεί να μεθοδευτεί με τρεις τρόπους: 

Α) Ψευδοκοινοβουλευτισμός, Β) Στρατιωτική δικτατορία, και Γ) Φασισμός» (53).

Με δεδομένη τη συνέχιση της κρίσης, τη στιγμή που θα τελειώσουν τα καύσιμα του ψευδοκοινοβουλευτισμού, η αστική τάξη θα βρεθεί στριμωγμένη στη γωνία έχοντας να επιλέξει ανάμεσα σε μια αριστερή και μια αντισοσιαλιστική λύση. Ένας από τους πιο δυνατούς παίκτες του δεύτερου στρατοπέδου, δηλαδή η φασιστική δεξιά, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα ανακάμψει και θα βρίσκεται εκεί στην ώρα του για να γύρει την πλάστιγγα υπέρ του ιστορικού μπλοκ των καταπιεστών.

Όπως είδαμε, το φασιστικό κίνημα βρισκόταν στο δεύτερο στάδιο, έχοντας εδραιωθεί στο πολιτικό σύστημα, ενώ υπήρχαν εν εξελίξει διεργασίες για να περάσει στο επόμενο στάδιο αγγίζοντας την εξουσία. Ο Πάξτον σχολιάζει σχετικά ότι «παρ’ όλο που κάθε στάδιο αποτελεί προϋπόθεση για το επόμενο, κανείς δεν περιμένει από ένα φασιστικό κίνημα να πληροί και τα πέντε ή έστω να κινείται προς μία μόνο κατεύθυνση. 

Τα περισσότερα είδη φασισμού διέκοψαν απότομα την πορεία τους, κάποια άλλα διολίσθησαν σε πρότερο στάδιό τους και ορισμένες φορές χαρακτηριστικά από διαφορετικά στάδια εξακολούθησαν να παρατηρούνται ταυτόχρονα. Ενώ κατά τον εικοστό αιώνα οι περισσότερες φασιστικές κοινωνίες παρήγαγαν φασιστικά κινήματα, ελάχιστες είχαν φασιστικά καθεστώτα»54.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν μια απόδειξη ότι ο φασισμός μοιραία κάποια στιγμή φανερώνει το πραγματικό, απεχθές πρόσωπό του, προκαλώντας την ισχυρή αντίδραση της κοινωνίας. Στις εβδομάδες μετά τη δολοφονία του Φύσσα, το λαϊκό κίνημα έδειξε αρκετά δυνατό για να αποκρούσει τη φασιστική βία, να οδηγήσει σε οπισθοχώρηση τη φασιστική απειλή και σε αναδίπλωση την κυβέρνηση εκμηδενίζοντας σχεδόν το ενδεχόμενο συνεργασίας στο άμεσο μέλλον, όχι όμως και τόσο ισχυρό ώστε να άρει εξ ολοκλήρου τους όρους που ευνόησαν το φαινόμενο. 

Οι παράγοντες που συνέβαλαν στον εκφασισμό των κοινωνιών –πολλοί από τους οποίους αναλύθηκαν στο παρόν κείμενο– πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο στο αμέσως επόμενο διάστημα. Να τους υποσκάψει η κριτική θεωρία και να τους αντιμετωπίσει η πολιτική δράση.

Σημειώσεις

1. Διονύσης Βυθούλκας, «Τι είπε στην ανακρίτρια για το φόνο του Παύλου Φύσσα η φίλη του», Το Βήμα, 30/9/2013 και «Η μαρτυρία από το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα», 28/9/2013, www.stokokkino.gr.

2. Μαρία Δήμα, Ρουπακιάς: «Χτύπησα τον Φύσσα γιατί ήταν πιο κοντά μου», Εφημερίδα των Συντακτών, 25/9/2013.

3. Δημήτρης Ψαρράς, Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής, Πόλις, Αθήνα, 2012, σελ. 177.

4. «Συνεργασία αστυνομίας με συμμορία στην αντιφασιστική συγκέντρωση», 18/9/2013, www.info-war.gr

5. «Ο πληροφοριοδότης της Χρυσής Αυγής στην ΕΥΠ είχε διοριστεί με εντολή Σαμαρά», 30/9/2013, www.koutipandoras.gr.

6. «Και δύο εν ενεργεία αστυνομικοί ανάμεσα στους συλληφθέντες της Χρυσής Αυγής», 28/9/2013, www.alfavita.gr.

7. Δημήτρης Ψαρράς, ό.π., σελ. 165.

8. Βασίλης Λαμπρόπουλος, «Ένας στους δύο αστυνομικούς ψήφισαν “Χρυσή Αυγή”», Το Βήμα, 11 Μαΐου 2012.

9. Γιώργος Μαργαρίτης, Ιστορία του Ελληνικού Eμφυλίου, τόμος πρώτος, Βιβλιόραμα, Αθήνα, 2005, σελ. 300.

10. Ρόμπερτ Πάξτον, Η Aνατομία του Φασισμού, Κέδρος, Αθήνα, 2006, σελ. 88

11. Ρόμπερτ Πάξτον, ό.π., σελ. 89.

12. Ρόμπερτ Πάξτον, ό.π., σελ. 122.

13. Σλαβόι Ζίζεκ, Το Υψηλό Αντικείμενο της Ιδεολογίας, Scripta, Αθήνα, 2006, σελ. 133

14. Tom Behan, Arditi del Popolo. Η ιστορία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης, Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, Αθήνα, 2012, σελ. 50-53.

15. Tom Behan, ό.π., σελ. 43.

16. Tom Behan, ό.π., σελ. 43.

17. Tom Behan, ό.π., σελ. 53.

18. Tom Behan, ό.π., σελ. 51.

19. Ρόμπερτ Πάξτον, Η Aνατομία του Φασισμού, ό.π., σελ. 131.

20. Ελένη Αστερίου, «Φασισμός μεγάλο κεφάλαιο και εργατική τάξη», Μαρξιστική Σκέψη, 5, Απρίλιος-Μάιος 2012, σελ. 111.

21. Ελένη Αστερίου, ό.π., σελ. 112.

22. Ρόμπερτ Πάξτον, Η Aνατομία του Φασισμού, ό.π., σελ. 142.

23. Ρόμπερτ Πάξτον, ό.π., σελ. 169.

24. Ρόμπερτ Πάξτον, ό.π., σελ. 138.

25. Ρόμπερτ Πάξτον, ό.π., σελ. 169.

26. Ρόμπερτ Πάξτον, ό.π., σελ. 162.

27. Ομιλία Τάσου Κωστόπουλου στη βιβλιοπαρουσίαση του Πώς Φίλησα τον Μουσολίνι http://www.youtube.com/watch?v=zhTcKYXXyHg.

28. «Η αποχή στον Αγ. Παντελεήμονα ενισχύει τη Χρυσή Αυγή», 8/11/2010 www.tvxs.gr.

29. Γιάννης Μαυρής, «Ανάδυση και σταθεροποίηση του ακροδεξιού φαινομένου», Εφημερίδα των Συντακτών, 1 Ιουλίου 2013.

30. Γιάννης Μαυρής, στο ίδιο.

31. Ο Πάξτον προτείνει την εξέταση του φασισμού σε 5 στάδια: 1) τη δημιουργία των κινημάτων 2) την εδραίωσή τους στο πολιτικό σύστημα 3) την κατάκτηση της εξουσίας 4) την άσκηση της εξουσίας 5) και, τέλος, τη μακρά περίοδο κατά την οποία το φασιστικό καθεστώς ασκεί την εξουσία. Ρόμπερτ Πάξτον, Η Aνατομία του Φασισμού, ό.π., σελ. 39.

32. Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Το Χρυσό Παραπέτασμα, Λιβάνη, Αθήνα, 2008, σελ. 355.

33. Μιχάλης Σπουρδαλάκης, «Η χώρα σε “κατάσταση εξαίρεσης”», Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 13 Νοεμβρίου 2011.

34. Χρήστος Ζέρβας & Νάντια Βασιλειάδου, «Βιομηχανία νομοθετικού περιεχομένου, για χάρη του Μνημονίου», Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 20 Ιανουαρίου 2013.

35. Giorgio Agamben, Κατάσταση Εξαίρεσης, Πατάκης, Αθήνα, 2007, σελ. 14.

36. Σλάβοϊ Ζίζεκ: «Χρειαζόμαστε σε όλη την Ευρώπη κόμματα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ», Συνέντευξη στη Αναστασία Γιάμαλη και την Ελένη Τσερεζόλε, Αυγή, 10 Ιουνίου 2012.

37. Αγκάμπεν – βιοπολιτική: η συνέντευξη στην ΕΤ3 (πλήρες κείμενο), 15/8/2012, www.nomadicuniversality.wordpress.com.

38. Μανόλης Αγγελίδης, «Βαϊμάρη: Σύνταγμα και έκτακτη ανάγκη» στο Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και οι Σημερινές «Αναβιώσεις» της, Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, Νήσος, Αθήνα, 2012, σελ. 69.

39. Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, «Δημοκρατία στα άκρα: Εκσυγχρονισμός και ναζισμός στη μεσοπολεμική Γερμανία» στο Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και οι Σημερινές «Αναβιώσεις» της, ό.π., σελ. 54.

40. Χρήστος Χατζηιωσήφ, «Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και η απειλή των “άκρων”: Το ατελέσφορο των “ιστορικών αναλογιών”» στο Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και οι Σημερινές «Αναβιώσεις» της, ό.π., σελ. 34.

41. Όπως παρατίθεται στο Giorgio Agamben, ό.π., σελ. 32.

42. «Κυβερνητική συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή βλέπει ο Μπαλτάκος», Αυγή, 13 Ιουνίου 2013 και Νίκος Κανελλής, «Οι “όψιμοι” αντιφασιστές… μετα δικά τους λόγια», 1/10/2013, www.xekinima.org.

43. «Μπ. Παπαδημητρίου: Γιατί όχι μια σοβαρή ΧΑ στην κυβέρνηση;», 12/9/2013, www/tvxs.gr.

44. Παναγιώτης Φραντζής, «“Μαζί με τους εφοπλιστές μας” η επίθεση εναντίον των αγωνιστών του ΚΚΕ;», Unfollow, 14 Σεπτεμβρίου 2013.

45. Η εφημερίδα Real News αποκάλυψε τη συμφωνία της Χρυσής Αυγής με τους εργολάβους στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος οι οποίοι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τα τάγματα εφόδου, για να μειώσουν τα μεροκάματα. Ήδη από τις 5 Ιουνίου του 2012, οι εργαζόμενοι της Ζώνης είχαν υποβάλει καταγγελία προς τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πειραιά στην οποία ανέφεραν πληροφορίες που ήθελαν μέλη της Χρυσής Αυγής να ετοιμάζουν εκστρατεία εναντίον τους για να τους «εξαφανίσουν από το λιμάνι». Γιώργος Παγάνης, «Οι βρόμικες μπίζνες της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα», RealNews, 29 Σεπτεμβρίου 2013.

46. Νίκος Πουλαντζάς, Φασισμός και Δικτατορία, Θεμέλιο, Αθήνα, 2006, σελ. 186-189, 219.

47. «Άδωνις: Πρέπει να κάνουμε τη ζωή δύσκολη στους μετανάστες», 10/6/2013, www.protothema.gr.

48. «Βίτσι: Μέλη της Χρυσής Αυγής προπηλάκισαν την Μαρία Αντωνίου της ΝΔ», 1/9/2013, www.news247.gr και «Επεισόδια προκάλεσε η Χρυσή Αυγή σε Μελιγαλά και Γιαννιτσά», Το Βήμα, 16/9/2013.

49. «Δημοσκόπηση: Προηγείται ο Κασιδιάρης στην Αθήνα», 23/9/2013, www.enikos.gr.

50. Ντίνα Δασκαλοπούλου, «“Εγκληματική οργάνωση” οι… Γαλάτες της Ιερισσού», Εφημερίδα των Συντακτών, 25 Σεπτεμβρίου 2013.

51. Χρησιμοποιούμε αυτή τη διατύπωση από την εύστοχη και οξυδερκή σκέψη του Φουκώ σχετικά με την άσκηση της εξουσίας. Μισέλ Φουκώ, Το Μάτι της Εξουσίας, Ύψιλον, Αθήνα, 1991, σελ. 93.

52. «Μιχαλολιάκος για συνεργασία με ΝΔ», www.youtube.com/watch?v=GQ_CPMIGxBY.

53. Σπύρος Μαρκέτος, «Η πολιτική της έντασης», 30 Ιουνίου 2010, www.tvxs.gr.

54. Ρόμπερτ Πάξτον, Η Aνατομία του Φασισμού, ό.π., σελ. 40.


Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Hamba Kahle Mkhonto! Αντίο, γενναίε πολεμιστή!


Ο Εργατικός Αγώνας  παρουσιάζει δυο ενδιαφέροντα άρθρα για το Μαντέλα. Το πρώτο αναφέρεται στο μαρξιστικό παρελθόν του και το δεύτερο είναι η ανακοίνωση του Νοτιοαφρικανικού ΚΚ για το θάνατο του.

6 στιγμές από το μαρξιστικό παρελθόν του Μαντέλα που δεν θα ακούσετε στο CNN

Ο Νέλσον Μαντέλα είναι μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές προσωπικότητες του περασμένου αιώνα – ένας άνθρωπος που κέρδισε τις υψηλότερες διακρίσεις από όλες τις πλευρές του αμερικανικού ιδεολογικού φάσματος, εκείνος του οποίου ο πολιτικός βίος χαρακτηρίστηκε από τον αγώνα για ρεαλιστική φυλετική πολιτική συμφιλίωση. Αλλά και ο ίδιος αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του ως ριζοσπάστης μαρξιστής συμμάχησε με κομμουνιστές ηγέτες απ’ όλο τον κόσμο, οδηγώντας ένα πολιτικό κόμμα που τελικά πέτυχε τη βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.

Όταν ο πρόεδρος John F. Kennedy πιέστηκε να στηρίξει τις αντιαποικιακές δυνάμεις σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, ο Μαντέλα και το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο του (ANC) κρίθηκαν πολύ ριζοσπαστικοί για να λάβουν αμερικανική υποστήριξη. Ο πρόεδρος Ronald Reagan ήταν πιστός σύμμαχος των ρατσιστών δεσμωτών του Μαντέλα.

Μεγάλο μέρος αυτής της αντίστασης των ΗΠΑ προήλθε από τη ροπή του Μαντέλα στις μαρξιστικές ιδέες και τη μακρόχρονη συνεργασία του με τους σκληροπυρηνικούς κομμουνιστές . Το 1962, στη δίκη του με την κατηγορία της υποκίνησης εργατικών απεργιών, ο Μαντέλα επέμεινε ότι δεν ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Φυσικά, η επίσημη ιδιότητα του μέλους του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι πολύ διαφορετικό πράγμα από τον σε μεγάλο βαθμό επηρεασμό από το μαρξισμό και το σοσιαλισμό, που σίγουρα ήταν ο Μαντέλα , προς μεγάλο όφελος του λαού του.

Ο Μαντέλα ήταν στενά συνδεδεμένος με τους μαρξιστές σε όλο τον κόσμο μέχρι το θάνατό του. Η συγγένεια του με τον μαρξισμό ξεκίνησε καθώς η ιδεολογία αυτή ήταν η πρώτη παγκόσμια γλώσσα της αντικαταπίεσης. Σήμερα, είμαστε μάρτυρες μιας αναζωπύρωσης, καθώς η συνεχιζόμενη κρίση απασχόλησης σε όλο τον κόσμο έχει ωθήσει τους νέους να επανεξετάσουν τον καπιταλισμό. Μια δημοσκόπηση στα τέλη του 2011 έδειξε ότι οι Αμερικανοί από την ηλικία των 18 έως 29 ήταν πράγματι πιο πιθανό να έχουν θετική άποψη για το σοσιαλισμό παρά αρνητική. Ακόμη και ο Πάπας προσχώρησε πρόσφατα αποκαλώντας τον αχαλίνωτο καπιταλισμό «νέα τυραννία».

Ο Μαντέλα ήταν μια έμπνευση για τους μεταρρυθμιστές και επαναστάτες σε όλο τον 20ο αιώνα. Η νέα γενιά των καταπιεσμένων αν ρίξει μια ματιά στο γράψιμο, την καριέρα και τις ομιλίες του, μπορεί να βρει πολλά να αντλήσει από εκεί.

Ο Μαντέλα δεν ήταν ένα μονολιθικός στοχαστής. Η ιδεολογική θεώρηση του μετατοπίστηκε στα 60 χρόνια της δράσης του ως πολιτικού ηγέτη. Αυτές είναι οι κορυφαίες μαρξιστικές στιγμές του:

1. Απόψεις του Μαντέλα για τη φτώχεια ως «κοινωνικό κακό».

«Η μαζική φτώχεια και η άσεμνη ανισότητα είναι οι πιο τρομερές μάστιγες της εποχής μας – της εποχής που ο κόσμος απολαμβάνει εκπληκτική πρόοδο στον τομέα της επιστήμης, της τεχνολογίας, της βιομηχανίας και τη συσσώρευση πλούτου – ότι πρέπει να κατατάσσονται μαζί με τη δουλεία και το απαρτχάιντ ως κοινωνικά δεινά.

Η καταπολέμηση της φτώχειας δεν είναι χειρονομία φιλανθρωπίας. Είναι πράξη δικαιοσύνης. Είναι η προστασία ενός θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος, του δικαιώματος στην αξιοπρέπεια και την αξιοπρεπή ζωή. Ενόσω η φτώχεια εξακολουθεί να υφίσταται, δεν υπάρχει αληθινή ελευθερία»  (Μαντέλα σε ομιλία του το 2005 για την παγκόσμια φτώχεια στην πλατεία Trafalgar του Λονδίνου).

2. Η υποστήριξή του στη μαρξιστική επαναστατική και τον πρώην πρόεδρο της Κούβας Φιντέλ Κάστρο κατά τη διάρκεια της Κουβανικής Επανάστασης του 1950.

«Ζήτω η Επανάσταση της Κούβας. Ζήτω ο σύντροφος Φιντέλ Κάστρο … Οι Κουβανοί διεθνιστές έχουν κάνει τόσα πολλά για την αφρικανική ανεξαρτησία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. 

Θαυμάζουμε τις θυσίες του λαού της Κούβας να διατηρήσουν την ανεξαρτησία και την κυριαρχία τους αντιμετωπίζοντας μια φαύλη ιμπεριαλιστική εκστρατεία που σχεδιάστηκε για να καταστρέψει τις προόδους της κουβανικής επανάστασης. Κι εμείς θέλουμε να ορίζουμε το πεπρωμένο μας … Δεν μπορεί να υπάρξει υποχώρηση. Είναι ζήτημα ελευθερίας ή θανάτου. Η κουβανική επανάσταση έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για όλους τους ανθρώπους που αγαπούν την ελευθερία αγαπώντας». (Μαντέλα σε ομιλία του στο συλλαλητήριο της Κούβας , στις 26 Ιουλίου 1991).

3. Οι προσπάθειες του Μαντέλα για να εξισώσει την κατανομή του πλούτου από την εθνικοποίηση των βιομηχανιών της Νότιας Αφρικής , συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών και των ορυχείων, με την υποστήριξη του Χάρτη για την Ελευθερία του 1955, οι οποίες τελικά απέτυχαν.

Στην παράγραφο με τίτλο «Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ!» ο Χάρτης αναφέρει: «Ο εθνικός πλούτος της χώρας μας, η κληρονομιά όλων των Νοτιοαφρικανών, πρέπει να επανέλθει στο λαό. Ο υπόγειος ορυκτός πλούτος, οι τράπεζες και η βιομηχανικό μονοπώλιο πρέπει να περάσουν στην κυριότητα του λαού στο σύνολό του …».

Στην παράγραφο για τα δικαιώματα των ανθρώπων στην έγγεια ιδιοκτησία, την απασχόληση και την υγειονομική περίθαλψη διαβάζουμε: « Όλοι θα έχουν το δικαίωμα να κατέχουν γη, όπου επιλέξουν… Άνδρες και γυναίκες όλων των φυλών πρέπει να λαμβάνουν ίση αμοιβή για ίση εργασία. Πρέπει να θεσπιστούν σαράντα ώρες εργασία την εβδομάδα, ένας εθνικός κατώτατος μισθός, ετήσια άδεια με πλήρεις αποδοχές και άδεια ασθενείας για όλους τους εργαζόμενους και άδεια μητρότητας με πλήρεις αποδοχές για όλες τις εργαζόμενες μητέρες … Δωρεάν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη πρέπει να παρέχεται για όλους, με ιδιαίτερη μέριμνα για τις μητέρες και τα μικρά παιδιά».

Σε ένα άρθρο του 1956 στην Liberation με τίτλο «Ελευθερία στη διάρκεια της ζωής μας», ο Μαντέλα έγραψε: « ο Χάρτης για την Ελευθερία … χρησιμεύει ως πρότυπο για το Κίνημα του Κογκρέσου και ως έμπνευση για το λαό της Νότιας Αφρικής … Είναι ακριβώς ένα επαναστατικό έγγραφο επειδή οι αλλαγές που προβλέπει δεν μπορούν να κατακτηθούν χωρίς να σπάσει η οικονομική και πολιτική συγκρότηση της σημερινής Νότιας Αφρικής».

4. Η στενή προσωπική και πολιτική σχέση του με τον ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Νότιας Αφρικής Joe Slovo , ή «σύντροφο Joe», όπως τον αποκάλεσε ο Μαντέλα.

«Όταν οι εργαζόμενοι αρχίσουν να απολαμβάνουν, ως δικαίωμα, μια στέγη πάνω από τα κεφάλια τους, προσιτή ιατρική περίθαλψη, την ποιότητα της εκπαίδευσης και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου , ​​θα ήταν σωστό να πω ότι ο σύντροφος Τζο ήταν ο κύριος αρχιτέκτονας που βοήθησε να τεθούν τα θεμέλια για μια καλύτερη ζωή». (Μαντέλα μιλώντας στην κηδεία του Joe Slovo το 1995).

Ο Slovo υπερασπίστηκε επίσης το Μαντέλα στο δικαστήριο κατά κατηγορία της προδοσίας το 1956.

5. Ένθερμη υποστήριξη του πρώην προέδρου της Νοτίου Αφρικής στα εργατικά συνδικάτα.

Μετά την απελευθέρωση του από 27 χρόνια φυλάκισης του το 1990, ο Μαντέλα έκανε ένα ταξίδι στις ΗΠΑ, όπου σταμάτησε σε ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων της Ford Motor Company στο Dearborn του Michigan για να εκφράσει την συμπαράστασή του στο σωματείο των εργαζομένων:

«…. Αδελφές και αδελφοί, φίλοι και σύντροφοι, ο άνθρωπος που σας μιλάει δεν είναι ξένος εδώ. Ο άνθρωπος που σας μιλάει είναι μέλος της UAW. Είμαι από τη σάρκα και το αίμα σας». (Μαντέλα μιλώντας την ένωση των εργαζομένων της αυτοκινητοβιομηχανίας στη διάρκεια μιας περιοδεία στις ΗΠΑ το 1990).

6. Η μακροχρόνια συμμαχία μεταξύ Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου του Νέλσον Μαντέλα και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Νότιας Αφρικής.

«Αυτό που μας ενώνει σήμερα είναι ο αγώνας ενάντια στη φυλετική καταπίεση, και δεν είμαστε διατεθειμένοι να διερευνήσουμε την πολιτική ιδεολογία του κάθε συγκεκριμένου μέλους του ANC όσο αυτός ή αυτή υποστηρίζει τη βασική επιδίωξη: την καταστροφή της φυλετικής καταπίεσης». (Μαντέλα απαντώντας σε επικρίσεις από τη σχέση του ANC με το Κομμουνιστικό Κόμμα, το 1991).

Το ANC διατηρεί μια τριμερή συμμαχία με το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Κογκρέσο των Συνδικάτων της Νότιας Αφρικής.

Ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Νότιας Αφρικής για τον Νέλσον Μαντέλα

Ο αληθινός επαναστάτης καθοδηγείται από μεγάλα αισθήματα αγάπης».

Χθες το βράδυ, τα εκατομμύρια των ανθρώπων της Νότιας Αφρικής, που στην πλειοψηφία τους ανήκουν στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, και τα δισεκατομμύρια των εργαζόμενων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, έχασαν έναν αληθινό επαναστάτη, τον Πρόεδρο Nelson Rolihlahla Mandela, τον Tata Madiba.

Το Νοτιοαφρικανικό Κομμουνιστικό Κόμμα ενώνεται με τους λαούς της Νότιας Αφρικής και τον κόσμο που εκφράζει τα ειλικρινή συλλυπητήριά του προς την κυρία Graca Machel και όλη την οικογένεια Μαντέλα για την απώλεια αυτού που ο Πρόεδρος Zuma σωστά περιέγραψε ως το μεγαλύτερο γιο της Νότιας Αφρικής, τον σύντροφο Μαντέλα.

Θα θέλαμε ακόμα να αδράξουμε αυτή την ευκαιρία για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας με το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο, μια οργάνωση που τον δημιούργησε και που εκείνος άριστα υπηρέτησε, καθώς και όλους τους συναδέλφους και τους συντρόφους του στο ευρύτερο απελευθερωτικό κίνημα μας . Όπως είπε ο Tata Madiba, «Δεν είναι οι βασιλιάδες και οι στρατηγοί αυτοί που δημιουργούν την Ιστορία, αλλά οι μάζες των ανθρώπων, των εργατών, των αγροτών …».

Η κοίμηση του συντρόφου Μαντέλα σηματοδοτεί ένα τέλος στην ζωή ενός από τους μεγαλύτερους επαναστάτες του 20ου αιώνα που αγωνίστηκαν για την ελευθερία και ενάντια σε όλες τις μορφές καταπίεσης στη χώρα τους αλλά και παγκόσμια. Ως μέρος των μαζών που δημιουργούν την Ιστορία, η συμβολή του συντρόφου Μαντέλα στον αγώνα για την ελευθερία βρισκόταν και ατσάλωνε τη συλλογική συμμετοχή και την ηγεσία του επαναστατικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος μας, υπό την ηγεσία του ANC – γιατί δεν ήταν ένα νησί.

Στο σύντροφο Μαντέλα βλέπαμε ένα γενναίο και θαρραλέο στρατιώτη, πατριώτη και διεθνιστή που, για να δανειστούμε μια φράση του Τσε Γκεβάρα, ήταν ένας «αληθινός επαναστάτης που καθοδηγείται από μεγάλα αισθήματα αγάπης» για τους ανθρώπους του, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό όλων των γνήσιων επαναστατών.

Κατά τη σύλληψή του τον Αύγουστο του 1962, ο Νέλσον Μαντέλα δεν ήταν μόνο ένα μέλος του τότε παράνομου Κομμουνιστικού Κόμματος της Νότιας Αφρικής, αλλά ήταν επίσης μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματός μας. Για εμάς ως κομμουνιστές της Νότιας Αφρικής, ο σύντροφος Μαντέλα θα συμβολίζει για πάντα την μνημειώδη συμβολή του SACP στον απελευθερωτικό αγώνα μας. 

Τόσο μεγάλη συμβολή  στον αγώνα για την επίτευξη της ελευθερίας της Νότιας Αφρικής όπως των κομμουνιστών δεν έχουν πολλοί να επιδείξουν στην ιστορία της χώρας μας. Μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή το 1990, ο σύντροφος Madiba έγινε μεγάλος και στενός φίλος των κομμουνιστών μέχρι τις τελευταίες ημέρες του.

Το ένα σημαντικό μάθημα που πρέπει να μάθουμε από τον Μαντέλα και τους ηγέτες της γενιάς του είναι η δέσμευσή τους στην ενότητα αρχών μέσα στο εσωτερικό της Συμμαχίας, καθώς και την ενότητα της Συμμαχίας μας στο σύνολό της και στη συνολική μάζα του δημοκρατικού κινήματος. Η γενιά τους αγωνίστηκε για την κατασκευή και την ενδυνάμωση της ενότητας της Συμμαχίας μας, και ως εκ τούτου οφείλουμε στη μνήμη του συντρόφου Madiba να διατηρηθεί η ενότητα της Συμμαχίας μας. 

Σ’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν την έκταση του αίματος που χύθηκε για την ενότητα της Συμμαχίας υπενθυμίζεται να μην ρίχνουν λάσπη στην κληρονομιά και τη μνήμη των ομοίων του Madiba κάνοντας απερισκεψίες και παίζοντας παιχνίδια με την ενότητα της συμμαχίας μας.

Το ΚΚ.Ν.Α. υποστήριξε τον αγώνα του Madiba για την εθνική συμφιλίωση. Αλλά, εθνική συμφιλίωση για εκείνον ποτέ δεν εννοήθηκε η αποφυγή αντιμετώπισης των ταξικών και των άλλων κοινωνικών ανισοτήτων στην κοινωνία μας, όπως μερικοί θα ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε σήμερα. 

Για τον Madiba, η εθνική συμφιλίωση ήταν μια βάση για την επίτευξη του στόχου της οικοδόμησης μιας πιο ισότιμης κοινωνίας της Νοτίου Αφρικής ελεύθερης από τη μάστιγα του ρατσισμού, της πατριαρχίας και των χυδαίων ανισοτήτων. Η πραγματική εθνική συμφιλίωση ποτέ δε θα μπορέσει να επιτευχθεί σε μια κοινωνία που εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από το τεράστιο χάσμα των ανισοτήτων και την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Προς τιμήν αυτού του γενναίου αγωνιστή, το ΚΚ.Ν.Α. θα εντείνει τον αγώνα ενάντια σε όλες τις μορφές ανισότητας, συμπεριλαμβανομένης της εντατικοποίησης της πάλης για το σοσιαλισμό, ως της μοναδικής πολιτικής και οικονομικής λύσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα .

Για το ΚΚ.Ν.Α, η κοίμηση του Madiba πρέπει να δώσει στους Νοτιοαφρικανούς που δεν έχουν πλήρως ενστερνιστεί το όραμα μιας δημοκρατικής Νότιας Αφρικής και που ακόμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο λαχταρούν την εποχή της κυριαρχίας των λευκών, μια δεύτερη ευκαιρία να έρθουν σε συμφωνία με μια δημοκρατική Νότια Αφρική που θα στηρίζεται στην αρχή των κανόνων της πλειοψηφίας.

Καλούμε όλους τους Νοτιοαφρικανούς να μιμηθούν το δικό του παράδειγμα της ανιδιοτέλειας, της θυσίας, της δέσμευσης και της υπηρέτησης του λαού του.
Το ΚΚ.Ν.Α. λέει , «Hamba Kahle Mkhonto!»: «Αντίο, γενναίε πολεμιστή!».