Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

60 ΧΡΟΝΙΑ από την δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη

Σήμερα συμπληρώνονται 60 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη, και των συντρόφων του στις 30 Μάρτη του 1952.

Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του Δ. Μπάτσης, Ν. Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης στάθηκαν όρθιοι στο Γουδή μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα των μοναρχοφασιστών, αρνούμενοι να τους δέσουν τα μάτια. Πλήρωσαν με την ζωή τους το ταξικό μίσος του μετεμφυλιοπολεμικού αστικού καθεστώτος στην Ελλάδα. 
Κυριακή 30 Μάρτη 1952 4.12΄π.μ. εκτελούνται. Μέρα και ώρα που ούτε και αυτοί οι Γερμανοί δεν εκτελούσαν. Υπό το φως των προβολέων μη τυχόν δει ο ήλιος και φρίξει.

Η κυβέρνηση του Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο, τα "κεντροαριστερά" και τα "κεντροδεξιά" όργανα της αμερικανοδουλείας, εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη για έναν και μόνο λόγο: Επειδή ήταν κομμουνιστής. Είναι ένας επαναστάτης που δε δίστασε να προσφέρει απλόχερα την ίδια του τη ζωή για να ζήσουν οι επόμενες γενιές ελεύθερα και ειρηνικότερα.

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα στα τέλη του 1915. Από τα εφηβικά του χρόνια οι προοδευτικές ιδέες και τα σοσιαλιστικά ιδανικά σημάδεψαν τον τρόπο σκέψης του. 

Με δικιά του πρωτοβουλία έγιναν στο γυμνάσιό του δύο μαθητικές απεργίες. Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο το 1932 ξεκινάει τις σπουδές του στη Νομική της Αθήνας αλλά θα αναγκαστεί να τις εγκαταλείψει λίγο αργότερα όταν θα διωχθεί για την πολιτική του δράση.

Το 1932 γίνεται μέλος της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαίων Ελλάδας) και το 1934 μέλος του ΚΚΕ. Το 1935 εκλέγεται γραμματέας της κομματικής οργάνωσης Αμαλιάδας. Με τη δικιά του καταλυτική συμμετοχή ξεσπούν στην πόλη διαμαρτυρίες των σταφιδοπαραγωγών και απεργίες.

Το Μάρτη του 1936 ο Μπελογιάννης συλλαμβάνεται ως υπαίτιος της οργάνωσης της απεργίας στην Αμαλιάδα και χωρίς δίκη εξορίζεται στην Ίο για ένα χρόνο. Το Μάη του ίδιου χρόνου θα καταδικαστεί ερήμην σε δύο χρόνια φυλάκιση. Τότε θα αποβληθεί για πάντα και από το Πανεπιστήμιο. Τον Ιούνη του 1936 ασκεί έφεση στην απόφαση και επιστρέφει στην πόλη του.

Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου του 1936, του Ιωάννη Μεταξά, σηματοδοτεί και την έναρξη ενός ανηλεούς αντικομουνιστικού μένους. Οι φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια σημάδεψαν τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη. Την στιγμή που οι ναζί εισβάλουν στην Ελλάδα, ο Μπελογιάννης βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Ακροναυπλίου. Ζητά την ελευθερία του για συμμετάσχει στον πόλεμο αλλά η κυβέρνηση αρνείται. Καταφέρνει να αποδράσει και εντάσσεται στον ΕΛΑΣ ως καπετάνιος μεραρχίας στην Πελοπόννησο.

Με την απελευθέρωση της χώρας από τους ναζί και το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου ο Μπελογιάννης αναλαμβάνει ρόλο Πολιτικού Επιτρόπου της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού. 
  
Οι Αμερικανοί δίνουν αμέριστη βοήθεια στην ξενόδουλη ελληνική κυβέρνηση για να εξαλείψουν το αντάρτικο. Έτσι τον Αύγουστο του 1949 ο ΔΣΕ αναγκάζεται να σταματήσει τον ένοπλο αγώνα. Μια τελευταία αποστολή ιδιαίτερα επικίνδυνη ανατίθεται τότε το Μπελογιάννη. Τον Οκτώβρη του 1949 πραγματοποιεί «απομακρυσμένη» επίθεση στη Θεσσαλία, με μερικά αποσπάσματα του ΔΣΕ, σαν αντιπερισπασμό, ώστε οι υπόλοιποι αντάρτες που είχαν εγκλωβιστεί στη Μακεδονία να διαφύγουν για τις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Η επιχείρηση στέφεται με επιτυχία και διασώζονται πολύ αγωνιστές. Ο Μπελογιάννης θα φύγει με το τελευταίο απόσπασμα αφού σιγουρευτεί πως όλοι οι άλλοι είναι ασφαλείς. Έτσι, μετά τη λήξη του αντάρτικου, ο Μπελογιάννης όπως και χιλιάδες άλλοι αγωνιστές βρίσκονται στις σοσιαλιστικές χώρες. Σύντομα γίνεται και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Τον Ιούνη του 1950 ο Μπελογιάννης επιστρέφει στην Ελλάδα, για να αναλάβει (σε συνεργασία με το Νίκο Πλουμπίδη) την ανασυγκρότηση και την οργάνωση του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ στην Αθήνα.

Το Δεκέμβρη του 1950 συλλαμβάνεται, μαζί με 93 συντρόφους του, και μετά από εννιά μήνες βασανιστηρίων, τον Οκτώβρη του 1951, οδηγείται ενώπιον του έκτακτου στρατοδικείου, το οποίο αποτελούσαν οι Ανδρέας Σταυρόπουλος (πρόεδρος), Γ. Παπαδόπουλος (μετέπειτα δικτάτορας), Ν. Κομιάνος, Γ. Κοράκης, και Θ. Κυριακόπουλος. Ο Μπελογιάννης καταδικάζεται σε θάνατο μαζί με άλλους 11.

«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω», θα δηλώσει ο Μπελογιάννης κλείνοντας την απολογία του.
Η απόφαση του δικαστηρίου προκαλεί θύελλα αντιδράσεων σ’ όλο τον κόσμο. Διαδηλώσεις, πορείες, γινόταν στη διάρκεια της δίκης αλλά και μετά την απόφαση. 

Η κυβέρνηση δεν μπορούσε να παραβλέψει αυτή την παγκόσμια αντίδραση και ο Πλαστήρας αναγκάζεται να δηλώσει ότι η απόφαση δε θα εκτελεστεί. Η δήλωση όμως αυτή ήταν ένας ελιγμός που αναγκάστηκε να κάνει η κυβέρνηση. Πολύ γρήγορα ετοιμάζει νέα σκευωρία ενάντια στο Μπελογιάννη, μια νέα δίκη με βαρύτερες κατηγορίες όπως η κατασκοπεία, με στόχο να αναιρεθεί η αμνηστία που υποχρεώθηκε να του δώσει. Οι Αμερικάνοι εκβιάζουν πλέον ανοιχτά προς αυτή την κατεύθυνση. Η αμερικανική κυβέρνηση δηλώνει πως θα περικόψει την «οικονομική βοήθεια» στην Ελλάδα. Ο Πιουριφόι σε συνέντευξή του λέει προκλητικά πως «η Ελλάς έχει ανάγκη ισχυράς κυβερνήσεως».

Έτσι η αστυνομία ανακαλύπτει «δίκτυο κατασκοπείας» του ΚΚΕ με οργανωτή το Μπελογιάννη. Κάνουν έφοδο στη βίλα «Αύρα» στη Γλυφάδα και στο σπίτι του παλιού κομμουνιστή Νίκου Καλούμενου στην Καλλιθέα, όπου βρίσκουν παράνομους ασύρματους του ΚΚΕ, αφού πρώτα είχαν εντοπίσει μυστικά σήματα, όπως έλεγαν. Σαν αποδεικτικά στοιχεία χρησιμοποιήθηκαν πλαστά τηλεγραφήματα τα οποία φέρονται να έλαβαν οι κατηγορούμενοι από το εξωτερικό. Το ότι το ΚΚΕ χρησιμοποιούσε ασυρμάτους ήταν παλιά μέθοδος επικοινωνίας από την εποχή του Μεταξά και το γεγονός ήταν γνωστό σε όλους. Δηλαδή, αν και οι διωκτικές αρχές, γνώριζαν πολύ καλά την ύπαρξη ασυρμάτων νωρίτερα, δε δίστασαν να κατασκευάσουν τη σκευωρία για δήθεν κατασκοπία

Στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ξεκινάει το δεύτερο μέρος της πολύκροτης δίκης, η οποία έσπασε τα σύνορα της Ελλάδας και κέντρισε το ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Ο Μπελογιάννης ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών, αντικρούει όλες τις κατηγορίες περί κατασκοπείας και δηλώνει: «Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν. Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο. Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι’ αυτό και τη ζωή μας».

Την 1η Μαρτίου, ο Νίκος Μπελογιάννης, κρατώντας ένα γαρύφαλλο όπως κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της δίκης, ακούει τον πρόεδρο του στρατοδικείου να ανακοινώνει ότι μαζί με επτά συντρόφους του (Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος, Τάκης Λαζαρίδης, Χαρίλαος Τουλιάτος, Μιλτιάδης Μπισμπιάνος και Έλλη Ιωαννίδου) καταδικάζεται σε θάνατο.

Οι προοδευτικοί άνθρωποι μέσα και έξω απ’ την Ελλάδα ξεσηκώνονται και απαιτούν να μην εκτελεστεί η απόφαση. Χιλιάδες διαμαρτυρίες και τηλεγραφήματα απ’ όλο τον κόσμο ζητούν τη ματαίωση της εκτέλεσης. Διεθνούς φήμης καλλιτέχνες όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, συγγραφείς όπως ο Σαρτρ, ο Κοκτώ, ο Μπενουά, γάλλοι υπουργοί, ο ίδιος ο Ντε Γκώλ, πρόεδροι ακαδημιών και ακυρωτικών δικαστηρίων στέλνουν τηλεγραφήματα εναντίωσης στις εκτελέσεις.

Ακόμα και ο συντηρητικός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Σπυρίδων Βλάχος, ζητά από το βασιλιά να μην γίνουν εκτελέσεις δηλώνοντας:

«Έχω συγκλονιστεί απ’ το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο κι από των πρώτων Χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Όλες οι προσπάθειες και οι διεθνείς πιέσεις για απόδοση χάριτος στον Μπελογιάννη απέβησαν άκαρπες. Έτσι στις 30 Μαρτίου ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος απορρίφθηκε και στις 4:12 π.μ., ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελείται μαζί με τους συντρόφους του στο Γουδί.

Τα άσχημα μαντάτα ταξιδεύουν γρήγορα μέχρι το στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στον Αϊ Στράτη όπου ζει εξόριστος ο κορυφαίος ποιητής του λαού μας Γιάννης Ρίτσος. Την ίδια μέρα της εκτέλεσης θα γράψει το ποίημα «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ».

«Πόσο μικρή είναι τούτη η λευτεριά μπροστά στην άγρια λευτεριά / να βγάζεις την καρδιά σου σα γαρύφαλλο απ' τον κόρφο σου/ για να μοσκοβολάν τα σύμπαντα θυσία και ειρήνη. 

Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας./ Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,/ ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη. Καλημέρα αδέρφια μου./ Καλημέρα ήλιε / Καλημέρα κόσμε./ Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά/ πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε. 

Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.
Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει

Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»

H Παγκόσμια Πορεία προς την Ιερουσαλήμ

Υπενθυμίζουμε τη συγκέντρωση σήμερα έξω από τη ισραηλινή πρεσβεία στην Λευκωσία στις 18:30 που καλεί η Παλαιστινιακή Κοινότητα Κύπρου.


Η ιστορική μέρα της 30 Μαρτίου σηματοδοτεί την Ημέρα Παλαιστινιακής Γης*  στην εθνική μνήμη των Παλαιστινίων. Φέτος ο στόχος  είναι να επισημανθεί η Παγκόσμια Πορεία προς την Ιερουσαλήμ ως διεθνές γεγονός  για την αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους αλλά και για την προστασία της Ιερουσαλήμ. Αυτό θα επιτευχθεί με τη διοργάνωση μιας Παγκόσμιας Πορείας προς την Ιερουσαλήμ  ή στο πλησιέστερο σε αυτήν σημείο.

Η οργανωτική επιτροπή της Παγκόσμιας Πορείας στην Ιερουσαλήμ αναμένει τη συμμετοχή περισσοτέρων των δύο εκατομμυρίων ανθρώπων στην πορεία η οποία  θα ξεκινήσει από τις γειτονικές στην  Παλαιστίνη  χώρες, τα παλαιστινιακά εδάφη, καθώς και από ορισμένες άλλες πρωτεύουσες στις 30 Μαρτίου 2012.

Η πορεία θα απαιτήσει την ελευθερία για την Ιερουσαλήμ και τους ανθρώπους της και θα απαιτήσει να τερματιστεί το απαρτχάιντ, η εθνοκάθαρση και οι πολιτικές ιουδαιοποίησης που επηρεάζουν  τους ανθρώπους, τη γη και την ιερότητα της Ιερουσαλήμ.

Στόχος της  διοργάνωσης της Πορείας και των παράλληλων δραστηριοτήτων είναι να αναδειχτεί το θέμα της  Ιερουσαλήμ  (Πόλη της Ειρήνης) το οποίο θεωρείται ως το κλειδί για την ειρήνη και τον πόλεμο στην περιοχή και τον κόσμο.

Η πορεία θα επιβεβαιώσει ότι οι πολιτικές και οι πρακτικές του ρατσιστικού σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ εναντίον της Ιερουσαλήμ και του λαού της είναι ένα έγκλημα όχι μόνο εναντίον των Παλαιστινίων, αλλά εναντίον ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Η πορεία θα ενώσει τις προσπάθειες των Παλαιστινίων, Αράβων, Μουσουλμάνων, Χριστιανών, Εβραίων και όλων των πολιτών με συνείδηση στον κόσμο,   να θέσουν ένα τέρμα στην περιφρόνηση του Ισραήλ για το διεθνές δίκαιο μέσω της  συνεχιζόμενης  κατοχής της Ιερουσαλήμ και του υπολοίπου της παλαιστινιακής γης.

Στόχος είναι να γίνει η  Πορεία ένα σημείο καμπής στη φύση της αντιπαράθεσης,  με την ισραηλινή κατοχή να πρέπει να αντιμετωπίσει   τα εκατομμύρια των διαδηλωτών οι οποίοι θα απαιτούν   ελευθερία για την Παλαιστίνη και την πρωτεύουσά της την Ιερουσαλήμ.

Η καινούργια αυτή προσπάθεια για το τέλος της κατοχής μέσω μη-βίαιων δράσεων είναι εμπνευσμένη αρχικά από τις πεποιθήσεις  των διοργανωτών και των συμμετεχόντων, δεύτερον από το δίκαιο του αγώνα τους και τρίτον από το πνεύμα των Αραβικών επαναστάσεων ειδικά τώρα που τα έθνη έχουν συνειδητοποιήσει τη μαγική επίδραση της βούλησης των λαών για να κάνουν το αδύνατο δυνατό.

Το σύνθημα, «οι λαοί απαιτούν« έχει αποδειχθεί ότι είναι πιο αποτελεσματικό από στρατούς και όπλα.

* Η Ημέρα Παλαιστινιακής Γης   γιορτάζεται από τους Παλαιστίνιους στις 30 Μαρτίου κάθε έτους.  Η επέτειος σηματοδοτεί τα γεγονότα του Μαρτίου του 1976, όταν οι  ισραηλινές αρχές κατέσχεσαν χιλιάδες dunums(παλ. μονάδα μέτρησης γης)  ιδιωτικών και δημόσιων εκτάσεων σε πολλές Παλαιστινιακές περιοχές, κυρίως στη Γαλιλαία.

Μετά από αυτό το γεγονός  οι Αραβικές μάζες στο εσωτερικό της Παλαιστίνης κήρυξαν γενική απεργία   αντιμετωπίζοντας τις ισραηλινές αρχές για πρώτη φορά μετά την κατοχή της Παλαιστίνης το 1948.

Η ισραηλινή απάντηση ήταν μαχητική και βίαιη, καθώς τα ισραηλινά τανκς εισήλθαν στα  παλαιστινιακά  χωριά και τα ανακατέλαβαν αφήνοντας  πίσω τους έναν μεγάλο αριθμό νεκρών, τραυματιών και συλληφθέντων μεταξύ των αμάχων.

Παγκόσμιοι ηγέτες ενώνονται για την Παγκόσμια Πορεία προς την Ιερουσαλήμ (Global March to Jerusalem)

Εμείς, ως μέλη της Συμβουλευτικής Επιτροπής για την Παγκόσμια  Πορεία  στην Ιερουσαλήμ, ανησυχούμε και είμαστε βαθιά προβληματισμένοι από τη συνεχιζόμενη καταπίεση των Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ και από τις σκόπιμες και συστηματικές προσπάθειες  να απομακρυνθεί  και να μειωθεί ο χριστιανικός και μουσουλμανικός παλαιστινιακός πληθυσμός της πόλης, ως μέρος της πολιτικής που ονομάζεται ιουδαιοποίηση και εφαρμόζεται σε κάθε μέρος της ιστορικής Παλαιστίνης.

Αυτή η πολιτική έρχεται σε αντίθεση με όλα τα σχετικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με την Ιερουσαλήμ και σε αντίθεση με τις πιο βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου. Σκοπός της είναι απλά η εθνοκάθαρση της Ιερουσαλήμ από τον μη εβραϊκό πληθυσμό της και η μετατρoπή ενός κάποτε  υπερήφανου συμβόλου   της θρησκευτικής και πολιτιστικής πολυμορφίας σε έναν αποκλεισμένο και  ρατσιστικό θύλακα.

Η Ιερουσαλήμ είναι η κοινή μας παγκόσμια κληρονομιά.  Είναι το κέντρο   της πνευματικότητας και της ιδεολογικής σπουδαιότητας για όλες τις μονοθεϊστικές θρησκείες, και φάρος της χειραφέτησης και της ελπίδας για τους καταπιεσμένους. Η ιστορική αυτή πόλη είναι σεβαστή σε όλο τον κόσμο για την ενίσχυση της πνευματικής κληρονομιάς όλης της ανθρωπότητας και αποτελεί  σύμβολο της ενότητας και της ισότητας, δίνοντας ένα μήνυμα αγάπης, ελέους και συμπόνιας.

Ωστόσο, ολόκληρος ο κόσμος βιώνει τώρα μια απειλή για την κυριαρχία, την ιερότητα και το απαραβίαστο της Ιερουσαλήμ. Το σχέδιο είναι όχι μόνο να καταστρέψουν τη μουσουλμανική και την χριστιανική παρουσία, αλλά να αλλάξουν  και να διαλύσουν την κοινωνική δομή της Ιερουσαλήμ, σβήνοντας την αυτόχθονη αραβική ταυτότητα και αλλάζοντας τον χαρακτήρα της πόλης.

Ως εκ τούτου,  άνθρωποι από όλο τον κόσμο αποφάσισαν να αναλάβουν οι ίδιοι  να αποτρέψουν αυτό το σχέδιο, με την κινητοποίηση των ίδιων σε κάθε μέρος του κόσμου,  αντιπροσωπεύοντας κάθε θρησκευτικό, ανθρωπιστικό και πολιτισμικό υπόβαθρο, σε μια παγκόσμια  πορεία για την Ιερουσαλήμ (GMJ) με στόχο τη φύλαξη της πόλης της Ειρήνης από το να γίνει ένας σκουπιδότοπος της μισαλλοδοξίας. Γι’ αυτό το λόγο, υπογράφουμε για τη στήριξη της σύγκλισης  ανθρώπων, από όλες τις χώρες και τις ηπείρους του κόσμου, στην Ιερουσαλήμ και στα  πλησιέστερα σημεία που είναι δυνατόν να προσεγγιστούν, τόσο στο εσωτερικό της Παλαιστίνης και των παλαιστινιακών συνόρων με την Ιορδανία, την Αίγυπτο, τη Συρία και το Λίβανο, όσο  και στις χώρες τους, σε μια ειρηνική πορεία προς την Ιερουσαλήμ.

Κατά συνέπεια, στηρίζουμε αυτή την προσπάθεια, και   ενθαρρύνουμε  όλους τους ανθρώπους να την υποστηρίξουν, δίνοντας  την υπόσχεση που παρατίθεται στη συνέχεια, την οποία όλοι οι συμμετέχοντες στην Παγκόσμια Πορεία για την Ιερουσαλήμ έχουν συμφωνήσει να δεχτούν:

  • Υποστηρίζουμε τη σημασία της Ιερουσαλήμ πολιτικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά για τον Παλαιστινιακό λαό και την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Καλούμε για την προστασία των Αγίων Τόπων και όλων των αρχαιολογικών χώρων και θεωρούμε πως όλες οι  προσπάθειες που γίνονται για να αλλάξει η αραβική και πολιτιστική ταυτότητα τους, είναι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Καλούμε όλους τους διεθνείς οργανισμούς να αναλάβουν τα καθήκοντά τους προς την πόλη. Η υπεράσπιση της Ιερουσαλήμ και της απελευθέρωσης της είναι καθήκον όλων των   ελεύθερων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο και καλούμε όλα τα θεσμικά όργανα, οργανισμούς και ιδιώτες να συμμετάσχουν σε αυτό το καθήκον.
  • Καταδικάζουμε την σιωνιστική εκστρατεία εθνοκάθαρσης στην Ιερουσαλήμ και την υπόλοιπη Παλαιστίνη, συμπεριλαμβανομένων όλων των εν εξελίξει πολιτικών που αποσκοπούν στην αλλαγή της δημογραφικής και   γεωγραφικής κατάστασης  της πόλης με στόχο την ιουδαιοποίησή της. Καταδικάζουμε επίσης τη συνέχιση των δυνάμεων της σιωνιστική κατοχής στην οικοδόμηση του τείχους του απαρτχάιντ, που στοχεύει να απαλλοτριώσει περισσότερα παλαιστινιακά εδάφη και να μετατρέψει τις κατεχόμενες περιοχές σε συρρικνωμένα καντόνια, απομονωμένα το ένα από το άλλο.
  • Υποστηρίζουμε το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση, να απελευθερώσει τη γη του  και να ζήσει σ’ αυτήν  με   ελευθερία και αξιοπρέπεια, όπως όλοι οι άνθρωποι  στη γη.
  • Υποστηρίζουμε το μη διαπραγματεύσιμο και αναφαίρετο δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού, συμπεριλαμβανομένων των οικογενειών τους, να επιστρέψουν στα σπίτια και τις περιουσίες τους από τα οποία ξεριζώθηκαν. Απορρίπτουμε όλους τους ρατσιστικούς νόμους που διακρίνει τους ανθρώπους με βάση την εθνότητα ή τη θρησκεία και ζητάμε  την ακύρωση και την ποινικοποίησή τους.
  • Η Παγκόσμια Πορεία για την Ιερουσαλήμ δεν εκπροσωπεί  παράταξη ή πολιτικό κόμμα, αλλά ζητάει την συμμετοχή όλων των κοινωνικών δυνάμεων, πολιτικών παρατάξεων και ιδεολογιών.
  • Η Παγκόσμια Πορεία για την Ιερουσαλήμ είναι ένα παγκόσμιο ειρηνικό κίνημα, που δεν χρησιμοποιεί  βία για να επιτύχει τους στόχους της.


Υπογράφει
Η Συμβουλευτική Επιτροπή της Παγκόσμιας Πορείας στην Ιερουσαλήμ


Πηγή

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Παγκόσμια Πορεία προς την Ιερουσαλήμ:Συγκέντρωση διαμαρτυρίας αύριο έξω από τη ισραηλινή πρεσβεία 18:30


"Παγκόσμια Πορεία για απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ"
Στις 30 Μαρτίου του 2012, άνθρωποι από όλο τον κόσμο, θα ενωθούμε με τους Παλαιστινίους σε όλη τη Μέση Ανατολή και στη Διασπορά σε μια πρωτοβουλία πρωτοποριακή: η Παγκόσμια Πορεία για την Ιερουσαλήμ, την ημέρα των διαδηλώσεων Στην Παλαιστίνη και σε όλο τον κόσμο.

Μαζικές πορείες θα οργανωθούν στην Παλαιστίνη προς την Ιερουσαλήμ ή στο πλησιέστερο σημείο σε αυτό. Εξάλλου, πορείες από την Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη και γειτονικές χώρες της Παλαιστίνης θα καταλήξουν στην Ιερουσαλήμ ή στο πλησιέστερο δυνατό σημείο. Όπως και μαζικές διαμαρτυρίες μπροστά από ισραηλινές πρεσβείες στις πρωτεύουσες των διαφόρων χωρών.

Στο πλαίσιο αυτής της πρωτοβουλίας, ελάτε μαζί μας:

Παρασκευή 30 Μαρτίου, 2012

18:30 μπροστά από την πρεσβεία του Ισραήλ (οδός ΙΓρυπαρη 4Λευκωσία)

Ελευθερία για την Ιερουσαλήμ, όχι στην κατοχή όχι στο εθνικό 3εκάθαρισμα.

Παλαιστινιακή Κοινότητα Κύπρου

H τέχνη στα σίδερα της Χούντας

Ξεκίνησα να γράφω το άρθρο αυτό έχοντας μόλις διαβάσει μια πικρή δημοσκόπηση για τις επερχόμενες εκλογές στην χώρα μας. Η δημοσκόπηση, προερχόμενη από αστική εφημερίδα αναφέρει μια δεκακομματική Βουλή και μέσα σε αυτήν και το φασιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής. Σκέφθηκα τον παππούλη μου αμέσως, καθώς κι εκείνο το τραγούδι της Δημητριάδη που λέει "ο φασισμός δεν έρχεται απ' το μέλλον". Η ιστορική μνήμη είναι παράξενο πράγμα. Μόλις 40 χρόνια μας χωρίζουν από τότε που 7840 άνθρωποι βρέθηκαν σε εξορίες και φυλακές, άλλοι δολοφονήθηκαν, άλλοι βασανίστηκαν και η Ελλάδα τοποθετήθηκε στον γύψο.

Εκείνο τον Απρίλη του 1968, ο παππούλης μου έτρωγε σπίτι του φακές. Το θυμάμαι που το λέει τακτικά ο πατέρας μου: "Ούτε θέλω να θυμάμαι αυτό το φαγητό" Πέρασαν από την αυλή οι χωροφύλακες και του είπαν να ετοιμαστεί για μεταγωγή. Και ενώ η γιαγιά μας έκλαιγε και φώναζε, εκείνος πήρε στωικά την βαλίτσα που είχε και παλιά στα ξερονήσια και τους ακολούθησε αμίλητος. Το φορτηγό του στρατού τους περίμενε στην πλατεία της Αμφιλοχίας κι ενώ πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί ένα γύρω μονάχα μια γυναίκα τόλμησε να σηκώσει μια φωνή " Πού τον πάτε καλέ τον Νίκο; Τι σας έκανε ο καλύτερος ο άνθρωπος; Σαν δε ντρέπεστε! ". Η γυναίκα που ήταν μανάβισσα του έδωσε σε μια τσάντα πορτοκάλια. Αυτός ήταν ο παππούς μας, ο εθνικός κίνδυνος! Ο κομμουνιστής!


Σήμερα στην Βουλή υπάρχει περίπτωση να βρεθεί ένα κόμμα που πιστεύει στον εθνικοσοσιαλισμό. Δηλαδή στο στρεβλό ιδεολόγημα του Χίτλερ. Παρά το ότι γνωρίζω ότι "η φτώχεια και η οικονομική εξαθλίωση φέρνει το στοιχείο του λούμπεν στο προλεταριάτο" Παρά το ότι διάβασα και πραγματικά πιστεύω ότι " η φτώχεια και η οικονομική εξαθλίωση ευνοεί τον φασισμό", αναρωτιέμαι: Μονάχα μέσα σε 40 χρόνια ξεχάσαμε; Κι ενώ κάπου μέσα μου κάτω από τις ιδέες μου, την αγωνιστικότητά μου και τα όσα πιστεύω, φοβάμαι, σκέπτομαι ότι θύμα μιας νέας Χούντας θα μπορούσα να είμαι κι εγώ. Κάπου εκεί έβαλα κοντά στον φόβο μια φωτογραφία του παππούλη μας. "Να" λέω "κι αυτός τα πέρασε και χώρεσε μέσα στο κελί όλο το φως και την φαντασία που κουβάλαγε στο μυαλό του". Και όχι μόνο αυτός αλλά και τόσοι άλλοι που πίστευαν σε έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς φυλακές και εξορίες, γεμάτο με το φως ενός κατακόκκινου ήλιου.

Θα ξεκινήσω λοιπόν με αυτές τις σκέψεις το αφιέρωμα στην τέχνη των κρατούμενων της Χούντας. Η τέχνη αυτή προέρχεται από την τυραννισμένη ψυχή του προοδευτικού ανθρώπου. Υλικό δημιουργίας της πέρα από την φαντασία, είναι όλα εκείνα τα "ταπεινά" υλικά που οι εξόριστοι και οι φυλακισμένοι μπόρεσαν να έχουν στην διάθεσή τους για να δημιουργήσουν. Η θεματολογία της είναι καθαρά ανθρωποκεντρική. Καλύπτει είτε τον εγκλεισμό ως βίωμα, είτε θέματα λαϊκά και καθημερινά. Αποτελεί πηγαία έκφραση σε κάθε επίπεδο. Το εντυπωσιακό στην τέχνη του εγκλεισμού είναι ότι δεν μοιρολατρεί.  Εκφράζει μια πηγαία αισιοδοξία για το μέλλον και ακόμη και σε ότι αφορά θέματα του εγκλεισμού, απλά εκθέτει χωρίς παράπονο και φόβο. Το στοιχείο της αυτό έχει σαφέστατα να κάνει με το ποιόν των καλλιτεχνών. Υπήρξαν άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί εν πλήρη επίγνωση του πώς και του γιατί. Άνθρωποι συνειδητοποιημένοι και πρωτοπόροι που δεν δίστασαν να υπομείνουν τα όσα ο φασισμός τους επιφύλαξε. Ας απολαύσουμε την τέχνη τους. 


Έγχρωμη ψάθα από το Παρθένη της Λέρου  

Εγχάρακτα ξύλα με παραστάσεις από τον Δωδεκάλογο του Παλαμά  και άποψη του στρατοπέδου στην Γυάρο

Εγχάρακτα καυσόξυλα με σκηνές από ανθρώπους, ζώα και τοπία 

Ακουαρέλα με άποψη του στρατοπέδου στην Γυάρο

Αντώνης Καραγιάννης: Η μάνα του κρατούμενου, χαρακτικό

Ακουαρέλα, Η είσοδος στο Λακκί της Λέρου

Ευχετήρια κάρτα με ξεραμένα λουλούδια από το Παρθένι

Ευχετήρια κάρτα με ξεραμένα λουλούδια από το Παρθένι 

Ευχετήρια κάρτα από τις φυλακές Κορυδαλλού

Χαρακτικό με την Παναγία της Γυάρου και στίχους του Βάρναλη. Μέσα της φυλάχτηκαν παράνομα σημειώματα

Χαρτί και μελάνι, Κυριάκος Τσακίρης, Η Μεταγωγή

Κάρβουνο, Θανάσης Κωνσταντινίδης, Αυτοπροσωπογραφία

Κάρβουνο, Θανάσης Κωνσταντινίδης, ο Γιάννης Ρίτσος

Κάρβουνο, Θανάσης Κωνσταντινίδης,  Χαρίλαος Φλωράκης

Κάρβουνο, Από το κελί της φυλακής

Εγχάρακτο καδράκι με πουλιά από διάφορα στρώματα λάκας

Κάρτα από τις φυλακές Αβέρωφ 

Ακουαρέλα Φυλακές στο Λακκί της Λέρου

Χειροτεχνήματα από ξύλο, σπιρτόκουτα, ταμπακιέρες, κασετίνες και  τα γνωστά κομπολόγια-ψαράκια

Ακουαρέλα, Μέρα Γιορτής

Ένας από τους αετούς του μπάρμπα-Αντρέα

Χαρτί και κάρβουνο, Ο Θάνατος του Παναγιώτη Ελλή,  Κυριάκος Τσακίρης

Μήτρες και σύνεργα ξυλογλυπτικής 

Χαρακτικό με χρώμα, Τα καφεμπρίκια στην Γυάρο, εικονίζεται η μεγάλη κονσέρβα κορνμπίφ που αποτελούσε φαγητό για μέρες στην φυλακή.

Τιμητική φρουρά στο μνήμα του συντρόφου, κάρβουνο, Βασίλης Τσίγγος

Κτίριο της φυλακής στην Γάρο, Φαρσακίδης

Η μπουγάδα στην Γυάρο, Φαρσακίδης

Το πλυντήριο στην Γυάρο, Φαρσακίδης

Πηγή

Κούρδοι και Τούρκοι πολιτικοί πρόσφυγες και μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα: Κάτω τα χέρια από τα ταξικά αδέλφια μας και τους συναγωνιστές μας


Εδώ και μέρες ξαναήρθε στην επικαιρότητα το μεταναστευτικό ζήτημα με τον πιο εθνικιστικό, ρατσιστικό αλλά και εχθρικό τρόπο. Καθημερινά δηλητηριάζεται η κοινή γνώμη απ' τα ΜΜΕ και την προπαγάνδα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και άλλων παραγόντων που εκπροσωπεύουν την πολιτική του κεφαλαίου.

Γίνεται καθημερινά λόγος για «ωρολογιακές βόμβες» που λέγονται μετανάστες, «δημόσια υγεία», «ασφάλεια και τάξη» της κοινωνίας κ.λπ. Επομένως σχεδιάζουν να ανοίξουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, να ξεκινήσουν επιχειρήσεις σκούπα, ακόμα προτάθηκε από ακροδεξιό πολιτικό μόρφωμα, να οπλιστούν οι πολίτες και να έχουν δικαίωμα πυροβολισμού (!!).

Καταρχήν, όλα αυτά τα λεγόμενα περί μεταναστών είναι αβάσιμα και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα αλλά ούτε και τη λύση του προβλήματος. Ο σκοπός είναι να δείξουν ως στόχο τους μετανάστες και να χτυπήσουν το λαό. Να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να οξύνουν τις ρατσιστικές και εθνικιστικές τάσεις προς όφελος του κεφαλαίου.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Όσο αυξήθηκαν οι επιθέσεις ενάντια στις κατακτήσεις, τα εργασιακά, ασφαλιστικά, υγεία, παιδεία κ.α. αυξήθηκε παράλληλα και η προπαγάνδα αποπροσανατολισμού για το μεταναστευτικό ζήτημα.

Αδελφέ ελληνικέ λαέ,

Εργάτες εργαζόμενοι, άνεργοι,

Η πολιτική του κεφαλαίου πρώτα απ' όλα έχει στόχο πρώτα να χτυπήσει εσάς και ύστερα εμάς τους μετανάστες. Για τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους, για τις απολύσεις, τις αλλαγές των εργασιακών σχέσεων, τους μισθούς πείνας, την κατάργηση προνοιακών επιδομάτων, παράλυση του συστήματος υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλειας, πλήγμα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, φτώχεια και πείνα δεν ευθύνονται οι μετανάστες αλλά η πολιτική του κεφαλαίου.

Αυτοί που θέλουν η Ελλάδα να γίνει Μπαγκλαντές, Βουλγαρία και Τουρκία, δηλ. εκατομμύρια στη φτώχεια και την εξάθλίωση, επιδιώκουν τη συσσώρευση περισσότερου κεφαλαίου και να έχουν περισότερη κερδοφορία, πατώντας στο σβέρκο των εργατών και εργαζομένων. Υποστηρίζουν ότι κινδυνεύουμε απ' τους μετανάστες και όχι απ' αυτή την πολιτική του κεφαλαίου, ΔΝΤ, ΕΕ και διεθνής μονοπωλιακές εταιρίες.

Η κυβέρνηση δηλώνει ότι θα προχωρήσει στη σύλληψη των μεταναστών και θα βάλουν τους μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δείχνει όλη της την πυγμή σε ανθρώπους που ο ιμπεριαλισμός και καπιταλισμός, οι άδικοι πόλεμοι και η ληστική εκμετάλευση των χωρών τους τους οδήγησαν στην Ελλάδα αναζητώντας το δικαίωμα στο όνειρο και στην ελπίδα. Και αυτοί οι "τυχεροί" βρέθηκαν όμηροι της παρανομίας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Χωρίς εργασιακά δικαιώματα, θύματα της κρατικής και αστυνομικής βίας, καταδικασμένοι στην πιο άγρια εκμετάλλευση, ενώ από πάνω τους αιωρείται ο πέλεκυς της φυλάκισης και της απέλασης.

Και όταν γράφουμε «αυτούς που κατόρθωσαν να ρθουν στην Ελλάδα» εννοούμε ότι δεκάδες χιλιάδες συνάνθρωποι μας θύματα του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού στην απεγνωσμένη προσπάθεια τους να έχουν «καλύτερη τύχη» άφησαν την τελευταία τους πνοή στο . δρόμο προς την ελπίδα.

Και δεν το λέμε αυθαίρετα αυτό. Σύμφωνα με άρθρο της αγγλόφωνης εφημερίδας Today's Zaman, από το 1988 έως το 2009, περισσότεροι από 34.000 μετανάστες έχουν βρει το θάνατο στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, ενώ εκτός απ' τα χιλιάδες αυτά θύματα του παγκόσμιου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού άλλοι 15.000 μετανάστες βρήκαν το θάνατο εντός ευρωπαϊκών συνόρων, πιθανόν πέφτοντας σε ναρκοπέδια όπως αυτά του Εβρου ή μην αντέχοντας τις κακουχίες που είχαν αναζητώντας καλύτερη τύχη.

Αν το "έγκλημα" κάποιων συνανθρώπων μας είναι ότι ήρθαν στην Ελλάδα "χωρίς χαρτιά" και γι' αυτό πρέπει να κλειστούν σε στρατόπεδα τότε το έγκλημα αυτών που κατήργησαν όλα τα δικαιώματα των εργατών, οδήγησαν στην φτώχεια και την αναγκαστική προσφυγιά, εκατομύρια ανθρώπους, πώς πρέπει να τιμωρηθεί;

Αδελφέ ελληνικέ λαέ,

Για τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί και δημιουργούνται, με την ύπαρξη μεταναστών στην Ελλάδα, ευθύνονται οι ελληνικές κυβερνήσεις και το κεφάλαιο. Χρόνια ολόκληρα αντί να εφαρμόσουν μία κοινωνική πολιτική και ένταξη των μεταναστών, τους χρησιμοποίησαν ως στρατό φτηνής εργασίας, την πιο κατάλληλη μερίδα των εργαζομένων σε όλες τις μορφές εκμετάλλευσης. Να υπενθυμίσουμε πως μέσα σε 15 χρόνια έχουν περάσει δεκάδες νόμους περί μεταναστών και έχουν βγει πάνω από 50 προεδρικά διατάγματα. Όλα είχαν σκοπό την περισσότερη εκμετάλλευση και ληστεία των μεταναστών και τίποτε άλλο.

Ότι και να υποστηρίζουν τα αφεντικά του συστήματος οι μετανάστες είναι πια ένα κομμάτι της εργατικής τάξης της Ελλάδας και όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο δημιουργούν μία παράδοση κοινής συμπεριφοράς, στάσης και φιλίας. Όσο είναι ειλικρινής το κεφάλαιο ενάντια στους ντόπιους εργάτες και εργαζόμενους τόσο ειλικρινής είναι ενάντια στο μεταναστευτικό ζήτημα. Μία σημαντική μερίδα των μεταναστών έχει καταλάβει ότι η θέση τους είναι δίπλα στους Έλληνες συναδέλφους και πρέπει να αποτελούν ένα κομμάτι του οργανωμένου αγώνα.

Το μεταναστευτικό ζήτημα καταρχήν είναι υπόθεση της εργατικής τάξης της Ελλάδας. Και εμείς οι μετανάστες είμαστε ένα κομμάτι αυτού του αγώνα που γίνεται ενάντια στο κεφάλαιο.

Κούρδοι και Τούρκοι πολιτικοί πρόσφυγες και μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα

TERRA INCOGNITA: Μάρτης του ΄39. Ματωμένο ξημέρωμα στη Μαδρίτη


Καταστάσεις στις ζωές των ανθρώπων

Η νύχτα εκείνη λες και είχε καταπιεί όλες τις ικμάδες των δυνάμεων. Όνειρα ίσως να μην είδε κανείς εκείνο το βράδυ παρά μόνον εφιάλτες. Με τι καρδιά να ονειρευτείς; Και τι; Μια καλύτερη ζωή; Ένα μέλλον με ελεύθερους ανθρώπους;
Η μπότα του φασισμού όχι μόνο τα είχε σκεπάσει σαν το μαύρο πέπλο του θανάτου, αλλά κατευθυνόταν θριαμβεύτρια προς την πόλη. Το πρωινό που θα ξημέρωνε είχε το μέλλον προδιαγεγραμμένο.

Ο Φράνκο ήταν προ των πυλών της Μαδρίτης. Νεκρική σιγή έφερνε η νύχτα. Η προσμονή του ξημερώματος είχε καταστεί συνώνυμο της απόγνωσης. Έρημοι οι δρόμου. Οι υπερασπιστές της Μαδρίτης είχαν ήδη βάλει πλώρη για τα γαλλο-ισπανικά σύνορα ή τα βουνά και τα τουφέκια είχαν
σιγήσει…
 Η αδιατάρακτη συνέχεια της εναλλαγής της νύχτας με μέρα δεν ήταν δυνατό να αποφευχθεί. Ο ήλιος που βγήκε την 28η του Μάρτη ανάμεσα από τα καστιλιάνικα βουνά και άρχισε να λούζει την πρωτεύουσα της Ισπανίας ήταν κατακόκκινος. Πορφυρός. Μόνο που δεν ήταν βαμμένος από το χρώμα αυτό της ελπίδας, της απελευθέρωσης, της άλλης κοινωνίας. Ήταν λες και είχε βουτήξει στι αίμα. Στο αίμα των δεκάδων χιλιάδων νεκρών μαχητών της Δημοκρατίας. Των αθώων ανυπεράσπιστων στη φασιστική βαρβαρότητα πολιτών  των καστιλιάνικων οροπεδίων.

Ήταν βουτηγμένος στο αίμα των χιλιάδων νεκρών ηρώων των διεθνών ταξιαρχιών που υπερασπίστηκαν την ακεραιότητα της πόλης. Έδωσαν τη ζωή τους για την ελεύθερη Ισπανία. Στις  μάχες της κοιλάδας του Χάραμα. Στη Γουαδαλαχάρα. Στον ποταμό Έβρο. Όπου κι αν κοιτάξεις, όπου κι αν ψάξεις στην Ισπανία η λήθη εφτά δεκαετιών δεν μπορεί να σβήσει τα σημάδια της Επανάστασης. Δεκάδες πεδία μαχών είναι ακόμη και σήμερα σπαρμένα με σκελετούς αγνώστων μαχητών της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Γηγενών και ξένων. Κομμουνιστών και αναρχικών. Δημοκρατικών και σοσιαλιστών….

Οι φαλαγγίτες πλησίαζαν τις πύλες της Μαδρίτης. Ήταν 28 του Μάρτη του 1939. Η πόλη είχε κρεμάσει στα μπαλκόνια λευκά σεντόνια που σηματοδοτούσαν την παράδοση. Λευκά σάβανα, όπως άλλωστε και η ισπανική λέξη sabano που σημαίνει σεντόνι. Λευκά σάβανα, δεκάδες. Εκατοντάδες. Μυριάδες εξόρκιζαν την εκδικητική μανία των φαλαγγιτών η οποία δεν θα αργούσε να ξεσπάσει και να διαρκέσει  36 ολόκληρα χρόνια. Τόσα ώστε να γεμίσουν όλες οι φυλακές και οι εξορίες της χώρας και η πόλη να πλημμυρίσει από  φασιστικά σύμβολα


Αιματοβαμμένο το ξημέρωμα αυτό για τη Μαδρίτη. Μόνο ο μακρινός απόηχος από το θανατερό βούισμα όλμων, οβίδων και σφαιρών από την πολιορκία του χειμώνα του 1936 -37 έχει απομείνει.

Τις μέρες που κάθε μέτρο κερδιζόταν με βαρύ αντίτιμο. Τις μέρες που η ηρωική αντίσταση είχε πάρει χαρακτήρα που ξεπερνούσε και αυτές ακόμη τις ανθρώπινες νόρμες και τα μέτρα. Τις μέρες που ο Φράνκο και ο Χίτλερ βομβάρδιζαν τους αμάχους και πάνω από την πόλη υψωνόταν σε τόνο θριαμβευτικό με αποχρώσεις της απελπισίας το σύνθημα No pasaran! Τότε δεν πέρασαν. Η Μαδρίτη είχε νικήσει την πείνα, το φόβο, την τρομοκρατία και την έλλειψη πολεμοφοδίων. Τώρα λύγιζε και ένας βουβός λυγμός  έμοιαζε να σκεπάζει τον ουρανό της πόλης. Τούτη την ώρα που οι φαλαγγίτες έμπαιναν τιμωροί κι εκδικητές  στην ανυπόταχτη πολιτεία. Vae victis… Ουαί τοις ηττημένοις…

Γαιοκτήμονες, καπιταλιστές, καθολική εκκλησία και στασιαστές θα καθόριζαν εφεξής τους κανόνες του παιχνιδιού. Στη γη που θα άνθιζε ο σπόρος της κοινωνίας χωρίς αφεντικά, επουράνια και επίγεια, τώρα πλακώνει η βαρυχειμωνιά.

Στη γειτονική Πορτογαλία ο ομογάλακτος του Φράνκο, ο Σαλαζάρ έχει προ πολλού επικρατήσει. Ο Χίτλερ καταπίνει μια μια τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Η φασιστική πανούκλα πλέον είναι έτοιμη να εξαπλωθεί χωρίς καμία αντίσταση από τη στιγμή που η ισπανική δημοκρατία βρίσκεται στον επιθανάτιο ρόγχο της. Σε τέσσερις μέρες θα πέσει και η Βαλένθια. Μοναδική οδός διαφυγής από θαλάσσης το Αλικάντε όπου έχουν καταφύγει χιλιάδες μαχητές του Δημοκρατικού στρατού περιμένοντας τα πλοία της μεγάλης φυγής.

Ανατολικότερα, στα Πυρηναία δεκάδες χιλιάδες άμαχοι και στρατιώτες έχουν πάρει το δρόμο της προσφυγιάς. Ύστατη ελπίδα διάσωσης της αξιοπρέπειας στη γη που γέννησε το τρίπτυχο της Επανάστασης του 1789. Η κυβέρνηση της Γαλλίας όμως μαζί με την αντίστοιχη της Βρετανίας είχαν εφαρμόσει όλο το προηγούμενο διάστημα την πολιτική της «ουδετερότητας» και του αποκλεισμού της Δημοκρατίας από τον οποιοδήποτε ανεφοδιασμό σε όπλα και τρόφιμα.

Σε λίγο όμως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι δεν θα αργούσαν να εξαργυρώσουν τη «λευκή επιταγή» που είχαν παράσχει στο φασισμό. Αγγλία και Γαλλία θα εισέπρατταν  τα επίχειρα της πολιτικής τους. Τούτη η ώρα όμως ήταν η ώρα της απώλειας.  Της απώλειας της ελεύθερης Μαδρίτης…

Ο θρήνος δεν έχει θέση σε καμιά καρδιά όταν ο πόλεμος είναι αδυσώπητος. Όταν οι μάχες για την αξιοπρέπεια είναι καθημερινές και συνεχίζονται ακόμη και κάτω από τα σιδερόφρακτα καθεστώτα. Δεν αξίζει να τους κλαις αυτούς που χάθηκαν μα να κυνηγάς να τους μοιάσεις πρέπει. Όπου κι αν είσαι, όσο κι αν πονάς και υποφέρεις. Αλλά την ώρα που οι φαλαγγίτες μπαίνουν στην πόλη, ανθρώπινο είναι και το δάκρυ. «ένα ολοκληρωτικό κράτος θα βασιλεύει στην Ισπανία. Όλες οιι λειτουργείς, οι ενέργειες και οι δυνατότητες της χώρας θα κατευθυνθούν στην ενότητα του έθνους…» θα  ήταν τα πρώτα λόγια του νέου δικτάτορα αμέσως μόλις θα έμπαινε στην πόλη.

Αυτή η «εθνική ενότητα» θα εφαρμοστεί  για τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες. Αμέσως μετά η επίσημη πολιτική στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία της χώρας θα καλλιεργούσε την λήθη ως το αντίδοτο όχι μόνο του διχασμού, αλλά και της αποσιώπησης μιας πρωτοφανούς απελευθερωτικής απόπειρας. Η μνήμη της αντίστασης ωστόσο δεν παραχαράσσεται και ευτυχώς επέζησε σε όλα τα μήκη του κόσμου εξαιτίας των Διεθνών Ταξιαρχιών. Επέζησε για να αποτελέσει τη λύτρωση για όλους όσοι έπεσαν για την ελευθερία σε εκείνα τα χώματα και παράλληλα σαν φάρος για εκείνους που θα αποτολμήσουν τις νέες απελευθερωτικές απόπειρες.

Στην εκπομπή της ΕΡΤ Παρασκήνιο ο Έλληνας εθελοντής Σάββας Παλές περιέγραφε, πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια,  μα τα παρακάτω λόγια το τέλος του εμφυλίου : «Όταν ο Φράνκο κατέβηκε στη Μεσόγειο εμείς βρισκόμασταν γύρω από τη Βαλένθια  και περιμέναμε μια διεθνή επιτροπή ανωτέρων αξιωματικών που θα πιστοποιούσε ότι απεσύρθησαν οι Διεθνείς από το μέτωπο.
Έπρεπε όμως σύμφωνα με την απόφαση να στείλει η Αγγλία παπόρια και να μας πάρει και να μας παει δεν ξέρω κι εγώ που. Τελικά ενόσω περιμέναμε άδικα τα παπόρια της Αγγλίας και δεν ερχόταν να μας πάρουν, μία νύχτα μπήκαμε σε παπόρια ισπανικά και μεταφερθήκαμε στη Βαρκελώνα. Από τη Βαρκελώνα φύγαμε και πήγαμε στα γαλλο-ισπανικά σύνορα κα μέναμε σε ένα φρούριο, το Φιγκέρας, και περιμέναμε πότε θα ανοίξουν τα σύνορα τα γαλλο-ισπανικά για να φύγουμε».

Οπισθοχωρώντας όπως λέει προς τα σύνορα, έδιναν μάχες οπισθοφυλακής, με αυτές τις λίγες δυνάμεις που είχαν, ώστε να καθυστερήσουν όσο μπορούσαν την προέλαση του Φράνκο. Αν δεν τα κατάφερναν, η σφαγή των γυναικόπαιδων και των αμάχων που ήδη είχαν συρρεύσει στα σύνορα, ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιη.

«Το να μεταδώσω εγώ το τι σκεφτόμουνα, τι αισθανόμουνα όταν παρέδωσα το όπλο δεν είναι εύκολο. Βέβαια ήμουν βέβαιος ότι δεν ήμουν ηττημένος. Ότι δεν ηττηθήκαμε. Αυτό το ένιωθα. Δεν ηττηθήκαμε γιατί εμείς είμαστε οι δειλοί, οι ανάξιοι. Αλλά ηττηθήκαμε γιατί απέναντι μας είχαμε υπέρτερες και υπέρτατες δυνάμεις.  Κάτι που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε στρατό»...

Εξιστορούσε τότε ο ταγμένος στην επανάσταση όπως έλεγε, Σάββας Παλές. «Όταν έφυγα από την Ισπανία και βρισκόμουνα μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γαλλία μέσα, δεν είχα πια πατρίδα. Δηλαδή δεν μπορούσα να έρθω στην πατρίδα. Ήταν το μεταξικό καθεστώς το οποίο ήταν σαφώς εχθρικό προς την  Δημοκρατία της Ισπανίας. Επομένως σκέψη για να έρθω στην Ελλάδα δεν υπήρχε. Άλλη πατρίδα δεν είχα, άλλη χώρα να με δεχτεί δεν υπήρχε. Η μοναδική πατρίδα πιά ήταν η θάλασσα. Και μπήκα σε παπόρια και δούλεψα σα ναυτεργάτης»…  Έλεγε για τις πατρίδες που δεν είχαν πιά σύνορα εκείνος ο παλαίμαχος πολεμιστής.

Σαν αυτόν βρέθηκαν στα μέτωπα του ισπανικού εμφυλίου άλλοι 300 με 400 Έλληνες εκ των οποίων το ένα τρίτο έμεινε για πάντα σκεπασμένο από το ισπανικό χώμα. Αυτοί μαζί με 35.000 ακόμη μαχητές των Διεθνών ταξιαρχιών αποτελούν ένα από τα πιο φωτεινά παραδείγματα του επαναστατικού διεθνισμού. Σε αυτούς, σε όσους ξεπέρασαν τα όρια της κάθε πατρίδας, τα κάθε είδους σύνορα και τις δικές τους βεβαιότητες, τις μικρές ή μεγάλες τους βολές και στρατεύτηκαν με αυταπάρνηση στην υπόθεση των Ισπανών εργατών, είναι αφιερωμένο ως ελάχιστος φόρος τιμής το  παραπάνω κείμενο…

Αναλώσιμος πράκτορας των Γαλλικών Μυστικών Υπηρεσιών ο δολοφόνος της Τουλούζ;


Για μια αφορά ακόμη φαίνεται ότι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από ότι μας σερβίρουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Αυτό αποδεικνύουν και τα δραματικά γεγονότα στη Γαλλία με τα πολλά θύματα ενός εκπαιδευμένου και αποφασισμένου πρώην πράκτορα των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, καθώς αρχίζουν να έρχονται στο προσκήνιο ειδήσεις που φωτίζουν τη βρώμικη συνεργασία του Γάλλου Προέδρου Σαρκοζί και των μυστικών υπηρεσιών. Ενός πολιτικού που βάσισε την εξέλιξη της πολιτικής του καριέρας σε ακροδεξιές και αντιδραστικές πολιτικές ενάντια στο κόσμο της εργασίας, ιδιαίτερα τους μετανάστες και τους νέους των γκέτο, παγίδευσε τους πολιτικούς αντιπάλους στηριζόμενος στην σκοτεινή δράση χαφιέδων και πρακτόρων, ενώ ευελπιστεί να κρατηθεί στην εξουσία υπολογίζοντας στην προβολή ενός ολοκληρωτικού πολιτικού προφίλ ωμής επιβολής του αστικού Νόμου και της Τάξης.

Μόνο που η πολιτική αυτή λειτουργεί και ως μπούμερανγκ. Το ιταλικό περιοδικό ευρείας
κυκλοφορίας Rinascita αρνείται την εκδοχή των γεγονότων που παρουσίασαν οι επίσημες γαλλικές αρχές και υποστηρίζει ότι ο δολοφόνος της Τουλούζ ήταν πράκτορας των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών και είχε συμμετοχή στην εξέγερση της Λιβύης όπως και στη βομβιστική επίθεση στη Δαμασκό που προξένησε το θάνατο πολλών Αλαουιτών πολιτών. Να επισημάνουμε την σύλληψη των οικείων του δολοφόνου πριν και μετά την εκτέλεση του από τις ειδικές αστυνομικές δυνάμεις και τις δηλώσεις του πατέρα του ότι θα κάνει σκοπό της ζωής του να αποδειχθεί δικαστικά ότι η γαλλική κυβέρνηση αποφάσισε και δρομολόγησε τη δολοφονία του Mohamed Merah.

Ποιος όμως ήταν τελικά ο δολοφόνος της Τουλόυζ και ποια τα κίνητρα του;

Σύμφωνα λοιπόν με το ιταλικό περιοδικό «Ο Mohamed Merah εργαζόταν για πολλά χρόνια στους  “barbouzes” [Direction générale de la sécurité extérieure (DGSE)], τους πράκτορες της γαλλικής μυστικής υπηρεσίας και ειδικότερα πήρε μέρος στην “απελευθέρωση” της Λιβύης, στις διαταγές των ατλαντικών μυστικών υπηρεσιών εντασσόμενος στα σχέδια ιμπεριαλιστικής επέμβασης των Ομπάμα, Κάμερον και Σαρκοζί. 
Ολοκληρώνοντας το έργο του στη Λιβύη, ήταν παρών τον περασμένο Οκτώβρη στη Homs [Συρία] και μαζί με άλλους συνεργάτες του άναψε το φυτίλι της τρομοκρατικής επίθεσης στη Δαμασκό, με θύματα αθώους Αλλαουίτες πολίτες. Ανέλαβε να συντονίσει την “εξέγερση”, που αμέσως ανακηρύχτηκε σε “Λαϊκή” εξέγερση, αν και προερχόμενη από το εξωτερικό και "εξοπλισμένη" με πράκτορες της Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας, της γαλλικής μυστικής υπηρεσίας Dsge και της αγγλικής ΜΙ6. Μετά την επιτυχία του στη Homs-Συρία, ο Mohammed Mesrah με γαλλικό διαβατήριο αναλαμβάνει νέα αποστολή στο Αφγανιστάν -στην ομάδα “Forzane Alizza”. 
Όταν έμεινε άνεργος και ένιωσε εγκαταλειμμένος από τους εργοδότες του εκδικήθηκε με 7 φονικά και στο τέλος μετά από μια πολιορκία 32 ωρών προτίμησε να σκοτωθεί παρά να συλληφθεί. Αν και γνωστός για τις δραστηριότητές του σα "Μουζαχεντίν" στα ΜΜΕ προβλήθηκε ένα "πειραγμένο" βιογραφικό. Φυσικά σε όλα τα Δυτικά ΜΜΕ και στα δικά μας (Ιταλικά) όλες οι αναφορές στο παραστρατιωτικό παρελθόν του χάνονται.

Ας πούμε την αλήθεια τώρα είναι πιο κατάλληλη μια εικόνα ενός αντι-σημίτη (αντι-εβραίου) που ταιριάζει κάλλιστα σε μία προεκλογική καμπάνια του Σαρκοζί."

Οι σοβαρότατες καταγγελίες του ιταλικού περιοδικού για τη δολοφονική πορεία του Mohamed Merah είτε ως πράκτορας, είτε ως περιθωριοποιημένου οργισμένου άνεργου πράκτορα μας βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε τρεις πολύ σημαντικές παραμέτρους:

Καταρχήν ο Σαρκοζί βγαίνει δυναμωμένος δημοσκοπικά από τη διαχείριση των τελευταίων δραματικών γεγονότων, αλλά σειρά καταγγελιών αποδεικνύουν ότι οι μυστικές υπηρεσίες παίζουν καθοριστικό ρόλο στην πολιτική του καριέρα.   Ας μη ξεχνάμε ότι υπήρχαν υπόνοιες και για την περίπτωση του Στρος Καν ότι την περιβόητη υπόθεση του την είχαν στήσει οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες για να βγάλουν από τη μέση το βασικό αντίπαλο του Σαρκοζί. Μη ξεχνάμε τις καταγγελίες της Le Monde το Σεπτέμβριο του 2011 ότι οι γαλλικές υπηρεσίες κατασκόπευαν δημοσιογράφο της για να βρουν τους πληροφοριοδότες τους στην υπόθεση Μπετανκούρ που "έκαιγε" τον Σαρκοζί.

Δεύτερον, οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες αποδεικνύεται ότι παίζουν πολιτικό ρόλο εντός και εκτός συνόρων, συμμετέχουν αποφασιστικά στην επιβολή του Νόμου και της Τάξης και κυρίως στον καθορισμό της ατζέντας των θεμάτων Ασφάλειας, στοχοποιώντας τον κόσμο της εργασίας, την νεολαία και τους μετανάστες, αλλά και όποιον διαφοροποιείται έστω και επιμέρους από τους σχεδιασμούς των αστικών κατεστημένων και της Ε.Ε. για την εμβάθυνση του εκμεταλλευτικού, καταπιεστικού και αντιδραστικού μέλλοντος  του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού κόσμου που οριοθετεί ο σύγχρονος Κοινοβουλευτικός Ολοκληρωτισμός.

Τρίτον, είναι σαφές ότι τα παραπάνω αποτελούν στοιχεία της σύγχρονης ελληνικής αστικής πολιτικής. Η Αστυνομοκρατία στις παρελάσεις, οι όροι διεξαγωγής της επερχόμενης εκλογικής μάχης, η απροκάλυπτη δράση της ΕΥΠ κατά των κινημάτων, οι νόμοι ενάντια στο ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ και τις διαδηλώσεις, η ενσωμάτωση από τον Χρυσοχοίδη και την κυβέρνηση Παπαδήμου των «προτάσεων» των δολοφονικών ναζιστικών ομάδων και του ΛΑΟΣ, αλλά και των ταυτόσημων υποδείξεων της Ε.Ε. για τους μετανάστες, με την στήριξη των καθεστωτικών ΜΜΕ, αποδεικνύουν ότι ο λαός μας δεν αποτελεί μόνο πειραματόζωο των πιο σκληρών ταξικών επιλογών, αλλά παράλληλα και ταυτόχρονα, της ακραίας κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας, ενώ δεν αποκλείονται και οι πολεμικοί τυχοδιωκτισμοί σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.

Τέλος, η Αλ Κάιντα και η μουσουλμανική τρομοκρατία αποδεικνύονται ιδεατοί μπαμπούλες που δίνουν την ευκαιρία να κρυφτούν οι πραγματικοί τρομοκράτες:

Οι αστικές κυβερνήσεις, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, η Νέα Καπιταλιστική Ιμπεριαλιστική Τάξη Πραγμάτων.  

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Ο γνωστός – Αγνωστος Στρατιώτης

Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΜΝΗΜΕΙΟΥ
Στην φωτογραφία γερμανός στρατιώτης κι έλληνας τσολιάς φρουρούν αδελφωμένοι τον Αγνωστο Στρατιώτη. Φωτογραφία του ναζιστικού προπαγανδιστικού περιοδικού «Signaal» (1.6.1941).


Αυτό καθεαυτό, το μνημείο έχει συνδεθεί με δύο από τις πιο μαύρες σελίδες της νεοελληνικής Ιστορίας: την ανάπτυξη του εγχώριου φασισμού στα χρόνια του Μεσοπολέμου και τη δημιουργία των δωσιλογικών Ταγμάτων Ασφαλείας (των γνωστών «γερμανοτσολιάδων») επί Κατοχής.

Η αρχική ιδέα για ένα μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, σύμφωνα με το αγγλογαλλικό πρότυπο της εποχής, ανήκε στο δικτάτορα Θεόδωρο Πάγκαλο. Αυτός ήταν που αποφάσισε τον Ιανουάριο του 1926 την κατασκευή του μπροστά στο κτίριο των ανακτόρων, το οποίο είχε μετατρέψει σε υπουργείο Στρατιωτικών.

Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας τα μεν παλαιά ανάκτορα στέγασαν τελικά τη Βουλή, τα δε σχέδια για τον Αγνωστο Στρατιώτη επικυρώθηκαν έπειτα από πολλές διαβουλεύσεις, διχογνωμίες και αντιδράσεις. Τα σχετικά κονδύλια διατέθηκαν με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου τον Ιούλιο του 1928, οι χωματουργικές εργασίες ξεκίνησαν τον επόμενο Απρίλιο και τα αποκαλυπτήρια του μνημείου έγιναν την 25η Μαρτίου 1932.

Εδώ το «Τάγμα Φρουράς Αγνώστου Στρατιώτου» τιμά, μαζί με την κυβέρνηση Ράλλη και τις κατοχικές αρχές, την γερμανική «Ημέρα των Ηρώων» (12.3.1944).


Όπως άλλωστε εξηγούσε η «Ακρόπολις» την παραμονή της τελετής, λόγοι πρωτοκόλλου επέβαλαν συν τοις άλλοις την ανέγερσή του: «Από την εποχή που ετερματίσθη ο πόλεμός μας με τους Τούρκους, πολλές φορές οι ξένοι επίσημοι που επεσκέπτοντο τας Αθήνας ευρίσκοντο σε δίλημμα πού έπρεπε να καταθέσουν τα στεφάνια που συνηθίζεται να καταθέτουν στον τάφο του αγνώστου στρατιώτου. Κι έτσι εγυρνούσαν από τον ανδριάντα του Ρήγα του Φεραίου και του Γρηγορίου Ε’ στο ηρώο των πεσόντων». Προκειμένου να πάψει αυτή η αμήχανη περιήγηση, χαλάλι λοιπόν τα 6.500.000 δρχ. της εποχής που η Ελλάδα των προσφύγων ξόδεψε για την αναμόρφωση της πλατείας των παλιών ανακτόρων.

Η επιλογή του χώρου προκάλεσε, ωστόσο, πολλές διαφωνίες. Από τους περισσότερους καλλιτέχνες της εποχής θεωρήθηκε ότι η πολυκοσμία μεταξύ Συντάγματος και Βουλής καταστρέφει την αυτοσυγκέντρωση που απαιτεί η αναπόληση των πεσόντων. Δείγμα, κι αυτό, ότι η κοινή γνώμη δεν είχε ακόμη συνδέσει νοερά τη ζωντανή ακόμα μνήμη των νεκρών της με φανταχτερές πλην ανούσιες τελετές.

Ακόμη σοβαρότερες ενστάσεις προκάλεσε, ωστόσο, η συγκεκριμένη μορφή του μνημείου. Στην καλύτερη περίπτωση, ο τύπος το πήρε στο ψιλό, κάνοντας λόγο για «τερατούργημα». Στη χειρότερη, το Σωματείο Ελλήνων Γλυπτών διαμαρτυρήθηκε ομόφωνα «διά το διαπραχθέν ανοσιούργημα εις βάρος της ελληνικής τέχνης», περιγελώντας «το ξαπλωμένο κακότεχνο πτώμα», την «αμελέτητον διαρύθμισιν» του χώρου και τα «ακαλαίσθητα γράμματα και χάλκινες ασπίδες» που το κοσμούν.

«Ουδέποτε η κατακραυγή του κοινού ήτο τόσον ομόθυμος εις ζήτημα καλαισθησίας και ουδέποτε ο καλλιτεχνικός κόσμος ήτο τόσο σύμφωνος εις εξέγερσιν», διαπιστώνει έτσι πρωτοσέλιδο σχόλιο των «Αθηναϊκών Νέων». «Βεβαίως δεν δυνάμεθα τώρα πλέον να συστήσωμεν την ανατίναξιν του μανδροτοίχου που εξεθεμελίωσε το απέριττον και απλούν αρχιτεκτονικόν σύνολον των παλαιών ανακτόρων και την νέαν περιφοράν του αγνώστου στρατιώτου προς ανεύρεσιν καλλιτέρου τάφου. Αλλά η απόξεσις τουλάχιστον του γλυπτού εξαμβλώματος είναι επιβεβλημένη». 
Λιγότερο ευγενικοί, αναγνώστες της ίδιας εφημερίδας θα εισηγηθούν -επωνύμως- την ανατίναξή του.

Στο ξεφώνημα αυτό οφειλόταν πιθανότατα η σχετικά υποβαθμισμένη εκπροσώπηση της Πολιτείας στα αποκαλυπτήρια. Τόσο ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος όσο κι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Αλέξανδρος Ζαΐμης απέφυγαν να παραστούν, προφασιζόμενοι ασθένεια.

Εντελώς διαφορετικής τάξης υπήρξαν οι αντιδράσεις της τότε αριστεράς.

«Ο κυνισμός και η αναίδεια της κεφαλαιοκρατίας δεν έχει όρια», διακήρυξε πρωτοσέλιδα ο «Ριζοσπάστης» την παραμονή της τελετής. «Αφού σκότωσε χιλιάδες χωρικών στα διάφορα μακελιά της, ερήμωσε και κατέστρεψε πλούσιες χώρες, ξεσπίτωσε και απεκατέστησε δεκάδες χιλιάδες προσφύγων στα νεκροταφεία, αφήνει και ζητιανεύουν στους δρόμους τους “ήρωες” και τα θύματα των ληστρικών της πολέμων, οργανώνει τώρα τα αποκαλυπτήρια του “αγνώστου στρατιώτου”. Για να τιμήσει τη μνήμη των αδικοσκοτωμένων παιδιών του λαού».

Την ώρα των αποκαλυπτηρίων, το ΚΚΕ επιχείρησε να οργανώσει αντιπολεμικά συλλαλητήρια. Οι συγκεντρώσεις του, ωστόσο, απαγορεύθηκαν και στην Αθήνα η αστυνομία συνέλαβε «προληπτικά» 75 άτομα. Στη Θεσσαλονίκη, αντίθετα, 600 κομμουνιστές έκαναν πορεία στο κέντρο της πόλης. «Τραγουδώντας τη Διεθνή», διαβάζουμε στο «Ριζοσπάστη» της επομένης, «οι διαδηλωτές τράβηξαν προς την οδό Τσιμισκή. Εκεί επετέθησαν με πέτρες ενάντια στη βιτρίνα του καταστήματος Παπαγιαννοπούλου όπου βρισκόταν μια πολεμική εικόνα και την έσπασαν. Μερικοί χωροφύλακες που βρίσκουνταν εκεί δεν τόλμησαν να επέμβουν».

Σε αντίποινα, μέλη της φασιστικής «Εθνικής Ενώσεως Ελλάς» (ΕΕΕ) θα καταστρέψουν το μεσημέρι την τοπική Λέσχη Ιδιωτικών Υπαλλήλων.

Μουσολίνι αλά ελληνικά

Ευθύς μετά τα αποκαλυπτήριά του, το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη μετατράπηκε σε πόλο έλξης και σημείο επίδειξης των ποικιλόμορφων εγχώριων φασιστικών οργανώσεων.

Στις 24.4.1932 παρήλασαν π.χ. μπροστά του οι ένστολοι φαιοχίτωνες της «Εθνικιστικής Οργανώσεως Ελλάδος» του Αλέξανδρου Γιάνναρου (Π. Στεριώτης, «Προσπάθειαι άξιαι τιμής», σ. 85-86). Το αποκορύφωμα όμως ήρθε στις 24 Ιουνίου 1933 με το ημιεπίσημο, τρομοκρατικό «προσκύνημα» της βορειοελλαδικής ΕΕΕ.

«Κατά την εορτήν των αποκαλυπτηρίων του μνημείου του αγνώστου στρατιώτου η ΕΕΕ θα αντιπροσωπευθή με 2.000 μέλη της κρανοφόρα. Θα γίνη η προς τας Αθήνας πορεία», διαβάζουμε χαρακτηριστικά σε επιστολή του Αναστασίου Νταλίπη, στελέχους της φασιστικής οργάνωσης, προς το Φίλιππο Δραγούμη (8.2.1932). Τελικά, η οργάνωση εκπροσωπήθηκε απλώς στην τελετή, η δε «πορεία προς τας Αθήνας» (που φιλοδοξούσε ν’ αποτελέσει το εγχώριο ισοδύναμο της νικηφόρας «πορείας προς τη Ρώμη» των ταγμάτων του Μουσολίνι το 1922) αναβλήθηκε για την επόμενη χρονιά.

Στόχος του καθαρά παρακρατικού αυτού εγχειρήματος ήταν η μεταφορά στην πρωτεύουσα του κλίματος τρομοκρατίας κατά της αριστεράς και των συνδικάτων που οι «χαλυβδόκρανοι» της ΕΕΕ είχαν ήδη επιβάλει στη Θεσσαλονίκη μετά τον εμπρησμό της εβραϊκής φτωχογειτονιάς του Κάμπελ (29.6.31). «Η κάθοδος αύτη των εθνικιστών εις την πρωτεύουσαν», μας πληροφορεί μ’ ενθουσιασμό το «Εθνος» (25.6.33), «έχει τον χαρακτήραν επιδείξεως όλων των υγιών στοιχείων της χώρας, τα οποία αντιπροσωπεύουν την αντίδρασιν κατά των ανατρεπτικών προπαγανδών και την προσήλωσιν εις τας ιδέας της πατρίδος, της θρησκείας και της οικογενείας».

Από το ίδιο ρεπορτάζ μαθαίνουμε πως η μεταφορά των 2.500 περίπου φασιστών έγινε «διά δύο ειδικών αμαξοστοιχιών, εξ εκείνων αι οποίαι συνήθως χρησιμοποιούνται διά την μεταφοράν στρατού εν καιρώ επιστρατεύσεως». Στην Αθήνα τους υποδέχτηκαν 600 ομοϊδεάτες τους και… οι αρχές.

Επικεφαλής της πορείας των φαιοχιτώνων απ’ το Σταθμό Λαρίσης μέχρι το Σύνταγμα τέθηκε η φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων. Στον Αγνωστο Στρατιώτη τούς περίμεναν παραταγμένα τμήματα ευζώνων κι η μπάντα της προεδρικής φρουράς, ο πρόεδρος της Γερουσίας Στυλιανός Γονατάς, οι υπουργοί Εσωτερικών Ιωάννης Ράλλης και Δικαιοσύνης Σπυρίδων Ταλιαδούρος, ο φρούραρχος Μπακόπουλος «και πολλοί ανώτεροι αξιωματικοί της ενταύθα φρουράς» («Ελ. Βήμα»). Την επιμνημόσυνη δοξολογία έψαλε ο Βεροίας Πολύκαρπος με τη μισή Ιερά Σύνοδο.

Η τελετή κορυφώθηκε με κατάθεση στεφάνου και την ορκωμοσία των «αλκίμων», της νεολαίας της ΕΕΕ, «ενώ η μουσική ανέκρουε τον Εθνικόν Υμνον και τον Υμνον των Εθνικιστών» («Καθημερινή»). Ακολούθησε ομιλία στελέχους της ΕΕΕ κατά του «εξωτερικού κι εσωτερικού εχθρού» και παρέλαση των χαλυβδόκρανων «προ των επισήμων, ισταμένων προ του μνημείου» («Εθνος»). Επικεφαλής των φασιστικών τμημάτων βάδιζαν οι εύζωνοι της φρουράς («Καθημερινή»).

Για την πάταξη των αντιφασιστικών εκδηλώσεων της αριστεράς κινητοποιήθηκε όλη η αστυνομία της πρωτεύουσας, σε αγαστή συνεργασία με τους χαλυβδόκρανους. Οι τελευταίοι αφέθηκαν ελεύθεροι ακόμη και να πυροβολούν εναντίον των αντιφρονούντων.

Ματωμένη ιστορία

«Ενώ η αμαξοστοιχία διήρχετο την οδόν Κωνσταντινουπόλεως», διαβάζουμε π.χ. στο «Εθνος» (25.6.33), «δύο κομμουνισταί, οι Αρ. Πιστόλης και Αν. Χατζίσκος ή Πικραμένος, εμούτζωσαν τους εθνικιστάς. Οι εθνικισταί επυροβόλησαν εναντίον των και ετραυμάτισαν σοβαρώς εις την οσφυακήν χώραν τον Χατζίσκον ή Πικραμένον, όστις και μετεφέρθη εις το Δημοτικόν Νοσοκομείον. Ο Πιστόλης εστράπη εις φυγήν μη συλληφθείς». Οσο για το φασίστα που πυροβόλησε, αυτός όχι μόνο δεν συνελήφθη, αλλά ούτε καν αναζητήθηκε.

Ο τελικός απολογισμός ήταν ένας τουλάχιστον νεκρός (ο εργάτης Π. Θωμόπουλος) από αστυνομική σφαίρα κατά τη διάρκεια οδομαχιών έξω απ’ το Βαρβάκειο, δύο βαριά τραυματισμένοι από σφαίρες, δεκάδες χτυπημένοι από γκλομπ και πάνω από 200 αντιφασίστες συλληφθέντες.

Μία ακόμη ματωμένη σελίδα της δημοκρατικής Ιστορίας του τόπου, για την οποία δεν έχει στηθεί -φυσικά- κανένα μνημείο.

 Ο «μονόλογος» του Αγνωστου Στρατιώτη
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ / ios@enet.gr


Σε πρωτοσέλιδο χρονογράφημά του με τίτλο «Αποκαλυπτήρια» (27.3.1932), ο «Ριζοσπάστης» έβαλε τον Αγνωστο Στρατιώτη να συνομιλεί το βράδυ της τελετής με τους περαστικούς.

Το αντιμιλιταριστικό κήρυγμά του συνιστά μια εναλλακτική ματιά πάνω στο γεγονός, εμπνευσμένη από τα τραυματικά βιώματα εκατοντάδων χιλιάδων φαντάρων της «ένδοξης δεκαετίας» 1912-1922:

«Ημουν ένας εργάτης, ένας αγρότης, ένας φτωχός διανοούμενος. Στη ζωή μου με πήγαιναν του κλώτσου και του βρόντου. Πείνασα, δίψασα, γύρισα γυμνός, ταπεινώθηκα, χρεώθηκα, διώχτηκα από τη δουλειά μου. Τέλος με φωνάξανε φαντάρο να υπερασπίσω, λέει, την πατρίς. Πήγα χωρίς το θέλημά μου. Και κείνοι το ξέρανε πως χωρίς το θέλημά μου πήγα. Γι’ αυτό με σφίξανε μέσα στην τρομοκρατία, την πιο άγρια. Σούζο! Να μη σκεφτώ, να μη μιλήσω. Δεν ήμουνα γι’ αυτούς παρά ένα φονικό μηχάνημα, σαν το τουφέκι μου, που έπρεπε να σκοτώνω τον εχθρό. Κι αν τόφερνε η περίσταση να σκοτωθώ, έπρεπε νάδινα τη ζωή μου πρόθυμα κι αδιαμαρτύρητα. Ημουνα το πολύ-πολύ ένα ζώο… Τι αξία είχα; Τομάρι… Φονικό μηχάνημα και κρέας για το κανόνι του εχθρού.

Κι όταν εγώ, κάτω από τη βία και την τρομοκρατία, σερνόμουνα πάνω στα ματωμένα πεδία των μαχών, πίσω μου, στο σπίτι μου πεινούσαν. Τα παιδιά μου κι η γυναίκα μου, η μάνα κι ο πατέρας μου. Ο πλούσιος γείτονας έβρισκε πως η αδερφή μου έχει νόστιμο κρέας και η γυναίκα μου όμορφα μάτια. Δεν αργούσε να αναλάβει την”‘προστασία” τους μέσα στο πλούσιο κρεβάτι του…

Σκοτώθηκα έτσι, όπως ένα μυρμήγκι σκοτώνεται κάτω από το παπούτσι ενός που περνάει… τόσο ήμουν ασήμαντος στη ζωή γι’ αυτούς… Ενας λιγότερος! Στείλανε θαρρώ κάποιο γράμμα στο σπίτι μου, πως πέθανα σαν ήρωας, και οι γυναίκες του σπιτιού μου δινότανε σαν πόρνες! Τέτοιο τομάρι λοιπόν ήμουνα στη ζωή μου, χωρίς καμιά εχτίμηση, χωρίς καμιά υπόληψη!

Τώρα πώς βρέθηκα ξάφνου τόσο σπουδαίος, που να μου κάνουνε παράτες, να μου βγάνουν λόγους και να μου καταθέτουνε στεφάνους; Δεν είναι ωστόσο μυστήριο, όσο θα φαινότανε. Για τη μάζα των κουτών, τους χρειάζεται να δείχνουν πως μ’ έχουν σε τέτοια τιμή και υπόληψη. Αύριο στο νέο πόλεμο που ετοιμάζουν θα καλέσουν και νέα κορόιδα να πάνε, όπως εγώ. Κι άλλους να σκοτωθούνε. Γι’ αυτά τα μελλοντικά τραγιά, χρειάζεται να δείχνουνε πως με τιμούνε και με θεωρούν ήρωα… Στο βάθος δεν έπαψαν ποτέ να με θεωρούν ένα ηλίθιο, που χάθηκα τζάμπα γι’ αυτούς, κι αν μάθαιναν τώρα τι σας λέω θα μ’ έστελναν στρατοδικείο…»