Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

VIDEO Ξυλοδαρμός και ρατσιστική βία εναντίον μετανάστη από μμαδίτη στην Λευκωσία!





Η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό καταγγέλλει τον ξυλοδαρμό και τη ρατσιστική βία εναντίον ενός αναγνωρισμένου πρόσφυγα από ένα μέλος της ΜΜΑΔ – Μηχανοκίνητης Μονάδας Άμεσης Δράσης, μέρα-μεσημέρι, στο κέντρο της Λευκωσίας, και ζητά την άμεση έναρξη ποινικής έρευνας εναντίον του αστυνομικού.

Συγκεκριμένα, μεταξύ 13:00 και 13:30, μεταξύ της Πλατείας ΟΧΙ και της Πλατείας Ελευθερίας, στο κέντρο της παλιάς Λευκωσίας, ένα περιπολικό στο οποίο μετέβαιναν τρία μέλη της ΜΜΑΔ σταμάτησε δύο Αφρικανούς φοιτητές για εξακρίβωση στοιχείων. Οι τρεις αστυνομικοί έλεγξαν τα στοιχεία των δύο Αφρικανών φοιτητών και διαπίστωσαν ότι βρίσκονται νόμιμα στην Κύπρο. Στη συνέχεια, οι τρεις αστυνομικοί σταμάτησαν έναν ακόμη Αφρικανό πρόσφυγα για εξακρίβωση στοιχείων, αλλά και σε αυτήν την περίπτωση διαπίστωσαν ότι πρόκειται για άτομο που βρίσκεται νόμιμα στην Κύπρο.

Τότε, ο Αφρικανός πρόσφυγας ρώτησε τους τρείς αστυνομικούς γιατί μέσα από όλους αυτούς τους περαστικούς επέλεξαν να σταματήσουν για εξακρίβωση τρεις Αφρικανούς, χωρίς οποιαδήποτε υποψία ή / και αιτία. Τότε, ο ένας από τους τρεις αστυνομικούς του απάντησε ότι: «Αυτή είναι η Κύπρος! Αν δεν σου αρέσει, τότε να επιστρέψεις πίσω στην πατρίδα σου για να μάθεις στους αστυνομικούς εκεί πώς να συμπεριφέρονται». 

Ο Αφρικανός – ένας αναγνωρισμένος πρόσφυγας από την Ακτή του Ελεφαντοστού, ο οποίος διαμένει νόμιμα στην Κύπρο για εφτά χρόνια, είναι παντρεμένος με Κύπρια και έχουν ένα παιδί τεσσάρων ετών – απάντησε στον αστυνομικό ότι «τον ρώτησε κάτι, αλλά δεν έχει λάβει κάποια απάντηση». Με τη σειρά του, ο αστυνομικός ανταπάντησε ότι «εάν πει οτιδήποτε άλλο, τότε θα συλληφθεί». 

Τότε, ο Αφρικανός πρόσφυγας του είπε ότι «δεν έκανε κάτι για να συλληφθεί» και συνέχισε να ζητά μία απάντηση στην ερώτηση του, θεωρώντας ότι η συγκεκριμένη ενέργεια του αστυνομικού είναι μέρος της συνεχιζόμενης ρατσιστικής στοχοποίησης (racial profiling) της Αφρικανικής κοινότητας στην Κύπρο.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο αστυνομικός άρχισε να χρησιμοποιεί αδικαιολόγητη βία. Αρχικά, έριξε στο έδαφος τον Αφρικανό πρόσφυγα με μία λαβή, σπάζοντας το πόδι του, χωρίς αυτός να φέρει οποιαδήποτε αντίσταση. 

Στη συνέχεια, ο αστυνομικός επιχείρησε να του περάσει χειροπέδες και να τον συλλάβει, τραβώντας τον τραυματισμένο Αφρικανό από το σπασμένο πόδι για να τον μεταφέρει στο περιπολικό, προκαλώντας του περισσότερα τραύματα και εκδορές στο κεφάλι, το πρόσωπο και το δεξί χέρι! 

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το περιστατικό διαδραματίστηκε μέρα-μεσημέρι, στην καρδιά της Λευκωσίας, μπροστά από δεκάδες περαστικούς, οι οποίοι μάλιστα φωτογράφιζαν και βιντεογραφούσαν το ξυλοδαρμό και την κακομεταχείριση του Αφρικανού πρόσφυγα από τον αστυνομικό της ΜΜΑΔ. 

Αφού έγιναν όλα αυτά, κλήθηκε το ασθενοφόρο και ο Αφρικανός πρόσφυγας μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, ενώ δύο ακόμη περιπολικά κατέφθασαν στη σκηνή και άρχισαν να απομακρύνουν τους περαστικούς. Τέλος, μετά τη μεταφορά του Αφρικανού πρόσφυγα στο νοσοκομείο, η αστυνομία αρχικά αρνήθηκε να δεχθεί οποιαδήποτε καταγγελία για τον ξυλοδαρμό του από μέλος της ΜΜΑΔ, κατηγορώντας τον μάλιστα για παραχώρηση ψευδών στοιχείων και αντίσταση κατά της αρχής! 

Μετά από παρέμβαση της ΚΙΣΑ, ο αξιωματικός υπηρεσίας της Αστυνομικής Διεύθυνσης Επαρχίας Λευκωσίας έδωσε οδηγίες για να ληφθεί επίσης το παράπονο του κακοποιημένου πρόσφυγα.

Η ΚΙΣΑ ζητά την άμεση διερεύνηση του περιστατικού από την Ανεξάρτητη Αρχή Διερεύνησης Ισχυρισμών και Παραπόνων Κατά της Αστυνομίας και την επίδειξη μηδενικής ανοχής ενάντια στη ρατσιστική στοχοποίηση και την αστυνομική βία εναντίον ατόμων με καθεστώς διεθνούς προστασίας.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Η πραγματική ιστορία της Αφρικής

Σε μια προσευχή που αποδίδεται στο βασιλιά Κονμπόρο της πόλης Τζενέ, αναφέρεται: “Οποιος κυνηγημένος από την πενία και τη μιζέρια της χώρας του, ήρθε να κατοικήσει αυτή την πόλη, βρήκε σε αντάλλαγμα, χάρις στο Θεό, αφθονία και πλούτο τέτοια ώστε ξέχασε την παλιά του πατρίδα [...]. Η πόλη [...] κατοικείται από περισσότερους ξένους παρά από ντόπιους”.

Η αυτοκρατορία Σονγκάι, από όπου προέρχεται η παραπάνω προσευχή, με μια τέτοια φιλόξενη αντίληψη για τους ξένους τον 14ο και 15ο αιώνα, απλωνόταν στη Δυτική Αφρική, στο σημερινό Νίγηρα, Μπουρκίνα Φάσο ως τη Σενεγάλη. Στα ίδια μέρη σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση συζητάει πώς θα ενισχύσει την στρατιωτική και αστυνομική της δύναμη ώστε να εμποδίζονται οι φτωχοί άνθρωποι να φύγουν ως μετανάστες.

Από ποια μεριά βρίσκεται η βαρβαρότητα και από ποια ο πολιτισμός δεν είναι δύσκολο να το βρει κανείς. Όμως ο μύθος της “πολιτισμένης” Ευρώπης και της “απολίτιστης” Αφρικής δεν είναι καινούργιος. Ο σύγχρονος ρατσισμός επινοήθηκε για να δικαιολογήσει το πλιάτσικο που επέβαλαν οι Ευρωπαίοι δουλέμποροι και αποικιοκράτες στη “μαύρη ήπειρο”. Ανθρώπινα κορμιά μπορούσαν να πουλιούνται και να αγοράζονται, χωριά καίγονταν, για να ανοίξει ο δρόμος στον δυτικό Πολιτισμό. Οι μαύροι ήταν “από τη φύση” τους κατώτεροι και άρα καταδικασμένοι να αποδεχθούν τη μοίρα που τους επιφύλασσαν οι ευρωπαίοι εισβολείς. Αρχικά θα φορτωθούν στα καράβια για να μεταφερθούν στις φυτείες της Λατινικής Αμερικής, καθώς οι ιθαγενείς εκεί είχαν εξολοθρευτεί πλησιάζοντας τον αφανισμό. Στη συνέχεια η Αφρική θα κοπεί σε κομματάκια που το καθένα θα πάρει το όνομα της ευρωπαϊκής δύναμης που το κατέκτησε.

Το 1961, όταν ο Δημήτρης Λιβιεράτος έγραφε τα κείμενα που δημοσιεύονται σήμερα ξανά στο βιβλίο “Μαύρη ήπειρος. Εισαγωγή στην ιστορία της Αφρικής”, ερχόταν το τέλος αυτής της εποχής. Οι χώρες της Αφρικής κέρδιζαν μία μία την ανεξαρτησία τους, μέσα από εξεγέρσεις και κινήματα που τρομοκράτησαν τους αποικιοκράτες. Όμως, η ανεξαρτησία δεν ήταν υπόθεση μιας μέρας, ενώ οι ευρωπαϊκές δυνάμεις συνέχισαν να θέλουν να ελέγχουν με κάθε λογής νήματα τις “νέες χώρες”. Το “βελγικό Κονγκό” θα ανεξαρτητοποιηθεί το 1960, αλλά ο ηγέτης του Πατρίς Λουμούμπα δολοφονείται το Γενάρη του 1961. Θα μετατραπεί σε σύμβολο της μετ' εμποδίων πορείας προς την ελευθερία.

Οι ιδέες αλλάζουν τελευταίες. Όταν οι παλιοί αποικιοκράτες αποδέχθηκαν την ανεξαρτητοποίηση των αποικιών τους, ο ρατσισμός συνέχισε να τους είναι χρήσιμος. Ακόμη και για την ανεξαρτησία τους οι Αφρικανοί θα έπρεπε να ευγνωμονούν τους Ευρωπαίους, γιατί σε αυτούς οφείλουν... την έννοια της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Αυτές οι ιδέες επηρέαζαν ακόμη και τμήματα της Αριστεράς, που αποδέχονταν πως οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έπρεπε να συνεχίσουν να αναμειγνύονται στα αφρικανικά ζητήματα.

Ρατσιστικοί μύθοι

Ο Λιβιεράτος αναλαμβάνει να διαλύσει αυτούς τους μύθους από τη ρίζα τους. Στρατευμένος στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας των αφρικανικών λαών, άνευ όρων -ο ίδιος είχε πολεμήσει στο πλευρό του κινήματος της Αλγερίας- γράφει ένα πρωτοπόρο κείμενο που αποτελεί όπλο κατά του ρατσισμού και σήμερα, χωρίς να χρειάζεται την παραμικρή διόρθωση.

“Έχει χυθεί πολύ μελάνι από πολλούς θεωρητικούς του 'εκπολιτιστικού' έργου της Ευρώπης στην Αφρική για να αποδειχτεί ότι, παρ'΄όλο το κακό που έκανε στην Αφρική το δουλεμπόριο, ήταν ευχής έργο που όλοι αυτοί οι καθυστερημένοι λαοί ήρθαν σε επαφή με τον πολιτισμό, ότι ήταν κάτι ιστορικά αναγκαίο και ότι, αν και καθυστερημένα, επωφελήθηκαν της παγκόσμιας προόδου.

Μεγαλύτερο ιστορικό ψέμα δεν έχει γεννηθεί μέχρι σήμερα. Η Αφρική δεν είχε καμιά ανάγκη να περάσει από τα μουσκέτα και τις αλυσίδες των δουλεμπόρων για να γνωρίσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Άλλωστε τέτοιος πολιτισμός δεν υπήρχε τότε. Η Αφρική είχε ήδη δικό της πολιτισμό και τον καιρό που έφτασαν οι Ευρωπαίοι, το 15ο – 16ο αιώνα, ένα μεγάλο μέρος της ηπείρου είχε περάσει στο τελευταίο στάδιο της φεουδαρχίας, είχαν δημιουργηθεί οι συγκεντρωτικές μοναρχίες και οι μεγάλες εμπορικές πόλεις με συγκεντρωμένα κεφάλαια”.

Ο ίδιος θυμίζει πως για να γράψει κανείς τη γνήσια ιστορία της Αφρικής έχει να αντιμετωπίσει έναν όγκο από προκαταλήψεις που μάλιστα φοράνε το μανδύα της “επιστήμης”. Το “έγκυρο” λεξικό Λαρούς το 1905 έγραφε “Νέγρος: άνδρας, γυναίκα με δέρμα μαύρο. Είναι το όνομα που δίνεται ειδικά στους κατοίκους ορισμένων περιοχών της Αφρικής, οι οποίοι σχηματίζουν μια φυλή μαύρων ανθρώπων διανοητικά κατώτερη από τη λευκή φυλή την αποκαλούμενη καυκασιανή”. Ενώ το 1946, όταν τα πράγματα είχαν... προχωρήσει ο ορισμός ήταν “σκλάβος μαύρος, χρησιμοποιούμενος στα έργα των αποικιών”.

Για να ξεσκεπάσει αυτά τα ψέματα πηγαίνει πίσω στους πρώτους αφρικανικούς πολιτισμούς, δείχνει πώς εξελίχθηκαν σε διευρυμένα κράτη και πώς η Αφρική, πολύ μακριά από την εικόνα της “κλειστής” ηπείρου, είχε ενταχθεί στα εμπορικά δίκτυα που απλώνονταν μέχρι την Άπω Ανατολή μέσω του αραβικού κόσμου. 

Γράφει για παράδειγμα για τη Γκάνα ως τον 11ο αιώνα: “Η αυτοκρατορία έδινε στο ξένο εμπόριο το χρυσάφι του Μπαμπούκ, που κανείς δεν ήξερε τον τόπο του και το μυστικό του, παίρνοντας σε αντάλλαγμα υφάσματα, χαλκό, κοσμήματα, χουρμάδες και σύκα, που έφερναν τα καραβάνια των ξένων εμπόρων. Αυτοί οι τελευταίοι κουβαλούσαν επίσης αλάτι από τη Σαχάρα, προϊόν περιζήτητο στη Γκάνα”. Το Τιμπουκτού (στο σημερινό Μαλί) θα γίνει κέντρο πολιτισμού, βιβλιοθηκών και μεταφράσεων.

Η επαφή με τις αποικιοκρατικές δυνάμεις ήταν η αρχή του τέλους αυτών των πολιτισμών. Ο λόγος “παραδόξως” ήταν όχι η φτώχεια αλλά ο πλούτος της Αφρικής που δεν είχε δημιουργήσει την ανάγκη τεχνολογικών βημάτων με τα οποία θα αντιμετωπίζονταν τα ευρωπαϊκά όπλα. “Αν η μαύρη Αφρική υστερούσε ακόμα σε τεχνολογία αυτό ήταν φυσικό λόγω των ευνοϊκότερων κλιματικών συνθηκών και γενικά της ζωής, αλλά και αυτό ερχόταν με τον καιρό του, από τη διαρκή επικοινωνία με τη Β. Αφρική και την Ανατολή, από τις επαφές οι οποίες δημιουργούσαν νέες ανάγκες.”

Σκλαβοπάζαρο

Το σκλαβοπάζαρο διέλυσε την Αφρική και την έστειλε αιώνες πίσω: “Οι δουλέμποροι δεν έπαιρναν βεβαίως άτομα περασμένης ηλικίας και επομένως ελάχιστα παραγωγικά για τις φυτείες. Έπαιρναν τη νεολαία, τους πιο εύρωστους νέους και νέες, δεδομένου ότι η θνησιμότητα των δούλων ήταν πολύ μεγάλη από τις κακουχίες, τη σκληρή δουλειά, την αλλαγή περιβάλλοντος.

Αυτή η αιμορραγία κατάφερε σοβαρό πλήγμα στην αγροτική οικονομία της αφρικανικής ηπείρου. Με την αρπαγή των νέων και τη φυγή των υπολοίπων μπροστά στα αποσπάσματα των δουλεμπόρων, ολόκληρες περιοχές εγκαταλείπονται, τις ξαναπνίγει η ζούγκλα, η οργιώδης βλάστηση και εξαφανίζονται για την παραγωγή. Ολόκληρες φυλές παύουν να υπάρχουν και άλλες μετακινούνται στα ενδότερα σε περιοχές πιο απομακρυσμένες. Έχουμε διάλυση της κοινωνίας κάτω από το τουφέκι, το βούρδουλα και τη φωτιά των δουλεμπόρων.”

Ο Λιβιεράτος εξηγεί πως από τη μια η οικονομική διάλυση και από την άλλη οι επιλογές των αποικιοκρατών είναι που ξαναφέρνουν στο προσκήνιο τις “φυλές” και τις “φατρίες”: “Το κοινωνικό οικοδόμημα των παλιών οργανωμένων κρατών καταρρέει σιγά σιγά. Έχουμε με λίγα λόγια, μια επιστροφή στη βαρβαρότητα. Η παραγωγή πέφτει, περιορίζεται στην αυστηρά οικιακή οικονομία, το εμπόρια και οι επικοινωνίες σταματούν τελείως.” Πολλές από τις επεμβάσεις των τελευταίων δεκαετιών, από τη Ρουάντα ως το Μαλί γίνονται με πρόσχημα τη “διάσωση” των αφρικανικών χωρών από τις διαμάχες μεταξύ των φυλών.

Η έκδοση της “Κουκκίδας” συμπληρώνεται με δύο ακόμη κείμενα του Δ. Λιβιεράτου, της ίδιας εποχής, για το αγγλικό και το γαλλικό αποικιακό σύστημα.

Είναι χρήσιμο να θυμηθούμε πώς η κληρονομιά του ρατσισμού παρέμεινε στην καρδιά των ευρωπαϊκών κρατών και μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμη και όταν τα κράτη αυτά δήλωναν ότι “αγκαλιάζουν” τους Αφρικανούς πολίτες τους. Στη γαλλική Συντακτική Συνέλευση του 1945 εκλέχθηκαν και βουλευτές από τις αποικίες. Όμως “Η Αφρική των Εδαφών πέραν των Θαλασσών αντιπροσωπευόταν από 20 βουλευτές, δηλαδή ένας για 77.000 κατοίκους ενώ για τη Γαλλία ίσχυε το μέτρο ένας βουλευτής για κάθε 50.000 κατοίκους”.

Όπως και ο ρατσισμός, έτσι και η συζήτηση περί “βίας” δεν είναι καινούργια: Το “μετριοπαθές κοινό διαβάζει ανατριχιάζοντας τη διήγηση των φρικαλεοτήτων των Μαλαισίων, των Μάου Μάου, των Κυπρίων κλπ. Βέβαια τις περισσότερες φορές πρόκειται για ψέματα που αργότερα τα γεγονότα και τα διάφορα βιβλία θα αποκαλύψουν. Ψέματα που κατασκευάζονται συνειδητά, με σκοπό να δικαιολογήσουν την άγρια και πραγματικά φοβερή αποικιακή πολιτική”.


Το βιβλίο του Λιβιεράτου είναι γραμμένο το 1961 αλλά είναι πιο φρέσκο από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί στα ελληνικά για την Αφρική. Κάθε σελίδα του κουβαλάει γνώση απέναντι στο ρατσιστικό δηλητήριο αλλά και τη σιγουριά ότι το γερασμένο σύστημα του καπιταλισμού -και όλα του τα εξαρτήματα, ανάμεσά τους και η αποικιοκρατία- δεν μπορεί να επιβιώσει απέναντι στην αντίσταση της πλειοψηφίας.

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Τα ντοκιμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου. Οι γυναίκες της αντίστασης στην κατοχή, τον εμφύλιο και την χούντα

Στη μνήμη της Αλίντας Δημητρίου

1) Πουλιά στο Βάλτο  (2007, 105΄) 



Η ταινία αναφέρεται στη συμμετοχή και την προσφορά της γυναίκας καθώς και στις συνέπειες που υπέστη κατά την Αντίσταση και την περίοδο της Κατοχής 1941-1944. Στηρίζεται στις προφορικές μαρτυρίες των γυναικών που επέζησαν, με άξονα την ιστορική διαδρομή. Δεν εστιάζει όμως στην ιστορική περιγραφή αλλά στην αποκάλυψη –μέσα από μνήμες, βιώματα ή και ψυχολογικά τραύματα– μιας στάσης ζωής των γυναικών σε πράξεις που θεωρούμε ότι έχουν να κάνουν μόνο με τους άνδρες.» Αλίντα Δημητρίου.


2) Η Ζωή στους βράχους  (2009, 98’)



Μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας οργανώθηκαν οι παρακρατικοί, οι συνεργάτες των Γερμανών και άρχισε το κυνηγητό των αντιστασιακών. Από τις γυναίκες, κάποιες πρόλαβαν και πήγαν στο βουνό,  στο Δημοκρατικό Στρατό, ενώ άλλες συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, καταδικάστηκαν σε ισόβια, εξορίστηκαν ή εκτελέστηκαν. Όλες γιατί ήταν αντιστασιακές. Στην ταινία, 33 γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειές τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945. 

Εγώ πλέον βάζω τη λέξη εμφύλιος σε εισαγωγικά. Πρέπει να δούμε από ποιους έγινε αυτός ο πόλεμος, μεταξύ ποιών και για ποιο λόγο», είχε πει χαρακτηριστικά η δημιουργός σε συνέντευξη τύπου στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, συμπληρώνοντας: «Αυτό που ήθελα, ήταν να δώσω φωνή σε ανθρώπους που αγνόησε η ιστορία. 

Η αφορμή δόθηκε σε ένα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στην Καλαμάτα, όπου παρακολούθησα μια συγκλονιστική ταινία για την επανάσταση των Γαρύφαλλων στην Πορτογαλία. Κάθε τι πολιτικό με ενδιαφέρει. Όταν είδα την ταινία σκέφτηκα γιατί να μην κάνουμε κι εμείς κάτι τέτοιο; Απευθύνθηκα σε κάποιον πολύ επώνυμο που είχε φυλακιστεί και βασανιστεί εκείνη την περίοδο. Όμως αυτός είχε φτιάξει το μύθου του εαυτού του και κάτι τέτοιο δεν με ενδιέφερε. Εγώ ήμουν πάντα με τους ξυπόλητους. Όταν βρήκα μία από αυτές τις γυναίκες, τις βρήκα όλες».


3) Τα κορίτσια της βροχής (2011, 120΄)



Με την ταινία «Τα κορίτσια της βροχής» ολοκληρώνεται η τριλογία για τη συμμετοχή της Γυναίκας στους πολιτικούς αγώνες κατά το δεύτερο μισό του αιώνα που μας πέρασε. Μια συμμετοχή που έχει αποσιωπηθεί. Η ταινία αναφέρεται αποκλειστικά στις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν και κακοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επταετίας και σήμερα καταθέτουν τη μαρτυρία τους.

«Τα κορίτσια της βροχής» τον καιρό της Χούντας ήταν μόλις είκοσι χρονών. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν χωρίς να προδώσουν τα ιδανικά τους. Πάλεψαν ισάξια δίπλα στους άντρες εκείνης της εποχής που αγωνίζονταν για τη δημοκρατία. 

Στην ταινία καταθέτουν τη μαρτυρία τους 50 γυναίκες. Είναι ακόμη πολύ νέες, ενεργές και εξακολουθούν να πιστεύουν στον αγώνα που έκαναν. Είναι γυναίκες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα που ακόμα και σήμερα τις δένει μια δυνατή φιλία.

Τις χαρακτηρίζει η ίδια περηφάνια, με τις Γυναίκες της Αντίστασης, το ίδιο ήθος, το ίδιο πείσμα για την εδραίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Η συντρόφισσα Αλίντα ζει στους αγώνες μας.

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Ευρωπαϊκή Ενωση: Ο υποβολέας τις θεωρίας των ¨δυο άκρων"

Του Νίκου Μπογιόπουλου - "Unfollow"

Καταρχάς η «αντιφασιστική» Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο ίδιος εκείνος οργανισμός που στα μισά κράτη-μέλη του παρατηρείται είτε κατακόρυφη ενίσχυση της ακροδεξιάς είτε έχουμε κυβερνητικά σχήματα στα οποία συγκυβερνούν φασιστικά ή κρυφοφασιστικά κόμματα και πολιτικά πρόσωπα. Από τα πιο αξιοσημείωτα όμως είναι τούτο (και εδώ παραμιλούμε την προσοχή σας):

Στις 21/12/2010 -για δεύτερο συνεχόμενο έτος- η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε ψήφισμα, με το οποίο καταδίκαζε την ηρωοποίηση όσων συμμείχαν στις φασιστικές λεγεώνες των Βάφεν SS, τις δημόσιες εκδηλώσεις δικαίωσης του ναζιστικού παρελθόντος και του ναζισμού, την ανέγερση μνημείων προς τιμήν των ναζί και των συνεργατών τους, τη βεβήλωση ή καταστροφή μνημείων προς τιμήν των αγωνιστών κατά του φασισμού και του ναζισμού, την παράνομη εκταφή ή μεταφορά των σορών των θυμάτων της φασιστικής θηριωδίας.Το ψήφισμα υπερψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του ΟΗΕ. Κι όμως... Ανάμεσα σε αυτά τα 129 κράτη που καταδίκασαν το ναζισμό, δεν υπάρχει κανένα κράτος-μέλος της ΕΕ. Στην ψηφοφορία στον ΟΗΕ κατά του ναζισμού, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, όπως και οι ΗΠΑ, επέλεξαν την αποχή.

Αλήθεια: Αυτή η ΕΕ, με αυτές τις κυβερνήσεις (και τις ελληνικές), που αρνείται να καταψηφίσει στον ΟΗΕ το ναζισμό, που επιλέγει διά της αποχής τη σιωπηρή στήριξη της ηρωοποίησης και αποκατάστασης των συνεργατών των ναζί εγκληματιών πολέμου, η οποία ανοιχτά πραγματοποιείται σε σειρά από κράτη-μέλη της, αυτή η ΕΕ, στο εσωτερικό της οποίας εντείνονται οι διώξεις ενάντια σε βετεράνους αγωνιστές της αντιφασιστικής πάλης, σε κομμουνιστές και κομμουνιστικά κόμματα, αυτή η ΕΕ, που, ενώ αρνείται την καταδίκη του ναζισμού και των Βάφεν SS, ταυτόχρονα επιδίδεται στη χυδαία διαστρέβλωση και γκεμπελική παραχάραξη της Ιστορίας και πρωταγωνιστεί στην ανιστόρητη επιχείρηση εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό, αυτή η ΕΕ και η «ευθυγράμμιση» μαζί της είναι που θα μας προστατέψει από το «αυγό» και από τα «φίδια» του;

Τί άλλο από ανοχή ή ακόμα και σιωπηλή στήριξη της ηρωοποίησης και αποκατάστασης των συνεργατών των ναζί συνιστά η επαναλαμβανόμενη αποχή στα ψηφίσματα του ΟΗΕ κατά του ναζισμού των χωρών της ΕΕ;

Πάμε παρακάτω: Πρώτον, πριν από λίγα χρόνια, ο 87χρονος τότε Βασίλι Κόνονοφ, Λετονός παρτιζάνος στην Κατοχή, δικάστηκε και καταδικάστηκε.

Γιατί; Επειδή το 1944, σε ηλικία 23 ετών, ήταν επικεφαλής της παρτιζάνικης σοβιετικής ομάδας που κατάφερε μετά από ηρωική μάχη να εξουδετέρωσα φυλάκιο δωσίλογων συνεργατών των SS, εξοντώνοντας 9 από αυτούς.
Αλλά το 1998 ο ήρωας του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου συνελήφθη από τις αρχές της Λετονίας, δικάστηκε, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε για 20 μήνες. Η κατηγορία: «Εγκληματίας πολέμου»!

Σύμφωνα με τη φιλοναζιστική κυβέρνηση της Λετονίας, ο Κόνονοψ, με την αντιστασιακή του δράση το 1944, παραβίασε τους νόμους της Λετονίας. Όμως, οι νόμοι της Λετονίας το 1944 ήταν οι νόμοι του Χίτλερ. Τους «νόμους» των ναζί παραβίασε ο Κόνονοφ. Και τους παραβίασε υπερασπιζόμενος με το όπλο στο χέρι την ελευθερία της πατρίδα του από τους κατακτητές.

Δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη σύλληψη του αφού αρχικά ο Κόνονοφ κέρδισε το 2007 τη δικαστική μάχη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, το 2010 βρέθηκε ενώπιον νέας καταδίκης. Το ίδιο δικαστήριο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αλλά αυτήν τη φορά στην Ευρεία Ολομέλεια του, μετά από προσφυγή της κυβέρνησης της Λετονίας, κατέληξε στις 17 Μάη 2010 στην οριστική του απόφαση: «Ένοχος»! Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποδέχτηκε τους ισχυρισμούς της λετονικής κυβέρνησης και επικύρωσε την καταδίκη του σοβιετικού παρτιζάνου με το αιτιολογικό ότι το 1944, πολεμώντας εναντίον των γερμανοτσολιάδων της πατρίδας του, ο Κόνονοφ παρανομούσε εναντίον τυν νόμων της χώρας.

«Παρανομούσε», δηλαδή, εναντίον των νόμων της χιτλερικής κατοχής! Στη «δημοκρατική» Λετονία, στη χώρα-μέλος της ΕΕ, οι «Κόνονοφ» -με τη βούλα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου- λογίζονται «έγκλημα- ; -«Πατριώτες» ανακηρύσσονται οι συνεργάτες των ναζί...

Δεύτερον, το Φλεβάρη του 2012 ομάδα φασιστών συμμετείχε στις εκδηλώσεις για τη λεγόμενη μέρα της «ανεξαρτησίας» της Λιθουανίας. Το έμβλημα στα πλακάτ των φασιστών απολύτως εύληπτο: Η ναζιστική σβάστικα.
Το δικαστήριο το οποίο συνεδρίασε πριν από λίγες μέρες στη λιθουανική πόλη Κλαπέντα, απεφάνθη: «Η σβάστικα είναι σύμβολο του.,.Ήλιου, αποτελεί "πολύτιμο σύμβολο" των χωρών της Βαλτικής και με την ανάρτηση του στις εθνικές εορτές δεν παραβιάζεται κανένας νόμος της χώρας, αφού η σβάστικα αποτελεί υπόμνηση της εθνικής κληρονομιάς της Λιθουανίας»...

Υπενθυμίζουμε ότι στη Λιθουανία έχει απαγορευτεί διά νόμου η χρήση κομμουνιστικών συμβόλων, για παράδειγμα το σψυροδρέπανο και το κόκκινο αστέρι (το κόκκινο αστέρι της
πολυεθνικής Heineken δεν συμπεριλαμβάνεται στην απαγόρευση...).

Στη Λιθουανία, όπου η χρήση του σφυροδρέπανου θεωρείται και διώκεται ως διαφήμιση «ολοκληρωτικού καθεστώτος», η σβάστικα, κατόπιν απόφασης δικαστηρίου, ανακηρύχτηκε «πολύτιμο σύμβολο»...

Στην ίδια χώρα, το Μάη του 2012, η κυβέρνηση προχώρησε στην αποκατάσταση της μνήμης του συνεργάτη των ναζί Γιουόζας Αμπραζιαβίτσιους. Ο εν λόγω, από τη θέση του λιθουανού «Τσολάκογλου», δημιούργησε το 1941 το στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, έως τα τέλη του Δεκέμβρη του 1941 δολοφονήθηκαν πάνω από 180 χιλιάδες Εβραίοι. Συνολικά, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι φασίστες και οι συνεργάτες τους εξόντωσαν το 95% του προπολεμικού εβραϊκού πληθυσμού της Λιθουανίας.

Τρίτον, στη Σλοβακία, από το 2011, τέθηκαν σε ισχύ οι νέες διατάξεις του Ποινικού Κώδικα, σύμφωνα με τις οποίες «όποιος αρνείται, στηρίζει ή προσπαθεί να δικαιολογήσει τα εγκλήματα του καθεστώτος που βασίζονται στην κομμουνιστική ιδεολογία» διώκεται με ποινές φυλάκισης από έξι μήνες έως τρία χρόνια.

Τέταρτον, από τον Ιούνιο του 2010, η πολωνική κυβέρνηση έθεσε σε ισχύ τον αντικομμουνιστικό νόμο, που προβλέπει την απαγόρευση των κομμουνιστικών συμβόλων.
Περιττό να σημειώσουμε ότι σε όλες τις περιπτώσεις (Λετονίας, Λιθουανίας, Σλοβακίας, Πολωνίας) η ΕΕ δεν προέβη σε καμία επίσημη (ή ανεπίσημη) αντίδραση.

Πάμε παρακάτω: Η ΕΕ είναι εκείνος ο οργανισμός που πρωτοστατεί στο ξαναγράψιμο της Ιστορίας επιδιώκοντας μέσω Μνημονίων την πολιτικά και κοινωνικά δηλητηριώδη και συκοφαντική ταύτιση του κομμουνισμού με το φασισμό. Στην απόφαση-πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ της ΕΕ (28/11/2008) «για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου», ομολογείται ότι: «Η παρούσα απόφαση-πλαίσιο δεν εμποδίζει κράτος-μέλος να θεσπίζει διατάξεις εθνικού δικαίου με τις οποίες επεκτείνεται το πεδίο εφαρμογής (...) σε εγκλήματα που απευθύνονται εις βάρος ομάδας προσώπων, η οποία προσδιορίζεται βάσει άλλων κριτηρίων εκτός από εκείνα της φυλής, του χρώματος, της θρησκείας, των γενετικών καταβολών ή της εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, όπως είναι αυτά της κοινωνικής θέσης ή των πολιτικών πεποιθήσεων».

Δηλαδή: Η ίδια η απόφαση της ΕΕ ανοίγει θέμα -και μάλιστα στο όνομα της αντιμετώπισης του ρατσισμού- δίωξης ακόμα και πολιτικών πεποιθήσεων! Τα «τέρατα» που μπορούν να γεννηθούν είναι πολλά. Για παράδειγμα: Η αναφορά των κομμουνιστών στην «πάλη των τάξεων» θα μπορούσε να βαφτιστεί «έγκλημα» ή σαν «προτροπή» προς την τέλεση «εγκλήματος» εναντίον των αστών και των κεφαλαιοκρατών. Και αυτό -σύμφωνα με την απόφαση της ΕΕ-με κριτήριο την «κοινωνική θέση» των αστών και των κεφαλαιοκρατών, μιας και οι «εγκληματίες» κομμουνιστές στρέφονται πολιτικά εναντίον των αστών και των κεφαλαιοκρατών, αφού επιδιώκουν την ανατροπή τους...

Μήπως αυτός που περιγράφουμε είναι ένας «θεωρητικός» κίνδυνος; Μια πολύ σύντομη απάντηση είναι ότι ήδη σε μια σειρά χώρες της ΕΕ οι κομμουνιστικές ιδέες θεωρούνται «έγκλημα» και οι κομμουνιστές βρίσκονται εκτός νόμου. Μια εξίσου εύκολη απάντηση, υπό μορφή ρητορικού ερωτήματος, θα ήταν κι αυτή: Αλήθεια, η ΕΕ των μονοπωλίων (εκείνων των μονοπωλίων που, όπως η Siemens και η Kruup, ανέβασαν τον Χίτλερ στην καγκελαρία) ποιων πολιτικών πεποιθήσεων θα επιθυμούσε τη δίωξη; Οταν η ΕΕ μηχανεύεται αθλιότητες για να συσχετίζει ανιστόρητα και συκοφαντικά το φασισμό με τον κομμουνισμό, εναντίον ποιου στρέφεται; Εναντίον των πεποιθήσεων των φασιστών, που αποτελούν στυλοβάτη των μισών σχεδόν αστικών κυβερνήσεων των κρατών-μελών της ΕΕ, ή εναντίον των πεποιθήσεων των κομμουνιστών;

Πάμε παρακάτω: Στις 2 Απρίλη 2009 είχαμε το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό ψήφισμα, που εγκρίθηκε από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, βάσει του οποίου καθιερώνεται η 23η Αυγούστου «ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων και να γιορτάζεται με αξιοπρέπεια και αμεροληψία». Είναι το ψήφισμα με το οποίο εξισώνεται ευθέως ο ναζισμός με τον κομμουνισμό!

Το εν λόγω ψήφισμα αποτελεί προέκταση του άθλιου αντικομμουνιστικού Μνημονίου του Συμβουλίου της Ευρώπης, που εμφανίστηκε το Γενάρη του 2006, και δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο από σήμα κατατεθέν της θεωρίας  των δύο άκρων».
Γράφει: «Η ευρωπαϊκή ενοποίηση υπήρξε εξαρχής μια απάντηση στα δεινά που επέφεραν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και η ναζιστική τυραννία που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα και στην επιβολή ολοκληρωτικών και αντιδημοκρατικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη».

Αυτή λοιπόν, η ΕΕ της θεωρίας των «δύο άκρων», είναι που θα μας σώσει από το φασισμό;

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Ανακοινώσεις αντικαπιταλιστικής αριστεράς και ελευθεριακού χώρου για την εκτέλεση μελών της χρυσής αυγής

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α

Η επαγγελματικού τύπου δολοφονική επίθεση κατά μελών της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο λειτουργεί αντικειμενικά ως μια μεγάλη προβοκάτσια υπέρ της κυβέρνησης και του κράτους, εξυπηρετεί τα σχέδια αντιδραστικής θωράκισης του συστήματος με όπλο και την ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων». Όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το φασισμό, αλλά τον ενισχύει πολύπλευρα. Ο φασισμός κτυπιέται μόνο μέσα από τον μαζικό αγώνα των εργαζομένων και της νεολαίας, στις γειτονιές, τα σχολεία, στους χώρους δουλειάς.
Η συγκεκριμένη εγκληματική ενέργεια, από οπουδήποτε κι αν προέρχεται, είναι εχθρική και ξένη προς το μαζικό κίνημα και την Αριστερά. Η Αριστερά ούτε με πρακτικές "ξεκαθαρίσματος λογαριασμών" έχει σχέση, ούτε με εν ψυχρώ δολοφονίες.

Η εγκληματική επίθεση βρήκε σαν έτοιμους από καιρό την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της στα ΜΜΕ για να αναστυλώσουν την θεωρία των «δύο άκρων». Γίνεται προσπάθεια να εξισορροπηθεί η εγκληματική δράση διαρκείας των νεοναζί της Χρυσής Αυγής και να εμφανισθεί η άθλια συγκυβέρνηση και το κράτος του αστυνόμου ως εγγυητής της σταθερότητας.

Όσες προβοκάτσιες όμως και να οργανώσουν δεν μπορούν να πείσουν κανέναν ότι οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάντ Λουκμάν έγιναν ξαφνικά θύματα. Είναι πλέον γνωστοί οι δεσμοί της δολοφονικής οργάνωσης με τον υπόκοσμο, με κάθε είδους μηχανισμό που έχει πρόσβαση σε όπλα, από την αστυνομία μέχρι τα κυκλώματα των εφοπλιστών τύπου Πάλλη. Ας κοιτάξουν πρώτα προς τα εκεί όσοι έσπευσαν να δουν την Αριστερά πίσω από την επίθεση.

Η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα δεν πρόκειται να πτοηθούν, ούτε να τρομοκρατηθούν. Μαζικά, αποφασιστικά, στους δρόμους του αγώνα συνεχίζουμε και κλιμακώνουμε τον αγώνα για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής και της πολύπλευρης τρομοκρατίας, που τελικά όπως έχει δείξει η ιστορία κρύβει το «βαθύ κράτος».



ΝΑΡ

Ανακοίνωση του Νέου Αριστερού Ρεύματος

Η χτεσινή μαφιόζικου τύπου δολοφονική επίθεση κατά μελών της «Χρυσής Αυγής» στο Νέο Ηράκλειο, με αποτέλεσμα δύο νεκρούς και ένα τραυματία, λειτουργεί αντικειμενικά ως μια μεγάλη προβοκάτσια υπέρ της κυβέρνησης και του κράτους. Ο χρόνος και ο χώρος τέλεσης της δολοφονικής επίθεσης, τη στιγμή που ξεδιπλώνεται η βάρβαρη επίθεση της άθλιας συγκυβέρνησης στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα και αναπτύσσεται ένα μαχητικό αντιφασιστικό ρεύμα, μόνο τυχαία δεν είναι. Εξυπηρετεί την αντιδραστική θεωρία των «δύο άκρων» και τα σχέδια αυταρχικής θωράκισης του συστήματος, το οποίο προσπαθεί να χτυπήσει τις μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς και να ανακόψει το αντιφασιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί της «Χρυσής Αυγής» και να σπείρει το φόβο στους εργαζόμενους και το λαό.

Η συγκεκριμένη και απολύτως καταδικαστέα εγκληματική ενέργεια, η οποία εκτελέστηκε, με χαρακτηριστικό επαγγελματισμό, 70 μέτρα από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής, δεν έχει καμιά σχέση με την αντιφασιστική πάλη. Όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το φασισμό, αλλά τον ενισχύει πολύπλευρα. Ο φασισμός κτυπιέται μόνο μέσα από τον μαζικό αγώνα των εργαζομένων και της νεολαίας. Είναι εχθρική και ξένη προς το μαζικό κίνημα και την Αριστερά. Η Αριστερά, το μαζικό λαϊκό κίνημα και η αντιφασιστική πάλη του λαού και της νεολαίας, ούτε με πρακτικές "ξεκαθαρίσματος λογαριασμών" έχουν σχέση, ούτε με μαφιόζικες επιχειρήσεις και εν ψυχρώ δολοφονίες.

Η κυβέρνηση και τα μιντιακά της παπαγαλάκια προσπαθούν να αναστυλώσουν τη θεωρία των «δύο άκρων», να εξισορροπήσουν την εγκληματική δράση διαρκείας των νεοναζί της «Χρυσής Αυγής» με τη μαχητική δράση των απεργιών και των αντιφασιστικών διαδηλώσεων, ώστε να εμφανισθεί η άθλια συγκυβέρνηση και το κράτος του αστυνόμου ως εγγυητής της σταθερότητας. Για να μπορέσουν να ασκήσουν απροκάλυπτη βία για το πέρασμα των νέων και την εφαρμογή των παλιών μέτρων του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Η προσπάθεια των φασιστών της «Χρυσής Αυγής» να συνδέσουν το δολοφονικό χτύπημα με τις μαζικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις της περιόδου, αποσκοπεί στην αξιοποίηση του γεγονότος για αντεπίθεση του ναζιστικού μορφώματος, ώστε να βγει από τη δύσκολη θέση που βρίσκεται μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την αποκάλυψη της εγκληματικής δράσης της, κάτω και από τη παρέμβαση του αντιφασιστικού κινήματος.

Όσες προβοκάτσιες όμως και να οργανώσουν, η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα δεν πρόκειται να υποταχθούν, ούτε να τρομοκρατηθούν. Το ΝΑΡ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συνολικά η αντικαπιταλιστική αριστερά, δεν πρόκειται να κάνουν δηλώσεις νομιμοφροσύνης στο σύστημα της εκμετάλλευσης και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού. Αντίθετα θα συμβάλλουν στη κλιμάκωση των αγώνων για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής και της πολύπλευρης τρομοκρατίας, πίσω από την οποία, όπως έχει δείξει η ιστορία, κρύβεται το «βαθύ κράτος».



ΚΕΕΡΦΑ

Καταδικάζουμε τις προσπάθειες της κυβέρνησης και των ΜΜΕ να αξιοποιήσουν την ένοπλη επίθεση έξω από τα Γραφεία της Χρυσής Αυγής που άφησε πίσω της δύο νεκρούς.

Τρέχουν να το χρεώσουν «στο άλλο άκρο» πριν υπάρξει οποιαδήποτε ανάληψη ευθύνης ή διευκρίνηση αν πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ή οτιδήποτε άλλο.

Το αντιφασιστικό και το εργατικό κίνημα έχουν την δύναμη να βάλουν φραγμό στα σχέδια της κυβέρνησης και των φίλων της να πισωγυρίσουν τις μαχητικές διεκδικήσεις για το ξήλωμα της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής και των άθλιων πολιτικών του Μνημονίου.

Δεν ξεχνάμε ότι οι νεοναζί  δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα και τον Σαχζάτ Λουκμάν, έστειλαν τα τάγματα εφόδου στις γειτονιές με μαχαίρια και ρόπαλα κατά μεταναστών, αριστερών, καλλιτεχνών, Ρομά. Δεν ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά και ο Δένδιας τους έδωσαν την κάλυψη.

Το αντιφασιστικό κίνημα δεν θα κάνει βήμα πίσω από τις διεκδικήσεις του.
Η Γενική Απεργία στις 6 Νοέμβρη είναι η άμεση απάντηση μας στα σχέδια υπονόμευσης και στοχοποίησης των μαζικών αγώνων. Και οι διαδηλώσεις των σαράντα χρόνων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη είναι η συνέχεια. Χτίσαμε ένα μαζικό κίνημα που δρα στο φως της μέρας και έτσι απομονώσαμε την συμμορία της Χρυσής Αυγής. Έτσι θα συνεχίσουμε!



ΕΕΚ

Η φονική επίθεση στο Νέο Ηράκλειο την Παρασκευή 1 Νοέμβρη είναι πολιτικά αποπροσανατολιστική κι επικίνδυνη για την ελπιδοφόρα αντιφασιστική δυναμική που έχει αναπτυχθεί μέσα στους κόλπους των εργαζομένων και του λαού μετά την ναζιστική δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα υποστηρίζει ότι η συντριβή της ναζιστικής Χρυσής Αυγής μπορεί να επιτευχθεί με τις μεθόδους και τα όργανα πάλης του ίδιου του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Το επαναστατικό κίνημα της διεθνούς εργατικής τάξης διαθέτει τεράστιες δυνάμεις που είναι ικανές να απαλλάξουν την ανθρωπότητα από τον εφιάλτη του ναζισμού και τη φρίκη του χρεοκοπημένου καπιταλισμού.

Το ΕΕΚ τονίζει ότι στις σημερινές συνθήκες, υπάρχει η επείγουσα ανάγκη ενός Ενιαίου Ταξικού Μετώπου του εργατικού και λαϊκού κινήματος κι ο σχηματισμός από το κίνημα οργάνων εργατικής αυτοάμυνας σε σύνδεση με την πάλη για την ανατροπή της τροϊκανής συγκυβέρνησης και την εργατική εξουσία.



Αναρχοσυνδικαλιστική πρωτοβουλία Ροσινάντε

Κάτω ο πολιτικός φασισμός, ζήτω οι ταξικοί αγώνες!

Με αφορμή την εκτέλεση δύο νεοναζιστών μπράβων από άγνωστους έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο, ξεκίνησε από τη μεριά του Κράτους, των ΜΜΕ, των τσιρακιών και των παπαγάλων τους μια νέα προσπάθεια επικοινωνιακής και όχι μόνο εξαλλοσύνης. Σκοπός της, αφενός το «ξέπλυμα» της φασιστικής εταιρίας δολοφόνων προκειμένου αυτή να εξακολουθεί να χρησιμοποιείται κατά το δοκούν στο μέλλον και, αφετέρου, η στοχοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών και πολιτικών χώρων, ανθρώπων και τελικά όποιου αντιστέκεται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, έτσι ώστε αυτοί να καταστούν όσο το δυνατόν περισσότερο δαιμονοποιημένοι στα μάτια της κοινωνίας.

Από τα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ για τους νεκρούς, που στοχεύουν στην θυματοποίηση της μεγαλύτερης συμμορίας καθαρμάτων που γνωρίσαμε στη μεταπολιτευτική ιστορία, μέχρι την περιφορά ονομάτων που «τους είχαν στο στόχαστρο» και από την εξίσωση κοινωνικών αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους για την ισότητα, τη λευτεριά και τη δικαιοσύνη με τραμπούκους που συγκροτούσαν δολοφονικές ομάδες κρούσης, το επικοινωνιακό πλέγμα που δημιουργείται έχει έναν ξεκάθαρο και αντικειμενικό στόχο: Να στρώσει το χαλί στην όξυνση της κρατικής καταστολής.

Φυσικά, ο σχεδιασμός αυτός από την μεριά του Κράτους δεν έχει την αφετηρία του στο περιστατικό του Νέου Ηρακλείου, αυτό είναι απλά άλλο ένα σκαλοπάτι. Ο εκφασισμός του συστήματος εξουσίας είναι μια διαδικασία εξελισσόμενη εδώ και καιρό. Οι στοχοποιήσεις αγωνιστών και κοινωνικών και ταξικών ομάδων, η διάχυση ενός κλίματος κρατικής επιτήρησης και ελέγχου, η παρανομοποίηση του συνδικαλισμού, που βαθαίνει διαρκώς, αποτελούν μια κατάσταση που όχι μόνο έχει παγιωθεί αλλά και αναβαθμίζεται με κάθε αφορμή. Χρέος του εργατικού κινήματος είναι να ανακόψει αυτούς τους σχεδιασμούς. Μέσα από τις δομές του και την συλλογική του δύναμη.

Το εργατικό κίνημα και οι κοινωνικοί αγωνιστές δεν χρωστάνε πουθενά και σε κανέναν καμία δήλωση νομιμοφροσύνης, όσο και αν το Κράτος και το Κεφάλαιο προσπαθούν να πείσουν τους πάντες για το αντίθετο. Το μοναδικό που χρωστάμε στους εαυτούς μας, μπροστά στα όσα δρομολογούνται, είναι να περιφρουρήσουμε τις δομές μας και τους αγώνες μας από τα κατασταλτικά πογκρόμ των αφεντικών και των κρατικών υπηρετών τους. Ο πολιτικός φασισμός δεν θα επιβληθεί. 

Ο πολιτικός φασισμός θα τσακιστεί από την εργατική τάξη, στην οποία και στοχεύει. Άμεσα και υπεύθυνα, οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες της απελευθέρωσης μας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.