Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Απόλυση υπαλλήλου για συνδικαλιστική δράση στη LIDL Πάφου

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΘΗΝΑΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ LIDL ΕΛΛΑΣ Ν. ΑΤΤΙΚΗΣ

Η κυβέρνηση της Κύπρου πριν λίγες ημέρες απελευθέρωσε πλήρως τα ωράρια λειτουργίας των καταστημάτων, κατάργησε την κυριακάτικη αργία χαρακτηρίζοντας τουριστική περιοχή όλη την Κύπρο.

Η συνέπειες για τους εργαζομένους θα είναι τραγικές θα λειώνουν στα πόδια τους ολομερής για να πλουτίζουν τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές.

Η κυβέρνηση της Κύπρου έχει μεγάλες ευθύνες εφαρμόζοντας εντολές της Ε.Ε. που μετατρέπει όλη την Κύπρο σε ένα απέραντο σκλαβοπάζαρο.

Αυτή την κατάσταση προσπάθησε να αναδείξει στους εργαζομένους της πολυεθνικής LIDL ο συνάδελφος Άκης Πούλος εργαζόμενος στο κατάστημα της Πάφου, για αυτό τον λόγο απολύθηκε γιατί και ο ίδιος δεν θέλει να μετατραπεί σε δούλο τον 21ο αιώνα.

Καταγγέλλουμε την πολυεθνική LIDL για την απόλυση του συναδέλφου, με την ενέργεια της αυτή δείχνει ότι στα μαγαζιά της δεν ανέχεται εργαζόμενους που διεκδικούν τα αυτονόητα, απαγορεύει την ενημέρωση των εργαζομένων, ουσιαστικά απαγορεύει την συνδικαλιστική δουλειά και δράση και όποιος «τολμήσει» απολύεται αυτό έκανε και με τον συνάδελφο ΑΚΗ ΠΟΥΛΟ.

Απαιτούμε από την πολυεθνική εταιρία LIDL να πάρει πίσω την απόλυση.


Τα Διοικητικά Συμβούλια των Σωματείων

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΦΑΣΙΣΤΑ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗ!


Αντιφά σημαίνει επίθεση ή για να μιλήσουμε και με ποδοσφαιρικούς όρους αντεπίθεση! Είναι η καθημερινή μας πάλη ενάντια σε αυτούς που όσο μας κλέβουν τη ζωή, τόσο μας ταίζουν με έθνος και φυλή. Είναι αυτονόητο ότι ο φασισμός δεν συναντάται μόνο στα μέλη ακροδεξιών και νεοναζιστικών οργανώσεων, αλλά σε κάθε πλέγμα εξουσίας, σε οτιδήποτε μας επιβάλει το σάπιο και βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα.

Φασισμός είναι σήμερα τα μνημόνια, η φτώχεια και ανεργία, η δουλεία με μεροκάματα πείνας των 600 ευρώ. Φασισμός είναι η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, το χαράτσι στα νοσοκομεία, η διάλυση της δωρεάν υγείας και παιδείας, η καταστροφή της φύσης για τη επέκταση και τα κέρδη των καπιταλιστών. Φασισμός είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, ο καταναγκαστικός στρατός που δολοφονεί, η φυλακή για όποιον αντιστέκεται και δεν πειθαρχεί στη βία της εξουσίας.

Φασισμός είναι όμως και η σημερινή μορφή του αθλητισμού και ειδικότερα του ποδοσφαίρου που έχουν επιβάλει οι καπιταλιστές, ως μια τεράστια κερδοσκοπική επιχείρηση. Η εξήγηση είναι απλή. Ο αθλητισμός και ειδικότερα το ποδόσφαιρο σήμερα είναι ένα μεγάλο κερδοφόρο κεφάλαιο. Μέσω των ομάδων που έχουν μετατραπεί σε μετοχικές εταιρίες, μέσω χορηγών, τηλεοπτικών δικαιωμάτων, διαφημίσεων και στοιχήματος διακινούνται τεράστια ποσά που καταλήγουν στις τσέπες ελάχιστων ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για να γεμίσουν το γήπεδο με άβουλα όντα, οπαδούς-πελάτες.

Γι αυτό και εφαρμόζουν ολοκληρωτική καταστολή στους οπαδούς που αντιστέκονται, ειδικότερα σε όσους οργανωμένους οπαδούς έχουν μια άλλη αντίληψη για το ποδόσφαιρο και τον ρόλο των οπαδών και με τις πράξεις τους αποτελούν εμπόδιο προς αυτό το κέρδος. 

Δεν είναι τυχαίο που τα γήπεδα είναι χώρος κατασταλτικών πειραµατισµών της αστυνοµίας και των ειδικών της βίας, όλο και εντονότερα τα τελευταία χρόνια. Έγκλειστα ελεγχόμενα γήπεδα γεμάτα κάμερες μπάτσους και σεκιουριτάδες, φασιστικοί νόμοι και μέτρα με πλέον άμεση φυλάκιση και εξοντωτικές ποινές, ακόμα και με στημένες δίκες χωρίς αποδειχτικά στοιχεία!

Μέσα σ αυτό το περιβάλλον, δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για τους φασίστες, έχοντας τις πλάτες κράτους και παραγόντων, να απλώσουν το ρατσιστικό-ναζιστικό τους δηλητήριο στα γήπεδα.  

Ειδικότερα στα κυπριακά γήπεδα, εκμεταλλευόμενοι τον πολιτικό διαχωρισμό και τον τυφλό φανατισμό που πάντα υπήρχε στον κυπριακό αθλητισμό, έχουν βρει ανάμεσα στους οπαδούς των λεγόμενων δεξιών σωματείων(ιδιαίτερα τους οργανωμένους), ένα προνομιακό πεδίο στρατολόγησης.

Από τη άλλη όμως υπάρχουν κι αυτοί που τους χαλάνε τα σχέδια. Αυτοί που αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο ως ένα όπλο της επανάστασης, όπως είπε και ο Τσε. 

Εξάλλου μέσα από την ιστορία το ποδόσφαιρο έχει αμέριστη σχέση με τη εργατική τάξη, την κοινωνία και τους διαρκείς αγώνες της, από τότε που οι εργάτες των σιδηροδρόμων του Μάντσεστερ έφτιαχναν τη Νιούτον Χιθ, τον πρόδρομο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον 18ο αιώνα  και οι άγγλοι ναύτες έβγαιναν στο Μπιλπάο και έφτιαχναν την αθλέτικ Μπιλπάο. Από τότε που  στην Ελλάδα, πατρινοί αναρχοσυνδικαλιστές ίδρυαν το 1890 την Παναχαϊκή με σήμα κατατεθέν το «κοκκινόµαυρο» χρώμα και στο Λιβόρνο στην Ιταλία, στην πόλη όπου συγκροτήθηκε το κομμουνιστικό κίνημα, δημιουργήθηκε η κόκκινη Λιβόρνο.

Για εμάς η μπάλα ήταν είναι και θα είναι το άθλημα των από κάτω σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Από τις φτωχικές φαβέλες της Βραζιλίας  και τους καταυλισμούς των τσιγγάνων, μέχρι τα προαύλια των σχολείων μας και τις πλατείες των μεγαλουπόλεων.

Το όραμα μας είναι το ποδόσφαιρο  να ανήκει στις φτωχογειτονιές του, στα λιμάνια του. Στις εξέδρες να αλαλάζουν, ανάμεσα στα γκολ, τα σφυρίγματα και τις πάσες, συνθήματα ενάντια στους μπάτσους, την καταστολή, την αστυνόμευση, τις κάμερες.

Για μας στα γήπεδα δεν έχουν θέση μπράβοι και μισθοφόροι, τρομονόμοι που θα βάζουν φυλακή τους οπαδούς σαν τους χειρότερους εγκληματίες ενώ οι πραγματικοί εγκληματίες με γραβάτες έχουν και τη εύνοια του νόμου. 

Θεωρούμε επιτακτική ανάγκη σήμερα που εντείνεται η καταστολή στα γήπεδα και δυστυχώς και η βία μεταξύ των οπαδών, να αναπτυχθούν πρωτοβουλίες για τη δημιουργία μιας κερκίδας με συνείδηση που θα αντιστέκεται ενάντια σε όλα αυτά που εφαρμόζουν, κράτος και αυταρχικές διοικήσεις πιστές στους κανόνες του μοντέρνου ποδοσφαίρου.  Οπαδοί που θα παίρνουν θέση στα κοινωνικά ζητήματα και θα παλεύουν μέσα και έξω από τα γήπεδα τον ρατσισμό και την καταστολή.

Θεωρούμε πως μόνο αν ξεπεράσουν οι οπαδοί τις όποιες διαφορές τους και δημιουργήσουν δεσμούς αλληλεγγύης θα καταφέρουν να ορθώσουν το ανάστημα τους απέναντι στον κοινό εχθρό (κράτος, αστυνομία, μμε, παράγοντες)...

Το αντιφασιστικό τουρνουά ποδοσφαίρου που διοργανώνεται σήμερα είναι μια ευκαιρία όχι μόνο για να παίξουμε μπάλα με τους δικούς μας όρους μέσα από τη αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, αλλά και για να συζητήσουμε και να οργανωθούμε για όσα μας απασχολούν και θέλουμε να αγωνιστούμε στη κοινωνία γενικότερα αλλά και στα γήπεδα.

Να περάσουμε στη αντεπίθεση ενάντια σε ότι μας πολεμά, μας εκμεταλλεύεται και μας καταπιέζει. Η αλληλεγγύη το όπλο μας!

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΣΤΟ ΑΝΤΙΦΑ ΛΙΓΚ – ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ ΟΠΑΔΟΙ

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Πετυχημένη η εκδήλωση για το 1974 στη Λεμεσό


Έγινε την Κυριακή, στην Λεμεσό, ανοικτή συνάντηση συζήτηση με κεντρικό θέμα τον πόλεμο του 74. Τριάνταεννια χρόνια μετά ο πόλεμος έχει χαράξει ανεξίτηλα τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα και την Τουρκία.

Η εκδήλωση οργανώθηκε από την μαθητική ομάδα ΑΝΤ.Α.Μ.Α (ΑΝΤικαπιταλιστικός Αντιφασιστικός Μαθητικός Αγώνας), τους ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ (ΑΝΤικαπιταλιστική Αριστερή Ταξική Επαναστατική Συσπείρωση) και την Εργατική Δημοκρατία.

Κάτω από τον τίτλο «39 χρόνια μετά τον πόλεμο του ‘74 – Αντίσταση στον Πόλεμο και το Εθνικισμό» έγιναν οι κεντρικές εισηγήσεις από τον Ντίνο Αγιομαμίτη της Εργατικής Δημοκρατίας και τον Γιάννη Σωκράτους από τους ΑΝΤΑΡΤΕΣ και ακολούθησε συζήτηση.

Στην εισήγηση του ο Ντίνος μίλησε για την αλήθεια σαν το πρώτο θύμα σε ένα πόλεμο και το πραξικόπημα πέρα από τον μύθο του «προδοτικού» που κυριαρχεί ανάμεσα στους ε/κ, αλλά σαν αποτέλεσμα των ανταγωνισμών ανάμεσα στις «αδελφικές» άρχουσες τάξεις, στην ελληνική και την ε/κ άρχουσα τάξη, και τον ρόλο που διεκδικούσε η κάθε μια για τον εαυτό της στην ανατολική Μεσόγειο. 

Την εισβολή της Τουρκίας σαν μέρος του ανταγωνισμού των αρχουσών τάξεων, και όχι σαν «ειρηνευτική» επιχείρηση για διάσωση των τ/κ. Και ακόμα την επίσημη αριστερά του ΑΚΕΛ σαν ουραγό στις πολιτικές εθνικού ξεκαθαρίσματος του Μακαρίου και της ε/κ άρχουσας τάξης ενάντια τους τ/κ. Τόνισε την ανάγκη για μια ειλικρινή επαναπροσέγγιση με τους τ/κ.

Ο Γιάννης κατήγγειλε την αντιδραστική συμμαχία Κύπρου-Ισραήλ-Ελλάδας. Μια συμμαχία που ουσιαστικά στρέφεται ενάντια στους λαούς της περιοχής στηρίζοντας το σιωνιστικό κράτος. 

Αναφέρθηκε στους κοινούς αγώνες ε/κ και τ/κ εργαζομένων, στην δολοφονία των Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και Κώστα Μισιαούλη από τ/κ εθνικιστές και στην δολοφονία, από τους πραξικοπηματίες, του ανιψιού του Κώστα Μισιαούλη με το ίδιο όνομα το 74.

Γύρω στα πενηνταπέντε άτομα είχαν γεμίσει τον σχετικά μικρό χώρο της εκδήλωσης και έγιναν γύρω στις 15 παρεμβάσεις που έκαμαν την συζήτηση ζωντανή με ερωτήματα και τοποθετήσεις που άπλωναν και πέρα από την συζήτηση ειρήνη πόλεμος εθνικισμός. Αλλά και πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε την συνδικαλιστική γραφειοκρατία και η ανάγκη για μια αριστερά που θα στηρίζει τους αγώνες.

Στο κλείσιμο της συζήτησης ο Ντίνος αναφέρθηκε στην νικηφόρα απεργία των εργαζομένων στο ξενοδοχείο Hilton την σημασία που έχει η δράση των νεολαίων και των εργαζομένων και πόσο από τις όποιες νίκες αλλάζουν οι ιδέες στα μυαλά των ανθρώπων, κτίσουν την αυτοπεποίθηση και την πίστη στις δικές μας δυνάμεις για ότι μπορούμε να χτίσουμε ένα κόσμο ειρήνης και ευημερίας.

Ανοικτά αυτιά, ερωτήματα, διάθεση για οργάνωση και ενωτική δράση αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που φάνηκαν και πάνω στα οποία μπορούμε να δουλέψουμε, με παρεμβάσεις σαν και την συζήτηση για το ‘74, για το κτίσιμο της αριστεράς που χρειαζόμαστε και μας αξίζει.

Σταύρος Σιδεράς

Αντιφασιστικό τουρνουά ποδοσφαίρου το Σάββατο στην Παρεκκλησιά


Φίλοι/ες Σύντροφοι/φισες. σας προσκαλούμε στο αντιφασιστικό τουρνουά ποδοσφαίρου που διοργανώνουμε μαζί με την μαθητική ομάδα Αντάμα, το ερχόμενο Σάββατο στην Παρεκκλησιά (επαρχία Λεμεσού). Το τουρνουά αρχίζει στις 5 το απόγευμα. Θα διεξαχθεί στο γήπεδο περιοχή "Λάουρου", (όχι στο  κοινοτικό). 

Θα είναι τουρνουά 5Χ5 με 15ευρώ συμμετοχής για κάθε ομάδα (3 ευρώ το άτομο). Τα έσοδα θα διατεθούν σαν συμβολή για την αποπληρωμή της εγγύησης των 30 χιλιάδων ευρώ που επέβαλε το εφετείο στην Ελλάδα για την αποφυλάκιση του αγωνιστή Κώστα Σακκά, που ήταν σε απεργία πείνας 38 μέρες για την παράνομη προφυλάκιση του χωρίς δίκη εδώ και 31 μήνες! (Περισσότερα για το θέμα μπορείτε να δείτε εδώ και εδώ

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να υποβάλουν τις συμμετοχές τους στα email (antamacy@gmail.com) (antartescy@yahoo.gr). Θα ακολουθήσει γλέντι με φαγητό και ποτό.

Για όσους πιθανόν να έρθουν από άλλες πόλεις:

From Nicosia to Pareklisia: http://goo.gl/maps/m4B3M
From Larnaca to Pareklisia: http://goo.gl/maps/Hxyd2
From Paphos to Pareklisia: http://goo.gl/maps/BRf9M


Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Στη νεολαία της κρίσης…(με αφορμή μια μετεγγραφή που δεν έγινε ποτέ)

ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΗ ΒΑΣΙΛΗ ΚΥΡΙΑΚΟΥ

Βασιλιάς γυμνός

«Κάτι σάπιο υπάρχει στη χώρα της Δανιμαρκίας». Αυτό είναι πασιφανές και στην αγγλοσαξονική κατά τ’ άλλα Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν χρειάζεται κανένας Σαίξπηρ να το εκφράσει. Στην εποχή της δομικής καπιταλιστικής  κρίσης, οι μάσκες πέφτουν, οι χιτώνες παραπαίουν και ο βασιλιάς αποδεικνύεται γυμνός. Όπου βασιλιάς τοποθετείστε τις έννοιες «καπιταλισμός», «Ε.Ε.», «ΕΥΡΩ», «αστικό κράτος», «παιδεία», (και όχι εκπαίδευση) κ.ά. πολλά που λόγω της έντασης που επικρατεί μέσα μου, μου διαφεύγουν. Όπου γύμνια σημειώσατε «κρίση», «σπίτι των πολυεθνικών», «ευρώ και χάος», «ανεργία από τη μια και αχαλίνωτα κέρδη στον Mr.MIGκαι στον κύριο Τράπεζα Πειραιώς», «κόμματα διαχείρισης του Στάβλου του Αυγεία», «γραφειοκρατία και δουλοπρέπεια» και «παιδεία βύσματος, αναξιοκρατίας, ρουσφετιού, δωροδοκίας κ.ά.». 

Όχι, δεν ανακάλυψα ότι η γη γυρίζει! Η αφορμή γι αυτήν την ανοιχτή επιστολή μου, είναι η απόρριψη της αίτησης για μετεγγραφή του προσώπου μου, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και δη στο Τμήμα Νομικής ενώ πληρούσα περισσότερα από τα κριτήρια που απαιτούνταν! Αυτό διαπίστωσε και η Υπηρεσία Σπουδών και Μέριμνας του Πανεπιστημίου Κύπρου σε συνάντηση που είχα μαζί τους στις 09-07-2013. Αλλά και με τα ελάχιστα περνούσες στην επόμενη φάση όπου δικαιοδοσία είχε η διμελής ή τριμελής επιτροπή της Νομικής που αποφάσισε ομόφωνα για τους επιτυχόντες.

«Αυτοί πoυ μας κλέψαν το βιβλίο απ” το χέρι, μας λένε και αδιάβαστους»

Οπότε η απόρριψη της αίτησής μου μάλλον έγκειται στο πλεόνασμα κριτηρίων και στην έλλειψη βύσματος!Η ιστορία επαναλαμβάνεται θα μου πείτε! Θεωρώ πως η αξιολογική κρίση όχι μόνο για το άτομο μου εμπεριέχει κοινωνικά, ταξικά και πολιτικά κριτήρια. Θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν γράφω την δημόσια επιστολή λόγω της αδικίας που υπέστην μόνο. Εξάλλου αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου μπροστά σε αυτά που γίνονται κάθε μέρα και θέτουν σε κίνδυνο και ανθρώπινες ζωές. 

Απ’ τη μια θεωρώ πως ο πρότερος πολιτικός μου βίος ήταν καθ’ όλα αξιοπρεπής. Γιατί όταν λέμε πολιτική εννοούμε την καθημερινή δράση στο κάθε μέρα, στο σχολείο, στο στρατό, στο πανεπιστήμιο «στο τραπεζάκι επάνω» όπως είπε και ο Μαγιακόφσκι. Δεν ήταν έτσι και λίγες φορές που συγκρούστηκα με την καθεστηκυία τάξη που επικρατεί σε κάθε στάδιο της ζωής ακόμα και αν οι συνθήκες ήταν εναντίον μου.

Απ’ την άλλη θέλω να δώσω ένα μήνυμα στην θιγόμενη πλειοψηφία της κυπριακής κοινωνίας και ειδικά στη νεολαία πως ο μόνος τρόπος για να διεκδικήσουμε τον πλούτο που παράγουμε και το μέλλον που μας κλέβουν στάλα – στάλα κάθε μέρα είναι ο αξιοπρεπής και συλλογικός αγώνας και όχι το ρουσφέτι. Εξάλλου η δίνη της κρίσης είναι τόσο μεγάλη που «κανένας δεν θα γλυτώσει απ’ αυτό» όπως είπε και η Γώγου. Η ομερτά που έχει επιβληθεί πρέπει να λάβει άμεσα τέλος. Εκτός αν θέλουμε να μας διοικεί η Μαφία της Σικελίας.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται…

Εξάλλου μόνο τα χρυσόψαρα δε μιλάνε αλλά ούτε μνήμη έχουν! Αλλά επειδή κατέχω οξυμένη μνήμη, θεώρηση χρήση ευκαιρία την δημοσιοποιημένη από το Πανεπιστήμιο Κύπρου, πρόσκληση για αιτήσεις για τις σχετικές μετεγγραφές μέσα στο Πάσχα. Πρωτότοκο παιδί πολύτεκνης οικογένειας (5 παιδιά στο σύνολο), με μισθωτούς γονείς και «δεσμευμένους» μισθούς από ανθρώπους που «δεσμεύονταν» για το ανάποδο νυν και αεί (με τις ευλογίες της Ε.Ε.). 

Θεώρησα έτσι, πως θα ήταν πολύ χρήσιμο για τον ρημαγμένο οικογενειακό προϋπολογισμό μια μετεγγραφή μου από τη Νομική Κομοτηνής στη Νομική του Πανεπιστημίου Κύπρου. Όλοι ξέρουμε τί σημαίνει να σπουδάζεις στον τόπο σου και ειδικά όταν έχεις ήδη ένα πτυχίο Φιλολογίας Ιωαννίνων(κατά την επιτροπή της Νομικής Κύπρου τα πτυχία ελληνικών πανεπιστημίων είναι κατώτερα από τα πτυχία μπάτσελορ που πουλούν πολλά Αγγλικά Πανεπιστήμια) που ούτε στο κάδρο δεν «αξίζει» να μπει πλέον! 

Έτσι έτρεξα άρον άρον στην καρδιά του Πάσχα για να μαζέψω όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά(βαθμοί μαθημάτων μέχρι 2 πρώτων εξαμήνων όπως προβλεπόταν) για να προλάβω την προθεσμία 17 Μαίου. Ας σημειώσουμε την ημερομηνία. Τότε ήταν η πρώτη μέρα που η αδελφή μου έδινε το πρώτο μάθημα για τις Παγκύπριες Προεισαγωγικές Εξετάσεις. Συν ένα κριτήριο δηλαδή.

Αδελφή που θα είναι πρωτοετής του χρόνου, όπως και έγινε παίρνοντας για την ώρα θέση στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου.Μαζί με το απολυτήριο μου, του Λυκείου που έφτανε στο 19,3 (αναγκαίο κριτήριο για την αίτηση) συν τους υψηλούς βαθμούς πρόσβασης. Την πρώτη φορά, το 2005 περνούσα και στη Νομική Θεσσαλονίκης( αλλά ρομαντικός γαρ, προτίμησα την Φιλολογία Ιωαννίνων που ήταν και η πρώτη μου επιλογή όπου και αποφοίτησα ). Τη δεύτερη φορά η ανάγκη κέρδισε την Ιστορία και με 18, 434 πέρασα στη Νομική Κομοτηνής.

Οι συνολικές αιτήσεις ήταν 615 για όλα τα τμήματα και για 200 συνολικά προσφερόμενες θέσεις. Οπότε περιμέναμε μέχρι αρχές Ιουνίου να εξεταστούν, όπως και πρότασσε η Λογική. Αλλά φευ! Οι μέρες περνούσαν μαζί με την εξεταστική στην Κομοτηνή αλλά όπως φαίνεται αναζωπυρωνόταν και το φούντωμα των κομματικών μαγειρείων και των μεγάλων δικηγορικών γραφείων. 

Όλοι γνωρίζουν σαν κοινό μυστικό πως αποτελούν τον πλέον παρασιτικό κλάδο στο νησί μαζί με τις τράπεζες και ότι αποτελούν το βαθύ κράτος. Δεν ήταν τυχαίος και ο ρόλος που επιτέλεσαν και στο τελευταίο κούρεμα καταθέσεων στο νησί άλλωστε. Η γραμματεία της Νομικής Κύπρου όλο τον Ιούνιο παρέπεμπε τις σχετικές ανακοινώσεις στις καλένδες κάθε επόμενης Τετάρτης. Τελικώς ανακοινώνει διαδικτυακά , ηΥπερεσία Σπουδών και Μέριμνας  ότι τα αποτελέσματα για τις μετεγγραφές θα βγουν μέχρι τέλη Ιουνίου. 

Εν τέλει έρχεται η 28ΗΙουνίου που μας ανακοινώνεται μέσω των ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ της Υπηρεσίας Σπουδών και Μέριμνας ότι τελικά τα αποτελέσματα θ’ ανακοινωθούν στις 5 Ιουλίου όπως και η αιτιολόγηση για αυτούς που απέτυχαν μόνο(!) και όχι με κάποια αιτιολόγηση ή μοριοδότηση και για τους επιτυχόντες! Αδιαφάνεια πλήρης δηλαδή, επιτροπές επί επιτροπών που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν να μας πουν τον ακριβή αριθμό(μεταξύ 2 και 3 από τον σχετικό χλευαστή των ελληνικών πτυχίων και πανεπιστημίων). 

Στις Νομικές της Ελλάδας(όπως και στις άλλες σχολές) υπάρχει σχετική ρύθμιση για τους εισακτέους από κατατακτήριες εξετάσεις που συνήθως γίνεται σεβαστή ή έστω τα προσχήματα διατηρούνται. Στη Νομική Κομοτηνής το κριτήριο είναι ένα συγκεκριμένο (δημόσια σχολή και βαθμός πτυχίου) αλλά τουλάχιστον γίνεται έτσι με πλήρη αιτιολόγηση και πλήρη κατάλογο των ονομάτων, από ποια σχολή προέρχονται και τον βαθμό πτυχίο τους. Δημόσια! Μέσα στη σχολή! Μπροστά σε χιλιάδες «περίεργους» σαν και εμένα και όχι με αριθμό ταυτότητας και με 3 επιτυχόντες που εκκρεμεί ακόμα η τελεσίδικη έγκριση. Ας κρατήσουμε και την χρήσιμη ημερομηνία, 28 Ιουνίου.

Τη πρώτη φορά σαν τραγωδία..

Έτσι, την 1η Ιουλίου μαθαίνουν χιλιάδες διαγωνιζόμενοι και απόφοιτοι Λυκείου τον βαθμό πρόσβασης τους και κάποιοι ότι περνάνε σε κάποια σχολή στην Κύπρο, όπως και η αδελφή μου! Οπότε τα γραπτά των παγκύπριων που είναι χιλιάδες διπλο-διορθωθήκανε και τα σχετικά αποτελέσματα ανακοινώθηκαν νωρίτερα από τους αιτούντες μετεγγραφής(615 τον αριθμό) που αιτήθηκαν πριν την προθεσμία 17 Μαίου, μέρα που ξεκινούσαν και οι Παγκύπριες! 

Άραγε τηρήθηκαν οι προθεσμίες εν τέλει; Άραγε οι βυσματικές πιέσεις δεν θίγουν τις προθεσμίες; Οπότε έρχεται και η 5η Ιουλίου οπόταν και μετά από πολύ περίμενε,τ’ αποτελέσματα των μετεγγραφών ανακοινώνονται γύρω στις 20.20 το βράδυ. Συνήθως τα πραξικοπήματα γίνονται βράδυ! 

Πού χάθηκε το φως του ηλίου; Ερώτημα : Ποια δημόσια υπηρεσία, ειδικά όταν πρόκειται να εξυπηρετήσει τον πολίτη βγάζει αποτελέσματα 20.20 βράδυ Παρασκευής; Μήπως για να μην προλάβουν να αντιδράσουν οι θιγόμενοι μέσα στην υπόλοιπη νύχτα και μέσα στο Σαββατοκύριακο να χωνευτεί η αδικία; Επίσης, 3 από τους επιτυχόντες δηλώνονται ως εκκρεμούντες τελεσίδικης απόφασης. Τρεις από τους 13(6 από εξωτερική μετεγγραφή και 6 από Δεύτερο πτυχίο συν ένας επιλαχών). Τι σόι επιτυχόντες είναι τότε και ποια έγγραφα δεν προσκόμισαν με το τέλος της προθεσμίας (17 Μάη μέχρι σήμερα); Eρωτήματα, μη πειστικές απαντήσεις, μισόλογα και πολλή απέχθεια από τη Νομική Κύπρου στα Ελληνικά Πανεπιστήμια!(από την επιτροπή κυρίως που είναι «υπεύθυνη» για τις μετεγγραφές) 

Επίσης όποιος έχει διανύσει μόλις δύο εξάμηνα από Νομική Σχολή(τουλάχιστον το πρόγραμμα σπουδών στις σχολές στην Ελλάδα αυτό προβλέπει) γνωρίζει ότι η δημόσια διοικητική πράξη απαιτεί διαφάνεια, αξιοκρατία (άρα και δημόσια επίσημη μοριοδότηση στην περίπτωση μας και βαθμολογία), να προάγει την καλή πίστη του διοικούμενου (μόνο το ανάποδο στην περίπτωσή μας) και πλήρη αιτιολόγηση των αποτελεσμάτων της δημόσιας διοίκησης έναντι προς όλους τους διοικούμενους.

Τη δεύτερη φορά σαν φάρσα…

Άραγε, από πού προκύπτει η αντίστοιχη αρίθμηση των επιτυχόντων; Ανάλογα πόσο όμορφος ή στρογγυλός φαίνεται ο αριθμός της ταυτότητας που έχει ο αιτών; Με ποια κριτήρια τα δημόσια πανεπιστήμια της Ελλάδας θεωρούνται από τον πρόεδρο της επιτροπής χειρότερα από τα αγγλικά όταν πολλά απ’ αυτά θεωρούνται από τα κορυφαία στον κόσμο και πλήρως αναγνωρισμένα από τα γερμανικά σε αντίθεση με τα αγγλικά; Πώς ,μπορεί ο εν λόγω κύριος να απαξιώνει το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, το κύρος του πανευρωπαϊκά και το βαθμό δυσκολίας του; Έχουμε επιστρέψει στην εποχή του Πρωταγόρα που ναι μεν, αρετή και η παιδεία είναι διδακτή αλλά παράλληλα είναι και αγοραία; 

Δηλαδή η αξιοσύνη των πτυχίων έγκειται στην αγοραία μορφή τους; Μήπως δεν μιλάμε τότε για παιδεία και εκπαίδευση ειδικότερα αλλά για εταίρα τότε εφόσον πλέον από αγαθό γίνεται εμπορικό προϊόν;  Και τι σόι γνώσεις προσφέρει αυτό το εμπορικό προϊόν;  Πόσο αξιόπιστες και πόσο αξιόλογες γνώσεις είναι στην τελική και πόσο χρήσιμες είναι για την πλειοψηφία της κοινωνίας;

Τελειώνω με το κερασάκι στην τούρτα. Η κορύφωση των γεγονότων βρίσκεται στις 08-07-2013 όπου αφαιρείται –άκουσον άκουσον- η ανακοίνωση της 28ης Ιουνίου  που προέβλεπε αιτιολόγηση των μη επιτυχόντων(έστω) και μαζί έλεγε και για την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στις 05-07-2013! Το αδιάβλητο της διαδικασίας μπάζει από παντού! Από προθεσμίες, από κριτήρια που το ίδιο το Πανεπιστήμιο έθεσε(και ως είθισται είναι και κοινωνικά για τις μετεγγραφές),από έλλειψη αιτιολόγησης των μεν και των δε και από κατέβασμα ανακοίνωσης που η ίδια η Υπηρεσία Σπουδών είχε αναρτήσει!Ούτε στην Ουγκάντα! Ή μάλλον και στην Κύπρο!

Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος

Θεωρώ το ζήτημα μείζον πολιτικό ( με κομματικά μαγειρεία και διάκριση εις βάρος μου που δεν ανήκω στους κομματικούς χώρους των κυρίων ούτε και στην ρουσφετολογία τους), ταξικό-κοινωνικό(αποκλεισμός παιδιού οικογένειας με 5 παιδιά και δυο που θα σπουδάζουν του χρόνου) άδικο και αναξιοκρατικό(πλήρη κριτήρια, απολυτήριο λυκείου με άριστη βαθμολογία, υψηλοί βαθμοί πρόσβασης, ήδη πτυχιούχος και φοιτητής στη Νομική Κομοτηνής). 

Είμαι διατεθειμένος να προσφύγω σε όλους νόμιμους και υπεύθυνους οργανισμούς για τα ζητήματα παιδείας και διαφάνειας, στην κοινωνική πλειοψηφία(κόσμος της εργασίας) που αδικείται καθημερινά και στον Τύπο.

Η ομερτά πρέπει να σπάσει από το μικρότερο καθημερινό συμβάν μέχρι το μεγαλύτερο. Διαφορετικά γινόμαστε συνένοχοι ότι μας κυβερνάνε οι αντίστοιχες μαφίες της  Σικελίας; H νεολαία δεν θα γίνει  γενίτσαρος (με τα ρουσφέτια) και ούτε θα ταχθεί εναντίον της γενιάς και της τάξης της όσο και αν επιθυμούν κάποιοι τον εμφύλιο στους από κάτω. Η σιωπή ιχθύος δεν έχει μέλλον γιατί μόνο τα ψάρια πάνε με το ρεύμα της σιωπής και της υποταγής! Όμως δυστυχώς διάλεξα δρόμο κόντρα στο ρεύμα. Αυτό επιτάσσουν και οι καιροί άλλωστε και η αξιοπρέπειά μας.

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Εκδήλωση την Κυριακή στην Λεμεσό. 39 χρόνια από το πραξικόπημα και την εισβολή το 1974, αντίσταση στον πόλεμο και τον εθνικισμό

Η μαθητική ομάδα ΑΝΤ.Α.Μ.Α (ΑΝΤικαπιταλιστικός Αντιφασιστικός Μαθητικός Αγώνας),
Οι ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ (ΑΝΤικαπιταλιστική Αριστερή Ταξική Επαναστατική Συσπείρωση)
και η Εργατική Δημοκρατία
Οργανώνουν στη Λεμεσό ανοικτή εκδήλωση συζήτηση με θέμα:
39 χρόνια από τον πόλεμο του ‘74
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ

Την Κυριακή 21 Ιούλη. Ωρα: 7:30 μμ
Στο καφέ Αθηνών 1 ( οδός Αθηνών 1Α κατάστημα 2 στον δρόμο που βρίσκεται το ΤΕΠΑΚ)


Ελάτε να κουβεντιάσουμε για το:
• Τι οδήγησε στον πόλεμο του ’74;
• Πως μπορούμε να αποτρέψουμε νέες συγκρούσεις και πολέμους;
• Αντικατοχικός ή ταξικός ο αγώνας μας
• Πως μπορούμε να πετύχουμε επανένωση του νησιού μας;

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Πραξικοπηματίες έβαζαν το πιστόλι στον κρόταφο των γιατρών

Δευτέρα ήταν και τότε, 15 Ιουλίου 1974, όταν τα τανκς και μονάδες της Εθνικής Φρουράς βγήκαν από τους στρατώνες, με εντολές χουντικών αξιωματικών, όχι για άσκηση, ούτε για να αντιμετωπίσουν οποιονδήποτε εχθρό, αλλά για να καταλύσουν τη δημοκρατία, να ανατρέψουν την κυβέρνηση του αρχιεπισκόπου Μακαρίου. 

Τον όλεθρο που προκάλεσε το πραξικόπημα της χούντας και της τρομοκρατικής οργάνωσης ΕΟΚΑ Β έζησαν με τραγικό τρόπο οι γιατροί του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Εκεί μεταφέρονταν οι περισσότεροι τραυματίες, ενώ οι πραξικοπηματίες, που κατέλαβαν το νοσηλευτήριο, προσπαθούσαν να σκορπίσουν τον φόβο και τον τρόμο. Παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες γιατρών, που περιγράφουν τα συμβάντα εκείνο το πρωινό και τις μέρες που ακολούθησαν στο Νοσοκομείο της Λευκωσίας:

Στέλιος Στυλιανού, γενικός παθολόγος: «Με τον γιατρό Βατσιέ Καλμπιάν ανεβήκαμε στον τρίτο όροφο, όπου ήταν ο θάλαμος “πράιβεϊτ”, για να δούμε τι γινόταν. Διακρίναμε το Προεδρικό τυλιγμένο στους καπνούς. Προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με το Προεδρικό, αλλά στάθηκε αδύνατο. 


Ο αστυνόμος Φανής Δημητρίου, που νοσηλευόταν εκεί για ανέβρισμα στην καρδία, προθυμοποιήθηκε να τηλεφωνήσει εκείνος. Αδύνατον... Είχαν κοπεί οι τηλεφωνικές γραμμές. Σε λίγο μάθαμε ότι έγινε πραξικόπημα. Εξάλλου μεταδόθηκε και από το ραδιόφωνο ότι επενέβη η Εθνική Φρουρά, ότι ο Μακάριος ήταν ήδη νεκρός κ.λπ. 

Στεκόμουν στον διάδρομο, έξω από το γραφείο μου, οπόταν βλέπω να έρχεται ένας πραξικοπηματίας με σαγιονάρες, γυμνός από τη μέση και πάνω. Κοίταξε το όνομα στην πινακίδα: “Βατσιέ Καλμπιάν”. Ίσως επειδή ήταν ξενόφερτο το όνομα, δεν ξέρω, έδωσε μιαν κοντακιά στην πόρτα και έσπασε το τζάμι. Δεν μου είπε τίποτε. Μπήκαν στο γραφείο μου και έριξαν κάτω τη φωτογραφία του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και άρχισαν να την ποδοπατούν, μέχρι που έγινε θρύψαλα».

Νίκος Σπανός, νευροχειρουργός: «Η πτέρυγα των ιδιωτικών θαλάμων είχε καταληφθεί από τους πραξικοπηματίες. Είχαν εκεί φρουρό στην είσοδο ένα νεαρό παιδί, μαυροσκούφη, με το όπλο. Αλλά είχα έναν ασθενή από τη Λεμεσό, που είχε τραυματιστεί στο κεφάλι κατά το πραξικόπημα και ο οποίος είχε υψηλούς πυρετούς. Δεν με άφηνε ο φρουρός να μπω να πάρω ό,τι χρειαζόμουν. Του είπα: “Αφού με ξέρεις, είμαι γιατρός, πρέπει να πάρω νερό κρύο”. Ήταν ανένδοτος, οπόταν προχώρησα και μπήκα στον θάλαμο, λέγοντάς του: “Εγώ θα μπω κι αν θέλεις πυροβόλησέ με...”. Δεν αντέδρασε ο στρατιώτης. Δεν τον αδικώ, είχε κι εκείνος ο καημένος διαταγές».

Αντώνης Βασιλείου, γυναικολόγος–μαιευτήρας, πρώην υπουργός Υγείας: «Λόγω των πεποιθήσεών μου, ένιωθα εκείνη τη μέρα ότι βρισκόμουν υπό παρακολούθηση, ακόμη και από γιατρούς και νοσοκόμους. Η αντιπαράθεση ανάμεσα σε γριβικούς και μακαριακούς υπέβοσκε και στο Νοσοκομείο Λευκωσίας όλη την προηγούμενη ταραχώδη περίοδο, όταν ανέπτυσσε τρομοκρατική δράση η ΕΟΚΑ Β. 


Τη μέρα του πραξικοπήματος με έθεσαν, με διακριτικό τρόπο πρέπει να πω, υπό περιορισμό μέσα στο νοσοκομείο. Εμένα και μερικούς άλλους μας έκλεισαν σε ένα δωμάτιο. Αλλά, για να είμαι δίκαιος, τονίζω ότι ορισμένοι συνάδελφοί μου, δεξιοί, με προστάτευσαν. Όταν άρχισαν να πληθαίνουν οι τραυματίες από τις συγκρούσεις στο πραξικόπημα, επειδή εμείς οι γυναικολόγοι έχουμε γνώση και της χειρουργικής, ενταχθήκαμε στο επιτελείο των χειρουργών και κάναμε εγχειρήσεις στον πάνω όροφο».

Νίνα Ιακωβίδου-Ιωσήφ, αναισθησιολόγος: «Είχαν αρχίσει να φέρνουν τραυματίες και τέθηκαν επί ποδός οι γιατροί στο Τμήμα Πρώτων Βοηθειών και στα χειρουργεία. Η παρουσία μου, ως αναισθησιολόγου, ήταν απαραίτητη. 


Το νοσοκομείο είχε καταληφθεί από τους πραξικοπηματίες, που φώναζαν και έδιναν διαταγές. Σαν να τον βλέπω μπροστά μου τον υποπλοίαρχο Ντάνο, ντυμένο με κοντά παντελόνια και πιστόλι στο χέρι. 

Ζήσαμε ένα μαρτύριο από αυτούς τους ανθρώπους. Είχαμε πληγωμένους και από την Προεδρική Φρουρά και το Εφεδρικό, αλλά ο Ντάνος δεν μας άφηνε να τους περιθάλψουμε. “Όχι, να δείτε πρώτα τους στρατιώτες μου”, μας έλεγε. “Μα, είναι όλοι άνθρωποι και έχουν ανάγκη”, του απαντούσαμε.

 Ήρθε κι ένας ΕΟΚΑΒητατζής, ο οποίος μου ζήτησε να του αποκαλύψω πού είχαμε τα όπλα και θα με άφηνε να πάω σπίτι μου, αφού αναγκαστικά μέναμε όλες τις μέρες στο νοσοκομείο. Είχαν κλείσει την είσοδο και δεν άφηναν κανένα να βγει χωρίς άδεια. Του απάντησα ότι δεν είχα ιδέα από όπλα. “Μην κάνεις την ανήξερη”, επέμενε. Του είπα να με αφήσει ήσυχη, γιατί μόλις πριν λίγο καιρό είχα έρθει από την Αγγλία και δεν ήξερα καν ποιοι ήταν ποιοι, στη διαμάχη μεταξύ γριβικών και μακαριακών πριν από το πραξικόπημα».

Δώρα Πέτα, τότε ασκούμενη γιατρός: «Σε λίγο έφτασαν στο νοσοκομείο και μεγαλόσχημοι αξιωματικοί πραξικοπηματίες με τα πιστόλια. Ήταν ο υποπλοίαρχος Γεώργιος Ντάνος και άλλοι. Με φωνασκίες και βρισιές έδιναν διαταγές. Δεν μπορούσες να πεις όχι, γιατί αμέσως πρότασσαν το όπλο. Θεέ μου, σκεφτόμουν, δεν είναι δυνατόν να καταλαμβάνει τους ανθρώπους τόσος φανατισμός. Έβλεπα νεαρά παιδιά οπλισμένα να φωνάζουν ότι θα σκοτώσουν τους... μούσκους! (σ.σ. Μούσκος ήταν το κοσμικό όνομα του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και έτσι αποκαλούσαν οι πολέμιοί του τους υποστηρικτές του). 


Δεν μπήκαν από μόνες τους αυτές οι ιδέες στο κεφάλι τους. Τους έκαναν πλύση εγκεφάλου στα στρατόπεδα με την προπαγάνδα. Υπήρξαν κλητήρες του Νοσοκομείου Λευκωσίας που εκδηλώθηκαν υπέρ του πραξικοπήματος, έμπαιναν στα γραφεία των διευθυντών και των γιατρών, κάθονταν στην καρέκλα, άπλωναν τα πόδια πάνω στα τραπέζια και έδιναν διαταγές: “Εντέλλεστε πάραυτα...”! Έβλεπες μερικούς να χαίρονται, άλλους να είναι λυπημένοι και να σιωπούν. Καταλάβαινες ποιος ήταν με ποιους».

Χαράλαμπος Σπανός, τότε ασκούμενος γιατρός: «Είχε έρθει ένα φορτηγό αυτοκίνητο γεμάτο από σκοτωμένους στρατιώτες, τον ένα πάνω στον άλλο. Σαν να μετέφεραν σφάγια ζώων... Ξεφόρτωσαν τα πτώματα και τα έβαλαν στο νεκροτομείο. Ύστερα από ώρα έφεραν κι άλλο φορτηγό, γεμάτο πτώματα και τα ξεφόρτωσαν για να τοποθετηθούν κι αυτά στο νεκροτομείο. Αλλά είχαν αυξηθεί τόσο πολύ οι νεκροί, που τους φόρτωσαν πάλι στην καρότσα του φορτηγού για να τους πάρουν για ταφή. Ήταν Ιούλιος μήνας, ζέστη και δεν μπορούσαν να μείνουν εκτός ψυκτικών θαλάμων. 


Για πολλούς δεν είχαν καταγραφεί ούτε τα στοιχεία τους. Ήταν άγνωστοι. Ο διευθυντής του Ακτινοθεραπευτικού Τμήματος, Δημήτρης Σουλιώτης, ρώτησε τον υπεύθυνο του νεκροτομείου, τον κ. Αριστείδη, ποιοι είναι οι νεκροί. Εκείνος του απάντησε: “Είναι όλοι τους παιδιά μας, γιατρέ...”. Αυτό δείχνει την τραγικότητα της κατάστασης που προκάλεσε το πραξικόπημα».

Πηγή

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Αποφυλακίστηκε ο Κώστας Σακκάς!

Την αποφυλάκιση του Κώστα Σακκά, που ήταν σε απεργία πείνας εδώ και 38 μέρες, αποφάσισε το Συμβούλιο εφετών, μετατρέποντας την παράνομη κράτηση σε περιοριστικούς όρους  με καταβολή χρηματικής εγγύησης 30.000 ευρώ. Από νωρίς το πρωί της Πέμπτης, πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στο Εφετείο σε συμπαράσταση προς τον Κ. Σακκά και ανέμενε την απόφαση του δικαστηρίου.

Σύμφωνα με την απόφαση του Συμβουλίου Εφετών, ο Σακκάς μπορεί να αφεθεί ελεύθερος με την επιβολή των εξής περιοριστικών όρων: απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα, υποχρεωτικής εμφάνισης κάθε Δευτέρα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του, υποχρεωτικής διαμονής στην οικία που έχει δηλώσει ως κατοικία του, απαγόρευσης οποιασδήποτε επαφής και επικοινωνίας με συγκατηγορουμένους του στην υπόθεση των «Πυρήνων», χρηματικής εγγύησης 30.000 ευρώ και απαγόρευσης μετακίνησης εκτός του νομού Αττικής.

Στον Κώστα Σακκά, μόνο κρατούμενο στην Ελλάδα που βρίσκεται προφυλακισμένος εδώ και δυόμισι χρόνια χωρίς να έχει δικαστεί, συμπαραστάθηκε ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης που συχνά αντιμετώπισε και την άγρια κρατική καταστολή. Η εξέλιξη αυτή πρόκειται για μεγάλη νίκη του κύματος αλληλεγγύης που παρά τη σιωπή των επίσημων ΜΜΕ κατάφερε να εκφράσει τη μεγάλη κοινωνική οργή. Φυσικά, οφείλεται κυρίως στο ψυχικό σθένος του ίδιου του Κώστα Σακκά που έδωσε αυτή τη μάχη με το μόνο όπλο που του έμεινε, το ίδιο του το σώμα.
Η δύναμη και η αξιοπρέπεια του Κώστα Σακκά νίκησε, το ίδιο και η αλληλεγγύη. 

Ο Κώστας Σακκάς έχει ήδη συμπληρώσει 31 μήνες προφυλάκισης -πέραν κάθε νόμιμου ορίου- χωρίς να έχει δικαστεί. Παρά ταύτα, το Συμβούλιο Εφετών είχε αποφασίσει προσφατα να επεκτείνει χρονικά την προφυλάκισή του κατά 6 μήνες.

Το γεγονός προκάλεσε κύμα αντιδράσεων από κοινωνικούς φορείς, οργανώσεις και απλούς πολίτες.

Ο Κ.Σακκάς κατηγορείται για συμμετοχή στην οργάνωση Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς -κατηγορία που ο ίδιος αρνείται, υπερασπιζόμενος όμως την αναρχική του ταυτότητα.

Η κατάσταση της υγείας του, μετά από 38 ημέρες απεργίας πείνας, είναι πάντως κρίσιμη. Ο γιατρός Θ.Καραμπέλης, που ενημέρωσε χθες για την πορεία της υγείας του, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, μίλησε για «τελική φάση κατά την οποία εξασθενούν όλα τα όργανα».

Όπως είπε ο γιατρός, ο Κ.Σακκάς έχει χάσει το 20% του σωματικού βάρους του, δηλαδή 16 κιλά και «ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει από κολπική μαρμαρυγή, η καρδιά του αποδομείται. Κινδυνεύει ακόμη από τύφλωση, νεφρική και υπατική ανεπάρκεια. Οι συνέπειες είναι μη αναστρέψιμες».

Δράσεις αλληλεγγύης έγιναν και στην Κύπρο αυτές τις μέρες. Χτες έγινε παρέμβαση στην ελληνική πρεσβεία στην Λευκωσία με ανάρτηση πανό και μοίρασμα κειμένων, ενώ πανό αλληλεγγύης υπήρχε και στο γήπεδο από οπαδούς της Ομόνοιας. Παρεμβάσεις με πανό και έντυπο υλικό έγιναν και στην Λεμεσό. 


Σήμερα είχε προγραμματιστεί από διάφορες συλλογικότητες μεταξύ των οποίων και εμείς, συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την ελληνική πρεσβεία στην Λευκωσία όμως μας πρόλαβε η απόφαση του εφετείου και η ευχάριστη είδηση της αποφυλάκισης του Κώστα, έτσι ακυρώθηκε η συγκέντρωση. Θα γίνουν όμως πολύ σύντομα εκδηλώσεις αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης για να συμβάλουμε και μεις στη αποπληρωμή της χρηματικής εγγύησης που επέβαλε το εφετείο στον Κώστα.


Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Η απεργία πείνας ως μέσο αγώνα

«Κάποιος πρέπει να γράψει ένα ποίημα για τα βάσανα των απεργών πείνας. Θα θελα να το γράψω εγώ, αλλά πώς να το τελειώσω;» 

Ο Μπόμπι Σαντς δεν πρόλαβε να τελειώσει αυτό το ποίημα. Έγινε ο ίδιος ποίημα, τραγούδι, ταινία και σύνθημα. Κατέγραψε στο ημερολόγιο του τις πρώτες 17 μέρες της απεργίας πείνας στη φυλακή Maze, μετά οι σωματικές του δυνάμεις εξασθένησαν, οι ψυχικές όμως δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ, τον συνόδευσαν μέχρι το θάνατο του στις 5 Μαΐου το 1981 μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας στα 27 του χρόνια. Η οικογένεια του, οι φίλοι και οι συναγωνιστές του σεβάστηκαν την επιθυμία του και δεν επέτρεψαν την αναγκαστική σίτιση. 

Ο θάνατος του Μπόμπι Σαντς και των άλλων 9 συναγωνιστών του που πέθαναν κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης τους και ζητώντας την αναγνώριση του πολιτικού χαρακτήρα των πράξεων τους, συμπύκνωσε την αποφασιστικότητα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του ιρλανδέζικου λαού αλλά ταυτόχρονα έγινε σύμβολο ενάντια στο μείγμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού και κρατικού αυταρχισμού που πρέσβευε η Σιδηρά Κυρία. Κυρίως έφερε στο προσκήνιο την απεργία πείνας ως ύστατο όπλο μιας μάχης όπου ο κίνδυνος του θανάτου αποτελεί ένα οριακό διάβημα για την υπεράσπιση της ζωής. 

Η απεργία πείνας ως μέσο διεκδίκησης πήρε μαζικές διαστάσεις τη δεκαετία του 50. Οι ρίζες της όμως τοποθετούνται πολύ παλιότερα στο ρολόι της ιστορίας. Από τις πρώτες απεργίες πείνας είναι οι μαζικές νηστείες την εποχή του αγώνα για την αμερικάνικη ανεξαρτησία. Οι ρώσοι πολιτικοί κρατούμενοι, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Τρότσκι και οι Αγγλίδες σουφραζέτες υποθήκευσαν το σώμα τους ως πράξη πολιτικής διαμαρτυρίας. Στις τελευταίες εφαρμόστηκε το μέτρο της βίαιης σίτισης. 

Η Μάιρη Λη περιέγραψε με συγκλονιστικό τρόπο το βίωμα που αργότερα καταχωρήθηκε από το διεθνή νομικό πολιτισμό ως βασανιστήριο: «Με περικύκλωσαν τότε δέκα περίπου άτομα, με έσπρωξαν πίσω στην καρέκλα, και, ενώ ο γιατρός μου κρατούσε ανοικτό το στόμα, μία από τις δεσμοφυλάκισσες έριξε μέσα με ένα κουτάλι γάλα και κονιάκ. Δύο ημέρες αργότερα, το Σάββατο, οι δεσμοφυλάκισσες μπήκαν στο κελί και με έσπρωξαν στο κρεβάτι. Καθώς με κρατούσαν ακίνητη, δύο γιατροί μου έβαλαν στη μύτη ένα σωληνάκι που κατέληγε σε χωνί και είχε στη μέση ένα γυάλινο δοχείο, από όπου μπορούσε κανείς να ελέγξει τη ροή. Το σωληνάκι αυτό έμπαινε τη μία φορά στο ένα ρουθούνι και την επόμενη στο άλλο. Ο πόνος, ψυχικός και σωματικός, ήταν μεγάλος κατά τη διάρκεια της σίτισης» 

Από τους κομμουνιστές του Μεσοπολέμου μέχρι τους αλγερινούς πολιτικούς κρατούμενους , τους κρατούμενους της RAF στα γερμανικά λευκά κελιά που οδήγησε στο θάνατο του Χολγκερ Μαινς , τους έγκλειστους στο Γκουαντάναμο, τους παλαιστίνιους κρατούμενους στις ισραηλινές φυλακές κι από κει στα λευκά κελιά της Τουρκίας που υπολογίζεται ότι έχουν ξεψυχήσει συνολικά 122 απεργοί πείνας, η απεργία πείνας είναι κάτι παραπάνω από κοινωνικό φαινόμενο ή θέαμα μιας αυτοκτονίας σε αργή κίνηση που την είχε αποκαλέσει ο Σερζ Ζιλί, είναι κραυγή αξιοπρέπειας στην παρατεταμένη σιωπή της εμπεδωσης του σοκ. 

Είναι το νήμα που ενώνει το Μπόμπι Σαντς με τον Κώστα Σακκά, στη χώρα που αναβιώνει ο θατσερισμός με νομιμοποιητικό επιχείρημα της κατάσταση έκτακτης ανάγκης της οικονομικής κρίσης. 

Στην Ελλάδα πριν ακόμα οι γυναίκες κατοχυρώσουν το πιο θεμελιώδες δικαίωμα που απορρέει από την ιδιότητα του πολίτη, το δικαίωμα της ψήφου, το Νοέμβρη του 1930 οι έγκλειστες κομμουνίστριες στις φυλακές Αβέρωφ έκαναν απεργία πείνας. Η απεργία πέινας χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον ως μέσο διεκδίκησης αξιοπρεπών συνθηκών κράτησης ή αναγνώρισης του πολιτικού χαρακτήρα των αποδιδόμενων πράξεων. 

Σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις της σύγχρονης ιστορίας , αυτή του Κώστα Καλαρέμα και του Χριστόφορου Μαρίνου διατάχθηκε αναγκαστική σίτιση, παρά το γεγονός ότι από τον ποινικό κώδικα είχε προβλεφθεί το δικαίωμα στην απεργία και η αναγκαστική σίτιση είχε οριστεί διεθνώς ως βασανιστήριο. 

Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν δύο περιπτώσεις που η απεργία πείνας λειτούργησε ως φωνή που ράγισε την ηθελημένη κώφωση της εξουσία. 

Η πρώτη του Θοδωρή Ηλιόπουλου. Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος συνελήφθη το Δεκέμβρη του 2008, του αποδόθηκαν κατηγορίες στη βάση ενός σαθρού και καρμπόν κατηγορητηρίου και έμεινε προφυλακισμένος για 8 μήνες χωρίς δίκη. Στις 10 Ιουλίου ξεκίνησε απεργία πείνας, αποφυλακίστηκε μετά από 47 μέρες απεργίας πείνας και την ανάπτυξη ενός πρωτοφανούς κύματος αλληλεγγύης. Μετά από πολλές δικαστικές περιπέτειες, αθωώθηκε οριστικά. 

Η δεύτερη ήταν η απεργία πείνας των 300 μεταναστών και πολιτικών προσφύγων το Γενάρη του 2011 με αίτημα την αυτονόητη για πολλά δυτικά και πολιτισμένα κράτη διαδικασία χορήγησης ασύλου. 

Ο Κώστας Σακκάς όμως παλεύει απλώς για την τήρηση της νομιμότητας που τόσο εύκολα ευαγγελίζονται όσοι συστηματικά την καταπατούν. Συνελήφθη και προφυλακίστηκε με την κατηγορία της συμμετοχής στην οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς στις 4.12.2010. Το ανώτατο όριο της προφυλάκισης του (18 μήνες) συμπληρώθηκε χωρίς η δίκη του να έχει ξεκινήσει. 

Δύο μήνες πριν τη συμπλήρωση του 18μηνου, του ασκήθηκε νέα ποινική δίωξη για συναφή υπόθεση και την 5.4.2012 προφυλακίστηκε εκ νέου. Ο ανώτατος χρόνος της δεύτερης προφυλάκισης του, σύμφωνα με το άρθρο 288 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (12 μήνες) συμπληρώθηκε, ενώ η πρώτη του δίκη δεν έχει συμπληρωθεί και η δεύτερη (για την οποία κρατείται) μόλις ξεκίνησε.Το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών, με το υπʼ αριθ. 978/2013 βούλευμά του, αποφάσισε την παράνομη (σύμφωνα με το άρθρο 288 ΚΠΔ) και αντισυνταγματική (σύμφωνα με το αρ. 6, παρ. 4) παράταση της προφυλάκισης του για έξι ακόμα μήνες, πέραν δηλαδή του ρητώς προβλεπόμενου 12μήνου, οπότε κινδυνεύει να μείνει 3 χρόνια προφυλακισμένος χωρίς να έχει δικαστεί. 

Στην 35η μέρα απεργίας πείνας δίνει μια μάχη μέχρι θανάτου για να κερδίσει η ζωή… Αποδεικνύοντας ότι η μνημονιακή δημοκρατία δε μπορεί να υπάρξει παρά μόνο αυτοαναιρούμενη. Και επιβεβαιώνοντας του στίχους του Πάμπλο Νερούδα: «για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής» 

Πηγή

Κώστας Σακκάς: Κορυφαίο ζήτημα δημοκρατίας η άμεση απελευθέρωση του

                                                Η φωτογραφία είναι από την κορυφή του Ολύμπου

Την 34η ημέρα απεργίας πείνας διανύει ο Κώστας Σακκάς, που εξακολουθεί να κρατείται «προσωρινά» χωρίς δίκη από τις 4 Δεκεμβρίου του 2010 και νοσηλεύεται στον ειδικό θάλαμο κρατουμένων του ΓΝ Νίκαιας. 

Κάθε μέρα, κάθε ώρα που συνεχίζεται η πρωτοφανής παράνομη και εκδικητική συνέχιση της κράτησής του αυξάνεται η πιθανότητα εμφάνισης μη αναστρέψιμων βλαβών ή ακόμα και αιφνίδιου θανάτου, καθώς ο ασθενής έχει χάσει πάνω από το 15% του σωματικού του βάρους και σύμφωνα με την πιο πρόσφατη γνωμάτευση της παθολόγου που τον εξέτασε, «είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι η συνέχιση της αποχής του από το φαγητό θα οδηγήσει σε βέβαιο θάνατο». 

Ο ίδιος ο αναρχικός Κώστας Σακκάς που από την πρώτη στιγμή έχει τονίσει ότι η απόφασή του για απεργία πείνας, παρά την επιβαρυμένη κατάσταση της υγείας του, «δεν αποτελεί κίνηση απελπισίας, αλλά συνέχισης του αγώνα», είναι αποφασισμένος ή να φύγει ελεύθερος από τον ειδικό θάλαμο κρατουμένων του νοσοκομείου ή να πεθάνει μαχόμενος για τα δικαιώματα όλων, έχοντας ξεκαθαρίσει ότι δεν επιστρέφει στο κελί των φυλακών.

Τις επόμενες μέρες αναμένεται να αποφασίσει το Συμβούλιο Εφετών για την αίτηση αποφυλάκισης της υπεράσπισης για λόγους υγείας, με τον εισαγγελικό λειτουργό Γιάννη Μωραϊτάκη να εισηγείται την απόρριψη της αίτησης.

«Πάμε μέχρι τη νίκη, μέχρι το τέλος, ρε!», φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε την Παρασκευή από το παράθυρο του ειδικού θαλάμου του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας ο Κώστας Σακκάς, σηκώνοντας αγωνιστικά τη γροθιά του στον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί έξω από το νοσοκομείο για να εκφράσει τη συμπαράσταση στον αγώνα του και στο δίκαιο αίτημα  να αφεθεί ελεύθερος. Οι συγκεντρωμένοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, φωνάζοντας «Κώστα, γερά ως τη λευτεριά» και «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά». Πριν τη συγκέντρωση είχε γίνει μοτοπορεία αλληλεγγύης από τα Προπύλαια μέχρι το νοσοκομείο.



Παρά την προσπάθεια των καθεστωτικών ΜΜΕ να θάψουν ή να υποβαθμίσουν το θέμα, το κύμα αλληλεγγύης δυναμώνει κάθε μέρα, το ζήτημα έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και αναδεικνύεται καθημερινά από ΜΜΕ του εξωτερικού ως ακραίο παράδειγμα και αποτέλεσμα ενός αντιδημοκρατικού και αυταρχικού καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης που έχει δημιουργηθεί στην Ελλάδα των μνημονίων ενώ αρκετοί συγκρίνουν την περίπτωση του Κώστα Σακκά με τον αγώνα πασίγνωστων πολιτικών κρατούμενων, όπως του ιρλανδού Μπόμπι Σαντς. Και τότε αρχικά η βρετανική κυβέρνηση ισχυριζόταν ότι οι απεργοί πείνας ήταν «περιθωριακοί» που «κανέναν δεν εκπροσωπούσαν».

Το χαρακτηριστικό τίτλο «Στην Ελλάδα όλα κινούνται γρήγορα, εκτός από τη δικαιοσύνη για τον Κώστα Σακκά» φέρει άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση του Γκάρντιαν. Η πανελλήνια κατακραυγή ανάγκασε ακόμα και το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου –με τεράστια δόση υποκρισίας– να κρατήσει αποστάσεις από την αντισυνταγματική κράτηση και να εκφράσει στον υπουργό Δικαιοσύνης Χαράλαμπο Αθανασίου τη δήθεν ανησυχία του για το «δικαιολογημένο προβληματισμό που προκαλεί η συνέχιση της κράτησης στον νομικό κόσμο της χώρας και σε οργανώσεις, κινήσεις και κινήματα προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα και την Ευρώπη». Λες και το ΠΑΣΟΚ δεν «αντιπροεδρεύει» στη κυβέρνηση, αλλά ζει σε άλλη χώρα, σε άλλο πλανήτη.

«Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, οι δικαστικές και κρατικές αρχές αναλαμβάνουν σοβαρότατες ευθύνες για ό,τι και αν συμβεί από εδώ και πέρα. Η φυλάκιση χωρίς δίκη για πάνω από 30 μήνες του Κ. Σακκά, κατά παράβαση κάθε έννοιας νόμου, ακόμα και των δικών τους υπεραντιδραστικών νόμων, θέλει να δώσει μήνυμα σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο ότι η κυβέρνηση και το κράτος μπορούν να λειτουργούν ανεξέλεγκτα όταν πρόκειται για τον εχθρό λαό», τονίζει σε ανακοίνωση της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που στηρίζει τις κινητοποιήσεις και τις πρωτοβουλίες για την άμεση απελευθέρωση του Κ. Σακκά.

Χαρακτηριστική της διάστασης που έχει πάρει το ζήτημα είναι και η μεγάλη και ακαριαία ανταπόκριση του κόσμου στην πρωτοβουλία της Κίνησης για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας (ΚΕΔΔΕ) για την άμεση αποφυλάκιση του πολιτικού κρατούμενου Κώστα Σακκά. Μέχρι την Παρασκευή το βράδυ, οι επώνυμες υπογραφές είχαν ξεπεράσει τις 4.500 (σ.σ ο αριθμός πλέον προσεγγίζει τις 7.000)  Δεύτερο βήμα για την ΚΕΔΔΕ είναι η δυναμική παράσταση διαμαρτυρίας και η μαζική παράδοση του ψηφίσματος στο υπουργείο Δικαιοσύνης τη Δευτέρα 8 Ιουλίου στις 7.30 μ.μ.

Η πρωτοβουλία έχει απευθύνει κάλεσμα σε σωματεία εργαζομένων, μαζικούς φορείς, συλλογικότητες γειτονιάς, φοιτητικούς συλλόγους, γιατρούς, εκπαιδευτικούς, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακούς, ποιητές, συγγραφείς, δημοσιογράφους και καθέναν που αρνείται το αυταρχικό μέλλον που είναι ήδη εδώ προτάσσοντας το σύνθημα: «Όχι στο ελληνικό Γκουαντάναμο. Αποφυλάκιση τώρα του Κώστα Σακκά».

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Κλάρα Τσέτκιν: 80 χρόνια από το θάνατο της

                                           Η Κλάρα Τσέτκιν (αριστερά) με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ

Στις 20 Ιουνίου του 1933 έφυγε από τη ζωή η γερμανίδα επαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν σε ηλικία 76 ετών. Ο θάνατος τη βρήκε στη Μόσχα όπου είχε βρει καταφύγιο για να γλυτώσει από τους Ναζί, που λίγους μήνες πριν είχαν καταλάβει την εξουσία στη Γερμανία. Σαν μέλος του ΚΚ Γερμανίας και σαν επαναστάτρια που συνέδεσε το όνομά της με το διεθνές κίνημα των γυναικών, ήταν το πρότυπο της γυναίκας που σύμφωνα με τους Ναζί έπρεπε να εξοντωθεί. Για αυτούς ο ρόλος της γυναίκας ήταν η επιστροφή της στα τρία «Κ», σύμφωνα με τη γερμανική γλώσσα, «παιδιά, κουζίνα, εκκλησία».

Ένα χρόνο πριν το θάνατό της στις 30 Αυγούστου του 1932, εν μέσω της χειρότερης κρίσης του καπιταλισμού που είχε αντιμετωπίσει το παγκόσμιο σύστημα μέχρι τότε και ενώ η ναζιστική βαρβαρότητα είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε εναλλακτική λύση για την αστική τάξη, η Κλάρα Τσέτκιν ως η γηραιότερη βουλευτής άνοιξε την τελευταία συνεδρίαση της Γερμανικής Βουλής. 

Μέσα σε ένα κατάμεστο κοινοβούλιο και με τους στρατιωτικά ντυμένους φασίστες βουλευτές να ουρλιάζουν, η Κλάρα Τσέτκιν έκανε έκκληση για ένα μέτωπο ενότητας όλων των εργαζομένων ενάντια στο φασισμό, κάνοντας ταυτόχρονα έκκληση προς τις γυναίκες της εργατικής τάξης να συνταχτούν και αυτές στον αντιφασιστικό αγώνα για να παλέψουν ταυτόχρονα την «έμφυλη σκλαβιά» του καπιταλισμού και την ανατροπή του μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Στο τέλος της ομιλίας της είπε: «Ανοίγω αυτή την συνεδρίαση εκπληρώνοντας έτσι τα καθήκοντά μου ως επίτιμη πρόεδρος με την ελπίδα ότι, παρά τις τρέχουσες αδυναμίες μου, μπορώ να έχω ακόμα την τύχη να ανοίξω ως επίτιμη πρόεδρος την πρώτη σοβιετική συνεδρίαση της Σοβιετικής Γερμανίας». Μετά από αυτή την ομιλία για να γλυτώσει από τους Ναζί φυγαδεύτηκε από την πίσω πόρτα του κοινοβουλίου.

Το όνομά της και η διαδρομή της έχει συνδεθεί κυρίως με το διεθνές κίνημα των γυναικών, με την πάλη της για την ένταξη των εργατριών μέσα στα συνδικάτα, για την ενότητα των αντρών και γυναικών της εργατικής τάξης με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και της σεξιστικής καταπίεσης. Σαν μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος είχε από τα προηγούμενα χρόνια δώσει με συνέπεια τη μάχη για την οργάνωση των γυναικών, καθώς η γρήγορη εκβιομηχάνιση της Γερμανίας από τα μέσα του 19ου αιώνα έφερε εκατομμύρια γυναίκες στα νέα εργοστάσια και τις βιομηχανίες. Παρόλα αυτά, μια ολόκληρη γενιά εργαζόμενων γυναικών έβρισκε κλειστές τις πόρτες των συνδικάτων.

Το 1891 η Τσέτκιν γίνεται υπεύθυνη για την έκδοση του εργατικού γυναικείου περιοδικού «η Ισότητα, περιοδικό για τα δικαιώματα των εργατριών» σε μια περίοδο που η ενασχόληση των γυναικών με την πολιτική ήταν σχεδόν απαγορευμένη. Το 1895 εκλέγεται στην Εθνική Εκτελεστική του SPD. Η Τσέτκιν πάλεψε για την ενότητα της συνδικαλιστικής δράσης ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες, γνωρίζοντας ότι μόνο έτσι μπορεί να δοθεί αποτελεσματικά κόντρα ενάντια στα αφεντικά και την κυβέρνηση.

Πολιτική πρωτοβουλία

Ήταν μία πολιτική πρωτοβουλία τεράστιας σημασίας, εκείνη την περίοδο όπου οι γυναίκες έπρεπε να δίνουν ταυτόχρονα τη μάχη ενάντια στα αφεντικά, το σεξισμό και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Μέσα από αυτές τις μάχες το 1908 καταργήθηκε ο νόμος που απαγόρευε την ένταξη των γυναικών στις πολιτικές οργανώσεις. Το 1906 μόνο το 1% των συνδικαλισμένων γυναικών ήταν ταυτόχρονα μέλη του SPD, ενώ το 1914 είχαν φτάσει το 83%.

Το 1907 εκλέχτηκε γραμματέας της διεθνούς γραμματείας γυναικών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Έδωσε τη μάχη για να δώσει στο γυναικείο κίνημα της εποχής ταξικό προσανατολισμό, επιχειρηματολογώντας και εξηγώντας ότι για τη γυναίκα της εργατικής τάξης δεν φτάνει μόνο να παλεύει για το δικαίωμα της ψήφου αλλά πάνω από όλα χρειάζεται κοινή δράση αντρών και γυναικών κόντρα στα αφεντικά και τον καπιταλισμό. 

Η Τσέτκιν πήρε την πρωτοβουλία να συγκαλέσει μία μέρα πριν από το συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς το πρώτο διεθνές συνέδριο σοσιαλιστριών στην Στουτγάρδη, όπου συμμετείχαν 59 γυναίκες από 15 χώρες. Εκεί αποφασίστηκε να ιδρυθεί μία διεθνής οργάνωση σοσιαλιστριών. Η απόφαση του συνεδρίου αναφέρει ότι «τα σοσιαλιστικά κόμματα σε όλο τον κόσμο έχουν υποχρέωση να παλέψουν ενεργά για την καθιέρωση της ψήφου των γυναικών και οι σοσιαλίστριες δεν πρέπει να θεωρούν συμμάχους τις αστές φεμινίστριες αλλά να καθοδηγήσουν την πάλη χέρι-χέρι με τους άντρες σοσιαλιστές». Η Τσέτκιν εκλέχτηκε γραμματέας της Διεθνούς Οργάνωσης των γυναικών.

Το 1910 έγινε το δεύτερο διεθνές συνέδριο στην Κοπεγχάγη. Εκεί η Τσέτκιν πρότεινε την υιοθέτηση της 8ης Μάρτη, ως διεθνούς ημέρας της Γυναίκας. Η ιδέα για την επιλογή της ημέρας πάρθηκε από μία διαδήλωση των αμερικανίδων σοσιαλιστριών στη Νέα Υόρκη εκείνη την περίοδο, για να τιμήσουν τις ηρωικές ράφτρες και υφάντριες της Ν. Υόρκης που κατέβηκαν στην πρώτη απεργία γυναικών και στην πρώτη γυναικεία διαδήλωση στην ιστορία. Η 8η Μάρτη επιλέχτηκε σαν ημέρα σύμβολο αγώνων, δράσης και προβολής των αιτημάτων των εργαζόμενων γυναικών.

Η πρόταση για την καθιέρωση αυτής της μέρας ήταν μια συμβολική μάχη ενάντια στις αστές φεμινίστριες οι οποίες διεκδικούσαν μεταρρυθμίσεις που θα ευνοούσαν όμως τις λίγες γυναίκες που βρίσκονταν στην κορυφή της κοινωνίας. Οι γυναίκες της εργατικής τάξης ζητούσαν ειδική προστατευτική νομοθεσία, λιγότερες ώρες εργασίας, κανονισμούς υγιεινής και ασφάλειας, διάλειμμα για ξεκούραση.

Η Κλάρα Τσέτκιν επέμενε ότι για τις αστές ο στόχος των μεταρρυθμίσεων ήταν τα “ίσα δικαιώματα” μέσα στον καπιταλισμό. Για τις εργάτριες όμως η πάλη για μεταρρυθμίσεις είναι απλά ένα μέσο για τον τελικό σκοπό, για την ανατροπή του καπιταλισμού. “Για την εργάτρια, ο αγώνας για απελευθέρωση δε μπορεί να είναι αγώνας ενάντια στους άντρες της ίδιας της τάξης, πράγμα που συμβαίνει με την αστή γυναίκα. Ο τελικός στόχος του αγώνα της δεν είναι ο ελεύθερος ανταγωνισμός με τους άντρες της δικιάς της τάξης, οι εργάτριες παλεύουν για την ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας”.

“Απέναντι στη συγκεκριμένη ταξική πραγματικότητα δεν αρκεί για τις γυναίκες η χειραφέτησή τους από τους άντρες. Μια ματιά στις συνθήκες της ζωής των αντρών συντρόφων τους μπορεί να πείσει τις γυναίκες της εργατικής τάξης ότι η κοινωνική απελευθέρωση δεν έρχεται απλά με την κατάκτηση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, ότι αυτά τα δικαιώματα είναι απλά μέσα για την κατάκτηση ενός στόχου, όχι ο ίδιος ο στόχος της πάλης τους για χειραφέτηση. 

Η απελευθέρωση των γυναικών της εργατικής τάξης δεν περιορίζεται μόνο στην κατάκτηση της ισότητας με τους άντρες, μέσα στα όρια της σημερινής κοινωνίας. Αντίθετα, η σημερινή κοινωνική τάξη πρέπει να ανατραπεί στο σύνολό της, γιατί οι οικονομικές σχέσεις και οι σχέσεις ιδιοκτησίας βρίσκονται στη ρίζα και της ταξικής και της σεξιστικής σκλαβιάς”.

Κρίσιμο τεστ

Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ήταν για όλη την αριστερά της εποχής μια κρίσιμη δοκιμασία. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα των σοσιαλδημοκρατών ψήφισε υπέρ των πολεμικών δαπανών, με μοναδική εξαίρεση την αρνητική ψήφο του Καρλ Λίμπκνεχτ. 

Η Κλάρα Τσέτκιν μαζί με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ βρίσκονταν στην αριστερή διεθνιστική αντιπολεμική πτέρυγα που καλούσαν την εργατική τάξη να στραφεί ενάντια στη δική της άρχουσα τάξη. Μερικές ημέρες μετά το ξέσπασμα του πολέμου, στις 5 Αυγούστου του 1914, η Τσέτκιν κυκλοφόρησε ένα αντιπολεμικό άρθρο που είχε τίτλο «Εργαζόμενη Γυναίκα ετοιμάσου». Το άρθρο κατέληγε: «Για την εργατική τάξη η αδερφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι απατηλό όνειρο, η παγκόσμια ειρήνη δεν είναι μόνο ωραίες λέξεις. Τι πρέπει να γίνει; Υπάρχει μία στιγμή στη ζωή των ανθρώπων που μπορούν να κερδίσουν τα πάντα μόνο αν όλοι είναι έτοιμοι. Αυτή η στιγμή έχει έρθει. Εργαζόμενες γυναίκες ετοιμαστείτε».

Η Τσέτκιν μαζί με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ οργάνωσαν ένα διεθνές συνέδριο γυναικών κατά του πολέμου τον Μάρτη του 1915 στη Βέρνη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου η Κλάρα Τσέτκιν ζούσε ημιπαράνομα. Την παρακολουθούσαν, έλεγχαν την αλληλογραφία της, την καταδίωκαν και ενίοτε την φυλάκιζαν. Η εφημερίδα Ισότητα λογοκρινόταν.

Το 1916 πήρε μέρος στην ίδρυση της ομάδας Σπάρτακος και το 1919 προσχώρησε στο νεοϊδρυθέν Κομμουνιστικό Κόμμα που ίδρυσαν η Ρόζα Λούξεμπουργκ με τον Καρλ Λίμπκνεχτ. Υπήρξε για 13 χρόνια βουλευτίνα στο γερμανικό κοινοβούλιο. Μέχρι το τέλος της ζωής της δεν έπαψε ποτέ να παλεύει για την επαναστατική ανατροπή του συστήματος της καταπίεσης, του πολέμου και του φασισμού.

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΝΝΟΓΕΙΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 5 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013

ΑΜΕΣΗ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΩΝ ΓΙΑ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΝΝΟΓΕΙΑΣ

Η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό εκφράζει την έντονη ανησυχία της σχετικά με καταγγελίες για κακοποίηση κρατουμένων στα Κρατητήρια της Μεννόγειας και ζητά την άμεση διερεύνησή τους από τις αρμόδιες αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Συγκεκριμένα, η ΚΙΣΑ έλαβε χθες τηλεφώνημα από κρατούμενο στα Κρατητήρια της Μεννόγειας, σύμφωνα με τον οποίο ένας άλλος κρατούμενος κτυπήθηκε από αστυνομικούς των κρατητηρίων. 

Σύμφωνα με την πληροφόρηση της ΚΙΣΑ, πριν από την κακοποίηση του κρατουμένου, τα παιδιά του βρίσκονταν έξω από τα κρατητήρια και ζητούσαν να τον επισκεφτούν, αλλά του ζητήθηκε να κάνει γραπτή αίτηση, η οποία θα εξεταζόταν.. 

Όταν ο κρατούμενος διερωτήθηκε για ποιο λόγο δεν μπορεί να δει τα παιδιά του, τα οποία υπενθυμίζεται βρίσκονταν ήδη εκεί, αστυνομικοί των κρατητηρίων τον κτύπησαν. Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειές της, η ΚΙΣΑ δεν κατάφερε να εξασφαλίσει περαιτέρω πληροφορίες χθες, καθώς η επικοινωνία με το άτομο που μας κατήγγειλε το περιστατικό διακόπηκε απότομα και προτού καταγραφούν οποιαδήποτε στοιχεία. 

Στη συνέχεια, η ΚΙΣΑ προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον υπεύθυνο των Κρατητηρίων της Μεννόγειας, αλλά, όπως μας αναφέρθηκε, ούτε ο ίδιος ούτε άτομο που να τον αντικαθιστά ήταν διαθέσιμοι. 

Αστυνομικός των κρατητηρίων που απάντησε το τηλέφωνο διέκοψε απότομα την επικοινωνία όταν ρωτήθηκε αν είχε κτυπηθεί κάποιος κρατούμενος. Παράλληλα, τα κινητά τηλέφωνα των κρατουμένων ήταν κλειστά και έτσι δεν μπορούσαμε να έχουμε οποιαδήποτε επικοινωνία, είτε με τους κρατούμενους, είτε με το προσωπικό των κρατητηρίων. Η συγκεκριμένη υπόθεση καταγγέλθηκε χθες από την ΚΙΣΑ στην Αρχή Κατά του Ρατσισμού και των Διακρίσεων του Γραφείου της Επιτρόπου Διοικήσεως.

Σήμερα το απόγευμα, η ΚΙΣΑ έλαβε νέο τηλεφώνημα από άλλον κρατούμενο στα Κρατητήρια της Μεννόγειας, ο οποίος μας πληροφόρησε ότι ένας ακόμη κρατούμενος κτυπήθηκε σήμερα από αξιωματικό. Βάσει της πληροφόρησης που έλαβε η ΚΙΣΑ, πριν από την κακοποίηση του κρατουμένου το προσωπικό των κρατητηρίων του είχε δώσει χαλασμένο φαγητό. 

Όταν ο αναφερόμενος αρνήθηκε να το φάει, ο εν λόγω αξιωματικός τον κτύπησε βάναυσα, ενώ δύο αστυνομικοί των κρατητηρίων τον κρατούσαν ακινητοποιημένο. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, ως αποτέλεσμα της κακοποίησής του, ο αναφερόμενος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου βρίσκεται ακόμα, με κατάγματα στο πόδι και στο κεφάλι. 

Σύμφωνα με πληροφόρηση της ΚΙΣΑ, όλοι οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν νωρίς το απόγευμα στο προαύλιο των Κρατητηρίων της Μεννόγειας όπου εξακολουθούν να βρίσκονται μέχρι τη στιγμή έκδοσης της ανακοίνωσης. Μετά την πληροφόρηση που έλαβε για το συγκεκριμένο περιστατικό, η ΚΙΣΑ κατήγγειλε και αυτήν την υπόθεση στην Αρχή Κατά του Ρατσισμού και των Διακρίσεων του Γραφείου της Επιτρόπου Διοικήσεως.

Σημειώνεται ότι η ΚΙΣΑ, με σχετική ανακοίνωση τύπου με ημερομηνία 26 Ιουνίου 2013, κατήγγειλε δημόσια τις συνθήκες κράτησης που επικρατούν στα Κρατητήρια της Μενόγιας, καθώς επίσης και τις πολιτικές κράτησης και απέλασης γενικότερα που ακολουθούνται και οδηγούν στις συνθήκες αυτές. 

Η συγκεκριμένη καταγγελία έγινε μετά από τριήμερη απεργία πείνας 21 Σύριων προσφύγων στα Κρατητήρια της Μεννόγειας. [1]

Η ΚΙΣΑ εκφράζει την έντονη ανησυχία της για επανειλημμένες καταγγελίες για κακοποίηση κρατουμένων στα Κρατητήρια της Μεννόγειας και ζητά και δημόσια την άμεση διερεύνησή τους από τις αρμόδιες αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας, συγκεκριμένα από το Αρχηγείο της Κυπριακής Αστυνομίας, το Υπουργείο Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης, καθώς και από την Αρχή Κατά του Ρατσισμού και των Διακρίσεων του Γραφείου της Επιτρόπου Διοικήσεως. 

Παράλληλα, η ΚΙΣΑ επισημαίνει ότι αυτά τα φαινόμενα δεν πρόκειται να τερματιστούν, εάν δεν ξεπεραστούν τα προβλήματα με τις συνθήκες των κρατητηρίων και τη φιλοσοφία διαχείρισης του χώρου από τη Διοίκηση των Κρατητηρίων της Μεννόγειας. Τέλος, η ΚΙΣΑ ζητά τη συμμόρφωση των αρχών με τις υποχρεώσεις τους και το σεβασμό των δικαιωμάτων των μεταναστών και προσφύγων που κρατούνται τόσο στη Μεννόγεια, όσο και σε άλλα κρατητήρια με σκοπό την απέλαση τους.

Διοικητικό Συμβούλιο ΚΙΣΑ

Σημειώσεις προς συντάκτες:

[1]          Όπως κατήγγειλε στις 26 Ιουνίου 2013 η ΚΙΣΑ, οι κρατούμενοι όχι μόνο δεν ενημερώνονται για το δικαίωμα τους να προσφύγουν στο Ανώτατο Δικαστήριο ενάντια στην απόφαση για κράτηση και απέλαση και μάλιστα με νομική αρωγή από το κράτος, αλλά ακόμα και εάν το γνωρίζουν και το ζητήσουν δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό το δικαίωμα, διότι τα μεν κρατητήρια αρνούνται να τους μεταφέρουν στο δικαστήριο και ο δε πρωτοκολλητής αδυνατεί να μεταβεί στα κρατητήρια για να τους ορκίσει. Επομένως, δεν έχουν ούτε πρόσβαση στη δικαιοσύνη. 

Ταυτόχρονα, η ψυχολογική βία και η απάνθρωπη μεταχείριση χρησιμοποιούνται ως μοχλός πίεσης για να υπογράψουν ότι θα επιστρέψουν «εθελούσια» στην πατρίδα τους. Ενώ, σύμφωνα με τη νομοθεσία, έχουν κάθε δικαίωμα υποβολής αίτησης ασύλου ενώ ευρίσκονται στα κρατητήρια, το δικαίωμα αυτό καταστρατηγείται, αφού δεν παρέχονται αιτήσεις ασύλου στα κρατητήρια, παρά το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία πληροφόρησε ψευδώς περί του αντιθέτου την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Επιπλέον, από τη μία πλευρά τα Κρατητήρια της Μεννόγειας αρνούνται να τους μεταφέρουν στην Υπηρεσία Ασύλου ή στην ΥΑΜ (Υπηρεσία Αλλοδαπών και Μετανάστευσης) για να υποβάλουν αίτηση ασύλου, και από την άλλη η Υπηρεσία Ασύλου αρνείται να τους επισκεφτεί επικαλούμενη «έλλειψη» οδοιπορικών. 

Οι κρατούμενοι υπόκεινται σε συνεχή έλεγχο και τιμωρητική μεταχείριση, η οποία περιλαμβάνει το δέσιμο τους με χειροπέδες σαν να πρόκειται για εγκληματίες, ακόμη και όταν πηγαίνουν στην τουαλέτα η στο χώρο επισκέψεων για να συναντήσουν τους δικούς τους. Επίσης τιμωρητική ήταν τότε και η απομόνωση των 25 απεργών από την αστυνομία σε ξεχωριστό χώρο από τους υπόλοιπους κρατούμενους, καθόλη τη διάρκεια της τριήμερης απεργίας πείνας που είχαν πραγματοποιήσει. 

Επιπρόσθετα, μερικοί κρατούμενοι υπόκεινται και σε φυσική βία, σε συνδυασμό με διάφορες άλλες μεθόδους, όπως τη διακοπή του τηλεφωνικού σήματος για αποκοπή της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Οι επισκέψεις γίνονται μόνο με την οπτική και ακουστική παρουσία των αστυνομικών, ενώ παράλληλα οι ενδιαφερόμενες οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χρειάζονται γραπτή έγκριση από τον ίδιο τον Αρχηγό της Αστυνομίας Κύπρου για να επισκεφτούν τους κρατούμενους. 

Ως αποτέλεσμα όλων αυτών των σκληρών και απάνθρωπων μέτρων, οι κρατούμενοι θεωρούν τις συνθήκες διαβίωσης ως απαράδεκτες και απαξιωτικές για την αξιοπρέπεια, τη φυσική τους επιβίωση ή ακόμα και για την ασφάλεια και την υγεία τους. Η ποιότητα του φαγητού είναι αρκετά κακή, με αποτέλεσμα πολλές φορές οι κρατούμενοι να μένουν χωρίς φαγητό για μια ολόκληρη μέρα και να επιβιώνουν μόνο με νερό. Ούτε οι κρατούμενοι έχουν έγκαιρη πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Όσοι χρειάζεται να επισκεφτούν γιατρό μπορεί να περιμένουν μέχρι και 2 εβδομάδες μετά από σχετική αίτηση για να δουν γιατρό, στον οποίο δεν δικαιούνται να απευθύνουν το λόγο, αφού ο αστυνομικός που τους συνοδεύει πρέπει να μιλάει για αυτούς.

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Aντικαπιταλιστική προοπτική η μόνη λύση

Tη ίδια ώρα που η Τράπεζα Κύπρου μελετά σχέδιο εθελούσιας εξόδου των υπαλλήλων της με στόχο να ανοίξει τη πόρτα της ανεργίας σε χίλιους περίπου εργαζομένους , οι οποίοι θεωρούνται'' πλεονάζων'' προσωπικό, η ανεργία στην Κύπρο ανήλθε στο 16,3% του ενεργού πληθυσμού, και σε απόλυτους αριθμούς τα 73.000 άτομα,  το Μάιο έναντι 15,8% ή 71.000 άνεργους που ήταν τον Απρίλιο, ποσοστό που αποτελεί τη  μεγαλύτερη ετήσια ποσοστιαία αύξηση της ανεργίας μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης.

Mε το μέλλον να διαφαίνεται ακόμη χειρότερο αφού χιλιάδες νέοι,κυρίως απόφοιτοι πανεπιστημίων της  φετινής χρονιάς έρχονται τώρα, να ζητήσουν εργασία μέσα σε ένα σύστημα το οποίο τείνει να συνεχίζει την επιλεκτική χρεοκοπία της χώρας για τη διάσωση κάποιων κερδοσκοπικών Ιδιωτικών εταιριών και τραπεζών , τα χρέη των οποίον καλείται να πληρώνει καθημερινά ο κάθε πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας .

 Η Κυπριακή κυβέρνηση προτίμησε τη παραμονή της χώρας στην Ε.Ε την ίδια ώρα που το ποσοστό ανεργίας  είναι το μόνο που αναπτύσσεται καθημερινά στις χώρες της ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσο και αν οι κυβερνήσεις των  κρατών μελών προβάλλουν ως λόγο εφαρμογής των μέτρων λιτότητας την επικείμενη ανάπτυξη και την εξόφληση του χρέους, αυτά τα οποία ουσιαστικά πετυχαίνουν ως αποτέλεσμα με τα σημερινά μέτρα λιτότητας  είναι το ποσοστό ανεργίας  να βρίσκεται στα ύψη συνεχώς, πολλοί συνάνθρωποι μας να ζουν σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης , τα κοινωνικά προβλήματα όπως η υπογεννητικότητα να αυξάνονται συνεχώς και να κάνουν την εμφάνιση τους πιο μαζικά πλέον πράξεις βίας και καταστολής από την αστυνομία και τις φασιστικές- νεοναζιστικές ομάδες.

Μαζί όμως με αυτά, αναπτύσσονται και οι κοινωνικές εκρήξεις και η αγανάκτηση , ο λαός δεν αντέχει άλλη καταπίεση πλέον, δεν αντέχει να πληρώνει καθημερινά τα χρέη της αστικής Τάξης , δεν αντέχει να βλέπει  ιδιωτικούς οργανισμούς να καρπώνονται τους φυσικούς πλούτους της χώρας του και σε αυτόν να μην δίνουν τίποτα , δεν αντέχει να ζει σε ένα σύστημα στο οποίο η εργασία έχει πάψει να είναι δικαίωμα και που καλείται να ψηφίζει μόνο πολιτικούς υποστηρικτές αντιλαϊκών πολιτικών και σχεδίων.

Με όπλο αυτή την αγανάκτηση των πολιτών επιβάλλεται η μαζική λαϊκή εξέγερση με στόχο την έξοδο απ' το καπιταλιστικό σύστημα για την επιβολή ενός κομουνιστικού συστήματος δηλαδή  μιας οργανωμένης αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας με συνδικαλιστική δομή που θα διαχειρίζεται τη διανομή αγαθών και υπηρεσιών ανάμεσα στους πολίτες της χώρας , ένα σύστημα στο οποίο ο λαός θα αποφασίζει και θα ενεργεί έχοντας στα χέρια του τα μέσα παραγωγής και τους φυσικούς πόρους .

Η έξοδος απ' το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι φωνή διαμαρτυρίας ,είναι η μόνη λύση για να ζήσει  δίκαια και ελεύθερα ο κάθε άνθρωπος , ο κάθε εργαζόμενος ,στο σήμερα και στο αύριο.

Μάριος Αποστολίδης