Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

ΑΥΡΙΟ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΩΡΑ 19:00 ΣΤΗΝ ΠΛ.ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Καλούμε αύριο σε ανοικτή συνέλευση στην πλατεία Φανερωμένης στην Λευκωσία στις 19:00.

H νέα μνημονιακή κυβέρνηση επιχειρεί ήδη να επιταχύνει τις διαδικασίες για την τελική συμφωνία με την τρόικα για την υπογραφή μνημονίου και η συγκρότηση κοινωνικών αντιστάσεων είναι επιτακτική ανάγκη.

Τα σχέδια της πρέπει να πέσουν στο κενό και σε ότι αφορά την πρόθεση της να αναβαθμίσει ακόμα περισσότερο την συνεργασία και εξάρτηση μας από τα δολοφονικά ιμπεριαλιστικά κράτη όπως το Ισραήλ και άλλες ευρωπαικές χώρες με πρόσχημα την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου όπως έπραξε και η προηγούμενη κυβέρνηση.

Κι όχι μόνο αυτό αλλά επιδιώκει άμεσα να εντάξει την Κύπρο  στον προθάλαμο του ΝΑΤΟ, τον συνεταιρισμό για την ειρήνη. (αναλυτικό κείμενο γι αυτό το θέμα θα έχουμε τις επόμενες μέρες).

Επίσης θα μας απασχολήσουν κι άλλα θέματα όπως οι δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες που γίνονται με μεγάλη συχνότητα και ένταση τις τελευταίες μέρες, καθώς και άλλα ζητήματα που χρειάζεται να παρέμβουμε και να κινητοποιηθούμε. Συνέλευση θα γίνει και στην Λεμεσό την ερχόμενη Κυριακή και στις άλλες πόλεις τις επόμενες μέρες.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Για τον Κώστα Μισιαούλη


                                                                                                                      του Γιώργου Μιχαηλίδη

Με το όνομα αυτό αναφερόμαστε σε μία διπλή ιστορία πολιτικών δολοφονιών. Για μένα, η ιστορία πίσω απ’ το όνομα Κώστας Μισιαούλης αναδεικνύει τη διαφορά της διεθνιστικής και εθνικιστικής κοσμοθεωρίας, αναδεικνύει το ήθος των φορέων τους και καταδεικνύει τα πολιτικά αποτελέσματα του ενός ή του άλλου δρόμου. Δυστυχώς η ιστορία αυτή περιλαμβάνει πολύ αίμα.

Μέρος Πρώτο: Ο τουρκικός εθνικισμός δολοφονεί τον Μισιαούλη

Ο Κώστας Μισιαούλης, Κύπριος, στέλεχος του ΑΚΕΛ, συνδικαλιστής, ήταν ένας από αυτούς που έχτιζαν τη φιλία και την αλληλεγγύη ανάμεσα στις δυο εθνικές κοινότητες του νησιού. Μαχόταν για κοινά συνδικάτα, κοινές οργανώσεις που να ενώνουν τους ανθρώπους όχι βάσει καταγωγής αλλά στη βάση των προβλημάτων που αντιμετώπιζαν. 

Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου ήταν ένας εξίσου δραστήριος Κύπριος, σύντροφος του Κώστα Μισιαούλη, μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, με τον οποίο μοιράζονταν τις ίδιες πεποιθήσεις περί προσέγγισης και συνεργασίας των δύο κοινοτήτων για μία ανεξάρτητη Κύπρο χωρίς προστάτιδες δυνάμεις.

Η Τ.Μ.Τ. ήταν μια τουρκοκυπριακή εθνικιστική οργάνωση, με ηγέτη τον Ραούφ Ντενκτάς, που σκοπό είχε την αποτροπή της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα και την εφαρμογή της διχοτόμησης και διπλής ένωσης με Ελλάδα και Τουρκία αντίστοιχα.

Τον Απρίλιο του 1965, η Τ.Μ.Τ. προβαίνει σε μια διπλή δολοφονία που βρίθει συμβολισμών. Εκτελεί τον Κώστα Μισιαούλη και τον Ντερβίς Αλί Καβάζογλου ενώ αυτοί μετέβαιναν από τη Λευκωσία στη Λάρνακα για δουλειά ανάμεσα στους τουρκοκυπρίους. Είχε ήδη προηγηθεί μια απόπειρα το 1958 εναντίον μόνο του Καβάζογλου. Σκοτώνοντας δυο ανθρώπους-σύμβολα της ελληνοτουρκικής φιλίας, δυο πολιτικά πρόσωπα που μάχονταν για την υπέρβαση των δύο εθνικισμών που είχαν αναπτυχθεί στο νησί, η τουρκική εθνικιστική οργάνωση έδινε ένα σαφές μήνυμα: εχθρός της δεν ήταν απλά ο ελληνικός εθνικισμός κι η Ένωση αλλά και η προοπτική ανεξάρτητης πορείας της Κύπρου με συναδέλφωση των λαών της και απομάκρυνση των εγγυητριών δυνάμεων.

Μέρος Δεύτερο: Ο ελληνικός εθνικισμός δολοφονεί τον Μισιαούλη

Ο Κώστας Μισιαούλης, Κύπριος, εργάτης, 24 χρονών, ήταν ανηψιός του δολοφονηθέντος από την Τ.Μ.Τ. στελέχους του ΑΚΕΛ. Αριστερός κι ο ίδιος ενστερνιζόταν τις πεποιθήσεις του θείου του.
Η ΕΟΚΑ Β’ -ιδρύθηκε το 1971- ήταν μια ελληνοκυπριακή εθνικιστική οργάνωση με ηγέτη τον Γεώργιο Γρίβα (ηγέτης και της πρώτης ΕΟΚΑ αλλά και της φιλο-ναζιστικής οργάνωσης “Χ” που έδρασε στην Αθήνα την περίοδο της Κατοχής) η οποία ως διακηρυγμένο σκοπό είχε την ανατροπή όσων επιθυμούσαν μια ανεξάρτητη Κύπρο και την πραγματοποίηση της Ένωσης με την Ελλάδα.

Στις 15 Ιουλίου του 1974, η ΕΟΚΑ Β’ συνδράμει τις δυνάμεις της ελληνικής Χούντας για την ανατροπή του προέδρου της Κύπρου Μακαρίου. Άλλωστε υπήρξε εξ αρχής στενά συνδεδεμένη με το καθεστώς των Αθηνών, το ίδιο όπως η Τ.Μ.Τ. με την Άγκυρα. 

Δυο μέρες μετά, στις 17 Ιουλίου, ένοπλοι της ΕΟΚΑ Β’ χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού του Κώστα Μισιαούλη. Άνοιξε η σύζυγός του. Της είπαν ότι υπήρχε υποψία ότι ο σύζυγός της κρύβει όπλα. Ένας εξ αυτών που τύχαινε γνωστός (μικρός ο κόσμος της Κύπρου) εγγυήθηκε ότι αν δεν ίσχυε η κατηγορία θα τον άφηναν αμέσως ελεύθερο. Ο Κώστας Μισιαούλης οδηγήθηκε σε παρακείμενο κτήριο του χωριού όπου υπήρχαν και άλλοι αιχμάλωτοι. Η γυναίκα του απ’ το παράθυρο της κουζίνας μπορούσε να ακούσει τις βρισιές, τους πυροβολισμούς και τα συνθήματα των εοκατζήδων προς εκφοβισμό των κρατουμένων. Αργότερα οι κρατούμενοι φορτώθηκαν σε αυτοκίνητα. Λίγο έξω απ’ το χωριό οι εοκατζήδες κατέβασαν τρία άτομα κάτω. Ανάμεσα σ’ αυτούς κι ο Κώστας Μισιαούλης. Σε κλίμα έντασης και παραφροσύνης κάποιος τον πυροβολεί στην κοιλιά. Τον αφήνουν αιμόφυρτο να κείτεται μπροστά στους υπολοίπους. Δεν σταματούν εκεί. Αναγκάζουν συντρόφους του να γλείψουν το αίμα που έτρεχε απ’ την πληγή του.

Τελικά τον μεταφέρουν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Εκεί δεν αφήνουν την οικογένειά του να μπει και να προσφέρει το αίμα που χρειαζόταν ο τραυματίας. Μετά από πολλούς κόπους καταφέρνει να τρυπώσει στο νοσοκομείο η γυναίκα του και δίνει αίμα μυστικά, χωρίς να πει για ποιον.

Οι ένοπλοι φρουροί του νοσοκομείου άφησαν τη γυναίκα να τον δει μόνο τέσσερις μέρες μετά το περιστατικό. Την επόμενη μέρα ο Κώστας Μισιαούλης εξέπνευσε. Η Τουρκία είχε ήδη εισβάλλει στο νησί. Ποτέ δεν έγινε νεκροψία ή άλλη εξέταση του πτώματος του Μισιαούλη. Αρχικά, οι εοκατζήδες αρνούνταν να δώσουν ακόμα και το πτώμα στην οικογένειά του. Ο δολοφόνος του σύμφωνα με την αστυνομία Αντώνης Βασίλειος Αντωνίου διέφυγε στην Ελλάδα στις 7/9/1974 όπου διέμενε εφεξής. Τελικά καταδικάστηκαν δυο άλλα άτομα για την ίδια υπόθεση.

Ο ποιητής Άντης Κανάκης[1] βασιζόμενος στην αποστροφή της κατάθεσης στο δικαστήριο του συντρόφου του Μισιαούλη, Τάκη Καμπούρη “ένοπλοι με ανάγκασαν να σκύψω και να γλύψω το αίμα του Μισιαούλη” έγραψε:

Σύντροφε,

Με βάλανε το αίμα σου να γλύψω
Νομίζοντας πως θα υποκύψω
και θα ταπεινωθώ
Μα ‘γω όλο το ‘γλυψα
και το κατάπια
Δεν τους άφησα σταγόνα.
Στις φλέβες μου κυλά
το δικό σου αίμα.

Επιτρέψτε μου τη μεταφυσική αλλά θεωρώ ότι δολοφονήθηκε ΕΝΑΣ Μισιαούλης δύο φορές. Μία από τουρκικό εθνικιστικό χέρι και μία από ελληνικό εθνικιστικό χέρι. Ιδού ο κοινός παρανομαστής των εθνικισμών. Αν σας ζητήσει ποτέ κάποιος να του πείτε την σύγχρονη ιστορία της Κύπρου σε λιγότερο από δύο σελίδες, διηγηθείτε του την ιστορία του Κώστα Μισιαούλη.

*τα περισσότερα στοιχεία τα βρήκα εδώ: Χρύσανθος Χρυσάνθου, Κύπρος 1972-1974: Με αίμα στέριωσε η Δημοκρατία, Αθήνα 2004





[1]    Ποιητική συλλογή “Το καράβι”, 1979

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Εκλογές: Ο λαός επιλέγει τις αλυσίδες του


Ζητείται αριστερή αντιπολίτευση

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο δείχνουν ξεκάθαρα τη σημερινή επιβλητική νίκη στο δεύτερο γύρο ενός προσώπου που αντιπροσωπεύει τους πλέον αντιδραστικούς κύκλους, τόσο του ντόπιου όσο και του ξένου κεφαλαίου. Πρόκειται για τον πρόεδρο του δεξιού ΔΗΣΥ Νίκο Αναστασιάδη, ο οποίος στον πρώτο γύρο απέσπασε το επιβλητικό ποσοστό του 45,46%, με την υποστήριξη όλου του ξένου παράγοντα που έχει επενδύσει πάνω του. 

Τα γερμανικά ΜΜΕ έγραφαν μεσοβδόμαδα ότι ο Αναστασιάδης έχει υποσχεθεί «ταχεία συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ –το αργότερο μέχρι τα τέλη του Μαρτίου– για ένα πλήρες Μνημόνιο, με εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις». Ως κύριος εκφραστής της ακραίας νεοφιλελεύθερης διαχείρισης του καπιταλισμού στην Κύπρο, έχει αναλάβει και τις απαραίτητες δεσμεύσεις απέναντι στους ομοϊδεάτες του στη Δύση. Γι’ αυτό και θα υποστηρίξει και τις νέες προτάσεις δήθεν επίλυσης του Κυπριακού, που θα πέσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Άλλωστε, η πολιτική που ακολουθεί διαχρονικά ο ΔΗΣΥ και ο Αναστασιάδης στο θέμα του Κυπριακού είναι εντελώς αντιφατική, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη θερμή του υποστήριξη στο Σχέδιο Ανάν. Με μόνη διαφορά ότι μία νέα πρόταση λύσης πλέον θα έχει φόντο το φυσικό αέριο της Κύπρου και την πελατεία των κυπριακών τραπεζών.

Ενδεικτική είναι η αναφορά των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς όπου συστήνεται «στους Ευρωπαίους να χρησιμοποιήσουν την οικονομική βοήθεια προς την Κύπρο ως μοχλό πίεσης επί της Λευκωσίας για πρόοδο στο διπλωματικό πεδίο αναφορικά με το Κυπριακό». Ως γνωστόν, ο ίδιος ο Αναστασιάδης και το επιτελείο του ήταν αυτό που πίεζε την υπαγωγή της Κύπρου σε καθεστώς Μνημονίου, προκειμένου φυσικά οι αιχμές του ιμπεριαλιστικού τόξου –που εκφράζονται μέσω του ΔΝΤ και της ΕΕ– να έχουν τον πρώτο λόγο στις εθνικές πλουτοπαραγωγικές πηγές της Κύπρου και φυσικά στο τραπεζικό της σύστημα. Σίγουρα η εξάρτηση δεν θα είναι μονομερής, καθότι υπάρχουν και συμφέροντα του ρωσικού κεφαλαίου τόσο στην Κύπρο όσο και στην ευρύτερη περιοχή. Γεγονός που περιπλέκει την κατάσταση είναι η πρόθεση του Αναστασιάδη και του ΔΗΣΥ να εντάξει την Κύπρο στο ΝΑΤΟ.

Δεύτερος τερμάτισε ο «κεντρώος» υποψήφιος του ΑΚΕΛ, Σταύρος Μαλάς, με ποσοστό 26,91%. Είχε διατελέσει υπουργός Υγείας στην κυβέρνηση Χριστόφια και ήταν αυτός που πέρασε και το πρώτο άτυπα «μνημονιακό νομοσχέδιο» στο χώρο της υγείας. Οπότε και η πολιτική που θα ακολουθούσε αν εκλεγόταν, θα ήταν συνέχεια της κυβέρνησης Χριστόφια. Ήδη η Κύπρος με την υπερψήφιση –και από όλους τους βουλευτές του ΑΚΕΛ– του μνημονιακού προϋπολογισμού διανύει άτυπα εποχή πρώτου Μνημονίου.

Στο τελευταίο συνέδριο του ΑΚΕΛ, η υποψηφιότητα Μαλά υποστηρίχθηκε με ποσοστό 92,3%. Τόσο δεν πήρε ούτε ο απερχόμενος πρόεδρος, Δ. Χριστόφιας. Στόχος ήταν η συγκρότηση πολιτικών συμμαχιών πέραν της εκλογικής βάσης του ΑΚΕΛ. Συμμαχιών στη λογική μιας αναβίωσης ενός ξεπερασμένου προοδευτικού μετώπου που να κάλυπτε το «μακαριακό» πολιτικό κέντρο, δηλαδή τη βάση του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ. Η μεταλλαγμένη αυτή σοσιαλδημοκρατική συνταγή ενάντια στην υποψηφιότητα του Αναστασιάδη δεν απέδωσε, αφού απέσπασε το 24,93% των ψήφων, όταν το ΑΚΕΛ είναι κόμμα που εκπροσωπεί άνω του 30% του λαού. Με μια σκληρή αντιμνημονιακή γραμμή από τα αριστερά, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

Μετά κόπων και βασάνων ο Μαλάς κατάφερε να ξεπεράσει τον Γιώργο Λιλλήκα, ο οποίος υποστηρίχθηκε μόνο από την ΕΔΕΚ του 10%, αποσπώντας το 24,93% των ψήφων. Αυτό σημαίνει ότι ο Λιλλήκας ψηφίστηκε κυρίως από μερίδα της βάσης του ΑΚΕΛ και του ΔΗΚΟ αλλά και της παραδοσιακής Δεξιάς. Το ΔΗΚΟ είναι όμως αυτό που βγαίνει διασπασμένο από την εκλογική αναμέτρηση, καθώς η ηγεσία του υποστήριξε τον Αναστασιάδη. Όπως έδειξαν όμως τα αποτελέσματα, μεγάλη μερίδα της βάσης του ψήφισε τον Λιλλήκα για τον λόγο ότι αυτός υιοθέτησε τη γραμμή του Τάσσου Παπαδόπουλου στο Κυπριακό αλλά και γιατί τάχθηκε με τη χαλαρή αντιμνημονιακή ρητορική του, ασχέτως αν ήταν σε επίπεδο τακτικισμού. Αυτό απορρόφησε και ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ. Αξίζει να σημειωθεί το ΔΗΚΟ είναι το κόμμα των δημοσίων υπαλλήλων. 

Αυτό το κομμάτι έχει ήδη πληγεί από τις μνημονιακές πολιτικές και γι’ αυτό στήριξε με ψήφο διαμαρτυρίας τον Λιλλήκα, απορρίπτοντας τον ακραίο νεοφιλελεύθερο δεξιό Αναστασιάδη και την υποταγμένη ηγεσία του ΔΗΚΟ. Για άλλη μια φορά η ιστορία έδειξε ότι οι διαφορές στο εθνικό ζήτημα μεταξύ ηγεσιών υπερνικούνται όταν τα ταξικά συμφέροντα είναι κοινά.

Συμπερασματικά, οι εκλογές έδειξαν τη διατήρηση της δυναμικής του κεντρώου χώρου, η οποία είναι αντανάκλαση της κοινωνικής ειρήνης και της εργασιακής συναίνεσης. Εξ ου και το 0,8% που απέσπασε ο εκπρόσωπος του νεοναζιστικού ΕΛΑΜ, παρόλο που «ψέλλιζε» μια μη αποδοχή του Μνημονίου, εν τη απουσία μιας ανατρεπτικής Αριστεράς της νέας εποχής που θα είναι ενάντια σε μνημόνια που φέρνουν φτώχεια και εξαθλίωση. Αλλά και για να μη στραφεί ένα σεβαστό μέρος του λαϊκού παράγοντα στη φασιστική Δεξιά. Υπάρχουν ανάλογα παραδείγματα στην ιστορία του τόπου και διεθνώς.

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Για τις ρατσιστικές επιθέσεις στην Λεμεσό

Τις τελευταίες μέρες στην Λεμεσό είχαμε δύο δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες από φασιστικά στοιχεία. Η πρώτη που ήταν μαζική και οργανωμένη έγινε την Παρασκευή 15 Φλεβάρη εναντίον Κούρδων και του οικήματος τους στην Λεμεσό.

Οι Κούρδοι πραγματοποιούσαν πορεία για την 14η επέτειο της απαγωγής και σύλληψης του Κούρδου ηγέτη Αμπτουλάχ Οτσαλάν, που βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια φυλακισμένος στα κολαστήρια του Τουρκικού κράτους. Εκεί που καθημερινά βασανίζονται και δολοφονούνται χιλιάδες αγωνιστές, ιδιαίτερα αριστεροί και αναρχικοί. (Για περαιτέρω μπορείτε να δείτε και τα δύο άρθρα σήμερα στην ιστοσελίδα Βαθύ Κόκκινο εδώ και εδώ).

Κατά την διάρκεια της πορείας ένα αυτοκίνητο με 3 Κύπριους επιβάτες άρχισε να παρενοχλεί την πορεία και να βρίζει τους Κούρδους διαδηλωτές. Όταν οι Κούρδοι αντέδρασαν και προσπάθησαν να τους απομακρύνουν, έγινε επέμβαση των δυνάμεων καταστολής με αποτέλεσμα να αποχωρήσουν οι 3 Κύπριοι. Λίγο αργότερα όταν η πορεία ολοκληρώθηκε και κατέληξε στο κουρδικό πολιτιστικό κέντρο «Θεόφιλος», 100 περίπου κουκουλοφόροι εμφανίστηκαν και εξαπέλυσαν επίθεση με ρόπαλα και μολότοφ εναντίον των Κούρδων που ήταν συγκεντρωμένοι στο οίκημα τους! Οι Κούρδοι προσπάθησαν να τους απωθήσουν με πέτρες, ενώ έγινε και επέμβαση ξανά των δυνάμεων καταστολής. Οι συγκρούσεις όμως μεταξύ Κούρδων και φασίστων κράτησαν αρκετή ώρα, υπήρξαν τραυματισμοί και προκλήθηκαν μεγάλες ζημιές στο οίκημα των Κούρδων από την φασιστική επίθεση.

Είναι ξεκάθαρο ότι η επίθεση έγινε οργανωμένα από φασιστικές συμμορίες, από εθνικιστές και νεοναζί. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι τα οικήματα που είτε διαχειρίζονται, είτε συχνάζουν εκεί φασίστες και ρατσιστές, χρησιμοποιούνται ως ορμητήρια για την οργάνωση και πραγματοποίηση τέτοιων επιθέσεων, όχι μόνο στην Λεμεσό αλλά και παγκύπρια.

Οι δήθεν ελληναράδες πατριώτες τουρκοφάγοι, απέδειξαν για ακόμα μια φορά πόσο θρασύδειλοι και ηλίθιοι είναι αφού επιτέθηκαν σε μια κοινότητα μεταναστών που έχει χιλιάδες αγωνιστές νεκρούς και στις φυλακές, σε ένα ηρωικό αγώνα ενάντια στους Τούρκους εξουσιαστές. Μια κοινότητα που όχι μόνο δεν έχει προκαλέσει οποιοδήποτε πρόβλημα όσο ζουν εδώ στην Κύπρο, αλλά συμμετέχει ενεργά στους αγώνες του Κυπριακού λαού για απελευθέρωση από τους στρατούς κατοχής, αλλά και την κοινωνική ανατροπή. Ενδεικτική είναι η μαζική τους παρουσία στις αντικατοχικές εκδηλώσεις, την Πρωτομαγιά και γενικότερα τους εργατικούς αγώνες.

Η δεύτερη δολοφονική επίθεση έγινε το βράδυ της Πέμπτης 21 Φλεβάρη λίγο μετά τα μεσάνυχτα σε σπίτι που διαμένουν Αιγύπτιοι μετανάστες στο Τραχώνι. Οι μετανάστες δέχθηκαν επίθεση με βόμβες μολότωφ. Μάλιστα ένας 21χρονος μετανάστης κινδύνεψε να καεί ζωντανός, όταν μια μολότοφ έσπασε το παράθυρο και έπεσε στο κρεβάτι όπου κοιμόταν! Το αποτέλεσμα ήταν να υποστεί εγκαύματα πρώτου και δευτέρου βαθμού και να μεταφερθεί στο νοσοκομείο όπου κρατήθηκε για νοσηλεία.

Κι αυτή η επίθεση είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για δολοφονική επίθεση μίσους από φασιστικά στοιχεία. Ούτε σ αυτή την περίπτωση οι μετανάστες προκάλεσαν οποιοδήποτε πρόβλημα και δεν υπάρχει ούτε το πρόσχημα ότι βρίσκονται παράνομα στην Κύπρο αφού εργάζονται νόμιμα. Παρόλο που η αστυνομία αρχικά ισχυριζόταν ότι η επίθεση πιθανόν να έγινε από άλλους μετανάστες, κάτι που αναπαρήγαγαν αμέσως τα ΜΜΕ, γρήγορα ανασκεύασε και ανακοίνωσε ότι δράστες είναι μάλλον νεαρά πρόσωπα...Έτσι παρόλο που αστυνομία και ΜΜΕ επιχείρησαν με αυτό τον τρόπο να συγκαλύψουν την ρατσιστική επίθεση, αποκαλύφθηκαν.

Όσο η καπιταλιστική κρίση οξύνεται και οι κοινωνικές αντιθέσεις εντείνονται, αυξάνεται όχι μόνο η εκμετάλλευση και καταπίεση των εργαζομένων, (ιδιαίτερα των μεταναστών) από τα αφεντικά, αλλά κλιμακώνεται και η ρατσιστική βία. Τα ακροδεξιά και νεοναζιστικά στοιχεία ως γνήσιοι υπηρέτες του συστήματος και των καπιταλιστών, στοχοποιούν και κτυπούν μετανάστες έχοντας την κάλυψη αστυνομιάς και ΜΜΕ. Όταν μάλιστα υπάρχει και η κοινωνική ανοχή, αυτό γίνεται συστηματικότερα και με περισσότερη ένταση. Ο στόχος τους είναι προφανής. Να σπείρουν το μίσος και την αντιπαλότητα ανάμεσα στους Κύπριους και τους μετανάστες για να αποτρέψουν και να αποδυναμώσουν έτσι τους κοινούς εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες, των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων ενάντια στους πραγματικούς υπαίτιους της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς τους υπηρέτες.

Η αυτονόητη καταδίκη μας γι αυτές τις επιθέσεις δεν έχει κανένα αποτέλεσμα αν δεν μετατραπεί σε ενότητα και αγώνα στην πράξη μεταξύ των αγωνιζομένων Κυπρίων και Μεταναστών. Πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα και με αποφασιστικότητα στην συγκρότηση ενός ευρύτερου κοινωνικού δικτύου και μετώπου αλληλεγγύης, που να προωθεί τους κοινούς αγώνες εργαζομένων ανεξαρτήτως εθνικότητας μέσα από την αυτοοργάνωση και θα παλεύει συνεχώς για την απομόνωση και διάλυση των φασιστικών συμμοριών. Μόνο έτσι θα βάλουμε τις βάσεις για νικηφόρους και ανατρεπτικούς κοινωνικούς αγώνες.

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Move on over, all we move on over you! Λίγα λόγια για τον αντάρτη Huey P. Newton και τους Μαύρους Πάνθηρες


Είναι δύσκολο -για πολλούς λόγους- να μπορέσουμε από εδώ, αυτή τη χρονική στιγμή, να διηγηθούμε με τον τρόπο που θα έπρεπε, την ιστορία του Huey P. Newton. Ή πολύ περισσότερο την ιστορία του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων, του οποίου αποτέλεσε έναν εκ των ιδρυτών. 

Είναι δύσκολο δηλαδή να αποτυπώσουμε ολοκληρωμένα το εύρος των πληροφοριών και των ερωτημάτων για το πώς προέκυψε και πως τελείωσε, για το ποιες αδυναμίες μπορούμε να διακρίνουμε σήμερα και ποιες παρακαταθήκες άφησε στην αμερικάνικη πολιτική σκηνή -και όχι μόνο-  το μαύρο κίνημα και ο σημαντικότερος πολιτικός σχηματισμός του: οι Μαύροι Πάνθηρες. Η οργάνωση που αποτέλεσε, σύμφωνα με τα λόγια του διαβόητου επικεφαλής του FBI, J. Edgar Hoover, τη «μεγαλύτερη απειλή για την εσωτερική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών».

Θα αρκεστούμε να πούμε λίγα λόγια παρόλα αυτά, ως φόρο τιμής στον επαναστάτη του χτες και ως αφετηρία περαιτέρω συζήτησης και μελέτης για τους επαναστάτες και τις επαναστάσεις του σήμερα. Κάτι που θεωρούμε ειδικά στις μέρες μας αναγκαίο, έστω και με αυτές τις αφορμές τύπου «σαν σήμερα», που προκύπτουν από ημερομηνίες γεννήσεων και θανάτων. Άβολο ίσως, αλλά αναγκαίο να στεκόμαστε με προσοχή σε εκείνα τα γεγονότα, τις καταστάσεις και τους ανθρώπους που συνέβαλαν αποφασιστικά στο να γραφτεί η ιστορία των από κάτω, η ιστορία της ριζοσπαστικής θεωρίας και πρακτικής, η ιστορία της αλληλεγγύης και της περηφάνιας του εξεγερμένου λαού. 

Η ιστορία που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν ιδιαίτερα αυτοί, που στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε, φιλοδοξούν να συμβάλλουν στο να γραφτούν νέες σελίδες ανατροπών και επαναστάσεων. Εβδομήντα ένα Φλεβάρηδες πριν λοιπόν, στις 17/2 του 1942 συγκεκριμένα, στο Μονρόε της Λουιζιάνα έρχεται στον κόσμο ο Huey P Newton. Μια προσωπικότητα που θα αναστατώσει την πολιτική ζωή στις ΗΠΑ και θα γίνει σύμβολο αντίστασης για τους μαύρους και συνολικά τους καταπιεσμένους της χώρας που κάποτε υπόσχονταν το όνειρο…

Huey P. Newton: τα πρώτα χρόνια

Ο Newton υπήρξε γέννημα θρέμμα του ριζοσπαστισμού που αναδύθηκε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’60, παιδί της λεγόμενης «New Left» (Νέα Αριστερά) και του μαύρου κινήματος. Γεννήθηκε στη Λουιζιάνα και μεγάλωσε στο Όκλαντ της Καλιφόρνια. Μιλώντας για εκείνα τα χρόνια έγραφε ότι «εξαναγκάζονταν να νιώθει ντροπή που ήταν μαύρος» . 

Αν και τελείωσε το 1959, το Τεχνικό Λύκειο του Όκλαντ, όπως παραδέχεται ο ίδιος, τότε δεν ήξερε ούτε καν να διαβάζει(!) Αποτελεί έτσι και παράδειγμα για το πόσο ταξικά διαρθρωμένο ήταν και είναι το εκπαιδευτικό σύστημα των ΗΠΑ, με την ευθύνη (κονδύλια, εγκαταστάσεις κλπ) της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης,  να αποτελεί υπόθεση των τοπικών αρχών, με αποτέλεσμα την πλήρη υποβάθμισή της στις φτωχές περιοχές όπου το μαύρο στοιχείο αποτελούσε την πλειοψηφία. 

Όπως λέει ο ίδιος στο επίσης αυτοβιογραφικό του έργο «Revolutionary Suicide»: «κατά τη διάρκεια εκείνης της μακράς περιόδου του δημόσιου σχολείου του Όκλαντ , δεν είχα ούτε ένα δάσκαλο που να με δίδαξε κάτι σχετικό με τη δική μου ζωή, τις δικές μου εμπειρίες. Δεν είχα ούτε ένα καθηγητή που να μου ξύπνησε την επιθυμία να μάθω περισσότερα ή να εξερευνήσω τους άγνωστους κόσμους της λογοτεχνίας, της επιστήμης και της ιστορίας. Το μόνο που έκαναν ήταν προσπαθούν να με ληστεύουν από την αίσθηση της δικής μου ιδιαιτερότητας και αξίας και αυτή η διαδικασία σχεδόν σκότωσε την ορμή μου για γνώση».

Παρόλα αυτά, καταφέρνει ως αυτοδίδακτος να μάθει να διαβάζει και να γράφει χρησιμοποιώντας, ως πρώτο και βασικό του εργαλείο, το έργο του Πλάτωνα, «Πολιτεία»(!) Καταφέρνει έτσι να γίνει δεκτός στο Πανεπιστήμιο του Meritt όπου και έρχεται σε επαφή με τη μαρξιστική και ευρύτερα ριζοσπαστική σκέψη. Ο ίδιος αναφέρεται στις επιρροές του στο έργο των Μαρξ, Λένιν, Μάο Τσε Τουνγκ, Φραντς Φάνον (μαρξιστής διανοούμενος – θεωρητικός του αλγερινού αντιαποικιοκρατικού αγώνα),  Τσε Γκεβάρα και Μαλκολμ Χ. Συμμετέχει σε ακτιβίστικα γκρουπ υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων και το 1966 ιδρύει μαζί με το Bonny Seale, το αρχικά επονομαζόμενο «Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την αυτοάμυνα» που στη συνέχεια καθιερώθηκε ως «Κόμμα Μαύροι Πάνθηρες».

Οι Μαύροι Πάνθηρες: Ίδρυση και ακμή
«Το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων δεν θα αντιμετωπίσει το ρατσισμό με ρατσισμό. Θα αντιπαλέψει το ρατσισμό με την αλληλεγγύη. Δε θα αντιπαλέψει τον καπιταλισμό με (μαύρο) καπιταλισμό, αλλά με την εφαρμογή του σοσιαλισμού και του σοσιαλιστικού προγράμματος για το λαό. Δεν θα αντιπαλέψουμε τον ιμπεριαλισμό της κυβέρνησης των Η.Π.Α. με περισσότερο ιμπεριαλισμό, επειδή οι λαοί όλου του κόσμου και οι φυλές, ειδικά στην Αμερική, πρέπει να αντιπαλέψουν τον ιμπεριαλισμό με όπλο τον προλεταριακό διεθνισμό».                                                                          

Από την απόφαση της Κεντρικής επιτροπής του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων, 27 Απρίλη 1969

Ο Huey Newton χρησιμοποιούσε συχνά τον όρο «επαναστατικός ανθρωπισμός» για να συμπυκνώσει τη δράση του κόμματος. Εξ αρχής οι «Μαύροι Πάνθηρες» διαφοροποιήθηκαν από τον κυρίαρχο έως τότε στον χώρο των μαύρων ριζοσπαστών και ελεγχόμενο από ισλαμιστές Μαύρο Εθνικισμό όσο και από την χριστιανική στην λογική της και «αυτο-ευνουχιστική» «παθητική αντίσταση» του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (Martin Luther King).  Βασικά θεμέλιαιδεολογίας και πρακτικής για αυτή την ιδιότυπη προλεταριακή οργάνωση είναι η μαύρη περηφάνια , η υπεράσπιση του μαύρου πληθυσμού και όλων των καταπιεσμένων στις ΗΠΑ, η επανάσταση και ο σοσιαλισμός

Το δικαίωμα στην ένοπλη αυτοάμυνα απέναντι στην αστυνομική βαρβαρότητα και καταστολή αλλά και τα «κοινοτικά προγράμματα επιβίωσης» στις φτωχές μαύρες περιοχές αποτελούν ταυτόχρονα μέσα για την ανάπτυξη των στόχων και της εμβέλειάς τους (η οποία είναι ταχύτατη με τη δημιουργία παραρτημάτων στις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ μέσα σε ένα χρόνο από την ίδρυσή τους), αλλά και πλευρές του επαναστατικού ιδεολογικού και πολιτικού τους φορτίου.

Το δικαίωμα στην ένοπλη αυτοάμυνα που διακηρύσσουν μεταφράζεται γρήγορα σε συχνές συγκρούσεις με την αστυνομία και σε διαδηλώσεις με ένοπλη περιφρούρηση. Οι ΜΠ χρησιμοποιούσαν τα όπλα με σαφές αμυντικό χαρακτήρα, εκμεταλλευόμενοι και το νόμο για την ελευθερία της οπλοκατοχής, και τα έθεταν σε λειτουργία στις πάμπολες περιπτώσεις που δέχονταν επιθέσεις από κράτος και παρακράτος. Πίστευαν ότι η επανάσταση θα έρθει μόνο με την μαζική εξέγερση των καταπιεσμένων γι αυτό και οι επιθετικές τους ενέργειες θεωρούσαν ότι δεν έπρεπε να υποκαθιστούν αυτή την κατεύθυνση αλλά να την υποβοηθούν προστατεύοντας την ύπαρξη του Κόμματος και του μαύρου και καταπιεσμένου πληθυσμού. Το μότο τους ήταν για τις γκετοποιημένες περιοχές ότι πρέπει να φτάσουν στο σημείο που για κάθε αστυνομική περιπολία να αντιστοιχεί και μια ένοπλη μιλίτσια του κόμματος.

Επικεφαλής αυτού του τομέα δουλειάς των ΜΠ είναι ο ίδιος ο Newton ως «υπουργός Άμυνας» ( έτσι ονομάζονταν οι υπεύθυνοι της Κ.Ε. σε συγκεκριμένους τομείς, ενώ ο Bobby Seale είχε τη θέση του προέδρου). Ο Newton μάλιστα θα εμπλακεί σε θανάσιμη σύγκρουση, όταν μια περιπολία δύο αστυνομικών προσπαθεί παράνομα να τον αφοπλίσει το 1968. Ο Newton αρνείται, δέχεται επίθεση και καταφέρνει να διαφύγει αφήνοντας πίσω του ένα νεκρό και ένα τραυματία, αλλά συλλαμβάνεται λίγο αργότερα. 

Το γεγονός αυτό, λόγω και του γεγονότος της αναγνωρισιμότητας του ίδιου, δημιουργεί έναν πραγματικό ξεσηκωμό. Χιλιάδες λευκοί, νέοι κυρίως, όντας ήδη πολέμιοι της στάσης των ΗΠΑ στο Βιετνάμ συνενώνουν τις φωνές τους με μαύρους υποστηρικτές των Μαύρων Πανθήρων φωνάζοντας “Free Huey”, δημιουργώντας ένα πρωτοφανές κίνημα αλληλεγγύης που ενσωμάτωνε όλες τις κοινωνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Ο αγώνας για την απελευθέρωση ενός μαύρου επαναστάτη που κατηγορείται για την δολοφονία ενός λευκού μπάτσου μετατρέπεται σε αγώνα ενάντια στη καταπίεση και στέλνει μήνυμα αντίστασης σε όλη την επικράτεια, δημιουργώντας πρωτοφανείς πονοκεφάλους στους κυρίαρχους κύκλους των ΗΠΑ. Το “Free Huey” κίνημα, όπως ονομάστηκε, δημιούργησε τέτοιο κλίμα για τη δίκη κατά τη διάρκεια της οποίας κατέρρευσε η κατηγορία για φόνο πρώτου βαθμού και διατάχθηκε ξανά η εκδίκαση της υπόθεσης.

Άλλα οξυμένα γεγονότα της ένοπλης αντιπαράθεσης με το κράτος αφορούν κατ’ αρχήν το Μάιο του 67 όταν ο Bobby Seale με μία ομάδα συντρόφων του εισβάλουν οπλισμένοι στην αίθουσα της νομοθετικής συνέλευσης της Καλιφόρνια, όπου συζητούνταν ένα νομοσχέδιο για την απαγόρευση της οπλοκατοχής στην πολιτεία. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου επίσης, όταν ξεσπά μεγάλη εξέγερση στο Marion μετά από τη δολοφονία ενός πάνθηρα από την αστυνομία, οι ταραχές διαρκούν 7 ολόκληρες μέρες με 47 νεκρούς και 7000 τραυματίες από τις σφαίρες της αστυνομίας και της εθνοφρουράς και αποδεικνύουν ένα πραγματικό πόλεμο που είχε ξεσπάσει στο εσωτερικό των Η.Π.Α. ταυτόχρονα με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξήγαγε η χώρα στο Βιετνάμ.

Όσον αφορά τώρα τα κοινοτικά «προγράμματα επιβίωσης» ψυχή των οποίων και πάλι θεωρείται ο «υπουργός άμυνας» του κόμματος, αυτά στόχευαν στη βελτίωση των υλικών συνθηκών του άπορου μαύρου πληθυσμού και την ενίσχυση του αισθήματος της ύπαρξης κοινότητας (community) τα μέλη της οποίας ήταν σε θέση να αυτοπροστατευθούν από τον κρατικό και παρακρατικό ρατσισμό, να βελτιώσουν τη ζωή τους αλλά και να συγκρουστούν με το έγκλημα, από το οποίο κυρίως υπέφεραν τα ίδια. 

Τα προγράμματα αλληλοβοήθειας, γέννησαν και συζητήσεις εντός του κόμματος -που αναδεικνύουν και το υψηλό επίπεδο ριζοσπαστικοποίησης που υπήρχε εντός του- για το κατά πόσο ωφελούσαν την υπόθεση της επανάστασης ή την έβλαπταν παρέχοντας πρόσκαιρη ανακούφιση. Η λογική στην οποία οι πάνθηρες είχαν καταλήξει ήταν, ότι με αυτόν τον τρόπο δεν παραμερίζεται η επαναστατική προπαγάνδα. Τα προγράμματα τα οποία τελικά ξεπέρασαν τα 35 υλοποιούνταν από τα μέλη του κόμματος κάτω από το σύνθημα “η επιβίωση οδηγεί στην επανάσταση”. 

Ενδεικτικά το πρώτο τέτοιο πρόγραμμα ήταν το δωρεάν πρωινό για τα παιδιά που ενώ ξεκίνησε από μια καθολική εκκλησία του San Francisco σύντομα επεκτάθηκε σε όλες τις πόλεις της επικράτειας που υπήρχαν παραρτήματα του κόμματος. Κάθε μέρα χιλιάδες φτωχά και πεινασμένα παιδιά είχαν πρόσβαση σε φαγητό από το κόμμα, που έβρισκε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να προπαγανδίσει την επανάσταση. Ο ίδιος ο Huey Newton ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «αυτό που ενοχλούσε περισσότερο το FBI ήταν τα προγράμματα επιβίωσης που παρείχαν υπηρεσίες στις κοινότητες. Το δημοφιλές δωρεάν πρόγραμμα πρωινού ήταν ένα αγκάθι στα πλευρά του J Edgar Hoover. Μην έχοντας κάτι για να δυσφημήσει το πρόγραμμα το FBI αποφάσισε να το καταστρέψει».

Παρακμή και ήττα: Όταν οι αρουραίοι του Hoover λύγισαν τους πάνθηρες του Newton…

Η παρακμή και το τέλος δυστυχώς έρχονται τόσο γρήγορα όσο σχεδόν και η ακμή για τους πάνθηρες. Αυτό γίνεται κυρίως μέσω της ευθείας επίθεσης του κράτους και ειδικά του FBI για την οποία κάναμε λόγο και προηγουμένως. Μια επίθεση που οι Πάνθηρες και ευρύτερα το ριζοσπαστικό κίνημα φάνηκε πως δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει. Λέγεται ορθώς, πως ο τρόπος που το FBI, ειδικά, οργάνωσε την προσπάθεια να εξοντώσει τους πάνθηρες, αποτέλεσε τη διαδικασία που ανέδειξε, γιγάντωσε και αναδιοργάνωσε την ίδια την υπηρεσία. 

Η επανεργοποίηση και αναβάθμιση του -μακαρθικής προέλευσης- προγράμματος COINTELPRO (Counter Intelligence Programme – «πρόγραμμα αντι-κατασκοπείας») που δημιουργήθηκε το 1956 για να καταπολεμήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ και άλλες ριζοσπαστικές ομάδες αποτέλεσε τον βραχίονα αυτής της προσπάθειας. Μιας προσπάθειας που περιελάμβανε μια σειρά νόμιμων αλλά κυρίως παράνομων ενεργειών με στόχο το τσάκισμα των πανθήρων. 

Οι στοχευμένες δολοφονίες μεσαίων και ανώτερων στελεχών του κόμματος, η απόκτηση πρόσβασης και η δυνατότητα παραχάραξης της τηλεφωνικής επικοινωνίας και της αλληλογραφίας των Πανθήρων, η διάδοση ψευδών ειδήσεων και μαύρης προπαγάνδας στα Μέσα, η έκδοση και διακίνηση ψεύτικου υλικού από το FBI για λογαριασμό της οργάνωσης, οι ψεύτικες οργανώσεις που δημιουργήθηκαν ως δήθεν αριστερή αντιπολίτευση, η δημιουργία υποψιών και εντυπώσεων ότι άτομα ή μέλη των ΜΠ είναι χαφιέδες της αστυνομίας ή ένοχοι κατάχρησης χρημάτων ήταν οι βασικές πλευρές αυτής της επίθεσης που κυρίως στόχευε, πέρα από το να δυσφημίσει τους πάνθηρες στην αμερικάνικη κοινωνία και να αποκτηθεί εποπτεία των κινήσεών τους, στο να δημιουργήσει σύγχυση, διασπάσεις και παράνοια στο εσωτερικό τους.

Ο Bobby Seale απομακρύνεται, πολλά στελέχη διαγράφονται, σκοτώνονται ή αποχωρούν ενώ ο Huey κατηγορείται εκ νέου για το φόνο μιας νεαρής πόρνης, αυτοεξορίζεται στη Κούβα όπου φιλοξενείται θερμά από τον Φιντέλ Κάστρο για να αποφύγει τη στημένη δίκη. Το κόμμα, πέραν των άλλων δεινών, μένει ακέφαλο.  

Το πανίσχυρο  κράτος των Η.Π.Α. είχε κερδίσει. Οι Μαύροι Πάνθηρες που είχαν έρθει σε άμεση αντιπαράθεση μαζί του είχαν ουσιαστικά συντριβεί αμείλικτα. Προηγουμένως βέβαια, είχαν καταφέρει να επιτύχουν εκπληκτικά αποτελέσματα ακόμη και σε κοινοβουλευτικά γήπεδα με χαρακτηριστική την αυτόνομη κάθοδο στις δημοτικές εκλογές του Oakland με υποψήφιο δήμαρχο τον ίδιο τον Bobby Seale, όπου κατορθώνουν να κερδίσουν τη δεύτερη θέση αποσπώντας το 40% των ψήφων! 

Το ζήτημα που προκύπτει προφανώς, πέρα από τις εσωτερικές τους διαμάχες για την έκταση της χρήσης βίας, για το χειρισμό της συμμαχίας με τους λευκους κ.α. είναι τι θα μπορούσαν να είχαν κάνει οι ΜΠ, πέρα από το οργανωτικό επίπεδο, στο αμιγώς πολιτικό για να αναπτύξουν τη δύναμη τους και να μπορούν να αντιμετωπίσουν την επίθεση. Δε μπορεί να απαντηθεί εδώ συνολικά, αλλά αξίζει να σημειωθεί το γεγονός ότι παρά τις κατηγορίες για «μαύρο εθνικισμό» οι ΜΠ έδειχναν να κατανοούν την ανάγκη να ενώσουν συνολικά τους καταπιεσμένους πληθυσμούς της Αμερικής. 

Συνδέθηκαν με πολλές οργανώσεις άλλων έγχρωμων κοινοτήτων στις ΗΠΑ αλλά και με ριζοσπαστικές «οργανώσεις λευκών», όπως για παράδειγμα το Κόμμα των Λευκών Πανθήρων (που συγκροτήθηκε ως απάντηση σε μια συνέντευξη του Newton που με τη σειρά του απαντούσε στο τι μπορεί να κάνουν οι λευκοί που συμφωνούν με τις απόψεις τους για να τους στηρίξουν λέγοντας «ας φτιάξουν το κόμμα των λευκών πανθήρων»), τους Γίπις («Youth International Party», Y.I.P, «Yippies»), το Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ομοφυλοφίλων («Gay Liberation Front»), το SDS («Students for a Democratic Society», «Φοιτητές για μία Δημοκρατική Κοινωνία»), κ.ά. 

Παρόλα αυτά δεν κατόρθωσαν να προχωρήσουν όσο αποφασιστικά ίσως έπρεπε σε αυτό το κομμάτι. Ή ίσως δε μπόρεσαν να δουν όσο ξεκάθαρα χρειαζόταν αυτόν τον στόχο. Μπορεί να ακουστεί μελοδραματικό ή και νομοτελειακό αλλά θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι το πιο δυναμικό κομμάτι της αμφισβήτησης στη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ ήταν καταδικασμένο ή να μετασχηματιστεί πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά σε συνολικό κίνημα των προλετάριων και καταπιεσμένων των ΗΠΑ, ή να ηττηθεί…

Όταν ο Newton επιστρέφει στις ΗΠΑ το 1977 και απαλλάσσεται από τις κατηγορίες που τον βαρύνουν,  προσπαθεί μάταια να αναδιοργανώσει το κόμμα και να το εκκαθαρίσει από τους χαφιέδες. Στο κόμμα έχει υπάρξει «σχίσμα», αυτονομήσεις όπως ο Black Liberation Army και τα παραρτήματα είναι αποδυναμωμένα έχοντας δεχτεί όλα σχεδόν αστυνομικές επιθέσεις. Χωρίς να τα καταφέρει και όντας πλέον ψυχολογικά καταπονημένος, θα λυγίσει και ο ίδιος οδηγούμενος σε εξαρτήσεις και αδιέξοδες καταστάσεις. 

Πιο πριν πάντως, έχει κατορθώσει, αυτός, ο πρώην αναλφάβητος, να ολοκληρώσει τις σπουδές του σε επίπεδο διδακτορικού στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 οι Μαύροι Πάνθηρες έχουν σταματήσει να αποτελούν πια απειλή. Κάποια χρόνια μετά μάλιστα, o Huey  θα πέσει νεκρός από αντίπαλη ένοπλη πολιτική μαύρη ομάδα, που εμπλέκονταν και σε διακίνηση ναρκωτικών. 

Είναι 22 Αυγούστου του σημαδιακού 1989, όταν προλαβαίνει να φωνάξει πριν χάσει τη ζωή του, σύμφωνα με τη μαρτυρία του ίδιου του δολοφόνου του: «Μπορείς να σκοτώσεις το σώμα μου, αλλά όχι τη ψυχή μου. Η ψυχή μου θα ζει για πάντα.» Αμέσως μετά δέχεται δυο σφαίρες στο κεφάλι και πέφτει νεκρός στο 9th Street του δυτικού Όκλαντ. Μια από τις πρώτες περιοχές, στην οποία κάτω από την καθοδήγησή του, ως υπουργού άμυνας, είχε δημιουργηθεί πρόγραμμα δωρεάν πρωινού, στο οποίο πολλά μικρά αφροαμερικανάκια κατάφερναν να βρίσκουν φαγητό λίγο πριν πάνε στο σχολείο.

Αντί επιλόγου

“I live, I die, I organize /
Everything I do – revolutionize /
I build what’s good for the whole damn hood /
Study G’s like these, really think you should /
I study Malcolm Garvey Huey, Malcolm Garvey Huey (…)”
Dead Prez, «Malcolm, Garvey, Huey», album:   ” Revolutionary but gangsta” ,  (2004)

Ο Malcolm X έλεγε το 1964: «Πιστεύω ότι θα υπάρξει τελικά μια σύγκρουση ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους. Μια σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς που επιδιώκουν την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα και εκείνους που θέλουν να συνεχίσουν με το σύστημα της εκμετάλλευσης. Πιστεύω ότι θα υπάρξει μιας τέτοιας τάξεως σύγκρουση, αλλά αυτή δε θα βασίζεται στο χρώμα του δέρματος…»

Ο ίδιος δεν πρόλαβε τους μαύρους πάνθηρες. Δολοφονήθηκε έναν Φλεβάρη επίσης, από την οργάνωση που τον ανέδειξε αλλά από την οποία τελικά αποχώρησε, διαφωνώντας. Το «Έθνος του Ισλάμ», τον δολοφόνησε κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του, στις 21/2 του 1965, ένα χρόνο πριν από την ίδρυση των Μαύρων Πανθήρων. 

Αποτέλεσε σημαντική επιρροή για τους ΜΠ όσον αφορά τα στοιχεία της δημιουργίας του ρεύματος της μαύρης περηφάνιας και του αγώνα μέχρι τέλους για την υπεράσπιση των μαύρων από το ρατσιστικό κράτος των ΗΠΑ. Τους κληροδότησε τα στοιχεία της ανάδειξης της ιστορίας και των παραδόσεων ενός λαού που του επιβάλλονταν να θεωρείται παρακατιανός και υποδεέστερος από μια καθολική κουλτούρα και από ένα ολόκληρο κράτος, πολλά χρόνια μετά την απαγόρευση της δουλείας. 

Τους συνέδεσε με εκείνο το ρεύμα σημαντικών καλλιτεχνών ή αθλητών όπως ο μποξέρ Μωχάμεντ Άλι. Αφροαμερικάνων που ασπάζονταν τον ισλαμισμό και άλλαζαν το όνομά τους ως αντίδραση στη λευκή κουλτούρα και θρησκεία, που τους ήθελε υπηρέτες ή στην καλύτερη αντικείμενα ψυχαγωγίας. 

Οι ίδιοι οι πάνθηρες προέρχονταν εξ’ αντικειμένου από αυτό το ρεύμα και ο Malcolm δε θα μπορούσε παρά να είναι ένας από τους καλύτερούς τους συνδέσμους με αυτό.  Αφού κι αυτός κατάφερε σε ένα βαθμό -κατά την άποψή μας-  να υπερβεί τις αναποτελεσματικές πλευρές του. Κι αφού υπέδειξε σαφώς, σε αντίθεση με την έτερη μεγάλη μορφή του μαύρου κινήματος, τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ότι τα πράγματα θα άλλαζαν μέσα από τη σύγκρουση, έστω κι αν αυτή θα έπρεπε να είναι ένοπλη. 

Ίσως τα δικά του λόγια, που παραθέσαμε και παραπάνω, να ταίριαζαν περισσότερο στο κλείσιμο αυτού του μάλλον ελλιπούς άρθρου για τον Huey P. Newton και τους Μαύρους Πάνθηρες.
Ίσως πάλι να μπορούμε να δανειστούμε τα λόγια του Αντόνιο Γκράμσι για το κλείσιμο, που διακήρυττε μέσα από τη φυλακή, ότι, «οι μαχητές δεν μπορούν και δεν πρέπει να ελεεινολογούν τη μοίρα τους, επειδή πάλεψαν όχι γιατί τους εξανάγκασε κανείς, αλλά γιατί το θέλησαν οι ίδιοι συνειδητά»

Με την πεποίθηση ότι ταιριάζουν όχι μόνο στον ίδιο για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν όταν τα είπε, αλλά και στην ιστορία των Μαύρων Πανθήρων. Όπως και να έχει μπορούμε απλά να αρκεστούμε στα λόγια του ίδιου του Huey P. Newton, για την επανάσταση. Ή να ακούσουμε τους Dead Prez που αποτίουν φόρο τιμής σ’ αυτόν, στον Malcolm Χ και τον Marcus Garvey (τζαμαϊκανό ήρωα του «ρασταφάρι» κινήματος και κήρυκα του παναφρικανισμού). 

Ή ακόμη να φέρουμε στο μυαλό μας την εικόνα των ολυμπιονικών Τόμμυ Σμιθ και Τζων Κάρλος στους Ολυμπιακούς του Μεξικού, το καλοκαίρι του 1968, με τις μαύρες, γαντοφορεμένες, «αλά πάνθηρες» σφιγμένες γροθιές τους , υψωμένες στον αέρα. Και να στείλουμε αγωνιστικούς χαιρετισμούς στον Newton και τους συντρόφους του, με την υπόσχεση ότι θα προσπαθήσουμε να γραφτούν ιστορίες στο όνομα της κοινωνικής απελευθέρωσης, αντάξιες και σημαντικότερες ακόμη από τις δικές τους, όπως θα αποζητούσε το ίδιο, το δικό τους, εξεγερμένο πνεύμα…

Η επανάσταση δεν δέχεται κανένα συμβιβασμό. Δεν θα συμβιβαστούμε γιατί το θέμα είναι πολύ βασικό. Αν συμβιβαστούμε είναι σαν να ξεπουλάμε την ελευθερία μας, την επανάσταση. Κι εμείς αρνούμαστε τη σκλαβιά. Καλύτερα να πεθάνουμε παρά να συνεχίσουμε να ζούμε σε αυτή την κατάσταση. Αν συμβιβαστούμε δεν θα χάσουμε μόνο την ελευθερία μας αλλά και την ανθρωπιά μας. Ξέρουμε ότι παλεύουμε ενάντια στην υψηλή τεχνολογία αυτής της χώρας και καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχουνε μόνο χάρτινες τίγρεις όπως λεει ο Μάο, αλλά και αληθινές, γιατί είναι σε θέση να εξοντώνουν μυριάδες ανθρώπους. Αλλά με το πέρασμα του χρόνου θα αποδειχθούν χάρτινες, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με την ανθρωπότητα. Έχουν διαχωριστεί από τους ανθρώπους. Ξέρουμε ότι ο εχθρός διαθέτει τεράστια δύναμη, όμως για μας είναι επιτακτική ανάγκη να νικήσουμε, να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, την ανθρωπιά μας και αυτό είναι το βασικότερο. Γι’ αυτό, ή θα νικήσουμε ή θα παραμείνουμε σκλάβοι. Ή θα νικήσουμε, ή θα πεθάνουμε στην προσπάθεια μας να νικήσουμε”.

Huey P. Newton, «Υπουργός Άμυνας» του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων


- Φιλμογραφία:

Göran Hugo Olsson, “Black Power Mixtape 1967-1975″,  , 2011

Mario Van Peebles, “Panther”, 1995

Spike Lee, “Malcolm X”, 1992

- (Ενδεικτική) Βιβλιογραφία:

Angela Y. Davis, “Angela Davis: An Autobiography“, International Publishers Company, 1989

Bobby Seale, “Seize the Time”, Black Classic Press, Baltimore, 1997

David Hilliard, “The Black Panther Party: Service to the People Programs”, University of New Mexico Press, 2010

David Hilliard, “The Black Panther: Intercommunal News Service”, Atria Books, 2008

Elaine Βrown, “A Taste of Power. A Black Woman’s Story”, Anchor Books, New York, 1993

Huey P. Newton, “War Against the Panthers: A Study of Repression in America”, University of California 1980

Huey P. Newton”, “Revolutionary Suicide”, Penguin Group Inc., 2009

Malcolm X – Ossie Davis, “The Autobiography of Malcolm X”, Random House Publishing Group, 1987

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

H απάντηση στα χέρια των εργατών


Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο μπορεί να μην έδωσαν την συντριπτική νίκη από την πρώτη Κυριακή που ήθελε ο Νίκος Αναστασιάδης της Δεξιάς, αλλά επιβεβαίωσαν την πολιτική αποτυχία της “αριστερής” διακυβέρνησης του ΑΚΕΛ τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ο Σταύρος Μαλάς, που χρίστηκε διάδοχος του Δημήτρη Χριστόφια βγήκε δεύτερος με 26,9% παίρνοντας 119 χιλιάδες ψήφους. Έχασε δηλαδή περισσότερες από 40 χιλιάδες ψήφους σε σχέση με όσες είχε πάρει ο Χριστόφιας στον πρώτο γύρο του 2008. Ένας στους τέσσερις από εκείνους τους ψηφοφόρους δεν ψήφισε ξανά ΑΚΕΛ. Σε σχέση με όσους ψήφισαν Χριστόφια στο δεύτερο γύρο του 2008, μόνο ένας στους δύο ψήφισε Μαλά. Ο Αναστασιάδης πήρε 51 χιλιάδες ψήφους παραπάνω από όσες είχε πάρει ο Κασουλίδης στον πρώτο γύρο του 2008.

Το ΕΛΑΜ, οι Χρυσαυγίτες της Κύπρου δεν είδαν τις ελπίδες τους για ποσοστό έκπληξη να δικαιώνονται και πήραν 0,88% (3900 ψήφους), λιγότερες από όσες είχαν πάρει στις κοινοβουλευτικές του 2011.

Ο Μαλάς πανηγυρίζει ότι πέτυχε έναν από τους “στόχους” της προεκλογικής του καμπάνιας, δηλαδή να περάσει στο δεύτερο γύρο. Είναι ένα δείγμα για το πόσο χαμηλά αναγκάστηκε να ρίξει τον πήχυ το ΑΚΕΛ.

Πριν από πέντε χρόνια, η εκλογή του Χριστόφια εμφανιζόταν η μεγάλη δικαίωση για την Αριστερά στην Κύπρο. Για πρώτη φορά, στέλεχος του ΑΚΕΛ θα έμπαινε στο προεδρικό μέγαρο. Υπήρχαν ελπίδες για επίλυση του Κυπριακού έξω από τις δεσμεύσεις του εθνικισμού, με προσπάθειες επαναπροσέγγισης των Τουρκοκύπριων τόσο σε επίπεδο κυβέρνησης όσο και από τα κάτω. Ελπίδες για να ανοίξει το ζήτημα των βρετανικών βάσεων και όλης της βρόμικης κληρονομιάς της αποικιοκρατίας. Ελπίδες για οικονομική πολιτική σε κόντρα με τους καπιταλιστές, έξω από το πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας.

Το παράδειγμα της Κύπρου είναι μια δυνατή υπενθύμιση ότι οι καλές προθέσεις δεν αρκούν για να υλοποιήσει μια αριστερή κυβέρνηση τις υποσχέσεις της. Ο Χριστόφιας έκανε κάποιες αρχικές κινήσεις, δίνοντας επιδόματα και ρυθμίζοντας χρέη. Όμως, το ερώτημα ποιος θα πληρώσει είχε μείνει ανοιχτό. Τώρα κατηγορεί τον διοικητή της Τράπεζας της Κύπρου για τις κομπίνες του.

Ζεστό χρήμα

Η κυβέρνηση ήταν αυτή που αποφάσισε, ωστόσο, να σώσει τις τράπεζες παρέχοντας ζεστό χρήμα το οποίο κάθε άλλο παρά έγινε “ρευστότητα στην αγορά”. Εξάλλου, οι κατηγορίες του Χριστόφια είναι μια ανοιχτή ομολογία ότι μια αριστερή κυβέρνηση άμα δεν επιλέξει να συγκρουστεί με τους καπιταλιστές, δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τον κεντρικό τραπεζίτη.

Μαζί με τις υποχωρήσεις στις τράπεζες, άρχισαν και τα “έξυπνα” ανοίγματα προς το Ισραήλ, για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Ακολούθησαν οι ανοιχτές προδοσίες των Παλαιστίνιων σε βάρος των αποστολών αλληλεγγύης προς τη Γάζα. Ενώ συνεχιζόταν ένα αποπροσανατολιστικό κλείσιμο του ματιού στη “ρώσικη βοήθεια” που θα έσωζε την κυπριακή οικονομία.

Το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα έβαλε την κυπριακή οικονομία σε ακόμη βαθύτερα προβλήματα. Αντί για τους Ρώσους, ο Χριστόφιας έπρεπε να στραφεί στο μηχανισμό βοήθειας και να εφαρμόσει μνημόνιο. “Αριστερή” πολιτική ήταν πλέον όχι τι μπορεί να κερδίσει η εργατική τάξη, αλλά πόσο λιγότερα μπορεί να χάσει.

Η θετική αλλαγή μέσα στην πενταετία του Χριστόφια δεν ήρθε από την κυβέρνηση. Ήρθε από αγώνες που ξέφυγαν από τον έλεγχο της γραφειοκρατίας και έχουν ήδη δώσει μια κατεύθυνση για το είδος των μαχών που υπάρχουν μπροστά μας.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι εισέβαλαν εξοργισμένοι στο κοινοβούλιο. Αποφάσισαν απεργία κόντρα στη θέληση της ηγεσίας τους. Το παράδειγμά της εισβολής στη Βουλή ακολούθησαν τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Ενώ πρόσφατα η πολυήμερη απεργία των οικοδόμων ξαναζωντάνεψε την παράδοση των απεργιών διαρκείας.

Ο Χριστόφιας καταγγέλλει τους “κλεφταράδες της υφηλίου” που έβαλαν στο στόχαστρο την Κύπρο. Χωρίς να το θέλει, έδειξε πως η δύναμη που μπορεί να κόψει τα χέρια σε αυτούς τους κλεφταράδες δεν βρίσκεται στα προεδρικά μέγαρα, αλλά στις οικοδομές, τα λιμάνια, τις υπηρεσίες με την εργατική τάξη να παίρνει τον έλεγχο της οικονομίας και της πραγματικής εξουσίας.

Η άκαρδη Βουλγάρα μάνα και η πονόψυχη Κυπριακή κοινωνία


Εν μέσω κυριολεκτικά της καταμέτρησης ψήφων, η είδηση κατόρθωσε να βρει το δρόμο για τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων: «Εγκατέλειψε το βρέφος σε σακούλα», «Σοκ στα Κοκκινοχώρια από την ενέργεια Βουλγάρας», «Συνελήφθη για ανθρωποκτονία η Βουλγάρα που γέννησε σε χωράφια», «Σοκαρισμένη είναι η κοινή γνώμη ανά το παγκύπριο», κλπ κλπ. Ενώ νοσηλευόταν με ακατάσχετη αιμορραγία, συνελήφθη για το αδίκημα της «απόκρυψης τοκετού» (Βλ. Δημοσίευμα Offsite 18/2/2013). Υπάρχει τέτοιο αδίκημα; Σε ποιόν οφείλουμε να δηλώνουμε τις εγκυμοσύνες μας; Μάλλον θα πρέπει να παρανόμησα κι εγώ στο παρελθόν (δις) γιατί δεν δήλωσα σε κανέναν ότι κυοφορούσα.

Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Μια μετανάστρια εργάζεται στα χωράφια μέχρι και την τελευταία ώρα της εγκυμοσύνης της. Δεν λέει στους εργοδότες της ότι είναι έγκυος. (Γιατί νομίζετε; Εσείς στη θέση της θα ρισκάρατε να χάνατε τη δουλειά για την οποία μεταναστεύσατε από τη χώρα σας;) Γεννάει μόνη και αβοήθητη στο δωμάτιο της. Την επομένη εμφανίζεται και πάλι στην εργασία της. Όσες γυναίκες γέννησαν παιδιά, θα ξέρουν πόσο δύσκολες ώρες πρέπει να πέρασε η γυναίκα αυτή. Να γεννάει μόνη, χωρίς ένα φιλικό πρόσωπο να την ανακουφίσει, χωρίς ένα ζευγάρι φιλικά χέρια να την ξεκουράσουν. Επιστρέφει στη δουλειά της γιατί διαφορετικά θα πεινάσει, κι αυτή και το παιδί της, αν είναι ακόμα ζωντανόΑρχίζει να αιμορραγεί και μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Εκεί, καταφέρνει επιτέλους να πει την τραγική της ιστορία. Αλλά είναι πια αργά.

Εν τη απουσία της, η γυναίκα του εργοδότη της έχει ήδη συγυρίσει το δωμάτιο της. (Πρέπει να είναι η μόνη γυναίκα στην Κύπρο που συγυρίζει το δωμάτιο της εργάτριας της). Έχει βρει μια σακούλα που βαρεί 3 και πλέον κιλά, αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να κοιτάξει το περιεχόμενο της. Ούτε καν της κινεί την περιέργεια. Την πετάει κατευθείαν στα σκουπίδια. 

Όμως η υπόθεση έχει ήδη πάρει το δρόμο προς την άμεμπτη Κυπριακή δικαιοσύνη. Η οποία χωρίς αμφιβολία θα καταδικάσει τη Βουλγάρα σε ανθρωποκτονία και είτε θα τη φυλακίσει είτε θα την πακετάρει για τη χώρα της. Άλλωστε έχει ήδη καταδικαστεί από τα λαϊκά δικαστήρια που στήνουν τα Κυπριακά ΜΜΕ καθώς και στις συνειδήσεις όλων των Κυπρίων που διάβασαν την είδηση. Γιατί είναι μια άκαρδη και ανεύθυνη και ψεύτρα μάνα που εγκατέλειψε το βρέφος της (για να πάει πού άραγε;). Αλλά πρωτίστως γιατί είναι Βουλγάρα και φτωχή. Και το πρόσωπο της φτώχιας είναι πολύ αποκρουστικό. Ειδικά σε μας που ξεχάσαμε πόσο φτωχοί έζησαν και πέθαναν οι παππούδες μας, κάποιοι ως μετανάστες σε άλλες αφιλόξενες χώρες.

Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα. Με την ανεργία ανάμεσα στους Κυπρίους νέους να καλπάζει, να είστε βέβαιοι ότι αύριο θα είναι τα παιδιά μας που θα αναγκαστούν να ξενιτευτούν για ένα κομμάτι ψωμί. Και θα είναι οι κόρες μας, οι ανιψιές μας και οι εγγονές μας που θα γεννούν μόνες και αβοήθητες στα χωράφια, χωρίς να έχουν ούτε ένα σύμμαχο στην ιερά εξέταση που θα τις υποβάλει η τοπική κοινωνία. Μια κοινωνία που, όπως και τη δική μας σήμερα, θα έχει χάσει την ανθρωπιά της. 

Κορίνα Δημητρίου

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Συμβιβασμός και λήξη της απεργίας. Eργολάβοι και Oικοδόμοι έδωσαν και πήραν


Στα εργοτάξια και στις σκαλωσιές επέστρεψαν οι χιλιάδες των οικοδόμων και από χθες άρχισε η σταδιακή επαναδραστηριοποίηση της κατασκευαστικής βιομηχανίας. Νωρίτερα οι οικοδόμοι των συντεχνιών, ΠΕΟ, ΣΕΚ, ΔΕΟΚ, είχαν εγκρίνει την καταρχήν συμφωνία για ανανέωση της συλλογικής σύμβασης, στο πλαίσιο επαρχιακών γενικών συνελεύσεών τους. Συντεχνίες και εργολάβοι κατέληξαν τελικά, αφού και οι δύο πλευρές είχαν προβεί σε εκατέρωθεν υποχωρήσεις.

Οι βασικές υποχωρήσεις της ΟΣΕΟΚ συνοψίζονται στις εξής:

1. Στην αποδοχή της εφαρμογής της κάρτας απασχόλησης και στη σύσταση της τριμερούς Επιτροπής, που αποτελούσε βασικό αίτημα του συνδικαλιστικού κινήματος, που προσδοκεί ότι θα ελέγχεται η ροή εργαζομένων στα εργοτάξια και θα καταπολεμηθεί η αδήλωτη εργασία. Η Επιτροπή θα προεδρεύεται από το Υπουργείο Εργασίας, το οποίο δεσμεύεται να ενεργήσει ώστε να παραχωρηθεί σε όλους τους εργαζόμενους το έντυπο Βεβαίωση Έναρξης Απασχόλησης.

2. Στην αποδοχή της ρύθμισης του επίμαχου κεφαλαίου της υπεργολαβίας. Οι πρόνοιες και οι προϋποθέσεις που τίθενται για να λογίζεται κάποιος υπεργολάβος και οι εργασίες που δύναται να αναλαμβάνει και η σχέση του με το προσωπικό, εκτιμάται ότι αν εφαρμοστούν αυστηρά, θα διορθώσουν κακώς κείμενα στη βιομηχανία.

Οι συντεχνίες προέβησαν στις ακόλουθες υποχωρήσεις:

1. Στη χρονική ισχύ της σύμβασης συμφωνώντας να περιοριστεί στους 18 μήνες, δηλαδή να λήγει τον Ιούνιο του 2014 αντί τον Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου.

2. Στη μείωση της αποζημίωσης των οδοιπορικών

3. Στη μείωση της υπερωριακής αποζημίωσης κατά 20%


Η πηγή είναι από την εφημερίδα Φιλελευθερος, 14-2-2013

Για να κάνουμε και κάποια σχόλια από την πλευρά μας για το αποτέλεσμα αυτής της απεργίας, πρέπει να πούμε καταρχάς ότι ήταν μια ηρωική απεργία, η μεγαλύτερη σε διάρκεια από το 1948 στην Κύπρο!  

Σίγουρα ο αγώνας των οικοδόμων απέφερε κάποια αποτελέσματα, όμως από την άλλη οι ξεπουλημένες ηγεσίες των συντεχνιών, αυτές που αποδέχθηκαν και τα μέτρα του μνημονίου και όλες τις πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν μέχρι σήμερα από την κυβέρνηση με την συναίνεση όλων των κομμάτων (με τα κόμματα της δεξιάς μάλιστα να θέλουν ακόμα περισσότερες περικοπές) πάλι έβαλαν πλάτη για παραχωρήσεις εργατικών δικαιωμάτων στους εργοδότες, αφού είχαν συμφωνήσει από πριν με την κυβέρνηση.

Εμείς το λέμε ξεκάθαρα όπως αποτυπώνεται και στη ιδρυτική μας διακήρυξη:

Καμιά κυβέρνηση, παρά μόνο ένα ισχυρό και πολιτικοποιημένο εργατικό, λαικό και νεολαιίστικο κίνημα ενωμένο μπορεί να ανατρέψει τη επίθεση των καπιταλιστών. Γι αυτό απαιτείται η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, να ηττηθεί ο υποταγμένος συνδικαλισμός και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να προωθηθεί η αυτοοργάνωση των εργαζομένων. Ταξικό εργατικό κίνημα σημαίνει σύγκρουση με τις πολιτικές του κεφαλαίου και όχι  διαπραγμάτευση για το πόσο θα χειροτερέψει η θέση των εργαζομένων.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

O Αναστασιάδης υπόσχεται μείωση θητείας και μισθοφορικό στρατό. Γιατί;


ΤΩΡΑ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΙ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ ΣΕ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ ΚΑΙ ΜΑΛΙ, ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΝΑΤΟ!

ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΙ-ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ-ΝΑΤΟ: Ο ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΛΑΟ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΤΑΣΜΑΤΑ

Όπως  όλα δείχνουν ο Νίκος Αναστασιάδης αποτελεί τη βασική πολιτική επιλογή για το ελληνοκυπριακό αστικό κατεστημένο αυτή την περίοδο. Οι προτάσεις του επομένως για την αναδιοργάνωση της Εθνικής Φρουράς και τις διεθνείς συμμαχίες της Κυπριακής Δημοκρατίας, με επίκεντρο τον Στρατό, όχι μόνο θα αποτελέσουν τις βασικές κυβερνητικές κατευθύνσεις, αλλά ταυτόχρονα αποκαλύπτουν και τις βασικές επιλογές.

Τελικά, η ίδια, η εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων και ο τρόπος που γίνεται, όχι μόνο δεν εκπληρώνουν τις προσδοκίες ανόδου του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, αλλά προκαλούν την όξυνση της πολεμικής έντασης στην περιοχή και απαιτούν τρομακτικές θυσίες από τον κόσμο της εργασίας.  Μάλιστα, όλα αυτά πραγματοποιούνται ενώ η Κυπριακή Δημοκρατία επιβάλλει τρομακτικά Μνημόνια στο λαό της, με περικοπές μισθών –συντάξεων και τεράστιες κοινωνικές περικοπές, ενώ από παντού προβάλλεται ο φόβος κατάρρευσης της οικονομίας.

Για το ΝΑΤΟ και για εξοπλισμούς όμως υπάρχουν ευρώ!

Έχει σημασία να δούμε ότι μετά την επίθεση που εξαπέλυσαν όλα τα κόμματα εις βάρος της νεολαίας ώστε με κυρώσεις και μεγάλα οικονομικά πρόστιμα να αντιμετωπίσουν την άρνηση της νεολαίας απέναντι στον στρατό, αλλά και την ενίσχυση του θεσμού της εφεδρείας, τώρα προτείνεται η πρόσληψη Μισθοφόρων Στρατιωτών και η δημιουργια ενός Ημιεπαγγελματικού Στρατού. 

H αριστερή κυβέρνηση Χριστόφια-ΑΚΕΛ, πρότυπο διακυβέρνησης για τον Τσίπρα και το ΑΚΕΛ, αφού έβγαλε τη λάντζα, τιμωρώντας τους ανυπότακτους Ελληνοκύπριους νέους με χιλιάδες ευρώ πρόστιμο-για να την αντιγράψει και ο πρώην ΥΕΘΑ Ευ.Βενιζέλος, θα αντικατασταθεί από τον Αναστασιάδη που υπόσχεται μείωση της θητείας στους 14 μήνες ώστε να πετύχει την κοινωνική συμφωνία στην πρόσληψη χιλιάδων Μισθοφόρων.

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΕΣΜΟ ΤΗΣ ΕΦΕΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΦΟΡΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ!

Ουσιαστικά το ελληνοκυπριακό κατεστημένο συνδυάζει τους τρόπους εκμετάλλευσης της νεολαίας. Εκτελεί άγρια ταξική επίθεση στα λαϊκά στρώματα, που χτυπημένα από την καπιταλιστική κρίση και τα Μνημόνια, θα δουν ως διέξοδο την καριέρα στρατιώτη, ενώ απαλλάσσει τα μεσαία και υψηλά κοινωνικά στρώματα από μερικούς μήνες θητείας. Ταυτόχρονα, εντείνει την εμπλοκή του λαού στην πολεμική προετοιμασία αυξάνοντας τις στρατιωτικές υποχρεώσεις των εφέδρων.

Αυτό το μέτρο κρίνεται αναγκαίο από το αστικό κατεστημένο για τρεις λόγους: 

Πρώτον, γιατί εκτιμά ότι ο ανταγωνισμός με την Τουρκία θα ενταθεί, άρα χρειάζονται μισθοφόροι που θα λειτουργήσουν τα σύγχρονα οπλικά συστήματα και θα σταθούν «πιο επαγγελματικά» στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης. 

Δεύτερον, δρομολογείται η ακόμη μεγαλύτερη και πιο πολεμική εμπλοκή των Κυπριακών Ενόπλων Δυνάμεων στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. 

Μάλιστα, το ελληνοκυπριακό κατεστημένο φαίνεται να κάνει στροφή από  την αρνητική του τοποθέτηση έναντι του ΝΑΤΟ-βασική εξάλλου συνιστώσα στην εφαρμογή των σχεδίων διαχωρισμού του Κυπριακού λαού, στο Πραξικόπημα κατά του Μακάριου, στην Τουρκική Εισβολή και στο μακροχρόνιο δράμα του λαού. 

Τώρα, δρομολογεί  την συνεργασία και είσοδο στο ΝΑΤΟ μέσω της υποβολής αίτησης για ένταξη της Κύπρου στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη ώστε η Κύπρος να συμμετέχει σε όλες τις δομές της Κοινή Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας της ΕΕ! 

Τρίτον, γιατί εφαρμόζοντας τα σύγχρονα αστικά δόγματα Άμυνας – Ασφάλειας, απαιτείται να δημιουργήσει εκείνες τις Ένοπλες Δυνάμεις που θα αναλάβουν την Καταστολή των Κοινωνικών Κινημάτων-Ασύμμετρων Απειλών, είτε στην Κύπρο, είτε Σε όποια χώρα κρίνει η Ε.Ε. ή το ΝΑΤΟ!

Η παραπάνω εξέλιξη σε συνδυασμό με την συμμαχία με το ελληνικό κράτος αλλά και την ανάπτυξη στρατιωτικών συμμαχιών με παρανομαστή την κοινή εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών αποτελούν ιστορικής σημασίας επιλογές, όπου αποδεικνύουν ότι το ελληνοκυπριακό κατεστημένο είναι αδίστακτο και έτοιμο να βουτήξει το λαό στο αίμα, προκειμένου να προχωρήσουν τα αμετροεπή κερδοφόρα σχέδια του.

ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΔΕΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΟΥΝ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ-ΝΑΤΟ-ΙΣΡΑΗΛ-ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΙ

Η ιστορία του Κυπριακού λαού αποτελεί πηγή χρήσιμων συμπερασμάτων. 
Η ύπαρξη της ελληνικής Μεραρχίας τη δεκαετία του 60’ δεν έφερε ειρήνη, αλλά κλιμάκωση της επίθεσης του ελληνοκυπριακού κατεστημένου και των εθνικιστικών κύκλων στην Τουρκοκυπριακή μειονότητα και στις τάσεις συμφιλίωσης-συνύπαρξης  του εργατικού-αριστερού κινήματος. 

Τα ξένα στρατεύματα ήταν πάντα πηγή αστάθειας, επιβολής λύσεων που καθοδηγούνταν από τον επεκτατισμό των «Μητέρων Πατρίδων», την συνδιαλλαγή της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που ήθελαν την Κύπρο αβύθιστο αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Βρετανίας (αυτές ήταν εξάλλου οι δεσμεύσεις Καραμανλή-Μεντερές). 

Το νησί σήμερα είναι υπερεξοπλισμένο, γεμάτο στρατεύματα, αλλά η πολεμική απειλή επικρέμεται. Η εμπιστοσύνη στα δόγματα Αποτροπής είναι δικαίως ανύπαρκτη, καθώς κατέρρευσαν στην περίπτωση των Ιμίων, φέρνοντας προ των πυλών την ελληνοτουρκική αναμέτρηση, σκοτώνοντας τελικά τρία παλικάρια. 

Τώρα, η Κύπρος βρίσκεται στην αγκαλιά του κράτους Τρομοκράτη Ισραήλ και διεκδικεί την άμεση συμμετοχή της στους νέους γύρους των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

Μόνη απάντηση σε αυτούς τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς μπορεί να είναι η ανάπτυξη ενός εργατικού διεθνιστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος, που θα αμφισβητήσει τα «εθνικά δίκαια» και τις «Μητέρες Πατρίδες»,  προτάσσοντας τα ταξικά-εργατικά συμφέροντα. Που θα απαιτήσει την ικανοποίηση των κοινών εργατικών δικαιωμάτων, την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, όπως αυτοί αποφασίσουν.

Την άμεση απόσυρση όλων των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων από το νησί-ΕΛΔΥΚ-ΤΟΥΡΔΥΚ. Μπλοκάροντας τους εξοπλισμούς και την στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ.

Εκφράζοντας την απαίτηση να κλείσουν οι ξένες βάσεις, να μην εμπλακεί η Κύπρος σε καμιά βάρβαρη ιμπεριαλιστική επέμβαση και να μην μπει στο ΝΑΤΟ. Να αποχωρήσει τώρα από την Ε.Ε. που προβλήθηκε ως λύση ειρήνης και ευμάρειας, αλλά που η καθημερινότητα αποδεικνύει τη διαιώνιση της κατοχής και την ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης μέσω των Μνημονίων και της ταξικής πολιτικής της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης.

ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΣΑΣ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΕΗ ΣΑΣ

Η λύση του "Κυπριακού Αδιεξόδου" που προκάλεσε ο Μεγαλοϊδεατισμός των αστικών τάξεων και οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις μπορεί να απαντηθεί από την επαναστατική κίνηση του κόσμου της εργασίας στην Κύπρο.

Αναδημοσιεύουμε το σχετικό απόσπασμα από το προεκλογικό πρόγραμμα του Ν.Αναστασιάδη:

 Πρόταση Νίκου Αναστασιάδη: Ημιεπαγγελματικός στρατός και μείωση της θητείας

  Αποτελεί στρατηγική αναγκαιότητα η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, πάντοτε βέβαια μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της οικονομίας. H πολιτική του Νίκου Αναστασιάδη θα κινηθεί σε τρεις άξονες.

 Διατήρηση της ειρήνης και ασφάλειας στα ελεύθερα εδάφη

§ Πλήρης εκσυγχρονισμός και αναδιοργάνωση της Εθνικής Φρουράς, με στόχο την δημιουργία ενός ευέλικτου και αποτελεσματικού ημιεπαγγελματικού στρατού, με 14μηνη θητεία και παράλληλη πρόσληψη επαγγελματιών οπλιτών, έτσι ώστε, η μαχητική της ικανότητα να αναβαθμιστεί.

§ Αντιμετώπιση των ζητημάτων που απασχολούν το μόνιμο προσωπικό (κρίσεις, αφυπηρετήσεις, προαγωγές).

§ Ενίσχυση της αποτρεπτικής μας ικανότητας μέσα από την αναβάθμιση της συνεργασίας με την Ελλάδα αλλά και με άλλες φιλικές χώρες. Προστασία και υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ΑΟΖ

§ Ενίσχυση της ΕΦ με τα κατάλληλα μέσα και αναβάθμιση της στρατηγικής συνεργασίας με το Ισραήλ και άλλες χώρες, για ζητήματα της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και δημιουργίας κοινών υποδομών για την υπεράσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

 Αναβάθμιση της στρατιωτικής διπλωματίας

§ Υποβολή αίτησης για ένταξη της Κύπρου στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη ώστε η Κύπρος να συμμετέχει ισότιμα σε όλες τις δομές της Κοινή Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας της ΕΕ.

§ Οικοδόμηση σχέσεων με το ΝΑΤΟ και υποβολή αίτησης για ένταξη, εφόσον η πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων συναινεί.

§ Συμμετοχή - έστω συμβολικά - σε διεθνείς ειρηνευτικές αποστολές ΟΗΕ και ΕΕ.


ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Η Τράπεζα Κύπρου και τα «δωράκια» στο Νίκο Αναστασιάδη


Του Βαγγέλη Τριάντη

Οι αποκαλύψεις του HOT DOC αναφορικά με τις περίεργες επιχειρηματικές δραστηριότητες του υποψήφιου για την κυπριακή Δημοκρατία, Νίκου Αναστασιάδη έχουν προκαλέσει σάλο στο νησί. 

Ήδη για το θέμα ο Γενικός Εισαγγελέας της Κύπρου διέταξε έρευνα και την υπόθεση ανέλαβε ειδικός ανακριτής της Μονάδας Καταπολέμησης Αδικημάτων Συγκάλυψης (ΜΟΚΑΣ).

Ωστόσο, οι περίεργες συναλλαγές του κ. Αναστασιάδη δε σταματούν εδώ. Όπως αποκαλύπτει το HOT DOC στο τεύχος που κυκλοφορεί ο πρόεδρος της ΔΗΣΥ εμφανίζεται ως αποδέκτης χορηγιών το έτος 2008 από την Τράπεζα Κύπρου, οι οποίες ξεπερνούν τα 100.000 ευρώ.

Οι χορηγίες αφορούν τόσο τον ίδιο και τον κ. Αναστασιάδη όσο και το δικηγορικό του γραφείο. Στοιχεία της Τράπεζας τα οποία δημοσιεύει το HOT DOC με την αναφορά «sponsorships & professionals» τα επιβεβαιώνουν.

Τα ποσά κυμαίνονται από 10.000 έως 35.000 ευρώ ανάλογα με την περίπτωση και χορηγούνταν για την κάλυψη διαφόρων εξόδων, όπως συμπόσια, συνέδρια, διασκέψεις, σεμινάρια, ακόμη και γεύματα.

Αναλυτικότερα, στις 22/02/2008 η Τράπεζα χορήγησε στο όνομα «Anastas N.» ποσό ύψους 12.000 ευρώ. Ένα μήνα μετά στις 06/03/2008 η ίδια Τράπεζα έδωσε 16.000 ευρώ στο δικηγορικό γραφείο του κ. Αναστασιάδη, ενώ οι χορηγίες συνεχίζονται και τους επόμενους μήνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι μεταξύ των ποσών αναφέρεται και καταχώρηση στο όνομα Αnastasiadis με την ένδειξη «dinner», ύψους 4.283,60 ευρώ.

Οι συγκεκριμένες κινήσεις δημιουργούν μείζων ηθικό αλλά και πολιτικό θέμα. Η Τράπεζα Κύπρου αποτελεί μια ιδιωτική τράπεζα που εμφανίζεται να χορηγεί «δωράκια» πολλών χιλιάδων ευρώ σε έναν υποψήφιο αρχηγού κράτους. Σε μια περίοδο κρίσιμη για την Κύπρο, καθώς με βάσει τη διεθνή εμπειρία και τα όσα συμβαίνουν στην Κύπρο με την έλευση του ΔΝΤ, ο επόμενος πρόεδρος θα κληθεί να λάβει σημαντικές αποφάσεις οι οποίες θα αφορούν το τραπεζικό σύστημα.

Συναλλαγές τέτοιου είδους δημιουργούν μια κατάσταση εξάρτησης, αν όχι «ομηρίας» ενός πολιτικού προσώπου με θεσμικό ρόλο, που γεννούν πολλά ερωτηματικά σχετικά με το αδιάβλητο και το αμερόληπτο μελλοντικών αποφάσεων.

Η Τράπεζα Κύπρου το επιβεβαιώνει

Τα δωράκια-χορηγίες της Τράπεζας Κύπρου επιβεβαιώνει και η ίδια η Τράπεζα. Το HOT DOC επικοινώνησε με το γραφείο του κ. Αναστασιάδη, οι συνεργάτες του οποίου απέστειλαν τα ερωτήματα προς την Τράπεζα Κύπρου. Τα όσα αναφέρει η απαντητική επιστολή της Τράπεζας αποτελούν κόλαφο για τον υποψήφιο πρόεδρο της κυπριακής Δημοκρατίας.

Η Τράπεζα χαρακτηρίζει τις χορηγίες ως «συνήθη διεθνή επιχειρηματική πρακτική». Πιο απλά, μια ιδιωτική τράπεζα παραδέχεται επίσημα ότι ένας υποψήφιος πρόεδρος για την αρχηγία ενός κράτους λαμβάνει χορηγίες χιλιάδων ευρώ. Σαν να πρόκειται για κάτι απολύτως το φυσιολογικό.

Την ίδια ώρα που στην Ισπανία η καρέκλα του ισπανού πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι τρίζει, μετά τις αποκαλύψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας για κρυφές δωρεές προς το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα (PP).

Να σημειωθεί ότι ο κ. Αναστασιάδης οφείλει να δώσει εξηγήσει, εάν ελάμβανε χορηγίες και από άλλες τράπεζες, καθώς επίσης και το ύψος των ποσών που έλαβε συνολικά. Οι χορηγίες μπορεί να είναι καθόλα νόμιμες, αλλά δεν αυτό δε σημαίνει ότι είναι και ηθικές, για ένα πολιτικό πρόσωπο.

Δείτε το έγγραφο της Τράπεζας Κύπρου που επιβεβαιώνει τις χορηγίες προς τον κ. Αναστασιάδη

Τα στοιχεία της Τράπεζας μς τις χορηγίες προς τον κ. Αναστασιάδη και το γραφείο του.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

ΕΞΩ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 2/2, 1μμ ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΡΜΑ ΤΗΣ ΛΗΔΡΑΣ (οδόφραγμα Λήδρας)


Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα τουρκοκυπριακών οργανώσεων και ακτιβιστών για 3η συνεχόμενη χρονιά το Σάββατο 2/2/2013  διαδηλώνουμε για μια αποστρατικοποιημένη Λευκωσία - για μια αποστρατικοποιημένη Κύπρο.

Η πορεία θα ξεκινήσει στο οδόφραγμα Λήδρας, στη 1μμ. Θα πορευτούμε προς την Πύλη Πάφου σε ένα σημείο όπου η πράσινη γραμμή δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα συρματόπλεγμα.

Αντίστοιχα τουρκοκυπριακές οργανώσεις και ακτιβιστές θα διαδηλώσουν στη βόρεια Λευκωσία και θα μας συναντήσουν εκεί .

Κεντρικό σύνθημα των τουρκοκυπρίων θα είναι φέτος το «να μην σαρανταρίσει» η τουρκική κατοχή.

Απαιτούμε:

Την αποστρατικοποίηση του νησιού από όλους τους στρατούς – τουρκικό, ελληνικό, τουρκοκυπριακό, ελληνοκυπριακο, ηνωμένα έθνη.

 Το κλείσιμο των Βρετανικών στρατιωτικών βάσεων.

Να σταματήσει να είναι η Κύπρος ορμητήριο για πολεμικές επιχειρήσεις στην περιοχή μας,
να σταματήσει η – με πρόσχημα το φυσικό αέριο - στρατιωτική  συνεργασία με το Ισραήλ.
Διαδηλώνουμε επίσης ενάντια σε αυτούς που ευθύνονται για το πραξικόπημα, την   εισβολή, την κατοχή .

Ειδικά φέτος που εθνικιστικές και νεοφασιστικές ομάδες,  νοσταλγοί της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’, κατεβαίνουν στις προεδρικές εκλογές με απαίτηση το κλείσιμο των οδοφραγμάτων και που το πισωγύρισμα σε ένα ψυχροπολεμικό κλίμα άλλων εποχών  είναι εμφανές θεωρούμε ακόμα πιο σημαντική την δράση μας αυτή.

Το αίτημα της αποστρατιωτικοποίησης επίσης αποκτά εν μέσω της οικονομικής κρίσης και μια άλλη διάσταση :

 Η Κύπρος είναι η 6η πιο στρατιωτικοποιημένη  χώρα παγκοσμίως. Παρόλα αυτά τα κονδύλια για την «άμυνα» παραμένουν πολύ μεγάλα ενώ  περικόπτονται μισθοί συντάξεις και κοινωνικές παροχές . Είναι καιρός τα χρήματα για τον στρατό να πάνε στο  χτίσιμο μιας ειρηνικής κοινωνίας  για  όλους τους ανθρώπους  που ζουν στο νησί.

Καλούμε όλους τους προοδευτικούς φορείς και πολίτες να συμμετάσχουν στην πορεία για:
Αποστρατικοποιημένη Λευκωσία - Αποστρατικοποιημένη Κύπρο

Στην πορεία συμμετέχουν οι οργανώσεις:

ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ
Ανοιχτη Συνελευση Φανερωμενης
ΝΕΔΑ
Συσπείρωση Ατάκτων
Μαθητική Ομάδα Σκαπούλα

50 χρόνια Γαλλογερμανικός άξονας: Οι μύθοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης


Η 50η επέτειος της Συνθήκης των Ηλυσίων στις 22 Γενάρη δεν πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Είναι δύσκολο για τους ευρωπαίους ηγέτες, μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης, να πανηγυρίσουν για τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έμπαιναν πριν από πέντε δεκαετίες.

Η Γαλλία και η Γερμανία, μαζί με την Ιταλία και τις τρεις χώρες της Μπενελούξ είχαν ήδη ιδρύσει την Ευρωπαϊκή Κοινότητα έξι χρόνια νωρίτερα, με τη συνθήκη της Ρώμης, τo 1957. Όμως η συνάντηση του Σαρλ ντε Γκολ και του καγκελάριου Κόνραντ Αντενάουρ στα Ηλύσια Πεδία το 1963 σηματοδοτούσε μια μακροπρόθεσμη πολιτική δέσμευση που ξέφευγε από τα όρια της οικονομίας. 
Οι δύο χώρες συμφώνησαν πως θα επιδιώκουν στο μέτρο του δυνατού να βρίσκουν κοινές θέσεις, ιδρύοντας μια σειρά θεσμούς, οι οποίοι θα κρατούσαν σε επαφή τις δύο κυβερνήσεις ώστε να διασφαλίζουν τη συνεννόηση.
Αυτό που σήμερα αποκαλείται γαλλογερμανικός άξονας έχει τις ρίζες του σε εκείνη τη συνάντηση. 

Οι Γάλλοι και Γερμανοί ηγέτες είχαν πάντα το άγχος να δείχνουν πως συνεχίζουν εκείνη την παράδοση προσωπικής φιλίας και οικειότητας. Ο ντε Γκολ είχε αγκαλιάσει και φιλήσει σταυρωτά τον Αντενάουερ, ο Μιτεράν πιανόταν χέρι-χέρι με τον Χέλμουτ Κολ και σήμερα η Μέρκελ και ο Ολάντ κάνουν επίδειξη αβροφροσύνης. Το περιοδικό Εκόνομιστ περιγράφει το θέατρο: “Παρόλο που δημοσίως μιλάνε στον ενικό -με το tu και το du- όταν βρίσκονται μόνοι τους καταφέρνουν να συνεννοηθούν μόνο στα αγγλικά”.

Αυτό το άγχος της “φιλίας” έχει τη βάση του σε μια πραγματικότητα. Ολόκληρο το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι στηριγμένο πάνω στο συμβιβασμό Γαλλίας και Γερμανίας. Χωρίς αυτό το συμβιβασμό, κανένας οικονομικός σχεδιασμός και κανένας διεθνής θεσμός δεν θα είχε μακροημερεύσει. Οι ανταγωνισμοί μεταξύ των δύο παραδοσιακών μεγάλων αντιπάλων της Ευρώπης μπήκαν στην άκρη για χάρη αμοιβαίων συμφερόντων, αλλά η σχέση ποτέ δεν έπαψε να είναι λυκοφιλία.

Όσοι σήμερα μας προτείνουν να υποταχθούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή υποτίθεται έτσι απομακρύνεται το ενδεχόμενο του πολέμου, κοιτάνε μόνο τη βιτρίνα. Οι ανταγωνισμοί δεν εξαφανίστηκαν ποτέ, αντίθετα ανέβηκαν σε άλλο επίπεδο. Ο κοινός βηματισμός Γαλλίας – Γερμανίας ήταν πάντα σε βάρος των εργαζόμενων όλης της Ευρώπης, αλλά και άλλων λαών του κόσμου που δεν γλίτωσαν τον πόλεμο όλα αυτά τα χρόνια. Η συμμαχία τους επέζησε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν έπαψε ποτέ να είναι εύθραστη. Η σημερινή κρίση δημιουργεί τέτοιες συνθήκες αστάθειας στις οποίες όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

Αν γυρίσουμε πίσω στις μέρες της Συνθήκης των Ηλυσίων μπορούμε να δούμε κάποια από αυτά τα στοιχεία που αργότερα θάφτηκαν κάτω από τις “επιτυχίες” της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η Γαλλία και η Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του '60 ακόμη θεωρούνταν προαιώνιοι εχθροί. Είχαν πίσω τους εκατομμύρια νεκρούς στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, με τον δεύτερο να έχει λήξει λιγότερο από δυο δεκαετίες πριν. Ακόμη νωρίτερα η Γερμανία είχε φτάσει να γίνει ενιαίο κράτος το 1870, μόνο κάτω από την πίεση του πολέμου με τη Γαλλία.

Πόλεμος

Η περιοχή της Αλσατίας-Λοραίνης (πλούσια σε κοιτάσματα σιδήρου) μέσα σε 70 χρόνια είχε αλλάξει τέσσερις φορές χέρια. Στο ενδιάμεσο των δύο πολέμων, η Γαλλία είχε εισβάλει στο (πλούσιο σε άνθρακα) Ρουρ, ενώ μέχρι το 1956 είχε στην κατοχή της το κρατίδιο του Σάαρλαντ. Μάλιστα η Γαλλία διατήρησε το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται κάποια ανθρακωρυχεία στο Σάαρλαντ μέχρι και το 1981.

Οι ευρωπαϊκές οικονομίες βγήκαν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο διαλυμένες, και η γερμανική πιο πολύ απ' όλες. Η ανοικοδόμηση μπόρεσε να έρθει μόνο μέσα από τις αμερικάνικες επενδύσεις -το σχέδιο Μάρσαλ. Οι ΗΠΑ όμως είχαν το φόβο ότι η ραγδαία ροή κεφαλαίων θα αναζωπύρωνε γρήγορα τους ανταγωνισμούς που οδήγησαν στον πόλεμο. Όλοι συμφωνούσαν πως στην ηττημένη Γερμανία δεν πρέπει να δοθεί ευκαιρία να ξανααποκτήσει βλέψεις έξω από τα σύνορά της. 

Παράλληλα όμως, υπήρχε και ο αντίστροφος φόβος, ότι μια αδύναμη Γερμανία θα άνοιγε δρόμο για την επέκταση της επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης.

Με την ίδρυση του ΝΑΤΟ το 1949 προσπαθούν να αντιμετωπίσουν αυτές τις προκλήσεις. Σύμφωνα με τη φράση της εποχής, στόχος ήταν “Να μείνουν οι Ρώσοι έξω, οι Αμερικάνοι μέσα και οι Γερμανοί κάτω”. Στην ίδια κατεύθυνση οι ΗΠΑ ενθαρρύνουν τα πρώτα βήματα για οικονομική συνεργασία των χωρών της Ευρώπης.

Οι βλέψεις των ηγετών της Γαλλίας όμως δεν περιορίζονταν εκεί. Δεν έβλεπαν κανένα λόγο γιατί η Γαλλία να μην εξασφαλίσει την ηγεμονική θέση στην Ευρώπη. Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια αυτές οι βλέψεις ήταν πολύ επιθετικές, με στόχο η Γερμανία να μην ξανααποκτήσει ισχυρή βιομηχανία. Στη συνέχεια, ήρθε ο πρώτος συμβιβασμός με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα. Το 1953 το πρώτο τρένο φορτωμένο με κάρβουνο περνούσε τα γαλλογερμανικά σύνορα χωρίς να περάσει τελωνειακό έλεγχο. Το ίδιο θα γινόταν και για το ατσάλι και προς τις δύο πλευρές.

Το 1963 η ανάπτυξη των ευρωπαϊκών οικονομιών είχε προχωρήσει πλέον με τέτοιους ρυθμούς ώστε τα εθνικά σύνορα να είναι πολύ στενά για τη δραστηριότητα του κεφαλαίου. Όλοι έβλεπαν ότι χρειάζονται περισσότεροι συμβιβασμοί για το συμφέρον των επιχειρήσεών τους. Για τον Ντε Γκολ, ο εναγκαλισμός με τη Γερμανία ήταν απαραίτητος ώστε να συνεχίσουν οι γάλλοι καπιταλιστές ανενόχλητοι τις δραστηριότητές τους. Για τους Γερμανούς ήταν απαραίτητη κίνηση για να μπορέσουν να βγουν από τη μεταπολεμική απομόνωση.

Ανυπακοή

Τα πράγματα δεν κινήθηκαν ομαλά. Η συμφωνία των Ηλυσίων πέρασε από το γερμανικό κοινοβούλιο μόνο με την προσθήκη μιας παραγράφου που δήλωνε την πίστη της Γερμανίας στο ΝΑΤΟ και τη θέλησή της να ενταχθεί και η Βρετανία στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Ήταν μια κίνηση ανυπακοής στον Ντε Γκολ.

Μόλις ένα μήνα πριν την υπογραφή της συνθήκης, ο Ντε Γκολ ήταν αυτός που είχε μπλοκάρει την είσοδο της Βρετανίας στην ΕΟΚ, με το επιχείρημα ότι η Βρετανία φέρνει μαζί της την αμερικάνικη επικυριαρχία στην ΕΟΚ. Το 1959 είχε αποσύρει το μεσογειακό στόλο της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ και το 1966 έβγαλε τη Γαλλία συνολικά από τη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ. Πίσω από τον “αντι-αμερικανισμό” βρισκόταν ο οικονομικός ανταγωνισμός με τη Βρετανία. Το 1964 μετά από 100 χρόνια για πρώτη φορά η οικονομία της Γαλλίας ξεπερασε αυτήν της Βρετανίας. Το 1967 ο Ντε Γκολ ξαναείπε “Όχι” στην αίτηση εισόδου της Βρετανίας.

Ένα από τα σημεία τριβής ήταν η “Κοινή Αγροτική Πολιτική”. Οι χώρες της ΕΟΚ είχαν συμφωνήσει να υψώσουν τείχη απέναντι στα προϊόντα των χωρών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, καταδικάζοντας τις παλιές τους αποικίες στη φτώχεια. Όμως, μεταξύ τους είχαν καταργήσει τους δασμούς και αυτό θα μπορούσε να είναι καταστροφικό για τα εκατομμύρια των Γάλλων αγροτών που θα έβλεπαν προϊόντα από άλλες χώρες να κατακλύζουν την αγορά. 
Έτσι η ΕΟΚ εξασφάλιζε ότι θα αγόραζε και θα κατέστρεφε όλα τα περισσευούμενα αγροτικά προϊόντα, ώστε να μην πέσουν οι τιμές. Στην πράξη αυτό σήμαινε πως το γερμανικό κράτος ενίσχυε οικονομικά τους γάλλους αγρότες. Αλλά ήταν και αυτό ένα αντίτιμο που δέχθηκε να πληρώσει η Γερμανία για να μπορέσουν τα βιομηχανικά της προϊόντα να βρουν αγοραστές.

Αυτές οι διαμάχες έχουν ξεχαστεί, καθώς την ίδια εποχή εξελίσσονταν οι συγκρούσεις του Ψυχρού Πολέμου ανάμεσα στα δύο μεγάλα μπλοκ και οι αντιαποικιακοί αγώνες στην Ασία και την Αφρική. Όμως αυτό δεν μειώνει τη σημασία τους. Το 1965 ξέσπασε η λεγόμενη “κρίση της άδειας καρέκλας”. Σε αντιπαράθεση με τις δυνάμεις που ήθελαν μεγαλύτερο ρόλο των υπερεθνικών θεσμών, η Γαλλία απαιτούσε δικαιώμα βέτο για να συνεχίσει να συμμετέχει στην ΕΟΚ. Καθώς δεν υπήρξε συμφωνία, η Γαλλία αποχώρησε από την Κομισιόν, αφήνοντας άδεια την καρέκλα της μέχρι το Γενάρη του 1966, οπότε έγινε νέος συμβιβασμός.

Όταν ιδρυόταν η Ευρωπαϊκή Κοινότητα, διατυπωνόταν ως στόχος ότι “ο πόλεμος να μην είναι μόνο αδιανόητος αλλά και υλικά αδύνατος”. Η λογική ήταν πως η οικονομική συνεργασία θα δημιουργήσει τους όρους ώστε τα κοινά συμφέροντα να είναι ισχυρότερα από τους ανταγωνισμούς. Όντως τα βήματα προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση έδωσαν δυνατότητα σε πολυεθνικές να απλωθούν πάνω από τα σύνορα, όπως και σε συγχωνεύσεις γαλλικών με γερμανικές επιχειρήσεις. Όμως οι συγχωνεύσεις και η συγκεντροποίηση κεφαλαίου μέσα σε κάθε χώρα ξεχωριστά προχώρησε σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα. Ποτέ δεν δημιουργήθηκε μια “ευρωπαϊκή καπιταλιστική τάξη” πάνω από τα εθνικά σύνορα. 

Οι Γάλλοι και Γερμανοί καπιταλιστές βρίσκουν τα περισσότερα κοινά όταν οργανώνουν την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, ή όταν οργανώνουν από κοινού τις επιθέσεις σε κοινούς “εχθρούς”, από τη Γιουγκοσλαβία το 1999 ως το Μαλί σήμερα.

Η κρίση ρίχνει τη μάσκα της “παγκοσμιοποίησης”. Οι ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις δεν παίζουν πλέον “παιχνίδια χωρίς σύνορα”, αλλά ανησυχούν για να σώσει η καθεμιά το τομάρι της. Η καπιταλιστική Ευρώπη είναι “Ευρώπη του πολέμου και του ρατσισμού”. Η κατάργηση των συνόρων, της απειλής του πολέμου και των ανταγωνισμών θα γίνει πραγματικότητα μόνο με τους εργάτες στην εξουσία.