Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Αρχείο για την φασιστική και ρατσιστική βία στην Κύπρο

Λάβαμε ένα μήνυμα με αρχειοθετημένο υλικό που σχετίζεται με τον φασισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία στην Κύπρο, το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Αντιφασιστική εκδήλωση αύριο στην Λεμεσό. Ο Παύλος ζει τσακίστε τους ναζί

Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε με μαχαιριές από τους νεοναζί της χρυσής αυγής. Αύριο διοργανώνεται στην Λεμεσό εκδήλωση μνήμης και αγώνα από την πρωτοβουλία για την δημιουργία αντιφασιστικού μετώπου. Θα γίνει προβολή και συζήτηση στο καφέ αθηνών 1 στο κέντρο της πόλης, ώρα 20:00. Καμιά ανοχή στους νεοναζί!


Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Φωτογραφίες από την πορεία στην Μενόγεια στις φυλακές μεταναστών


Περίπου 70 άτομα πραγματοποίησαν χτες πορεία και συγκέντρωση έξω από τις φυλακές μεταναστών στην Μενόγεια. ( τα λεγόμενα κέντρα κράτησης).

Η κινητοποίηση που οργανώθηκε από την πρωτοβουλία αλληλεγγύης στους κρατούμενους μετανάστες, έγινε αφενός για να εκφραστεί η διαμαρτυρία και αντίθεση μας στην ύπαρξη του κέντρου κράτησης των μεταναστών, το ότι δηλαδή άνθρωποι φυλακίζονται για αόριστο και μακροχρόνιο χρονικό διάστημα απλά και μόνο επειδή θεωρούνται παράνομοι από το κράτος και αφετέρου για να εκφραστεί η αλληλεγγύη μας σε αυτούς που ανθρώπους που βιώνουν άθλιες συνθήκες κράτησης και παλεύουν για την ελευθερία τους.

Υπενθυμίζουμε ότι πριν λίγες μόνο μέρες κρατούμενοι εξεγέρθηκαν και ανέβηκαν στην στέγη διαμαρτυρόμενοι για την κράτηση και απάνθρωπη μεταχείριση τους. Αφού παρέμειναν εκεί για 2 μέρες χωρίς φαγητό και νερό, κέρδισαν προσωρινά την ελευθερία τους και χτες κάποιοι από αυτούς ήταν μαζί μας στην κινητοποίηση!

Η ανταπόκριση των κρατούμενων στα συνθήματα αλληλεγγύης ήταν συγκινητική καθώς φώναζαν συνεχώς freedom και ελευθερία. Αυτό προκάλεσε εκνευρισμό στους αστυνομικούς που απαγόρευσαν στους κρατούμενους να βγουν έξω στην αυλή την καθιερωμένη ώρα αλλά και να δεχτούν επισκέψεις!

Φεύγοντας συμφωνήσαμε για συνάντηση μέσα στις επόμενες μέρες για την διεύρυνση της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης και την συνέχιση των δράσεων. Μέχρι την λευτεριά!












Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Αλληλεγγύη στους κρατούμενους μετανάστες/στριες. Πορεία την Κυριακη 7/9 στην Μενόγεια



Στην «πολιτισμένη» Ευρώπη, υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους η μεταχείριση που επιφυλάσσει η «δημοκρατία», κάθε άλλο παρά «πολιτισμένη» και «δημοκρατική» είναι. 

Στον αποκαλούμενο «Χώρο Κράτησης Απαγορευμένων Μεταναστών της Μενόγειας», όπως και σε πολλά άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/ριών σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι απόκληροι/ες της «πολιτισμένης και δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης» (ή καλύτερα οι «παράπλευρες απώλειες» των ιμπεριαλιστικών πολέμων, των δικτατορικών καθεστώτων που εγκαθίδρυσαν και στήριξαν οι ισχυροί της γης, του καπιταλιστικού συστήματος της εκμετάλλευσης και των κυκλωμάτων εμπορίας ανθρώπων, της περιβαλλοντικής καταστροφής που προκαλούν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και οι κυρίαρχες ελίτ των πλούσιων και ανεπτυγμένων κρατών) κρατούνται κατά παράβαση κάθε έννοιας του διεθνούς δικαίου σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. 

Άνθρωποι που ήρθαν εδώ αναζητώντας μια καλύτερη ζωή ή ακόμη και την ίδια τους την επιβίωση βλέπουν καθημερινά το πραγματικό πρόσωπο του οικονομικού και πολιτικού συστήματος της «Ευρώπης Φρούριο», όπως ονομάζεται επίσημα το αυταρχικό και καταπιεστικό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και εξαίρεσης, το οποίο στηρίζεται σε αυθαίρετα διοικητικά διατάγματα κράτησης και απέλασης μεταναστών/ριών, καθώς επίσης και στις επαναπροωθήσεις προσφύγων.

Στην Μενόγεια, οι μετανάστες/ριες δέχονται συστηματικό ψυχολογικό και αρκετές φορές σωματικό πόλεμο. Χωρίς πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, νομική υποστήριξη και επικοινωνία με τον έξω κόσμο • με παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ανθρώπινων ελευθεριών τους • ή ακόμη και με εκφοβισμό, απομόνωση, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, σκληρή μεταχείριση και εξευτελιστικές τιμωρίες όλων όσων σκέφτονται να μιλήσουν, να αντισταθούν, να απαιτήσουν... τελικός στόχος, ο εξαναγκασμός τους στην ούτω αποκαλούμενη «εθελοντική επιστροφή» στις χώρες απ’ όπου αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, είτε για να βρουν μια καλύτερη δουλειά ή για να γλυτώσουν από διώξεις, βασανιστήρια, κακουχίες και πολέμους.

Οι μετανάστες/ριες αγωνίζονται καθημερινά για το δίκαιο τους, όχι μόνο απέναντι στις θεσμικές διακρίσεις και το θεσμικό ρατσισμό ή ακόμη και την εργασιακή ή / και σεξουαλική εκμετάλλευση που προκαλεί και προωθεί η απάνθρωπη πολιτική του κυπριακού κράτους, αλλά και τις βαθιά εθνικιστικές και ξενοφοβικές αντιλήψεις που κυριαρχούν στην κυπριακή κοινωνία. 

Όσο περνάει ο καιρός και σκληραίνουν οι πολιτικές μετανάστευσης και ασύλου, οι μετανάστες/ριες αντιλαμβάνονται ότι ο μόνος δρόμος για τους/ις καταπιεσμένους/ες είναι η κινητοποίηση και η αντίσταση. Οι πρόσφατες δυναμικές διαμαρτυρίες των ίδιων των κρατουμένων και οι απελευθερώσεις μεταναστών/ριών από τα κρατητήρια της Μενόγειας αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων πράξεων κινητοποίησης και αντίστασης.

Στον αγώνα τους για τα δικαιώματα, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια τους, οι μετανάστες/ριες έχουν ανάγκη τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μας. Απευθύνουμε ανοικτό κάλεσμα σε όλες και όλους για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να αγωνιστούμε συλλογικά, μέχρι να κλείσει οριστικά το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών/ριών της Μενόγειας, η ύπαρξη του οποίου αποτελεί προσβολή στην ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Εκδήλωση Αλληλεγγύης στο Κέντρο Κράτησης Μεταναστών στην Μενόγεια:
Κυριακή, 7 Σεπτεμβρίου 2014, 18:00

Προσυγκέντρωση: 16:30
Από Λευκωσία: Παλιό ΓΣΠ (στο νέο χώρο στάθμευσης) /
Από Λεμεσό: Έξοδος Παρεκκλησιάς (στο φούρνο δίπλα από το πρατήριο καυσίμων)

...................................................................................................................................................................



In “civilized” Europe, there are people whose treatment is far from “democratic” or “civilized”. 

In the “Detention Center for Illegal Immigrants in Mennogeia”, as well as in many other migrant concentration camps around Europe, the outcasts of the “civilized and democratic European Union” (rather the collateral damage of imperialistic wars, dictatorial regimes installed by the powerful, capitalist exploitation, human trafficking and the environmental destruction caused by multinational companies and the dominant wealthy/developed states) are held in high security prisons, breaching any notion of international law. 

People who arrive here looking for a better life or a chance of survival see the true colors of the economic and political system of “Fortress Europe” as the authoritarian and oppressive state of exception is called, based on arbitrary administrative detention orders for imprisoning and deporting immigrants and refugees.

At Mennogeia, the migrants are on the receiving end of systematic psychological warfare and also physical violence. The migrants have no access to medical treatment, legal support or communication with the outside world - breaching fundamental human rights and freedoms. They also face intimidation, isolation, beatings, torture, harsh treatment and humiliating punishments of all who try to speak, to resist, to demand… The final target is to subjugate them to the so called “voluntary return” to the countries they were forced to leave, either to find a better job or to escape persecution and war.

The migrants struggle daily for their rights, not only against institutional racism or labor/sexual exploitation provoked by the inhumane politics of the Cypriot state, but also against the deeply nationalist and xenophobic ideals which dominate Cyprus. As time passes and migration and asylum policies harshen, the migrants realize that the only path for the oppressed is to resist. The recent dynamic protests of the detained themselves and the release of migrants from the detention center at Mennogeia are characteristic examples of such acts of resistance.

We stand in solidarity with migrants in their struggle for rights, freedom and dignity. We send an open call to everyone to join forces and fight collectively, until the closure of the migrants’ concentration camp in Mennogeia, the existence of which is an insult to human dignity.

Solidarity Event at the Migrant Detention Center in Mennogeia:
Sunday, 7 September 2014, 18:00

Gathering: 16:30
Nicosia: Old GSP (at the new parking lot) /
Limassol: Parekklisia exit (next to the gas station)

People in solidarity & Migrants

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Antifa League #2, 22 και 23/08

Ξεκινά σήμερα και ολοκληρώνεται αύριο το διήμερο του Antifa League #2, στα βοηθητικά γήπεδα στην Παρεκκλησιά (Λεμεσό).

Προβολές, παρουσιάσεις, συζητήσεις, ρεμπέτικη βραδιά και Hip Hop Live είναι μερικές από τις δραστηριότητες του φετινού Antifa League. Tα έσοδα των συμμέτοχων θα δοθούν στους μετανάστες στο κέντρο κρατήσεις στην Μενόγεια.

Παράλληλα με όλες τις εκδηλώσεις θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Ελλάδα. Σκοπός μας είναι να συνεχιστεί η προσπάθεια για στήριξη των πολιτικών κρατούμενων που ξεκίνησε στο Antifa League #1 αλλά και η στήριξη των μεταναστών της Μενόγειας που παλεύουν καθημερινά για την ελευθερία τους.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ANTIFA LEAGUE CYPRUS #2

22/8 Παρασκευή:

13:00-17:30 Δήλωση ομάδων
18:00-21:30 Τουρνουά ποδοσφαίρου “Antifa League”
21:30 Παρουσίαση – Συζήτηση “Εναντία στην Κάρτα Οπαδού”
Ακολουθεί Γλέντι
-ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ CAMPING-

23/8 Σάββατο:

17:00-19:00 Συζήτηση “Δημιουργία Παγκύπριου Αντιφασιστικού Μετώπου”
19:00-20:00 Προβολή Ντοκιμαντέρ

20:00-00:00 Hip Hop Live 

Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

Κύπρος: Η βία κατά των γυναικών αυξήθηκε 120%



Το κείμενο είναι το άρθρο 5 της έκθεσης του Mediterannean Institute of Gender Studies και καλύπτει το θέμα της βίας κατά των γυναικών στην κυπριακή κοινωνία, αποκαλύπτοντας την περιορισμένη ενημέρωση και αντίληψη της έκτασης και της σημασίας του φαινομένου, την διαιώνιση μιας τάσης ατιμωρησίας των αυτουργών μέσα από τις διαδικασίες της αστυνομίας και των κοινωνικών υπηρεσιών, που υποδηλώνει μια κουλτούρα ευρύτερης αποδοχής του φαινομένου που στηρίζεται στις πατριαρχικές δομές της κοινωνίας. 

Γινεται επίσης λόγος για έλλειψη διερεύνησης, ευαισθητοποίησης και δημιουργιας ειδικών προγραμμάτων αντιμετώπισης της βίας που έχουν υποστεί μετανάστριες, ως μια μορφή πολλαπλής περιθωριοποίησής τους. Ο πραγματικός αυτουργός, οι πατριαρχικές δομές της κοινωνίας και η μη αμφισβήτησή τους, που συντελούν στη συστηματική θυματοποίηση των γυναικών, δεν καταδικάζεται μέσα από τη δικαστική οδό αλλά μέσα από την κοινωνική δράση σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. 
  
Τα στατιστικά στοιχεία που εμπεριέχονται στην κυβερνητκή έκθεση δεν παρέχουν αναλυτικές πληροφορίες όσον αφορά τη βία αλλά στηρίζονται στην καταγραφή περιστατικών ενδο-οικογενειακής βίας, βιασμού και σεξουαλικών επιθέσεων που έχουν καταγγελθεί επίσημα στην αστυνομία. 

Υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη για πιο περιεκτικές στατιστικές για όλες τις μορφές βίας ενάντια στις γυναίκες, σε σχέση με την ηλικία και το φύλο του δράστη και του θύματος, τον τύπο της βιας και τη σχέση ανάμεσα στο θύμα και τον δράστη, για να υπάρξει μια καλύτερη κατανόηση του φαινομένου. Η άγνοια της κυβέρνησης όσον αφορά την έκταση και φύση της βίας κατά των γυναικών είναι ένδειξη της έλλειψης ενημέρωσης των αρμόδιων φορέων, προκαλώντας έτσι την γενικότερη παθητική στάστη του κράτους επί του θέματος.

Τα καταγγελθέντα περιστατικά, όσον αφορά όλες τις μορφές βίας κατά των γυναικών περιλαμβανόμενης και της βιας μέσα στην οικογένεια, το βιασμό και την σεξουαλική επίθεση, παρουσιάζουν μια τρομακτική αύξηση την τελευταία δεκαετία. 

Παρόλο που οι στατιστικές της αστυνομίας έχουν αναφερθεί στην κυβερνητική έκθεση, οι στατιστικές του Οργανισμού για την Προληψη και Αντιμετώπιση της Βίας είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές. Το τηλεφωνικό κέντρο της οργάνωσης έχει απαντήσει σε 10.076 περιστατικά βίας μέσα στην οικογένεια κατά την περίοδο 2000-2011, στα οποία το 80% των θυμάτων ήταν γυναίκες και το 92.5% ήταν γυναίκες και παιδιά. Η αύξηση των περιστατικών βίας ενάντια στις γυναίκες τα τελευταία 11 χρόνια όπως την έχει καταγράψει η οργάνωση είναι στα 120%.

Η Κύπρος έχει ένα περιεκτικό νομικό πλαίσιο για την καταπολέμηση της βίας στην οικογένεια και την περίοδο 2010-2013 υιοθέτησε το Εθνικό Σχέδιο Δράσης Ενάντια στην Ενδο-οικογενιακή Βία. Παρόλο που το σχέδιο αυτό αναγνωρίζει ότι η βία επηρεάζει τις γυναίκες δυσανάλογα ενώ διαιωνίζεται από τους άντρες, δεν υιοθετεί μια ευαισθητοποιημένη προοπτική ως προς το φύλο των θυμάτων. Ακόμα, δεν έχει διατεθεί καμία χρηματοδότηση για την εφαρμογή του σχεδίου αυτού, ούτε έχουν τεθεί χρονοδιαγράμματα για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Αξίζει να αναφερθεί ότι στο σχέδιο αυτό, απουσιάζουν ολοκληρωτικά οι ανάλογες γυναικείες οργανώσεις όπως και μη κυβερνητικοί οργανισμοί για τα δικαιώματα των γυναικών.

Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών είναι ότι το παρόν νομοθετικό πλαίσιο και οι διαφορες τακτικές καταπολέμησης που επικεντρώνονται στην 'ενδο-οικογενειακή βία', αποτυγχάνουν να αναγνωρισουν τις άλλες μορφές βιαιότητας κατά των γυναικών. Αυτό είναι καταστροφικό γιατί ο όρος 'ενδο-οικογενειακή βία' είναι φυλετικά ουδέτερος αποφεύγοντας να αναγνωρίσει τις γυναικες ως θύματα και τους άντρες ως αυτουργούς, αποκρύπτοντας το ρόλο της ανισότητας και της εξουσίας στη σχέση ανάμεσα στα δύο φύλα. Και αφού όλες οι αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν με βάση αυτό το πλαίσιο, όπως οριζει ο νόμος, υπάρχει απόλυτη έλλειψη της ευαισθητοποίησης της πολιτείας και σωστής της παροχής υπηρεσιών ως προς τα θύματα.

Οι δημόσιες υπηρεσίες για τη στήριξη και προστασία των θυμάτων ενδο-οικογενειακής βίας είναι ανεπαρκείς και δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους. Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην εμπειρία και την εξειδικευση του προσωπικού, προκαλώντας έτσι μια δυσκολία στη συνεργασία ανάμεσα σε διάφορους οργανισμούς και την πολιτεία. Αυτό οφείλεται στην έλλειψη συστηματικής εκπαίδευσης, όπως επίσης στη συχνή αλλαγή του προσωπικού που παρέχει άμεσες υπηρεσίες στα θύματα. Αυτό αντικατοπτρίζει απόλυτα τη λειτουργία της Υπηρεσίας Κοινωνικής Ευημερίας που είναι κυρίως υπέυθυνη για τη στήριση και βοήθεια των θυμάτων βίας. 

Οι διαδικασίες που ακολουθουνται στις περιπτώσεις κακοποιημένων γυναικών, είναι, πρώτον να εκθέτουν το θύμα και δεύτερον, να το αποτρέπουν να αναφέρει το περιστατικό ή να κάνει επίσημη καταγγελία. Αξίζει να αναφερθεί ότι το εγχειρίδιο λειτουργίας της συγκεκριμένης υπηρεσίας είναι απαρχαιωμένο και και ενώ έχει τεθεί για επανεξέταση σύμφωνα με την τελευταία αξιολόγισή του το 2004, αυτό δεν έχει γίνει ακόμα.

Στην Κύπρο, υπάρχει μόνο ένα καταφύγιο γυναικών σε λειτουργία, υπό τη διεύθυνση της ΜΚΟ 'Οργανισμός για την Καταπολέμηση και Αντιμετώπιση της Ενδο-Οικογενειακής Βίας', το οποίο στηρίζεται αποκλειστικά στην κρατική χρηματοδότηση, με αποτέλεσμα την πλήρη εξάρτησή του από την πολιτεία και την υπολειτουργία του.

Η Κύπρος έχει τα χαμηλότερα ποσοστά καταδίκης δραστών που έχουν ασκήσει βία κατά των γυναικών με μεγάλα ποσοστά αποφυγής καταγγελιών. Από το 2005 η κυπριακή αστυνομία ξεκίνησε να καταγράφει όλες τις καταγγελίες ενδο-οικογενειακής βίας από την αρχική τους καταγγελία μέχρι τη δικαστική απόφαση. 

Σύμφωνα με την μελέτη του Βάις για όλα (941) τα περιστατικά που είχαν καταγραφεί από την αστυνομία το 2005, αποκαλύφθηκε ότι για την πλειοψηφια των υποθέσεων, το 55%, δεν έγινε καν διερεύνηση από την αστυνομία. Ακόμα, οι ποινές για τους αυτουργούς, είναι πολύ μικρές, κλονίζοντας την εμπιστοσυνη του θύματος στο σύστημα δικαιοσύνης. Σύμφωνα με την ίδια μελέτη, στο 74% των υποθέσεων που πιστοποιήθηκε ενοχή του κατηγορουμένου επιβλήθηκε μόνο χρηματική ποινή. Παρατηρείται μια δυσλειτουργία της δικαιοσύνης οσον αφορά την εκδίκαση του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών, εις βάρος των θυμάτων.

Στην Κύπρο δεν υπάρχουν εξειδικευμένες υπηρεσίες για την αντιμετώπιση του βιασμού και της σεξουαλικής επίθεσης. Σύμφωνα με τη σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των γυναικών από τη βία, είναι αναγκαία η δημιουργία υπηρεσιών για την αντιμετώπιση των αναγκών των θυμάτων βιασμού και σεξουαλικής βίας. Η τραυματική φύση του βιασμού και η ανάγκη για άμεση ιατροδικαστική εξέταση για συλλογή στοιχείων που είναι ανγκαίες για τη δίωξη του αυτουργού, βασίζονται στη λειτουργία ενός κέντρου αντιμετωπισης της σεξουαλικής βίας, που θα είναι ανοιχτό όλες της μέρες της εβδομάδας και θα λειτουργεί υπό 24ωρου βάσεως. 

Επαναλαμβάνουμε ότι η αφοσίωση στην ενδο-οικογενιακή βία, και η άρνηση της αναγνώρισης των γυναικών ως ευάλωτη κατηγορία, από τις κρατικές υπηρεσιες, σημαίνει ότι όχι μόνο τα θύματα δεν λαμβάνουν καμία στήριξη αλλά ότι η αντιμετώπιση των θυμάτων κατά τη διάρκεια της διερεύνησης που συνδέεται άμεσα με την εξασφάλιση της δίωξης του αυτουργού γίνεται με λάθος τρόπο. Γι' αυτό και δεν αποτελει έκπληξη το γεγονός ότι η καταδίκη των δραστών αυτής της κατηγορίας είναι σπάνια στην Κύπρο αφού πάντοτε υπάρχει έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων. 

Η χρήση του όρου της σεξουαλικής βίας στην Κύπρο γίνεται πάντοτε σε σχέση με την κακοποίηση ανηλίκων και το τράφικινγκ που αφορά τη σεξουλική εκμετάλλευση. Γι αυτό και δεν προκαλεί έκπληξη ότι τα ποσοστά καταδίκης στην Κύπρο είναι από τα χαμηλότερα της Ευρώπης, παρά τις αυξανόμενες καταγγελίες. Ακόμα, οι ενημερωτικές καμπάνιες και άλλα προγράμματα πρόληψης της σεξουαλικής βίας είναι ανύπαρκτα.


Η κλειτοριδεκτομή (FGM) και άλλες παραδοσιακές πρακτικές κακοποίησης των γυναικών όπως η βία τιμής και ο καταναγκαστικός γάμος δεν αναγνωρίζονται ως ζητήματα της κυπριακής κοινωνίας παρά τα αυξανόμενα ποσοστά μεταναστών που ζουν στο νησί και δεν έχουν παρθεί στοιχεία ούτε εχουν δημοσθιευθεί στατιστικές που να καλύπτουν αυτά τα θέματα. 

Σε ένα περιβάλλον που οι πολιτισμικές διαφορές αποτελούν στίγμα και οι πατριαρχικές δομές επηρεάζουν την καθημερινόιτητα των ανθρωπων, θέματα που επηρεάζουν κυρίως τις γυναίκες και τα κορίτσια όπως η κλειτοριδεκτομή αποσιωπούνται από τις μετανάστριες από φόβο έντασης της περιθωριοποίησης που ήδη βιώνουν στην Κύπρο. 

Κατ' ακρίβεια, καμία έρευνα δεν έχει γίνει όσον αφορά τη βία ενάντια στις μετανάστριες στην Κύπρο και γι' αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε υποθέσεις όσον αφορά τα ποσοστά ή τη συχνότητα του φαινομένου. Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι παρά το μεγάλο αριθμό μεταναστών στην Κύπρο, η προοπτική και οι ιδιαίτερες ανάγκες τους απουσιάζουν από το Εθνικό Σχέδιο Καταπολέμισης και Πρόληψης της Ενδο-οικογνειακής Βίας, κάτι που τους καθιστά αόρατους στην παραγωγή και άσκηση κοινωνικής πολιτικής. 

Δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οι κοινωνικές υπηρεσίες έχουν ενημερωθεί και εκπαιδευτει κατάλληλα για να μπορούν να ανταποκριθούν στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των θυμάτων αυτών, να παρέχουν βοήθεια και να αντιμετωπίσουν σωστά τις πολλαπλές μορφές περιθωριοποίησης που αντιμετωπίζουν στην κοινωνία. Αυτά τα θύματα έχουν ανάγκη από πρόσβαση σε ειδικά εξειδικευμένα κέντρα και υπηρεσίες που μπορούν να διασφαλίζουν την κάλυψη των αναγκών τους.


Παρά τη σημαντικότητα μιας στρατηγικής για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών, τα προγράμματα πρόληψης απουσιάζουν από την κοινωνική πολιτική, η οποία αφοσιώνεται στους ευάλωτους πληθυσμούς μετά τη θυματοποίησή τους. Είναι γεγονός πως το Υπουργειο Παιδείας δεν εφαρμόζει κανένα πρόγραμμα πρόληψης, εκπαιδειυτικών δραστηριοτήτων ή ενημέρωσης σε συστηματική βάση στα σχολεία. 

Στην απουσία ουσιαστικής κυβερνητικής δράσης στον τομέα της πρόληψης, ένας αριθμός μη-κυβερνητικών οργανισμών όπως το Mediterannean Institute of Gender Studies, εργάζονται συστηματικά με νέους ανθρώπους για ενημέρωση και πληροφόρηση για θέματα που αφορούν τη βία κατά των γυναικών.

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

14 Αυγούστου: Μέρα μνήμης και οδύνης

Αποφράδα ημερομηνία η σημερινή για τον Κυπριακό λαό ιστορικά, καθώς έχουμε τρεις θλιβερές επετείους. Το 1974 έγινε η δεύτερη εισβολή του τουρκικού στρατού και η κατάληψη της Αμμοχώστου, της Μόρφου και της Καρπασίας. Το 1996 δολοφονήθηκε ο Σολωμός Σολωμού και το 2005, 121 άτομα σκοτώθηκαν στο αεροπορικό δυστύχημα της εταιρείας ήλιος.

Φυσικά κανένας δεν τιμωρήθηκε ακόμα γι αυτά τα εγκλήματα.

Ο κατοχικός στρατός εξακολουθεί να κρατά περίκλειστο και ερημωμένο ένα μεγάλο μέρος της πόλης της Αμμοχώστου παρά τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ και του ευρωπαικού κοινοβουλίου (εμφανής εδώ και η υποκρισία αυτών των οργανισμών που δήθεν καταδικάζουν αλλά στη πράξη νομιμοποιούν και μονιμοποιούν την κατοχή και διχοτόμηση). Θυμίζουμε ότι η δεύτερη φάση της εισβολής έγινε παρά την εκεχειρία που είχε συμφωνηθεί.


Για την δολοφονία του Σολωμού (όπως και του Τάσου Ισαάκ 3 μέρες πριν) να κάνουμε κάποια σχόλια. Hταν ξεκάθαρα άγρια και βάναυση δολοφονία των 2 νέων από τους φασίστες γκρίζους λύκους, ενώ οι άνδρες της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ παρακολουθούσαν απαθείς. O Τάσος Ισαάκ κτυπήθηκε μέχρι θανάτου στο κεφάλι με ρόπαλα πέτρες και σιδερολοστούς, από μέλη των γκρίζων λύκων και μπάτσους των κατεχομένων. Ο Σολωμός Σολωμού πυροβολήθηκε από Τούρκο στρατιώτη ενώ προσπαθούσε να κατεβάσει την κατοχική σημαία από τον ιστό. 

Ασφαλώς δεν συμφωνούμε, αντίθετα είμαστε σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις αυτών που διοργάνωσαν τότε την πορεία, τους σκοπούς και τα κίνητρα τους. Πολλοί απ αυτούς είναι ξεκάθαρα εθνικιστές που περισσότερο ήθελαν να προβάλουν το μίσος τους προς κάθε τουρκικό και τουρκοκυπριακό στοιχείο και την αντίθεση τους σε μια ειρηνική, μα συνάμα δίκαιη λύση του Κυπριακού, για μια Κύπρο ελεύθερη απαλλαγμένη από κάθε στρατό κατοχής και κοινή πατρίδα Ε/Κ-Τ-Κ.

Όπως επίσης και αυτοί που σήμερα εμφανίζονται ως τιμητές τους και παριστάνουν τους πατριώτες. Όπως έχουμε ξαναπεί  το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο μέσα από την συνειδητοποίηση της ενότητας συμφερόντων των εργαζομένων των δυο κοινοτήτων και σίγουρα όχι μέσα από εθνικιστικές κραυγές των φασιστών της κάθε πλευράς. 

Στα γεγονότα κάνει αναφορά η τουρκοκυπριακή εφημερίδα Αφρίκα ( του αριστερού αγωνιστή Σενέρ Λεβέντ).  Η Αφρίκα σημειώνει ότι εκείνη την ημέρα ο Ραούφ Ντενκτάς ήταν εκεί και κρατούσε τη φωτογραφική του μηχανή, αναφέροντας ότι εκείνοι που διέπραξαν αυτά τα θανατηφόρα χτυπήματα στο κεφάλι του Ισαάκ εκείνη την ημέρα, «δεν σκέφτηκαν τι είδους σπόρους του μίσους και διαχωρισμό έσπερναν μεταξύ των δύο κοινοτήτων».

Είναι εδώ όμως που πρέπει να αναρωτηθούν δημοσιογράφοι και πολιτικοί στη δική μας πλευρά, πότε θα τολμήσουμε και μεις συνολικά σαν Ελληνοκύπριοι, να καταδικάσουμε τα εγκλήματα και του ε/κ εθνικισμού, όπως οι σύντροφοι Τουρκοκύπριοι στη εφημερίδα Αφρίκα (που έχουν δεχθεί και δολοφονικές επιθέσεις ακόμα και πρόσφατα από Τουρκοκύπριους εθνικιστές) τολμούν να μιλήσουν για τις δολοφονίες και τα εγκλήματα των εθνικιστών και στις δύο κοινότητες.

Και σίγουρα μπαίνει και ένας προβληματισμός για τη στάση που πρέπει να έχουμε σαν Αριστερά και στις δύο κοινότητες και ενιαία, σ αυτά τα γεγονότα. 

Γιατί, μπορεί η Αριστερά να είναι η πρώτη και με συνέπεια ίσως η μόνη πολιτική δύναμη που μιλά ξεκάθαρα για τα εγκλήματα που έγιναν και αντιμάχεται τον εθνικισμό και στις δύο κοινότητες, όμως έχει καθήκον, σε κάθε περίπτωση, να βγαίνει μπροστά και να παλεύει δυναμικά, για τη επικράτηση των δυνάμεων της ειρήνης και επανένωσης, της πραγματικής απελευθέρωσης. Να αντιστέκεται απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική και κατοχική δύναμη, κι όχι να μένει απούσα και αμήχανη. Μόνο έτσι θα ηττηθούν οι εθνικιστές και οπαδοί της διχοτόμησης και θα ηγεμονεύσει ένα δικοινοτικό κίνημα ταξικό και αντικατοχικό, για τη ενότητα των εργαζομένων και για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, χωρίς ξένα στρατεύματα και βάσεις, χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις.
 
Οπωσδήποτε ο αγώνας για ελευθερία και ανεξαρτησία πρέπει να είναι μαχητικός και συνεχής, αλλά με διεθνιστικό και ταξικό χαρακτήρα που θα εμπεριέχει και τον στόχο της αντικαπιταλιστικής απελευθέρωσης. 

Σε αυτή την κατεύθυνση είναι και οι αντιμιλιταριστικές και αντικατοχικές εκδηλώσεις που διοργανώνουν σήμερα Τουρκοκύπριοι/ες στην κατεχόμενη Λευκωσία που αγωνίζονται ενάντια στον κατοχικό στρατό, τον διαχωρισμό, τον ιμπεριαλισμό και εθνικισμό, για την επανένωση και αποστρατικοποίηση της Κύπρου!

Η συναυλία διοργανώνεται για πέμπτη συνεχή χρονιά με σκοπό την ευαισθητοποίηση του κοινού ενάντια στο μιλιταρισμό και τα θέματα της ελευθερίας και της συνύπαρξης των λαών. 

Το όνομα ‘Anti-Militarist Peace Operation’ («Αντιμιλιταριστική Ειρηνική Επιχείρηση»)  επιλέγηκε ως έκφραση ειρωνείας προς τον παραπλανητικό χαρακτηρισμό που χρησιμοποιείται από την Τουρκία για την τουρκική εισβολή ως υποτιθέμενη «ειρηνική επιχείρηση». 

Η επιλογή της ημερομηνίας είναι σημαντική, σημαδιακή και καθόλου τυχαία διότι αυτή είναι η μέρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής και η μέρα κατά την οποία ειπώθηκε η γνωστή φράση «Η Αϊσέ μπορεί να πάει διακοπές» από τον τότε Τούρκο Πρωθυπουργό προς τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας όταν άρχισε η στρατιωτική επιχείρηση στην Κύπρο. 

Το 2005 είχαμε την μεγαλύτερη τραγωδία στην Κύπρο μετά το 1974. 121 συνάνθρωποί μας σκοτώθηκαν στο αεροπορικό δυστύχημα της ΗΛΙΟΣ. Εμείς θα θυμίσουμε εδώ πως στήσανε τη δίκη στο Κακουργιοδικείο Λευκωσίας για να απαλλάξουν τους κατηγορούμενους για το πολύνεκρο φονικό της εταιρείας «ΗΛΙΟΣ». 

Η δικαστική διαδικασία συνεχίστηκε στην Ελλάδα. Στις 20 Απριλίου 2012 οι τέσσερεις κατηγορούμενοι, οι Δημήτρης Πανταζής, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Γιώργος Κικκίδης διευθυντής Πτητικών Επιχειρήσεων και Γιάνκο Στοΐμένοφ, αρχιπιλότος της εταιρείας κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία εξ αμελείας με ενσυνείδητη αμέλεια και ο επί καθήκοντι μηχανικός της εταιρείας την ημέρα της μοιραίας πτήσης Άλαν Ίργουιν κρίθηκε ένοχος για ανθρωποκτονία εξ αμελείας με ασυνείδητη αμέλεια. Η ποινή είχε ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Οι καταδικασθέντες κατέβαλαν το ποσό των 10.000 ευρώ για να αφεθούν ελεύθεροι.

Τελικά στην έφεση η ποινή τους παρόλο που αρχικά ορίστηκε στα δύο χρόνια, ως βάση συν ένα χρόνο για κάθε νεκρό, αθροίζοντας συνολικά 122 χρόνια κάθειρξη για κάθε έναν από τους κατηγορούμενους, εκ των οποίων εκτιτέα είναι τα δέκα χρόνια φυλάκισης για κάθε κατηγορούμενο, δεδομένου ότι η υπόθεση στην Ελλάδα δικάστηκε σε βαθμό πλημμελήματος, μετά από αίτημα των δικηγόρων τους μετατράπηκε σε χρηματική με ποσό εξαγοράς 10 ευρώ τη μέρα!

Τίποτα απ όλα αυτά δεν ξεχνάμε. Καλύτερη ταξική μνήμη είναι ο ανυποχώρητος αγώνας για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, κοινή πατρίδα Ε/Κ-Τ/Κ, χωρίς στρατούς, βάσεις και εγγυήτριες δυνάμεις και η συνεχής πάλη για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που δολοφονεί για τα συμφέροντα των εταιρειών και επιχειρηματιών.

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Ισραηλινή αναρχoκομμουνιστική ομάδα για την Παλαιστίνη


Ανακοίνωση - Θέση της ισραηλινής αναρχoκομμουνιστικής ομάδας Ahdut (Ενότητα) σχετικά με τον παλαιστινιακό αγώνα

Το σιωνιστικό αποικιστικό σχέδιο, που χρηματοδοτείται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και συνεχίζεται στην υπηρεσία τους, έχει υποδουλώσει την Παλαιστίνη και έχει επίμονα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εκτοπίσει τις αυτόχθονες μάζες έξω από την περιοχή που κυβερνάται από αυτό, ή  τουλάχιστον, να τις επικεντρώσει σε περιορισμένους θύλακες.

Παλαιστίνιοι, ενός τμήματος του παλαιστινιακού λαού, απέφυγαν την απέλαση  και έγιναν πολίτες του Ισραήλ, που υφίστανται όμως διακρίσεις από το νόμο και τις συνήθεις πρακτικές του Ισραήλ. Το κράτος του Ισραήλ επιμένει σε μέτρα που αποσκοπούν στην εκδίωξη τους. Τον τελευταίο καιρό τα μέτρα αυτά επικεντρώνονται στο σχέδιο Πράουερ για τη Νεγκέβ, το οποίο παραπέμπει στο σχέδιο του 1970 για εξιουδαϊσμό  της Γαλιλαίας, και στα γεγονότα της Ημέρας της Γης (30 Μαρτίου 1976).

Ένα άλλο τμήμα του παλαιστινιακού λαού, στα εδάφη που το Ισραήλ κατέλαβε το 1967, ζει ως επί το πλείστον υπό στρατιωτικό καθεστώς. Οι ισραηλινές στρατιωτικές αρχές έχουν πολύ μεγαλύτερη ελευθερία δράσης  εκτοπίζοντας τους Παλαιστίνιους ή συγκεντρώνοντάς τους σε θύλακες  μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. 

Επίσης, το Ισραήλ αυξάνει σταδιακά τις κατασχέσεις της γης των Παλαιστινίων, εμποδίζει την ατομική και συλλογική τους οικονομική ανάπτυξη, αρνείται την ελεύθερη κυκλοφορία τους, τη συνάθροιση και τον λόγο και καταστέλει με  διάφορα μέσα την αντίστασή τους στον συνεχιζόμενο εποικισμό και την κατοχή. 

Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο ξεχωριστές οικονομίες: οι Παλαιστίνιοι στις περιοχές του 1948 έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην ισραηλινή οικονομία - ως εργαζόμενοι με διακρίσεις στους μισθούς και ως κάτοικοι πόλεων και  χωριών που πάσχουν από υπο-ανάπτυξη,  και ένα σημαντικό μέρος των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη εργάζονται για ισραηλινά αφεντικά ή για τοπικές εμπορικές επιχειρήσεις, που πωλούν τα προϊόντα τους στην αγορά του Ισραήλ - είτε στους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη ή στην επίσημη επικράτεια του Ισραήλ.

Οι περισσότεροι από τους Παλαιστίνιους που έχουν εκδιωχθεί από τη χώρα και τους απογόνους τους, καθώς και πολλοί από αυτούς που έχουν διαφύγει από τα κύματα της μετατόπισης και  απέλασης, ζουν ως πρόσφυγες ή εσωτερικά εκτοπισμένοι - είτε στις περιοχές που έχουν κατακτηθεί το 1948 ή το 1967, ή στις γειτονικές χώρες.

Με τα χρόνια, οι Παλαιστίνιοι έχουν αντισταθεί στη  μετατόπιση, στην καταπίεση και στην εκμετάλλευσή τους. Ανάλογα με την τοποθεσία, η αντίστασή τους παίρνει διάφορες μορφές: κάποιοι διαδηλώνουν ή κάνουν συμβολικές δράσεις, κάποιοι αντιδρούν με άμεσες ενέργειες, κάποιοι επιλέγουν τον ένοπλο αγώνα,  κάποιοι είναι μη-βίαιοι, κάποιοι είναι βίαιοι αλλά άοπλοι. 

Οι περισσότερες πράξεις αντίστασης δεν συνεπάγονται τη συνεργασία με τους Ισραηλινούς που αντιτίθενται στη σιωνιστική πολιτική, αλλά μερικοί   συνεργάζονται με τους εν λόγω ακτιβιστές. Η πολύμορφη αντίσταση των παλαιστινιακών εργαζόμενων μαζών, όλα αυτά τα χρόνια, έχει καταφέρει κυρίως  την επιβράδυνση και τον περιορισμό των διαδικασιών της υποταγής  αλλά δυστυχώς  γενικά δεν είναι σε θέση να γυρίσει πίσω τον χρόνο.  

Δεν συμμεριζόμαστε την ψευδαίσθηση ορισμένων τμημάτων των παλαιστινιακών και των ισραηλινών εργαζόμενων ότι στην παρούσα άσχημη κατάσταση  πρέπει να γίνει δεκτή η «λύση δύο κρατών». Η διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη είναι η επιδίωξη, εδώ και περίπου εκατό χρόνια, των παγκόσμιων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων της Βρετανίας, της Γαλλίας, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Αυτό είναι ένα μέρος της γενικής παρέμβασής τους στη Μέση Ανατολή, η οποία είναι καταδικασμένη σε αδιέξοδο, σε δεσποτικά καθεστώτα, σε εθνικό και θρησκευτικό μίσος και στον πόλεμο, παρακωλύοντας την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη που επιθυμούν οι κάτοικοι της περιοχής. 

Η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, αν διατεθεί το 15% ή το 25% του εδάφους της Παλαιστίνης από την βρετανική  κυριαρχία,  δεν θα επιλύσει τα θεμελιώδη προβλήματα της χώρας, και σίγουρα δεν θα «τερματίσει τη σύγκρουση»: στην καλύτερη περίπτωση θα είναι ένας συμβιβασμός μεταξύ της ισραηλινής καπιταλιστικής ελίτ και του καθεστώτος  της Παλαιστινιακής Αρχής με το οποίο συνεργάζεται. Οι τοπικοί παράγοντες θα αποκτήσουν το προνόμιο για  να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται άμεσα τον παλαιστινιακό πληθυσμό για το δικό τους όφελος και προς όφελος ξένων συμφερόντων.

Είναι αλήθεια, ότι η αποχώρηση του Ισραήλ από τα εδάφη που κατέλαβε το 1967 θα βάλει ένα φρένο στις άμεσες διαδικασίες κατάσχεσης γης και στην καταπίεση των Παλαιστινίων που ζουν εκεί υπό τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ. Θα μείωνε, κατά πάσα πιθανότητα, την τριβή και τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των κατοίκων της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας με τους ισραηλινούς στρατιώτες και τους εποίκους, καθώς και τις ισραηλινές στρατιωτικές επιθέσεις, οι οποίες αναζωπυρώνουν το διάχυτο μίσος και την ενίσχυση του εθνικισμού μεταξύ των κατακτητών και των κατεκτημένων. 

Η αποχώρηση αυτή μπορεί επίσης να καταστήσει δυνατή μια περιορισμένη επιστροφή των προσφύγων στο έδαφος του παλαιστινιακού κράτους.Ωστόσο, μια συμφωνία για την ίδρυση ενός τέτοιου παλαιστινιακού κράτος θα παραχωρούσε στο Ισραήλ τη διεθνή νομιμοποίηση των κατακτήσεών του στον πόλεμο του 1948 και τη  Νάκμπα - την αποστέρηση, εκρίζωση και εκδίωξη εκατοντάδων χιλιάδων (τώρα εκατομμύριων) Παλαιστινίων. 

Μια τέτοια συμφωνία θα ενισχύσει την πολιτική και τον οικονομικό διαχωρισμό μεταξύ των δύο τμημάτων της χώρας, όπου και στα δύο υπάρχουν Παλαιστίνιοι κάτοικοι, καθώς και ο διαχωρισμός μεταξύ των δυο λαών, του εβραϊκού και του αραβικού.  Αυτό θα εμπόδιζε τον αγώνα για μια δίκαιη λύση στη συνεχιζόμενη αντιπαράθεση με το σιωνιστικό κίνημα - του οποίου τα κύρια θύματα είναι οι Παλαιστίνιοι εργάτες, αλλά που βλάπτει επίσης με διάφορους τρόπους τους Εβραίους εργάτες μέσα στο Ισραήλ. Εφ' όσον οι πρόσφυγες δεν έχουν επιστρέψει και δεν έχουν ανακτήσει αυτά που τους έκλεψαν,  εφ 'όσον το εθνικιστικό-σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ - το οποίο αποκλείει, διακρίνει και καταπιέζει τα παλαιστινιακά ζητήματα και τους πολίτες του - εξακολουθεί να υπάρχει, δεν πρόκειται να υπάρξει «παύση της σύγκρουσης».

Άλλα τμήματα  εργαζομένων, ιδιαίτερα μεταξύ των Παλαιστινίων, υποστηρίζουν τη δημιουργία ενός δημοκρατικού κράτους για όλους τους κατοίκους της Παλαιστίνης-Ισραήλ.Η δημιουργία ενός  ενιαίου δημοκρατικού κράτους, μπορεί να παράσχει ίσα πολιτικά δικαιώματα σε όλους τους πολίτες του, και να θέσει τέλος στην επίσημη θεσμική διάκριση εναντίον των Παλαιστινίων. Θα επιτρέψει πολύ πιθανόν την επιστροφή των προσφύγων. Επίσης, για να γίνει δυνατή η σύσταση ενός τέτοιου κράτους θα πρέπει να διαλυθεί το κράτος του Ισραήλ αλλά και η Παλαιστινιακή  Αρχή, σε πείσμα των στόχων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. 

Έτσι, το πρόγραμμα αυτό βασίζεται σε ένα μέτρο ελπίδας σε αντίθεση με την απελπισία και τη συναίνεση στην υπάρχουσα πολιτική πραγματικότητα.Ωστόσο, η ελπίδα αυτή είναι λανθασμένη, διότι εφ 'όσον η καπιταλιστική-σιωνιστική ελίτ που κυβερνάει το Ισραήλ δεν έχει ηττηθεί, το μόνο κράτος που μπορεί να επιτευχθεί είναι το ήδη υπάρχον.

Ακόμη και αν θα μπορούσε να πετύχει η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ενιαίου και δημοκρατικού κράτους, ας μην ξεχνάμε ότι τα κράτη γενικά, και ιδίως τα δημοκρατικά κράτη, είναι πολιτικές μορφές που καταρτίζονται και συντηρούνται από άρχουσες τάξεις μειονοτήτων, για να συντηρούν τα συστήματα καταπίεσης και εκμετάλευσης των κοινωνικών σχέσεων. 

Ο χαρακτήρας της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ποικίλλει και γίνεται όλο και πιο εκλεπτυσμένος στις αναπτυγμένες χώρες, αλλά και ο θεμελιώδης χαρακτήρα της δεν εξαφανίζεται ούτε για μια στιγμή. Σε μια τέτοια κατάσταση οι Παλαιστίνιοι και Εβραίοι εργάτες θα ζουν σε μια κοινωνία όπως αυτή της Νοτίου Αφρικής, όπου μια μικρή μειοψηφία λευκών καπιταλιστών και των μη-λευκών νέων συντρόφων τους, κατέχουν τα περισσότερα των μέσων παραγωγής και τη  γη  και οι πολυεθνικές εταιρείες απολαμβάνουν μεγάλη ελευθερία δράσης.

Επιβεβαιώνουμε εκ νέου το συμπέρασμα των προκατόχων μας στον αγώνα: Η ήττα της καπιταλιστικής-σιωνιστικής άρχουσας τάξης και του έργου του εποικισμού και των κατασχέσεων παλαιστινιακής γης,απαιτεί μια βαθιά κοινωνική επανάσταση, όχι απλώς μια πολιτική επανάσταση, αλλά μια μεταμόρφωση των σχέσεων παραγωγής και όλων των άλλων θεμελιωδών κοινωνικών σχέσεων. Επιπλέον, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι μια τέτοια επανάσταση θα είναι δυνατή μόνο σε περιφερειακή κλίμακα, σε πολλές γειτονικές χώρες ταυτόχρονα και όχι ξεκομμένα στην Παλαιστίνη-Ισραήλ. Μόνο ένας τέτοιος μετασχηματισμός θα καταστήσει δυνατή την οικοδόμηση μιας μη-απολυταρχικής κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση, στην οποία η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφότητα θα επικρατήσουν πραγματικά, στην οποία η συσσωρευμένη εθνικιστική εχθρότητα θα διαλυθεί.

Μαζί με όσα ειπώθηκαν παραπάνω, ας αναφέρουμε και το προφανές: Θα συνεχίσουμε να συμμετέχουμε, ως οργάνωση αλλά και ατομικά, μαζί με τους Παλαιστίνιους κατοίκους της Δυτικής Όχθης,με Ισραηλινούς  και άλλους ακτιβιστές, στον καθημερινό αγώνα ενάντια σε όλες τις πτυχές της κατοχής και της καταπίεσης στα κατεχόμενα εδάφη του 1967. Θα στηρίξουμε και θα συνεργαστούμε όσο καλύτερα μπορούμε με τον αγώνα των κατοίκων της Γάζας ενάντια στις επιθέσεις του Ισραήλ και στην ισραηλο-αιγυπτιακή πολιορκία. Και θα είμαστε ενεργοί εντός των συνόρων του 1948 ενάντια στις διακρίσεις, την καταπίεση και την εκδίωξη των Παλαιστινίων εργατών που έχουν ισραηλινή υπηκοότητα.


 Ισραηλινή Aναρχοκομμουνιστική Οργάνωση Ahdut (Ενότητα)

Πηγή

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

Για την σφαγή στην Γάζα

Αναδημοσίευση του άρθρου με τίτλο: Ας μιλήσουμε... για τη Γάζα, της  Άντζελας Ιωαννίδου (μέλος της Πρωτοβουλίας "Ένα Καράβι για τη Γάζα")

Έργο του Amir Schiby αφιερωμένο στα 4 αγόρια που σκότωσε ισραηλινή οβίδα στην παραλία της Γάζας.


"Μιλάμε για τη Γάζα". Ίσως να μην υπάρχει άλλος τίτλος  που να εκφράζει καλύτερα την ανάγκη που υπάρχει αυτές τις μέρες σε ό,τι αφορά το τεράστιο έγκλημα που διαπράττεται δίπλα μας - αν και θεωρώ πως είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν οι κατάλληλες λέξεις που να μπορούν να το περιγράψουν.

Αυτές τις μέρες που η εικόνα ενός γάμου που διαλύεται στο Τελ Αβίβ είναι απολύτως αποδεκτή ως τραγικό γεγονός, ενώ η δημοσίευση φωτογραφιών νεκρών παιδιών από τη Γάζα πρέπει να λογοκριθει για να μη χαλάσει την αισθητική του δυτικού κόσμου. "Η πρώτη επαναστατική πράξη που μπορεί να κάνει  κανείς είναι να λέει τα πράγματα με το όνομα τους", είχε πει η Ρόζα Λούξεμπουργκ..

Ας μιλήσουμε λοιπόν - για αριθμούς:

Πάνω από 700   νεκροί, περισσότεροι από 4000 τραυματίες, περισσότεροι από 100.000  εσωτερικά εκτοπισμένοι.
121 παιδιά νεκρά από την έναρξη της ισραηλινής επίθεσης στις 8 Ιουλίου, 904 παιδιά τραυματισμένα, πολλά με σοβαρότατους τραυματισμούς αλλά και ακρωτηριασμούς.  2.200 σπίτια οικογενειών καταστραμμένα ή με σοβαρές ζημιές και  πάνω από 1,200.000   άνθρωποι χωρίς πρόσβαση στο νερό 

-  από τους 1.800.000 κατοίκους αυτής της υπαίθριας φυλακής. Αριθμοί που ώρα με την ώρα, λεπτό το λεπτό αλλάζουν.

Ας μιλήσουμε - για εγκλήματα:

Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου, γενοκτονία, συστηματικές επιθέσεις,  συλλογική τιμωρία (όπως ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας),  δολοφονίες αμάχων στη διάρκεια των Ισραηλινών επιδρομών και στρατιωτικών επιθέσεων,   καταστροφή παλαιστινιακών κατοικιών και δημοσίων κτηρίων, κατάφωρες  παραβίασεις των διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ανθρωπιστικού δικαίου. 

Όλα αυτά αποδεικνύονται με μια απλή έρευνα σε διεθνείς συμβάσεις και πρωτόκολλα,  όμως,  χρειάζονται όλα αυτά για να αποδείξουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής και χρειάζονται οι συνεχείς αναφορές σε συμβάσεις και νόμους για να νιώσουμε αποτροπιασμό και για να καταγγείλουμε τις εν ψυχρώ δολοφονίες μικρών παιδιών; Ρητορικό το ερώτημα.

Ας μιλήσουμε - για τακτικές "ίσων αποστάσεων":

H ίσραηλινή  στρατιωτική επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας (η τρίτη μέσα σε 6 χρόνια) δεν αποτελεί την κλιμάκωση μιας σύγκρουσης μεταξύ δύο κρατών, είναι άλλη μια βαρβαρότητα της ισραηλινής κατοχής απέναντι σε έναν κατεχόμενο λαό. Διότι, από τη μία πλευρά, υπάρχει ένας στρατός άρτια εξοπλισμένος με χρηματοδότηση των ΗΠΑ,  και από την άλλη η αντίσταση,  με κάθε μέσο, ενός λαού που προσπαθεί να απελευθερωθεί από τον κατακτητή.  Ο κάθε κατακτημένος λαός έχει το δικαίωμα στην αντίσταση με όλα τα μέσα, όπως έχει επίσης έχει επίσης αποφασισθεί στη  Γενική  Συνέλευση  του ΟΗΕ, στις 29 Νοεμβρίου 1974.

Η ρητορική λοιπόν των "ίσων αποστάσεων" που έχουν υιοθετήσει πολλές κυβερνήσεις, όπως και η ελληνική κυβέρνηση, είναι ανυπόστατη και εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τους κατακτητές, δηλαδή την ισραηλινή κατοχή.

Ας μιλήσουμε - για ευθύνες:

Ευρωπαϊκή Ένωση: Ένα από τα θέματα που έχουν απασχολήσει την Ευρωπαική Ενωση είναι η δημιουργία ενός ευρωμεσογειακού χώρου ελεύθερων συναλλαγών, με την εφαρμογή της ενδιάμεσης συμφωνίας για το εμπόριο και για τα συναφή με το εμπόριο θέματα, μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και του Ισραήλ - τη στιγμή που το Ισραήλ απαγορεύει στους Παλαιστίνιους να εξάγουν τα προϊόντα που παράγουν   και να αναπτύξουν έτσι μια υγιή οικονομία.  Στις συμφωνίες αυτές περιλαμβάνεται η εισαγωγη προϊόντων που καλλιεργούνται σε παλαιστινιακή γη και που το Ισράηλ εκμεταλεύεται εξάγοντάς τα στην Ευρώπη, με την επισήμανση made in israel.

Ελληνικές Κυβερνήσεις: Συνεργασία των ελληνικών κυβερνήσεων σε στρατιωτικό, οικονομικό , πολιτιστικό επίπεδο,  μια  διαδικασία που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2010 με την ιστορική ανταλλαγή επισκέψεων των Πρωθυπουργών της Ελλάδας και του Ισραήλ, Γιώργου Παπανδρέου και Βενιαμίν Νετανιάχου. Ήταν λίγο  μετά που ισραηλινοί κομμάντος είχαν επιτεθεί  στον Στόλο της Ελευθερίας,  είχαν σκοτώσει 10 Τούρκους ακτιβιστές, είχαν τραυματίσει δεκάδες άλλους, είχαν κατάσχει τα πλοία του Στολίσκου και είχαν συλλάβει όλους τους ακτιβιστές που επέβαιναν σ' αυτά.

Αίγυπτος: Από το καλοκαίρι του 2013, το αιγυπτιακό καθεστώς έκλεισε σχεδόν ολοσχερώς το μοναδικό πέρασμα για τους Παλαιστίνιους, το πέρασμα της Ράφα, ακόμα και για ασθενείς και για φοιτητές. Ακόμα και αυτή τη στιγμή της σφαγής των Παλαιστινίων της Γάζας, το αιγυπτιακό καθεστώς κρατά το πέρασμα κλειστό και απαγορεύει σε αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας να περάσουν στη Γάζα.

Ας μιλήσουμε - για αποκλεισμό:

Σύμφωνα με την ισραηλινή κυβέρνηση, ο αποκλεισμός ήταν μια απάντηση στην εκλογή της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας. Οι δηλωμένοι στόχοι του κλεισίματος ήταν να αποδυναμωθεί η Χαμάς,  να σταματήσει η εκτόξευση ρουκετών και να απελευθερωθεί ο Γκιλάτ Σαλίτ, ο ισραηλινός στρατιώτης που κρατούνταν αιχμάλωτος στη Γάζα από το 2006 και απελευθερώθηκε το 2011.

Αλλά, ο αποκλεισμός - που η ισραηλινή κυβέρνηση έχει ανοιχτά ονομάσει «οικονομικό πόλεμο» - δεν είχε αρχίσει το 2007. Το ερμητικό κλείσιμο της Γάζας είναι το αποκορύφωμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε πριν από 20 χρόνια, όταν το Ισραήλ ξεκίνησε να μετατρέπει τη Λωρίδα της Γάζας σε μια δεσμευμένη αγορά για να αναγκάσει τους Παλαιστινίους να εξαρτώνται από αυτό, περιορίζοντας τις  εξαγωγές της Γάζας και την εμπορική παραγωγή. Η σταδιακή απαγόρευση στην ελεύθερη μετακίνηση  άρχισε το 1991, όταν το Ισραήλ ακύρωσε τη γενική άδεια εξόδου που επέτρεπε στους περισσότερους Παλαιστίνιους να κινούνται ελεύθερα μέσα στο Ισραήλ και τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.

Ο αποκλεισμός της Γάζας από το Ισραήλ, δεν είναι απλώς μια πολιτική συλλογικής τιμωρίας που επέβαλε στην περιοχή μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από την Χαμάς, αλλά υπάρχει καθαρός στόχος ώστε να πάψει η ανάπτυξη στη Γάζα αλλά και να αφανίσει τους Παλαιστινίους.

Ας θυμηθούμε επίσης, ότι  το 2000 ανακαλύπτεται   το κοίτασμα φυσικού αερίου στη θάλασσα της Γάζας. Ο   Γιάσερ Αραφάτ είχε χαιρετίσει δημοσίως την ανακάλυψη του υποθαλάσσιου κοιτάσματος φυσικού αερίου στη Γάζα ως «ένα δώρο του Θεού στον λαό μας». Με το βολικό πρόσχημα του ελέγχου της λωρίδας της Γάζας από τη Χαμάς, το Ισραήλ προχωράει και σε ναυτικό αποκλεισμό.   Το αποτέλεσμα είναι να γίνει αδύνατη η οποιαδήποτε ενέργεια εξόρυξης φυσικού αερίου για να επωφεληθεί οικονομικά ο Παλαιστινιακός λαός.

Μάλιστα, το 2007, ένα χρόνο πριν την επιχείρηση Χυτός Μόλυβδος, ο Μοσέ Γιααλόν, νυν υπουργός Άμυνας και πρώην αρχηγός του γενικού επιτελείου ενόπλων δυνάμεων της χώρας έχει γράψει  «Είναι ξεκάθαρο ότι, χωρίς μία συνολική στρατιωτική επιχείρηση για να ξεριζωθεί ο έλεγχος της Χαμάς στη Γάζα, ουδεμία εργασία εξόρυξης μπορεί να λάβει χώρα χωρίς τη συναίνεση του ακραίου ισλαμικού κινήματος...».

Ας μιλήσουμε - για αλληλεγγύη:

Κατανοούμε ότι η επίθεση που δέχεται η ελληνική κοινωνία σε ότι αφορά ην οικονομική κατάσταση του μεγαλύτερου τμήματος του ελληνικού λαού είναι μεγάλη. Ο ελληνικός λαός έχει στο παρελθόν στηρίξει τον Παλαιστινιακό λαό και τα εγχειρήματα αλληλεγγύης προς αυτόν, αλλά είναι κατανοητό ότι αυτή την δύσκολη εποχή  τον έχει απορροφήσει σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα που προκάλεσε αυτή η κρίση. 

Όμως, η αλληλεγγύη σε έναν λαό που παλεύει για την ανεξαρτησία του, για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του, συμβάλλει αποφασιστικά στο να κρατηθεί το αξιακό σύστημα του ελληνικού λαού αλώβητο, διότι σε όσους που υποστηρίζουν την κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία, η αξιακή κρίση είναι ίσως σημαντικότερη από την οικονομική. 

Και είναι ο  ίδιος ο παλαιστινιακός λαός που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη ζωή και τις αξίες της.  Πώς μπορούμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας αν όχι ακούγοντας τις εκκλήσεις των ίδιων των Παλαιστινίων;

Ας μιλήσουμε - για την έκκληση  που  σύλλογοι, συλλογικότητςες, κοινότητες, συνελεύσεις από τη Γάζα στείλανε τις πρώτες μέρες της ισραηλινής επίθεσης και όπου οι ίδιοι  μεταξύ άλλων λένε:
"Εμείς οι Παλαιστίνιοι, που είμαστε παγιδευμένοι μέσα στη ματωμένη και πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας, καλούμε όλους τους ανθρώπους με συνείδηση σε όλο τον κόσμο να δράσουν, να διαδηλώσουν και να εντείνουν το μποϊκοτάζ, τις αποεπενδύσεις και τις κυρώσεις εναντίον του Ισραήλ, μέχρι αυτό να λήξει αυτή τη δολοφονική επίθεση στο λαό μας και να κληθεί να λογοδοτήσει για τις ενέργειές του" και καλούν για:

-   Εμπάργκο όπλων στο Ισραήλ, κυρώσεις που θα διακόπτουν την παροχή όπλων και στρατιωτικής βοήθειας από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες από την οποία το Ισραήλ εξαρτάται για να διαπράττει τέτοια εγκλήματα πολέμου.

-   Αναστολή όλων των συναλλαγών και των διμερών συμφωνιών με το Ισραήλ, όπως η συμφωνία συμμαχίας ΕΕ-Ισραήλ.

-   Μποϊκοτάζ και κυρώσεις, όπως ζητήθηκε από την συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων πολιτών το 2005. Χωρίς πίεση και απομόνωση, το ισραηλινό καθεστώς έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι θα συνεχίσει αυτές οι σφαγές, σαν κι αυτές που βλέπουμε γύρω μας τώρα,  και θα συνεχίσει  τις δεκαετίες της συστηματικής εθνοκάθαρσης, της στρατιωτικής κατοχής και τις πολιτικές απαρτχάιντ.

-  Δίκες για τα εγκλήματα πολέμου
-  Άμεση διεθνή προστασία των αμάχων της Γάζας

Ας μιλήσουμε λοιπόν, ας γίνουμε η φωνή των Παλαιστινίων. Και ας συνεχίσουμε να μιλάμε και όταν δεν θα είναι πια πρώτη είδηση η σφαγή στη Γάζα. Και εκτός από το να μιλάμε, ας αναλάβουμε δράσεις - όπως, όσο, και από όπου μπορεί καλύτερα ο καθένας μας .

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Απαγόρευσαν το ΚΚ Ουκρανίας και δολοφονούν μέλη του

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, το μέλος του Βιάτσεσλαβ Κοβσούν, βασανίστηκε μέχρι θανάτου σε σημείο ελέγχου της ουκρανικής Εθνοφρουράς του Κιέβου στο Σταρομπεσέφσκι, περιοχή Ντονέτσκ. 

Γραμματέας του κομμουνιστικού πυρήνα στο χωριό Γκλίνκι (περιοχή Ντονέτσκ) και εκπρόσωπος του συμβουλίου του χωριού, ο Βιάτσεσλαβ Κοβσούν βασανίστηκε και δολοφονήθηκε. Η τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του διακόπηκε στις 22 Ιούλη 2014. Το επόμενο πρωί βρέθηκε το πτώμα του με πολλές πληγές και τραύματα από σφαίρες, σε μια λίμνη αίματος. Δεχόταν συνεχώς απειλές από υποστηρικτές της ουκρανικής κυβέρνησης, αλλά δεν πίστευε ότι μπορεί να δολοφονούνταν για τις απόψεις του.

Την ίδια ημέρα το Κοινοβούλιο της Ουκρανίας ψήφισε την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας. Ο Αλεξάντερ Τουρτσίνοφ, μιλώντας στο Κοινοβούλιο, δήλωσε ότι θα μεταφέρει αμέσως το νόμο στον πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο για να εγκριθεί. 

Το φασιστικό κόμμα “Σβόμποντα” απειλούσε να απαγορεύσει το Κομμουνιστικό Κόμμα από τις πρώτες μέρες της ύπαρξής του, τώρα όμως τα κατάφερε. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας θα πάψει να υφίσταται την Πέμπτη· όπως δήλωσε ο πρόεδρος του κοινοβουλίου της Ουκρανίας: «Θα πρέπει να ανεχτούμε αυτό το κόμμα μόνο για μία ακόμα μέρα». Το δικαστήριο θα εξετάσει επίσημα το θέμα στις 24 Ιούλη.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα σχολίασε την απαγόρευσή του ως εξής: «Όλα τα φασιστικά καθεστώτα ξεκίνησαν με την απαγόρευση των κομμουνιστικών κομμάτων», αναφερόμενο στη ναζιστική Γερμανία και στο ότι η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία άρχισε με την απαγόρευση και δίωξη του κομμουνιστικού κόμματος.


Στις 23 Ιούλη, η οποία πρόκειται να είναι η τελευταία ημέρα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας στο κοινοβούλιο, ξέσπασε σύγκρουση. Μέλη της Βουλής επιτέθηκαν στον ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Πέτρο Σιμονένκο και σε άλλα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος. 

Ο Σιμονένκο δήλωσε ότι οι άνθρωποι που ζουν στις ανατολικές περιοχές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ είχαν προσέλθει μαζικά στα εκλογικά κέντρα στο δημοψήφισμα της 11ης Μάη για να καταψηφίσουν «τις αρχές του Κιέβου και το κυβερνών καθεστώς». Το Κομμουνιστικό Κόμμα αναγκάστηκε τελικά να εγκαταλείψει το Κοινοβούλιο.

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Ανταπόκριση από την αντιφασιστική εκδήλωση

Στις 4 Ιουνίου, η Πρωτοβουλία Ενάντια στη Φασιστική Απειλή, διοργάνωσε συζήτηση με θέμα «Πως αντιμετωπίζεται η φασιστική απειλή» με ομιλητές τον Άρη Χατζηστεφάνου, το δημιουργό του πρόσφατου ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε. και τον Πέτρο Κωνσταντίνου, συντονιστή της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή (ΚΕΕΡΦΑ).

Στην αρχή της εκδήλωσης διαβάστηκε χαιρετισμός από τον πρόεδρο της οργάνωσης Accept ΛΟΑΤ Κύπρου, Κ. Γαβριηλίδη, γεγονός που καταχειροκροτήθηκε, μιας και μόλις λίγες μέρες πριν η οργάνωση πραγματοποίησε την πρώτη Πορεία Υπερηφάνειας στην Κύπρο με τη συμμετοχή 4 χιλιάδων διαδηλωτών! 

Ο χαιρετισμός έκλεισε με την αναφορά στην ανάγκη «να δούμε τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε μαζί να σταθούμε εμπόδιο σε ακροδεξιά στοιχεία στην Κύπρο του σήμερα».

Η ομιλία του Πέτρου Κωνσταντίνου με τίτλο «η εμπειρία του αντιφασιστικού κινήματος στην Ελλάδα» βασικά αναφέρθηκε στα πρώτα βήματα του αντιφασιστικού κινήματος και το πώς έφτασε, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, σε μια έκρηξη που εξανάγκασε την κυβέρνηση Σαμαρά να φυλακίσει την ηγεσία της Χρυσής Αυγής αλλά και να καταδικαστούν σε ισόβια οι φασίστες δολοφόνοι του Πακιστανού Λουκμάν. 

Επίσης αναφέρθηκε στην αύξηση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής σαν αποτέλεσμα της στήριξης και ενίσχυσής της μέσα από τη ρατσιστική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας όλο το προηγούμενο διάστημα, τη χρηματοδότηση της από μέρος του ελληνικού κεφαλαίου και τη προβολή της από τα συστημικά ΜΜΕ.

Επίσης ανάφερε τη μεγάλη δουλειά που έγινε ανάμεσα στους μετανάστες, με ειδική αναφορά στη Πακιστανική Κοινότητα, μετατρέποντάς τους από τους αδύνατους στόχους των φασιστών στη σιδερένια γροθιά του κινήματος ενάντια στα τάγματα εφόδου της ΧΑ.

Ο Αρης Χατζηστεφάνου στην ομιλία του με τίτλο «η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη» με αναφορά στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών αλλά και τις εξελίξεις στην Ουκρανία, υπογράμμισε ότι τα μνημόνια και η πολιτική, της λιτότητας που ακολουθείται σήμερα από τις κυβερνήσεις, μαζί με τη ρατσιστική πολιτική αποτελούν το υπόστρωμα για το δυνάμωμα των φασιστών. 

Επίσης αναφέρθηκε στη στενή σχέση του φασιστικού κινήματος με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που προβάλουν τους ναζί σαν μια πολιτική επιλογή απέναντι στους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς, που καταρρέουν σε περιόδους κρίσης του συστήματος. 

Καταληκτικά, δήλωσε τη διαφωνία του να απαιτείται από το κράτος να θέσει εκτός νόμου τις ναζιστικές οργανώσεις και τόνισε ότι οι φασίστες μπορούν να τσακιστούν μόνο στους δρόμους από ένα δυνατό αντιφασιστικό κίνημα.

Η συζήτηση ήταν ζωντανή με εκπληκτικά μεγάλη συμμετοχή. Η πλειοψηφία των παρεμβάσεων εξέφραζε είτε κριτική, είτε θυμό ή απαισιοδοξία για την έλλειψη αντιφασιστικού κινήματος στην Κύπρο. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι υπήρξε από όλους τους ομιλητές η αναγνώριση της φασιστικής απειλής στην Κύπρο και έστω, μέσα από αρνητικό τρόπο, εκφράστηκε η ανάγκη να υπάρξει μια ενωτική και μαζική απάντηση στο νεοναζιστικό ΕΛΑΜ.

Τη συζήτηση παρακολούθησαν περίπου 150 άτομα, από σχεδόν όλο το φάσμα της αριστεράς στην Κύπρο, από το ΑΚΕΛ, το συνδικάτο της ΠΕΟ, τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς μέχρι το χώρο της αναρχίας/αυτονομίας. Συμμετείχε επίσης ο πρόεδρος της ΝΕΔΗΚ, της οργάνωσης Νεολαίας του κεντροδεξιού ΔΗΚΟ, αλλά και ανένταχτοι.

Το επόμενο ραντεβού έχει στόχο τη συγκρότηση ενός μετώπου με στόχο να συμβάλει στο κτίσιμο αντιφασιστικού κινήματος στην Κύπρο.


Μυριάνθη Λοΐζου

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Εκδήλωση την τετάρτη στην Λευκωσία: Πώς αντιμετωπίζεται η φασιστική απειλή



Στην Κύπρο οι αντιφασίστες οργανώνονται και συνεχίζουν τη μάχη. Μετά την πολύ πετυχημένη εκδήλωση της νεοσύστατης Πρωτοβουλίας Ενάντια Στη Φασιστική Απειλή- Κύπρου τον προηγούμενο μήνα, όπου περίπου 150 άτομα παρακολούθησαν την προβολή του ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΑΕ, την Τετάρτη 4 Ιούνη οργανώνεται ανοιχτή συζήτηση.

Η Πρωτοβουλία οργάνωσε προεκλογικά καμπάνιες ενάντια στο δυνάμωμα του ΕΛΑΜ, του αντίστοιχου νεοναζιστικού μορφώματος. Στην προκήρυξή τους αναφέρουν τις επιθέσεις που έχουν οργανώσει οι φασίστες από το 2010 σε μετανάστες και Κύπριους αλλά και σε Κούρδους πρόσφυγες και σε Τουρκοκύπριους πρόσφατα.

“Ο αρχηγός του ΕΛΑΜ, Χρίστος Χρίστου, ήταν ένας από τους υπαρχηγούς του υπόδικου σήμερα φύρερ της Χρυσής Αυγής, Νίκου Μιχαλολιάκου. Το ΕΛΑΜ συνδέεται και με άλλες νεοφασιστικές οργανώσεις, όπως με τους Ισπανούς νεοφασίστες της Falange, με τους Γερμανούς νεοναζιστές του NPD και, τελευταία, με την ουκρανική φασιστική συμμορία Svoboda”, αναφέρει. 

“Κάθε ψήφος στο νεοναζιστικό ΕΛΑΜ αποτελεί δυνάμωμα της φασιστικής απειλής και τρομοκρατίας ενάντια στους μετανάστες, πολιτικούς πρόσφυγες, Τουρκοκυπρίους, συνδικαλιστές, εργαζόμενους αλλά και σε κάθε δημοκράτη. Καμιά ψήφος στους ΕΛΑΜίτες φασίστες, σ’ αυτούς που θέλουν να μας στερήσουν όλα τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά μας δικαιώματα. Ποτέ ξανά Φασιστική βαρβαρότητα.” Στις Ευρωεκλογές οι φασίστες της Κύπρου κατέγραψαν 6.957 ψήφους και ποσοστό 2.69%.

Στις 4 Ιούνη, η ανοιχτή συζήτηση έχει θέμα: πώς αντιμετωπίζεται η φασιστική απειλή. Ομιλητές θα είναι ο Άρης Χατζηστεφάνου, δημιουργός της αντικαπιταλιστικής τριλογίας Debtocracy, Catastroika και ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΑΕ, και ο Πέτρος Κωνσταντίνου, συντονιστής της ΚΕΕΡΦΑ και δημοτικός σύμβουλος με την “Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας”. Οι δύο ομιλητές θα αναλύσουν την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και την εμπειρία του αντιφασιστικού κινήματος στην Ελλάδα, αντίστοιχα.

Η συνέχεια θα δοθεί μέσα από ανοιχτές πρωτοβουλίες και δράσεις στην προσπάθεια να μην επιτραπεί η εθνικιστική ρητορεία που θρέφει το φασισμό.

Οι Πολιτικές τάσεις που αναδείχθηκαν στις ευρωεκλογές



Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών της 25ης Μάη 2014 στην Ε.Ε. - Οι Πολιτικές τάσεις που αποτυπώθηκαν

1.   Το μέγεθος της αποχής αποκτά ποιοτικά πολιτικά χαρακτηριστικά.

Σε 21 από τις 28 χώρες η αποχή κυμαίνεται από 51%-80%. Η αποχή αυτή επιβεβαιώνει, εκτός των άλλων, τη πολιτική φθορά αυτής καθ αυτής της ΕΕ που εκδηλώνεται με την αποστροφή και την αδιαφορία. Η συμμετοχή είναι κάτω του 50% σε 21 από τις 28 χώρες της ΕΕ ανάμεσα τους Γερμανία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Ισπανία.

Το φαινόμενο εμφανίζεται με ιδιαίτερη ένταση στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Εκεί η  Αποχή διαμορφώθηκε: Σλοβακία (87%!!!!), Τσεχία (81,5%), Σλοβενία 79,04%, Πολωνία 77,3%, Κροατία 74,9%, Ουγγαρία 71,08%, Λετονία 69,6%, Ρουμανία (67,84%)!

Στο Λουξεμβούργο και το Βέλγιο παρατηρείται μεγάλη συμμετοχή (στο τελευταίο γίνονταν και βουλευτικές και τοπικές εκλογές), με την αποχή μόλις 10%.

2. Σε μεγάλες καπιταλιστικές χώρες (Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία) εμφανίζονται δεξιά, ξενοφοβικά, αστικά κόμματα (τα λεγόμενα ευρωσκεπτικιστικά) που προβάλλουν πολιτικές θέσεις ενάντια στην τρέχουσα πολιτική και τις κυρίραχες πολιτικές δυνάμεις της Ε.Ε. από δεξιά και αναζητούν ευρύτερες καπιταλιστικές συμμαχίες – ολοκληρώσεις με ενίσχυση του ρόλου του κράτους-έθνους. Τα κόμματα αυτά φαίνεται να ενισχύονται από μερίδες του κεφαλαίου (π.χ. το UKIP στη Βρετανία χρηματοδοτείται από τη «Pillbox 38 Ltd», φίρμα ηλεκτρονικού τσιγάρου την «Heartland Institute», που χρηματοδοτείται από πετρελαϊκές πολυεθνικές («ExxonMobil»).

Στη Βρετανία, το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) του Φάραντζ, ήρθε πρώτο με ποσοστό 27,5% (σημαντική αύξηση σε σχέση με το 16,09% στις ευρωεκλογές του 2009 και το 3% των εθνικών εκλογών του 2010). Το UKIP ανεβάζει τους τόνους για την «ανάγκη εξόδου της Βρετανίας από το ευρώ και την ΕΕ» (Brexit) και προβάλλει την ιδέας της «Κοινοπολιτείας» (δηλαδή της ενίσχυσης των δεσμών με πρώην αποικίες της Βρετανίας) ως συμφερότερη συμμαχία για το βρετανικό κεφάλαιο, με μια χαλαρή σχέση με την ΕΕ. 

Αντίστοιχα, στη Γερμανία το κόμμα AfD, με 7% και εκλογή 7 ευρωβουλευτών, κόμμα επιχειρηματιών και αστικών κύκλων με σύνθημα την επάνοδο του μάρκου για νόμισμα και την εναντίωση στην Ε.Ε. για να μην πληρώνουν οι Γερμανοί τα «σπασμένα» των άλλων οικονομιών, κυρίως του νότου. Στην Ιταλία το «Κίνημα 5 αστέρων» του Μπέπε Γκρίλο με 21,13%, ήρθε 2ο κόμμα.

Στη Γαλλία το «Εθνικό Μέτωπο» της Λεπέν, πρώτο κόμμα με 24,95%, προβάλλει από εθνικιστικές θέσεις το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ και προκρίνει μια πιο χαλαρή σχέση σε αυτό που ονομάζει «Ευρώπη των κρατών εθνών», με ταυτόχρονα ξενοφοβικά, αντιμεταναστευτικά και πατριωτικά πολιτικά συνθήματα.

Η ακροδεξιά ενισχύεται επίσης σε αρκετές ακόμα χώρες: στην Ολλανδία, το ακροδεξιό - αντιμεταναστευτικό Κόμμα για την Ελευθερία (PVV) πήρε 12,2%. Στην Αυστρία, το εθνικιστικό ακροδεξιό Κόμμα των Ελευθέρων ανεβαίνει στο 19,5% από 12,7%, ενώ στην Ιταλία, η ακροδεξιά ξενοφοβική «Λέγκα του Βορρά» με 6,2%. Στη Φινλανδία, οι "Αληθινοί Φινλανδοί" 13,2%, αυξάνοντας τη δύναμή τους κατά 3,4 μονάδες σε σύγκριση με τις εκλογές του 2009.

Τα κόμματα αυτά δεν είναι αμιγώς νεοφασιστικά ή νεοναζιστικά. Είναι ακροδεξιά κόμματα που περικλείουν κοινωνικές δυνάμεις του «ακροδεξιού ριζοσπαστισμού» αλλά και νεοναζί -όπου οι τελευταίοι δεν εμφανίζονται αυτοτελώς.

Καθαρά νεοναζί ή νεοφασιστικά κόμματα εμφανίζονται με μικρά ποσοστά: Στη Γερμανία το ναζιστικό NPD πήρε 1% και εκλέγει ευρωβουλευτή, Στην Αγγλία το «Εθνικό Μέτωπο» παίρνει 1,14%. Ειδικό φαινόμενο εμφανίζεται στην Ουγγαρία όπου το νεοναζιστικό κόμμα Jobbik με 14.88%, είναι δεύτερο κόμμα και στην Ελλάδα όπου υπάρχουν 4 ακροδεξιά κόμματα με ενσωματωμένα νεοναζί χαρακτηριστικά και τη "Χρυσή Αυγή" στο 9,3%.

3. Σχεδόν σε όλες τις χώρες, εμφανίζονται διάφοροι καινούριοι πολιτικοί σχηματισμοί ("ποτάμια", "θεματικά κόμματα", κόμματα προσωπικοτήτων, κ.α.). Η εμφάνιση αυτών των σχηματισμών δεν εντάσσεται κυρίως στο σχεδιασμό μιας «παντοδύναμης αστικής τάξης» η οποία σχεδιάζει και ελέγχει τα πάντα. Είναι έκφραση της αδυναμίας της λόγω της κρίσης και της ύφεσης που τη συνοδεύει, η οποία θρυμματίζει το προηγούμενο κομματικό σύστημα. Από τη στιγμή όμως της εμφάνισης τους γίνεται προσπάθεια από τα αστικά επιτελεία για την ένταξη τους στο γενικότερο σχεδιασμό τους.

4. Τα κόμματα αριστερής αναφοράς και η επίσημη ρεφορμιστική αριστερά: στη νότια Ευρώπη, με εξαίρεση την Ιταλία (όπου η «λίστα Τσίπρα» πήρε μόλις 4% και με δυσκολία εξέλεξε ευρωβουλευτές, ενώ δεν υπήρξε άλλη αριστερή καταγραφή στις εκλογές), εμφανίζονται πιο ισχυρά από ότι στο Βορρά και την Κεντρική Ευρώπη. 

Στην Ισπανία, δίπλα στην "Ενωμένη Αριστερά" (ανήκει στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς-ΚΕΑ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ), που λαμβάνει 9,9%, συμμετείχε και το νέο κόμμα «Podemos», φιλο-ΕΕ κόμμα προερχόμενο από το κίνημα των αγανακτισμένων, που πήρε 7,93%. Το κόμμα αυτό δήλωσε ότι τελικά θα ενταχθεί στην ευρωομάδα της Αρισεράς παρ΄ όλο του ότι δεν δηλώνει αριστερό, και ότι θα στηρίξει τον Α. Τσίπρα για πρόεδρο της Κομισιόν. 

Στην Πορτογαλία, η Ενωτική Δημοκρατική Συμμαχία, δηλαδή η συμμαχία Πορτογαλικού ΚΚ – Πράσινων πήρε 12,69%, ενώ το «Μπλοκο της Αριστεράς» 4,5%. Στην Κύπρο το ΑΚΕΛ 26,87% με πτώση 25% της δύναμης του (λόγω της κυβερνητικής διαχείρισης), και βέβαια στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα με 26,5% και το ΚΚΕ με 6,11%.

Αδύναμα έως ανύπαρκτα εμφανίζονται τα αριστερά κόμματα στις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες, με εξαίρεση την Τσεχία, όπου το Κομμουνιστικό Κόμμα Τσεχίας-Μοραβίας (KSCM) συγκεντρώνει 10,98%. Στην Πολωνία κάποια αριστερίζοντα κόμματα συγκεντρώνουν γύρω στο 3%. Σε Σλοβενία, Σλοβακία, Κροατία, Λετονία, Λιθουανία και Εσθονία οι καταγραφές ακόμα και της επίσημης αριστεράς είναι από μηδενικές έως εξαιρετικά ασθενικές.

Η επίσημη αριστερά δεν δείχνει αξιόλογη μεταβολή στις χώρες του πυρήνα της Ε.Ε., στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες. Έτσι:

Στη Γερμανία, το Die Linke (ανήκει στο ΚΕΑ) εμφανίζεται με ένα ποσοστό 7,4% (μικρή πτώση), ενώ το Κ.Κ. Γερμανίας (DKP) 0,1% και το MLPD επίσης 0,1%. Στη Γαλλία, το Μέτωπο της Αριστεράς (συνεργασία Κ.Κ.Γαλλίας με το Κόμμα της Αριστεράς - Μελανσόν και άλλους) συγκεντρώνει το 6,3% (σημειώνοντας πτώση). Στην Ολλανδία το «Σοσιαλιστικό Κόμμα» (ανήκει στο ΚΕΑ) παίρνει 9,65%, ενώ στο Βέλγιο το «Κόμμα Εργατών» (PDVA) (συμμετέχει στην πρωτοβουλία των Κομμουνιστικών Κομμάτων μαζί με το ΚΚΕ) 1,47% και η Λίγκα Κομμουνιστών (PTB-GO!) 2,02%. Στην Ιρλανδία το Σιν Φέιν πήρε 17%. 

Στις πιο μικρές χώρες του Βορρά και της Κεντρικής Ευρώπης: Στη Δανία το "Κίνημα κατά της Ε.Ε." πήρε 8%, στο Λουξεμβούργο το "Κόμμα της Αριστεράς" 5,7%, ενώ στην Αυστρία η συμμαχική λίστα "Άλλη Ευρώπη" (κοινή κάθοδος Κ.Κ. Αυστρίας, Κόμμα Πειρατών και μικρές αριστερές ομάδες) 2,1%.

Τα κόμματα αυτά ανήκουν κυρίως στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ), και κάποια στην «πρωτοβουλία» των ευρωπαϊκών ΚΚ και εργατικών κομμάτων, τη συσπείρωση στην οποία συμμετέχει και το ΚΚΕ στην Ευρώπη.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει ασθενική και πολύ αδύνατη καταγραφή και επίδοση: Στη Γαλλία η «Εργατική Πάλη» (Λαγκιγιέ) στο 1% και το NPA στο 0,3%. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο 0,72%, ενώ σε Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία δεν κατέβηκαν αυτοτελώς ψηφοδέλτια της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς.

5.   Σε όλες ανεξαίρετα τις χώρες τα κυβερνώντα κόμματα υφίστανται μεγάλη φθορά ως αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής που προωθούν.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, η εικόνα κατανομής των εδρών στις ευρωομάδες της Ευρωβουλής, που βοηθά στην εξαγωγή συμπερασμάτων και τις πολιτικές τάσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ήταν η εξής:

Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (CDU της Μέρκελ, ΝΔ, κλπ) παραμένει πρώτη πολιτική δύναμη με ποσοστό 28,23% και 212 έδρες έναντι 274 το 2009. Η πρωτιά δηλαδή του ΕΛΚ συνοδεύεται από μείωση της δύναμης του και διαρροές προς ευρωσκεπτικιστές και ακροδεξιούς νεοκλεγέντες και ανεξάρτητους.

Οι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες (σοσιαλδημοκρατία, γερμανικό SPD, ΠΑΣΟΚ, Ελιά, κλπ) αποσπούν 24,77% και 186 έδρες έναντι 196 στις προηγούμενες ευρωεκλογές.

Η Συμμαχία Φιλελεύθερων και Δημοκρατών στην Ευρώπη (ALDE) συγκεντρώνει ποσοστό 9,32% και 70 έδρες (έναντι 83 το 2009)

Οι Πράσινοι/Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία συγκεντρώνει ποσοστό 7,32% και 55 έδρες (έναντι 57 το 2009)

Η Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά/Βόρεια Πράσινη Αριστερά (συμμετέχουν τα κόμματα του ΚΕΑ μαζί με τα ΚΚ και άλλα αριστερά κόμματα. Έχουν ενιαία ομάδα, για τυπικούς και θεσμικούς λόγους κανονισμού ευρωβουλής) συγκεντρώνει 5,73% και 43 έδρες (ενώ με την ένταξη του "Μπορούμε" – Podemos από την Ισπανία έφτασε τις 50 έδρες)

Οι μη Εγγεγραμμένοι βουλευτές (βουλευτές που δεν συγγενεύουν με καμία πολιτική ομάδα) αποσπούν 38 έδρες (ποσοστό 5,06%). Στο απερχόμενο Ευρωκοινοβούλιο ήταν 33.

Οι Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές συγκεντρώνουν ποσοστό 5,86% και 44 έδρες (έναντι 57 το 2009). (Είναι κομμάτι της δεξιάς, στο αστικό ρεύμα για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση. Τα μεγαλύτερα κόμματα που απαρτίζουν την ομάδα είναι το Συντηρητικό Κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου, τα κόμματα Νόμος και Δικαιοσύνη και Η Πολωνία Έρχεται Πρώτη της Πολωνίας και το Πολιτικό Δημοκρατικό Κόμμα της Τσεχίας. )

Η Ευρώπη Ελευθερίας και Δημοκρατίας (ομάδα εθνικιστών) αποσπά 4,79% και 36 έδρες (έναντι 31 το 2009).

Τους 67 -ποσοστό 8,92%- φτάνουν οι νεοκλεγέντες που δεν ανήκουν σε πολιτική ομάδα του απερχόμενου Κοινοβουλίου. Μεγάλος είναι ο αριθμός των βουλευτών με "ευρωσκεπτικιστική" έως αντίθετη στάση προς την ΕΕ, μεταξύ των οποίων μέλη του βρετανικού UKIP, του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν, του Λαϊκού Κόμματος της Δανίας, του Κόμματος των Ελευθέρων στην Αυστρία, του νεοναζιστικού κόμματος Jobbik της Ουγγαρίας. 

Ήδη γίνονται διεργασίες για την ίδρυση δυο νέων ομάδων στο ευρωκοινοβούλιο: Η πρώτη με ηγετικές δυνάμεις τον Φάρατζ του Βρετανικού UKIP, το Ιταλικό κόμμα του Μπέπε Γκρίλο και άλλους. Η δεύτερη, μια ακροδεξιά-εθνικιστική ομάδα, με ηγετικές δυνάμεις την Λεπέν, τους Ολλανδούς και Αυστριακούς εθνισκιστές-ακροδεξιούς.


Συμπερασματικά οι ευρωεκλογές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, στο φόντο μιας γενικευμένης αποχής που αποτυπώνει τη φθορά της ΕΕ, αποτύπωσαν ως γενικές τάσεις τα εξής: Τα κυρίαρχα μαζικά αστικά κόμματα (παραδοσιακή δεξιά και παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία) παρουσίασαν εμφανή πτώση. Ένα αστικό-δεξιάς κατεύθυνσης ρεύμα «χαλαρής ΕΕ», με αποφασιστικό το ρόλο του εθνικού κράτους και των αστικών τάξεων κάθε χώρας - ο λεγόμενος («ευρωσκεπτικισμός») - εμφανίζει ισχυρή άνοδο. 

Σε πολλές χώρες εμφανίζονται πολλά νέα μικρά κόμματα διάφορων αποχρώσεων, φιλο- Ε.Ε. πάντως και εντός αστικού πολιτικού συστήματος. Τα ακροδεξιά, ρατσιστικά, εθνικιστικά κόμματα ενισχύθηκαν. Εμφανίσθηκαν και αμιγώς νεοναζιστικά κόμματα. Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει πολύ ασθενική καταγραφή. Αδύναμα εμφανίζονται τα αριστερά κόμματα στις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες με εξαίρεση την Ουγγαρία. Τα κόμματα της επίσημης και ρεφορμιστικής αριστερής στη νότια Ευρώπη εμφανίζονται ισχυρά, αδύναμα στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη.

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Το αντίο του Subcomandante Μάρκος



Σημείωση:

Ο “υποδιοικητής Μάρκος” ονόμαζε τον εαυτό του “υποδιοικητή”, γιατί έλεγε ότι “διοικητής” είναι μόνο ο λαός
….
Ο επικεφαλής των ανταρτών Ζαπατίστας, στο νότιο Μεξικό , που είναι γνωστός ως «Υποδιοικητής» Μάρκος , ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την ηγεσία της ομάδας. Σε δήλωσή του, είπε ότι δεν μιλά πλέον για λογαριασμό του κινήματος.

Παράλληλα,  πρόσθεσε ότι παραιτείται εξαιτίας εσωτερικών αλλαγών που έχουν λάβει χώρα  κατά την εικοσάχρονη πορεία των Ζαπατίστας, που αγωνίζεται για δικαιώματα των γηγενών πληθυσμών στην πολιτεία Τσιάπας, και αρνήθηκε τις φήμες που τον ήθελαν άρρωστο.

Ο Ραφαέλ Βινθέτε Γκιγέρ, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Υποδιοικητή Μάρκος, αναφέρει στην ιστοσελίδα των Ζαπατίστας: «Δηλώνω ότι ο γνωστός  ως επαναστατικός Υποδιοικητή Μάρκος δεν υπάρχει πια»«Η φωνή τουΖαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης ( EZLN ) δε θα προέρχεται  πλέον από τη φωνή μου», πρόσθεσε.

Εδώ και αρκετό καιρό υπήρξαν φήμες ότι ήταν άρρωστος, αλλά ο ίδιος τις διέψευσε λέγοντας ότι τέτοιου είδους αναφορές είναι αναληθείς.

Απροσδόκητη Εξέλιξη

Η ανακοίνωση του ήρθε μία ημέρα μόλις μέρα από την πρώτη δημόσια εμφάνιση του ύστερα από μήνες απουσίας, όταν ο αινιγματικός αντάρτης, που έχει συνεχώς καλυμμένο το πρόσωπό του, παρευρέθη σε μνημόσυνο ενός άλλου βασικού ηγέτη των Ζαπατίστας στην Τσιάπας.

Κατά τη διάρκεια αυτής της εμφάνισης, που ήταν η πρώτη ύστερα από απουσία μηνών, όπως αναφέρεται σε ρεπορτάζ του BBC στο Μεξικό, δεν υπήρξε κάποιο σημάδι της αναχώρησης του «Υποδιοικητή».

Αντίο για πάντα ή εις το επανιδείν, δεν είχε ποτέ σημασία

Ο Υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας ξεκίνησε το κείμενο της αποχώρησής του λέγοντας ότι, «μπορεί οι παρακάτω λέξεις να δημιουργήσουν στην καρδιά σας την αίσθηση ότι κάτι λείπει, ότι κάτι δεν κολλάει, ότι απουσιάζουν κάποια κομμάτια του παζλ. Ελπίζω, όμως, να κατανοήσετε όσα θα σας πω τώρα έστω και ύστερα από μέρες, μήνες, χρόνια ή δεκαετίες. »

Συνέχισε τον πρόλογό του τονίζοντας ότι, «στην απόφαση που κατέληξα δε με επηρέασαν καθόλου οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες μου από το κίνημα των Ζαπατίστας, για τους οποίους θα είμαι πάντοτε περήφανος. Δε με ανησυχεί η πορεία τους από εδώ και πέρα γιατί γνωρίζω ότι το επίπεδο εξυπνάδας τους είναι πολύ υψηλό. »

«Ο αγώνας μας δε ξεκίνησε το 1994 αλλά είχε ξεκινήσει χρόνια πριν, ως αντίσταση στο θάνατο και στην καταστροφή, στη στέρηση και στη ταπείνωση, στην εκμετάλλευση που δεχόμαστε όλοι από το σύστημα εδώ και αιώνες. Αυτό που ξεκίνησε για μας το 1994 είναι ο πόλεμος των χαμηλών στρωμάτων έναντι των καταπιεστών. Ένας πόλεμος, που γίνεται ανα  την υφήλιο, σε δρόμου, βουνά και πεδιάδες εις το όνομα της ανθρωπότητας και ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό», δήλωσε ο Υποδιοικητής Μάρκος.

«Αυτή η μάχη ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό ήταν και θα είναι δική μας, όπως και όλων όσων ανήκουν στα χαμηλά στρώματα»

Συνεχίζοντας την αποτίμηση του αγώνα υπογράμμισε ότι:
«Ενάντια στον θάνατο, απαιτούμε τη ζωή.
Ενάντια στη σιωπή, απαιτούμε  τα λόγια και το σεβασμό.
Ενάντια στη λήθης, τη μνήμη.
Ενάντια στη ταπείνωση και την περιφρόνηση, την αξιοπρέπεια.
Ενάντια στην καταπίεση, την εξέγερση.
Ενάντια στη σκλαβιά, την ελευθερία.
Ενάντια στην επιβολή, τη δημοκρατία.
Ενάντια στο έγκλημα, τη δικαιοσύνη. »,

Παράλληλα, αναφερόμενος στην απήχηση αλλά και στην πολυπλοκότητα του αγώνα, είπε ότι,  «ο πόλεμος που διεξάγουμε μας έδωσε το προνόμιο να ακουστούμε, από γενναιόδωρα αυτιά και καρδιές που βρίσκονται κοντά ή και μακριά. Υπήρχε άγνοια και αδιαφορία και εξακολουθεί να υπάρχει, όμως καταφέραμε να προσελκύσουμε την προσοχή αρκετών. Στη συνέχεια, έπρεπε να ανταποκριθούμε σε ένα αποφασιστικής σημασίας ερώτημα: «ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;». Ένα ερώτημα ιδιαίτερα δύσκολο καθώς γέννησε μια σειρά από πολλά άλλα σημαντικά ερωτήματα για το πώς θα οργανώσουμε τον αγώνα μας. »

Αναφερόμενος στο δύσκολο έργο των Ζαπατίστας, πρόσθεσε:

«Θα έπρεπε να μετουσιώσουμε την Εξουσία έτσι όπως έκαναν άλλοι, σκύβοντας το κεφάλι, ή να ακούσουμε την καρδιά και την ιστορία μας παραμένοντας αυτόχθονες λαοί, θεματοφύλακες της γης και της μνήμης;»

Και δίνοντας την απάντηση μόνος του, είπε:

«Στην ουσία του, όμως, το δίλημμα μας δεν ήταν ανάμεσα στο να διαπραγματευτούμε ή να πολεμήσουμε, αλλά ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή. Εμείς επιλέξαμε να χτίσουμε ζωή, αλλά στη μέση ενός πολέμου – που δεν ήταν λιγότερο θανατηφόρος.»

«Υπάρχει, όμως, μία αλήθεια και αυτή είναι ότι εδώ είμαστε για πάντα νεκροί, πεθαίνουμε πάλι, αλλά αυτή τη φορά για να ζήσουμε.  Αυτή είναι η πραγματικότητα.»

Σχολιάζοντας την εικόνα που πρόβαλλαν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, είπε:

«Ενάντια στο καθεστωτικό σύστημα, που προσπάθησε με κάθε μέσο να με διαβάλλει και να με αφανίσει, έχω να πω ότι δεν κατάφερε να με αγγίξει ούτε στο ελάχιστο. Γιατί αν και δε το γνωρίζουν, είναι πολύ πιο εύκολο να πεθάνεις από το να ζήσεις. Και εγώ, που δε γνωρίζω από μαζικές μορφές επικοινωνίας και προπαγάνδας, αν μπορούσα να ορίσω το ποιος είναι ο Μάρκος, θα έλεγα ότι είναι ένα σύμπλεγμα ετερόκλητων στοιχείων.» 

Και συνέχισε αναφερόμενος στους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να αποχωρήσει από τους Ζαπατίστας:

«Σαν άτομο δεν είμαι πια απαραίτητος στο Κίνημα, γιατί κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ανήλθε μια νέα γενιά αγωνιστών που δεν έχουν ανάγκη από καμιά ηγεσία ή καθοδήγηση.»

«Το καινούριο στάδιο του ζαπατιστικού αγώνα είναι πλέον έτοιμο», ανέφερε ενώ διαψεύδοντας τις φήμες περί αρρώστιας δήλωσε ότι, «η αποχώρησή μου δεν ακολουθεί τη λογική των καπιταλιστικών συστημάτων οργάνωσης και δεν οφείλεται ούτε σε ασθένεια, ούτε σε εσωτερικές διαφωνίες αλλά συμβαίνει φυσικά, σύμφωνα τις αλλαγές του EZLN.  Ούτε άρρωστος είμαι ούτε έχω πεθάνει αν και με έχουν σκοτώσει χιλιάδες φορές. Είμαι ακόμα εδώ, όμως, και αν ενθαρρύναμε με την ομάδα τέτοιες φήμες ήταν για το γενικότερο καλό της.»

Στη συνέχεια, απευθυνόμενος στο κοινό τόνισε ότι, «είναι πεποίθησή μας ότι στον αγώνα μας δε χρειαζόμαστε κανένα ηγέτη, μεσσία ή σωτήρα. Χρειαζόμαστε αξιοπρέπεια και πολλή οργάνωση. 

Παρ’όλα όσα λένε τα συστημικά μέσα προπαγάνδας, ο μεξικανικός λαός δεν έχει να επιλέξει ανάμεσα στον Γκορτάρι ή τον Νιέτο, τον Ομπάμα ή τον Πούτιν. Όσοι από εσάς κοιτάτε μόνο προς τα πάνω μπορείτε να συνεχίσετε να ψάχνετε τον ηγέτη σας και να σεβαστείτε τα αποτελέσματα των εκλογών. Μπορείτε πλέον να συνεχίσετε να ασχολείστε με το Game of Thrones, το Walking Dead, και για το αν το ποδόσφαιρο είναι άθλημα ή επιχείρηση. Αλλά μη ξεχνάτε ότι όλα αυτά σας καθιστούν απλούς θεατές, παθητικούς καταναλωτές».

Τέλος, αποχαιρετώντας το ακροατήριο, είπε:


«Ευχαριστώ τον καθένα από σας. Σας ευχαριστώ για τη διακριτικότητα σας αν και αμφιβάλλω αν πλέον μπορώ να εμπιστευθώ κανένα. Έχοντας πει όλα αυτά, δηλώνω, ότι η φωνή μου δεν εκφράζει πλέον τη φωνή Ζαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης. Αντίο για πάντα… ή εις το επανιδείν. Όποιος κατάλαβε θα γνωρίζει πως αυτό δεν είχε ποτέ σημασία.»