Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Ποινικοποιούν τον αντιρατσισμό στην Κύπρο! Στις 5 Ιούνη η δικαστική απόφαση

Ανακοίνωση ΚΙΣΑ (Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό)

Στον απόηχο της βίαιης επίθεσης που δέχτηκε το Φεστιβάλ Rainbow στην παραλία των Φοινικούδων το Νοέμβριο του 2010 από μέλη του ΕΛΑΜ και άλλα ακροδεξιά και εθνικιστικά στοιχεία που συμμετείχαν στη ρατσιστική εκδήλωση του ΚΕΑ, οι διωκτικές αρχές αντί να συλλάβουν και να οδηγήσουν στη δικαιοσύνη αυτούς που επιτέθηκαν και τραυμάτισαν σοβαρά άτομα που συμμετείχαν  στο Φεστιβάλ, επέλεξαν για μιαν ακόμη φορά να προχωρήσουν σε ποινική δίωξη του Δώρου Πολυκάρπου, Εκτελεστικού Διευθυντή της ΚΙΣΑ. 

Η εκδίκαση της υπόθεσης έχει ολοκληρωθεί και την ερχόμενη Τρίτη, 5 Ιουνίου 2012, το Δικαστήριο θα ανακοινώσει την απόφαση του.

Η νέα αυτή προσπάθεια ποινικοποίησης της δράσης της ΚΙΣΑ προκάλεσε την έντονη αντίδραση διαφόρων θεσμών και οργανισμών σε ευρωπαϊκό αλλά και διεθνές επίπεδο. Το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών απέστειλε σχετική επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θέτοντας σειρά ζητημάτων που άπτονται του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Η Frontline, διεθνής οργάνωση για την προστασία των ακτιβιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχει καταδικάσει με ανακοίνωσή της τη δίωξη και έχει θέση τον Εκτελεστικό Διευθυντή της ΚΙΣΑ στην ομάδα των ακτιβιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπό διωγμό. Το Παρατηρητήριο για την Προστασία των Ακτιβιστών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην ετήσια του έκθεση για το 2011 κάνει εκτενείς αναφορές στη συστηματική δίωξη της ΚΙΣΑ και του Εκτελεστικού της Διευθυντή. Το Συμβούλιο της Ευρώπης και ειδικότερα ο Επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχει επιδείξει επίσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον και το θέμα αναμένεται να περιληφθεί σε σχετική έκθεση που ετοιμάζει το Συμβούλιο. 

Η Διεθνής Αμνησία στην ετήσια έκθεση της για το 2011 κάνει επίσης αναφορά στη δίωξη του Δώρου Πολυκάρπου. Τα Ευρωπαϊκά Δίκτυα μη κυβερνητικών οργανώσεων PICUM (International Platform for the Protection of Undocumented Migrants), ENAR (European Network Against Racism), Migreurop και EMHRN (Euro-Mediterranean Human Rights Network) σύστησαν Πρωτοβουλία και πέραν των διαφόρων δράσεων και παρεμβάσεων απέστειλαν μέχρι σήμερα τρεις αντιπροσωπίες παρακολούθησης της δικαστικής διαδικασίας (περισσότερες πληροφορίες στα συνημμένα έγγραφα).

Ενώ οι αντιδράσεις σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο συνεχίζονται και εντείνονται, σε εθνικό επίπεδο εκτός από το αρχικό στάδιο της ποινικής δίωξης παρατηρείται μια στάση σιγής και αποφυγής του θέματος. Σε αντίθεση με άλλους Ευρωβουλευτές, οι Κύπριοι Ευρωβουλευτές δεν έχουν ανταποκριθεί μέχρι σήμερα στα καλέσματα της Πρωτοβουλίας των Ευρωπαϊκών Δικτύων. Κανένας και καμιά από τους πολιτικούς και τα κόμματα σε εθνικό επίπεδο που συνήθως κόπτονται για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν έχει μέχρι σήμερα τοποθετηθεί επί του θέματος. Τα ΜΜΕ σχεδόν στην ολότητά τους άφησαν να περάσουν όλα τα πιο πάνω απαρατήρητα και έχουν αποφύγει να δώσουν την όποια δημοσιότητα για το θέμα της δίωξης της ΚΙΣΑ και των διεθνών και ευρωπαϊκών αντιδράσεων που προκάλεσε η ενέργεια των αρχών.

Στις 5 Ιουνίου αντιπροσωπία των πιο πάνω δικτύων και οργανισμών θα παρευρεθεί στο Δικαστήριο Λάρνακας κατά την έκδοση της σχετικής απόφασης και στη συνέχεια θα δώσει δημοσιογραφική διάσκεψη επί του θέματος. Την επομένη, η αντιπροσωπία θα πραγματοποιήσει επαφές με κρατικές αρχές και ανεξάρτητους αξιωματούχους σχετικούς με το θέμα.

Καλούμε τις οργανώσεις και άτομα/ακτιβιστές που επιθυμούν να παρευρεθούν στην έκδοση της απόφασης ή/και να συμμετάσχουν στις υπόλοιπες δράσεις / επαφές που θα πραγματοποιηθούν στις 5 & 6 Ιουνίου να μας ενημερώσουν σχετικά ώστε να διευθετήσουμε  για τη συμμετοχή τους.


ENGLISH TEXT

KISA - ACTION FOR EQUALITY, SUPPORT, ANTIRACISM


In the aftermath of the violent attack against the Rainbow Festival at the Finikoudes beach in Larnaca in November 2010 by members of ELAM and other extreme right and fascist elements participating in the racist event of KEA, instead of apprehending and bringing to justice those that attacked and seriously injured Festival goers, the law enforcement authorities opted once again to prosecute Doros Polykarpou , KISA’s Executive Director. The hearing proceedings have been concluded and next Tuesday, 5 June 2012, the Court will announce its verdict.

This new attempt at crimilanising KISA’s action has caused strong reactions from various agencies and organisations at European and international level. The Human Rights Council of the UN has sent a letter to the President of the Republic, raising a number of issues pertaining to the respect of human rights. Frontline, the International Foundation for the protection of human rights defenders, has issued a statement condemning the prosecution and has included KISA’s Executive Director in the human rights defenders group under persecution. In its 2011 Report, the Observatory for the Protection of Human Rights Defenders refers extensively to the systematic persecution of KISA and its Executive Director. The Council of Europe and particularly the Commissioner for Human Rights has also shown special interest in the case, which is expected to be included in a Council report. In its 2011 Report, Amnesty International also refers to Doros Polykarpou ’s prosecution. The European NGO networks of PICUM (International Platform for the Protection of Undocumented Migrants), ENAR (European Network Against Racism), Migreurop and EMHRN (Euro-Mediterranean Human Rights Network) have set up an Initiative and, over and above other actions and interventions, have also sent three observation missions to monitor the court procedures (please see attached documents for more information).

Thus, while reactions at European and international level continue and intensify, at national level there is, apart from the initial stages of the police prosecution against Doros Polykarpou and KISA, silence and avoidance. Contrary to other Euro MPs, the Cypriot Euro MPs have not responded at all to the calls of the European NGO networks.  None of the politicians or political parties at national level supposedly ardent advocates of human rights has up to now referred to the matter. The mass media have, almost in their entirety, systematically avoided reporting on the case and giving any publicity to KISA persecution or the European and international responses to the authorities’ action.

On 5 June, a representation of the above networks and organisations will be present at the court in Larnaca for the courts’ verdict and subsequently hold a press conference. The day after that, the representation will have meetings and contacts with state authorities and independent officials with competence in the field.

We call on organisations and activists who wish to attend this last court session and/or to participate in the other actions/ contacts on 5 and 6 June to let us know so that we can arrange for their participation.

Χούντα! Πιο εύκολα πια θα μπορούν να πυροβολούν οι αστυνομικοί!


Αναδημοσιεύουμε τη είδηση από τη ιστοσελίδα του φιλελεύθερου. Πρόκειται ασφαλώς για διατάξεις που θέλουν να ενισχύσουν τη καταστολή και τη αστυνομοκρατούμενη κοινωνία, επιχειρώντας με πρόσχημα τη πάταξη δήθεν της εγκληματικότητας, να τρομοκρατήσουν και να υποτάξουν τις κοινωνικές αντιστάσεις που άρχισαν να εκδηλώνονται και θα αναπτυχθούν ενάντια στα μέτρα λιτότητας, τις περικοπές και απολύσεις. Πολιτικές που θα ενταθούν τώρα με τις κινδυνολογίες και εκβιασμούς για το ενδεχόμενο ενσωμάτωσης της Κύπρου στο ΔΝΤ. 

Και βεβαίως η ενίσχυση των κατασταλτικών μέτρων σχετίζεται άμεσα και με τη επερχόμενη κυπριακή προεδρία της ευρωπαικής ένωσης για έξι μήνες, που ξεκινά τον Ιούλιο και θα κρατήσει μέχρι τον Δεκέμβριο του 2012. Όσο πλησιάζουμε στη έναρξη της κυπριακής προεδρίας και καθόλη τη διάρκεια της, η αστυνομοκρατία θα γίνει ολοκληρωτική, αφού στόχος του κράτους είναι η τρομοκράτηση και καταστολή, όσων τολμήσουν να αμφισβητήσουν και να εναντιωθούν στις πολιτικές που υλοποιούν και προωθούν η άρχουσα τάξη και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου σε Κύπρο και Ευρώπη. Και δυστυχώς όλα αυτά γίνονται κάτω από μια δήθεν αριστερή κυβέρνηση που για ακόμα μια φορά μας δείχνει ότι αποτελεί το αριστερό άλλοθι στις πολιτικές που εξαθλιώνουν τον λαό όπως επιβάλλονται από τους ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και τις κυρίαρχες ελίτ της ευρωζώνης.

Ακολουθεί η είδηση από τη ιστοσελίδα της εφημερίδας φιλελεύθερος:


Νέες διατάξεις από τον Αρχηγό Aστυνομίας

Πιο εύκολα πια θα μπορούν να πυροβολούν οι αστυνομικοί

Οι αστυνομικοί τώρα θα έχουν το δικαίωμα να τραυματίζουν πολίτες εκεί και όπου χρειάζεται.

Πιο εύκολα θα μπορούν να πυροβολούν οι αστυνομικοί προκειμένου να συλλάβουν παράνομους, ενώ τους δίνεται το δικαίωμα να τραυματίζουν πολίτες εκεί και όπου χρειάζεται. Με νέες αστυνομικές διατάξεις, που απέστειλε πριν από περίπου ένα μήνα, ο Αρχηγός Αστυνομίας, Μιχάλης Παπαγεωργίου, άλλαξε αυτές που ίσχυαν για δεκαετίες και που απαγόρευαν στους αστυνομικούς να κάνουν χρήση του υπηρεσιακού τους πιστολιού, εκτός εκεί που θα απέτρεπαν την απώλεια ζωών, δηλαδή να πυροβολούσαν για να σκοτώσουν.

Με τις νέες οδηγίες, αναφέρεται σαφώς ότι η χρήση του υπηρεσιακού οπλισμού θα πρέπει πάντοτε να είναι δικαιολογημένη και να μπορεί να σταθεί στο Δικαστήριο ως μαρτυρία.

Οι νέες αλλαγές έγιναν αφού μελετήθηκαν πρόσφατα περιστατικά όπου μέλη της ΥΚΑΝ ή του ΟΠΕ βρέθηκαν αντιμέτωπα με επικίνδυνους πολίτες, που έστρεψαν τα οχήματά τους εναντίον τους, χωρίς να μπορούν να ρίξουν έστω κι έναν πυροβολισμό στον αέρα για εκφοβισμό.

Παράλληλα, σε αρκετές περιπτώσεις, μέλη του πληρώματος περιπολικού που καταδιώκει ύποπτο όχημα και δεν σταματά, θα δικαιούνται να πυροβολούν προκειμένου να πετύχουν την ακινητοποίησή του, όχι όμως να σκοτώσουν και τον οδηγό.

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Σαν σήμερα ο Μ. Γλέζος και ο Α. Σάντας κατεβάζουν τη σβάστικα από την Ακρόπολη


Σαν σήμερα, το 1941, δύο φοιτητές, ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος (Λάκης) Σάντας πηγαίνουν στην Μπενάκειο Βιβλιοθήκη, βρίσκουν και μελετούν όλα τα σχεδιαγράμματα της Ακρόπολης. Όταν θα κατεβάσουν τη γερμανική σημαία από τον ιερό βράχο, θα αφήσουν επίτηδες επάνω στον ιστό τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα για να μην κατηγορηθούν οι Έλληνες φύλακες.

Οι δυο νέοι πήραν την απόφασή τους  με αφορμή την πτώση της Κρήτης. Αφού μελέτησαν για μέρες στη Βιβλιοθήκη Αθηνών, ψάχνοντας την πιο ασφαλή διαδρομή, εκμεταλλεύτηκαν την ολιγωρία της φρουράς και περνώντας απαρατήρητοι μέσα απ' τη σπηλιά του Πανδρόσειου Άντρου έφτασαν μέχρι την τεραστίων διαστάσεων σημαίνα (4 x 2 μέτρα), την κατέβασαν, τη δίπλωσαν προσεκτικά και αποχώρησαν ανενόχλητοι. 

Η επόμενη μέρα βρήκε την Αθήνα «απαλλαγμένη» απ' την παρουσία της σβάστικας. Ο πανικός και η αναστάτωση που επικράτησαν στα κατοχικά στρατεύματα ήταν τέτοια που η σημαία αντικαταστάθηκε μόλις στις 11 το πρωί. Οι δυο δράστες καταδικάστηκαν  ερήμην σε θάνατο και  οι άνδρες της φρουράς εκτελέστηκαν.

Γρήγορα η είδηση διαδόθηκε όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Στις 30 Μάη του 1941 ο Άξονας έμοιαζε ανίκητος, καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της Ευρώπης είχε περάσει στον έλεγχό του και σε λίγες μόλις μέρες θα ξεκινούσε η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Οι εθνικές αστικές τάξεις φάνηκαν ιδιαίτερα πρόθυμες να αποδεχτούν την ήττα τους και να συμμορθωθούν με τη νέα κατάσταση.

Οι λαοί όμως δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη.  Η πράξη του Γλέζου και του Σάντα ήταν μια πρώτη συμβολική υπόμνηση του γεγονότος πως οι λαοί δεν θα έδειχναν την ίδια υποχωρητικότητα με τις αστικές ηγεσίες. Λίγους μήνες αργότερα -το Σεπτέμβρη του 1941- στην Ελλάδα ιδρύεται το ΕΑΜ, το οποίο επρόκειτο να πρωτοστατήσει στην ένοπλη αντίσταση ενάντια στο ναζισμό. 



Ανάμεσα στις κατεχόμενες ευρωπαικές χώρες η Ελλάδα και η Γιουγκοσλαβία κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση: ήταν αυτές στις οποίες η αντίσταση έλαβε χαρακτήρα μαζικής λαικής εξέγερσης, η οποία παράλληλα με το εθνικοαπελευθερωτικό έθεσε δυναμικά το κοινωνικό ζήτημα.  

Παράλληλα, η εκστρατεία ενάντια στην ΕΣΣΔ σήμανε την πρώτη ριζική στρατηγική ήττα του ναζισμού, ήττα που όμως στοίχησε τη ζωή σε πάνω από 20 εκατομμύρια πολίτες της ΕΣΣΔ. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η κίνηση των Γλέζου-Σάντα ήταν η πρώτη συμβολική αντεπίθεση των λαών της Ευρώπης. Λαοί που όταν πολεμούσαν ένιωθαν πως το εθνικοαπελευθερωτικό τους σχέδιο ήταν κομμάτι μιας ευρύτερης,διεθνικής προσπάθειας : του αγώνα ενάντια στο ναζισμό.

71 χρόνια μετά φαίνεται και πάλι καθαρά πως κανένας εχθρός δεν είναι ανίκητος.  Η κρίση του 2008 σήμανε την ένταση της επίθεσης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού σε όσες εργατικές και δημοκρατικές κατακτήσεις είχαν απομείνει. Αυτή τη στιγμή όμως η επίθεση αυτή τα χει βρει σκούρα: το βασικό πειραματόζωο φαίνεται να αντιδρά. Δεν είναι καθόλου απίθανο μια ριζική ανατροπή στην Ελλάδα να σημάνει ντόμινο θετικών εξελίξεων σε ολόκληρη την Ευρώπη.

71 χρόνια μετά θυμόμαστε πως η Αριστερά ιστορικά δε υπήρξε ποτέ δύναμη που στηριζόταν στην απελπισία και το θυμό- αυτή τη θέση την καταλαμβάνει επάξια ο φασιμός. Είναι δύναμη ελπίδας και χειραφέτησης.

ΥΓ. Αν ρωτήσετε τον κύριο Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής θα σας πει πως η παραπάνω ιστορία είναι μύθος. Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι πολύ ενοχλητικός για τα παιδιά του χιτλερισμού.

Πηγή

Εδώ η συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο Απόστολος Σάντας, που έφυγε από τη ζωή το 2011, στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα του Στέλιου Κούλογλου.


Φοιτητική εξέγερση στο Κεμπέκ


Μια τεράστια μάχη εξελίσσεται στο Κεμπέκ του Καναδά, με κέντρο τους φοιτητές. Πρόκειται για τις μεγαλύτερες στιγμές του φοιτητικού κινήματος της Βόρειας Αμερικής εδώ και πολλές δεκαετίες. Η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών βρίσκεται σε αποχή, ή “απεργία” όπως την αποκαλούν στο Κεμπέκ, από τις 13 Φλεβάρη.

Αφορμή είναι η απόφαση της κυβέρνησης του Κεμπέκ να αυξήσει τα δίδακτρα για τις σπουδές κατά περίπου 80%. Μέσα σε αυτούς τους μήνες, ο αγώνας όχι μόνο δεν καταλάγιασε, αλλά μετατράπηκε σε ένα μαζικό κίνημα που έχει παρασύρει ολόκληρη την κοινωνία. Οι διαδηλώσεις στο Μοντρεάλ ξεπερνάνε σε πλήθος τις 400 χιλιάδες, την ώρα που εξελίσσονται κινητοποιήσεις και σε άλλες πόλεις του Κεμπέκ.

Το τελευταίο διάστημα οι γειτονιές έχουν μπει στον αγώνα οργανώνοντας την αλληλεγγύη με την μορφή των “casseroles”, χτυπώντας δηλαδή κατσαρολικά σε προσυγκεντρώσεις που τελικά ενώνονται σε μια ενιαία πορεία και τελικά με τους φοιτητές. Τέτοιες κατσαρολο-συγκεντρώσεις τις οποίες έχουν εμπνευστεί από την εξέγερση της Αργεντινής το 2001, ξεκινάνε κάθε βράδυ στις 8 από κάθε γειτονιά. Η αλληλεγγύη εκφράζεται και με το σύμβολο που έχουν διαλέξει οι φοιτητές για τον αγώνα τους, ένα κόκκινο τετράγωνο ύφασμα πιασμένο με παραμάνα στο πέτο.

Χρώμα

Το χρώμα αναφέρεται στους τραπεζικούς λογαριασμούς των φοιτητών που βρίσκονται στο «κόκκινο» από τα δάνεια που έχουν πάρει για να ξεπληρώσουν τα δίδακτρά τους.

Το σημείο καμπής που οδήγησε το κίνημα στην εκτόξευση ήταν όταν η κυβέρνηση πέρασε τον έκτακτο νόμο 78. Είναι ένας αντιδημοκρατικός νόμος που περιορίζει το δικαίωμα στις διαδηλώσεις, με τον οποίο η κυβέρνηση έλπιζε ότι θα σταματήσει το κίνημα. Κατάφερε όμως να προκαλέσει τα αντίθετα αποτελέσματα. Ο νόμος λέει ότι απαγορεύεται η συγκέντρωση πάνω από 50 ατόμων, αν οχτώ ώρες νωρίτερα δεν έχουν δηλώσει στην αστυνομία, πότε, πού θα συγκεντρωθούν και ποια ακριβώς διαδρομη θα ακολουθήσουν. Η οργή γι’αυτή την επίθεση κατέβασε ακόμα περισσότερο κόσμο στο δρόμο που όταν μαζεύεται φωνάζει ρυθμικά “Είμαστε πάνω από 50”.

Ξανά η τακτική της άλλης πλευράς ήταν να κλιμακώσει τη βία. Εξαπέλυσαν επιθέσεις με κλομπ, με δακρυγόνα και μαζικές συλλήψεις. Οι συλλήψεις γίνονται με τη μέθοδο του “κέτλινγκ”, με την αστυνομία να περικυκλώνει ένα κομμάτι της διαδήλωσης, κρατώντας τον κόσμο όμηρο μέχρι να εξαντληθεί και τελικά συλλαμβάνοντας όλους τους περικυκλωμένους. Σε κάποιες από τις επιχειρήσεις αυτές συνελήφθησαν με μία κίνηση πάνω από 500 διαδηλωτές. Σε βάρος των διαδηλωτών και των φοιτητικών οργανώσεων επιβάλλονται πρόστιμα χιλιάδων δολαρίων. 

Ούτε αυτή η επιλογή όμως λειτούργησε. Πρώτον γιατί έφερε στη μνήμη τις χειρότερες στιγμές καταστολής στο Κεμπέκ. Ήταν ένα σοκ για τον κόσμο όταν ανακοινώθηκε πως οι συλλήψεις ξεπέρασαν το ιστορικό ρεκόρ των γεγονότων του Οκτώβρη του 1970, όταν είχε επιβληθεί στρατιωτικός νόμος στο Κεμπέκ με τον καναδέζικο στρατό να χτυπάει το αυτονομιστικό κίνημα. Δεύτερον, λόγω της καταστολής, οι πιο συντηρητικές φοιτητικές ομοσπονδίες (FECQ και FEUQ) για τις οποίες όλοι ανέμεναν να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αναγκάστηκαν να συνταχθούν με την πιο ριζοσπαστική ομοσπονδία (CLASSE) και να καλέσουν κι αυτές στις «παράνομες» διαδηλώσεις.

Οι κινητοποιήσεις έχουν τρομοκρατήσει και την ομοσπονδιακή καναδέζικη κυβέρνηση. Κάποιοι εκτιμούν ότι παρασκηνιακά πιέζει την κυβέρνηση του Κεμπέκ να δώσει λύση, από το φόβο ότι το πνεύμα της εξέγερσης θα απλωθεί και στον αγγλόφωνο Καναδά, τόσο στους φοιτητές, όσο και στην εργατική τάξη, τμήματα της οποίας ήδη βρίσκονται σε αγώνες κόντρα στην ατζέντα λιτότητας που θέλει να επιβάλει ο πρωθυπουργός Χάρπερ


Δείτε ακόμα αναλυτικά και πολύ ενδιαφέρον κείμενα για τη εξέγερση εδώ

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΥ


Η Τουρκία του Ερντογάν προβάλλεται από πολλούς ως χώρα πρότυπο.

Έχοντας καταγάγει νίκη κατά του Κεμαλικού κατεστημένου, το πολιτικό Ισλάμ που εξέφρασαν οι «ανανεωτές» του ΑΚΡ,του κόμματος δικαιοσύνης και ανάπτυξης, αυτό το κεντροδεξιό αμάλγαμα των παραδοσιακών αντιλήψεων της ανατολίας, αλλά και της μουσουλμανικής αστικής τάξης που πλέον κυριαρχεί και παρουσιάζεται ως ο βασικός εκφραστής συνολικά της τουρκικής αστικής τάξης και του τουρκικού έθνους, ανοίγει ολόπλευρα την ατζέντα του. 
Δημιουργώντας την εικόνα του κράτους που διαπραγματεύεται χωρίς να επαιτεί την είσοδο στην Ε.Ε. Της επιτυχημένης παρέμβασης του ΔΝΤ, που εξαφάνισε με την συνδρομή στρατιωτικών επεμβάσεων το εργατικό και αριστερό κίνημα, αλλά και τις όποιες κατακτήσεις του κόσμου της εργασίας. 

Απαιτεί την συνέχιση του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα που εμπεριέχουν οι νεοφιλελεύθερες κτηνώδεις συνταγές εκτίναξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ως απαραίτητου όρου περαιτέρω καπιταλιστικής ανάπτυξης και ρωμαλέας διείσδυσης στην παγκόσμια καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Χρησιμοποιεί τη θρησκεία για να διαιωνίσει την καθυπόταξη της εργατικής τάξης και να αντιπαραθέσει στην απαίτηση για κράτος πρόνοιας και κοινωνικές παροχές τη θρησκευτική αλληλεγγύη. Εντείνει τον πόλεμο κατά της κουρδικής μειονότητας, εξάπτοντας τα εθνικιστικά και ρατσιστικά μίση, για να δικαιολογήσει παράλληλα, τους τεράστιους στρατιωτικούς και κατασταλτικούς προϋπολογισμούς, αναζητώντας ταυτόχρονα ευρύτερο ιμπεριαλιστικό ρόλο.

Αυτό είναι το σύγχρονο τουρκικό κράτος, που προβάλλεται ως πρότυπο στους λαούς της Μέσης Ανατολής, αλλά και από τους έλληνες αστούς. Είναι η τουρκική εκδοχή του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, με τον Ερντογάν να δηλώνει: «Ένα έθνος, μια σημαία, μια θρησκεία, ένα κράτος».

Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός πάει χέρι χέρι με τον σκοταδισμό. Τα επεισόδια που θα παρουσιάσουμε είναι ενδεικτικά του παρόντος και μέλλοντος, που σχεδιάζουν «για εμάς, χωρίς εμάς»!

Στο άρθρο της εφημερίδας Ταράφ (25/5/2012) με τίτλο «ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΠΛΕΟΝ ΑΓΟΡΙΑ-ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ» αναφέρεται ότι «Οι μαθητικές κατασκηνώσεις που θα γίνουν φέτος, παύουν πλέον να είναι μικτές και επέρχεται διαχωρισμός κοριτσιών-αγοριών. Η Διεύθυνση αθλητισμού και νεολαίας άλλαξε άποψή για τις μικτές κατασκηνώσεις που οργανώνει εδώ και έξι χρόνια τα καλοκαίρια σε 9 διαφορετικές περιοχές, και πλέον επιφέρει διαχωρισμό κοριτσιών-αγοριών. 

Με την νέα ρύθμιση κορίτσια και αγόρια θα πηγαίνουν σε διαφορετική περίοδο κατά το διάστημα από 11 Ιουνίου έως 12 Σεπτεμβρίου. Ιδιαίτερα για τις φτωχούς νέους οι κατασκηνώσεις αποτελούν την ελπίδα τους. Οι νέοι που απολαμβάνουν την θάλασσα και συναναστρεφόμενοι με τους συνομήλικους τους –αγόρια και κορίτσια-βλέπουν την κατασκήνωση ως τρόπο να διώξουν την κούραση όλης της χρονιάς. Η Διεύθυνση αθλητισμού και νεολαίας που μέχρι σήμερα οργάνωνε χωρίς διακρίσεις αγοριών-κοριτσιών, επιβάλλει πλέον ένα σύστημα με βάση το φύλο.

Ποιος να το έλεγε ότι το έτος 2012, οι μαθητές θα επέστρεφαν στο σχολείο της Βουγιουκλάκη, χωρίς όμως το ανάλαφρο «νιάου, νιάου ρε γατούλα», αφού οι υπερασπιστές των παραδοσιακών ηθών αγρυπνούν, εγκαθιδρύοντας ιεροδιδασκαλεία και ιδιωτικοποιώντας την παιδεία, την υγεία και κάθε κοινωνικό αγαθό. Το κέρδος φορά μαντίλα και η αντίδραση γίνεται μάθημα!

Όμως ο Ερντογάν συνεχίζει την συντηρητική του επέλαση, δηλώνοντας ότι θεωρεί την άμβλωση φόνο…"Είμαι ένας πρωθυπουργός που θεωρεί την άμβλωση ως ένα φόνο", ανέφερε ο Ερντογάν, σύμφωνα με τις δηλώσεις του που μεταδόθηκαν από το πρακτορείο ειδήσεων Ανατολή. "Κανείς δε θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να το επιτρέπει. Είτε σκοτώνετε το μωρό μέσα στην κοιλιά της μητέρας του είτε το σκοτώνετε μετά τη γέννησή του, δεν υπάρχει καμία διαφορά", σημείωσε.
Θυμίζουμε ότι στην Τουρκία η άμβλωση είναι νόμιμη κατά τις πρώτες δέκα εβδομάδες της κυοφορίας. Η συγκατάθεση της μητέρας είναι απαραίτητη, αλλά αν είναι παντρεμένη απαιτείται επίσης και η συγκατάθεση του πατέρα.

Σε επόμενες δηλώσεις του επιχείρησε να δώσει διάσταση μια τεράστιας συνομωσίας κατά του τουρκικού έθνους, παίζοντας και πάλι με επικίνδυνο και χοντροκομμένο τρόπο το χαρτί του εθνικισμού: « Οι εκτρώσεις είναι ένα κρυφό σχέδιο για να εξαφανιστεί το έθνος μας από την παγκόσμια σκηνή. Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα, για να συνεχίζεται η πληθυσμιακή αύξηση του έθνους μας» δηλώνει ο Ερντογάν που εδώ και χρόνια ζητά από κάθε τουρκική οικογένεια να κάνει τουλάχιστον 3 παιδιά.

Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό το πώς το τουρκικό αστικό κατεστημένο επιχειρεί να ελέγξει με απόλυτο τρόπο κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας. Το τελευταίο όμως γεγονός που θα εκθέσουμε αποκαλύπτει όλη την αλληλοδιαπλοκή του εθνικιστικού παροξυσμού και της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, με την επιλεκτική χρήση της ιστορίας σύμφωνα με τα κρατικά συμφέροντα, όπου ο παραλογισμός συμπλέει με τον χυδαίο καιροσκοπισμό. Στο κείμενο της εφημερίδας Χουριέτ (26/5/2012) «ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΖΑΜΙ», διαβάζουμε:

Ναμάζι στην πλατεία της Αγίας Σοφίας

«Στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την 559η επέτειο από την άλωση της Κωνσταντινούπολης ο σύλλογος νεολαίας ανατολίας οργάνωσε μεσημεριανό ναμάζι στην πλατεία της Αγίας Σοφίας. Ο πρόεδρος του κόμματος SP Μουσταφά Καμαλάκ δήλωσε: ¨Μακάρι η Αγία Σοφία να σωθεί από τις αλυσίδες. Σήμερα στην συγκέντρωση που έγινε στις 14.30 στην πλατεία της Αγίας Σοφίας μετείχαν ο πρόεδρος του κόμματος SP Μουσταφά Καμαλάκ, ο πρόεδρος του συλλόγου νεολαίας ανατολίας Σαλίχ Τουρχάν, μέλη της Επιτροπής Παρακολούθησης της δίκης του Σαλίχ Μιρζαμπέιογλου, γυναίκες με μαντίλα και με πέπλο, συνολικά 3 χιλιάδες άτομα. 

Ο Σαλίχ Τουρχάν απευθυνόμενος στους συγκεντρωθέντες από βήμα που στήθηκε μπροστά στην είσοδο της Αγίας Σοφίας είπε: ¨ Με συνείδηση και ενθουσιασμό γιορτάζουμε την άλωση της Κωνσταντινούπολης,ένα γεγονός με μεγάλη σημασία για την παγκόσμια ιστορία¨. Ο Σαλίχ Τουρχάν ανέφερε πως μετά την Άλωση ο σουλτάνος Μωάμεθ ο πορθητής αφού μετέτρεψε την Αγία Σοφία σε τζαμί, ο ίδιος ήταν που έκανε πρώτος την πρώτη προσευχή ααρασκευής μαζί με τον αδερφό του Ακσεμεντίν. Ο Σαλίχ Τουρχάν άσκησε κριτική στην απόφαση του υπουργικού Συμβουλίου το 1934 με την οποία η Αγία Σοφία έκλεισε για προσευχές.

Ο πρόεδρος του κόμματος SP Μουσταφά Καμαλάκ ζήτησε να ανοίξει η Αγία Σοφία για προσευχές και απευθύνθηκε στον κόσμο λέγοντας: Μακάρι η Αγία Σοφία να σωθεί από τις αλυσίδες. Αυτό το καθήκον πέφτει σε εσάς, εγγόνια του πορθητή. Αυτοί οι οποίοι κυβερνούν τώρα επιδιώκουν να χαρίσουν την χώρα του πορθητή στους σταυροφόρους. Καλώς κάθε ευαίσθητο άνθρωπο να πει ένα στοπ σε αυτή την ανοησίᨻ.

Η τεράστια καπιταλιστική κρίση απειλεί τον κόσμο της εργασίας με ολοκαύτωμα των δικαιωμάτων του και της ανθρώπινης υπόστασης του, αλλά και με πολεμική σύγκρουση, καθώς τα πρώτα επεισόδια διαδραματίζονται στην ιμπεριαλιστική περιφέρεια. Το έθνος και η θρησκεία αναδεικνύονται ως απάγγειο των κατατρεγμένων, αποκρύπτοντας το βρώμικο ρόλο που παίζουν στην καθυπόταξη και χειραγώγηση του κόσμου της εργασίας,συμβάλλοντας στη διαιώνιση της αστικής κυριαρχίας και εκμετάλλευσης. 

Αναγκαία όσο ποτέ η ανάπτυξη ενός σύγχρονου εργατικού διεθνισμού, η εκδήλωση κοινών αγώνων σε Αιγαίο-Βαλκάνια-Μεσόγειο και παντού, με στόχο την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής, του κρατικού αυταρχισμού και των πολεμικών τυχοδιωκτισμών. Μαχητικοί και αποφασιστικοί αγώνες που θα φέρουν στο προσκήνιο την αναγκαιότητα της συνολικής αντικαπιταλιστικής πάλης.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Δίωρη στάση εργασίας 1,300 εργαζομένων στις βρετανικές βάσεις


Σε δίωρη στάση εργασίας θα κατέλθουν 1,300 υπάλληλοι στις βρετανικές βάσεις διαμαρτυρόμενοι για την μονομερή παγοποίηση της ΑΤΑ και των προσαυξήσεων στους μισθούς τους από τους εργοδότες τους για τα επόμενα δύο χρόνια.

Οι εργοδότες υποστηρίζουν ότι πρέπει να υπάρξει συμβιβασμός με το τι εφαρμόζεται στην Κυπριακή Δημοκρατία και τις περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων.

Τα συμβούλια των εργαζομένων θα συνεδριάσουν για να αποφασίσουν πως θα κλιμακώσουν τα απεργιακά τους μέτρα.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Συγκλονιστική μαρτυρία μέσα από το Άουσβιτς



Βλέποντας την Ελληνοεβραία Κολόμπα Τζιβρέ, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι αυτή η ευπαρουσίαστη κυρία, με την γλυκιά φωνή και ήρεμο βλέμμα, έζησε και επέζησε δύο ολόκληρα χρόνια στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως Άουσβιτς – Μπίρκεναου στην Πολωνία, μαζί με τις δύο αδελφές της.

Γεννήθηκε στο Διδυμότειχο Έβρου το 1926. Μαθήτρια ακόμα του δημοτικού, μαζί με τις δύο μεγάλες αδελφές της, τα δίδυμα και τους γονείς τους, συνελήφθηκαν τον Μάιο του 1943 από τους Γερμανούς και ταξίδευσαν σαν ζώα μέσα στα βαγόνια μαζί με εκατοντάδες άλλους ανθρώπους για την Πολωνία. «Μας έβαλαν σε βαγόνια για άλογα, «παιδιά, γυναίκες και άνδρες». Περάσαμε από Θεσσαλονίκη, το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι κράτησε πολλές μέρες το ταξίδι μέχρι την Πολωνία όπου πήγαμε στο Μπίρκενάου, το Αουσβιτς ήταν δίπλα. Ήμουν κοντά 11 στα 12, τελευταία τάξη του δημοτικού».

Το Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου είναι το στρατόπεδο εξόντωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Τα ερείπια του στρατοπέδου βρίσκονται περίπου 60 χλμ δυτικά της Κρακοβίας, κοντά στην κωμόπολη Όσβιετσιμ. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κρατήθηκαν φυλακισμένοι εκεί σε άθλιες συνθήκες και περισσότεροι από 1,1 (έως 1,5 περίπου) εκατομμύρια δολοφονήθηκαν. Από το 1979 ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

«Ήμασταν τρεις αδελφές και η μαμά μου», λέει, φέρνοντας στη μνήμη την ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή στο Διδυμότειχο.

Όταν έφθασαν βράδυ στο στρατόπεδο, έβρεχε χιονόνερο ήταν σκληρός ο καιρός. «Τα μωρά, αυτές που ήταν σε ενδιαφέρουσα, οι ανάπηροι, οι γέροι, πήγαιναν από τη μια μεριά. Εμείς δεν ξέραμε. Μόνο η μαμά μου, χωρίς να το καταλάβει, είπε, «άντε, εγώ θα πάρω τα μικρά και εσείς οι τρεις αδελφούλες να πάτε στην άλλη πλευρά. Οπου θα πάτε να είσαστε μαζί.» Η μαμά μου και τα δίδυμα πήγαν κατευθείαν στο κρεματόριο. Ηταν η τελευταία φορά που την είδαμε. Ο πατέρας μου πήγε και αυτός, όπως εμάς, στο στρατόπεδο».

Από εκείνη την ημέρα, άρχισε το μαρτύριο των τριών κοριτσιών που θα συνέχιζε για δύο ολόκληρα χρόνια. «Φοβόμασταν να κοιμηθούμε χωριστά, θέλαμε όλες μαζί. Εκεί δεν ήταν δυνατό να γλυτώσουμε. Δεν μπορεί κανείς να το φανταστεί. Εκεί δεν είχε ούτε ηλικία, ούτε να είσαι όμορφη, ούτε να είσαι καλή. Ημασταν όλοι σκελετωμένοι. Μας είχαν βάλει νούμερα μόλις φθάσαμε», λέει, και δείχνει το αριστερό πήχη της με αριθμό D44949.

Όταν άδειαζε το κρεματόριο, άρχιζαν να μαζεύουν από μέσα. «Φέρνανε καινούργιο ΄τρανσπόρτ’ κάθε ένα μήνα-δύο μήνες, έπρεπε να περάσουμε πότε γυμνές, πότε ντυμένες όπως είμαστε, και εμείς οι αδελφούλες δεν μπαίναμε ποτέ μαζί στη σειρά. Ηταν σαν λαχείο. Αυτοί έπρεπε να διαλέξουν ένα αριθμό, να συμπληρωθούν».

Εξω από τα στρατόπεδο ήταν όλο συρματόπλεγμα με ρεύμα, «μας έλεγαν ποτέ καμία δεν μπορεί να γλυτώσει από εδώ μέσα. Μια κοπέλα, Βελγίδα, προσπάθησε να φύγει όταν ήρθε ένας Πολωνός να φέρει τρόφιμα , την είδα, πιάστηκε, και μας μάζεψαν όλες από όλα τα μπλοκ, ήταν οκτώ μπλοκ, και αυτή, είχε ένα ξυραφάκι και έκοψε τις φλέβες της. Αυτό το είδα με τα μάτια μου, την έπιασαν από τα μαλλιά και την τραβούσαν. Ηξερε ότι θα πήγαινε στο κρεματόριο. Αλλα προτίμησε να πεθάνει εκεί».

Ξανά και ξανά, η Κολόμπα Τζιβρέ λέει, «δεν μπορεί να πιστέψει κανείς αυτό το πράγμα. Πώς γλυτώσαμε, πώς, πώς…Μας ξυπνούσαν στα σκοτεινά, είχαμε κάτι βαρέλια έξω για να πλυθούμε, είχε κάτι τουαλέτες, κοιμόμαστε σε ξύλινες βρεγμένες κουκέτες. Μια φορά είχαμε γεμίσει ψείρες. Μας πήρανε τα ρούχα και μας αφήσανε, γυμνές, υπό το μηδέν να κοιμηθούμε στις ξύλινες κουκέτες που ήταν βρεγμένες. Κοιμηθήκαμε ένα βράδυ ολόκληρο», θυμάται, με τα μάτια της να βουρκώνουν.

Κάθε φορά που είχε «σελεξιόν» (επιλογή) οι τρεις αδελφές διασκορπίζονταν. Πολλές φορές κρύβονταν μέσα στα χαντάκια. «Το τελευταίο σελεξιόν, όταν έβλεπαν ότι δεν πήγαινε άλλο, έχαναν τον πόλεμο, έκαναν το μεγαλύτερο σελεξιόν από το κάθε μπλόκο που ήταν 800 κοπέλες, έπιαναν 100-200 κοπέλες, έπρεπε να μείνουν οι μισές. Και όσες είχαν απομείνει, μας πήρανε μετά σε άλλο στρατόπεδο. Και από εκεί και πέρα, γλυτώσαμε».

Την ρωτάω πώς έδιναν θάρρος η μία της άλλης, τι ήταν εκείνο που τις κρατούσε τόσο καιρό. «Τίποτε, περιμέναμε ότι θα ερχόταν αύριο η σειρά μας. Δεν είχαμε ελπίδες να σωθούμε. Αλλα έγινε ένα θαύμα. Όταν μας έσπρωξε η μαμά μας και μπήκαμε στο στρατόπεδο, το δεύτερο πράγμα, η ευχή της ανωτέρας δύναμης» αναφέρει και τα μάτια της γεμίζουν δάκρια «που αυτή μας προστατεύει και ξέραμε ότι υπάρχει κάτι. Να γλυτώσουμε τόσα βάσανα, ούτε σε έργα μπορείς να τα δεις, ούτε σε βιβλία, αλήθεια σου λέω, γιατί μετά, ο άνδρας μου, με παρακάλεσε και πήγα ξανά στο Μπίρκεναου, δεν ήθελα να πάω και έλεγα, ότι και να γράψω, ότι έργα να γίνουν, δεν λέγονται. Τα παπουτσάκια των μωρών, αυτά τα είδα, μωρά, ούτε μισό, πήγαιναν κατευθείαν στο κρεματόριο. Η μαμά μου πήγε στο κρεματόριο γιατί ήταν τα μωρά, ένα κοριτσάκι που το χαρήκαμε πολύ μέχρι τα 2.5 χρόνια, ήταν σαν τα κουκλάκια …»

Η κ. Τζιβρέ πολλές φορές σταματά για να πιεί νερό, η συγκίνηση μεγάλη, έστω και αν τα έχει πει πολλές φορές σε συγγενείς, φίλους, δημοσιογράφους,

«Ξέρεις, μετά από χρόνια, δεν τα συζητάμε πια. Όταν μας βρίσκεται ευκαιρία, τα συζητάμε για να μην τα ξεχνάμε, με δικούς μας ανθρώπους.

Η επίσκεψή της στην Κύπρο είναι μετά από πρόσκληση της Βουλής των Αντιπροσώπων όπου μίλησε σε Ημερίδα με θέμα «Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος – Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος 10 χρόνια φρίκης – 81 εκατομμύρια χαμένες ζωές». Είναι η πρώτη φορά που μίλησε εκτός Ελλάδας για το τι έγινε.

Όταν μας ελευθέρωσαν οι Ρώσοι, εμείς θέλαμε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα, θυμάται η Κολόμπα Τζιβρέ. Ο Ερυθρός Σταυρός ήταν σε όλα τα μέρη και τις βοήθησε. «Σε αυτά μας βοηθήσανε, μείναμε σε ξενοδοχεία, στους δρόμους κοιμηθήκαμε. Ταλαιπωρηθήκαμε και στην επιστροφή. Πήρε μήνες η επιστροφή. Μας είπαν μπορούσαμε να πηγαίναμε όπου θέλαμε, και εμείς ζητούσαμε το Διδυμότειχο. Εκεί πέρα ήταν σπίτι της μαμάς μου, το σπίτι μας. Ο πατέρας μου στην επιστροφή, δεν τον σκοτώσανε, γλύτωσε», αναπολεί. Κρύφτηκε και τον βρήκε ένας Γερμανός. Του είπε, «αχ, μην με σκοτώσεις, έχω πέντε παιδιά» αλλά πού να ξέρει ότι μόνο τρία απέμειναν.

Από τον Εβρο, επέζησαν οι τρεις αδελφές και ο πατέρας και ακόμη ένας άνδρας. Μόνο αυτοί.

Η ζωή μετά στάθηκε καλή για την Κολόμπα και αυτή το εκτιμά. «Μεγάλωσα με ένα σύζυγο, από τις καλύτερες οικογένειες, σε μια οικογένεια που με αγάπησε. Εκανε καλή επιχείρηση, είχε καλό όνομα, από τον πατέρα του που τον υποστήριζαν και πήγαμε στη Θεσσαλονίκη όταν ήταν μικρά τα παιδιά μου, δύο κοριτσάκια και έχω δύο εγγόνια. Δόξα τω Θεώ, περνούν καλά, με αγαπάνε πολύ, και οι γαμπροί μου με εκτιμούνε».

Εξάλλου, κάθε χρόνο η κοινότητα στη Θεσσαλονίκη τιμά τους επιζώντες Ελληνοεβραίους σε ειδική εκδήλωση.

Την ρωτάω αν έχει συγχωρέσει εκείνους που χαράκωσαν με τόσο απάνθρωπο τρόπο τη ζωή της. «Δεν ξέρω….ένας τρελός που βγήκε και έκανε μια οργάνωση…τώρα δεν μπορεί να προχωρήσει αυτό το πράγμα γιατί ο κόσμος τώρα είναι πιο μορφωμένος, πιο ξύπνιος και δεν θα πέσει σε αυτό το σημείο. Αυτές οι φανατικές οργανώσεις δεν είναι καλές ποτέ και το μίσος φέρνει μίσος πάντοτε. Εγώ αυτό πάντα νόμιζα. Πολλοί Γερμανοί υπέφεραν και ένας Γερμανός έσωσε τον πατέρα μου. Πυροβόλησε γύρω του αντί τον πατέρα μου που του ζήτησε να μην τον σκοτώσει όταν τον βρήκε κρυμμένο στο δάσος. Υπήρχε τόσος, τόσος φανατισμός…δεν πρέπει να υπάρχει αυτό το μίσος για κανένα», λέει και βουρκώνει ξανά.

Χάγκεν Φλάισερ: Έφτασε η ώρα της πνευματικής αντεπίθεσης


Ο Χάγκεν Φλάισερ με φοιτητές του στο ναζιστικό στρατόπεδο του Μπούχενβαλτ, το 2010, στην 65η επέτειο από την απελευθέρωση. Πολλές επίσημες αντιπροσωπείες κρατών βρέθηκαν εκείνη την ημέρα στο χιτλερικό κολαστήριο. Η Ελλάδα απουσίαζε.




“Ως ιστορικός που 40 χρόνια ασχολούμαι με τη ζοφερή περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τις έως σήμερα ποικιλόμορφες συνέπειές της, μετά το υψηλό ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις εκλογές της 6ης Μαΐου, αισθάνομαι πως οφείλω να δράσω”. Ο γνωστός ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ, δεν άφησε τον χρόνο να κυλήσει. Και μ’ αυτή τη φράση απευθύνει το κάλεσμά του, τόσο προς τη φοιτητική όσο και προς την ακαδημαϊκή κοινότητα για την εκδήλωση που οργανώνει μεθαύριο Τρίτη 29 του μηνός (6-9 μ.μ.) στο αμφιθέατρο 315 του κεντρικού κτηρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Όσοι βρεθούν στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν τρεις επιζώντες του Ολοκαυτώματος, την κυρία Ροζίνα Ασέρ Πάρδο και τους κυρίους Ισαάκ Μιζάν και Αλέξανδρο Σιμχά, να μιλούν για την εμπειρία τους στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Γεννημένος στη Βιέννη, σε μια πατρίδα που έχει σημαδευτεί βαθιά από τον ναζισμό, σπουδασμένος στο Βερολίνο, εγκατεστημένος στην Ελλάδα από το 1977 και Έλληνας πολίτης από το 1985, ο Χάγκεν Φλάισερ διδάσκει την ιστορία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου στα ελληνικά πανεπιστήμια περισσότερα από 35 χρόνια. Έχει κάθε λόγο να ανησυχεί για την ενδυνάμωση της Χρυσής Αυγής. Με αφορμή την εκδήλωση συζητήσαμε με τον γνωστό ιστορικό, ομότιμο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

* Τι σας οδήγησε να αναλάβετε αυτή την πρωτοβουλία; Υπάρχει έλλειμα ιστορικής γνώσης στους φοιτητές;

Δυστυχώς υπάρχει μεγάλο έλλειμμα. Το σύνθημα “Τι Παπάγος τι Πλαστήρας” δεν είναι σύνθημα μιας άλλης εποχής, αλλά σε μεγάλο βαθμό αντανακλά το επίπεδο των γνώσεων πολλών φοιτητών σήμερα. Το πολύ πολύ να ξέρουν μια συνοικία που λέγεται Παπάγου, αλλά δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη μία προσωπικότητα από την άλλη. Ειδικά στα ξενόγλωσσα τμήματα, στα οποία είχα αναλάβει κάποτε τη διδασκαλία της σύγχρονης Ιστορίας, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο. Υπάρχουν φοιτητές που έχω κόψει οκτώ φορές.

* Υπάρχει πρόβλημα στο Πανεπιστήμιο;

Ευτυχώς στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν έχουμε δείγματα φοιτητών ενταγμένων στη Χρυσή Αυγή τουλάχιστον προς το παρόν δεν έχουν εκδηλωθεί.

* Πρωτοβουλίες σαν τη δική σας αρκούν;

Φυσικά δεν αρκούν. Έχουμε ήδη αποκτήσει πρόσβαση στο παγκοσμίως μεγαλύτερο οπτικοακουστικό αρχείο του Ιδρύματος Shoah, που περιλαμβάνει 52.000 συνεντεύξεις επιζώντων του ολοκαυτώματος. Ήδη μεταπτυχιακοί φοιτητές μου βρίσκουν εκεί πολύτιμο υλικό για την έρευνά τους. Όμως χρειάζονται πάρα πολλές άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες και σε ατομικό και ιδίως σε κρατικό επίπεδο γιατί είναι πολύ λίγα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας που έχουν ειδικευτεί πάνω στα ζητήματα της εποχής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, του ναζισμού και του φασισμού. Από φέτος που έγινα ομότιμος και διδάσκω μόνο μεταπτυχιακά σεμινάρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δεν υπάρχει άλλος συνάδελφος με τη συγκεκριμένη ειδίκευση για την προπτυχιακή διδασκαλία.

* Στα 35 χρόνια που βρίσκεστε στην Ελλάδα και στην ακαδημαϊκή κοινότητα τι διαπιστώνεται για το ελληνικό πανεπιστήμιο και ως προς το επίπεδο της εκπαίδευσης αλλά και ως προς αυτό των φοιτητών;

Το μεγάλο πρόβλημα είναι να αφαιρέσεις τις “κακές” συνήθειες που έχουν αποκτήσει τα παιδιά από το σύστημα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Να αποβάλουν δηλαδή την παπαγαλία και να αποκτήσουν το θάρρος της ανεξάρτητης, της κριτικής γνώμης. Γι’ αυτόν τον σκοπό πρέπει να αυξηθεί ο αριθμός των σεμιναρίων, επειδή μέσω αυτών προσφέρεται η δυνατότητα για έρευνα, κυρίως όμως δίνεται η ευκαιρία και οι αφορμές ώστε τα παιδιά να γοητευτούν, να αγαπήσουν το αντικείμενο της ιστορίας. Θα έπρεπε να αλλάξει η προσέγγιση της διδασκαλίας της ιστορίας στα ελληνικά σχολεία παρ’ όλο που γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι αυτό με τις υπάρχουσες δομές.

* Σας φοβίζει η άνοδος της Χρυσής Αυγής και η αποδοχή που φαίνεται να απολαμβάνει από ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας;

Παρόλο που τις τελευταίες μέρες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να μειώνονται τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και υπήρχε πάντα ένα σταθερό ποσοστό νοσταλγών της χούντας το οποίο δεν το γνωρίζαμε ακριβώς επειδή οι συγκεκριμένοι ψηφοφόροι διαχέονταν σε άλλα κόμματα με το σκεπτικό ή τον φόβο της χαμένης ψήφου. Όπως δείχνουν οι σχετικές έρευνες δημοσκοπικών εταιρειών και συγκεκριμένα του πολιτικού επιστήμονα Παναγιώτη Καφετζή, υπάρχει από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ένα σταθερό ποσοστό πάνω από 40% των ψηφοφόρων που δηλώνει ότι η χούντα έκανε και καλό ή μόνο καλό στην ελληνική κοινωνία.

* Η άνοδός της, κατά τη γνώμη σας, οφείλεται μόνο στην άγνοια ή συνδέεται και με στοχευμένη προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας;

Δυστυχώς ισχύουν και τα δύο. Η άγνοια και η παραπληροφόρηση αποτελούσαν πάντα τον καλύτερο συνδυασμό για τους δημαγωγούς.

* Η Γερμανία πώς διαχειρίζεται το φαινόμενο του νεοναζισμού;

Ακόμα και η Γερμανία, με την έντονη πείρα πάνω στο πρόβλημα, δεν έχει καταλήξει για την καλύτερη αντιμετώπισή του. Το 1953 τέθηκε εκτός νόμου ένα καθαρόαιμο νεοναζιστικό κόμμα, το οποίο λίγους μήνες αργότερα επανεμφανίστηκε με καινούργια ονομασία. Γι’ αυτό σε όλα τα δημοκρατικά κόματα υπάρχουν δύο διαφορετικές απόψεις πάνω στο ζήτημα, οι γνώμες είναι διχασμένες. Η μία άποψη συνηγορεί υπέρ της απαγόρευσης η άλλη άποψη προτιμά να λειτουργούν στην επιφάνεια ώστε να μπορεί πιο εύκολα να ελεγχθεί η δράση τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του NPD, του αρχαιότερου και μεγαλύτερου νεοναζιστικού κόμματος στη Γερμανία.

Πριν από μερικά χρόνια επιχειρήθηκε από το υπουργείο Εσωτερικών να τεθεί εκτός νόμου, αλλά τελικά το Ανώτατο Συνταγματικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι οι αποδείξεις για την αντισυνταγματικότητά του δεν ήταν επαρκείς. Φυσικά αυτή η αποτυχία του κράτους λειτούργησε ως μπούμερανγκ ενισχύοντας το συγκεκριμένο ναζιστικό μόρφωμα. Αυτός ο φόβος ισχύει και για τα ελληνικά δεδομένα, μετά το δείγμα γραφής που, δυστυχώς, μας έδωσε ο Άρειος Πάγος αθωώνοντας τον Κώστα Πλεύρη και αναγνωρίζοντας το “αντισιωνιστικό” παραλήρημά του με τίτλο “Οι Εβραίοι: Όλη η αλήθεια” ως εναλλακτική επιστημονική έρευνα.

* Θεωρείτε ότι τα νεοναζιστικά και φασιστικά μορφώματα πρέπει να τίθενται εκτός νόμου;

Δεν έχω καταλήξει αν είναι σκόπιμο σήμερα, και με αυτά τα δεδομένα, να τεθεί εκτός νόμου ένα νεοναζιστικό μόρφωμα όπως η Χρυσή Αυγή. Μου θυμίζει την ελληνική μυθολογία και τους άθλους του Ηρακλή, που κάθε φορά που έκοβε ένα κεφάλι από τη Λερναία Ύδρα φύτρωναν δύο. Βέβαια ο Ηρακλής στο τέλος τα κατάφερε…

* Ο “Αγών μου” επανακυκλοφορεί στη Γερμανία εμπλουτισμένος με υπομνήσεις και σχολιασμό από ιστορικούς και ακαδημαϊκούς με στόχο, όπως λέγεται, να απομυθοποιηθεί το ίδιο το έργο. Υπάρχει μάλιστα πρόταση από το κρατίδιο της Βαυαρίας να ενταχθεί συντετμημένη έκδοσή του στα εκπαιδευτικά ιδρύματα του κρατιδίου με στόχο να διδαχτούν οι μαθητές και οι φοιτητές για τη μισαλλοδοξία του ναζισμού. Ο Ίαν Κέρσο μάλιστα υποστηρίζει ότι από τη στιγμή που κυκλοφορεί το βιβλίο ελεύθερα στο Διαδίκτυο δεν υπάρχει λόγος να απαγορεύεται στην έντυπη μορφή του. Συμφωνείτε μ’ αυτή την άποψη;

Το κρατίδιο της Βαυαρίας, ως τελευταία κατοικία του Χίτλερ, κατέχει το κοπιράιτ του “Ο Αγών μου” μέχρι το 2015. Έτσι κι αλλιώς μετά απ’ αυτή την ημερομηνία θα κυκλοφορούσε ελεύθερα αυτή η βίβλος του μίσους σε όλες τις χώρες του κόσμου. Άλλωστε και μέχρι τώρα δεν κατάφερε η Βαυαρία να επιβάλει το “κοπιράιτ” αυτό εκτός γερμανικών συνόρων. Ενδεικτικά αναφέρω την Βραζιλία και την Τουρκία, όπου το βιβλίο έγινε μπεστ σέλερ παρά τις διαμαρτυρίες. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα, όπου έχει κυκλοφορήσει από διάφορους εκδοτικούς οίκους χωρίς τη βαυαρική άδεια. Έτσι κι αλλιώς κάθε ενδιαφερόμενος, συλλέκτης ή νεοναζί νοσταλγός μπορούσε να το αποκτήσει.

* Κινδυνεύει σήμερα ο ευρωπαϊκός ουμανισμός από τα νεοναζιστικά φαινόμενα σε συνδυασμό με την κυριαρχία νεοφιλελεύθερων πολιτικών αντιλήψεων;

Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και δοκιμασμένες δημοκρατίες, όπως η Γαλλία, η Ολλανδία, η Φινλανδία, εμφανίστηκε απειλητικά το συγκεκριμένο φαινόμενο. Εν τούτοις θα ήθελα να είμαι αισιόδοξος βασιζόμενος στον κοινό νου των Ευρωπαίων πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων. Ισχύει όμως το ρητό του Οβίδιου “principiis obsta”, το οποίο μας παρακινεί να αντιστεκόμαστε εν τη γενέσει των φαινομένων. Έφτασε τώρα η ώρα της πνευματικής αντεπίθεσης και, για να κλείσω τον κύκλο γυρίζοντας στην πρώτη σας ερώτηση, αυτός είναι ο κύριος λόγος της εκδήλωσης που οργανώνουμε την Τρίτη. Η πνευματική αντεπίθεση. Υπενθυμίζω ότι η εκδήλωση αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού σεμιναρίου γύρω από τα ζητήματα αναθεώρησης της Ιστορίας και είμαι ευτυχής που οι φοιτητές μου αγκάλιασαν όλοι τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία.

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

ΜΑΤ και διαδηλωτές μαζί στους δρόμους; Ποτέ, Ποτέ, Ποτέ!


Πραγματικά δεν έχει πάτο το θράσος και η αναξιοπιστία των μιλιταριστικών περιοδικών και μπλογκ. Δε φτάνει που αποτελούν τους καλύτερους διαφημιστές των δολοφόνων της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, που θέλουν να πλασάρουν στρατηγικά-όπως ισχυρίζονται όπλα-που βρίσκονται ακόμη στα χαρτιά, τώρα ήρθαν να πουλήσουν και εκδούλευση στα ΜΑΤ, και μάλιστα στα Γερμανικά, περιβόητα για την σκληρότητα τους και εχθρότητα για κάθε έναν που αγωνίζεται .

Με το σλόγκαν να κυριαρχεί «οι Μπάτσοι είναι του λαού παιδιά», παρουσιάστηκε σε γνωστό μιλιταριστικό μπλογκ κείμενο με τίτλο  «Συνέβη στη Φρανκφούρτη: Αστυνομικοί πλάι στους διαδηλωτές, κόντρα στους τραπεζίτες» που συνόδευε η εξής φωτογραφία:
«Το κίνημα Occupy ανασυντάχθηκε τις τελευταίες ημέρες και δραστηριοποιήθηκε στο Μέριλαντ λόγω της συνόδου των G8 αλλά και στην Φρανκφούρτη, στο κτίριο όπου στεγάζονται τα γραφεία της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Goldman Sachs. Στην πόλη της Γερμανίας και συγκεκριμένα το προηγούμενο Σάββατο, ημέρα που κορυφώθηκαν οι κινητοποιήσεις, συνέβη και το εν λόγω περιστατικό που κοινοποιήθηκε σήμερα και από τη Wall Street Journal.

Το Σάββατο, πάνω από 20.000 πολίτες διαδήλωσαν ειρηνικά στη Φρανκφούρτη κάτω από δρακόντεια μέτρα της αστυνομίας. Παρόλα αυτά, μέρος των αστυνομικών δυνάμεων, αποφάσισε να σταματήσει την περιφρούρηση της πορείας και να λάβει μέρος στις κινητοποιήσεις κατά των G8. Άλλωστε τον τελευταίο καιρό, η δημοτικότητα της Άγκελα Μέρκελ και της δημοσιονομικής πολιτικής της βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση, με αρκετές δημοσκοπήσεις να αποδεικνύουν του λόγου το αληθές».

Η πραγματικότητα δεν έχει καμιά σχέση με τα όσα παραπλανητικά και λαθεμένα καταγράφονται στο άρθρο, που προπαγανδίζει μια ωραιοποιημένη εικόνα μελών των κατασταλτικών μηχανισμών. Όπως μας ενημέρωσαν συναγωνιστές που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις αυτό που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ωστόσο, είναι τα ακόλουθα: Οι αστυνομικοί έβγαζαν κατά διαστήματα τα κράνη γιατί είχε πολύ ζέστη. Προχωρούσαν στο πλάι των διαδηλωτών και η συμπεριφορά τους ήταν όλη την ώρα επιθετική και προβοκατόρικη. Η πόλη θύμιζε εμφύλιο πόλεμο, Αστυνομικοί υπήρχαν σε κάθε γωνία και υπολογίζονται ότι κινητοποιήθηκαν περισσότεροι από 5000. Υπήρξαν εκατοντάδες προληπτικές συλλήψεις, καθώς όποιος θεωρούνταν αριστερός συλλαμβάνονταν. Οι δυνάμεις καταστολής ουσιαστικά απαγόρεψαν αυθαίρετα και παράνομα, σε εκατοντάδες διαδηλωτές, κατοίκους και ανεξάρτητους δημοσιογράφους να προσεγγίσουν το χώρο της κινητοποίησης. Σύμφωνα με την ιταλική εφημερίδα Repubblica περισσότεροι από 100 Ιταλοί αγωνιστές συνελήφθησαν, σε μια κινητοποίηση που συμμετείχαν Γερμανοί, Έλληνες, Γάλλοι και διεθνιστές από πολλές άλλες χώρες. Όλα αυτά απουσιάζουν από τα αναληθή και προπαγανδιστικά δημοσιεύματα του καθεστωτικού τύπου.


Hundreds arrested in massive crackdown on #Blockupy

Photos: Protesters and Police Prepare to Clash at Occupy Frankfurt

Οι διαδηλωτές


Τα γερμανικά ΜΑΤ διαδηλώνουν αδελφωμένα με τους πολίτες…

Τώρα μπορούμε να ισχυριστούμε; «Είναι Ψέμα, το άκουσα στις τηλεοράσεις τους, το διάβασα στις εφημερίδες και τα μπλογκ τους».

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Μουσικός στην Ελλάδα αυτοκτόνησε μαζί με την μητέρα του.Το σημείωμα του


Ήταν λίγο μετά τις 08.00 το πρωί όταν η μικρή γειτονιά στη πλατεία Βάθη πάγωσε Μια 90χρονη γυναίκα με τον 50χρονο γιο της ανέβηκαν στην ταράτσα της πολυκατοικίας τους και βούτηξαν στο κενό χέρι - χέρι.

O θάνατός τους ήταν ακαριαίος.


Η παρακάτω επιστολή που φέρεται να άφησε ο 50χρονος μουσικός ρίχνει φως στους λόγους που οδήγησαν τον ίδιο και τη μητέρα του στην αυτοκτονία.

Όπως είχε γράψει ο άντρας στην μουσική ιστοσελίδα stixoi.info, η μητέρα του αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και παρά το γεγονός ότι κατείχαν μεγάλη ακίνητη περιουσία, δεν είχαν καθόλου ρευστό.

Ακολουθεί η επιστολή στο stixoi.info

«Λέγομαι Α.Π. Εδώ και 20 χρόνια φροντίζω την 90 χρονών Μητἐρα μου (την γεροντοκομώ). Τώρα τα τελευταία 3- 4 χρόνια έχει πάθει Αλτζχάϊμερ και τελευταία την πιάνουν και κρίσεις σχιζοφρένειας και έχει κι᾽ άλλα προβλήματα υγείας, Και τα γηροκομεία δεν δέχονται τὀσο επιβαρυμένους ασθενείς.

Το πρὀβλημα είναι ότι δεν είχα προβλέψει να έχω αρκετό ρευστό στο λογαριασμό μου, διότι έπιασε ξαφνικά η οικονομική κρίση. Παρόλο που έχω αρκετή περιουσία, και τα πουλώ όλα όσο όσο τόσο καιρό, έχω μείνει χωρίς ρευστό (χρήματα) και δέν έχουμε πια να φάμε, κι´η πιστωτική μου κάρτα με 22% επιτόκιο γεμάτη κι´ας δανείζονται με 1%, κι´άλλα έξοδα που τρέχουν. Ζω πια συνέχεια μιά ζωή δράμα.

Τώρα τελευταία δυστυχώς έχω νέα σοβαρότατα δικά μου προβλήματα υγείας.

Δεν έχω καμμία λύση μπρος μου. Περιουσία αρκετή αλλά ρευστό καθόλου, οπότε χωρίς φαγητό τι γίνεται ? Μήπως ξέρει κανείς καμμία λύση.

Ισχυροί της γης γιά την οικονομική κρίση που δημιουργήσατε θέλετε κρέμασμα
και σας είναι λίγο.

Μάλιστα, είχε ανεβάσει και τους εξής στίχους:

Μη μείνει απ´ αυτούς κανείς.

1) Τον κόσμο αυτό αν θες να φτιάξεις
πρέπει ν΄αλλάξεις τη δομή,
πρωτού λόγω της απραξίας μας
μας αφανίσει η παρακμή,
μας κυβερνούν οι λωποδύτες,
οι τραπεζίτες κι´ οι αγιογδύτες
κι´ όλοι τους οι υποτακτικοί.

Δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
κτύπα τους πριν αφανιστείς,
γιατί αλλιώς μεσ´ στη μιζέρια
και μεσ´ στο άδικο θα ζεις,
δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
μη μείνει απ´ αυτούς κανείς.

2) Λέει η εντολή ου αυτοκτονήσεις,
μα κατ´ ανάγκη αυτοκτονείς,
χτύπα τους πριν σε αφανίσουν,
εγκληματείς που αδρανείς,
της ηθικής μας απραξίας
όπως και της νωθρότητάς μας
πια ας μην είμαστ´ ασθενείς.»

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Γρηγόρης Λαμπράκης - O αγωνιστής της Αριστεράς


Έπεσε ο μέγας δρυς στη γης, σε μέγα αγώνα», γράφει ο Γιάννης Ρίτσος για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, πριν από 49 χρόνια. Στις 22 Μαΐου 1963, ένα μήνα μετά την πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης, έπεσε στη Θεσσαλονίκη ο πρωτομαραθωνοδρόμος, ύπουλα χτυπημένος από το φασιστικό παρακράτος.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε το 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας και ήταν το 14ο παιδί από τα συνολικά 18 που απέκτησαν οι γονείς του. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος με επίδοση 7,37 μ. Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής - Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Aπέκτησε δυο γιούς τον Θοδωρή και τον Γρηγόρη.

Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 ο Λαμπράκης εκλέχτηκε βουλευτής Πειραιά συνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη».  

Στις 21 Aπριλιου 1963 το ελληνικό Kίνημα Eιρήνης οργανώνει την πρώτη Mαραθώνια Πορεία Eιρήνης παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση Καραμανλή φροντίζει να την απαγορεύσει. Παράλληλα η Αστυνομία και η Χωροφυλακή ανακοινώνουν ότι για τις 21 Απριλίου, ημέρα που θα πραγματοποιούνταν η πορεία, απαγορευόταν κάθε συγκέντρωση σε ανοιχτό χώρο, σε ολόκληρη τη χώρα. Η πορεία πραγματοποιείται και ο ειρηνιστής Γρηγόρης Λαμπράκης πρωτοστατεί. 

Ο κύριος όγκος των «οδοιπόρων της ειρήνης», περιγράφει ο Tύπος της εποχής, περί τους 3.000, αναχαιτίζεται, απωθείται, διαλύεται στους Aμπελόκηπους στο ύψος της Αγίας Tριάδας και στον Άγιο Δημήτριο, στην οδό Πανόρμου. Συλλαμβάνονται 628, ανάμεσά τους ο Mίκης Θεοδωράκης, ο Mίνως Aργυράκης, ο Aλέκος Aλεξανδράκης, η Aλίκη Γεωργούλη και πρώην βουλευτές και υποψήφιοι του κόμματος της Eνιαίας Δημοκρατικής Aριστεράς (EΔA).

Στον Tύμβο του Mαραθώνα μπόρεσαν να φτάσουν τέσσερις. Ανάμεσα τους ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Aπό τον Tύμβο θα ξεκινήσει την πορεία που θα μείνει στην ιστορία του ελληνικού ειρηνιστικού κινήματος ως η Πρώτη Πορεία Eιρήνης. Kρατάει στα υψωμένα χέρια του ένα απλό πανό με τη λέξη EΛΛAΣ και με το σύμβολο του «Συνδέσμου Eιρήνης Mπέρτραντ Pάσελ», τον κύκλο με τον τσακισμένο σταυρό, παγκόσμιο σύμβολο της ειρήνης. Θα διανύσει έτσι πέντε χιλιόμετρα προς την Αθήνα.

Στη Ραφήνα οι αρχές ασφαλείας θα επιχειρήσουν να τον σταματήσουν και να τον σύρουν στο δάσος. Θα αποτύχουν μετά από την επέμβαση κατοίκων της περιοχής και όσων συνοδεύουν το Λαμπράκη. Οι τελευταίοι θα συλληφθούν κοντά στο Πικέρμι. Ο ίδιος ο Λαμπράκης θα συλληφθεί κοντά στο Χαρβάτι. Οι αρχές ασφαλείας τον επιβιβάζουν σε ένα όχημα και αφού τον περιφέρουν για τρεισήμισι ώρες των εγκαταλείπουν στη Νέα Ιωνία. «Η πορεία ειρήνης, έστω και συμβολικά έγινε, μολονότι η κυβέρνησις έλαβε μέτρα που ούτε στην κατοχή είχαμε γνωρίσει. Ακολουθώντας πολιτική βάσεων και πυρηνικών υποβρυχίων "Πολάρις" δε θέλησε να επιτρέψει στο λαό να εκδηλώσει τη θέληση του για ειρήνη. Δεν το κατόρθωσε» θα δηλώσει ο Λαμπράκης στον τύπο.


Η δολοφονία Λαμπράκη


Ένα σχεδόν μήνα αργότερα, στις 22 Μάη 1963 και ώρα 22:15, κοντά στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Ερμού στη Θεσσαλονίκη, ο Γρηγόρης Λαμπράκης δέχτηκε δολοφονική επίθεση και τραυματίστηκε θανάσιμα. Μετά τις εκλογές του 1961, γνωστές ως εκλογές «βίας και νοθείας» καθώς, όπως έμεινε στην ιστορία «ψήφισαν και τα δέντρα», το πολιτικό σύστημα της χώρας βρισκόταν σε οξεία κρίση και επικρατούσαν κοινωνικές αναταραχές. Κάθε φιλειρηνική κίνηση ήταν απαγορευμένη. Η Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και την Ειρήνη, ήταν σχεδόν παράνομη και το κλίμα ψυχροπολεμικό. Σε αυτές τις συνθήκες, ο Γρ. Λαμπράκης θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να μιλήσει σε συγκέντρωση της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη με θέμα: «Ειρήνη και αφοπλισμός διά τον κόσμον ολόκληρον και διά την Ελλάδα» που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος.

Την ώρα που ο Λαμπράκης κατευθύνεται προς τα γραφεία για την έναρξη της εκδήλωσης βρίσκεται σε εξέλιξη αντισυγκέντρωση. Πλήθος παρακρατικών και αστυνομικών με πολιτικά είχαν καταλάβει τα γειτονικά πεζοδρόμια, φωνάζοντας συνθήματα και προπηλακίζοντας όσους προσέρχονταν στην αίθουσα. Αν και μεγάλος αριθμός ένστολων αστυνομικών βρίσκεται γύρω από το χώρο που πραγματοποιείται η συγκέντρωσή, παρά τις διαμαρτυρίες των οργανωτών και του ίδιου του Λαμπράκη δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο για την απώθηση των παρακρατικών. Στην είσοδο του κτιρίου ένας από αυτούς επιτίθεται στο Λαμπράκη και τον χτυπά στο κεφάλι. Αυτό το τραύμα είναι ελαφρύ. Σοβαρά τραυματίζεται ο αριστερός βουλευτής, Γιώργος Τσαρουχάς. Οι παρακρατικοί προσπαθούν να μπουν στο κτίριο και η αστυνομία δεν κάνει καμία προσπάθεια να τους εμποδίσει.

Τα μέλη της Επιτροπής με δυσκολία καταφέρνουν να κλείσουν την πόρτα. Όταν αρχίζει την ομιλία του και ακούγεται από τα μικρόφωνα, οι παρακρατικοί αρχίζουν να πετάνε πέτρες στο κτίριο Τα τζάμια σπάνε και πέφτουν στα κεφάλια των ομιλητών και των παρευρισκομένων. «Κάτω η ειρήνη», «Θέλουμε πόλεμο» «Λαμπράκη θα πεθάνεις» είναι σύμφωνα με το Ριζοσπάστη τα συνθήματα που ακούγονται, ενώ ο Λαμπράκης διακόπτει την ομιλία του: «Προσοχή, προσοχή. Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Ως εκπρόσωπος του έθνους και του λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονικής απόπειρας εναντίον μου και καλώ τον υπουργό Βορείου Ελλάδας, τον νομάρχη, τον εισαγγελέα, τον στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, τον διευθυντή Αστυνομίας Πόλεων, τον διοικητή Ασφαλείας Θεσσαλονίκης να προστατεύσουν τη ζωή των συγκεντρωμένων φίλων της ειρήνης και τη ζωή μου...»

Με την ολοκλήρωση της εκδήλωσης, ο Λαμπράκης εγκατέλειψε την αίθουσα για να γυρίσει στο ξενοδοχείο του. Τον ακολούθησαν μόνο δύο σύντροφοί του, καθώς η αστυνομία απέκλεισε το κοινό της εκδήλωσης στο εσωτερικό της αίθουσας, απαγορεύοντας προσωρινά την έξοδο. Στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Ελ. Βενιζέλου και παρά το γεγονός ότι η αστυνομία είχε αποκλείσει όλους τους δρόμους, ένα τρίκυκλο εμφανίστηκε από το πουθενά, πλησίασε το Λαμπράκη με μεγάλη ταχύτητα. Ο ένας από τους δύο επιβαίνοντες του επέφερε ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι με λοστό. Κανείς αστυνομικός δεν κινήθηκε για να εμποδίσει το τρίκυκλο πριν το χτύπημα, να συλλάβει τον οδηγό του μετά, ή ακόμα και να βοηθήσει τον αιμόφυρτο Λαμπράκη.



Απόσπασμα από την ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά, με μουσική του Μίκη Θοδωράκη, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού (1966), με θέμα τη δολοφονία του Λαμπράκη και τη έρευνα του ανακριτή Χρήστου Σαρτζετάκη) Ο παριστάμενος, Μανώλης Χατζηαποστόλου, γνωστός και με το παρατσούκλι «Τίγρης» κινήθηκε αστραπιαία πηδώντας στην καρότσα του τρίκυκλου. Για ένα περίπου χιλιόμετρο το τρίκυκλο έτρεχε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης χωρίς κανένα αστυνομικό ή άλλο όχημα να το καταδιώκει. Ο Χατζηαποστόλου εξουδετέρωσε μετά από σκληρή πάλη το μοναδικό επιβάτη της καρότσας, Μανόλη Εμμανουηλίδη και κατόπιν υποχρέωσε τον οδηγό Σπύρο Γκοτζαμάνη να σταματήσει.

Ακολούθησε νέα πάλη αυτή τη φορά ανάμεσα στον Χατζηαποστόλου και τον Γκοτζαμάνη, έως ότου εμφανίστηκε ένας απλός αστυνομικός, ο οποίος μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών. Ο Λαμπράκης βαριά τραυματισμένος μεταφέρεται στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Η κατάσταση, είναι μη αναστρέψιμη. Αυτό επιβεβαιώνουν εκτός από τους Έλληνες γιατρούς και τέσσερις διάσημοι νευροχειρουργοί που καλούνται από το εξωτερικό ειδικά την περίπτωση του Λαμπράκη. Στις 27 Μάη, στις 01:22, ο Γρηγόρης Λαμπράκης χάνει τη μάχη για τη ζωή.


Η δίκη


Η επίσημη αστυνομική εκδοχή αντίθετα, ήταν ότι επρόκειτο για τροχαίο ατύχημα και ήταν αυτή που αρχικά υιοθέτησε και η κυβέρνηση της χώρας. Στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησαν ανακρίσεις από τον Χρήστο Σαρτζετάκη και τον εισαγγελέα Δημήτριο Παπαντωνίου, υπό τη γενική εποπτεία του εισαγγελέα εφετών Παύλου Δελαπόρτα. Η ηγεσία της Xωροφυλακής Θεσσαλονίκης έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποκρύψει κρίσιμα στοιχεία και να εκφοβίσει τους μάρτυρες.

Η ανακριτική ομάδα, παρά τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις και πιέσεις που δέχτηκε από τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και μετέπειτα πρώτο πρωθυπουργό της δικτατορίας, Κωνσταντίνο Κόλλια κατόρθωσε να στοιχειοθετήσει ότι επρόκειτο για προμελετημένο έγκλημα και να αποκαλύψει τους ηθικούς αυτουργούς του. Εκτός από τους φυσικούς αυτουργούς, Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη κατηγορήθηκαν οι Κωνσταντίνος Μήτσου, επιθεωρητής Βορείου Ελλάδος, Ευθύμιος Καμουτσής, διευθυντής αστυνομίας, Κωνσταντίνος Δόλκας και άλλοι οι οποίοι παραπέμφθηκαν για παράβαση καθήκοντος.

Στους ηθικούς αυτουργούς συμπεριλαμβανόταν ο πρόεδρος της παρακρατικής οργάνωσης στην οποία ανήκε ο Γκοτζαμάνης, Ξενοφών Γιοσμάς και ο υπομοίραρχος Εμμανουήλ Καπελώνης, διοικητής του αστυνομικού τμήματος Τούμπας. Στη δίκη που πραγματοποιήθηκε το 1966 και παρά την εισαγγελική πρόταση, οι ένορκοι έκριναν ένοχους μόνο τους δύο φυσικούς αυτουργούς και τον Ξενοφών Γιοσμά. Η δίκη ουσιστικά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρξε δολοφονία.Οι κατηγορούμενοι αξιωματικοί αθωωθηκαν. Ο Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουηλίδης,καταδικάστηκαν σε 11 και 8,5 χρόνια, αντίστοιχα, για πρόκληση «βαριών σωματικών κακώσεων» και «συνέργεια» αντίστοιχα. Αποφυλακίστηκαν επί χούντας.


Ο ξένος τύπος


H αγγελία του θανάτου του θα προκαλέσει εκτενή δημοσιεύματα σε ολόκληρο τον διεθνή Τύπο. Τι έγραφαν τα πρωτοσέλιδα της εποχής: Δολοφονία ή δυστύχημα; «The Economist» H ανάκριση για το φόνο Έλληνα αριστερού αποκαλύπτει δράση αντικομουνιστικών ομάδων «The New York Times» Ο άνθρωπος που πέθανε για τη δημοκρατία «Tribune» 100.000 Έλληνες στην κηδεία. Οι αριστεροί κραυγάζουν όχι άλλο αίμα! «The Daily Telegraph» H τεράστια λαϊκή εκδήλωση επί ευκαιρία της κηδείας του Λαμπράκη ανησυχεί την Ελληνική Κυβέρνηση «L'Humanité» Βδελυρά απόπειρα κατά αριστερού βουλευτή «Aurore» Ζωηρή συγκίνηση στην Αθήνα: Ο βουλευτής της Αριστεράς Λαμπράκης απεβίωσε λόγω των πληγών του «Le Figaro» Ο φόνος ενός βουλευτή διαιρεί την Ελλάδα «Paris Presse» Στο μεταξύ ο λόρδος Ράσελ θα δηλώσει στην «Sunday Telegraph»: «Τέτοια είναι η τρομοκρατία στην Ελλάδα ώστε παρέστη ανάγκη να απευθυνθεί τηλεφωνική έκκληση σε μένα για να εξευρεθούν χειρούργοι οι οποίοι να θεραπεύσουν τον τραυματία».


«Κάθε νέος και Λαμπράκης»


Το χτύπημα κατά του Λαμπράκη προκάλεσε μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση, με τα κόμματα της αντιπολίτευσης και το σύνολο του κεντρώου και αριστερού Τύπου να κάνουν λόγο από την πρώτη στιγμή για οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας. «Η Ένωση Κέντρου καταγγέλλει τον αρχηγό της ΕΡΕ Κωνσταντίνο Καραμανλή ως ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη.

Ο κ. Καραμανλής προβαίνει στην οργάνωση τρομοκρατικών ομάδων δια τα εγκλήματα των οποίων βεβαίως καθίσταται ηθικός αυτουργός. Θα πρέπει δια τούτο όχι μόνο να ντρέπεται αλλά και να λογοδοτήσει ενώπιον του Λαού και της Δικαιοσύνης» θα δηλώσει ο αρχηγός της Ένωσης Κέντρου, Γεώργιος Παπανδρέου. «Με τη σημερινή του δήλωση, ο Γεώργιος Παπανδρέου θα ντρέπεται εις όλη του τη ζωή» θα του απαντήσει ο αρχηγός της ΕΡΕ, Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Ωστόσο, η κυβέρνηση κλονίζεται και κάτω και από τη διογκούμενη λαϊκή πίεση, θα παραιτηθεί είκοσι μέρες μετά τη δολοφονία με τον Καραμανλή να αναρωτιέται «Επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;». Η απάντηση θα έρθει λίγους μήνες μετά με το πραξικόπημα και την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας του Παπαδόπουλου. Η κηδεία πραγματοποιήθηκε σε τεταμένο κλίμα. Την παρακολούθησε πλήθος 500.000 ανθρώπων, φωνάζοντας τα συνθήματα «Λαμπράκη ζεις, εσύ μας οδηγείς», «Ζει, Ζει, Ζει» και «Κάθε νέος και Λαμπράκης». Την ίδια χρονιά της δολοφονίας ιδρύθηκε η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας πρώτος πρόεδρος εκλέχτηκε ο Μίκης Θεοδωράκης και η οποία αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες εκφράσεις του αριστερού νεολαιίστικου κινήματος στην Ελλάδα.

Με τους αγώνες και τη θυσία του, ο Γρ. Λαμπράκης έγινε πανελλήνιο και διεθνές σύμβολο ειρήνης, αλλά και πηγή έμπνευσης για νέους αγώνες.

Η μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη συνδέει αγώνες και αιτήματα πολλών δεκαετιών του ελληνικού λαού.

Μπορούμε και σήμερα να διακηρύξουμε ότι «Ο Λαμπράκης Ζει». Γιατί η ειρήνη δοκιμάζεται, ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή μας και στον κόσμο, με τον μιλιταρισμό σε έξαρση και τις παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες να απορροφούν 4,6 δισ. δολάρια την ημέρα.

Ο Λαμπράκης ζει γιατί παραμένουν ζωντανά τα οράματά του και σήμερα, μέσα στους σύγχρονους κοινωνικούς, φιλειρηνικούς και οικολογικούς αγώνες.

Η μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη εξακολουθεί να εμπνέει και να κινητοποιεί. Χρειαζόμαστε το ανυπότακτο πνεύμα του, την αγωνιστικότητά του και το αλληλέγγυο παράδειγμά του, ιδιαίτερα σήμερα που η Ελλάδα και ο κόσμος βουλιάζει σε μια πολυδιάστατη κρίση, την οποία εκμεταλλεύονται οι νεοναζί κερδοσκοπώντας πολιτικά και σκορπώντας στην ελληνική κοινωνία το ρατσιστικό μίσος για τους μετανάστες και τον φόβο.

Ο Λαμπράκης ζει και ενώνει τη βροντερή φωνή του με όλη την ανθρωπότητα, απαιτώντας «Ποτέ πια πόλεμος - Ποτέ πια φασισμός», «ΟΧΙ άλλη Χιροσίμα» - ΟΧΙ άλλο Τσέρνομπιλ - ΟΧΙ άλλη Φουκουσίμα».



Πηγή: tvxs.gr - avgi.gr

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Δεκάδες συλλήψεις και τραυματίες στις αντι-ΝΑΤΟικές διαδηλώσεις στο Σικάγο


Δεκάδες συλλήψεις αλλά και αρκετοί τραυματίες είναι ο απολογισμός των συγκρούσεων που σημειώθηκαν την Κυριακή στο Σικάγο μεταξύ της αστυνομίας και των αντι - ΝΑΤΟικών διαδηλωτών. Το Σικάγο λόγω της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, είχε μετατραπεί σε απόρθητο φρούριο, με χιλιάδες αστυνομικούς να έχουν επιστρατευτεί αλλά και χιλιάδες διαδηλωτές να έχουν συρρεύσει από όλη τη χώρα.

Σύμφωνα με τη Chicago Tribune συγκρούσεις μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών ξέσπασαν αργά το απόγευμα της Κυριακής στη Michigan Avenue, όπου δόθηκαν μάχες σώμα με σώμα, καθώς η αστυνομία ήταν αποφασισμένη να κρατήσει το πλήθος μακριά από το συνεδριακό κέντρο όπου πραγματοποιείται η Σύνοδος του ΝΑΤΟ.

Αρκετοί διαδηλωτές τραυματίστηκαν από άντρες της αστυνομίας. Ο ακριβής αριθμό δεν είναι ακόμη γνωστός, ωστόσο, ως τις 19:00 το απόγευμα τουλάχιστον επτά άτομα είχαν δεχτεί τις πρώτες βοήθειες στο Mercy Hospital, σύμφωνα με εκπρόσωπο του νοσοκομείου. Σύμφωνα με τις αρχές τέσσερις αστυνομικοί τραυματίστηκαν ελαφρά ενώ έχουν γίνει τουλάχιστον 45 συλλήψεις. Διώξεις σημειώθηκαν κατά δύο ανδρών που φέρονται να σχεδίαζαν «τρομοκρατικές ενέργειες», σύμφωνα με την εφημερίδα The Chicago Tribune. Οι δύο άνδρες, 24 και 28 ετών, είναι ο τέταρτος και ο πέμπτος που διώκονται βάσει της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας.

Μια ομάδα διαδηλωτών έσπευσε στο Art Institute, όπου η σύζυγος του Αμερικανού προέδρου Μισέλ Ομπάμα ήταν προγραμματισμένο να παραθέσει δείπνο νωρίς το βράδυ. Στο σημείο αναπτύχθηκαν ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας. Οι περισσότεροι διαδηλωτές απλώς πέρασαν από το σημείο, ωστόσο, κάποιοι παρέμειναν επιμένοντας ότι «θέλουν να συναντήσουν τους Ομπάμα».

Συγκρούσεις μεταξύ ενός τεράστιου αριθμού αστυνομικών και εκατοντάδων διαδηλωτών σημειώθηκαν έξω από το McCormick Place, περίπου στις 16:00 το απόγευμα, μετά από μια μεγάλη διαδήλωση που ξεκίνησε από το Grant Park.

Διοργανωτές της διαδήλωσης παρότρυναν σε κάποιο χρονικό σημείο τους διαδηλωτές να κινηθούν από το σημείο σημειώνοντας ότι η αστυνομία θα προσπαθήσει να τους απωθήσει τονίζοντας ότι προσπάθησαν πολύ να βεβαιωθούν ότι η πορεία θα ήταν ασφαλής και ειρηνική.


Η αστυνομία προέβη σε ανακοινώσεις στα ισπανικά και τα αγγλικά προειδοποιώντας ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει νερό ή ήχο και άλλα αντιτρομοκρατικά μέτρα για να διαλύσει το πλήθος. «Σας διατάσσουμε να διαλυθείτε από το σημείο. Όσοι δεν συμμορφωθούν μπορεί να συλληφθούν ή να υποβληθούν σε άλλες ενέργειες υπό την αστυνομία». Οι διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν ότι πρόκειται για ειρηνική διαμαρτυρία, ωστόσο, κάποιοι προχώρησαν σε ρίψη αντικειμένων κατά των αστυνομικών.


Στο μεταξύ, περίπου 50 βετεράνοι του στρατού των ΗΠΑ που συμμετείχαν σε διαδήλωση κατά του ΝΑΤΟ στο Σικάγο πέταξαν τα μετάλλια που είχαν λάβει στο δρόμο, δείχνοντας ότι απορρίπτουν τους πολέμους υπό αμερικανική ηγεσία στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Οι βετεράνοι ήθελαν να παραδώσουν τα μετάλλιά τους σε κάποιον εκπρόσωπο του NATO. Όμως μπόρεσαν να φτάσουν μόνο ως το φράκτη γύρω από το συνεδριακό κέντρο Μακόρμικ, περίπου ένα τετράγωνο από το σημείο όπου ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα είχε συναντήσεις με άλλους ξένους ηγέτες. Τελικά οι βετεράνοι πέταξαν τα μετάλλιά τους προς την κατεύθυνση του συνεδριακού κέντρου.


Πηγή

Μια αειθαλής αγωνίστρια


Σαν σήμερα πριν απο 71 χρόνια ξεκινά η μάχη της Κρήτης.Ανάμεσα σ’αυτούς που βγήκαν στο βουνό και η 96χρονη σήμερα Κατίνα Σηφακάκη, γνωστή και ως “Κατινάκι η Μαμή”.

“Στα 96 περπατώ στα 100 θα φτάσω και τότε πρέπει να σκεφτώ αν πρέπει να γεράσω”,
Μαντινάδα της που άνοιξε ομιλία πριν ενα χρόνο

Σε συνέντευξη της στον  Κυριάκο Μπάνο.

Ξεκινώντας να μιλήσω για την αντίσταση δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην αντιμετώπιση της Ιταλικής εισβολής. Οι καμπάνες χτυπάγανε αξημέρωτα στο χωριό καλώντας όλους τους κατοίκους να κατέβουν στην πλατεία. Νεαρή σπουδάστρια μαιευτικής στην Αθήνα, βρέθηκα αποκλεισμένη στο χωριό του πατέρα μου στην Κρήτη, κοντά στο Ρέθυμνο. Η απάντηση που ήρθε στην αίτησή μου να πάω στο μέτωπο ως νοσηλεύτρια ήταν ότι πολύ σύντομα θα άνοιγε μέτωπο και στην Κρήτη και πως θα έπρεπε να παραμείνω εκεί για να προσφέρω τις υπηρεσίες μου. Όσο και αν σήμερα γνωρίζω πως αυτή η εντολή επηρέασε ολόκληρη την ζωή μου, έχω να πω επίσης, πως αυτές τις υπηρεσίες τις πλήρωσα με βασανιστήρια και εξορίες.

Καθ΄ όλη την διάρκεια του πολέμου δούλευα σε μια κλινική στο Ρέθυμνο. Όλος ο λαός αυθόρμητα άρχισε να περιθάλπει τους εγγλέζους και τους έλληνες που έρχονταν από όλα τα μέτωπα. Η μάχη της Κρήτης που ακολούθησε και οι τεράστιες θυσίες των κρητικών είναι πράγματα που έχουν ακουστεί, όμως πάνω σε αυτή την απίστευτη αντίσταση του λαού της Κρήτης, κτίστηκε και η αντι-κατοχική αντίσταση.

Όταν μετά την κατάληψη του νησιού δημιουργήθηκε το ΕΑΜ, μια φίλη μου, η Όλγα Πρεβελάκη, μου μίλησε για την οργάνωση. Μου είπε ότι δημιουργήθηκε από κομμουνιστές που δραπέτευσαν και πρωτοπόρησαν δημιουργώντας την αντιστασιακή αυτή οργάνωση. Μου μίλησε για πράγματα που δεν είχα ξανακούσει. Για Μαρξισμό, για Λενινισμό για τις ταξικές διαφορές.

Όσα μου είπε η Όλγα, με ενθουσίασαν και δέχτηκα να μπω στο ΕΑΜ. Λίγες μέρες αργότερα ήρθε ως καθοδηγητής ο Σωκράτης Καλλέργης. Πηγαίνοντας προς το χωριό Θρόνος και προς τους Καλογέρους για να δω κάποια λεχώνα και να ξεγεννήσω μια άλλη γυναίκα, ο Καλλέργης πάνω στην κουβέντα μου ζήτησε να μπω ενεργά στο κίνημα και μου εξήγησε την αναγκαιότητα νέες, δυναμικές γυναίκες να αγκαλιάσουν τον αγώνα.

Πράγματι μπήκα ενεργά στο κίνημα. Άρχισα να γυρνάω σε όλη την επαρχία του Ρεθύμνου εργαζόμενη ως μαία, και ταυτόχρονα μέσα από την δουλειά μου άνοιγα την κουβέντα και επιστράτευα κόσμο για το ΕΑΜ. Τον πρώτο καιρό δεν είχα πρόβλημα. Η αντίσταση στην αρχή ήταν ενιαία. Oι δεξιοί Πετρακογιώργηδες και Μπαντουβαίοι ήταν μαζί με τα παλικάρια του ΕΑΜ. Όταν όμως το κίνημα άρχισε να μεγαλώνει και το ΕΑΜ να γίνεται ο βασικός πυλώνας της αντίστασης, σιγά -σιγά άρχισαν να μπαίνουν οι σπόροι της ψευτιάς και της διχόνοιας.

Λέγανε πως ήμουνα αντίχριστη, αντίθετη στην οικογένεια, κατά της παρθενίας, πως προέτρεπα τις γυναίκες στον ελεύθερο έρωτα. Τίποτα από αυτά δεν ήταν αλήθεια. Εγώ απλά πίστευα στην ελευθερία του καθενός να πράττει αυτό που θέλει.

Λίγους μήνες αργότερα αυτό το μίσος έφτασε στο άκρο. Με κατέδωσαν στους Γερμανούς. Ο ενωμοτάρχης του χωριού με ειδοποίησε έγκαιρα. Μίλησα στον πατέρα μου, ειδοποίησα τον Γιώργο Αγγελιδάκη γραμματέας της ΕΠΟΝ στο Ρέθυμνο, που με συνάντησε στην Μπατσό, και έφυγα για το βουνό. «Βρε Γιώργο, για να πει κανείς πως είναι κομμουνιστής πρέπει να είναι αλτρουϊστής, να δίνει την ζωή του για τον άλλον, να στηρίζει τους άλλους, να μην παραμερίζει τον άνθρωπο», του είπα καθώς ανεβαίναμε στο βουνό. «Κατίνα μέσα στον αγώνα μέσα στην δράση χτίζονται οι συνειδήσεις», μου απάντησε ο Γιώργος. Ύστερα από τόσα χρόνια αυτές οι απόψεις είναι περισσότερο από ποτέ αληθινές.

Βουνό

Στο Βουνό δεν είχαμε σπίτι, ξημερώναμε κάτω από δέντρα, κάτω από θάμνους, σε σπηλιές. Χωρίς ρούχα με τα ίδια παπούτσια και τα ίδια τζάκετ για μήνες, για χρόνια. Εγώ σε ολόκληρη την κατοχή φόραγα ρούχα που είχα φτιάξει από τα αλεξίπτωτα των Γερμανών. Τζάκετ, παντελόνια, κυλότες, μπλούζες. Όλα. Την κουκούλα που φόραγα στο βουνό για χρόνια, την χάρισα στο μουσείο του Αη Στράτη.

Όπως είχαν σπείρει ψέματα και διχόνοιες για όλους τους κομμουνιστές έτσι έσπειραν και για τις γυναίκες της αντίστασης.

Στην Κρήτη δεν υπήρχαν ένοπλα τμήματα γυναικών του ΕΛ.Α.Σ. Οι Γυναίκες είχαμε ρόλους σημαντικότατους μέσα στη διοίκηση αλλά και σε πόστα ενημέρωσης. Όταν ανέβηκα στο βουνό μπήκα κατευθείαν στο Γυναικείο Kίνημα με την Βαγγέλα Κλάδου, που την ευγνωμονώ γιατί πήρα τα πρώτα μαθήματα αγωνίστριας. Τα πρώτα μου βήματα έγιναν στην Κοξαρέ. Η πρώτη μου όμως εξόρμηση ήταν στα χωριά του Αρκαδίου. Μετά έφυγα από εκεί και πήγα στον Κάτω Μυλοπόταμο για να οργανώσω την βοήθεια των γυναικών στο αντάρτικο.

Όμως παρόλο που ήμουνα υπεύθυνη για το Γυναικείο Kίνημα, τελικά έφθανα να μιλάω για ολόκληρο τον αγώνα. Για τις ανάγκες του, για την κοινωνία που θέλουμε να χτίσουμε. Μπορεί να ήμουν η υπεύθυνη του Γυναικείου Κινήματος, όμως όταν έφθανα σε ένα χωριό αναλάμβανα χωρίς να το καταλαβαίνω όλες τις δουλειές. Επιμελήτρια του Αντάρτη, για τον ρουχισμό και την σίτιση. Στρατολογίες νέων στην ΕΠΟΝ, ακόμα και επιστρατεύσεις αντρών κατάφερα να κάνω για τα ένοπλα τμήματα. Μπορεί να φτάναμε μυστικά στα χωριά, αλλά στο τέλος μαζευόμασταν όλοι μαζί σε υπόγεια και μιλούσαμε για τον αγώνα γενικότερα.

Μια φορά σε ένα χωριό, στις Μαργαρίτες ήταν η εποχή που έπρεπε να οργανώσουμε την αποστολή υλικών και προμηθειών αλλά και την επιστράτευση αντρών. Κάποιος μου αποκρίθηκε λέγοντας, πως έχουν τα κοπάδια τους, τις οικογένειές τους. Πώς θα ζήσουν αν αυτοί βγουν στο βουνό; «Ποιος σας είπε ότι αυτοί που είναι στο βουνό δεν έχουν χωράφια, δεν έχουν κοπάδια, δεν έχουν γυναίκες και παιδιά. Ο εχθρός πάει να μας πνίξει να μας κάνει δούλους και εσείς κλαίγεστε για τα χωράφια σας. Έχετε τις γυναίκες σας. Αυτές είναι ικανές να πάρουν στα χέρια τους όλες τις δουλειές. Μη τις υποτιμάτε», την επόμενη μέρα όλοι οι άντρες του χωριού έφυγαν για το βουνό.

Oργάνωση

Οι γυναίκες φτάσαμε σε σημείο να οργανώσουμε τρομερά πράγματα. Συνεργεία με δασκάλες που γυρίζανε στα χωριά και κάνανε μαθήματα στα παιδιά, μια δασκάλα γαλλικών, μια άλλη παρέδιδε από χωριό σε χωριό μαθήματα κοπτικής ραπτικής.
Ακόμα και οι άντρες αντάρτες έβλεπαν περίεργο τις γυναίκες να ξυπνάνε και να παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους.

Ένας αντάρτης δεν ήθελε να με καλέσει σπίτι του στο χωριό του το Χουμέρι στο Ρέθυμνο. Μου έλεγε πως η μάνα του και η γυναίκα του δεν είναι σαν και εμάς. Πήγα με το ζόρι. Κάτσαμε στο τραπέζι να φάμε. Μόλις τελειώσαμε τους άνοιξα την κουβέντα. «Μην ακούτε τι σας λένε για εμάς. Εμείς οι γυναίκες της αντίστασης προσπαθούμε να ενώσουμε γυναίκες και άντρες στον ίδιο αγώνα κατά του κατακτητή. Και πρέπει να βοηθήσουμε, να ράψουμε, να μαγειρέψουμε, να περιθάλψουμε». Την άλλη μέρα η μάνα του με συνόδεψε μισή ώρα έξω από το χωριό και σε δέκα μέρες μου είχε ράψει πουλόβερ, κάλτσες και ότι μπορείς να φανταστείς. Και να σκεφτείς πώς ο αντάρτης φοβόταν για την οικογένειά του. Η κινητοποίηση του κόσμου ήταν το μεγάλο στοίχημα της αντίστασης. Να πλησιάσεις τον κόσμο να τους μιλήσεις, να τους πείσεις. Ήταν όμως τόσο δυνατή η αίσθηση του καθήκοντος που έχανες την αίσθηση του φόβου.

Μέχρι και την παρέλαση για την απελευθέρωση του Ρεθύμνου εμείς ήμασταν ταγμένοι στον αγώνα. Παρόλο που είχα τις αντιρρήσεις μου σε πολλές αποφάσεις ακολουθούσα τις εντολές που έδινε το κόμμα. Όμως τα πράγματα πλέον δεν ήταν τα ίδια. Τα ξένα συμφέροντα και οι συμφωνίες είχαν προδώσει το τεράστιο αυτό κίνημα των ανδρών και των γυναικών του βουνού.

Θα το καταλάβαινα λίγους μήνες αργότερα όταν κατέβηκα στην Αθήνα, μετά τα Δεκεμβριανά. Μπήκα φυσικά κατευθείαν στο κόμμα. Με έβαλαν στο κομμάτι της Αλληλεγγύης. Έπρεπε να κρύβω τον αντάρτη του Ηρακλείου τον Γιάννη τον Ποδιά. Έναν άνθρωπο με μια σπάνια φλόγα ελευθερίας στα μάτια. Ένα βράδυ μιλώντας του τόνισα με έμφαση πως «όταν βρίσκομαι κοντά σε αντάρτες νιώθω σιγουριά. Νιώθω αυτή την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που έχουν παλέψει με όλη τους την ψυχή για κάτι τόσο σημαντικό όσο ο αγώνας για μια κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης. Όταν είμαι κοντά σε κομμουνιστές νιώθω όμορφα, γιατί διαφέρουν από τους άλλους ανθρώπους. Μπορεί να έχουν κάποιες αδυναμίες, όμως οπωσδήποτε έχουν καλοσύνη και ανθρωπιά. Περισσότερη από τους δεξιούς»

Και αυτός μου απάντησε: «Κατίνα είσαι αθώα αγωνίστρια και από την φύση σου έχεις αισθήματα ανθρωπιάς. Όμως άκου. Τους ανθρώπους πρέπει να τους βλέπεις σαν ανθρώπους. Και πρόσεξε αν τυχόν βρεθείς σε στενό κύκλο, σε φυλακή και σε εξορία, πρόσεξε, μην απογοητευτείς από το περιβάλλον σου. Θα κοιτάξεις να επιβιώσεις και θα αγωνίζεσαι όπως αισθάνεσαι και όχι όπως σου λένε οι άλλοι που το παίζουν αρχηγοί». Αυτός ο άνθρωπος που λίγο καιρό μετά θα τον αποκεφάλιζαν, γιατί είχε βαρεθεί να τον συντηρούν οι άλλοι και βγήκε πριν ακόμα έρθει η ώρα στο 2ο αντάρτικο, με αυτές του τις κουβέντες, μου διέλυσε την αθωότητα του αγώνα.

Οι εξορίες, οι φυλακές, η παρανομία και τα όσα επακολούθησαν αργότερα δεν με έκαναν να απαρνηθώ ούτε τους αγώνες μου, ούτε το όραμά μου για μια άλλη κοινωνία. Για τον σοσιαλισμό. Μου διέλυσαν όμως όλες τις αυταπάτες για τις ηγεσίες και τα παιχνίδια τους.

Σήμερα αυτά είναι διδάγματα για το μέλλον. Διδάγματα για τους νέους που από το Σιάτλ, την Πράγα, την Γένοβα και μετά έχουν αναζωπυρώσει το κίνημα και τις ελπίδες μας για έναν καλύτερο κόσμο.

Η Κατίνα Σηφακάκη στη διαδήλωση κατά του ΔΝΤ στη Πράγα το Σεπτέμβρη του 2000

Πηγή