Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Eργάτες εργοστασίου στην Ινδία εξεγείρονται και σκοτώνουν τον πρόεδρο της επιχείρησης

Εργάτες στο εργοστάσιο της εταιρείας κεραμικών Regency εισέβαλαν στο σπίτι του αφεντικού τους και τον έριξαν αναίσθητο με σιδερένιους σωλήνες αφότου μια συζήτηση περί μισθών πήγε στραβά.

Οι εργάτες ήταν αρκετά οργισμένοι ώστε να σκοτώσουν τον πρόεδρο K.C. Chandrashekhar αφότου ο ηγέτης του σωματείο τους,  M. Murali Mohan, δολοφονήθηκε από ροπαλοφόρους των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας την Πέμπτη. 

Το περιστατικό εργασιακής βίας συνέβη στο Yanam, μια μικρή πόλη στην πολιτεία  Andra Pradesh στην ανατολική ακτή της Ινδίας. Η αστυνομία εκλήθη στο εργοστάσιο από τη διοίκηση για να καταπνίξει μια εργασιακή διαφωνία. Οι εργάτες ζητούσαν για αυξήσεις στους μισθούς και επαναπρόσληψη προηγουμένως απολυθέντως εργατών από τον Οκτώβρη. Ο Murali απολύθηκε μερικές ώρες αργότερα. Το επόμενο πρωί, στις 6:00 της Παρασκευής, ο Murali πήγε στο εργοστάσιο μαζί με μερικούς εργάτες και προσπάθησε να εμποδίσει την πρωινή βάρδια, όπως αναφέρουν τα τοπικά μέσα. Μακριά γκλομπ, τα “λαθί” όπως αποκαλούνται στην Ινδία, χρησιμοποιήθηκαν από την αστυνομία που επιτέθηκε στους εργάτες, τραυματίζοντας τουλάχιστον 20 από αυτούς, μεταξύ των οποίων και ο Murali. Ο ίδιος πέθανε στο δρόμο για το νοσοκομείο, σύμφωνα με τους Times της Ινδίας. Εκατοντάδες εργατών συγκεντρώθηκαν έξω από το αστυνομικό τμήμα και ζητούσαν να κατηγορηθούν οι αστυνόμοι για ανθρωποκτονία.

Μετά από τον ξεσηκωμό που οδήγησε στη δολοφονία του προέδρου της Regency, επιβλήθηκε απαγόρευση της κυκλοφορίας και άλλες δημόσιες οδηγίες. Η αστυνομία ανέφερε ότι οι συγκεντρωμένοι έκαψαν μερικά οχήματα έξω από το αστυνομικό τμήμα. Οχτώ εργάτες της Regency τραυματίστηκαν από πυροβολισμούς αστυνομικών που ακολούθησαν, ενώ η κατάσταση των 2 από αυτούς είναι κρίσιμη. Περισσότεροι από 100 συγκεντρωμένους συνελήφθησαν.

Στην Ινδία, οι εργοστασιακοί εργάτες είναι οι λιγότερο καλά αμειβόμενοι ανάμεσα στις 4 πιο αναπτυσσόμενες αγορές. Το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ινδία είναι λιγότερο από 4.000 δολλάρια το χρόνο, κάνοντάς την την πιο φτωχή χώρα ανάμεσα στις Βραζιλία, Ινδία, Κίνα και Ρωσία, παρά τη σχετικά ανθηρή οικονομία της.

Στη Regency, οι εργάτες ξεκίνησαν απεργία την 1η Γενάρη σε σχέση με τους μισθούς. Η διοίκηση αναφερόταν ότι είχε αποφασίσει να ζητήσει περιοριστική εντολή για 5 εργάτες και κατάφερε να αποκτήσει εντολή από ανώτατο δικαστήριο ότι οι απεργοί εργάτες δεν πρέπει να πλησιάσουν λιγότερο από 220 γιάρδες, απόσταση μεγαλύτερη από 2 γήπεδα ποδοσφαίρου, στο εργοστάσιο.

                                                     Η πόλη Yanam της Ινδίας

Όταν τα νέα του θανάτου του Murali διαδόθηκαν, οι εργάτες αναφέρεται ότι κατέστρεψαν 50 αυτοκίνητα, λεωφορεία και φορτηγά της εταιρείας και τα έκαψαν. Έκαναν επιδρομή στο εργοστάσιο. Οι κάτοικοι ένωσαν τα χέρια τους με τους περίπου 600 εργάτες, ενώ άλλοι πήραν το δρόμο για το σπίτι του Chandrashekhar.

Μετάφραση: Τάσσος Πανταζόπουλος

31 Ιανουαρίου 1606: V FOR VENDETTA: Η αληθινή Ιστορία

Ήταν 31 Ιανουαρίου του 1606 όταν τα μέλη της Συνωμοσίας της Πυρίτιδας μαζί με τον εμπνευστή της Γκάι Φοκς  οδηγήθηκαν  στην αγχόνη και κατόπιν  διαμελίστηκαν  για παραδειγματισμό.

Στη Βρετανία ο προτεστάντης Βασιλιάς Ιάκωβος Α’ ασκούσε την εξουσία με τρόπο βίαιο και τυραννικό. Οι μαζικές εκτελέσεις, οι κατασχέσεις περιουσιών και οι εκδιώξεις από τα αξιώματα αποτελούσαν μια οδυνηρή πραγματικότητα για τους Καθολικούς. 

Ενας Άγγλος στρατιώτης από το Γιορκ, ο Γκάι Φοκς ανέλαβε την οργάνωση μιας ομάδας Καθολικών, που στόχο είχε τη δημιουργία Καθολικής επανάστασης σε ολόκληρη την Αγγλία. Το εγχείρημά του Φοκς στηρίζονταν στη θεωρία του Ντόμινο. Ευελπιστούσε πως η πυροδότηση μιας σειράς έκρυθμων γεγονότων στο Λονδίνο θα δημιουργούσε χάος και αναρχία που θα εξαπλώνονταν σε όλη την επικράτεια και με τη βοήθεια του καθολικού στέμματος της Ισπανίας, θα γινόταν εφικτή η ανατροπή της Μοναρχίας, επιφέροντας ταυτόχρονα ένα καίριο χτύπημα στον Προτεσταντισμό… 

Το σχέδιό του ήταν απλό. Θα ανατίναζε μαζί με τους συντρόφους του το Παλάτι του Γουέστμινστερ, γνωστό και ως Σπίτι του Κοινοβουλίου, δολοφονώντας το Βασιλιά Ιάκωβο Α’, τη βασιλική οικογένεια, τους βουλευτές και όσα μέλη της αριστοκρατίας και της προτεσταντικής εκκλησίας θα παρευρίσκονταν εκεί.

Για το σκοπό αυτό ο Φοκς και οι συνωμότες του νοίκιασαν το Δεκέμβριο του1604 ένα κελάρι που έφτανε μέχρι το υπόγειο του κτιρίου της Βουλής και άρχισαν να το γεμίζουν με βαρέλια γεμάτα μπαρούτι, τα οποία έκρυβαν κάτω από σωρούς από κάρβουνα. Ως το Μάρτιο του επόμενου έτους το κελάρι είχε μετατραπεί σε μπαρουταποθήκη, αριθμώντας 36 βαρέλια με πυρίτιδα. Η ευκαιρία για την εκτέλεση του ριψοκίνδυνου τολμήματος δόθηκε όταν γνωστοποιήθηκε ότι στις 5 Νοεμβρίου του 1605, ο βασιλιάς Ιάκωβος και σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της χώρας θα παρευρίσκονταν σε μια διευρυμένη συνέλευση της Βουλής των Λόρδων και της Βουλής των Κοινοτήτων.

Ωστόσο, κάθε συνωμοσία που δεν τηρεί τους συνωμοτικούς κανόνες είναι καταδικασμένη. Την παραμονή του χτυπήματος στο Κοινοβούλιο ένας από τους συνωμότες, ο Φράνσις Τρίσμαν, θεώρησε ορθό να στείλει μία επιστολή στον  καθολικό βουλευτή και γαμπρό του, Λόρδο Μόντιγκλ, προειδοποιώντας τον να μη παρευρεθεί στη συνεδρίαση της επόμενης μέρας. Η επιστολή αυτή προβλημάτισε τον Λόρδο που έσπευσε να ενημερώσει την κυβέρνηση. Λέγεται μάλιστα πως για τις υπηρεσίες του αυτές στο Στέμμα, έλαβε αργότερα 700 χρυσές λίρες. Αμέσως διενεργήθηκαν έρευνες στις υπόγειες σήραγγες κάτω από τη Βουλή και ως τις πρώτες πρωινές ώρες οι αρχές ανακάλυψαν το κελάρι συλλαμβάνοντας επ’ αυτοφώρω τον Γκάι Φοκς.

Αν και παραδέχτηκε από την πρώτη στιγμή την πρόθεσή του να ανατινάξει το Κοινοβούλιο, ο Φοκς βασανίστηκε σκληρά για να μαρτυρήσει τα ονόματα και των υπολοίπων συνωμοτών. Σε ένα από αυτά μάλιστα, τον έδεσαν σε ένα κρεβάτι χειροπόδαρα με δερμάτινα λουριά και τον τραβούσαν μέχρι να κοπούν οι μύες και να εξαρθρωθούν τα άκρα του. Αρχικά η απάντηση του Φοκς στους βασανιστές του ήταν ένα πλατύ χαμόγελο, γεγονός που αιτιολογεί και τη γελαστή έκφραση που έχει η λευκή μάσκα που τον απεικονίζει σήμερα, έπειτα όμως «έσπασε».

Σύντομα πραγματοποιήθηκαν 11 ακόμη συλλήψεις, στις οποίες ο βασιλιάς φρόντισε να συμπεριλάβει ανάμεσα στους υπαίτιους και άλλους πολιτικούς εχθρούς του. Οι «Συνωμότες της Πυρίτιδας» όπως έμειναν στην ιστορία, δικάστηκαν στις 27 Ιανουαρίου και καταδικάσθηκαν σε θάνατο. Απέναντι από το κτίριο που σκόπευαν να ανατινάξουν στήθηκε μια εξέδρα και ένας, ένας απαγχονίζονταν και διαμελίζονταν. Τελευταίος προς εκτέλεση έμεινε ο Φοκς, ο οποίος όμως κατά τη μεταφορά του στην εξέδρα, μην έχοντας τον έλεγχο των άκρων του από τα βασανιστήρια, γλίστρησε και έπεσε με το κεφάλι. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος και ο Βασιλιάς ενοχλημένος διέταξε να κατακρεουργηθεί το σώμα του και να αποσταλούν τα κομμάτια απ’ άκρη σε άκρη σε όλο το βασίλειο, για να υποδηλώνουν την «τύχη των προδοτών».

Μάλιστα, από το ίδιο έτος καθιέρωσε την 5η Νοεμβρίου, ημέρα εορτασμού της σωτηρίας του και επικράτησης της Μοναρχίας. Σήμερα η γιορτή είναι γνωστή με την ονομασία «Νύχτα του Γκάι Φοκς». Κατά τον εορτασμό της πλήθος πυροτεχνημάτων φωτίζουν τον ουρανό, ενώ συνηθίζεται σε όλη την επικράτεια της Βρετανίας να καίγονται ομοιώματα του Γκάι Φοκς. Αυτά ντύνονταν πάντα με περίεργα ρούχα και με τα χρόνια η λέξη «Guy», πέρασε στην  Αγγλική αργκό, για να χαρακτηρίσει όσους συνήθιζαν να κυκλοφορούν με παρεμφερή ρούχα, ενώ πλέον χρησιμοποιείται ως προσφώνηση του«παλιόφιλου». Παράλληλα, κατά τη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων τα παιδιά κυκλοφορούν φορώντας τη μάσκα με τη μορφή του Φοκς, ενώ μικροί και μεγάλοι σιγοψιθυρίζουν στιχάκια της εποχής:

«Remember, remember, the fifth of November
The Gunpowder treason and plot!
For I see no reason why the gunpowder treason
Should ever be forgot».


Η Συνωμοσία της Πυρίτιδας και η απειλή της ζωής του Βασιλιά ενέπνευσαν τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ για το έργο «Μάκβεθ». Ήταν ο ίδιος ο θρύλος του Γκάι Φοξ που αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για το κόμικ των Άλαν Μουρ και Ντέιβιντ Λοιντ,  «V for Vendetta» με κεντρικό ήρωα τον μυστηριώδη V, που κρύβει το πρόσωπό του πίσω από μια μάσκα του Γκάι Φοκς. Διασκευή αυτού του κόμικ αποτελεί και η ομώνυμη ταινία του 2005, με τους Hugo Weaving και τη Natalie Portman.

Φόρο τιμής στον  Γκάι Φοκς απέδωσε και ο Τζον Λένον, στο άλμπουμ του 1970 John Lennon/Plastic Ono Band, χρησιμοποιώντας λίγο πριν ακουστεί μία έκρηξη, στον τελευταίο στίχο του τραγουδιού «Remember», τον στίχο «Remember, remember, the 5th of November».

Σήμερα η μορφή του Γκάι Φοκς έχοντας ξεπεράσει τον χαρακτηρισμό του προδότη που του αποδόθηκε τα πρώτα χρόνια μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατά της Μοναρχίας, αποτελεί σύμβολο αγωνιστικότητας εναντίον κάθε είδους εξουσίας και καταπίεσης. Ενδεικτικά αξίζει να αναφερθεί πως στην Αθήνα κατά τη διάρκεια των επεισοδίων για την επέτειο του θανάτου του Γρηγορόπουλου κάνει πάντα την εμφάνισή του το εξής σύνθημα «Remember, remember, the 6th of December»…

Πάραυτα, ο Γκάι Φοκς ίσως παραμένει ο μόνος άνθρωπος που μπήκε ποτέ σε Κοινοβούλιο έχοντας ειλικρινείς προθέσεις…

Ζαπατίστας: 18 χρόνια εξέγερσης και αντίστασης


Της Marcela Salas Cassani

Εκατοντάδες ακτιβιστές και πανεπιστημιακοί από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στο Διεθνές Σεμινάριο “Πλανήτης Γη: Αντι-συστημικά Κινήματα” για να συζητήσουν τη σημασία της εξέγερσης των Ζαπατίστας, το 1994, στη 18η επέτειό της. Στο πλαίσιο των λαϊκών εξεγέρσεων που έχουν ξεσπάσει αυτό το χρόνο σε όλη την υδρόγειο, το σεμινάριο που πραγματοποιήθηκε από τις 30 Δεκεμβρίου μέχρι τις 2 Ιανουαρίου στο San Cristobal de las Casas, στην Chiapas, κατέληξε στο συμπέρασμα, μαζί με τον πορτογάλο κοινωνιολόγο Boaventura de Sousa Santos, ότι φαίνεται εκ των υστέρων ότι η επιρροή των Ζαπατίστας έχει γίνει τόσο ισχυρή ώστε «κανείς δεν μπορεί να δει την αριστερά ή τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, χωρίς αυτό το σημείο αναφοράς».

Ο De Sousa Santos δήλωσε ότι η εκρηκτική εμφάνιση του Ζαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης (EZLN) στη σκηνή, την 1 Γενάρη του 1994, ήταν η πρώτη σημαντική στιγμή της παγκόσμιας αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό. Η εξέγερση έκανε ορατούς τους αυτόχθονες αγώνες που αναπτύσσονταν από τη δεκαετία του ’80 στη Λατινική Αμερική και σύντομα έγινε προάγγελος και άλλων κινημάτων.

«Μας δίδαξαν έναν άλλο τρόπο θεώρησης του κόσμου. Διέρρηξαν τη μαρξιστική ορθοδοξία, αναπτύσσοντας έναν νέο λόγο, μια νέα σημειολογία και νέες ιδέες. Μας δίδαξαν μια νέα οργανωτική λογική που είχε θεμελιώδη επίδραση σε ολόκληρο τον κόσμο», δήλωσε ο De Sousa Santos σε μια συνέντευξη.

Ο Paulina Fernandez, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο UNAM, ο οποίος ακολούθησε το κίνημα των Ζαπατίστας από την έναρξή του, μίλησε για την υπεροχή των Ζαπατίστας. «Δεν είναι ακόμα δυνατό να δούμε καθαρά το μέγεθος της σημασίας της εξέγερσης των Ζαπατίστας. Παρακολουθώ τις ειδήσεις στο διαδίκτυο καθημερινά και ο EZLN παρατίθεται συνέχεια για τον ένα ή τον άλλο λόγο – είναι μια μόνιμη αναφορά».

«Παρά τις προσπάθειες φίμωσης και απόκρυψης, περιθωριοποίησης και απομόνωσης του κινήματος πάνω στα βουνά, και χωρίς πληροφορίες από τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το τι κάνουν, οι Ζαπατίστας οικοδομούν μια πραγματική εναλλακτική διαδικασία σε καθημερινή βάση. Είναι η απόδειξη ότι η χώρα αυτή μπορεί να λειτουργήσει με διαφορετικό τρόπο, όταν οι άνθρωποί της έχουν δεσμευτεί και δρουν χωρίς την παρέμβαση των νόμων, των θεσμών, των κομμάτων, των πολιτικών, και των πρακτικών αυτών των επίσημων φορέων που είναι ένοχοι για τη διαφθορά αυτής της χώρας», πρόσθεσε ο Fernandez.

Οι εκπρόσωποι των αυτοχθόνων λαών συμφώνησαν ότι «από όλες τις διαδικασίες που έχουμε βιώσει ως αυτόχθονοι, οι Ζαπατίστας έχουν πολύ σημαντικό ρόλο. Πριν, οι αυτόχθονες αγώνες ήταν μεμονωμένοι και δεν συνδέονταν, αλλά από το 1994 αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι υποφέραμε από κοινά προβλήματα και αρχίσαμε να αλληλεπιδρούμε και να αναπτύσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, όχι μόνο στο Μεξικό αλλά και σε όλο τον κόσμο».

Ο Campanur σημείωσε: «Παρά το γεγονός ότι οι λέξεις ”αξιοπρέπεια”, ”ελευθερία” και ”δικαιοσύνη” υπήρχαν ήδη, ήταν οι Ζαπατίστας, αδελφοί και αδελφές, που το 1994 μας δίδαξαν να τις χρησιμοποιούμε σε κάθε έναν από τους αγώνες μας».

Ο Javier Sicilia, ποιητής και επικεφαλής του Κινήματος για Ειρήνη με Δικαιοσύνη και Αξιοπρέπεια, δήλωσε σε μια συνέντευξη ότι «τα τελευταία 18 χρόνια είναι θεμελιώδη αφού οι Ζαπατίστας, αποκαλύπτοντας την άρνηση των ιθαγενών που συνεχίζεται εδώ και αιώνες, αποκάλυψαν, επίσης, την ανικανότητα του κράτους και του νεοφιλελεύθερου συστήματος, και έδωσαν νέο περιεχόμενο και νέες δυνατότητες όχι μόνο στο έθνος αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο».

Τα νέα κινήματα και οι Ζαπατίστας

Πολλοί συμμετέχοντες συνέδεσαν το κίνημα των Ζαπατίστας με τα νέα κινήματα στην Ισπανία, την Ελλάδα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Τυνησία, την Αίγυπτο, την Υεμένη και αλλού. Ο γάλλος ιστορικός Jerome Baschet δήλωσε: «Η λογική του καπιταλισμού μάς κάνει να χάσουμε τον έλεγχο της ζωής μας, και είναι καιρός να ανακτήσουμε τον έλεγχο αυτό. Το παγκόσμιο κίνημα έχει ανακύψει ως σταυροδρόμι όλων των αγώνων: των αγώνων ενάντια στη λεηλασία των υλικών αγαθών, της γης, των τρόπων ζωής, της ικανότητας να αποφασίζουμε. Είναι ένα κίνημα που καλεί τον καθένα που αισθάνεται στερημένος». Πρόσθεσε ότι οι τελευταίες εξεγέρσεις «αντικατοπτρίζουν μια γενική αίσθηση αδικίας και τη δυνατότητα μιας συλλογικής αφύπνισης να εντείνει τις αντιδράσεις απόρριψης που έχουμε δει μέχρι τώρα».

Η φεμινίστρια ανθρωπολόγος Mercedes Olivera παρατήρησε ότι οι Ζαπατιστικές κοινότητες έχουν αναπτυχθεί έξω από το μερκαντιλιστική λογική, και μπορούν να είναι ένα βιώσιμο σημείο εκκίνησης για «να τολμήσουν οι άνδρες και οι γυναίκες να γνωρίσουν τη δομή ενός άλλου πολιτισμού που βασίζεται στην αλληλεγγύη και όχι στην εκμετάλλευση, να προσπαθήσουν να αναδημιουργήσουν το ανθρώπινο νόημα της ύπαρξης, να ανακτήσουν τη ζωτική σημασία της γης και τη βιωσιμότητα της παραγωγής για την κατανάλωση, να είναι σε θέση να εφαρμόσουν νέες μορφές χρήσης και φροντίδας για τους φυσικούς πόρους, και με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αλλάξουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τις στρατηγικές μας προς την οικοδόμηση ενός νέου παραδείγματος της ανάπτυξης και να επιχειρήσουμε μια πολιτιστική διαδικασία βασισμένη στη ζωή και όχι στην καταστροφή, όπως κάνουν οι Ζαπατίστας στην αυτονομία τους».

Στο κίνημα Occupy Wall Street, στις Ηνωμένες Πολιτείες, που έχει εξαπλωθεί σε πόλεις σε όλη τη χώρα και στον υπόλοιπο κόσμο, «υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν επηρεαστεί έντονα από τον αγώνα των Ζαπατίστας», λέει η Marlina από το Movimiento por la Justicia en el Barrio (Κίνημα για τη Δικαιοσύνη στο Barrio), μια συλλογικότητα λατίνων που είναι ενταγμένη στο πλαίσιο της Άλλης Καμπάνιας στη Νέα Υόρκη και στο κίνημα Occupy Wall Street. Η Marlina υποστηρίζει ότι «αυτό που πολλοί άνθρωποι του κινήματος Occupy προσπαθούμε να κάνουμε είναι να σπάσει η σχέση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την ανθρωπότητα», σημειώνοντας ότι οι Ζαπατίστας έχουν παράσχει σαφή και εμπνευσμένα μηνύματα για τους ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Η αντίσταση των Ζαπατίστας μάς ενθαρρύνει να συνεχίσουμε την πάλη για την οικοδόμηση ενός διαφορετικού κόσμου», κατέληξε.

Η Marlina αφηγήθηκε ότι «γυναίκες από το κίνημα ήρθαν ένα βράδυ στην Liberty Plaza και αντί να μιλήσουν για τις οικονομικές πολιτικές και τους πολιτικούς αγώνες, μίλησαν για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, μητέρα και μιγάδα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μίλησαν για τις οικογένειές τους και την αξιοπρέπειά τους, και έκλαψα κατά τη διάρκεια της ομιλίας, επειδή για μένα η συζήτηση για το ”δικαίωμα στη ζωή” ή την ”καλή διαβίωση” ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από τις φανταχτερές συζητήσεις για την οικονομική πολιτική. Και πιστεύω ότι η δύναμη του Κινήματος για τη Δικαιοσύνη στο Barrio είναι να μιλάμε για την αλήθεια της ανθρώπινης εμπειρίας και την αλήθεια της καταστροφής της Γης, και αυτός είναι ένας λόγος που δεν μπορεί απαραίτητα να εννοηθεί με καπιταλιστικούς όρους».

Η Daniela Carrasco συμμετείχε στο σεμινάριο παρουσίασης ενός από τα πιο σημαντικά κινήματα του 2011: το φοιτητικό κίνημα της Χιλής. Η χιλιανή φοιτήτρια από την κολλεκτίβα Tendencia Estudiantil Revolucionaria, συλλογίστηκε τις επιδράσεις των Ζαπατίστας στο σπουδαστικό κίνημα της Λατινικής Αμερικής.

«Το μεγάλο παράδειγμα που έχουμε πάρει από το κίνημα των Ζαπατίστας είναι η συνέλευση ως μορφή οργάνωσης. Για πολλά χρόνια, το κίνημα της Χιλής ήταν πολύ γραφειοκρατικό και πρωσοποκεντρικό, καθώς ήταν εστιασμένο σε ορισμένους προέδρους που κατέληξαν να διαπραγματεύονται με την κυβέρνηση και συχνά πρόδιδαν το κίνημα. Φέτος αυτή η λογική έσπασε, η δεξιά που αποτελούνταν από μέρος της Συνομοσπονδίας Φοιτητών εκδιώχθηκε, και η συνέλευση υιοθετήθηκε ως μέθοδος επικύρωσης όλων των αποφάσεων που παίρνουμε. Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου ψηφίζουμε ακόμη και για το αν θα κάνουμε ένα οδόφραγμα -ναι ή όχι- στη συνέλευση, και αυτό είναι πολύ ικανοποιητικό. Όλα τα μέλη μας ψηφίζουν με ανάταση των χεριών, γνωρίζοντας ότι συμμετέχουν, και δεν είναι απλώς θεατές, σε μια πράξη εκ νέου ανάληψης του αγώνα στους δρόμους».

«Για μεγάλο χρονικό διάστημα, λεγόταν ότι οι φοιτητές δεν συμμετέχουν, ότι δεν έχουν πολιτική κατάρτιση, ότι δεν είχαν εμπλακεί σχεδόν σε τίποτα, ότι δεν τους ένοιαζε τι συνέβενε στην κοινωνία. Αλλά αυτή τη χρονιά -οι συμμετέχοντες στο σεμινάριο συμφώνησαν- έχει φανεί το αντίθετο στη Λατινική Αμερική, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις αραβικές χώρες και στην Ευρώπη, όπου οι νέοι, ασθενείς ενός συστήματος που παράγει ανισότητα, φτώχεια, ανεργία και απόγνωση, αναρωτιούνται τι συμβαίνει και προχωρούν πέρα από τη διαμαρτυρία». «Χτίσαμε ένα χιλιανό κίνημα που επεκτείνεται σε μια ”σπουδαστική άνοιξη” στην Κολομβία, στην Κόστα Ρίκα, στο Μεξικό…».

Ο Carlos Marentes, από την Ένωση Συνοριακών Γεωργικών Εργατών (Unión de Trabajadores Agrícolas Fronterizos) του Ελ Πάσο, στο Τέξας, είπε ότι «η επιρροή των Ζαπατίστας συνεχίζει να διευρύνεται μεταξύ μας, ειδικά γύρω από την ανάγκη του να οργανωθούμε από τα κάτω μαζί με άλλα κινήματα και τη σημασία της προαγωγής μιας εναλλακτικής λύσης απέναντι στο βιομηχανικό μοντέλο της γεωργίας που απειλεί τον πλανήτη μας».
.
Αυτό που φαινόταν μια “μεταμοντέρνα εξέγερση ιθαγενών”…

Ο Fernanda Navarro, καθηγητής φιλοσοφίας που έχει ακολουθήσει το κίνημα των Ζαπατίστας από το 1994, μίλησε στο απογευματινό πάνελ, την τελευταία ημέρα του σεμιναρίου. Είπε ότι οι κύριες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Ζαπατίστας «είναι να συνεχίσουν να οικοδομούν την αυτονομία, ενισχυόμενοι οι ίδιοι και αποδεικνύοντας ότι οι κακές κυβερνήσεις, η διαφθορά και η βία δεν μπορούν να ξεριζώσουν τους σπόρους που έχουν φυτευτεί και αναπτύσσονται στα βουνά της Τσιάπας».

Το κίνημα των Ζαπατίστας «ήταν ένα εντελώς νέο πολιτικό φαινόμενο που έσπασε το καλούπι και γι’ αυτό έχει γίνει σημείο αναφοράς για πολλά κινήματα για την κοινωνική δικαιοσύνη, για τις γυναίκες, τους μικρούς αγρότες, τους εργαζόμενους, άτομα που ζουν στο περιθώριο, λόγω των καινοτόμων τρόπων τους που ήρθαν σε ρήξη με τον κλασικό μαρξισμό», είπε η καθηγήτρια και ερευνήτρια σε θέματα ισότητας των φύλων Sylvia Marcos.

Η Julieta Paredes, από τη βολιβιανή οργάνωση Γυναίκες Δημιουργώντας Κοινότητα (Women Creating Community), καταδίκασε τον τρόπο με τον οποίο τα κοινωνικά κινήματα συνήθως βλέπουν τις γυναίκες ως «απλώς έναν άλλον τομέα» και τα ζητήματα των γυναικών «ως ένα από τα πολλά θέματα της αριστεράς».

«Αλλά οι γυναίκες είναι το ήμισυ όλων των τομέων και τα μισά από όλα τα θέματα, και η φεμινιστική κοινότητα -μια αναλυτική κατηγορία που αντιπροσωπεύει το κίνημα στο οποίο παίρνουν μέρος- τοποθετεί την πατριαρχία ως ένα σύστημα που συνδέει όλες τις μορφές καταπίεσης, που ιστορικά βασίζονται στην καταπίεση των γυναικών. Με αυτή την έννοια, μέσω της ήττας της πατριαρχίας, «η κοινότητα μπορεί να συμπεριλάβει ολόκληρο το κοινωνικό σώμα που είναι σε θέση να οικοδομήσει σχέσεις ελευθερίας».

Ο Pablo Gonzalez Casanova, εξέχουσα πνευματική μορφή του Μεξικού, δεν μπόρεσε να παρευρεθεί, αλλά έστειλε ένα μήνυμα στο σεμινάριο δηλώνοντας: «Απλά σκεφτείτε την τεράστια κινητοποίηση των Indignados και του κινήματοςOccupy που αγωνίζονται για έναν άλλον πιθανό κόσμο… Δεν έχει υπάρξει ποτέ μια κινητοποίηση τέτοιου μεγέθους, και η κινητοποίηση ξεκίνησε στις ζούγκλες της Τσιάπας, με τις αρχές της συμπερίληψης και του διαλόγου». Ο Gonzalez Casanova πρόσθεσε ότι «όλο και περισσότεροι, σε όλο τον κόσμο, άνθρωποι αγωνίζονται για αυτό που το 1994 φαινόταν μόνο ”μια μεταμοντέρνα εξέγερση ιθαγενών”».

Η Marcela Salas Cassani γράφει για το Desinformemonos.org, ένα «πρότζεκτ αυτόνομης, παγκόσμιας επικοινωνίας», που καλύπτει λαϊκά κινήματα σε όλο τον κόσμο, τις ιδέες και τις επιδιώξεις τους.

Μετάφραση: Δ. Κ.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Συνέντευξη με τον πρόεδρο του σωματείου των χαλυβουργών Γιώργο Σιφουνιό

Με αφορμή σήμερα την συναυλία αλληλεγγύης στην Κύπρο στους απεργούς της ελληνικής χαλυβουργίας που σήμερα κλείνουν 90 μέρες ηρωϊκής απεργίας, αναδημοσιεύουμε σήμερα την συνέντευξη του προέδρου του σωματείου στην εφημερίδα ΠΡΙΝ πριν λίγες μέρες. Ο Γιώργος Σιφωνιός έχει έρθει στην Κύπρο για την συναυλία αλληλεγγύης.

Δηλώνει στο ΠΡΙΝ βέβαιος πως η απειλή του βιομήχανου για λουκέτο δε θα πραγματοποιηθεί και πως η έκβαση της μάχης θα κρίνει πολλά για όλη την εργατική τάξη.


Συνέντευξη στο Γιώργο Λαουτάρη

Το δίλημμα που θέτει η εργοδοσία της Χα­λυβουργίας Ελλάδος και το οποίο αντιμε­τωπίζουν ταυτόχρονα χιλιάδες άλλοι εργα­ζόμενοι είναι «μείωση μισθών ή απολύσεις». Πώς απαντάτε;

Με γενική συνέλευση θέσαμε αυτό το δί­λημμα στους εργαζόμενους. Απαντήσαμε ό­τι αυτό το δίλημμα δεν αντιστοιχεί στις ανάγκες των εργαζομένων. Δεν μπορεί να δουλεύει κάποιος στην πιο βαριά βιομηχανία τη; χώ­ρας, μέσα στη φωτιά και στο σίδε­ρο για τέτοιους μισθούς που θέλει να δώσει ο Μάνεσης. Τον έχουμε χαρακτηρίσει «λαγό των βιομηχά­νων». Είναι αυτός που ορίζει στη σιδηροβιομηχανία τις συμβάσεις όλου του κλάδου. Καταλαβαίνου­με λοιπόν ότι αν περάσει ο σχεδι­ασμός εδώ, θα είναι μόνο η αρχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτός απέπεμψε τη συλλογική σύμβαση στη σιδηροβιομηχανία το 2011, ε­νώ είχαν συμφωνήσει να υπογρά­ψουν σύμβαση με 20 λεπτά παρα­πάνω οι άλλοι σιδηροβιομήχανοι. Ο κύριος Μάνεσης «έκοψε» τη σύμβαση αυτή και την έστειλε στη διαιτησία.

Τι μισθό παίρνει ένας χαλυβουργός σήμερα;

Θα σου πω τον ανώτερο και από εκεί καταλαβαίνεις. Εγώ δουλεύω 33 χρόνια, είμαι ο πιο παλιός. Με κυλιόμενες βάρδιες τεσσάρων η μερών, με τρία Σαββατοκύριακα και νυχτερινό παίρνω 1.450 ευρώ. Ο νεοπροσλαμβανόμενος έχει 42 ευρώ μεροκάματο. Υπάρχουν και τμήματα που δουλεύουν μόνο πενθήμερο από Δευτέρα ως Παρασκευή. Εκεί ένας νεοπροσληφθείς έγγαμος παίρνει σκάρτα 900 ευρώ.

Πώς περιγράφετε τις καθημερινές συνθή­κες δουλειάς;

Η κόλαση θα μας φανεί παράδεισος! Περνά από δίπλα σου το σίδερο και βρά­ζει σε 1.700 βαθμούς. Καταλαβαίνεις τι κατάσταση ζούμε. Τα πνευμόνια μας έχουν καεί. Εδώ λιώνουν σίδερα που έχουν τα πάντα μέσα. Από ραδιενεργά υλικά μέχρι μόλυβδο, υδράργυρο και άλλα στοιχεία που ελευθερώνονται στη θερμοκρασία που χυτεύεται το σίδερο. Τα ραδιενεργά υλικά προέρχονται από τα τεμαχισμένα ραδιοακτινολογικά μηχανήματα, ακόμη και άρ­ματα μάχης που έρχονται εδώ με τη μορφή του σκραπ από την Ουκρανία και αλλού. Στην παραλαβή υπάρχουν μετρητές ραδιε­νέργειας Γκάιγκερ που επειδή χτυπούσαν, τους αχρήστευσαν. Έχουμε πολλά θύματα, ακρωτηριασμένους. Αν πάμε μια βόλτα, οι πιο πολλοί χαλυβουργοί είναι σακατεμένοι.

Αυτό που λέει το τραγούδι «με τα κομμάτια μας δένει τ’ ατσάλι» είναι πραγματικότητα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες δουλεύουν οι χαλυβουργοί με αυτές τις ελάχιστες αμοι­βές. Γι’ αυτές έχει ευθύνη η Ομοσπονδία που υπογράφει, είτε γιατί είναι συμβιβα­σμένη είτε γιατί είναι πολιτικοί υπάλληλοι των αφεντικών. Γι’ αυτό είναι διορισμένοι σ’ αυτές τις θέσεις και δουλεύουν με γραβά­τες και κουστούμια. Οι συνδικαλιστές πρέ­πει να είναι στους χώρους παραγωγής.

Αν συνεχιστεί η απεργία, δεν υπάρχει ο φόβος να κλείσει το εργοστάσιο και να απολυθούν όλοι οι εργαζόμενοι;

Αυτό είναι το επιχείρημα του κυρίου Μάνεση. Κάθε φορά που το εργοστάσιο αυτό πρόβαλλε κάποιες διεκδικήσεις, πάντα αυτό το επιχείρημα χρησιμοποιούσε. Δεν μπορείς όμως να κλείσεις ένα εργοστάσιο της βαριάς βιομηχανίας! Κάποια στιγμή θα ξεμπλοκάρουν τα ευρωπαϊκά προγράμματα και οι παραγγελίες. Δεν μπορεί να κλείσει ένα εργοστάσιο που ξεκίνησε με παραγωγή 150.000 τόνων και σήμερα την έχει φτάσει στους 270.000 τόνους. Αυτό είναι γελοίο.

Και μόνο από την παραγωγή καταλαβαί­νουμε πόσο έχουν αυξηθεί και τα κέρδη των εργοδοτών. Γνωρίζουμε βεβαίως τόσα χρόνια ότι και οι ισολογισμοί και τα επίση­μα στοιχεία δεν αντιστοιχούν στην πραγμα­τικότητα. Ο κύριος Μάνεσης δηλώνει ότι έ­χει 450 άτομα προσωπικό, στην ουσία όμως δουλεύουν 380 στην παραγωγή. Έχει δέκα διευθυντές και άλλους τόσους γραφιάδες. Οι υπόλοιποι είναι η σωματοφυλακή του, οι ναύτες στο κότερο του, το προσωπικό στο σπίτι του. Αυτούς όλους τους πληρώνουν οι 380 εργάτες που βγάζουν την παραγωγή. Όλη η συντήρηση του κότερου πάει στην εταιρεία. Εκεί λοιπόν θα έχει ζημιά!

Ο ερ­γοδότης μας δεν νομίζω να δηλώνει τέτοια εισοδήματα που να δικαιολογούν αυτές τις πολυτέλειες. Τα ρίχνει στην εταιρεία, η ε­ταιρεία έχει ζημιά και μετά τα φορτώνουν στους εργάτες. Όταν είχαν κέρδη όμως δεν μας είπαν να τα μοιραστούμε! Πληρώσαμε το κέρδος τους, δεν θα πληρώσουμε και την κρίση. Την κρίση μάλιστα τη δημιούργησαν οι ίδιοι, δεν τη δημιούργησαν οι εργάτες. Όλοι οι εργάτες είναι καταχρεωμένοι: Χαράτσια, δάνεια, παιδιά που σπουδάζουν, λογαριασμοί. Δεν φτάνουν τα χρήματα να έρθουμε στη δουλειά μας.

Η τριμερής συνάντηση στο υπουρ­γείο Εργασίας τι κατάληξη είχε;

Πριν γίνει η τριμερής κάναμε επτά παρεμβάσεις στο υπουργείο Εργασίας, δέκα πορείες στο κέ­ντρο της Αθήνας, έχουμε διαδη­λώσει και στη Βουλή. Η πολιτική ηγεσία είναι αυτό που λέμε εμείς μαύρο μέτωπο. Το ΠΑΣΟΚ πέρα­σε νόμους που δεν θα τολμούσε να περάσει ούτε η χούντα. Νόμους τέτοιους που είχαν προγραμματί­σει να περάσουν από τη συνθήκη Μάαστριχτ με αυτό το επαίσχυντο κείμενο της Λενκής Βίβλου, πώς θα μειώσουν το μισθολογικό κόστος. Τώρα το περνάνε με πρόσχημα την κρίση. Από την τριμερή δεν βγήκε τίποτα. Στην τρίτη συνάντη­ση έκανε ένα βήμα πίσω η εργοδο­σία, θέλοντας να κάνει ελιγμό για να σπάσει την απεργία μας. Πήρε πίσω το πεντάωρο και είπε ότι θα επαναπροσλάβει 15 απολυμένους από τους 50. Από αυτή την εβδο­μάδα οι απολυμένοι είναι 65.

Ποια είναι η κατάσταση στο ερ­γοστάσιο του Βόλου;

Αυτή τη στιγμή το εργοστάσιο του Βόλου λειτουργεί σαν απεργοσπαστικός μηχανι­σμός, εφόσον ανήκει στον ίδιο όμιλο του Μάνεση. Κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά με το ίδιο προσωπικό. Έχουμε πάει οκτώ φορές. Με μαζική συμμετοχή των απεργών χαλυβουργών πάμε και τους μιλάμε. Είναι τρομοκρατημένοι, γιατί το ίδιο το σωματείο τους  οδηγεί στον Καιάδα. Στη Γενική τους Συνέλευση υπήρχαν 55 στους 220 συμ­μετέχοντες που είπαν «όχι» στην πρόταση για το 5ωρο. Τους υποχρέωσαν όμως όλους να υπογράψουν, το σύνολο των εργαζομέ­νων κι αυτούς που είπαν «όχι». Τώρα που τους έβαλε να υπογράψουν για 5ωρο, δου­λεύουν 8ωρο, χάρη σε μας που απεργούμε. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ότι κάνουν δου­λειά απεργοσπάστη αυτή τη στιγμή. Αυτό που τους φωνάζουμε είναι ότι δεν έχουν καταλάβει τι υπογράψανε. Τους λέμε, «ε­φόσον δεν το εφαρμόζετε, πάρτε το πίσω τώρα να δουλεύετε με σταθερά ωράρια ό­πως μέχρι τώρα, να έχετε μόνιμη δουλειά». Τώρα που έχει τη νομιμοποίηση ο εργοδό­της, με το πρόσχημα ότι δεν έχει δουλειά θα τους βάλει να δουλεύουν τρεις ώρες ή εκ περιτροπής, τρεις μέρες τη βδομάδα. Έχει οπλιστεί από την αντεργατική φαρέτρα της κυβέρνησης, των νόμων του Λοβέρδου και της Κατσέλη.

Αν έβγαιναν στην απεργία οι συνάδελφοι σας στο Βόλο τι θα επακολουθούσε;

Θα είχαμε κερδίσει. Ο εργοδότης έχει παραγγελίες. Είναι αυτό που λέγαμε, δεν υπάρχει περίπτωση να κλείσουν τέτοια ερ­γοστάσια. Θα βρουν τρόπο να διοχετεύσουν τα κέρδη τους αλλού, ούτως ώστε να κρα­τηθούν. Άλλωστε μια χαρά κρατιούνται. Αν δεν ήταν έτσι θα το έκλεινε. Καθόλου δεν φοβάμαι ενδεχόμενο λουκέτο. Είμαι από­λυτα σίγουρος ότι αυτό το εργοστάσιο δεν κλείνει. Το δείχνει και η πρακτική τους, το ότι συντηρούν τα μηχανήματα, υπάρχουν φύλακες κ.λπ. Ένα εργοστάσιο που είναι να κλείσει το εγκαταλείπει ο ιδιοκτήτης.

Μέχρι πότε θα κρατήσει η απεργία σας;

Μέχρι να νικήσουμε! Μέχρι να γυρίσουν όλοι στους δουλειές τους. Θεωρούμε τους εαυτούς μας, και τους 380 που δουλεύουν στην παραγωγή, απολυμένους. Αν δεν επι­στρέψουν στη δουλειά τους, με μόνιμα στα­θερά ωράρια εργασίας, γιατί επιχείρησαν να κάνουν ελαστικοποίηση, δεν σταματάμε. Για να παρακάμψουν τα συνδικαλιστικά όρ­γανα που αντιστέκονται σ’ αυτή η βαρβα­ρότητα πάνε να φτιάξουν καινούργιους νό­μους, να αποφασίζει ο βιομήχανος για τη ζωή του εργάτη. Πώς θα τον χρησιμοποιή­σει και πότε. Άρα αν περάσουν αυτά τα μέ­τρα από εδώ, έχουν σαρώσει μετά όλη την εργατική τάξη.

Βρίσκει ανταπόκριση και συμπαράσταση ο αγώνας σας σε άλλους κλάδους;

Μόνο από την αλληλεγγύη των εργαζομέ­νων κρατιόμαστε. Από αυτούς έχουμε πά­ρει το 50% της δύναμης μας. Απλοί εργα­ζόμενοι, ασυνδικάλιστοι και ακομμάτιστοι. «Κρατάτε και θα σας στηρίξουμε εμείς» μας λένε. Κάθε μέρα έρχονται εδώ από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήταν εργάτες που πρωί περνώντας για τη δουλειά τους, άφηναν μια οικονομική ενίσχυση και έφευγαν. Πολλοί είναι ανώνυμοι λόγω φόβου. Έρχονται νη­πιαγωγεία με τις δασκάλες τους, έρχονται σχολεία. Την περίοδο των γιορτών ο χώρος εδώ έσφυζε από παιδιά. Αγρότες μας φέρ­νουν τα προϊόντα τους, επαγγελματίες ότι έχουν στα μαγαζιά τους. Βοηθάνε δικηγόροι και γιατροί. Εδώ έχουμε πάνω από χίλια ψη­φίσματα από όλο τον κόσμο. Έρχονται από την άκρη της Ελλάδας, από Ροδόπη, από Σάμο, από Κρήτη ήρθαν δέκα φορές. Στε­ρεά Ελλάδα, Μεσολόγγι, Άρτα, Γιάννενα, παντού. Ολλανδία, Σουηδία, Γαλλία Βέλ­γιο. Αυτή τη βδομάδα ήρθαν συνδικαλιστές από το Βιετνάμ, την Κύπρο και την Ινδία. Τα ντουλάπια και των 380 εργατών είναι γεμά­τα τρόφιμα.

Ποιο είναι το μήνυμα σας στους εργαζόμε­νους της χώρας που κι αυτοί ίσως βρίσκονται 
αντιμέτωποι με ανάλογα διλήμματα από τους εργοδότες τους;

Να μη δεχτούν τίποτα. Να βγούνε στο δρό­μο. Όλοι έχουμε τα ίδια προβλήματα. Μισοί είναι απλήρωτοι, οι άλλοι απολυμένοι. Κα­λώ τον κόσμο να ξυπνήσει και να δει ότι δεν έχει να πληρώσει τους γιατρούς, τα φάρμα­κα των γερόντων και τα βιβλία των παιδιών. Μας τα χρωστάνε δεν τους χρωστάμε!

Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ στις 15/1/2012


Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

ΑΦΙΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΗΝ ΛΕΜΕΣΟ





Το κείμενο - κάλεσμα μπορείτε να το δείτε εδώ

http://antartescy.blogspot.com/2012/01/k-291-1500.html

Προς παγκύπρια 24ωρη απεργία στις οικοδομές. Ναι από τη συνέλευση Λευκωσίας


ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ


Η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων στην Οικοδομική Βιομηχανία της Επαρχίας Λευκωσίας , που συνήλθε σήμερα 24.01.2012 στο Οίκημα της ΠΕΟ Λευκωσίας, αφού ενημερώθηκε για την απόρριψη από μέρους της Ομοσπονδίας Συνδέσμων Εργολάβων Οικοδομών της Μεσολαβητικής Πρότασης του Υπουργείου Εργασίας για ανανέωση της Συλλογικής Σύμβασης και για διευθέτηση των εκκρεμούντων ζητημάτων στην Οικοδομική, την εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί ανάμεσα στους εργαζόμενους, λόγω των εξόφθαλμων παραβιάσεων των Συλλογικών Συμβάσεων από πολλούς εργοδότες, που δραστηριοποιούνται στην Οικοδομική βιομηχανία και τους συναφείς κλάδους και τις πρόσφατες αποφάσεις διαφόρων Εργοδοτικών Συνδέσμων στους κλάδους των κατασκευών, για μη παραχώρηση της Τιμαριθμικής αύξησης και των γενικών αυξήσεων προς τους εργαζόμενους που εργοδοτούν, αποφάσισε τα πιο κάτω:

Την προκήρυξη εικοσιτετράωρης (24) προειδοποιητικής απεργίας, σαν πρώτο μέτρο αντίδρασης, έναντι των απαράδεκτων μεθοδεύσεων των εργοδοτών και να εξουσιοδοτήσει τα Διοικητικά Συμβούλια των Συντεχνιών Οικοδόμων, για επέκταση των μέτρων, όποτε το θεωρήσουν αναγκαίο.

Να καταγγείλει και δημόσια την ηγεσία της Ομοσπονδίας Συνδέσμων Εργολάβων Οικοδομών Κύπρου και να την καλέσει να κάνει αποδεκτή την πρόταση του Υπουργείου Εργασίας, γιατί με την απόρριψη της Μεσολαβητικής Πρότασης του Υπουργείου Εργασίας, για διευθέτηση των εκκρεμούντων ζητημάτων στην Οικοδομική, οδηγεί τα πράγματα στα άκρα, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την Κυπριακή Κοινωνία.

Να μην αποδεκτεί τις πρόσφατες μονομερείς αποφάσεις της ΟΣΕΟΚ και του Συνδέσμου Κατασκευαστών Ετοίμου Σκυροδέματος ,για μη παραχώρηση τιμαριθμικής αύξησης για το 2012, γιατί προήλθαν χωρίς καμιά διαβούλευση με την Εργατική πλευρά και παραβιάζουν απροκάλυπτα τις Συλλογικές Συμβάσεις και τον Κώδικα Βιομηχανικών Σχέσεων.


Να απευθυνθεί στους εργοδότες της Οικοδομικής Βιομηχανίας και των Συναφών Κλάδων και να τους καλέσει, να σταματήσουν να απολύουν εργαζόμενους με μακρόχρονη υπηρεσία στην Βιομηχανία και προς αντικατάσταση τους να προσλαμβάνουν εργαζόμενους από άλλες χώρες, με εξευτελιστικά μεροκάματα και όρους εργασίας.

Να καταδικάσει την απαράδεκτη στάση μεγάλης μερίδας εργοδοτών, να παραβιάζουν κατάφωρα τις Συλλογικές Συμβάσεις και τις Εργατικές Νομοθεσίες, με αποτέλεσμα να δημιουργούν στις εργασιακές σχέσεις καθεστώς μεσαίωνα.

Να καταδικάσει ανεπιφύλακτα τους ψιθύρους, που αφήνει σκόπιμα να διαρρέουν, η ηγεσία της ΟΣΕΟΚ για δήθεν μη ισχύ της Συλλογικής Σύμβασης του κλάδου, επειδή έχει περάσει ένα χρόνος από την λήξη της και να αναφέρουν ότι αυτή η συμπεριφορά δείχνει και τις πραγματικές προθέσεις τους, για κατάργηση της Συλλογικής Σύμβασης του κλάδου και την εισαγωγή αναρχίας στις Εργασιακές Σχέσεις, παραβλέποντας τις συνέπειες που θα υπάρξουν.

Να αναφέρει ότι το Μνημόνιο για την Οικοδομική ,τότε και μόνο θα τύχει εφαρμογής, όταν όλα τα στοιχεία που το συνθέτουν, θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στην πράξη για να διατηρηθούν έτσι οι ισορροπίες.

Να κάνει έκκληση στην Ολομέλεια της Βουλής, να ψηφίσει την τροποποίηση του Περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμου, που αφορά την υποχρέωση του εργοδότη, να δηλώνει τον εργοδοτούμενο από την πρώτη στιγμή πρόσληψης, γιατί μόνο έτσι θα καταπολεμηθεί η Αδήλωτη Εργασία.

Να απαιτήσει όπως εξευρεθεί κατόπιν συζήτησης, μεταξύ Συντεχνιών ΟΣΕΟΚ και Κυβέρνησης, πρακτικός τρόπος ελέγχου των νεοεισερχομένων στην Βιομηχανία, με στόχο την έκδοση ειδικής ταυτότητας σε αυτούς. Βασικές προϋποθέσεις για το πιο πάνω, να αποτελούν τα επαγγελματικά προσόντα του νεοεισερχόμενου, η γνώση της Ελληνικής γλώσσας και η ταχύρυθμη εκπαίδευση, σε ζητήματα ασφάλειας και υγείας.
Να δηλώσει ότι ,με στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας ,σε όλα τα έργα του Δημοσίου που εκτελούν εργολάβοι ή και άλλοι Εργοδότες, να υπάρχει στους σχετικούς όρους, ειδική πρόνοια για πρόσληψη ανέργων κατά προτεραιότητα, όταν θα υπάρχει ανάγκη πρόσληψης προσωπικού.

Να απαιτήσει να διαφοροποιηθεί ο τρόπος κατακύρωσης των προσφορών στα έργα του Δημοσίου, με στόχο οι προσφορές να κατακυρώνονται, λαμβάνοντας υπόψη διάφορους παράγοντες και όχι μόνο την πιο χαμηλή τιμή προσφοράς, π.χ. να λαμβάνεται υπόψη το πόσο κοντά στην πραγματικότητα, είναι οι τιμές μονάδος που περιέχονται σε μια προσφορά, καθώς επίσης και το κοινωνικό πρόσωπο των προσφοροδοτών.

Να καλέσει την Κυβέρνηση ,να υλοποιήσει στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τους Προϋπολογισμούς Ανάπτυξης και να συζητήσει και να εφαρμόσει πρακτικές, για χρησιμοποίηση της ανάπτυξης ,σαν εργαλείου για μείωση της ανεργίας.

Να απευθυνθεί στην Κυπριακή κοινή γνώμη και στους Κύπριους εργαζόμενους ειδικότερα και να ζητήσει την συμπαράσταση τους, στον δίκαιο αγώνα που άρχισαν οι εργαζόμενοι στην Οικοδομική Βιομηχανία και τους Συναφείς Κλάδους, για να σταματήσει επιτέλους, η απροκάλυπτη επίθεση των εργοδοτών ,ενάντια στους εργαζόμενους.

Τα Διοικητικά Συμβούλια των Συντεχνιών Οικοδόμων , εκφράζουν την λύπη τους για την πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα, αλλά είναι βέβαια ότι, ο κάθε Κύπριος εργαζόμενος αντιλαμβάνεται την δύσκολη θέση που μας έχουν φέρει κάποιοι και ότι η μόνη επιλογή που έχουμε αυτή την στιγμή, είναι να αντιδράσουμε άμεσα και δυναμικά, προτού να είναι αργά για όλους.

Συναυλία αλληλεγγύης στους απεργούς της ελληνικής χαλυβουργίας


Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Κομμουνισμός: Παρελθόν και μέλλον στην αυγή και στη δύση του 20ου αιώνα


Με αφορμή τα 20 χρόνια από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ

Σχεδόν 20 χρόνια πέρασαν από την υποστολή της κόκκινης σημαίας της Σοβιετικής Ένωσης. Αξίζει να δούμε με μια γρήγορη ματιά τον κόσμο, με τηνελπίδα της αφετηρίας του 1917 και με την πίκρα της ήττας, στο τέρμα μιας ηρωικής και τραγικής συνάμα πορείας, στο τέλος του 1991.
1919: ‘’μία και μόνη επιθυμία: να ‘ρθουμε στη Μόσχα!’’

Σε λιγότερο από δύο χρόνια, μετά  την νίκη των μπολσεβίκων τον Οκτώβρη στη Ρωσία, τον Μάρτη του 1919,  συγκλήθηκε στη Μόσχα η σύνοδος για την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Τρίτη Διεθνής).
Η δραματικότητα της στιγμής και η προσδοκία της επανάστασης, καθώς επίσης και η αίσθηση της εισόδου σε μια νέα εποχή, ήταν απτές.

Φτάνοντας το μεσημέρι της δεύτερης μέρας, ο Αυστριακός αντιπρόσωπος Καρλ Στάινχαρντ (Karl Steinhardt) αποτύπωνε το κλίμα της στιγμής. Βρόμικος και αναμαλλιασμένος, ανέβηκε στο βήμα για να δώσει τα διαπιστευτήρια του. Αφού έβγαλε από την τσέπη του κουρελιασμένου παλτού του ένα φάκελο, τον έσκισε με ένα μαχαίρι. Μετά από μια ενθουσιώδη και πομπώδη ομιλία για τη δύναμη των Αυστριακών κομμουνιστών, κατέληξε σε τόνο ηρωικό:

‘’Κάναμε δεκαεφτά ολόκληρες μέρες για να φτάσουμε από τη Βιέννη στη Μόσχα. Ταξιδέ­ψαμε μέχρις εδώ σαν τους πλανήτες· πάνω σε κάρα που μετέφεραν κάρβουνο, σε τρένα, στα σημεία που ενώνονται τα βαγόνια, σε βοϊδάμαξες, με τα πόδια σε πολλές περιοχές της Πολωνίας και της Ουκρανίας, οι οποίες μαστίζονται από συμμορίες ληστών, με τη ζωή μας να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή, αλλά με την ψυχή μας να φλέγεται από μία και μόνη επιθυμία: να ‘ρθουμε στη Μόσχα. Τίποτε δεν μπορούσε να μας εμποδίσει να έρ­θουμε εδώ!’’.

Έτσι τουλάχιστον αποδίδει τα πράγματα ο ιστορικός Geoff Eley στο έργο του ‘’Σφυρηλατώντας τη δημοκρατία –Ιστορία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς 1850-1923’’.

Η κατάπνιξη του λαϊκού κινήματος στη Γερμανία και η δολοφονία της Λούξεμπουργκ και του Λίμπκνεχτ που προηγήθηκαν του συνεδρίου, ήταν αρκετά νωπά γεγονότα.  Ωστόσο,  οι νέοι κομμουνι­στές αυτής της περιόδου, λίγο μετά την αυγή του 20ου αιώνα και το τέλος της σφαγής του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, διαπίστωναν ότι οι αντιφάσεις τους ευνοούσαν απόλυτα.

Τι είχαν πίσω τους; Ποιο ήταν το ‘’παρελθόν’’ εκείνης της χρονικής στιγμής;

Η σπουδαία επιτυχία των μπολσεβίκων, οι εξεγέρσεις του φθινοπώρου του 1918 στην Κεντρική Ευρώπη, και η ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων στην Ιταλία αλλά και σε άλλες χώρες, έδωσαν την εντύπωση ότι επρόκειτο να επέλ­θει μια κοσμοϊστορική ρήξη.
Ο Οκτώβρης είχε νικήσει! Και μάλιστα πριν καλά – καλά διανυθεί μια πενταετία από την προδοσία των ιστορικών μαρξιστικών εργατικών κομμάτων της Δεύτερης Διεθνούς με την υποστήριξη του μακελειού του πολέμου στο όνομα του ‘’πατριωτισμού’’ και της ‘’υπεράσπισης της πατρίδας’’.
Οι επαναστάτες και οι εργάτες της Ρωσίας, μπόρεσαν να προχωρήσουν μπροστά, κάνοντας τη δική τους έφοδο στον ουρανό, ανατρέποντας μια καταπιεστική εξουσία και εγκαθιδρύοντας μια νέου τύπου εργατική εξουσία και  δημοκρατία.

Η στάση του Λένιν και των μπολσεβίκων ήταν σαφής και αδιαπραγμάτευτη απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το σύνθημα δράσης τους,  εξαιρετικά προκλητικό: ‘’Ήττα της δικής μας αστικής τάξης σε αυτό τον πόλεμο!’’.

Μην νομίζει κανείς ότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που υποστήριξαν τον πόλεμο δεν είχαν επιχειρήματα. Το SPD (Γερμανία) και τα άλλα κόμματα των Κεντρικών Δυνάμεων ύψωσαν τη σημαία της υπεράσπισης των χωρών τους ‘’εναντίον της ρωσικής βαρβαρότητας’’. Και πράγματι η τσαρική Ρωσία ήταν βαρβαρότητα μπροστά στην αυτοκρατορική Γερμανία…. Οι Γάλλοι σοσιαλιστές από τη μεριά τους, σήκωσαν μαζί με την ‘’υπεράσπιση της πατρίδας’’ και τη σημαία της δημοκρατίας, των δημοκρατικών επαναστατικών παραδόσεων και του διαφωτισμού, ‘’ενάντια στον πρωσικό μιλιταρισμό’’.

Η στάση του Λένιν δεν ήταν όμως στενά αντιπολεμική και ειρηνική. Κάθε άλλο. Χωρίς να φοβηθεί καθόλου ότι θα ‘’στενέψει το περιεχόμενο’’ και θα ακυρωθεί η δυνατότητα ‘’ευρύτερης συσπείρωσης των μαζών’’, συνέδεσε απόλυτα το ζήτημα της στάσης απέναντι στον πόλεμο, όπως και αυτό της διανομής της γης, με την επανάσταση.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη διαστρέβλωση από το να παρουσιάζεται η οκτωβριανή επανάσταση απλά σαν αποτέλεσμα ενός έξυπνου συνδυασμού ‘’απλών αιτημάτων που είχε ανάγκη ο κόσμος όπως η ειρήνη και η γη’’ και μιας συνωμοτικής δράσης ενός σιδερόφρακτου κόμματος αμείλικτων και πειθαρχημένων επαναστατών. Οι μπολσεβίκοι, όχι χωρίς διαφωνίες, έθεσαν ξεκάθαρα στους εργάτες το ζήτημα της επανάστασης. Ότι δηλαδή οι εργάτες της Ρωσίας θα δουν ειρήνη και γη μόνο με επανάσταση και ανατροπή της αστικής τάξης. Αλλά και ότι μπορούν να κυβερνήσουν οι ίδιοι, μέσα από τα σοβιέτ.

Διέπραξαν δηλαδή, ακόμη μία ιεροσυλία. Δεν μίλησαν απλά για επανάσταση, αλλά για προλεταριακή επανάσταση με σοσιαλιστικό χαρακτήρα και καθήκοντα. Αυτό, για τις αυθεντίες του μαρξισμού της εποχής ήταν ανήκουστο, εκτός ίσως για το βιομηχανικό ευρωπαϊκό βορρά ή για την – πρωτοπόρο στην καπιταλιστική ανάπτυξη- Αγγλία. 
Αντίθετα, οι επαναστάτες της Ρωσίας, γνωρίζοντας ότι μιλούν και δρουν σε μια αχανή, καθυστερημένη, κατά βάση αγροτική χώρα, με γοργή μοντέρνα ανάπτυξη μόνο στην Πετρούπολη και τη Μόσχα και ελάχιστα ακόμη κέντρα,αναζήτησαν τα νήματα του μέλλοντος. Δε βάφτισαν τους αγρότες εργάτες, ούτε τους φόρεσαν τραγιάσκα, όπως θα ειρωνεύονταν οι σύγχρονοι μενσεβίκοι. Απλά τεκμηρίωσαν την δυνατότητα η εργατική τάξη να οργανώσει την απελευθέρωση του συνόλου των κοινωνικών στρωμάτων πάνω σε μια νέα βάση ισότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης και νέου τύπου δημοκρατίας.

Κατά κάποιο τρόπο είχε ανατραπεί  δημιουργικά και ο ίδιος ο μαρξισμός των βιβλίων. Ο  αγώνας των καταπιεσμένων, είχε κάνει ένα τεράστιο βήμα μπροστά: Οι εργάτες μπορούσαν και να νικήσουν και να κυβερνήσουν. Ήταν ωστόσο ένα ιστορικό βήμα και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δηλαδή στο πλαίσιο των δυνατοτήτων και των περιορισμών της κοινωνικής εξέλιξης και της ταξικής πάλης, της ιστορικής περιόδου που εγκαινίαζε. Απλά οι μπολσεβίκοι άγγιξαν αυτά τα όρια. Ήταν δηλαδή πρωτοπόροι. Και σαν πρωτοπόροι έκαναν και άπειρα λάθη, πολλά από αυτά τραγικά.
Αυτό το πλαίσιο, όριζε το παρελθόν της επαναστατικής εκείνης δεκαετίας. Το μέλλον της, δεν μπορούσε επομένως παρά να είναι κατάφορτο από επαναστατικά σχέδια.

Η Ρωσία ήταν γέφυρα. Από τη μια, ήταν  χώρα ευρωπαϊκή με θύλακες μοντέρνας ταχύτατης ανάπτυξης και συγκεντρωμένης εργατικής τάξης. Από την άλλη, ήταν χώρα αγροτική, γεμάτη από διαφορετικές εθνότητες και παραδόσεις.
Αυτό το μίγμα είναι που έδωσε μια άλλη διάσταση στις ματιές προς την νίκη του Οκτώβρη. Τόσο οι εργάτες της ανεπτυγμένης δύσης, όσο και οι πρωτοπόροι των μη ανεπτυγμένων χωρών σε όλο τον κόσμο, κοίταξαν προς το νέο  κόκκινο γίγαντα.

Και γέμισαν τα εργατικά καπηλειά τραγούδια, γράφηκαν ποιήματα, φιλοτεχνήθηκαν πίνακες και αφίσες, υπήρξε έκρηξη της πολιτιστικής δημιουργίας μαζί με την επαναστατική  πολιτική δραστηριότητα.

Ανάμεσα στην επανάσταση και την ήττα της

Ακολούθησαν εργατικές επαναστάσεις, εξεγέρσεις ή απεργιακά ξεσπάσματα στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ιταλία, την Ουγγαρία. Ο κρίκος δεν έσπασε αλλού. Οι εργάτες της Ρωσίας έμειναν με μια αντικαπιταλιστική κοινωνική επιλογή σε ένα καπιταλιστικό περίγυρο. Αντιμέτωποι, αυτοί και οι πρωτοπόροι της επανάστασης, με φριχτά διλλήματα.

Ο δρόμος τραχύς.
Από τον  εμφύλιο, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Από την συντριβή των λευκών αντεπαναστατών, στην σταδιακή εξόντωση ολόκληρης της μπολσεβίκικης ηγεσίας στην πρώτη και αποφασιστική σταλινική περίοδο.
Από το μεγαλείο των σοβιέτ, στην κρατικοποίηση των συνδικάτων.
Από την επαναστατική δημοκρατία της εργατικής τάξης, στην δικτατορία του κόμματος και ειδικότερα της ηγεσίας του.
Από το μοίρασμα της γης, στη ΝΕΠ και μετά στην κολλεκτιβοποίηση.
Από το  Ενιαίο Μέτωπο, στο Αντιφασιστικό και από εκεί στην καταγγελία των σοσιαλδημοκρατών ως ‘’σοσιαλφασιστών’’.
Από τα Λαϊκά Μέτωπα συγκυβέρνησης με τα αστικά κόμματα για την ‘’αποτροπή του φασισμού’’, στα Εθνικά Μέτωπα για την ‘’στερέωση της αντιφασιστικής νίκης και της δημοκρατίας’’.
Από τις Διεθνείς Ταξιαρχίες στην Δημοκρατική Ισπανία, στις ισορροπίες της αντιφασιστικής συμμαχίας.
Από τη συμφωνία με το Χίτλερ για την καθυστέρηση της Γερμανικής εισβολής, στον κίνδυνο της συντριβής από τις χιτλερικές ορδές.

Με μια μεγάλη νίκη του Κόκκινου Στρατού, μια ασυγκράτητη προέλαση προς τα δυτικά, μέσα  σχεδόν από όλες τις ιστορικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες μέχρι και το Βερολίνο…
Με τα κομμουνιστικά κόμματα σχεδόν παντού καταξιωμένα και πανίσχυρα-ηθικά και πολιτικά- μέσα από το μεγαλείο της αντίστασης…
Με τους ιμπεριαλιστές αντιπάλους, μηχανορράφους αλλά και σεβαστικούς απέναντι της…

Η Σοβιετική Ένωση το 1945 φαινόταν να έχει κάνει το μεγάλο αποφασιστικό βήμα.Εκατομμύρια αγωνιστών σε όλο τον κόσμο και απλών ανθρώπων φαντάστηκαν πως οι τραγωδίες και τα λάθη ανήκουν στο παρελθόν.  Ένας νέος κόσμος δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, χωρίς εκμετάλλευση, θα χτιζόταν αργά ή γρήγορα παντού.

1991: ‘’δεν είχαμε τίποτα να πούμε…’’
’Γνώρισα τη χαρά της αντιφασιστικής νίκης και της καταξίωσης μου στο εργοστάσιο όπου όλοι με σέβονταν και δε με περιφρονούσαν. Τώρα πρέπει να περιμένω το θάνατο ταπεινωμένος. Χωρίς σύνταξη. Με δύο γιους, νεκρούς, τον ένα στο Αφγανιστάν και τον άλλο στην Τσετσενία, σε πολέμους για τους οποίους δεν ξέρω συμπολίτες μου που να είναι περήφανοι. Το εργοστάσιο που δούλευα είναι ερείπιο. Η χώρα μου δεν υπάρχει. Ούτε η ελπίδα στους ανθρώπους. Η εγγονή μου με ρωτάει, αφού άξιζε να μείνουν εκείνες οι καταχτήσεις, βελτιώνοντας το σοσιαλισμό, γιατί δεν μιλήσαμε τότε, εμείς οι παλιοί που ξέραμε… Δεν ξέρω πώς να της εξηγήσω ότι αποκλεισμένοι χρόνια ολόκληρα από την πολιτική, ούτε ξέραμε, ούτε είχαμε τίποτα να πούμε…’’.

Τα λόγια αυτά-από ρεπορτάζ του BBC το Δεκέμβρη του 2011- ανήκουν  στο Ρώσο  Yuri Mikhailovich, πρώην χημικό πετρελαίων, που έχει ξεμείνει στο Μπακού, όπου εργάστηκε για 40 περίπου χρόνια στην ίδια βιομηχανική εγκατάσταση.

Τι έχουν πίσω τους αυτές οι πικρές διαπιστώσεις; Ποιο είναι το κοντινό παρελθόν τους;
Ας δούμε μερικές εικόνες της ‘’ιστορίας’’ του Yuri, μαζί με αντίστοιχα ερωτήματα.

‘’Σοσιαλισμός με …αστική τάξη’’ ή ‘’καπιταλισμός χωρίς …ατομική ιδιοκτησία’’

Ο Υuri δεν δούλεψε με ιδιώτη καπιταλιστή πάνω από το κεφάλι του. Η κρατική ιδιοκτησία  δεν αναιρούσε όμως τον διαχωρισμό του εργαζόμενου από το προϊόν της εργασίας του, την αποξένωση του από τα μέσα παραγωγής, την παραγωγή ενός υπερ-προϊόντος που άλλοι διαχειρίζονταν. Η κοινωνική  διαστρωμάτωση στο εσωτερικό της Σοβιετικής κοινωνίας, ήταν εξαιρετικά ανεπτυγμένη. Το νέο  στρώμα διευθυντών, ειδικών,  και ανώτερων κρατικών υπάλληλων με σαφώς διαφορετική κοινωνική θέση και ειδικά  προνόμια, διαμόρφωσε τη δική του εξουσία. Φυσικά, δεν ήταν μια κλασική αστική τάξη: Από τη  μια ήταν υποχρεωμένη να υπερασπίζεται την κρατική ιδιοκτησία σαν πηγή της εξουσίας και του εισοδήματος της και από την άλλη να αναζητά την πλήρη “απελευθέρωση” της από αυτή τη μορφή και την ένταξη της στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Άλλωστε, μόνο αυτό το στρώμα είχε επαφή με την εξωτερική καπιταλιστική πραγματικότητα. Αυτή όμως η αντίφαση, σταδιακά άρχισε να διαφοροποιεί όλο και πιο έντονα την ίδια την άρχουσα τάξη.

Το ερώτημα και ο στόχος των ‘’μεταρρυθμίσεων’’

Θεωρητικά, σκοπός  των μεταρρυθμίσεων ήταν η βελτίωση και η αποδοτικότητα του σοσιαλιστικού συστήματος. Ειδική μάλιστα θέση σε αυτή την ‘’επαγγελία’’ είχε το ζήτημα της δημοκρατίας.

Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Η νέα κομματική και κρατική  ιδιότυπη άρχουσα τάξη, είχε ονομάσει σοσιαλισμό, το επίσης ιδιότυπο όσο και ισχυρό  ‘’κοινωνικό συμβόλαιο’’ που είχε συνάψει με ευρύτατα στρώματα της σοβιετικής κοινωνίας. Αυτό προέβλεπε σοβαρότατες κοινωνικές παροχές και εγγυήσεις, με αντίτιμο την πολιτική αδράνεια των εργαζομένων και το πολιτικό μονοπώλιο στην γραφειοκρατία του κόμματος-διοικητικού μηχανισμού.

Οι σοβιετικοί πολίτες, σαφώς ήθελαν την διατήρηση και την ενίσχυση αυτών των καταχτήσεων. Από την άλλη, το ζήτημα της δημοκρατίας ήταν ανοιχτή πληγή και μεγάλο ερώτημα.
Ο πόθος της δημοκρατίας δεν σβήνει εύκολα σε κανένα λαό. Υπήρχαν φυσικά οι απόψεις που δεν  ήθελαν να θεωρήσουν δοσμένο πως το πολιτικό σύστημα στο  σοσιαλισμό  θα απέκλειε την δημοκρατία και την ελευθερία, τα συλλογικά αλλά και ατομικά δημοκρατικά δικαιώματα. Υπήρχε η ευρύτατη αίσθηση προσβολής στο λαό με την κατάπνιξη στοιχειωδών ελευθεριών όπως αυτό της ελεύθερης πολιτικής έκφρασης, της απεργίας, της ελεύθερης μετακίνησης στο εσωτερικό και το εξωτερικό.

Ωστόσο, οι ανάγκες αυτές, για καλύτερο σοσιαλισμό και ουσιαστική δημοκρατία, διαχειριζόμενες από την άρχουσα κομματική και κρατική γραφειοκρατία, αποτελούσαν απλά το αναγκαίο νομιμοποιητικό προκάλυμμα ταξικών εν τέλει επιδιώξεων και συμφερόντων  της νέας άρχουσας τάξης. Έτσι γίνεται πάντα, αν δεν υπάρχουν ανεξάρτητα όργανα οργάνωσης των εργαζομένων και των πολιτών.

Προδοσία του Γκορμπατσόφ;

Ολόκληρη η μεταπολεμική περίοδος στην ΕΣΣΔ,  σφραγίστηκε από την ανάπτυξη της διαφοροποίησης  στο πλαίσιο της νέας άρχουσα τάξης, που πάντα έβγαινε στην επιφάνεια με τη μορφή του ερωτήματος για αυτό ή τον άλλο χαρακτήρα των ‘’μεταρρυθμίσεων’’.

Από τη μια, οι δυνάμεις της “στασιμότητας” που ήθελαν τη διατήρηση της κρατικής μορφής. Από την άλλη, οι  δυνάμεις της ‘’μεταρρύθμισης’’ που ήθελαν την αποκατάσταση της ιδιωτικής αστικής μορφής. Από τη στροφή του ’56, μέχρι τις ριζικές τομές του Γκορμπατσόφ, η διαπάλη είναι ή ίδια, με διαφορετικές μορφές. Σημαντικό: και οι δύο αυτοί πόλοι συγκροτούνται μέσα στο κράτος και το κόμμα. Αποτελούσαν δηλαδή όψεις του ίδιου νομίσματος. Για αυτό και πάντα υπήρχε και η άποψη πως αυτή η αντίθεση μπορούσε να ‘’ρυθμιστεί’’. Αυτό αποτυπώνει η άποψη ότι ο Γκορμπατσόφ ‘’προσπάθησε, αλλά του ξέφυγε η κατάσταση’’. Στην πραγματικότητα, από ένα σημείο και πέρα, η δυναμική της αποφασιστικής νίκης της τάσης της επίσημης επιστροφής στον καπιταλισμό, ήταν ισχυρότερη της προσπάθειας για εγκλωβισμό της στο παλιό ιδιότυπο πλαίσιο.

Η ‘’περεστρόικα’’(ανασυγκρότηση) και η ‘’γκλάσνοτ’’(διαφάνεια), στη δεκαετία του ’80, επιχείρησαν  να κάνουν το μεγάλο βήμα. Να αντιμετωπίσουν  την βαθιά κρίση της οικονομίας  προωθώντας αποφασιστικά τις θέσεις της αστικής τάξης των επιχειρήσεων, εισάγοντας μεταρρυθμίσεις αποκατάστασης της ελεύθερης αγοράς και  βαθύτερης ενσωμάτωσης της Σοβιετικής οικονομίας στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία.  Με την εργατική τάξη στο γύψο, η νέα άρχουσα τάξη, με χέρια λυμένα, κυρίαρχη στο ‘’παλιό’’, στο κράτος και το κόμμα,  υπερώριμη μέσα από μια πορεία δεκαετιών πραγματοποιεί την ‘’επανάσταση’’ της. Την μετάβαση στο ‘’καινούργιο’’, δηλαδή στην “καθαρή” αποκατάσταση των καπιταλιστικών σχέσεων.

Ο Γκορμπατσώφ, ούτε ‘’πρόδωσε’’, ούτε του ‘’ξέφυγε η κατάσταση’’. Αποτέλεσε, το ιστορικό εργαλείο μιας υπερ-ώριμης από καιρό  μετάβασης.

Τι έγινε το ‘’κράτος των εργατών’’; Από τα soviet στα sovok

Με την κατάληψη της εξουσίας, η εργατική τάξη στη Ρωσία, μειοψηφία στο σύνολο της κοινωνίας, απόκτησε το προβάδισμα μέσα στους μοχλούς της νέας κρατικής δομής. Αλλά ο μετασχηματισμός του κράτους σε κράτος εργατών εξαρτάται από την επικράτηση των κοινωνικών και παραγωγικών μετασχηματισμών σοσιαλιστικού προσανατολισμού. Το πολιτικό σύστημα, παντού και πάντα,  προσαρμόζεται στα συμφέροντα και τους προσανατολισμούς των κοινωνικών δυνάμεων που κυριαρχούν. Τα σοβιέτ, με την  κρατικοποίηση τους, μετατράπηκαν  από όργανα επαναστατικής αυτενέργειας,  σε κρίκους της κρατικής κομματικής εξουσίας. Για να καταντήσουν στη λαϊκή γλώσσα σε sovok δηλαδή …ξεσκονόπανα! Χωρίς πολιτική δημοκρατία και ελεύθερη αντιπαράθεση ιδεών, ήταν θέμα χρόνου, να λειτουργήσει ο αντιδραστικός μετασχηματισμός.

Κόμμα για την διαρκή επανάσταση ή για τη συντήρηση μιας εξουσίας;

Το ΚΚΣΕ, μοναδικό κόμμα που γνώρισε ο Yuri, δεν ηττήθηκε. Μετασχηματίστηκε το ίδιο. Από κόμμα φορέα επαναστατικής δραστηριότητας σε φορέα συντήρησης της υπάρχουσας κρατικής και παραγωγικής δομής. Αυτό σε συνδυασμό με την μονοπωλιακή του θέση στην πολιτική οδήγησε σε παραπέρα αποπολιτικοποίηση και παθητικοποίηση των εργατικών μαζών.

‘’ Σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα’’ ;

Η επικράτηση της αντίληψης για “σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα” αποτελεί την αποφασιστική καμπή για την αποκοπή από την πλούσια διεθνιστική παράδοση του εργατικού κινήματος και από τις αντιλήψεις του Μαρξ και του Λένιν. Οι τελευταίοι   έβλεπαν τη νίκη του σοσιαλισμού στενά δεμένη με την επαναστατική διαδικασία σε διεθνικό επίπεδο. Η σταλινική αυτή στροφή δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα της αποτυχίας των επαναστάσεων στη Βόρεια Ευρώπη. Ούτε μόνο μια “ιδεολογική παρέκκλιση”. Αντίθετα, αποτέλεσε  την αναγκαία προσαρμογή της θεωρίας για τη δικαιολόγηση της κοινωνικής πραγματικότητας που διαμορφωνόταν στην ΕΣΣΔ.  Έδινε ταυτόχρονα “σοσιαλιστική” υπόσταση στα διαμορφωνόμενα κρατικά συμφέροντα της κυρίαρχης άρχουσας  τάξης στην ΕΣΣΔ.

Η  διεθνιστική διάσταση της Οκτωβριανής επανάστασης και των μπολσεβίκων,  έδωσε  σταδιακά τη θέση της σε μια “κρατική” αντίληψη για τις διεθνείς σχέσεις. Η  ΕΣΣΔ είχε βεβαίως έναν αντιιμπεριαλιστικό ρόλο, όχι όμως από τη σκοπιά της ανάπτυξης και εξάπλωσης των κοινωνικών επαναστάσεων, αλλά από τη σκοπιά της διαμόρφωσης μιας “προστατευτικής υγειονομικής ζώνης” γύρω της και της διαμόρφωσης ισορροπιών που θα διευκόλυναν έναν αυξανόμενο οικονομικό και πολιτικό ρόλο της στο παγκόσμιο σύστημα.

Δεν υπήρχε αντίσταση σε αυτή την πορεία;

Αντίσταση και αντίλογος υπήρξε. Και από τους εργαζόμενους και από κομμουνιστές. Ήταν ένας αγώνας που χάθηκε, άφησε όμως και  παρακαταθήκες.
Αυτό που ούτε ο Yuri, ούτε η πλειοψηφία των εργαζομένων στην ΕΣΣΔ αγνοούσε ή ήθελε να αγνοεί, καθώς ήταν πλήρως αποκλεισμένοι από την πολιτική δραστηριότητα, ήταν πως η τραγική κατάληξη της ΕΣΣΔ , ήταν το τέρμα μιας ματωμένης πορείας.

Στην ίδια την ΕΣΣΔ η δεκαετία του 30 ήταν η πλέον κρίσιμη.  Εκτελέστηκαν το σύνολο σχεδόν των ηγετών της οκτωβριανής επανάστασης. Καταργήθηκε η δημοκρατία και η συζήτηση  μέσα στο ίδιο του ΚΚΣΕ.
Χιλιάδες άνθρωποι στάλθηκαν σε εξορίες, χωρίς να εξαιρούνται και έλληνες κομμουνιστές πολιτικοί πρόσφυγες.

Την επομένη της αντιφασιστικής νίκης και της εμφάνισης των λαϊκών δημοκρατιών στην Ανατολική Ευρώπη, διώχτηκαν, διαπομπεύτηκαν ή και εκτελέστηκαν χιλιάδες Τσέχοι, Πολωνοί, Ούγγροι και Βούλγαροι κομμουνιστές. Έπρεπε να εξασφαλιστεί η ευθυγράμμιση με την κρατική πολιτική της ΕΣΣΔ και η υποταγή στους ιδιότυπους συνασπισμούς εξουσίας αυτών των χωρών.

Η εργατική τάξη πάλεψε, σε όλες τις χώρες. Κινήματα ανανέωσης του σοσιαλισμού, ανάπτυξης της δημοκρατίας και υπεράσπισης του δικαιώματος ανεξάρτητης οργάνωσης των εργαζομένων, αναπτύχθηκαν και με μαζική μορφή.  Με πολλές διαφορές και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που απηχούσαν τις διαφορετικές παραδόσεις σε χώρες και κόμματα, τη φύση της κοινωνικής δομής, την παρέμβαση του ιμπεριαλιστικού παράγοντα που φυσικά υπήρχε πάντα. Από την Λαοκρατική Γερμανία το 1953 έως την  Ουγγαρία το 1956 και από την  Τσεχοσλοβακία το 1968 έως την  Πολωνία το 1980 (αλλά και νωρίτερα).

Οι εργάτες ζητούσαν δημοκρατία και κυριαρχία επί των δημόσιων υποθέσεων και της ζωής τους.
Η Σοβιετική ένωση, απάντησε με την στρατιωτική εισβολή ή την απειλή της. Με τις ανοιχτές επεμβάσεις στα κομμουνιστικά κόμματα των χωρών της Α. Ευρώπης.

Τα καθεστώτα σε αυτές τις χώρες απάντησαν με τη σειρά τους, με το γνωστό από την ΕΣΣΔ  ‘’κοινωνικό συμβόλαιο’’,  που επιβλήθηκε με συνδυασμό απάθειας, πειθούς και βίας: Το κράτος εγγυάται ένα επίπεδο κοινωνικών παροχών και ζωής και οι εργαζόμενοι κλείνουν το στόμα τους και παραιτούνται από κάθε δικαίωμα αυτοτελούς πολιτικής οργάνωσης και δράσης.
Αυτό εννοούσε ο Γιούρι, λέγοντας πως ‘’δεν είχαμε τι να πούμε…’’

Η Ανατολή με τα μάτια της Δύσης

Το κύρος της ΕΣΣΔ και του κομμουνιστικού κινήματος μετά την αντιφασιστική νίκη, ήταν τεράστιο. Τα κομμουνιστικά κόμματα στη Δυτική Ευρώπη, βρέθηκαν τα πρώτα χρόνια μετά στην μεγαλύτερη ακμή τους.
Οι ηγεσίες των ηγεμονικών καπιταλιστικών κρατών συγκρότησαν γρήγορα την απάντηση τους, απέναντι στον κίνδυνο που αποτελούσε αυτή η δυναμική.

Σχέδιο Μάρσαλ και Τρούμαν  για γρήγορη ανοικοδόμηση της Ευρώπης με λεφτά των ΗΠΑ και αντιμετώπιση της ‘’κομμουνιστικής απειλής’’.  Οικονομική και πολιτική στήριξη, αλλά και επανεξοπλισμός της Γερμανίας. Προώθηση κοινωνικών πολιτικών προς τους εργαζόμενους, με ταυτόχρονη ενσωμάτωση συνδικάτων σε συμφωνίες με τους εργοδότες. Ήταν τα παράπλευρα οφέλη των εργαζομένων στη Δύση…

Οι απολογητές των καθεστώτων στην Ανατολή και οι ιδεολόγοι του αντικομμουνισμού, φώναζαν από κοινού και πολύ δυνατά, συμφωνώντας σε ένα πράγμα: ‘’Αυτό που οικοδομούταν στην Ανατολή ήταν ακριβώς ο κομμουνισμός’’!  Οι κομμουνιστικές πρωτοπορίες στη Δύση, μπροστά στην ανατροπή της επαναστατικής πορείας στην Ανατολή, έμειναν έκθετες και μετέωρες. Ή έβρισκαν σε αυτόν τον εκφυλισμό το άλλοθι για τη δική τους πορεία αντεπανάστασης και συμβιβασμού με την αστική τάξη των χωρών τους.

Ο Στάλιν και ο Μπρέζνιεφ, ο Γιαρουζέλσκι και οι Κινέζοι στρατοκράτες, κατάφεραν να πείσουν όλη την ανθρωπότητα ότι σοσιαλισμός και ελευθερία ήταν ασύμβατα πράγματα. Και φυσικά το μήνυμα το μετέφεραν  ζωντανά μετά την κατάρρευση χιλιάδες οικονομικοί μετανάστες στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ. Και η ελευθερία, την οποία ερωτεύτηκαν τόσοι εργάτες και νέοι σε όλο τον κόσμο, έφτασε να ταυτιστεί με την …αγορά και τον καπιταλισμό. Ιδιαίτερα στην ΕΣΣΔ και στην Ανατολή. Όπου εκεί ακριβώς είναι που λείπουν ή είναι εντελώς γραφικές οι κομμουνιστικές τάσεις ή φουντώνει πρωτίστως η ακροδεξιά, η μεταφυσική και η θρησκοληψία.

Κάθε τέλος και μια αρχή

Θυμάμαι το σύνθημα μιας ημερίδας που είχε οργανώσει το ΝΑΡ το 1991, λίγο πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο στο Πολυτεχνείο. Έλεγε πως ‘’η επόμενη ανατολή θα είναι στη δύση’’. Τότε φαινόταν σαν παρηγοριά στον άρρωστο. Σήμερα, στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης, της αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικοποίησης σε όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, της επιστροφής στο Μάρξ, στις ‘’μεγάλες αφηγήσεις’’ και στην αναζήτηση της επαναθεμελίωσης του κομμουνισμού στον 21ο αιώνα, αποτελεί ζώσα ελπιδοφόρα πραγματικότητα που εξελίσσεται.
Φυσικά, το ‘’χώνεμα’’ των συμπερασμάτων και η γέννηση του καινούργιο, θα είναι μια επίπονη πορεία. Το βλέπουμε στη χώρα μας, αλλά και σε όλη την Ευρώπη.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στην καλύτερη περίπτωση μιλάνε γενικά γιαπρόοδο και σοσιαλισμό, χωρίς επανάσταση. Στη χειρότερη εκδοχή μιλάνε για καλύτερη, φιλολαϊκή διαχείριση του συστήματος. Επιστρέφουν στην παλιά σοσιαλδημοκρατική ταύτιση του σοσιαλισμού με τη συνεχή διεύρυνση του δημόσιου κοινωνικού τομέα, αν δεν ονειρεύονται ακόμη τον περίφημο ‘’σοσιαλισμό της αγοράς’’. Στην ταύτιση της δημοκρατίας με τον τυπικό αστικό κοινοβουλευτισμό, χωρίς όργανα εργατικής οργάνωσης και δημοκρατίας. Εξαίρεση αποτελούν  τμήματα του,  που μιλάνε για “νέο μπολσεβικισμό”.

Από την άλλη, το ΚΚΕ  υποστηρίζει- όπως και η κατάληξη του πρόσφατου διεθνούς φόρουμ κομμουνιστικών κομμάτων- πως το ’89 συντελέστηκε “η από τα πάνω ανακοπή μιας γενικά θετικής πορείας σοσιαλιστικής οικοδόμησης”. Μιλάει διαρκώς για τον ‘’σοσιαλισμό που γνωρίσαμε’’, ιδιαίτερα μάλιστα στην σταλινική εκδοχή του. Χειροκροτεί τον ‘’κομμουνισμό που επιζεί, παρά τις δυσκολίες και την ιμπεριαλιστική πίεση’’,  με την υμνολογία ακόμη και της Βόρειας Κορέας. Δεν φαίνεται να κατανοεί ότι αυτή η τοποθέτηση και πολύ περισσότερο ο κινέζικος ‘’κομμουνισμός’’-αναπνευστήρας του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, αποτελούν τον πιο ζωντανό σύγχρονο αντικομουνισμό. Την ίδια στιγμή η ‘’λαϊκή οικονομία και εξουσία’’ χωρίς επανάσταση, αποτελούν την αδιέξοδη καταφυγή στην τρέχουσα κομματική φιλολογία και πολιτική.

Και η παλιά ΕΣΣΔ;

Τα 20 χρόνια από την διάλυση της, σφραγίστηκαν  με τις ογκώδεις διαδηλώσεις κατά του πανίσχυρου κατά τα άλλα Πούτιν. Αλλά ήρθε και ο Ecomomist να μας πληροφορήσει ότι οι ρώσοι πολίτες, 20 χρόνια μετά, θεωρούν σε ποσοστό 70% πως οι αλλαγές που έγιναν δεν ήταν προς το καλύτερο. Συνεπώς η επανασυγκρότηση του απελευθερωτικού κομμουνιστικού προτάγματος και στην σημερινή Ρωσία, θα σφραγίσει τις εξελίξεις αργά ή γρήγορα.

Μόνο που αυτός ο ‘’νέος κομμουνισμός’’, δεν θα μοιάζει  με τη γελοιογραφία του που γνωρίσαμε. Ευτυχώς…

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Ποιος-Ποιον; To ζήτημα της αιωρούμενης εξουσίας στην Ελλάδα κατά τη χαραυγή του Ψυχρού Πολέμου. Δεκέμβρης ’44 - Γενάρης ΄45

Παρουσιάζουμε τη εξαιρετική εργασία του συντρόφου Βασίλη Κυριάκου γι αυτό το ιδιαίτερα σημαντικό και επίκαιρο ζήτημα.


ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1.Αντί Προλόγου                             
2.O ρόλος του ΕΑΜ και η λαϊκό-μετωπική του στόχευση                      
3.Λίβανος -  Καζέρτα… δρόμος χωρίς επιστροφή
Το διεθνές πλέγμα των Συμμάχων και συμφερόντων                            
4.Τι προέβλεπαν όμως ο «Λίβανος» και η «Καζέρτα» ;                        
5.Μπρος γκρεμός και πισωγύρισμα για την τελική ήττα του ΕΑΜικού κινήματος!
Δεκέμβρης ’44 – Γενάρης ’45 και Βάρκιζα το κερασάκι… στην ήττα  
 6.Αντί Επιλόγου                                                                                          
7.ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ                                                                                         


1.Αντί Προλόγου:
Αν η Ιστορία ήταν κάποια θεϊκή υπόσταση σήμερα, ίσως να γελούσε κυνικά με την απόπειρα να γραφτεί αυτό το Ποιος-Ποιον-Πώς-Γιατί για τα περίφημα Δεκεμβριανά του 1944 στην Ελλάδα. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Στον Ιανουάριο του 2012, για την αναζήτηση των ερωτημάτων και των λύσεων τους, έχω αντιληφθεί ξανά πως η μαρξιστική ρήση περί επανάληψης  της Ιστορίας ισχύει πλήρως. Σ’ αυτό το οποίο μπερδεύτηκα είναι το πότε η Ιστορία αποτελεί φάρσα και πότε τραγωδία. Και αυτό γιατί πέρα απ’ την δυικότητα των πραγμάτων και του νομίσματος, η τραγωδία, ιδίως του λαού, είναι πολύ πιο συχνή.

Με αφορμή και το κλείσιμο 70 ετών από την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου με σκοπό την απελευθέρωση από την τριπλή Κατοχή(Γερμανική, Ιταλική, Βουλγαρική) το «αν» και η περιπτωσιολογία δεν δύναται να έχουν αρκετή πέραση. Το διακύβευμα   της εξουσίας στη μετακατοχική Ελλάδα κρίθηκε εν πολλοίς –για μένα- πριν καν την έναρξη των Δεκεμβριανών. Η διαμάχη μεταξύ του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και της ντόπιας αστικής τάξης(μαζί με την κυβέρνηση που συγκροτήθηκε στην Αίγυπτο) ήταν εξ’ αρχής μια άνιση μάχη. Και αυτό γιατί το πλέγμα των ξένων συμφερόντων και άλλοτε συμμάχων έκρινε καθοριστικά το ζήτημα. Με ιδιαίτερο ζήλο στο Ελληνικό ζήτημα ασχολήθηκε η Μ. Βρετανία και αργότερα οι ΗΠΑ με τη Σοβιετική Ένωση να έχει το ρόλο φοβικού καλοκάγαθου γίγαντα που παρατηρεί κυρίως τις εξελίξεις.

Κρίσιμο ρόλο στην έκβαση των γεγονότων έπαιξε η στρατηγική ή έλλειψη ξεκάθαρης στρατηγικής των δυο αντιμαχομένων πλευρών, δεδομένο που επηρέασε και την τακτική τους. Υπό αυτό το πρίσμα υπάρχει  και η πρόσληψη του εμφυλίου πολέμου από τον ελληνικό κινηματογράφο με πλήθος από ταινίες (Το Δίλημμα,Το Κόκκινο Τρένο,Ψυχή Βαθιά,Θίασος,Πέτρινα Χρόνια,Ελένη,Γράμμος-Βίτσι) η κάθε μια με τη δική  της οπτική γωνία σε αυτή τη σύρραξη. Μια σύρραξη με πλήθος ηττημένων και ελάχιστους νικητές. Οι οποίοι νικητές χρωστούν κατά κάποιο τρόπο τη ζώσα πολιτική της ύπαρξη στο ηττημένο λαϊκό κίνημα της που τράβηξε το λούκι της πείνας, της κατοχής και της Αντίστασης. 


Δυστυχώς όμως για τους θεμελιωτές αυτής της εξουσίας (αστοί,χίτες,ταγμασφαλίτες,δοσίλογοι,μαυραγορίτες)που συνεργάστηκαν αρμονικά με κατακτητές και συμμάχους το Τέλος της Ιστορίας κατά τον Φουκουγιάμα δεν ήρθε όπως φαίνεται ακόμα. Οι μεγάλες αφηγήσεις έχουν αρκετό δρόμο να διαβούν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ’ όλη την οικουμένη «εφόσον μένουν εκείνες οι αιτίες οι παλιές». Ίδωμεν..


2.O ρόλος του ΕΑΜ και η λαϊκό-μετωπική του στόχευση
 Ο κοινωνικός χρόνος συμπυκνωμένος στην περίοδο της γερμανικής κατοχής όπως και οι συνέπειες στις συνειδήσεις του λαού και αυγάτισε ένα πελώριο κίνημα. Ένα κίνημα Αντίστασης κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό με βασικό πυλώνα το ΕΑΜ(Μαργαρίτης, 2011). To Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ήταν ένα απελευθερωτικό μέτωπο που είχε ως προμετωπίδα την εθνική  ενότητα λαού, φτωχής αγροτιάς και διανοούμενων, ακόμα και μέρος του αστικού κόσμου και πολιτικών. Η πρωτοβουλία ανήκε στο ΚΚΕ που μαζί με το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος(ΣΚΕ), κόμμα Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας(ΕΛΔ), του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος(ΑΚΕ) ιδρύουν στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 το ΕΑΜ(Ριζοσπάστης-ένθετο(επιμ)(25 Σεπτεμβρίου 2011)70 χρόνια  από την ίδρυση του ΕΑΜ). 

Το ΚΚΕ, ως βασικός πυλώνας του ΕΑΜ καλεί τον ελληνικό λαό, τα κόμματα και τις οργανώσεις της χώρας σ’ ένα εθνικό μέτωπο της απελευθέρωσης:
Α)Για το διώξιμο της γερμανοιταλικής κατοχής από την Ελλάδα.
Β)Για την ανατροπή της κυβέρνησης-οργανέτου της.
Γ)Για την καθημερινή υποστήριξη και υπεράσπιση της Σ.Ένωσης.
Δ)Για την υποστήριξη κάθε συνεπούς αντιφασιστικής δύναμης με όλα τα μέσα.
Ε)Για το σχηματισμό προσωρινής κυβέρνησης από όλα τα κόμματα, που θα αποκαταστήσει τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού, θα του εξασφαλίσει ψωμί και δουλειά, θα συγκαλέσει συνταχτική εθνοσυνέλευση και θα υπερασπίσει την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της Ελλάδας από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική δύναμη.(Ριζοσπάστης-ένθετο(επιμ)(25 Σεπτεμβρίου 2011)70 χρόνια  από την ίδρυση του ΕΑΜ,σελ.2)

Στις 16 Φλεβάρη του 1942 ιδρύεται το ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ μη ηγετική φυσιογνωμία και αρχικαπετάνιο το Θανάση Κλάρα, γνωστό ως  Μιζέριας ή Δηλωσίας της Κέρκυρας (Τάκη Σιμονετάτου(1982)Ταινία, Το Κόκκινο Τρένο) και πιο γνωστός ως Άρης Βελουχιώτης. Ο ΕΛΑΣ ήταν  η πιο γνωστή και η πιο δραστήρια από τις ένοπλες αντάρτικες οργανώσεις. Μεταξύ άλλων υπήρχαν ο ΕΔΕΣ με δράση κυρίως στην Ήπειρο με αρχηγό το Ν.Ζέρβα και την ΕΚΚΑ με αρχηγό το συνταγματάρχη Ψαρρό. 

Το κίνημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ως οι πιο λαοφίλητες οργανώσεις κατορθώνουν να προστατεύσουν τα σοδειά και τους αγροτικούς πληθυσμούς κυρίως από τους κατακτητές, τα Τάγματα Ασφαλείας και τους Χίτες και κυρίως τους μαυραγορίτες. Δηλ. αυτό που έκανε ήταν  να «σώσει το λαό απ’ την πείνα» από τη μια όπως λέει και ο ύμνος του ΕΑΜ, να οργανώσει λαϊκή τοπική αυτοδιοίκηση με συνελεύσεις στα χωριά, δημιουργία λαϊκών δικαστηρίων και βοηθώντας στην πολιτιστική ανάταση μιας νέας Ελλάδας που χτιζόταν στην ύπαιθρο. Την Ελεύθερη Ελλάδα. 

Στις 10 Μαρτίου 1944 ορκίστηκε η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), το κεντρικό πολιτικό όργανο διοίκησης των απελευθερωμένων περιοχών. Μετά από εκλογές (23 Απριλίου 1944) όπου έγιναν στις συνθήκες της Κατοχής, εκλέχτηκε το Εθνικό Συμβούλιο με έδρα τις Κορυσχάδες(30 Απριλίου 1944) όπου ψήφισαν περίπου 1.800.000 ψηφοφόροι και για πρώτη φορά και γυναίκες (Ριζοσπάστης-ένθετο(επιμ)(25 Σεπτεμβρίου 2011)70 χρόνια  από την ίδρυση του ΕΑΜ,σελ.4). Έτσι συστάθηκε μια ιδιότυπη μορφή δυαδικής εξουσίας κάτω από τη μύτη των Γερμανών έτοιμη να εφορμήσει για μια Άλλη Ελλάδα, των παραγωγών της. Η Ιστορία όμως δεν είναι ούτε βολονταρισμός ούτε και υποθέσεις.

Οι αναφορές στο ΕΑΜ και στην ΠΕΕΑ γίνονται γιατί πέρα από τον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχαν στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, αποτέλεσαν και αυτά τα πολιτικά υποκείμενα που υπέγραψαν μαζί με τους αστούς πολιτικούς (κυβέρνηση Γ.Παπανδρέου) και τους Συμμάχους, τις ιστορικές συμφωνίες διακανονισμού του ελληνικού ζητήματος. Τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, προπομπός για το διχασμό του Δεκέμβρη και την μετέπειτα συμφωνία – την πιο γνωστή στο πλατύ κοινό, λαθεμένα κατ’ εμέ- της Βάρκιζας.

Ο Δεκέμβριος του ’44, άποψη που θα συμφωνήσω, δεν ήταν μια στιγμή μιας ελληνικής ιδιορρυθμίας ή κάποιου τρελού μεσογειακού ανυπότακτου ταμπεραμέντου του ελληνικού λαού. Ήταν η πρώτη πράξη στη διεθνή ψυχροπολεμική σκακιέρα που ενεπλάκησαν οι τέως Σύμμαχοι (ΗΠΑ,Βρεττανία,Σ.Ένωση) με διαπλεκόμενα  συμφέροντα(Άρτεμη Ψαρομηλίγκου,(2011) «Ένας ελληνικός πεσσός στη διεθνή σκακιέρα»,Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,σελ.27). Από έγκυρους ιστορικούς θεωρείται το έτος 1943 ως ορόσημο για την αρχή του Εμφυλίου. Από τη μια έχουμε τη συνθηκολόγηση των Ιταλών(3 Σεπτ. 1943) οπόταν και πλουτίζει το οπλοστάσιο του ΕΛΑΣ και αυξάνει αντικειμενικά τις απαιτήσεις του για το δια ταύτα της εξουσίας. Δεν έλειψαν και οι μάχες μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων αλλά και ο ορισμός των περιοχών ελέγχου της κάθε μιας. 

Μια απ τις λίγες στιγμές που θα ενώσει τις ομάδες αυτές ήταν η αποτίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου μαζί με Εγγλέζους σαμποτέρ, γεγονός που αναθάρρεψε το λαό των πόλεων και ενίσχυσε τις αντάρτικες οργανώσεις και κυρίως τον πιο έτοιμο ΕΛΑΣ. Απ’ την άλλη πλευρά παρατηρείται πλέριο αντικομουνιστικό μένος από τις ένοπλες εθνικιστικές οργανώσεις. Υπάρχουν και υπόγειες συμφωνίες του ΕΔΕΣ όχι μόνο με τους Άγγλους αλλά επίσης συμφωνίες του Ζέρβα με τους ΝΑΖΙ έναντι του ρεύματος του ΕΛΑΣ. (Άρτεμη Ψαρομηλίγκου,(2011) «Ένας ελληνικός πεσσός στη διεθνή σκακιέρα»,Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,σελ.28)/ (Φώτος Λαμπρινός(1981)Ταινία Το Δίλημμα, Άρης Βελουχιώτης).


3.Λίβανος -  Καζέρτα… δρόμος χωρίς επιστροφή
Το διεθνές πλέγμα των Συμμάχων και συμφερόντων
Σημείο τομής ακόμη και για αυτό το ελληνικό ζήτημα η Διάσκεψη της Τεχεράνης(27 Νοεμβρίου-1 Δεκεμβρίου 1943) μεταξύ των αρχηγών κρατών των Συμμάχων. Στάλιν για τη Σ.Ένωση,Τσόρτσιλ για Βρετανία, Ρούζβελτ για τις ΗΠΑ. Η Διάσκεψη της Τεχεράνης αποτέλεσε προοίμιο για τη Διάσκεψη της Γιάλτας της Ουκρανίας (4-11 Φεβρ.1945) η οποία ουσιαστικά επικύρωσε τις συμφωνίες της πρώτης και αφέθηκε η Μ.Βρετανία να «παίξει μπάλα» στην Ανατολική Μεσόγειο (Άρτεμη Ψαρομηλίγκου,(2011) «Ένας ελληνικός πεσσός στη διεθνή σκακιέρα»,Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,σελ.27). 

Πέρα απ’ τη συμφωνία για τη δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών, μια άλλη συμφωνία που όρισε εν πολλοίς και τα πράγματα ήταν η άτυπη συμφωνία των ποσοστών. Η συμφωνία αυτή είναι γνωστή ως « χαρτοπετσέτα» η οποία επισημοποιήθηκε από την 4η Διάσκεψη της Μόσχας στις 9 Οκτωμβρίου 1944. Μια συμφωνία μεταξύ του Στρατάρχη Στάλιν και του Ουίστον Τσόρτσιλ σχετικά με τη διαίρεση της νοτιοανατολικής Ευρώπης σε σφαίρες επιρροής. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Τσόρτσιλ πρότεινε όπως η Σ.Ένωση να έχει 90% επιρροή στη Ρουμανία και 75% στη Βουλγαρία ενώ η Μ.Βρετανία  να έχει 90% επιρροή στην Ελλάδα. Ο Τσόρτσιλ επίσης πρότεινε για την Ουγγαρία και τη  Γιουγκοσλαβία να έχουν 50% επιρροή και οι δυο. Στη συνέχεια ο Τσόρτσιλ έγραψε τη συμφωνία με μπλε μολύβι σε μια χαρτοπετσέτα, την οποία έδωσε στον Στάλιν και αφού τον ενέκρινε ο τελευταίος του την επέστρεψε. Αυτά, περί του παραπολιτικού του θέματος. Σύμφωνα πάντα με την   αυτοβιογραφία  του Τσόρτσιλ μια από τις ελάχιστες απτές πηγές για το θέμα. Στο δια ταύτα , αν η συμφωνία ήταν πραγματική, ο Στάλιν κράτησε το λόγο του όσον αφορά την Ελλάδα. 

Στον εμφύλιο η Βρετανία υποστήριξε με πλέριες τις δυνάμεις της με τη Δεξιά και την Ακροδεξιά στη χώρα σε αντίθεση με τη Σ.Ένωση που βοήθησε  παρά μόνο ηθικά και…κριτικά τον ΕΛΑΣ και αργότερα το ΔΣΕ. Το ιδεολογικό έρεισμα του «γιατί» και του «διότι» της μη βοήθειας της Σ.Ένωσης προς τον ΕΛΑΣ και το ΔΣΕ θα προσπαθήσω να εκφράσω αργότερα(www.aformi.gr , Λαικά Μέτωπα). 

Ο Τσόρτσιλ δεν μένει όμως εκεί. Επιτυγχάνει και παίρνει από το Ρούζβελτ το (ένοπλο) φως για παρέμβαση στην Ελλάδα από τη συνάντησή τους στο Κέμπεκ( 17-27 Αυγούστου 1943),μια συμφωνία ως κεκτημένο για επιτυχία της επιβολής των ποσοστών στη Σ.Ένωση. Το 1944 ο Τσόρτσιλ ετοιμάζεται για την εκτέλεση της επιχείρησης «Μάννα», δηλ. της ένοπλης επέμβασης με σκοπό την αποκατάσταση της προπολεμικής τάξης πραγμάτων στην Ελλάδα που είχε διασαλευτεί από τον ηγετικό ρόλο του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στη χώρα(Ψαρομηλίγκου,2011). Έτσι γράφει μιαν επιστολή στον ΥΠΕΞ Άντονι Ίντεν για άμεση επέμβαση. Έτσι η σύγκρουση αποτέλεσε τακτική επιλογή του Βρετανού πρωθυπουργού για να επιβάλει de facto κατακτήσεις για τον έλεγχο του ζωτικού χώρου της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου και ό,τι άλλο γεωγραφικά και οικονομικά εύλογα αυτό σημαίνει στην υπό κατάρρευση Βρετανική Αυτοκρατορία. Συνεπώς κατόρθωσε τον περιορισμό της επιρροής της ΕΣΣΔ σε 10% έναντι 90% της Βρετανίας. Αυτό το αποτέλεσμα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά οι πρόνοιες της Διάσκεψης της Μόσχας 9-21 Οκτωβρίου 1944(Ψαρομηλίγκου,2011).

Η επικύρωση της έγινε σαν καταστάλαγμα της τραγικής ειρωνείας. Ενώ κατέρρεε η Γερμανία και τα κατοχικά στρατεύματα αποχωρούσαν από την Ελλάδα, το προπαγανδιστικό ραδιόφωνο, όργανο της Γκεμπελικής φιλολογίας επίσειε τον κίνδυνο του κομμουνισμού παίρνοντας ουσιαστικά θέση ενάντια στον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ  μπροστά στην επικείμενη σύγκρουση. Η καχυποψία μεταξύ των Ελλήνων εναλλάσσεται με τη χαρά της απελευθέρωσης που δεν θα κρατήσει για πολύ. Στις 16 Οκτωβρίου αποβιβάζεται η ινδική ταξιαρχία των Γιούρων, στρατιωτικό τμήμα της Βρετ. Αυτοκρατορίας. Το σχέδιο επιβολής των Άγγλων είχε μπει ήδη σε εφαρμογή ενώ η διαδοχή των Γερμανών από τους Άγγλους γίνεται  σαν μια καλοσχεδιασμένη παράσταση. Στο μεταξύ η συμφωνία της Μόσχας ολοκληρώνεται με την προέλαση του σοβιετικού αξιωματικού Τολμπούχιν, με τη βαλκανική πορεία προς τη Βουλγαρία, σύνορο των δύο κόσμων. (Άρτεμη Ψαρομηλίγκου,(2011)

Το 1942 υπάρχει η συμφωνία μεταξύ Συμμάχων (κυρίως των αγγλοσαξωνικών χωρών) με τον Άξονα για μεταφορά τροφίμων στην Ελλάδα από ΗΠΑ και Καναδά δια  μέσου του Ερυθρού Σταυρού. Μάλλον τα γεγονότα είναι πεισματάρικα τόσο πολύ ώστε μόνο το Σχέδιο Μάρσαλ να υλοποιεί το παζλ που αναφαινόταν τότε(Γ.Μαργαρίτης,2011, «Το ΕΑΜ έχασε τη μάχη της Μετακατοχικής… μπομπότας»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο σελ.13). 

Το γεγονός αποτέλεσε τομή για τις μελλοντικές εξελίξεις και ράπισμα στην καρδιά της κοινωνικής αλληλεγγύης του ΕΑΜ για επιβίωση του λαού. Με αυτό τον τρόπο οι κατοχικές κυβερνήσεις προσπαθούν να ελέγξουν και την ύπαιθρο και να αποκτήσουν λαϊκό έρεισμα ενόψει της μελλοντικής της πρωτοκαθεδρίας. Στις μεγάλες πόλεις το ζήτημα του λιμού και του θανάτου από ασιτία ήταν καθημερινό φαινόμενο. Όποιος χόρταινε όλο αυτό το λαό που λιμοκτονούσε και έδινε μάχη… για τη ζωή του θα αποκτούσε πολιτικό έρεισμα και λόγο για τις εξελίξεις της επόμενης μέρας. Σημειωτέον, η διανομή των τροφίμων σε περιοχές που ήλεγχε ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μαζί με τις προσφυγικές συνοικίες που θεωρούνταν ορμητήρια των «τρομοκρατών» απαγορευόταν ρητώς. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. 

Το καλοκαίρι του 1944 αυξάνεται η εξωτερική βοήθεια με νέα καταναλωτικά αγαθά δείχνοντας έτσι την ανωτερότητα των Βρετανών και των αστών έναντι των «κομμουνιστο-συμμοριτών» - ΕΑΜοβούλγαρων όπως σάρκαζε και η Βραδυνή.
Σε Αθήνα-Πειραιά δημιουργείται ένα ρευστό ρεύμα ανέργων, πρώην πληβειακού-εργατόκοσμου που ήταν εύπλαστο πολιτικά. Έτοιμο από την εξέγερση μέχρι την αντίδραση και την καταστολή της. Υπήρχε δηλ. μια ικανή μάζα πεινασμένων για όλα προκειμένου να επιβιώσει. Αυτό διείδαν και οι Άγγλοι που με τις ML και URRA,οργανώσεις που προσφέρουν είδη άνεσης και πρώτης ανάγκης  σε πόλεις και ύπαιθρο κερδίζοντας πολιτικά αυτή τη σημαντική μάχη της επιβίωσης(Μαργαρίτης,2011). Χαρακτηριστικά, τον Οκτώβριο του ’44 η εφημερίδα του αμερικανικού στρατού, « Η Αστερόεσσα» δηλώνει πως με τη συμβολή και των Βρετανών το ζήτημα βαδίζει προς επίλυση μέσω του εμφυλίου, ενώ ο ίδιος ο αρχηγός των ατάκτων, Βελουχιώτης (κατά τον Χαριτόπουλο) θεωρήθηκε από τους Αμερικανούς ο πιο γνωστός αντιβρετανός ηγέτης(Φώτος Λαμπρινός(1981)Ταινία Το Δίλημμα, Άρης Βελουχιώτης) / (Φοίβος Οικονομίδης,2011, «Το Αμερικάνικο παιχνίδι το Δεκέμβρη και ο Άρης»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο σελ.33) .

Η ρητή δήλωση-εντολή όμως Τσόρτσιλ προς το στρατηγό Σκόμπι και ενώ είχαν υπογραφεί οι συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας δεν ήταν κάτι πρωτάκουστο. « Μη διστάζετε όμως να ενεργείτε σαν να ευρίσκεσθε σε μια κατεχόμενη πόλη όπου θα ξεσπούσε μια τοπική εξέγερσις». Σε αγαστή συνεργασία των Άγγλων πάντα με τον Γ.Παπανδρέου.

4.Τι προέβλεπαν όμως ο «Λίβανος» και η «Καζέρτα» ;
Στις 17-20 Μαΐου 1944 συνήλθε στη Βυρηττό σύσκεψη των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων μηδενός εξαιρουμένου. Στο «Συνέδριο του Λιβάνου» όπως έμεινε στην Ιστορία συμμετείχαν από τη μια, το ΕΑΜ και η ΠΕΕΑ (Κυβέρνηση του βουνού) και από την άλλη η κυβέρνηση του Παπανδρέου (κυβέρνηση Μ.Ανατολής), ο ΕΔΕΣ και ο ΕΚΚΑ. Η περίεργη δυική εξουσία. Από τη μια, του εσωτερικού, του αγώνα,της αντίστασης και της ελπίδας και από την άλλη του εξωτερικού, του αστικού κόσμου, των Συμμάχων και ό,τι προέβλεπαν και οι μεταξύ τους υπόγειες και άλλες συμφωνίες. Το ΕΑΜικό κίνημα έλαβε μέρος στο όνομα μιας ευρύτερης εθνικής ενότητας. Παρ’ όλα αυτά ο Γ.  Παπανδρέου, αγαστός σύμμαχος και συνεργάτης των Άγγλων κάνει κατηγορηματικές δηλώσεις για αιματοχυσία και εμφύλιο σπαραγμό. Συμψηφίζει τα εγκλήματα, τους δοσιλογισμούς, τους μαυραγορίτες, τα Τάγματα Ασφαλείας, τους κατακτητές με τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ(Φώτος Λαμπρινός(1981)Ταινία Το Δίλημμα, Άρης Βελουχιώτης).

Στις 2 Σεπτεμβρίου1944 σχηματίζεται κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Γ.Παπανδρέου. Το « Πολιτικό Πρόγραμμα της Κυβερνήσεως αποτελεί το Εθνικό συμβόλαιο του Λιβάνου το οποίο προβλέπει την εγκατάσταση εξουσίας με τη μορφή της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα». Οι Άγγλοι μπαίνουν και επίσημα στο παιχνίδι των μεταπολεμικών και κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα.

Το ΚΚΕ αποδέχεται τη συμφωνία του Λιβάνου βασισμένο και στη λογική των Λαικών-Αντιφασιστικών Μετώπων για δημιουργία δημοκρατικών αστικών καθεστώτων στο όνομα της εθνικής απελευθέρωσης και όχι της ταξικής-κοινωνικής. Έτσι το ΕΑΜ έμεινε στο εθνικοαπελευθερωτικό κομμάτι λησμονώντας την κοινωνική ανατροπή και τα μηνύματα του Οκτώβρη του 1917. Η γραμμή αυτή είχε επιβληθεί από τη σοβιετική Κομιντέρν το 1934-35 μαζί με την επιβολή και της μορφωμένης από το σταλινικό καθεστώς της ζαχαριαδικής εξουσίας. Στην Ελλάδα, η λογική αυτή δικαιολογήθηκε γιατί υποστηριζόταν πως στην χώρα «φεουδαρχικά κατάλοιπα» και έπρεπε να μεσολαβήσει ένα «δημοκρατικό στάδιο» πριν τη σοσιαλιστική επανάσταση(Άγγελος Καλοδούκας, «Στάση πληρωμών στο χρέος, έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε./Λαϊκά Μέτωπα», www.aformi.gr, 28-11-2011)

Το ΚΚΕ βάζει ζήτημα…Γ.Παπανδρέου δηλ. προσώπου κα όχι αστικής εξουσίας. Το ΚΚΕ δηλ. δεν έβαζε την άμεση προοπτική εργατικής εξουσίας και δημοκρατίας, έστω μιας άλλης εξουσίας στα πλαίσια του παρτιζάνου Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. Μόνο που ο Ζαχαριάδης και το ΚΚΕ επέλεξε Κομιντέρν με τα γνωστά αποτελέσματα στην έκβαση του εμφυλίου. Με μια πρόταση,  το εθνικό δεν συνδέθηκε ούτε στην στρατηγική  ούτε στην τακτική με το θέμα της αντικαπιταλιστικής στράτευσης και της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Στη συνεδρίαση της ΠΕΕΑ  Σιάντος και Αλ.Σβώλος συμφωνούν στο αίτημα της αντικατάστασης του Γ.Παπανδρέου. 

Έτσι, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ υπαναχωρούν στην «αντίδραση» και στους Εγγλέζους με αποκορύφωμα της Συμφωνίας της Καζέρτας στις 26 Σεπτεμβρίου 1944. Παρ’ όλα αυτά ο Ζεύγος στις Κορυσχάδες πρότεινε τη διαγραφή  του Ρούσσου και Πορφυρογένη για τις ενέργειες του Λιβάνου. Πώς τα φέρνει ο καιρός! Ο Σβώλος μαζί με το… Ζεύγο υπογράφουν στην Καζέρτα της Ιταλίας και την υπαγωγή του ελληνικού στρατού στη διοίκηση του στρατηγού Σκόμπι. Μέσα στον ΕΑΜ υπάρχουν διαφωνίες και αντιφάσεις γι αποστράτευση του ΕΛΑΣ και για τη τύχη δηλ. την τιμωρία  των ταγματασφαλιτών. (Βασίλης Καρδάσης,2011, «Από το Λίβανο στον Δεκέμβρη»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο,σελ.12)

Το ΕΑΜ είχε εξιδανικεύσει το ρόλο της Σ.Ένωσης σε δογματικά πλαίσια τύφλωσης αρκετές φορές στον αγωνιζόμενο λαό. Ο ιστορικός Θ.Σφήκας στο βιβλίο του «ΤΟ ΧΩΛΟ ΑΛΟΓΟ», οι Διεθνείς Συνθήκες της ελληνικής κρίσης, 1941-1949 αναφέρει πως στο αρχειακό υλικό της Σ.Ένωσης για το ελληνικό ζήτημα της περιόδου δεν υπήρχε υλικό παρά μόνο σημειώματα-ερωτήσεις του ΚΚΕ προς την ηγεσία της Σ.Ένωσης. Απ’ την άλλη και ο αστικός πολιτικός κόσμος εξιδανίκευσε εξιδανίκευσε τη Μ.Βρετανία και ειδικά τον αρχιστράτηγο Τσόρτσιλ που εποφθαλμιούσε την Ελλάδα έδωσε τις επιταγές στον ΥΠΕΞ, Ήντεν περί κομμουνιστικού κινδύνου στην Ελλάδα(Βασίλης Καρδάσης,2011, «Από το Λίβανο στον Δεκέμβρη»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο,σελ.9). Ο αγγλικός παράγοντας φαινόταν έτοιμος ήδη για την επικείμενη σύγκρουση με τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στο Δεκέμβρη του 1944. Μια σύγκρουση με συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο την υλοποίηση της συμφωνίας των ποσοστών με εξολόθρευση των κομμουνιστών παράλληλα.

5.Μπρος γκρεμός και πισωγύρισμα για την τελική ήττα του ΕΑΜικού κινήματος!
Δεκέμβρης ’44 – Γεννάρης ’45 και Βάρκιζα το κερασάκι… στην ήττα
Συχνά όταν αναμετρείσαι σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, ο αγώνας αρχίζει πριν καν τη διεξαγωγή του. Και πιστεύω πως καταλαβαινόμαστε ειδικά όταν μιλάμε για τον εμπορικό αθλητισμό. Έτσι και ο Δεκέμβρης ξεκίνησε πολύ πιο πριν και σπέρματά του υπήρχαν ακόμα και από τη Μεταξική δικτατορία ενώ γονιμοποιήθηκαν στο μέσο της Γερμανικής Κατοχής με ένοπλες συγκρούσεις των αντάρτικων ομάδων όχι κόντρα στο Ναζί ή το Φασίστα και το μαυραγορίτη…αλλά μεταξύ τους.

Στις 12 Οκτώβρη 1944 απελευθερώθηκε από το γερμανικό ζυγό ενώ ο Κόκκινος Στρατός «απελευθέρωσε» τα Βαλκάνια. Στις 18 Οκτώβρη έφτασε στην Αθήνα η κυβέρνηση εθνικής ενότητας και με στελέχη του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στο εσωτερικό της και κάτω από τις στρατιωτικές οδηγίες του Σκόμπι, με βάση και τη Καζέρτα(Ριζοσπάστης-ένθετο(επιμ)(25 Σεπτεμβρίου 2011)70 χρόνια  από την ίδρυση του ΕΑΜ,σελ.8). Ο πρωθυπουργός Παπανδρέου ζητάει στήριξη πολιτική και ένοπλη από τις «επιβλητικές δυνάμεις» του Τσόρτσιλ στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός ταυτόχρονα συγκαλεί σύσκεψη όλων των μη ΕΑΜικών υπουργών και υπογράφουν ώστε η αριστερή Λαϊκή πολιτοφυλακή της επίσημης κυβέρνησης να παραδώσει τα όπλα. Σε προηγούμενο χρόνο είχε απαιτήσει τη δημιουργία ελληνικού στρατεύματος με τρεις ταξιαρχίες. Μια με τη συγκρότηση Ορεινής Ταξιαρχίας-Ιερού Λόχου από κοινού, μια από τον ΕΔΕΣ και μια από τον ΕΛΑΣ. Το ίδιο βράδυ παραιτούνται οι ΕΑΜικοί υπουργοί Σβώλος,Τσιριμώκος, Αγγελόπουλος,Ασκούτης(Φοίβος Οικονομίδης,2011, «Οι 33 ματωμένες μέρες»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον εμφύλιο σελ.37). Στις 2 Δεκεμβρίου συνεδριάζει, σημειωτέον μετά από αρκετό καιρό η Κ.Ε. του ΚΚΕ και καλεί σε συλλαλητήριο στις 3 Δεκεμβρίου. 

Στην έκκληση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ συγκεντρώνεται πραγματικά λαοθάλασσα. Οι Άγγλοι και η κυβέρνηση Παπανδρέου απαντούν με ριπές πολυβόλων από το αρχηγείο των Άγγλων στο Μ.Βρετάνια. Αποτέλεσμα: 30 νεκροί και 100 τραυματίες. Η δολοφονική εκστρατεία της αστικής κυβέρνησης και των Εγγλέζων αποτελούν Casus Belli για το ΕΑΜικό κίνημα. Απαιτεί την παραίτηση της αιματοβαμμένης κυβέρνησης. Την επόμενη μέρα πραγματοποιείται η κηδεία των θυμάτων της μονόπλευρης βίας των Άγγλων που συνάμα ήταν μια διαδήλωση οργής λαϊκού αισθήματος. Χαρακτηριστικό το πανό της διαδήλωσης της 4ης Δεκεμβρίου που θα δηλώσει και τη ροή που θα πάρουν τα πράγματα: « Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει τις αλυσίδες ή τα όπλα»

Οι Άγγλοι αιφνιδιαστικά αφοπλίζουν το 2ο Σύνταγμα της 11ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ. Έτσι αρχίζουν οι 33 ματωμένες μέρες σε Αθήνα-Πειραιά και Θεσσαλονίκη. Σ’ αυτές τις μέρες ένα ήταν το κύριο χαρακτηριστικό για επικράτηση και την τελική νίκη των δυο αντιμαχόμενων πλευρών. Από τη μια η αποφασιστικότητα των αστών και των Άγγλων ιμπεριαλιστών για τη νίκη και απ’ την άλλη η ατολμία του ΚΚΕ και η έλλειψη νικηφόρου σχεδιασμού, αν και είχε όλα τα φόντα για πανστρατιά των έμπειρων και μπαρουτοκαπνισμένων τμημάτων του ΕΛΑΣ της υπαίθρου. Τα σφάλματα του ΚΚΕ με κύριο την έλλειψη σχεδίου για επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας έχοντας ως κύρια αιτήματα τα θολά σχήματα της «λαοκρατίας», της αποχώρησης του βασιλιά και για εκλογική διαδικασία οδήγησαν σε ολέθρια τακτικά σφάλματα για το ίδιο αλλά και για τους αγωνιστές που το ακολούθησαν στη πορεία του. Έτσι με πρόσχημα την εθνική ενότητα και τον αντιφασιστικό αγώνα, ο ΕΛΑΣ υπάγεται στο εγγλέζικο στρατηγείο της Μ.Ανατολής, δημιουργώντας προηγούμενο στην απόφαση των υπουργών του Παπανδρέου για διάλυση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής.

Τις πρώτες μέρες των Δεκεμβριανών η πλάστιγγα έγερνε με την πλευρά του ΕΛΑΣ Αθήνας και Πειραιά. Οι Άγγλοι τα βρίσκουν σκούρα ενώ οι Αμερικανοί δεν προθυμοποιούνται να βοηθήσουν στην παρούσα φάση. Ο Άγγλος υπουργός Μακμίλαν γράφει στο ημερολόγιο του: «Τα νέα από την Ελλάδα είναι πολύ άσχημα, τα ίδια είναι και από την Ιταλία. Η Ελλάδα έχει μια επανάσταση και η Ιταλία είναι χωρίς κυβέρνηση. Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε εγκαταλειφτεί  από τον Αμερικανό μας σύμμαχο»(Φοίβος Οικονομίδης,2011, « Το Αμερικανικό παιχνίδι στο Δεκέμβρη και ο Άρης».ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο σελ.33). Στο ίδιο μήκος κύματος και ο διοικητής της Τρίτης Ορεινής Ταξιαρχίας Θρ.Τσακαλωτός θλίβεται από το ζυγό των «Διεθνιστών»(ΕΛΑΣιτών) και που χύνεται βρετανικό αίμα. 

Ο πρεσβευτής Λίπερ επισημαίνει ότι η προπαγάνδα των ανταρτών προς τις Ινδικές δυνάμεις στην Πελοπόννησο τις προτρέπει να εξεγερθούν εναντίον των αφεντικών τους, των Βρετανών, ενώ παρατηρήθηκαν και δείγματα ηττοπάθειας του αγγλικού στρατού». Απ’ την άλλη, στη Θεσσαλονίκη την εξουσία την κατέλαβε ο ΕΛΑΣ, με τη σύμφωνη γνώμη του Άρη Βελουχιώτη ΚΑΙ την αντίθετη δέσμευση του ΚΚΕ.(Φοίβος Οικονομίδης, 2011, «Οι Βρετανοί, η Θεσσαλονίκη και οι πόθοι του Τίτο», ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο σελ.45). Χαρακτηριστική των πρώτων νικών του ΕΛΑΣ στην Αθήνα ήταν και η δήλωση που έκανε ο τότε πρωθυπουργός Παπανδρέου: « Ο ΕΛΑΣ εις τας επαρχίας ήρχισε να αφοπλίζει την Εθνοφυλακή, την οποίαν είχωμεν οργανώσει κατόπιν συμφωνίας. Η κυβέρνησις αντελήφθη ότι το συλλαλητήριο δεν εγένετο δια να εκφράση πολιτικάς γνώμας, οπότε όφειλεν να παράσχη την άδεια. Εγίνετο ως απαρχή της επαναστατικής δράσεως και δι αυτό το απηγόρευσεν.(Μ.ΕΒΕΡΤ, «Ας σκεφτούμε τι θα γινόταν αν επικρατούσαν»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο σελ.56). 

Το στίγμα το δίνουν οι δηλώσεις του Τσόρτσιλ στις 11 Δεκεμβρίου σε μήνυμα προς την αμερικάνικη ηγεσία παραδέχτηκε ότι «πρέπει ειλικρινά να ομολογήσω ότι ποτέ δεν γνώριζα πως το ΕΑΜ είναι τόσο ισχυρό». Ο ίδιος ο Άγγλος στρατάρχης Αλεξάντερ φθάνει στην  Αθήνα και αποφασίζει την  αντικατάσταση του Σκόμπι από τον στρατηγό Τζον Χόκσγουερθ. Παράλληλα , όλες αυτές τις μέρες των Δεκεμβριανών, οι Άγγλοι πραγματοποιούν αποβίβαση των στρατευμάτων τους από το λιμάνι του Πειραιά και πραγματοποιούν επιδρομές με τανκς, αεροπλάνα και κανονιοβολισμό από το στόλο, οπλισμό που γενικά δεν κατείχε ο ΕΛΑΣ(Φοίβος Οικονομίδης,2011, «Οι 33 ματωμένες μέρες»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον εμφύλιο σελ.41). 

Έτσι ο συσχετισμός δυνάμεων αλλάζει ραγδαία από τις 15 Δεκέμβρη και έπειτα ενώ οι δυνάμεις που φτάνουν απ’ το ιταλικό μέτωπο δίνουν άλλο κύρος στις αγγλικές δυνάμεις. Ο ΕΛΑΣ  προσπαθεί με αντεπιθέσεις να ανακαταλάβει περιοχές κυρίως τις βραδινές ώρες  για την αποφυγή της αεροπορίας αλλά τα αποτελέσματα είναι είτε πρόσκαιρα είτε ανεπιτυχή. Ο ΕΛΑΣ χάνει σημαντικές έδαφος, ενώ οι βρετανικές δυνάμεις προελαύνουν παρά τη σθεναρή αντίσταση. Να σημειώσω εδώ την ατολμία του ΕΑΜ να κατεβάσει τον ΕΛΑΣ της υπαίθρου στην Αθήνα από το ξεκίνημα των συγκρούσεων που θα ξεκαθάριζε και την έκβαση του Δεκέμβρη. 

Μέσα σ’ όλα αυτά ο Άρης Βελουχιώτης προσπαθεί από το Νοέμβρη του ’44 να πείσει τους αντάρτες για το «στραβό δρόμο» που πήρε το ΚΚΕ με τις συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας, τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπανδρέου και την ανάθεση της ηγεσίας των ελληνικών στρατευμάτων στο Σκόμπι. Λίγο πριν από το Δεκέμβριο  στέλλει στην ηγεσία του κόμματος ένα σχέδιο για την κατάληψη της Αθήνας με τη βοήθεια των δυνάμεων του ΕΛΑΣ από τη Στερεά και τη Πελλοπόνησο, το οποίο δεν λήφθηκε καν υπόψη. Την περίοδο των Δεκεμβριανών κρατιέται σε απόσταση από το πεδίο των μαχών και στέλλεται μάλλον με δυσμένεια μαζί με το Σαράφη στην Ήπειρο. Εκεί κυνηγάει το Ζέρβα(συγγενής του Άρη) και τον ΕΔΕΣ όπου τον διαλύει, αναγκάζοντας τις δυνάμεις του Ζέρβα να καταφύγουν στην Κέρκυρα. Το επίδικο όμως ήταν η ίδια η Αθήνα και το ολοζώντανο διακύβευμα του ποιος θα εξουσιάζει ποιον! (Θεόδωρος Σαμπατακάκης,2010, « Άρης Βελουχιώτης. Ποιος ήταν ο Θανάσης Κλάρας», ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,Ν.Ζαχαριάδης,Άρης Βελουχιώτης,Ν.Μπελογιάννης.Βίοι Παράλληλοι και Τεμνόμενοι, σελ. 70-71). 

Σημαντική ημερομηνία που μπορούσε να άλλαζε το ρου των πραγμάτων ήταν η 24η Δεκεμβρίου. Το βράδυ σαμποτέρ του ΕΛΑΣ τοποθετούν δυναμίτη στα θεμέλια του ξενοδοχείου «Μ.Βρεττανία»-«το στρατηγείο της αντίδρασης» όπως το αποκαλούσαν οι ΕΑΜικοί κύκλοι- για να το ανατινάξουν. Η επιχείρηση αναβάλλεται λόγω της άφιξης του Τσόρτσιλ ανήμερα των Χριστουγέννων. Τι άλλο να δείξει άλλωστε τον αγγλικό ζήλο για το ελληνικό ζήτημα; Την Τρίτη 26 Δεκεμβρίου πραγματοποιείται μεγάλη σύσκεψη στο ΥΠΕΞ υπό την προεδρία του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνό. Παρευρίσκονται οι Τσόρτσιλ-Ήντεν, ο Αμερικανός πεσβευτής Λ.Μακβέι και ο Ρώσος συνταγματάρχης Ποπόφ. Από ελληνικής πλευράς οι Γ.Παπανδρέου, Θ.Σοφούλης, Ν. Πλαστήρας, Δ. Μάξιμος και Καφαντάρης. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ εκπροσωπούν οι Σιάντος, Παρτσαλίδης, Μάντακας που καταφθάνουν ενώ η σύσκεψη είχε αρχίσει. Το αξιοσημείωτο είναι η δήλωση του Τσόρτσιλ πως τα βρετανικά στρατεύματα έφθασαν στην Ελλάδα «με τη γνώση και τη συγκατάθεση του προέδρου Ρούζβελτ και του στρατάρχη Στάλιν». Στη διάρκεια της σύσκεψης δεν έγινε δυνατό να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση. (Φοίβος Οικονομίδης,2011, «Οι 33 ματωμένες μέρες»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον εμφύλιο σελ.42). 

Το σφυροκόπημα των Άγγλων γίνεται πυκνότερο με αποτέλεσμα το Γενάρη του ’45 να απολέσει ο ΕΛΑΣ τον Πειραιά και τα μεγαλύτερα τμήματα της Αθήνας. Ο ΕΛΑΣ πιεζόμενος δεν κατορθώνει να οριοθετήσει μια γραμμή άμυνας αποτελεσματική. Μόνο κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, η Κ.Ε. του ΚΚΕ(29 Δεκεμβρίου) αποφασίζει να πάρει μέτρα ενίσχυσης των μαχόμενων στην Αθήνα τμημάτων του ΕΛΑΣ. Ήταν και το μόνο συλλογικό όργανο που συγκλήθηκε σε όλη τη διάρκεια των επιχειρήσεων. Αντ’ αυτού όμως διατάσσεται υποχώρηση και η Κ.Ε του ΕΛΑΣ καταφεύγει στις 6 Ιανουαρίουστη Θήβα.(Γρ. Φαράκος,2011, «Η ώρα της αυτογνωσίας που δεν ήρθε», ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον εμφύλιο σελ.57). Απόρροια η βαθμιαία υποχώρηση δυνάμεων του ΕΛΑΣ πέραν του λεκανοπεδίου Αττικής προς Στερεά και Εύβοια. Στις 11 Ιανουαρίου υπογράφηκε ανακωχή ανάμεσα στις βρετανικές δυνάμεις και τον ΕΛΑΣ, που επιβάλλει την κατάπαυση των εχθροπραξιών(Φοίβος Οικονομίδης,2011, «Οι 33 ματωμένες μέρες»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον εμφύλιο σελ.44). Η συμφωνία και οι στόχοι απ’ αυτήν, απ ‘ την πλευρά του ΕΑΜ ήταν ασαφείς όπως και η προοπτική της ανακωχής.

Το πρωτόκολλο της ανακωχής μονογραφήθηκε στις 11 και εφαρμογή του άρχιζε στις 15 Ιανουαρίου. Σε τέσσερις μέρες έπρεπε ο ΕΛΑΣ να υποχωρήσει στις νέες θέσεις όπως αυτές καθορίζονταν με τα συνημμένα παραρτήματα. Την 20η Ιανουαρίου υπογράφεται η οριστική ανακωχή από το στρατηγό Όσκλαντ και τους Α.Τζήμα, Κ.Δημάκη (από τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ). Η ανακωχή είναι πάντοτε δυσμενής για τους ηττημένους. Η ηγεσία του ΕΑΜ-ΚΚΕ ήταν καθόλα μπερδεμένη για το τι μέλλει γενέσθαι με το εαμικό κίνημα,το λαό που ακολούθησε το ΕΑΜ το Δεκέμβρη και τους ΕΛΑΣίτες αγωνιστές ανα την επικράτεια. Μοιραία λοιπόν το ΕΑΜ φτάνει σε συζητήσεις για τη συμφωνία της Βάρκιζας απροετοίμαστο. 

Στις 12 Φεβρουαρίου υπογράφεται η συμφωνία-ουσιαστικά προστασία των πολιτικών του ΕΑΜ, η παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ και η παραδοχή της ήττας με την παραλαβή από τους Άγγλους της περιοχής ελέγχου του ΕΛΑΣ. Στην ίδια συμφωνία προβλεπόταν η δημιουργία δημοψηφίσματος για την παραμονή ουσιαστικά του βασιλιά στη χώρα. Στις 16 Φεβρουαρίου το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ προχωρά και στον επίσημο “αποχαιρετισμό στα όπλα”, με μια συγκλονιστική Ημερήσια Διαταγή που την υπογράφουν Σαράφης και Άρης: ύστερα από συμφωνία που υπογράφηκε...ο ΕΛΑΣ αποστρατεύεται...να είστε υπερήφανοι για το έργο σας και να έχετε ήσυχη την συνείδησή σας ότι κάνατε το καθήκον σας προς την πατρίδα...”.
            
Στις 28 Φεβρουαρίου ο ΕΛΑΣ έπαψε να υπάρχει. Ο Θανάσης Κλάρας, ο γνωστός Άρης αρνήθηκε να υιοθετήσει τη συμφωνία της Βάρκιζας ενώ είχε αντιρρήσεις και για το Λίβανο και τη Γκαζέρτα. Πιστός στις διακηρύξεις του ΕΛΑΣ ότι θα τελειώσει η αποστολή του όταν ολοκληρωθεί και το έργο του για εθνική απελευθέρωση και λαοκρατία ιδρύει τον ΕΛΑΣ ΝΕΟΣ. Το ΚΚΕ πιστό στη συμφωνία που είχε υπογράψει αποκηρύσσει σκληρά και διαγράφει στις 12 Ιουνίου του '45 τον “δηλωσία-Μιζέρια Θανάση Κλάρα” όπως τον αποκάλεσε ο Ριζοσπάστης. Ο Άρης έμεινε πιστός στον αποχαιρετισμό του: “ραντεβού στα γουναράδικα”. Το “ούτε ψωμί ούτε νερό” που διέταζε το ΚΚΕ προς τον κόσμο της υπαίθρου για τον Άρη, ήσαν αρκετά για αυτόν. Εξάλλου ο Κρόνος είναι μαθημένος να τρώει τα παιδιά του.

Αντί Επιλόγου
Πέρα από την όποια  συναισθηματική φόρτιση διακατέχουν οι τελευταίες γραμμές του κυρίου θέματος, η ενασχόληση με το ζήτημα της Ιστορίας θέλει τη μελέτη και των δυο πλευρών του νομίσματος. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, το νόμισμα κάθεται συμβολικά στη κορώνα επί το πλείστον. Έτσι αναγράφεται ως επίσημο έγγραφο στα σχολεία, στον ΣΚΑΙ, στα DVD της Ιστορίας ή σε οποιαδήποτε ΥΕΝΕΔ της εποχής μας που προσφέρεται με ανταλλάγματα να δώσει απλόχερα τις υπηρεσίες της.

Κάνοντας ανασκόπηση της περιόδου για χάρη τούτης της εργασίας, παρατήρησα (με ανακούφιση μου ώστε να είμαι εντός χρονικού θέματος ότι ο Δεκέμβρης του ’44 ανήκει δικαιωματικά στο 1945 και γενικότερα στο καθεστώς της εμφυλιακής περιόδου. Ο εμβληματικός Δεκέμβρης ήταν ένα χρονικό μεταίχμιο. Οι περισσότεροι τίτλοι των εντύπων που κυκλοφορούσαν στην Κατοχή σταμάτησαν τότε οριστικά την έκδοση τους, ενώ από το Γενάρη του ’45 ήταν ο προπομπός αυτού που θα ακολουθούσε σε λίγο και επίσημα πλέον. Ήταν τα πρωτόλεια χαρακτηριστικά της απόρροιας της γραφής της μοίρας του κόσμου σε μια χαρτοπετσέτα. Αποτέλεσμα της συμφωνίας των ποσοστών στη Μόσχα το ΄44 και της μεταγενέστερης συμφωνίας της Γιάλτας των ισχυρών για σφαίρες επιρροής πάνω στα αποκαΐδια που άφησε ο Β’ Ιμπεριαλιστικός Παγκόσμιος Πόλεμος και το άπλετο πεδίο κερδοφορίας που έμελλε (ειδικά για τις ΗΠΑ) και ουσιαστικού ξεπεράσματος της δομικής κρίσης, το 1929.(Π.Παπακωνσταντίνου,2010,ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ-Η κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού και  η Αριστερά,Εκδόσεις Λιβάνη,Αθήνα)

Το ζήτημα της εξουσίας στην Ελλάδα, για μένα, ορίστηκε σε αυτό το κρίσιμο δίμηνο. Το διακύβευμά του δεν αφορούσε μόνο το διεθνές πλέγμα συμφερόντων και τις συμφωνίες τους στο μοίρασμα της πίτας και των Βαλκανίων. Αφορούσε και την αποφασιστικότητα και των δυο μερών για τη νίκη, οριστική στοχοθεσία και ορισμού του αντιπάλου ξεκάθαρα. Αυτό δηλ. που έκανε ο παρτιζάνος Τίτο( παραβλέποντας τα όποια υπόγεια ποσοστά 50-50). Ο ΕΛΑΣ το μεγαλύτερο αντάρτικο της Ευρώπης κατά αναλογία απώλεσε την ευκαιρία να δούμε ποιο θα ήταν αυτό το πρόγραμμα «Λαοκρατία» που είχε,εάν είχε τελικά, όπως έλεγε και το άσμα. Και αυτό γιατί οι πολιτικοί εκπρόσωποι του ΕΑΜ και του ΚΚΕ έβλεπαν θολά και θαμπά. Αντί για εχθρούς έβλεπαν συμμάχους και αντί για συμμάχους έβλεπαν δίπλα τους «δηλωσίες». Αυτό δείχνει και το τεύχος της Λαϊκής Φωνής(30-11-1944) με «χαιρετισμό συγχαρητήριο στο μεγάλο αρχηγό της Συμμάχου μας Μ.Βρεττανίας» («Δεκέμβρης 1944-            Οι πρώτες σελίδες»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,σελ.11,Αθήνα). Παραμονές μάλιστα του colpo grosso που ετοίμαζε ο ίδιος τρεις μέρες μετά στο κολαστήριο της Αθήνας. Ο ίδιος ο άνθρωπος θα δώσει εντολές στις μέρες του Δεκέμβρη όπως δουν οι Άγγλοι στρατιώτες την Αθήνα ως κατεχόμενη πόλη.

Η πολιτική γραμμή του ΚΚΕ όμως για τις συμμαχίες δεν ήταν θέμα ηγεσίας και μόνο. Ήταν ζήτημα πολιτικής γραμμής που είχε λάβει από την Κομιντέρν (η Κομμουνιστική Διεθνής των κομμουνιστικών κομμάτων) το 1934 -35 για τη πολιτική των Λαϊκών Μετώπων και τη συμμαχία με τους αστούς για να αποτραπεί η φασιστική απειλή(παράδειγμα Γαλλίας με Λέον Μπλουμ). 

Χέρι χέρι και η λογική των σταδίων για πέρασμα δηλ. σε αστικο-δημοκρατικό καθεστώς ως πρώτιστο βήμα ωρίμανσης των καιρών για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Η έλλειψη ξεκάθαρου στρατηγικού στόχου όταν ον Τσόρτσιλ από σύμμαχος έγινε εχθρός θόλωσε τα νερά και το πολιτικό νου. Έτσι δεν εισακούστηκαν οι καπετάνιοι του ΕΛΑΣ και κυρίως ο Άρης για αιφνιδιαστική επέμβαση του ΕΛΑΣ και των ετοιμοπόλεμων τμημάτων που είχε στην επαρχία όπως και η αναστολή ανατίναξης διάλυσης του στρατηγείου της αντίδρασης Μ.Βρετάνια στις 24 Δεκέμβρη του 1944 όταν όλα ήταν έτοιμα, με τη δικαιολογία της άφιξης του αιμοσταγούς Τσόρτσιλ την επόμενη μέρα. 

Εν πολλοίς, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, κατόρθωσε «να σώσει το λαό απ’ την πείνα». Κατόρθωσε να ενώσει τους ποπολάρους με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αλλά αδυνάτισε να δώσε ταξική χροιά στο εθνικό ζήτημα μετά το διώξιμο των κατακτητών. Αδυνάτισε να απαντήσει στο ερώτημα: Και μετά τι ; Αντ’ αυτού υπέγραψε συμφωνίες και συνθηκολογήσεις τύπου Λιβάνου-Καζέρτας έχοντας αυταπάτες για κυβερνήσεις εθνικής ενότητας τη στιγμή που είχε το πάνω χέρι στο ζήτημα να πάρει την εξουσία την επόμενη μέρα της Ελεύθερης Ελλάδος. Επίσης, υπάρχει και το φλέγον: Μπορούσε να αποφευχθεί ο εμφύλιος; Υποθετικά ναι! Μπορούσε να ενσωματωθεί το ΕΑΜ(ΚΚΕ ουσιαστικά στην περίπτωση μας) κοινοβουλευτικά καθ’ εικόναν του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος ή να καταλάβει την εξουσία και την Αθήνα από το Νοέμβριο του ’44. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε αν θα περνούσαμε σε μια κοινωνία των ελεύθερων συνεταιριζόμενων παραγωγών( η σύνδεση με τη σταλινική Κομιντέρν και τα ιδιότυπα εκμεταλλευτικά καθεστώτα της πρώην ΕΣΣΔ άλλα δείχνουν). Η Ιστορία όμως μπορεί να αποτελέσει μεγάλο Φάρο για το σταμάτημα της επανάληψης της ως Τραγωδία στην Ελλάδα του 2012. Και είναι η αλήθεια πικρή. Στο 2012 διεξάγεται πόλεμος. Η εποχή θυμίζει στο θέμα επιβίωσης και μόνο, Γερμανική Κατοχή. Τη στιγμή που οι φιλεύσπλαχνοι «δήμιοι» επισκέπτονται άστεγους, αυτοί πεθαίνουν «ανερυθρίαστα» από το κρύο και την πείνα στα παγκάκια(όσα δεν ξερίζωσε ο δήμαρχος Καμίνης). Το 2012 κάποιοι άνθρωποι ζουν σε σπηλιές στου Φιλοπάππου στην Αθήνα. Το δόγμα, ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια πόσο θυμίζει επί Γερμανικής Κατοχής,το ένας εργαζόμενος στους τέσσερις ενεργούς ενήλικες πολίτες. Και εδώ έρχεται η ειρωνεία της Ιστορίας για την παραλλαγή του γνωστού εμβατηρίου ώστε να σωθούμε απ’ την πείνα χωρίς ανάθεση, για να σωθούμε και από την σκλαβιά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης…
Οι καιροί ου εστί μενετοί….

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1.Ριζοσπάστης-ένθετο(επιμ)(25 Σεπτεμβρίου 2011)70 χρόνια  από την ίδρυση του ΕΑΜ,σελ.2
2. Τάκη Σιμονετάτου(1982)Ταινία, Το Κόκκινο Τρένο
3. Άρτεμη Ψαρομηλίγκου,(2011) «Ένας ελληνικός πεσσός στη διεθνή σκακιέρα»,Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,σελ.27
4. Φώτος Λαμπρινός(1981)Ταινία Το Δίλημμα, Άρης Βελουχιώτης
5. Γ.Μαργαρίτης,2011, «Το ΕΑΜ έχασε τη μάχη της Μετακατοχικής… μπομπότας»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο σελ.13
6. Φοίβος Οικονομίδης,2011, «Το Αμερικάνικο παιχνίδι το Δεκέμβρη και ο Άρης»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο σελ.33
7. Άγγελος Καλοδούκας, «Στάση πληρωμών στο χρέος, έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε./Λαϊκά Μέτωπα», www.aformi.gr, 28-11-2011
8. Βασίλης Καρδάσης,2011, «Από το Λίβανο στον Δεκέμβρη»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο,σελ.12
9.Θ.Σφήκας,2007,«ΤΟ ΧΩΛΟ ΑΛΟΓΟ», οι Διεθνείς Συνθήκες της ελληνικής κρίσης, 1941-1949,Εκδόσεις Βιβλιόραμα
10. Φοίβος Οικονομίδης,2011, «Οι 33 ματωμένες μέρες»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον εμφύλιο σελ.37
11. Φοίβος Οικονομίδης, 2011, «Οι Βρετανοί, η Θεσσαλονίκη και οι πόθοι του Τίτο», ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο σελ.45
12. Μ.ΕΒΕΡΤ, «Ας σκεφτούμε τι θα γινόταν αν επικρατούσαν»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο σελ.56
13. Θεόδωρος Σαμπατακάκης,2010, « Άρης Βελουχιώτης. Ποιος ήταν ο Θανάσης Κλάρας», ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,Ν.Ζαχαριάδης,Άρης Βελουχιώτης,Ν.Μπελογιάννης.Βίοι Παράλληλοι και Τεμνόμενοι, σελ. 70-71
14. Γρ. Φαράκος,2011, «Η ώρα της αυτογνωσίας που δεν ήρθε», ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-Από τα Δεκεμβριανά στον εμφύλιο σελ.57
15. Π.Παπακωνσταντίνου,2010,ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ-Η κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού και  η Αριστερά,Εκδόσεις Λιβάνη,Αθήνα
16. Λαϊκή Φωνή,«Δεκέμβρης 1944-Οι πρώτες σελίδες»,ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,σελ.11,Αθήνα