Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

ΞΕΠΟΥΛΟΥΝ ΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΣΕ ΙΔΙΩΤΕΣ – 8η μέρα Έξω από το Προεδρικό







Σήμερα είναι η 8η μέρα που βρίσκεται ο Σύνδεσμος Καρκινοπαθών ΕΛ.Α-ΖΩ έξω από το Προεδρικό ζητώντας το αυτονόητο: Το Κράτος να κάνει Κρατικό Ακτινοθεραπευτικό στο Γεν. Νοσοκομείο Λευκωσίας, αφού η Κύπρος είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη και ίσως του κόσμου που δεν έχει Κρατικό Ακτινοθεραπευτικό.

Να διευκρινίσουμε ότι εμείς ΟΥΔΕΠΟΤΕ ζητήσαμε να καταργηθεί το ΟΚΤΚ. Αυτό που ζητάμε είναι το Κράτος να κάνει δικό του Κρατικό Ακτινοθεραπευτικό στο Γεν. Νοσοκομείο Λευκωσίας, που είναι το μόνο Τριτοβάθμιο Νοσοκομείο στην Κύπρου, όπου θα λειτουργήσει η Κρατική Ιατρική Σχολή, όπως ορίζει η Εθνική Στρατηγική κατά του Καρκίνου, που ψήφισε ομόφωνα η Ολομέλεια της Βουλής το 2009 και να υπάρχει μια αγαστή συνύπαρξη προς όφελος των Καρκινοπαθών.

Αυτές τις μέρες είναι χαλασμένο 1 Ακτινοθεραπευτικό μηχάνημα στο ΟΚΤΚ και ακυρώνονται ακτινοθεραπείες και αναβάλλεται ο προγραμματισμός άλλων.

Ο δε ΥΠΥΓ πήγε στη Βουλή και τα ΜΜΕ και λέει ότι πήγε στο ΟΚΤΚ και διαπίστωσε ότι δεν έχει λίστες αναμονής κι όλα είναι μια χαρά, το δε ΟΚΤΚ δεν απαντά στις δημόσιες επώνυμες καταγγελίες μας.

Γιατί αμφότεροι, Υπουργός και ΟΚΤΚ, λένε ψέματα ή/και κρύβουν την αλήθεια. Ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετούν; Πάντως όχι τα συμφέροντα των Καρκινοπαθών αλλά εξυπηρετούν τα οικονομικά συμφέροντα μιας ομάδας ανθρώπων που μετέτρεψαν τον Καρκίνο σε πηγή χρυσού.
Αλήθεια, γιατί δεν δίνουν στη δημοσιότητα το μισθολόγιο των γιατρών που εργάζονται στο ΟΚΤΚ αφού είναι γνωστό σε όλους ότι οι αμοιβές τους εκεί είναι 2-3 φορές μεγαλύτερες από τον αντίστοιχο κρατικό γιατρό, παρόλο που αμφότεροι πληρώνονται από το Δημόσιο.

Μάλιστα μόνο 6 εργαζόμενοι στο ΟΚΤΚ αμείβονται με 1.150.000 το χρόνο, μισθό δηλαδή σχεδόν διπλάσιο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας!!!

Μας λένε ότι οι προσφερόμενες από το ΟΚΤΚ υπηρεσίες προς τους Καρκινοπαθείς είναι δωρεάν. Μας κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα αφού το Κράτος τους επιχορηγεί με 31 εκ. το χρόνο. Είναι από εμάς τους φορολογούμενους που ακριβοπληρώνονται οι υπηρεσίες τους.

Από την άλλη ο ΥΠΥΓ δηλώνει ότι τα λειτουργικά έξοδα στο ΟΚΤΚ είναι 16 εκ. το χρόνο και ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει Κρατικό Ακτινοθεραπευτικό, που τα επιπλέον έξοδα στο Κράτος θα είναι 2 ½ εκ. το χρόνο.

Μας κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα, μπορούν να επιχορηγούν ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες με 16 εκ. παρά να κάνουν κρατικές με 2 ½ εκ.

Θαυμάστε τους!!!

Σήμερα στην εφημ. ΠΟΛΙΤΗΣ, σ. 18, γράφει για το Ογκολογικό που θέλει να ιδρύσει ο δρ Ζάμπογλου με τους συναίτερους του επιχειρηματίες και αραβικά κεφάλαια.

Θέτουν όμως προϋποθέσεις: 1. Το Κράτος να μην κάνει Κρατικά Ακτινοθεραπευτικά και 2. Το Κράτος να υπογράψει δεκαετή συμφωνία μαζί τους, παρόμοια με αυτή του ΟΚΤΚ, δηλαδή το Κράτος να αγοράζει Ογκολογικές Υπηρεσίες από αυτούς για 10 ΧΡΟΝΙΑ χωρίς να δικαιούται το κράτος να κάνει δικές τους Ογκολογικές Υπηρεσίες!!!

Τελικά, αν όλα αυτά δεν είναι ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΣΕ ΙΔΙΩΤΕΣ τότε κάποιοι ψεύδονται.

Πρέπει ο ΛΑΟΣ να καταλάβει αυτά τα παιχνίδια και να ξεσηκωθεί, επαναστατικά πλέον. Φτάνει πια να ξεπουλούν περιουσίες οι Καρκινοπαθείς, φτάνει πια το Κράτος να κατασπαταλά το δημόσιο χρήμα σε golden boys και επιχειρηματίες υγείας.

Καλούμε τους φίλους να στείλουν αυτό το μήνυμα παντού, βάλτε το διαδίκτυο.
Ενεργοποιηθείτε τώρα φτάνει πια τα ξεπουλήματα.

Χρ. Ανδρέου

Πρόεδρος Συνδέσμου Καρκινοπαθών ΕΛ.Α-ΖΩ

Τηλ: 99 660 221

E-mail: andreou2@cytanet.com.cy

Απεργός έξω από το Προεδρικό


Σύντομο ιστορικό γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν.

Υπενθυμίζουμε η Κύπρος είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη αλλά δυστυχώς και στον κόσμο που δεν έχει Πλήρεις Ογκολογικές Υπηρεσίες ενώ επιχορηγεί παράνομα και μονοπωλιακά το Ογκολογικός της Τράπεζας.

Για το Ακτινοθεραπευτικό της Λευκωσίας όλα είναι έτοιμα, εγκρίθηκαν οι μελέτες και τα αρχιτεκτονικά σχέδια, εγκρίθηκε το σχετικό κονδύλι από την Ολομέλεια της Βουλής, την πρώτη φορά στις 16/12/2011 με ψήφους 41 υπέρ, ακολούθως εγκρίθηκε ομόφωνα από την Κοινοβουλευτική Επιτροπή Υγείας στις 16/2/2012 και ο Πρόεδρος της Επιτροπής έκανε τις σχετικές δηλώσεις.

Ρωτήστε τον βουλευτή του ΔΗΣΥ και πρόεδρο της Επιτροπής κ. Κώστα Κωνασταντίνου γιατί τώρα ξεχνά τι είπε δημόσια στα ΜΜΕ. Αφού αποδεσμεύτηκε το σχετικό κονδύλι νομότυπα τον Ιούνιο, προκηρυχτήκαν οι προσφορές στις 6/7/2012, στη συνέχεια μελέτησαν τις 7 προσφορές από τα Δημόσια Έργα εγκρίθηκε μία, το ίδιο έκανε και το Συμβούλιο Προσφορών, αλλά ο ΥΠΟΙΚ κ. Σιαρλής, υψηλόβαθμο στέλεχος της Τράπεζας Κύπρου, αρνήθηκε να υπογράψει την κατακύρωση της προσφοράς.

Ύστερα από διαμαρτυρίες μας ο κ. Σιαρλής πήγε στην Ολομέλεια της Βουλής, στις 6/12/2012 κατά τη συζήτηση των Προϋπολογισμών του Κράτους για το 2013, και δήλωσε ότι υπάρχει ένα κονδύλι για τα 2 Ακτινοθεραυτικά.

Ακολούθως με τροπολογία που έβαλαν ΑΚΕΛ, ΕΔΕΚ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ και ΕΥΡΩΚΟ εγκρίθηκε σχεδόν ομόφωνα από την Ολομέλεια της Βουλής ένα κονδύλι 4,6 εκ. για το 2013 για τα Ακτινοθεραπευτικά με 51 ψήφους υπέρ (από το σύνολο των 56 βουλευτών) κι ένα κατά, της Στέλλας Κυριακίδου.

Στις 17/1/2013 πήγε αίτημα του ΥΠΥΓ στη Βουλή για αποδέσμευση του κονδυλίου, προς κατακύρωση της προφοράς για το Ακτινοθεραπευτικό της Λευκωσίας και το αρνήθηκαν ΔΗΣΥ και ΔΗΚ0, δηλαδή οι ίδιοι βουλευτές που πριν από 1 μόνο μήνα ψήφισαν για να γίνει το Ακτινοθεραπευτικό της Λευκωσίας, τώρα, δηλαδή, έφτυσαν την ίδια τους τη ψήφο.

Την ίδια μέρα, στις 17/1/2013, η Βουλή έκλεισε για τις Προεδρικές Εκλογές και άνοιξε μετά τις εκλογές, με τη νέα Κυβέρνηση Αναστασιάδη.

Είναι περίεργο που ο νέος ΥΠΥΓ δρ Πετρίδης μας λέει ότι δεν υπάρχει το κονδύλι που είναι δεσμευμένο. Δεν μπορεί να το ξοδέψει για κανένα άλλο έργο πλην για το λόγο που εγκρίθηκε, δηλαδή για το Ακτινοθεραπευτικό. Άρα παραπλανούν τους πάντες και τη Βουλή.

Πηγή

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Βιομηχανικό προλεταριάτο στην Κύπρο: Η βιομηχανία Fast Food


του Κωνσταντίνου Κωνσταντίνου

Αφιερώνεται στην Ραντκα Νικόλοβα που απεβίωσε εν ώρα εργασίας στα σύγχρονα κάτεργα της Pizza Fan

Υπάρχει βιομηχανικό προλεταριάτο; Και μάλιστα στην Κύπρο; Η απάντηση που δίνει το κείμενο όχι μόνο αφορά όλες τις ανεπτυγμένες χώρες αλλά έχει μεγαλύτερη ισχύ εκτός Κύπρου, μιας και πραγματεύεται ένα τομέα που είναι εξ ορισμού πανομοιότυπος διεθνώς (franchise). Μάλιστα η Κύπρος παίρνεται μόνο ευκαιριακά και για προσωπικούς λόγους και η αναφορά σε αυτήν καταλαμβάνει ένα πολύ μικρό κομμάτι του κειμένου.

Η επιμονή σε τέτοιους όρους του παλιού καλού μαρξισμού μοιάζει παρωχημένη. Όροι όπως ”αποβιομηχανοποίηση” και ”μεταβιομηχανική κοινωνία” χρησιμοποιούνται πλέον ευρέως για την ανάλυση των ταξικών σχέσεων (εφόσον γίνεται παραδοχή ότι υπάρχουν καν τάξεις) φτάνοντας στο συμπέρασμα ότι το βιομηχανικό προλεταριάτο, έτσι όπως το όριζε η κλασσική θεωρία έχει συρρικνωθεί δραματικά ή δεν υπάρχει καν: Ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας έχει δώσει την θέση του στις ”υπηρεσίες”, αλλάζοντας τις υλικές συνθήκες παραγωγής και γενικότερα τις συνθήκες που έκαναν το βιομηχανικό προλεταριάτο όχι μόνο μια κατηγορία αλλά και το επαναστατικό υποκείμενο, βάζοντας στην θέση του την ”άυλη εργασία”, το κογκνιταριάτο, το πλήθος κ.ο.κ.

Η Κύπρος προβάλλεται σαν ένα νησί αποκλειστικά υπηρεσιών άρα η αναφορά σε μια τέτοια τάξη ακούγεται γραφική. Μέσα από μια πιο προσεκτική ματιά όμως φαίνεται ότι αυτό που για την σημερινή ριζοσπαστική θεωρία είναι πλέον αυτονόητο δεν είναι παρά χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου η θεωρία αδυνατεί ή δεν θέλει να ξεφύγει από τον φετιχισμό του εμπορεύματος και την πραγμοποίηση αναπαράγοντας αστικές αντιλήψεις. 

Ο τομέας των fast food, ένας από τους πιο αναπτυσσόμενους τομείς που κατηγοριοποιούνται σαν υπηρεσίες, είναι το αντικείμενο μας. Το δείγμα είναι η αλυσίδα μεξικάνικου φαγητού Taco Bell η οποία είναι μια από τις μεγαλύτερες αλυσίδες φαγητού στον κόσμο με 6500 καταστήματα παγκοσμίως και ο βασικός ανταγωνιστής των McDonald’s στις ΗΠΑ. Με μια ανάλυση της φύσης, της έντασης και των υλικών συνθηκών της εργασίας, της παραγωγικής διαδικασίας και της σχέσης των εργαζόμενων με αυτήν γίνεται αντιληπτό ότι αυτές οι υπηρεσίες είναι πέρα για πέρα βιομηχανία με συνδυασμό φορντικών και μετα-φορντικών χαρακτηριστικών.

Η ειρωνεία είναι ότι ενόσω ένα μεγάλο κομμάτι της ριζοσπαστικής/αριστερής διανόησης προσπαθούσε και κατάφερνε να πείσει για την ραγδαία αποβιομηχανοποίηση και γραφειοποίηση της οικονομίας και άρα την εξαφάνιση του προλεταριάτου, μέλη της αστικής διανόησης επεσήμαναν ακριβώς το αντίθετο ήδη από το ’70 με πληθώρα επιστημονικών άρθρων π.χ. στο Harvard Business Review (αυτήν την κομμουνιστική φυλλάδα). (Ενδεικτικοί τίτλοι: ”The industrialization of service”, ”Production-line approach to service” του T. Levitt). 

Πέρα από την εύκολη και σωστότατη απάντηση ότι μεγάλο μέρος της παραδοσιακής βιομηχανίας δεν εξαφανίστηκε αλλά μετακινήθηκε σε άλλες ηπείρους, αυτό που οι αριστεροί θιασώτες της αποβιομηχανοποίησης και γραφειοποίησης αγνοούν είναι ο βαθμός βιομηχανοποίησης των υπηρεσιών. Ο T. Levitt στις έρευνες του χρησιμοποιεί τα McDonald’s σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας ”υπηρεσίας” που αύξησε ραγδαία την αποδοτικότητα της εφαρμόζοντας πλήρως στην διαδικασία παραγωγής και στην λογική οργάνωσης τον φορντισμό. Πριν λίγα χρόνια οι Bowen και Youngdahl στην έρευνα τους με τίτλο ” “Lean” service: in defense of a production-line approach” παίρνουν την σκυτάλη από τον Levitt και επισημαίνουν την ”αλλαγή παραδείγματος” στις βιομηχανοποιημένες υπηρεσίες χρησιμοποιώντας αυτή την φορά το Taco Bell.

Η εν λόγω εταιρεία συνδυάζει με επαναστατικό τρόπο στοιχεία φορντισμού με στοιχεία του λεγόμενου ”τογιοτισμού”, ενός μοντέλου οργάνωσης της παραγωγής πρωτοεφαρμοσμένο στην Toyota που υπερβαίνει τον φορντισμό με κύρια στοιχεία: α) την διατήρηση μεν του mass-production αλλά μετατρέποντας το σε mass-customization και β) το JIT (Just In Time), δηλαδή την παραγωγή και τον εφοδιασμό της προσαρμοσμένο στις παραγγελίες. Με αυτά τα στοιχεία οι εταιρείες μπορούν πολύ καλύτερα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του μετανεωτερικού πελάτη (αλλά και να τις διαμορφώσουν). 

Οι Bowen/Youngdahl όχι μόνο τονίζουν την τρομερή αλλαγή που έφερε η εφαρμογή αυτού του βιομηχανικότατου μοντέλου στο Taco Bell ξεπερνώντας σε αποδοτικότητα και παραγωγικότητα τα φορντικά McDonald’s, αλλά προτείνουν ένθερμα τέτοια βιομηχανοποίηση να εφαρμοστεί σε όλες τις υπηρεσίες (τα άλλα δύο παραδείγματα της θέσης τους περί εκβιομηχάνισης είναι μια αεροπορική εταιρεία και ένα νοσοκομείο!). Δεν παραλείπουν συνεχώς να τονίζουν ότι η βιομηχανία είναι ο πρωτοπόρος τον οποίο πάντα οι υπηρεσίες ακολουθούν και όχι το αντίθετο. 

Τονίζουν βεβαίως ότι αυτό το μοντέλο ”ενδυναμώνει” (empowering) τους εργαζόμενους, ενισχύει την συμμετοχή τους, την αυτονομία τους κτλ. Τέτοιοι ισχυρισμοί υπάρχουν και από τους αριστερούς υποστηρικτές της θέσης περί αποβιομηχανοποίησης. Το να ισχυρίζεται αυτό η αστική κοινωνιολογία είναι κατανοητό, αλλά η αριστερά; Πόσος κρετινισμός απαιτείται για να χαρακτηρίσεις την αποβλακωτική, μονότονη και με μισθό πείνας εργασία σε ένα τηλεφωνικό κέντρο ή σε ένα λογιστικό γραφείο δημιουργική και empowering;

Ο όλο και αυξανόμενος καταμερισμός της εργασίας, η μονότονη, τυποποιημένη και επαναλαμβανόμενη δουλειά και βεβαίως ο χαμηλότατος ή και ανύπαρκτος μισθός (”πρακτική εξάσκηση”) είναι μερικά δείγματα της εφαρμογής της βιομηχανικής οργάνωσης στις υπηρεσίες.

Αλλά ο τομέας του fast food δεν είναι καν βιομηχανοποιημένες υπηρεσίες αλλά βιομηχανία σκέτη: παραγωγή υλικών εμπορευμάτων. Το γεγονός ότι η λιανική πώληση των εμπορευμάτων γίνεται αμέσως μετά την παραγωγή, ή καλύτερα η παραγωγή γίνεται κατά παραγγελία, ελάχιστα διαφέρει από αυτό που γίνεται στην Toyota. Πιο συγκεκριμένα, είναι μια σύμπτυξη στον χρόνο και στον χώρο της διαδικασίας της παραγωγής με την διαδικασία της ζήτησης και της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων. 

Σύμπτυξη που συμβάλλει στο να καλύπτει στην καθημερινότητα μας τον χαρακτήρα του κλάδου με τον μανδύα των υπηρεσιών. Αλλά εν τέλει δεν μπορεί να μας εμποδίσει να κατανοήσουμε ότι αυτά που βλέπουμε μπροστά μας σε ένα Mall ή σε ένα εμπορικό δρόμο δεν είναι παρά μίνι εργοστάσια με ένα τμήμα πώλησης στο μπροστινό μέρος. Πως γίνεται η παραγωγή συσκευασμένων τροφίμων όπως κονσέρβες να συνιστά ”εργοστάσιο” και βιομηχανία (έτσι μετριέται στατιστικά) αλλά η πλέον εντατικοποιημένη και εκμεταλλευτική βιομηχανία μαζικής παραγωγής φαγητού όχι; Η φυσική παρουσία πελατών μας δημιουργεί μια ψευδαίσθηση. Όπου υπάρχει το εμπόρευμα, η εμπορευματική σχέση, φαινομενικά, επικαλύπτει την παραγωγική: αυτό είναι ο φετιχισμός του εμπορεύματος.

Ας εισέλθουμε τώρα σε αυτό το εργοστάσιο για να δούμε εν συντομία κάποια βασικά χαρακτηριστικά της παραγωγής. Καταρχήν έχουμε να κάνουμε με την παραγωγή υλικών εμπορευμάτων. Μια παραγωγή που, ανάλογα με την πελατεία, μπορεί να φτάσει σε τρομερά επίπεδα έντασης και ταχύτητας. 

”Καρδιά” είναι δύο μίνι γραμμες παραγωγής με τέσσερα διαφορετικά πόστα. Σε περιόδους αιχμής ο εργάτης μπορεί να στέκεται δουλεύοντας μανιωδώς σε ένα σημείο για ώρες χωρίς περιθώριο ανάπαυλας ούτε για να σκουπίσει τον ιδρώτα του. Και αυτό όχι γιατί απαγορεύεται αλλά γιατί λόγω της μεγάλης ταχύτητας παραγωγής η παραμικρή καθυστέρηση ενός δευτερολέπτου (sic) είναι ικανή να βαρυφορτώσει την γραμμή καθυστερώντας τις παραγγελίες. Οι οθόνες πάνω από τα κεφάλια βγάζουν ένα ”average preparation time” για κάθε παραγγελία ο οποίος πρέπει να μένει κατω από το ένα λεπτό! 

Η διαδικασία είναι πλήρως εξορθολογικοποιημένη σε σημείο που η ποσοτήτα ενός υλικού, π.χ. μαρουλλιού, που ο συναρμολογητής τοποθετεί σε ένα συγκεκριμένο προιον έιναι καθορισμένη κατά γραμμάρια (π.χ. 26γρ). Οι κινήσεις των χεριών στην γραμμή παραγωγής (π.χ. που πρέπει την ταδε στιγμή να πάει το δεξί χέρι για να εξοικονομήσει και το τελευταίο δευτερόλεπτο) είναι και αυτές καθορισμένες: ο τευλορισμός δεν πέθανε. Οι κάμερες ελέγχουν και τιμωρούν την κάθε κίνηση (π.χ. αν πάρεις να φας μια πατάτα). Αν ληφθεί υπόψην ότι οι εργάτες δουλέυουν από 7 μέχρι και 14 ώρες την ημέρα τότε γίνεται κάπως αντιληπτό το επίπεδο της εξάντλησης.

Στην πραγματικότητα οι εργάτες αναγκάζονται να ζητούν να δουλεύουν τόσες ώρες λόγω του πολύ χαμηλού ωρομισθίου (3,70ευρώ/ώρα) σπρώχνοντας τον εαυτό τους στα όρια. Τα ξεσπάσματα αγανάκτησης δεν είναι σπάνια. (Χαρακτηριστικό περιστατικό: κατά την διάρκεια μιας κουραστικής βάρδιας, ένας μετανάστης εργάτης σταμάτησε την δουλειά απότομα, πήγε σε μια γωνιά και ξέσπασε σε κλάματα. Ρωτώντας τον γιατί κλαίει, απάντησε: ”my life is too hard”. Αμήχανοι και αδυνατώντας να απαντήσουμε στρέψαμε το κεφάλι και συνεχίσαμε την δουλειά αφήνοντας τον να κλαίει).Αυτός ο συνδυασμός φορντισμού, τευλορισμού και ”πανοπτικής” πειθαρχίας συνθέτει το παραγωγικό μοντέλο-υπόδειγμα του μέλλοντος για να εφαρμοστεί σε όλο το εύρος των ”υπηρεσιών”, το πεδίον δόξης λαμπρόν της ”ιδιωτικής πρωτοβουλίας” και της υγειούς επιχειρηματικότητας.

Αυτή η εξαντλητική και αποβλακωτική παραγωγή υλικών εμπορευμάτων βαφτίζεται υπηρεσίες. Στα στατιστικά του ποσοστό απασχόλησης της Κυπριακής Δημοκρατίας οι υπηρεσίες καταλαμβάνουν το 76,9% ενώ η βιομηχανία το 20,2% (Στατιστική υπηρεσία/2012. Είναι ενδιαφέρον ότι το ποσοστό μισθωτών είναι 83,4% και στην Ελλάδα 64%. Από αυτό ίσως μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στην Κύπρο και η υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο είναι μεγαλύτερη από ότι στην Ελλάδα). 

Οι εταιρίες κατασκευής φαγητού προσμετρώνται στην ”μεταποίηση”, στην βιομηχανία. Τα fast food όμως συγκαταλέγονται στις υπηρεσίες στην κατηγορία: ”καταστήματα που πωλούν έτοιμα φαγητά”. Που κατασκευάζονται αυτά τα φαγητά; πέφτουν από τον ουρανό; φυσικά μέσα στο κατάστημα, αλλά αυτή η μεταποίηση δεν υπάρχει πουθενά στις στατιστικές. Κρύβεται στην παραπάνω κατηγορία.

Στα ”καταστήματα έτοιμων φαγητών” υπάρχουν 4000 εργαζόμενοι, οι περισσότεροι από αυτούς σε 3 εταιρίες. Στις υπηρεσίες συμπεριλαμβάνονται επίσης υπηρεσίες καθαρισμού και βιομηχανικού καθαρισμού, οικιακές βοηθοί, νοσοκόμες, τηλεφωνικά κέντρα, τηλεπικοινωνίες, εταιρίες απορριμάτων, επιδιορθώσεις εξοπλισμών και μηχανημάτων και βεβαίως κανονικοί χώροι εστίασης και τα ξενοδοχεία. Καταλαβαίνουμε πόσο συρρικνώνει κάποιος την εργατική τάξη θεωρώντας πως στις υπηρεσίες δεν υπάρχουν εργάτες είτε αυτό πρόκειται για την Κύπρο είτε για τις ΗΠΑ όπου οι εργαζόμενοι στα fast food ανέρχονται στα 3 εκατομμύρια.

Αυτό το προλεταριάτο που κρύβεται στις υπηρεσίες φέρει τις αντικειμενικές συνθήκες του επαναστατικού υποκειμένου. Είναι στην άλλη άκρη της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας και βρίσκεται σε άμεση και ασυμφιλίωτη σύγκρουση καθημερινά με την καρδία τουκεφαλαίου, την παραγωγική διαδικασία την οποία και έμαθε να βάζει σε λειτουργία. 

Βρίσκει τον εαυτό του καθημερινά να συνθλίβεται από την ”αθόρυβη καταπίεση των παραγωγικών σχέσεων” και πουλάει την εργασιακή του δύναμη για 3 κ 60. Είναι η μόνη τάξη για την οποία η αλλαγή της σχέσης του ανθρώπου με την παραγωγή είναι άμεση και καθημερινή αναγκαιότητα. Είναι η τάξη που δεν φοβάται τους φασίστες γιατί τον τσαμπουκά, το νταηλίκι, τον σεξισμό και τον εκφοβισμό τα αντιμετωπίζει κάθε μέρα από τα αφεντικά και τους επιστάτες. Μαθαίνει αναγκαστικά την συνεργασία, την οργάνωση, την πειθαρχία, την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, κρίσιμα συστατικά της ταξικής πάλης και χαρακτηριστικά που έρχονται σε άμεση αντίθεση με αυτά που καλλιεργεί η εμπορευματική σχέση: τον εγωισμό, την ιδιοτέλεια, τον ”πόλεμο όλων εναντίων όλων”. 

Η τάση ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και όλων των δυνάμεων της ανθρωπότητας που σκάνε σαν κύμα πάνω στην ατομική ιδιοκτησία που τις περιορίζει ταυτίζεται με το υλικό, αντικειμενικό συμφέρον του προλετάριου να καταργηθεί αυτή η ιδιοκτησία. Σε αντίθεση με έναν μικροαστό η εργάτρια στο Taco Bellή στην Pizza Fan δεν έχει καμιά αυταπάτη ότι μπορεί κάποτε να περάσει στα χέρια της αυτή η επιχείρηση, δεν θα γίνει ποτέ βιομήχανος.

Η μόνη διαφορά με τον κλασσικό βιομηχανικό εργάτη είναι η χαμηλή συγκέντρωση στον χώρο. Σε αυτά τα καταστήματα ο μέγιστος αριθμός ατόμων φτάνει συνήθως τους 25. Αλλά αυτό το μόνο που αλλάζει είναι βαθμός δυσκολίας της οργάνωσης και της ανάπτυξης της ταξικής συνείδησης σε αυτό τον κατακερματισμένο φορντισμό και κάνει το έργο του κτισίματος της τάξης σαν τάξης ακόμα πιο επίπονο. Δεν αλλάζει τους αντικειμενικές συνθήκες της ύπαρξης του σαν κύρια παραγωγική δύναμη και τον αντικειμενικό του χαρακτήρα σαν η τάξη που ”ζητώντας την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας ανάγει σαν αρχή για την κοινωνία αυτό που η κοινωνία έχει ήδη θέσει σαν αρχή για αυτό”. 

Είναι καταδικασμένο, με την ύπαρξη της ιδιοκτησίας, να ζει την μισθωτή σκλαβιά ή να πεθάνει ένα πρωινό μέσα στην κουζίνα. Είναι το αρνητικό σε λειτουργία μέσα στον κόσμο, που είναι τίποτα και θα γίνει τα πάντα.

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ (1948) ΚΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ


Ο καθηγητής Ιστορίας Αλέξης Χρ. Αλέκου αποκαλύπτει πτυχές της περιόδου του ελληνικού εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα και πως αυτός ο εμφύλιος πόλεμος επηρέασε τα πολιτικά πράγματα στην Κύπρο. Αναφέρεται επίσης σε άγνωστες ή λιγότερο γνωστές πτυχές της πολιτικής ζωής της Κύπρου τη συγκεκριμένη εποχή. Είναι συγγραφέας του βιβλίου ο Ελληνικός εμφύλιος και η Κύπρος που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. 



Πηγή

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Μαριναλέδα: Το χωριό που αρνήθηκε τον καπιταλισμό



Την ώρα που η ανεργία στην Ισπανία καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, οι κάτοικοι της Μαριναλέδα, του χωριού στην Ανδαλουσία που απαρνήθηκε εδώ και δεκαετίες τον «καπιταλιστικό μονόδρομο» και οικοδόμησε μια «ουτοπική κομμούνα», μπορούν σήμερα να νιώθουν περισσότερο δικαιωμένοι από ποτέ. Η ανεργία στην περιοχή παραμένει σταθερά στο μηδέν, ωστόσο δεν είναι μόνο αυτό...

Η Μαριναλέδα μοιάζει με πολλά χωριά στην Ανδαλουσία, όμως στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με καμία άλλη περιοχή, τόσο στην Ισπανία, όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και εκτός της γηραιάς ηπείρου.

Σε καθαρά συμβολικό επίπεδο ο επισκέπτης μπορεί να πάρει μια πρώτη γεύση για την πολιτικοοικονομική κουλτούρα που κυριαρχεί στο χωριό από τα γκράφιτι με εργατικές πορείες και αντιναζιστικά σύμβολα, αλλά και την ονομασία του τοπικού αθλητικού κέντρου «Τσε Γκεβάρα». Τεράστια αντιιμπεριαλιστικά πλακάτ διάσπαρτα σε όλη την περιοχή δείχνουν περιστέρια της ειρήνης, ενώ οι δρόμοι έχουν ονόματα του Σαλβαδόρ Αλιέντε, του Πάμπλο Νερούδα κ.α.

Στην Μαριναλέδα ακολουθείται ένα κομμουνιστικό μοντέλο με κολεκτιβοποίηση των εδαφών. Περίπου 1.200 εκτάρια γης, εγκαταλελειμμένα, τα οποία άνηκαν σε έναν μεγαλογαιοκτήμονα μέχρι το 1990 απαλλοτριώθηκαν, και δόθηκε το δικαίωμα σε κάθε αγρότη να εργαστεί σε αυτά και να τα καλλιεργήσει. «Στην Ανδαλουσία, όπου χάνονται περίπου 500 θέσεις εργασίας την ημέρα, κάθε εργασία είναι σημαντική», σχολιάζει σε δημοσίευμα για τη Μαριναλέδα η εφημερίδα Independent.

Ο Δήμαρχος της Μαριναλέδα, Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, αναγνωρίζεται στην Ισπανία ως ο «Ρομπέν των Δασών». Πρόσφατα ο ίδιος και μια ομάδα εργατών, σε μια συμβολική κίνηση, αρνήθηκαν να πληρώσουν σε σούπερ μάρκετ για περίπου 10 γεμάτα καρότσια τροφίμων, τα οποία στη συνέχεια δόθηκαν σε τράπεζα τροφίμων. Με αφορμή αυτό το περιστατικό ο ίδιος ο δήμαρχος, αλλά και η Μαριναλέδα, έγιναν πρωτοσέλιδο σε διεθνή μέσα.

«Ήταν μια συμβολική κίνηση. Θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή στο γεγονός πως υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στην Ισπανία, που δυσκολεύονται να αγοράσουν τρόφιμα», δήλωσε ο Σάντσες Γκορντίγιο. «Στον 21ο αιώνα στην Ισπανία υπάρχει αυτό το πρόβλημα», τονίζει.

Εδώ και τριάντα χρόνια ο Γκορντίγιο, μαζί με τους συμπολίτες του, δίνουν αγώνες για την αναδιανομή πλούτου μέσω απαλλοτριώσεων, για φτηνή στέγαση και παραγωγή μέσω συνεταιρισμών. Στη Μαριναλέδα εφαρμόζεται η πολιτική ίσων μισθών. Η αστυνομία είναι ανύπαρκτη ενώ η δημόσια περιουσία παρέχεται στους πολίτες με ένα μικρό αντίτιμο (15 ευρώ το μήνα).

Την ώρα που η ανεργία στην Ισπανία ξεπέρασε το 27% στη Μαριναλέδα το αντίστοιχο ποσοστό είναι μηδενικό. «Με γεμίζει με ελπίδα, αλλά ταυτόχρονα και με απελπισία», τονίζει ο Γκορντίγιο αναφερόμενος στις διαφορές που παρατηρούνται μεταξύ της Μαριναλέδα και της υπόλοιπης Ισπανίας. Όπως σημειώνει πολλοί νέοι, που εργάζονταν κυρίως στον τομέα των κατασκευών, επιστρέφουν στη Μαριναλέδα έχοντας χάσει τη δουλειά τους. Η Μαριναλέδα «αντιμετωπίζει την κρίση πολύ καλύτερα μέσω των συνεταιρισμών και των μικρών βιομηχανιών» επεξεργασίας προϊόντων που παράγονται στην περιοχή, αναφέρει.

Στην Ανδαλουσία υπάρχουν πολλές περιπτώσεις απαλλοτρίωσης λατιφούντιων - τεράστιες εκτάσεις γης από τη ρωμαϊκή εποχή - από ακτήμονες. Όπως σημειώνει ο Γκορντίγιο τα λατιφούντια αποτελούν το 50% των εκτάσεων της Ανδαλουσίας, ωστόσο ανήκουν μόλις στο 2% του πληθυσμού της περιοχής. Παράλληλα επισημαίνει πως στην Ανδαλουσία υπάρχουν δεκάδες εγκαταλελειμμένες βιομηχανικές ζώνες, που μπορούν να αξιοποιηθούν.

«Αποτελούμε μέρος μιας παράδοσης της περιοχής, όμως κάνουμε και κάτι διαφορετικό. Επιμένουμε πως οι φυσικοί πόροι θα πρέπει να είναι στην υπηρεσία του λαού, που έχει φυσικό δικαίωμα στη γη, και πως η γη δεν θα πρέπει να είναι ένα αντικείμενο κερδοσκοπίας», δηλώνει ο Σάντσες προσθέτοντας πως και «η τροφή δεν θα πρέπει να αποτελεί προϊόν κερδοσκοπίας. Αποτελούν βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Πιστεύουμε επίσης στην κολεκτιβοποίηση της γης, ως μια βαθιά τομή στην γεωργική παραγωγή παγκοσμίως».

Η Μαριναλέδα αποτελεί για πολλούς στην Ισπανία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο ένα πρότυπο διαχείρισης, που μπορεί να αποτελέσει την «αιχμή του δόρατος» για μια παγκόσμια αλλαγή. Στην Ισπανία εξάλλου η υποστήριξη στα αριστερά κόμματα αυξάνεται. Ο συνασπισμός «Ενωμένη Αριστερά» στον οποίο ανήκει και ο Γκορντίγιο συγκεντρώνει πλέον το 15,6%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ποσοστό υπερδιπλάσιο από αυτό των εκλογών του 2011.

Από την πλευρά του, ο Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, που δεν πληρώνεται για τη θέση του δημάρχου, αποτελεί ένα τελείως διαφορετικό πρότυπο πολιτικού. Στο γραφείο του σε αντίθεση με τους υπόλοιπους στη θέση της εικόνας του Βασιλιά Χουάν Κάρλος έχει τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση το πορτρέτο του Τσε Γκεβάρα.

«Δυστυχώς οι πολιτικές της κυβέρνησης δεν έχουν ως στόχο την επίλυση των προβλημάτων του λαού, αλλά των τραπεζών. Οι άνθρωποι όμως είναι πιο σημαντικοί από τις τράπεζες, ιδιαίτερα όταν μια χούφτα τραπεζίτες κερδοσκοπούν με τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Τα χρήματα που έχουν δοθεί δεν κατευθύνονται στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, που έχει παραλύσει. Είναι οι μικροϊδιοκτήτες και οι επιχειρήσεις που έχουν χτυπηθεί περισσότερο από την κρίση. Έχουμε συνολικά έξι εκατομμύρια ανέργους, ενώ οι διπλάσιοι ζουν σε συνθήκες φτώχειας», δηλώνει.

Σε πολλές περιπτώσεις, όπως σημειώνει η Independent, o Γκορντίγιο, όπως και ο «Ρομπέν των Δασών», έχει κριθεί παράνομος, λόγω των απαλλοτριώσεων γης, αλλά και των συμβολικών «επιδρομών» σε σούπερ μάρκετ. Ο ίδιος έχει φυλακιστεί επτά φορές, ενώ έχει γλιτώσει από δύο απόπειρες δολοφονίας από ακροδεξιούς.

Δεξιές εφημερίδες των κατηγορούν μεταξύ άλλων για κατάχρηση εξουσίας, ωστόσο οι πολιτικές του είναι δημοφιλείς και έχει αναδειχτεί νικητής σε κάθε εκλογική διαδικασία, και μάλιστα με μεγάλα ποσοστά, από το 1979 έως σήμερα. «Εύχομαι να είχαμε και εμείς έναν τέτοιο δήμαρχο» δήλωσε μια γυναίκα από γειτονικό χωριό, που περίμενε έξω από το γραφείο του Γκορντίγιο για να συνομιλήσει μαζί του.

Παρά την κριτική που έχει δεχτεί ο Γκορντίγιο, κυρίως από δεξιά ισπανικά μέσα, με την πολιτική που έχει εφαρμόσει έχει επιτύχει τρία ουσιαστικά πράγματα: Απασχόληση, φτηνή στέγαση και συμμετοχή στη διακυβέρνηση. «Το πιο σημαντικό που έχουμε καταφέρει στη Μαριναλέδα είναι πως μπορούμε να αγωνιζόμαστε και να αποκτούμε με ειρηνικά μέσα γεωργικές εκτάσεις για τους πολίτες, διασφαλίζοντας παράλληλα τη στέγαση, που αποτελεί δικαίωμα και προϊόν κερδοσκοπίας», αναφέρει και καταλήγει: «Ως κοινωνία συνεργαζόμαστε, δουλεύουμε και συζητούμε όλοι μαζί. Αυτό είναι θεμελιώδες για κάθε κοινωνία».

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Περί ωρών εργασίας


Η κοινή λογική λέει ότι όσο προοδεύει η ανθρωπότητα τόσο λιγότερο θα έπρεπε να εργάζονται οι άνθρωποι για να ικανοποιούν τις ανάγκες τους.

Άλλωστε από την αρχαιότητα βλέποντας την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και πιο συγκεκριμένα των υφαντουργικών μηχανών του Ήφαιστου, ο Αριστοτέλης εκτιμούσε ότι αυτές θα μπορούσαν να συμβάλουν στην κατάργηση της δουλείας, αντικαθιστώντας την ζωντανή εργασία των δούλων.

Πιο πρόσφατα ουτοπικοί στοχαστές θεωρούσαν ότι στις ιδανικές τους πολιτείες θα αρκούσε να δουλεύουν οι άνθρωποι το πολύ 4-6 ώρες την ημέρα για να ικανοποιούν τις ανάγκες τους, ενώ για τον Μαρξ η μείωση της εργάσιμης μέρας αποτελούσε θεμελιακή προϋπόθεση για την επίτευξη της κομμουνιστικής χειραφέτησης.

Και πράγματι με τους αγώνες των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο ένα μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας οδηγήθηκε στην καθιέρωση του 8ωρου, της αργίας της Κυριακής και σε ορισμένες χώρες και του βδομαδιάτικου 37ωρου .

Να όμως που η λογική του καπιταλισμού είναι αντίθετη από την κοινή λογική. Έτσι η ζωώδης κατάσταση, εκείνη δηλαδή που συνδέει τη ανθρώπινη δραστηριότητα με την αναγκαιότητα, αντί να ξεπερνιέται επεκτείνεται, και αντί η ανθρωπότητα να ξεμπερδεύει με τη προϊστορία και να περνάει στην πραγματική ιστορία της , φαίνεται να επιστέφει στην κατάσταση της περιόδου της πρωταρχικής συσσώρευσης, οπότε οι άνθρωποι δούλευαν μέχρι να φθάσουν τα όρια της εξάντλησης τους.

Δια του λόγου το αληθές, πέρα από το τι συμβαίνει γύρω μας με την παράλληλη με την ανεργία, επέκταση της εργάσιμης μέρας χιλιάδων εργαζομένων, οι οποίοι το πιο συχνά δεν πληρώνονται καμία υπερωρία, πέρα από τους εργαζόμενους που δουλεύουν δίχως να πληρώνονται με την ελπίδα ότι κάποτε αυτό θα συμβεί, παραθέτω τρία περιστατικά που μου έγιναν γνωστά κατά τη διάρκεια των Πασχαλινών διακοπών.

Το πρώτο έχει να κάνει με την εμπειρία κόρης φίλων που για ένα διάστημα δούλευε ως αρχιτεκτόνισσα στην Ιαπωνία. Ωράρια εργασίας από τις 9 το πρωί μέχρι τη διέλευση του τελευταίου μέσου μαζικής μεταφοράς, δηλαδή μέχρι περίπου τα μεσάνυχτα.

Και όταν ζήτησε να φεύγει λίγο πιο ενωρίς, δηλαδή κατά τις 10 το βράδυ, οι εργοδότες της στραβομουτσούνιασαν.

Το δεύτερο έχει να κάνει με φίλο που δουλεύει ως στέλεχος σε μεγάλη χρηματιστηριακή εταιρία στο Λονδίνο. Σύνηθες ωράριο εργασίας, δώδεκα ώρες την ήμερα, το οποίοι συχνά επεκτείνεται και σε αρκετά περισσότερες. Μάλιστα το δέλεαρ για να αποδέχεται αυτούς τους όρους, είναι μεταξύ άλλων ότι μετά από ένα χρονικό διάστημα απασχόλησης του στην εν λόγω εταιρία, θα μπορέσει να γίνει και μικρομέτοχος της.

Το τρίτο περιστατικό έχει να κάνει με μια αρβανιτοπούλα απασχολούμενη στην Κέρκυρα. Εργασία σε εστιατόριο . Ωράριο δεκατρείς ώρες την ημέρα: Δέκα το πρωί με έντεκα το βράδυ, με ένα μικρό διάλειμμα γύρω στις πέντε.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες όχι μόνον το δικαίωμα στην τεμπελιά του Λαφάργκ δεν μπορεί να ασκηθεί, αλλά ούτε το ευρύτερο δικαίωμα της στοιχειώδους απόλαυσης της ζωής. Για να μην μιλήσουμε για την «πολυτέλεια» της όποιας πολιτιστικής δραστηριότητας, ή ακόμη για την ακόμη μεγαλύτερη «πολυτέλεια» μιας δραστηριότητα που ξεφεύγει από τον καταστροφικό για την ανάπτυξη μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας στενό καταμερισμό της εργασίας.

Και όμως όλα αυτά είναι άμεσα πραγματοποιήσιμα, αν φύγουν από τη μέση οι ώρες εργασίας που δαπανώνται για το κέρδος, αν υπήρχε μια σχεδιοποιημένη οικονομία, οπότε και δεν θα υπήρχαν άνεργοι και συνεπώς όσοι δούλευαν θα δούλευαν λιγότερο, αν καταργούνταν οι περιττές για την ανθρωπότητα δαπάνες όπως οι στρατιωτικές , αν καλύπτονταν οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και όχι εκείνες που διαμορφώνονται με μοναδικό σκοπό το κέρδος, αν υπήρχε εκμηχανισμός της αγροτικής παραγωγής των υποανάπτυκτων οικονομικά χωρών.

Αν δηλαδή τελειώναμε μια και καλή με τον παραλογισμό του μονοθεισμού του χρήματος και του κέρδους.

Μήπως λοιπόν και από αυτήν την οπτική γωνία ήλθε η ώρα να σκεφτούμε ότι υπάρχει άλλος εκτός των τειχών δρόμος;

Γιώργος Ρούσης

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Το αλφαβητάρι του Μαρξισμού: Π όπως Προλεταριάτο


Η σαΐτα πετάει, ο αργαλειός στενάζει,
 υφαίνουμε με μανία, μέρα και νύχτα -
Παλιά Γερμανία, υφαίνουμε το σάβανο σου,
και μαζί μ' αυτό και την τριπλή μας κατάρα,
υφαίνουμε, υφαίνουμε!

Χάινριχ Χάινε
Το Τραγούδι των Υφαντών, Ιούνης 1844

Τον Ιούνη του 1844 οι υφαντές της Σιλεσίας ξεσηκώθηκαν, άφησαν τα πόστα τους μπροστά από το αργαλειό και κατέβηκαν στους δρόμους. Το οργισμένο πλήθος επιτέθηκε σε αποθήκες, μηχανήματα, τράπεζες και σπίτια αφεντικών -μετατρέποντάς τα σε ερείπια. Η εφημερίδα Vossische Zeitung περιέγραφε, λίγες μέρες αργότερα, με αυτά τα λόγια την εικόνα ενός, μέχρι πριν λίγο, πλούσιου «σπιτικού» στο Λανγκενμπιλάου: «Σπασμένες πόρτες... διαλυμένα σκεύη έχουν στοιβαχτεί μπροστά από τα σπίτια, οι τοίχοι σημαδεμένοι από τον πετροβολισμό... Τα έπιπλα, σπασμένα σε εκατοντάδες κομμάτια, δύσκολα αναγνωρίζονται, ταπετσαρίες και σκισμένα χαρτιά παντού, κρεβάτια αναποδογυρισμένα, εστίες σπασμένες...»

Οι πρωσικές αρχές (η Σιλεσία ήταν επαρχία της Πρωσίας) έστειλαν τον στρατό να καταστείλει την εξέγερση. Ο απολογισμός: 11 εργάτες νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες. Οι ηγέτες της εξέγερσης συνελήφθησαν, μαστιγώθηκαν και κλείστηκαν στις φυλακές.

Η ιστορία είναι γεμάτη από εξεγέρσεις των φτωχών ενάντια στους πλούσιους. Αυτό που έκανε, όμως, τον αγώνα των υφαντών της Σιλεσίας τόσο σημαντικό ήταν -όπως έγραφε ο Μαρξ λίγες εβδομάδες αργότερα- το γεγονός ότι «οι εξεγέρσεις δεν στρέφονταν, καταρχήν, ενάντια στον Βασιλιά της Πρωσίας αλλά ενάντια στους αστούς». Στο Λανγκενμπιλάου οι εργάτες έκαναν σμπαράλια το σπίτι ενός μεγαλοβιομήχανου -όχι κάποιου ευγενή. Και όλα αυτά στην Πρωσία, όπου το «παλιό καθεστώς» της φεουδαρχίας δεν είχε ακόμα ανατραπεί.

Η εξέγερση, έγραφε ο Μαρξ, πανικόβαλε τους αστούς. «Στην αρχή, οι άοπλοι και αδύναμοι υφαντές κατάφεραν κιόλας να νικήσουν. Κατεστάλησαν μόνο όταν ήρθαν οι ενισχύσεις». «Είναι μια μαζική εξέγερση εργατών λιγότερο επικίνδυνη», απαντούσε, με οργή, στον «φιλελεύθερο» Άρνολντ Ρούγκε, που αξιοποιούσε την επιτυχία της καταστολής για να υποτιμήσει την δύναμη των υφαντών, «επειδή μπορεί να ηττηθεί με τη βοήθεια ενός ολόκληρου στρατού;»

Στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, που ολοκληρώθηκε λίγες βδομάδες πριν το κύμα των επαναστάσεων του 1848, ο Μαρξ αποκαλεί την εργατική τάξη τον «ιστορικό νεκροθάφτη» της αστικής κοινωνίας. Οι εργάτες δεν υφαίνουν μόνο το σάβανο της Παλιάς Γερμανίας: υφαίνουν το σάβανο ολόκληρου του καπιταλισμού.

Οι εργάτες δεν είναι ούτε το πιο φτωχό, ούτε το πιο καταπιεσμένο τμήμα της κοινωνίας, μέσα στον καπιταλισμό. Αυτό που ανυψώνει το προλεταριάτο στην θέση του «ιστορικού νεκροθάφτη» της σημερινής κοινωνίας δεν είναι η ανέχεια και η πείνα αλλά η ιδιαίτερη θέση του στην παραγωγή.

Οι καπιταλιστές, πρώτα απ’ όλα, είναι εξαρτημένοι από τους εργάτες. Ο καπιταλισμός στηρίζεται στο κέρδος -αυτό το αναγνωρίζει ακόμα και η ίδια η αστική πολιτική οικονομία. Το κέρδος είναι αυτό που καθοδηγεί το «αόρατο χέρι της αγοράς»: οι επενδυτές κατευθύνονται στην παραγωγή αυτών των προϊόντων που έχουν μεγάλη ζήτηση μέσα από την επιδίωξη υψηλότερου κέρδους. Ο ανταγωνισμός, που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει την δυναμική στον καπιταλισμό, είναι ανταγωνισμός για τα κέρδη.

Αλλά η βασική πηγή του κέρδους -όπως και κάθε αξίας μέσα στο σημερινό σύστημα- είναι η δουλειά των εργατών. Οι εργάτες, σε φυσιολογικούς καιρούς, «πουλάνε» την ικανότητά τους να παράγουν στα αφεντικά -με αντίτιμο το μεροκάματο. Αλλά, σε μη φυσιολογικούς καιρούς, μπορούν να αρνηθούν να δουλέψουν: η απεργία ήταν πάντα -και συνεχίζει να είναι- ένα πανίσχυρο όπλο στα χέρια της εργατικής τάξης.

Οι καπιταλιστές κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν τους εργάτες να απεργήσουν. Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν την εξέγερση των υφαντών της Σιλεσίας, χιλιάδες απεργοί έχουν δολοφονηθεί από την αστυνομία, την εθνοφρουρά, τον στρατό ή τις ιδιωτικές εταιρείες δολοφόνων -σαν τους διαβόητους Πίνκερτον των ΗΠΑ. Η ιστορία είναι γεμάτη από «επιστρατεύσεις», απεργίες που κρίνονται «παράνομες και καταχρηστικές» και συντονισμένες από τα πάνω απεργοσπασίες. Και φυσικά αμέτρητες προσπάθειες να εμποδίσουν τους εργάτες να οργανωθούν.

Η αποτελεσματικότητα, όμως, όλων αυτών των αντιδραστικών μέτρων είναι πάντα μόνο προσωρινή: ο ίδιος ο καπιταλισμός αναγκάζεται, θέλει δεν θέλει, να φέρει τους εργάτες τον έναν δίπλα στον άλλον -στο γραφείο, στο κατάστημα, στο γιαπί, στην αλυσίδα παραγωγής. Είναι οι ίδιοι οι καπιταλιστές αυτοί που δίνουν στους εργάτες «το σκοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουν».

Όσο πιο άγρια και αποτελεσματική είναι η καταστολή, τόσο πιο άγρια και αποτελεσματική είναι, συνήθως και εξέγερση που την ακολουθεί. Και τόσο πιο επώδυνες είναι οι παραχωρήσεις που αναγκάζεται να κάνει η άρχουσα τάξη, στην προσπάθειά της να παραμείνει στην εξουσία. Στην Ελλάδα, η πτώση της Χούντας το 1974 παρέσυρε μαζί της ολόκληρο το μετεμφυλιακό κράτος τη Δεξιάς -όλο αυτό το τερατώδες κατασκεύασμα που είχε στήσει η άρχουσα τάξη με τα Μακρονήσια, τα Πιστοποιητικά Κοινωνικών Φρονημάτων και τις εκτελέσεις.

Αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι καπιταλιστές: η άγρια καταστολή είναι πάντα δείγμα της αδυναμίας τους, όχι της δύναμης τους. Οι επιστρατεύεις των απεργών δείχνουν τον πανικό τους -τα ρίσκα που παίρνουν είναι ευθέως ανάλογα με τον τρόμο τους.

Τον Ιούλη του 1917 η αντιδραστική «Προσωρινή Κυβέρνηση» που κυβερνούσε την Ρωσία έσφαξε την «εξέγερση του Ιούλη» και έθεσε το κόμμα του Λένιν εκτός νόμου. Πέντε μήνες αργότερα, τον Οκτώβρη, έγινε η επανάσταση.

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Εβδομάδα Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες της Συρίας


Για περισσότερες από δύο εβδομάδες, δεκάδες Κούρδοι και Κούρδισσες από τη Συρία βρίσκονται έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών, με αίτημα την άμεση αναγνώριση τους ως πρόσφυγες από την Κυπριακή Δημοκρατία. Σε αντίθεση με άλλα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Κύπρος κατά παράβαση των συμβατικών της υποχρεώσεων όχι μόνο δεν αναγνωρίζει ότι οι πρόσφυγες από τη Συρία χρειάζονται διεθνή προστασία, αλλά συνεχίζει να τους μεταχειρίζεται σύμφωνα με την πολιτική της για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι αυτοί να μην έχουν πρόσβαση σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η εργασία, η στέγαση, η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη και η κοινωνική πρόνοια.

Οι πρόσφυγες από τη Συρία είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών για όσο χρειαστεί, αφού γι’ αυτούς πρόκειται για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Μάλιστα, από χθες μία ομάδα διαμαρτυρόμενων ξεκίνησε απεργία πείνας, σε μία προσπάθεια κλιμάκωσης του αγώνα τους. Για να μπορέσουν όμως να συνεχίσουν τη δυναμική κινητοποίηση τους, οι πρόσφυγες από τη Συρία χρειάζονται την έμπρακτη υποστήριξη και αλληλεγγύη μας.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, διοργανώνουμε την Εβδομάδα Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες της Συρίας. Απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία και καταστολή, επιδεικνύουμε την ανθρωπιά και την κοινωνική αλληλεγγύη μας. Στηρίζουμε τον δίκαιο αγώνα των Κούρδων από τη Συρία και απαιτούμε την άμεση αναγνώριση τους από την Κυπριακή Δημοκρατία ως πρόσφυγες.

Καλούμε όλες και όλους να στηρίξουν την Εβδομάδα Αλληλεγγύης προς τους Πρόσφυγες της Συρίας και να συμμετάσχουν στην εναρκτήρια εκδήλωση η οποία θα πραγματοποιηθεί σήμερα η ώρα 7.00 μμ έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών.

Επίσης τους καλούμε και να φέρουν μαζί τους όσα είδη πρώτης ανάγκης μπορούν:
- εμφιαλωμένο νερό και χυμούς,
- τρόφιμα που δεν χρειάζονται ψυγείο (π.χ. γάλα μακράς διάρκειας, πατάτες, ρύζι, μακαρόνια, κρεμμύδια, λάδι, κονσέρβες ντομάτας, τόνου, καλαμποκιού και άλλων ειδών, φρούτα, καφέ, τσάι, ζάχαρη, ψωμί και κουλούρια) και
- είδη υγιεινής (πλαστικά πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπίρουνα, χαρτομάντιλα κουζίνας, χαρτί τουαλέτας, μωρομάντηλα και πάνες).

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ!
ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΡΙΑ!
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες της Συρίας


Ανακοίνωση Τύπου ΚΙΣΑ
- 13 Μαΐου 2013
Συνάντηση προσφύγων με Υπουργό Εσωτερικών

Αντιπροσωπεία των Κούρδων και Κούρδισσων προσφύγων από τη Συρία πραγματοποίησαν σήμερα το πρωί συνάντηση με τον Υπουργό Εσωτερικών παρουσία του Διευθυντή Υπηρεσίας Ασύλου και της Διευθύντριας Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης. 

Η αντιπροσωπεία των προσφύγων είχε ζητήσει στη συνάντηση να παραστεί και ο εκτελεστικός Διευθυντής της ΚΙΣΑ, με τον Υπουργό να τους ανακοινώνει εκβιαστικά ότι ή θα δεχθούν την πρόταση για συνάντηση ως έχει ή θα ακυρωνόταν η συνάντηση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες εκβιασμού, η αντιπροσωπεία των προσφύγων δέχθηκε να παραστεί στη συνάντηση υπό τους όρους που τέθηκαν από το Υπουργείο .

Η συνάντηση ξεκίνησε με τον Υπουργό να προσπαθεί να πείσει τους πρόσφυγες ότι δεν υπάρχει νομοθεσία που να προβλέπει την παραχώρηση προστασίας για «φιλανθρωπικούς λόγους» και ότι το κράτος θα εφαρμόσει τους νόμους στο έπακρο.

Στη συνέχεια, όταν του υποδείχτηκε πως υπάρχει νομικό πλαίσιο που προβλέπει την παραχώρηση διεθνούς προστασίας σε ανθρώπους λόγω εθνικότητας ή μειονότητας (το επονομαζόμενο prima facia), γεγονός το οποίο αποτελεί και τη θέση της UNHCR, όπως φαίνεται και στη σχετική επιστολή του προϊσταμένου της διεθνούς οργάνωσης στην Κύπρο προς το Υπουργείο Εσωτερικών, ο Υπουργός τους πρότεινε να διαλύσουν τη διαμαρτυρία και να αποταθούν στα επαρχιακά γραφεία εργασίας με την υπόσχεση ότι θα προσπαθήσουν χωρίς δεσμεύσεις να δουν τα αιτήματά τους ατομικά και να προσπαθήσουν να τους βρουν εργασία, πράγμα ανέφικτο υπό την παρούσα κατάσταση στην αγορά εργασίας. 

Είναι εμφανές ότι, σύμφωνα με την αντιπροσωπεία των προσφύγων, από τα προαναφερθέντα ο Υπουργός είτε δεν ήξερε το νομικό πλαίσιο είτε προσπάθησε να τους εξαπατήσει.

Όταν συνειδητοποίησε ο Υπουργός ότι οι πρόσφυγες όχι μόνο ξέρουν πολύ καλά τα δικαιώματα τους αλλά δεν θα έκαναν ούτε βήμα πίσω στα αιτήματα τους άρχισε να φωνάζει και να απειλεί ότι «το κράτος αποφασίζει και αν δεν διαλύσουν την απεργία μέχρι αύριο θα τους συλλάβει όλους». Μάλιστα ιδιαίτερα ειρωνικά ήταν τα σχόλια του όταν έμαθε για αιτήσεις ασύλου διάρκειας 9-10 χρόνων χωρίς απάντηση λέγοντας «δεν έπαιρναν παχουλά επιδόματα»; 

Επίσης, όταν κλήθηκε να σχολιάσει το γεγονός ότι παρόμοιες καταστάσεις στο παρελθόν είχαν οδηγήσει τις εκάστοτε κυβερνήσεις να δώσουν σε Ιρακινούς και Παλαιστινίους διεθνή προστασία απάντησε « αν ήμουν εγώ Υπουργός ούτε αυτοί θα έπαιρναν». Αμέσως μετά έβγαλε με τις φωνές έξω την αντιπροσωπεία των προσφύγων και κάπως έτσι τελείωσε η «συνάντηση για διαβούλευση»

Ενόψει των πιο πάνω, η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι επιβεβαιώνονται οι εκτιμήσεις της για προσπάθεια εκ μέρους της κυβέρνησης για λύση εκτός του προσφυγικού νομικού πλαισίου, κάτι που είναι απαραίτητο, όπως επίσης τις προσπάθειες της κυβέρνησης για απομόνωση των προσφύγων από οργανώσεις και δίκτυα στήριξης και αλληλεγγύης. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο στόχος της κυβέρνησης είναι η κατάπνιξη της διαμαρτυρίας δίνοντας έτσι το μήνυμα «μην έρθετε στην Κύπρο, είναι κόλαση».

Τέλος, η ΚΙΣΑ υπό το πρίσμα των τελευταίων εξελίξεων, θεωρεί ότι δυο είναι οι επιλογές που μπορούν να ακολουθηθούν:

1. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω διαφόρων θεσμών να πιέσει την Κυπριακή Δημοκρατία για να αναγνωρίσει και παραχωρήσει διεθνή προστασία στους Κούρδους και τις Κούρδισσες πρόσφυγες.
2. Η διεθνής κοινότητα να αναλάβει την αποστολή έκδοσης των προσφύγων σε χώρες όπου θα τους παρασχεθεί διεθνής προστασία.

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ!



Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Τα σημαντικότερα κεφάλαια της Ιστορίας είναι εκείνα που γράφονται με αίμα. Με το αίμα των λαών. Αυτό είναι το «μελάνι» της Ιστορίας. «Μελάνι» ανεξίτηλο. Κόκκινο.

Με το κόκκινο του αίματος, με το χρώμα του δίκιου και της αλήθειας, με το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο, με αυτό το κόκκινο που ενώνει τα οδοφράγματα της Κομμούνας με τις αγχόνες του Σικάγου, που ενώνει το Σμόλνι του Οκτώβρη και το χαμόγελο του Λένιν με το αστέρι στον μπερέ του Τσε, γράφτηκε η Ιστορία.

Ηταν η 9η Μάη του 1945.

Ηταν η ημέρα που η σημαία του στρατού της εργατικής τάξης κυμάτισε στο Ράιχσταγκ.
Σήμερα, συμπληρώνονται 68 χρόνια, όταν ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, η ναζιστική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της.

Η νίκη του Ανθρώπου εναντίον του φασισμού, η Αντιφασιστική Νίκη ήταν γεγονός. Ενα πανανθρώπινο επίτευγμα που κατορθώθηκε με τις ανείπωτες θυσίες της ΕΣΣΔ και του Κόκκινου Στρατού.

  • Σ' ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κοκκίνος Στρατός έδωσε αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα.
  • Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ενωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 507 νεκρούς. Κάθε μέρα 1.400 νεκρούς.
  • Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία είχε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της.
Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες.

Ο ανθός των κομμουνιστών έφραξε με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ' αυτό που δαπάνησαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.
Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη από τους ναζί.
(«Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ - "Για τα 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών" - 9 Μάη 1945»).

Αυτά πρόσφεραν οι κομμουνιστές στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η σχέση του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: Σχέσεις που τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα!

Η Ιστορία γράφτηκε:

Την πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού την έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.
Για τους πλαστογράφους, για τους λασπολόγους, για τους επιλήσμονες, για την τερατώδη μήτρα που ξερνά ακόμα τα φίδια του φασισμού και για τα αφεντικά τους, ιδίως για τα αφεντικά τους,
η 9η Μάη θα είναι πάντα η μέρα που θα τους στοιχειώνει.
  • Είναι η Παγκόσμια Μέρα που το κόκκινο της θυσίας και της ελπίδας ντύνεται την αθάνατη σάρκα των 200 της Καισαριανής, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη, του Νίκου, του Χαρίλαου και του Αρη.
  • Είναι η Μέρα που η Κοκκινιά, η Καλογρέζα και ο Γοργοπόταμος στέλνουν χαιρετισμό στ' άπαρτα βουνά στους μαχητές του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ.
  • Είναι η Μέρα που η Γκουέρνικα και η Μακρόνησος, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγάλου Δεκέμβρη, γίνονται οι «γειτονιές του κόσμου» με πρωτοπανηγυριώτες τον Ρίτσο και τον Χικμέτ, τον Νερούδα, τον Μπρεχτ και τον Λειβαδίτη.

Το κόκκινο του αίματος, το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο, το κόκκινο του μέλλοντος είναι το όριο που ξέρουν ότι δε θα καταφέρουν ποτέ να το προσπεράσουν οι «μελανοχίτωνες» του κεφαλαίου. Οι «ασπάλακες» του δοσιλογισμού, οι «Χίτες» του χτες και οι εγκληματικές συμμορίες του σήμερα, ο υπόκοσμος, οι ταγματασφαλίτες, οι Μεταξάδες και οι Ρουφογάληδες του συστήματος που γέννησε το ναζισμό, θα επιστρέφουν πάντα εκεί που ανήκουν οι «Καιάδες»: Στα καταγώγια των (...αρίων) υπανθρώπων.

Η τύχη που είχαν τα Νταχάου και τα Αουσβιτς προμηνύουν την τύχη που θα έχουν και τα δικά τους «στρατόπεδα».

Οσο για εκείνους που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκαίμπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία, για τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς», για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες των «Κρουπ» και των «Ροκφέλερ», για τους «δημοκράτες» που με όχημα την ΕΕ προσπαθούν να συσχετίσουν (!) το ναζισμό και το φασισμό με τον κομμουνισμό, η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη:

Οι παραχαράκτες και οι πλαστογράφοι είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε για πάντα το «μπόι» που έχει το ψέμα τους.

Απέναντι στο ψέμα, στην πλαστογραφία και την παραχάραξη, ορθώνεται το σύμβολο της νίκης των λαών απέναντι στο κτήνος του φασισμού.

Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα χαμαιτυπεία της ταξικής βαρβαρότητας των μονοπωλίων,
υπάρχει αυτή η ημερομηνία, υπάρχει αυτή η φωτογραφία - παράσημο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία, που θα θυμίζει στους αιώνες ότι οι κομμουνιστές δεν συνθηκολόγησαν ποτέ με τα φίδια.

Οταν ο στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού κάρφωνε τη σημαία της Επανάστασης στην καρδιά του ναζισμού, στο Ράιχσταγκ, σφράγιζε για πάντα και με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία.

Το μήνυμα, 68 χρόνια μετά, είναι ίδιο και επίκαιρο όπως τότε:

Η 9η Μάη του 1945 είναι το φωτεινό ορόσημο μιας ιστορίας που γράφεται κάθε μέρα. Που γράφεται χωρίς «ρεαλιστικές» υποχωρήσεις. Χωρίς απαράδεκτους συμβιβασμούς. Χωρίς υπόκλιση στις αυταπάτες. Χωρίς «διαπραγματεύσεις» και «επαναδιαπραγματεύσεις» με όσους επωάζουν τα φίδια στον κόρφο τους.

Η Κόκκινη Σημαία, το σύμβολο ενός άλλου κόσμου, το έμβλημα μιας ιδεολογίας ενάντια σε κάθε εκμετάλλευση, πλημμυρισμένη στο αίμα των δεκάδων εκατομμυρίων κομμουνιστών που έδωσαν τη ζωή τους και έχτισαν με τα κορμιά τους το μέτωπο που συνέτριψε τις ορδές του Χίτλερ και τους κάθε λογής «κουίσλινγκ», δε λασπώνεται. Και δεν υποστέλλεται.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Πέμπτη 9 Μαίου 2013

Φασισμός = Καπιταλισμός


Παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η αυτοκρατορία της «Κρουπ», πέρα από τον καθολικό έλεγχο στον τομέα της βαριάς βιομηχανίας που ασκούσαν οι επιχειρήσεις της στο εσωτερικό της Γερμανίας, είχε συνάψει συμφωνίες με τις πολεμικές βιομηχανίες της Αγγλίας και της Γαλλίας. Οι εργάτες που απασχολούσε η δυναστεία στη Γερμανία και στις επιχειρήσεις της στο εξωτερικό ανέρχονταν στους 80.000.

Στο τέλος του πολέμου, οι δουλειές της «Κρουπ» είχαν πάει τόσο καλά που το εργατικό δυναμικό της είχε ανέλθει κοντά στις 170.000 εργάτες...

*
Ο θησαυρισμός της «Κρουπ» δε σταμάτησε παρά την ήττα της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρότι η Συνθήκη των Βερσαλλιών απαγόρευε να κατασκευάζονται όπλα στη Γερμανία, η «Κρουπ», που, στο εσωτερικό της Γερμανίας, είχε μετατρέψει την πολεμική της βιομηχανία σε βιομηχανία παραγωγής σιδηροδρομικών και γεωργικών μηχανών, ιατρικών εργαλείων κ.λπ., στο εξωτερικό, όπως σε Σουηδία και Ολλανδία συνέχιζε την παραγωγή όπλων.

Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, τον οποίο η «Κρουπ» χρηματοδότησε αδρά, η δυναστεία επανήλθε ως βασικός παραγωγός όπλων για το γερμανικό στρατό. Υπό την εποπτεία των ναζί, οι εργάτες της «Κρουπ» εργάζονταν σε συνθήκες δουλείας. Τα μεροκάματα που έπαιρναν γύριζαν πίσω στην «Κρουπ» μέσω της πληρωμής ενοικίων για τα σπίτια που κατασκεύαζε η «Κρουπ» γύρω από τα εργοστάσιά της στα οποία έμεναν οι εργάτες και μέσω της πληρωμής για αγορά τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης στα πρατήρια που πάλι η «Κρουπ» είχε ιδρύσει...

Η βιομηχανία «Κρουπ» ήταν ταυτισμένη με την πολεμική μηχανή του Χίτλερ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ η «Κρουπ» τροφοδοτούσε ασταμάτητα τους ναζί σε πολεμικό υλικό, εντούτοις συνέβη το εξής περίεργο: Παρά τις αεροπορικές επιχειρήσεις Αμερικανών και Εγγλέζων στα εδάφη που βρίσκονταν βιομηχανικοί στόχοι στο εσωτερικό της Γερμανίας, όπως π.χ. στο Εσεν, οι εγκαταστάσεις της «Κρουπ» έμεναν ανέπαφες από τους βομβαρδισμούς. Εκεί, στο Εσεν, βρισκόταν και η βίλα του Γουσταύου Μπόλεν, του «κύριου Κρουπ» δηλαδή, όπου ο «κύριος Κρουπ» είχε μερικά χρόνια νωρίτερα δεξιωθεί τον Χίτλερ, δηλώνοντας τη στήριξη του ιδίου και 400 ακόμα κεφαλαιοκρατών της Γερμανίας στο «όραμα» του ναζισμού...

Μετά το τέλος του πολέμου, ο Γουσταύος Μπόλεν ουντ Χάλμπαχ, ο επικεφαλής της «Κρουπ», κατά τη δίκη του με την κατηγορία του εγκληματία πολέμου στη Νυρεμβέργη, αθωώθηκε, και συνέχισε να διευθύνει τις υποθέσεις της «Κρουπ», που σχεδόν 70 χρόνια μετά αποτελεί έναν πολυεθνικό κολοσσό που το 1992 ενώθηκε με την ανταγωνιστική «Hoesch» (ως Krupp Hoesch) και το 2004 με την «Thyssen» (ως «Thyssen Krupp») και απλώνει τα πλοκάμια του σε όλα τα σημεία του πλανήτη (σ.σ.: αναλυτικότερα στο «Κρουπ, η αυτοκρατορία των εξοπλισμών», www.historyreport.gr).

***
Τα παραπάνω, που σημειώνονται με αφορμή ότι αύριο συμπληρώνεται η 68η επέτειος από την Αντιφασιστική Νίκη, στις 9 Μάη 1945, απαντούν ευθέως στο ερώτημα «τίνος γέννημα είναι ο φασισμός και ο ναζισμός».

Όχι λιγότερο ευθεία για το ποιοι είναι εκείνοι που θρέφουν την οχιά και την αναπαράγουν, είναι η απάντηση που δίνει ο Γουσταύος Μπόλεν, δηλαδή ο «κύριος Κρουπ» αυτοπροσώπως.
Απολαύστε:

«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)»!

Αυτός ο ύμνος στον Χίτλερ, που μετέτρεψε τον εργάτη σε«πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας» και σε «σύντροφο» των βιομηχάνων, εκφωνήθηκε από τον ίδιο τον «κύριο Κρουπ» σε ομιλία του στις 26 Γενάρη 1934 και περιλαμβάνεται στα Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης, Τόμος 1, Κεφάλαιο VIII.
Πιο... ατράνταχτη ομολογία ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η τροφός του φασισμού, ότι οι κεφαλαιοκράτες, τα μονοπώλια, είναι οι προαγωγοί του φασισμού, με τον οποίο όταν «χρειάζεται» εξασφαλίζουν «ηρεμία», «πειθαρχία» και πολλά, πάρα πολλά κέρδη, δύσκολα μπορεί να βρεθεί.
Πόσο μάλλον που ο «κύριος Κρουπ», ένα χρόνο νωρίτερα, στη μυστική σύσκεψη της 20ής Φλεβάρη 1933, ήταν ένας εκ των παρευρισκομένων βιομηχάνων, τραπεζιτών κ.λπ. που έδωσαν στους παριστάμενους Χίτλερ και Γκέρινγκ την τελική τους έγκριση για την κατάληψη από τους ναζί της εξουσίας...

*
Και τώρα, ο λόγος σε κάποιον που γνώρισε πολύ καλά τον ναζισμό και τον φασισμό.
Ο λόγος στον Μπρεχτ:
«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός.

Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να 'χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία;
Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να 'ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ' ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ' τ' αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.

Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να 'ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα 'ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ' ό,τι άλλες. Εκεί η δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις σ' αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ' τη στιγμή που το μονοπώλιο δεν μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία».

(Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια»).

*
Τέτοιος είναι, λοιπόν, ο φασισμός. Είναι η βαρβαρότητα στην οποία καταφεύγουν τα μονοπώλια, όταν το επιτάσσουν οι εκμεταλλευτικές σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Και να γιατί, παραμονές της Αντιφασιστικής Νίκης, οι λαοί πρέπει να θυμούνται και να ξέρουν ότι
«ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός».

Δευτέρα 6 Μαΐου 2013

Θετικό αν και μη πειστικό «όχι» του ΑΚΕΛ στο ευρώ


του Γιώργου Κρεασίδη

Σημάδι μιας νέας εποχής είναι η απόφαση που πήρε την περασμένη Δευτέρα η ΚΕ του ΑΚΕΛ, η οποία έστω και έμμεσα θέτει θέμα εξόδου της Κύπρου από την ευρωζώνη.

Συγκεκριμένα η ηγεσία του ΑΚΕΛ συζήτησε σχετικά με τη στάση που θα κρατούσε το κόμμα στην ψηφοφορία της επόμενης μέρας στη Βουλή των Αντιπροσώπων για το Μνημόνιο με την Τρόικα που αποδέχτηκε η δεξιά κυβέρνηση του προέδρου Αναστασιάδη. 

Το Μνημόνιο έρχεται να ολοκληρώσει την αναίρεση του «όχι» του κυπριακού λαού στην οικονομική λεηλασία που εκφράστηκε με την απόφαση της βουλής στις 19 Μάρτη και βάζει οριστικά την Κύπρο στον καταστροφικό δρόμο για τους εργαζόμενους που βαδίζει η Ελλάδα και εδώ και τρία χρόνια, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ίδια την ύπαρξή της, καθώς ο ευρω-Αττίλας ανοίγει την όρεξη για επαναφορά του σχεδίου Ανάν.

Η ΚΕ του ΑΚΕΛ απορρίπτει το Μνημόνιο με ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ με την εκτίμηση ότι «θα συνοδεύεται με σημαντική απώλεια κυριαρχίας, ευημερίας και με ένταση της κοινωνικής εξαθλίωσης», ενώ τονίζει πως το Μνημόνιο «ότι θα έχει σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις τόσο στο Κυπριακό όσο και στα θέματα διαχείρισης του Φυσικού Αερίου».

Το σημαντικό είναι πως η ΚΕ του ΑΚΕΛ καταλήγει στη θέση πως η απόρριψη της δανειακής σύμβασης με την Τρόικα «το πιθανότερο ισοδυναμεί με απόφαση εξόδου της Κύπρου από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση του ευρώ».

Είχε προηγηθεί το Μάρτη η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων μιας σημαντικής δημοσκόπησης στο κανάλι Σίγμα, όπου καταγραφόταν ένα ποσοστό 67,3% υπέρ της αποχώρησης από την ευρωζώνη και της σύσφιξη σχέσεων με τη Ρωσία, σε μια έρευνα που ήταν πραγματικός κόλαφος για τους χειρισμούς και τις επιλογές της ΕΕ και της κυβέρνησης του προέδρου Αναστασιάδη.

Το ερώτημα δε θεωρείται πλέον ταμπού στην Κύπρο μετά την εμπειρία της κοινωνικής οπισθοδρόμησης από τα Μνημόνια στις άλλες χώρες της ΕΕ, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι η άρχουσα τάξη έχει ζωτικής σημασίας συμμαχίες που δεν περιορίζονται στην ευρωζώνη και την ΕΕ.

Η απόφαση αυτή του ΑΚΕΛ έρχεται να ενισχύσει τη διεθνή συζήτηση που αμφισβητεί το μονόδρομο των Μνημονίων και το εκβιαστικό δίλημμα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου «ευρώ ή χάος». 

Είναι εντυπωσιακή η διαφορά φάσης με το ΣΥΡΙΖΑ όπου η πανηγυρική υποδοχή της τοποθέτησης του ΑΚΕΛ από το Αριστερό Ρεύμα έχει δημιουργήσει τριγμούς, αλλά και το ΚΚΕ που επιμένει στη μετατόπιση των τελευταίων χρόνων και αντιμετωπίζει το θέμα της εξόδου από ευρωζώνη και ΕΕ με ιδεολογικούς όρους, χωρίς να το θέτει ως άμεσο πολιτικό στόχο. 

Δεν πρέπει να υποτιμηθεί βέβαια το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ δεν τοποθετείται με σαφήνεια, αλλά με μια γλώσσα διπλωματική και διφορούμενη, ενώ αφήνει το ενδεχόμενο της εξόδου από το ευρώ να αποφασιστεί σε κάποιο μελλοντικό δημοψήφισμα και σε συμφωνία με την ΕΕ.

Παραπέρα δεν καλεί τον κυπριακό λαό, το εργατικό και μαζικό κίνημα, σε έναν κοινωνικό αγώνα με το στόχο της εξόδου από την ευρωζώνη, με τη διεθνή κινητοποίηση που αντιστοιχεί σε μια τέτοια προσπάθεια. Παράλληλα η επιλογή της εξόδου από το ευρώ αποσυνδέεται διά της σιωπής από τη σχέση του νησιού με την ΕΕ, ενώ λείπει μια σαφής ―πόσο μάλλον μια αντικαπιταλιστική― τοποθέτηση για την κρίση και τις αιτίες των Μνημονίων.

Δύσκολα θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν το κόμμα της Αριστεράς στην Κύπρο ήταν αυτό που συνομολόγησε το «Μνημόνιο χωρίς Τρόικα» του Νοεμβρίου, το οποίο η ίδια απόφαση αξιολογεί εμμέσως πλην σαφώς θετικά, αφού κατά το ΑΚΕΛ το νέο Μνημόνιο «συνιστά σοβαρή αρνητική – ποιοτική διαφοροποίηση» από αυτό της κυβέρνησης της Αριστεράς. Δεν παραλείπει η ολομέλεια της Κ.Ε. ΑΚΕΛ να δηλώσει «την ετοιμότητα της να στηρίξει την Κυβέρνηση στο δύσκολο έργο της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης εφόσον οι ενέργειες της κινούνταν προς την ορθή κατεύθυνση».

Στο μεταξύ την Τρίτη η κυπριακή Βουλή ψήφισε το Μνημόνιο με οριακή πλειοψηφία 29 έναντι 27 ψήφων. Υπέρ ψήφισαν το ΔΗΣΥ, το ΔΗΚΟ και ο πρόεδρος του ΕΥΡΩΚΟ, ενώ καταψήφισαν το ΑΚΕΛ, η ΕΔΕΚ, οι Οικολόγοι, ο άλλος βουλευτής του ΕΥΡΩΚΟ και ο ανεξάρτητος Ζ. Κουλίας, ενώ ο υποψήφιος στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές Γ. Λιλήκας ίδρυσε αντιμνημονιακό φορέα στρέφοντας τα βέλη του σε κυβέρνηση και ΑΚΕΛ. Την ίδια ώρα έξω από τη Βουλή έγινε μαζική αντιμνημονιακή διαδήλωση συνδικάτων και μαζικών φορέων. 

Την Τετάρτη έγιναν τρεις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις των συνδικάτων της ΠΕΟ που στήριξε το ΑΚΕΛ, του ΣΕΚ με κεντρικό ομιλητή… την υπουργό Εργασίας, ενώ ανεξάρτητη συγκέντρωση οργάνωσε ο αντικαπιταλιστικός χώρος.

Μπόμπι Σαντς: Το «γελαστό παιδί» του IRA που έγινε μύθος



του Διονύση Ελευθεράτου

Στις 5 Μαϊου 1981 πέθανε ο ηρωϊκός απεργός πείνας Μπόμπι Σαντς

Μολονότι ήταν φυλακισμένος, εξελέγη βουλευτής με 30.942 ψήφους! Καταρρακώθηκε έτσι, πλήρως, ο ισχυρισμός της κυβέρνησης Θάτσερ ότι οι απεργοί πείνας ήταν «περιθωριακοί» που «κανένα δεν εκπροσωπούσαν».

Χαράματα Τρίτης, 5 Μαΐου 1981, ένα δραματικό ηχητικό κράμα ξυπνά τους κατοίκους των καθολικών συνοικιών του Μπέλφαστ. Θρήνοι γυναικών, φωνές οργής αντρών, ρυθμικά κτυπήματα μεταλλικών σκουπιδοτενεκέδων. Η είδηση διαδίδεται τάχιστα: Πέθανε – ώρα 1.17- ο ηλικίας 27 ετών κοσμαγάπητος βουλευτής του IRA Ρόμπερτ (Μπόμπι) Σαντς, μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας στις φυλακές Μέιζ, κοντά στο Μπέλφαστ.

Ο «γελαστός Μπόμπι» είναι ο πρώτος από τους ιρλανδούς απεργούς πείνας του ‘81 που ξεψυχά. Πρώτος αυτός είχε αρχίσει, άλλωστε, απεργία πείνας στο διαβόητο μπλοκ «Η» των φυλακών Μέιζ που ονομάστηκε έτσι λόγω του σχήματός του. Από τις 12 Αυγούστου έως τον Μάιο, εννέα ακόμη απεργοί «λιώνουν». Φράνσις Χιούζ, Πάτσι Ο’ Χάρα, Ρέιμοντ Μακ Κρις, Τζόζεφ Μακ Ντόνελ, Μάρτιν Χάρσον, Κέβιν Λιντς, Κίραν Ντόχερτι, Τόμας Μακ Άλγουι, Μάικλ Ντέβιν. Ο μικρότερος (ο Άλγουι) ήταν ηλικίας 23 ετών, ο μεγαλύτερος (ο Ντέβιν) είχε μόλις φθάσει τα τριάντα.

Στις 3 Οκτωβρίου 1981, οι έξι τελευταίοι απεργοί πείνας θα διακόψουν αυτήν τη μορφή διαμαρτυρίας – διεκδίκησης, πιεσμένοι από μια προειδοποίηση των οικείων τους: Ότι θα ζητούσαν την υποχρεωτική σίτισή τους, εάν έπεφταν σε κώμα. Κεντρικό αντικείμενο διεκδίκησης των απεργών πείνας ήταν να τους αναγνωριστεί πάλι η ιδιότητα των πολιτικών κρατούμενων. Λέμε «πάλι», διότι την 1η Μαρτίου του 1976 το Λονδίνο κατάργησε το «στάτους» του πολιτικού κρατούμενου για όσους Βορειοϊρλανδούς θα καταδικάζονταν από τότε και στο εξής. 

Πέντε ήταν τα συγκεκριμένα αιτήματα των βορειοϊρλανδών απεργών πείνας. Το δικαίωμα να φορούν τα δικά τους ρούχα, η απαλλαγή τους από καταναγκαστικές εργασίες, η απρόσκοπτη επικοινωνία ανάμεσα στους φυλακισμένους, το δικαίωμα να δέχονται επισκέψεις, δέματα και γράμματα από μια φορά την εβδομάδα, το «ελεύθερο» να διοργανώνουν ψυχαγωγικά και εκπαιδευτικά προγράμματα.

Από την όλη «γκάμα» των αιτημάτων, τεράστια συμβολική σημασία είχε προσλάβει αυτό που αφορούσε στην ένδυση. Ήταν άλλωστε αίτημα με σχεδόν πενταετή ιστορία, στο μπλοκ Η: «Εάν θέλουν να φορέσω τη στολή του κατάδικου πρέπει να μου την καρφώσουν στην πλάτη», είχε πει τον Σεπτέμβριο του 1976 ο μαχητής του IRA, Κίραν Νάτζεντ. Αποφάσισε να φορέσει μια κουβέρτα, «εγκαινιάζοντας» έτσι τον «θεσμό» των «μπλάνκετ μεν» (των «κουβερτάνθρωπων»), οι οποίοι επέλεγαν να «ντυθούν» έτσι διακηρύσσοντας την κατηγορηματική τους άρνηση να δεχθούν την ειδική στολή του κατάδικου.

Ο Μπόμπι Σαντς άρχισε την απεργία πείνας την 1η Μαρτίου του 1981, ημέρα σημαδιακή: Ήταν η πέμπτη επέτειος της άρσης του «καθεστώτος» πολιτικού κρατουμένου για τους Βορειοϊρλανδούς.

«Όπλα και βόμβες δεν κερδίζουν τον πόλεμο».

Κακό μαντάτο λαμβάνουν οι επιτελείς της κυβέρνησης Θάτσερ, στις 9 Απριλίου 1981, ημέρα διεξαγωγής επαναληπτικών εκλογών για τη θέση που άφησε κενή στην Βουλή των Κοινοτήτων ο θάνατος του ανεξάρτητου Βορειοϊρλανδού βουλευτή Φ. Μακουάιρ – από καρδιακή προσβολή. Για την ακρίβεια, η δυσάρεστη είδηση υποδιαιρείται σε μία κακή και μία… αβάσταχτη. Η κακή: Στις εκλογές απέτυχε προσωπικά ο Χάρι Γουέστ, αρχηγός των Ενωτικών (οπαδών της βρετανικής κυριαρχίας στη Β. Ιρλανδία) του Όλστερ. Η χειρότερη είδηση: Την έδρα κέρδισε, υποστηριζόμενος από όλους τους ριζοσπάστες Ρεπουμπλικάνους και τιμώμενος από 30.942 ανθρώπους ο Μπόμπι Σανς! Κι ας βρισκόταν σε απεργία πείνας από την 1η του προηγούμενου μήνα…

Καταρρακώθηκε έτσι, πλήρως, ο ισχυρισμός της βρετανικής κυβέρνησης, ότι ο «γελαστός Μπόμπι» και οι άλλοι απεργοί πείνας ήταν «περιθωριακοί» που «κανένα δεν εκπροσωπούσαν». Ποιος ακριβώς ήταν όμως ο Μπόμπι;

Ανήσυχο πνεύμα, κοσμαγάπητος στην κοινωνία του Μπέλφαστ ως ποδοσφαιριστής, μουσικός και εξαίρετος δάσκαλος της ιρλανδικής γλώσσας, εργαζόταν ως (μαθητευόμενος) τεχνίτης αμαξωμάτων. 

Έχασε όμως τη δουλειά του στα 18 του χρόνια, όταν οι «Ενωτικοί» εκδίωξαν την οικογένειά του από το σπίτι της, στο Ράθκουλ του Βόρειου Μπέλφαστ. Τότε ακριβώς, το 1972, ο Μπόμπι προσχώρησε στον IRA και άρχισε να αναπτύσσει πολιτική δράση. Ένα μήνα αργότερα συνελήφθη, επειδή βρέθηκε όπλο σε σπίτι, στο οποίο ο ίδιος ήταν παρών. Καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση, στο Λονγκ Κες. Όταν αποφυλακίστηκε (1976) έκανε οικογένεια, απέκτησε παιδί και συνέχισε την πολιτική δραστηριότητα.

Το δεύτερο χτύπημα κατέφθασε όταν η βρετανική αστυνομία ανακάλυψε όπλο σε αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαινε ο ίδιος και άλλα τρία άτομα. Επί έξι ημέρες βασανίστηκε για να «ομολογήσει» όσα ήθελαν να του χρεώσουν οι ανακριτές. Δεν κάμφθηκε. Τι και αν η οπλοφορία για τα στελέχη του IRA ήταν σχεδόν προϋπόθεση επιβίωσης στη Β. Ιρλανδία της εποχής εκείνης; Η… αιωνίως διασταλτική ερμηνεία της έννοιας «τρομοκράτης» υπαγόρευσε την ποινή: Για από κοινού οπλοκατοχή, φυλάκιση 14 ετών!

Η ειρωνεία είναι ότι ο Μπόμπι, αρθρογραφώντας σε τοπική εφημερίδα, εξέφραζε απόψεις, όπως: «Όπλα και βόμβες δεν κερδίζουν τον πόλεμο. Μπορούν να σκοτώσουν, αλλά όχι να δείξουν το δρόμο, ούτε να υποχρεώσουν τον άκαμπτο να λυγίσει».

Το 1981, στα δώδεκα χρόνια που παρήλθαν από τα αιματηρά γεγονότα του ‘69, είχε εξαπλασιαστεί ο αριθμός των βορειοϊρλανδών Ρεπουμπλικάνων οι οποίοι κρατούνταν στις φυλακές Άρμαχ και Μέιζ. Αριθμούσαν πλέον 3.000. Οι περισσότεροι είχαν καταδικαστεί από ειδικά δικαστήρια, χωρίς ενόρκους. Εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας βεβαίωναν ότι οι καταδίκες κατά κανόνα βασίζονταν σε ομολογίες που είχαν αποσπαστεί με βασανιστήρια (πολλοί ασφαλώς θα θυμηθούν την ιστορία των Τεσσάρων του Γκίλφορντ, που έγινε γνωστή χάρη στην κινηματογραφική ταινία Στο Όνομα του Πατρός). Στην πλειονότητά τους βρέθηκαν στο κελί επειδή υπεράσπισαν τις γειτονιές τους από επιθέσεις των «Ενωτικών» ή αντέταξαν πέτρες στα οχήματα του βρετανικού στρατού.

Από τη χαραυγή της δεκαετίας του ‘80 η κατάσταση στις φυλακές και ειδικά στο «μπλοκ Η» τέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής αριστερών βορειοϊρλανδικών οργανώσεων, κοινωνικών και πολιτικών. Η απεργία πείνας, όμως, είναι ένα άλμα που βρίσκει αντίθετο το Σιν Φέιν, το νόμιμο πολιτικό κόμμα των Ρεπουμπλικάνων. Το διευκρινίζει σε σημείωμα που στέλνει κρυφά στον Μπόμπι ο Τζέρι Άνταμς, εκ των ηγετών του Σιν Φέιν. Ο Άνταμς θεωρεί ότι η απεργία πείνας απειλεί να αποσπάσει την προσοχή των Ρεπουμπλικάνων από τα πολιτικά τους καθήκοντα, αλλά και να επιφέρει θυσίες που τελικά θα πλήξουν το ηθικό τους. Ο Μπόμπι, όμως, είναι αποφασισμένος και αμετάπειστος. Ομοίως και η Θάτσερ, της οποίας ο αρμόδιος για θέματα Β. Ιρλανδίας υπουργός, ο Χάμφρι Άτκινς, τονίζει (15 Απριλίου) ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν θα δεχθεί τα αιτήματα των απεργών πείνας, ούτε θα ενδώσει στη «μορφή βίας που ασκούν»…

Τον Μπόμπι συνοδεύει στο νεκροταφείο πλήθος 100.000 ανθρώπων, ενώ οι πίπιζες παίζουν τη μελωδία του τραγουδιού που γράφτηκε για τους «μπλάνκετ μεν». «Δεν θα φορέσω τη στολή του κατάδικου, υποταγμένος δε θα εκτίσω την ποινή». Στις 6 Μαΐου, το διάσημο ροκ συγκρότημα των Γκρέτφουλ Ντεντ που δίνει συναυλία στη Ν. Υόρκη αφιερώνει στον νεκρό -και εφεξής μυθικό- μαχητή του ΙRA το τραγούδι He’s Gone. Δεν είναι όμως τόσο «λεπτές» οι υπόλοιπες αντιδράσεις που εκδηλώνονται ανά τον κόσμο, στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Μπόμπι…

Στο Μιλάνο, 5.000 διαδηλωτές πυρπολούν την αγγλική σημαία. Στο Όσλο όπου βρίσκεται, η Βασίλισσα Ελισάβετ κινδυνεύει να δεχθεί κατακέφαλα ντομάτα, η οποία όμως δεν την πετυχαίνει. Συλλαλητήρια γίνονται σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ. Σε διάφορα λιμάνια του κόσμου διαδηλωτές ρίχνουν μαύρη μπογιά σε βρετανικά πλοία. Στο Νέο Δελχί οι ινδοί βουλευτές κρατούν ενός λεπτού σιγή. Αμερικανοί γερουσιαστές, μεταξύ των οποίων κι ο Τεντ Κένεντι, στέλνουν επιστολή διαμαρτυρίας στη Θάτσερ. Ποτέ άλλοτε η πολιτική του Λονδίνου για τη Β. Ιρλανδία (ούτε καν στον απόηχο της «Ματωμένης Κυριακής» του ‘72) δεν προκάλεσε τέτοια κατακραυγή, διεθνώς.

Έκτοτε ο «γελαστός Μπόμπι», ο οποίος στη φυλακή πρόλαβε να γίνει και στιχουργός, βρέθηκε παντού… Έδωσε το όνομά του σε δρόμους γαλλικών πόλεων, έγινε τραγούδι στα χείλη των οπαδών της σκοτσέζικης ποδοσφαιρικής ομάδας της Σέλτικ, πρόσφερε έμπνευση σε καλλιτέχνες.

Στις 6 Οκτωβρίου 1981 η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι οι βορειοϊρλανδοί κρατούμενοι μπορούν να φορούν τα ρούχα της αρεσκείας τους. Σταδιακά άρχισαν να γίνονται δεκτά «ψήγματα» και άλλων αιτημάτων. Πολύ ακριβό υπήρξε, ασφαλώς, το αντίτιμο. Αλλά πότε στην Ιστορία η αξιοπρέπεια υπήρξε φθηνή; Ποτέ.

Κυριακή 5 Μαΐου 2013

Η δική μας ανάσταση


Του Γ. Ρούση - "Ελευθεροτυπία" 4/5

 Για να επιτευχθεί η δική μας Ανάσταση, ως συλλογική ανατροπή – απελευθέρωση του ίδιου του λαού εν ζωή, είναι αναγκαίο να υπερβούμε τη δύναμη της συνήθειας και τη συνεπαγόμενη εθελοδουλία σε θεούς αλλά και σε άλλους ανθρώπους.

Θυμίζω ενδεικτικά ότι αυτές οι βαθύτατα συντηρητικές δυνάμεις έχουν αναδειχθεί με τον πιο γλαφυρό τρόπο, από την εποχή του Πλάτωνα μέχρι σήμερα, από σημαντικούς στοχαστές.

Ο Πλάτωνας, στην παραβολή του σπηλαίου των δεσμωτών, αναφέρεται στην τρομερή δυσκολία που θα συναντήσουν όσοι δουν την πραγματικότητα ως έχει, για να πείσουν εκείνους οι οποίοι έχουν εθιστεί να βλέπουν τα είδωλα της.

Διαπρεπείς ιστορικοί μάς επισημαίνουν ότι οι εξεγέρσεις του Σπάρτακου δεν στόχευαν στην κατάργηση του δουλοκτητικού συστήματος γενικά, αλλά στο να πάψουν να είναι δούλοι οι ίδιοι οι εξεγερμένοι.

Ο Λα Μποεσί το 16ο αιώνα αναφέρεται στην εθελοδουλία και στον «απεριόριστο αριθμό ανθρώπων οι οποίοι όχι μόνο υπακούουν, αλλά υπηρετούν, όχι μόνο κυβερνώνται αλλά τυραννούνται».

Ο Ντέιβιντ Χιουμ επισημαίνει ότι «εθιζόμαστε τόσο έντονα στην υπακοή και την υποταγή, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αναζητούν να πληροφορηθούν περισσότερα για την προέλευση ή την αιτία της, παρά όσο για τις αρχές της βαρύτητας, της αδράνειας ή για τους πιο γενικούς νόμους της φύσης».

Ο Ρουσό κάνει λόγο για δειλία που διαιωνίζει τη σκλαβιά, για τους δούλους που χάνουν τα πάντα μέσα στα δεσμά τους, ακόμα και τον πόθο να ξεσκλαβωθούν, για ανθρώπους που αγαπούν τη σκλαβιά τους, όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα αγαπούσαν την αποκτήνωση τους.

Ο Ροβεσπιέρος και ο Μπαμπέφ μιλούν για τον αρνητικό ρόλο της μεγάλης δύναμης των προκαταλήψεων.

Ο Ένγκελς μας υπενθυμίζει ότι όταν στην Πρωσία καταργήθηκε η δουλοπαροικία και μαζί με αυτήν η υποχρέωση για τα αφεντικά να βοηθούν τα υποκείμενα τους στη μιζέρια τους, την αρρώστια και τα γηρατειά, οι αγρότες απηύθυναν έκκληση στο βασιλιά, ζητώντας του να διατηρήσει τη δουλοπαροικία.

Την ίδια αντίδραση είχαν και οι Ρώσοι κολίγοι μετά την απελευθέρωση τους από τον τσάρο Αλέξανδρο Β’ το 1864, όταν ελεύθεροι πια συνέχιζαν να κουρνιάζουν έξω από τα αρχοντικά των αφεντάδων τους.

Ο Μαρξ επισημαίνει ότι όπως «αυτός ο άνθρωπος είναι […] βασιλιάς μόνο γιατί άλλοι άνθρωποι φέρονται απέναντι του σαν υπήκοοι», έτσι και το κεφάλαιο θα συνεχίσει να βασιλεύει όσο το προλεταριάτο θα υπακούει στα κελεύσματα του και δεν θα εξεγείρεται.

Ο Μπακούνιν ερμηνεύει την απογοητευτική βραδύτητα της ιστορικής εξέλιξης της ανθρωπότητας με τη δουλοπρέπεια, τη ρουτίνα, την έλλειψη πρωτοβουλίας και πνεύματος εξέγερσης που κυριαρχεί στα πνεύματα των ανθρώπων.

Ο Λένιν, πέρα από την επισήμανση της τρομερής δύναμης της συνήθειας, κάνει λόγο για ένα τμήμα του προλεταριάτου των αναπτυγμένων χωρών, που αντιδρούν σαν «ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς», και συμφωνεί με τον Μπουχάριν όταν αυτός επισημαίνει ότι όσο «η εργατική τάξη στο σύνολο της […] ¨συγκατατίθεται¨σιωπηρά να εκπληρώνει την καπιταλιστική λειτουργία», ο καπιταλισμός θα συνεχίζει να κυριαρχεί.

Το ίδιο και ο Γκράμσι, όπως έχουμε ξαναγράψει, μας λέει ότι πρέπει να ξεπεράσουμε το σύνδρομο που είχε το αλογάκι Ντιαμαντίνο, το οποίο επειδή γεννήθηκε σε μια σκοτεινή στοά, του ήταν αδύνατο να φανταστεί ότι θα μπορούσε να ζήσει στο φως του ήλιου. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Βίλχελμ Ράιχ μιλά για το μίσος στο φως του ήλιου του «Ανθρωπάκου» του. Ο Νίτσε με τη σειρά του μας θυμίζει ότι πρέπει «να θελήσουμε ν’ αφανιστούμε για να μπορέσουμε να ξαναγίνουμε». Και ο Ερνστ Μπλοχ μιλά για τη συνήθεια σαν ναρκωτικό.

Τέλος, ο Ανδρέας Κάλβος, με τον πλέον έξοχο τρόπο, μας προειδοποιεί και μας προτρέπει: «Οσοι το χάλκεον χέρι/ βαρύ του φόβου αισθάνονται,/ζυγόν δουλείας, ας έχωσι/ θέλει αρετήν και τόλμην/ η ελευθερία».

Καλή κόκκινη Ανάσταση – Επανάσταση.

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Ο διάολος κηρύττει το ευαγγέλιο - Του Νίκου Μπογιόπουλου - "Unfollow"


Πρώτον, αυτό που εγκαινιάστηκε στην Κύπρο με τις καταθέσεις είναι μια ακόμα απόδειξη πως η καπιταλιστική κρίση είναι τόσο βαθιά, που η καταστροφή κεφαλαίου αποτελεί αναγκαστικό «νόμο» για να ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση του, ο οποίος δεν μπορεί να αφήσει ανέγγιχτους και τους ίδιους τους κεφαλαιοκράτες. Αλλωστε είναι γνωστός ο μύθος της προηγούμενης μεγάλης κρίσης του '30, σύμφωνα με τον οποίο οι τραπεζίτες... πηδούσαν από τα παράθυρα των τραπεζών τους.

Δεύτερον, σ' αυτή την αναγκαστική καταστροφή κεφαλαίου στην οποία οδηγούνται και κεφαλαιοκράτες, οι ισχυρότεροι εξ αυτών θέλουν να πλήξει τους πιο αδύναμους της συνομοταξίας τους. Εντούτοις δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι και ο κυρίαρχος λύκος (εν προκειμένω γερμανικός) και ο ηττημένος λύκος (εν προκειμένω ρώσικος) στην ίδια αγέλη ανήκουν.

Όσον αφορά τώρα την παρουσίαση της υπερεπέκτασης του χρηματοπιστωτικού τομέα ως μια τάχα «παρέκκλιση» από τον «Καλό καπιταλισμό», πρόκειται για μια «παρέκκλιση» τόσο «νέα» όσο «νέα» μπορεί να θεωρηθεί και η εμφάνιση του χρηματιστικού κεφαλαίου, δηλαδή της σύμφυσης μεταξύ βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα μάλιστα, το ρολόι πρέπει να γυρίσει πολύ πιο πίσω. Η «ηγεμονία» αυτή χρονολογείται ως τάση ήδη από την εποχή που συντελέστηκε το πέρασμα των κοινωνιών από την απλή εμπορευματική κυκλοφορία στην κυκλοφορία του χρήματος.

Πρόκειται για ένα γεγονός που -όπως παρατηρεί ο Μαρξ- οδήγησε τον Αριστοτέλη στα Πολιτικά του να προβεί στο διαχωρισμό της «χρηματιστικής» από την «οικονομική». Ο Αριστοτέλης σημείωνε ότι για την πρώτη, τη χρηματιστική, «φαίνεται να μην υπάρχει κανένα όριο για τον πλούτο και την απόκτηση του» και ότι για «τη χρηματιστική δεν υπάρχουν όρια του σκοπού της, αλλά ο σκοπός της είναι ο απόλυτος πλουτισμός».

Η ανθρωπότητα, δυόμισι χιλιετηρίδες μετά τον Αριστοτέλη και δυο αιώνες μετά τις αναλύσεις του Μαρξ για το «πλασματικό χρήμα», ζει ακριβώς τις συνέπειες της πέραν κάθε ορίου χρηματιστικής επικυριαρχίας. Η τελευταία δεν συνιστά «παρέκκλιση» για τον καπιταλισμό, αλλά δομικό και συστατικό του στοιχείο. Ας δούμε κατ' αρχάς τα στοιχεία:

• Στο Λουξεμβούργο του κ. Γιούνκερ, πρώην προέδρου του Eurogroup, ο χρηματοπιστωτικός τομέας δεν είναι 7 φορές μεγαλύτερος από το ΑΕΠ της χώρας όπως στην Κύπρο, αλλά 20 φορές μεγαλύτερος...

• Στην Ελβετία, το μέγεθος δύο μόνο τραπεζών, της UBS και της Credit Suisse, είναι σχεδόν 7 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ όλης της χώρας...

• Στο Βέλγιο, δύο τράπεζες, η Dexia και η Fortis έχουν μέγεθος σχεδόν 4 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας...

• Στη Βρετανία, τρεις τράπεζες, οι RBS, Barclays και HSBC, έχουν μέγεθος 4 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας...

• Στη Γερμανία, μία μόνο τράπεζα, η Deutsche Bank, έχει μέγεθος που ανέρχεται σχεδόν στο ΑΕΠ όλης της χώρας...

• Στη Γαλλία, μία μόνο τράπεζα, η BNP Paribas, έχει μέγεθος που ξεπερνά όλο το ΑΕΠ της χώρας...

• Στην Ισπανία, μία μόνο τράπεζα, η Santander, έχει μέγεθος όσο και το ΑΕΠ της χώρας...

• Σε Σουηδία και Ολλανδία, το μέγεθος του τραπεζικού τομέα ξεπερνά κατά 3,5 φορές το ΑΕΠ των δύο χωρών...

• Σύμφωνα με την «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών» για το έτος 2010 το μέγεθος του χρηματοπιστωτικού τομέα όσον αφορά μόνο τους «άυλους τίτλους» ξεπέρασε τα 1.030 δισ. δολάρια, όταν την ίδια χρονιά το παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν μόλις 62 δισ. δολάρια. Δηλαδή, ήταν μεγαλύτερος κατά 16 τουλάχιστον φορές...

• Στην Αμερική, εν μέσω κρίσης, στο τρίτο τρίμηνο του 2009, το 80% της αύξησης των συνολικών κερδών προερχόταν από τον χρηματοπιστωτικό τομέα, ο οποίος, όμως, αντιπροσωπεύει μόνο το 25% της αμερικανικής οικονομίας.

• Στην Ευρώπη το 2007-2008, ενώ το σύνολο της οικονομίας παρουσίαζε ρυθμούς μεγέθυνσης 3%, οι τράπεζες εμφάνιζαν ρυθμούς επέκτασης των κερδοσκοπικών τους κεφαλαίων από 40% μέχρι και 80% το χρόνο. Ταυτόχρονα, ενώ το εθνικό προϊόν αύξανε με ετήσιο ρυθμό 4%, ο δανεισμός της οικονομίας αύξανε με ρυθμό ανώτερο του 8%.

Όλα αυτά περιγράφονται θαυμάσια στην κινηματογραφική ταινία Χριστόφορος Κολόμβος, όταν ο ομώνυμος ήρωας αναφωνεί:
«Πίστη, ελπίδα, φιλευσπλαχνία, αλλά πιο σπουδαίο απ' όλα αυτά είναι το τραπεζικό κέρδος»...

Την αιτία για τα παραπάνω την εξηγεί ο Μαρξ στο Κεφάλαιο, όπου παρατηρεί ότι, στην επιδίωξη του για ένα κέρδος της τάξης του 300%, δεν υπάρχει έγκλημα που να μην είναι έτοιμος να διαπράξει ο καπιταλιστής, ριψοκινδυνεύοντας ακόμα και να οδηγηθεί ο ίδιος στην κρεμάλα, όταν τα πράγματα σκουρύνουν. Και τώρα, επί κρίσης, τα πράγματα έχουν σκουρύνει...

Εκείνο το 300% για το οποίο μιλούσε ο Μαρξ, και για το οποίο ο καπιταλιστής είναι έτοιμος να διαπράξει κάθε έγκλημα, αποτελεί τη σύγχρονη πραγματικότητα και την τυπική λειτουργία του ιμπεριαλισμού, από την εποχή που ο Λένιν έκανε λόγο για τον «τοκογλυφικό ιμπεριαλισμό». Φάση κατά την οποία «οι τράπεζες μετεξελίσσονται από τον μετριόφρονα ρόλο των μεσολαβητών σε πανίσχυρους μονοπωλητές, που διαθέτουν σχεδόν όλο το χρηματικό κεφάλαιο του συνόλου των καπιταλιστών και των μικρονοικοκυραίων...».

Ιδού πώς στο παραπάνω πλαίσιο προκύπτει η «φούσκα» ως αποτέλεσμα της έμφυτης ροπής του χρηματιστικού κεφαλαίου (δηλαδή της σύμφυσης βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου) στην αναζήτηση κέρδους:

• Το 1980, η αξία των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων ήταν 12 τρισεκατομμύρια δολάρια ή περίπου 100% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

• Το 1995 είχε ήδη φτάσει στα 64 τρισεκατομμύρια δολάρια ή περίπου 200% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

• Το 2005 είχε εκτιναχτεί στα 140 τρισεκατομμύρια δολάρια ή πάνω από 300% του παγκόσμιου ΑΕΠ και το 2007 στο 350% του παγκόσμιου ΑΕΠ!

Σε διάστημα λιγότερο της τριακονταετίας, δηλαδή, τα περιουσιακά στοιχεία που με τη μορφή μετοχών, ομολόγων κτλ. κατείχαν στα χέρια τους τραπεζίτες και κάθε λογής κεφαλαιούχοι και ιδιώτες αυξήθηκαν κατά 1.500%!

Ανακεφαλαιώνουμε:

1.0 όγκος των συναλλαγών που αφορά την πραγματική οικονομία δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο το 2% του συνόλου των χρηματικών συναλλαγών.

2. Το ενεργητικό των τραπεζών τη στιγμή της εκδήλωσης της κρίσης ήταν τριπλάσιο από το παγκόσμιο ΑΕΠ και η αξία των παραγώγων 16 φορές (!) μεγαλύτερη από το παγκόσμιο ΑΕΠ.

3. Ενώ το 2006 το παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν 47 τρισ. δολάρια, η αξία των μετοχών ήταν 51 τρισ. δολάρια, των ομολόγων 68 τρισ. δολάρια και των παραγώγων... 473 τρισεκατομμύρια. Το 2009, το μέγεθος των παραγώγων είχε ανέλθει στα 900 δισ. δολάρια!

4. Σε κάθε κράτος της Ευρώπης ο κύκλος εργασιών των τραπεζών που δραστηριοποιούνται στο έδαφος του υπερβαίνει κατά πολύ το ΑΕΠ της χώραςς. Μεσούσης της κρίσης, ο κύκλος εργασιών των τραπεζών στην Ιρλανδία ανήρχετο στο 700% του ΑΕΠ της χώρας, στην Ελβετία στο 650%, στη Γαλλία 320%, στη Γερμανία στο 280%.

5. Στην ευρωζώνη, όπου το ΑΕΠ των χωρών που την απαρτίζουν κινείται στα 10 τρισ. ευρώ, το ενεργητικό των τραπεζών ήταν το 2010 πάνω από 43 τρισ. ευρώ, δηλαδή 4 και πλέον φορές μεγαλύτερο.

6. Κάθε δευτερόλεπτο, στον σύγχρονο κόσμο διακινούνται με ηλεκτρονική μορφή στην παγκόσμια αγορά χρήματος περί τα 320 δισ. δολάρια.

7. Το 2008, τα παράγωγα διεθνώς αναλογούσαν στο 976% του Παγκόσμι¬ου Ακαθάριστου Προϊόντος!

Τι σημαίνουν τα προηγούμενα;

α) Ότι η χρηματοπιστωτική «φούσκα» και η υπερεπέκταση του χρηματοπιστωτικού τομέα δεν συνιστά παρά μια τυπική λειτουργία του καπιταλισμού από συστάσεως του και ειδικά στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.

β) Ο λεγόμενος «καπιταλισμός-καζίνο», που εντελώς πρόσφατα κάποιοι ανακάλυψαν, είναι ο μόνος μονοπωλιακός καπιταλισμός που υπήρξε, υπάρχει και μπορεί να υπάρξει. Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, όπως τονίζει ο Λένιν στον Ιμπεριαλισμό, το 40% του συνολικού πλούτου της Βρετανίας προερχόταν από τόκους κεφαλαίων που ήταν τοποθετημένα στο εξωτερικό.

Ως εκ τούτου, μετά μάλιστα τις τοποθετήσεις του κ. Σόιμπλε, της κας Λαγκάρντ, της Αγίας Οικογένειας των Βρυξελλών εν συνόλω, που δικαιολόγησαν τις αποφάσεις τους για την Κύπρο στο όνομα της ανάγκης, όπως είπαν, να μειωθεί το μέγεθος του τραπεζικού τομέα του νησιού, ισχύει αυτό ακριβώς που γράψει ο Σαίξπηρ στον Έμπορο της Βενετίας:

«Για τους σκοπούς του ο Διάβολος μπορεί να απαγγείλει ακόμα και την Αγία Γραφή»!