Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για τους απεργούς – Οι απεργοί δέχονται απειλές και με τα παιδιά τους για να σταματήσουν – Πρέπει να υπάρξει μαζικότητα ΑΥΡΙΟ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ώρα 6 στην Φανερωμένη – Δεν υπάρχει απολύτως καμιά δικαιολογία για την ανοχή κανενός

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για τους απεργούς – Οι απεργοί δέχονται απειλές και με τα παιδιά τους για  να σταματήσουν – Πρέπει να υπάρξει μαζικότητα ΑΥΡΙΟ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ώρα 6 στην Φανερωμένη – Δεν υπάρχει απολύτως καμιά δικαιολογία για την ανοχή κανενός

Δεν θέλω να πω λεπτομέρειες από εδώ αλλά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και δυστυχώς αυτό δεν γίνεται αντιληπτό

Υπάρχει απίστευτο κουκουλωμα από παντού
Μόνο η Cyprus Mail προς τιμήν τους ασχολήθηκε η δημοσιογράφος η Νάταλυ Χαμί επισταμένως με την υπόθεση και προσπάθησε να συνομιλήσει με την αστυνομία με τον γενικό διευθυντή του υπουργείου εσωτερικών αντρέα ασσιώτη

Ας σπάσει η συνωμοσία της σιωπής
Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την ανοχή κανενός
Συνέλευση για συλλογικές αποφάσεις για δράση αλληλεγγύης σε αυτούς τους άτυχους ανθρώπους που είχαν την ατυχία και βρέθηκαν σε τούντον τόπο

Τρίτη ώρα 6 στα σκαλιά της Φανερωμένης στην παλιά Λευκωσία

Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές,
δεν διαμαρτυρήθηκα,

γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
 
Όταν κυνήγησαν για τους σοσιαλδημοκράτες,
δεν φώναξα,
γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.
 

Όταν ήρθαν για τους συνδικαλιστές,
ούτε τότε φώναξα, 

γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
 

Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό,
δεν έκανα τίποτα, 

γιατί δεν ήμουν καθολικός.
 
Όταν ήρθαν για τους Εβραίους,
παρέμεινα σιωπηλός,
γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
 

Μετά ήρθαν για μένα,
αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί 

και να φωνάξει μαζί μου.

-Martin Niemöller
Προτεστάντης ιερέας που αντιστάθηκε στους ναζί

http://osr55.wordpress.com/

52 άνθρωποι σε απεργία πείνας, χιλιάδες άνθρωποι σε λήθαργο - Κάλεσμα για δράση


Από τη Δευτέρα 24 Οκτωβρίου, 52 άνθρωποι, μετανάστες κρατούμενοι (από τους 65 συνολικά) έχουν κατέλθει σε απεργία πείνας στο μπλοκ 10 των κεντρικών φυλακών. Το έγκλημά τους: η παράνομη διαμονή τους. Το αίτημά τους: να σταματήσουν να στερούνται τα βασικά δικαιώματα τα τους που καταπατούνται από το κράτος.

Οι άνθρωποι αυτοί κρατούνται με σκοπό την απέλασή τους, δεν είναι ποινικοί εγκληματίες. Αντίθετα, ο εγκληματίας δεν είναι άλλος από το κράτος το οποίο τους κρατά στη φυλακή σε πολλές περιπτώσεις για χρονικό διάστημα πολύ μεγαλύτερο των 6 μηνών, το οποίο ορίζει ως ανώτατο η οδηγία 115/2008 (εφόσον δεν υπάρχει εθνικός νόμος που να ορίζει για τις εξαιρέσεις της οδηγίας στο άρθρο 15 παρ.6.) Επίσης πολλές φορές δεν τηρούνται οι διαδικαστικές εγγυήσεις και απλά διατάσσεται η κράτησή τους χωρίς καν να έχει εκδοθεί διάταγμα κράτησης.

Την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου, μπροστά στην κάμερα του μπλοκ 10 ένας 46χρονος Αλγερινός έκανε απόπειρα αυτοκτονίας με λεπίδες. Το βίντεο της απόπειρας το κατέχει η αστυνομία. Ο άνθρωπος αυτός είναι παντρεμένος και πατέρας δυο παιδιών, έχει ζητήσει επανειλημμένα να επιστρέψει στην πατρίδα του και όμως δεν τον αφήνουν. Εδώ και πάνω από δυο βδομάδες έχει δηλώσει ότι αρνείται να λάβει τροφή, και η απόγνωσή του είναι που παρακίνησε τους υπόλοιπους συγκρατούμενους να αρχίσουν κι αυτοί απεργία πείνας. Την Παρασκευή 28 Οκτωβρίου ένας ακόμα άνθρωπος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με κρεμάλα από σεντόνι και σώθηκε τελευταία στιγμή. Ο Σύριος αυτός κρατείτε για περισσότερο από 1 χρόνο και θέλει να επιστρέψει στη χώρα του αλλά δεν τον απελαύνουν. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που κρατείται 1 χρόνο κατά παράβαση κάθε σχετικής νομοθεσίας, και που ούτε τον απελαύνουν ούτε τον ελευθερώνουν.

Το ότι μια τέτοια αποτρόπαια κατάσταση λαμβάνει, στην καλύτερη περίπτωση, μηδαμινής αναφοράς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αντικατοπτρίζει μια γενική εικόνα της κοινωνίας μας, η οποία συνειδητά επιλέγει να πνίγει στο σκοτάδι το ζήτημα της διαχείρισης των παράνομων κατοίκων. Το κράτος που προετοιμάζετε για την ευρωπαϊκή προεδρία καταπατά δικαιώματα ανθρώπων με όλη τη βαρβαρότητα που του αρμόζει, ενώ οι εξευρωπαϊσμένοι πολίτες μας σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στη λεηλασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, φροντίζοντας ταυτόχρονα να διατηρούν την εικόνα τους ως ανθρωπιστές.

Εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους απεργούς πείνας αλλά και σε κάθε άνθρωπο του οποίου οι κυβερνήσεις καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Καλούμε όποιον έχει ακόμα πάνω του σημάδια ανθρωπιάς σε:

συνέλευση για λήψη δράσεων, την Τρίτη στις 6 μμ στα σκαλιά Φανερωμένης


Αλληλέγγυοι/ες στους απεργούς πείνας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ - 30 Οκτωβρίου 2011 - Αλληλεγύη στους 52 απεργούς πείνας


 Από την Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011, 52 άνθρωποι, μετανάστες κρατούμενοι (από τους 65 συνολικά) στο μπλοκ 10 των Κεντρικών Φυλακών Κύπρου κατέρχονται σε απεργία πείνας ως έσχατο μέτρο πίεσης για διεκδίκηση των αυτονόητων δικαιωμάτων τους. Έχουν ήδη στείλει γράμμα γνωστοποίησης των αιτημάτων τους στο Υπουργείο Εσωτερικών, Επίτροπο Διοικήσεως, Κίνηση.Ισότητας.Στήριξης.Αλλοδαπών, Future World Center και U.N.H.C.R.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ποινικοί κρατούμενοι. Δεν έχουν κάνει κανένα έγκλημα πέραν την  λήξη της άδειας διαμονής τους. Οι άνθρωποι αυτοί κρατούνται με σκοπό την απέλαση τους χωρίς να έχουν δικαστεί από κανένα δικαστήριο και χωρίς να έχουν τηρηθεί οι διαδικασιές που ορίζει η ευρωπαική οδηγία 115/2008. Π.χ. κρατούνται άνθρωποι πολύ πέραν των 6 μηνών που ορίζει ως ανώτατο όριο η οδηγία 115/2008 και το οποίο αποφάσισε το Ανώτατο Δικαστήριο στις 18/1/2011 και στις 20/1/2011.

Η κρισιμότητα της κατάστασης τους αντικατοπτρίζεται στο γεγονός οτι υπήρξαν αλλεπάλληλες απόπειρες αυτοκτονίας με αποτέλεσμα μερικοί εξ αυτών να βρίσκονται σήμερα σε κρίσιμη κατάσταση στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.
Ζητούμε την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων τους.

Υπογράφουν

(Α)ΔΕΣΠΟΤΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
adespotoisyntrofoi.wordpress.com

ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή Ταξική Επαναστατική Συσπείρωση
antartescy.blogspot.com                                     

Οργάνωση Ελευθεριακών Κομμουνιστών
rojanegra.blogspot.com

Σύντροφοι/συντρόφισσες

Και το Ισραήλ… «εγγυήτρια δύναμη»


Νέα κλιμάκωση στρατιωτικών αντιπαραθέσεων και πολεμικών επεισοδίων αναπτύσσεται στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η αντιδραστική επιθετική πολιτική των υποταγμένων κυβερνήσεων Παπανδρέου-Χριστόφια κατά των εργαζομένων, συμπληρώνεται με την αντιδραστική στροφή στην εξωτερική τους πολιτική με αποτέλεσμα να θεμελιώνεται το Ισραήλ ως «η εγγυήτρια δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας». Με την συμφωνία Ελλάδας και Κύπρου, το Ισραήλ χρησιμοποιεί τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις, προκειμένου να διευκολύνει τις επιχειρήσεις των ένοπλων δυνάμεών του στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Συγκεκριμένα, οκτώ μαχητικά ελικόπτερα του Ισραήλ πραγματοποίησαν προσγειώσεις και απογειώσεις στο αεροδρόμιο Λάρνακας στο πλαίσιο άσκησης στην Ανατολική Μεσόγειο, διενεργώντας ταυτόχρονα πλήρη διαδικασία ανεφοδιασμού. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι η άσκηση έγινε, όχι απλά σε συνεννόηση, αλλά και σε συνεργασία με τις κυπριακές Αρχές. 

Όταν κλήθηκε ο υπουργός της Κυπριακής Δημοκρατίας Άμυνας Δ. Ηλιάδης να σχολιάσει τις πληροφορίες για άφιξη έξι ισραηλινών στρατιωτικών ελικοπτέρων στη Λάρνακα, δήλωσε ότι «ισραηλινά ελικόπτερα προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο Λάρνακας μόνο για ανεφοδιασμό, αφού πρώτα ζήτησαν και έλαβαν έγκριση από τις αρμόδιες αρχές». 

Τα πραγματικά γεγονότα τον διαψεύδουν όμως καθώς τα μαχητικά του Ισραήλ δοκίμαζαν τεχνικές για πτήσεις και προσγειώσεις στο αεροδρόμιο, όπως τα υψόμετρα, τις ταχύτητες, τις αποστάσεις σε κάθε πορεία, αλλά και τα πιθανά εμπόδια, κινούμενα πάντα σε σχηματισμούς ανά ζεύγη. Τα ελικόπτερα που είχαν προορισμό την Ιταλία και χρησιμοποίησαν τη Λάρνακα και για ανεφοδιασμό, μιας και μερικά εξ’ αυτών έκαναν περιπολία πάνω από τα οικόπεδα “Αφροδίτη” και “Λεβιάθαν” της κυπριακής και ισραηλινής ΑΟΖ, αντίστοιχα. Επίσης, πληροφορίες κάνουν λόγο για την έναρξη συσκέψεων κοινών ομάδων ασφαλείας Κύπρου – Ισραήλ που ξεκίνησαν στη πόλη της Λευκωσίας. 

Ισραηλινός αναλυτής δήλωσε στον κυπριακό τηλεοπτικό σταθμό Σίγμα ότι «αυτή η κίνηση αποσκοπεί στο να δείξει, από τη μία, στους Κύπριους ότι δεν είναι μόνοι τους και από την άλλη, στην Τουρκία ότι τα ψέματα τελείωσαν». Ενώ όταν κλήθηκε να απαντήσει για τα πολεμικά αεροσκάφη που εμφανίστηκαν στον κυπριακό ουρανό στις 4 Οκτωβρίου, κάνοντας σκοπίμως κύκλους πάνω από την Κύπρο, απάντησε ότι «τα αεροσκάφη εμφανίστηκαν σε μια προσπάθεια τόνωσης του αισθήματος ασφάλειας του κυπριακού λαού…». Εντός του FIR Λευκωσίας αναμένεται αυτές τις ημέρες άσκηση που θα πραγματοποιήσουν 16 ισραηλινά αεροσκάφη μαχητικά και ιπτάμενα τάνκερ.

Η όλη κίνηση του Ισραήλ σχετίζεται άμεσα με το ευρύτερο μήνυμα που επιθυμεί να στείλει προς πάσα κατεύθυνση, κυρίως προς την Άγκυρα. Μέσω του αντιδραστικού άξονα Τελ Αβίβ-Λευκωσία-Αθήνα το Ισραήλ μπορεί να έχει διευκολύνσεις σε όλη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. 

Από την άλλη η Τουρκία ανακοίνωσε την προσθήκη και του νορβηγικού σκάφους Οσεάμικ Τσάλεντερ στις τρισδιάστατες τουρκικές έρευνες στη Μεσόγειο, και ότι οι έρευνες αυτές θα πραγματοποιούνται επί 40 μέρες στα ανοιχτά των κατεχομένων. 
Λίγες μέρες πριν δύο τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη παρακολουθούσαν από ακτίνας βολής ισραηλινά μαχητικά στην Κύπρο. Όλα δείχνουν ότι όσο περνάει ο καιρός ο πολεμικός πυρετός θα ανεβαίνει. Οι κίνδυνοι για ειρήνη στην περιοχή είναι μεγάλοι απειλώντας τους λαούς της περιοχής.

Πέτρος Κοσμάς (Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 29/10/2011)

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ AYΡΙΟ Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011 ώρα 4 σκαλιά Φανερωμένης παλιά Λευκωσία – Τρόποι αντίδρασης και έμπρακτης αλληλεγγύης στους κρατούμενους απεργούς πείνας


Κάλεσμα για συνάντηση συνέλευση την Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011 ώρα 4   στην Φανερωμένη στα σκαλιά στην παλιά Λευκωσία και σε περίπτωση βροχής στο παλιό Υφαντουργείο δίπλα (καφέ)
για συζήτηση εξεύρεσης τρόπους αντίδρασης και έμπρακτης αλληλεγγύης στους κρατούμενους μετανάστες απεργούς πείνας στο μπλοκ 10 των Κεντρικών Φυλακών Κύπρου
λεπτομέρειες στα προηγούμενα κείμενα του μπλοκ 

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΙΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ – ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ – ΝΟΣΗΛΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ


Οι αόρατοι άνθρωποι και εμείς στην κοσμάρα μας
Την απεργία πείνας στο Block 10 των κεντρικών φυλακών δεν αρνήθηκε ο εκπρόσωπος της αστυνομίας Μιχάλης Κατσουνωτός
σημερινό δημοσίευμα στον Πολίτη 27/10/2011
Οκτώ μέρες προηγουμένως ένας κρατούμενος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με λεπίδα και ακόμη νοσηλεύεται στο νοσοκομείο εδώ και 8 μέρες
χωρίς να είναι γνωστές περαιτέρω λεπτομέρειες για την υγεία του
Όπως γράφτηκε και στο προηγούμενο κείμενο το κράτος δεν μπορεί να έχει υπο κράτηση σε καμιά περίπτωση ανθρώπους που κρατούνται με σκοπό την απέλαση πέραν των 6 μηνών
ΑΠΩΤΑΤΟ ΟΡΙΟ ΚΡΑΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ 6 ΜΗΝΕΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΟ Block 10 ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΥΠΡΟΥ – ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ


Από την Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011 οι μετανάστες κρατούμενοι στο μπλοκ 10 των Κεντρικών Φυλακών Κύπρου κατέρχονται σε απεργία πείνας ως έσχατο μέτρο πίεσης για διεκδίκηση όλων αυτών των δικαιωμάτων τους που έπρεπε να είναι αυτονόητα

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:   Οι άνθρωποι αυτοί ΔΕΝ είναι ποινικοί κρατούμενοι

ΔΕΝ έχουν κάνει κανένα έγκλημα πέραν της της “παράνομης” διαμονής τους

Dear Sir/Madam,

We the detainees in the immigration detention,block 10, Nicosia central prison, kindly write and humbly solicit for your urgent assistance in mitigating in our unjustifiable detention. our cases are enormous ranging from unjustifiable detention against the clear decision of the supreme court of Cyprus; long detention period of over six months, denying international students of the asses to complete their degree and so on.
on these, we feel neglected and compelled to notify your institutions of the existing situation inhere which is pitiable and unacceptable. 

As a way of calling for concern from  appropriate human rights quarters and institution, we are collectively on a hunger strike since Monday the 24th of October 2011and intend to push with this peace agenda until we get attention from the authority inspite of the health consequences.

We wish  to state categorically that, this decision is not a threat but rather an appeal and an expression for your assistance at this time of our great travails for your timely and urgent assistance.

we are confident that your prestigious institutions and goodwill offices will be of huge assistance to our unjustified detention and sorry situation.
while we wait for your quick response,

Thank you in anticipation

Yours faithfully,
Block 10 Detainees.

Οι άνθρωποι αυτοί κρατούνται με σκοπό την απέλαση τους χωρίς να έχουν δικαστεί από κανένα δικαστήριο και χωρίς να έχουν τηρηθεί οι διαδικασιές που ορίζει η ευρωπαική οδηγία 115/2008
κρατούνται άνθρωποι πολύ πέραν των 6 μηνών που ορίζει ως απώτατο όριο η οδηγία 115/2008 
και το οποίο αποφάσισε το Ανώτατο Δικαστήριο στις 18/1/2011


και επίσης στις 20/1/2011


όπου το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΕΙΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΕΡΑΝ ΤΩΝ 6 ΜΗΝΩΝ ΕΦΟΣΟΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΘΝΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΟΡΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΔΗΓΙΑΣ στο άρθρο 15 παρ. 6


που τέθηκε σε υποχρεωτική εφαρμογή και στην Κύπρο από τις 24 Δεκεμβρίου 2010 αλλά ΔΕΝ τυγχάνει εφαρμογής

Ανάμεσα σε άλλα ορίζει η οδηγία αυτή περί διαδικαστικών εγγυήσεων (άρθρο 12 και επόμενα)που πρέπει να τηρούνται πριν αυτοί τεθούν υπό κράτηση οι οποίες διαδικαστικές εγγυήσεις πριν καν εκδοθεί το διάταγμα κράτησης με σκοπό την απέλαση και απλά δεν εφαρμόζονται από το κράτος και απλά διατάσσεται η κράτηση τους

Η οδηγία ορίζει επιτακτικά ότι πριν την κράτηση με σκοπό την απέλαση πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν το βέλτιστο συμφέρον των παιδιών η υγεία και η οικογενειακή ζωή

Υπάρχουν κρατούμενοι με ανήλικα παιδιά τα οποία δεν έχουν κανένα άλλο να τα φροντίσει, δηλαδη ο μόνος προστάτης της οικογένειας είναι στην φυλακή χωρις αυτό να λαμβάνεται καθόλου υπόψιν

Υπάρχουν κρατούμενοι με προβλήματα υγείας οι οποίοι διαμένουν όχι σε τόσο κατάλληλες συνθήκες (για να χρησιμοποιήσω έναν ήπιο όρο) καθώς επίσης κρατούμενοι με σύζυγο με σοβαρά προβλήματα υγείας όσο και των παιδιών τους

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Ο κατοχικός στρατός δολοφονεί φαντάρους με βασανιστήρια!


«Διοικητά μου Σταματήστε, μη βαράτε άλλο σας παρακαλώ»


Η ανείπωτη φρίκη από τη δολοφονία του έφεδρου  στρατιώτη Ουγούρ Καντάρ που πέθανε από τα βασανιστήρια στο πειθαρχείο τάγματος στην κατεχόμενη Κύπρο, συγκλονίζει, γεμίζει από οργή, αλλά ταυτόχρονα αποκαλύπτει ότι για το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά απολύτως σημασία.

Και να σκεφτεί κανείς, αφενός ότι η απώλεια αυτή έρχεται να προστεθεί στην μακρά λίστα δολοφονημένων Τούρκων στρατιωτών από τους αξιωματικούς και διοικητές τους, αφετέρου η δολοφονία σημειώνεται στα κατεχόμενα όπου ο Τουρκικός Στρατός προπαγανδίζει ότι είναι «Απελευθερωτική και Ειρηνική Δύναμη», ενώ παράλληλα, απαιτεί από τους στρατιώτες το μέγιστο βαθμό ετοιμότητας λόγω της έξαρσης του ανταγωνισμού μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Τουρκίας. Χωρίς να αποκλείεται η πολεμική κλιμάκωση, που βεβαίως επιφυλάσσει και στους Τούρκους φαντάρους το ρόλο του κρέατος στα κανόνια των ενδοιμπεριαλιστικών και κρατικών ανταγωνισμών.

Σύμφωνα με τη δικογραφία, που στρέφεται εναντίον του διοικητή και άλλων έξι (6) αξιωματικών, σχετικά με τον θάνατο του στρατιώτη Ουγούρ Καντάρ, μετά από άγριο ξυλοδαρμό στο πειθαρχείο τάγματος, στο επονομαζόμενο και «ντισκοτέκ», τα τελευταία του λόγια ήταν «Διοικητά μου σταματήστε, μη βαράτε άλλο σας παρακαλώ»!

Ο πατέρας του δολοφονημένου στρατιώτη δε μπορεί να κρύψει την οργή και το μίσος του: «Ούτε οι Ναζί δεν έκαναν τέτοια βασανιστήρια». Και συμπλήρωσε: «Ο Θεός να τους τιμωρήσει. Ότι ζω εγώ, δέκα φορές να το ζήσουν κι εκείνοι. Οι στρατιωτικοί τον σκότωσαν.Υπεύθυνοι για τον θάνατο του είναι στρατιωτικοί αξιωματούχοι. Σκοτώσατε με βασανιστήρια τον γιο μου».

Κατά τη διάρκεια της κηδείας, μπροστά στο τζαμί ακούγονταν πως «Το κράτος τον σκότωσε». Ο  Αϊντίν Καντάρ, πατέρας του Ουγούρ, ανέφερε πως είχε μείνει μια εβδομάδα για να πάρει ο Ουγούρτο απολυτήριο του: «Ο γιός μου ήταν υγιής. Επί 7 ημέρες υπέστη βασανιστήρια.Νεφρά, ήπαρ, εγκεφαλικά κύτταρα όλα νεκρώθηκαν. Ζητά νερό και δεν του δίνουν.Τον πάνε στο μπάνιο και του ρίχνουν ζεματιστό νερό. Τον παίρνουν μετά και τον ξαναδέρνουν. Του βάζουν χειροπέδες και τον αφήνουν για ώρες στον ήλιο. Οι γιατροί μας είπαν ότι από τότε νεκρώθηκαν εγκεφαλικά κύτταρα και ότι δεν είχε ελπίδες».

Είναι χαρακτηριστικό το πώς ο στρατός επιχείρησε να φορτώσει την ευθύνη σε δύο φρουρούς για να σώσει το Γόητρο του, ενώ εκδήλωσε και το «φιλόξενο» χαρακτήρα του στους δυστυχείς γονείς. Μετά τον θάνατο του Καντάρ, το Γενικό Επιτελείο με μια στημένη ανακοίνωση δηλώνει πως συνελήφθησαν δύο φρουροί και ότι κατά την διάρκεια της νοσηλείας του Ουγούρ Καντάρ στην GATA, οι γονείς του και οι συγγενείς του φιλοξενήθηκαν στον ειδικό ξενώνα.

Κατά τη διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας, η κυβέρνηση Ερντογάν βρήκε την ευκαιρία να κάνει δημόσιες σχέσεις και να αποκρύψει τις δικές της τεράστιες ευθύνες, στέλνοντας  τον Μουσταφά Ερντογάν-αδερφό του πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν, να συμμετάσχει στο ύστατο χαιρετισμό.

Όμως ο Καντάρ Ουγούρ δεν είναι δυστυχώς το μόνο πρόσφατο θύμα του Τουρκικού Στρατού. Οι γονείς του Αλή Ονάλ καταγγέλλουν: «Δολοφόνος του Αλή μου εκείνη η Ταξιαρχία»! Ο 21 ετών κουρδικής καταγωγής στρατιώτης Αλή Ονάλ υπηρετούσε στην 10η Μηχανοκίνητη ταξιαρχία στην πόλη Τάτβαν του νομού Μπίτλις. Από τις 14 Οκτωβρίου θεωρείται αγνοούμενος από τη διοίκηση της μονάδας. Στρατιωτικοί αξιωματούχοι ισχυρίστηκαν πως είχε λιποτακτήσει και μάλιστα για να συγκαλύψουν τη δολοφονία του αλλάζουν τα έγγραφα με τις υπηρεσίες και τον εμφανίζουν την ημέρα της εξαφάνισης του να εκτελεί καθήκοντα σκοπού, χωρίς όμως να είναι.

Η οικογένεια του δεν τους πίστεψε και προσέφυγε στο τμήμα της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (İHD) του Μπίτλις. Μετά την έρευνα που διέταξε σχετικά ο στρατιωτικός εισαγγελέας κατασχέθηκαν εικόνες που κατέγραψαν κάμερες κοντά στην Ταξιαρχία και σε μαγαζιά στο κέντρο της πόλης. Στις εικόνες όμως δε βρέθηκε κανένα στοιχείο που να έδειχνε πως ο Ονάλ λιποτάκτησε. Τελικά, το άψυχο πτώμα του βρέθηκε από χωρικούς  στην περιοχή Γιολαλάν της πόλης Χιζάν-νομού Μπίτλις, έχοντας δίπλα του το όπλο το οποίο του είχαν χρεώσει και με ίχνη από σφαίρες σε διάφορα σημεία του σώματος του.

ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ

Στα δημοσιεύματα παρουσιάζεται ο πατέρας Μπαϊράμ Ονάλ ναισχυρίζεται πως ο γιός του δολοφονήθηκε από στρατιωτικούς και ότι οι δολοφόνοι είναι στην Ταξιαρχία. Ο πατέρας Ονάλ αντιδρά στον ισχυρισμό πως ο γιός του λιποτάκτησε και λέει : «Για 4 μέρες τον βασάνισαν. Τον δολοφόνησαν. Και αργότερα πέταξαν το πτώμα του».

Η συμπεριφορά του στρατού είναι απόλυτα εξοργιστική. H επιχείρηση συγκάλυψης του φόνου είναι χονδροκομμένη και περιφρονεί τόσο το νεκρό φαντάρο, όσο και τους γονείς που ζουν το δικό τους δράμα. Ο πατέρας περιγράφει πως τον πήραν τηλέφωνο στρατιωτικοί και του είπαν «τράβα και δες εκεί, έχει ένα πτώμα, είναι ο γιός σου ή όχι». Και συμπληρώνει «Πήγαμε στο μέρος όπου βρισκόταν το πτώμα. Είδα εκεί κάτω από μια γέφυρα το άψυχο σώμα του γιού μου. Το σώμα του ήταν ακόμη ζεστό. Είπα να τον πάμε στο νοσοκομείο αλλά δεν το επέτρεψαν. Είπαν πως είναι ζεστό από τον ήλιο αλλά εδώ χιονίζει. Βρίσκομαι 4 μέρες στο Τάτβαν. Στρατιωτικοί αρμόδιοι μου έκαναν και πλάκα λέγοντας “ο γιος σου πήγε για βόλτα, μην ανησυχείς, θα έρθει”. Ο στρατιωτικός εισαγγελέας άρχισε έρευνα. Η Ταξιαρχία του είπε πως δεν έχει σύστημα καμερών. Μετά από αυτό εξετάστηκαν οι εγγραφές των τριγύρω επιχειρήσεων. Μια εβδομάδα έχει που ψάχνω τον γιό μου. Δεν είδα την παραμικρή κίνηση από στρατιωτικούς αρμόδιους να ψάχνουν για τον γιό μου”.

Όμως και η εισαγγελία δεν είναι άμοιρη ευθυνών και δείχνει να εντάσσεται σε ένα ολόκληρο σχέδιο διάσωσης του Γοήτρου του Στρατού, όπου κάθε συνιστώσα του κρατικού μηχανισμού έχει αναλάβει συγκεκριμένο ρόλο. Ο πατέρας Ονάλ ανέφερε πως ζήτησαν η νεκροψία να γίνει στην Άγκυρα ή στην Μαλάτια αλλά ο εισαγγελέας δεν το επέτρεψε και έτσι η νεκροψία έγινε στο Μπίτλις. Η εισαγγελία του Μπίτλις σχετικά με την νεκροψία το μόνο που ανέφερε ήταν πως «έγινε αντιληπτό πως ως αποτέλεσμα ένοπλης επίθεσης στις19-10-2011 πέθανε από τις πληγές σε καρδιά και πνεύμονες και της επακόλουθης αιμορραγίας».

Ιδιαίτερη σημασία έχει η επισήμανση του Οζτούρκ Τουρκντογάν, πρόεδρου της IHD: «Η περιοχή στην οποία βρέθηκε το πτώμα δεν είναι στρατιωτική. Για αυτό πρέπει να ερευνηθεί από κανονικό εισαγγελέα. Η εισαγγελία του Μπίτλις όμως δεν ενδιαφέρθηκε». Και συμπληρώνει ο Χασάν Τζεϊλάν,  εκπρόσωπος της IHD-Μπίτλις: «Λέγεται ότι τη μέρα που φέρεται να λιποτάκτησε δεν ήταν σκοπός αλλά εσκεμμένα γράφτηκε το όνομα του στην θέση άλλου. Και ο στρατιώτης που φεύγει γιατί να αυτοκτονήσει, ο στρατιώτης που φεύγει πάει στην οικογένεια του. Μάλιστα αυτά που είχε από το στρατιωτικό του τα κατέθεσε στην τράπεζα, μα αυτός που είναι να φύγει βάζει λεφτά την τράπεζα»;

ΣΦΟΔΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΤΥΠΟ

Θέλοντας να προσφέρουμε μια εικόνα της συζήτησης που πραγματοποιείται στην τουρκική κοινωνία αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο της εφημερίδας ΑΦΡΙΚΗ.

 Ο θάνατος από ξυλοδαρμό σε τάγμα στη Κύπρο….

Ο Ουγούρ Καντάρ ενώ υπηρετούσε στην Κύπρο, επειδή άργησε να γυρίσει στο τάγμα, υπέστη σφοδρά βασανιστήρια στο πειθαρχείο… Επί 2,5 μήνες νοσηλευόταν σε στρατιωτικό νοσοκομείο… Εντέλει δεν έγινε δυνατόν να σωθεί… Και στα 21 του χρόνια αποχαιρέτησε την ζωή. Πώς να γράψουμε αυτόν τον θάνατο ; Ως ήρωα ή ως νεκρό ;

Η εφημερίδα Ευρώπη-Αφρική από την μέρα που άρχισε να εκδίδεται το 1997 στάθηκε ιδιαίτερα στις περιπτώσεις ξυλοδαρμών και ύποπτων αυτοκτονιών σε στρατόπεδα… Άλλωστε αυτό ήταν και ο βασικός λόγος της σύγκρουσης μας με το στρατό. Λίγες φορές γράψαμε για την κόλαση των ξυλοδαρμών των νέων μας από τους διοικητές τους ; Για τους ξυλοδαρμούς μέχρι που τους αφαιρούσαν το νεφρό… Και για τις αναφορές που μιλούσαν για αυτοκτονία ατόμων που είχαν πυροβοληθεί στην πλάτη….

Για πρώτη φορά ένας θάνατος από ξυλοδαρμό και βασανιστήρια σε τάγμα στρατού στην "ΤΔΒΚ", αντανακλάται και στα ΜΜΕ της Τουρκίας .Για πρώτη φορά φάνηκε τόσο ενδιαφέρον για ένα τέτοιο περιστατικό… Και φυσικά καλά έγινε…. Μακάρι και στα προηγούμενα περιστατικά του παρελθόντος να έδειχναν την ίδια ευαισθησία… Τότε σε αυτή την περίπτωση δεν θα γινόταν τόσο συχνά παρόμοια περιστατικά… Φυσικά τότε ο στρατός ήταν στρατός… Και ότι έλεγε αυτό ίσχυε… Τότε οι στρατηγοί δεν καθόταν προσοχή όπως τώρα απέναντι στις πολιτικές κυβερνήσεις, τότε ήταν λιοντάρια. Και όταν έβγαζαν βρυχηθμό έτρεμαν όλοι…  Ο Ταγίπ Ερντογάν υπό την προστασία Ευρώπης και Αμερικής τους φίμωσε… Σε αμέτρητους από αυτούς τους έβαλε και χειροπέδες… Τους φυλάκισε… Έτσι δόθηκε τέλος σε αυτό το καθεστώς… Αλλά τι κρίμα μετά από αυτό το καθεστώς, ίδρυσε το δικό του… Έφυγε ένα παρακράτος και ήρθε ένα άλλο… Αυτοί που έφυγαν είχαν το φεγγάρι και το αστέρι… Και αυτοί που ήρθαν τρεις ημισελήνους… Η Οθωμανική ψυχή αναστήθηκε !
(Αυτά από τη τουρκική εφημερίδα)

Οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του τουρκικού αστικού κατεστημένου δείχνουν να οξύνονται.

Όμως για τους ανθρώπους της τάξης μας, για την νεολαία και τον κόσμο της εργασίας, το Στρατιωτικό κατεστημένο και το παρακράτος του φαντάζει εξίσου επικίνδυνο με το Μουσουλμανικό κατεστημένο και το παρακράτος του με τις τρεις ημισελήνους.

Το παρόν και μέλλον των λαών της περιοχής πρέπει να καθοριστεί από έναν σύγχρονο εργατικό διεθνισμό που θα πρεσβεύσει τα κοινά αιτήματα του κόσμου της εργασίας. Αναπτύσσοντας ανατρεπτικούς αγώνες ενάντια στις κυβερνήσεις της αντεργατικής λαίλαπας, του στυγνού κρατικού αυταρχισμού και του πολεμικού τυχοδιωκτισμού.  Περιφρονώντας τα «εθνικά ιδεώδη» και παλεύοντας για τα κοινά μας ταξικά συμφέροντα.

Η ευημερία και η ειρήνη στην περιοχή δεν θα καθοριστεί από το πόσο καλά, υπάκουα «στρατιωτάκια ακούνητα και αμίλητα» θα είμαστε για τα έθνη κράτη της περιοχής και τις αστικές τάξεις, αλλά από το πόσο θα συνειδητοποιήσουμε και δράσουμε ως αγωνιστές της τάξης μας. Για ένα κόσμο χωρίς ιμπεριαλιστικούς και κρατικούς ανταγωνισμούς, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Μήνυμα του (εξεγερμένου) Υποδιοικητή Μάρκος στον εξεγερμένο λαό της Χιλής



Αδέρφια (αδερφοί κι αδερφές) της Χιλής

Σας μιλάω εξ ονόματος των γυναικών, των ανδρών, των παιδιών και των γέρων του εθνικο-απελευθερωτικού στρατού των Ζαπατίστας, της τεράστιας πλειοψηφίας των ιθαγενών Μάγιας, που αντιστεκόμαστε στα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού για την ανθρωπότητα, ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό.

Ευχαριστούμε τους αδερφούς και τις αδερφές που μας έδωσαν σήμερα την ευκαιρία να φτάσει ο λόγος μας στην επαναστατημένη Χιλή.

Ζητάμε μια θέση στην οργή σας, στον πόνο σας, και πάνω απ’ όλα στην ελπίδα σας, γι’ αυτά τα λόγια.

Δεν πρόκειται να σας μιλήσω για τους μεξικάνους ζαπατίστας, τον αγώνα, τους πόθους μας, τα όνειρα και τους εφιάλτες μας, την αντίστασή μας. Μετά από όλα αυτά, σε σύγκριση με τους άνδρες και τις γυναίκες, ιδίως όσους γεννήθηκαν σε αυτήν τη γη, που φώτισαν τους ουρανούς της Λατινικής Αμερικής, οι ζαπατίστας συνεχίζουν να είναι ένα φωτάκι, αδύναμο και μακρινό.

Όχι. Ο τωρινός μας λόγος έρχεται να ενώσει τον χαιρετισμό μας και το φόρο τιμής μας σε ένα λατινοαμερικάνο, έναν Χιλιανό του Κινήματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (MIR), που έπεσε στη μάχη ενάντια στη δικτατορία του Πινοτσέτ, στις 5 Οκτώβρη του 74’.

Ο σημερινός μας λόγος είναι ένας χαιρετισμός στον Μιγκέλ Ενρίκες Εσπινόσα.

Και τον χαιρετίζουμε σήμερα, που κάτω από τους ουρανούς της Λατινικής Αμερικής, αυτής που πονάει από το Μπράβο ως την Παταγονία, οι ισχυροί μας βάζουν στα χέρια μια χούφτα σκόνη, και μας λένε: αυτό είναι ό,τι μένει από την πατρίδα σας.

Κι οι ίδιοι σήμερα, οι από πάνω, μας δείχνουν τις εικόνες της γεωγραφίας που έχουν επιβάλει σε ένα μέρος των εδαφών μας.

Εκεί που πριν υπήρχε μια σημαία, σήμερα υπάρχει ένα εμπορικό κέντρο.
Εκεί που υπήρχε μια ιστορία, σήμερα υπάρχει ένα ταχυφαγείο (φαστφουντάδικο).
Εκεί που άνθιζαν λουλούδια, σήμερα υπάρχει ένας έρημος τόπος.
Εκεί που υπήρχε μνήμη, σήμερα υπάρχει λήθη.

Στη θέση της δικαιοσύνης, ελεημοσύνη.
Στη θέση της Πατρίδας, ένας σωρός ερείπια.
Στη θέση της μνήμης, το άμεσο και το εφήμερο.
Στη θέση της ελευθερίας, ένας τάφος.
Στη θέση της δημοκρατίας, ένα διαφημιστικό σποτ.
Στη θέση της πραγματικότητας, οι αριθμοί.

Αυτοί, οι από πάνω, μας λένε: αυτό είναι το μέλλον που σας υποσχόμαστε. Απολαύστε το. Αυτό μας λένε και ψεύδονται. Αυτό το μέλλον μοιάζει πολύ με το παρελθόν.

Κι αν κοιτάξουμε με προσοχή, ίσως δούμε ότι οι από πάνω είναι οι ίδιοι με χτες. Αυτοί που, όπως και χτες, μας ζητάνε σήμερα υπομονή, ωριμότητα, λογική, παραίτηση και παράδοση. Αυτά τα έχουμε ήδη δει και τα έχουμε ακούσει και πριν.

Οι ζαπατίστας θυμόμαστε. Αντλούμε τη μνήμη από τα στρατιωτικά μας σακίδια, τις τσέπες των στολών εκστρατείας μας. Θυμόμαστε.

Γιατί υπήρχε μια εποχή στην οποία όλη η Λατινική Αμερική ήταν αδελφωμένη.

Έφτανε να απλώσεις το χέρι και χτυπούσαν οι καρδιές των λατινοαμερικάνικων λαών.
Έφτανε να γυρίσεις λίγο τη ματιά σου κι εκεί βρισκόταν η διάσπαρτη αστραπή της Αμαζονίας, η ανεξίτηλη ουλή των Άνδεων, η περήφανη Ακονκάγουα, η ατέλειωτη Γη του Πυρός, το πάντα ανήσυχο (ηφαίστειο) Ποποκατέπετλ.

Και μαζί με αυτά, οι λαοί που τους έδωσαν όνομα και ζωή.

Γιατί υπήρχε μια εποχή στην οποία η Χιλή κι όλες οι χώρες της Λατινικής Αμερικής ήταν πιο κοντά στο Μεξικό από την αυτοκρατορία που, από τον γεωγραφικό και κοινωνικό βορρά, επιβάλλει την απόσταση, σε όσους μοιραζόμαστε την ιστορική γειτνίαση.
Υπήρχε μια εποχή. Ίσως είναι ακόμα αυτή η εποχή.

Σήμερα, όπως και χτες, το χρήμα ενώνει τους αλαζόνες.

Σήμερα, όπως και χτες, με τη βοήθεια των ισχυρών πολυεθνικών, η ξένη στρατιωτική εξουσία, προσπαθεί να υποσκάψει τα εδάφη μας, μερικές φορές καλυμμένη με στολές των τοπικών στρατών, ή με σύμβουλους, πρέσβεις, μυστικούς πράκτορες.

Σήμερα, όπως και χτες, αυτά τα κεφάλαια προσπαθούν να αγοράσουν νόμιμα πιστοποιητικά ατιμωρησίας για τους γορίλες που τους υπηρέτησαν και που, πάντα το ξέραμε, όταν έλεγαν «Πατρίδα», δε μιλούσαν για την Χιλή, την Αργεντινή, την Ουρουγουάη, τη Βολιβία, τη Βραζιλία. Όχι. Η σημαία που χαιρετούσαν ήταν αυτή με τις μπάρες και τα θολά αστέρια (σ.σ. μτφ.: εννοεί τη σημαία των ΗΠΑ).

Σήμερα, όπως και χτες, ο αφηνιασμένος και βίαιος βορράς πολιορκεί και σκοπεύει να πνίξει αυτό το μοναδικό αστέρι της αξιοπρέπειας που λάμπει στην Καραϊβική.

Σήμερα, όπως και χτες, οι κυβερνήσεις ορισμένων χωρών μας λειτουργούν ως θλιβερός κομπάρσος σε αυτή την ποταπή εμμονή να υποτάξουν το λαό της Κούβας.

Σήμερα, όπως και χτες, η αυτοκρατορία που παίζει το ρόλο της παγκόσμιας αστυνομίας και καταπατά νόμους, δίκαια, λαούς, είναι η ίδια.

Σήμερα, όπως και χτες, αυτός που προσπαθεί να αποσταθεροποιήσει νόμιμες κι εκλεγμένες κυβερνήσεις, οι οποίες όμως δεν είναι υποτακτικές (χτες στην Χιλή, σήμερα στη Βενεζουέλα, πάντα στην Κούβα) είναι ο ίδιος.

Σήμερα, όπως και χτες, το σύστημα που βασίζεται στο ψέμα, την πλάνη και την εξαπάτηση, τη δικτατορία του χρήματος, θέλει να μας δώσει μαθήματα δημοκρατίας, ελευθερίας, δικαιοσύνης.

Σήμερα, όπως και χτες, αυτός που «εκδημοκρατίζει» τον πόνο, τη δυστυχία, το θάνατο για τους λαούς της Λατινικής Αμερικής είναι ο ίδιος.

Σήμερα όπως και χτες, αυτός που καταδιώκει, βασανίζει, φυλακίζει, σκοτώνει, είναι ο ίδιος.
Σήμερα όπως και χτες, μας κάνουν πόλεμο, πότε με σφαίρες, πότε με οικονομικά προγράμματα, και πάντα με ψέματα.

Σήμερα, όπως και χτες, ο πραγματικός τρόμος, αυτός που έρχεται από πάνω, επικαλείται το θεό για να δικαιολογηθεί.

Σήμερα, όπως και χτες, επιχειρούν να μας κρύψουν ότι ναι, είναι ένας ο θεός που μας τρέφει, αλλά είναι ο θεός του χρήματος.

Σήμερα, όπως και χτες, σε μερικές χώρες οι μικρόψυχοι είναι στην κυβέρνηση.

Σήμερα, όπως και χτες, η χωλότητα (αδυναμία) του συστήματος ντύνεται με σύνθετα επιχειρήματα, δημοσκοπήσεις, κοστούμια μάρκας, αντεστραμμένους καθρέφτες.

Ίσως είναι ακόμα αυτή η εποχή. Ίσως όχι.
Γιατί σήμερα, ο νέος και σύνθετος μανδύας με τον οποίο ντύνεται η βία των κερδών για τους λίγους εις βάρος των πολλών, φέρνει στο προσκήνιο έναν πραγματικό παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα.
Ολόκληρα έθνη ρημάζονται.
Εδάφη κατακτούνται.
Επανακαθορίζεται η παγκόσμια γεωγραφία.
Γκρεμίζονται τα τείχη για τα χρήματα κι ορθώνονται για τους λαούς.
Οι ιστορικές κουλτούρες των λαών μας, πρόκειται να αντικατασταθούν από επιπόλαιες ελαφρότητες.
Σε μερικές χώρες, αντί για εθνικές κυβερνήσεις υπάρχουν τοπικές διοικήσεις.

Ξεπουλιούνται οι φυσικοί πόροι, η γη, η ιστορία. Και πάνω στις οροσειρές που διατρέχουν κι ενώνουν τη Λατινική Αμερική, από το Μπράβο στο Βορρά, μέχρι τη Γη του Πυρός, θέλουν να βάλουν μια πινακίδα που να ανακοινώνει και να απειλεί: Πωλείται.

Οι φτωχοί, οι ακτήμονες, αυτοί δηλαδή που αποτελούν την τεράστια πλειοψηφία της ανθρωπότητας, είναι θύμα κατασχέσεων και ταξικών διακρίσεων.

Με «κατασχεμένη» αξιοπρέπεια, γκετοποιημένοι στις περιφέρειες των μεγάλων πόλεων, στο περιθώριο των κυβερνητικών προγραμμάτων, στην άκρη του μέλλοντος που σε μερικές χώρες αποφασίζεται, όχι στα κοινοβούλια και τα κυβερνητικά μέγαρα, αλλά στις διοικήσεις των μετόχων των πολυεθνικών.

Σήμερα η εκμετάλλευση είναι πιο βίαια απ’ όσο ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, σήμερα ο κυνισμός είναι φιλοσοφικό πιστεύω αυτών που θέλουν να κυβερνήσουν τον πλανήτη, δηλαδή αυτών που τα έχουν όλα, εκτός από τσίπα.

Σήμερα ο πόλεμος ενάντια στην ανθρωπότητα, δηλαδή ενάντια στη λογική, είναι πιο παγκόσμιος από ποτέ.

Σήμερα ο πόλεμος είναι σε όλα τα μέτωπα και σε όλες τις χώρες.
Αν χτες ήταν καθήκον να εναντιωθούμε, να αγωνιστούμε, να αντισταθούμε στην ανόητη λογική του κέρδους, σήμερα είναι απλά και καθαρά υπόθεση επιβίωσης, προσωπικής, τοπικής, περιφερειακής, εθνικής, ηπειρωτικής, παγκόσμιας.

Αδερφοί κι αδερφές της Χιλής,

Υπήρχε μια εποχή που η Λατινική Αμερική ήταν αδελφωμένη. Ίσως να είναι ακόμα αυτή η εποχή.
Ίσως η συλλογική μνήμη, που μας δίνει ταυτότητα ως Λατινοαμερικάνους, πιάνει ονόματα κι ημερομηνίες στο ημερολόγιο, για να μας πει ότι υπάρχει μια πατρίδα πιο μεγάλη από αυτήν της σημαίας μας.

Με πόσα ονόματα γεμίζει το ημερολόγιο του πόνου στη γη μας;

Αν στην Αμερική μας, ο Ερνέστο Γκεβάρα είναι ένα από τα ονόματα με τα οποία εξεγείρεται ο Οκτώβρης, το ημερολόγιο εμάς των από κάτω φωτίζεται όταν έχει τα ονόματα των Turcios Lima και Yon Sosa στη Γουατεμάλα, του Roque Dalton στο Σαλβαδόρ, του Carlos Fonseca στη Νικαράγουα, του Camilo Torres στην Κολομβία, των Carlos Lamarca και Carlos Marighela στη Βραζιλία, των Inti και Coco Peredo στη Βολιβία, του Raúl Sendic στην Ουρουγουάη, του Roberto Santucho στην Αργεντινή, César Yáñez στο Μεξικό.

Κι ονομάζω μόνο μερικούς από τους πολλούς που αποφάσισαν στη δική μας Λατινική Αμερική, στον καιρό τους και με τον τρόπο τους, να βάλουν ένα λιθαράκι στην ελπίδα, και οι οποίοι, στην ποσότητα τρυφερότητας που απαιτεί η Λατινική Αμερική για να την αγαπήσεις, πρόσθεσαν μια ορισμένη ποσότητα μολυβιού (σφαιρών) και αίματος… του δικού τους αίματος.

Το πρόβλημα με όλους αυτούς στο ημερολόγιο του πόνου, είναι ότι δε φεύγουν έτσι, σα νομάδες. Αντιθέτως, φεύγουν αφήνοντάς μας κάτι σαν χρέος, κάτι που πρέπει να εξοφλήσουμε, για να μπορούμε να τους επικαλούμαστε χωρίς ντροπή, χωρίς κρίμα.

Κάποιοι επισημαίνουν ότι εκείνοι οι άνδρες κι οι γυναίκες που πήραν ή παίρνουν το δρόμο της ένοπλης εξέγερσης, γοητεύονταν ή γοητεύονται από το θάνατο, είχαν ή έχουν μια κλίση στο μαρτύριο, μεσσιανικές ανησυχίες, που θέλουν μόνο μία θέση στα τραγούδια διαμαρτυρίας, στα ποιήματα, στα λαϊκά ημερολόγια, στα μπλουζάκια της νεολαίας, στα ράφια με τα ενθύμια του επαναστατικού τουρισμού.

Κάποιοι σκέφτονται ότι οι λόγοι ηττούνται, όταν πεθαίνουν αυτοί που αγωνίζονται γι’ αυτούς, δηλαδή αυτοί που τους δίνουν ζωή.

Κάποιοι λένε ότι ο οδυνηρός λατινοαμερικάνικος Οκτώβρης κομμάτιασε την ελπίδα στην Χιλή, την Ουρουγουάη, την Αργεντινή, τη Βολιβία, το Μεξικό, όλη τη Λατινική Αμερική.

Ίσως να ‘ναι κι έτσι. Ίσως όμως και όχι.

Ίσως αυτοί που πήραν τα όπλα, όπως ο Μιγκέλ, για να πουν «όχι», στην πραγματικότητα έλεγαν «ναι» σε ένα αύριο που τότε έμοιαζε μακρινό.

Ίσως αυτοί που έβαλαν φωτιά στα λόγια τους, όπως ο Μιγκέλ, δεν το έκαναν για να πυροδοτήσουν το θάνατο, αλλά για να φωτίσουν τη ζωή.

Ίσως αυτοί που, όπως ο Μιγκέλ, σκέφτηκαν και πυροβόλησαν, δεν το έκαναν για να έχουν μια θέση στο μουσείο της επαναστατικής νοσταλγίας, αλλά για να έχουν όλοι οι λαοί μια θέση στον κόσμο.

Ίσως το ημερολόγιο του μέλλοντος δε θα έχει ονόματα, ή ακόμα καλύτερα, θα έχει όλα τα ονόματα.

Ίσως γι’ αυτό οι απουσίες που μας πονάνε, κάθε μήνα της Λατινικής Αμερικής, έβαλαν έναν σταυρό στο ημερολόγιο, σαν αυτόν που μας πονάει στις 5 Οκτώβρη.

Ίσως γιατί αυτές οι απουσίες, αντί για κενό, σου αφήνουν όρεξη να παλέψεις για την ελπίδα να «αλλάξεις τον κόσμο», όπως λέμε εμείς οι ζαπατίστας. Ίσως…

Ίσως η ελπίδα τροφοδοτείται, όπως η δική μας Αμερική, από τη μνήμη.

Κι ίσως η ελπίδα να μην είναι παρά το αντίτιμο για να αποκαταστήσουμε ξανά την ελπίδα, που έχει θρυμματιστεί στο ημερολόγιο που μας επιβάλλουν.

Ίσως αυτή η μνήμη, που σήμερα μας καλεί κι ενώνει ξανά τη Λατινική Αμερική, να μην είναι μια κληρονομιά που μας κληροδοτεί αυτός ο πόνος, αλλά ένα καθήκον που μας ορίζει. Ίσως…
Ίσως είμαστε εδώ για να το γνωρίσουμε, ακόμα κι όσοι δεν παρευρισκόμαστε. Γιατί ίσως το σήμερα να μην είναι ίδιο με το χθες.

Ένας Χιλιανός επαναστάτης, από αυτούς που σε έκαναν να τρέμεις, όταν έπαιζαν την κιθάρα, ο Víctor Jara, σκεπτόμενος ίσως το βάρος των σημερινών καιρών, είπε, μας είπε, μας λέει ότι «είναι δύσκολο να βρεις διαύγεια στη σκιά, όταν ο ήλιος που μας φωτίζει, ξεθωριάζει την αλήθεια». Και είπε, μας είπε, μας λέει: «Μακάρι να βρεθεί δρόμος για να συνεχίσουμε να πορευόμαστε».

Κι ήταν σε αυτή την τη γη της Χιλής, πριν πολύ καιρό, που ο Μανουέλ Ροντρίγκες είπε, μας είπε, μας λέει, σα να μας δείχνει το δρόμο «Ακόμα έχουμε Πατρίδα συμπολίτες».

Κι ένας άλλος, επίσης Χιλιανός, εδώ κοντά και κάτω απ’ τις σφαίρες που σημάδεψαν την καρδιά του, είχε την ψυχραιμία και τη σοφία να πει, να μας πει «αργά ή γρήγορα, θα ανοίξουν ξανά τα μονοπάτια, απ’ όπου θα περπατήσει ο ελεύθερος άνθρωπος, για να δημιουργήσει μια καλύτερη κοινωνία».

Ίσως το σήμερα να μην είναι ίδιο με το χθες.

Ίσως έχει γίνει μάθημα και σύντομα, εκεί που πριν μουντζούρωναν φύλλα λατινοαμερικάνικης ιστορίας, θα αλλάξουν οι στίχοι, και θα διαβάζεις, με την καθαρότητα αυτών που κοιτάνε από κάτω, ότι η δημοκρατία, η ελευθερία, η δικαιοσύνη είναι βαριές λέξεις, κι ότι τονίζονται στην καρδιά, δηλαδή στην αριστερή πλευρά του συλλογικού θώρακα που είμαστε.

Θα ήθελα να πω ότι θα νικήσουμε, ότι δε θα μας εκτοπίσουν, ότι το μέλλον θα είναι δικό μας, ότι θα σπάσουμε χίλιες αλυσίδες, ότι η ελευθερία είναι ένας ορίζοντας κοντινός. Αλλά εμείς οι ζαπατίστας πιστεύουμε ότι δε θα γίνει έτσι επειδή είναι δοσμένο, από κάποιον μυστικό προορισμό, ή ένα μανιφέστο, αλλά επειδή δουλεύουμε κι αγωνιζόμαστε γι’ αυτό.

Αδέρφια. Τα λόγια μας θέλουν να σας πουν το εξής.

Ευλογημένη η ανοιχτή φλέβα της Λατινικής Αμερικής που ονομάζεται Χιλή και που έχει στο αίμα της όχι την ΙΤΤ και την Anaconda Copper, όχι την United Fruit και την Ford, όχι την Παγκόσμια Τράπεζα και τον Πινοτσέτ, ούτε τα ονόματα με τα οποία ντύνονται οι μεν κι οι δε. Αλλά τους εργάτες της, τους αγρότες, τους φοιτητές, τα άτομα, τις γυναίκες, τους νέους της. Τον δικό της Víctor Jara, τη δική της Violeta Parra, το Salvador Allende της, τον Pablo Neruda της, το Manuel Rodríguez, το Miguel Enríquez. Τη μνήμη της.

Αδέρφια της Χιλής.

Δεχτείτε όλοι κι όλες τον χαιρετισμό από αυτούς που θαυμάζουμε κι αγαπάμε εμείς, οι Μεξικάνοι ζαπατίστας.

Γεια σου Χιλή!

Από τα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού, εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος. Μεξικό, Οκτώβρης 2011.

Υγ: Συγχωρήστε μας αν τα λόγια μας δεν ήταν μια νουθεσία, όπως είναι η ζωή και ο θάνατος αυτού που τριάντα χρόνια μετά, μας καλεί. Στην πραγματικότητα, θέλαμε μόνο να εκμεταλλευτούμε αυτήν την πράξη, για να ζητήσουμε σε όλους εσάς, ταπεινά και με σεβασμό, να βάλετε εκ μέρους μας ένα κόκκινο λουλούδι (copihue) στην γη που τον φυλάει και να του πείτε ότι κι εδώ, στα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού, ο Οκτώβρης λέγεται επίσης Miguel.


Μετάφραση: Β.Κ
Πηγή: Η Λέσχη

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Κατά του καπιταλισμού σε όλη τη Γη



Πηγή: ilesxi.wordpress από εφημερίδα ΠΡΙΝ  23/10/2011

Η εβδομάδα που πέρασε αποτέλεσε καμπή για τους αγώνες, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και παγκόσμια. Αποκορύφωμα, το παγκόσμιο κάλεσμα στις 15 του Οκτώβρη για διαδηλώσεις σε όλες τις χώρες του κόσμου. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από ηλεκτρονικά δίκτυα για την «Άμεση Δημοκρατία» αλλά στηρίχτηκε από κινηματικές διαδικασίες σε κάθε χώρα. Είναι μια σπάνια φορά, που εκατομμύρια κάτοικοι σε όλο τον κόσμο κατέβηκαν την ίδια στιγμή στο δρόμο και απαίτησαν παγκόσμια αλλαγή (global change).


Ας δούμε λίγο τα γεγονότα. Την ίδια στιγμή που σε πάρα πολλά σημεία του πλανήτη γίνονται τεράστιες μάχες για «εγχώρια» θέματα, θεωρείται αυτονόητο ότι ο αγώνας είναι ουσιαστικά κοινός. Η πλατεία Ταχριρ και χθες ενάντια στο Μουμπάρακ και σήμερα ενάντια στο στρατό, ενώνεται με τη Γουολ Στριτ της Νέας Υόρκης, τις μάχες στην πλατεία Συντάγματος για το μνημόνιο και την τρόικα και τη νεολαία της Χιλής που διεκδικεί δωρεάν εκπαίδευση. Άνθρωποι από πολύ διαφορετικές χώρες, με διαφορετικά πολιτικά συστήματα και οικονομική κατάσταση, επιλέγουν να δίνουν ένα κοινό αγώνα και να βρίσκονται την ίδια μέρα στους δρόμους, ανεξάρτητα με το αν έχουν και άλλα κινηματικά ραντεβού την ίδια περίοδο.

Οι διαδηλώσεις διαφέρουν από χώρα σε χώρα ως προς τη μαζικότητα και τη δυναμική τους. Στις ΗΠΑ, τον πρώτο λόγο διατηρεί η Νέα Υόρκη που η πορεία έφτασε τους 10000 και κατέληξε στην Times Square των τεράστιων ηλεκτρονικών πινακίδων και δέχτηκε την επίθεση της αστυνομίας, αλλά μαζικότατες κινητοποιήσεις έγιναν στις περισσότερες πόλεις στη χώρα στον Καναδά, αλλά και στη Λατινική Αμερική. Στην Ευρώπη οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις έγιναν στην Ιταλία, την Αγγλία, την Ισπανία και τη Γερμανία, ενώ ιδιαίτερα μαζικές και στις υπόλοιπες χώρες, ακόμα της Ανατολικής Ευρώπης, όπως στη Ρουμανία και αλλού. Αλλά και στην Ασία έφτασε το κύμα του αγώνα, με μια μαζικότατη διαδήλωση στο Τόκυο και μικρότερες στην Ταιβάν και αλλού, ενώ ούτε η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία έμειναν έξω από το χορό. Μπορούμε να πούμε ότι δεν υπήρχε σχεδόν καμία χώρα στην οποία να μη διεξήχθη μια, έστω μικρή, κινητοποίηση.

Πρόκειται για κάτι πρωτοφανές και πολύ σοβαρό. Ο Πέρυ Αντερσον είχε παρομοιάσει την αραβική άνοιξη με τις ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848-49, την πρώτη απόπειρα του προλεταριάτου να ανατρέψει την αστική εξουσία. Στα χείλη και τα πλακάτ συχνά αποτυπώνεται η φράση «παγκόσμια επανάσταση». Μήπως πραγματικά βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι τέτοιο; Μπορεί να μην υπάρχει η δυναμική των επαναστατικών κινημάτων του μεσοπολέμου, μπορεί να απουσιάζει η πολιτικοποίηση του 60, αλλά τα μεγάλα στοιχήματα είναι μπροστά μας. Γιατί αυτό που πρώτα και κύρια αλλάζει αυτή την περίοδο είναι οι συνειδήσεις πλατιών εργατικών και λαϊκών κομματιών.

Ένα από τα βασικά συνθήματα που ξεκίνησε από τη Γουόλ Στριτ και υιοθετήθηκε σε όλο τον κόσμο είναι το, διάσημο πια, «είμαστε το 99%». Η δήλωση αυτή επιδιώκει να περιγράψει την κοινωνική ανισότητα του συστήματος, ειδικά μέσα στον παροξυσμό αντιλαϊκών πολιτικών που φέρνει η παγκόσμια κρίση και η μεγαλύτερη ύφεση που θα έρθει το επόμενο διάστημα. Αν δεν εξετάσουμε σχολαστικά τον αριθμό θα δούμε ότι πίσω από αυτόν κρύβεται η πραγματικότητα, ότι μια δράκα ανθρώπων, μεγαλοεπιχειρηματιών, κολοσσών των ΜΜΕ, του χρηματοπιστωτικού τομέα και του πολιτικού κατεστημένου καρπώνεται όλο τον κοινωνικό πλούτο και κερδίζει ακόμα και μέσα στην κρίση. Πλέον, ακόμα και το 20-30% των υψηλότερων μισθωτών που μπορούσε να συντηρεί το σύστημα με μια πλουσιοπάροχη ζωή κλονίζεται και βρίσκεται σε μια συνεχή ανησυχία να πιεστεί προς τα κάτω. Σαφώς δεν βιώνουν την κρίση όλοι με τον ίδιο τρόπο και σε όλες τις χώρες. Ωστόσο στο ψηφιδωτό της σημερινής κοινωνίας το μεγαλύτερο ποσοστό, ανθρώπων και χωρών ολόκληρων, καταδικάζεται στην απόλυτη απόγνωση και στο περιθώριο, ένα ολοένα και διευρυνόμενο ζει στο όριο της επιβίωσης και στην διαρκή ευελιξία και ανασφάλεια και ένα εξαιρετικά μικρό παραμένει να κολυμπά μέσα στα κέρδη που παράγει ο μόχθος των άλλων.

Η συνείδηση αυτού δεν είναι και λίγο πράγμα. Και ακόμα περισσότερο όταν αυτή η συνείδηση είναι σχεδόν κοινή σε όλες τις γωνίες του κόσμου, τότε φαίνεται σαν να ξεπροβάλλει ένας ως ο κοινός και μοναδικός εχθρός. Που δεν είναι άλλος από το ίδιο το σύστημα, ο καπιταλισμός και η κρίση του. Στα περισσότερα υλικά των κινητοποιήσεων αυτό ήταν ξεκάθαρο. «Το σύστημα είναι η κρίση», «Δεν είναι χαλασμένο το σύστημα, έτσι οικοδομήθηκε», είναι μερικά από αυτά. Ένα κίνημα αμφισβήτησης του καπιταλισμού βρίσκεται στα σπάργανα, εκ των πραγμάτων πολιτικό και ταξικό.
Σαφώς έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Η πλειοψηφική του απεύθυνση παραμένει στοίχημα, η σύνδεσή του με μια προσπάθεια αναγέννησης του εργατικού κινήματος και των οργάνων του παραμένει αδύναμη και η πολιτική του συγκρότηση είναι σε αρχικό στάδιο. Ωστόσο και μια υποτίμηση του θα ήταν λάθος, όσο και λάθος είναι και η εκτίμηση ότι πρόκειται για ανέξοδα «θεαματικά» γεγονότα που δεν έχουν σχέση με την Αριστερά.

Το βασικό όμως που οφείλει να επιστρέψει στην συζήτηση είναι τελικά ο στόχος που πρέπει να τεθεί. Και έχω την αίσθηση ότι σιγά σιγά οι αυταπάτες του αριστερού μεταμοντερνισμού θα καταρρεύσουν μπροστά στα νέα δεδομένα της ταξικής πάλης και ότι θα γίνει πως για να καταλάβουμε τον κόσμο που μας ανήκει οφείλουμε να καταλάβουμε και την εξουσία.

Times Square: Ποιό είναι άραγες το πραγματικό σύμβολο της Νέας Υόρκης; Η ηλεκτρονικές πινακίδες και τα McDonalds ή το διαρκές έμβλημα της επανάστασης, ο Τσε Γκεβάρα

ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ
 Nina Power: #Occupylsx
Αν τα σλόγκαν είναι μια προσπάθεια για να καταληφθεί ο πνευματικός χώρος ο οποίος αποικίζεται από τις διαφημίσεις, τότε το παγκόσμιο κίνημα «κατάληψης» (occupy movement) είναι μια προσπάθεια για να γίνει κυριολεξία η υπόσχεση αυτών των σλόγκαν: από το πιο ανάλαφρα «γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο»  μέχρι τα πιο μαχητικά «Οι δρόμοι ποιών; Οι δικοί μας δρόμοι!» Το κίνημα κατάληψης του Λονδίνου (ή #occupy!sx όπως αναφέρεται στο Twitter και παραπέρα) έχει τώρα δυναμική 200 σκηνών, στημένες στο κρύο έδαφος γύρω από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου σε μια εξαιρετικά πλούσια περιοχή της πόλης. Η αρχική κατάληψη είχε σχεδιαστεί για την κοντινή πλατεία Πατερνόστερ (η οποία τώρα φυλάσσεται ασφυκτικά από την αστυνομία), αλλά καθώς η πλατεία, όπως και το μεγαλύτερο κομμάτι της πόλης, ανήκει σε ιδιώτες, μια ειδική διαταγή  εκδόθηκε για να αποτρέψει προκαταβολικά το στήσιμο των σκηνών εκεί. Παρόλο που πολλοί από τους διαδηλωτές προσέχουν ώστε να μην έρθουν σε αντιπαράθεση με την αστυνομία για διάφορους λόγους (δεν είναι κι αυτοί άλλωστε κομμάτι του 99%; Δε θα φαινόταν άσχημο στα μίντια;), είναι πολύ πιθανό ότι η αστυνομία θα κινηθεί εναντίον των σκηνών σύντομα, ειδικά αφού η εκκλησία, η οποία είχε υπερασπιστεί αρχικά την κατασκήνωση απέναντι στην αστυνομία, υπαναχωρεί τώρα από την προσφορά της για άσυλο και έχει κλείσει τον καθεδρικό, επικαλούμενη ανησυχίες για την υγεία και την ασφάλεια, παρόλο που η κατασκήνωση έχει κάνει τα πάντα για να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις της εκκλησίας.

Αλλά ποιος είναι ο πολιτικός χαρακτήρας της κατάληψης; Ποιοι είναι οι καταληψίες; Αρκετές επισκέψεις στην κατασκήνωση δίνουν αίσθηση νιότης, αισιοδοξίας και αληθινής επιθυμίας για να οργανωθούν τα πάντα διαφορετικά, τόσο σε επίπεδο μικρο-κλίμακας όσο και στη δομή της κοινωνίας καθολικά: το βασικό πανό που κρέμεται μπροστά από την κατασκήνωση γράφει «Ο Καπιταλισμός ΕΙΝΑΙ η Κρίση», παρόλο που η λέξη «κ» δεν είναι συνηθισμένη στα ντοκουμέντα της κατάληψης, όπου προτιμούν να αναφέρονται στις «επιχειρήσεις», «το σύστημα» και την ανάγκη για αυξημένη ρύθμιση. Πολύς κόσμος εδώ, παρά την αισιοδοξία του, είναι βαθιά απογοητευμένος με το χαρτί που τους μοίρασε το παρόν – ογκώδη φοιτητικά χρέη, ανεργία, λίγη ελπίδα για το μέλλον. Μπορούν σίγουρα να αντιληφθούν ότι ο καπιταλισμός απέτυχε και ότι το σώσιμο των τραπεζών, τα ενισχυμένα μέτρα λιτότητας, σε συνδυασμό με τις ατέλειωτες πολεμικές δαπάνες έχουν αφήσει πίσω πολλούς στερημένους. Μια από τις εξώστρεφες δράσεις εκτός από τα πανό που φτιάχνονται στην κατασκήνωση είναι να επιστρατεύσει την δυσαρέσκεια που δίκαια αισθάνεται ο κόσμος για το αυξανόμενο κόστος ζωής: η κατασκήνωση αποτελεί μια χωρική κριτική στο παρόν με μια πρακτική προσπάθεια για την αναδιοργάνωση του μέλλοντος.

Φωτογραφία που μας έστειλε η συγγραφέας: Ο Καπιταλισμός είναι η κρίση
Έχει γίνει πλέον δημοσιογραφικό κλισέ η ερώτηση προς τους καταληψίες «τι είναι όμως αυτό που θέλετε;». Το πρόβλημα μου φαίνεται δεν είναι ότι οι καταληψίες δεν ξέρουν, αλλά ότι αυτό που θέλουν είναι αναγκαστικά απροσδιόριστο γιατί στηρίζεται στην επιθυμία να αλλάξουν τα πάντα. Αυτό είναι ένα προ-επαναστατικό συναίσθημα, αλλά εξαιρετικά σημαντικό. Παρόλο που η κατασκήνωση είναι μικρή σε σύγκριση με τα κινήματα καταλήψεων σε άλλες χώρες, είναι τεράστιας σημασίας για πολλούς λόγους ότι αυτό συμβαίνει στο Λονδίνο, το οποίο σε τελική ανάλυση έχει κάνει τα περισσότερα για περικλείσει, να ιδιωτικοποιήσει και να ασφαλίσει τους ανοιχτούς του χώρους από οποιαδήποτε ίσως άλλη χώρα στον κόσμο (το Ηνωμένο Βασίλειο είναι διαβόητο, για παράδειγμα, γιατί έχει τις περισσότερες CCTV κάμερες ανά κάτοικο σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα).

Παρά το τσουχτερό κρύο, την αστυνομία, τον θόρυβο, τους επιθετικούς εργαζόμενους του δήμου που φωνάζουν υβριστικά και τον σκεπτικισμό των μίντια, η κατασκήνωση έχει καταφέρει να μείνει ενωμένη, να μεγαλώσει και να οργανώνει δυο φορές την ημέρα γενικές συνελεύσεις όπου, στο μέτρο του δυνατού, καμία μοναδική φωνή δεν έχει ηγεμονεύσει και η ανάλυση παραμένει σαφής και ρεαλιστική. Σήμερα η κατασκήνωση «ορκίστηκε» να παραμείνει στον Άγιο Παύλο παρά τη μεταστροφή της εκκλησίας: αν η αστυνομία εισβάλει με τα κλομπ όπως έχει κάνει τόσες φορές τους τελευταίους μήνες (πιο πρόσφατα στην Ντέιλ Φάρμ στο Έσσεξ, κατά την βίαιη έξωση της μεγαλύτερης κοινότητας κατασκηνωτών στην Ευρώπη), θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι θα είναι πρόθυμοι να σπεύσουν και να υπερασπιστούν την κατασκήνωση, και ακόμη μεγαλύτερος αριθμός που θα περιμένει να δει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτή η κυβέρνηση για να σωπάσει την συνεχώς αυξανόμενη αντίδραση εναντίον της. Το #Occupylsx μπορεί να αναγκαστεί να μετακομίσει, αλλά το πνεύμα και το συναίσθημα που βρίσκονται πίσω του δεν πρόκειται να πάνε πουθενά σύντομα.

Η Νίνα Πάουερ διδάσκει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Ροχάμπτον, είναι αριστερή συγγραφέας και αρθρογράφος της Γκάρντιαν. Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται για πρώτη φορά σαν ανταπόκριση για το κίνημα στην Αγγλία. Στη Λέσχη έχουμε δημοσιεύσει και άλλο κείμενο της.
   Μετάφραση: Δανάη Κυρλή

Πορτογαλία: o Πρωθυπουργός Κοέλιο σε πλακάτ με ένα... χαρακτηριστικό μουστάκι

ΙΤΑΛΙΑ
 Giorgio Cremaschi: Κινήσεις απόγνωσης μπροστά στην επίθεση

Επειδή τα κινήματα για να νικούν πρέπει να αναγνωρίζουν και να μπορούν να μαθαίνουν από τις ήττες τους, μεταφράζουμε άρθρο του Τζιόρτζιο Κρεμάσκι, ηγετικού στελέχους της FIOM, για τη διαδήλωση της 15ης Οκτωβρίου, με το οποίο επιχειρεί να ανοίξει τη σχετική συζήτηση.
            “Είναι άχρηστο να το κρύψουμε ή να το ελαχιστοποιήσουμε: τη 15η Οκτωβρίου έγινε στην Ιταλία η πιο μεγάλη διαδήλωση μεταξύ εκείνων που οργανώθηκαν σε όλο τον κόσμο και κατέληξε σε μια καταστροφή. Εμείς που είμαστε μεταξύ εκείνων που την υποστήριξαν και την οργάνωσαν, οφείλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη από όλους εκείνους κι όλες εκείνες που την οργάνωσαν, οφείλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη από όλες και όλους αυτούς που ήρθαν εκεί για να διαδηλώσουν. Τελεία.

Δεν καταφέραμε να εξασφαλίσουμε σε αυτούς την άσκηση αυτού του δικαιώματός τους. Μια μειοψηφία, δεν έχει σημασία πόσο μεγάλη, αλλά σε κάθε περίπτωση ξεκάθαρα τέτοια, καπηλεύθηκε τη διαδήλωση και τη μετέτρεψε -σε στρατιωτικό επίπεδο, σε επίπεδο προβολής στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και σε πολιτικό επίπεδο- σε ένα άλλο πράγμα. Αυτό είναι για εμένα το κεντρικό σημείο. Έπειτα υπάρχουν, φυσικά, οι ατομικές ευθύνες, οι πράξεις καταστροφής που δεν μπορεί να γίνονται αποδεκτές, όπως επίσης οι συγκρούσεις στην Πλατεία Σαν Τζιοβάννι, όπου οι ενέργειες της αστυνομίας κατέληξαν να εμπλέξουν όλες και όλους όσοι ήθελαν να διαδηλώσουν. Αν θέλουμε να στοχαστούμε πολιτικά, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε πως αυτό υπήρξε το νόημα της ημέρας: μια απώλεια δημοκρατίας, που καλύφθηκε από τις συγκρούσεις, όταν όφειλε να είναι ακριβώς το αντίθετο.

Γι` αυτό είμαι αντίθετος στο να μειώσω τη σημασία των γεγονότων, έτσι όπως απορρίπτω τις υποκριτικές αντιδράσεις της εξουσίας. Η Ιταλία είναι μια χώρα με μια άρρωστη δημοκρατία, όπου, στους θεσμούς, στο κοινοβούλιο, βρίσκονται πρόσωπα που ενέχονται σε βαρύτατα εγκλήματα, που θεωρούν τη δικαιοσύνη ανατρεπτική δύναμη. Η παρανομία στη χώρα αυτή ξεκινά  από ψηλά και, χωρίς με αυτό να δικαιολογούμε τίποτα, είναι φανερό πως αυτό ανοίγει το δρόμο στη ρήξη και στην έλλειψη εμπιστοσύνης που μπορεί να γίνει και βίαιη. Γι` αυτό, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η άρνηση της πραγματικότητας. Οι νέοι που έσπαγαν τα πάντα και που επιτέθηκαν πρώτα από όλα στη συγκέντρωση και την πορεία, πρέπει να αντιμετωπιστούν πρώτα από όλα σαν ένα πολιτικό πρόβλημα.

Είμαι εντελώς αντίθετος στην πρόταση του Ντι Πιέτρο και του Μαρόνι για καινούριους νόμους για τη δημόσια τάξη, κάτι τέτοιο θα μας οδηγούσε σε καταστάσεις του τέλους της δεκαετίας του `70. Είναι φανερό πως όποιος προκάλεσε τα επεισόδια δεν ένιωθε  καμιά εμπιστοσύνη στη λειτουργία και στην αποτελεσματικότητα της μεγάλης διαδήλωσης. Γι` αυτό το θέμα πρέπει να συζητήσουμε, φυσικά με όλη την απαραίτητη αυστηρότητα.
Πρέπει τα κινήματα να αξιολογούν, με μια δημοκρατική συζήτηση, τις επιλογές που κάνουν. Πρέπει να υπάρξουν οι συνελεύσεις, τα ανοιχτά και διαφανή γραφεία, όπου θα αποφασίζονται ποια είναι τα κριτήρια και οι οργανωμένες μορφές των διαδηλώσεων και όπου θα γίνεται καθαρό πως όποιος δεν τις σέβεται είναι ξένος σε αυτές. Αυτό είναι, στο βάθος, το ζήτημα, το οποίο δεν μπορεί να παρακαμφθεί. Ή θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την κρίση των κινημάτων μας και των αγώνων μας με μια ανοιχτή συζήτηση και μια πραγματική δημοκρατική πρακτική ή διαφορετικά κινδυνεύουμε να δούμε τη δύναμή μας και το δίκιο μας να συντρίβονται.

 Είναι πολύ εύκολο απέναντι σε αυτή την οικονομική κρίση, στην απόγνωση που παράγει, στο κλείσιμο και στην κρίση της δημοκρατίας μας, να αυξηθεί το έδαφος για ενέργειες απόγνωσης. Αν θέλουμε να το εμποδίσουμε, οφείλουμε να ωριμάσουμε γρήγορα και, χωρίς υποκρισίες, να αναλάβουμε την ευθύνη των αποτυχιών. Και η 15η Οκτωβρίου στην Ιταλία υπήρξε μια αποτυχία”.
 Μετάφραση: Γιάννης Ντινιακός
Γερμανία
Ειρήνη Ηλιοπούλου: Αμφισβήτηση της κόκκινης ζώνης

Στο κάλεσμα για διαδηλώσεις σε παγκόσμιο επίπεδο ανταποκρίθηκαν χιλιάδες διαδηλωτών και στη Γερμανία. Στο Βερολίνο συγκεκριμένα, η συμμετοχή έφτασε τις 5000 σε μια πορεία που κινήθηκε στο κέντρο της πόλης από την κεντρική πλατεία της Αλεξάντερπλατς με κατάληξη στην απαγορευμένη κόκκινη ζώνη της γερμανικής βουλής. Οργανώσεις και συλλογικότητες της Αριστεράς, τα δίκτυα για «πραγματική δημοκρατία τώρα!» (real democracy now!) και «παγκόσμια αλλαγή»(global change), διαδηλωτές διαφορετικών τάσεων και αποχρώσεων, εργαζόμενοι, νέοι και μετανάστες του Βερολίνου ενώθηκαν σε μια δυναμική πορεία κάτω από το σύνθημα “όλοι ενωμένοι για την παγκόσμια αλλαγή”. 

Στα διαφορετικά πλακάτ και πανό αναγράφονταν συνθήματα ενάντια στο διεθνές κεφάλαιο, στα μέτρα λιτότητας της γερμανικής κυβέρνησης, στις τράπεζες και τις αγορές ενώ δεν έλειψαν τα καυστικά σχόλια για την κρίση και την φτώχεια, όπως η γνωστή φράση της Μαρίας Αντουανέτας “αν ο λαός δεν έχει ψωμί, ας φάει παντεσπάνι”. Ακόμη, αντλώντας έμπνευση από τους αγανακτισμένους της Γουόλ Στριτ, οι συμμετέχοντες έφτιαχναν αυτοσχέδια πλακάτ με το σλόγκαν “είμαστε το 99%”, ενώ φτάνοντας στη βουλή κάλεσαν τον κόσμο να καταλάβει την πλατεία, φωνάζοντας “Occupy Berlin” (Καταλάβετε το Βερολίνο), παραφράζοντας το διάσημο σύνθημα της Νέας Υόρκης.

Βερολίνο: Είμαστε το 99%
Από την πρώτη στιγμή μετά το τέλος της διαδήλωσης, ο συγκεντρωμένος κόσμος στη Βουλή έδειξε πως ήταν αποφασισμένος να παραμείνει στο χώρο αμφισβητώντας τις προκλήσεις της αστυνομίας και την κόκκινη ζώνη. Από το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ, επέμειναν στην απόφαση να καταλάβουν την πλατεία ακόμα και όταν οι αστυνομικές δυνάμεις προχώρησαν σε χρήση δακρυγόνων σπρέι, προσαγωγές, σκίσιμο σκηνών και ξυλοδαρμό πολλών από τους συγκεντρωμένους. Η στάση της αστυνομίας, η ταυτόχρονη ανταπόκριση από τις υπόλοιπες διαδηλώσεις στην Ευρώπη και η σχέση αλληλεγγύης και κοινού αγώνα, κράτησαν τον κόσμο μέχρι αργά ενώ νέο ραντεβού δόθηκε για την επόμενη μέρα. Η Κυριακή βρήκε περίπου 300 συγκεντρωμένους να πραγματοποιούν συνέλευση μπροστά στη Βουλή με την ισχυρή παρουσία της αστυνομίας. Νέα ραντεβού για συνελεύσεις και συγκεντρώσεις οργανώθηκαν και για τις επόμενες μέρες, ενώ τα μάτια όλων μας είναι στραμμένα στις ιστορικές μέρες του λαϊκού ξεσηκωμού στην Ελλάδα.
——————————————————————————————————————————————
Ολλανδία
 Νίκος Καπιτσίνης: Κατάληψη πλατειών και συνελεύσεις

Το κοινωνικό κίνημα στην Ολλανδία έχει μεγάλη ιστορία και παράδοση και ειδικά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ήταν εξαιρετικά δυνατό. Από τότε όμως ακολούθησαν δύο δεκαετίες κινηματικής ύφεσης. Το κίνημα των πλατειών όμως έδωσε ένα νέο έναυσμα ώστε οι άνθρωποι στην Ολλανδία να αφυπνιστούν συμμετέχοντας έτσι στον παγκόσμιο ξεσηκωμό ενάντια στις ασκούμενες πολιτικές λιτότητας. Έτσι, από το Μάιο και την αληθινή δημοκρατία στη Μαδρίτη και την Αθήνα εμφανίστηκαν οι πρώτες ανοικτές συνελεύσεις με καθημερινές ή εβδομαδιαίες συναντήσεις και διαδηλώσεις. Οι συνελεύσεις συγκροτήθηκαν σε 5 μεγάλες πόλεις της Ολλανδίας (Άμστερνταμ, Χάγη, Ουτρέχτη, Χρόνινχεν, Ντελφτ) ενώ υπήρξαν κι άλλες που από το καλοκαίρι και μετά έχασαν τη δύναμή τους.

Το πολιτικό περιεχόμενο των συνελεύσεων, που απαρτίζονταν κυρίως από Ισπανούς, Έλληνες και κάποιους σποραδικά Ολλανδούς, ήταν σε ικανοποιητικά επίπεδα, όχι όμως τα επιθυμητά, καταφέρνοντας να μη μείνει σε μία αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους και πληττόμενους λαούς αλλά να αντί-πληροφορήσει αναδεικνύοντας αλήθειες (κυρίως για την Ελλάδα και τους εργαζόμενους που χαρακτηρίζονται από τον ολλανδικό τύπο τεμπέληδες κι αντιπαραγωγικοί) και να συνδέσει την κρίση με τη κατάσταση στην Ολλανδία. Στοχοποίησε  την πολιτική λιτότητας και τις περικοπές του κυβερνητικού σχηματισμού (αποτελούμενος από 3 δεξιά κόμματα) αλλά και ανέδειξε πως οι εργαζόμενοι οποιουδήποτε κράτους μπορούν να έχουν τις συνέπειες των λαών της περιφέρειας της ΕΕ.

Από τις 17 Σεπτεμβρίου και μετά οι συνελεύσεις δυνάμωσαν ξανά και στις 15 Οκτώβρη συγκεντρώθηκαν 4.000 διαδηλωτές στο Άμστερνταμ, 1.000 στη Χάγη και εκατοντάδες άλλοι στις υπόλοιπες πόλεις. Εμπνεόμενοι από το κίνημα της Occupy Wall Street, πλέον, συμμετέχουν και πρωταγωνιστούν οι Ολλανδοί που εναντιώνονται στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 έτη, για τις 3.000 απολύσεις στα ολλανδικά ταχυδρομεία, τις απολύσειςΘα τστα μέσα μαζικής μεταφοράς και τις περικοπές 40% στην εκπαίδευση. Οι διαδηλωτές παραμένουν στις πλατείες της χώρας και συζητούν το ενδεχόμενο κλιμάκωσης. Αδύναμο σημείο του κινήματος είναι το επίπεδο πολιτικοποίησης το οποίο παραμένει σε ρηχά νερά φανερώνοντας αδυναμία, μη θέληση και ίσως φόβο να μιλήσει και να κουβεντιάσει στις πλατείες για τον ρόλο της ΕΕ, του ευρώ, των τραπεζών. Όλα αυτά παραμένουν ένα μεγάλο στοίχημα σε μια από τις χώρες που γεννήθηκε ο καπιταλισμός.

Συγκρούσεις Κούρδων φοιτητών και Γκρίζων Λύκων στην Κύπρο


Η εκτίμηση μας για ανάφλεξη του εθνικιστικού παροξυσμού εξαιτίας της ανάφλεξης των πολεμικών συγκρούσεων στην Νοτιοανατολική Τουρκία μεταξύ Κούρδων ανταρτών και μονάδων του Τουρκικού Στρατού δυστυχώς γρήγορα επιβεβαιώθηκε.

Ακόμη και στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο μεταφέρθηκε τώρα το κλίμα έντασης που επικρατεί στην Τουρκία. Στα επεισόδια που σημειώθηκαν μεταξύ φοιτητών του Πανεπιστημίου Εγγύς Ανατολής αναφέρεται ο Τ/Κ Τύπος, γράφοντας ότι αυτά συνέβησαν μεταξύ Κούρδων φοιτητών και ομάδας νεαρών Γκρίζων Λύκων, που πραγματοποιούσαν εκδήλωση για τον θάνατο 26 Τούρκων στρατιωτών σε συγκρούσεις με αντάρτες του ΡΚΚ στην Τουρκία.

Σύμφωνα με τον Τύπο, η Αστυνομία μετά δυσκολίας μπόρεσε να καταστείλει τα επεισόδια, στα οποία τραυματίστηκαν δύο αστυνομικοί και συνελήφθησαν τέσσερα άτομα. Σημειώνεται ότι σε ανακοίνωση της Αστυνομίας γινόταν λόγος για τρεις συλλήψεις και επεισόδια μεταξύ νεαρών ''εθνικοφρόνων'' με άτομα ''από την Ανατολή'' θέλοντας να προσφέρει κάλυψη στους φονιάδες των Γκρίζων Λύκων και να υποβαθμίσει τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες των Κούρδων φοιτητών. Από τους λιθοβολισμούς προκλήθηκαν σημαντικές υλικές ζημιές. Σύμφωνα με φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες, η Αστυνομία προχώρησε σε συλλήψεις εντός του χώρου του Πανεπιστημίου! (επιτέλους η Διαμαντοπούλου βρίσκει ανθρώπους να την καταλαβαίνουν και να μοιράζονται τους προβληματισμούς της για την εύρυθμη λειτουργία των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων).

Αξίζει όμως να παρακολουθήσουμε το πώς παρουσιάστηκαν τα γεγονότα στον πάντα ανεξάρτητο Τ/Κ Τύπο.
Η εφημερίδα Αφρίκα γράφει ότι η Αστυνομία θεωρεί υπαίτιους των επεισοδίων τους Κούρδους φοιτητές. Η Κίπρισλι αφιερώνει το σύνολο της πρώτης σελίδας της στα επεισόδια με τίτλο ''Το Πανεπιστήμιο Εγγύς Ανατολής μετατράπηκε σε πεδίο μάχης''. Η Χαλκίν Σεσί γράφει ''Σύγκρουση φοιτητών. Χρησιμοποιήθηκαν ρόπαλα και πέτρες. Η αστυνομία πυροβόλησε στον αέρα'' και η Βολκάν έχει τίτλο ''Λύσσαξαν'', γράφοντας ότι δεν είναι δυνατόν τα ''πανεπιστήμια'' να είναι εστίες του ΡΚΚ. Η εφημερίδα Χαμπερντάρ γράφει για προβοκάτσια και ότι οι Γκρίζοι Λύκοι θα πραγματοποιήσουν σήμερα εκδήλωση στην κατεχόμενη Κερύνεια.

Τα στοιχεία δανειστήκαμε από το SigmaLive

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Για τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην πανεργατική απεργία στις 19-20 Οκτώβρη στην Ελλάδα

Αναδημοσιεύουμε κέιμενο οργάνωσης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Ελλάδα:


Η διήμερη πανελλαδική – πανεργατική απεργία της 19 – 20ης Οκτώβρη και οι διαδηλώσεις που την πλαισίωσαν είναι αναμφισβήτητα οι μαζικότερες εκδηλώσεις εναντίωσης στην ασκούμενη πολιτική από την ψήφιση του Μνημονίου μέχρι και σήμερα. Παράλληλα, αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς για το λαϊκό κίνημα στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι κατέκλυσαν σε όλα τα αστικά κέντρα της χώρας, ενώ η συμμετοχή στην απεργία στον δημόσιο τομέα ήταν συντριπτική και στον ιδιωτικό τομέα ήταν αρκετά υψηλότερη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, το σύνολο των κοινωνικών στρωμάτων που έμμεσα ή άμεσα πλήττονται από την πολιτική της τρόικας και του κυβερνητικού επιτελείου, κατήγγειλαν την ασκούμενη πολιτική και απαίτησαν την παραίτηση της κυβέρνησης και την αποχώρηση της τρόικας και της πολιτικής της.

Η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις παρά το γεγονός ότι χαρακτηριζόταν από μια συντριπτική συμμετοχή σε αυτές πολλαπλών κοινωνικών και επαγγελματικών κατηγοριών σηματοδοτήθηκε κυρίως από την εντυπωσιακή σε όγκο και δυναμισμό συμμετοχή των απεργών της ΠΟΕ – ΟΤΑ, την συμμετοχή των δημοσίων υπαλλήλων των υπό κατάργηση φορέων, τη μαζική συμμετοχή πολλών κατηγοριών των μικροαστικών στρωμάτων που πλήττονται και της νεολαίας.
Για μια ακόμη φορά, δεν έγινε εφικτή η όσμωση του ευρύτατου αυτού δυναμικού σωματείων και συλλόγων με τις συνδικαλιστικές δυνάμεις στις οποίες επιδρά η ριζοσπαστική αριστερά, ώστε να διαμορφωθεί μία μαζική πολιτική κατεύθυνση και για αυτό το κρίσιμο διήμερο αλλά και για μετά.

Κατά την διάρκεια του διήμερου λαϊκού ξεσηκωμού αποτυπώθηκαν με σαφή τρόπο διακριτά πολιτικά σχέδια από το σύνολο των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων και αντιλήψεων. Είναι προφανές ότι τα σχέδια αυτά σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης και έντασης της λαϊκής συμμετοχής – αλλά και αντίστοιχης έντασης της κρατικής καταστολής – παύουν να είναι σχέδια επί χάρτου, δοκιμάζονται σε πραγματικές συνθήκες, αναδεικνύοντας με τον πλέον σαφή τρόπο τα όρια, τις αντιφάσεις, τα θετικά αλλά και τα προβληματικά τους στοιχεία.

Το ΚΚΕ μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αποφυγής της οποιασδήποτε επαφής με διαδηλώσεις πλην αυτών που διοργάνωνε το ίδιο, πραγματοποίησε μια στροφή η οποία ακολουθεί μια πρόσφατη σχετική μετατόπιση σε επίπεδο πολιτικού λόγου. Τόσο η παρουσία του στις 19 Οκτώβρη και ακόμα περισσότερο, στις 20 Οκτώβρη στο Σύνταγμα θα μπορούσε να έχει θετικά χαρακτηριστικά. Ωστόσο, η στάση που επέλεξε να έχει απέναντι στους υπόλοιπους διαδηλωτές αντιστρέφει ολοκληρωτικά το θετικό πρόσημο, στο βαθμό που η παρουσία του τελικά εξασφάλισε για το αστικό μπλοκ εξουσίας τους λιγότερους δυνατούς κραδασμούς σε μια μάλιστα ημέρα όπου το χειρότερο για τα συμφέροντα των δυνάμεων της εργασίας νομοσχέδιο ψηφίζονταν στο κοινοβούλιο. Τόσο η επιλογή του να περιφρουρήσει επί της ουσίας την βουλή όσο και να μην επιτρέψει ακόμα και σε συνδικαλιστικές δυνάμεις όπως η ΠΟΕ – ΟΤΑ να την προσεγγίσουν επικυρώνει για άλλη μια φορά τον καθεστωτικό χαρακτήρα της πολιτικής του γραμμής και τακτικής.

Η στάση που επέλεξε το ΚΚΕ στις κινητοποιήσεις δεν δικαιολογεί με κανέναν τρόπο την τυφλή - παρακρατικού τύπου -βία που ασκούν συστηματικά τα τελευταία χρόνια μερίδες του Α/Α χώρου. Η μηδενική απεύθυνση, και το ανύπαρκτο ενδιαφέρον για κάτι τέτοιο, προς τις λαϊκές μάζες καθιστούν τις επιλογές τους καταστροφικές για το κίνημα. Άλλωστε οι πρόσφατες επιλογές του να έρθουν σε ρήξη σε φοιτητικές πορείες και καταλήψεις αναδεικνύουν μια συστηματική τακτική που επιδιώκει τον «αφοπλισμό» του κόσμου του κινήματος με έμμεσο – δια της εμπέδωσης της ήττας και της τρομοκρατίας - ή άμεσο τρόπο – δια της σωματικής βίας. Πρόκειται για πολιτικές δυνάμεις και κύκλους που χαρακτηρίζονται από τυφλό αντικομμουνισμό και πρέπει να απομονωθούν.

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός της ασυντόνιστης σε μεγάλο βαθμό παρέμβασής τους στις κινητοποιήσεις επέλεξαν να ακολουθήσουν μια τακτική χαμηλών τόνων και συνδικαλιστικής παρέμβασης που σε τόσο κρίσιμες στιγμές, αναδεικνύουν την προβληματική του «αντιμνημονιακού» μετώπου, που η επίσημη ηγεσία του ΣΥΝ εξακολουθεί να ακολουθεί.

Κατά τη γνώμη μας οι αντιλήψεις της γραφειοκρατικής και ρεφορμιστικής αριστεράς, που πρεσβεύουν ή και προσπαθούν να το επιβάλλουν ότι ο ειρηνικός χαρακτήρας των κοινωνικών διαμαρτυριών ακόμα και στις στιγμές τεράστιας όξυνσης της ταξικής πάλης πρέπει να είναι κεντρική επιδίωξη της αριστεράς οδηγούν ιδίως σήμερα στην πολιτική χρεωκοπία. Πρόκειται για μία πολιτική αντίληψη ρεφορμιστική η οποία πεισματάρικα διαψεύδεται από την ιστορία. Καμία ρήξη, καμία πολιτική κρίση του συστήματος δεν εκδηλώθηκε χωρίς στο εσωτερικό της να περιλαμβάνει τη σύγκρουση και τις ριζοσπαστικές πρακτικές. Οι λόγοι είναι πολλοί: πρωτίστως την σύγκρουση την επιβάλλει το κράτος ενεργοποιώντας εμφανείς και αφανείς κρατικούς μηχανισμούς, τους οποίους το κίνημα πρέπει να αντιμετωπίσει.

Υπάρχει όμως και ένας βαθύτερος λόγος: η όξυνση της ταξικής πάλης, αντανακλά τέτοια επίπεδα δυσαρέσκειας και αγανάκτησης για ευρείες λαϊκές μάζες, που εμπεριέχουν και το στοιχείο της λαϊκής βίας, το ζήτημα είναι οι πρωτοπόρες πολιτικές δυνάμεις να μετασχηματίζουν αυτές τις τάσεις σε πολιτική πρακτική και κατεύθυνση.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μπορούσε να συμβάλλει κατά πολύ σε μία κρίσιμη καμπή της ταξικής πάλης. Θα μπορούσε να εμπνεύσει ένα σύνολο κοινωνικών δυνάμεων που συγκρούονται με την κυβερνητική πολιτική για την κλιμάκωση της σύγκρουσης και την ημέρα της μεγάλης απεργίας αλλά και να δώσει μία κατεύθυνση για το μετά. Θα πρέπει συνεπώς να επιδιώξει να συμβάλλει σε ένα πραγματικό συντονισμό των εκατοντάδων σωματείων που αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε κίνηση, ώστε να διαμορφωθεί ένα κέντρο αγώνα που να καλέσει σε κλιμάκωση των απεργιών.

Η ΑΡΑΣ θα συνεχίσει να παλεύει την κατεύθυνση για την σύγκλιση των πολιτικών δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής Αριστεράς, με διακριτό ρόλο σε σχέση με τις επίσημες καθεστωτικές δυνάμεις της Αριστεράς, στο πλαίσιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά πρωτίστως στο μαζικό κίνημα. Παράλληλα με αυτήν την μάχη και όσο αυτή θα έχει θετική έκβαση θα γίνεται εφικτή και η διαμόρφωση ενός ευρύτατου πολιτικού μετώπου με βάση το μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση, μέτωπο το οποίο δεν πρόκειται να διαμορφωθεί με όρους πολιτικού και κινηματικού «αφοπλισμού» αλλά με όρους συνεχούς και σκληρής διαπάλης.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια προς την οικογένεια του δολοφονηθέντα συναγωνιστή - μέλους του ΠΑΜΕ, Δ. Κοτζαρίδη. Η δολοφονία που διεπράχθη εξαιτίας της κατασταλτικής και ανάλγητης πολιτικής του κράτους δεν πρέπει ούτε πρόκειται να τρομοκρατήσει το λαϊκό κίνημα. Θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στον δρόμο του αγώνα τιμώντας τους δολοφονημένους συναγωνιστές! Καμία κυβέρνηση που εκπροσωπεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τσαλαπατάει τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τα συμφέροντά τους δεν πρόκειται να μας τρομοκρατήσει, όποια μέσα και αν χρησιμοποιεί! Η δολοφονία του Δ. Κοτζαρίδη θα απαντηθεί με ενωτικούς, ριζοσπαστικούς λαϊκούς αγώνες.
                           
                    ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ(ΑΡΑΣ)

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Το παράδειγμα της Ισλανδίας ως απάντηση στο «χρεοστάσιο» της Ιρλανδίας


Πριν από μερικούς μήνες οι Ισλανδοί κέρδιζαν τον θαυμασμό όλου του κόσμου με τη γενναία στάση τους. Τότε το ένα τέταρτο του εκλογικού σώματος μάζεψε υπογραφές και ζήτησε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μην υπογράψει τον σχετικό νόμο που ψήφισε η Βουλή τους και να οδηγήσει έτσι το θέμα σε δημοψήφισμα.


Η κεντροαριστερή κυβέρνησή είχε υποκύψει στους εκβιασμούς του Λονδίνου και της Χάγης. Αυτοί απαίτησαν να πληρώσει όλος ο ισλανδικός λαός τους Άγγλους και Ολλανδούς καταθέτες, πελάτες μιας ισλανδικής ηλεκτρονικής τράπεζας, ιδιωτικής φυσικά, η οποία είχε δραστηριότητα στη Βρετανία και στην Ολλανδία και χρεοκόπησε. Να πλήρωνε, δηλαδή, ο ισλανδικός λαός το… ένα τρίτο του ΑΕΠ του και μάλιστα με τόκο 5,5%. Ασήμαντο ήταν ως ποσό το συγκεκριμένο ισλανδικό χρέος ύψους 3,5 δισ. ευρώ για τα μεγέθη των μεγάλων κρατών.



Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα άφηναν μια μικρή Ισλανδία να παραδειγματίσει άλλες μικρές χώρες ώστε να διαπραγματεύονται με επιτυχία καλύτερους όρους αποπληρωμής των υποχρεώσεών τους, χωρίς να συμμορφώνονται στις διαταγές των οικονομικών κέντρων των μεγάλων κρατών. Προς τιμήν του, όμως, ο Πρόεδρος της Ισλανδίας υπάκουσε στη λαϊκή βούληση και όχι τους βουλευτές και αρνήθηκε να υπογράψει.

Στις 20 Φεβρουαρίου έγινε δημοψήφισμα και για πρώτη φορά στη σύγχρονη οικονομική ιστορία ένας λαός διακηρύσσει «Δεν πληρώνω» με δημοψήφισμα, συντρίβοντας την ψοφοδεή πολιτική της «μεταλλαγμένης» σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές! Φυσικά επικρίθηκαν έντονα για αυτήν τους τη στάση. 

Δεν πέρασαν έξι μήνες μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της και τα σημάδια ανάκαμψης της ισλανδικής οικονομίας ήρθαν στο φως της δημοσιότητας. Και μάλιστα από το βρετανικό περιοδικό Εconomist που κάνει λόγο για θεαματική ανάκαμψη. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, η Ισλανδία, μία χώρα που δεν ανήκει στην Ευρωζώνη, αντιμετώπισε τη χρεοκοπία της χώρας ουσιαστικά με μια συνολική πολιτική.

Πρώτον, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλε ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Αρχικά η κορόνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και ολοένα και συρρικνώνεται. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορόνας οδηγεί αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, υποκαθιστώντας ένα μεγάλο τμήμα τους με τοπικά εθνικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα (!!!), από ελλειμματικό που ήταν.

Οι προβλέψεις αναφέρουν ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα είναι 6,3% φέτος, και ταχύτατα, ίσως και μέσα στο 2011, θα οδηγηθεί σε πλεόνασμα! Το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει εκτιναχθεί στο 115% του ΑΕΠ, θα μειωθεί σταδιακά στο 80% του ΑΕΠ μέχρι το 2015.

Το δεύτερο μέτρο που πήραν οι Ισλανδοί ήταν ότι άφησαν τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Κατόπιν τις εθνικοποίησαν, αναγνωρίζοντας όλες τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών ώστε κανένας Ισλανδός να μη χάσει ούτε μία κορόνα από τις καταθέσεις του. Τα δάνεια που είχαν πάρει οι Ισλανδοί μεταφέρθηκαν στις εθνικοποιημένες τράπεζες, αλλά επειδή το νόμισμα είχε υποτιμηθεί, μειώθηκε και το ονομαστικό ύψος των δανείων, πέρα από τις σοβαρές άλλες διευκολύνσεις αποπληρωμής που έκανε το κράτος στους Ισλανδούς οφειλέτες για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκάλεσε η χρηματοπιστωτική κρίση, ιδίως στις πρώτες φάσεις της (πάγωμα της πληρωμής δόσεων για μήνες κ.λπ.).

Έτσι οι Ισλανδοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τα βάρη διάσωσης των δικών τους καταθέσεων, ενώ φόρτωσαν στους ξένους επενδυτές και καταθέτες τον λογαριασμό των συναλλαγών τους με τις ιδιωτικές ισλανδικές τράπεζες που χρεοκόπησαν.

Από την άλλη μεριά, παραδομένοι αμαχητί οι εργαζόμενοι στην Ιρλανδία κλήθηκαν να πληρώσουν τον λογαριασμό, που δημιούργησαν οι Ιρλανδοί τραπεζίτες όταν αυτοί πλούτιζαν στα χρόνια της ιρλανδικής ευωχίας. Ανεξίτηλα σημαδεμένοι από την επί αιώνες υποταγή στον αγγλικό δεσποτισμό, υπέκυψαν στην κυβέρνηση δήμιο που δεν δίστασε φυσικά να υψώσει τον πέλεκυ! Μείωση μισθών έως 15%, μείωση των συντάξεων. Μείωση των επιδομάτων ανεργίας. Μείωση των επιδομάτων πρόνοιας για τους απόκληρους. Μείωση ή κατάργηση κάθε επιδόματος για τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα.

Παράλληλα, η Ιρλανδία «έσωσε» τις τράπεζές της και είδε το ΑΕΠ της να πέφτει 20%. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας απογειώθηκε στο ασύλληπτο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της εκτινάχθηκε από το 25% του ΑΕΠ το 2007 στο 100% το 2011 και με μαθηματική ακρίβεια θα φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2013. Η ανεργία αγγίζει το 14,1%, έναντι 7,3% στην Ισλανδία.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, που ανταμείβει τα μεγάλα μεγέθη και την εικονική υπερβολή, είναι να θαυμάζει κανείς τη γενναία στάση των Ισλανδών απέναντι σε μια διεθνή επίθεση κερδοσκοπίας με στόχο τη λεηλασία.

Τα παραδείγματα της Ισλανδίας και της Ιρλανδίας έχουν τη σημασία τους και για την Κύπρο. Δεν αποκλείεται να τεθεί το δίλλημα με ποιους θα πάει η Κύπρος: με τους Ιρλανδούς ή τους Ισλανδούς; μακάρι, φυσικά, να μην το επιτρέψουν ποτέ οι κοινωνικοοικονομικές της συνθήκες.

Πάντως, η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας συμπεριφέρεται σαν να έχει επιλέξει τον ιρλανδικό δρόμο της πειθήνιας συμμόρφωσης και των αδιεξόδων, όπου θα αναπαράγεται ένας φαύλος κύκλος: η λιτότητα θα οδηγεί σε ύφεση, η ύφεση σε λήψη δανείων από το εξωτερικό, η λήψη δανείων από το εξωτερικό σε λιτότητα, η λιτότητα σε ύφεση κ.ο.κ. Βέβαια, τέτοιο δίλημμα αχρείαστο να είναι…
                                                                             
Πέτρος Κοσμάς
(Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα Φιλελέλευθερος, 17/10/2011)