Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Ανοίγει σήμερα ο κοινωνικός χώρος Ζερμινάλ στην Λεμεσό με προβολή και συζήτηση για την εργατική αυτοδιαχείριση


Ο Κοινωνικός Πολυχώρος "Ζερμινάλ" διοργανώνει 2ήμερο εκδηλώσεων με αφορμή το άνοιγμα του στο κέντρο της Λεμεσού. (επικοινωνήστε για την ακριβής τοποθεσία)
Σήμερα Πέμπτη 29/08 - Προβολή Ντοκυμαντέρ (The Take / Αντίσταση στο ΔΝΤ και η δυνατότητα αυτοδιαχείρισης εργοστασίων). Θα ακολουθήσει συζήτηση. 

Αύριο Παρασκευή 30/08 - Ρεμπέτικο γλέντι. Και οι δύο εκδηλώσεις θα ξεκινήσουν στις 19:30

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

50 χρόνια από το “Όνειρο” του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Στις 28 Αυγούστου 1963 περίπου 300.000 διαδηλωτές συνέρρευσαν στο Μνημείο Λίνκολν στο κέντρο της Ουάσινγκτον, της πρωτεύουσας των ΗΠΑ. Ήταν ο τελικός σταθμός της «Πορείας για Ελευθερία και Δουλειές». Πάνω από 500 συνεργεία τηλεόρασης και ραδιοφώνου κάλυπταν το γεγονός. Οι ομιλητές ήταν πολλοί, εκπρόσωποι των οργανώσεων για τα πολιτικά δικαιώματα των Μαύρων, συνδικάτων, Εκκλησιών. Όμως, η ομιλία που έμεινε στην ιστορία ήταν του αιδεσιμότατου Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ιδιαίτερα το κομμάτι της που κάθε παράγραφος ξεκινούσε με τη φράση «I have a dream –Έχω ένα όνειρο…»

Εκατό χρόνια πριν, είπε ο Κινγκ, η Αμερική έδωσε μια επιταγή στους Μαύρους. Αλλά όταν πήγαν να την εξαργυρώσουν, ανακάλυψαν ότι ήταν ακάλυπτη. Ήταν μια έμμεση αναφορά στη Διακήρυξη της Χειραφέτησης των Μαύρων από τον πρόεδρο Λίνκολν μετά τη νίκη των Βορείων στην μάχη του Γκέτισμπεργκ κατά τον Αμερικάνικο Εμφύλιο.

Αυτό ήταν αλήθεια. Όταν ο Κινγκ έλεγε ότι «Έχω ένα όνειρο ότι κάποια μέρα η Πολιτεία της Αλαμπάμα θα μεταμορφωθεί σε ένα μέρος όπου τα μικρά μαύρα αγόρια και μαύρα κορίτσια θα μπορούν να κρατάνε το χέρι των μικρών λευκών αγοριών και κοριτσιών και να περπατάνε μαζί σαν αδέλφια» δεν χρησιμοποιούσε κάποια υπερβολή ως σχήμα λόγου. Στην Αλαμπάμα και στον υπόλοιπο Νότο των ΗΠΑ, οι Μαύροι δεν είχαν δικαίωμα να κάθονται στα ίδια παγκάκια με τους λευκούς.

Το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των Μαύρων δεν ξεκίνησε με την Πορεία στην Ουάσινγκτον. Οργανώσεις όπως η NAACP (Εθνική Επιτροπή για την Πρόοδο των Έγχρωμων) είχαν δεκαετίες ζωής. Όμως, κυρίως περιορίζονταν στις νομικές καμπάνιες και στην άσκηση πίεσης σε φιλελεύθερους πολιτικούς για να προωθήσουν νομοθεσία ενάντια στις ρατσιστικές διακρίσεις. 

Ακόμα και η ιδέα της Πορείας στην Ουάσινγκτον δεν ήταν καινούργια. Το 1941 ο Φίλιπ Α. Ράντολφ, ένας μαύρος συνδικαλιστής, είχε ξεκινήσει να οργανώνει μια τέτοια πορεία. Δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ μετά από πιέσεις της κυβέρνησης Ρούζβελτ που σαν αντάλλαγμα νομοθέτησε την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων στις Ομοσπονδιακές υπηρεσίες.

Όμως, τα χρόνια του πολέμου έφεραν μεγάλες αλλαγές. Εκατομμύρια Μαύροι μετανάστευσαν από το Νότο στα εργοστάσια του Βορρά. Εκεί κατά κανόνα απασχολούνταν στις πιο κακοπληρωμένες, ανθυγιεινές δουλειές και βρίσκονταν αντιμέτωποι με τον «ανεπίσημο» ρατσισμό. Όμως, οι Μαύροι είχαν αποκτήσει πλέον μια νέα αυτοπεποίθηση. 

Επίσης, τμήματα του πολιτικού κατεστημένου αναγνώριζαν ότι οι διακρίσεις στο Νότο ζημίωναν την εικόνα του αμερικάνικου καπιταλισμού και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Όμως, τίποτα δεν γίνεται αυτόματα. Για παράδειγμα, για δεκαετίες η πολιτική μηχανή των Δημοκρατικών στο Νότο έπαιζε αποφασιστικό ρόλο στην ανάδειξη υποψηφίων προέδρων. Κι αυτή η μηχανή ήταν δεμένη με τους ιδιοκτήτες των μεγάλων φυτειών όπου δούλευαν οι Μαύροι σε συνθήκες όχι πολύ διαφορετικές από αυτές της εποχής της σκλαβιάς.

Χωρίς την παρέμβαση του μαζικού κινήματος των Μαύρων τίποτα δεν θα άλλαζε. Κι αυτό το κίνημα άρχισε να αναπτύσσεται δυναμικά από τα μέσα της δεκαετίας του ’50. Την 1η Δεκέμβρη του 1955 στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα μια μαύρη ράφτρα, η Ρόζα Παρκς, αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της σε ένα λευκό, στις θέσεις του λεωφορείου που προορίζονταν για λευκούς. Σύμφωνα με τους νόμους της Πολιτείας απαγορευόταν στους Μαύρους να κάθονται στα καθίσματα των λευκών –και έπρεπε να σηκώνονται για να κάτσουν λευκοί όταν οι θέσεις ήταν γεμάτες.

Δεκαετία αγώνων

Η Ρόζα Παρκς δεν πήρε την απόφασή της εκείνη τη στιγμή, παρόλο που μετά δήλωσε ότι «απλά ήταν πολύ κουρασμένη για να σταθεί όρθια». Ήταν ακτιβίστρια του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα και συνδικαλίστρια. Η απάντηση στη σύλληψή της ήταν ένα καλά οργανωμένο μποϊκοτάζ των λεωφορείων της πόλης που κράτησε για ένα χρόνο. Το 80% των μαύρων της πόλης αρνιόταν να ανέβει στα λεωφορεία και επειδή έκαναν το μεγαλύτερο όγκο της επιβατικής κίνησης, τα έσοδα της εταιρείας μειώθηκαν κατακόρυφα. Ο αγώνας έληξε με νίκη. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ήταν από τους οργανωτές αυτής της κινητοποίησης.

Η επόμενη μορφή πάλης ήταν τα λεγόμενα sit-in, κάτι ανάμεσα σε καθιστική διαμαρτυρία και κατάληψη. Η καμπάνια ξεκίνησε το 1958, αλλά η πιο διάσημη στιγμή της ήρθε το 1960, στην πόλη Γκρίνσμπορο της Βόρειας Καρολίνας με στόχο την αλυσίδα πολυκαταστημάτων Woolworth. Εκεί οι καφετέριες ήταν «φυλετικά διαχωρισμένες» σε μαύρων και λευκών. Μια ομάδα μαύρων φοιτητών αγόρασε μερικά πράγματα και κράτησε τις αποδείξεις. Μετά κάθισε στη «λευκή» καφετέρια. Όταν αρνήθηκαν να τους εξυπηρετήσουν, έβγαλαν τις αποδείξεις και ρώτησαν γιατί τα χρήματά τους περνούσαν όταν ήταν να αγοράσουν ρούχα αλλά όχι όταν παράγγελναν καφέ. Φυσικά αρνήθηκαν να σηκωθούν και οι μπάτσοι τους έβγαλαν σηκωτούς.

Η συνέχεια ήταν τα Freedom Rides, τα «λεωφορεία της Ελευθερίας». Μαύροι και λευκοί αντιρατσιστές ναύλωναν λεωφορεία που ξεκινούσαν από το Βορρά με προορισμό πόλεις του Νότου. Σύμφωνα με μια απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου στα «ΚΤΕΛ» που διέσχιζαν διαφορετικές Πολιτείες είχαν καταργηθεί οι θέσεις για λευκούς και μαύρους. Ήταν μια πολύ επικίνδυνη απόφαση για όσους την έπαιρναν. Επανειλημμένα λεωφορεία έγιναν στόχος εμπρησμών, αγωνιστές χτυπήθηκαν άγρια από τη Κου-Κλουξ-Κλαν και την αστυνομία, μερικοί δολοφονήθηκαν.
Το 1963 έγιναν συνολικά 900 διαδηλώσεις σε 100 πόλεις, και οι συλληφθέντες είχαν ξεπεράσει τις 20.000.

Η κυβέρνηση Κένεντι αρχικά είχε αντιταχθεί στην πραγματοποίηση της Πορείας στην Ουάσινγκτον. Όμως, όταν οι οργανωτές της επέμεναν στην πραγματοποίησή της, έκανε στροφή και την υιοθέτησε. Η συνέχεια ήταν το πέρασμα μιας σειράς νόμων που καταργούσαν τις φυλετικές διακρίσεις και εξασφάλιζαν το δικαίωμα ψήφου των Μαύρων στο Νότο –οι περισσότερες από αυτές τις Πολιτείες είχαν ένα ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο για να εμποδίζουν την εγγραφή των μαύρων στους εκλογικούς καταλόγους.

Όμως, αυτό δεν ήταν το τέλος του κινήματος των Μαύρων. Το καλοκαίρι του 1965 στο «γκέτο» του Γουότς στο Λος Άντζελες ξέσπασε μια εξέγερση όταν η μαύρη νεολαία έμαθε ότι η αστυνομία είχε ξυλοκοπήσει άγρια έναν μαύρο οδηγό. Οι νεκροί έφτασαν τους 38, εκατοντάδες κτίρια παραδόθηκαν στις φλόγες. Την έκρηξη στο Γουοτς θα την ακολουθούσαν σχεδόν τριακόσιες παρόμοιες σε γκέτο και γειτονιές των μαύρων. Η ανεργία, οι άθλιες συνθήκες στέγασης, η συστηματική παρενόχληση από τη ρατσιστική αστυνομία ήταν το υπόβαθρό τους.

Με κάθε μέσο

Σε πολιτικό επίπεδο, μια νέα γενιά αγωνιστών έβρισκε ανεπαρκή την πολιτική του Κινγκ και των συνεργατών του, η οποία βασιζόταν στην συνεργασία με τις «φωτισμένες» πτέρυγες των λευκών πολιτικών, δικαστών και επιχειρηματιών. Οι ιδέες της «μαύρης απελευθέρωσης», επηρεασμένες από τα απελευθερωτικά κινήματα των αποικιακών λαών, άρχισαν να παίρνουν το πάνω χέρι. Ο Μάλκολμ Χ διακήρυττε ότι η λευτεριά για τους μαύρους θα έρθει «με όποιο μέσο είναι απαραίτητο» -ακόμα και με το όπλο στο χέρι.

Ο πόλεμος στο Βιετνάμ ήταν ο καταλύτης για την ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων. Αυτό που σπάνια αναφέρεται στα αφιερώματα για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, είναι ότι και ο ίδιος ακολούθησε αυτή τη διαδρομή. Τον Απρίλη του 1967 τάχτηκε δημόσια ενάντια στον πόλεμο, αποκαλώντας την αμερικάνικη κυβέρνηση «το μεγαλύτερο εξαγωγέα βίας στον κόσμο». Στην ίδια ομιλία κατάγγειλε τους «καπιταλιστές της Δύσης» που εκμεταλλεύονταν τις χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, αφήνοντας πίσω τους κοινωνικά ερείπια. Ο άλλος λόγος που πρόβαλε ήταν ότι ο πόλεμος στο Βιετνάμ και οι εξοπλισμοί, στερούσαν κονδύλια από την καταπολέμηση της φτώχειας.

Σε μια άλλη ομιλία του στα τέλη της ίδιας χρονιάς, ο Κινγκ είπε: «Γιατί υπάρχουν σαράντα εκατομμύρια φτωχοί στις ΗΠΑ; Όταν αρχίσεις να σκέφτεσαι αυτό το ερώτημα, τότε βάζεις ένα ζήτημα για το οικονομικό σύστημα, για μια ευρεία ανακατανομή του πλούτου. Όταν θέτεις αυτό το ερώτημα αρχίζεις να αμφισβητείς την καπιταλιστική οικονομία… Αρχίζεις να αναρωτιέσαι: σε ποιον ανήκει το πετρέλαιο; Σε ποιον ανήκει το σιδηρομετάλλευμα; Αναρωτιέσαι γιατί οι άνθρωποι πρέπει να πληρώνουν για το νερό σε έναν κόσμο που αποτελείται κατά τα 2/3 από νερό;»

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δολοφονήθηκε στις 4 Απρίλη 1968, στη Μέμφιδα του Τενεσί. Είχε πάει εκεί για να στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις τους μαύρους σκουπιδιάρηδες που είχαν φτιάξει συνδικάτο και είχαν κατέβει σε απεργία ζητώντας καλύτερα μεροκάματα και τέλος στις ρατσιστικές διακρίσεις.

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΛΛΩΡΥΧΟΥΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ: ”ΜΕΤΑΛΛΩΡΥΧΩΝ ΜΝΗΜΕΣ”

Ντοκιμαντέρ του 2007 που προβάλλει τις αναμνήσεις των μεταλλωρύχων της Κύπρου, τις συνθήκες εργασίας τους και τους αγώνες τους που σημάδεψαν το κυπριακό εργατικό κίνημα, όπως η ιστορική απεργία του 1948. Όπως αναφέρεται στην αρχή του ντοκιμαντερ:

”Η ταινία είναι αφιερωμένη στους χιλιάδες μεταλλωρύχους του τόπου μας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, που εργάστηκαν στα έγκατα της κυπριακής γης”.



Πηγή

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013


Δύο Αντικατοχικές και Aντιμιλιταριστικές εκδηλώσεις σήμερα στα κατεχόμενα!

Σήμερα, μέρα της δεύτερης εισβολής του Τουρκικού στρατού στην Κύπρο το 1974, με την κατάληψη Αμμοχώστου, Μόρφου και Καρπασίας, σύντροφοι/φισες Τουρκοκύπριοι/ες που παλεύουν για την επανένωση και αποστρατικοποίηση της Κύπρου πραγματοποιούν δύο εκδηλώσεις ενάντια στον Τουρκικό αλλά και κάθε στρατό!

Η πρώτη εκδήλωση γίνεται με τίτλο: Κύπρος Αντιστάσου!

Κάτω από τον τίτλο «Κύπρος Αντιστάσου!», το Κόμμα Ενωμένη Κύπρος, το Πολιτιστικό ΚέντροBaraka, το Πολιτιστικό Κέντρο Αλεβιτών Pir Sultan Abdal και η Επαναστατική Κομμουνιστική Ένωση, διοργανώνουν αντικατοχική εκδήλωση στις 14 Αυγούστου 2013, στο Πάρκο Τασκινκιοϊ, η ώρα 20:00.

Στην εκδήλωση θα υπάρξει καλλιτεχνικό πρόγραμμα με μουσική και θεατρικά.


14 Αυγούστου: Μέρα αντίστασης για μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Κύπρο

14 Αυγούστου 1974! Το κορυφαίο σημείο της διχοτόμησης του νησιού μας που διαρκεί μέχρι σήμερα!

Εμείς καταπιεζόμαστε εδώ και 39 χρόνια κάτω από το βάρος ενός καθεστώτος που ιδρύθηκε στη σκιά των στρατιωτικών επωμίδων, που σχηματοποιήθηκε στην άκρη της κάννης και που τώρα συνεχίζεται με την επιβλητικότητα των νεόκτιστων τζαμιών και μέσα στους τείχους των Θεολογικών Σχολών.

*
Είναι το 39ο έτος της εισβολής της Τουρκίας, η οποία επιφορτίστηκε την υπεράσπιση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στα βόρεια της Κύπρου.

Ο απολογισμός των 39 χρόνων της εισβολής είναι για μας σήμερα σε τρομαχτικά επίπεδα. Εμείς που ζούμε στα βόρεια του νησιού, βιώνουμε τη διάβρωση της ταυτότητάς μας και είμαστε ενώπιον του κινδύνου να μην υπάρχουμε.

Με τις πολιτικές αφομοίωσης σφετερίζονται την πολιτιστική μας προσωπικότητα, με τα οικονομικά πακέτα της Άγκυρας προερχόμενα από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα σφετερίζονται την οικονομική μας δύναμη, με τον εθνικισμό και τον τουρκισμό πολεμούν την ιδεολογία μας, ενώ με την σουνιτική ισλαμική επιθετικότητα διαβρώνουν τις αξίες μας. Συνεχίζεται η παρέμβαση για τη μεταμόρφωση και τη μετάλλαξη.

Το σύνολο των επιπτώσεων από την κατοχή του νησιού οδήγησε στη δημιουργία μιας δομής που ενσωματώνει τις αντιδράσεις από τα αδιέξοδα. Οδήγησε σε μια δομή που δημιουργεί εκπροσώπους ενός καθεστώτος χωρίς δική τους πολιτική βούληση, χωρίς δικαίωμα να καθορίζουν το μέλλον τους, χωρίς να είναι τα υποκείμενα, αλλά τα αντικείμενα μιας κατάστασης πραγμάτων.

Η ιστορική διαδικασία μέχρι και σήμερα θέτει ενώπιον μας δύο στοιχεία τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Είτε θα υποκλιθούμε μπροστά στη μοίρα την οποία μας επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές και οι εισβολείς…

Είτε θα επιμένουμε στο δικαίωμα μας να καθορίζουμε το μέλλον μας και να ζούμε ελεύθεροι, υψώνοντας τη σημαία της αντίστασης και της εξέγερσης ενάντια στους εισβολείς, ενάντια στις ιστορικές γραμμές που δημιούργησαν οι κυρίαρχοι κύκλοι, για τη δημιουργία μιας νέας πατρίδας. 

Εμείς επιμένουμε να ζητούμε το λογαριασμό από τους εισβολείς, να στεκόμαστε όρθιοι απέναντι στον ιμπεριαλισμό και να μην παραδινόμαστε. Εμείς επιμένουμε στην ανεξαρτησία και στην ελευθερία απέναντι από την κατοχή. Εμείς επιμένουμε στην εξέγερση απέναντι από το καθεστώς εκμετάλλευσης. 

*
Η 14η Αυγούστου είναι η ημερομηνία που η Τουρκία πραγματοποίησε τη δεύτερη στρατιωτική επέμβαση. Για εμάς όμως αυτή η μέρα είναι μια μέρα αντίστασης στην κατοχή και στον ιμπεριαλισμό, μια μέρα επιθυμίας για την ώρα που η σημαία της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της ειρήνης θα κυματίζει στο νησί μας.

Εμείς ως οργανώσεις που υποστηρίζουμε την ειρήνη, την ελευθερία, που αγωνιζόμαστε για μια επανενωμένη, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική Κύπρο, στις 14 Αυγούστου οργανωνόμαστε και φωνάζουμε ενάντια στην κατοχή.

Ενάντια στις πολιτικές αφομοίωσης…

Ενάντια στις οικονομικές πολιτικές με την πατέντα του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας…

Ενάντια στις επιβολές του σουνιτικού Ισλάμ και ενάντια στο σφετερισμό των πνευματικών μας αξιών… 

Ενάντια στην κατάργηση της πολιτικής μας βούλησης και ενάντια στη «δημοκρατία κουκλοθέατρου»…

Ενάντια στους φρουρούς της κατοχής, ενάντια στους συνεργάτες τους…

Ενάντια στους ιμπεριαλιστές εισβολείς και τις καπιταλιστικές επιβολές …

Ενάντια στις βάσεις όλων των ξένων στρατευμάτων, ενάντια στα Νατοϊκά στρατεύματα…

Ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή της πατρίδας μας…

Ενάντια στο διαχωρισμό, στην εκμετάλλευση και στο κεφάλαιο…

*
Για την αδελφοσύνη των λαών…

Για μια ανεξάρτητη, ενωμένη, σοσιαλιστική Κύπρο…

Για την Ειρήνη…

Για το δικαίωμα να καθορίζουμε τη μοίρα μας…

Για μια ζωή που οι νίκες και οι ήττες θα ανήκουν μόνο σε εμάς…

ΕΞΕΓΕΡΣΗ-ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Διοργανωτές:


Κόμμα Ενωμένη Κύπρος, Πολιτιστικό Κέντρο Baraka, Πολιτιστικό Κέντρο Αλεβιτών Pir Sultan Abdal, Επαναστατική Κομμουνιστική Ένωση.
................................................................................................................................................................

Η δεύτερη εκδήλωση διοργανώνεται από την νεολαία του κόμματος Νέα Κύπρος. Είναι αντιμιλιταριστική συναυλία που διοργανώνεται για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά στην κατεχόμενη Λευκωσία. Όπως αναφέρουν:

Η συναυλία διοργανώνεται για τέταρτη συνεχή χρονιά στην Λευκωσία στις 14 Αυγούστου 2013, με σκοπό την ευαισθητοποίηση του κοινού ενάντια στο μιλιταρισμό και τα θέματα της ελευθερίας και της συνύπαρξης των λαών.

‘Anti-Militarist Peace Operation’ ("Αντιμιλιταριστική Ειρηνική Επιχείρηση"), το όνομα επιλέγηκε ως έκφραση ειρωνείας προς τον παραπλανητικό χαρακτηρισμό που χρησιμοποιείται από την Τουρκία για την τουρκική εισβολή ως υποτιθέμενη «ειρηνική επιχείρηση».

Η επιλογή της ημερομηνίας είναι σημαντική, σημαδιακή και καθόλου τυχαία διότι αυτή είναι η μέρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής και η μέρα κατά την οποία ειπώθηκε η γνωστή φράση «Η Αϊσέ μπορεί να πάει διακοπές» από τον τότε Τούρκο Πρωθυπουργό προς τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας όταν άρχισε η στρατιωτική επιχείρηση στην Κύπρο.

Η διαφημιστική εκστρατεία της εκδήλωσης, όπως και οι προηγούμενες συναυλίες, έτυχαν ιδιαίτερης προσοχής. Για την προώθηση της εκδήλωσης χρησιμοποιείται μια τροποποιημένη αντιμιλιταριστική εκδοχή του γνωστού λογότυπου που συναντάται συνήθως σε στρατιωτικές περιοχές και σε στρατόπεδα του κατοχικού στρατού. Αντί ο στρατιώτης να κρατάει στο χέρι ένα όπλο (σύμβολο πολέμου), κρατάει μια κιθάρα. Ακόμη, η φράση «Προσοχή στρατιωτική ζώνη» αντικαθίσταται από τη φράση «Προσοχή μη στρατιωτική ζώνη».

Στη συναυλία θα συμμετέχουν οι BANDİSTA (όπως κάθε χρόνο), ο Özgür, το συγκρότημα εναλλακτικού ρόκ Strange Union και το συγκρότημα πάνκ Εν Ψυχρώ…
Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί στη βόρεια πλευρά της Λευκωσίας δίπλα από το Μπουγιούκ Χάν στις 14 Αυγούστου στις 20:00.

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

ΝΙΚΗΣΑΝ ΟΙ ΑΠΕΡΓΟΙ ΣΤΟ ”ΕΛΛΗΝΑΣ DIY”! ΕΛΗΞΕ Η ΑΠΕΡΓΙΑ


Μετά την απόρριψη της χθεσινής πρότασης και της απόφασης να συνεχίσει η απεργία πιο δυναμικά, η διοίκηση ήρθε σήμερα το πρωί με καινούργια πρόταση μέσω της ΟΕΒ την οποία και αποδέχτηκαν οι απεργοί. 

Η διοίκηση υπόγραψε δέσμευση με την οποία αναγνωρίζει την οφειλή του 13oυ μισθού τον οποίο θα καταβάλει με χρονοδιάγραμμα και θα διορθώσει τις στρεβλώσεις στους μισθούς επαναφέροντας τους στα νόμιμα επίπεδα (οι λεπτομέρειες θα διευκρινιστούν τις επόμενες μέρες και για αυτό οι εργαζόμενοι είναι σε ετοιμότητα). 

Επιπλέον, απέσυρε τις προειδοποιητικές επιστολές και πλέον αναγνωρίζει το δικαίωμα συνδικαλισμού των εργαζομένων, την συντεχνία τους και την τοπική επιτροπή τους που στήθηκε από σήμερα με δύο εκλεγμένους εκπρόσωπους από τους εργαζόμενους, κάτι πολύ σημαντικό για την συνέχεια. 

Μετά την συμφωνία οι απεργοί μπήκαν με ακμαίο ηθικό στο κατάστημα με την συνοδεία των συνδικαλιστών της ΠΕΟ (της μόνης, οφείλουμε να πούμε, συντεχνίας που ασχολήθηκε και στήριξε την απεργία), ανακοίνωσαν στην διεύθυνση την δημιουργία επιτροπής εργαζομένων και τους δύο εκπρόσωπους και έπιασαν κανονικά δουλειά. 

Οι εργαζόμενοι κατανοούν φυσικά ότι κερδήθηκε μόνο μια μάχη και ότι είναι πιθανόν να αντιδράσουν ξανά, ακόμη πιο δυναμικά, αν δεν τηρηθούν τα συμφωνηθέντα. Τα συμφωνηθέντα ισχύουν για όλους τους εργαζόμενους της επιχείρησης και όχι μόνο για τους απεργούς και αυτό θα πρέπει να προβληματίσει τους υπόλοιπους εργαζόμενους για την θέση που πήραν και για το ποιοι είναι μαζί τους και ποιοι εναντίον τους: Η θέση πρέπει να είναι δίπλα από τους συναδέλφους τους. Ο αγώνας των συναδέλφων τους ήταν και δικός τους αγώνας.

Οι απεργοί μετά από εφτά μέρες σε δύσκολες συνθήκες, με πολλά προβλήματα,  είχαν το πείσμα και την αγωνιστικότητα και άντεξαν παρά το όσα  πίστευαν διοίκηση και απεργοσπάστες. Μας έδειξαν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε αν θέλουμε να μην είμαστε άβουλοι σκλάβοι των εργοδοτών, να μην ζούμε μια ζωή δουλεύοντας με μισθό πείνας για να κάνουμε πλούσια τα αφεντικά. Οι δικαιολογίες περί κρίσης δεν πιάνουν:  Η κρίση είναι του κεφαλαίου. Δεν μοιραστήκαμε τα κέρδη, δεν θα μοιραστούμε τις ζημιές. Θέλουμε να ζήσουμε!

Ας διαδοθεί ο δικαιωμένος αγώνας τους σε όλους τους χώρους εργασίας για ακολουθηθεί το παράδειγμα. Τους αξίζουν χίλια μπράβο! Ευχαριστούμε!

Τρίτη 6 Αυγούστου  

Με αποφασιστικότητα και λεβεντιά απέρριψαν οι απεργοί πρόταση που έγινε από την εργοδοσία, η οποία ουσιαστικά δεν περιλάμβανε κάποια υποχώρηση από την πλευρά του εργοδότη και άφηνε τους εργαζόμενους να συνεχίζουν να δουλεύουν σκληρά για μισθό πείνας. Μέτα από αυτό, η απεργία μπήκε σε ένα νέο στάδιο και η πίεση και η κλιμάκωση της έντασης από την εταιρεία αναμένεται να αυξηθεί.  

Εκτός από την πίεση της εταιρείας, η πίεση των συνθηκών, καιρικών και οικονομικών, είναι μεγάλη και οι απεργοί χρειάζονται την έμπρακτη στήριξη όλων όσων δεν κερδίζουν εκμεταλλεύοντας την εργασία άλλων, όσων βιώνουν την καταπίεση και τον εξευτελισμό  στο πετσί τους καθημερινά μέσα στα σύγχρονα κάτεργα, όσων ξέρουν να διακρίνουν το Δίκαιο από το Άδικο.

ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ, ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ!! ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΣΗΜΑΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΛΗΘΑΡΓΟ!!! ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ….ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ


Δευτέρα 5 Αυγούστου

Δύσκολη μέρα σήμερα, όπως είχαμε υπολογίσει και χθες ο εργοδότης έχει αρχίσει μέσα σε κλίμα αβεβαιότητας και τρομοκρατίας τις απολύσεις των μερικώς απασχολούντων κ ας έχουν πιάσει δουλειά  μερικές μόλις βδομάδες πριν, αντικαθιστώντας τους με άλλους μερικώς απασχολούντων. 

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο εργοδότης έχει προχωρήσει σε ένταξη του στην ΟΕΒ η οποία θα τον αντιπροσωπεύσει σε τυχόν διάλογο με τους αντιπροσώπους των απεργών. Όπως έχουμε πει και προηγουμένως ο αγώνας αυτός είναι για όλους τους εργαζόμενους και η στήριξή τους είναι υποχρέωση. Οι απεργοί μέρα με την μέρα γίνονται πιο αποφασιστικοί, δυναμώνουν και δείχνουν τον δρόμο και σε άλλους!

Αυτούσια η ανακοίνωση των απεργών:

“Φίλες, Φίλοι
Επικοινωνούμε μαζί σας για να σας ευχαριστήσουμε για την μέχρι στιγμής στήριξη και να σας ζητήσουμε όπως συνεχίσετε να είστε μαζί μας σ αυτό τον αγώνα που κάνουμε για να υπερασπιστούμε το συνάδελφο μας από την άδικη απόλυση

Η μάχη που δίνουμε πρέπει να έχει επιτυχία γιατί αυτή είναι μάχη ενάντια στην αυθαιρεσία του εργοδότη που δια της τρομοκρατίας θέλει να μας επιβάλει να εργαζόμαστε σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα.

Η εργοδοσία αρνείται να προσέλθει σε διάλογο μαζί μας και θεωρεί «ανάρμοστη συμπεριφορά» όταν κάποιος ζητά εξηγήσεις γιατί παραβιάζονται τα βασικά του εργατικά δικαιώματα.

Σίγουρα οι καιροί είναι δύσκολοι, όμως χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί να σταθούμε ανάχωμα στις επιδιώξεις των εργοδοτών.

Να μην επιτρέψουμε στο βωμό της οποιασδήποτε επανεκκίνησης της οικονομίας ως νέα Ιφιγένεια να γίνουν θυσία τα εργατικά μας δικαιώματα.

Οι απεργοί
της
ELLINAS D.I.Y ”

Κυριακή 4 Αυγούστου

4η μέρα και οι απεργοί παρέμειναν μέσα στον αφόρητο Αυγουστιάτικο καύσωνα έξω από την πύλη και δείχνουν αποφασισμένοι να παραμείνουν μέχρι την δικαίωση τους. Η διεύθυνση συνέχισε με ακόμη πιο προκλητικό τρόπο την προσπάθεια να κάμψει τους απεργούς χρησιμοποιώντας απειλές, απεργοσπάστες και πλέον και εταιρεία σεκιούριτι αλλά υποτιμά την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων.  

Με βάση και στατιστικά που πάρθηκαν, πάνω από το 80% των πελατών στηρίζουν την απεργία δεν εισέρχονται στο κατάστημα. Εκτός από την ΠΕΟ, οι υπόλοιπες συντεχνίες δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον, ούτε με κάποιο μήνυμα συμπαράστασης. Η διεύθυνση καλλιεργεί την ψευδαίσθηση στους απεργοσπάστες (κυρίως part timers) ότι θα ευνοηθούν με την μη συμμετοχή τους στην απεργία, είτε μέσω μισθών είτε μέσω μονιμοποίησης. Κάτι τέτοιο είναι αβάσιμο μιας και ο βασικός λόγος της απεργίας είναι η προσπάθεια της εταιρείας να αντικαταστήσει τους μόνιμους με part-timers οι οποίοι δεν έχουν στην ουσία κανένα εργασιακό δικαίωμα και είναι απροστάτευτοι στις ορέξεις του εργοδότη. 

Οι απεργοί έδωσαν ραντεβού και για 5η μέρα και θα είναι εκεί από τις 7:30 το πρωί μέχρι τις 7:00 το βράδυ. Η υλική και ψυχολογική υποστήριξη σας είναι πολύτιμη.

Σάββατο 3 Αυγούστου
        
Οι απεργοί συνέχισαν και σήμερα την απεργία τους για 3η συνεχή μέρα. Μέσα σε ένα κλίμα αλληλεγγύης και απόλυτα συναδελφικό, οι εργαζόμενοι του “Έλληνας DIY” συνέχισαν τον αγώνα τους μέσα σε πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες λόγω καύσωνα αλλά με ακμαίο ηθικό και αγωνιστικό πνεύμα. 

Σήμερα λόγω του γεγονότος ότι ήταν μέρα η οποία συνήθως υπάρχει μεγάλη προσέλευση κόσμου στο εν λόγω κατάστημα, ο εργοδότης προέβη σε μια σειρά από κινήσεις πανικού (έχει προσλάβει άτομο έξω από τις πύλες για να λέει στους πελάτες ότι το κατάστημα λειτουργεί κανονικά) με σκοπό να σπάσει την απεργία ή/και την ψυχολογία των απεργών, χωρίς ωστόσο επιτυχία αφού οι πελάτες ήταν συντριπτικά υπέρ των απεργών και έφευγαν εις ένδειξη συμπαράστασης.
     
Όσο οι μέρες περνούν, και ο εργοδότης αρνείται πεισματικά ακόμη και να μιλήσει με αντιπροσωπεία των απεργών για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων τους, οι απεργοί θα κλιμακώσουν τα μέτρα τους για την δικαίωση, δεδομένου και της ψυχολογίας που ανεβαίνει συνεχώς! Την Κυριακή θα είναι και πάλι έξω από τις πύλες του καταστήματος για 4η συνεχή μέρα! Αυτός είναι αγώνας όλων των εργαζομένων και οφείλουμε όλοι να τους στηρίξουμε!

Παρασκευή 2 Αυγούστου

     
Με επιτυχία συνεχίστηκε η απεργία και την 2η μέρα. Στην συντριπτική πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι παρέμειναν έξω από την πύλη μέσα στον καύσωνα ολόκληρη την μέρα αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουν παρά τις εκκλήσεις της εταιρείας. Ο περισσότερος κόσμος που ερχόταν έδειχνε ένθερμα την συμπαράσταση του όταν ενημερωνόταν για τους λόγους της απεργίας, δηλώνοντας χαρακτηριστικά ”καλά τους κάμνετε”, ”μαζί σας, τζιαι μεις τα ίδια περνούμε”. Το Σάββατο, η μέρα της εβδομάδας με την περισσότερη κίνηση, είναι και η πιο κρίσιμη μέρα της απεργίας. Οι εργαζόμενοι, και όσοι επιθυμούν να τους συμπαρασταθούν, θα είναι εκεί από τις 7:30 το πρωί.

Πέμπτη 1 Αυγούστου
     
Απεργία ξεκίνησαν σήμερα οι εργαζόμενοι στο μεγάλο κατάστημα ”ΕΛΛΗΝΑΣ DIY”στην Ανθούπολη. Η απόφαση αυτή ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς απαράδεκτων κινήσεων από μέρους της διεύθυνσης όπως η παράνομη απόλυση σήμερα ενός εργαζόμενου με την αιτιολογία ότι ”δεν μίλησε καλά στον διευθυντή”. 

Η διεύθυνση το τελευταίο διάστημα αποκόπτει μισθούς και καθυστερεί στην καταβολή τους, δεν πληρώνει υπερωριακή εργασία που γίνεται, αποκόπτει το διάλειμμα από τον μισθό χωρίς καν να γίνει το διάλειμμα και σαν επιστέγασμα τρομοκρατεί και απειλεί τους εργαζόμενους με διάφορους τρόπους συμπεριλαμβανομένου και προειδοποιητικής επιστολής με γελοίες κατηγορίες που δόθηκε σε εργαζόμενους που τολμούν να διαμαρτυρηθούν για τα αυτονόητα. 

Οι απεργοί καταγγέλουν ότι θα τους απολύσουν ή θα τους αναγκάσουν να παραιτηθούν μέσω τρομοκρατίας για να προσλάβουν ωρομίσθιουςpart timers και στην χυδαία δικαιολογία ότι ”δεν υπάρχουν λεφτά” απαντούν ότι η επιχείρηση αυτή την βδομάδα παραγγέλνει και παραλαμβάνει εμπορεύματα άνω των 500 000 ευρώ.
    
Στον συνδικαλιστή της ΠΕΟ που ήρθε στον χώρο ο διευθυντής ανέφερε ότι ”όποιος σου μιλήσει θα τον απολύσω”. Αφού οι απεργοί συγκεντρώθηκαν έξω από την πύλη ενημερώνοντας τους πελάτες ότι γίνεται απεργία, η διεύθυνση κάλεσε την αστυνομία ισχυριζόμενη ψευδώς ότι οι απεργοί δέρνουν και απειλούν τους πελάτες ενώ στην πραγματικότητα οι πελάτες έδειχναν κατανόηση και στήριξη με το να αποχωρήσουν ή ακόμα και με δηλώσεις συμπαράστασης. Η διεύθυνση πιθανότατα θα φέρει εργαζόμενους από το άλλο κατάστημα στη Λεμεσό για να σπάσει την απεργία για αυτό και είναι αναγκαία η επιτυχής περιφρούρηση της απεργίας αύριο από νωρίς το πρωί.
   
Το περιστατικό πρέπει να ιδωθεί σαν μέρος της γενικότερης επίθεσης στους εργαζομένους με την δικαιολογία της κρίσης και την προσπάθεια των εργοδοτών να διατηρήσουν ή να αυξήσουν τα κέρδη τους μέσω μείωσης του εργατικού κόστους, δηλαδή των μισθών. Η δε δικαιολογία ότι ”δεν υπάρχουν λεφτά” δεν αξίζει σχολιασμού. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα κότερα και τα παλάτια των αφεντικών του για να δει αν έχουν λεφτά ή όχι.

    
Μια μικρή νίκη για τους εργαζόμενους μιας μεγάλης επιχείρησης που αγωνίζονται να επιβιώσουν ,μέσα σε αυτούς τους καιρούς της τρομοκρατίας τους, είναι πολύ σημαντική για όλη την εργατική τάξη και τους αγώνες που όλοι θα αναγκαστούμε να δώσουμε…ας τους στηρίξουμε έμπρακτα για να νικήσουμε.

Αποχαιρετισμός στην Αλίντα Δημητρίου


Tην Τρίτη 30 Ιουλίου έφυγε ξαφνικά η σκηνοθέτις Αλίντα Δημητρίου. Έγινε γνωστή στο κίνημα και την αριστερά τα τελευταία χρόνια με την τριλογία ντοκιμαντέρ για τη συμμετοχή των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες: Τα «Πουλιά στο βάλτο» (2008) αναφέρονται στην περίοδο της αντίστασης στη Γερμανική κατοχή, η «Η ζωή στους βράχους» (2009) είχε θέμα τις εξορίες και διώξεις των γυναικών του Δημοκρατικού Στρατού στον Εμφύλιο, τα «Κορίτσια της βροχής» (2011) καλύπτουν τη διάρκεια της χούντας 1967-74.

Η Αλίντα Δημητριου είχε μια μακρόχρονη προσφορά στο σινεμά και στο κίνημα, που ξεκινά την περίοδο της δικτατορίας μέσα από τις στήλες του περιοδικού «Σύγχρονος κινηματογράφος». Είναι τα πρώτα βήματα του ρεύματος που ονομάστηκε «Νέος Ελληνικός κινηματογράφος», μια απάντηση στο εμπορευματοποιημένο σινεμά των αστέρων και των εταιριών παραγωγής με την καλλιτεχνική δημιουργία και την αναφορά στον πραγματικό κόσμο, στην εργατική τάξη και τα προβλήματά της.

Μέσω του περιοδικού οργανώθηκαν προβολές που μετατρέπονταν σε εστίες συζήτησης, προβληματισμού και αντίστασης στη χούντα. Με την μεταπολίτευση, η Αλίντα περνά στη δημιουργία ντοκιμαντέρ για φορείς όπως το Υπουργείο Πολιτισμού, η δημόσια τηλεόραση, η ΔΕΗ («Καρβουνιάρηδες»-1977, «Σπάτα»-1978, «Ανθρώπινα Δικαιώματα» (10 ημίωρα-1978), «Θέατρο στο βουνό»-1975, «Γυναίκες» (6 ημίωρα-1990)) . Η οπτική της στάθηκε πάντα και με άποψη από τη σκοπιά των απλών ανώνυμων ανθρώπων, αυτοί είναι οι αληθινοί ήρωες, η πραγματική δύναμη που κινεί την ιστορία.

Η τριλογία για τις γυναίκες αποτελεί την κορύφωση του έργου της, έμπνευση για τον κόσμο που παλεύει και ενόχληση για την κυρίαρχη ιδεολογία. Κόντρα σε έναν ιστορικό και καλλιτεχνικό συρφετό που καλούσε την εργατική τάξη της Ελλάδας να ξεχάσει και να συμφιλιωθεί ως έθνος, η Αλίντα επέμεινε να «ξανανοίξει» και να προβάλει τα δύσκολα και δυσάρεστα κομμάτια της πρόσφατης ιστορίας: Ποιοί και ποιές ακριβώς αντιστάθηκαν στη Γερμανική κατοχή; Τι επιφύλαξε στις γυναίκες της αντίστασης ο εμφύλιος και το τέλος του; Τριάντα χρόνια μετά, τι έμελλε να συμβεί στις ίδιες και στη νέα γενιά που επέμενε να αγωνίζεται;

Αμετανόητες

Η Αλίντα έψαξε και βρήκε δεκάδες γυναίκες αυτών των αγώνων και τις έπεισε ότι αξίζει τον κόπο να διηγηθούν τις ιστορίες τους: Ότι πάλεψαν το ναζισμό, για μια ελεύθερη και σοσιαλιστική Ελλάδα και ανταμείφθηκαν με εξορίες, εξευτελισμούς και βασανιστήρια ενώ οι θύτες τους δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Και σήμερα στέκονται όρθιες και αμετανόητες γι’αυτό.

Και τα τρία ντοκιμαντέρ είναι γροθιά στο στομάχι. Χωρίς ανάπαυλες, χωρίς μουσικές παρεμβολές και προσπάθεια «απάλυνσης» του πόνου. «...Εγώ θέλω να ταρακουνήσω το θεατή. Δεν είναι ταινίες ψυχαγωγίας. Είναι ταινίες για να βγεις έξω και να πάρεις το όπλο». Η Αλίντα δεν χαριζόταν σε κανέναν και μιλούσε έξω απ’τα δόντια.

Επέλεξε να δημιουργεί τις ταινίες της με τους δικούς της λιγοστούς πόρους και τη βοήθεια των συνεργατών της, χωρίς εξαρτήσεις από παραγωγούς, εταιρίες διανομής και ό,τι συνεπάγονται. Τα έργα της αγκαλιάστηκαν από τεράστιο κομμάτι κόσμου που ταυτίστηκε με αυτή την ανάγνωση της ιστορίας και με την προοπτική της εξέγερσης, αυτό τα κάνει τόσο επίκαιρα. Προβλήθηκαν σε εκατοντάδες λέσχες, συνδικάτα, φοιτητικά αμφιθέατρα, δημοτικές κινήσεις και ομάδες και η ίδια ενθάρρυνε την δωρεάν, ελεύθερη διανομή τους και παρευρισκόταν ακούραστα στις προβολές για να επικοινωνήσει με τον κόσμο, όπως πάντα με αμεσότητα και ευθύτητα.

Μια κουβέντα που είχε πει για τις αγωνίστριες της δικτατορίας ταιριάζει τόσο πολύ για την ίδια: «Κανένας άνθρωπος δεν είναι για μνημόσυνο ή για μουσείο ή για αγιογραφία εφόσον δρα. Και οι γυναίκες αυτές, ακόμα και σ’ αυτή την ηλικία δρουν και θα δρουν και μετά τον θάνατό τους, με αυτό που αφήνουν πίσω τους. Ξεχωριστές τις κάνει το ήθος τους, η αξιοπρέπειά τους, η αντοχή και το πείσμα τους. Και δεν είναι λίγες, είναι πάρα πολλές...»

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

«Οι αστοί τρομάξανε», η υπόθεση του φόνου του αστυνομικού Γυφτοδημόπουλου

Εισαγωγή

Το γνωστό τραγούδι «Οι αστοί τρομάξανε» σε στίχους και πρώτη εκτέλεση του Πάνου Τζαβέλα και μουσική του Βασίλη Τζανακάκη εξυμνεί την δραπέτευση του Μιχάλη Μπεζεντάκου από τις φυλακές Συγγρού προσδίδοντας σε αυτή μυθικό χαρακτήρα.

Πρόκειται για μια ιστορία με πολλές πλευρές και προεκτάσεις, στην παρούσα ανακοίνωση επέλεξα να εστιάσω στην αίσθηση τρόμου που προκάλεσε ο φόνος του αστυνομικού Γυφτοδημόπουλου στον αστικό κόσμο, στις αντιδράσεις της κυβέρνησης οδηγώντας σε βάθεμα των κατασταλτικών δομών και αναδεικνύοντας την εικόνα μιας κοινωνίας σε οξυμένη κοινωνική και πολιτική πόλωση.


Η 1η Αυγούστου 1931

Η 1η Αυγούστου, επέτειος της κήρυξης του Α΄ Π.Π., είχε καθοριστεί από την ΚΔ ως «αντιπολεμική ημέρα» και ημέρα υπεράσπισης της Σοβιετικής Ένωσης ενόψει ενός νέου αντισοβιετικού πολέμου. Το ΚΚΕ στα 1931 συνδέει την επέτειο με την πάλη ενάντια στον φασισμό, και συγκεκριμένα την δράση φασιστικών οργανώσεων στην Ελλάδα, την παραγγελία πολεμικών εξοπλισμών από την κυβέρνηση Βενιζέλου κατηγορώντας την ότι προετοιμάζεται για πόλεμο παρά τις ειρηνόφιλες διακηρύξεις. Οι τροτσκιστές συμμετέχουν στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις μέσα από δικές τους παρόμοιες προσεγγίσεις 

Το κράτος απαγόρευσε ρητά κάθε εκδήλωση για εκείνη την ημέρα. Ο Ριζοσπάστης και η Πάλη των Τάξεων τονίζουν την πρωτοφανή αστυνομική τρομοκρατία, καθώς πεζικά, έφιππα και μηχανοκίνητα τμήματα είχαν καταλάβει κεντρικά και πολιτικά σημεία πολλών μεγάλων πόλεων. 

Γενικά, καλλιεργείται από τον αστικό τύπο κλίμα τρομοκρατίας υποστηρίζοντας ότι μυστική εγκύκλιος του ΚΚΕ καλούσε σε ταραχές. Ανήμερα της 1ης Αυγούστου δεν επιτεύχθηκε καμία σοβαρή εκδήλωση ή σύγκρουση σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και σε καμία σχεδόν μεγάλη επαρχιακή πόλη. 

Συγκρούσεις όμως έλαβαν χώρα στις Σέρρες, όταν 100 περίπου συγκεντρωμένοι δέχτηκαν την επίθεση της χωροφυλακής. Οι πυροβολισμοί που ανταλλάχθηκαν επέφεραν τον θανατηφόρο τραυματισμό ενός υπασπιστή. Αμέσως συνελήφθηκαν πολλοί διαδηλωτές ως πρωταίτιοι και ύποπτοι. Περίπολοι διατρέχουν την πόλη, ενώ σύμφωνα με την εφημερίδα Ακρόπολη δόθηκαν οι διαταγές, «όπως τυφεκίζεται επί τόπου πας κομμουνιστής, αποπειρώμενος να εκδηλώση τα αισθήματά του.»  

Παρόλαυτά, σύμφωνα με την Ακρόπολη, η ηγεσία του Υπ. Εσωτερικών και της αστυνομίας «μειδιά» από ικανοποίηση το απόγευμα της 1ης Αυγούστου, καθώς «η περίφημος ημέρα των κομμουνιστών είχε παρέλθει ησυχώτερα από κάθε άλλην προηγούμενην». Όλα άλλαξαν όμως, όταν έφτασε η είδηση ότι «οι κομμουνισταί ετυφέκισαν ένα αστυφύλακα εις την Δραπετσώνα!».

Ο φόνος του Γυφτοδημόπουλου

Οι κομμουνιστές της Δραπετσώνας είχαν καλέσει συγκέντρωση για την 1η Αυγούστου σε ένα καφενείο της περιοχής. Η αστυνομία του Πειραιά εμπόδιζε την προσέγγιση. Εκεί συνελήφθη ως ύποπτος για ταραχές το μέλος του ΚΚΕ Κώστας Σαρίκας. Ο αστυνομικός Γεώργιος Γυφτοδημόπουλος ανέλαβε να τον οδηγήσει στο αστυνομικό τμήμα Ταμπουρίων. Σε ένα σκοτεινό σημείο τρεις κομμουνιστές περίμεναν για να τον απελευθερώσουν. Από τη συμπλοκή τραυματίσθηκε θανατηφόρα ο αστυνομικός. Σύμφωνα με τον τύπο τρεις γυναίκες υπήρξαν μάρτυρες του φονικού. Η αστυνομία οργανώνει πογκρόμ συλλήψεων σε όλη την περιοχή εναντίον των κομμουνιστών.

Η ομάδα των «δολοφόνων» αποτελούταν σύμφωνα με την αστυνομία από τους Γεώργιο Μπεζεντάκο και Μιχαήλ Μπεζεντάκο, Εμμανούηλ Βοσνάκη, Μόσχον Δουλγέρη, Κωνσταντίνο Σαρίκα, Αβραάμ Δερβίσογλου, Κουτελάκη, Κωνσταντίνος Νομικό και τον Ι. Καλογερίδη. Όλοι θεωρούνται μέλη της «φραξιονιστικής» ομάδας, της πρόσφατης διάσπασης του Αρχειομαρξισμού, παρότι οι Σαρίκας, Βοσνάκης και Δουλγέρης είναι απλά μέλη του ΚΚΕ, ενώ κάποιοι είναι διαγραμμένα μέλη ή συμπαθούντες της μίας ή της άλλης οργάνωσης. 

Από αυτούς μόνο οι Μιχαήλ Μπεζεντάκος, Κ. Σαρίκας, Δουλγέρης και Α. Δερβίσογλου σχετίζονται πραγματικά με την υπόθεση του φόνου. Οι αστυνομικοί διακρίνουν τους συλληφθέντες στους άμεσα εμπλεκόμενους και στους ηθικούς αυτουργούς, δηλαδή όσους απάρτιζαν την «επιτροπή αμύνης» η οποία χαρακτηρίζεται ως Τσεκά του Πειραιά και θεωρείται παράρτημα της Γκε-πε-ού στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, η «επιτροπή αμύνης» ήταν μια κοινή ομάδα φραξιονιστών και μελών του ΚΚΕ στα Ταμπούρια και την Δραπετσώνα με σκοπό την διοργάνωση της συγκέντρωσης και την αντιμετώπιση της αστυνομικής καταστολής.

Οι συλληφθέντες υπό την πίεση σκληρών βασανιστηρίων “ομολογούν”. Οι αστυνομικοί θεωρούν βασικό «δολοφόνο» τον Βοσνάκη προβάλλοντας το επιχείρημα ότι κατά τη σύλληψή του δε θυμόταν τον ακριβή αριθμό σφαιρών του όπλου του. Ο Βοσνάκης αρχικά και αυτός ομολόγησε, αλλά στην συνέχεια υποστηρίζει ότι είναι αθώος. Επίσης, χρεώνουν σε κάποιους κατηγορούμενους ότι πυροβόλησαν, ενώ δεν έχουν βρει όπλο. Όλοι οι κατηγορούμενοι αργότερα αναιρούν τις ομολογίες τους. Ο Δουλγέρης ρίχνει την ευθύνη στον Μιχάλη Μπεζεντάκο και η ασφάλεια τον αναζητά ως, «τον άνθρωπο με με τα γκρίζα ρούχα», εξαπολύοντας άγριο κυνηγητό.

Ο αστικός τύπος καλεί σε πρόσθετα αντικομμουνιστικά μέτρα

Όλα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων δημοσιεύουν λεπτομέρειες του φόνου και φωτογραφίες του Γυφτοδημόπουλου. Εγκωμιάζουν τον αστυνομικό με στοιχεία από την προσωπική του ζωή και μεταγράφουν τους επικήδειους λόγους του υπουργού, του δημάρχου, των αστυνομικών διοικητών και των μητροπολιτών. 

Στις πλαϊνές στήλες δημοσιεύονται ειδήσεις για τις διαδηλώσεις της 1ηΑυγούστου στην Ευρώπη. Σε αυτές περιγράφονται οι διαδηλώσεις και οι βίαιες συγκρούσεις κομμουνιστών με αστυνομικές δυνάμεις ή φασιστικές ομάδες, αναφέρονται φόνοι και τραυματισμοί αστυνομικών και εθνικοσοσιαλιστών. επίσης, αναπαράγονται οι δημοσιεύσεις του ευρωπαϊκού τύπου για τον φόνο του Γυφτοδημόπουλου. 

Όλοι στην Ελλάδα αισθάνονται ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στο ίδιο κοινωνικό και πολιτικό καζάνι μαζί με την υπόλοιπη την Ευρώπη. Ως εκ τούτου, αναζητούν παρόμοιες αυταρχικές λύσεις βαθαίνοντας ιδεολογικά την πόλωση.

Πολλές εφημερίδες αντιμετωπίζουν τον φόνο ως τη μεγάλη ευκαιρία να χτυπηθεί ο κομμουνισμός. 

«Ο άδικος θάνατός των», γράφει η εφημ. Ελεύθερον Βήμα, «αποτελεί τεραστίαν υπηρεσίαν και προς την κοινωνίαν και προς το κράτος», καθώς οι σφαίρες δεν στόχευαν τους αστυνομικούς, αλλά «έβαλαν κατά του νόμου». Η «δολοφονία» παρουσιάζεται ως προειδοποίηση των κομμουνιστών για όλα όσα θα κάνουν στο μέλλον και, συνεπώς, «το κράτος» οφείλει «να αντιληφθή την αιματηρά προειδοποίησιν που του παρέχεται». Η Ακρόπολις θεωρεί τον φόνο προαποφασισμένο, ενώ υποστηρίζει πως η αστυνομία διέθετε από πριν πληροφορίες τις οποίες και δεν αξιολόγησε σωστά. 

Σύμφωνα με αυτές «την παραμονήν της 1ης Αυγούστου και κατά τας μεσονυκτίους ώρας οι ηγέται του προλεταριάτου είχον συνέλθει εις μυστικάς συνεδριάσεις … ως βιβλικοί συνωμόται του μεσαίωνος με μυρίας προφυλάξεις.» Εκεί αποφάσισαν «να γίνουν πάση θυσία αι μαχητικαί διαδηλώσεις», αλλά στην περίπτωση που αποτύγχανε το πρώτο σχέδιο «πάρθηκε απόφασι να σκοτωθούν δυό».

Σύμφωνα με την εφημ. Έθνος ο κομμουνισμός θέτει «ο ίδιος τον εαυτόν του εκτός νόμου» και το κράτος οφείλει να να φανεί αμείλικτον». Χαρακτηρίζει τους κομμουνιστές δήμιους, πληρωμένους από την Μόσχα, ανεπίσημα μέλη της Γκεπεού. Η εφημερίδα καλεί όλα τα κόμματα να συνασπισθούν «δια ν’ αντιμετωπίσουν αποτελεσματικώς τον πράκτορα των ξένων, τον αιμοδιψή εχθρόν, που δολοφονεί ανάνδρως εις τους σκοτεινούς δρόμους». Το «Ελεύθερον Βήμα» αναφέρεται στην «Τσεκά» του Πειραιά. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Πατρίς» πλέον αποκαλύπτεται ότι οι κομμουνιστές δεν είναι οι ιδεολόγοι που οι διανοούμενοι παρουσιάζουν, αλλά ιδεολόγοι της βόμβας και του περιστρόφου και καλεί την κυβέρνηση να σταματήσει κάθε ανοχή και να κηρύξει τους κομμουνιστές εκτός νόμου.

Η εφημ. Ελληνική προχωρά ένα βήμα παραπέρα ενθαρρύνοντας τις τάσεις κοινωνικού αυτοματισμού. Αφού «οι κομμουνισταί ήρχισαν αυτοί τας εκτελέσεις» και αφού «η χειρ του Κράτους παραλύη», τότε τα μέτρα εναντίον των κομμουνιστών θα πρέπει να ληφθούν από τον αφυπνισμένο λαό και έτσι «οι εθνικιστικαί οργανώσεις ετοιμάζονται ν’ αναλάβουν τον αγώνα έναντίον των ανάνδρων αυτών δολοφόνων». 

Το επιχείρημα της εφημ. Ελληνική υιοθετεί και η εφημ. Πατρίς. Η Ελληνική δημοσιεύει σχετική προκήρυξη της 3Ε και παράλληλαζητά μια άκαμπτη δικτατορία που θα λειτουργεί εκδικητικά, θα φονεύει κάθε κομμουνιστή ο οποίος σηκώνει όπλο και διαταράσσει την τάξη, ενώ θα θεσπίσει το λυντσάρισμα των κομμουνιστών ως δικαίωμα των πολιτών και ως καθήκον των οργάνων του κράτους. Αν το κράτος δεν το κάνει, τότε η εφημερίδα θεωρεί πως «ημείς οι πολίται, ηγουμένων των εθνικιστών, θ’ αναλάβωμεν τον αγώναν υψώνοντας ως αρχήν μας και ως σύμβολόν μας το «οδόντα αντί οδόντος». Υποστηρίζει την άμεση σύσταση εθνικού δικαστηρίου που θα τουφεκίζει επί τόπου τους συλλαμβανόμενους κομμουνιστές. Είναι η μόνη εφημερίδα που χρεώνει την κομμουνιστική βία σε ολόκληρη την περιοχή της Δραπετσώνας και τον προσφυγικό πληθυσμό.

Αλλά δεν είναι μόνο ο τύπος που αντιδρά. Μεγάλη αντιπροσωπεία εμπόρων και βιομηχάνων της Αθήνας με επικεφαλής τον πρόεδρο του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου επισκέφθηκε το πολιτικό Γραφείο της κυβέρνησης και ζήτησε, «όπως εφαρμοσθώσιν ταχύτατα και αυστηρότατα τα επιβαλλόμενα διοικητικά μέτρα προς οριστικήν εκρίζωσιν του κακού». 

Η Επιτροπή κάλεσε την κυβέρνηση να ενεργήσει «ευρύτατα» αναζητώντας τους ηθικούς αυτουργούς παντού, σε κάθε δημόσια ή εκπαιδευτική θέση. 

Την ίδια περίοδο σημειώνουμε πως η κυβέρνηση είχε εξαπολύσει πογκρόμ απολύσεων εναντίον των αριστεριζόντων δασκάλων. Ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου καθησυχάζοντας τους εκπροσώπους των εμπόρων και των βιομηχάνων υποσχέθηκε πρόσθετα μέτρα. Παράλληλα, πολλοί σύλλογοι εκδίδουν ψηφίσματα που καλούν στην παραδειγματική τιμωρία και εξάλειψη των ξένων προπαδανδιστών. Ακόμη και 18 μέρες μετά το γεγονός δημοσιεύεται η είδηση πως «μελετάται η ίδρυσις ιερών λόχων προς άμυναν του αστικού καθεστώτος» από διάφορα «αστικά σωματεία» σε όλη την Ελλάδα. 

Η έκταση του γεγονότος και η βαρύτητα των δημοσιογραφικών αποκαλύψεων φαίνεται να συγκλονίζουν και να τρομοκρατούν πράγματι την ελληνική κοινή γνώμη. Για παράδειγμα., θα κυκλοφορήσει ρεμπέτικο τραγούδι για τον φόνο, ενώ μαζική είναι η παρακολούθηση της δημόσιας αναπαράστασης του φόνου.

Η κυβέρνηση Βενιζέλου ανταποκρίνεται άμεσα στις αιτιάσεις επαναφέροντας σε ισχύ τον νόμο περί διοικητικού εκτοπισμού. Ιδρύεται μια πρωτοβάθμια επιτροπή ασφάλειας σε κάθε  περιφέρεια στην οποία θα συμμετέχουν ο νομάρχης, ο αστυνομικός διευθυντής και ο εισαγγελέας. Αμέσως, εκτοπίζονται 15 κομμουνιστές. Οι νέες επιτροπές λειτουργούν πολύ σύντομα και στις 10/8 αποφασίζεται η διοικητική εκτόπιση 200 κομμουνιστών από της επιτροπή Αττικοβοιωτίας στα διάφορα νησιά.

Η αντιπολίτευση σπεύδει να κατηγορήσει την κυβέρνηση ως υπεύθυνη όχι μόνο για την ανοχή  απέναντι στον κομμουνισμό, αλλά και για την άνοδό του. Η Ακρόπολις κατηγορεί τον Βενιζέλο ότι εξαθλιώνει τις λαϊκές τάξεις με την πλουτοκρατική πολιτική του, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί δικτατορικά ταυτίζοντας με τον κομμουνισμό όποιο φτωχό βιοπαλαιστή, απελισπμένο αγρότη ή συνταξιούχο διαμαρτύρεται εναντίον της κυβέρνησης εναντίον του οποίου εξαπολύει τον στρατό και την χωροφυλακή. Με αυτόν τον τρόπο κατασκευάζει φανταστικούς κομμουνιστές, δεν διαχωρίζει τους πραγματικούς κομμουνιστές που απειλούν το καθεστώς, με αποτέλεσμα να οδηγεί τον λαό προς αυτούς. Στο ακριβώς αντίθετο κλίμα η φιλοκυβερνητική εφημερίδα Ελεύθερον Βήμα χρεώνει στην αντιπολίτευση την άνοδο του κομμουνισμού, θεωρώντας ότι ο ο κιτρινισμός της ενισχύει τα επιχειρήματα των κομμουνιστών.

Σύντομα οι συλληφθέντες δράστες συνδέονται με τον Αρχειομαρξισμό, εναντίον του οποίου  στρέφεται αποκλειστικά ένα μέρος του τύπου. Εντωμεταξύ, τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΚΟΜΛΕΑ διαχωρίζονται πλήρως από τον φόνο δηλώνοντας μόνο υπέρ της μαζικής επαναστατικής βίας και όχι υπέρ της ατομικής βίας. 

Παρόλα αυτά, υπερασπίζονται να πολιτικά δικαιώματα των συλληφθέντων, καταγγέλλουν τα «φρικτά βασανιστήρια»,  ενώ αμφισβητούν την βασιμότητα των ομολογιών τους. Σύμφωνα με το αρχειομαρξιστικό έντυπο «αποκαλύφθηκε ότι η αστυνομία εμίσθωσε ειδικό ρώσο βασανιστή, ο οποίος τους υπόβαλε σε φρικτά βασανιστήρια αλήφοντας το κορμί τους με λάδι για να μην  αποτυπώνονται τα σημάδια των βασάνων». Τέλος, κατηγορούν την κυβέρνηση για νέο κύμα τρομοκρατίας υποστηρίζοντας ότι «η τρομοκρατία συνεχίζεται άγρια επί μια βδομάδα» με συλλήψεις χωρίς αφορμή, συλληφθέντες που απομονώνονταν πλήρως, παρακολουθήσεις και βίαιες προσαγωγές με άγριους ξυλοδαρμούς και επιθέσεις σε εργάτες στον δρόμο.

Τα βασανιστήρια, οι ομολογίες των κατηγορουμένων και η απόδραση του Μπεζεντάκου

Καταγγελίες για βασανιστήρια των κρατουμένων δημοσιεύει ο Ελεύθερος Άνθρωπος, ενώ Ελεύθερος Άνθρωπος και Ελεύθερον Βήμα δημοσιεύουν διαμαρτυρία δικηγόρων για την πρωτοφανή παραβίαση των αρχών της προανακριτικής διαδικασίας με την απομόνωση και τον βασανισμό των κατηγορουμένων. 

Ο αστυνομικός διευθυντής Πειραιά παραδέχεται και υπερασπίζεται την αποτελεσματικότητα των βασανιστηρίων, ενώ προσθέτει, πως εάν μπορούσε, θα τους σκότωνε επί τόπου, όπως θα έκαναν οι κομμουνιστές σε αυτόν εάν έρχονταν στα πράγματα. Είναι φανερό ότι ο αστυνομικός διευθυντής Πειραιά βίωνε έναν ανοιχτό πραγματικό πόλεμο με τους κομμουνιστές και ανταποκρινόμενος στο θερμό κλίμα του τύπου.

Παράλληλα, προσπαθούσε με τα βασανιστήρια να εξαναγκάσει τους κατηγορούμενους να αποδεχθούν τις κατηγορίες και να υιοθετήσουν ένα συνωμοσιολογικό σενάριο που είχε εκπονηθεί από το αρχηγείο της αστυνομίας και είχε διοχετευθεί στο σύνολο του τύπου. 

Σύμφωνα με αυτό λειτουργεί ένα «πλήρες δίκτυο συστηματικής και τρομοκρατικής οργανώσεως εις τας Αθήνας και τον Πειραιά διευθυνομένης υπό ξένων πρακτόρων της Γκεπεού». Διευθυντικά στελέχη είναι διπλωματικοί υπάλληλοι και εκτελεστικά όργανα έλληνες φανατικοί κομμουνιστές. Η Γκεπεού σε όλη την Ελλάδα έχει καταστρώσει ολόκληρο σχέδιο τρομοκρατικών πράξεων, με συνδυασμό δολοφονιών, σημαινόντων προσώπων, επικίνδυνων στην κομμουνιστική ιδεολογία. 

Στη λίστα των προγραφέντων βρέθηκαν τέσσερα ονόματα ανωτέρων αστυνομικών, επτά δημοσιογράφων και τριών επιτελικών αξιωματικών. Μάλιστα, η αστυνομία υποστηρίζει ότι στο δεύτερο μισό του Ιουλίου ανώτεροι αξιωματικοί δέχτηκαν απειλητική επιστολή ότι θα δολοφονηθούν. Μια τέτοια επιστολή υποστηρίχτηκε πως είχε λάβει ο «επ’ αδεία τελών αστυνομικός διευθυντής Πειραιώς».

Οι συλληφθέντες κατηγορούμενοι παραπέμπονται για φόνο εκ προμελέτης και επί εσχάτη προδοσία. 

Εξαιτίας των πιέσεων για την «μεσαιωνικού τύπου» ανακριτική μεθοδολογία, ο νέος ανακριτής δηλώνει ότι αλλάζει πλήρως συμπεριφορά απέναντι στους κατηγορούμενους. Η επαφή των κρατούμενων με τους δικηγόρους και τους δημοσιογράφους επιτρέπει την δημοσίευση της δικής τους άποψης. Σταδιακά το κλίμα αλλάζει σε μερίδα του τύπου. Ολοένα και περισσότερο αναφέρεται η εκδοχή ότι ο χωροφύλακας πρώτος τράβηξε όπλο, στη συνέχεια ακολούθησε συμπλοκή στα χέρια και εκεί μέσα στην διαπάλη σκοτώθηκε, ενώ αμφισβητείται ο ρόλος των περισσοτέρων κατηγορουμένων. 

Η αστυνομία όμως επιμένει ότι υπήρχε εξαρχής δολοφονικό σχέδιο, ενώ ο τύπος συνεχίζει να χρησιμοποιεί όρους, όπως Τσεκά του Πειραιά. Κατά την νέα ανάκριση των κατηγορουμένων, όλοι υποστήριξαν ότι δεν έχουν καμία σχέση με το συμβάν και επανέλαβαν ότι οι ομολογίες τους αποσπάστηκαν ύστερα από βασανιστήρια, ενώ μόνο ο Δουλγέρης δήλωσε ότι ήταν τυχαία παρών. Παρόλαυτά, ο ανακριτής αποφάνθηκε ότι υπέπεσαν σε αντιφάσεις που υποδεικνύουν την ενοχή τους. 

Η θεωρία αυτή αναπαράγεται από όλον τον αστικό τύπο καθώς διαφαίνεται ο κίνδυνος να καταρρεύσει πλήρως όλο το αρχικό συνωμοσιολογικό σενάριο.

Όταν συλλαμβάνεται ο Δερβίσογλου, υποστηρίζει ότι παρασύρθηκε από τον Μπεζεντάκο και ότι είχαν απλώς ως σκοπό να γλιτώσουν τον Σαρίκα και όχι να σκοτώσουν τον αστυνομικό. Θα περάσουν τρεις μήνες για να καταφέρουν οι αστυνομικοί να ανακαλύψουν και να συλλάβουν τον Μπεζεντάκο σε μια καλύβα στο Μαρούσι. 

Ο Μπεζεντάκος ομολόγησε στην προανάκριση ότι πράγματι πυροβόλησε κατά του Γυφτοδημόπουλου, αλλά «ευρισκόμενος εν αμύνη, διότι αντελήφθη γοργήν κίνησιν του αστυφύλακος να σύρη το ρεβόλβερ του». Αρνήθηκε την οποιαδήποτε εμπλοκή του Βοσνάκη και επανέλαβε ότι δεν είχε σκοπό την δολοφονία του Γυφτοδημόπουλου, αλλά την απελευθέρωση του Σαρίκα. Ο ίδιος δήλωσε ότι όταν έβγαλε το περίστροφο δεν είχε σκοπό να πυροβολήσει, αλλά να τον φοβίσει όταν μια λάμψη από την μεριά του αστυνομικού τον έκανε να πατήσει την σκανδάλι. Η σύλληψη του Μπεζεντάκου προβάλλεται ως μια μεγάλη επιτυχία της αστυνομίας.

Ο Μπεζεντάκος απειλούταν με την ποινή της εκτέλεσης. Στις φυλακές τα μέλη του ΚΚΕ υποσχέθηκαν να τον βοηθήσουν, εφόσον εντασσόταν στο ΚΚΕ. Φαίνεται πως ο κίνδυνος της εκτέλεσης δημιουργούσε μια κόκκινη γραμμή αλληλεγγύης για όλους τους κομμουνιστές. Παρότι δήλωναν αντίθετοι στις πράξεις του, εκτιμούσαν ότι θα τιμωρούταν αυστηρά λόγω των πολιτικών φρονημάτων του. Στον Ριζοσπάστη δημοσιεύεται λοιπόν δήλωση αποκήρυξης του Αρχειομαρξισμού και προσχώρησης του ίδιου και των φίλων του στο κόμμα. 

Σύντομα και παραμονές της δίκης καταφέρνει να δραπετεύσει με την βοήθεια ενός φρουρού μέλους του ΚΚΕ διαφεύγοντας με το ρωσικό πλοίο Ίλιτς στην Ισπανία. 

Η δραπέτευση του Μπεζεντάκου θα αποτελέσει πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες προκαλώντας νέες αντιδράσεις για τον ρόλο της Μόσχας στην Ελλάδα. Θα θεωρηθεί μεγάλη ήττα του κράτους στην «βεντέτα» με τον κομμουνισμό. Η απόδραση μετέτρεψε την ανεκτική συμπάθεια των κομμουνιστών σε πλήρη ταύτιση τοποθετώντας τον Μπεζεντάκο, έναν από τους πιο αγριους «πιστολάδες» της πρώτης περιόδου του Αρχείομαρξισμού, στο πάνθεον των ηρώων του κομμουνισμού. 

Αργότερα ο Μπεζεντάκος πήγε στην Σοβιετική Ένωση. Εκεί του ζήτησαν να γράψει έκθεση για την ιστορία του και εκείνος έγραψε ότι είχε διατελέσει τροτσκιστής. Έτσι, τον φυλάκισαν μαζί με άλλους αντιπολιτευόμενους, ενώ μάλλον εκτελέστηκε στην Σιβηρία. Το ΚΚΕ διέδωσε ότι ο Μπεζεντάκος σκοτώθηκε στον Ισπανικό εμφύλιο.

Η προγραμματισμένη δική των κατηγορουμένων στις 8 Μαρτίου αναβάλλεται για να ξεκινήσει στις 22 Δεκεμβρίου στην Χαλκίδα. Οι κατηγορούμενοι είναι οι Βοσινάκης, Σαρίκας, Δερβίσογλου, Καλογερίδης και Δουλγέρης. Ο πρώτος αθωώνεται και οι υπόλοιποι καταδικάζονται σε πολύ μεγάλες ποινές.

Συμπεράσματα

Από τις αρχές του 1930 οι διώξεις εναντίον της αριστεράς θα αποκτήσουν πρωτόγνωρη έκταση που φαίνεται να κορυφώνονται στα 1931. Στην τριετία 1929-1932 ο Σπ. Μαρκέτος υπολογίζει περίπου 12 χιλιάδες περίπου καταδίκες με βάση το ιδιώνυμο. Συγκεκριμένα, το έτος 1931 ξεκινάει με την ανακάλυψη των Κόκκινων Σχολείων και την «γιάφκα» με τα όπλα των Αρχειομαρξιστών, την υπόθεση της Ωραιοζήλης Λεβή, ενώ ακολουθούν απεργίες και έντονες συγκρούσεις εργατικών σωματείων, επιτροπών ανέργων με τις κατασταλτικές δυνάμεις, που κορυφώνονται με τις βίαιες συγκρούσεις της Πρωτομαγιάς. 

Τα γεγονότα της 1ης Αυγούστου ωστόσο συνιστούν βαθειά τομή στην κατασταλτική δράση του κράτους, καθώς έκτοτε γίνεται ανεξέλεγκτα επιθετική. Πλεόν διαλύεται βίαια κάθε εργατική ή αριστερή συγκέντρωση, κλειστή ή ανοιχτή, ενώ σχεδόν κάθε εβδομάδα αστυνομικές ή παρακρατικές ομάδες επιτίθενται σε εργατικά κέντρα και σωματεία. Τραυματισμοί, δίκες, φυλακίσεις, εκτοπίσεις και γενίκευση της βίας από τη μεριά της αστυνομίας απέναντι στα εργατικά στρώματα, ακόμη και στις μη  πολιτικές πλευρές της καθημερινότητας, είναι οι ειδήσεις που κατακλύζουν όλες τις εργατικές και αριστερές εφημερίδες και συνοδεύουν άρθρα για την αυταρχοποίηση ή φασιστοποίηση της δημοκρατίας. 

Σταθμός σε αυτήν την περίοδο έντονης καταστολής θα είναι ο θάνατος από βασανιστήρια του Παμπουκόπουλου, ενός φυλακισμένου Αρχειομαρξιστή, στις αρχές του 1932 που ενοποιεί την αριστερά και προκαλεί μεγάλες εντάσεις. Οι δύο θάνατοι, αστυνομικού και Αρχειομαρξιστή, υπήρξαν ένα εκκρεμές έντασης της κρατικής βίας, καθώς από το 1932 περιορίζεται σημαντικά προς το παρόν.

Σε κάθε περίπτωση, η έντονη κρατική καταστολή και ο ασφυκτικός αποκλεισμός που χαρακτηριστικά επιβλήθηκε την 1η Αυγούστου προκάλεσαν δυο γεγονότα υπέρμετρης «αμυντικής βίας» από την πλευρά των κομμουνιστών και επέτρεψαν την ανάδυση των πιο βίαιων κομμουνιστικών στοιχείων. 

Ταυτόχρονα, επιβεβαιώθηκε η εικόνα των αστικών εφημερίδων και της αστυνομίας για τον ρόλο του κομμουνισμού σαν ενα είδος αυτοεκπληρούμενης προφητείας.

Τα σκάνδαλα, ο προκλητικός πλουτισμός μερίδων του κεφαλαίου φιλικά προσκείμενων στον Βενιζέλο, η καθυστέρηση στην εφαρμογή των κοινωνικών ασφαλίσεων, η ανεξέλεγκτη δράση κάποιων εταιρειών, η κρίση, η ανεργία και η καταστροφική οικονομική διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση εντείνουν τόσο τις ενδοαστικές αντιθέσεις ενισχύοντας τις αντιπολιτευτικές φωνές, αλλά και οξύνουν τις κοινωνικές συγκρούσεις. 

Ως εκ τούτου, η προβολή του κομμουνιστικού εχθρού εξελίσσεται σε εργαλείο πολιτικής τρόμου είτε για να καταπνίξει τα απεργιακά κινήματα είτε για να πετύχει την αποστοίχιση των εργαζομένων από αυτόν. Ο κομμουνισμός όμως δεν συνιστά πάντοτε έναν φανταστικό κίνδυνο. Η εκλογική επιτυχία στις εκλογές της Μυτιλήνης στα τέλη του Ιουλίου προβλήθηκε ως μείζον πολιτικό ζήτημα από όλες τις αστικές εφημερίδες και τα αστικά κόμματα, ενώ παράλληλα επαναλαμβάνεται διαρκώς σε όλα τα φύλλα η αυξημένη επιρροή του σε κομβικούς τομείς για την ελληνική εθνική ιδεολογία, όπως π.χ. στους δασκάλους. 

Εσωτερικές εκθέσεις προς τον Ελ. Βενιζέλο φανερώνουν τους φόβους των κρατικών αξιωματούχων για μια ενδεχόμενη μελλοντική ενδυνάμωσή του και αποκαλύπτουν τον κεντρικά σχεδιασμένο χαρακτήρα της κατασταλτικής αστυνομικής πολιτικής. Συγκεκριμένα, ο Αρχειομαρξισμός και η διάσπασή του, οι φραξιονιστές, αναδεικνύονται στα 1931 ως οι πλέον τρομοκρατικές, βίαιες και εχθρικές οργανώσεις έναντι του αστικού καθεστώτος. Η πολιτική αυτή επιφέρει μάλιστα κάποια προσωρινά αποτελέσματα, για παράδειγμα η Πάλη των Τάξεων αναφέρει ότι όλη η κομμουνιστική δραστηριότητα εξαφανίστηκε σε όλη την περιφέρεια του Πειραιά.

Ακόμη περισσότερο όμως ο αντικομμουνισμός ως ένα ιδεολογικό και πολιτικό εργαλείο αποσκοπεί στην κατατρομοκράτηση του ίδιου του αστικού κόσμου προσδοκώντας την πολιτική συναίνεση, την πειθάρχηση και την συσπείρωση στο βενιζελικό αστικό σχέδιο υπερβαίνοντας τις διχαστικές ιδεολογίες του λεγόμενου «Εθνικού Διχασμού.» 

Επιπλέον, ενθαρρύνει τον κοινωνικό αυτοματισμό έναντι του κομμουνισμού και ως εκ τούτου τις φασιστικές πρακτικές νομιμοποιώντας την ακόμη μεγαλύτερη αυταρχοποίηση του πολιτικού συστήματος. Η εφημ. Ελληνική είναι σαφής, εάν δεν μπορεί το κράτος θα αναλάβουν οι πολίτες και οι φασιστικές οργανώσεις. 

Συνεπώς, η κατασταλτική αντίδραση της κυβέρνησης απέναντι στην πολιτική και κοινωνική κρίση μετατρέπει ολοένα και περισσότερο την βενιζελική διακυβέρνηση σε ένα είδος κοινοβουλευτικής δικτατορίας, ενώ το δίλημμα που τίθεται στον αστικό τύπο είναι ή καθαρός φασισμός ή κοινοβουλευτικό αυταρχικό καθεστώς.

Πηγή