Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Antifa League #2, 22 και 23/08

Ξεκινά σήμερα και ολοκληρώνεται αύριο το διήμερο του Antifa League #2, στα βοηθητικά γήπεδα στην Παρεκκλησιά (Λεμεσό).

Προβολές, παρουσιάσεις, συζητήσεις, ρεμπέτικη βραδιά και Hip Hop Live είναι μερικές από τις δραστηριότητες του φετινού Antifa League. Tα έσοδα των συμμέτοχων θα δοθούν στους μετανάστες στο κέντρο κρατήσεις στην Μενόγεια.

Παράλληλα με όλες τις εκδηλώσεις θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Ελλάδα. Σκοπός μας είναι να συνεχιστεί η προσπάθεια για στήριξη των πολιτικών κρατούμενων που ξεκίνησε στο Antifa League #1 αλλά και η στήριξη των μεταναστών της Μενόγειας που παλεύουν καθημερινά για την ελευθερία τους.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ANTIFA LEAGUE CYPRUS #2

22/8 Παρασκευή:

13:00-17:30 Δήλωση ομάδων
18:00-21:30 Τουρνουά ποδοσφαίρου “Antifa League”
21:30 Παρουσίαση – Συζήτηση “Εναντία στην Κάρτα Οπαδού”
Ακολουθεί Γλέντι
-ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ CAMPING-

23/8 Σάββατο:

17:00-19:00 Συζήτηση “Δημιουργία Παγκύπριου Αντιφασιστικού Μετώπου”
19:00-20:00 Προβολή Ντοκιμαντέρ

20:00-00:00 Hip Hop Live 

Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

Κύπρος: Η βία κατά των γυναικών αυξήθηκε 120%



Το κείμενο είναι το άρθρο 5 της έκθεσης του Mediterannean Institute of Gender Studies και καλύπτει το θέμα της βίας κατά των γυναικών στην κυπριακή κοινωνία, αποκαλύπτοντας την περιορισμένη ενημέρωση και αντίληψη της έκτασης και της σημασίας του φαινομένου, την διαιώνιση μιας τάσης ατιμωρησίας των αυτουργών μέσα από τις διαδικασίες της αστυνομίας και των κοινωνικών υπηρεσιών, που υποδηλώνει μια κουλτούρα ευρύτερης αποδοχής του φαινομένου που στηρίζεται στις πατριαρχικές δομές της κοινωνίας. 

Γινεται επίσης λόγος για έλλειψη διερεύνησης, ευαισθητοποίησης και δημιουργιας ειδικών προγραμμάτων αντιμετώπισης της βίας που έχουν υποστεί μετανάστριες, ως μια μορφή πολλαπλής περιθωριοποίησής τους. Ο πραγματικός αυτουργός, οι πατριαρχικές δομές της κοινωνίας και η μη αμφισβήτησή τους, που συντελούν στη συστηματική θυματοποίηση των γυναικών, δεν καταδικάζεται μέσα από τη δικαστική οδό αλλά μέσα από την κοινωνική δράση σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. 
  
Τα στατιστικά στοιχεία που εμπεριέχονται στην κυβερνητκή έκθεση δεν παρέχουν αναλυτικές πληροφορίες όσον αφορά τη βία αλλά στηρίζονται στην καταγραφή περιστατικών ενδο-οικογενειακής βίας, βιασμού και σεξουαλικών επιθέσεων που έχουν καταγγελθεί επίσημα στην αστυνομία. 

Υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη για πιο περιεκτικές στατιστικές για όλες τις μορφές βίας ενάντια στις γυναίκες, σε σχέση με την ηλικία και το φύλο του δράστη και του θύματος, τον τύπο της βιας και τη σχέση ανάμεσα στο θύμα και τον δράστη, για να υπάρξει μια καλύτερη κατανόηση του φαινομένου. Η άγνοια της κυβέρνησης όσον αφορά την έκταση και φύση της βίας κατά των γυναικών είναι ένδειξη της έλλειψης ενημέρωσης των αρμόδιων φορέων, προκαλώντας έτσι την γενικότερη παθητική στάστη του κράτους επί του θέματος.

Τα καταγγελθέντα περιστατικά, όσον αφορά όλες τις μορφές βίας κατά των γυναικών περιλαμβανόμενης και της βιας μέσα στην οικογένεια, το βιασμό και την σεξουαλική επίθεση, παρουσιάζουν μια τρομακτική αύξηση την τελευταία δεκαετία. 

Παρόλο που οι στατιστικές της αστυνομίας έχουν αναφερθεί στην κυβερνητική έκθεση, οι στατιστικές του Οργανισμού για την Προληψη και Αντιμετώπιση της Βίας είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές. Το τηλεφωνικό κέντρο της οργάνωσης έχει απαντήσει σε 10.076 περιστατικά βίας μέσα στην οικογένεια κατά την περίοδο 2000-2011, στα οποία το 80% των θυμάτων ήταν γυναίκες και το 92.5% ήταν γυναίκες και παιδιά. Η αύξηση των περιστατικών βίας ενάντια στις γυναίκες τα τελευταία 11 χρόνια όπως την έχει καταγράψει η οργάνωση είναι στα 120%.

Η Κύπρος έχει ένα περιεκτικό νομικό πλαίσιο για την καταπολέμηση της βίας στην οικογένεια και την περίοδο 2010-2013 υιοθέτησε το Εθνικό Σχέδιο Δράσης Ενάντια στην Ενδο-οικογενιακή Βία. Παρόλο που το σχέδιο αυτό αναγνωρίζει ότι η βία επηρεάζει τις γυναίκες δυσανάλογα ενώ διαιωνίζεται από τους άντρες, δεν υιοθετεί μια ευαισθητοποιημένη προοπτική ως προς το φύλο των θυμάτων. Ακόμα, δεν έχει διατεθεί καμία χρηματοδότηση για την εφαρμογή του σχεδίου αυτού, ούτε έχουν τεθεί χρονοδιαγράμματα για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Αξίζει να αναφερθεί ότι στο σχέδιο αυτό, απουσιάζουν ολοκληρωτικά οι ανάλογες γυναικείες οργανώσεις όπως και μη κυβερνητικοί οργανισμοί για τα δικαιώματα των γυναικών.

Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών είναι ότι το παρόν νομοθετικό πλαίσιο και οι διαφορες τακτικές καταπολέμησης που επικεντρώνονται στην 'ενδο-οικογενειακή βία', αποτυγχάνουν να αναγνωρισουν τις άλλες μορφές βιαιότητας κατά των γυναικών. Αυτό είναι καταστροφικό γιατί ο όρος 'ενδο-οικογενειακή βία' είναι φυλετικά ουδέτερος αποφεύγοντας να αναγνωρίσει τις γυναικες ως θύματα και τους άντρες ως αυτουργούς, αποκρύπτοντας το ρόλο της ανισότητας και της εξουσίας στη σχέση ανάμεσα στα δύο φύλα. Και αφού όλες οι αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν με βάση αυτό το πλαίσιο, όπως οριζει ο νόμος, υπάρχει απόλυτη έλλειψη της ευαισθητοποίησης της πολιτείας και σωστής της παροχής υπηρεσιών ως προς τα θύματα.

Οι δημόσιες υπηρεσίες για τη στήριξη και προστασία των θυμάτων ενδο-οικογενειακής βίας είναι ανεπαρκείς και δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους. Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην εμπειρία και την εξειδικευση του προσωπικού, προκαλώντας έτσι μια δυσκολία στη συνεργασία ανάμεσα σε διάφορους οργανισμούς και την πολιτεία. Αυτό οφείλεται στην έλλειψη συστηματικής εκπαίδευσης, όπως επίσης στη συχνή αλλαγή του προσωπικού που παρέχει άμεσες υπηρεσίες στα θύματα. Αυτό αντικατοπτρίζει απόλυτα τη λειτουργία της Υπηρεσίας Κοινωνικής Ευημερίας που είναι κυρίως υπέυθυνη για τη στήριση και βοήθεια των θυμάτων βίας. 

Οι διαδικασίες που ακολουθουνται στις περιπτώσεις κακοποιημένων γυναικών, είναι, πρώτον να εκθέτουν το θύμα και δεύτερον, να το αποτρέπουν να αναφέρει το περιστατικό ή να κάνει επίσημη καταγγελία. Αξίζει να αναφερθεί ότι το εγχειρίδιο λειτουργίας της συγκεκριμένης υπηρεσίας είναι απαρχαιωμένο και και ενώ έχει τεθεί για επανεξέταση σύμφωνα με την τελευταία αξιολόγισή του το 2004, αυτό δεν έχει γίνει ακόμα.

Στην Κύπρο, υπάρχει μόνο ένα καταφύγιο γυναικών σε λειτουργία, υπό τη διεύθυνση της ΜΚΟ 'Οργανισμός για την Καταπολέμηση και Αντιμετώπιση της Ενδο-Οικογενειακής Βίας', το οποίο στηρίζεται αποκλειστικά στην κρατική χρηματοδότηση, με αποτέλεσμα την πλήρη εξάρτησή του από την πολιτεία και την υπολειτουργία του.

Η Κύπρος έχει τα χαμηλότερα ποσοστά καταδίκης δραστών που έχουν ασκήσει βία κατά των γυναικών με μεγάλα ποσοστά αποφυγής καταγγελιών. Από το 2005 η κυπριακή αστυνομία ξεκίνησε να καταγράφει όλες τις καταγγελίες ενδο-οικογενειακής βίας από την αρχική τους καταγγελία μέχρι τη δικαστική απόφαση. 

Σύμφωνα με την μελέτη του Βάις για όλα (941) τα περιστατικά που είχαν καταγραφεί από την αστυνομία το 2005, αποκαλύφθηκε ότι για την πλειοψηφια των υποθέσεων, το 55%, δεν έγινε καν διερεύνηση από την αστυνομία. Ακόμα, οι ποινές για τους αυτουργούς, είναι πολύ μικρές, κλονίζοντας την εμπιστοσυνη του θύματος στο σύστημα δικαιοσύνης. Σύμφωνα με την ίδια μελέτη, στο 74% των υποθέσεων που πιστοποιήθηκε ενοχή του κατηγορουμένου επιβλήθηκε μόνο χρηματική ποινή. Παρατηρείται μια δυσλειτουργία της δικαιοσύνης οσον αφορά την εκδίκαση του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών, εις βάρος των θυμάτων.

Στην Κύπρο δεν υπάρχουν εξειδικευμένες υπηρεσίες για την αντιμετώπιση του βιασμού και της σεξουαλικής επίθεσης. Σύμφωνα με τη σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των γυναικών από τη βία, είναι αναγκαία η δημιουργία υπηρεσιών για την αντιμετώπιση των αναγκών των θυμάτων βιασμού και σεξουαλικής βίας. Η τραυματική φύση του βιασμού και η ανάγκη για άμεση ιατροδικαστική εξέταση για συλλογή στοιχείων που είναι ανγκαίες για τη δίωξη του αυτουργού, βασίζονται στη λειτουργία ενός κέντρου αντιμετωπισης της σεξουαλικής βίας, που θα είναι ανοιχτό όλες της μέρες της εβδομάδας και θα λειτουργεί υπό 24ωρου βάσεως. 

Επαναλαμβάνουμε ότι η αφοσίωση στην ενδο-οικογενιακή βία, και η άρνηση της αναγνώρισης των γυναικών ως ευάλωτη κατηγορία, από τις κρατικές υπηρεσιες, σημαίνει ότι όχι μόνο τα θύματα δεν λαμβάνουν καμία στήριξη αλλά ότι η αντιμετώπιση των θυμάτων κατά τη διάρκεια της διερεύνησης που συνδέεται άμεσα με την εξασφάλιση της δίωξης του αυτουργού γίνεται με λάθος τρόπο. Γι' αυτό και δεν αποτελει έκπληξη το γεγονός ότι η καταδίκη των δραστών αυτής της κατηγορίας είναι σπάνια στην Κύπρο αφού πάντοτε υπάρχει έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων. 

Η χρήση του όρου της σεξουαλικής βίας στην Κύπρο γίνεται πάντοτε σε σχέση με την κακοποίηση ανηλίκων και το τράφικινγκ που αφορά τη σεξουλική εκμετάλλευση. Γι αυτό και δεν προκαλεί έκπληξη ότι τα ποσοστά καταδίκης στην Κύπρο είναι από τα χαμηλότερα της Ευρώπης, παρά τις αυξανόμενες καταγγελίες. Ακόμα, οι ενημερωτικές καμπάνιες και άλλα προγράμματα πρόληψης της σεξουαλικής βίας είναι ανύπαρκτα.


Η κλειτοριδεκτομή (FGM) και άλλες παραδοσιακές πρακτικές κακοποίησης των γυναικών όπως η βία τιμής και ο καταναγκαστικός γάμος δεν αναγνωρίζονται ως ζητήματα της κυπριακής κοινωνίας παρά τα αυξανόμενα ποσοστά μεταναστών που ζουν στο νησί και δεν έχουν παρθεί στοιχεία ούτε εχουν δημοσθιευθεί στατιστικές που να καλύπτουν αυτά τα θέματα. 

Σε ένα περιβάλλον που οι πολιτισμικές διαφορές αποτελούν στίγμα και οι πατριαρχικές δομές επηρεάζουν την καθημερινόιτητα των ανθρωπων, θέματα που επηρεάζουν κυρίως τις γυναίκες και τα κορίτσια όπως η κλειτοριδεκτομή αποσιωπούνται από τις μετανάστριες από φόβο έντασης της περιθωριοποίησης που ήδη βιώνουν στην Κύπρο. 

Κατ' ακρίβεια, καμία έρευνα δεν έχει γίνει όσον αφορά τη βία ενάντια στις μετανάστριες στην Κύπρο και γι' αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε υποθέσεις όσον αφορά τα ποσοστά ή τη συχνότητα του φαινομένου. Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι παρά το μεγάλο αριθμό μεταναστών στην Κύπρο, η προοπτική και οι ιδιαίτερες ανάγκες τους απουσιάζουν από το Εθνικό Σχέδιο Καταπολέμισης και Πρόληψης της Ενδο-οικογνειακής Βίας, κάτι που τους καθιστά αόρατους στην παραγωγή και άσκηση κοινωνικής πολιτικής. 

Δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οι κοινωνικές υπηρεσίες έχουν ενημερωθεί και εκπαιδευτει κατάλληλα για να μπορούν να ανταποκριθούν στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των θυμάτων αυτών, να παρέχουν βοήθεια και να αντιμετωπίσουν σωστά τις πολλαπλές μορφές περιθωριοποίησης που αντιμετωπίζουν στην κοινωνία. Αυτά τα θύματα έχουν ανάγκη από πρόσβαση σε ειδικά εξειδικευμένα κέντρα και υπηρεσίες που μπορούν να διασφαλίζουν την κάλυψη των αναγκών τους.


Παρά τη σημαντικότητα μιας στρατηγικής για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών, τα προγράμματα πρόληψης απουσιάζουν από την κοινωνική πολιτική, η οποία αφοσιώνεται στους ευάλωτους πληθυσμούς μετά τη θυματοποίησή τους. Είναι γεγονός πως το Υπουργειο Παιδείας δεν εφαρμόζει κανένα πρόγραμμα πρόληψης, εκπαιδειυτικών δραστηριοτήτων ή ενημέρωσης σε συστηματική βάση στα σχολεία. 

Στην απουσία ουσιαστικής κυβερνητικής δράσης στον τομέα της πρόληψης, ένας αριθμός μη-κυβερνητικών οργανισμών όπως το Mediterannean Institute of Gender Studies, εργάζονται συστηματικά με νέους ανθρώπους για ενημέρωση και πληροφόρηση για θέματα που αφορούν τη βία κατά των γυναικών.

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

14 Αυγούστου: Μέρα μνήμης και οδύνης

Αποφράδα ημερομηνία η σημερινή για τον Κυπριακό λαό ιστορικά, καθώς έχουμε τρεις θλιβερές επετείους. Το 1974 έγινε η δεύτερη εισβολή του τουρκικού στρατού και η κατάληψη της Αμμοχώστου, της Μόρφου και της Καρπασίας. Το 1996 δολοφονήθηκε ο Σολωμός Σολωμού και το 2005, 121 άτομα σκοτώθηκαν στο αεροπορικό δυστύχημα της εταιρείας ήλιος.

Φυσικά κανένας δεν τιμωρήθηκε ακόμα γι αυτά τα εγκλήματα.

Ο κατοχικός στρατός εξακολουθεί να κρατά περίκλειστο και ερημωμένο ένα μεγάλο μέρος της πόλης της Αμμοχώστου παρά τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ και του ευρωπαικού κοινοβουλίου (εμφανής εδώ και η υποκρισία αυτών των οργανισμών που δήθεν καταδικάζουν αλλά στη πράξη νομιμοποιούν και μονιμοποιούν την κατοχή και διχοτόμηση). Θυμίζουμε ότι η δεύτερη φάση της εισβολής έγινε παρά την εκεχειρία που είχε συμφωνηθεί.


Για την δολοφονία του Σολωμού (όπως και του Τάσου Ισαάκ 3 μέρες πριν) να κάνουμε κάποια σχόλια. Hταν ξεκάθαρα άγρια και βάναυση δολοφονία των 2 νέων από τους φασίστες γκρίζους λύκους, ενώ οι άνδρες της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ παρακολουθούσαν απαθείς. O Τάσος Ισαάκ κτυπήθηκε μέχρι θανάτου στο κεφάλι με ρόπαλα πέτρες και σιδερολοστούς, από μέλη των γκρίζων λύκων και μπάτσους των κατεχομένων. Ο Σολωμός Σολωμού πυροβολήθηκε από Τούρκο στρατιώτη ενώ προσπαθούσε να κατεβάσει την κατοχική σημαία από τον ιστό. 

Ασφαλώς δεν συμφωνούμε, αντίθετα είμαστε σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις αυτών που διοργάνωσαν τότε την πορεία, τους σκοπούς και τα κίνητρα τους. Πολλοί απ αυτούς είναι ξεκάθαρα εθνικιστές που περισσότερο ήθελαν να προβάλουν το μίσος τους προς κάθε τουρκικό και τουρκοκυπριακό στοιχείο και την αντίθεση τους σε μια ειρηνική, μα συνάμα δίκαιη λύση του Κυπριακού, για μια Κύπρο ελεύθερη απαλλαγμένη από κάθε στρατό κατοχής και κοινή πατρίδα Ε/Κ-Τ-Κ.

Όπως επίσης και αυτοί που σήμερα εμφανίζονται ως τιμητές τους και παριστάνουν τους πατριώτες. Όπως έχουμε ξαναπεί  το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο μέσα από την συνειδητοποίηση της ενότητας συμφερόντων των εργαζομένων των δυο κοινοτήτων και σίγουρα όχι μέσα από εθνικιστικές κραυγές των φασιστών της κάθε πλευράς. 

Στα γεγονότα κάνει αναφορά η τουρκοκυπριακή εφημερίδα Αφρίκα ( του αριστερού αγωνιστή Σενέρ Λεβέντ).  Η Αφρίκα σημειώνει ότι εκείνη την ημέρα ο Ραούφ Ντενκτάς ήταν εκεί και κρατούσε τη φωτογραφική του μηχανή, αναφέροντας ότι εκείνοι που διέπραξαν αυτά τα θανατηφόρα χτυπήματα στο κεφάλι του Ισαάκ εκείνη την ημέρα, «δεν σκέφτηκαν τι είδους σπόρους του μίσους και διαχωρισμό έσπερναν μεταξύ των δύο κοινοτήτων».

Είναι εδώ όμως που πρέπει να αναρωτηθούν δημοσιογράφοι και πολιτικοί στη δική μας πλευρά, πότε θα τολμήσουμε και μεις συνολικά σαν Ελληνοκύπριοι, να καταδικάσουμε τα εγκλήματα και του ε/κ εθνικισμού, όπως οι σύντροφοι Τουρκοκύπριοι στη εφημερίδα Αφρίκα (που έχουν δεχθεί και δολοφονικές επιθέσεις ακόμα και πρόσφατα από Τουρκοκύπριους εθνικιστές) τολμούν να μιλήσουν για τις δολοφονίες και τα εγκλήματα των εθνικιστών και στις δύο κοινότητες.

Και σίγουρα μπαίνει και ένας προβληματισμός για τη στάση που πρέπει να έχουμε σαν Αριστερά και στις δύο κοινότητες και ενιαία, σ αυτά τα γεγονότα. 

Γιατί, μπορεί η Αριστερά να είναι η πρώτη και με συνέπεια ίσως η μόνη πολιτική δύναμη που μιλά ξεκάθαρα για τα εγκλήματα που έγιναν και αντιμάχεται τον εθνικισμό και στις δύο κοινότητες, όμως έχει καθήκον, σε κάθε περίπτωση, να βγαίνει μπροστά και να παλεύει δυναμικά, για τη επικράτηση των δυνάμεων της ειρήνης και επανένωσης, της πραγματικής απελευθέρωσης. Να αντιστέκεται απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική και κατοχική δύναμη, κι όχι να μένει απούσα και αμήχανη. Μόνο έτσι θα ηττηθούν οι εθνικιστές και οπαδοί της διχοτόμησης και θα ηγεμονεύσει ένα δικοινοτικό κίνημα ταξικό και αντικατοχικό, για τη ενότητα των εργαζομένων και για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, χωρίς ξένα στρατεύματα και βάσεις, χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις.
 
Οπωσδήποτε ο αγώνας για ελευθερία και ανεξαρτησία πρέπει να είναι μαχητικός και συνεχής, αλλά με διεθνιστικό και ταξικό χαρακτήρα που θα εμπεριέχει και τον στόχο της αντικαπιταλιστικής απελευθέρωσης. 

Σε αυτή την κατεύθυνση είναι και οι αντιμιλιταριστικές και αντικατοχικές εκδηλώσεις που διοργανώνουν σήμερα Τουρκοκύπριοι/ες στην κατεχόμενη Λευκωσία που αγωνίζονται ενάντια στον κατοχικό στρατό, τον διαχωρισμό, τον ιμπεριαλισμό και εθνικισμό, για την επανένωση και αποστρατικοποίηση της Κύπρου!

Η συναυλία διοργανώνεται για πέμπτη συνεχή χρονιά με σκοπό την ευαισθητοποίηση του κοινού ενάντια στο μιλιταρισμό και τα θέματα της ελευθερίας και της συνύπαρξης των λαών. 

Το όνομα ‘Anti-Militarist Peace Operation’ («Αντιμιλιταριστική Ειρηνική Επιχείρηση»)  επιλέγηκε ως έκφραση ειρωνείας προς τον παραπλανητικό χαρακτηρισμό που χρησιμοποιείται από την Τουρκία για την τουρκική εισβολή ως υποτιθέμενη «ειρηνική επιχείρηση». 

Η επιλογή της ημερομηνίας είναι σημαντική, σημαδιακή και καθόλου τυχαία διότι αυτή είναι η μέρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής και η μέρα κατά την οποία ειπώθηκε η γνωστή φράση «Η Αϊσέ μπορεί να πάει διακοπές» από τον τότε Τούρκο Πρωθυπουργό προς τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας όταν άρχισε η στρατιωτική επιχείρηση στην Κύπρο. 

Το 2005 είχαμε την μεγαλύτερη τραγωδία στην Κύπρο μετά το 1974. 121 συνάνθρωποί μας σκοτώθηκαν στο αεροπορικό δυστύχημα της ΗΛΙΟΣ. Εμείς θα θυμίσουμε εδώ πως στήσανε τη δίκη στο Κακουργιοδικείο Λευκωσίας για να απαλλάξουν τους κατηγορούμενους για το πολύνεκρο φονικό της εταιρείας «ΗΛΙΟΣ». 

Η δικαστική διαδικασία συνεχίστηκε στην Ελλάδα. Στις 20 Απριλίου 2012 οι τέσσερεις κατηγορούμενοι, οι Δημήτρης Πανταζής, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Γιώργος Κικκίδης διευθυντής Πτητικών Επιχειρήσεων και Γιάνκο Στοΐμένοφ, αρχιπιλότος της εταιρείας κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία εξ αμελείας με ενσυνείδητη αμέλεια και ο επί καθήκοντι μηχανικός της εταιρείας την ημέρα της μοιραίας πτήσης Άλαν Ίργουιν κρίθηκε ένοχος για ανθρωποκτονία εξ αμελείας με ασυνείδητη αμέλεια. Η ποινή είχε ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Οι καταδικασθέντες κατέβαλαν το ποσό των 10.000 ευρώ για να αφεθούν ελεύθεροι.

Τελικά στην έφεση η ποινή τους παρόλο που αρχικά ορίστηκε στα δύο χρόνια, ως βάση συν ένα χρόνο για κάθε νεκρό, αθροίζοντας συνολικά 122 χρόνια κάθειρξη για κάθε έναν από τους κατηγορούμενους, εκ των οποίων εκτιτέα είναι τα δέκα χρόνια φυλάκισης για κάθε κατηγορούμενο, δεδομένου ότι η υπόθεση στην Ελλάδα δικάστηκε σε βαθμό πλημμελήματος, μετά από αίτημα των δικηγόρων τους μετατράπηκε σε χρηματική με ποσό εξαγοράς 10 ευρώ τη μέρα!

Τίποτα απ όλα αυτά δεν ξεχνάμε. Καλύτερη ταξική μνήμη είναι ο ανυποχώρητος αγώνας για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, κοινή πατρίδα Ε/Κ-Τ/Κ, χωρίς στρατούς, βάσεις και εγγυήτριες δυνάμεις και η συνεχής πάλη για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που δολοφονεί για τα συμφέροντα των εταιρειών και επιχειρηματιών.

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Ισραηλινή αναρχoκομμουνιστική ομάδα για την Παλαιστίνη


Ανακοίνωση - Θέση της ισραηλινής αναρχoκομμουνιστικής ομάδας Ahdut (Ενότητα) σχετικά με τον παλαιστινιακό αγώνα

Το σιωνιστικό αποικιστικό σχέδιο, που χρηματοδοτείται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και συνεχίζεται στην υπηρεσία τους, έχει υποδουλώσει την Παλαιστίνη και έχει επίμονα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εκτοπίσει τις αυτόχθονες μάζες έξω από την περιοχή που κυβερνάται από αυτό, ή  τουλάχιστον, να τις επικεντρώσει σε περιορισμένους θύλακες.

Παλαιστίνιοι, ενός τμήματος του παλαιστινιακού λαού, απέφυγαν την απέλαση  και έγιναν πολίτες του Ισραήλ, που υφίστανται όμως διακρίσεις από το νόμο και τις συνήθεις πρακτικές του Ισραήλ. Το κράτος του Ισραήλ επιμένει σε μέτρα που αποσκοπούν στην εκδίωξη τους. Τον τελευταίο καιρό τα μέτρα αυτά επικεντρώνονται στο σχέδιο Πράουερ για τη Νεγκέβ, το οποίο παραπέμπει στο σχέδιο του 1970 για εξιουδαϊσμό  της Γαλιλαίας, και στα γεγονότα της Ημέρας της Γης (30 Μαρτίου 1976).

Ένα άλλο τμήμα του παλαιστινιακού λαού, στα εδάφη που το Ισραήλ κατέλαβε το 1967, ζει ως επί το πλείστον υπό στρατιωτικό καθεστώς. Οι ισραηλινές στρατιωτικές αρχές έχουν πολύ μεγαλύτερη ελευθερία δράσης  εκτοπίζοντας τους Παλαιστίνιους ή συγκεντρώνοντάς τους σε θύλακες  μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. 

Επίσης, το Ισραήλ αυξάνει σταδιακά τις κατασχέσεις της γης των Παλαιστινίων, εμποδίζει την ατομική και συλλογική τους οικονομική ανάπτυξη, αρνείται την ελεύθερη κυκλοφορία τους, τη συνάθροιση και τον λόγο και καταστέλει με  διάφορα μέσα την αντίστασή τους στον συνεχιζόμενο εποικισμό και την κατοχή. 

Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο ξεχωριστές οικονομίες: οι Παλαιστίνιοι στις περιοχές του 1948 έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην ισραηλινή οικονομία - ως εργαζόμενοι με διακρίσεις στους μισθούς και ως κάτοικοι πόλεων και  χωριών που πάσχουν από υπο-ανάπτυξη,  και ένα σημαντικό μέρος των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη εργάζονται για ισραηλινά αφεντικά ή για τοπικές εμπορικές επιχειρήσεις, που πωλούν τα προϊόντα τους στην αγορά του Ισραήλ - είτε στους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη ή στην επίσημη επικράτεια του Ισραήλ.

Οι περισσότεροι από τους Παλαιστίνιους που έχουν εκδιωχθεί από τη χώρα και τους απογόνους τους, καθώς και πολλοί από αυτούς που έχουν διαφύγει από τα κύματα της μετατόπισης και  απέλασης, ζουν ως πρόσφυγες ή εσωτερικά εκτοπισμένοι - είτε στις περιοχές που έχουν κατακτηθεί το 1948 ή το 1967, ή στις γειτονικές χώρες.

Με τα χρόνια, οι Παλαιστίνιοι έχουν αντισταθεί στη  μετατόπιση, στην καταπίεση και στην εκμετάλλευσή τους. Ανάλογα με την τοποθεσία, η αντίστασή τους παίρνει διάφορες μορφές: κάποιοι διαδηλώνουν ή κάνουν συμβολικές δράσεις, κάποιοι αντιδρούν με άμεσες ενέργειες, κάποιοι επιλέγουν τον ένοπλο αγώνα,  κάποιοι είναι μη-βίαιοι, κάποιοι είναι βίαιοι αλλά άοπλοι. 

Οι περισσότερες πράξεις αντίστασης δεν συνεπάγονται τη συνεργασία με τους Ισραηλινούς που αντιτίθενται στη σιωνιστική πολιτική, αλλά μερικοί   συνεργάζονται με τους εν λόγω ακτιβιστές. Η πολύμορφη αντίσταση των παλαιστινιακών εργαζόμενων μαζών, όλα αυτά τα χρόνια, έχει καταφέρει κυρίως  την επιβράδυνση και τον περιορισμό των διαδικασιών της υποταγής  αλλά δυστυχώς  γενικά δεν είναι σε θέση να γυρίσει πίσω τον χρόνο.  

Δεν συμμεριζόμαστε την ψευδαίσθηση ορισμένων τμημάτων των παλαιστινιακών και των ισραηλινών εργαζόμενων ότι στην παρούσα άσχημη κατάσταση  πρέπει να γίνει δεκτή η «λύση δύο κρατών». Η διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη είναι η επιδίωξη, εδώ και περίπου εκατό χρόνια, των παγκόσμιων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων της Βρετανίας, της Γαλλίας, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Αυτό είναι ένα μέρος της γενικής παρέμβασής τους στη Μέση Ανατολή, η οποία είναι καταδικασμένη σε αδιέξοδο, σε δεσποτικά καθεστώτα, σε εθνικό και θρησκευτικό μίσος και στον πόλεμο, παρακωλύοντας την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη που επιθυμούν οι κάτοικοι της περιοχής. 

Η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, αν διατεθεί το 15% ή το 25% του εδάφους της Παλαιστίνης από την βρετανική  κυριαρχία,  δεν θα επιλύσει τα θεμελιώδη προβλήματα της χώρας, και σίγουρα δεν θα «τερματίσει τη σύγκρουση»: στην καλύτερη περίπτωση θα είναι ένας συμβιβασμός μεταξύ της ισραηλινής καπιταλιστικής ελίτ και του καθεστώτος  της Παλαιστινιακής Αρχής με το οποίο συνεργάζεται. Οι τοπικοί παράγοντες θα αποκτήσουν το προνόμιο για  να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται άμεσα τον παλαιστινιακό πληθυσμό για το δικό τους όφελος και προς όφελος ξένων συμφερόντων.

Είναι αλήθεια, ότι η αποχώρηση του Ισραήλ από τα εδάφη που κατέλαβε το 1967 θα βάλει ένα φρένο στις άμεσες διαδικασίες κατάσχεσης γης και στην καταπίεση των Παλαιστινίων που ζουν εκεί υπό τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ. Θα μείωνε, κατά πάσα πιθανότητα, την τριβή και τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των κατοίκων της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας με τους ισραηλινούς στρατιώτες και τους εποίκους, καθώς και τις ισραηλινές στρατιωτικές επιθέσεις, οι οποίες αναζωπυρώνουν το διάχυτο μίσος και την ενίσχυση του εθνικισμού μεταξύ των κατακτητών και των κατεκτημένων. 

Η αποχώρηση αυτή μπορεί επίσης να καταστήσει δυνατή μια περιορισμένη επιστροφή των προσφύγων στο έδαφος του παλαιστινιακού κράτους.Ωστόσο, μια συμφωνία για την ίδρυση ενός τέτοιου παλαιστινιακού κράτος θα παραχωρούσε στο Ισραήλ τη διεθνή νομιμοποίηση των κατακτήσεών του στον πόλεμο του 1948 και τη  Νάκμπα - την αποστέρηση, εκρίζωση και εκδίωξη εκατοντάδων χιλιάδων (τώρα εκατομμύριων) Παλαιστινίων. 

Μια τέτοια συμφωνία θα ενισχύσει την πολιτική και τον οικονομικό διαχωρισμό μεταξύ των δύο τμημάτων της χώρας, όπου και στα δύο υπάρχουν Παλαιστίνιοι κάτοικοι, καθώς και ο διαχωρισμός μεταξύ των δυο λαών, του εβραϊκού και του αραβικού.  Αυτό θα εμπόδιζε τον αγώνα για μια δίκαιη λύση στη συνεχιζόμενη αντιπαράθεση με το σιωνιστικό κίνημα - του οποίου τα κύρια θύματα είναι οι Παλαιστίνιοι εργάτες, αλλά που βλάπτει επίσης με διάφορους τρόπους τους Εβραίους εργάτες μέσα στο Ισραήλ. Εφ' όσον οι πρόσφυγες δεν έχουν επιστρέψει και δεν έχουν ανακτήσει αυτά που τους έκλεψαν,  εφ 'όσον το εθνικιστικό-σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ - το οποίο αποκλείει, διακρίνει και καταπιέζει τα παλαιστινιακά ζητήματα και τους πολίτες του - εξακολουθεί να υπάρχει, δεν πρόκειται να υπάρξει «παύση της σύγκρουσης».

Άλλα τμήματα  εργαζομένων, ιδιαίτερα μεταξύ των Παλαιστινίων, υποστηρίζουν τη δημιουργία ενός δημοκρατικού κράτους για όλους τους κατοίκους της Παλαιστίνης-Ισραήλ.Η δημιουργία ενός  ενιαίου δημοκρατικού κράτους, μπορεί να παράσχει ίσα πολιτικά δικαιώματα σε όλους τους πολίτες του, και να θέσει τέλος στην επίσημη θεσμική διάκριση εναντίον των Παλαιστινίων. Θα επιτρέψει πολύ πιθανόν την επιστροφή των προσφύγων. Επίσης, για να γίνει δυνατή η σύσταση ενός τέτοιου κράτους θα πρέπει να διαλυθεί το κράτος του Ισραήλ αλλά και η Παλαιστινιακή  Αρχή, σε πείσμα των στόχων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. 

Έτσι, το πρόγραμμα αυτό βασίζεται σε ένα μέτρο ελπίδας σε αντίθεση με την απελπισία και τη συναίνεση στην υπάρχουσα πολιτική πραγματικότητα.Ωστόσο, η ελπίδα αυτή είναι λανθασμένη, διότι εφ 'όσον η καπιταλιστική-σιωνιστική ελίτ που κυβερνάει το Ισραήλ δεν έχει ηττηθεί, το μόνο κράτος που μπορεί να επιτευχθεί είναι το ήδη υπάρχον.

Ακόμη και αν θα μπορούσε να πετύχει η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ενιαίου και δημοκρατικού κράτους, ας μην ξεχνάμε ότι τα κράτη γενικά, και ιδίως τα δημοκρατικά κράτη, είναι πολιτικές μορφές που καταρτίζονται και συντηρούνται από άρχουσες τάξεις μειονοτήτων, για να συντηρούν τα συστήματα καταπίεσης και εκμετάλευσης των κοινωνικών σχέσεων. 

Ο χαρακτήρας της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ποικίλλει και γίνεται όλο και πιο εκλεπτυσμένος στις αναπτυγμένες χώρες, αλλά και ο θεμελιώδης χαρακτήρα της δεν εξαφανίζεται ούτε για μια στιγμή. Σε μια τέτοια κατάσταση οι Παλαιστίνιοι και Εβραίοι εργάτες θα ζουν σε μια κοινωνία όπως αυτή της Νοτίου Αφρικής, όπου μια μικρή μειοψηφία λευκών καπιταλιστών και των μη-λευκών νέων συντρόφων τους, κατέχουν τα περισσότερα των μέσων παραγωγής και τη  γη  και οι πολυεθνικές εταιρείες απολαμβάνουν μεγάλη ελευθερία δράσης.

Επιβεβαιώνουμε εκ νέου το συμπέρασμα των προκατόχων μας στον αγώνα: Η ήττα της καπιταλιστικής-σιωνιστικής άρχουσας τάξης και του έργου του εποικισμού και των κατασχέσεων παλαιστινιακής γης,απαιτεί μια βαθιά κοινωνική επανάσταση, όχι απλώς μια πολιτική επανάσταση, αλλά μια μεταμόρφωση των σχέσεων παραγωγής και όλων των άλλων θεμελιωδών κοινωνικών σχέσεων. Επιπλέον, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι μια τέτοια επανάσταση θα είναι δυνατή μόνο σε περιφερειακή κλίμακα, σε πολλές γειτονικές χώρες ταυτόχρονα και όχι ξεκομμένα στην Παλαιστίνη-Ισραήλ. Μόνο ένας τέτοιος μετασχηματισμός θα καταστήσει δυνατή την οικοδόμηση μιας μη-απολυταρχικής κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση, στην οποία η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφότητα θα επικρατήσουν πραγματικά, στην οποία η συσσωρευμένη εθνικιστική εχθρότητα θα διαλυθεί.

Μαζί με όσα ειπώθηκαν παραπάνω, ας αναφέρουμε και το προφανές: Θα συνεχίσουμε να συμμετέχουμε, ως οργάνωση αλλά και ατομικά, μαζί με τους Παλαιστίνιους κατοίκους της Δυτικής Όχθης,με Ισραηλινούς  και άλλους ακτιβιστές, στον καθημερινό αγώνα ενάντια σε όλες τις πτυχές της κατοχής και της καταπίεσης στα κατεχόμενα εδάφη του 1967. Θα στηρίξουμε και θα συνεργαστούμε όσο καλύτερα μπορούμε με τον αγώνα των κατοίκων της Γάζας ενάντια στις επιθέσεις του Ισραήλ και στην ισραηλο-αιγυπτιακή πολιορκία. Και θα είμαστε ενεργοί εντός των συνόρων του 1948 ενάντια στις διακρίσεις, την καταπίεση και την εκδίωξη των Παλαιστινίων εργατών που έχουν ισραηλινή υπηκοότητα.


 Ισραηλινή Aναρχοκομμουνιστική Οργάνωση Ahdut (Ενότητα)

Πηγή

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

Για την σφαγή στην Γάζα

Αναδημοσίευση του άρθρου με τίτλο: Ας μιλήσουμε... για τη Γάζα, της  Άντζελας Ιωαννίδου (μέλος της Πρωτοβουλίας "Ένα Καράβι για τη Γάζα")

Έργο του Amir Schiby αφιερωμένο στα 4 αγόρια που σκότωσε ισραηλινή οβίδα στην παραλία της Γάζας.


"Μιλάμε για τη Γάζα". Ίσως να μην υπάρχει άλλος τίτλος  που να εκφράζει καλύτερα την ανάγκη που υπάρχει αυτές τις μέρες σε ό,τι αφορά το τεράστιο έγκλημα που διαπράττεται δίπλα μας - αν και θεωρώ πως είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν οι κατάλληλες λέξεις που να μπορούν να το περιγράψουν.

Αυτές τις μέρες που η εικόνα ενός γάμου που διαλύεται στο Τελ Αβίβ είναι απολύτως αποδεκτή ως τραγικό γεγονός, ενώ η δημοσίευση φωτογραφιών νεκρών παιδιών από τη Γάζα πρέπει να λογοκριθει για να μη χαλάσει την αισθητική του δυτικού κόσμου. "Η πρώτη επαναστατική πράξη που μπορεί να κάνει  κανείς είναι να λέει τα πράγματα με το όνομα τους", είχε πει η Ρόζα Λούξεμπουργκ..

Ας μιλήσουμε λοιπόν - για αριθμούς:

Πάνω από 700   νεκροί, περισσότεροι από 4000 τραυματίες, περισσότεροι από 100.000  εσωτερικά εκτοπισμένοι.
121 παιδιά νεκρά από την έναρξη της ισραηλινής επίθεσης στις 8 Ιουλίου, 904 παιδιά τραυματισμένα, πολλά με σοβαρότατους τραυματισμούς αλλά και ακρωτηριασμούς.  2.200 σπίτια οικογενειών καταστραμμένα ή με σοβαρές ζημιές και  πάνω από 1,200.000   άνθρωποι χωρίς πρόσβαση στο νερό 

-  από τους 1.800.000 κατοίκους αυτής της υπαίθριας φυλακής. Αριθμοί που ώρα με την ώρα, λεπτό το λεπτό αλλάζουν.

Ας μιλήσουμε - για εγκλήματα:

Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου, γενοκτονία, συστηματικές επιθέσεις,  συλλογική τιμωρία (όπως ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας),  δολοφονίες αμάχων στη διάρκεια των Ισραηλινών επιδρομών και στρατιωτικών επιθέσεων,   καταστροφή παλαιστινιακών κατοικιών και δημοσίων κτηρίων, κατάφωρες  παραβίασεις των διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ανθρωπιστικού δικαίου. 

Όλα αυτά αποδεικνύονται με μια απλή έρευνα σε διεθνείς συμβάσεις και πρωτόκολλα,  όμως,  χρειάζονται όλα αυτά για να αποδείξουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής και χρειάζονται οι συνεχείς αναφορές σε συμβάσεις και νόμους για να νιώσουμε αποτροπιασμό και για να καταγγείλουμε τις εν ψυχρώ δολοφονίες μικρών παιδιών; Ρητορικό το ερώτημα.

Ας μιλήσουμε - για τακτικές "ίσων αποστάσεων":

H ίσραηλινή  στρατιωτική επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας (η τρίτη μέσα σε 6 χρόνια) δεν αποτελεί την κλιμάκωση μιας σύγκρουσης μεταξύ δύο κρατών, είναι άλλη μια βαρβαρότητα της ισραηλινής κατοχής απέναντι σε έναν κατεχόμενο λαό. Διότι, από τη μία πλευρά, υπάρχει ένας στρατός άρτια εξοπλισμένος με χρηματοδότηση των ΗΠΑ,  και από την άλλη η αντίσταση,  με κάθε μέσο, ενός λαού που προσπαθεί να απελευθερωθεί από τον κατακτητή.  Ο κάθε κατακτημένος λαός έχει το δικαίωμα στην αντίσταση με όλα τα μέσα, όπως έχει επίσης έχει επίσης αποφασισθεί στη  Γενική  Συνέλευση  του ΟΗΕ, στις 29 Νοεμβρίου 1974.

Η ρητορική λοιπόν των "ίσων αποστάσεων" που έχουν υιοθετήσει πολλές κυβερνήσεις, όπως και η ελληνική κυβέρνηση, είναι ανυπόστατη και εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τους κατακτητές, δηλαδή την ισραηλινή κατοχή.

Ας μιλήσουμε - για ευθύνες:

Ευρωπαϊκή Ένωση: Ένα από τα θέματα που έχουν απασχολήσει την Ευρωπαική Ενωση είναι η δημιουργία ενός ευρωμεσογειακού χώρου ελεύθερων συναλλαγών, με την εφαρμογή της ενδιάμεσης συμφωνίας για το εμπόριο και για τα συναφή με το εμπόριο θέματα, μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και του Ισραήλ - τη στιγμή που το Ισραήλ απαγορεύει στους Παλαιστίνιους να εξάγουν τα προϊόντα που παράγουν   και να αναπτύξουν έτσι μια υγιή οικονομία.  Στις συμφωνίες αυτές περιλαμβάνεται η εισαγωγη προϊόντων που καλλιεργούνται σε παλαιστινιακή γη και που το Ισράηλ εκμεταλεύεται εξάγοντάς τα στην Ευρώπη, με την επισήμανση made in israel.

Ελληνικές Κυβερνήσεις: Συνεργασία των ελληνικών κυβερνήσεων σε στρατιωτικό, οικονομικό , πολιτιστικό επίπεδο,  μια  διαδικασία που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2010 με την ιστορική ανταλλαγή επισκέψεων των Πρωθυπουργών της Ελλάδας και του Ισραήλ, Γιώργου Παπανδρέου και Βενιαμίν Νετανιάχου. Ήταν λίγο  μετά που ισραηλινοί κομμάντος είχαν επιτεθεί  στον Στόλο της Ελευθερίας,  είχαν σκοτώσει 10 Τούρκους ακτιβιστές, είχαν τραυματίσει δεκάδες άλλους, είχαν κατάσχει τα πλοία του Στολίσκου και είχαν συλλάβει όλους τους ακτιβιστές που επέβαιναν σ' αυτά.

Αίγυπτος: Από το καλοκαίρι του 2013, το αιγυπτιακό καθεστώς έκλεισε σχεδόν ολοσχερώς το μοναδικό πέρασμα για τους Παλαιστίνιους, το πέρασμα της Ράφα, ακόμα και για ασθενείς και για φοιτητές. Ακόμα και αυτή τη στιγμή της σφαγής των Παλαιστινίων της Γάζας, το αιγυπτιακό καθεστώς κρατά το πέρασμα κλειστό και απαγορεύει σε αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας να περάσουν στη Γάζα.

Ας μιλήσουμε - για αποκλεισμό:

Σύμφωνα με την ισραηλινή κυβέρνηση, ο αποκλεισμός ήταν μια απάντηση στην εκλογή της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας. Οι δηλωμένοι στόχοι του κλεισίματος ήταν να αποδυναμωθεί η Χαμάς,  να σταματήσει η εκτόξευση ρουκετών και να απελευθερωθεί ο Γκιλάτ Σαλίτ, ο ισραηλινός στρατιώτης που κρατούνταν αιχμάλωτος στη Γάζα από το 2006 και απελευθερώθηκε το 2011.

Αλλά, ο αποκλεισμός - που η ισραηλινή κυβέρνηση έχει ανοιχτά ονομάσει «οικονομικό πόλεμο» - δεν είχε αρχίσει το 2007. Το ερμητικό κλείσιμο της Γάζας είναι το αποκορύφωμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε πριν από 20 χρόνια, όταν το Ισραήλ ξεκίνησε να μετατρέπει τη Λωρίδα της Γάζας σε μια δεσμευμένη αγορά για να αναγκάσει τους Παλαιστινίους να εξαρτώνται από αυτό, περιορίζοντας τις  εξαγωγές της Γάζας και την εμπορική παραγωγή. Η σταδιακή απαγόρευση στην ελεύθερη μετακίνηση  άρχισε το 1991, όταν το Ισραήλ ακύρωσε τη γενική άδεια εξόδου που επέτρεπε στους περισσότερους Παλαιστίνιους να κινούνται ελεύθερα μέσα στο Ισραήλ και τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.

Ο αποκλεισμός της Γάζας από το Ισραήλ, δεν είναι απλώς μια πολιτική συλλογικής τιμωρίας που επέβαλε στην περιοχή μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από την Χαμάς, αλλά υπάρχει καθαρός στόχος ώστε να πάψει η ανάπτυξη στη Γάζα αλλά και να αφανίσει τους Παλαιστινίους.

Ας θυμηθούμε επίσης, ότι  το 2000 ανακαλύπτεται   το κοίτασμα φυσικού αερίου στη θάλασσα της Γάζας. Ο   Γιάσερ Αραφάτ είχε χαιρετίσει δημοσίως την ανακάλυψη του υποθαλάσσιου κοιτάσματος φυσικού αερίου στη Γάζα ως «ένα δώρο του Θεού στον λαό μας». Με το βολικό πρόσχημα του ελέγχου της λωρίδας της Γάζας από τη Χαμάς, το Ισραήλ προχωράει και σε ναυτικό αποκλεισμό.   Το αποτέλεσμα είναι να γίνει αδύνατη η οποιαδήποτε ενέργεια εξόρυξης φυσικού αερίου για να επωφεληθεί οικονομικά ο Παλαιστινιακός λαός.

Μάλιστα, το 2007, ένα χρόνο πριν την επιχείρηση Χυτός Μόλυβδος, ο Μοσέ Γιααλόν, νυν υπουργός Άμυνας και πρώην αρχηγός του γενικού επιτελείου ενόπλων δυνάμεων της χώρας έχει γράψει  «Είναι ξεκάθαρο ότι, χωρίς μία συνολική στρατιωτική επιχείρηση για να ξεριζωθεί ο έλεγχος της Χαμάς στη Γάζα, ουδεμία εργασία εξόρυξης μπορεί να λάβει χώρα χωρίς τη συναίνεση του ακραίου ισλαμικού κινήματος...».

Ας μιλήσουμε - για αλληλεγγύη:

Κατανοούμε ότι η επίθεση που δέχεται η ελληνική κοινωνία σε ότι αφορά ην οικονομική κατάσταση του μεγαλύτερου τμήματος του ελληνικού λαού είναι μεγάλη. Ο ελληνικός λαός έχει στο παρελθόν στηρίξει τον Παλαιστινιακό λαό και τα εγχειρήματα αλληλεγγύης προς αυτόν, αλλά είναι κατανοητό ότι αυτή την δύσκολη εποχή  τον έχει απορροφήσει σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα που προκάλεσε αυτή η κρίση. 

Όμως, η αλληλεγγύη σε έναν λαό που παλεύει για την ανεξαρτησία του, για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του, συμβάλλει αποφασιστικά στο να κρατηθεί το αξιακό σύστημα του ελληνικού λαού αλώβητο, διότι σε όσους που υποστηρίζουν την κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία, η αξιακή κρίση είναι ίσως σημαντικότερη από την οικονομική. 

Και είναι ο  ίδιος ο παλαιστινιακός λαός που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη ζωή και τις αξίες της.  Πώς μπορούμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας αν όχι ακούγοντας τις εκκλήσεις των ίδιων των Παλαιστινίων;

Ας μιλήσουμε - για την έκκληση  που  σύλλογοι, συλλογικότητςες, κοινότητες, συνελεύσεις από τη Γάζα στείλανε τις πρώτες μέρες της ισραηλινής επίθεσης και όπου οι ίδιοι  μεταξύ άλλων λένε:
"Εμείς οι Παλαιστίνιοι, που είμαστε παγιδευμένοι μέσα στη ματωμένη και πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας, καλούμε όλους τους ανθρώπους με συνείδηση σε όλο τον κόσμο να δράσουν, να διαδηλώσουν και να εντείνουν το μποϊκοτάζ, τις αποεπενδύσεις και τις κυρώσεις εναντίον του Ισραήλ, μέχρι αυτό να λήξει αυτή τη δολοφονική επίθεση στο λαό μας και να κληθεί να λογοδοτήσει για τις ενέργειές του" και καλούν για:

-   Εμπάργκο όπλων στο Ισραήλ, κυρώσεις που θα διακόπτουν την παροχή όπλων και στρατιωτικής βοήθειας από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες από την οποία το Ισραήλ εξαρτάται για να διαπράττει τέτοια εγκλήματα πολέμου.

-   Αναστολή όλων των συναλλαγών και των διμερών συμφωνιών με το Ισραήλ, όπως η συμφωνία συμμαχίας ΕΕ-Ισραήλ.

-   Μποϊκοτάζ και κυρώσεις, όπως ζητήθηκε από την συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων πολιτών το 2005. Χωρίς πίεση και απομόνωση, το ισραηλινό καθεστώς έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι θα συνεχίσει αυτές οι σφαγές, σαν κι αυτές που βλέπουμε γύρω μας τώρα,  και θα συνεχίσει  τις δεκαετίες της συστηματικής εθνοκάθαρσης, της στρατιωτικής κατοχής και τις πολιτικές απαρτχάιντ.

-  Δίκες για τα εγκλήματα πολέμου
-  Άμεση διεθνή προστασία των αμάχων της Γάζας

Ας μιλήσουμε λοιπόν, ας γίνουμε η φωνή των Παλαιστινίων. Και ας συνεχίσουμε να μιλάμε και όταν δεν θα είναι πια πρώτη είδηση η σφαγή στη Γάζα. Και εκτός από το να μιλάμε, ας αναλάβουμε δράσεις - όπως, όσο, και από όπου μπορεί καλύτερα ο καθένας μας .