Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Μπορούμε να τους σταματήσουμε!



Η είδηση το περασμένο Σάββατο το πρωί ότι ο Αναστασιάδης δέχθηκε ολικό κούρεμα καταθέσεων στο Γιούρογκρουπ, εξόργισε τον κόσμο που βγήκε αμέσως στους δρόμους. Το απόγευμα έγινε η πρώτη αυθόρμητη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το προεδρικό όπου έγινε παρέμβαση από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. 

Το βράδυ σε μια πιο μαζική διαδήλωση, πάνω από 500 άτομα αν και δεν υπήρχε οργανωμένο κάλεσμα, απέκλεισαν την είσοδο του προεδρικού την ώρα που θα γινόταν το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών. Οι πολιτικοί φοβούμενοι την οργή του κόσμου μπήκαν από την πίσω πόρτα. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν “ο λαός δεν χρωστά, δεν πληρώνει, δεν πουλά”. Ήταν η αρχή για το τι θα ακολουθούσε.

Με το που ανακοινώθηκε ολομέλεια της βουλής για την Δευτέρα, ο κόσμος άρχισε να οργανώνεται για συλλαλητήριο έξω από την βουλή για να μην περάσουν τα μέτρα. Εργαζόμενοι και νεολαία είχαν κλείσει πούλμαν από όλη την Κύπρο ενώ καλέσματα είχαν γίνει από όλη την αριστερά. 

Τελικά μόλις δύο ώρες πριν, αναβλήθηκε η συνεδρία της βουλής και το ΑΚΕΛ ανακοίνωσε ότι δεν θα συμμετέχει στις διαμαρτυρίες. Παρόλα αυτά, όμως, αρκετός κόσμος μαζεύτηκε έξω από την βουλή και στην συνέχεια πορεύτηκε στο προεδρικό. Σημαντικό ρόλο στο να γίνει αυτή η κινητοποίηση έπαιξαν οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστερά, αντιεξουσιαστές καθώς και οι οργανωμένοι οπαδοί της Ομόνοιας η Θύρα 9.

Την Τρίτη που έγινε τελικά η ψηφοφορια στην βουλή, ήταν η μέρα του μεγάλου ξεσηκωμού. Πάνω από 8 χιλιάδες διαδήλωναν έξω από την βουλή στέλοντας ξεκάθαρο μήνυμα ότι ο λαός δεν πρόκειται να δεχθεί όχι μόνο αυτά τα μέτρα αλλά και οποιοδήποτε μνημόνιο. Έντονη ήταν η παρουσία του ΑΚΕΛ, της νεολαίας του ΕΔΟΝ και του συνδικάτου της ΠΕΟ με συμμετοχή εργαζομένων από διάφορους χώρους.

Συζήτηση

Ιδιαίτερα μαζικά ήταν τα μπλοκ της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που έφτασαν στην βουλή με πορεία μαζί με ομάδες του αυτόνομου/αντιεξουσιαστικού χώρου. Η συζήτηση που άνοιγε στον κόσμο ήταν κυρίως για το τι εναλλακτικές υπάρχουν για να απαλλαγούμε από τον μνημονιακό ζυγό. 

Η οργάνωση μας ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ ήταν η μόνη που έβαζε ξεκάθαρα το αίτημα για έξοδο από ευρώ και ΕΕ, κάτι που ήδη υποστήριζε ο κόσμος σε μεγάλο βαθμό. Χαρακτηριστική η δημοσκόπηση που είχε γίνει την ίδια μέρα και σε σχετική ερώτηση το 68% απάντησε ότι επιθυμεί έξοδο από ευρώ-ΕΕ!

Το μεγαλειώδες συλλαλητήριο και η πίεση του κόσμου ανάγκασε όλα τα κόμματα να καταψηφίσουν τα μέτρα! Ακόμα και το κυβερνητικό κόμμα δεν τόλμησε να τα υπερψηφίσει αλλά απείχε! Ήταν μια νίκη για τον λαό, ήταν όμως και προφανές ότι οι βουλευτές δεν καταψήφισαν το μνημόνιο αλλά τα συγκεκριμένα μέτρα, έτσι τίποτα δεν είχε κριθεί.

Την Πέμπτη, το συνδικάτο των εργαζομένων στις τράπεζες τους ενημερώνει για κλείσιμο της Λαϊκής τράπεζας. Οργισμένοι τραπεζοϋπάλληλοι κατεβαίνουν αμέσως στην Βουλή και επιχειρούν να εισβάλουν στο κτίριο. Η αστυνομία τούς απωθεί με χημικά. Η συνεδρίαση της Βουλής αναβάλλεται πάλι για την επόμενη μέρα. Την Παρασκευή το πρωί γίνεται μαζική διαδήλωση των τραπεζουπαλλήλων έξω από την βουλή όμως πάλι μετατίθεται για το απόγευμα η συνεδρίαση. 

Τελικά το βράδυ γίνεται η ολομέλεια η οποία ψηφίζει την αναδιάρθρωση της Λαϊκής που σημαίνει κλείσιμο απολύσεις και διάλυση των ταμείων προνοίας των εργαζομένων! Έξω από την βουλή υπάρχουν διαμαρτυρίες και αναβρασμός, όμως δεν πλησιάζουν καν τη μαζικότητα και την οργάνωση που υπήρχε την Τρίτη. Δυστυχώς οι συνεχείς αναβολές, η απροθυμία των ηγεσιών των συνδικάτων να γίνουν απεργίες και κινητοποιήσεις και η υποχώρηση του ΑΚΕΛ που δεν κατέβηκε ξανά στον δρόμο (οι βουλευτές του υπερψήφισαν τελικά κι αυτοί τα μέτρα) συνέβαλαν στο να χαθεί η δυναμική που είχε δημιουργηθεί τις προηγούμενες μέρες.

Προχθές το Σάββατο, όμως, η εντυπωσιακή διαδήλωση των τραπεζοϋπαλλήλων έδωσε ελπίδα και προοπτική στον κόσμο της εργασίας και του αγώνα. Σε μια εντυπωσιακή κινητοποίηση που προκαλούσε δέος, πάνω από 5 χιλιάδες τραπεζοϋπάλληλοι πορεύτηκαν προς την βουλή απαιτώντας να μην υπάρχουν απολύσεις και περικοπές από τα εργατικά κεκτημένα. Έκδηλη ήταν και η ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων σ’ αυτόν τον τομέα καθώς πλέον μιλούσαν ξεκάθαρα για γενικές απεργίες για να μην εφαρμοστούν τα σφαγιαστικά μέτρα.

Αυτή την προοπτική είναι που πρέπει να βάλει στον κόσμο η αντικαπιταλιστική αριστερά για να έχουν νικηφόρα προοπτική οι αγώνες τις επόμενες μέρες. Μπορεί τώρα να έχει κλειδώσει το μνημόνιο με την συναίνεση όλων των κομμάτων, η εμπειρία όμως αυτών των ημερών έδειξε ότι μπορούμε να τους σταματήσουμε!

Σαμαράς και Αναστασιάδης εξίσου ψεύτες και ταγμένοι στην Τρόικα


«Εχουμε συμφωνία και αυτό είναι προς το συμφέρον του κυπριακού λαού και της ΕΕ» δήλωσε ο πρόεδρος της Κύπρου Αναστασιάδης μετά το τέλος του Eurogroup. Για “νέα αρχή” έκανε λόγο ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος Στυλιανίδης. «To ζήτημα τώρα είναι πώς θα βοηθήσουμε την Κύπρο να σταθεί ξανά στα πόδια της, δεν είναι ώρα για διχαστικά συνθήματα, ούτε για ανεύθυνες κραυγές... Τώρα κοιτάζουμε μπροστά» δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του Σαμαρά Κεδίκογλου την επόμενη της συμφωνίας στην Κύπρο.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι στην Κύπρο έγινε ό,τι καλύτερο δυνατό μπορούσε να γίνει. Αλλά η φυγή προς τα μπρος είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Μόλις τη Δευτέρα, ο πρόεδρος της Κομισιόν Μπαρόζο δήλωσε ότι το πρόγραμμα θα λειτουργήσει, «αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτή τη στιγμή, δεν μπορούμε να πούμε επακριβώς ποια θα είναι η επίδρασή του. Θα εξαρτηθεί από το επίπεδο της εφαρμογής του και την προσήλωση της ίδιας της Κύπρου σ' αυτό».

Ο ρόλος του συμπαραστάτη, “που θα βοηθήσει την Κύπρο να σταθεί στα πόδια της” που προβάρει η ελληνική κυβέρνηση για τον εαυτό της δεν στέκεται ούτε σε επιθεώρηση: Η κυβέρνηση Σαμαρά ψήφισε στο Eurogroup της περασμένης βδομάδας την επιβολή των βάρβαρων μέτρων ενάντια στην Κύπρο. 

Όταν, κάτω από την έκρηξη του κόσμου η κυπριακή Βουλή ψήφισε όχι, ο Σαμαράς το έραψε μουρμουρίζοντας γενικόλογα περί συμπαράστασης. Οταν την Κυριακή στο νέο Εurogroup ο Αναστασιάδης έκανε την τελική κωλοτούμπα και συμφώνησε, όλα τα παπαγαλάκια της συγκυβέρνησης Σαμαρά (που για δύο τρεις μέρες το έπαιξαν “εθνικά υπερήφανοι” για το όχι της Κύπρου) άρχισαν ξανά να μας κουνάνε το δάχτυλο και να μας λένε “δείτε τι παθαίνει κανείς άμα δεν είναι υπάκουος”.

Βέβαια, η ελληνική κυβέρνηση έχει το θράσος να κομπάζει ότι δίνοντας τα υποκαταστήματα της Λαϊκής και της Τράπεζας Κύπρου στον Σάλλα έσωσε τις καταθέσεις στην Ελλάδα και ταυτόχρονα “γλίτωσε” την Κύπρο από ένα μέρος του πακέτου που θα έπρεπε να καταβάλει. Πρόκειται για ανέκδοτο.

Όπως δηλώνει χαρακτηριστικά ο πρώτος Εκτελεστικός Διευθυντής της Λαϊκής Τράπεζας Τάκης Φειδία, μόνο "τα καταστήματα της Λαϊκής στην Ελλάδα χρωστούν στην κυπριακή τράπεζα €5 δις” καθώς από τα 9,5 δις που άντλησε συνολικά η Λαϊκή από τον μηχανισμό ELA πάνω από τα μισά είχαν μεταφερθεί στη Λαϊκή στην Ελλάδα. Τώρα, ο Σάλλας έρχεται να καταπιεί το ελληνικό κομμάτι της Λαϊκής μαζί με το αντίστοιχο της Κύπρου, με την Τράπεζα Πειραιώς να προσθέτει στη δύναμή της ένα χαρτοφυλάκιο δανείων ύψους 19,5 δισ. ευρώ, καταθέσεις 12,5 δισ. Ευρώ και ένα δίκτυο 290 καταστημάτων!

Για την ανακεφαλαιοποίηση τώρα των ελληνικών κομματιών της Λαϊκής και της Κύπρου - που μετατρέπουν την Πειραιώς στη νο2 μεγαλύτερη τράπεζα στην Ελλάδα - θα χρειαστούν 1,5 δισ. ευρώ από τα οποία πάνω από τα μισά θα δώσει η ελληνική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα η Κύπρος – ποσά τα οποία θα κληθούν να πληρώσουν επιπρόσθετα οι λαοί στην Ελλάδα και στην Κύπρο!

Ταγμένοι

Ο μόνος λόγος για τον οποίο ο Αναστασιάδης και ο Σαμαράς αλληλοσυγχαίρονται για τη στάση τους είναι γιατί είναι εξίσου ψεύτες και άλλα έλεγαν και οι δύο στις προεκλογικές τους δεσμεύσεις. Και γιατί είναι εξίσου ταγμένοι στα συμφέροντα της τρόικας και των ντόπιων και διεθνών τραπεζιτών. 

Eξυπηρετώντας αυτά τα συμφέροντα ο Αναστασιάδης συμφώνησε στο Eurogroup, ενώ ο Σαμαράς στην Ελλάδα περιμένει την τρόικα για να της ανακοινώσει ότι τελικά θα προχωρήσει στις απολύσεις στο δημόσιο και θα διατηρήσει το χαράτσι το 2013.

Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις η Αριστερά δεν μπορεί να καλλιεργεί αυταπάτες και να απαντάει με “πατριωτικά ανοίγματα” - τη μια προβάλλοντας την “εθνική ομοψυχία” του “όχι” (που έτσι γρήγορα μας τέλειωσε) των κύπριων βουλευτών και την άλλη δημιουργώντας πατριωτικά μέτωπα με τον Καμένο. 

Σε Ελλάδα και Κύπρο χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να δίνει ξεκάθαρη απάντηση ότι η μόνη απάντηση στους τροϊκανούς, τις κυβερνήσεις και τα αφεντικά είναι η διαγραφή του χρέους, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, η κρατικοποίηση των τραπεζών και ο εργατικός έλεγχος. Και βέβαια μια Αριστερά που να πρωτοστατεί στην οργάνωση των αγώνων για να έρθει η ανατροπή. Γιατί, όπως λέει και ο Μπαρόζο, όλα θα κριθούν στο “επίπεδο εφαρμογής των προγραμμάτων και την προσήλωση” των κυβερνήσεων σε αυτά.

Το αλφαβητάρι του Μαρξισμού: Κ όπως Κερδοσκοπία


Αυτό που έφερε την Κύπρο στο χείλος του γκρεμού, γράφουν οι "σοβαροί" οικονομικοί αναλυτές, είναι η κερδοσκοπία, τα 130 δις της τραπεζικής της φούσκας. Η σημερινή κρίση είναι το αποτέλεσμα ενός λάθους, δηλαδή. Προϊόν λανθασμένων πολιτικών και εσφαλμένων αποφάσεων. 

Πρόκειται για ψέμα. Αυτό που απειλεί να βυθίσει σήμερα την κυπριακή οικονομία δεν είναι η επιλογή του ενός ή του άλλου μοντέλου "ανάπτυξης": η Κύπρος είναι απλά το πιο πρόσφατο (αλλά σίγουρα όχι το τελευταίο) μεγάλο θύμα της κρίσης που μαστίζει τον καπιταλισμό, παγκόσμια, εδώ και μια πενταετία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι κυπριακές τράπεζες -με πρώτη και καλύτερη την Μαρφίν του Βγενόπουλου (που μετονομάστηκε πρόσφατα, για ευνόητους λόγους, σε Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου)- δεν ήταν βουτηγμένες μέχρι το λαιμό στην κερδοσκοπία. Ήταν. Όπως άλλωστε όλες οι τράπεζες του κόσμου.

Η κερδοσκοπία είναι τόσο παλιά όσο και ο ίδιος ο καπιταλισμός. Τον Φλεβάρη του 1637, στο απόγειο της διάσημης "μανίας της τουλίπας", η τιμή ενός "καλού" βολβού ξεπερνούσε στην Ολλανδία τα μεροκάματα 10 χρόνων ενός ειδικευμένου εργάτη. Αυτό που παρακινούσε τους επενδυτές να αγοράζουν αυτούς τους βολβούς σε αυτές τις εξωφρενικές τιμές δεν ήταν η ομορφιά τους, αλλά τα έσοδα που "υπόσχονταν" να τους αποφέρουν μέσα στους επόμενους μήνες και χρόνια. Φυσικά, όπως γίνεται πάντα, η φούσκα έσκασε, οι τιμές των βολβών "προσγειώθηκαν" και οι κερδοσκόποι έχασαν, σχεδόν μέσα σε μια νύχτα, όλα τους τα λεφτά.

Ο Μαρξ ονόμαζε «πλασματικό» το κεφάλαιο το οποίο «σχηματίζεται» από την προσμονή μελλοντικού κέρδους. Η φανταστική αυτή δημιουργία, γράφει, είναι προϊόν του τόκου: "Η μορφή του τοκοφόρου κεφαλαίου είναι υπεύθυνη για το γεγονός ότι κάθε μόνιμο χρηματικό έσοδο εμφανίζεται σαν τόκος κάποιου κεφαλαίου, είτε προέρχεται πραγματικά από κάποιο κεφάλαιο είτε όχι."

Αν το μέσο επιτόκιο είναι 5% το χρόνο, εξηγεί, ένα δάνειο 500 λιρών θα αποδίδει στον δανειστή κάθε χρόνο 25 λίρες τόκο. Ταυτόχρονα, όμως, κάθε ετήσιο έσοδο 25 λιρών θα μοιάζει σαν να προέρχεται από κάποιο κεφάλαιο 500 λιρών -είτε υπάρχει αυτό το κεφάλαιο πραγματικά είτε όχι.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα "πλασματικού κεφαλαίου" είναι το δημόσιο χρέος. Ένας τραπεζίτης που δανείζει πχ εκατό χιλιάδες ευρώ σε έναν βιοτέχνη για να αγοράσει ένα κατάστημα μπορεί να "ανακαλέσει" το δάνειό του (πχ αν δεν πληρώνει τους τόκους) κατάσχοντας και εκποιώντας το ακίνητο. Τα πράγματα, όμως, είναι διαφορετικά όταν δανείσει αυτά τα λεφτά στο δημόσιο:

"Το κράτος είναι υποχρεωμένο να πληρώνει στους δανειστές του ένα συγκεκριμένο τόκο για τα κεφάλαια που έχει δανειστεί από αυτούς. Σε αυτή την περίπτωση ο δανειστής δεν μπορεί να ανακαλέσει την επένδυσή του από τον δανειζόμενο, μπορεί μόνο να πουλήσει το δικαίωμά του αυτό, ή τον τίτλο της ιδιοκτησίας του (δηλαδή το ομόλογο). Το ίδιο το κεφάλαιο, όμως, έχει αναλωθεί, έχει ξοδευτεί από το κράτος. Δεν υπάρχει πλέον..." .

Η κύρια πηγή της δημιουργίας "πλασματικών κεφαλαίων" είναι οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια. 

Όπως εξηγούσε ένας ανώνυμος τραπεζίτης, τον οποίο επικαλείται ο Μαρξ "είναι αναμφίβολα αλήθεια ότι οι 1000 λίρες που κάποιος μπορεί να καταθέσει σήμερα στην τράπεζα Α, μπορούν να δανειστούν αύριο και να μετατραπούν σε μια κατάθεση στην τράπεζα Β. Την επομένη μπορεί να δανειστούν και πάλι από την Β και να κατατεθούν στην Γ... και αυτό μπορεί να συνεχίζεται έπ' άπειρον. Και έτσι αυτές οι ίδιες 1000 λίρες σε (πραγματικό) χρήμα μπορούν, μέσα από μια σειρά από μεταφορές, να πολλαπλασιαστούν σε ένα σύνολο από καταθέσεις απόλυτα άπειρο... Στην Σκωτία, για παράδειγμα, το νόμισμα που έχει εκδοθεί δεν ξεπέρασε ποτέ τα 3 εκατομμύρια λίρες, οι καταθέσεις, όμως, στις τράπεζες υπολογίζονται σε 27 εκατομμύρια..."

Φανταστικά

Τα φανταστικά αυτά εκατομμύρια, δισεκατομμύρια (και τρισεκατομμύρια στην εποχή μας) «παράγουν» εξίσου φανταστικά κέρδη -φανταστικά με την διπλή έννοια του όρου: τεράστια από τη μια, και εξίσου πλασματικά, όπως τα ίδια τα κεφάλαια από την άλλη. Τα κέρδη αυτά υπάρχουν στα χαρτιά, υπάρχουν χωρίς να έχουν προσθέσει ούτε μια τρίχα στον πραγματικό πλούτο.

Γιατί ο πραγματικός πλούτος μιας κοινωνίας δεν μετριέται ούτε σε ευρώ, ούτε σε δολάρια, ούτε σε λίρες: μετριέται σε προϊόντα και σε υπηρεσίες, μετριέται σε σπίτια, γέφυρες, σιδηροδρομικά δίκτυα, τρόφιμα, υγεία, διακοπές. Και αυτά δεν παράγονται από το φανταστικό χώρο των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών αλλά από τους εργάτες στα εργοστάσια, τα γιαπιά, τα γραφεία, τα σχολεία και τα νοσοκομεία.

Όσο η οικονομία «ανθεί» και οι προοπτικές του κέρδους βρίσκονται στα ύψη, τα κερδοσκοπικά κεφάλαια συνεχίζουν να ζουν και να πολλαπλασιάζονται, σχεδόν ανενόχλητα, στα ουράνια. Αλλά τα πράγματα αντιστρέφονται μόλις έρθει η ύφεση. Τότε οι επενδυτές προσπαθούν να «προσγειώσουν» όλοι μαζί τις επενδύσεις τους στην πραγματική οικονομία -μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν ότι ο πλούτος, τα προϊόντα στα οποία αντιστοιχούν θεωρητικά τα κεφάλαιά τους, δεν υπάρχουν πραγματικά.

Η κρίση δεν είναι προϊόν της κερδοσκοπίας, έγραφε ο Μαρξ. Σε κανονικές συνθήκες, όταν η οικονομία βρίσκεται σε φάση άνθησης, οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια μπορούν, παρά τον «πλασματικό» τους χαρακτήρα, να επιταχύνουν την ανάπτυξη: τα δάνεια βοηθάνε τους καπιταλιστές να συγκεντρώνουν τα κεφάλαια που χρειάζονται για την επόμενη τους επένδυση πιο γρήγορα.

Στην κρίση, όμως, επιταχύνουν την κατάρρευση -με ακόμα γρηγορότερους ρυθμούς. Αυτό είναι που βλέπουμε να ξετυλίγεται σήμερα ζωντανά, στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στην Ισπανία -σε ολόκληρο τον πλανήτη- ανάγλυφα μπροστά μας.

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Τα τραγούδια της Κομμούνας


«Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η Ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους».

Καρλ Μαρξ, «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία»

Με αφορμή τα 142 χρόνια από την Κομμούνα του Παρισιού, ο «902.gr» παρουσιάζει ένα αφιέρωμα με τραγούδια που γράφτηκαν με αφορμή την Κομμούνα.

Η Παρισινή Κομμούνα του 1871 απέδειξε με καθαρό τρόπο πως η εργατική τάξη είχε μπει πλέον στο επίκεντρο της κοινωνικής εξέλιξης. Ήταν η πρώτη επανάσταση με την οποία η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμη ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία.

O Μαρξ γράφει στο έργο του «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία» ότι την περίοδο της Κομμούνας συγκρούστηκαν δύο κόσμοι: «Από τη μία, ο "παλιός κόσμος" του Παρισιού των Βερσαλλιών, η σύναξη τούτη των βρικολάκων όλων των πεθαμένων καθεστώτων (...) που με απληστία περίμεναν να καταβροχθίσουν το πτώμα του έθνους (...) δεν ήταν το πραγματικό Παρίσι, μα ένα Παρίσι-φάντασμα, το Παρίσι των λιποταχτών, το Παρίσι των αρσενικών και θηλυκών θαμώνων των βουλεβάρτων - το πλούσιο, το κεφαλαιοκρατικό, το χρυσωμένο, το ακαμάτικο Παρίσι που κατάκλυζε τώρα με τους λακέδες του, με τους τυχοδιώκτες του, με τη φιλολογική του γυφτοσυμμορία και με τις κοκότες του στις Βερσαλλίες (...) για το οποίο ο εμφύλιος πόλεμος ήταν απλά ένα ευχάριστο διάλειμμα.

Από την άλλη, ήταν, αλήθεια, θαυμάσια η αλλαγή που είχε φέρει στο Παρίσι η Κομμούνα! Ούτε ίχνος πια δεν υπήρχε από το ακόλαστο Παρίσι της Δεύτερης Αυτοκρατορίας. Δεν ήταν πια το Παρίσι τόπος συνάντησης των απανταχού αστών τυχοδιωκτών. Στη θέση των αστών γυναικών του Παρισιού ξαναβγήκαν στην επιφάνεια οι πραγματικές γυναίκες του Παρισιού - ηρωικές, ανοιχτόκαρδες και αφοσιωμένες σαν τις γυναίκες της αρχαιότητας. Ήταν το Παρίσι που εργαζόταν, που σκεφτόταν, που μαχόταν, που μάτωνε».

Το μεγαλύτερο δίδαγμα της Κομμούνας, που αναδείχτηκε από τον Μαρξ, είναι «...ότι το προλεταριάτο δεν μπορεί απλώς να κατακτήσει την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς. Το προλεταριάτο πρέπει να τσακίσει αυτήν την κρατική μηχανή και να την αντικαταστήσει με μια καινούρια, με τη δική του εξουσία».

Η Κομμούνα έπεσε στις 28 Μάη του 1871 και το τέλος της υπήρξε τραγικό για τους Κομμουνάρους. Γράφει ο Λένιν: «Δύο λάθη κατέστρεψαν τους καρπούς της λαμπρής νίκης. Το προλεταριάτο σταμάτησε στη μέση του δρόμου: Αντί να αρχίσει την "απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών", παρασύρθηκε από το όνειρο να εγκαθιδρύσει ανώτερη Δικαιοσύνη σε μια χώρα που να την ενώνει το πανεθνικό καθήκον... Το δεύτερο λάθος είναι η υπερβολική μεγαλοψυχία του προλεταριάτου: Έπρεπε να εξοντώσει τους εχθρούς του. Απεναντίας, το προλεταριάτο του Παρισιού προσπαθούσε να επιδράσει ηθικά επάνω τους, περιφρόνησε τη σημασία των καθαρά πολεμικών ενεργειών στον εμφύλιο πόλεμο και αντί να στεφανώσει τη νίκη του στο Παρίσι με αποφασιστική επίθεση ενάντια στις Βερσαλλίες, αργοπόρησε κι έδωσε στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών τον καιρό να συγκεντρώσει τις σκοτεινές δυνάμεις και να προετοιμαστεί για τη ματωμένη βδομάδα του Μάη».

Το επιστέγασμα της πρώτης στον κόσμο απόπειρας της εργατικής τάξης να ανοίξει το δρόμο προς τον κομμουνισμό δίνει η εισαγωγή στον «Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία» του ΦρίντριχΈνγκελς: «Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη Φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: Δικτατορία του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν, κύριοι, θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάχτε την Παρισινή Κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».
  • La defense de Paris
Το τραγούδι μεταφράζεται «Η υπεράσπιση των Παρισίων». Ο στιχουργός και ο συνθέτης είναι άγνωστος. Η εκτέλεση είναι από το δίσκο «Τραγουδώντας την Κομμούνα» από τον Μαρσέλ Μουλουντζί. Το τραγούδι περιγράφει την οργή των Παριζιάνων λίγο πριν το ξέσπασμα της κομμούνας. Οι κάτοικοι των Παρισίων επί 4 μήνες πάλευαν ενάντια στις πρωσικές δυνάμεις που πολιορκούσαν το Παρίσι. Ο παριζιάνικος λαός έχει αντιληφθεί αρκετά νωρίς τις προδοτικές τάσεις των εκπροσώπων της αστικής τάξης. 

Αν και το τραγούδι μάλλον γράφτηκε το 1870 χαρακτηρίζει τον Λουδοβίκο Βοναπάρτη προδότη, κοράκια εκείνους που πλουτίζουν από την πείνα του λαού, ενώ θίγει και τα αντιπολεμικά αισθήματα του λαού, καλώντας όλους εκείνους που στο δημοψήφισμα ενέκριναν την επέμβαση στην Πρωσία να αναλογιστούν τι έκαναν. Περιγράφεται παραστατικά η κατάσταση λίγο πριν τις 18 Μάρτη, η οποία είναι πραγματικά απελπιστική. Όμως, στις τελευταίες στροφές γίνεται κάλεσμα σε κοινή πάλη όλου του λαού ενάντια στους εισβολείς:

«Ηθικό ψηλά!!
Ε, καλά, για όλες αυτές τις καταστροφές θα υποφέρουμε χωρίς έναν ψίθυρο;!!
Μακριά από την απελπισία αυξάνουν το θάρρος μας!!
Δε θα πάρουν το Παρίσι όσο είμαστε ενωμένοι!!»
  • La Marseillaise de la Commune
«Η Μασσαλιώτιδα της Κομμούνας». Πρόκειται για παραλλαγή του Εθνικού Ύμνου της Γαλλίας. Πιο πιθανό είναι οι στίχοι να ανήκουν σε κάποια κυρία Ζυλ Φορ. Οι στίχοι ζητάνε από τους Γάλλους να μην ακολουθούν πια βασιλιάδες και στέμματα, γιατί στα χέρια τους κυλάει το αίμα των μέχρι τότε πολέμων, αλλά να ενωθούν κάτω από τη σημαία της επανάστασης, να βαδίσουν στρατιωτικά χωρίς ηγεμόνα, όπως γράφει το ρεφρέν. Μόνο έτσι μπορούν να υπερασπιστούν την πόλη τους, την ελευθερία τους, να έχουν ψωμί. Είναι χαρακτηριστικό από τις τελευταίες στροφές ότι η πάλη έχει στο επίκεντρο τον εργάτη:

«Μην φωνάξετε νέους νόμους, ο λαός είναι κουφός σε αυτά που λέτε!!
Αρκετά με τις επίσημες φράσεις, αρκετά με τα λόγια χωρίς σημασία!!
Γάλλοι η πιο όμορφη νίκη είναι η κατάκτηση των δικαιωμάτων σου!!
Αυτά είναι τα μεγαλύτερα επιτεύγματα που μπορεί να καταγράψει η ιστορία!!
Λαέ!! Ας είναι η τιμή ο οδηγός σου και η δικαιοσύνη οι νόμοι σου. Ο εργάτης να μην πεινά πια για να σκεπάζει ο βασιλιάς τους ώμους του με μανδύες!!
Από το βάθος της σκοτεινής νύχτας που μας αλυσόδενε η μοναρχία, υψώνεται η δάδα της ελευθερίας και λάμπει στον κόσμο!!»
  • L' internationale
«Η Διεθνής» είναι ποίημα του Ευγένιου Ποτιέ για τη Γαλλική Κομμούνα. Μελοποιήθηκε το 1888 από τον Πιερ Ντεζεϊτέρ. Αρχικά, σκόπευαν να το κάνουν  «Μασσαλιώτιδα της Κομμούνας», δηλαδή να το τραγουδάνε με τη μουσική του Εθνικού Ύμνου της Γαλλίας.
  • La danse des bombes
Το τραγούδι μεταφράζεται «Ο χορός των βομβών». Οι αρχικοί στίχοι γράφτηκαν από την Λουίζ Μισέλ, που μαζί με τον Ευγένιο Ποτιέ (στιχουργό της «Διεθνούς») και τον Ζαν Μπατίστ Κλεμάντ ήταν οι τρεις πιο γνωστοί στιχουργοί της «Διεθνούς». Γράφτηκε τον Απρίλη του 1871. Η αρχική έκδοση δεν έχει ηχογραφηθεί ποτέ και η μουσική του τραγουδιού δεν είναι γνωστή. Το τραγούδι που ακούγεται είναι από το δίσκο «Καντάδα για την Λουίζ Μισέλ» του 2004 της Μισέλ Μπερνάρντ, η οποία και τραγουδά, και οι στίχοι είναι αρκετά αλλαγμένοι. 

Στην αρχική έκδοση περιγράφεται η διάθεση της εργατικής τάξης σε επαναστατικές συνθήκες να βαδίσει ως το θάνατο. Οι Κομμουνάροι βαδίζουν άφοβοι, σχεδόν διασκεδάζουν μπροστά στη μάχη. Είναι χαρακτηριστικό ότι η στιχουργός περιγράφει τη μάχη όπως θα περιέγραφε μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ ταυτόχρονα δείχνει παραστατικά την οργή των επαναστατών. «Φίλοι μου βρέχει θραύσματα. Εμπρός όλοι! Πετάμε, πετάμε!! Η βροντή της μάχης βρυχάται σε εμάς φίλοι μου!!Τραγουδάμε!! Βερσαλλίες, Μονμάρτη χαίρετε!!Στα όπλα!! έρχονται τα λιοντάρια!! Η θάλασσα των επαναστάσεων θα σας παρασύρει στην πλημμύρα της!!»

Οι στίχοι του ρεφρέν είναι χαρακτηριστικοί:
«Εμπρός, εμπρός κάτω από τις κόκκινες σημαίες
Ζωή ή τάφος
Οι ορίζοντες σήμερα είναι όμορφοι».
Και όταν αναφέρει «όμορφους ορίζοντες» αναφέρεται σε ορίζοντες που κρύβονται από τις μπάλες των κανονιών και τις σφαίρες των όπλων κατά τη διάρκεια της μάχης.
  • La semaine sanglante
Το τραγούδι μεταφράζεται «Η ματωμένη βδομάδα». Οι στίχοι είναι του Ζαν Μπατίστ Κλεμάντ. Ματωμένη βδομάδα ήταν η τελευταία βδομάδα ζωής της Παρισινής Κομμούνας (22-28 Μάη). Αυτή τη βδομάδα ο στρατός των Βερσαλλιών, με επικεφαλής τον Αδόλφο Θιέρσο, επιτέθηκε στο εξεγερμένο Παρίσι και κατέστειλε στο αίμα τη Γαλλική Κομμούνα. Είναι η μάχη με τους περισσότερους νεκρούς στην ιστορία των Παρισίων καθώς ξεπέρασε σε αριθμό νεκρών και τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Οι στίχοι περιγράφουν τους δρόμους των Παρισίων μετά την ήττα των Κομμουνάρων. Από τη μία αστυνομικοί, άνθρωποι με ξίφη και σπιούνοι των αυτοκρατόρων και των βουλευτών και από την άλλη μητέρες, ορφανά  και πτώματα των Κομμουνάρων. Οι καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες με τα κολιέ τους στα χρώματα της γαλλικής σημαίας και οι παπάδες βλέπουν τους δήμιους να εκτελούν τυχαία όποιον βρίσκουν στο δρόμο. Όμως το τραγούδι δε χάνει την επαναστατική του αισιοδοξία:

«Ο λαός θα είναι πάντα καρφωμένος στη δυστυχία;!!
Έως πότε οι άνθρωποι του πολέμου θα έχουν το πάνω χέρι;!!
Ως πότε η άγια κλίκα θα μας θεωρεί ταπεινά βοοειδή;;!!
Πότε επιτέλους θα έρθει η δημοκρατία της δικαιοσύνης και της εργασίας;!!
Ναι, αλλά!! Ως εδώ!! Οι κακές μέρες θα τελειώσουν!!
Όταν όλοι οι φτωχοί ριχτούν στην υπόθεση της εκδίκησης!!
Όταν όλοι οι φτωχοί ριχτούν στην υπόθεση της εκδίκησης!!».
  • Le capitaine «au mur»
Το τραγούδι μεταφράζεται «Στον τοίχο, είπε ο λοχαγός». Οι στίχοι είναι γραμμένοι από τον Ζαν Μπατίστ Κλεμάντ. Έχει θεατρική δομή και διαδραματίζεται μπροστά από τον τοίχο των ομόσπονδων στο νεκροταφείο Περ Λασέζ, την τελευταία μέρα της Κομμούνας. Ο αστικός στρατός έχει επικρατήσει στην τελευταία μάχη και οι Κομμουνάροι στήνονται στο εκτελεστικό απόσπασμα μπροστά στον τοίχο των ομόσπονδων. Στο τραγούδι, ο λοχαγός του αστικού στρατού ρωτά κάθε άνθρωπο που έχει συλληφθεί τι έκανε ώστε να βρίσκεται εδώ πέρα. 

Ο στιχουργός, μέσα από τους στίχους θέλει να δείξει δυο πράγματα: Πρώτον, αλλά όχι κύριο, ότι οι συλλήψεις γίνονταν τόσο τυφλά που βρέθηκαν κατηγορούμενοι ακόμα και εχθροί των Κομμουνάρων και υπηρέτες των αστών που έμειναν στο Παρίσι καθ' όλη τη διάρκεια της Κομμμούνας. Κατά δεύτερο και πιο κύριο, ο Κλεμάντ αντιπαραβάλλει τον ηρωισμό και την ηθική των επαναστατών στη σαπίλα και τον ηθικό εκφυλισμό των υπηρετών της αστικής τάξης. 

Οι απαντήσεις που παίρνει ο λοχαγός από τους υπηρέτες των αστών δείχνουν το διακαή πόθο να σώσουν το τομάρι τους. Ένας από αυτούς διατίθεται να δώσει ονόματα όλων των γυναικών και παιδιών των κομμουνιστών και ζητά να τους εκτελέσουν μπροστά του. Μια γυναίκα παλιού αξιωματικού κυκλοφορεί με περιβραχιόνιο στα χρώματα της γαλλικής σημαίας, ενώ ένας ιερωμένος κλαίγεται ότι έμεινε όλο αυτόν τον καιρό κρυμμένος σε ένα ντουλάπι για να γλιτώσει από τους Κομμουνάρους.

Οι απαντήσεις που παίρνει ο λοχαγός από τους επαναστάτες είναι παράδειγμα επαναστατικού ήθους. Όλοι τους ζητάνε να τους εκτελέσουν. Ένας ηλικιωμένος ζητά να εκτελεστεί γιατί το έγκλημά του ήταν ότι ήταν φτωχός και έκανε παιδιά! Πιο συγκινητικός είναι ένας Κομμουνάρος που όταν τον ρωτάει ο λοχαγός απαντάει κατά λέξη:

«Σιχαμερό γουρούνι τρύπα γρήγορα το δέρμα μου!!
Γιατί εγώ έχω κάνει την αποστολή μου με το ντουφέκι μου!!
Κι ένα, βλέπεις τη λάμψη μου
Και δυο ζήτω η Κομμούνα»
  • Sous le drapeau rouge
Το τραγούδι μεταφράζεται «Κάτω από την κόκκινη σημαία». Οι στίχοι είναι του Πολ Μπρους κι εδώ ερμηνεύεται από την Φραντζέσκα Σόλβιλ από το δίσκο «Τραγουδώντας την Κομμούνα». Είναι τραγούδι που γράφτηκε μετά την Κομμούνα, πράγμα που αποδεικνύει ότι η Κομμούνα αποτελούσε έμπνευση για πολλούς καλλιτέχνες ακόμα και χρόνια μετά την ήττα της. Η κόκκινη σημαία παραπέμπει κατευθείαν στην κόκκινη αιματοβαμμένη σημαία της Κομμούνας. Σε αυτό το τραγούδι η κόκκινη σημαία ανάγεται σε σύμβολο των επαναστατών του Φλεβάρη του 1848 και των Κομμουνάρων. Γράφει ότι το χρώμα της είναι όμορφο γιατί έχει το κόκκινο χρώμα του εργάτη. Μάλιστα, την αποκαλεί κόκκινη σημαία του Ιούνη από τα γεγονότα της Κομμούνας.
  • En avant la classe ouvrière
Το τραγούδι μεταφράζεται «Εμπρός εργατική τάξη». Οι στίχοι είναι του Ευγένιου Ποτιέ και γράφτηκε και αυτό κάποια χρόνια μετά την ήττα της Κομμούνας και είναι εμπνευσμένο από αυτή. Σε αυτό το τραγούδι ο στιχουργός βάζει ξεκάθαρα ποια είναι τα δύο στρατόπεδα στην ταξική πάλη και ποιοι είναι οι σύμμαχοι του προλεταριάτου. Καλεί τους εργάτες από όλες τις δουλειές να ενωθούν και τους καλλιτέχνες και τους διανοούμενους να παλέψουν στο πλάι τους. Ξεκαθαρίζει ποιος είναι ο εχθρός:

«Τα αφεντικά είναι οι αντίπαλοί μας, τα κανόνια τους το έχουν αποδείξει εκατό φορές!
Απέναντι από το στρατόπεδο των μπουρζουάδων να χτίσουμε το στρατόπεδο του προλεταριάτου!!
Ακολούθησέ με καλλιτέχνη κι εσύ γνωστικέ!! Τα σφυριά μας σφυρηλατούν το φως!!
Εμπρός εργατική τάξη, εμπρός, εμπρός!!».
Και φυσικά σύμβολο της εργατικής τάξης είναι η αιματοβαμμένη σημαία της κομμούνας:
«Κομμούνα θα σε ακολουθήσουμε!!Είναι η μεγάλη επίθεση για το ψωμί!!
Καθένας πρέπει να τρώει στην πείνα του!! Καθένας πρέπει να ζει γεμάτη ζωή!!
Κόκκινη σημαία ανέμισε στον άνεμο, να σε χαιρετίσει όλη η γη!!»
  • Le temps des cerises
Το τραγούδι μεταφράζεται «Ο καιρός των κερασιών» κι έχει γραφτεί από τον Ζαν Μπατίστ Κλεμάντ. Εδώ ερμηνεύεται από τον γνωστό ηθοποιό Υβ Μοντάν, που έπαιξε και τον Λαμπράκη στην ταινία «Ζήτα». Το τραγούδι αυτό έχει συνδεθεί με την Κομμούνα με πολύ περίεργο τρόπο. Οι στίχοι του περιγράφουν απλά τον έρωτα και γράφτηκε 5 χρόνια πριν ξεσπάσει η Κομμούνα, το 1866. Όμως, κατά τη διάρκεια της ματωμένης βδομάδας ο στιχουργός του το αφιέρωσε σε μια νοσοκόμα που είδε να κείτεται νεκρή στο δρόμο μέσα σε μια λίμνη από αίμα. Έκτοτε το τραγούδι όχι μόνο συνδέθηκε με την Κομμούνα, αλλά στις μέρες μας είναι το πιο γνωστό τραγούδι της Κομμούνας στο γαλλικό λαό μετά τη «Διεθνή».

Μαζική μαθητική διαδήλωση χτες στην Λεμεσό (φωτό)

Οι πορείες διαμαρτυρίας των μαθητών ενάντια στην τρόικα και τα μνημόνια συνεχίστηκαν χτες με μαζική πορεία στην Λεμεσό. Οι μαθητές συγκεντρώθηκαν έξω από το παλιό νοσοκομείο και πορεύτηκαν προς την πλατεία διοικητηρίου στο κέντρο της Λεμεσού όπου και διαδήλωσαν.

Στην πορεία συμμετείχε οργανωμένα η πρωτοβουλία μαθητών Λεμεσού που συγκροτήθηκε πρόσφατα και εκφράζει ευρύτερα το αντικαπιταλιστικό ρεύμα μέσα στη μαθητική νεολαία. Η πρωτοβουλία μαθητών είναι ανεξάρτητη από κομματικές παρατάξεις και λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά μέσα από ανοικτές συνελεύσεις. Η μαχητική της παρουσία και ο ανατρεπτικός της λόγος κέρδισε τις εντυπώσεις και έδωσε ελπίδα και προοπτική στην νεολαία που θέλει να παλέψει για την ανατροπή των πολιτικών των μνημονίων μέσα από ανυποχώρητους και ακηδευμόνευτους αγώνες.

Το πανό της πρωτοβουλίας μαθητών έδινε ξεκάθαρο αντικαπιταλιστικό μήνυμα: Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, δεν θα γίνουμε δούλοι κανενός. Μέσα από τα συνθήματα και τα κείμενα που μοίραζε η πρωτοβουλία έκανε σαφές ότι η τρόικα και τα μνημόνια δεν είναι αποτέλεσμα κακής διαχείρισης συγκεκριμένων προσώπων η κομμάτων, αλλά οφείλεται στην δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και την πολιτική της Ευρωπαικής Ένωσης την οποία στηρίζουν όλα τα κόμματα, όπως και το μνημόνιο. Αυτό έγινε ξεκάθαρο από τις μνημονιακές πολιτικές που προώθησαν και εφάρμοσαν τόσο η τωρινή όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση, πολιτικές που επιβλήθηκαν με τη ομόφωνη υπερψήφιση των μνημονιακών νομοσχεδίων των δύο κυβερνήσεων από όλα τα κόμματα.

Μερικά από τα συνθήματα της πρωτοβουλίας ήταν: Ούτε ΕΕ ούτε ΔΝΤ να σπείρουμε τον σπόρο της εξέγερσης παντού. Μαθητές εργατιά μια φωνή και μια γροθιά. Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών. Όταν τα βρίσκουν στο κτίριο της βουλής η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς. Σε Κύπρο Ελλάδα και Τουρκία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία. Και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει έξω οι λαοί από την ευρωζώνη.









Το κείμενο της πρωτοβουλίας μαθητών Λεμεσού:


ΟΥΤΕ Ε.Ε. ΟΥΤΕ ΔΝΤ ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΜΕ ΤΟΝ
ΣΠΟΡΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΠΑΝΤΟΥ

Ας βρούμε λοιπόν ποιος πραγματικά μας πίνει το αίμα;
Η κρίση αυξάνεται μέρα με την μέρα και αυτό είναι κάτι που όλοι μας βιώνουμε στο πετσί μας. Ο κίνδυνος για εμάς τους μαθητές ένεκα του ότι το μέλλον μας είναι αβέβαιο έρχεται αργά και μεθοδικά. Η κρίση δεν διατάζει απλά να γίνουμε φτωχοί αλλά να γίνουμε και αναλώσιμοι. Πλέον ο άνθρωπος θα αναλώνεται μέσα σε μια φθίνουσα κοινωνία με ανθρώπους κούφιους από άξιες και σχέσεις. Στόχος των κεφαλαιοκρατών είναι η πτώχευση , εκτός από τα πορτοφολιών μας, του μυαλού μας και των ιδεών μας, ούτως ώστε να μπορούμε με άνεση να γίνουμε τα φερέφωνα τους. 

Κάνεις από εμάς δεν ευθύνεται ουσιαστικά για όλη αυτή την κρίση συνεπώς κάνεις από εμάς δεν διατίθεται να την πληρώσει. Η καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε οδήγησε σε αυτή την κρίση που μας χτυπούσε την πόρτα εμμονικά εδώ και πολλά χρόνια. Στη λογική αυτού παράλογου συστήματος είναι η ασταμάτητη δανειοδότηση, κάτι που απλώς οδηγεί σε φαύλο κύκλο τα κράτη, και δεσμεύει τους λαούς για ολόκληρες γενιές. Η οικονομία της Κύπρου λόγω της ένταξης μας στην Ευρωπαϊκή ένωση , ακολούθησε τη μοίρα  άλλων μικρών Ευρωπαϊκών κρατών που οδηγήθηκαν όπως και εμείς στην αποβιομηχάνιση τους. Ο μισός σχεδόν πληθυσμός παράτησε την πραγματική βιομηχανία και την πραγματική παραγωγή και βρήκε εργασία σαν τραπεζικοί υπάλληλοι, δικηγόροι, σε ένα γιγαντωμένο Τραπεζικό σύστημα το οποίο ήταν θέμα χρόνου να καταρρεύσει και να μας πάρει όλους μαζί του. Οι τράπεζες της Κύπρου βρίσκονται σε πλήρη αποπροσανατολισμό και κατάρρευση βλέποντας τις επενδύσεις τους να φθίνουν συνεχώς και την Ευρωπαϊκή Ένωση να βάζει κατευθείαν χέρι στα κεφάλαιά τους.
       
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε ρολό «παντογνώστη καθηγητή» υποχρεώνει το λαό της Κύπρου , τους γονείς μας αι κατ’ επέκταση εμάς, να πληρώσουμε για λάθη που ευθύνονται οι μεγάλοι καπιταλιστές. Τα εγχώρια μνημονιακά κόμματα σε συνεργασία με τα ΜΜΕ παρακινούν τον λαό να συγκαταθέσουν και να δεχτούν  χωρίς διαμαρτυρία τις όποιες «λύσεις» αποφασίσουν. Να συγκαταθέσουν σε τι; Να γίνουν θεατές της καταστροφής των εργαζομένων και της χώρας τους ενώ οι μεγαλοεπενδυτές να μένουν ανέγγιχτοι; Να γίνουν θεατές της ατιμωρησίας των υπευθύνων, ενώ οι ίδιοι και τα παιδιά τους δεν θα έχουν μέλλον; Εννοείται ότι τίποτα δεν αρχίζει και δεν τελειώνει τώρα. Τα 10 δις δεν θα μας τα χαρίσει κάποιος αλλά ο Κυπριακός λαός θα τα πληρώσει με κόπο και μόχθο. Μια σειρά από περικοπές μισθών, συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις κρατικών φορέων και αλλά πολλά όπου ο κάθε ένας μας θα υποστεί. Η μοναδική σιγουριά όπου προσφέρει το πρώτο μνημόνιο είναι τα επακόλουθα του! 

Η εκμετάλλευση και η υποβάθμιση των ζωών μας έρχεται από τους ανθρώπους όπου εμείς αφήνουμε ανενόχλητους να δρουν. Όλοι όσοι προσπάθησαν να ρίξουν την ευθύνη εκεί όπου μπορούσαν δημιουργώντας ένα κλίμα διαίρει και βασίλευε, απέτυχαν πλήρως. Άστοχα προσπαθούν να διασπάσουν τους ανθρώπους που θα βγουν στον δρόμο και θα διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους. Ας βρούμε λοιπόν ποιος πραγματικά μας πίνει το αίμα;
          
Εμείς ως Μαθητική Πρωτοβουλία Λεμεσού καλούμε όλους εσάς να γίνεται ένα μαζί μας. Να αγωνιστούμε και να δράσουμε ομαδικά. Κάθε μέρα, με κάθε τρόπο να διαδηλώνουμε κατά της ανεργίας και την φτώχειας όπου μας καταδικάζουν να ζούμε. Αυτοί που εγκαλούν τον πατριωτισμό μας, το κάνουν μόνο για να αποποιηθούν των ευθυνών τους και να φορτώσουν σε μας τα βάρη της κρίσης και την ευθύνη στους κακούς ξένους. Την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν, εγχώριοι και ξένοι καπιταλιστές! Ας ενωθούμε με κοινό παρονομαστή την ανατροπή του συστήματος. Ενός συστήματος όπου καταπατά κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και πλουτίζει τα αφεντικά. Το δίκαιο πνιγεί όλους, ας ενώσουμε τις φωνές μας για ένα κοινό αγώνα. Εμείς τασσόμαστε διπλά από κάθε Ευρωπαίο όπου βιώνει αυτόν τον εξευτελισμό χωρίς κανένα διαχωρισμό.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ- ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΗ

Μαθητική Πρωτοβουλία Λεμεσού

Ξεσηκωμός ενάντια σε Τρόικες και Μνημόνια


Οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν την Κύπρο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το δεκαήμερο από τις 15 Μαρτίου που υπήρξε η πρώτη απόφαση του Eurogroup μέχρι τις 25 Μαρτίου που συμφωνήθηκε το τελικό μνημόνιο. Δέκα μέρες που συγκλόνισαν την Κύπρο, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά.

Μετά τις μειώσεις μισθών, το κόψιμο της ΑΤΑ, τις περικοπές κοινωνικών δαπανών, τις φορολογίες και τις έκτακτες εισφορές που επέβαλε η προηγούμενη κυβέρνηση προσαρμόζοντας την πολιτική της στους όρους του μνημονίου που συμφώνησε πριν ακόμη υπογραφεί, μια νέα χιονοστιβάδα από μέτρα έρχονται τώρα με την οριστικοποίηση του τελικού μνημονίου.

Διάλυση

Η συμφωνία προνοεί διάλυση και κλείσιμο της Λαϊκής Τράπεζας η οποία θα χωριστεί στα δύο, την καλή και κακή τράπεζα. Η καλή τράπεζα θα πάρει τις καταθέσεις κάτω από 100.000 ευρώ και τα εξυπηρετούμενα δάνεια και θα ενσωματωθεί στην Τράπεζα Κύπρου. Μαζί της όμως θα κουβαλήσει και ένα χρέος 9,5 δις που ήταν το ρευστό που άντλησε από τον ELA. Η κακή θα μπει υπό εκκαθάριση. Στην τράπεζα Κύπρου επιβάλλεται επίσης κούρεμα για τις καταθέσεις πάνω από 100.000 ευρώ σε ποσοστό 30% ή και μεγαλύτερο.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αυτά τα μέτρα δεν οδηγούν σε καμιά ανάπτυξη και καμιά «διάσωση» όπως ισχυρίζονται. Η οικονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας σαν χρηματοπιστωτικό κέντρο διαλύεται, χιλιάδες εργαζόμενοι χάνουν τις δουλειές τους, εκατοντάδες επιχειρήσεις που είναι συνδεμένες ή εξαρτώμενες από τον τραπεζικό τομέα θα κλείσουν και πολύς κόσμος οδηγείται στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Βλέπουν το φως της δημοσιότητας πολλές ιστορίες απλών ανθρώπων οι οποίοι έχασαν τους κόπους μιας ζωής. Άνθρωποι που πήραν δάνειο 200.000 για να κτίσουν το σπίτι τους έχασαν ήδη τις 100.000 και όχι μόνο δεν θα κτίσουν το σπίτι τους αλλά θα πρέπει να εξοφλήσουν το δάνειο και ίσως να χάσουν την περιουσία που υποθήκευσαν για να πάρουν το δάνειο. Ακόμη πιο δραματική είναι η κατάσταση για πολλούς Κύπριους του εξωτερικού που μετά από 30 - 40 χρόνια δουλειά στο εξωτερικό γύρισαν στη Κύπρο και έφεραν τις οικονομίες μιας ζωής, 200.000 - 300.000 ευρώ και τώρα τα χάνουν. Τραγική είναι η περίπτωση καρκινοπαθούς ασθενή ο οποίος δανείστηκε 300.000 για να κάνει εγχείρηση στο εξωτερικό και πριν προλάβει να χρησιμοποιήσει αυτά τα λεφτά κουρεύονται οι 200.000, και μένει χωρίς εγχείρηση και ίσως χωρίς σπίτι αφού το υποθήκευσε για να πάρει το δάνειο.

Ελάχιστοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι αυτό το μνημόνιο ήταν ένα πακέτο «διάσωσης» της οικονομίας ή των απλών ανθρώπων. Αντίθετα ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι αυτή είναι μια επίθεση που έχει σαν στόχο να καταστρέψει την κυπριακή οικονομία και να μετατρέψει την Κυπριακή Δημοκρατία σε υποχείριο των ισχυρών κρατών της Ευρώπης με στόχο το φυσικό αέριο που έχει βρεθεί στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και την επιβολή κάποιας νέας διευθέτησης στο Κυπριακό.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι όλα αυτά λίγο ή πολύ ισχύουν. Εξάλλου ο ίδιος ο Σόιμπλε σε δηλώσεις του έκανε ξεκάθαρο ότι η Κυπριακή Δημοκρατία μπήκε στην Ε.Ε. το 2004 για να αποδεχτεί το σχέδιο Ανάν. Είναι σίγουρο όμως ότι η Κύπρος χρησιμοποιείται σαν παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίο θα ήθελαν κάποιοι να λύσουν την κρίση στην Ισπανία, Ιταλία και αλλού. Τα 17 δις που χρειάζεται η Κύπρος δεν είναι παρά ψίχουλα μπροστά στο 1 τρις που θα χρειαστεί η Ιταλία και η Ισπανία για τη «διάσωση» τους. Τα μεγάλα αφεντικά στην Ε.Ε. δείχνουν ποιος θα πληρώσει αυτή τη κρίση.

Αντίσταση

Η οργή και αγανάκτηση απέναντι στη Τρόικα και την Ε.Ε., αλλά και την κυβέρνηση και όσους άλλους έχουν οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση ξεχειλίζει καθημερινά στους δρόμους της Λευκωσίας. Η Βουλή και το Προεδρικό πολιορκούνται καθημερινά από χιλιάδες διαδηλωτές. Αποκορύφωμα ήταν το μεγάλο συλλαλητήριο την Τρίτη το βράδυ έξω από την Βουλή την ώρα που συζητιόταν το νομοσχέδιο για το κούρεμα. Περισσότεροι από 7-8 χιλιάδες κόσμος πραγματοποίησαν ένα από τα μεγαλύτερα και πιο μαχητικά συλλαλητήρια των τελευταίων χρόνων. Το κλίμα αντίστασης κορυφώθηκε μετά την καταψήφιση από τη Βουλή του νομοσχεδίου για το κούρεμα.

Την επόμενη μέρα την σκυτάλη πήραν οι τραπεζοϋπάλληλοι μετά τις πληροφορίες που κυκλοφόρησαν ότι θα κλείσει η Λαϊκή Τράπεζα. Πάνω από 2.000 εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν έξω από τη Βουλή την ώρα που συνεδρίαζε. Μεγάλη ήταν η συμμετοχή και τις επόμενες μέρες με αποκορύφωμα το Σάββατο που συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία της ΕΤΥΚ (συνδικάτο Τραπεζοϋπαλλήλων) πάνω από 6.000 σε μια δυναμική πορεία, στο Προεδρικό, το Υπουργείο Οικονομικών και την Βουλή με κεντρικό σύνθημα: «κάτω τα χέρια από τα ταμεία προνοίας και τις θέσεις εργασίας», ενώ έντονα ακούστηκε και το σύνθημα για απεργία.

Κάτω από αυτή την πίεση η ηγεσία της ΕΤΥΚ αναγκάστηκε να δηλώσει ότι δεν θα επιστρέψουν πίσω στις δουλειές οι τραπεζοϋπάλληλοι αν δεν διασφαλιστούν τα ταμεία προνοίας και οι θέσεις εργασίας. 

Βέβαια την επόμενη μέρα η ηγεσία του συνδικάτου έκανε ένα βήμα πίσω και κάλεσε τους εργαζόμενους να επιστρέψουν στις δουλειές όταν ανοίξουν κανονικά οι τράπεζες και αν υπάρξει πρόβλημα με απολύσεις ή τα ταμεία προνοίας, θα καλέσουν σε απεργία. Αυτό είναι ένας συμβιβασμός που οδηγεί στην απογοήτευση και την ηττοπάθεια γιατί είναι σίγουρο ότι με τη συμφωνία που έγινε δεν διασφαλίζονται ούτε τα ταμεία προνοίας ούτε οι θέσεις εργασίας.

Το μετέωρο βήμα του ΑΚΕΛ

Το Σάββατο το βράδυ που η Βουλή συνεδρίαζε για να ψηφίσει τα συμπληρωματικά νομοσχέδια που χρειάζονται για το μνημόνιο, όπως αυτό για «εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος» για «επιβολή περιορισμών στις αναλήψεις» για τη δημιουργία «ταμείου ανάπτυξης και αλληλεγγύης» το ΑΚΕΛ κάλεσε σε διαδήλωση έξω από τη Βουλή. Χιλιάδες κόσμος μαζεύτηκε, αλλά δεν είχε την ίδια δυναμική με το προηγούμενο συλλαλητήριο.

Αυτό οφείλεται κύρια στο γεγονός ότι το ΑΚΕΛ που πρωταγωνίστησε να καταψηφιστεί το προηγούμενο νομοσχέδιο τώρα ή θα τα ψήφιζε όπως με το «ταμείο αλληλεγγύης» που είναι ένα ταμείο που απειλεί να βάλει χέρι στα ταμεία συντάξεως των εργαζομένων και να δέσει χειροπόδαρα την εργατική τάξη στους σχεδιασμούς των κυβερνώντων και των τραπεζιτών, ή θα τηρούσε αποχή όπως στο νομοσχέδιο για την «εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος». Ένα νομοσχέδιο που δίνει τη δυνατότητα στον Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας να διαλύει τραπεζικά ιδρύματα ή να επιβάλλει κούρεμα καταθέσεων για σκοπούς αναχρηματοδότησης των τραπεζών.

Έκανε ένα βήμα προβάλλοντας το σύνθημα αναζήτηση λύσης έξω από την Τρόικα και το μνημόνιο, αλλά έμεινε σε αυτό. Οι προτάσεις του για χρηματοδότηση εξ ιδίων πόρων και αναζήτησης διέξοδο στη Ρωσία δεν δίνουν καμιά προοπτική στο κίνημα. Το σύνθημα «έξω από την Τρόικα και το μνημόνιο” παραμένουν μετέωρα αν δεν συνοδεύονται από προτάσεις για αντιμετώπιση της κρίσης όπως: κρατικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση κάτω από εργατικό έλεγχο, παύση πληρωμών των δανείων, για φορολόγηση του πλούτου και της εκκλησίας. Μέτρα που θα μπορούσαν να αποφέρουν άμεσα έσοδα για να λειτουργήσει το κράτος. Το 2012 η κυβέρνηση πλήρωσε 1 δις μόνο σε τόκους για εξυπηρέτηση των δανείων της.

Το πρόβλημα τους δεν είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να λειτουργήσει το κράτος, οι δημόσιες υπηρεσίες, τα νοσοκομεία, τα σχολεία κλπ όπως μας λένε η κυβέρνηση και οι διάφοροι απολογητές της Τρόικας, αλλά ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να πληρωθούν τα χρέη. Τα χρέη που δημιούργησαν οι τραπεζίτες τζογάροντας στη φούσκα των ακινήτων και στα ελληνικά ομόλογα. Αντί να κουρέψει αυτά τα χρέη η Τρόικά τα φορτώνει στην πλάτη των εργαζομένων όπως έκανε με το κούρεμα του ελληνικού χρέους PSI που κόστισε στις κυπριακές τράπεζες 4,5 δις. Το παράρτημα της Λαϊκής στην Ελλάδα έχει πάρει 5,5 δις από τα 9,5 δις που άντλησε η Λαϊκή από τον μηχανισμό ELA. Τώρα η Τρόικα θέλει να δώσει την Λαϊκή και την Τράπεζα Κύπρου που δρουν στην Ελλάδα με καταθέσεις γύρω στα 13,5 δις στην τράπεζα Πειραιώς με ψίχουλα (2,5 δις) και μάλιστα απαλλαγμένη από το χρέος των 5,5 δις του ELA και με προίκα από πάνω αλλά 750 εκατομμύρια για αναχρηματοδότηση αυτών των καταστημάτων, και τα αυτά τα χρέη να τα πληρώσει ο Κύπριος φορολογούμενος.

Ρήξη με το Ευρώ και την Ε.Ε.

Αυτές οι πολιτικές της λιτότητας και των περικοπών δεν οδηγούν πουθενά ή μάλλον οδηγούν σε περισσότερη ύφεση και νέους κύκλους περικοπών. Αυτή είναι η εμπειρία από Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία και αλλού. Το πείραμα της Κύπρου με την άγρια αυτή επίθεση είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει και αυτό με τη σειρά του σε μεγαλύτερη ύφεση και νέα μέτρα. Μόνο αφελείς θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι η Κύπρος είναι κάτι διαφορετικό ή ότι το κούρεμα αυτό είναι κάτι που έγινε μια φορά και τέλειωσε.

Δεν χρειάζεται κανένας εξειδικευμένες γνώσεις οικονομολόγου για να καταλάβει ότι αυτά τα μέτρα θα οδηγήσουν σε μεγάλη αύξηση του χρέους, κλεισίματα επιχειρήσεων, απολύσεις, μείωση του ΑΕΠ και κατά συνέπεια σε αύξηση της σχέσης του χρέους προς το ΑΕΠ. Είναι σίγουρο ότι κάθε φορά που θα πρέπει να δοθεί η επόμενη δόση του δανείου θα μας λένε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και χρειάζονται και άλλα μέτρα, περικοπές μισθών, απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις.

Η πραγματική απάντηση σε αυτή τη κρίση είναι αυτό που ήδη ακούγεται από τα στόματα χιλιάδων διαδηλωτών κάθε μέρα έξω από τη Βουλή και το Προεδρικό: πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ. Είναι η ίδια απάντηση που δίνουν εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία και σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. που αντιμετωπίζουν παρόμοια επίθεση.

Η απάντηση της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι ένα μετέωρο βήμα για λύση έξω από την Τρόικα και το μνημόνιο. Εκείνο που χρειάζεται είναι μια πολιτική ρήξης με το ευρώ και την Ε.Ε. Είναι μια πολιτική ανυπακοής στους εκβιασμούς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ε.Ε., που να δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν έχουμε ανάγκη κανένα δάνειο αρκεί να προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών του χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο και φορολόγηση του πλούτου και της εκκλησίας.

Χρειάζεται μια Αριστερά που να προωθεί μια τέτοια πολιτική και όχι να πέφτουμε στην παγίδα της εθνικής ενότητας που στήνει ο Αναστασιάδης και η υπόλοιπη πολιτική ηγεσία για να περάσουν τα μέτρα του μνημονίου ανώδυνα. Αυτή την Αριστερά μπορούμε και πρέπει να κτίσουμε στηρίζοντας και αξιοποιώντας αυτό το νέο κίνημα που έχει κάνει ορμητικό την εμφάνιση του για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια.

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Κύπρος: Μπροστά στην ιστορική αναγκαιότητα της ανατροπής


Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία, η Κύπρος βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας όχι λόγω του <<Κυπριακού>> αλλά για τη θέση της στο ντόμινο της κρίσης του καπιταλισμού. 

Για πρώτη φορά στην κορυφή της ατζέντας στο δημόσιο πολιτικό λόγο είναι η οικονομία και όχι το εθνικό ζήτημα ή όπως το’ πε κι ένας φίλος στη Λευκωσία, ζούμε τις μέρες του <<Κυπριακού Νο.2>>. Κάποιοι είπαν πως ξαφνικά ξημέρωσε η 16η του Μάρτη και η Κύπρος βρέθηκε στο στόχαστρο των Τροϊκανών με τις τράπεζες κλειστές και τις καταθέσεις δεσμευμένες ενώ κάποιοι άλλοι έβλεπαν πως οι εργαζόμενοι στην Κύπρο δε θα γλίτωναν αργά ή γρήγορα από τη βάρβαρη επίθεση. 

Τι γίνεται όμως αυτές τις μέρες στη Λευκωσία; Τι προηγήθηκε του “όχι” από τη Βουλή; Ποια “ναι” έρχονται μετά το σημαντικό “όχι”; Ποια είναι η στάση της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος; Σημειώνουμε κάποιες σκέψεις με την επίγνωση πως ο ιστορικός χρόνος για τον τόπο είναι πυκνός και άρα η εξέλιξη των πραγμάτων μπορεί να κάνουν το κείμενο ελλιπές την ίδια ώρα που γράφεται.

Μετά την ανακοίνωση του κουρέματος των καταθέσεων και το άνοιγμα της συζήτησης περί διάσωσης της Κυπριακής οικονομίας, μια κεντρική ιδέα συνθέτει το κυρίαρχο πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ξεδιπλώνεται τόσο ο λόγος όσο και τα διάφορα σχέδια της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου: η Κυπριακή οικονομία είναι μια εξαμβλωματική οικονομία, του διογκωμένου τραπεζικού συστήματος, των τεράστιων ροών κεφαλαίου, του χαμηλού εταιρικού φόρου, των off-shore, και του ξεπλύματος και άρα εύλογα θα υποστεί τις συνέπειες της φούσκας που έφτιαχνε μέσα στα χρόνια στην κατεύθυνση της “εξυγίανσης”. Έτσι η οικονομία μιας χώρας αποφασίζεται με ωμό κυνισμό να καταστραφεί μέσα σε μια νύχτα.

Βέβαια αυτό που αφήνεται επιμελώς απ’ έξω είναι πως τα ίδια στόματα από τη δεκαετία του ’80 κι έπειτα χαρακτήριζαν την ίδια οικονομία το <<οικονομικό θαύμα>> της συμβολής των τριών Ηπείρων, όπου μεγαλοεπενδυτές κυρίως από τη Ρωσία και τη Μέση Ανατολή αποθήκευαν τεράστια κεφάλαια στον φορολογικό τους παράδεισο. 
Κυβερνήσεις, τραπεζίτες και μεγάλο κεφάλαιο έκλειναν συμφέρουσες συμφωνίες μετατρέποντας την Κύπρο σε χρηματοοικονομικό κέντρο του χαμηλού φόρου και του ψηλού επιτοκίου χαρίζοντας με όρους αγοράς τους αλματώδεις ρυθμούς ανάπτυξης στον Κυπριακό Νότο. Είναι αυτή η ανάπτυξή τους που από καμάρι των αγορών γίνεται σήμερα αγκάθι-μίασμα για το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα ενώ τα διάφορα σχέδια και οι απειλές που τα συνοδεύουν μοιάζουν περισσότερο με <<ξεκαθάρισμα λογαριασμών>> μιας μαφίας σε κρίση. Αλλά το <<μίασμα>>, δεν είναι παρά λεία. 

Με τον βασικό πυλώνα της οικονομίας να καταρρέει, ξεδιπλώνεται ένα σκληρό παζάρι ανταγωνιστικών δυνάμεων για τον τραπεζικό πλούτο και τα γεωπολιτικά πλεονεκτήματα, ωστόσο ένα είναι το σίγουρο: όπου και να καθίσει εν τέλει η μπίλια στη ρουλέτα του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, εκείνος που θα πληρώσει τη ζημιά θα είναι ο Κυπριακός λαός.

Κι εδώ ερχόμαστε σε μια άλλη συνιστώσα του κυρίαρχου λόγου, μιας ηθικολογίας που αναπαράγεται έντονα αυτές τις μέρες, ως εικόνα για έναν λαό που <<καλά να πάθει>> αφού τόσα χρόνια απολάμβανε τους καρπούς της ανάπτυξης χτίζοντας σπίτια, παίρνοντας τραπεζικά δάνεια, φορτώνοντας τις πιστωτικές κάρτες, κυκλοφορώντας με ακριβά αυτοκίνητα και επενδύοντας στην κατανάλωση και το εύκολο χρήμα. Αυτός ο λόγος δε διαφέρει βέβαια από τα λεγόμενα περί <<τεμπέληδων Ελλήνων του φραπέ που ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους>>, αλλά ας διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές.

Μετά τον πόλεμο του ’74 ο τόπος βρέθηκε τσακισμένος όχι μόνο από τη διαίρεση και το θάνατο αλλά και από σοβαρή οικονομική καταστροφή με την ανεργία και την πείνα στα ύψη. Η δημιουργία του <<οικονομικού θαύματος>> τα επόμενα χρόνια μετά τον πόλεμο δεν είναι μια ουρανοκατέβατη σύμπτωση αλλά μια σειρά επιλογών και κοινωνικών συμμαχιών για την προώθηση των καπιταλιστικών συμφερόντων σε έναν τόπο διαλυμένο με εξαιρετική γεωπολιτική σημασία. 

Αν επιχειρούσαμε να δώσουμε μια σύντομη εικόνα θα λέγαμε πως όντως το παζλ της οικονομίας της Κύπρου μεταπολεμικά συντίθεται από την εισροή κεφαλαίων από τη Μέση Ανατολή και κυρίως τον Λίβανο και στη συνέχεια από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης μετά την κατάρρευση και κυρίως από τη Ρωσία και την πρώην Γιουγκοσλαβία.

Αυτή όμως είναι η μια μεριά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά δεν ξεχνά ότι το κεφάλαιο είναι μια κοινωνική σχέση και ότι <<εισροή κεφαλαίων>> δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για την συσσώρευση πλούτου και την ανοικοδόμηση μιας χώρας αν στην άλλη άκρη της σχέσης δεν υπάρχει ο ιδρώτας και ο κόπος της εργατικής τάξης: τα δουλεμένα μεροκάματα της φτηνής εργατικής δύναμης των Ελληνοκυπρίων προσφύγων από τον Βορρά μετά το ’74, τα μεγάλα κύματα μετανάστευσης στο εξωτερικό για δουλειά στη βιομηχανία, το τσάκισμα της αγροτικής παραγωγής προς όφελος του real estate και της τουριστικής ανάπτυξης, τη χρόνια και άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών και εν τέλει την επιλογή της αστικής τάξης να φτιάξει μια φούσκα εξυπηρέτησης των συμφερόντων της μοιράζοντας εφήμερα κόκαλα ευημερίας σ’ έναν λαό που λίγα χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας βίωσε μια από τις σκληρότερες στιγμές στην ιστορία του με τη διαίρεση του τόπου, του δυναμικού και των πηγών του.

Και είναι ο ίδιος λαός που τώρα ονοματίζεται ισάξια συνυπεύθυνος για τη σκανδαλώδη ανάπτυξη και τη μοιραία κατάρρευση, καλούμενος να πληρώσει τα αμαρτήματα των πολιτικών και οικονομικών επιδιώξεων της αστικής τάξης.

Κι έτσι, ερχόμαστε στο σήμερα και όπως η 5η Μάη του 2010 είναι το ιστορικό ορόσημο για την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ και την ελληνική κρίση, η 16η του Μάρτη είναι ο Κυπριακός ιστορικός σταθμός. Το πρωινό του Σαββάτου ανακοινώνεται το κούρεμα των καταθέσεων και ακολουθεί σοκ, πανικός, ουρές στα ΑΤΜ, το ιστορικό <<όχι>> από τη Βουλή των Αντιπροσώπων και πλέον πάνω από μια βδομάδα καθημερινών διαδηλώσεων στην πόλη της Λευκωσίας. 

Η μαζικότητα των συγκεντρώσεων έξω από τη Βουλή, το Προεδρικό Μέγαρο και τα γραφεία της ΕΕ είναι εικόνες που δε βλέπει συχνά η Κύπρος και όπως αναφέραμε και αρχικά είναι πρωτοφανείς ως προς το περιεχόμενό τους. Μιλάμε για χιλιάδες διαδηλωτών σε καθημερινό επίπεδο με την Αριστερά να είναι εκείνη που δίνει κυρίαρχα το στίγμα σ’ ένα πολιτικό εύρος από το ΑΚΕΛ και την ΕΔΟΝ, την ΠΕΟ και τις πρωτοβουλίες ενάντια στο μνημόνιο και τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι το μπλοκ του ευρύτερου ριζοσπαστικού χώρου (ΑΝΤΑΡΤΕΣ Κύπρου, ΕΡΑΣ, Συσπείρωση Ατάκτων, μαθητική ομάδα Σκαπούλα, ΝεΔΑ).

Μέσα στο κλίμα του έντονου παλμού από τους διαδηλωτές έξω από τη Βουλή, την Τρίτη 19 του Μάρτη, η Κυπριακή Βουλή απέρριψε το σχέδιο για κούρεμα των καταθέσεων. Κι όμως η ιστορική ατάκα του Δ. Χριστόφια για το σχέδιο Ανάν <<λέμε ΟΧΙ για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ>> φαίνεται να επαναλαμβάνεται έστω κι αν πρόσωπο και ερώτημα είναι πια άλλα. Όμως οι αποφάσεις του eurogroup, η στάση και οι θέσεις του κυβερνητικού επιτελείου και των κομμάτων, ο ρόλος της ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού κεφαλαίου (βλ. εξαγορά υποκαταστημάτων της Λαϊκής από την Πειραιώς) και οι διεθνείς ανταγωνισμοί έχουν αναλυθεί και γνωρίζουμε πολύ καλά πως τα <<τελευταία επώδυνα μέτρα>> είναι πάντα προάγγελος άλλων πιο επώδυνων.

Εμείς, κατοικώντας στη Λευκωσία θέλουμε να μοιραστούμε τι σημαίνει τούτη η εβδομάδα του σκληρού παζαρέματος για την πραγματική ζωή του κόσμου, που επιμελώς οι ιδεολογικοί μηχανισμοί και τα ΜΜΕ διεθνώς αποκρύπτουν και στρεβλώνουν με προπαγανδιστικές μεθόδους και τίτλους όπως αναφέρθηκαν στην αρχή του κειμένου. 

Στις περιόδους που ο ιστορικός χρόνος είναι πυκνός, οι μεταβολές είναι απότομες και άρα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Στην Κύπρο, μια βδομάδα ήταν αρκετή για να αλλάξει το σκηνικό ομαλότητας της προηγούμενης περιόδου. Από τη μια η εικόνα των επιχειρήσεων που κλείνουν, των ιδιωτικοποιήσεων, των μαζικών απολύσεων, της ανεργίας, του φόβου και του πανικού και από την άλλη οι καθημερινές συγκεντρώσεις. Η κουβέντα μονοπωλείται από τις προσωπικές επιπτώσεις σε κάθε οικογένεια ενώ η αίσθηση πως βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή είναι γενικευμένη. 

Και είναι ακριβώς σε αυτό το σημείο όπου τα σχέδια και οι εναλλακτικές φαίνονται να οδηγούν όλα στο ίδιο καταστροφικό σημείο, που η απουσία συγκροτημένου ριζοσπαστικού λόγου είναι εκκωφαντική. Τώρα που η ΕΕ δείχνει ξανά τις αδίστακτες προθέσεις της παρακάμπτοντας οποιαδήποτε στοιχειώδη δημοκρατική διαδικασία δηλώνοντας πως η απόφαση του eurogroup δε χρειάζεται να εγκριθεί από την Κυπριακή Βουλή, τώρα που οι διεθνείς συμμαχίες και ανταγωνισμοί παζαρεύουν την τύχη ενός λαού, τώρα που η Κυπριακή κυβέρνηση λίγες μέρες μετά τις προεδρικές εκλογές αλλάζει αντιδιαμετρικά τις δεσμεύσεις της, η συγκρότηση ενός πλειοψηφικού, ριζοσπαστικού ρεύματος και σχεδίου δεν είναι μια εγκεφαλική εμμονή αλλά η μόνη ελπίδα να αλλάξει η ροή των πραμάτων.

Δεν μπορεί αυτή τη στιγμή η Αριστερά να αναπαράγει το σύνθημα “κάτω τα χέρια από τις καταθέσεις ΜΑΣ” συμβάλλοντας στη ρητορική περί “διαταξικού εθνικού αγώνα”, όπου όλοι πλήττονται όμοια και όλοι μοιράζονται κοινά συμφέροντα. Δεν υπάρχει περιθώριο η Αριστερά να ταλαντεύεται ως προς το ρόλο της ΕΕ και των τραπεζών της, τη στιγμή που ο Κυπριακός λαός δέχεται τελεσίγραφα υποταγής στους νόμους του κέρδους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Χαρακτηριστική είναι η διατύπωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ για την ΕΕ: “Με ιδιαίτερη ανησυχία αλλά και αισθήματα αγανάκτησης, παρακολουθούμε τις τελευταίες δυο βδομάδες την Τρόικα και ορισμένα κράτη μέλη της Ε.Ε. να προβάλλουν συνεχώς και νέες απαράδεχτες απαιτήσεις νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα…”. 

Δεν μπορεί η Αριστερά να πέφτει στην παγίδα της διαχείρισης ποσοτικοποιώντας τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού σε κατώτατα και ανώτατα όρια κουρέματος.
Δεν μπορεί, η Αριστερά να φλερτάρει με τις <<καλύτερες λύσεις>> εντός του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού ψάχνοντας για συμμάχους ανάμεσα στις μαφίες των ολιγαρχών. Δεν μπορεί να αναγνωρίζει <<λάθη>> της Ε.Ε. που <<αντικρούουν τις αρχές της>>, ουσιαστικά κατηγορώντας την ότι δεν διαχειρίζεται σωστά την κρίση ξεχνώντας πως καπιταλισμός δεν είναιη τάδε ή δείνα τράπεζα, το τάδε ή δείνα χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Αυτοί δεν είναι παρά φορείς του κεφαλαίου, για χάρη του οποίου κάλλιστα μπορεί να καταστραφούν. Δεν μπορεί να λείπουν από την ανάλυσή της για την πραγματικότητα α) οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί που εποφθαλμιούν κεφάλαια και ορυκτό πλούτο, β) το αντίστοιχο της κοινής αγροτικής πολιτικής σε χρηματοπιστωτικό επίπεδο, δηλαδή η επιβολή της Ε.Ε. περί <<συγκριτικού πλεονεκτήματος>> και καταμερισμού εργασίας, γ) ο <<νόμος>> συγκέντρωσης πλούτου και κεφαλαίου σε όλο και πιο λίγα χέρια, που επιβάλλεται τόσο στον χρηματοπιστωτικό τομέα όσο και στις πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις του νησιού που θα καταστραφούν ή θα απορροφηθούν.

Δεν υπάρχει τέλος περιθώριο για μετριοπάθεια εκ μέρους του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος, το οποίο τούτη τη στιγμή θα έπρεπε να πρωτοστατεί με απεργιακές κινητοποιήσεις, συνελεύσεις και αγώνα σε κάθε εργασιακό χώρο.

Το κενό είναι αισθητό αλλά και η ανάγκη αμείλικτη για έναν ριζοσπαστικό πολιτικό φορέα που κόντρα στις απειλές περί απομόνωσης και καταστροφής στο ενδεχόμενο εξόδου από το Ευρώ, κόντρα στην τρομοκρατία της ανεργίας, της φτώχειας και των ιδεολογικών μηχανισμών θα προτάσσει αιτήματα για το συμφέρον του κόσμου της εργασίας

Έχουμε περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή. Η ιστορική ανάγκη και το μέλλον του λαού στην Κύπρο και όχι μόνο επιβάλλουν τον ξεσηκωμό και τον κοινό αγώνα των εργαζομένων για την αποδέσμευση από την πιο μελετημένη κομπίνα που λέγεται ΕΕ και Ευρώ, για τη διαγραφή του χρέους και για να απολαμβάνουν εν τέλει τον πλούτο εκείνοι που τον παράγουν. 

Με οδηγό το λαϊκό συμφέρον για την ανατροπή όλου του ενιαίου συστήματος εκμετάλλευσης, πολέμου και τρομοκρατίας, θα συναντήσουμε και τα αδέρφια μας στον Τουρκοκυπριακό Βορρά μετατρέποντας και το εθνικό ζήτημα σε λαϊκό αίτημα απελευθέρωσης από σύνορα και στρατούς.

Το κείμενο δεν μπορεί παρά να τελειώσει με αποσιωπητικά κάπου εδώ, ένδειξη προσμονής και δρόμου…


Πηγή

Αρπάζουν 15 δισ οι ευρω-λήσταρχοι από την Κύπρο


Απίστευτης έκτασης ληστεία των τραπεζικών καταθέσεων στην Κύπρο θα γίνει μετά τη συμφωνία του δεξιού προέδρου Νίκου Αναστασιάδη με τους Γερμανούς λήσταρχους στο πλαίσιο του Eurogroup.

Αγνωστη, αλλά οπωσδήποτε υψηλότερη του... 30% (!) θα είναι η κατάσχεση εκ μέρους της κυπριακής κυβέρνησης και των ευρωληστών σε κάθε κατάθεση άνω των 100.000 ευρώ που υπάρχει στο νησί. Με δεδομένο ότι τον περασμένο μήνα οι άνω των 100.000 ευρώ καταθέσεις, συμποσούντο σε 38 δισ. ευρώ (τμήμα των οποίων όμως βρισκόταν σε υποκαταστήματα κυπριακών τραπεζών στο εξωτερικό, άρα μη υποκείμενο σε κατάσχεση, αν και δεν ήταν διευκρινισμένο αν θα χάσουν τα λεφτά τους όσοι καταθέτες είχαν πάνω από 100.000 ευρώ σε υποκαταστήματα σε ξένες χώρες της Λαϊκής Τράπεζας Κύπρου που διαλύεται), τα λεφτά που χάνουν οι καταθέτες εκτοξεύονται σε αστρονομικά ύψη: μπορεί να προσεγγίσουν ή και να ξεπεράσουν τα... 15 δισ. ευρώ, καθώς γίνεται λόγος από κύκλους του ΔΝΤ για κατάσχεση καταθέσεων ακόμη και σε ποσοστό 40%!

«Η Γερμανία πέτυχε αυτό που ήθελε!» δήλωσε θριαμβευτικά ο Γερμανός υπ. Οικονομικών Σόιμπλε, αναφερόμενος στην πλήρη διάλυση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος, το οποίο ποτέ στο μέλλον δεν θα ξαναγίνει συγκρίσιμο με αυτό που ήταν μέχρι τώρα, ιδίως αν η Ευρωζώνη συνεχίσει να υπάρχει, πράγμα άκρως αμφισβητήσιμο και αν η Κυπριακή Δημοκρατία συνεχίσει να αποτελεί μέλος της στην περίπτωση που η ζώνη του ευρώ δεν διαλυθεί από τις ισχυρότατες πλέον φυγόκεντρες δυνάμεις που έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται.

Επιβεβαιώνοντας επίσης την εμφανή εκτροπή της ΕΕ προς αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης, ο Σόιμπλε δεν δίστασε να δηλώσει ότι η καταστροφική συμφωνία Αναστασιάδη - Βερολίνου στο πλαίσιο του Eurogroup δεν χρειάζεται επικύρωση από την... κυπριακή (!) Βουλή, έχοντας βεβαίως κατά νου την απόρριψη από το κοινοβούλιο της Λευκωσίας των προηγούμενων, επίσης κατάπτυστων γερμανικών όρων υποταγής της Κύπρου. «Η Κομισιόν μας πληροφόρησε ότι η απαραίτητη νομοθεσία για την εφαρμογή όσων συμφωνήθηκαν έχει ήδη κυρωθεί!» ήταν η εξωφρενική δήλωση του Σόιμπλε. Με αυτή την επίδειξη ισχύος και αλαζονείας ο Σόιμπλε παραμέρισε πραξικοπηματικά το «Οχι» της κυπριακής Βουλής στην κατάσχεση τμήματος των καταθέσεων, σε πλήρη συνεργασία με τη γερμανόδουλη κυβέρνηση της Λευκωσίας.

Σε ό,τι αφορά τώρα στην ουσία της απόφασης -των νέων όρων δηλαδή οικονομικής διάλυσης και συνεπεία αυτής πολιτικής υποδούλωσης της Κύπρου στη Γερμανία- είναι αναμφισβήτητα θετικό ότι το Βερολίνο έκανε ένα βήμα πίσω, αναφορικά με τους μικροκαταθέτες. Υπό το κράτος της πανευρωπαϊκής κατακραυγής και ανησυχίας, δεν επέμεινε στην αρχική του θέση να φορολογηθούν και μάλιστα από το πρώτο ευρώ και οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ. Φυσικά έχει ήδη στείλει το μήνυμα ότι άνοιξε ο δρόμος να μπορούν οι Γερμανοί σε όποια χώρα της Ευρωζώνης θέλουν, να αρπάζουν ανά πάσα στιγμή όποιο τμήμα των καταθέσεων επιθυμούν και αποφασίζουν, ακριβώς όπως τα ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα κατοχής άρπαζαν τα αποθέματα χρυσού όσων κρατών καταλάμβαναν και υποδούλωναν.

Αναμφισβήτητα πάντως είναι θετικό γεγονός το ότι έστω και σε πρώτη φάση, έστω προσωρινά, διασώθηκαν από την κατάσχεση των Γερμανών οι καταθέσεις του κοσμάκη μέχρι 100.000 ευρώ. Από εκεί και πέρα, επιχειρείται με υπόγειο τρόπο να καλλιεργηθεί ένας μύθος - ότι μετά την απόφαση αυτή θα χάσουν λεφτά στην Κύπρο μόνο οι Ρώσοι μαφιόζοι, οι Ελληνες που είχαν «μαύρα» λεφτά, άντε και κάποιοι πλούσιοι. Ομάδες καταθετών δηλαδή για τις οποίες κανένας δεν θα λυπηθεί που υφίστανται απώλειες.

Αυτό που τεχνηέντως αποσιωπάται είναι η λαίλαπα που θα επιπέσει επί του συνόλου του κυπριακού λαού εξαιτίας της κατάσχεσης του 30% ή του 40% ή όποιου άλλου ανάλογου ποσοστού όλων των άνω των 100.000 ευρώ καταθέσεων, οι οποίες φυσικά δεν ανήκουν μόνο σε μαφιόζους. Πρώτα πρώτα θα καταρρεύσουν στην Κύπρο οι συντάξεις, γιατί θα αρπάξει η κυβέρνηση το ένα τρίτο των αποθεματικών όλων των ταμείων πρόνοιας. 

Έπειτα θα καταρρεύσουν πάμπολλες υγιείς κυπριακές επιχειρήσεις, οι οποίες είχαν τα λεφτά τους στις τράπεζες, άρα θα κατακρημνιστούν οι μισθοί σε όλο το νησί. Θα φαγωθεί και το ένα τρίτο των χρημάτων που είχαν όλοι οι κρατικοί και ημικρατικοί οργανισμοί, συνεργατικές επιχειρήσεις κ.λπ. Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο στην Κύπρο. Ο «οικονομικός Αττίλας» της ΕΕ θα ρημάξει τον τόπο ίσως χειρότερα και για περισσότερες δεκαετίες από τον «γνήσιο» στρατιωτικό Αττίλα των Τούρκων εισβολέων...

Μεγάλη μαθητική διαδήλωση έγινε σήμερα στην Λευκωσία

Πορεία διαμαρτυρίας διοργανώθηκε σήμερα στη Λευκωσία, με τη συμμετοχή χιλιάδων μαθητών και φοιτητών, κατά του Μνημονίου και της Τρόικας. Οι διαδηλωτές είχαν συγκεντρωθεί στο κέντρο της Λευκωσίας, στη οδό Λεωνίδου και πορεύτηκαν στη βουλή, όπου πραγματοποίησαν στάση έξω από το κτήριο, φωνάζοντας συνθήματα όπως «Ευρώπη - Ευρώπη - Ευρώπη των λαών και όχι των αφεντικών», «Η νέα γενιά έχει ιδανικά, ούτε πουλιέται, ούτε προσκυνά», «Λαέ πολέμα, σου πίνουνε το αίμα» και «Δικά τους τα κέρδη, δικές τους και οι ζημιές».

Στην συνέχεια έγινε πορεία προς το προεδρικό. Υπήρχαν πανό στα ελληνικά και τα αγγλικά που έγράφαν «Κάθαρση στο διαβρωμένο σύστημα», «Καταστρέψατε το μέλλον και τα όνειρά μας», «Your mistake our future» και «Troika go home», ενώ φώναζαν συνθήματα όπως «Έξω η Τρόικα από την Κύπρο», « καθώς και συνθήματα εναντίον της Γερμανίδας καγκελαρίου Μέρκελ.


Ένταση σημειώθηκε όταν μαθητές πέταξαν πορτοκάλια και πλαστικά μπουκάλια εναντίων αστυνομικών. Στην είσοδο του προεδρικού και μπροστά από τους διαδηλωτές σε βουλή και προεδρικό έιχει παραταχθεί ισχυρή αστυνομική δύναμη και ΜΜΑΔ. 

Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τα γεγονότα, τα οποία καλύπτουν πολλά διεθνή ΜΜΕ.

Από το λύκειο στροβόλου όπως μας ενημέρωσαν μαθητές έγινε πορεία 300 μαθητών προς το υπουργείο οικονομικών και στο προεδρικό με πανό ΟΧΙ ΚΟΥΡΕΜΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ.