Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Πως οι φασίστες της ΧΑ εξασφαλίζουν τη μείωση του μεροκάματου


Έχουμε συνηθίσει να αναμένουμε  την πίεση για μείωση  στον εργατικό μισθό και το μεροκάματο  να ασκείται από  τους ‘’πάνω’’. Περιμένουμε την επιβολή της λιτότητας από  την εκάστοτε κυβέρνηση που θεσπίζει σαν νόμο της κοινωνίας το συμφέρον της οικονομικής ολιγαρχίας του πλούτου, των δανειστών, των τραπεζιτών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Θεωρούμε αναμενόμενες τις περικοπές στους μισθούς από τον μεμονωμένο εργοδότη, μικρό ή μεγάλο, που χρησιμοποιεί  την τρομοκρατία της απόλυσης.

Τα παραπάνω όμως συμπληρώνονται πλέον,  όλο και πιο καθαρά,  από τη δράση της φασιστικής Χρυσής Αυγής.

Τι κάνει πρακτικά η παρακρατική οργάνωση, αξιοποιώντας πλέον και το άφθονο παραδάκι που προσφέρει η κρατική χρηματοδότηση;

Επισκέπτεται μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις και ζητάει από τους εργοδότες να απολύσουν μετανάστες εργάτες και να τους αντικαταστήσουν με έλληνες.

Φυσικά, πολλοί εργοδότες αντιτείνουν πως ‘’οι μετανάστες είναι φτηνότεροι και πιο πειθαρχημένοι, ενώ οι έλληνες ζητάνε πιο πολλά, αλλά βγάζουν και γλώσσα’’.

Και ποια είναι η απάντηση της Χρυσής Αυγής; ‘’Αυτό, αφήστε το  σε μας. Και τα λιγότερα θα δεχτούν και τσιμουδιά δε θα βγάλουν’’.

Ποιο είναι το πρακτικό αποτέλεσμα αυτής της ‘’δράσης’’;

Οι μετανάστες κυνηγημένοι και τρομαγμένοι, πιέζονται να δεχθούν ακόμη πιο εξευτελιστικά μεροκάματα, κάτω από την απειλή του εργοδότη:  ‘’ κοίτα να δεχτείς, αλλιώς θα φωνάξω την ΧΑ να σε κάνει μαύρο στο ξύλο’’.

Οι έλληνες εργαζόμενοι και άνεργοι με τη σειρά τους, πειθαναγκάζονται να απασχοληθούν με πακιστανικούς και αφρικανικούς όρους εργασίας.

Για όποιον έχει μια ιδέα από την αξιοποίηση των μεταναστών στις αγροτικές δουλειές τα τελευταία χρόνια, είναι γνωστό πως αυτή η πρακτική δεν είναι καινούργια.. Το πρωί ο μετανάστης δούλευε στο χωράφι, το βράδυ ‘’άγνωστοι’’ τον απειλούσαν ότι  η αστυνομία τον ψάχνει ‘’για να ελέγξει τα χαρτιά’’. Την άλλη μέρα ερχόταν η ‘’προσφορά’’: ‘’Κάτσε σε μένα για ένα πιάτο φαί και μισό μεροκάματο και δε θα σε πειράξει κανένας’’.

Έτσι έχουμε το τερπνό μετά του ωφελίμου: Και κονομάμε το παραδάκι επωφελούμενοι τον ιδρώτα  και τον φόβο άλλων και το παίζουμε καθαρόαιμοι -πλην φιλεύσπλαχνοι- έλληνες.

Σε περιόδους κρίσης και κοινωνικής καταστροφής όπως η σημερινή, αναδύονται με ένταση δύο δρόμοι. 

Ο ένας είναι αυτός που καλεί το εργατικό κίνημα και η αριστερά: Συλλογική δράση της εργαζόμενης πλειονότητας, των ανέργων, των φτωχών, ενάντια στο κεφάλαιο. Για να πάρουμε τον κλεμμένο πλούτο στα χέρια μας, για να ζήσει η κοινωνία και να ανθίσει μέσα σε ελευθερία και δημοκρατία.

Ο άλλος είναι ο δρόμος του φασισμού, που κάνει ‘’ιδεολογία’’ την παμπάλαιοι προσπάθεια του κεφαλαίου αντί της ταξικής πάλης εναντίον του, να φουντώνει ο εμφύλιος πόλεμος μέσα στην τάξη. Όπως και να το κάνουμε, είναι ευκολότερο να σπάσεις το κεφάλι του διπλανού σου για να πάρεις τη θέση του, παρά να ανατρέψεις τον κόσμο και την εξουσία του κεφαλαίου. Ας θυμηθούμε λίγο την ταινία ‘’Το τσεκούρι’’ του Γαβρά, όπου ο απελπισμένος υποψήφιος για μια θέση εργασίας, εντοπίζει και αρχίζει να δολοφονεί τους άλλους υποψήφιους.

Αυτοί οι δύο δρόμοι, συγκρούονται όλο και πιο καθαρά σήμερα.

Από τη μια,  ο δρόμος της  συλλογικής δράσης και από την άλλη, ο δρόμος της μακιαβελικής ατομικής επικράτησης.

Από τη μια, η πάλη για μια απελευθερωμένη κοινή ζωή και  από την άλλη η καταφυγή στην εξόντωση του ασθενέστερου διπλανού μας ‘’άλλου’’. Ο  πιο εύκολος ‘άλλος’’ στην αρχή είναι ο μετανάστης, ο αλλοεθνής ή αλλόθρησκος, ο ‘’παρεκκλίνων’’ σεξουαλικά ή ηθικά. Μετά είναι ο δημόσιος υπάλληλος. Έπειτα ο συνδικαλιστής και ο αριστερός που στηρίζει τους ‘’άλλους’’. Και μετά είναι ο οποιοσδήποτε. Και στο τέλος είναι ο ίδιος ο εαυτός. Διότι, ας μην ξεχνάμε, τελικά, το Γ’ Ράιχ του Χίτλερ, ήταν  πιο αυτοκτονική κοινωνία για το γερμανικό λαό και τη χώρα του.

Από τη μια, η συντριβή της εργατικής δράσης και των οργανώσεων των εργαζομένων στο πλαίσιο ενός απόλυτου καπιταλισμού του στρατώνα και ατέλειωτων πολέμων και τυχοδιωκτισμών.  Από την άλλη, η κομμουνιστική προοπτική της κοινωνικής ιδιοκτησίας, της λαοκρατίας, του διεθνισμού και της ειρήνης.

Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο ηθικός και ιδεολογικός άβυσσος που χωρίζει τον φασισμό από τον κομμουνισμό.

Είναι, εδώ και τώρα, οι συνέπειες που έχει η επιλογή της μίας ή της άλλης κατεύθυνσης, στη δυνατότητα ζωής, αντίστασης και ανατροπής της επίθεσης που δέχεται η κοινωνική πλειονότητα.

Το σύνθημα ‘’Ίσα μεροκάματα και δικαιώματα  σε έλληνες και μετανάστες’’ που προβάλλει η αριστερά και το εργατικό κίνημα, δεν αποτελεί μόνο ηθική  υποχρέωση απέναντι στις αρχές του διεθνισμού και της αλληλεγγύης. Αποτελεί και απαραίτητο όπλο, ενάντια στους εργοδότες, που επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τους μετανάστες για μείωση των εργατικών αποδοχών. Αν το μεροκάματο είναι ίδιο η αντιπαράθεση ανάμεσα στους εργαζόμενους, δεν περνά. 
Αντίθετα, η ΧΑ οδηγεί, όχι στο ‘’διώξιμο των ξένων’’, αλλά στην τρομοκράτηση τους, με αποτέλεσμα το ακόμη χαμηλότερο μεροκάματο  για αυτούς, αλλά, συνακόλουθα,  και για τους έλληνες.

Ας το δούμε διαφορετικά. Η ΧΑ κυνηγάει τους ‘’λαθρομετανάστεες’’ και ρίχνει τα μεροκάματα. Η αριστερά αντίθετα στοχεύει τους λαθροεργοδότες, αυτούς που δεν ασφαλίζουν, που κλέβουν ένσημα, που δεν πληρώνουν τα μεροκάματα ή τις υπερωρίες. Εντελώς αντίθετα πράγματα και με αντίθετα αποτελέσματα. Και φυσικά στοχεύει και στην εξουσία των εργοδοτών, δηλαδή το πολιτικό και οικονομικό τους σύστημα, τους θεσμούς του, τις κυβερνήσεις του, τα αστικά κόμματα

Ανοχή στη δράση της ΧΑ, σημαίνει δύο πράγματα: Πακιστανοποίηση του μισθού και μεροκάματου και  Κινεζοποίηση των συνθηκών εργασίας.

Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό δεν είναι συνεπώς απλά  ‘’ιδεολογικό καθήκον’’ των κομμουνιστών. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Για την επιβίωση μέσα στην κρίση. Για να μην είναι οι εργαζόμενοι ένας χυλός που αλληλοσπαράσσονται.  Για  την συλλογική συγκρότηση  του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου. Για το λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Για μια δημιουργική και αξιοβίωτη ζωή σε μια εργατική και λαϊκή δημοκρατία.

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Το δημοψήφισμα για το μνημόνιο αδήριτη ανάγκη


του Σωτήρη Κάττου (δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Πολίτης)

Σε πρόσφατη συνέντευξη του, το πρώην ηγετικό και έντιμο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ καθώς και πρώην υπουργός σε διάφορες κυβερνήσεις,  Χάρης Καστανίδης υποδείκνυε : «Κάντε το όπως η Ισλανδία» και όπως σημειώνει περαιτέρω «οι δανειστές όχι μόνο δεν τιμώρησαν την Ισλανδία αλλά αναγκάστηκαν να συνεργαστούν με την ισλανδική κυβέρνηση και με την κοινωνία των πολιτών αναζητώντας άλλες πρόσφορες λύσεις που κυρίως υπέδειξαν οι ευφάνταστοι Ισλανδοί» . ‘

Όπως υπογραμμίζει ο κ. Καστανίδης οι δανειστές, τα καθεστωτικά κόμματα και οι θηριώδεις επικοινωνιακοί μηχανισμοί, διεθνείς και εγχώριοι, καλλιεργούν συστηματικά την βασανιστική και εξευτελιστική ιδέα της μιας και μοναδικής λύσης, της μιας και μοναδικής πολιτικής, της ακραίας λιτότητας που καταρρακώνει την αξιοπρέπεια των πολιτών, φτωχοποιεί την κοινωνία , διαλύει των παραγωγικό ιστό και  αποσαθρώνει τη θεσμική συγκρότηση της δημοκρατίας μέσα σε ένα καθεστώς τρόμου και απογοήτευσης. Κατά ανάλογο τρόπο οδηγεί και το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο στο νησί την κυπριακή κοινωνία σε παρόμοιες καταστάσεις.

Σχετικό με το πιο πάνω, το πρόγραμμα «Προεκτάσεις» του κ Καρεκλά στο ΡΙΚ όπου παρακολουθώντας το τελευταίο διάστημα τους φιλοξενούμενους του όλοι είναι εκφραστές και τιμητές της μνημονιακής αντίληψης . 

Αυτό θα μπορούσε να είναι κατανοητό εάν ο κ. Καρεκλάς εργαζόταν σε ιδιωτικό σταθμό. Από την στιγμή όμως που ο εργοδότης του κ. Καρεκλά είναι ο κύπριος φορολογούμενος, δηλαδή η κυπριακή κοινωνία που χαρακτηρίζεται από πολιτικές αποχρώσεις, είναι υποχρεωμένος να φιλοξενεί και την αντίθετη άποψη, κατά ανάλογο τρόπο που γίνεται στην Ελληνική Δημόσια Τηλεόραση. Καλά κάνει να παρακολουθεί κάποια προγράμματα σε αυτή. Δεν είναι δυνατόν στην Δημόσια Ραδιοτηλεόραση να αφιερώνεται εξ ολοκλήρου ο χρόνος στα απόλυτα διαχειρήσιμα δημοσιονομικά προβλήματα της κυπριακής οικονομίας, που οι χρηματοδοτικές της ανάγκες είναι αμελητέες με τα διεθνή δεδομένα, και να αφήνεται στο απυρόβλητο το τραπεζικό τέρας που πλέον απειλεί την κατακρήμνιση της κυπριακής πολιτείας και κοινωνίας. 

Το πιο επικίνδυνο από την διαπραγμάτευση αυτή είναι η πρόθεση των δανειστών να ενσωματώσουν στην δανειακή σύμβαση την ανακεφαλοποίηση των τραπεζών, η οποία λειτουργεί σαν κινούμενη άμμος και που δεν ξέρουμε που αρχίζει και που σταματά. Στερείται κάθε λογικού επιχειρήματος η πίεση που ασκείται από τους τοποτηρητές των Τροικανών, είτε αυτοί είναι δημόσια είτε ιδιωτικά ΜΜΕ είτε κόμματα, για επίσπευση της συνομολόγησης μνημονίου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έστω και εάν δεν γνωρίζει την έκταση της τραπεζικής μεταστατικής κακοήθειας στα σπλάχνα της κυπριακής κοινωνίας.

Η συστηματική πίεση του κατεστημένου προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας φαίνεται εκ πρώτης όψεως να κάμπτει την αντίσταση του για να αποδεχτεί ενοποίηση των κυπριακών χρηματοδοτικών αναγκών της κυπριακής δημοκρατίας με την πρόφαση δήθεν, ότι με την θεσμοθέτηση του μηχανισμού στήριξης των τραπεζών, εάν και εφόσον εφαρμοστεί καμιά φορά με δεδομένη την γερμανική άρνηση θα μπορούσε να μεταφερθεί το μέρος της συμφωνίας που αφορά τον τραπεζικό τομέα στον μηχανισμό αυτό. Μόνο αφελείς μπορούν να δεχτούν αυτήν την τοποθέτηση. 
Οι εργοδότες δηλώνουν σε κατ ιδίαν συζητήσεις τους ότι η κρίση αυτή αποτελεί την χρυσή τους ευκαιρία για να αποσαθρώσουν πλήρως τις εργασιακές σχέσεις στο νησί. Το έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμό στον ιδιωτικό τομέα, ιδιαίτερα στον τουρισμό, μέσα από την ανεξέλεγκτη εισροή κοινοτικού και ξένου δυναμικού και την ανασφάλιστη εργασία και που τώρα στοχεύουν τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. 

Φαίνεται ότι ουδείς έχει κατανοήσει τις εγκληματικές συνέπειες ενός μνημονίου, και αυτό κρύβεται επιμελώς από την κυπριακή κοινωνία και ελληνική κοινότητα. Αποκρύβεται επιμελώς η κοινωνική κατακρήμνιση που θα προκαλέσει ένα ενδεχόμενο μνημόνιο, που υπό τις καλύτερες περιστάσεις η δανειακή σύμβαση εάν γίνει αποδεκτό το καλύτερο σενάριο για τις τράπεζες (11 δις ευρώ ανάγκες κεφαλαιοποίησης, όταν οι ανάγκες του δημοσίου δεν ξεπερνούν το 1 δις) θα ανεβάσει το δημόσιο χρέος στο 140% του ΑΕΠ το οποίο δεν είναι διαχειρήσιμο.

Το 2004 στο δημοψήφισμα η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων εθεώρησε ασύμφορο το κόστος της λύσης το οποίο εκτιμήθηκε στην χειρότερη περίπτωση πέντε δις ευρώ,  κόστος το οποίο θα καλύπτετο από την διεθνή διάσκεψη δωρητών. Τώρα οδηγούν την ελληνική κοινότητα  στην αποδοχή οικονομικών βαρών τα οποία δεν θα μπορέσει ποτέ η κοινωνία να αντέξει.

Το πιο επικίνδυνο όμως από όλα είναι η ίδια η αξιοπιστία της Τροικας όπου ενδεικτικά στην σελίδα 20 στην παράγραφο 5.5 τα ψέματα και οι ισχυρισμοί τους είναι άνευ προηγουμένου. 
Συγκεκριμένα αναφέρονται σε διάβρωση της ανταγωνιστικότητας λόγω υψηλού εργατικού κόστους όταν όλοι γνωρίζουμε ότι οι μισθοί κυμαίνονται στα 400-600 ευρώ/μήνα και όπου απολύονται ελληνοκύπριοι συνεχώς. Όταν κάνουν αναφορά  σε δήθεν παλιομοδίτικες συλλογικές συμβάσεις και επιμένουν να μειωθεί περαιτέρω το εργατικό κόστος στην ξενοδοχειακή βιομηχανία. Δηλαδή να επιστρέψουμε σε εποχές δουλείας ενώ  επιπρόσθετα ζητούν αύξηση της επιχορήγησης προς τους ξενοδόχους μέσω του ΚΟΤ δηλαδή μέσω του φορολογούμενου πολίτη.

Ένας λογικός άνθρωπος εύκολα αντιλαμβάνεται που θα οδηγήσει το μνημόνιο την Κυπριακή Δημοκρατία όπου τέτοια θέματα δεν αφορούν μόνο την σημερινή γενιά αλλά και τις μελλοντικές γενιές.  Ουδείς νομιμοποιείται να αποφασίσει πίσω από κλειστές πόρτες το μέλλον του κυπριακού λαού και ιδιαίτερα του κυπριακού ελληνισμού ερήμην του σε συνθήκες ημικατοχής.

Η κοινωνία απαιτεί όπως τεθούν ενώπιον της οι πρόνοιες του μνημονίου όπως ετέθηκαν κατά ανάλογο τρόπο και οι πρόνοιες του σχεδίου Ανάν , το οποίο ήταν  αμελητέο διάνυσμα μπροστά στο μνημόνιο, μέσω δημοψηφίσματος για να αποφανθεί κατά πόσο το μνημόνιο αυτό εξυπηρετεί ή όχι τα συμφέροντα της κοινωνίας ως συνόλου.

Στο δημοψήφισμα του 2004 η ελληνική κοινότητα επέλεξε να διαφυλάξει την κοινωνικοοικονομική της σταθερότητας με την προοπτική μιας μελλοντικής διαβούλευσης του προβλήματος. Με το μνημόνιο δεν θα μείνει τίποτε όρθιο για αυτό επιβάλλεται εδώ και τώρα.  

Κάνεις δεν είναι σε θέση να υποθηκεύσει το μέλλον μας που με δεδομένες τις μνημονιακές  συνέπειες που βλέπουμε κάθε μέρα στην Ελλάδα και στον νοτιοευρωπαικό χώρο, όπως και στην Ιρλανδία και Εσθονία, να μπούμε στη διαδικασία προετοιμασίας δημοψηφίσματος κατά ανάλογο τρόπο της Ισλανδικής περίπτωσης, όπου ο Ισλανδός πρόεδρος αρνήθηκε να ξεπουλήσει την ισλανδική κοινωνία στους δανειστές της ελέω ισλανδικού τραπεζικού κερδοσκοπικού οίστρου.

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

ΠΕΟ - ΣΕΚ: Μονόδρομος το Μνημόνιο! Διαφωνία ΠΑΣΥΔΥ


Ρήγμα επήλθε στις τάξεις του συνδικαλιστικού κινήματος μετά τις χθεσινές δηλώσεις του ΓΓ της ΠΑΣΥΔΥ, Γλαύκου Χατζηπέτρου στη StockWatch ότι «θα πρέπει όλοι μας να κάνουμε το παν να αποφύγουμε το μνημόνιο, όπως πολύ σωστά πράττουν η Ισπανία και Ιταλία». ΣΕΚ και ΠΕΟ διατύπωσαν σήμερα δημόσια τη διαφωνία τους με αυτή τη θέση της ΠΑΣΥΔΥ.

Ο ΓΓ της ΣΕΚ Νίκος Μωυσέως, διερωτήθηκε με αφορμή τις δηλώσεις του Χατζηπέτρου πως θα λύσουμε το πρόβλημα χρηματοδότησης εάν δεν ενταχθούμε στο μηχανισμό στήριξης.

«Eάν δεν μπούμε στο Μηχανισμό πώς θα επιλύσουμε το πρόβλημα της χρηματοδότησης" σημείωσε ο κ. Μωυσέως για να προσθέσει οτι "δεν θέλει κανένας να μπούμε στον Μηχανισμό Στήριξης, θέλουμε όμως χρήματα για να λειτουργήσει το κράτος μας, για να πληρώσουμε τα δάνεια που λήγουν του χρόνου και θέλουμε και χρήματα για να ενισχύσουμε τις τράπεζες μας».

«Εάν υπάρχουν αυτές οι λύσεις χωρίς Μηχανισμό Στήριξης θα είναι επιθυμητές», είπε ο κ. Μωϋσέως και διαχώρισε τη θέση της οικονομίας της Κύπρου που δεν της δανείζει κανένας με άλλες χώρες, οι οποίες ακόμη μπορούν να δανειοδοτούνται.

Τις δηλώσεις του ΓΓ της ΠΑΣΥΔΥ σχολίασε και ο ΓΓ της ΠΕΟ, Πάμπης Κυρίτσης, ο οποίος είπε ότι «το πρόβλημα όπως έχει λειτουργήσει, οδήγησε σε ένα σημείο ώστε η επιλογή της δανειοδότησης από αυτό τον mηχανισμό να προβάλλει ως μονόδρομος γιατί δυστυχώς οι λεγόμενες αγορές που παρουσιάζονται να έχουν τόση ισχύ, ενώ είναι απρόσωπες και δεν τις ξέρει κανένας, οδήγησαν στο να μην μπορεί η Κύπρος να χρηματοδοτηθεί για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της».

«Έτσι, όλοι συμφωνούμε με αυτό που λέει η ΠΑΣΥΔΥ αλλά όλοι κατανοούμε ότι εάν έχουμε μονόδρομο πρέπει να τον διαχειριστούμε ώστε η τελική κατάληξη να μην οδηγεί σε μια ισοπέδωση και σε μια διαδικασία να οδηγηθεί η Κύπρος σε μια πιο βαθειά κρίση και δεν θα ακυρωθούν σημαντικές κατακτήσεις των εργαζομένων», είπε ο κ. Κυρίτσης.

Σε ότι αφορά τη χάραξη μετώπου έναντι των μέτρων που προτίθεται να επιβάλει η τρόικα ο κ. Κυρίτσης είπε ότι δεν ήρθε η ώρα για πανσυνδικαλιστική σύσκεψη. Θα πρέπει, είπε, το συνδικαλιστικό κίνημα να ενημερωθεί πρώτα τόσο για τις προτάσεις της τρόικας, όσο και για τις αντιπροτάσεις της κυπριακής πλευράς.

Ο ΓΓ της ΣΕΚ υπέδειξε από την πλευρά του, ότι θα πρέπει να χαραχθεί κοινό μέτωπο από όλους κι όχι μόνο από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, με τη συμμετοχή της κυβέρνησης και των εργοδοτικών οργανώσεων.

Επι του ιδίου θέματος δηλώσεις έκανε και ο Γιώργος Ντάσης, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής ο οποίος είπε οτι "πρέπει να γίνεται σεβαστή η ελευθερία έκφρασης και δράσης του κάθε συνδικάτου και δεν μπορώ να γίνω κριτής αυτής της άποψης, αν και μπορώ να πω ότι, πρέπει να κάνουν μια ανάλυση, να επιχειρηματολογήσουν, να προσπαθήσουν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα στο ιστορικό της χώρας και στον αγώνα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, εκεί είμαστε πάντα όλοι μαζί αλλά δεν μπορώ να υπεισέρθω σε θέματα που δεν είναι της αρμοδιότητάς μου».

Οι δηλώσεις Μωυσέως και Κυρίτση έγιναν στο πλαίσιο της συνέντευξης τύπου με την ευκαιρία της συνεδρίασης της ομάδας των συνδικαλιστών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής που διοργανώθηκε το μεσημέρι στη Λευκωσία.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Η Γερμανία «εξάγει» στην Ευρώπη τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων


Η Γερμανία επιβάλλει τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις Χαρτς 4 στην Ευρώπη». Το γερμανικό περιοδικό Σοτσιαλίσμους στο κύριο άρθρο του αποκαλύπτει τους στόχους της «εργασιακής» πολιτικής του Βερολίνου για την υπόλοιπη Ευρώπη: Η Μέρκελ θέλει να εφαρμόσει πλήρως σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο την αντιδραστική πολιτική του σοσιαλδημοκράτη, πρώην καγκελάριου, Γκέρχαρντ Σρέντερ –το λεγόμενο πλαίσιο Χαρτζ– δέκα χρόνια μετά την υιοθέτησή του από την τότε κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών - Πρασίνων της περιβόητης «Ατζέντας 2010». Το αντεργατικό πλαίσιο που συνέθλιψε τους Γερμανούς εργαζόμενους.

«Το μήνυμα του Γερμανού ταμία της ευρωζώνης είναι απλό», γράφει ο Γκάρντιαν: «Οι άλλες χώρες πρέπει να αντιγράψουν τις σκληροπυρηνικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».

Το Σπίγκελ σημειώνει ότι η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Απασχόλησης της Γερμανίας ετοιμάζεται να «εξαγάγει τεχνογνωσία» στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Η «τεχνογνωσία» δεν είναι άλλη από τα πορίσματα της επιτροπής Χάρτς η οποία πήρε το όνομά της από τον επικεφαλής της επιτροπής, σοσιαλδημοκράτη πρώην προσωπάρχη της Φόλκσβαγκεν, Πέτερ Χαρτς, που αργότερα φυλακίστηκε για δωροδοκία.

Η επιτροπή Χαρτς έθεσε τις βάσεις για τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων στη Γερμανία, μέσω της λεγόμενης «μίνι απασχόλησης» και της προώθησης ελαστικών μορφών απασχόλησης, δήθεν ως «αντίδοτο» στην ανεργία. Από το 2002, οι νόμοι Χαρτς γνώρισαν τέσσερις αναθεωρήσεις, όμως το πνεύμα τους έμεινε το ίδιο, με τους Γερμανούς εργαζόμενους να δέχονται κάθε φορά απανωτά πλήγματα. 

Τα αποτελέσματα των νόμων Χαρτς είναι αποκαλυπτικά: Μόλις 29 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι, σε σύνολο 42 εκατομμυρίων, έχουν θέσεις εργασίας με πλήρη κοινωνικά οφέλη. Περίπου 5,5 εκατομμύρια εργάζονται με μερική απασχόληση και 4,1 εκατομμύρια κερδίζουν λιγότερα από 7 ευρώ ανά ώρα. Το 23% των εργαζομένων απασχολείται σε υποαμειβόμενες θέσεις. 

Οι κανόνες της «μίνι απασχόλησης» των νόμων Χαρτς είναι σαφείς: Οι μηνιαίες αποδοχές απαγορεύεται αυστηρά να υπερβούν τα 400 ευρώ, κατά μέσο όρο λιγότερα από 7 ευρώ την ώρα. Σήμερα, 7 εκ. εργαζόμενοι δουλεύουν επισήμως με μηνιαίες αποδοχές κάτω των ...400 ευρώ και χωρίς κρατήσεις, δηλαδή δίχως πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας και χωρίς να εξασφαλίζουν το δικαίωμα έστω και μιας εξευτελιστικής σύνταξης. Όσο για την ανεργία; Οι άνεργοι δεν ξεπερνούν το 7%, αλλά η ανεργία έχει γίνει πολύ «φθηνή». Το συνολικό δημοσιονομικό κόστος των εγγεγραμμένων ανέργων ήταν το 2011 κάπου 56 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή 31 δισεκατομμύρια λιγότερο από ό,τι το 2005.

Η γραμμή είναι σαφής: Αντί το κράτος και η εργοδοσία να καταφεύγουν σε μια μετωπική αντιπαράθεση με τα καλά οργανωμένα τμήματα της εργατικής τάξης, δημιουργούν μια δευτερεύουσα αγορά εργασίας με χαμηλούς μισθούς που δεν υπόκεινται σε κοινωνικά δικαιώματα. Αυτό ήταν το έργο της Επιτροπής Χαρτς, που θέλει να επιβάλει η Μέρκελ σε όλη την Ευρώπη, με πρώτη τη χώρα μας φυσικά...

Οι επιχειρηματικές ενώσεις, τα μέσα ενημέρωσης και τα περισσότερα πολιτικά κόμματα «γιόρτασαν» τη 10η επέτειο των μεταρρυθμίσεων Χαρτς ως μια μεγάλη επιτυχία. Μιλώντας στην εφημερίδα Μπιλντ, ο Σρέντερ χαρακτήρισε τα μέτρα ως «καθαρό όφελος για την κοινωνία», που «απέδωσε καρπούς για τη χώρα μας».

Αν ως «χώρα» ο Σρέντερ εννοεί το πλουσιότερο 10% των Γερμανών, τότε έχει δίκιο. Τα επίσημα στατιστικά στοιχεία μιλούν από μόνα τους: Το ανώτερο 10% των Γερμανών διαθέτει περισσότερο από το ήμισυ του συνόλου του πλούτου της χώρας και το μερίδιο αυτό συνεχίζει να αυξάνεται. Το κατώτερο 50% των νοικοκυριών της Γερμανίας κατέχει μόλις το 1% των περιουσιακών στοιχείων της χώρας.

Μελέτη του ΟΟΣΑ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η εισοδηματική ανισότητα έχει αυξηθεί στη Γερμανία γρηγορότερα από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα μέλος της ΕΕ.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

H Ιβηρική λέει όχι σε τρόικα και λιτότητα


«Απεργία στην Ιβηρική τώρα!» Αυτό το σύνθημα ήταν γραμμένο σε ένα πλακάτ Πορτογάλου διαδηλωτή στην μεγαλειώδη διαδήλωση που κατέκλυσε ουσιαστικά τους δρόμους όλης της χώρας το προηγούμενο Σάββατο. Την ίδια στιγμή οι δρόμοι της Μαδρίτης ακολουθούσαν το παράδειγμα της Λισαβόνας.

Αντίστοιχα κοινές πορείες όμως φαίνεται πως ακολουθούν και οι κυβερνήσεις των δύο χωρών. Είτε ακολουθώντας τις οδηγίες της Τρόικας στην περίπτωση της Πορτογαλίας, είτε εφαρμόζοντας τις περικοπές ώστε να μην εμφανιστούν αυτές σαν απαιτήσεις των δανειστών στην περίπτωση της Ισπανίας, Κοέλιου και Ραχόι ακολουθούν παράλληλους πολιτικούς δρόμους. Και πιστοί στο οικονομικό δόγμα που η Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλει για την αντιμετώπιση της βαθιάς κρίσης, οδηγούν τον κόσμο της εργασίας μέσα από ένα δρόμο διαρκών μισθολογικών μειώσεων, διάλυσης του κοινωνικού κράτους και απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων στην εξαθλίωση.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η δήλωση του επικεφαλής του Γενικού Συνδικάτου Εργαζομένων της Πορτογαλίας Ζοάο Προένσα μετά την συνάντησή του με τον πρωθυπουργό της χώρας την εβδομάδα που πέρασε: “Επιπλέον της αύξησης του κοινωνικού κατακερματισμού στη χώρα, τα μέτρα θα μας φέρουν πιο κοντά στην κατάσταση της Ελλάδας και επιπλέον υπάρχει σοβαρός κίνδυνος… να επιστρέψουμε σε σοβαρή πολιτική κρίση”. 

Η διαπίστωση είναι κάτι παραπάνω από προφανής και έρχεται μάλλον ετεροχρονισμένα. Τα κοινά χαρακτηριστικά των τριών χωρών είναι ανησυχητικά και ισχύουν εδώ και καιρό. Μετά την εφαρμογή ουσιαστικά κοινής πολιτικής τα τελευταία χρόνια οι χώρες βλέπουν την ανεργία να εκτινάσσεται, τους μισθούς να μειώνονται σταθερά, την οποιαδήποτε πρόνοια να συρρικνώνεται, τους ανθρώπους να οδηγούνται στην εξαθλίωση. Ακόμα και οι μέθοδοι χειραγώγησης της κοινής γνώμης , με τη θεωρία του “μονόδρομου” να εμφανίζεται σαν κύριο επιχείρημα στα στόματα κεντροδεξιών κυβερνήσεων και την απειλή για το αύριο να αλλάζει πρόσωπα και είτε να μετατρέπεται σε πιθανή έξοδο από την Ευροζώνη, είτε σε πιθανή χρεοκοπία, είτε σε πιθανή τιμωρία εκ μέρους των οίκων αξιολόγησης, είτε σε πιθανή άρνηση της επόμενης δόσης του δανείου, όλα μοιάζουν οικία.

Είτε στην Ελλάδα, είτε στην Ισπανία είτε στην Πορτογαλία όμως υπάρχει κι άλλη μία “συγγένεια”, εκλεκτική. Αυτή του δρόμου των αγώνων που από το ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης των χωρών της περιφέρειας έχει φέρει τον κόσμο της εργασίας γύρω από τη Μεσόγειο να συμμετέχει σε ένα ιδιότυπο γαϊτανάκι αξιοπρέπειας και διεκδίκησης. Κι αυτή τη φορά ξεκινώντας από τις διαδηλώσεις στο κέντρο Μαδρίτη και το εκατομμύριο που πορεύτηκε στους δρόμους της Πορτογαλίας το νήμα συνεχίζεται στην απεργιακή κινητοποίηση την εβδομάδα που έρχεται, στους δρόμους της Αθήνας.

Λαοθάλασσα στην Ισπανία κατά Ραχόι – ΕΕ

Η πολιτική της κυβέρνησης Ραχόι γίνεται πια με “διαρροές”. Σε αυτό το σημείο έχει φτάσει πλέον ο πρωθυπουργός της Ισπανίας που για να μπορέσει να ελέγξει την κοινωνική δυσαρέσκεια δοκιμάζει τις αντιδράσεις των πολιτών της χώρας αφήνοντας να διαρρεύσουν τα επόμενα σχέδιά του. Η πιο πρόσφατη περίπτωση αυτή της Παρασκευής, όταν κυβερνητικές πηγές είπαν στο Reuters πως η Ισπανία θα καταφέρει περικοπές 4 δισεκατομμυρίων ευρώ παγώνοντας κάθε αύξηση στις συντάξεις και αυξάνοντας το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης. Φαίνεται πως ο Μαριάνο Ραχόι προσπαθεί να εφαρμόσει  όσο νωρίτερα γίνεται όσες περισσότερες από τις μεταρρυθμίσεις ξέρει πως θα του ζητηθούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση όταν προσφύγει σε αυτή για το πακέτο διάσωσης.

Τον Ιούλιο η κυβέρνηση της Ισπανίας ανακοίνωσε ένα πακέτο περικοπών ύψους 65 δισεκατομμυρίων ευρώ που θα προερχόταν από μειώσεις των μισθών στον δημόσιο τομέα και αύξηση στη φορολογία. Αυτή τη φορά, ακολουθώντας την τακτική που έχει γίνει πλέον κλασική συνταγή κυβερνητικών χειρισμών για χώρες όπως η Ελλάδα, η κυβέρνηση Ραχόι άφησε να εννοηθεί πως η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 έτη είναι μια προειλημμένη απόφαση, ενώ το “πάγωμα” των συντάξεων είναι ένα μέτρο υπό συζήτηση. Και πλέον τα νέα μέτρα αναμένεται να ανακοινωθούν άμεσα, ίσως και την επόμενη εβδομάδα με την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2013.

Όμως ενώ η κυβέρνηση δείχνει να βαδίζει ολοταχώς προς τη “διάσωση”, με τον γενικό διευθυντή του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF), Τσάρλς Νταλάρα να απευθύνει έκκληση στον Ραχόι να προσφύγει σε βοήθεια προς την ΕΕ και το ΔΝΤ, η καθημερινότητα των ανθρώπων της χώρας δεν ακολουθεί. Η μέχρι τώρα εφαρμοζόμενη πολιτική περικοπών έχει οδηγήσει σε κοινωνικό αδιέξοδο, ένας στους τέσσερις πολίτες είναι άνεργος, ενώ το ποσοστό μετατρέπεται σε ένας στους δύο όταν αφορά νέους. 

Χιλιάδες Ισπανοί καταφεύγουν πλέον στη φιλανθρωπία για να επιβιώσουν και καθόλου τυχαία είναι το έργο της καθολικής εκκλησίας αυτό που τυγχάνει μεγαλύτερης προβολής στα διεθνή μέσα ενημέρωσης τις τελευταίες μέρες. Κάπως πρέπει να σκεπαστούν οι φωνές αυτών που διαμαρτύρονται, κάτι που όμως αποδεικνύεται δύσκολο όταν αυτοί είναι χιλιάδες.

Αυτοί οι χιλιάδες έκαναν την εμφάνισή τους στους δρόμους της Μαδρίτης, σχηματίζοντας ένα πολύχρωμο ποτάμι διαδηλωτών, το προηγούμενο Σάββατο μετά από κάλεσμα περισσότερων από 200 σωματείων, συνδικάτων, οργανώσεων της αριστεράς και μέρους των 15-Μ (από όπου ξεπήδησαν οι πλατείες της Ισπανίας) σε μια “κοινωνική σύνοδο” όπως ονόμασαν την συγκέντρωση τα συνδικάτα. 

Ο γενικός γραμματέας του συνδικάτου UGT, Κάντιντο Μένδεζ δήλωσε πως το Σάββατο ήταν ουσιαστικά ένα “δημοψήφισμα” όπου οι πολίτες έδειξαν τι πιστέυουν για τα μέτρα λιτότητας που προωθεί η κυβέρνηση Ραχόι και συνέχισε λέγοντας πως αν η κυβέρνηση δεν προσέξει αυτή τη μορφή διαμαρτυρίας θα ακολουθήσουν κι άλλες. Από την πλευρά του ο επικεφαλής του συνδικάτου CCOO, Ιγνάσιο Φερνάντεζ Τόξο δήλωσε πως “δεν πιστεύει πως η πολιτική που ακολουθείται είναι μονόδρομος”. Όμως η πραγματική δήλωση έγινε από τους χιλιάδες συμμετέχοντες του κόσμου της εργασίας. Τα δύο μεγάλα άλλωστε συνδικάτα είχαν  ήδη εξαγγείλει αυτή τη συγκέντρωση από τον Ιούλιο και οργάνωσαν τη συμμετοχή εργαζομένων από όλη τη χώρα.

Για ένα μέρος των συμμετεχόντων όμως, αυτή η ομολογουμένως ήπια προσέγγιση των δύο μεγάλων συνδικάτων στην πολιτική Ραχόι δεν ήταν αρκετή και η συμμετοχή τους στην συγκέντρωση έγινε κάτω από την ομπρέλα του “Κρίσιμου Μπλοκ ενάντια στο χρέος” που είχε δυναμικότερα πολιτικά χαρακτηριστικά διεκδίκησης. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες στον Μπλοκ η CGT, Οικολόγοι, Φεμινίστριες, η Νεολαία Χωρίς Μέλλον, το Γραφείο των Επισφαλών, η Αττάκ και η Αντικαπιταλιστική Αριστερά που με την ανακοίνωσή τους ξεκαθάριζαν πως αρνούνται “να πληρώσουν την κρίση του συστήματος που πετσοκόβει τα βασικά δικαιώματα για να πληρώσει ένα παράνομο χρέος που δεν το δημιούργησε ο λαός”. Ταυτόχρονα οι συμμετέχοντες του 15-Μ έκαναν λόγο για την ανάγκη άμεσης προκήρυξης γενικής απεργίας στην Ισπανία.

Ταυτόχρονα μια παράλληλη πορεία πραγματοποιήθηκε από συλλογικότητες του αναρχικού χώρου, εργατικές συλλογικότητες εργαζόμενων στην υγεία και εκπαιδευτικών και ορισμένων λαϊκών συνελεύσεων που συμμετέχουν στο δίκτυο 15-M εκφράζοντας έτσι την αντίθεσή τους απέναντι στην τακτική των μεγάλων συνδικάτων που συνομιλούν με την κυβέρνηση Ραχόι αλλά και την άρνησή τους να συμμετέχουν σε συγκέντρωση μαζί με τα σωματεία των αστυνομικών και των στρατιωτικών.

Η μεγάλη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Κολόν ήταν το τελικό σημείο συνάντησης πολλών διαφορετικών πορειών που ξεκίνησαν από διαφορετικά σημεία της πόλης. Μπροστά από το υπουργείο Υγείας έγινε η προσυγγέντρωση και ξεκίνησε η πορεία των εργαζομένων στην υγεία που φορούσαν λευκές μπλούζες ενώ από εκεί ξεκίνησε και η πορτοκαλί πορεία των εργαζομένων στις κοινωνικές υπηρεσίες και των πληττόμενων από την συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους. 

Από το υπουργείο Παιδείας ξεκίνησε η πράσινη πορεία των δασκάλων, μαθητών και γονιών που υπερασπίζονται το δικαίωμα σε δημόσια και δωρεάν παιδεία. Αντίστοιχα ομάδες εργαζομένων σε διαφορετικές υπηρεσίες του δημοσίου με κόκκινα, μοβ, μαύρα μπλουζάκια έφτιαξαν τις δικές τους πορείες από διάφορα σημεία της πόλης για να καταλήξουν στην κεντρική πλατεία της Μαδρίτης. Ο αριθμός των δεκάδων χιλιάδων συμμετεχόντων στις πορείες και τη συγκέντρωση που ορισμένες εκτιμήσεις τον ανεβάζουν σε εκατοντάδες χιλιάδες, εκ των οποίων κάποιοι έφτασαν και από διαφορετικές πόλεις της χώρας, ήταν το πρώτο φθινοπωρινό ραντεβού των Ισπανών στους δρόμους και απέναντι στην κυβέρνηση Ραχόι.

Και η εβδομάδα που ακολούθησε έφερε μαζί της απεργίες. Στις 17 Σεπτέμβρη ξεκίνησε απεργία σε όλους του τομείς της εκπαίδευσης στη Μαδρίτη ενώ την ίδια μέρα καλέστηκε 24ωρη απεργία από τους εργαζόμενους στο Σιδηρόδρομο, τα λεωφορεία και το Μετρό της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης. Κι ενώ το αναμενόμενο μποτιλιάρισμα έκανε την εμφάνισή του στους δρόμους της πρωτεύουσας τα συνδικάτα ανακοίνωσαν πως η συμμετοχή στην απεργία άγγιξε το 96% ενώ υπολογίζεται πως περισσότεροι από 2500 απεργοί πραγματοποίησαν διαδήλωση στην Πουέρτα δελ Σολ. 

Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς συνεχίστηκαν με στάσεις εργασίας κατά τη διάρκεια της εβδομάδας ενώ έχουν προκηρύξει ήδη απεργιακές κινητοποιήσεις και για τις επόμενες μέρες. Οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς χάνουν από τις περικοπές που θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση Ραχόι τον μισθό ενός μήνα ενώ ταυτόχρονα τα εισιτήρια που το επιβατικό κοινό καλείται να πληρώσει αυξάνονται.

Μετά τις πρώτες μεγάλες κινητοποιήσεις αλλά και τις απεργίες που πραγματοποιούνται σε διάφορους εργασιακούς κλάδους της χώρας και όσο ο Μαριάνο Ραχόι εμφανίζεται αδιάλλακτος δηλώνοντας πως δεν υπάρχει τρόπος να μην εφαρμοστούν τα αναγκαία μέτρα λιτότητας στη χώρα, τίποτα δεν φαίνεται να ησυχάζει. Τα μεγάλα συνδικάτα δεν έχουν εντάξει ακόμα στο οπλοστάσιο της διεκδίκησης την γενική απεργία και προς το παρόν συζητούν για μια σύγκλιση συνδικαλιστών από όλη την Ευρώπη στη Μαδρίτη ώστε να σχεδιαστεί το ενδεχόμενο πανευρωπαϊκής μέρας δράσης. 

Όμως οι Ισπανοί δεν δείχνουν να περιμένουν ποιος θα ορίσει το επόμενο ραντεβού, το έχουν ήδη προγραμματίσει. Το δίκτυο που ήδη έχει σχηματιστεί στην χώρα μετά το τεράστιο κίνημα των Ιντιγνάδος έχει ορίσει το επόμενο ραντεβού στις 25 Σεπτέμβρη. Στόχος τη περικύκλωση του κοινοβουλίου μέχρι να πέσει η κυβέρνηση Ραχόι, όπως λένε οι ίδιοι. Ανάμεσα στα αιτήματά τους η άμεση παραίτηση της κυβέρνησης Ραχόι, η δημιουργία νέου συντάγματος με τη συμμετοχή των πολιτών, ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, η κατάργηση όλων των περικοπών και των νόμων λιτότητας που έχουν ψηφιστεί, η άμεση διακοπή όλων των διαδικασιών έξωσης που προχωρούν και άλλα.

Οι κοινωνική αναταραχή που πλέον γίνεται εμφανής και η μεγάλη δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση Ραχόι που κάνει την εμφάνισή της με διάφορες μορφές στη χώρα, από την επανεμφάνιση δυναμικά τάσεων αυτονόμησης σε επαρχίες όπως η Καταλονία μέχρι το όλο και διογκούμενο αίτημα για γενική απεργία και οι πολύμορφες κινητοποιήσεις δεν περνούν απαρατήρητες σε μια μεγάλη χώρα που υποφέρει από ένα δεύτερο κύμα ύφεσης ενώ συνεχίζει να δίνει ενέσεις εκατομμυρίων σε χρεωμένες τράπεζες. Οι τριγμοί στην Ισπανία έχουν άμεσο αντίκτυπο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κινητοποιήσεις των Ισπανών εργαζομένων μπορούν να αποτελέσουν πραγματική απειλή.

Εκατοντάδες χιλιάδες Πορτογάλοι εναντίον της Τρόικας

Το πρόγραμμα λιτότητας που ακολούθησε η κυβέρνηση Κοέλιο τους τελευταίους 16 μήνες έκανε την Πορτογαλία να χρησιμοποιείται ως το “λαμπρό παράδειγμα” της χώρας που ακολουθούσε χωρίς παρεκκλίσεις και αντιδράσεις τις οδηγίες του ΔΝΤ, της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες της Τρόικα η κεντροδεξιά κυβέρνηση προχώρησε σε μείωση μισθών, αύξηση φόρων, ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων και μεταρρύθμιση προς το ελαστικότερο των εργασιακών νόμων. Όμως ο καλός μαθητής Πέδρο Κοέλιου δεν υπολόγιζε μέχρι τώρα την πιθανότητα να ξεπεράσει το όριο της ανοχής των συμπολιτών του. Μετά την εξαγγελία πριν δύο εβδομάδες των σχεδίων του για αλλαγή στο καθεστώς εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα κύμα διογκούμενης δυσαρέσκειας που δεν μπορούσε πια να παραμείνει σιωπηρή.

Σύμφωνα με τα κυβερνητικά σχέδια το νέο καθεστώς περιλάμβανε αύξηση του ποσοστού των ασφαλιστικών εισφορών που θα καταβάλουν οι εργαζόμενοι από 11 σε 18% με παράλληλη μείωση των εργοδοτικών εισφορών από 23,7 σε 18%, μια εξέλιξη που ισοδυναμεί ουσιαστικά με την απώλεια ενός μισθού. Η απάντηση στο παραπάνω σχέδιο δεν άργησε να δοθεί…

“Άντε γ…σου Τρόικα! Θέλουμε τη ζωή μας!” ήταν το κεντρικό σύνθημα της διαδήλωσης, άμεσο και ξεκάθαρο. Εκατοντάδες χιλιάδες Πορτογάλοι πλημμύρισαν τους δρόμους της Λισαβόνας και συνολικά ο αριθμός διαδηλωτών σε 40 πόλεις της χώρας αλλά και του εξωτερικού έφτασαν το ένα εκατομμύριο, στη μεγαλύτερη διαδήλωση από την πτώση της δικτατορίας και από τη στιγμή που η χώρα αποδέχτηκε το πακέτο διάσωσης των 78 δισεκατομμυρίων τον Μάιο του 2011. “Περικόπτουμε την κυβέρνηση” ή αλλιώς “Ήρθε η ώρα! Για την κυβέρνηση να φύγει!” έγραφαν τα πλακάτ των διαδηλωτών. Αυτή ήταν η απαίτηση των Πορτογάλων που μέσα σε λίγες ώρες προκάλεσαν την πρώτη πραγματική κυβερνητική κρίση των τελευταίων χρόνων μόνο με την αποφασιστική παρουσία τους στους δρόμους της χώρας.

Λίγες μέρες αργότερα το συνδικαλιστικό όργανο των στρατιωτικών στην Πορτογαλία , το οποίο εκπροσωπεί ολόκληρο το στράτευμα, προχώρησε σε μια πρωτοφανή ανακοίνωση για πρώτη φορά μετά την Επανάσταση των Γαρυφάλων. Σε αυτή κατηγόρησε την κυβέρνηση πως “καταστρέφει τη χώρα” και “έχει μετατρέψει τον λαό σε πειραματόζωα για κοινωνικά πειράματα με νέα μέτρα λιτότητας” μετατρέποντας “ τους φτωχούς σε άθλιους και τη μεσαία τάξη σε νεόπτωχους” και ζήτησε από τον πρωθυπουργό Κοέλιου “για το καλό της Πορτογαλίας και των Πορτογάλων” να παραιτηθεί και να εγκαταλείψει τη χώρα. Και η ανακοίνωση συνέχισε: “Όλο το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων της χώρας έχει ορκιστεί στην υπεράσπιση της χώρας, να περιφρουρεί το σύνταγμα και τους νόμους της Δημοκρατίας και αποκηρύσσουν κατηγορηματικά τις πολιτικές που ακολουθούνται γιατί είναι αντίθετες με αυτά που οι ένοπλες δυνάμεις έχουν ορκιστεί”.

Σε μια προσπάθεια να φανεί διαλλακτικός ο Κοέλιου δήλωσε πως η κυβέρνηση δεν είναι “ούτε τυφλή, ούτε κουφή” και συναντήθηκε την Τετάρτη με επικεφαλής των σωματείων αλλά και εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου χωρίς όμως να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση. Ο επικεφαλής του Γενικού Συνδικάτου Εργαζομένων (UGT) Ζοάο Προένσα δήλωσε ξεκάθαρα αμέσως μετά τη συνάντηση πως οι εργαζόμενοι δεν θα δεχτούν τις προτάσεις της κυβέρνησης. 

Στο μεταξύ το θέμα των συντάξεων δημιούργησε και την πρώτη δυσαρέσκεια στο εσωτερικό της κυβέρνησης συνεργασίας. Κριτική δέχτηκε η πρόταση από τον υπουργό εξωτερικών της χώρας Πάολο Πόρτας, του οποίου το κόμμα συμμετέχει στην κυβέρνηση συνεργασίας και έχει τη δυνατότητα να μπλοκάρει τη νομοθετική διαδικασία.Η εβδομάδα που ακολούθησε την μεγαλειώδη συγκέντρωση στη Λισαβόνα έφερε μαζί της απεργιακές κινητοποιήσεις στα λιμάνια αλλά και τα κρατικά διυλιστήρια.

Σε μια προσπάθεια να επιλύσει την εμφανή πλέον πολιτική κρίση στη χώρα ο πρόεδρος της Πορτογαλίας Ανίμπαλ Καβάκου Σίλβα κάλεσε μια από τις σπάνιες συναντήσεις του Συμβουλίου του Κράτους την Παρασκευή, 21 Σεπτέμβρη. Το Συμβούλιο είναι ένα συμβουλευτικό όργανο, που συγκροτείται από πρώην προέδρους και άλλες προσωπικότητες της χώρας και ουσιαστικά αποτελεί θεσμικό όργανο που χαίρει κύρους. Ο δε πρόεδρος έχει τη δυνατότητα να διαλύσει το κοινοβούλιο και θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη θέση του για να διαφωνήσει με τα προτεινόμενα μέτρα και να προκαλέσει μετατροπές. Στο συμβούλιο συμμετείχε και ο υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης, αλλά ο πιο αποφασιστικός από τους συμμετέχοντες βρισκόταν έξω από την αίθουσα.

Οι Πορτογάλοι για άλλη μια φορά δεν έμειναν θεατές. Μπροστά από ένα προεδρικό μέγαρο αποκλεισμένο από τις δυνάμεις των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας ξεδιπλώθηκε η απάντηση του κόσμου. Η διαμαρτυρία που οργανώθηκε μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην οποία συμμετείχε και η αριστερά, έφερε χιλιάδες διαδηλωτές μπροστά από το προεδρικό μέγαρο την ώρα που στο εσωτερικό το συμβούλιο του Κράτους συζητούσε τα νέα μέτρα λιτότητας που προωθεί η κυβέρνηση. Κρατώντας πλακάτ με φωτογραφίες του πρωθυπουργού Κοέλιου και υπογραφή τον χαρακτηρισμό “Κλέφτης” οι φωνές του δρόμου αξιώνουν πλέον ξεκάθαρα την παραίτηση της κυβέρνησης συνεργασίας που οδηγεί τη χώρα στην εξαθλίωση. Απαίτηση που διαδηλωτές δεν διστάζουν να δηλώνουν με κάθε ευκαιρία, είτε ονομάζοντας την διαμαρτυρία τους “Ολονυχτία μέχρι να πέσει η κυβέρνηση” είτε κάνοντας δηλώσεις στα τηλεοπτικά δίκτυα. Οι τελευταίες εβδομάδες άλλωστε ανέδειξαν τον μεγάλο πρωταγωνιστή της πολιτικής σκηνής της Πορτογαλίας. Τον εργαζόμενο που διεκδικεί.

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

ΕΝΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ


Οι έφεδροι στη Κύπρο θα φυλάνε σκοπιά!

Σύντομα έφτασε ο λογαριασμός στον λαό της Κύπρου για τις ακραίες και επικίνδυνες πολιτικές επιλογές του κυπριακού κατεστημένου σχετικά με την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων, την συμμαχία με το κράτος τρομοκράτη Ισραήλ και τη μετατροπή του νησιού σε βάση εφόρμησης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.  

Σύμφωνα με την αρθρογραφία το νέο σύστημα Εφεδρείας που αρχίζει από τον Ιούλιο του 2013 θα καλύπτει όλες τις μονάδες στην Εθνική Φρουρά.  Όπως εξήγησε στην εφημερίδα «Αλήθεια» ο πρόεδρος της Επιτροπής Άμυνας της Βουλής, Γεώργιος Βαρνάβας, με βάση την ενημέρωση που έτυχαν ως επιτροπή από το ΓΕΕΦ, η υπηρεσία των εφέδρων θα διαρκεί για δύο συνεχόμενα 24ωρα, συμπεριλαμβανομένων και των διανυκτερεύσεων. 

Οι έφεδροι θα εντάσσονται κανονικά στη δύναμη της μονάδας τους για τις 48 αυτές ώρες και θα εκτελούν υπηρεσία όπως τους κληρωτούς, συμπεριλαμβανομένης και της σκοπιάς. Έφεδροι θα είναι σκοποί και σε φυλάκια της γραμμής αντιπαράταξης. Παράλληλα θα μετέχουν στο πρόγραμμα εκπαίδευσης της μονάδας. 

Ο κ. Γεώργιος Βαρνάβας ξεκαθάρισε ότι η Επιτροπή Άμυνας δεν έχει ρόλο στις αποφάσεις για τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της Εθνικής Φρουράς. Η απόφαση, πρόσθεσε, για το νέο σύστημα εφεδρείας ανήκει στο Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς, το οποίο έχει ενημερώσει σχετικά την Επιτροπή Άμυνας της Βουλής. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Άμυνας σημείωσε ότι ζούμε σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα και η διατήρηση μιας αξιόμαχης Εθνικής Φρουράς είναι αναγκαιότητα 

Πληροφορίες αναφέρουν ότι οι έφεδροι πέραν του συνεχόμενου 48ωρου θα έχουν άλλη μια παρουσίαση στη μονάδα τους, η οποία ωστόσο θα έχει αρκετό χρονικό διάστημα από την πρώτη παρουσίαση Τη σίτιση των εφέδρων σε όλη την διάρκεια της εκτέλεσης των καθηκόντων τους θα την αναλαμβάνει η Εθνική Φρουρά. Με τις νέες διευθετήσεις οι έφεδροι, δεν θα συμμετάσχουν στην άσκηση της Εθνικής Φρουράς «Νικηφόρος», η οποία ούτος ή άλλως δεν πραγματοποιείται τα τελευταία χρόνια. Εθνοφύλακες και έφεδροι οι οποίοι είναι στα πρόθυρα να ενταχθούν στην Εθνοφυλακή δε θα περιλαμβάνονται στο νέο σύστημα που θα εφαρμοστεί στην Εθνική Φρουρά από τον επόμενο χρόνο. Ήδη οι έφεδροι που θα υπηρετήσουν  με βάση το νέο σύστημα άρχισαν να
ειδοποιούνται με Φύλλο Ατομικής Προσκλήσεως (ΦΑΠ) από τώρα, έχοντας έτσι τον απαραίτητο χρόνο να διευθετήσουν τις υποχρεώσεις τους ή ακόμη και την καλοκαιρινή τους άδεια. Την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου δεν θα εκτελούν υπηρεσία οι έφεδροι.

ΠΟΙΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ. Για μια ακόμη φορά ως αιτία της αντιδραστικής αυτής αλλαγής, που επιχειρεί να δώσει στην Εθνική Φρουρά στοιχεία από την συγκρότηση του Ισραηλινού Στρατού ήταν η μείωση της θητείας. Σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα «σκοπός του νέου συστήματος είναι να καλυφθούν τα κενά, ιδιαίτερα τους μήνες Ιούλιο, Αύγουστο και Σεπτέμβριο, όπου η δύναμη των μονάδων μειώνεται λόγω των απολύσεων. Ο κ. Βαρνάβα παραδέχτηκε ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις, κάτι που χαρακτήρισε φυσιολογικό, ωστόσο είπε ότι οι νέες ρυθμίσεις έγιναν για τον λόγο ότι υπάρχουν ανάγκες το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, αφού μειώθηκε η θητεία των στρατιωτών από τους 26 μήνες στους 24. 
Επίσης, επιχειρείται να παρουσιαστεί ως πανάκεια ο σχεδιασμός της Εθνικής Φρουράς, όταν όλοι γνωρίζουν ότι η απόφαση είναι πολιτική και εξυπηρετεί νέες ανάγκες και συμμαχίες! Το μέτρο αυτό ουσιαστικά αποτελεί ψηφίδα στην ακόμη μεγαλύτερη πολεμική-στρατιωτική εμπλοκή του κυπριακού λαού, τμήμα μιας μιλιταριστικής αναβάθμισης που επιχειρεί με συστηματικό τρόπο η κυβέρνηση ΑΚΕΛ και το σύνολο του αστικού συστήματος εξουσίας.  

Φυσικά, ήδη έχουν καταγραφεί μεγάλες αντιδράσεις καθώς αριθμός εφέδρων έχουν εκφράσει τη διαφωνία τους με το νέο σύστημα υπηρεσίας στην Εθνική Φρουρά, προτάσσοντας τις οικονομικές επιπτώσεις ειδικά στους αυτοτελώς εργαζόμενους. Στην Κύπρο όπως και στην Ελλάδα έχει υπάρξει μεγάλο ρεύμα στην νεολαία άρνησης του Στρατού με κάθε μέσο, που κατεστάλη όμως επίσης από την αριστερή κυβέρνηση του ΑΚΕΛ με την συμφωνία όλου του αστικού πολιτικού κατεστημένου διαμέσου των τεράστιων προστίμων ανυποταξίας. Μέθοδο που αντέγραψε αργότερα και ο πρώην ΥΕΘΑ Ευ.Βενιζέλος.

Αποκαλύπτεται επομένως ότι ένας αριστερός κυβερνητικός διαχειριστής όπως το ΑΚΕΛ μπορεί να λαμβάνει τα απαραίτητα αντεργατικά, αυταρχικά και φιλοπόλεμα μέτρα που απαιτεί ο αστικός κόσμος ενάντια στον κόσμο της εργασίας. Το ίδιο μήνυμα εκπέμπει στην Ελλάδα η ΔΗΜΑΡ από το σύνολο του κυβερνητικού αντιδραστικού έργου που έχει στηρίξει αλλά και από το κάλεσμα προς τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Π.Παναγιωτόπουλο, στην τελευταία επίσκεψη κλιμακίου της στο Πεντάγωνο, να χρησιμοποιήσει ως πρότυπο για την νέα συντηρητική αναδιάρθρωση των Ενόπλων Δυνάμεων τον Ισραηλινό Στρατό!

Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και η άλλη αριστερή εκδοχή του Κυβερνητισμού, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Ο ηγέτης του Α.Τσίπρας όχι μόνο παρουσιάζει ως πρότυπο διακυβέρνησης το ΑΚΕΛ (π.χ. ζήτημα ΑΟΖ), αλλά με έντεχνο τρόπο δίνει συνεχώς διαπιστευτήρια στο αστικό σύστημα εξουσίας. Ουσιαστικά δεν αναθεωρεί σε τίποτε την σχέση της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., αλλά αναθεωρεί την αρχική αρνητική θέση τους έναντι της στρατηγικού χαρακτήρα στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ (χαρακτηριστικά τα όσα συνέβησαν στην καλοκαιρινή επίσκεψη Πέρες στην Ελλάδα) προβάλλοντας την υπευθυνότητα και το ρεαλισμό του κόμματος του!  Κανείς βεβαίως δεν ξεχνά ότι προεκλογικά, ο Α.Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είχαν συμφωνήσει στην αύξηση της στρατιωτικής θητείας, μέτρο που εμπόδισε η αντίδραση της νεολαίας.

Εμείς θεωρούμε ότι η νεολαία και οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από κανέναν αριστερό και δεξιό διαχειριστή της καπιταλιστικής κρίσης και της αστικής πολιτικής. Πρέπει τώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αγωνιστούμε για τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας.
Αναπτύσσοντας ένα μαχητικό κα μαζικό αντιπολεμικό-αντιμιλιταρσιτικό κίνημα Μέσα και Έξω από τον Στρατό.

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΕΤΑΡΤΗ-ΠΕΜΠΤΗ ΣΕ ΛΕΜΕΣΟ-ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Φίλοι και σύντροφοι σας καλούμε σε ανοικτές συνελεύσεις την Τετάρτη στην Λεμεσό ώρα 19:00 και την Πέμπτη στην Λευκωσία την ίδια ώρα, για να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε μορφές κινητοποιήσεων και παρεμβάσεων κυρίως για το θέμα της τρόικας και του επερχόμενου μνημονίου, αλλά και διάφορα άλλα ζητήματα στα οποία χρειάζεται να δράσουμε. Επικοινωνήστε στα email  που έχουμε εδώ ή με μήνυμα στον λογαριασμό στο facebook για τους χώρους συνάντησης.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

90 χρόνια από τη Μικρασιατική Εκστρατεία: Οι “Τουρκόσποροι” από το Βενιζέλο στην Αριστερά


«Εφθάσαμεν ούτω να γίνομεν πόλις του Αφγανιστάν, ενώ δεν υπήρχε κανείς λόγος και ενώ μια τοιαύτη κατάστασις δεν είναι αρεστή».

Αν εξαιρέσουμε την καθαρευουσιάνικη γλώσσα, η παραπάνω πρόταση θα μπορούσε να προέρχεται από οποιαδήποτε ρατσιστική κιτρινοφυλλάδα του σήμερα. Όμως, οι γραμμές αυτές γράφτηκαν ενενήντα χρόνια πριν και ο στόχος ήταν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες. Η εφημερίδα είναι η «Βραδυνή», η ημερομηνία είναι 3 Δεκέμβρη 1923 και το σχόλιο έχει τίτλο «Αφγανιστανούπολις». Ας διαβάσουμε πως περιέγραφε την «εμποροπανηγυροποίησιν» της πρωτεύουσας η δεξιά, μοναρχική φυλλάδα:

«Τζιεράκια τηγανίζονται, κωλόπανα κυματίζουν, σανιδώματα προχείρων ικριωμάτων τοποθετούνται εις τα καλύτερά μας πεζοδρόμια, μανδήλια, τσεμπέρια, βλαχόκαλτσες, τηγάνια, παλιοπάπουτσα, αντεριά, κρεμώνται εις καλύβας του αθιγγανικοτέρου είδους, χαλβάδες και ρεβανές εκτίθενται προ ευπρεπών καταστημάτων, κηπάρια δημοτικά, τα οποία είχαν αποκτήσει ολίγους καλούς πρασίνους τόνους ηρημώθησαν, Την στιγμήν οπού η πόλις μας έβαινε προς την ευπροσωποτέραν εμφάνισίν της επήλθον η αρρυθμία, η τσαπατσουλοσύνη, η ασχημία, η βαρβαρότης και έστησαν βάναυσον χορόν εις τα πλέον συχναζόμενα ευπρεπή μέρη της. 

Ευθύνην δεν δυνάμεθα να αποδώσωμεν εις τους διαπράττοντας τας ασχημίας ταύτας. Αυτοί όπως ήξευραν και όπως ηδυνήθησαν έπραξαν. Μη έχοντες το αίσθημα της τάξεως, δεν ηδύναντο να την εκδηλώσουν, αγνοούντες δε την έννοιαν του καλού δεν ηδύναντο να την φανερώσουν. Την ευθύνην έχουν οι αρμόδιοι, οι εντεταλμένοι δια την υγιεινήν, την τάξιν, την ευπρέπειαν. (…)

Αφήκαν τους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους να κατακτηθούν υπό του ψιλικατσιδισμού, αδιαφορήσαντες όχι μόνον προς την ευπρέπειαν, αλλά και προς τα συμφέροντα των εμπόρων καταστηματαρχών, οι οποίοι πληρώνουν ακριβά ενοίκια, βαρείς φόρους, μεγάλους δασμούς, ριψοκινδυνεύουν κεφάλαια. Ταυτοχρόνως διά της μεταβολής των εμπορικών μας οδών εις μπαγιατοπάζαρα κατέστησαν δυσχερεστάτην την κυκλοφορίαν των διαβατών και των τροχοφόρων...». 
(Τα αποσπάσματα από το μπλογκ του Ν. Σαραντάκου, tinyurl.com/992fvx3)

Δεν ήταν κάποιο μεμονωμένο ξέσπασμα. Οι πολιτικοί πρόγονοι του Σαμαρά, του Δένδια και των φασιστών, έδειχναν μίσος για τους Μικρασιάτες και Πόντιους πρόσφυγες αντίστοιχο με αυτό που επιφυλάσσουν οι απόγονοί τους για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στην Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα. Το «ομόαιμον» και το «ομόεθνον» των τότε προσφύγων καθόλου δεν τους εμπόδιζε να χύνουν το πιο χυδαίο ρατσιστικό δηλητήριο.

Σχεδόν ένα μήνα πριν το άρθρο της Βραδυνής, στις 9 Νοέμβρη 1923, το σύνθημα που κυριαρχούσε στο συλλαλητήριο των μοναρχικών στις Στήλες του Ολυμπίου Διός ήταν: «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες». Το «τουρκόσπορος» ήταν η κλασσική βρισιά για τους πρόσφυγες. Το ίδιο κι άλλες υποτιμητικές εκφράσεις όπως το «γιαουρτοβαφτισμένος», το «παλιοαούτηδες», το «σκατοουγλούδες», το «παστρικιά» για τις γυναίκες (δηλαδή πόρνη).

Η «Καθημερινή», αυτή η υποτιθέμενη ναυαρχίδα του «σοβαρού» συντηρητικού τύπου, πρωταγωνιστούσε σε αντιπροσφυγικό μένος. Το 1928, ο εκδότης της Γ.Α Βλάχος, αποκαλούσε τους μικρασιάτες «προσφυγική αγέλη». Σε άλλο άρθρο του, τον Ιούλη εκείνης της χρονιάς, διαμαρτυρόταν γιατί το Λαϊκό Κόμμα είχε τολμήσει να βάλει τρεις απ’ αυτούς στις λίστες υποψηφίων του: 

«Συμπονούμεν και συμπαθούμεν τους πρόσφυγας ως ανθρώπους και αδελφούς δυστυχήσαντας και παθόντας, αλλά δεν τους θέλομεν ούτε ως ψηφοφόρους, ούτε ως εκλογείς, ούτε ως εκλεξίμους, ούτε ως πολίτας δικαιουμένους να κυβερνήσουν την Ελλάδα». Μια άλλη εφημερίδα, το «Σκριπ» έγραφε τις ίδιες περίπου μέρες ότι: «τα συμφέροντα των προσφύγων, κατά μοιραίαν τραγικήν δυσμένειαν, είναι ως γνωστόν τελείως αντίθετα προς τα συμφέροντα των γηγενών».

Κίτρινο περιβραχιόνιο

Για κάποιους άλλους, τέτοιες αντιμετωπίσεις ήταν «ασπιρίνες». Ο Ν. Κρανιωτάκης, εκδότης του Πρωϊνού Τύπου και φανατικός μοναρχικός, πρότεινε το 1933 ένα πιο δραστικό μέτρο: να υποχρεωθούν οι πρόσφυγες να φοράνε ένα κίτρινο περιβραχιόνιο για να ξεχωρίζουν από τους Έλληνες. Δεν ήταν απλά λόγια όλα αυτά. Το 1935, μετά το νόθο πραξικόπημα του στρατηγού Κονδύλη που επανάφερε τη μοναρχία, στον Βόλο: «Αντιβενιζελικοί μπράβοι βάζουν φωτιά στα προσφυγικά παραπήγματα και γίνεται στάχτη μαζί με την περιουσία των προσφύγων κι ένας νεαρός πρόσφυγας που δεν πρόλαβε να φύγει…»

Το μίσος της μοναρχικής δεξιάς για τους μικρασιάτες πρόσφυγες είχε παρελθόν και πριν τη Μικρασιατική Εκστρατεία (το πρώτο μεγάλο κύμα είχε έρθει ανάμεσα στο 1914-1916). Τους θεωρούσαν ως τη βασική δύναμη υποστήριξης του Βενιζέλου. Πράγματι, σε όλη τη δεκαετία του 1920, οι πρόσφυγες ψήφιζαν σχεδόν «μονοκούκι» τα βενιζελικά κόμματα. Και οι πολιτευτές αυτών των κομμάτων τους θεωρούσαν την καλύτερη εκλογική πελατεία.

Αυτό δεν σήμαινε, βέβαια, ότι η υποστήριξή τους στον βενιζελισμό έκανε τη ζωή εύκολη για τους πρόσφυγες. Ακόμα κι η είσοδός τους στα όρια του ελληνικού κράτους ήταν μαρτύριο. Η Μακρόνησος πριν γίνει τόπος μαρτυρίου της Αριστεράς στον Εμφύλιο ήταν τόπος θανάτου για χιλιάδες πρόσφυγες, από τον Πόντο, που στοιβάχτηκαν εκεί το 1922. Και η συνέχεια για όλους ήταν η ζωή στους προσφυγικούς συνοικισμούς, πολλές φορές χωρίς βασικές υποδομές, μεροκάματα χαμηλά ακόμα και για τα δεδομένα της εποχής και δουλειές του ποδαριού για να επιβιώνουν όπως-όπως. Επόμενο, τα «κοινωνικά» των εφημερίδων να γεμίζουν με ιστορίες τρόμου για την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, την πορνεία και όλα τα συναφή στους «συνοικισμούς».

Για πολλά χρόνια αυτός ο κόσμος έμοιαζε να είναι άγονο έδαφος για τις ιδέες της Αριστεράς. Συχνά οι εργοδότες προσλάμβαναν πρόσφυγες για να σπάσουν τη δύναμη των συνδικάτων. Και πολλές φορές σωματεία με δεξιές ηγεσίες έβαζαν στα αιτήματά τους την απαγόρευση πρόσληψης προσφύγων εργατών (μια πρακτική που επίσης είχε μεγάλο παρελθόν).

Αυτή η κατάσταση άρχισε να αλλάζει από τις αρχές της δεκαετίας του ’30. Το ΚΚΕ ήδη από τα προηγούμενα χρόνια κατέβαινε στις εκλογές ως «Ενιαίο Μέτωπο Εργατών Αγροτών και Προσφύγων», αλλά τα αποτελέσματα ήταν πενιχρότατα (όχι μόνο από άποψης προσφυγικών ψήφων, αλλά και εργατικών και αγροτικών γενικότερα). Στις εκλογές του 1933, όμως, η εικόνα αλλάζει και ο τρόμος απλώνεται στα πολιτικά κόμματα της άρχουσας τάξης και τα «αντιπροσφυγικά» και τα «φιλοπροσφυγικά». Ήταν οι εκλογές που ο Βενιζέλος, αφού είχε χάσει τη «μάχη της δραχμής» έχασε, οριστικά, και τη μάχη της κάλπης.

Το εντυπωσιακό στοιχείο ήταν η άνοδος του ΚΚΕ. Και το ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν η εκτόξευση των ποσοστών του στις προσφυγικές συνοικίες. Στην περιοχή της πρωτεύουσας κάποια ενδεικτικά αποτελέσματα ήταν: 12,4% στη Ν. Ιωνία, 12% στην Καισαριανή, 11,2% στη Ν. Κοκκινιά, 10,5% στο Βύρωνα.

Στροφή αριστερά

Μια εξήγηση που δίνεται για τη πολιτική μεταστροφή των προσφύγων προς τ’ αριστερά ήταν η υπογραφή το 1930 της Συνθήκης Φιλίας ανάμεσα στην κυβέρνηση του Βενιζέλου και του Κεμάλ Ατατούρκ της Τουρκίας. Όμως, αυτό δεν εξηγεί γιατί οι πρόσφυγες άρχισαν να στρέφονται στο ΚΚΕ, ένα κόμμα που ανάμεσα σε πολλά άλλα κουβαλούσε το στίγμα της «εθνοπροδοσίας» για τη διεθνιστική στάση του στη Μικρασιατική Εκστρατεία ή τις θέσεις του για το Μακεδονικό.

Οι αυταπάτες των προσφύγων στον βενιζελισμό γκρεμίζονταν, αυτό είναι σωστό. Όμως, παράλληλα μια άλλη διαδικασία άρχισε να γίνεται ορατή από το 1932 και μετά: η αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος, των απεργιών και όλων των συλλογικών μορφών δράσης. Το ΚΚΕ άρπαξε αυτή την ευκαιρία για να ρίξει νέες ρίζες μέσα στην εργατική τάξη και να ζωντανέψει ξανά την παλιά του επιρροή. Και σ’ αυτή την προσπάθεια συναντήθηκε με μια νέα γενιά προσφύγων εργατών.

Ο Βασίλης Νεφελούδης, νεαρός πρόσφυγας και υπάλληλος της «Πάουερ», των τραμ, ήταν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της «νέας εργατικής τάξης». Έγινε ηγέτης των «τραμβαγέρηδων» και στις εκλογές του 1932 βγήκε «αττικάρχης», πρώτος σε σταυρούς βουλευτής όλων των κομμάτων. Μια διήγησή του για ένα μικρό επεισόδιο εκείνων των χρόνων, δείχνει τη μαχητικότητα αυτών των εργατών:

«Ανεβήκαμε λοιπόν πάνω στα γραφεία της εταιρίας και οι 42 που ήμασταν και είπαμε στον Διευθυντή της εταιρίας, Σχοινά τον λέγανε, ο οποίος ήτανε υπάλληλος του Υπουργείου Μεταφορών και διολίσθησε, του είπαμε ότι εδώ ήρθαμε αποφασισμένοι να λύσουμε το πρόβλημα αυτό. Δεν πρόκειται να φύγουμε από τα γραφεία εάν δεν λυθεί το πρόβλημα αυτό. Και μην τολμήσεις να πάρεις το τηλέφωνο και να καλέσεις την αστυνομία, θα σε πετάξουμε από το παράθυρο και θα πούμε ότι αυτοκτόνησες. Λοιπόν, «τι θέλετε από μένα» μας λέει. Θέλουμε τώρα να πάρεις το Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας και να εισηγηθείς να αναστείλει τις απολύσεις. Να ακυρώσει τις απολύσεις. Αυτό είναι δουλειά που πρέπει να την κάνεις εσύ. Τα χρειάστηκε ο άνθρωπος πήρε το τηλέφωνο, τους είπε δεν βγαίνουν τα δρομολόγια αν πραγματοποιηθούν οι απολύσεις, εισηγούμαι να ανασταλούν. Και έτσι σταμάτησαν οι απολύσεις».

Τον Φλεβάρη του 1934 εκλέχτηκε ο πρώτος «κόκκινος δήμαρχος». Ήταν ο Μήτσος Παρτσαλίδης, πρόσφυγας καπνεργάτης, που μετά από μια συγκλονιστική αναμέτρηση απέναντι στα συνασπισμένα αστικά κόμματα, κέρδισε τη δημαρχία της Καβάλας. Δεν ήταν μόνο ο Παρτσαλίδης πρόσφυγας, το ίδιο ήταν και σχεδόν όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι που εκλέχτηκαν με τον συνδυασμό του ΕΜΕΑ-Π. Ούτε αυτή η επιτυχία ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ο Παρτσαλίδης είχε εκλεγεί βουλευτής Καβάλας το 1932. Ακόμα πιο σημαντικό ρόλο έπαιξε η συγκλονιστική απεργία και κατάληψη των εργοστασίων από τους καπνεργάτες τον Ιούλη του 1933. Πρόσφυγες και «γηγενείς», άνδρες και γυναίκες, απέργησαν μαζί και νίκησαν.

Τα «γκέτο των προσφύγων» άρχισαν να γίνονται κάστρα της Αριστεράς στα μέσα της δεκαετίας του ’30. Στην Αντίσταση αυτή η διαδικασία θα έφτανε στο αποκορύφωμά της. Ήταν πράγματι μια τεράστια διαδρομή από μια εργατική τάξη που στα τέλη της δεκαετίας του 1920 έμοιαζε πλήρως κατακερματισμένη και περιθωριοποιημένη.

Τα “Χειρόγραφα¨του Μαρξ: Εργατική επανάσταση ενάντια στην εκμετάλλευση - έτσι σπάει η “αλλοτρίωση”


Η επιλογή του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου να εκδώσει τα “Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα” του Μαρξ σε καινούργια μετάφραση (Αποστόλης Λυκούργος) καλύπτει ένα τεράστιο κενό. Η παλιότερη μετάφραση που υπήρχε στα ελληνικά (του Μπάμπη Γραμμένου) έχει εξαντληθεί εδώ και πολλά χρόνια, και πλέον ο εκδοτικός οίκος που τα είχε εκδώσει (Γλάρος) δεν υπάρχει.

Κι όμως τα “Χειρόγραφα”, δεν είναι ένα ακόμη ανάμεσα σε πολλά γραπτά του Μαρξ. Είναι ένα κείμενο που έχει κομβική θέση για να καταλάβει κανείς τη διαμόρφωση του ίδιου του Μαρξ. Πρόκειται για την περίοδο που ο Μαρξ γίνεται “μαρξιστής”, γραμμένα μέσα στο 1844, όταν ο Μαρξ ήταν 26 ετών. Όπως κάθε άνθρωπος, ο Μαρξ δεν γεννήθηκε έτοιμος επαναστάτης. Ούτε φυσικά γεννήθηκε έτοιμος οικονομολόγος. Μάλιστα οι πανεπιστημιακές του σπουδές ήταν εντελώς διαφορετικές, είχε σπουδάσει νομική. Μέσα στους κύκλους των ριζοσπαστών φοιτητών και νέων διανοούμενων, η συζήτηση όμως βράζει, για το πώς μπορεί η κοινωνία να σπάσει από τα δεσμά του παρελθόντος, από την καθυστέρηση και την απολυταρχία.

Ο Μαρξ έχει ήδη σπάσει τις σχέσεις του με αυτούς που έψαχναν τη λύση στις αφηρημένες ιδέες, στον ουρανό και στο “πνεύμα”. Στους κύκλους αυτών των “ιδεαλιστών” δεν έλειπε ο ριζοσπαστισμός, ένας ριζοσπαστισμός όμως που κατέληγε σε αδράνεια, μιας και οι απλοί άνθρωποι δεν είχαν ακόμα καταλάβει την “αλήθεια”, ήταν δέσμιοι της θρησκείας και των ιδεοληψιών τους, και μάλλον δεν θα έφταναν ποτέ στο ύψος των “φιλοσόφων”.

Οι ιδέες του υλιστή φιλοσόφου Φόιερμπαχ, είχαν κεντρίσει πολύ περισσότερο το νεαρό Μαρξ. Ο Φόιερμπαχ έβαζε στο κέντρο της ανάλυσής του τον άνθρωπο, τις ανάγκες του και την πραγματική του φύση, όχι κάποια “Απόλυτη Ιδέα”. Απέναντι στους ιδεαλιστές που ονειρεύονταν τρόπους να φυτευτούν οι σωστές ιδέες στα μυαλά των ανθρώπων, ο Φόιερμπαχ έλεγε: “Η πείνα και η δίψα καταστρέφουν όχι μόνο τις σωματικές, αλλά και τις πνευματικές και ηθικές δυνάμεις του ανθρώπου. Του καταληστεύουν την ανθρωπότητα από την κατανόηση και τη συνείδηση”.

Όμως ο Μαρξ κάνει ένα ακόμα πιο σημαντικό βήμα. Στα χειρόγραφα εξηγεί πως αυτή η απώλεια των ηθικών δυνάμεων του ανθρώπου δεν είναι κάποιου είδους φυσικό φαινόμενο, ούτε είναι δεδομένο ότι θα ισχύει για πάντα. Αποκαλεί αυτή την αδυναμία του ανθρώπου να έχει έλεγχο πάνω στον ίδιο του τον εαυτό “αλλοτρίωση” (δηλαδή αποξένωση) και ψάχνει να βρει τη ρίζα της. 

Ο Μαρξ παρατηρεί ότι η σύγχρονη κοινωνία αλλοτριώνει τον άνθρωπο σε πολλά επίπεδα. Τον αποξενώνει από τη φύση, την οποία αντί για σύμμαχο, αναγκάζεται να τη δει σαν ξένο και εχθρό. Τον αποξενώνει από την παραγωγή και τη δημιουργία. Η παραγωγή γίνεται επαναληπτική και χωρίς περιεχόμενο. Τον αποξενώνει από τα ίδια του χαρακτηριστικά του ως ανθρώπου, από την “ανθρωπιά” του και τέλος αποξενώνει τους ανθρώπους μεταξύ τους.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα υπάρχει μια κεντρική διαδικασία γύρω από την οποία κινούνται όλες οι άλλες. Αυτή είναι η εκμετάλλευση στην παραγωγή. Εκεί είναι η πηγή της αλλοτρίωσης, μιας και οι άνθρωποι παράγουν όχι για τους εαυτούς τους αλλά για τα κέρδη μιας μειοψηφίας. Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει λύση μέσα σε αυτόν τον φαύλο κύκλο. Γιατί αν παράγεις λιγότερα, γίνεσαι πιο φτωχός. Αν παράγεις περισσότερα, γίνεται πιο ισχυρή η μειοψηφία που σε εκμεταλλεύεται. “Όσο περισσότερο παράγει ο εργάτης, τόσο λιγότερα έχει να καταναλώσει, όσες περισσότερες αξίες δημιουργεί τόσο λιγότερη αξία αποκτά, τόσο πιο ασήμαντος γίνεται”, γράφει ο Μαρξ. Η “πρόοδος” κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένη είναι. Ο Μαρξ κάνει μια τολμηρή σύγκριση των σύγχρονων κατοικιών με την επιστροφή στις σπηλιές:

Αλλότρια δύναμη

“Ο άνθρωπος επιστρέφει στην κατάταση να βρίσκει κατοικία σε σπηλιές, οι οποίες ωστόσο σήμερα είναι μολυσμένες από τις λοιμώδεις ανάσες του πολιτισμού και τις οποίες εξακολουθεί να καταλαμβάνει με αβεβαιότητα, καθώς είναι γι' αυτόν ξένη εγκατάσταση και είναι πιθανό να εκδιωχθεί απ' αυτή ανά πάσα στιγμή – ένα μέρος από το οποίο μπορεί και να βρεθεί στο δρόμο, αν δεν καταφέρει να πληρώσει το ενοίκιό του”.

Γι' αυτό ο Μαρξ αναγκάζεται να γίνει “οικονομολόγος”, προσπαθώντας να εξηγήσει την βασική πηγή της αλλοτρίωσης. Έτσι τα χειρόγραφα είναι και φιλοσοφικά και οικονομικά, ρίχνοντας μια μπηχτή στους επαγγελματίες οικονομολόγους που ισχύει μέχρι σήμερα: “οι ίδιοι αυτοί οικονομολόγοι αποξενώνονται από τον άνθρωπο”.

Η λύση συνεπώς δεν βρίσκεται μέσα στο σύστημα, όσες καλές ιδέες κι αν αποκτήσουν οι άνθρωποι. Όσο καλοί κι αν γίνουν οι καπιταλιστές, όσο μορφωμένοι κι αν γίνουν οι εργάτες, η μηχανή που παράγει αλλοτρίωση θα συνεχίσει να κινείται. Ο Μαρξ στα Χειρόγραφα, ακριβώς μέσα από τη μελέτη της καπιταλιστικής οικονομίας, φτάνει στο συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη είναι αυτή που μέσα από τους αγώνες της γίνεται ο φορέας που μπορεί να σταματήσει τον φαύλο κύκλο. Με την επανάσταση μπορεί να απελευθερώσει όχι μόνο τον εαυτό της, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα από έναν τρόπο παραγωγής που παράγει για χάρη της συσσώρευσης και όχι με σκοπό τις ανθρώπινες ανάγκες.

Τα χειρόγραφα είναι γεμάτα από βαθιές παρατηρήσεις που εκπλήσσουν όσους έχουν μια ψεύτικη εντύπωση ότι ο Μαρξισμός είναι ένα σύστημα σκέψης στεγνό το οποίο ασχολείται μόνο με την οικονομία. Ας δούμε για παράδειγμα μια καθαρή οικολογική διατύπωση: “Ο άνθρωπος ζει από τη φύση – που σημαίνει ότι η φύση είναι το σώμα του και πρέπει να παραμείνει σε συνεχή ανταλλαγή μαζί της, αν θέλει να μην πεθάνει. Η σύνδεση της φυσικής και της πνευματικής ζωής του ανθρώπου με τη φύση σημαίνει απλώς ότι η φύση συνδέεται με τον εαυτό της, επειδή ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης”.

Τα Χειρόγραφα είχαν μείνει στο συρτάρι του Μαρξ και δεν εκδόθηκαν όσο ζούσε. Όταν τα επαναστατικά γεγονότα στην Ευρώπη άρχισαν να επιταχύνονται, ως πραγματικός επαναστάτης προτίμησε να ασχοληθεί με τους εργάτες και την οργάνωσή τους, αντί να γράφει γι' αυτούς. Έτσι τα κείμενα αυτά ήρθαν στο φως μόνο τη δεκαετία του 1930, και αποκάλυψαν έναν χαμένο κρίκο στη διαμόρφωση της μαρξιστικής επαναστατικής παράδοσης. Δεν πρέπει να χάσει κανείς την ευκαιρία να τα διαβάσει σήμερα στην καινούργια μετάφρασή τους στα ελληνικά.

Εργατικές εκρήξεις σε Πορτογαλία και Ισπανία


                                                        Ισπανία, Σάββατο 15 Σεπτέμβρη


Μια βδομάδα μόλις μετά την ανακοίνωση του νέου σχεδίου του Ντράγκι για το ξεπέρασμα της κρίσης στην Ευρωζώνη και ενώ για μέρες τα Χρηματιστήρια προεξοφλούσαν ότι οι κυβερνήσεις έχουν τώρα ευκολότερο δρόμο μπροστά τους, η απάντηση ήρθε από εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Το Σάββατο 15 Σεπτέμβρη, τα συνδικάτα της Ισπανίας είχαν καλέσει πανεθνική κινητοποίηση στη Μαδρίτη, ενώ ταυτόχρονα η μεγαλύτερη συνομοσπονδία της Πορτογαλίας οργάνωνε διαδηλώσεις σε περισσότερες από 40 πόλεις.

Τα Νέα της Δευτέρας δίνουν μια εικόνα των διαδηλωτών στη Λισαβόνα, διευκρινίζοντας στη λεζάντα ότι η φωτογραφία δεν προέρχεται από το Σύνταγμα, αλλά από το κοινοβούλιο της Πορτογαλίας. Κι όμως, οι κυβερνήσεις του Ραχόι και του Κοέλιο, στην Ισπανία και την Πορτογαλία, ένιωσαν για τα καλά όπως την ασφυκτική πίεση της εργατικής τάξης 'αλά ελληνικά', όπως σχολιάζουν οι δικές τους εφημερίδες. Μια διαδηλώτρια στην Πορτογαλία δηλώνει: “Αυτό που συμβαίνει στην Πορτογαλία σήμερα, συνέβη και στην Ελλάδα, συμβαίνει στην Ισπανία και εφαρμόστηκε σε άλλες χώρες και σε άλλες ηπείρους. Το αποτέλεσμα ήταν παντού το ίδιο: καταστροφή”. “Εμπρός! Καταστρέφουν τη χώρα και πρέπει να τους σταματήσουμε”, ήταν το κεντρικό σύνθημα στην Ισπανία.

Προσυγκεντρώσεις

Δεκάδες χιλιάδες έφτασαν με πούλμαν και με τρένα στη Μαδρίτη ταξιδεύοντας χιλιάδες χιλιόμετρα. Τα πούλμαν με τα οποία έφτασαν οι διαδηλωτές μπλόκαραν τους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας. Μέσα στην πόλη οργανώθηκαν εφτά διαφορετικές προσυγκεντρώσεις.

Στην κάθε μία οι διαδηλωτές φορούσαν διαφορετικά χρώματα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι έφτασαν όλοι ντυμένοι στα μαύρα. Οι εργαζόμενοι στην υγεία είχαν άσπρες μπλούζες και στα πράσινα ήταν ντυμένοι οι εκπαιδευτικοί. Η UGT και οι CCOO (οι δύο μεγαλύτερες συνομοσπονδίες) προσπαθούν να κάνουν ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Αναγκάστηκαν να οργανώσουν αυτήν την κινητοποίηση κάτω από την πιεση του κόσμου, αλλά προσπαθούν παράλληλα να αποφύγουν να κηρύξουν γενική απεργία. Στη συγκέντρωση όμως απείλησαν την κυβέρνηση ότι η γενική απεργία είναι όντως στον ορίζοντα. Η συνέχεια ωστόσο είναι άμεση. Στις 25 Σεπτέμβρη, το κίνημα 15Μ (το κίνημα των Αγανακτισμένων που είχε εμφανιστεί πέρυσι) καλεί περικύκλωση του ισπανικού κοινοβουλίου. Στις 26 Σεπτέμβρη υπάρχει γενική απεργία στη Χώρα των Βάσκων ενάντια στη λιτότητα.

Το κλίμα αγανάκτησης είχε εκφραστεί με συγκλονιστικό τρόπο και τέσσερις μέρες πριν από το Σάββατο, την Τρίτη 11 Σεπτέμβρη, στη Βαρκελώνη. Η 11η Σεπτέμβρη είναι η μέρα της καταλανικής ανεξαρτησίας και υπάρχει διαδήλωση κάθε χρόνο. Όμως, φέτος, η αστυνομία εκτιμάει ότι ο κόσμος ξεπέρασε το ενάμισυ εκατομμύριο. Οι σημαίες υπέρ της ανεξαρτητοποίησης από το ισπανικό κράτος ήταν ασύγκριτα περισσότερες από κάθε άλλη χρονιά. Το δίκτυο των κινητών τηλεφώνων κατέρρευσε για πολλές ώρες. Σε όλους είναι ξεκάθαρο ότι η διαδήλωση ήταν ένα μήνυμα ενάντια στη λιτότητα. 

Η Καταλωνία είναι το 1/5 της συνολικής ισπανικής οικονομίας, όμως η κυβέρνησή της δεν έχει αρκετά χρήματα στα ταμεία ούτε να πληρώσει τους δημόσιους υπάλληλους. Εδώ και ένα μήνα έκανε αίτηση για διάσωση από το ισπανικό κράτος, ενώ την περασμένη βδομάδα ακολούθησε η Ανδαλουσία. Στο μεταξύ ανάλογα αιτήματα έιχαν κάνει και η Βαλένθια και η Μούρθια.

Αμφίβολο

Ο Ραχόι προς το παρόν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του, λέγοντας ότι η Ισπανία δεν θα ζητήσει διάσωση με επιβολή μνημονίου από την Τρόικα. Κάποιοι λένε πως καθυστερεί μόνο μέχρι να γίνουν οι τοπικές εκλογές στη Γαλικία στις 21 Οκτώβρη, αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν θα προλάβει. Για να κατέβει το έλλειμμα στο 4,5%, όπως απαιτεί η ΕΕ, πρέπει να προχωρήσει σε περικοπές 20 δισεκατομμυρίων ευρώ, πάνω στα 90 δισεκατομμύρια που έχει ήδη αποφασίσει.

Στην Πορτογαλία οι διαδηλώσεις έγιναν κατά τόπους και παντού ήταν πολύ οργισμένες και ζωντανές. Τα πιο οργανωμένα μπλοκ ήταν των εκπαιδευτικών, των νοσοκομειακών, των πυροσβεστών και των δημόσιων υπάλληλων. Στη Λισαβώνα οι διαδηλωτές πολιόρκησαν τα γραφεία του ΔΝΤ, πετώντας ντομάτες και πυροτεχνήματα. Αστυνομικά σκυλιά και ελικόπτερα είχαν επιστρατευθεί για να προστατεύσουν το κτίριο της κυρίας Λαγκάρντ. Στο μεταξύ η κυβέρνηση προχώρησε σε αύξηση των εισφορών των εργαζομένων (από 11% του μισθού στο 18%) με ταυτόχρονη μείωση των εργοδοτικών εισφορών. Έτσι, λένε, θα μειωθεί η ανεργία.

Μέχρι τώρα, το μεγάλο ατού της Πορτογαλίας, σύμφωνα με την Τρόικα, ήταν η συναίνεση ανάμεσα στα μεγάλα κόμματα, που είχε ξεκινήσει πριν καν επιβληθεί το μνημόνιο. Τώρα η συναίνεση ξηλώνεται. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (αντίστοιχο του ΠΑΣΟΚ) απειλεί ανοιχτά ότι θα αποσύρει την υποστήριξή του από την κυβέρνηση και θα καταθέσει πρόταση μομφής αν δεν παρθούν πίσω οι αυξήσεις στους φόρους. Φυσικά, το Σοσιαλιστικό Κόμμα δηλώνει ότι αν αναλάβει αυτό τα ηνία της κυβέρνησης, θα συνεχίσει να τηρεί τις “υποχρεώσεις απέναντι στους δανειστές” αλλά θα βρει “εναλλακτικές λύσεις”. Όμως η σταθερότητα της κυβέρνησης, η οποία τώρα κλείνει μόλις τους 15 μήνες στην εξουσία, εξαρτάται από τους Σοσιαλιστές, οι οποίοι πλέον δηλώνουν ότι θα καταψηφίσουν τον προϋπολογισμό. Η δράση της εργατικής τάξης ταρακουνάει ισχυρά τις κυβερνήσεις της λιτότητας σε Ισπανία και Πορτογαλία. Αν οι αγώνες στην Ελλάδα μέχρι πέρσι έμοιαζαν εξαίρεση, σήμερα είναι κομμάτι ενός γενικευμένου κύματος.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Η ταινία το ΚΥΜΑ – Οι ρίζες του φασισμού είναι μέσα μας…























Ένα πείραμα σε ένα σχολείο της Γερμανίας ξεκινά με τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά εξελίσσεται σε κάτι άγριο και βίαιο.

Ο Ράινερ Βένγκερ, καθηγητής Λυκείου με αναρχικό παρελθόν και πρωτοποριακές ιδέες για την εκπαίδευση, αναλαμβάνει, στο πλαίσιο του μαθήματος της πολιτικής θεωρίας, να διδάξει στους φοιτητές του για την τυραννία. 

Ο ίδιος, βέβαια, θα προτιμούσε να αναλάβει να μιλήσει για την αναρχία, αλλά σε αυτό τον έχει προλάβει ένας αυστηρός καθηγητής της παλιάς σχολής. Προκειμένου, λοιπόν, να κάνει το μάθημα πιο ενδιαφέρον και με αφορμή το σχόλιο ενός μαθητή του πως «δεν μπορεί σήμερα να ξαναυπάρξει φασισμός, σοφίζεται ένα παιχνίδι ρόλων: Ο ίδιος αναλαμβάνει το ρόλο του ηγέτη και οι μαθητές του το ρόλο των ακολούθων του. Οι τελευταίοι ανταποκρίνονται με ενθουσιασμό στις ανάγκες του «ρόλου». Πειθαρχούν με χαρά σε μια σειρά κανόνων συμπεριφοράς, ονοματίζουν την μικρή κοινωνία τους «Το κύμα», φορούν ένα είδος ενιαίας στολής, επινοούν έναν κοινό χαιρετισμό, φιλοτεχνούν ένα διακριτικό σήμα, μαθαίνουν τελικά να αντιλαμβάνονται ο ένας τον άλλο ως μέλη μιας εκλεκτής ομάδας, όπου όλοι είναι ίσοι με όλους. 

Ο Μάρκο, γιος διαλυμένης οικογένειας, είναι ίσος επιτέλους με τον πλούσιο συμμαθητή του. Η ντροπαλή, συνεσταλμένη Λϊζα είναι ίση επιτέλους με τα άλλα, δημοφιλή κορίτσια. Ο Τιμ, που βρισκόταν πάντα στο περιθώριο και κινούνταν καμιά φορά και εκτός νόμου, μπαίνει επιτέλους στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και αισθάνεται χρήσιμος. Ο Ντένις, που ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και αναζητά διαρκώς το νόημα, διοχετεύει επιτέλους κάπου το πάθος του. Ένας μαθητής Τούρκικης καταγωγής είναι ίσος με τον Γερμανό. 

Μόνο που αν για τα μέλη της ομάδας όλα φαίνονται σωστά, όσοι βρίσκονται στην απ’ έξω δείχνουν την δυσπιστία, αν όχι την αγωνία τους. Πρώτες πρώτες, η σύζυγος του Ράινερ, και αυτή καθηγήτρια στο ίδιο σχολείο, αλλά και η νεαρή Κάρο, το κορίτσι του Μάρκο που βρέθηκε στην ομάδα, εξοστρακίστηκε γιατί αρνήθηκε να φορέσει το ίδιο λευκό πουκάμισο με τους υπόλοιπους και παλεύει να δείξει στους υπόλοιπους το πόσο επικίνδυνες είναι οι νέες ιδέες του. Κανείς όμως δεν μπορεί να σταματήσει το «Κύμα» και την καταστροφή που φέρνει μαζί του.

Η ταινία βασίστηκε στο ομότιτλο βιβλίο του Martin Rhue (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Todd Strasser), υποχρεωτικό ανάγνωσμα σε πολλά σχολεία της Γερμανίας, που με τη σειρά του είναι εμπνευσμένο από πραγματική ιστορία. 

Το 1967, ένας καθηγητής ιστορίας στο Λύκειο Cubberley του Πάλο Άλτο με το όνομα Ron Jones εφάρμοσε ένα αντίστοιχο πείραμα στους μαθητές του. Όταν, κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος όπου δίδασκε για τον Εθνικό Σοσιαλισμό, ένας μαθητής του τον ρώτησε για το πώς θα μπορούσε ο λαός της Γερμανίας να αγνοεί για τη σφαγή του Εβραϊκού πληθυσμού, ο καθηγητής δεν μπόρεσε να απαντήσει. Αντ’ αυτού όμως, αποφάσισε να δώσει μια μικρή γεύση από τις συνθήκες της εποχής που μελετούσαν. Έτσι, οργάνωσε την τάξη σε μια ομάδα (με το κάθε άλλο παρά αθώο όνομα «το Τρίτο Κύμα», μια άμεση αναφορά στο Τρίτο Ράιχ), πρότεινε σκληρά κανονιστικά μέτρα και εφάρμοσε σε λίγη ώρα ένα μικρό πρόγραμμα αυστηρής πειθαρχίας μέσα στην τάξη, έκπληκτος με την προθυμία με την οποία τον υπάκουαν οι μαθητές του.


Στο τέλος ο καθηγητής συμπυκνώνει την εμπειρία και ουσία του πειράματος έτσι:

«Μέσα από την εμπειρία της τελευταίας εβδομάδας, όλοι πήραμε μια γεύση του πώς ήταν να ζεις και να δρας στη ναζιστική Γερμανία. Μάθαμε πώς ήταν το συναίσθημα του να δημιουργείς ένα απόλυτα πειθαρχημένο κοινωνικό σύνολο. Να χτίζεις μια ξεχωριστή κοινωνία. Να υπόσχεσαι πίστη και υπακοή σε αυτή την κοινωνία. Να αντικαθιστάς τη λογική με κανόνες. Ναι, όλοι θα είχαμε γίνει καλοί Γερμανοί. Θα είχαμε φορέσει τη στολή. Θα στρέφαμε το κεφάλι καθώς φίλοι και γείτονες θα καταδικάζονταν και θα καταδιώκονταν. Θα κλειδώναμε τις πόρτες. Θα δουλεύαμε στις βιομηχανίες «άμυνας». Θα καίγαμε ιδέες. Ναι, γνωρίζουμε έστω και λίγο πώς είναι να βρίσκεις έναν ήρωα. Το να αρπάζεσαι από την εύκολη λύση. Να νιώθεις πως είσαι δυνατός και πως ελέγχεις το πεπρωμένο σου. 

Γνωρίζουμε το φόβο της απομόνωσης. Την ικανοποίηση του να κάνεις κάτι σωστό και να επιβραβεύεσαι γι’ αυτό. Να είσαι ο πρώτος. Να έχεις δίκιο. Σε έναν ακραίο βαθμό θα βλέπαμε, και πιθανόν θα νιώθαμε, πού οδηγούν αυτές οι πράξεις. Γίναμε όλοι μάρτυρες κάποιου πράγματος στη διάρκεια της τελευταίας βδομάδας. 

Είδαμε ότι ο φασισμός δεν είναι απλά κάτι που έκαναν εκείνοι, οι άλλοι. Όχι. Βρίσκεται ακριβώς εδώ. Σ’ αυτή την αίθουσα. Στις δικές μας καθημερινές συνήθειες και στον τρόπο ζωής μας. Ξύστε λίγο την επιφάνεια, και εμφανίζεται. Είναι κάτι μέσα σε όλους μας. Το κουβαλάμε σαν αρρώστια. Αυτή την πεποίθηση ότι τα ανθρώπινα όντα είναι κατά βάση κακά και επομένως ανίκανα να πράξουν με καλοσύνη απέναντι στους άλλους. Μια πεποίθηση που απαιτεί έναν ισχυρό ηγέτη και πειθαρχία για να διατηρηθεί η κοινωνική τάξη πραγμάτων. Και υπάρχει και κάτι άλλο. Η πράξη της συγγνώμης»

Πώς ο αμερικάνικος στρατός στρατολόγησε νέο-ναζί, μέλη συμμοριών και εγκληματίες για τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας


Έχουν παρέλθει πια οι εποχές του καλού αμερικανού στρατιώτη-ήρωα. Σήμερα  ο αμερικανικός στρατός είναι κάτι  σαν άσυλο για ρατσιστές, μέλη συμμοριών και  για χρόνιους περιθωριακούς.

Το ταξίδι μου στο σκοτεινό κόσμο του αμερικάνικου στρατού των ΗΠΑ, ξεκινάει ένα βροχερό πρωινό Τρίτης, το Μάρτιο του 2008, σε μια επίσκεψη στην Τάμπα της Φλόριντα. Έχω έρθει εδώ για να συναντήσω τον Φόρεστ Φόγκαρτι, έναν αμερικανό υπερπατριώτη, που υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό δύο χρόνια στο Ιράκ. 

Ο Φόγκαρτι είναι επίσης υπέρμαχος της «άριας ανωτερότητας» του χειρότερου είδους: λάτρης του Χίτλερ. Συναντιόμαστε στο αγαπημένο του στέκι, το «Winghouse Bar & Grill». Στο σύντομο τηλεφώνημά μας τον ρωτάω πώς θα τον γνωρίσω-«απλά ψάξε τον σκίνχεντ με τα τατουάζ», απαντάει. Και καθώς μπαίνω, είμαι σίγουρος ότι είναι αυτός, καθισμένος αριστερά μου, νεανικός στην όψη, «τυλιγμένος» στα τατουάζ, με ξυρισμένα μαλλιά και «φουσκωτά» μπράτσα. «Είσαι Βρετανός, ε;», ρωτάει καθώς παραγγέλνουμε. «Θυμάμαι  κάτι μαύρους τύπους με βρετανική προφορά στο Ιράκ, τόσο τρελό!».

Ο Φόγκαρτι μου διηγείται ότι τον παρενοχλούσαν στο σχολείο του στο Λος Άντζελες, μεξικανάκια και άλλα μη-αμερικανάκια και ότι ήταν μόλις 14, όταν αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει ναζιστής. Δεν έχει κανένα «ζόρι» να εξωραΐσει τις προκαταλήψεις του. Όταν μπαίνουν μαύροι στο μπαρ καγχάζει αποδοκιμαστικά: «Δεν θέλω να είμαι μαζί τους» μου λέει. Δεν τους θέλω να τους βλέπω, ούτε να με πλησιάζουν».

Νεαρός ο Φόγκαρτι είχε «κόλλημα» με τον Ίαν Στιούαρτ Ντόναλντσον, το «θρυλικό» τραγουδιστή του βρετανικού συγκροτήματος Skrewdriverπου τον λατρεύουν σαν ήρωα στη νέο-ναζιστική μουσική σκηνή. Στα 16 έκανε ένα μεγάλο τατουάζ στο χέρι-ήταν ένα εξώφυλλο δίσκου των Skrewdriver, που έδειχνε έναν Βίκινγκ να κρατάει ένα τσεκούρι (σύμβολο για τους ναζιστές). Λίγο αργότερο «φιλοτέχνησε»  έναν κέλτικο σταυρό  (ιρλανδικό σύμβολο που το οικειοποιήθηκαν οι νεοναζί)… στο στομάχι του. Λίγα χρόνια αργότερα ξεκίνησε τη δικιά του μπάντα, τους «Ατάκ», που πια είναι ένα από τα σημαντικότερα ναζί συγκροτήματα στις ΗΠΑ. Δεν έγινε βέβαια αυτό ποτέ η δουλειά του. « Ήμουν διακοσμητής εξωτερικών χώρων, όταν τέλειωσα το σχολείο», λέει. «Εντελώς τυχαία το έκανα, ούτε που με ενδιέφερε, τότε μόνο έπινα και τσακωνόμουνα».

Τα επόμενα 8 χρόνια  άλλαζε δουλειές πότε σε οικοδομές πότε σε διακοσμήσεις εξωτερικών χώρων και ξεκίνησε επαφές  με την «Εθνική Συμμαχία» (National Alliance), τότε μια από μεγαλύτερες νέο-ναζιστικές οργανώσεις στις ΗΠΑ. Σύντομα έγινε μέλος. Πάντα έβλεπε τον εαυτό του ως πολεμιστή και μαχητή  και, έτσι, κατέληξε να κάνει ό,τι έκαναν δύο γενιές Φόγκαρτι πριν από αυτόν: κατατάχτηκε στο στρατό.

Ο Φόγκαρτι δεν ήταν ο πρώτος  τέτοιος ακραίος, που μπήκε στον αμερικανικό  στρατό. Το νεοναζιστικό κίνημα είχε από καιρό  μακρά και στενή σχέση με το στρατό.  Από το ξεκίνημά του  οι αρχηγοί της «λευκής ανωτερότητας» παρακινούσαν τα μέλη τους να καταταγούν. Είναι για αυτούς ένας τρόπος να αποκτήσουν οι οπαδοί τους πολεμικές δεξιότητες και κύρος απέναντι στην αμερικανική κυβέρνηση για να τα χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια στον εσωτερικό ρατσιστικό τους πόλεμο. Δεν έχουν όλες οι ακροδεξιές ομάδες  το ίδιο όραμα, τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται. 

Κάποιες όπως η Κου-Κλουξ-Κλαν, υποστιρήζουν πως προτιμούν μια πιο «δημοκρατική» προσέγγιση, γεγονός παραμένει πως  ένα μεγάλο μέρος  τους  βλέπουν τον εαυτό τους σαν «πραξικοπηματικές» ομάδες. Γι’ αυτό και επιβάλλεται η επαγγελματική εκπαίδευση στον πόλεμο.

Ο αμερικανικός στρατός έχει από καιρό αντιληφθεί τις προσπάθειες αυτών των ομάδων να εισχωρήσουν στις τάξεις του, αλλά δεν ήταν παρά το 1996, που νέο-ναζιστές και ρατσιστές αποκλείστηκαν ρητά από το στρατό, μετά το φόνο, το 1995, δύο αφρο-αμερικανών από έναν νεοναζιστή στο στρατόπεδο Φορτ Μπραγκ της Ν . Καρολίνας. Ο Φόγκαρτι κατατάχθηκε ακριβώς τον επόμενο χρόνο. Ήξερε ότι το τατουάζ που «κύκλωνε» το χέρι του θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα για την κατάταξή του. Στον κόσμο των νέο-ναζιστών, τον γεμάτο μυστικότητα κατά τα άλλα, τα ρατσιστικά  τατουάζ παραμένουν ένα από τα πιο συνηθισμένα σημάδια εξτρεμισμού για έναν στρατολόγο  και για να επιβλέψουν την κατάσταση τους βάζουν να εξηγήσουν  γιατί έχουν κάνει  κάθε τατουάζ. «Μου ζήτησαν  να τους εξηγήσω για τα τατουάζ, έγραψα κάποιες βλακείες και αυτό ήταν», μου απάντησε.

Λίγο μετά την κατάταξη του Φόγκαρτι στο στρατό, η πρώην κοπέλα του και μητέρα του μεγαλύτερου παιδιού του, επικοινώνησε με το στρατό. Ο Φόγκαρτι λέει ότι έστειλε ένα ντοσιέ με φωτογραφίες στους ανωτέρους, του που τον έδειχναν σε ρατσιστικές και νέο-ναζιστικές επιθέσεις και κάποιες άλλες όπου τραγουδούσε στη σκηνή τα ρατσιστικά του ροκ με τους «Attack». «Με τραβολόγησαν» σε μια επιτροπή και μου έδειξαν τις φωτογραφίες λέει. «Απλά τις αρνήθηκα». «Η επιτροπή ήξερε τι ήταν», αλλά το προσπέρασαν «γιατί είμαι φοβερός στρατιώτης».

Ο Φόγκαρτι έμεινε στη μονάδα του μέχρι που κατάφερε αυτό που πάντα ήθελε: να τον στείλουν στο Ιράκ. Πριν φύγει για τη Μ. Ανατολή έγινε μέλος του « Χάμερσκιν Νέισιον», που περιγράφεται από τη «Διεθνή Αποκατάσταση», ως η πιο βίαια και καλά οργανωμένη νέο-ναζί σκινχέντ ομάδα στις ΗΠΑ. Ο Φόγκαρτι υποστηρίζει ότι οι περισσότεροι στο στρατό ήξεραν για τον νέο-ναζισμό του. Όλοι το ήξεραν στην ομάδα μου. Μαζεύονταν γύρω μου και μου έλεγαν «ε, είσαι σκίνχεντ». Ήταν τόσο σίγουρος για το «ελεύθερο» από το στρατό, που, όταν απολύθηκε, δεν πήγε να δει την οικογένειά του στις ΗΠΑ, αλλά στη Δρέσδη, όπου έδωσε μια συναυλία σε κοινό 2000 σκινχέντ, με τα χρήματα του στρατού.

Όταν ήταν στο στρατόπεδο Βίκτορι, στη Βαγδάτη, διηγείται ότι ένας λοχίας του είπε προκλητικά «ε, είσαι ένας από αυτούς τους παλιορατσίστες, ε;». Τον ρώτησα «πώς το ήξερε ο λοχίας;». «Το τατουάζ, υποθέτω, απάντησε. Δεν μπορώ να τα κρύβω και όλα- οι άνθρωποι ήξεραν, ακόμα και η στρατιωτική ιεραρχία».

Άλλος ένας ρατσιστής στρατιώτης ο Τζέιμς Ντάγκλας Ρος, που υπηρετούσε ως αξιωματικός στις μυστικές υπηρεσίες στο Φορτ Μπραγκ, αποστρατεύτηκε λόγω κακής διαγωγής: τον έπιασαν να θέλει να στείλει δέμα από το Ιράκ στον πατέρα του στο Σπόκεϊν της Ουάσινγκτον ένα… ημιαυτόματο. Η αστυνομία βρήκε μια ολόκληρη «κρύπτη» από ρατσιστικά «αξεσουάρ» και πολλά όπλα κρυμμένα πάνω από τα πλακάκια της οροφής στο στρατόπεδό του Ρος. 

Μετά την αποστράτευσή του, ο σερίφης του Σποκέιν είδε τον Ρος να μοιράζει προκηρύξεις της νέο-ναζιστικής Εθνικής Συμμαχίας . Και στις αρχές του 2012, είδε το φως  μια φωτογραφία όπου μια ολόκληρη 10 μελής ομάδα πεζοναυτών ιχνηλατών πόζαρε προκλητικά με μια ναζιστική σημαία στο Σανγκίν του Αφγανιστάν. Σύμφωνα με τους στρατιωτικούς «ο  συμβολισμούς ήταν άγνωστος στους στρατιώτες». «Σίγουρα η χρήση συμβόλων των SS δεν είναι αποδεκτή και σίγουρα επιπλήχθηκαν», είπε ο εκπρόσωπος των πεζοναυτών, λοχαγός  Γκρέγκορι Γουλφ.

Η εμβέλεια του προβλήματος στο στρατό είναι δύσκολο να προσδιοριστεί . Ο στρατός δεν κατηγοριοποιεί τέτοιους εξτρεμιστές σε ειδική κατηγορία. Τους απαριθμεί μαζί με τα μέλη συμμοριών, ενώ οι νεοναζιστικές ομάδες μιλάνε για άλλα ποσοστά. Το «Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα» αναφέρει ότι 190 μέλη του είναι στο στρατό. Η «Λευκή Επανάσταση» 12. Σε ρατσιστικά επεισόδια από το 2001 ως το 2008, το FBI ταυτοποίησε 203 βετεράνους. Επειδή το FBI δίνει στοιχεία  μόνο για καταγγελθείσες υποθέσεις, οι αριθμοί του δεν συμπεριλαμβάνουν σειρά υποθέσεων που έμειναν στην αφάνεια. Αλλά στην έκθεσή του υπογραμμίζει γιατί τα ρατσιστικά κινήματα προσπαθούν να στρατολογήσουν βετεράνους: μπορούν να εκμεταλλευτούν την ικανότητά τους να διεισδύουν σε απόρρητα, έχουν εμπειρία στη χρήση όπλων, σε τακτικές και οργανωτικές ικανότητες που είναι απαραίτητες στα ρατσιστικά κινήματα. 

Στην ίδια Έκθεση αναφέρονται δύο περιστατικά στα οποία στρατιώτες της φρουράς της Μονάδας Αερομεταφορών  προσπάθησαν το 2007 να πουλήσουν  προϊόντα κλοπής από το στρατό-μέσα σε αυτά βαλλιστικά γιλέκα, ένα κράνος  μάχης και φάρμακα όπως μορφίνη-σε έναν μεταμφιεσμένο πράκτορα του FBI, που πίστευαν ότι ανήκε στο ρατσιστικό κίνημα (δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε 6 χρόνια φυλάκιση). Στην ίδια Έκθεση  βρέθηκαν πολύ υψηλά ποσοστά στρατολόγησης ρατσιστών στους εν ενεργεία στρατιωτικούς αυτή τη χρονική περίοδο  χρονική περίοδο, μάλιστα το 2003 έξι εν ενεργεία στρατιωτικοί αποδείχτηκε πως ήταν μέλη της νεοναζιστικής ομάδας, «Άρια Έθνη» και δούλευαν για τη στρατολόγηση συναδέλφων τους, άλλοι μάλιστα χρησιμοποιούνταν ως σύνδεσμοι των «Αρίων Εθνών» και της Πολιτείας του Κάνσας.

Ο βαθμός ατιμωρησίας που αντιμετώπισε ο Φόγκαρτι και πληθώρα άλλοι τέτοιοι εξτρεμιστές προκάλεσε τριγμούς στο στρατό. Το ότι οι στρατολόγοι έκαναν τα στραβά μάτια, εξαγρίωσε πολλούς επιθεωρητές που θεώρησαν ότι βάλλεται η ακεραιότητά τους. Ο Χάντερ Γκλας  ήταν παρακρατικός τη δεκαετία του ’80 και έγινε αστυνομικός συμμοριών  το 1999 στη Φέρβιλ της Ν. Καρολίνας, δίπλα στο Φορτ Μπραγκ. Τη δεκαετία του 1990 ο στρατός ήταν σκληρός μαζί μας, «διαλέγαμε και παίρναμε», θυμάται.

Η αλλαγή ήρθε μετά τις 11 Σεπτέμβρη. «Τώρα πια ο κανόνας ήταν αγνοήστε τους, μέχρι να δημιουργηθεί ζήτημα», μου εξομολογείται ο Γκλας.  Χρειαζόμαστε ανθρώπινο δυναμικό. Όσο δεν «εκδηλώνονται», το αφήνουμε απαρατήρητο. Θυμάται ένα επεισόδιο το 2005, όταν του ζητήθηκε από επιθεωρητές της στρατιωτικής αστυνομίας στο Φορτ Μπραγκ να «ανακρίνει» έναν στρατιώτη με καταφανή σκίνχεντ σύμβολα-κεραυνούς των και σφυριά. Ο Γκλας δούλεψε με τους επιθεωρητές που έγραψαν μια έκθεση. «Θεωρούσαν ότι πρέπει να αποστρατευτεί» θυμάται. «Αλλά οι αξιωματικοί δεν έκαναν τίποτα». Λέει πως υπήρχε μια κουλτούρα ατιμωρησίας. «Βλέπουμε ανθρώπους με τατουάζ συνέχεια, για να τους κυνηγήσουμε όμως, δεν το βλέπω». «Βλέπω το αντίθετο: αν κάποιος ρατσιστής κάνει κάποιο έγκλημα η απάντηση του στρατού θα είναι « μα δεν ήταν ρατσιστικό». 

Το 2005, οι ΗΠΑ ανέπτυξαν 150.000 στρατιώτες στο Ιράκ και 19.500 στο Αφγανιστάν. Αλλά ο στρατός δεν ήταν σε καμία περίπτωση έτοιμος  για ένα τέτοιο βαθμό ανάπτυξης-και μόλις δύο χρόνια πολέμου με το Ιράκ έφτασαν για να δηλώνουν οι άνθρωποι ότι η επιχείρηση έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Χρειάστηκε να ενισχυθούν τα ελαφρύτερα οπλισμένα σώματα και ακολούθησε η ανάγκη ενός ολοκληρωτικού ανασχεδιασμού των κατάλληλων να υπηρετήσουν-ένα εκ θεμελίων «φέισλιφτ» της στρατιωτικής θητείας, που δεν είχε προηγούμενο στη σύγχρονη αμερικάνικη ιστορία. 

Στις «αλκυονίδες μέρες» συγκριτικά, του πολέμου του Κόλπου το 1990, ο στρατός των ΗΠΑ «πάγωσε» την κατάταξη μιας σειράς ανθρώπων. Πάγωνε την κατάταξη  ή έδιωχνε και τους νεοναζιστές και τα μέλη συμμοριών. Επιφύλασσε ιδιαίτερο χειρισμό στους αλκοολικούς, τους ναρκομανείς και τους ψυχικά άρρωστους. Όχι πλέον. Η διακυβέρνηση Μπους ενώ υιοθέτησε συντηρητικές πολιτικές για όλους τους τομείς παγκόσμια, αποδείχτηκε «φιλελεύθερη» και «ροκάνισε» πολλούς από τους κανόνες της στρατολόγησης.

Πολλές από τις μεγαλύτερες φρικαλεότητες του πολέμου συνδέονται αυτόματα με τη χαλάρωση των κανόνων της κατάταξης που αφορούν εγκληματίες, ρατσιστές εξτρεμιστές και μέλη συμμοριών, ανάμεσα στα άλλα. Έπειτα είναι και ο αντίκτυπος στους άλλους στρατιώτες. Μειώνοντας τα στάνταρντ στην εξυπνάδα και το βάρος, για παράδειγμα, μειώνεται και η επιχειρησιακή ικανότητα και σίγουρα αυτό θέτει σε κίνδυνο ζωές και στα αμερικανικά αλλά και στα συμμαχικά στρατεύματα. Εκατοντάδες άνθρωποι μπορεί να έχουν πληρώσει με τη ζωή τους αυτή την τρέλα.

Την 1η Δεκεμβρίου 2007, ο Κέβιν Σίλντς δολοφονήθηκε σε ένα συμβάν όπου εμπλέκονταν 3 συστρατιώτες του, ο Λούις Μπρέσχερ, ο Κένεθ  Ίστρινζ και ο Μπρους Μπάστον Τζ., που όλοι υπηρετούσαν στο Ιράκ, στη Δεύτερη Ταξιαρχία Πολέμου , Δεύτερη Μονάδα Πεζικού. Ο Μπρέσλερ και ο Μπάστον κλείστηκαν σε ψυχιατρείο για 60 χρόνια  για την εμπλοκή τους στο φόνο και σωρεία άλλων εγκλημάτων στο Κολοράντο Σπρίνγκς. Ο Ίντρινζ εκτίει 10ετή ποινή φυλάκισης για τη συμμετοχή του στο έγκλημα. Μετά τις συλλήψεις τους βγήκαν στο φως φωτογραφίες του Ιστγκρίντζ, που περήφανα αναδείκνυε τα τατουάζ του με τους κεραυνούς των SS. Μετά τη σύλληψη, ο Μπάστον ομολόγησε  στους ερευνητές ότι αυτός και ο Ίνγκριντζ πυροβολούσαν όπου έβρισκαν  σε περιπολίες τους στη Βαγδάτη. Μέρα μεσημέρι ο Μπάστον περιέγραψε ότι ο  Ίγκριντζ  χρησιμοποιούσε ένα κλεμμένο AK-47 και πυροβολούσε αδιάκριτα Ιρακινούς πολίτες. «Τουλάχιστον ένας χτυπήθηκε», είπε. 

«Νοιώθαμε έξαψη» είπε ένα άλλο μέλος της διμοιρίας, ο Ζοζέ Μπάρκο, που εκτίει ποινή φυλάκισης γιατί πυροβόλησε και τραυμάτισε μια έγκυο γυναίκα στο Κολοράντο Σπρίνγκς. «Πυροβολούσαμε παντού, όχι μόνο σε ενόπλους και κρατούσαμε σκορ». Μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει κατηγορηθεί για πυροβολισμούς αμάχων στο Ιράκ. Οι στρατιωτικοί, όχι μόνο αγνόησαν τον εξτρεμισμό του Ίστγκριντζ, αλλά στην επιστροφή τον παρασημοφόρησαν (με το μετάλλιο Purple Heart).

Η δικηγόρος του Ίστγκριντζ, Σίλα Μακατίαρ, φανερά εξαγριώνεται όταν ζητάω να της μιλήσω. Υποστηρίζει  ότι οι στρατιωτικοί εν γνώσει τους στέλνουν ψυχικά ασταθείς νέους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. «Οι στρατιωτικοί είναι ως ένα σημείο απελπισμένοι να βρουν ανθρώπους να στείλουν στον πόλεμο, στρατιώτες που δεν έχουν τα σωματικά προσόντα, ψυχικά και σωματικά άρρωστους, αλλά παρόλα αυτά τους στέλνουν ακόμα και τώρα» μου λέει. «Το να έχουν τατουάζ είναι το λιγότερο που τους ενδιαφέρει».

Το Μάρτιο του 2012, ένας αμερικανός στρατιώτης, που υπηρετούσε  για τέταρτη φορά στο μέτωπο σε μια δεκαετία, βγήκε από τη βάση του και σε ένα «ξεφάντωμα πυροβολισμών»  στο Νότιο Αφγανιστάν, δολοφόνησε περισσότερους από 12 Αφγανούς, μέσασε αυτούς  9 παιδιά. Τα νέα που βγήκαν με αυτή την αφορμή ήταν ότι ο 38χρονος μόνιμος λοχίας Ρόμπερτ Μπέιλς, ήταν από τη Βάση Λιούστς Μακ-Κόροτ, στην  πολιτεία της Ουάσινγκτον, στην οποία τέσσερις μήνες  νωρίτερα είχε καταδικάσει ένα μέλος αφγανικής «ομάδας θανάτου» για φόνο, στο στρατοδικείο.

Το Σύνδρομο του μετα-τραυματικού στρες δεν είναι κάτι καινούργιο για το στρατό, αλλά το να στέλνεις πίσω στην πρώτη γραμμή έναν τόσο μεγάλο αριθμό από στρατιώτες που υποφέρουν από σοβαρά ψυχικά προβλήματα ήταν. «Με απασχολεί που άνθρωποι που έχουν ακόμη συμπτώματα στέλνονται πίσω» είπε ο Δρ. ΄Αρθουρ Μπλακ Τζ., ψυχίατρος και απόφοιτος του Γέιλ. «Αυτό δεν είχε ξανασυμβεί στην πατρίδα μας».  Ο πιο ειδικός σε θέματα ψυχικής υγείας στο στρατό, συνταγματάρχης Ελσπέθ  Ρίτσι παραδέχεται χωρίς ενδοιασμούς, ότι ο λόγος που τόσοι ψυχικά άρρωστοι στρατιώτες επέστρεψαν στο μέτωπο ήταν η ολοένα αυξανόμενη  ζήτηση για στρατιώτες. 

«Η πρόκληση για εμάς», είπε, είναι ότι ο στρατός έχει την αποστολή να πολεμάει. « Και, όπως ξέρετε η στρατολόγηση είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Έτσι έπρεπε να σταθμίσουμε τις ανάγκες της αποστολής με τις προσωπικές ανάγκες των στρατιωτών».

Ο Μπράντλεν Μάνινγκ, που φημολογείται πως είναι η στρατιωτική  πηγή των στοιχείων του wikileaks, θεωρείται άλλο ένα παράδειγμα άγνοιας της προσωπικής κατάστασης των νεοσυλλέκτων. Ο Μάνινγκ ήταν ένα μπερδεμένο παιδί, που δε θα έπρεπε ποτέ να τοποθετηθεί σε καθήκοντα στο Ιράκ, είπε ένας αξιωματικός από τη Φορτ Λέοναρντ Γουντ , στρατιωτική βάση στο Μιζούρι, όπου ο Λέοναρντ εκπαιδεύτηκε το 2007.Ο Τσέις Μάνταρ, συγγραφέας ενός πρόσφατου βιβλίου για τον Μάνινγκ μου είπε: « Δε θα έμενε ποτέ  στο στρατό, αν τα ποσοστά κατάταξης  δεν ήταν τόσο χαμηλά το 2007, όταν κατατάχθηκε. Ο μόνος λόγος που ο Μάνινγκ κατάφερε να μπει σε ενεργά καθήκοντα στο Ιράκ, μετά από διαδοχικές προειδοποιήσεις για την ικανότητά του σε τρεις αποστολές, ήταν η «δραματική ανάγκη του στρατού για προσωπικό με γνώσεις Η/Υ και αναλυτικές δεξιότητες, σε αυτή την περίοδο ιστορικά χαμηλού ποσοστού κατάταξης στο στρατό».

Οι νεοσύλλεκτοι ήταν σωματικά και πνευματικά ανίκανοι. Το 1993, γύρω στο 23% από τους στρατιώτες προς κατάταξη ήταν υπέρβαροι-ένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό σημάδι. Το 2006, το ποσοστό αυτό αυξήθηκε σε λίγο πάνω από το 27%, δηλαδή στο ¼ των προς κατάταξη στρατιωτών, χάρη κυρίως στη χρήση « ιατρικών εγκυκλίων, που έκαναν εξαιρέσεις για τους υπέρβαρους νεοσύλλεκτους».

Τα τρία πιο κοινά εμπόδια για την κατάταξη στο στρατό είναι: η αποτυχία στο απολυτήριο Λυκείου, το ποινικό μητρώο και φυσικά προβλήματα υγείας, όπως  η παχυσαρκία. Το εμπόδιο του ποινικού μητρώου παρακάμφθηκε με εσωτερικές εγκυκλίους  «στρατιωτικού ήθους» και η παχυσαρκία με «υγειονομικές εγκυκλίους εξαίρεσης», αλλά το να κατεβάσει κανείς τα μορφωτικά στάνταρντ δε θα ήταν εύκολο χωρίς να επηρεάσει την επιχειρησιακή ετοιμότητα. 

Βρέθηκε πάντως τρόπος και για μη αποφοίτους να μπουν στο στρατό, παρόλα αυτά:  ο γενικός ισοδύναμος βαθμός, ή GED, που πρόσφερε σε μη απόφοιτους Λυκείου τη δυνατότητα να καταταγούν, αν ο βαθμός στις εσωτερικές εισαγωγικές εξετάσεις του στρατού ήταν πολύ καλός.  Ο στρατός επιτρέπει σε περίπου 15% νεοσύλλεκτους μη αποφοίτους Λυκείου να καταταγούν, αν έχουν καλό ισοδύναμο βαθμό στις εσωτερικές εξετάσεις. Ενισχύοντας ακόμη περισσότερο αυτή την «τρύπα», οι στρατιωτικοί εισήγαγαν άλλο ένα πρόγραμμα το 2008, το επονομαζόμενο GED plus, για να δώσουν την ευκαιρία σε περισσότερους αμερικανούς νέους  να πάνε στον πόλεμο. Ο στρατός άνοιξε για αυτό το λόγο την πρώτη σχολή προετοιμασίας, σκοπεύοντας κυρίως σε φτωχές και δύσκολες περιοχές στα υποβαθμισμένα κέντρα των πόλεων.

Στη διάρκεια του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας“, οι πόροι που δόθηκαν για να προσελκυθούν «εκκολαπτόμενοι» νέοι στρατιώτες άγγιξε ρεκόρ, με 1000 νέους στρατολόγους να προστίθενται μέσα σε ένα χρόνο για να προσελκύσουν  παιδάκια  Λυκείου σε έναν στρατιωτικό τρόπο σκέψης. Το Ανώτατο Σώμα Εκπαίδευσης Δοκίμων Στρατιωτών, αναπτύχθηκε από άκρη σε άκρη της χώρας και κανένα παιδί δε διέφυγε τις συμβουλές και την παρακίνησή τους-ακόμα και 11χρονα παιδιά έπαιρναν μέρος στα προγράμματά τους . Ένα στα δέκα παιδιά στο Σικάγο φορούσε στρατιωτική στολή στο σχολείο και έπαιρνε μαθήματα σκοποβολής από βετεράνους εν αποστρατεία.

Ένα από τα βασικά κίνητρα ήταν τα χρήματα-πολλά στα μάτια ενός δεκαεξάχρονου. Το 2005 ο στρατός αύξησε το μέσο μπόνους που δινόταν στους νεοσύλλεκτους όταν υπέγραφαν, από τα 14.000$ στα 17.000$, με τη δυνατότητα να φτάσουν και τα 30.000$ για ειδικότητες που δεν είχαν ζήτηση. Άλλο ένα από τα σλόγκαν ήταν το «καταταγείτε και σπουδάστε δωρεάν», μια προσφορά που πολλά φτωχά παιδιά δεν μπορούσαν να απορρίψουν.

Μια Έκθεση με τίτλο «στρατιώτες της ατυχίας» από την «Ένωση πολιτικών ελευθεριών» βρήκε ότι η αμερικάνικη κυβέρνηση βρισκόταν σε διάσταση με ένα διεθνές πρωτόκολλο , που απαγόρευε τη στρατολόγηση παιδιών κάτω από τα 18. Επίσης σημείωνε ότι ο αμερικάνικος στρατός στοχοποιεί δυσανάλογα φτωχά και μειονοτικά παιδιά δημόσιων σχολείων. Τα στοιχεία της Έκθεσης αγνοήθηκαν δεόντως.

Χρειάστηκε μια Έκθεση από το Κέντρο Πάλμερ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, μιας ομάδας που ερευνούσε το ζήτημα των ομοφυλόφυλων στο στρατό, για να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας σε ακόμα περισσότερα στοιχεία, που ο στρατός προσπαθούσε να κρύψει. Το 2007 δημοσίευσε πληροφορίες, χάρη στο» Νόμο για την ελεύθερη πρόσβαση στην ενημέρωση», όταν βρήκε ότι ο αριθμός των καταδικασμένων για εγκλήματα, που είχαν καταταγεί, είχε διπλασιαστεί σε δύο χρόνια, από 824 το 2004 σε 1.605 το 2006. 

Εκείνη  την περίοδο ένα σύνολο 4.230 εγκληματιών ήταν στο στρατό, ανάμεσά τους και άνθρωποι  καταδικασμένοι για  βιασμούς και φόνους. Επιπλέον, 43.977 στρατιώτες υπέγραψαν την κατάταξή τους, ενώ είχαν βρεθεί ένοχοι για σοβαρά παραπτώματα, μέσα σε αυτά και επιθέσεις. Άλλοι 58.561 είχαν καταδίκες σχετικές με ναρκωτικά, αλλά σε όλους δόθηκε όπλο  και στάλθηκαν  στην Μ. Ανατολή. «Το γεγονός ότι ο στρατός επέτρεψε σε πάνω από 100.000 ανθρώπους με τόσο προβληματικό παρελθόν να καταταγούν τα τελευταία τρία  χρόνια αποδεικνύει το τεράστιο πρόβλημα που έχουμε να ανταπεξέλθουμε στις στρατιωτικές μας ανάγκες αυτή τη στιγμή του πολέμου», είπε ο Ααρόν  Μπέλκιν, διευθυντής του Κέντρου Πάλμερ.

Σε μια από τις πιο θλιβερές φρικαλεότητες του αμερικάνικου στρατού, που είδαν το φως της δημοσιότητας , τη δολοφονία της οικογένειας  Αλ-Τζανάμπι στη Γιουσουφίγια, ήταν αναμεμιγμένος ένας καταδικασμένος εγκληματίας, ο Στίβεν Ντ. Γκριν, του οποίου η κατάταξη απαίτησε « ιδιαίτερη μεταχείριση» εξαιτίας του ποινικού του μητρώου. Βέβαια οι έρευνες έδειξαν ότι αυτές οι πρακτικές κατάταξης διέλυαν το  ηθικό του στρατού γενικότερα. 

Στη διάρκεια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»,  τρεις γυναίκες στρατιώτες κατήγγειλαν ότι υπήρξαν θύματα σεξουαλικής επίθεσης εν υπηρεσία.  Και είναι αλήθεια ότι  οι αμερικανίδες  στρατιώτες σήμερα κινδυνεύουν περισσότερο να βιαστούν από κάποιο συνάδελφο τους παρά να σκοτωθούν από εχθρικά πυρά. Κανείς δεν ξέρει πόσες Ιρακινές ή Αφγανές γυναίκες και κορίτσια υπέστησαν παρόμοιες φρικαλεότητες, αλλά οι βιασμοί και οι δολοφονίες στη Γιουσουφίγια υπονοούν ότι το φαινόμενο ενδημούσε και αφηνόταν εξίσου ατιμώρητο. 

Το 2003 ο στρατός πέτυχε τους στόχους του στην κατάταξη για πρώτη φορά από το 2004 και για άλλη μια φορά δεσμεύτηκε να αποκλείσει ανθρώπους με τέτοια ποινικά μητρώα. Ο Γενικός Ταξίαρχος Τζόζεφ  Άντερσον, Υπαρχηγός του Σώματος Στρατολόγησης είπε ότι η εγκύκλιος « για τα βασικά παραπτώματα ενηλίκων», που προβλέπεται  για εγκληματικά παραπτώματα, τώρα έκλεισε και, επιπρόσθετα, αυτοί με ιστορικό νεανικής εγκληματικότητας δε θα επιτρέπεται να κατατάσσονται χωρίς απολυτήριο Λυκείου. Ήταν μια παραδοχή ενοχής, αλλά για πολλούς ανθρώπους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, ήταν πολύ αργά.