Σάββατο 28 Απριλίου 2012

ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΑΞΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ.ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΡΙΤΗ 1η ΜΑΙΟΥ 10:00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

ΠΟΡΕΙΑ ΤΗ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΛΕΜΕΣΟ.ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 18:30 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΗΡΙΟΥ


Η φετινή εργατική πρωτομαγιά γίνεται μέσα σε συνθήκες βαθιάς και οξυμένης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που ασφαλώς έχει βαρύτατες επιπτώσεις και για τους εργαζομένους στην Κύπρο. Η επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στη εργατική τάξη εντείνεται και έχει σαν στόχο το τσάκισμα όλων των εργατικών κατακτήσεων, για να ξεπεραστεί η κρίση εις βάρος των εργαζομένων και των λαικών στρωμάτων. Όμως εμείς, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, δεν δημιουργήσαμε την κρίση τους. Όπως πάντα τα κέρδη ήταν δικά τους, δικές τους να ‘ναι και οι ζημιές.

Οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί εκφραστές τους, αστικά κόμματα και κυβερνήσεις, φορτώνουν στους εργαζομένους τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης, τα χρέη και τα ελλείμματα που το κεφάλαιο δημιούργησε. Τη ίδια ώρα χαρίζουν δις στις τράπεζες, οι οποίες αφού θησαύρισαν από τα κέρδη της περιόδου «ανάπτυξης», απαιτούν τώρα από το κράτος να σώσει αυτές και τις επιχειρήσεις! Η ανεργία αποτελεί πλέον εφιαλτική πραγματικότητα ιδιαίτερα για τη νεολαία, έχοντας ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, ενώ οι εργασιακές συνθήκες γίνονται ακόμα πιο σκληρές.

Βλέπουμε ότι ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο η επίθεση στα δικαιώματα και τα κεκτημένα εργαζομένων και νεολαίας είναι καθολική. Μπορεί οι δυνάμεις της δεξιάς και η αντιπολίτευση να επιχειρούν μέσα από τη βουλή να περάσουν αντεργατικά μέτρα όπως η αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης, ιδιωτικοποιήσεις και περικοπές, αλλά και η κυβέρνηση εφαρμόζει μια πολιτική λιτότητας προς όφελος του κεφαλαίου και εις βάρος των εργαζομένων. Προχώρησε σε πάγωμα των μισθών  στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα για δύο χρόνια, «έκτακτη συνεισφορά» ιδιωτικών υπαλλήλων, αύξηση του ΦΠΑ από 15 σε 17%, μείωση των κλιμάκων εισδοχής κατά 10%, καπολύσεις και κατάργηση θέσεων στο δημόσιο, μείωση κοινωνικών παροχών κατά 10%.

Όλα αυτά φυσικά είχαν σαν αποτέλεσμα να επεκταθεί η επίθεση και στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, που ασφαλώς βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη θέση. Οι απολύσεις και μειώσεις μισθών βρίσκονται στη ημερήσια διάταξη, οι συλλογικές συμβάσεις συνεχώς παραβιάζονται και η ΑΤΑ συρρικνώνεται.

Η κυβέρνηση ακόμα και στη ποινοκοποίηση και περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας στον χώρο του αεροδρομίου, με νομοσχέδιο που στήριξαν όλα τα κόμματα!

Ευθύνη γι αυτά έχουν και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συναίνεσαν σ αυτά τα μέτρα και μάλιστα υπέγραψαν συμφωνία με το κράτος και τις εργοδοτικές οργανώσεις με ιδιαίτερα οδυνηρά αποτελέσματα για το εργατικό κίνημα. Συμφωνία που έβαλε φρένο και στις απεργιακές κινητοποιήσεις που άρχισαν να πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα στην Κύπρο, σαν αποτέλεσμα της οργής για τις πολιτικές που θέλουν να μας οδηγήσουν στην εξαθλίωση και τον εργασιακό μεσαίωνα.

Συνέβαλαν ακόμα με τη στάση τους στη δαιμονοποίηση τμημάτων των εργαζομένων, αφού υιοθετούσαν τη προπαγάνδα της αστικής τάξης για δήθεν προνομιούχους εργαζόμενους, στο δημόσιο αλλά και ιδιωτικό τομέα, αρνούμενες μάλιστα να στηρίξουν απεργιακές κινητοποιήσεις, βάζοντας έτσι πλάτη για να περάσουν οι πολιτικές του κεφαλαίου και να σπάσει το ηθικό και η ενότητα του οργανωμένου εργατικού κινήματος. 

Η στοχοποίηση εργαζομένων είναι ιδιαίτερα έντονη στη περίπτωση των μεταναστών που βιώνουν τον αποκλεισμό και τη εκμετάλλευση, καταδικασμένοι στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, χωρίς καμιά προστασία.

Οι εργαζόμενοι όπου κι αν δουλεύουν, έχουν να κερδίσουν μόνο αν ενωθούν ενάντια σε αυτούς που θέλουν να τους ισοπεδώσουν. Κύπριοι και ξένοι εργάτες πρέπει να παλέψουν μαζί για ίσα δικαιώματα και κατακτήσεις, η ενότητα είναι ο μόνος τρόπος να έχουν αντίκρυσμα οι αγώνες τους. Αυτή η κατάσταση μπορεί να ανατραπεί μόνο αν υπάρξει άμεση και αποφασιστική αντίσταση στη βάση της ταξικής και συνδικαλιστικής ενότητας και αλληλεγγύης.

Για να γίνει αυτό απαιτείται η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, να ηττηθεί ο υποταγμένος συνδικαλισμός και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να προωθηθεί η αυτοοργάνωση των εργαζομένων. Ταξικό εργατικό κίνημα σημαίνει σύγκρουση με τις πολιτικές του κεφαλαίου και όχι  διαπραγμάτευση για το πόσο θα χειροτερέψει η θέση των εργαζομένων. Χρειάζεται να δημιουργηθούν σωματεία βάσης που θα λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και θα προωθούν αποφασιστικές μορφές πάλης (όπως απεργίες, μαχητικές διαδηλώσεις, καταλήψεις επιχειρήσεων).

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τη νεολαία να πάρουν την υπόθεση και τους αγώνες στα χέρια τους. Να γυρίσουν τη πλάτη σε όλους αυτούς που τους εκμεταλλεύονται και να αυτοοργανωθούν παλεύοντας για τις ανάγκες τους. Να μην αποδεχθούν τον ρόλο των σύγχρονων δούλων στα σκλαβοπάζαρα της μισθωτής δουλείας, αλλά να περάσουν στη αντεπίθεση, να αντισταθούν και να ανατρέψουν τη επίθεση των κυρίαρχων. Να αμφισβητήσουν και να πολεμήσουν το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα που μας δολοφονεί, να παλέψουμε όλοι για μια άλλη κοινωνία όπου ο πλούτος θα ανήκει σ αυτούς που τον παράγουν, για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση,χωρίς αφεντικά.

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑ, ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

     ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή Ταξική Επαναστατική Συσπείρωση
                                          (ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ)

ΕΝΙΑΙΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ΣΤΙΣ ΜΙΖΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΚΥΠΡΟΥ

Σε μερικά κρίσιμα ερωτήματα επιχειρούμε να απαντήσουμε διαμέσου δύο σημαντικών κειμένων από την Κύπρο:

Πρώτον, τελικά, τι ήταν η κρίση των Ιμίων που κόστισε τρις δραχμές και τρείς ζωές, αλλά και γιατί στήθηκε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου, αυτή η τεράστια και εξίσου επικίνδυνη πολιτική και επιχειρησιακή μούφα; 

Δεύτερον, ποιος ο πραγματικός ρόλος των Σημίτη, Κληρίδη, Τσοχατζόπουλου, των κυπριακών κομμάτων ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ-ΔΗΣΥ-ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ(τώρα ΕΥΡΩΚΟ) και του δικηγορικού γραφείου του Τ.Παπαδόπουλου; 

Τρίτον, ποιος ο ρόλος του Βατοπεδίου και του σκανδάλου του Χρηματιστηρίου;

Μήπως τελικά ο πατριωτισμός και οι «εθνικές ανάγκες» σκεπάζουν τη μπόχα της μίζας, της διαπλοκής πολιτικών-στρατιωτικών-επιχειρηματιών-καναλιών και της πραγματικής ουσίας του αστικού συστήματος εξουσίας;


Οι αληθείς απαντήσεις σε θέματα... βαθιάς πολιτικής έχουν ως ένα και μοναδικό προαπαιτούμενο την διατύπωση των ορθών (λογικών) ερωτημάτων. Εάν γίνει κατανοητή η (μία και μοναδική)προ-υπόθεση (εργασίας), ότι δηλαδή πατριωτική δεξιά σημαίνει (όπου γης)τεράστιες μπίζνες και κέρδη για τους ... εκπροσώπους της, η διατύπωση των ορθολογικών ερωτημάτων καθίσταται μάλλον αυτονόητη υπόθεση. Δεν απαιτείται παρά στοιχειώδης ρεαλισμός, ή αλλιώς δυνατότητα “δεύτερης ανάγνωσης”πίσω και μέσα από τις γραμμές των “μέσων” που καθαγίασαν και καθαγιάζουν (προφανώς με το αζημίωτο) τις πατριωτικές μπίζνες.

Τα ορθολογικά ερωτήματα για τις πολυσυζητημένες τις τελευταίες μέρες σχέσεις συνεργασίας του Ελλαδίτη πατριώτη“αμυντικού” υπουργού Άκη Τσοχατζόπουλου με τις εθνικο-πατριωτικές“αδελφές δυνάμεις” της Κύπρου, θέτει η ψαγμένη “Δεύτερη Ανάγνωση” που υπογράφει ο κοινωνιολόγος Α. Παναγιώτου.

Ομολογουμένως, ο επιλεγείς τίτλος για την διατύπωση των ερωτημάτων – Οι μίζες του ενιαίου αμυντικού δόγματος: Και αν ανοίξει το στόμα του και ο Άκης ή οι Ρώσοι για τους S-300;- είναι ευρηματικός υπό την έννοια ότι διευκολύνει τον δρόμο της πολιτικής σκέψης προς τις αληθείς απαντήσεις. Με δεδομένο ότι ο Τσοχατζόπουλος δε μπορεί να ήταν ο μόνος “που τα μάζεψε” από την τσόχα του άθλιου“παιχνιδιού” των εθνικοπατριωτικών μιζών ούτε βέβαια τα“μάζεψε μονάχος” ελέω ... ονόματος, τώρα που ... τον μαζέψανε υπέρ πίστεως και πατρίδας (γράψτε λάθος: παρτίδας) καλείται ως σοβαρός παίκτης να παίξει ηρωικά τα πατριωτικά ρέστα του αξιώνοντας την συμπαράσταση της φάμπρικας που επί χρόνια εισέπραττε την πατριωτική γκανιότα. Εμ, να συλλαμβάνεται ο “παίκτης” και να (ή για να) ... σφυράει κλέφτικα η λέσχη στην οποία μετείχε, αυτό δεν το θέλει ούτε ο ίδιος ο θεός (των εθνικοπατριωτικών μιζών), ούτε ακόμα και αυτοί οι επί της γης ιερο-μόναχοι εκπρόσωποί του.

Τέρμα οι πρόλογοι, με το μήνυμα Άκη Τσόχα ψηλά το κεφάλι, οι φίλοι σου (φίλοι της τσόχας) βλέπουν τα ρέστα σου, προχωράμε στο κυρίως τραπέζι (συγγνώμη: θέμα), δηλαδή στην Δεύτερη Ανάγνωση όπου διατυπώνονται τα ορθολογικά ερωτήματα:

Όταν ανακοινώθηκε η σύλληψη του Άκη Τσοχατζόπουλου για τις μίζες που είχε πάρει ως υπουργός άμυνας, τα κυπριακά ΜΜΕ ανάφεραν βέβαια ότι «εμπλεκόταν» και η Κύπρος. 

Ο Φιλελεύθερος έκανε αναφορές για «ξέπλυμα βρώμικου χρήματος» μέσω εταιρείας, την Torcaso, η οποία ιδρύθηκε στην Κύπρο, και πιο διστακτικά λόγω του γεγονότος ότι μια από τις υποθέσεις με μίζες αφορούσε τους ρωσικούς πυραύλους ΤΟR-M1 μέρος των οποίων [14από τους 21] είχε σταλεί Κύπρο. 

Ο Πολίτης έδωσε περισσότερη έμφαση στους πυραύλους TOR και προσπάθησε να το παίξει «τα είχαμε πει» με μια αποσπασματική εστίαση: επανέφερε το ζήτημα του σύριου επιχειρηματία/τζογαδόρου, F. Al-Zayat,στον οποίο άνηκε η off shore εταιρεία μέσω της οποίας έγινε η ρωσική πληρωμή, η οποία κατέληξε τελικά στον Τσοχατζόπουλο. Παραβλέπει, βέβαια, εντελώς το ότι οι TOR ήταν η δεύτερη αγορά ρωσικών πυραύλων του τότε «ενιαίου αμυντικού δόγματος» [της μυθολογικής αλλά και συμφεροντολογικής τελικά στρατιωτικής συμμαχίας Κύπρου-Ελλάδας την δεκαετία του 90]. Αν είχαν δοθεί μίζες για τους TOR πρέπει αναπόφευκτα να είχαν δοθεί μίζες και για τους S-300: αν η ρωσική πολεμική βιομηχανία βρισκόταν, τότε, στην ανάγκη να πληρώνει μίζες για να εξασφαλίζει συμβόλαια, τότε, προφανώς, το να εξασφαλίσει το πρώτο βασικό συμβόλαιο [των S – 300] οποίο τελικά οδήγησε και στο δεύτερο [των TOR] ως αναπλήρωση, ήταν νευραλγικό και θα πλήρωνε ακριβά για να το πάρει. 

Αλλά βέβαια,αυτό το θέμα θα άνοιγε δύσκολες ερωτήσεις για τα κυπριακά ΜΜΕ – για τον μεν Φιλελεύθερο, για το κύκλωμα των «πατριωτικών» μιζών και για το Πολίτη, για τις διαδικασίες που οδήγησαν στην εκλογή Κληρίδη το 1998, αλλά και τις μετέπειτα διαδικασίες στο υπουργείο άμυνας της τότε κυβέρνησης.

Ας δούμε, λοιπόν, την ευρύτερη εικόνα της περιόδου 1996-2001, κατά την οποία φαίνεται ότι πληρώθηκαν οι μίζες και διαμορφώθηκε και το πλαίσιο των στρατιωτικών αγορών, στο οποίο εμπλέκεται ο Τσοχατζόπουλος. Σύμφωνα με τις συνεντεύξεις του Τσοχατζόπουλου στον Λάλα και τον Τέλλογλου, επόπτευσε ο ίδιος μιας τεραστίας εκστρατείας επενδύσεων [άξιας 4τρις δραχμών] σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς αμέσως μετά τα Ίμια το 1996. 

Εκείνο το επεισόδιο, το οποίο κατασκευάστηκε από τα ΜΜΕ, αμέσως μετά την επικράτηση του Σημίτη στο ΠΑΣΟΚ, οδήγησε σε μια «πολιτική κρίση», η οποία με την σειρά της οδήγησε στην απόφαση να επενδυθούν τα τεράστια κονδύλια στην άμυνα επειδή υποτίθεται η κρίση έδειξε την «αδυναμία» της Ελλάδας. Αν υπήρξαν συνειδητά συμφέροντα που έσπρωξαν στην κατασκευή εκείνου του θεαματικού επεισοδίου, τότε θα άνηκαν, σαφώς, στο «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ», του οποίου ο Τσοχατζόπουλος ήταν τότε εκπρόσωπος – είχε αντικαταστήσει ένα άλλο εκπρόσωπο της τάσης, τον Γ. Αρσένη, στο υπουργείο άμυνας. Αυτό το «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ» ήταν σε άμεση σχέση με την ΕΔΕΚ στην Κύπρο, της οποίας ο τότε ηγέτης, ο Β. Λυσσαρίδης, είχε φαντασιώσεις να το παίξει «εθνικός ηγέτης», με προεκτάσεις και στην Ελλάδα. Η ΕΔΕΚ, παρά τον απορριπτικό της προσανατολισμό στήριξε στον δεύτερο γύρο των εκλογών του 1998, τον υποτιθέμενο αντίπαλο της «γραμμής» της, τον κ. Κληρίδη,τον οποίο ο ίδιος ο Λυσσαρίδης είχε ονομάσει εκπρόσωπο του «ενδοτισμού» από την δεκαετία του 1970.

Αυτή η σύμπλευση «πατριωτικών»κυκλωμάτων και ρουσφετολογικών κυκλωμάτων της κυπριακής δεξιάς, φαίνεται να αποκορυφώθηκε την περίοδο 1997-98 κατά την διάρκεια των προεδρικών εκλογών,όταν ο μεν Κληρίδης έκανε εκστρατεία με τους S-300, ενώ το «πατριωτικό κύκλωμα»σε Κύπρο και Ελλάδα φαίνεται να συνεργάστηκε για την επανεκλογή του – και στο πλαίσιο αυτής της συνεργασίας οι οικονομικές μίζες πρέπει να έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο. 

Η πιο χαρακτηριστική δημόσια παραδοχή εκείνης της παρασκηνιακής σύμπλευσης ήταν το «Ευχαριστώ για όλα Άκη» του Γ. Κληρίδη προς την Α. Τσοχατζόπουλο την νύχτα της επανεκλογής του το 1998: Μπροστά στις κάμερες, ο Κληρίδης απάντησε σε τηλέφωνο από τον κ. Τσοχατζόπουλο και τον ευχαρίστησε δημόσια με την γνωστή πια ατάκα. Είναι εκείνες τις μέρες που ο Λυσσαρίδης δήλωνε ότι θα επεκτείνει και στην Ελλάδα την «εθνική ενότητα».Προφανώς, η πατριωτική πολιτική δεν υπήρξε συνεπής. Δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι απορρίπτει κάτι και ταυτόχρονα να στηρίζει τον εκπρόσωπο της γραμμής που απορρίπτει. Υπήρχαν και άλλα συμφέροντα που ήταν προσφιλή στην τσέπη των μελών του απορριπτικού μετώπου.

Η διασύνδεση των θεαμάτων «ενότητας» υποτιθέμενων αντίπαλων στην επιφάνεια, με τις υπόγειες διαδρομές του«ξεπλύματος» των μιζών, είναι ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική: η παραγγελία των S 300 [η οποία στοίχισε μισό δις ευρώ] συμβάδισε το 1997 με την ετερόκλητη συμμαχία απορριπτικών και Κληρίδη στις προεδρικές. Στην νέα κυβέρνηση Κληρίδη,το 1998 και μέχρι τις αρχές του 1999, υπουργός άμυνας ανάλαβε ο μετέπειτα διάδοχος του Λυσσαρίδη στην ΕΔΕΚ, Γ. Ομήρου, ο οποίος πρέπει να διεκπεραίωσε ουσιαστικά την όλη διαδικασία της αγοράς και ίσως και της κατανομής των μιζών.

Και αυτή ακριβώς η περίοδος είναι και η περίοδος που ο Τσοχατζόπουλος και ο κύκλος γύρω του αρχίζει να χαλαρώνει σε σχέση με την διαχείριση των μιζών και του ξεπλύματος χρημάτων: «Και ενώ μέχρι το 1997, ο κ. Τσοχατζόπουλος και οι συνεργάτες του, όπως προκύπτει από το εισαγγελικό πόρισμα, εμφανίζονται να τηρούν κάποιες ουσιαστικές προφυλάξεις στο να διαχειρίζονται τα χρήματα και τις αγοραπωλησίες με νομιμοφάνεια, μετά το 1998 τα πράγματα εξελίσσονται τελείως διαφορετικά. Τα χρήματα που πέφτουν στις off shore είναι πολλά, οι αγοραπωλησίες περισσότερες και η κίνηση πολλών λογαριασμών ξεφεύγει από κάθε όριο.» [Τέλλογλου, Καθημερινή, 14/4/2012]. 

Μέρος της κίνησης στους λογαριασμούς αποδίδεται και στο ότι ο βασικός διαχειριστής, ο ξάδελφος του Τσοχατζόπουλου,αρρώστησε. Αλλά «πέφτουν και πολλά λεφτά» γιατί άρχισαν και οι μίζες της άμυνας και προφανώς το «πατριωτικό μέτωπο» τρώει με χρυσά κουτάλια και στην Λευκωσία και στην Αθήνα σε βάρος του Δημοσίου, με την ανοχή και του Κληρίδη και του Σημίτη – αν όχι με την έγκριση τους για να ξεφορτωθούν τους εθνικιστές με την εξαγορά.

Ο τρόπος ξεπλύματος δείχνει και πάλι ότι η Κύπρος και τα τοπικά κυκλώματα είχαν άμεση εμπλοκή στην διακίνηση και το ξέπλυμα. Ήδη, η Κύπρος και το δικηγορικό γραφείο του Τ. Παπαδόπουλου είχαν δείξει από την περίοδο των γιουγκοσλαβικών πολέμων, στις αρχές της δεκαετίας του 90, ότι μπορούσαν να διαχειριστούν μυστικά ποσά και να συγκαλύψουν την πηγή και την διακίνηση τους. [Οι πληρωμές της ρωσικής εταιρείας στον Σύριο μεσολαβητή έγιναν, σύμφωνα με την καταγραφή του Πολίτη, μέσω της Λαϊκής Τράπεζας, δικηγόρος της οποίας ήταν το δικηγορικό γραφείο Παπαδόπουλου, το οποίο είχε αυτονόητα την «τεχνογνωσία» του ξεπλύματος]. Υπήρχε, όμως, μια πιο άμεση σύνδεση με τα παρακλάδια του κυπριακού πατριωτικού μετώπου: Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα έρευνες των ανακριτών στην Αθηνά, το ξέπλυμα γινόταν μέσω των λογαριασμών της μονής Βατοπαιδίου:

«Σύμφωνα με τον ελεγκτή Μάϊτο, η παρουσία του Σαπχατζίδη [επιχειρηματία και ιδιοκτήτη της off shore εταιρείαςTorcaso, η οποία χρησιμοποιείτο για το ξέπλυμα], που συμμετέχει στην τελική φάση είσπραξης του τμήματος από τις πωλήσεις των ακίνητων της Torcaso στην Ιερή Μονή Βατοπαιδίου, δείχνει ότι μαύρο χρήμα επενδύθηκε σε ακίνητα για να ξεπλυθεί.» [Βήμα, 15/4/2012, σ. 9].

Η Μονή Βατοπαιδίου συνδέεται άμεσα με το απορριπτικό εθνικιστικό μπλοκ στην Κύπρο: ο ηγούμενος Εφραίμ είναι αδελφός του ιδρυτή και ηγέτη του ακροδεξιού απορριπτικού κόμματος «Νέοι Ορίζοντες» [το οποίο έχει μετονομαστεί σήμερα σε ΕΥΡΩΚΟ]. Και αυτό το απορριπτικό κόμμα στήριξε την υποψηφιότητα Κληρίδη, το 1998. Η παράδοξη σύγκλιση των ετερογενών φαινομενικά τάσεων, είχε προφανώς, υπόγειες οικονομικές διασυνδέσεις.

Αξίζει να διερευνηθεί και η πιθανότητα να χρησιμοποιήθηκε και η χρηματιστηριακή φούσκα του 1999, για να ολοκληρωθεί το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος. Διότι αν υποθέσουμε ότι οι μίζες ήταν κατά αναλογία, τότε αν οι TOR, οι οποίοι είχαν στοιχίσει πέραν από το ένα δις, είχαν 78 εκατομμύρια μίζες, τότε οι S300 θα πρέπει να είχαν γύρω στα 40εκατομμύρια. Αν προστεθούν σε αυτά και τα εκατομμύρια σε μίζες για τους TOR [ο Τσοχατζόπουλος υπολογίζεται ότι πήρε 25 από τα 78 εκατομμύρια των μιζών για τους πυραύλους] που δεν είναι γνωστό που έχουν καταλήξει, τότε προφανώς υπήρχε ένα πόσο, το οποίο θα μπορούσε εύκολα να ξεπλυθεί με διάφορες «τοποθετήσεις» και αγοραπωλησίες μετοχών, σε εκείνο το επίσης κατασκευασμένο σκηνικό. Και από ότι φαίνεται, οι πληρωμές των μιζών για τους ρωσικούς πυραύλους γίνονται σε δόσεις και η διαδικασία κράτησε τουλάχιστον μέχρι το 2001. Οπότε εμπλέκονταν ενδεχομένως διάφοροι υπουργοί άμυνας στην Κύπρο.

Δυστυχώς, δεν μπορεί κάποιος να περιμένει σε αυτό το στάδιο σοβαρή ερευνά από την κυπριακή δημοσιογραφία με δεδομένα τα συμφέροντα: εμπλέκεται από την μια η κυβέρνηση Κληρίδη, η οποία κατασκεύασε και χρησιμοποίησε το σκάνδαλο των S-300, αλλά και διάφοροι από τα εθνικιστικά απορριπτικά κυκλώματα. Το ότι η όλη ιστορία αποκαλύπτει και τα πραγματικά συμφέροντα πίσω από τις εθνικιστικές κορώνες,είναι επιπρόσθετος λόγος λογοκρισίας.

Από την άλλη, οι πιθανότητες να λογοκριθεί το σκηνικό, είναι, επίσης, περιορισμένες με δεδομένες τις διαρροές που γίνονται – και τις αυτονόητες συνδέσεις που θα γίνουν και στην Αθήνα και στην Κύπρο. Οπότε, για μερικούς είναι και θέμα καθυστέρησης των αποκαλύψεων.


Επιλέγοντας τον χαρακτηριστικό τίτλο “Αναζητώντας τα κυπριακά ίχνη των σκανδάλων του Τσοχατζόπουλου: η ανακύκλωση των υπουργών άμυνας και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα” και με τον εύλογο εντός παρένθεσης υπότιτλο (από τον Ηλιάδη,στον Ομήρου, στον Χάσικο ..στην Telepassport και την Siemens) η ψαγμένη Δεύτερη Ανάγνωση μοιάζει να χαράσσει έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα οδικό χάρτη που οδηγεί στο επίκεντρο των εθνικοπατριωτικών μιζών. Όσοι πατριώτες πιστοί της απάτριδος αλήθειας, είστε κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι στην μελέτη των συντεταγμένων.Έπεται ανάγνωση:

Έχει αρχίσει διστακτικά η αναφορά στο σκάνδαλο των μιζών στα κυπριακά ΜΜΕ: ο Πολίτης είχε μια γενική αναφορά στα σκάνδαλα της άμυνας [με μια ενδιαφέρουσα παραπομπή στην σύνδεση των εξόδων για εξοπλισμούς με το δημόσιο χρέος], ενώ ο Άστρα την Δευτέρα είχε μια συνέντευξη με τον Τ. Χατζηδημητρίου, επικεφαλής της επιτροπής άμυνας της βουλής την δεκαετία του 1990, ο οποίος αναφέρθηκε σε δύο σκάνδαλα με την αγορά εξοπλισμού, τα οποία κατήγγειλε στον τότε πρόεδρο - χωρίς προφανώς να γίνει τίποτα. 

Όμως, η αναφορά στους άμεσα εμπλεκόμενους πολιτικούς, όπως λ.χ. οι υπουργοί άμυνας και τα πολιτικά κυκλώματα που τους στήριξαν, παραμένει ακόμα ένα συγκεκαλυμμένο, αν όχι λογοκρινόμενο, θέμα. Όπως καταγράφηκε ήδη, λ.χ. στο κύκλωμα των μιζών, εμπλεκόταν όλο το απορριπτικό-εθνικιστικό μπλοκ: ο Τσοχατζόπουλος έκανε την εποπτεία μαζί με τον Ομήρου στο υπουργείο άμυνας, οι πληρωμές γίνονταν μέσω ενός Σύριου επιχειρηματία, τον οποίο είχε υπό την προστασία του ο Ντίνος Μιχαηλίδης, ενώ το ξέπλυμα γινόταν με εταιρείες του Βατοπαιδίου, στις οποίες διαπλέκεται η ακροδεξιά με τους Νέους Ορίζοντες.

Ένα από τα ουσιώδη ζητούμενα,είναι ο βαθμός εμπλοκής των πολιτικών ηγεσιών Κύπρου και Ελλάδας [του κύκλου γύρω από τον Κληρίδη στην Κύπρο με κύριο άξονα τον Σ. Χάσικο και το κύκλο γύρω από τον Κ. Σημίτη στην Ελλάδα]. Ήδη υπόνοιες έχουν εκφραστεί για τον βαθμό που ήξεραν ή δεν ήξεραν τι γινόταν.

Σε αυτό το δεύτερο κείμενο εξέτασης του σκανδάλου, θα εστιάσουμε στην διερεύνηση των σχετικά ιλιγγιωδών εναλλαγών στο κυπριακό υπουργείο άμυνας την επίμαχη περίοδο, αλλά και ενδιαφερουσών διαπλοκών – χρονολογικών [όσον αφορά την έναρξη του σκανδάλου], αλλά και οικονομικών [όσον αφορά την εμπλοκή των εναλλασσόμενων υπουργών σε διαπλεκόμενες εταιρείες και ύποπτες, για ξέπλυμα, επενδύσεις].

Την περίοδο 1997 -1999, η Κυπριακή Δημοκρατία άλλαξε πέντε υπουργούς άμυνας – ποτέ δεν είχε και ούτε έχει ξανασυμβεί τέτοια εναλλαγή. Μέχρι το 1997, υπουργός άμυνας ήταν ο Κ.Ηλιάδης από το ΔΗΚΟ, ο οποίος παραιτήθηκε το φθινόπωρο μετά την αποχώρηση του κόμματος του από την κυβέρνηση. Ακολούθησε μια σύντομη υπηρεσιακή θητεία από τον Γ. Χαραλαμπίδη και μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1998 ανέλαβε ο Γ.Ομήρου της ΕΔΕΚ. Ο Ομήρου διένυσε όλη την χρονική περίοδο του 1998,επιμένοντας δημόσια «ότι θα έρθουν οι πύραυλοι» – είναι η περίοδος όπου πέφτουν «πολλά λεφτά» στους λογαριασμούς του Τσοχατζόπουλου]. 

Ακολούθως ανέλαβε για ένα εξάμηνο ο Γ. Χρυσοστομής και τελικά ανέλαβε τον Αύγουστο ο Σ. Χάσικος,στέλεχος του ΔΗΣΥ με αρκετά κοινά με τον Τσοχατζόπουλο – ιδιαίτερα στο σενάριο “from rags to riches”. Η δική του άνοδος, έγινε μέσα από γάμο στην οικογένεια Κουλέρμου. Οι φήμες θέλουν τον κ. Χάσικο να είχε εμπλοκή και στην φούσκα του Χρηματιστηρίου και όπως θα δούμε η διασταύρωση με τον πρώτο εμπλεκόμενο υπουργό, τον κ. Ηλιάδη,, αλλά και με τις εταιρείες ξεπλύματος των μιζών Τσοχατζόπουλου, είναι ενδιαφέρουσες και ενδεχομένως αποκαλυπτικές .

Η πρώτη αναφορά για εμπλοκή του Τσοχατζόπουλου στην διαδικασία αγοράς των S300 έγινε τον Νοέμβριο του 1996.Σύμφωνα με το άρθρο του Φιλελεύθερου, τότε στην Κύπρο βρισκόταν και η ρωσική αντιπροσωπεία για συζήτηση της αγοράς των S300. Ο τότε υπουργός άμυνας λοιπόν,ο κ. Ηλιάδης, είχε άμεση εμπλοκή με την διαπραγμάτευση των πυραύλων, αλλά από ότι φαίνεται η ελληνική επένδυση μαμούθ στους εξοπλισμούς που ξεκινούσε υπό την σκιά των Ιμίων, θα περνούσε άμεσα από την Κύπρο. Ήδη, στο κείμενο του Φιλελευθέρου αναφερόταν ότι το ελληνικό κράτος ενδιαφερόταν, επίσης, για αγορά ρωσικών συστημάτων – κάτι το παράδοξο αφού είναι δεδομένο ότι μια νατοϊκή χώρα θα είχε πρόβλημα ένταξης ρωσικών συστημάτων στα δικά της.

Όταν ένα χρόνο μετά, το φθινόπωρο του 1997, το ΔΗΚΟ εγκατέλειψε την κυβέρνηση Κληρίδη ο Ηλιάδης αποχώρησε –σε αντίθεση με τον Ντίνο Μιχαηλίδη, ο οποίος ως ο βασικός προστάτης του μεσάζοντα για τις πληρωμές, του Σύριου επιχειρηματία, προτίμησε τις μίζες από το κόμμα του. Αυτή η επιλογή είναι ενδιαφέρουσα από μόνη της και δείχνει ότι όντως τα λεφτά πρέπει να ήταν πολλά – δεν εγκαταλείπεται έτσι εύκολα η συμμετοχή στην ηγεσία ενός κόμματος κλειδιού για την διακυβέρνηση.

Αφού έγιναν οι εναλλαγές στο υπουργείο εξασφάλισε και η ΕΔΕΚ τις μίζες της. Εδώ υπάρχει ένα κοινό μυστικό: Όλοι ξέρουν ότι η ΕΔΕΚ είχε δημιουργήσει ένα καθεστώς μέσα από το οποίο εξασφάλιζε ένα ποσοστό μιζών από όλες τις συναλλαγές με την Λιβύη μέσω της εταιρείας Cypro-Libyan. Οπότε στην προκείμενη περίπτωση η ΕΔΕΚ δεν είχε ανάγκη την τεχνογνωσία του δικτύου του δικηγορικού γραφείου του Τάσσου Παπαδόπουλου για εξαφάνιση κεφαλαίων μέσα από την Λαϊκή τράπεζα και ανάλογα δίκτυα. Όμως, η εμπλοκή της ΕΔΕΚ στην διαχείριση τέτοιων ποσών από μίζες από το πόστο του υπουργού άμυνας έγινε για πρώτη φορά το 1998. Και αξίζει να σημειωθεί ότι η σχέση της ηγεσίας της ΕΔΕΚ τότε με τον Τσοχατζόπουλο ήταν κάτι περισσότερο από θερμή – ο Β. Λυσσαρίδης θεωρούσε αυτήν την σχέση ως εκφραστική της σχέσης του με το ΠΑΣΟΚ. Ο Γ. Ομήρου, κατά συνέπεια, ο οποίος επιλέχθηκε και ως διάδοχος, διαχειριζόταν όχι απλά ένα υπουργείο, αλλά και μια σχέση με μια ολόκληρη πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον Τσοχατζόπουλο.

Η εμφάνιση του Χάσικου στο υπουργείο άμυνας από το 1999 μέχρι το 2001 όταν φαίνεται να ολοκληρώθηκαν οι πληρωμές των μιζών [μετά τους S300 ακολούθησαν οι TOR], δεν μπορεί να ήταν τυχαία. Τους αμέσως επόμενους μήνες [μετά τον διορισμό του Χάσικου στο υπουργείο άμυνας], ξέσπασε και η κυπριακή φούσκα του χρηματιστηρίου, στην οποία συμμετείχαν ενεργά διάφορα στελέχη του ΔΗΣΥ.

Το 2000, η εταιρεία Sharelinksκαι η θυγατρική της White knight Ηoldings ltd στις οποίες εμπλέκονται τα κεφάλαια της οικογένειας Κουλέρμου, άρχισαν να αγοράζουν μετοχές εκατομμυρίων σε ακίνητα. Τελικά, οι αγορές κατέληξαν στην εταιρεία Ledra [SFS Ledra Properties Ltd], η οποία βρέθηκε με τουλάχιστον «100 τεμάχια ιδιοκτησίας/properties» στην Παλιά Λευκωσία. Υπολογίζεται από παρατηρητές της αγοράς στην περιοχή ότι επενδύθηκαν 30 εκατομμύρια. Ένας διευθύνων σύμβουλος, απέδιδε τα κεφάλαια σε ξένους επενδύτες, αν και οι φήμες, οι οποίες κυκλοφορήσαν παρέπεμπαν στο ότι πίσω που τις επενδύσεις σε ακίνητα βρίσκονταν τα κεφάλαια της οικογένειας Κουλέρμου, της οικογένειας του υπουργού άμυνας.

Γιατί να επενδυθούν, ξαφνικά,τόσα λεφτά στην παλιά Λευκωσία και σε ακίνητα; Είναι τυχαίο ότι τα ακίνητα ήταν και ο τρόπος ξεπλύματος ύποπτων χρημάτων όπως το κωδικοποίησε και η μέχρι τώρα έρευνα για τον Τσοχατζόπουλο; Μπορεί να είναι, μπορεί και όχι, αλλά σαφώς αυτές οι συναλλαγές και μάλιστα την ίδια περίοδο όπου διαπλέκονται δύο σκάνδαλα, στα οποία υπήρχε η ανάγκη ξεπλύματος χρημάτων [οι μίζες και το χρηματιστήριο] θέτουν, σαφώς, θέμα διερεύνησης.

Διότι ο κ. Χάσικος εμπλέκεται και άμεσα με εταιρείες, όπως την Telepassport, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν για διακίνηση χρημάτων στα σκάνδαλα μιζών, τα οποία είναι υπό διερεύνηση στην Ελλάδα – όπως το σκάνδαλο της Siemens στο οποίο εμπλέκεται το όνομα του Τσοχατζόπουλου μέσω του «κολλητού του», Π. Νικολαΐδη. Φαίνεται ότι ο εισαγγελέας Αθανασίου, ο οποίος διερευνά το σκάνδαλο της Siemens κατέληξε ότι τα «μαύρα ταμεία» φαίνεται να διαπλέκονται με την εταιρεία Telepassport «που κατά σύμπτωση ιδρύθηκε το 1998», δηλαδή τον επόμενο χρόνο που άρχισε η διαπλοκή του ΟΤΕ με την Siemens, αλλά και τον επόμενο χρόνο της οριστικοποίησης της συμφωνίας για τους S300. 

Ο Σ. Χάσικος, ηγετικό στέλεχος του ΔΗΣΥ και υπουργός άμυνας, την περίοδο 1999-2003, βρέθηκε, το 2006, να είναι ένας από τους συμμετέχοντες στο Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας στην Ελλάδα. Αλλά ήδη από το 2004 υπάρχουν δηλώσεις του[1][1] όπου εμφανίζεται σαν εκπρόσωπος της εταιρείας στην Κύπρο – και κατηγορεί μάλιστα την ΑΤΗΚ,υποσχόμενος ότι η εταιρεία, την οποία εκπροσωπεί, θα προσφέρει καλύτερες τιμές.Και σύμφωνα με τις δηλώσεις του η Telepassport ξεκίνησε τις επιχειρήσεις της στην Κύπρο από το 2002 – όταν ο κ. Χάσικος ήταν ακόμα υπουργός άμυνας.Και προφανώς χειριζόταν και ζητήματα μιζών στα οποία εμπλέκονταν διάφοροι οργανισμοί [όπως η Telepassport] και άτομα.

Η Telepassport απορροφήθηκε το2006 από μια άλλη εταιρεία, την Lannet, η οποία έκλεισε το 2007. Είναι συμπτωματικό ότι η εταιρεία στην οποία συμμετείχε ο Χάσικος και οι άλλοι εμπλεκόμενοι «ξαφνικά έμεινε από λεφτά» λίγο πριν ξεσπάσει δημόσια το σκάνδαλο της Siemens [και άρα θα γίνονταν έρευνες για τις διακινήσεις χρημάτων μέσω των ταμείων της] – και ενώ είχαν αρχίσει σχετικές έρευνες στο Λιχτενστάιν;Αναφέρεται, χαρακτηριστικά, σε ένα κείμενο στην εφημερίδα Παρών, το 2008: «Τι μπορεί να συνδέει πρόσωπα φαινομενικά ετερόκλητα, όπως ο Σ. Αποστολόπουλος και ο Σ. Χάσικος, με μια ελληνική εταιρεία τηλεπικοινωνιών, όπου έχουν το πρώτο λόγο ένα πρώην στέλεχος του ΟΤΕ και ένα της Siemens;»[2][2] Ο Σ. Αποστολόπουλος ήταν «ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ». Είναι δυνατόν να είναι τυχαίες όλες αυτές οι; Η διερεύνηση αυτών των «συμπτώσεων» και διασυνδέσεων είναι, το λιγότερο, αναγκαία.

Και αρχές του 2002, φαίνεται να«δένει το γλυκό», με την διασύνδεση του υπουργού άμυνας του 1997, του Ηλιάδη,με τον μετέπειτα υπουργό του 1999, τον Χάσικο, σε μια άλλη ενδιαφέρουσα«συνεργασία»: Με ανακοίνωση της, η εταιρεία SFS [Sharelink Financial Services Limited] πληροφορεί το κοινό ότι ο «Κώστας Ηλιάδης, πρώην υπουργός Άμυνας της Δημοκρατίας, έχει διοριστεί ως Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας».Ήδη, πάντως, φαίνεται ότι η σχέση του Ηλιάδη με την Sharelink χρονολογείτο από το προηγούμενο έτος, αφού η εταιρεία στην οποία ήταν πρόεδρος [η Kyknos investments] παρέπεμπε σε σχέση με την Sharelink. 
Έτσι, ο υπουργός, ο οποίος ξεκίνησε την επίβλεψη [και άρα και την κατανομή των μιζών] για την αγορά τωνS300, βρέθηκε σε μια επενδυτική, στην οποία βασικοί παίκτες είναι τα κεφάλαια της οικογένειας του υπουργού άμυνας, που έκλεισε την διαδικασία της κατανομής των μιζών, του Χάσικου.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα διάσταση, η οποία μπορεί να είναι αποκαλυπτική τελικά, είναι το πώς έγινε η αγορά των TOR.Η προθυμία της Ελλάδας να αγοράσει οπλικά συστήματα για να δωριθούν στην Κύπρο,ακούγεται παράδοξη. Σε αυτό το πλαίσιο, η διερεύνηση των διαπλεκόμενων συμφερόντων των τέως υπουργών [αλλά και άλλων αξιωματούχων οι οποίοι γνώριζαν ή εμπλέκονταν], θα πρέπει να συμπληρωθεί με μια ευρύτερη διερεύνηση των κονδυλίων που ξοδεύτηκαν για την άμυνα. Η προσπάθεια να γίνει ένας σε βάθος έλεγχος του δημόσιου χρέους, τόσο σε Ελλάδα όσο και Κύπρο, από ανεξάρτητες ομάδες με άξονα ευρωπαϊκές δικλείδες έρευνας, μπορεί να οδηγήσει και σε αυτό το μονοπάτι των χαμένων χρημάτων.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Το Έθνος» η Κύπρος αναδεικνύεται ως σταθμός για τη διακίνηση των χρημάτων από την εταιρεία Ferristaall για τη σύμβαση που αφορά στα υποβρύχια.

Τελικά, μετά από όλα αυτά, μήπως δικαιώνονται όσοι τονίζουν την ανάγκη ανάπτυξης ενός εργατικού διεθνιστικού κινήματος στις δύο ακτές του Αιγαίου και στην Κύπρο, που να επιβάλλει το μπλοκάρισμα των εξοπλισμών μέσω της πάλης ενάντια στο σύνολο της ασκούμενης αντεργατικής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων, παλεύοντας για την ανατροπή τους και των ταξικών συμφερόντων που εκπροσωπούν.

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Η γυναίκα που καθαρίζει τη βρωμιά των νεοναζί

Είναι μια 66χρονη γυναίκα που εδώ και 26 χρόνια αναζητά και σβήνει  τα ίχνη των νεοναζί. Με μόνα της όπλα ασετόν, νερό, σπρέι, μια σπάτουλα και μια φωτογραφική μηχανή, η Irmela Schramm έχει αφαιρέσει μέχρι στιγμής πάνω από 80.000 νεοναζί σύμβολα από τους τοίχους του Βερολίνου και όχι μόνο. «Η βρωμιά των ναζί πρέπει να φύγει» λέει η ίδια στον φακό του «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα», που την Τετάρτη 2 Μαΐου ανοίγει τον φάκελο ακροδεξιά.(δείτε εδώ)

Η Irmela Schramm , συνταξιούχος δασκάλα, έχει αφιερώσει τη ζωή της στον αγώνα κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων. Ξεκίνησε να καθαρίζει τους δρόμους από τα προπαγανδιστικά γκράφιτι και αυτοκόλλητα  των νεοναζί το 1986, όταν μια μέρα στεκόταν στη στάση του λεωφορείου και είδε ένα αυτοκόλλητο υπέρ της απελευθέρωσης του στενού συνεργάτη του Hitler, Rudolf Hess. Το λεωφορείο ήρθε και δεν πρόλαβε να αφαιρέσει το αυτοκόλλητο, ξαναγύρισε όμως μετά τη δουλειά της και το έβγαλε. Από τότε, ακολουθώντας μια εσωτερική φωνή, πηγαίνει στα μέρη που δραστηριοποιούνται νεοναζί, κυρίως στο Ανατολικό Βερολίνο αλλά και σε άλλες γερμανικές και ευρωπαϊκές πόλεις για να σβήσει το μίσος τους από τους τοίχους αλλά και από τις καρδιές των ανθρώπων.

Ανάμεσα στα συνθήματα που έχει σβήσει θυμάται κι ένα που αναφερόταν στους Έλληνες. «Είχα βρει κάτι εναντίον των Ελλήνων και το αφαίρεσα και αυτό με βερνίκι νυχιών. Έλεγε: δεν μπορώ να μυρίζω τους Έλληνες».

Κυνηγός και κυνηγημένη

Κατά τη διάρκεια του πολυετούς της αγώνα η γερμανίδα ακτιβίστρια έχει έρθει πολλές φορές πρόσωπο με πρόσωπο με τον «εχθρό». Πριν κάποια χρόνια με αφορμή μια βιαιοπραγία κάποιων φασιστών στο αυτοκίνητο ενός βιετναμέζικού fast-food πήγε στη γειτονιά όπου συνέβη το περιστατικό, για να αντικρίσει σε ένα τοίχο ένα σύνθημα που την ενόχλησε. «Και βλέπω ρούχα κρεμασμένα και κόσμο να τα μαζεύει , να τα απλώνει και κανείς να μην δίνει σημασία στο σύνθημα κατά των Εβραίων που βρισκόταν εκεί και σκέφτηκα, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό! Έβγαλα πρώτα μια φωτογραφία και μετά με τη βαριά, που είχα μαζί μου, το κατέβασα όλο».

Τότε ένας νεοναζί εμφανίστηκε και την ρώτησε γιατί το έκανε αυτό. «Του απάντησα, γιατί το πρόσεξα! Και του εξήγησα, πως ότι αναγραφόταν πάνω σε αυτό τον τοίχο εξέφραζε τέτοια περιφρόνηση για τους ανθρώπους, που δεν θα μείνει εκεί, θα το κατεβάσω, κατάλαβες;  Και μετά ακολουθεί η πολύ έξυπνη απάντηση: Χμ! Αυτό ήταν», θυμάται. «Και αφού το κατέβασα όλο , άφησα μόνο τη λέξη Γερμανία. Και με ρώτησε, γιατί αφήνετε τη λέξη Γερμανία. Και του είπα, γιατί είμαι Γερμανίδα και είμαι υπεύθυνη αυτά τα σκατά να μην μείνουν εκεί»,θα πει. Τον νεοναζί με τον οποίο είχε τη συγκεκριμένη συνομιλία ήρθαν και πήραν κάποιοι άλλοι ομοιδεάτες του. «Τότε σκέφτηκα,  δεν βρίσαμε ο ένας τον άλλον, δεν απειλήσαμε, δεν προκαλέσαμε και ευχόμουνα να το συζητήσει αυτό με τους φίλους του», λέει η πρέσβειρα του αντι-μίσους στο «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα».

Η αντιπαράθεση δεν μένει όμως πάντα στον διάλογο. Η κυνηγός των νεοναζί έχει πολλές φορές κυνηγηθεί από αυτούς. «Έχω δεχθεί επίθεση πολλές φορές από νεοναζί. Μια φορά με πιάσανε 5 άτομα, μου κλείσανε το στόμα, αλλά εγώ συνέχισα να χαλάω το σύνθημα, εντελώς ήρεμη.  Μετά με αφήσανε και εγώ τους έκανα κωλοδάχτυλο!», διηγείται στον Στέλιο Κούλογλου. Λίγο μετά δείχνει στο φακό της εκπομπής ένα αυτοκόλλητο που απευθύνεται στην ίδια. «Εκεί γράφει “αν η Schramm ψοφήσει δεν θα μας ενοχλήσει”.  Aυτό είναι μια καλυμμένη απειλή φόνου.  Aυτό το έχουν κολλήσει παντού. Έχω ανακαλύψει  γύρω στα 100 τέτοια αυτοκόλλητα μέχρι στιγμής», θα πει.

Εκστρατεία κατά του μίσους

Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων δράσης, η «σούπερ γιαγιά», όπως την αποκαλούν γερμανικά ΜΜΕ, καταγράφει το έργο της με τη φωτογραφική της μηχανή. Τις 14.000 φωτογραφίες που έχει τραβήξει  δεν της κρατάει για το προσωπικό της αρχείο. Προσπαθώντας να διδάξει στις νεότερες γενιές την ανεκτικότητα, η κα Schramm επισκέπτεται σχολεία όπου δείχνει στους μικρούς μαθητές σύμβολα μίσους που έχει απαθανατίσει και τους καλεί να ζωγραφίσουν πάνω σε αυτά με τέτοιο τρόπο ώστε να τα μετατρέψουν σε σύμβολα ανοχής. Το εντυπωσιακό αποτέλεσμα της δουλειάς της με τα παιδιά το παρουσιάζει σε μία έκθεση που τιτλοφορείται «Καταστρέψτε το μίσος» και έχει ταξιδέψει σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

 «Τo κίνητρο είναι να κοιτάξει ο κόσμος το πρόβλημα, να μην περνάει απλά από μπροστά ή να στρέφει το βλέμμα  αλλού», λέει η κα Schramm. «Η ανταπόκριση είναι πολύ θετική. Οι άνθρωποι σοκάρονται όταν βλέπουν την έκθεση και υπόσχονται ότι στο μέλλον θα δίνουν προσοχή στο θέμα», συμπληρώνει. Το αγκάλιασμα της προσπάθειας της δεν είναι ανάλογο από τον πολιτικό κόσμο και τον Τύπο όμως. «Είχα προσπαθήσει να προσεγγίσω κάποιον ευρωβουλευτή για να προβάλλουμε την έκθεση στο ευρωκοινοβούλιο. Δεν έχω όμως δυστυχώς κάποιο λόμπυ... Εκεί προτιμούν να δείχνουν άλλα πράγματα» λέει με νόημα. Όσον αφορά τη στάση του Τύπου, η γερμανίδα ακτιβίστρια δηλώνει: «Προτιμούν να γράφουν για γυμνές γυναίκες και για διάφορες βλακείες. Εγώ δείχνω τη γυμνή αλήθεια , αλλά προτιμούν να μην το λαμβάνουν υπόψη τους».

Μια θαρραλέα γυναίκα

Ο φακός της εκπομπής παρακολουθεί την κα Schramm επί τω έργω. Ενώ βγάζει ένα νεοναζιστικό αυτοκόλλητο από τον τοίχο ενός σπιτιού, ο ιδιοκτήτης εμφανίζεται στην πόρτα και την ρωτάει τι κάνει εκεί. «Η βρωμιά των νεοναζί πρέπει να φύγει», του απαντά. Είναι μια θαρραλέα γυναίκα, όπως λέει κι ένα τραγούδι που έχει γραφτεί για εκείνη!

Ο θρίαμβος του Καπιταλισμού: 450 εκατομμύρια πεινασμένα παιδιά

Εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα και τον υποσιτισμό την στιγμή που η  αυτοκρατορία  των ΗΠΑ και οι συνεργοί της δαπάνησαν τρισεκατομμύρια δολάρια για πολέμους, και εκατομμύρια άνθρωποι στις πλούσιες χώρες κάνουν δίαιτα για την καταπολέμηση του λίπους.

- Τα παιδιά είναι η ελπίδα του κόσμου, τα παιδιά είναι εκείνα που γνωρίζουν την αγάπη,
 Χοσέ Μαρτί.  

1 -. Η μεγάλη σφαγή

Όταν μιλάμε για σφαγές πάντα σκεφτόμαστε τον πόλεμο: Τόκιο, Χιροσίμα, Δρέσδη, 11 Σεπτεμβρίου, Μου Λάι, Κανταχάρ, αλλά η μεγάλη σφαγή, στην οποία πάνω από χίλιοι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε ώρα της ημέρας, δεν έχει τίποτα να κάνει με πόλεμο.

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση από το Hunger Project , των Ηνωμένων Εθνών, περίπου 27.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα ή από αιτίες που σχετίζονται άμεσα με την πείνα. Από αυτούς, το 75% είναι παιδιά κάτω των πέντε μηνών και το 15% των παιδιών έως 16 ετών, πράγμα που σημαίνει ότι 24.300 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από την πείνα και τις συνέπειές της, ένα κάθε τρία και μισό δευτερόλεπτα.

Είναι σαν ο βομβαρδισμός του Τόκιο και της Δρέσδης να μην είχε διαρκέσει μόνο λίγες ώρες ή ημέρες, αλλά για κάθε ώρα κάθε ημέρα, κάθε εβδομάδα κάθε μήνα κάθε χρόνο,.Όμως αυτό δεν είναι ο πόλεμος μιας χώρα εναντίων κάποιας άλλης, αλλά ο πόλεμος του καπιταλισμού κατά της ανθρωπότητας , κυρίως εναντίων του πιο ανίσχυρου κομματιού της , το  οποίο θα έπρεπε να χρίζει μεγαλύτερης συμπόνιας και φροντίδας όπως τα παιδιά, που είναι όμως στην πραγματικότητα , τα πιο παραμελημένα.

Το πρόγραμμα αναφέρει επίσης ότι “η πείνα και οι πόλεμοι προκαλούν μόνο το 10% των πραγματικών θανάτων εξαιτίας της πείνας, (αν και αυτό τείνει να  ξεπεραστεί), και  η πλειοψηφία των θανάτων πείνας  προκαλείται από τον χρόνιο υποσιτισμό : οικογένειες που δεν έχουν αρκετό φαγητό, επειδή βρίσκονται σε κατάσταση ακραίας φτώχειας “.

2 -. Σώστε τα Παιδιά

Η ΜΚΟ Save the Children – Σώστε τα Παιδιά – αναφέρει ότι 450 εκατομμύρια παιδιά θα πεινάσουν και θα έχουν καθυστέρηση στην σωματική και πνευματική τους ανάπτυξη στα επόμενα 15 χρόνια, αν δεν αντιμετωπιστεί η σοβαρή  κρίση των τροφίμων και του υποσιτισμού σε όλο τον κόσμο.

Στην έκθεσή της με τίτλο «Μια ζωή χωρίς πείνα: πώς να καταπολεμήσουμε τον υποσιτισμό των παιδιών,” η ΜΚΟ αναφέρει ότι η έλλειψη θρεπτικών τροφίμων, σε συνδυασμό με τη μόλυνση και την ασθένεια κάνει όσους επιβιώνουν να υποφέρουν καταστροφικές και μη αναστρέψιμες βλάβες. Τουλάχιστον 170 εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως υποφέρουν από μια καθυστέρηση στην ανάπτυξη τους που οφείλεται στον υποσιτισμό. Επειδή ο υποσιτισμός όμως δεν καταγράφεται στα πιστοποιητικά θανάτου, η κατάσταση συγκαλύπτετε και αυτό δεν βοηθά στην καταπολέμηση του προβλήματος αποτελεσματικά.

3 -. ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ‘ΟΝΕΙΡΟΥ’.

Δεδομένα σχετικά με την πείνα και την εκμετάλλευση των παιδιών στις Ηνωμένες Πολιτείες:

** Το Υπουργείο Γεωργίας εκτιμά ότι περίπου 16 εκατομμύρια παιδιά στην Αμερική δεν τρώνε αρκετά ώστε να διατηρούν ένα φυσιολογικό ρυθμό ανάπτυξης.

** 20% των παιδιών δεν έχουν εξασφαλισμένη την καθημερινή τροφή τους, το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 32,3% στην Ουάσιγκτον, και 29,2% στο Όρεγκον.

54%  των νοικοκυριών με παιδιά δεν έχει αρκετά τρόφιμα για να τα ταΐσει αξιοπρεπώς και να ζητήσουν βοήθεια από τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες που είναι υπεύθυνες για τα επισιτιστικά προγράμματα.

** 22% των παιδιών της χώρας ζει σε συνθήκες φτώχειας, ή αλλιώς πάνω από 16 εκατομμύρια παιδιά.

Ιατρικές μελέτες δείχνουν ότι τα  πεινασμένα παιδιά μένουν πίσω στην πρόοδό τους στο σχολείο επειδή δεν μπορούν να συγκεντρωθούν.

** Στην πολιτεία του Μίσιγκαν στις βόρειο κεντρικές Ηνωμένες Πολιτείες, το ένα τέταρτο των παιδιών δεν έχουν εξασφαλισμένη την τροφή, και δεν ξέρουν αν μπορούν να πάρουν τα τρόφιμα που χρειάζονται καθημερινά για να διατηρήσουν την υγεία τους. Σε τέσσερις νομούς υπάρχουν περίπου 300.000 παιδιά που δεν έχουν τακτική πρόσβαση σε επαρκή τροφή για μια φυσιολογική ζωή.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μόνη χώρα όπου είναι νόμιμο να εργάζονται τα παιδιά ηλικίας 12 έως 16 ετών, και  υπάρχουν εκατομμύρια παιδιά αυτής της ηλικίας που το κάνουν. Πριν από λίγους μήνες, ένας δίποδος δεινόσαυρος που ανταποκρίνεται στο ασυνήθιστο όνομα Νιουτ Γκίνγκριτς υποστήριξε ότι ο νόμος είναι άδικος και πρέπει να αλλάξει σε έναν που να επιτρέπει την εργασία των παιδιών από 9 έως 12 ετών. Φυσικά, αυτό συμβαίνει στις φτωχές οικογένειες και τα παιδιά της αφού εκείνα της μεσαίας ή ανώτερης τάξης δεν έχουν ανάγκη να εργαστούν. 

Μετά την απίστευτη αυτή δήλωση, ό Νιουτ ανέβηκε στις δημοσκοπήσεις απο τελευταίος στην κορυφή των υποψηφίων για την προεδρική θέση του  Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Όλα έδειχναν ότι θα ήταν αυτό το προϊστορικό ερπετό  που θα αντιμετώπιζε τον Ομπάμα στις εκλογές αυτό το έτος, αλλά λίγους μήνες αργότερα αντικαταστάθηκε από κάποιον που ήδη έχει εξασφαλίσει το χρίσμα, τον Mitt Romney, ένα άλλος δεινόσαυρο, αλλά μιας πιο πρόσφατης περιόδου.

4 -. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ 

(Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της La Voz del Pueblo, Ισπανία)

Κάθε μέρα πεθαίνουν περίπου 25.000 παιδιά από την πείνα σε όλο τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, δύο εκατομμύρια παιδιά σκοτώθηκαν σε πολέμους και 150 εκατομμύρια χρησιμοποιούνται σήμερα ως υπάλληλοι σε χώρους εργασίας Αυτή είναι η ψυχρή πραγματικότητα! Μπροστά στην πραγματικότητα  της πολυτέλειας και της κατανάλωσης, υπάρχει μια άλλη αυτή του πόνου, η οποία από κάποιους θεωρείται ως αναπόφευκτη. Θεωρείται ως αναπόφευκτη πραγματικότητα που αναγκαστικά, πρέπει να υπάρχει. Κοινωνική Ντροπή!

** Στην Ισπανία , το 25% των παιδιών υποφέρουν από υποσιτισμό, που επιδεινώθηκε από την κρίση. Η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο τρομακτική αν σκεφτεί κανείς ότι στον κόσμο, τέσσερα εκατομμύρια νεογέννητα πεθαίνουν μέσα στον πρώτο μήνα της ζωής τους, 500.000 γυναίκες πεθαίνουν κατά τον τοκετό κάθε χρόνο, το 82% των παιδιών  δεν λαμβάνουν αντιβιοτικά, δύο εκατομμύρια κάτω των 14 ετών έχουν  AIDS , 600 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο είναι θύματα της φτώχειας, 100 εκατομμύρια ζουν στο δρόμο , 150 εκατομμύρια κορίτσια και 73 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 18 ετών πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης κάθε χρόνο.

Ο πλανήτης παράγει περισσότερο από αρκετή τροφή για όλους τους κατοίκους, αλλά σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι πεινούν στον κόσμο. Η αστάθεια των τιμών σημαίνει ότι σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, ο πληθυσμός πρέπει να διαθέσει το 70 τοις εκατό του εισοδήματός τους σε τρόφιμα.

 Παιδική δουλεία

400 εκατομμύρια παιδιά ζουν στη δουλεία σε όλο τον κόσμο  στα ορυχεία, στις χωματερές, στους οίκους ανοχής, στις οικιακές υπηρεσίες, στα εργοστάσια χωρίς τη δυνατότητα να πηγαίνουν στο σχολείο.

Εκατομμύρια παιδιά στην Ινδία εργάζονται φτιάχνοντας τούβλα όλη την ημέρα για μισθούς φτώχειας, 10.000 εργαζονται στα ορυχεία σμαραγδιών της Κολομβίας, 367,000 παιδιά είναι σκλάβοι ή πόρνες στο Εκουαδόρ και το 38 τοις εκατό των παιδιών του Περού υποφέρουν κάτω από καθεστώς πραγματικής δουλείας.

Υπάρχει  παιδική δουλεία στη Βραζιλία, όπου οι σκλάβοι εξάγουν το κάρβουνο που χρησιμοποιείται στην κατασκευή χάλυβα για αυτοκίνητα και άλλα εξαρτήματα, στην  Μιανμάρ (Βιρμανία), παιδιά σκλάβοι ασχολούνται με τη συγκομιδή του ζαχαροκάλαμου και άλλων γεωργικών προϊόντων .

Στην Κίνα, τα παιδιά σκλάβοι χρησιμοποιούνται στην προετοιμασία εκρηκτικών υλών που χρησιμοποιούνται σε πυροτεχνήματα, ενώ στη Σιέρα Λεόνε, χρησιμοποιούνται για την εξαγωγή διαμαντιών από τα ορυχεία.

Στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, χιλιάδες παιδιά σκλάβοι χρησιμοποιούνται στον τομέα της εξόρυξης κασσίτερου και  κοβάλτιου, το οποία χρησιμοποιούνται ως απαραίτητα στοιχεία για τα PC, MP3, κινητά τηλέφωνα και μια πλειάδα μέσων που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα στο λεγόμενο «Πρώτο Κόσμο».

Στο Μπενίν και την Αίγυπτο υπολογίζεται ότι ένα εκατομμύριο παιδιά εξαναγκάζονται να εργάζονται στον τομέα του βαμβακιού επειδή είναι φθηνότεροι και πιο υπάκουοι από τους ενήλικες και το ύψος τους είναι ιδανικό για την συγκομιδή των φυτών βαμβακιού.

Τέλος στην Ακτή του Ελεφαντοστούν, περίπου 12.000 παιδιά χρησιμοποιούνται για να συλλέξουν τους καρπούς του κακάου που εξάγεται για την παρασκευή σοκολάτας.

Πηγή athens indymedia

ΑΟΖ, Κυπριακό και η επικίνδυνη πολιτική της κυβέρνησης Χριστόφια


Σε μια εποχή που χτυπιούνται ανελέητα τα δικαιώματα των εργαζομένων σε ολόκληρη την Ευρώπη και οι ανταγωνισμοί για την κυριαρχία των ενεργειακών πόρων δυναμιτίζουν την ειρήνη στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, η Αριστερά της Κύπρου παίρνει θέση υπέρ των συμφερόντων του ελληνοκυπριακού καπιταλισμού. Η αναβάθμιση των σχέσεων Κύπρου-Ισραήλ και η πολιτική λιτότητας απέναντι στους Ελληνοκύπριους εργαζόμενους είναι οι τελευταίες «επιτυχίες» της «αριστερής» κυβέρνησης. Η συζήτηση θα τελείωνε με την απλή διαπίστωση ότι ήρθε ο καιρός να πάψουμε να αναφερόμαστε στο ΑΚΕΛ ως Αριστερά. Δυστυχώς αυτή πρέπει να συνεχιστεί όχι μόνο γιατί η βάση του ΑΚΕΛ παραμένει πραγματικά αριστερή, αλλά κυρίως γιατί η Αριστερά της Ελλάδας συνεχίζει να θεωρεί ότι το «πείραμα» της αριστερής κυβέρνησης στην Κύπρο δείχνει το δρόμο και σ’ εμάς.

Ο ι σχέσεις Κύπρου-Ισραήλ διάγουν σήμερα την καλύτερη περίοδό τους», δήλωσε ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Α. Λίμπερμαν, μετά από συνάντηση που είχε με τον υπουργό Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού Ν. Συλικιώτη, στη Λευκωσία την περασμένη εβδομάδα. Δυστυχώς, ο ακροδεξιός Λίμπερμαν δεν έλεγε ψέματα...  Όσο περνά ο καιρός, γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο πως ο σφιχτός εναγκαλισμός της Κύπρου με το Ισραήλ αποτελεί στρατηγική επιλογή για τον ελληνοκυπριακό καπιταλισμό. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ επιλέγει να παίξει το θλιβερό ρόλο του απολογητή και υπερασπιστή των συμφερόντων του κεφαλαίου.   

Στρατηγική συμμαχία

Ο όψιμος «μεγάλος έρωτας» Κύπρου-Ισραήλ βασίζεται στην επιθυμία τους για συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή (σε βάρος, βέβαια, των συμφερόντων όλων των γειτονικών χωρών).  Όμως, η στενή σχέση ανάμεσα στα δύο κράτη δεν περιορίζεται μόνο στο συγκεκριμένο τομέα. Επεκτείνεται γοργά σε διάφορα πεδία: «Αναφερόμενος στη συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ, ο κ. Λίμπερμαν είπε ότι πολλά έργα βρίσκονται σήμερα σε εξέλιξη στους τομείς του τουρισμού, της διαχείρισης των υδάτινων πόρων και της ενέργειας, ενώ έκανε λόγο για επενδύσεις από πλευράς του Ισραήλ στους τομείς της βιομηχανίας και των ακινήτων στην Κύπρο» (εφ. «Πολίτης» 17/4).

Η κυπριακή κυβέρνηση ανακοινώνει περήφανη όλες αυτές τις «επιτυχίες», διεκδικώντας μάλιστα τα εύσημα, αφού υποστηρίζει πως με αυτό τον τρόπο όχι μόνο φροντίζει για την οικονομική ευρωστία της Κύπρου, αλλά θωρακίζει και την ασφάλειά της, συνεργαζόμενη με το –ισχυρό στρατιωτικά και διπλωματικά– κράτος του Ισραήλ. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι… Αυτές τις μέρες υπογράφηκε μια ακόμη επίσημη συμφωνία ανάμεσα στις δύο χώρες, αυτή τη φορά χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Όπως αναφέρει το «ΠΡΙΝ» (8/4), αποφασίστηκε η στενή συνεργασία στον στρατιωτικό τομέα και εκτός από τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις μεταξύ των δύο κρατών, οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις θα αναλάβουν τη στρατιωτική εκπαίδευση της κυπριακής εθνοφρουράς σε διάφορους τομείς, ενώ συζητιέται ακόμα και η μόνιμη παρουσία ισραηλινού στρατού στην Κύπρο για την προστασία των εγκαταστάσεων φυσικού αερίου. Σαν να μην έφταναν δηλαδή οι έξι στρατοί που ήδη βρίσκονται στο νησί (ελληνικός, τουρκικός, ελληνοκυπριακός, τουρκοκυπριακός, βρετανικός, κυανόκρανοι), έρχεται να προστεθεί και ο ισραηλινός.

Οι παραπάνω επιλογές της κυπριακής κυβέρνησης συνδέονται άμεσα με τη στρατηγική «επίλυσης του εθνικού ζητήματος». Από την πολιτική των απευθείας διαπραγματεύσεων με την τουρκοκυπριακή κοινότητα (πολιτική που συνέβαλε ριζικά στην εκλογή Χριστόφια, αφού γέννησε ελπίδες για ειρήνη στο νησί), η κυβέρνηση κάνει μια πρωτοφανή πολιτική στροφή και μεταθέτει –ανοιχτά πλέον– το παιχνίδι στο στίβο των διεθνών καπιταλιστικών παζαριών.

Ανταγωνισμοί

Η στενή σχέση Κύπρου-Ισραήλ αναμένεται να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης προς την Τουρκία για επιβολή ελληνοκυπριακών θέσεων μέσω της άμεσης εμπλοκής των ΗΠΑ και του Ισραήλ στο ενεργειακό ζήτημα και όχι μόνο. Μια μέρα μετά την υπογραφή της στρατιωτικής συμφωνίας Κύπρου-Ισραήλ, ο γερουσιαστής Χ. Μπέρμαν, παράγοντας του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ, απέστειλε προς την υπουργό Εξωτερικών Χ. Κλίντον επιστολή με την οποία ζητά «ριζική επανεκτίμηση της αμερικανικής πολιτικής έναντι της Κύπρου», καλώντας την να καταδικάσει τη στάση της Τουρκίας για θέματα που σχετίζονται με το κυπριακό και την οριοθέτηση ΑΟΖ.

Η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ δεν ξεχνά να δηλώνει ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα θα έχει μερίδιο στα οφέλη από τις εξελίξεις στον ενεργειακό τομέα, ταυτόχρονα όμως επιτίθεται στην τουρκοκυπριακή ηγεσία και στην Τουρκία για τη στάση τους στην όλη πορεία των διαπραγματεύσεων και φυσικά καθόλου δεν διευκολύνει την εμπλοκή εκπροσώπων της τουρκοκυπριακής κοινότητας στη διαδικασία των παζαριών και της επιλογής στρατηγικής.

Η εξέλιξη αυτή επιδιώκει να διαμορφώσει διαφορετικά κριτήρια στον αριστερό κόσμο του ΑΚΕΛ και στους υποστηρικτές του Χριστόφια, οι οποίοι είχαν επενδύσει  στις απευθείας διαπραγματεύσεις των δύο κοινοτήτων, θεωρώντας τες στρατηγικής σημασίας. Ουσιαστικά, η κυβέρνηση Χριστόφια υιοθετεί και επίσημα πλέον την τακτική δράσης των δεξιότερων επικριτών της, καταλογίζοντας στην τουρκοκυπριακή πλευρά την πλήρη ευθύνη για το βάλτωμα των συνομιλιών και χρησιμοποιώντας τη λογική του καρότου-μαστίγιου για τους Τουρκοκύπριους.

Οι εξελίξεις αυτές είναι ιδιαίτερα αρνητικές. Είναι σαφές πως ο κυπριακός λαός δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα από την αναβάθμιση των σχέσεων Ισραήλ-Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι πληροφορίες που έχουν διαρρεύσει μέχρι στιγμής για την συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου, σκιαγραφούν μια αποικιοκρατικού τύπου σύμβαση από την οποία κερδισμένοι θα βγουν μόνο οι εκπρόσωποι του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου. Αντίθετα, ο κυπριακός λαός έχει να χάσει πολλά.

Ο άξονας Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας διαμορφώνεται σε μια περίοδο που το Ισραήλ έχει χάσει τα παραδοσιακά του ερείσματα στην περιοχή, δηλαδή τα δικτατορικά καθεστώτα των αραβικών χωρών που διέλυσε η αραβική άνοιξη. Ταυτόχρονα, ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και η ολοένα αυξανόμενη απειλή εμπόλεμης σύγκρουσης ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν και η αντίδραση της Τουρκίας έχουν ανεβάσει επικίνδυνα το θερμόμετρο στην περιοχή. Η επιλογή της κυβέρνησης Χριστόφια να εντάξει την Κύπρο στο πλευρό των δυνατών ιμπεριαλιστών μόνο κακά προμηνύει.


Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Συνέδριο σήμερα και αύριο για τη περίοδο συγκρότησης και δράσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου

Ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο θα διεξαχθεί σήμερα και κυρίως αύριο με διοργανωτές το τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου και το ινστιτούτο ερευνών Προμηθέας.

Θέμα του συνεδρίου είναι η εμφάνιση, συγκρότηση και εξέλιξη της κυπριακής Αριστεράς στην πρώτη περίοδο της  βρετανικής αποικιοκρατίας (1910-41). Ουσιαστικά πρόκειται για την περίοδο που εμφανίστηκε και συγκροτήθηκε το Εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα στην Κύπρο, τα πρώτα συνδικάτα, η Κομμουνιστική Νεολαία και το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου. 

Το συνέδριο θα διεξαχθεί σήμερα Τρίτη 24 Απριλίου ώρες 18:00-20:00 και αύριο Τετάρτη 25 Απριλίου 2012, ώρες 09:00-18:30.

Χώρος διεξαγωγής το Πανεπιστήμιο Κύπρου Αίθουσα Β108, Κτήριο Συμβουλίου-Συγκλήτου, Αναστάσιος Λεβέντης.

Λεπτομέρειες και το πρόγραμμα του συνεδρίου μπορείτε να δείτε στις παρακάτω εικόνες.



Οι εργοδότες αντιδρούν γιατί θα πάρουν μισό ευρώ αύξηση τη μέρα κάποιοι εργαζόμενοι!



Τα 15 εύρω που θα πάρουν οι καθαρίστριες και οι  πωλήτριες φέτος στο μισθό τους πλήττουν την οικονομία φωνάζουν οι εργοδότες

Με διάταγμα της Υπουργού Εργασίας αυξάνεται φέτος ο κατώτατος μισθός κατά 1.7% αντί 2.5% όπως ήταν το πλάνο, αλλά και η πρακτική των προηγούμενων ετών. Στην Κύπρο, δεν υπάρχει εθνικός κατώτατος μισθός και το διάταγμα αυτό αφορά μόνο 9 επαγγέλματα: πωλητές/ριες, γραφείς, νοσηλευτικοί βοηθοί, βοηθοί παιδοκόμοι, βοηθοί βρεφοκόμοι και σχολικοί βοηθοί, φροντιστές/ριες, φρουροί ασφαλείας και καθαριστές/ριες, επαγγέλματα στα οποία θα υπάρξει αύξηση από 855 σε 870 στο μισθό πρόσληψης και από 909 σε 924 στο μισθό μετά από έξι μήνες εργασίας.

Θα πρέπει να σημειωθούν και διάφορα άλλα δεδομένα εδώ για να έχουμε εικόνα του πλαισίου. Ότι ουσιαστικά πρόκειται για εργαζομένους που εργάζονται χωρίς συλλογικές συμβάσεις, που δεν παίρνουν ΑΤΑ, πολλές φορές ούτε 13ο μισθό και που στην πλειοψηφία τους δεν είναι ενταγμένοι σε συνδικάτα, άρα χωρίς πρόσβαση και σε άλλα έστω μικρά παρεμφερή ωφελήματα. Πέραν αυτού, υπάρχει γενικευμένη ανοιχτή παραβίαση του διατάγματος για τον κατώτατο μισθό από μεγάλη μερίδα εργοδοτών, ιδίως τώρα σε συνθήκες κρίσης και αυξημένης ανεργίας, ενώ αυξάνονται συνεχώς και τα κρούσματα των έμμεσων παραβιάσεων του κατώτατου μισθού με την παροχή μέρους του με την μορφή κουπονιών. Οι εργαζόμενοι αυτοί είναι συνήθως Κύπριοι και στην πλειοψηφία τους γυναίκες καθότι οι μη Κύπριοι εργοδοτούνται, συνήθως, σε άλλα επαγγέλματα με ακόμα πιο χαμηλούς μισθούς.

[Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του 2010 κάπου 14% των πλήρως απασχολουμένων υπαλλήλων αμοίβεται κάτω από 800 ευρώ στη συντριπτική πλειοψηφία τους μη Κύπριοι και γυναίκες. Αυτοί που αμείβονται μεταξύ 800-950 ευρώ αποτελούν άλλο ένα 10%. Σημειώνουμε εδώ ότι δεν μιλάμε για όλους τους φτωχούς – ούτε καν για όλους τους εργαζόμενους φτωχούς, καθώς δεν περιλαμβάνονται οι εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης, οι εισοδηματικά εξαρτώμενοι από άλλους όπως άνεργοι, φοιτητές, απλήρωτοι οικιακοί εργαζόμενοι, αδήλωτοι εργαζόμενοι, η “μαύρη” αγορά εργασίας κλπ.


Η πάγια θέση των συνδικάτων, που είχε γίνει δεκτή και από την κυβέρνηση Χριστόφια, ο κατώτατος μισθός να κυμαίνεται στο 60% του διάμεσου μισθού δεν υλοποιείται βέβαια με αυτή την ελάχιστη αύξηση. Η ΔΕΟΚ, μάλιστα, απέρριψε την πρόταση επειδή θεωρεί ότι το 1.7% δεν καλύπτει ούτε καν την ΑΤΑ. Η ΔΕΟΚ “αναμένει ότι το διάταγμα για τον κατώτατο μισθό θα πρέπει επιτέλους να γίνει διάταγμα εθνικού κατώτατου μισθού, καλύπτοντας όλα τα επαγγέλματα στα οποία δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις και να περιλαμβάνει και άλλα δικαιώματα όπως 13ος μισθός και κάλυψη για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους εργαζόμενους.” http://paratiritirioergasias.blogspot.com/2012/04/15.html
Το ενδιαφέρον, όμως, εδώ είναι η συστηματικότητα και οι τακτικές μανούβρες της ΟΕΒ και του ΚΕΒΕ που δεν πέτυχαν μεν στο απόλυτο την υλοποίηση του στρατηγικού της στόχου για “πάγωμα ή κατάργηση του κατώτατου μισθού” όπως τέθηκε ήδη από τον Γενάρη του 2012 http://paratiritirioergasias.blogspot.com/2012/01/blog-post_2593.html αλλά πέτυχαν να βάλουν ένα λιθαράκι και στη θεσμική διαδικασία διάβρωσης του βιοτικού επιπέδου των χαμηλόμισθων. 

Σημειώνουμε ότι κάτι ανάλογο συντελέστηκε και στη βόρεια Κύπρο, όπου ο κατώτατος μισθός έμεινε στο επίπεδο που βρισκόταν το 2011. Διότι το πάγωμα ή οι πολύ μικρές αυξήσεις κάτω από τον τιμάριθμο, με όρους αγοραστικής δύναμης, ουσιαστικά, συνιστούν μείωση του πραγματικού μισθού με δεδομένο τον πληθωρισμό.

ΟΕΒ και ΚΕΒΕ πάντως, με θράσος, εισηγήθηκαν μείωση 15% στον κατώτατο μισθό και μετέπειτα αφαίρεση των εργαζόμενων στο δημόσιο από τον υπολογισμό του διάμεσου μισθού, έτσι ώστε η μείωση στους μισθούς των χαμηλόμισθων να μην επηρεάσει την αναλογία του κατώτατου μισθού με το διάμεσο μισθό - που χρησιμοποιείται γενικότερα στις στατιστικές της διαστρωμάτωσης και του κοινωνιολογικού ορισμού της σχετικής φτώχειας. Επικαλέστηκαν την αυξημένη ανεργία και τις δυσκολίες των επιχειρήσεων λόγω της ύφεσης και υποστήριξαν ότι οι παρούσες συνθήκες δεν δικαιολογούν αυξήσεις. Η Υπουργός Εργασίας σχολίασε ότι μισό ευρώ τη μέρα δεν μπορεί να αποτελεί υπέρμετρο βάρος στις επιχειρήσεις.


Σήμερα εσύ, αύριο εγώ

Μετά την 24ωρη προειδοποιητική απεργία στα συσκευαστήρια πατατών, αφού μειώθηκαν κατά 22% οι μισθοί, ο Φιλελεύθερος έκανε λόγο για “βασιλικούς μισθούς” των εργατών στα συσκευαστήρια!!! “Από €2.361 μέχρι €3.266 οι μηνιαίοι μισθοί των εργαζομένων” ανέφερε στο πρωτοσέλιδο της Παρασκευής προκαλώντας την άμεση απάντηση των συνδικάτων.

Όταν οι εργοδότες και τα φερέφωνα τους, στοχοποιούσαν τους δημόσιους υπαλλήλους συνολικά, και έριχναν τόνους λάσπη σε όποια ομάδα εργαζομένων τολμούσε να αντιδράσει, κάποιοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα - ακόμα και από την αριστερά - που δεν έβλεπαν μπροστά, γελούσαν και πλειοδοτούσαν στην υστερία ενάντια στους “βολεμένους” και τους “προνομιούχους”. Κάποιοι άλλοι που κάτι έβλεπαν, απλώς, σιωπούσαν για να περάσει η μπόρα. Μετά ήρθαν τα πετσοκόμματα και στον ιδιωτικό τομέα. Με την ίδια ακριβώς ρητορική. Και την ίδια ποσότητα λάσπης σε όποιους τόλμησαν να αντιδράσουν. Ακούσαμε για ανεύθυνα συνδικάτα, όπου απέργησαν μετά από εργοδοτικές αυθαιρεσίες και μονομερείς κινήσεις, για αδικαιολόγητα ψηλές μισθοδοσίες σε συλλογικές συμβάσεις στα οικοδομικά επαγγέλματα, τώρα για “βασιλικούς” μισθούς των εργατών στα συσκευαστήρια πατατών.

Εδώ βέβαια έχουν και τα συνδικάτα ΠΕΟ και ΣΕΚ μερίδιο ευθύνης – τώρα είναι παραπλανητικά τα νούμερα μισθών που γράφει ο αστικός τύπος φωνάζουν, χτες όμως κάποιοι συνδικαλιστές, όταν τα παραπλανητικά νούμερα που έδινε η αστική προπαγάνδα αφορούσαν άλλες ομάδες μισθωτών, τα υιοθετούσαν και κάποιοι άλλοι σφύριζαν αδιάφορα...

Πηγή: Δεύτερη Ανάγνωση

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Νέα αυτοκτονία στην Ελλάδα 44χρονου δασκάλου, με πολιτική παρακαταθήκη

Σοκ προκαλεί η είδηση νέας αυτοκτονίας, ενός 44χρονου δασκάλου που έφυγε, θέτοντας τέλος στη ζωή του, χθες Σάββατο 21 Απρίλη το απόγευμα, σε ένδειξη πολιτικής διαμαρτυρίας

Πρόκειται για τον δάσκαλο, Σάββα Μετοικίδη, ο οποίος ζούσε και δίδασκε στην Αθήνα και βρέθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του για τις ημέρες του Πάσχα. Ο αυτόχειρας απαγχονίστηκε λίγο μετά τις 5 το απόγευμα σε αποθήκη της πατρικής κατοικίας του στη Σταυρούπολη. Άφησε ιδιόχειρο, πολυσέλιδο σημείωμα, στο οποίο εξηγεί ότι οι λόγοι της αυτοκτονίας του είναι ξεκάθαρα πολιτικοί και ότι διαμαρτύρεται για το μνημόνιο και την οικονομική κατάσταση της χώρας. Aποτελεί ένα μανιφέστο ενάντια στην μνημόνιο και τις επιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία.

Είναι η δεύτερη αυτοκτονία Έλληνα που έχει ξεκάθαρο χαρακτήρα πολιτικής διαμαρτυρίας για την κατάσταση στη χώρα και την οικονομική κρίση και συμβαίνει δύο εβδομάδες πριν τις κρίσιμες εθνικές εκλογές.

Ο Σάββας με το προσωνύμιο «καπετάν-Νέστος» άφησε το στίγμα του στις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη του 2008. Όπως μαρτυρά το σχετικό βίντεο, σε περιστατικό που σημειώθηκε όταν κυκλώθηκε από ΜΑΤ σε πολυκατοικία της οδού Ασκληπιού φωνάζει προς την Αστυνομία: «πόσους σας είπαν να πιάσετε σήμερα… εγώ είμαι δάσκαλος… θάρθω εγώ… σας φτάνουν δέκα ;»

Ο Σάββας Μετοικίδης ;ήταν μάχιμος, αγωνιστής και συνδικαλιζόταν στο χώρο των εκπαιδευτικών. Οι συνάδελφοι του εξέδωσαν αμέσως την ακόλουθη ανακοίνωση:

Εκπαιδευτική Παρέμβαση
Α΄ Συλλόγου Αθηνών Εκπαιδευτικών Π.Ε.
Για το Σάββα…

Ένας ακριβός μας σύντροφος, συνάδελφος και φίλος,  ο Σάββας Μετοικίδης, έθεσε τέλος στη ζωή του, σήμερα, Σάββατο 21 Απριλίου. Ο αγαπημένος μας Σάββας, από νέο παιδί πάντα ήταν μπροστά στους αγώνες και στις απεργίες, πάντα φιλότιμος, ευαίσθητος και αλτρουιστής, πάντα κοντά στους συντρόφους του, δίπλα στους συναδέλφους του, κοντά σε κάθε παιδί του σχολείου του.

Είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε και να συμπορευτούμε μαζί του τα τελευταία εννιά χρόνια. Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου μας, πρωταγωνιστής στην απεργία του 2006, μάχιμος δάσκαλος και άνθρωπος. Δεν του άρεσαν τα μεγάλα λόγια του Σάββα, ήταν άνθρωπος της πράξης. Μέσα από τα κείμενά του στον Αντίλογο, μέσα από το γέλιο που μας χάρισε με τη συμμετοχή του στη θεατρική ομάδα του Συλλόγου, τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας που με δική του – και άλλων συναδέλφων – προσωπική εργασία και αφοσίωση πρόσφερε για πέντε χρόνια σε μετανάστες, την καθημερινή παρουσία του στους αγώνες και το κίνημα.

Οι σύντροφοι και συντρόφισσες του Σάββα από την Εκπαιδευτική Παρέμβαση αποχαιρετάμε τον ακριβό μας σύντροφο και υποσχόμαστε να βαδίσουμε στους ίδιους δρόμους που περπατούσαμε μαζί του τόσα χρόνια, στις διαδηλώσεις και τους αγώνες για ένα καλύτερο σχολείο και ένα καλύτερο αύριο.

Πιο μόνοι. Πιο αποφασισμένοι…
ανεξάρτητες αυτόνομες αγωνιστικές ριζοσπαστικές
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ  ΚΙΝΗΣΕΙΣ  ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε


Βία είναι… του Σάββα Μετοικίδη

Το παρακάτω είναι ένα κείμενο του ίδιου για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, όπως τα βίωσε και το οποίο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα, «e πύλη εκπαίδευσης»

ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη.

ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.

ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.

ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.

ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.

ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.

ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για να ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια.

ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια.

ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.

ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν το κώλο στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλα ρε τι σου ζητάμε;»

Αυτό που ζήσαμε εγώ το ονομάζω εξέγερση. Κι όπως κάθε εξέγερση μοιάζει με πρόβα εμφυλίου, μυρίζει καπνιά, δακρυγόνα και αίμα. Δεν τιθασεύεται εύκολα και δεν καπελώνεται. Πυρπολεί συνειδήσεις, αναδεικνύει και πολώνει αντιθέσεις, υπόσχεται στιγμές, έστω, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Ιχνηλατεί ατραπούς για την κοινωνική απελευθέρωση.

Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους! Βάλτε πόρτες ασφαλείας και συστήματα συναγερμού στα σπίτια σας, ανοίξτε την tv και απολαύστε το θέαμα. Η επόμενη εξέγερση θα είναι σίγουρα σφοδρότερη, όσο θα προχωράει η σαπίλα αυτής της κοινωνίας… Ή βγείτε στους δρόμους δίπλα στα παιδιά σας, απεργήστε, τολμήστε να διεκδικήσετε τη ζωή που σας κλέβουν, να θυμηθείτε ότι κάποτε υπήρξατε νέοι που θελήσατε ν’ αλλάξετε τον κόσμο».

Σάββας Μετοικίδης,
για τον Δεκέμβρη του ’08

Πηγή: http://tvxs.gr

Το χουντικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967


Το πρωί της 21ης Απρίλη οι κάτοικοι της Αθήνας αντίκρισαν ένα σκηνικό πραγματικού τρόμου. Τανκς, στρατιωτικά οχήματα και περιπολίες στρατιωτικών στους δρόμους δεν άφηναν αμφιβολία ότι τη νύχτα που πέρασε είχε «γεννήσει» στη χώρα τη στρατιωτική δικτατορία. Το ραδιόφωνο από πολύ νωρίς μετέδιδε στρατιωτικά εμβατήρια και συνθήματα, που έκαναν λόγο για κάποια… επανάσταση, η οποία είχε κυριαρχήσει στα πολιτικά πράγματα. 

Στις 6.30 π.μ. μεταδόθηκε ανώνυμη ανακοίνωση, στην οποία αναφερόταν ότι «λόγω της εκρύθμου καταστάσεως από του μεσονυκτίου ο στρατός ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας». Λίγο αργότερα μεταδόθηκε και βασιλικό διάταγμα, με το οποίο αναστέλλονταν τα άρθρα 5, 6, 8, 10, 11, 12, 14, 18, 20, 95 και 97 του Συντάγματος περί ατομικών δικαιωμάτων, ελευθεριών κλπ. Τέλος, μεταδόθηκαν ανακοινώσεις για απαγόρευση κυκλοφορίας οχημάτων και πολιτών στους δρόμους της Αθήνας, ανάληψης χρημάτων από τις τράπεζες, για διακοπή των μαθημάτων στα σχολεία, για κλείσιμο του χρηματιστηρίου κ.ο.κ.

Οι πραξικοπηματίες είχαν κινηθεί βάσει σχεδίου από τις 2 π.μ. της 21ης Απρίλη. Γρήγορα κατέλαβαν το Πεντάγωνο, τα βασικά υπουργεία και υπηρεσίες, τις τηλεπικοινωνίες και τους ραδιοσταθμούς. Επίσης συνέλαβαν το νόμιμο πρωθυπουργό Π. Κανελλόπουλο, υπουργούς, πολιτικούς ηγέτες, απλούς πολίτες και, κυρίως, κομμουνιστές και αριστερούς. 

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, μέχρι τις 30 Απρίλη είχαν συλληφθεί 8.270 άνδρες και γυναίκες, από τους οποίους οι 6.118 εκτοπίστηκαν στη Γυάρο. Σύμφωνα, όμως, με τους υπολογισμούς των πολιτικών κομμάτων και των ξένων δημοσιογράφων, οι συλλήψεις έφτασαν τις 10.000 με 12.000. Αυτούς που συνέλαβε η αστυνομία της Αθήνας τους μετέφεραν στην αρχή, για μερικές μέρες, στον Ιππόδρομο του Φαλήρου. Οσους συνέλαβε η αστυνομία Πειραιά τους μετέφεραν στο Στάδιο Καραϊσκάκη, ενώ οι συλληφθέντες από τα προάστια μεταφέρθηκαν στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη διευθύνθηκε από μια ηγετική ομάδα 15 στρατιωτικών – κατά βάση συνταγματαρχών και αντισυνταγματαρχών – στην κορυφή της οποίας βρισκόταν ο συνταγματάρχης Γ. Παπαδόπουλος (ο δικτάτωρ), ο συνταγματάρχης Ν. Μακαρέζος και ο ταξίαρχος Στ. Παττακός. Ενα βασικό χαρακτηριστικό των οργανωτών του πραξικοπήματος ήταν πως όλοι τους ανήκαν ή είχαν στενές σχέσεις με την Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών, την περιβόητη ΚΥΠ. Από τους 24 κατηγορούμενους που δικάστηκαν μετά τη μεταπολίτευση ως πρωταίτιοι για το πραξικόπημα, οι περισσότεροι είχαν θητεύσει στην ΚΥΠ ή στο Β` Γραφείο Πληροφοριών του Στρατού που είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ΚΥΠ, η οποία επίσης ήταν συνδεδεμένη με τη CIA, που σημαίνει ότι στο πραξικόπημα είχαν αναμειχθεί και οι Αμερικάνοι.


Οι πρώτες εκδηλώσεις αντίστασης και οι πρώτοι νεκροί


Οι πραξικοπηματίες ισχυρίστηκαν ότι το πραξικόπημα ήταν αναίμακτο. Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά. Ο Αλέξανδρος Ζαούσης κάνει λόγο για πέντε νεκρούς τη «νύχτα της “Εθνοσωτηρίου”». Πιο γνωστή, όμως, είναι η περίπτωση της δολοφονίας του κομμουνιστή Παναγιώτη Ελή που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στις 25 Απρίλη στον Ιππόδρομο από τον ανθυπίλαρχο Κώτσαρη Κωνσταντίνο.

Οι λαϊκές αντιδράσεις τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος ασφαλώς δεν ήταν αυτές που θα περίμενε κανείς. Ο πολιτικός κόσμος που θα μπορούσε να προετοιμάσει, να προκαλέσει και να ηγηθεί τέτοιων αντιδράσεων, δηλαδή η ΕΔΑ κι ένα τμήμα του Κέντρου, πιάστηκε στον ύπνο, ενώ το ΚΚΕ ήταν παράνομο, με την ηγεσία του εκτός Ελλάδος και χωρίς παράνομες κομματικές οργανώσεις στη χώρα. Λίγες μέρες πριν το πραξικόπημα, ο Ανδρέας Παπανδρέου καθησύχαζε την Αριστερά ότι το πραξικόπημα είχε πάρει αναβολή. Ο ίδιος, ως φαίνεται, περίμενε την εκδήλωσή του από τους στρατηγούς, από τον κύκλο των οποίων είχε πιθανόν κάποια πληροφόρηση. Στο πνεύμα αυτό, στην ΕΔΑ γίνονταν συζητήσεις με θέμα «Γιατί δε θα γίνει πραξικόπημα» (Ο Λ. Κύρκος διαβεβαίωνε τότε όσους αγωνιούσαν ότι «το 1967 δεν είναι 1936») και η αρθρογραφία της «Αυγής» των τελευταίων ημερών είχε επικεντρωθεί ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση. Με βάση όλα τα παραπάνω, εξηγείται και η απουσία σημαντικής λαϊκής αντίδρασης στην επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών. Εντούτοις κάποια λαϊκά ξεσπάσματα υπήρξαν.

Το μεσημέρι της 21ης Απρίλη, στα Γιάννενα σημειώθηκε η πρώτη λαϊκή αντίδραση στο πραξικόπημα, όταν πολλοί φοιτητές με καθηγητές τους συγκεντρώθηκαν γι’ αυτό το λόγο στο προαύλιο του Πανεπιστημίου της πόλης παρουσία και του δημάρχου. Η Χωροφυλακή που επενέβη συνέλαβε 14 φοιτητές και τον δήμαρχο.

Στο Ηράκλειο της Κρήτης ο λαός βγήκε στους δρόμους και πραγματοποίησε μεγάλη συγκέντρωση στην Πλατεία Ελευθερίας, την οποία η Χωροφυλακή δεν κατάφερε να διαλύσει, με αποτέλεσμα να επέμβουν στρατιωτικά τμήματα, τα οποία χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά. Ενας διαδηλωτής, ο Αγγελος Τσαγκαράκης, τραυματίστηκε και 30 άτομα συνελήφθησαν. Μικρές λαϊκές αντιδράσεις εκδηλώθηκαν και σε άλλα σημεία της χώρας.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η δικτατορία κατάφερε να επιβληθεί χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και η χώρα μετατρεπόταν σε ασθενή στα χέρια του …χειρουργού Γ. Παπαδόπουλου, ο οποίος, στην πρώτη συνέντευξη Τύπου που έδωσε για λογαριασμό του νέου καθεστώτος, δήλωσε με απόλυτο κυνισμό για τις προθέσεις αυτού και των ομοίων του: «Μην ξεχνάτε κύριοι ότι ευρισκόμεθα ενώπιον ενός ασθενούς, τον οποίο να έχωμεν επί της χειρουργικής κλίνης και τον οποίον εάν ο χειρουργός δεν προσδέση κατά τη διάρκεια της εγχειρήσεως επί της χειρουργικής κλίνης, υπάρχει περίπτωσις αντί διά της εγχειρήσεως να του χαρίση την αποκατάστασιν της υγείας του, να τον οδηγήση εις τον θάνατον… Οι περιορισμοί τους οποίους θα επιβάλωμεν είναι το δέσιμον του ασθενούς επί της κλίνης διά να υποστή ακινδύνως την εγχείρησιν».

Επτά ολόκληρα χρόνια κράτησε αυτό το χειρουργείο και το κόψε – ράψε των χειρουργών. Αλλά για να συμβούν όλα αυτά τεράστιες ευθύνες φέρνει και ο αστικός πολιτικός κόσμος.


Τι γέννησε τη δικτατορία


Για να μπορέσουμε να αναζητήσουμε τις αιτίες που οδήγησαν στο πραξικόπημα, είμαστε υποχρεωμένοι να στραφούμε στη δομή και στο περιεχόμενο του μετεμφυλιακού καθεστώτος, ενός καθεστώτος που χωρίς αμφιβολία δεν ήταν μια συνηθισμένη αστική δημοκρατία.

Η πολιτική δημοκρατία μετά τον Εμφύλιο ήταν, το λιγότερο, υποτυπώδης, αφού μια μεγάλη κατηγορία του πληθυσμού βρισκόταν υπό διωγμό. Ο αντικομμουνισμός οργίαζε. Το εργατικό και ευρύτερα το μαζικό – λαϊκό κίνημα βίωνε ανείπωτες διώξεις και απαγορεύσεις. Το ΚΚΕ ήταν παράνομο. Ενα μεγάλο μέρος της ηγεσίας και της βάσης του βρισκόταν στην πολιτική προσφυγιά, εκτός Ελλάδος. Τα στελέχη, τα μέλη, οι οπαδοί του που βρίσκονταν στη χώρα, αλλά και οι αριστεροί – προοδευτικοί πολίτες ζούσαν καθημερινά τον τρόμο που προκαλούσε ο αντίπαλος με τις εκτελέσεις, τις φυλακίσεις τις εκτοπίσεις, το ανελέητο κυνηγητό των διωκτικών αρχών, το χαφιεδισμό και τη δράση του λεγόμενου παρακράτους που συντηρούνταν και ενισχυόταν από το ίδιο το κράτος, αφού ήταν στην πραγματικότητα μέρος του κράτους. Η οργάνωση αντισυγκεντρώσεων, η ενεργός συμμετοχή των παρακρατικών στο όργιο της βίας και νοθείας των εκλογών του ’61, αλλά και η οργάνωση δολοφονιών πολιτικών προσώπων, όπως έγινε, π.χ., στην περίπτωση του συνεργαζόμενου βουλευτή της ΕΔΑ Γρ. Λαμπράκη, φανερώνουν του λόγου το αληθές.

Σε ό,τι αφορά το μετεμφυλιακό πολιτικό σύστημα, αυτό συγκροτούνταν από τους εξής παράγοντες: Τα νόμιμα πολιτικά κόμματα, το παλάτι, το στρατό. Τα πολιτικά κόμματα – παρόλο που η δημοκρατία ήταν κοινοβουλευτική – βρίσκονταν αρκετά ανίσχυρα απέναντι στο στρατό και το παλάτι, πράγμα που φάνηκε περίτρανα αρκετές φορές, ενώ ο στρατός – υπό τον απόλυτο πάντα έλεγχο των αμερικανικών υπηρεσιών – ήταν μια αυτόνομη δύναμη που παρενέβαινε στις εξελίξεις και αποτελούσε τη χρυσή εφεδρεία του καθεστώτος, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να πάρει την εξουσία στα χέρια του – όπως και, τελικά, έκανε. 

Βεβαίως, ο αστικός πολιτικός κόσμος κατανοούσε τις ανάγκες εκσυγχρονισμού του πολιτικού του συστήματος, αλλά αυτό εμποδιζόταν από το παλάτι. Αυτή η αντίθεση συνέβαλε και στη φυγή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Παρίσι και στην παραίτηση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου το 1965. Αυτών των εξελίξεων γέννημα ήταν το πραξικόπημα και η 7χρονη δικτατορία.

 1967  1968  1969  1970  1971  1972  1973  1974

(πηγή: “Ιός”, “Ελευθεροτυπία”)

Χρ. Μ., Χαραυγή, αστυνομική βία και το κίνημα Occupy the Buffer Zone


Το κείμενο αυτό αποτελεί σχόλιο για τον διάλογο μεταξύ του Ν. Τριμικλινιώτη και του Χρ. Μ., δημοσιογράφου της Χαραυγής (και κατ'επέκταση της ίδιας της Χαραυγής), σε σχέση με την επίθεση της αστυνομίας σε κατειλημμένο κτίριο στη νεκρή ζώνη, όπου αρκετοί νεαροί, Ε/κ και Τ/κ, της κίνησης Occupy the Buffer Zone, διεξάγουν συμβολικό αγώνα υπέρ της κοινωνικής ισότητας, της επαναπροσέγγισης και της επανένωσης της Κύπρου. Tο κείμενο στοχεύει κυρίως στο να απαντήσει στην τελευταία παρέμβαση του Χρ. Μ. (Χαραυγή 20.04.2012) προς απάντηση της κριτικής που εισέπραξε από τον Ν. Τριμικλινιώτη 
(όλος ο διάλογος εδώ - http://thetrim1.blogspot.com/#!/2012/04/blog-post_20.html). Μέσω τούτου ελπίζω να απαντηθούν και τα επιχειρήματα πολλών άλλων, τόσο από την ίδια την αστυνομία, όσο και από τα πλείστα ΜΜΕ. Εστιάζω στον Χρ. Μ. και την Χαραυγή όμως, διότι τα σχόλια τους ήταν μια δυσάρεστη 'έκπληξη' για την αριστερά και το επαναπροσεγγιστικό κίνημα.


Μπαίνω κατευθείαν στο θέμα. Βεβαίως και η Χαραυγή επιχειρεί "ιδεολογική, κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση της παράνομης αστυνομικής βίας". Μάλλον το κάνει σχετικά ασυναίσθητα, διότι  δεν νομίζω να έχει θεωρητικά επεξεργασμένες θέσεις για το τι εστί νομιμοποίηση της βίας και ποιοι οι μηχανισμοί της στις αστικές κοινωνίες. Όμως το κάνει. Και το κάνει κυρίως μέσω της πλήρους επισκίασης του τι εξελίχθηκε τη νύχτα της αστυνομικής επίθεσης, της συμπεριφοράς των αστυνομικών, του αριθμού των τραυματιών. Τουλάχιστον θα μπορούσε ο δημοσιογράφος της Χαραυγής να καταγράψει (έστω στην απάντησή του στον Ν. Τριμικλινιώτη) τα εξής πασίγνωστα του συμβάντος: ότι υπήρξε αστυνομική βία ενάντια σε νέους, ότι υπήρξαν ρατσιστικά σχόλια και συμπεριφορές εκ μέρους αστυνομικών, ότι η αστυνομία και πιο συγκεκριμένα ο Ειδικός Αντιτρομοκρατικός Ουλαμός μπούκαρε στο κτίριο με πλήρη εξοπλισμό καταστολής.


Μπράβο στη Χαραυγή για το πρωτοσέλιδο της ρεπορτάζ την Κυριακή μετά το συμβάν, υπέρ της συμβίωσης Ε/κ και Τ/κ, που όπως λέει ο Χρ. Μ. δεν ήταν 'καθόλου τυχαίο'. Όμως εκείνα τα λόγια της εφημερίδας δεν μεταφράζονται σε χειροπιαστή στήριξη ενός νεανικού κινήματος του οράματος για επανένωση και της αντί-καπιταλιστικής προοπτικής. Γιατί; Διότι, ο Χρ. Μ. και η Χαραυγή δεν νομίζουν 'πως η επαναπροσέγγιση μπορεί να γίνεται σε στέκια τα οποία έχουν καταληφθεί παράνομα από κάποια άτομα...'. 

Προκύπτουν φυσικά τα εξής ανάπαντητα από τον δημοσιογράφο ερωτήματα: Αν ήταν η ίδια η κατάληψη το πρόβλημα γιατί η αστυνομία δεν έδρασε προηγουμένως και γιατί η Χαραυγή δεν υπέδειξε το ζήτημα νωρίτερα; Το ότι το κτίριο παραχωρήθηκε από την Μονή Κύκκου (στην οποία ανήκει) στο Δήμο Λευκωσίας, ο οποίος δεν εξέδωσε επίσημη ανακοίνωση που να καταδικάζει την εν λόγω κατάληψη και να ζητά την απομάκρυνση των καταληψιών, δεν καθιστά άκυρο το επιχείρημα περί παράνομης κατάληψης; Η ίδια η επίθεση της αστυνομίας ήταν (όπως αναλύει εκτεταμένα αλλού ο Ν. Τριμικλινιώτης) ή δεν ήταν παράνομη;


Ο δημοσιογράφος θίγει και το ζήτημα της ασφάλειας: οι καταληψίες μετέφεραν ρεύμα από διπλανά κτίρια και αυτό είναι επικίνδυνο. Γράφει ο Χρ. Μ.: 'Αν, ο μη γένοιτο, συνέβαινε οποιοδήποτε δυστύχημα, ποιος θα ευθύνετο; Οι καταληψίες, η Αστυνομία η οποία δεν έδρασε έγκαιρα, ή η Κυβέρνηση, η οποία έχει μετατραπεί σε «συτζιάν του μαύρου»'; Φυσικά, το σχόλιο για την Κυβέρνηση ήταν αχρείαστο γιατί ο Ν. Τριμικλινιώτης δεν αναφέρθηκε στην Κυβέρνηση στην κριτική του. Αλλά φανερώνει τη διάθεση του δημοσιογράφου, ο οποίος φαίνεται να ταυτίζει την όποια κριτική σε αυτόν και τη Χαραυγή με εχθρική στάση απέναντι στην Κυβέρνηση. 

Επί της ουσίας όμως, το ζήτημα της ασφάλειας δεν ακούγεται και πολύ πειστικό. Πρώτο, διότι χωρίς φως στο κτίριο οι κίνδυνοι για τραυματισμούς θα ήταν περισσότεροι. Δεύτερο και κύριο, διότι τολμηρά πράγματα κάνουμε όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας. Το ζήτημα είναι αν αξίζει να τα κάνουμε (για ένα ιδεώδες, ένα όραμα, ένα κοινωνικό αγώνα) ή όχι. Και τρίτο, διότι κανένας εκπρόσωπος της αστυνομίας (ούτε ο Δήμαρχος Λευκωσίας, ούτε καν τα πλείστα ΜΜΕ) δεν προέβαλαν αυτό το σημείο σαν λόγο για την επίθεση. Το 'επιχείρημα' της ασφάλειας είναι με άλλα λόγια ύπουλο και παραπλανητικό - έχει κατασκευαστεί για να αγγίξει τα ευαίσθητα σημεία του κάθε συντηρητικού πολέμιου και μη της λύσης και να αποπροσανατολίσει από την πεμπτουσία του ευρύτερου θέματος, που δεν είναι άλλη από τη μάχη που δίνεται εδώ και δεκαετίες μεταξύ επαναπροσεγγιστών και απορριπτικών/εθνικιστών/διχοτομικών. Καλά δεν σκέφτηκε ο Χρ. Μ. (εργαλειακά, όπως συνηθίζει πολλές φορές η Χαραυγή) ποιοι οφελούνται στο τέλος της ημέρας με τα εν λόγω άρθρα του;


Μετά ο Χρ. Μ. αγγίζει και το κεφάλαιο ναρκωτικά. Ακόμα μια κίνηση στρατηγικής. Αρχικά, μάλιστα, ονόμασε την κατάληψη 'στέκι για χρήστες ναρκωτικών ουσιών', στιγματίζοντας αδικαιολόγητα με αυτό τον τρόπο τόσο τους καταληψίες, όσο και τον συμβολισμό της κίνησής τους, αφού στον χώρο βρέθηκε μόνο ένα γραμμάριο κάνναβις. Προς απάντηση στην κριτική Τριμικλινιώτη που υπέδειξε ακριβώς αυτό, ο δημοσιογράφος έγραψε: 'Εστω και μισό γραμμάριο [κάνναβις] δικαιολογεί πιστεύω την παρέμβαση της Αστυνομίας'. Μα δεν ξέρει ο Χρ. Μ. τι σημαίνει μισό γραμμάριο κάνναβις; Δικαιολογεί αυτή η ποσότητα επίθεση από τον Ειδικό Αντίτρομοκρατικό Ουλαμό; Ούτε στο δικαστήριο δεν παρουσιάζονται τέτοιες υποθέσεις.


Επιπλέον, είναι σαν να ισχυρίζεται ο Χρ. Μ. πως η αστυνομία πρέπει να συλλαμβάνει όλους αυτούς που οδηγούν με ταχύτητα 101 χιλιομέτρων την ώρα σ'ένα δρόμο με όριο 100. Νομικά δικαιούται να το κάνει. Πρακτικά θα σημαίνει πως θα της γλυστρούν αυτοί που οδηγούν 160.


Το επόμενο επιχείρημα του Χρ. Μ. εκφράζεται με το εξής ερώτημα: 'Πώς δικαιολογούν οι επικριτές της Αστυνομίας τη συμβίωση ανήλικων κοριτσιών με ενήλικες ή και μεσήλικες στο κοινόβιο; Το κράτος και η πολιτεία δεν οφείλουν μήπως να προστατεύουν τα ανήλικα άτομα'; Δεν μας είπε  όμως: υπήρξαν καταγγελίες από γονείς; Ζήτησαν οι γονείς από την αστυνομία να παρέμεβει διότι κινδυνεύει η αθωότητα των παιδιών τους (κοριτσιών ή αγοριών) ή μήπως οι γονείς ανησύχησαν (όπως διέρρευσε ευρέως) μετά που επιτέθηκε η αστυνομία; Διερεύνησε η Χαραυγή στο ρεπορτάζ της αν οι ανήλικοι νεαροί είχαν ή δεν είχαν άδεια από τους γονείς τους να βρίσκονται στο συγκεκριμένο τόπο; Αν η απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα είναι 'όχι', τότε, πολύ απλά η αστυνομία δεν έχει κανένα δικαίωμα να επέμβει γι'αυτό το λόγο. Πόσο μάλλον να επέμβει με βία. Το ρεπορτάζ της Χαραυγής, αν ήταν αντικειμενικό, όπως ισχυρίζεται ο Χρ. Μ. ότι ήταν, θα έπρεπε να είχε κάνει έστω και μια επιδερμική αναφορά στα εν λόγω ζητήματα. Δεν έκανε, μάλλον διότι δεν μπήκε στον κόπο να συλλέξει πληροφορίες που να κινούνται πέρα των αφορισμών και της αστικής υστερίας, ή απλούστατα τις αγνόησε.


Τέλος, ο Χρ. Μ. δεν απαντά (ούτε καν ρωτά) το πιο βασικό απ'όλα: ήταν ή δεν ήταν επιλεκτική η εστίαση τόσο της αστυνομίας όσο και των ΜΜΕ πάνω στην συγκεκριμένη περίπτωση 'παραβατικότητας'; Είναι τυχαίο το ότι καμιά άλλη παρόμοια περίπτωση δεν έχει δει πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, ενώ όλοι μιλούν για έξαρση της 'παραβατικότητας';


Υπάρχουν τέσσερις πιθανές και όχι αμοιβαία αποκλειόμενες εξηγήσεις για τη στάση αυτή της Χαραυγής. Ότι συγχύζει το κράτος και τους μηχανισμούς καταστολής με την Κυβέρνηση και έτσι προστατέυει τους πρώτους για να καλύψει την δεύτερη. Ότι όντως υπάρχει Κυβερνητική διάσταση (ή θέση) για το όλο θέμα και η Χαραυγή την ξέρει και την προστατεύει. Ότι δεν νοιάζεται αρκετά πλέον για την επανένωση, ιδιαίτερα εκείνη που δεν φέρει τη σφραγίδα του ΑΚΕΛ. Ότι υστερεί στην κατανόηση των θεωρητικών προεκτάσεων της αστυνομικής βίας.