Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Παλαιστινιακό Κράτος: Βέτο από τις ΗΠΑ στον ΟΗΕ



Στριμωγμένο το εβραϊκό κράτος παρά τη διεθνή στήριξη

Γράφει η Κατερίνα Σταυρούλα 
“Στεκόμαστε εδώ, μένουμε εδώ, μόνιμα εδώ, αιώνια εδώ, και έχουμε έναν στόχο. Έναν! Έναν: να ζήσουμε.”
Με τους στίχους του Παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς στον επίλογο της ομιλίας του ενώπιον της συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών την Παρασκευή, έκλεισε ουσιαστικά ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής αρχής Μαχμούντ Αμπάς έναν λόγο που έχει ήδη περάσει στην ιστορία. Πριν να απευθυνθεί στη συνέλευση των εθνών είχε ήδη επιδώσει τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν το φάκελο με το αίτημα για πλήρη αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους από το οργανισμό και στο επόμενο βήμα το λόγο θα έχει το Συμβούλιο Ασφαλείας. Κι έτσι ο Σεπτέμβρης αναδεικνύεται για άλλη μια φορά σε ιστορικό μήνα για την Παλαιστίνη. Μετά τον “Μάυρο Σεπτέμβρη” του 1970, τις σφαγές της Σάμπρα και Σατίλα το 1982, την πρώτη Ιντιφάντα το 1987 και τον Σεπτέμβρη του 1993 και της Συμφωνίας του Όσλο , το 2011 στον ΟΗΕ ο Μαχμούντ Αμπάς ζητά από τα Ηνωμένα Έθνη , μετά από 20 χρόνια ατελέσφορων διαπραγματεύσεων, να αναγνωρίσουν το Παλαιστινιακό Κράτος με τα σύνορα που συμφωνήθηκαν το 1967, την ανατολική Ιερουσαλήμ για πρωτεύουσα και τη Λωρίδα της Γάζας να συμπεριλαμβάνεται.
Η πολυαναμενόμενη κίνηση του Αμπάς ήταν κάτι που μονοπώλησε τη συζήτηση για τη Μέση Ανατολή ολόκληρη την εβδομάδα που πέρασε με τους ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων να παίρνουν θέση, εν αναμονή των εξελίξεων. Πρώτος παρενέβη ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζύ που πρότεινε να υπαχθεί η Παλαιστίνη σε καθεστώς “κράτους παρατηρητή” στον ΟΗΕ, ξαναβάζοντας στο τραπέζι της συζήτησης ένα πλαίσιο διαπραγματεύσεων με στενό χρονοδιάγραμμα που θα οδηγούσε τις δύο πλευρές , Παλαιστίνη και Ισραήλ, σε από κοινού αναγνώριση των δύο κρατών. Η παρέμβαση του Μπαράκ Ομπάμα ήταν ακόμα πιο χαρακτηριστική. Μετά από τις περίφημες ομιλίες του για το “θάυμα” της Αραβικής Άνοιξης και ξεχνώντας τις δικές του προεκλογικές κορώνες, όπου καλούσε για το τέλος της Ισραηλινής κατοχής των αραβικών εδαφών αλλά και της κλοπής από τους εποικισμούς της γης της Δυτικής Όχθης, ενώ ταυτόχρονα δεσμευόταν για την δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους μέχρι το 2011, τώρα η στροφή ήταν εκατόν ογδόντα μοιρών. Σε κατ.’ιδίαν συνάντηση που είχε την Τετάρτη με τον Αμπάς δήλωσε ότι θα ασκήσει βέτο στην προσπάθεια του τελευταίου για αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Ενώ, βολικά, στην ομιλία του κατά την έναρξη της 66ης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ επέρριψε ευθύνες για το αδιέξοδο στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και στις δύο πλευρές. Με την υπόλοιπη Ευρώπη να μην ανοίγει τα χαρτιά της, στον αντίποδα των ΗΠΑ στάθηκε ο Ρώσος υφυπουργός εξωτερικών Μιχαήλ Μπογκντάνοφ που, απαντώντας σε ερώτηση, δήλωσε ότι η Ρωσία “θα υποστηρίξει ασφαλώς” το αίτημα των Παλαιστινίων για αναγνώριση στον ΟΗΕ.
Την στιγμή που στο βήμα του ΟΗΕ ο Αμπάς έκανε λόγο για Απαρτχάιντ, εγκλήματα, πρόσφυγες και κατοχή, στην Παλαιστίνη η πραγματικότητα παρέμενε αμείλικτη. Ενώ οι συναντήσεις και οι διαπραγματεύσεις εξελίσσονταν στον ΟΗΕ ένας Παλαιστίνιος έπεσε νεκρός από ισραηλινά πυρά στη Δυτική όχθη λίγες ώρες πριν την ομιλία Αμπάς και μάλιστα μετά από συγκρούσεις με Ισραηλινούς εποίκους. Ακόμα κι αν οι εικόνες των Παλαιστινίων να πανηγυρίζουν στη Ραμάλα μετά την ομιλία Αμπάς έκαναν τον γύρο του κόσμου, η αβεβαιότητα ουσιαστικά κυριάρχησε. Αβεβαιότητα που δεν οφείλεται μόνο στην άρνηση των ισχυρών να στηρίξουν τους Παλαιστίνιους στον ΟΗΕ απέναντι στο δολοφονικό κράτος του Ισραήλ, αλλά που ριζώνει στον ακύρηχτο πόλεμο που ουσιαστικά συνεχίζεται στην περιοχή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στη Δυτική όχθη αυτή την εβδομάδα με αφορμή την προσφυγή, είχαν σαν φόντο αφίσες με τη δικαιοσύνη να κρατά στη ζυγαριά της την ιστορία των τελευταίων χρόνων. Και στον ένα δίσκο οι αριθμοί ήταν αμείλικτοι: 750.000 Παλαιστίνιοι έχουν φυλακιστεί από το 1967, περισσότεροι από 6000 βρίσκονται σε ισραηλινές φυλακές, το Ισραήλ έχει τον πλήρη έλεγχο στο 50% της Δυτικής Όχθης, σε 144 επικοισμούς στην ουσιαστικά κατεχόμενη Παλαιστίνη ζουν 510.000 Ισραηλινοί έποικοι, λύση για τους Παλαιστίνιους της διασποράς, όσο και για τους πρόσφυγες δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, το τείχος υψώνεται ταπεινώνοντας έναν λαό… και η λίστα συνεχίζεται.Ταυτόχρονα στη Λωρίδα της Γάζας , παρά την επιλογή της Χαμάς να μην αντιταχθεί στην κίνηση Αμπάς, η ησυχία της Παρασκευής, χωρίς πανηγυρισμούς και σημαιοστολισμό, ήταν εύγλωτη.
Μετά την ομιλία Αμπάς τη σκυτάλη στις πρωτοβουλίες πήρε το Κουαρτέτο της Μέσης Ανατολής, αποτελούμενο από τον ΟΗΕ, την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, αποφάσιζοντας να καλέσει σε απευθείας συνομιλίες το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, που θα ξεκινήσουν σε ένα μήνα με στόχο να ολοκληρωθούν μέσα στον επόμενο χρόνο. Η κίνηση αυτή προκλητικά ακολουθεί την προτροπή του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπεντζαμίν Νετανιάχου, που διαδέχθηκε τον Αμπάς στο βήμα των Ηνωμένων Εθνών και ουσιαστικά απαίτησε από του Παλαιστίνιους να αναγνωρίσουν το κράτος του Ισραήλ πριν αποκτήσουν το δικό τους, προσπερνώντας προκλητικά μέσα σε λίγες λέξεις ακόμα και το θέμα των εποίκων.
Κι αν ο Μαχμούντ Αμπάς έκανε λόγο για την ώρα της Παλαιστινιακής Άνοιξης, με το βλέμμα στραμμένο στην Αραβική Άνοιξη που συνεχίζει να φέρνει σε δύσκολη θέση το Ισραήλ, η ώρα της δικαιοσύνης για τον λαό μοιάζει ακόμα μακριά. Η ισορροπία μεταξύ της Παλαιστινιακής Αρχής και της Φατάχ παραμένει οριακή και το Ισραήλ παρά την διαφαινόμενη αλλαγή των συσχετισμών στην περιοχή διατηρεί τους ισχυρούς του συμμάχους. Και με το βλέμμα στην Άνοιξη , ο Σεπτέμβρης της Παλαιστίνης συνεχίζει αμφίρροπος.
To άρθρο δημοσιεύεται στο ΠΡΙΝ της Κυριακής 

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Η κληρονομιά του ΕΑΜ(70 χρόνια σήμερα από την ίδρυση του)

Της Νατάσας Κεφαλληνού-"Πριν"

Εβδομήντα χρόνια κλείνουν φέτος από την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), του μαζικότερου αντιστασιακού κινήματος που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της τριπλής (γερμανική, ιταλική, βουλγαρική) κατοχής.
Ήταν 27 Σεπτεμβρίου του 1941 όταν οι αντιπρόσωποι του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας και του Αγροτικού Κόμματος υπέγραψαν το ιδρυτικό κείμενο του ΕΑΜ, κάνοντας το πρώτο βήμα για την ανάπτυξη μιας πολύμορφης, συλλογικής, πανελλαδικά οργανωμένης δράσης ενεργού αντίστασης ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις και στις ντόπιες κυβερνήσεις συνεργατών.

Είχαν προηγηθεί κάποιες σποραδικές αυθόρμητες αντιστασιακές ενέργειες στους πρώτους μήνες μετά τη στρατιωτική κατάληψη της χώρας, ενώ τον Ιούλιο του 1941 η «σύμπτωση» τριών γεγονότων κάνει εμφανή την πρό-θεση των κομμουνιστών να οργανώσουν και να πρωτοστατήσουν στην αντιστασιακή δράση: Στις αρχές του Ιουλίου 1941 πραγματοποιείται ή 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ που διατυπώνει την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου, βάσει και των κελευσμάτων της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στη συγκρότηση του οποίου καλείται και ο αστικός πολιτικός κόσμος.
Στις 16 Ιουλίου, πάλι με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, δημιουργείται το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ) με στόχο την οργάνωση της πάλης για τις οικονομικές διεκδικήσεις των εργαζομένων. Ενώ τον ίδιο μήνα φτιάχνονται οι πρώτες ένοπλες ομάδες στο Κιλκίς, κατόπιν συνεννοήσεων με το Μακεδόνικο Γραφείο, την οργάνωση του ΚΚΕ στη Βόρεια Ελλάδα, η οποία ήδη (από το Μάη) είχε συγκροτήσει την εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση Ελευθερία.
 
Απέναντι σε αυτή την κινητικότητα των κομμουνιστών, ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει να επιδείξει ένα φάσμα συμπεριφορών και πρακτικών που ξεκινά από την... επένδυση στη φυγή ως την ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές: Χαρακτηριστικό είναι ότι μετά την κατάρρευση της μεταξικής δικτατορίας, ο βασιλιάς και η κυβέρνηση φεύγουν άρον άρον για το εξωτερικό.

Ενώ οι πολιτικοί που παραμένουν στη χώρα είτε αρνούνται να αναλάβουν οποιαδήποτε αντιστασιακή δράση, κωφεύοντας στα καλέσματα του ΚΚΕ ή εντάσσονται στις δωσιλογικές κυβερνήσεις, προσπαθώντας να παράσχουν νομιμοποίηση στο κατοχικό καθεστώς. Σε αυτό το πλαίσιο, εντείνεται η απαξίωση του πολιτικού συστήματος στις συνειδήσεις ολοένα και μεγαλύτερων τμημάτων του ελληνικού λαού, ενώ οι προπολεμικές πολιτικές διαιρέσεις πέφτουν σε αχρηστία.

Το πολιτικό κενό που δημιουργείται με την τομή της Κατοχής θα καλυφθεί γοργά από νέα αναδυόμενα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα.
Το ΕΑΜ θα παίξει καθοριστικό ρόλο σε από. Μάλιστα, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η σημασία του «εαμικού φαινομένου» συνίσταται και σε αυτό: Ότι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι, γυναίκες, εργαζόμενοι, καθημερινοί άνθρωποι που προπολεμικά ήταν αποκλεισμένοι από τον πολιτικό βίο, με τη συμμετοχή τους στα ΕΑΜ όχι μόνο δήλωσαν μαζική ανυπακοή στο κατοχικό καθεστώς, αλλά βγήκαν στο πολιτικό προσκήνιο, παρήγαγαν πολιτική και πρακτικές βάσει των αναγκών και των επιθυμιών τους, και εν τέλει έγραψαν την Ιστορία.

Το πέρασμα στη μαζική οργανωμένη αντίσταση όμως δεν έγινε εύκολα και ανώδυνα. Τον πρώτο χρόνο της κατοχής, το καθεστώς ανελευθερίας και φόβου που είχαν επιβάλει οι δυνάμεις του Άξονα λειτούργησε παραλυτικά. Ταυτόχρονα -με την αποδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού, την κατάρρευση της οικονομίας, την καταλήστευση του παραγόμενα κοινωνικού πλούτου από τις κατοχικές δυνάμεις- ξέσπασε ο λιμός του χειμώνα 1941-1942 και οι αντιστασιακές διαθέσε του πληθυσμού ήταν εξαιρετικά περιορισμένες. Στο πρωτοποριακό βιβλίο των Φ. Σκούρα, Α. Χατζηδήμου, Α. Καλούτση και Γ. Παπαδημητρίου, "Η ψυχοπαθολογία της πείνας, του φόβου και του άγχους", που γράφτηκε το 1947 παρουσιάζεται αναλυτικά πώς βιώθηκε αυτή η περίοδος «σοκ και δέους»:  «Νευρώσεις, φοβίες, καταθλίψεις, ψυχολογική παλινδρόμηση εμφανίστηκαν αρχικά στη συμπεριφορά των ανθρώπων, λόγο των τραυματικών γεγονότων, όπως ήταν λογικό για   άτομα που λιμοκτονούσαν και ζούσαν διαρκώς υπό την απειλή του απροσδόκητου  θανάτου».

Υπό αυτές τις συνθήκες, το ΕΑΜ στήνει τους πρώτους του πυρήνες -κυρίως σε πανεπιστήμια, εργοστάσια- προσπαθώντας αρχικά να δώσει κάποιες λύσεις στα επισιτιστικά προβλήματα. Το κλίμα παραλυτικού φόβου αντιστρέφεται κάπως την άνοιξη του '42, όπως φανερώνει και η απεργία που πραγματοποίησαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, παρά τις αυστηρές κυρώσεις που εξαγγέλλει η κυβέρνηση Τσολάκογλου για τους απεργούς.

Ένα χρόνο μετά την ίδρυση του ΕΑΜ, κυκλοφορεί πλατειά και η πολιτική πλατφόρμα του, γραμμένη από το Δημήτρη Γληνό με τον τίτλο "Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ". Σε αυτή ορίζεται ο διττός χαρακτήρας του αγώνα που διεξάγει: «Ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενο του δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο, παρά απελευθερωτικός» λέει χαρακτηριστικά.
Και συνεχίζει: «Στη μορφή του, δεν μπορεί παρά να είναι παλλαϊκός, να αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και τον εργάτη, και τον αστό και τον αγρότη και τον διανοούμενο».
Επιπλέον, διακηρύσσεται ότι ο αγώνας δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί παρά μόνο στη μεταπολεμική ελεύθερη Ελλάδα με: Την εκλογή κυβέρνησης από τα κόμματα και τις ομάδες που καθοδήγησαν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, την αποκατάσταση των λαϊκών ελευθεριών και την προκήρυξη εκλογών για Συνταχτική Εθνοσυνέλευση, που θα συντάξει το λαοκρατικό πολίτευμα.


ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΩΣΙΛΟΓΩΝ
Μαζική ένοπλη αντίσταση

Στη μπροσούρα "Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ" καθορίζονται επίσης με σαφήνεια οι σκοποί του ΕΑΜ: Πρωταρχικός σκοπός είναι «η καθημερινή πάλη για να μην τσακιστεί ο λαός κάτω από την πείνα, την αρρώστια και τις υλικές στερήσεις». Επιπλέον, «η μη εξυπηρέτηση των πολεμικών σκοπών του κατακτητή με τη δική μας εργασία και με τα δικά μας υλικά (...) η απάντηση στη βία με βία, ο ένοπλος αγώνας και η τελική ένοπλη εξέγερση».

Ενώ ξεχωρίζει και ο πλούτος των μορφών αγώνα που προτάσσονται: Από την αποφυγή οποιασδήποτε βοήθειας προς τις κατοχικές δυνάμεις, την άρνηση οποιασδήποτε συναλλαγής, το στιγματισμό των μαυραγοριτών και των χαφιέδων, την εμψύχωση των ηττοπαθών μέχρι τη συμμετοχή σε απεργίες, την άρνηση των αγροτών να παραδώσουν τα προϊόντα τους, την καταστροφή των συγκοινωνιακών και υλικών μέσων των κατοχικών δυνάμεων και τέλος «ως τη μαζική ένοπλη αντίσταση».

Η πολιτική και η δράση τον ΕΑΜ εμπνέει χιλιάδες ανθρώπους, στρατεύοντας τους σε μια συλλογική υπόθεση. Η πρώτη μαζική αντιστασιακή εκδήλωση δεν αργεί: Τον Δεκέμβρη του 1942 μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι πραγματοποιούν απεργία και διαδήλωση στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Τα κεντρικά αιτήματα είναι το επισιτιστικό αλλά και το ζήτημα των λαϊκών ελευθεριών, η αντίθεση στις συλλήψεις, τις διώξεις, τις εκτελέσεις.

Η πρωτόγνωρη δράση του ΕΑΜ καθόλη τη διάρκεια της κατοχής, ταυτόχρονα με τη συγκρότηση του ΕΛΑΣ, αδυνάτισε την εξουσία του κατοχικού καθεστώτος και οδήγησε στην απελευθέρωση μεγάλων τμημάτων της χώρας, στα οποία ο καταρρέων κρατικός μηχανισμός αντικαταστάθηκε με νέες δομές αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης. Η εμπειρία του «εαμικού φαινομένου» με τη ριζοσπαστικοποίηση που επέφερε στις συνειδήσεις ευρύτατων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας χαράχτηκε βαθιά στη συλλογική μνήμη, διατηρώντας ζωντανό το όραμα για μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση παρά την ήττα και τις μετεμφυλιακές διώξεις.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΔΑΣΚΑΛΩΝ-ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ


Οι Εκπαιδευτικές Οργανώσεις μαζί με την Παγκύπρια Ομοσπονδία Φοιτητικών Ενώσεων αποφάσισαν όπως υλοποιήσουν απεργιακά μέτρα σήμερα Τρίτη 27/09/2011 και συνακόλουθη εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Οικονομικών με πορεία προς την Βουλή στις 11.00 π.μ.

Διαμαρτύρονται μεταξύ άλλων για:

-Tην προσπάθεια αποδυνάμωσης του συνδικαλιστικού κινήματος και χειραγώγησης των εργασιακών σχέσεων σε βάρος των εργαζομένων.
-Την συστηματική προσπάθεια διασυρμού των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα με επιτηδευμένη προσβλητική παραπληροφόρηση.
-Την άνιση επιβολή εισφορών και περικοπών σε βάρος των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, σε σχέση με τον πλούτο.
-Τη συγκαλυμμένη προστασία του μεγάλου κεφαλαίου από οποιαδήποτε φορολόγηση
-Την αθέτηση της υπόσχεσης για εξαίρεση των εργαζομένων από το Β΄ πακέτο μέτρων και την επικέντρωση του σε αποφάσεις για τον πλούτο και το μεγάλο κέρδος.
-Τη μεθοδευμένη φθορά του εργασιακού μέλλοντος της νέας γενιάς και την υποτίμηση της αξίας της εργασίας των νέων, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
-Την επιδίωξη συρρίκνωσης του κράτους πρόνοιας και κατάργησης  των κοινωνικών παροχών, όπως το επίδομα τέκνου και τη φοιτητική χορηγία, καθώς και της διασφάλισης της εργασίας.
-Τη συρρίκνωση της ΑΤΑ.        

Με το πρώτο πακέτο οικονομικών μέτρων της 26ης Αυγούστου 2011 επιβλήθηκε στους εκπαιδευτικούς:
-Έκτακτη εισφορά για αντιμετώπιση της κρίση της τάξεως του 3%
-Εισφορά για την επαγγελματική σύνταξη 3%
-Αύξηση της συνεισφοράς στο Ταμείο για Χήρες και Ορφανά κατά 1,25%
Στους νεοεισερχόμενους επιβλήθηκε διαχρονικά εισφορά για το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων της τάξεως των 6,8% και θα υπάρξει επιπλέον εισφορά για Ταμείο Προνοίας.

Με το δεύτερο πακέτο Οικονομικών Μέτρων προβλέπεται:
 -Μη καταβολή της ΑΤΑ του Ιανουάριο του 2012 της τάξης του 3%, με αμφίβολη την καταβολή της τον Ιανουάριο του 2014, γιατί θα δεσμεύει μια άλλη κυβέρνηση και θα εξαρτάται από την τότε κατάσταση των δημοσιονομικών του κράτους.
 -Μείωση της κλίμακας των νεοεισερχομένων συναδέλφων κατά 10%.
 -Καθιέρωση εισοδηματικών κριτηρίων για τις κοινωνικές παροχές (φοιτητική χορηγία, επίδομα τέκνου).

Έτσι οι εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται ότι η προσπάθεια για εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών έχει ουσιαστικά επικεντρωθεί στη συρρίκνωση των εισοδημάτων των δημοσίων υπαλλήλων/εκπαιδευτικών και όπως λένε αρνούνται να αποτελέσουν για μια ακόμα φορά την εύκολη πηγή δανειοδότησης του κράτους, γι’ αυτό και αντιδρούν με την αποφασιστικότητα για κλιμάκωση των μέτρων τους

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Η περικοπή μισθών και συντάξεων δεν θα ομαλοποιήσει τα δημόσια οικονομικά της Κύπρου


Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ανεπτυγμένου κόσμου, οι κυβερνήσεις παλεύοντας με τις μειώσεις του κρατικού προϋπολογισμού κατηγορούν τον δημόσιο τομέα για τα προβλήματα των οικονομιών τους, βεβαιώνοντας έτσι πως το φαινόμενο δεν είναι κυπριακό. Αντίθετα, οι ρίζες του προβλήματος βρίσκονται στα δισεκατομμύρια που ξόδεψαν οι κυβερνήσεις όλων των χωρών για να σώσουν τις υπό κατάρρευση τράπεζές τους, την προηγούμενη τριετία. Αυτό τον λογαριασμό τώρα επιχειρούν να τον μεταβιβάσουν στην κοινωνία, κοινωνικοποιώντας τις ζημιές των τραπεζών. Αυτή είναι η κυρίαρχη αιτία των ελλειμμάτων στους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Το περιεχόμενο της επιστολής που απηύθυνε ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας προς τον πρόεδρο και τους ηγέτες των πολιτικών κομμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, λίγες μόνο μέρες μετά το τραγικό συμβάν στο Μαρί, αφορούσε στην επίσπευση αυστηρότερων μέτρων λιτότητας από την κυβέρνηση. Η αιτιολογία ήταν ότι η οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης συγκρινόμενη με αυτή του 1974! Αμέσως το ερώτημα που τίθεται είναι αν η απώλεια λόγω της εισβολής του “Αττίλα” του 40% του κυπριακού εδάφους και του 80% σχεδόν των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Κύπρου, συνοδευόμενη από την πρόκληση 200.000 προσφύγων συγκρίνεται, έστω και τηρουμένων των αναλογιών, με οποιαδήποτε δημοσιονομικά προβλήματα της σημερινής Κυπριακής Δημοκρατίας; Ο ρόλος του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας είναι να ασκεί εποπτικό ρόλο και να μεριμνά για την οικονομική σταθερότητα. Θέτοντας το δίλημμα μεταξύ μέτρων λιτότητας ή ένταξη της Κύπρου υπό καθεστώς Μνημονίου και μάλιστα σε μία πολύ κρίσιμη χρονική στιγμή για το μέλλον της, μάλλον συμβάλλει στο αντίθετο. 

Βέβαια, αν τεθεί η Λευκωσία υπό καθεστώς Μνημονίου, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, θα υποθηκευτεί περαιτέρω η εθνική κυριαρχία της Κύπρου επιφυλάσσοντας αρνητικές εξελίξεις στο πλαίσιο της κρίσιμης φάσης που βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό. Μία τέτοια ανεπιθύμητη εξέλιξη θα απαξίωνε και τη διαπραγματευτική ισχύ της Κύπρου στις συμφωνίες για την εκμετάλλευση του ορυκτού της πλούτου. Επίσης, είναι γνωστή η επιθυμία αρκετών δυτικών χωρών να απορροφήσουν τα ξένα, ρωσικά ως επί το πλείστον, κεφάλαια που έχουν εισέλθει στην Κύπρο. Με τον πανικό που σπέρνεται αυξάνονται οι κινήσεις για μεταφορά κεφαλαίων εκτός Κύπρου, ικανοποιώντας αυτήν τους την επιθυμία.

Η περικοπή μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών δεν πρόκειται να ομαλοποιήσει τα δημόσια οικονομικά. Στην περίπτωση που καταρρεύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα καταστούν μάταιες οι θυσίες των Κυπρίων εργαζομένων.

Επομένως, η στοχοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων μόνο τυχαία δεν είναι. Όπως συνέβη σε όλα τα κράτη της δύσης που επιβλήθηκαν μέτρα λιτότητας, έτσι και εδώ στην Κύπρο η εμπροσθοφυλακή της επίθεσης κατά των δημοσίων υπαλλήλων είναι δημόσια πρόσωπα, που η πλειοψηφία τους αμείβεται πλουσιοπάροχα και από το δημόσιο. Ο ρατσιστικός διασυρμός των δημοσίων υπαλλήλων και η απαξίωση του δημόσιου τομέα της κυπριακής οικονομίας δεν αποσκοπεί παρά στην αναίρεση εργασιακών δικαιωμάτων, υλοποιώντας παράλληλα την κοινωνική οπισθοδρόμηση μέσω της καλλιέργειας του διχασμού της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Αυτό είναι μέρος ενός γενικότερου προβλήματος με κοινό παρονομαστή την μακροοικονομική πολιτική σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο, η οποία παροτρύνει τις κεντρικές τράπεζες να εφαρμόζουν καταστροφικές, για την κοινωνική πλειοψηφία, νεοφιλελεύθερες πολιτικές, υπό την ανοχή φαινομενικά αριστερών κυβερνήσεων, που με τη σειρά τους δείχνουν τα όρια και τις αντιφάσεις τους στη σημερινή πραγματικότητα.

Πέτρος Κοσμάς 
(Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, 25/09/2011)

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Ζώνες εκμετάλλευσης και πολέμου


Στην Ανατολική Μεσόγειο δημιουργούνται με ταχύτητα δυο στρατηγικά αντιτιθέμενα, υπο-ιμπεριαλιστικά και εξίσου επιθετικά στρατόπεδα: Ισραήλ – Ελλάδα – Κύπρος (πιθανόν και Βουλγαρία), με την καθαρή στήριξη των ΗΠΑ και χωρών της ΕΕ από τη μια, και από την άλλη, Τουρκία – Λίβανος – Αίγυπτος (με επέκταση σε ΠΓΔΜ και Αλβανία), με σίγουρο σύμμαχο το Ιράν, πιθανόν τη Ρωσία και την Κίνα.
Αναπτύσσεται μια επικίνδυνη δυναμική στρατιωτικών αντιπαραθέσεων και πολεμικών επεισοδίων, που απειλεί να εμπλέξει τους λαούς της περιοχής, ακόμη και σε πολέμους ολοκληρωτικής φύσης. Οι κίνδυνοι για την ειρήνη είναι μεγάλοι.

Ήδη, η κυπριακή Εθνοφρουρά έχει τεθεί σε επιφυλακή, ενώ η ελληνική 5ηΜοίρα Καταδρομών της Δράμας πέταξε οπλισμένη για την Κύπρο, την περασμένη Κυριακή. Η Τουρκία έβγαλε μοίρα πολεμικών πλοίων στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ το Ισραήλ εποπτεύει την περιοχή με μη επανδρωμένα κατασκοπευτικά αεροπλάνα.

Το ελληνικό και ελληνοκυπριακό κεφάλαιο συμπληρώνουν την αντιδραστική επιθετική πολιτική τους κατά των εργαζομένων και του «εχθρού–λαού», με μια αντιδραστική στροφή στην εξωτερική πολιτική τους: Για πρώτη φορά στην ιστορία αυτών των χωρών, απεμπολείται η ασταθής και περιπετειώδης, αλλά φιλική στάση προς τους αραβικούς λαούς και οικοδομείται μια σταθερή στρατηγική συμμαχία με το κράτος-στρατοκράτη, το Ισραήλ. Πολεμικά επεισόδια και ο συνακόλουθος «πατριωτικός πυρετός» θα ήταν για τον Παπανδρέου, τον Χριστόφια και τον Νετανιάχου ένας πολύ καλός, αλλά πολλαπλά επικίνδυνος αντιπερισπασμός στις λαϊκές αντιστάσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ.

Την ίδια στιγμή, το τουρκικό κεφάλαιο ακονίζει τα δικά του όπλα με αιχμή μια νεοϊμπεριαλιστική ιδεολογία με το νεο-οθωμανικό φέσι του Νταβούτογλου, με δήθεν φιλοπαλαιστινιακές κορώνες και κολακευτικά λόγια για τις αραβικές εξεγέρσεις, όπου αναστυλώνει τους λάιτ νεοϊσλαμιστές ενάντια στην Αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Κορώνες και λόγια που φαίνεται πως έχουν δημιουργήσει ένα  κοινό και στην Ελλάδα, που τάσσεται ανοικτά με την Τουρκία του Ερντογάν.
Η τελευταία, πάντως, δεν έκανε πίσω στον πρώην αμερικανό νονό της, δείχνοντας σημάδι απεξάρτησης. Παρόλο που ο Ερντογάν στα μέσα της εβδομάδας δέχθηκε συστάσεις για να κατευνάσει τους ανεβασμένους τόνους κατά του Ισραήλ από τον Ομπάμα στην Ουάσιγκτον, χαράζει ΑΟΖ με το ψευδοκράτος και βγάζει το Σισμίκ ΙΙ για εντοπισμό φυσικού αερίου στη θαλάσσια περιοχή της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Κυπριακής Δημοκρατίας. Την επομένη όμως, ο αμερικανός Πρόεδρος, χαρακτήρισε «αδιάρρηκτη» τη συμμαχία με το Ισραήλ, μπροστά στον Νετανιάχου.

Στη βάση αυτή, δεν αποκλείεται και κάποιος «ειρηνικός» συμβιβασμός υπό αμερικανονατοϊκή και ευρω-ιμπεριαλιστική εποπτεία, σε βάρος ίσως, των κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού στο Αιγαίο, με κάποια ανταλλάγματα αλλού. Ωστόσο, στην εποχή των κρίσεων, οι συμφωνίες ειρήνης αποτελούν επεισόδια του πολέμου.

Τα ενεργειακά κοιτάσματα είναι το «τυχαίο» και το «ειδικό» στην περιοχή μέσω των οποίων εκδηλώνονται το «αναγκαίο» και το «γενικό» του πολέμου στη σημερινή εποχή της ιστορικής κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Αντιδραστικός και ιμπεριαλιστικός ο σκοπός και των δυο αξόνων που δημιουργούνται. Τα συμφέροντα των εργαζόμενων και των λαών είναι ενάντια και στους δυο.
Ελλάδα, Τουρκία, Ισραήλ και ΗΠΑ, από τη μια και Τουρκία, Αίγυπτος, Ιράν και, ίσως Ρωσία, Κίνα από την άλλη.

Οι έρευνες της Κύπρου έχουν ξεκινήσει και το γεωτρύπανο της Noble Energy κατεβαίνει σε βάθος 6 χλμ κάτω από το βυθό του «οικοπέδου 12». Αυτό σηματοδοτεί την ουσιαστική έναρξη των ερευνών για εντοπισμό φυσικού αερίου από την εταιρεία αμερικανοεβραϊκών συμφερόντων Noble Energy, για λογαριασμό του Ισραήλ και της Κύπρου στο πλαίσιο της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) τους, όπως οι ίδιες την έχουν ορίσει στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας τους.

Η αναμενόμενη απάντηση της Τουρκίας είναι η παράλληλη διενέργεια δικών της ερευνών στην περιοχή δυτικά της Κύπρου. Έτσι, προχωρεί σε κίνηση αντιπερισπασμού προς τις κινήσεις Κύπρου – Ισραήλ. Είναι προφανές ότι η Άγκυρα βρίσκεται σε αναζήτηση του χώρου για να αρχίσουν έρευνες το συντομότερο, ώστε να επιβάλλουν τα δικά της τετελεσμένα και να αμφισβητήσουν τις κινήσεις του άξονα Ισραήλ – Κύπρος – Ελλάδα.

Είναι πρόδηλο πως αυτή η κίνηση τακτικής αποτελεί απάντηση στις κυπριακές έρευνες. Πέραν του νορβηγικού πλοίου που εκμισθώθηκε από την Τουρκία και το οποίο κινείται ήδη στην περιοχή, η Άγκυρα έχει εξαγγείλει διά του πρακτορείου Ανατολή και την έξοδο του Σισμίκ ΙΙ για εντοπισμό φυσικού αερίου στη θαλάσσια περιοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Παράλληλα, η Τουρκία επιχειρεί την χάραξη ΑΟΖ με το ψευδοκράτος. Ο ψευδοπρωθυπουργός, Ντερβίς Έρογλου και ο Ερντογάν συναντήθηκαν μεσοβδόμαδα στη Νέα Υόρκη και υπέγραψαν προσύμφωνο οριοθέτησης της λεγόμενης υφαλοκρηπίδας μεταξύ Τουρκίας και ψευδοκράτους. Σύμφωνα με την εφημερίδα Κίπρις η ενέργεια της Άγκυρας αποτελεί αντίποινα στη μονομερή, όπως αναφέρεται, έναρξη των ερευνών από την ελληνοκυπριακή πλευρά για εντοπισμό υδρογονανθράκων.

Η σχεδιαζόμενη συμφωνία ανάμεσα στην Τουρκία και το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος, για τον καθορισμό θαλάσσιων ορίων, θα έχει αποτέλεσμα την παρουσία της τουρκικής πετρελαϊκής εταιρείας ΤΡΑΟ στα ύδατα ανοικτά της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου. Ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, μιλώντας στο τουρκικό τηλεοπτικό δίκτυο CΝΝ Τurk, έσπευσε να σημειώσει ότι «υπάρχουν δύο σενάρια. Η Κύπρος ή θα γίνει ενιαίο κράτος που σημαίνει ότι οι ελληνοκύπριοι θα περιμένουν να υπάρξει λύση και να αξιοποιήσουν από κοινού ό,τι τους ανήκει ή οι ελληνοκύπριοι θα θεωρήσουν ότι η περιοχή αυτή τους ανήκει και θα την εκμεταλλευτούν όπως αυτοί επιθυμούν. Τότε όμως ανήκει στο ψευδοκράτος μία άλλη περιοχή και αυτό θα οδηγήσει στη λογική των δύο κρατών, με αποτέλεσμα να πραγματοποιήσει ΑΟΖ με την Τουρκία».

Από άποψη διεθνούς Δικαίου μία τέτοια συμφωνία είναι νομικά άκυρη καθότι το κατεχόμενο από τον Αττίλα βόρειο τμήμα της Κύπρου, θεωρείται, ακόμη και από το ψήφισμα 541 του ΣΑ του ΟΗΕ, κατοχή και καλεί τα κράτη να μην το αναγνωρίσουν. Στο μεταξύ, μεσοβδόμαδα σημειώθηκε η πρώτη ανοικτή πρόκληση στρατιωτικής φύσης από την Τουρκία. Δύο μαχητικά της έκαναν το γύρο της Κύπρου, πετώντας επιδεικτικά σε χαμηλό ύψος. Σημειωτέον, ότι πέρασαν σε απόσταση 60 χιλιομέτρων από την πλατφόρμα της Νoble Εnergy που έχει στηθεί στο «οικόπεδο 12».

Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν επιζητεί, μέσω της επιθετικής διπλωματίας που ασκεί από τη Λωρίδα της Γάζας μέχρι τη Σομαλία και το Πακιστάν, να αποκτήσει ρόλο διεθνούς δύναμης. Την στιγμή που ο αραβικός κόσμος εξεγείρεται ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών δηλώνει ότι «ήρθε η ώρα του Ισραήλ να πληρώσει». Στόχος της Άγκυρας είναι να ηγηθεί την εξέγερση των αραβικών λαών με κατεύθυνση κατά του Ισραήλ και να πάρει την ηγεμονία στην ευρύτερη περιφέρεια. Το μέλλον θα δείξει τα όρια των φιλόδοξων σχεδίων της. Προς το παρόν όμως αυτό το σχέδιο υλοποιείται καθώς η Τουρκία προσεταιρίζεται τις χώρες της Αραβικής Άνοιξης σχηματίζοντας ένα τόξο που σημαδεύει το Ισραήλ έχοντας ήδη σύρει την Αθήνα και τη Λευκωσία στο άρμα του, με την υψηλή κάλυψη των ΗΠΑ.

Χαρακτηριστικό δείγμα των αντιπαραθέσεων στην περιοχή αποτελεί το γεγονός ότι στο χορό των αντιδράσεων για τις έρευνες της Κυπριακής Δημοκρατίας για εξόρυξη φυσικού αερίου ακολουθεί και ο Λίβανος. Η Βηρυττός διαμαρτύρεται δικαίως, διότι το Ισραήλ σε συνεργασία με την Κύπρο, κατέθεσε στον ΟΗΕ συντεταγμένες που αφαιρούν από το Λίβανο έκταση 860 τετραγωνικών χιλιομέτρων! Έτσι, ο Λίβανος αρνείται να επικυρώσει διά του κοινοβουλίου του τη συμφωνία που υπέγραψε με την Κυπριακή Δημοκρατία με την οποία καθορίζεται η ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών και αντιδρά τώρα και στις έρευνες στο «οικόπεδο 12». Ακολουθεί αναγκαστικά το δρόμο που χαράζει η Άγκυρα και προβαίνει σε διαμαρτυρίες προς τη Λευκωσία. Ο υπουργός Ενέργειας του Λιβάνου, Γκέμπραν Μπαζίλ, ο οποίος πολιτικά συνδέεται με την Χεζμπολάχ, δήλωσε πως «η συμφωνία της Κύπρου με το Ισραήλ για τις έρευνες απειλεί τις σχέσεις της με τον Λίβανο». Καλεί δε την κυπριακή κυβέρνηση να «διορθώσει το λάθος που έκανε στην συμφωνία με το Ισραήλ». Τούτο, ανακοινώθηκε και ενώπιον του κύπριου πρέσβη, Όμηρου Μαυρομμάτη στη Βηρυτό, στον οποίο υποδείχθηκαν τα εξής: «Ο Λίβανος δεν θα είναι επιεικής με οποιαδήποτε χώρα παραβιάζει την κυριαρχία του».

Την προηγούμενη εβδομάδα ο Έρντογάν από το Κάιρο σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον πρωθυπουργό της Αιγύπτου, Ισάμ Σερέφ, δήλωσε ότι «το Ισραήλ δεν έχει να πει τίποτα στον κόσμο για την ειρήνη και ότι η Τουρκία είναι αυτή που καθορίζει τη στρατηγική»! Στη συνέχεια υπογράφτηκαν στρατιωτικές και οικονομικές συμφωνίες συνεργασίας μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου. Με τούτη την στρατηγικής σημασίας διμερή συμφωνία, η Τουρκία αναδιπλώνεται στο τομέα της διεκδίκησης της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Επίσης, η σύνδεση των δύο κρατών αναβαθμίζει την Τουρκία γιατί πλέον μπορεί να διοχετεύεται στην Τουρκία μέσω Αιγύπτου αραβικό φυσικό αέριο και μετά να καταλήγει σε επιλεγμένα ευρωπαϊκά κράτη. Η τουρκική εξωτερική πολιτική εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι είχε υπονομευτεί από το καθεστώς του Μουμπάρακ οποιαδήποτε προοπτική συμφωνίας με την Ελλάδα για την οριοθέτηση ΑΟΖ. Τώρα είναι και σε θέση να ανατρέψει και την συμφωνία για την ΑΟΖ μεταξύ Αιγύπτου και Κυπριακής Δημοκρατίας. Μέρος της συμφωνίας των δύο χωρών είναι να υποστηρίξουν την υποψηφιότητα της Παλαιστίνης στα Ηνωμένα Έθνη.

Η ευελιξία της κυβέρνησης Ερντογάν απεικονίστηκε και στον τρόπο που διαχειρίστηκε τις συμμαχίες που είχε μέχρι πρόσφατα με το καθεστώς του Καντάφι στη Λιβύη και του Άσαντ στην Συρία. Στην πρώτη περίπτωση ο Ερντογάν τιμήθηκε και με παράσημο του ιδρύματος Καντάφι. Όταν όμως φάνηκε ότι το καθεστώς του Καντάφι θα καταρρεύσει, η τουρκική εξωτερική πολιτική συμμάχησε με το νέο καθεστώς στη Λιβύη. Ενώ στην αρχή η Τουρκία τάχθηκε κατά της δυτικής επέμβασης στη Λιβύη, μία μέρα μετά την πραγματοποίηση της, απέστειλε τρεις τουρκικές φρεγάτες αναλαμβάνοντας τον ναυτικό αποκλεισμό της. Όλως τυχαίως παρέταξε τις φρεγάτες στα ανοικτά του λιβυκού πελάγους, νοτίως της Κρήτης. Το γεγονός ότι προτιμήθηκε η συγκεκριμένη περιοχή έχει ιδιαίτερη σημασία (παρόλο που πέρασε εντελώς απαρατήρητο) γιατί εκτιμάται ότι είναι πλούσια σε κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Πριν λίγες μέρες ο Παπανδρέου γνωστοποίησε ότι η Ελλάδα θα ξεκινήσει στο άμεσο μέλλον γεώτρηση, νοτίως της Κρήτης. Παράλληλα, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου ήταν αυτός που ανακοίνωσε από την Βεγγάζη για λογαριασμό του ΝΑΤΟ, ότι οι επιχειρήσεις θα συνεχιστούν μέχρι το τέλος της παλαιάς κατάστασης. Την ίδια ώρα πραγματοποίησε νέες οικονομικές συμφωνίες στη Λιβύη, αρχής γενομένης από την επανεργοποίηση της τουρκο-λιβυκής τράπεζας επενδύσεων.
Στην περίπτωση της Συρίας, τώρα η Άγκυρα συμμαχεί με όλο το αντικαθεστωτικό ρεύμα της Συρίας και πολύ πιθανόν να υπάρξει μία στρατιωτική επέμβαση με σκοπό, όχι πλέον τη δημιουργία ζώνης ανάσχεσης των προσφύγων, αλλά τη δημιουργία ενός ένοπλου εμφυλίου πολέμου όπως αυτό της Λιβύης.

Τέλος, στην συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας στον ΟΗΕ, οι ΗΠΑ ξεκαθάρισαν στον Μαχμούντ Αμπάς, ότι είναι εναντίον της οποιασδήποτε αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους. Οι Παλαιστίνιοι, μην έχοντας να χάσουν κάτι θα καταθέσουν όλες τους τις ελπίδες για αναγνώριση κράτους από το ΟΗΕ και οι Ισραηλινοί με σύμμαχο τις ΗΠΑ θα προσπαθήσουν να τους αποτρέψουν. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η Ουάσιγκτον θα καταφέρει τελικά να βρει και άλλους συμμάχους, ώστε να μην φανεί απομονωμένη, καθώς αρκετές χώρες τάσσονται με το μέρος των Παλαιστινίων. Δηλαδή, η ελληνοκυπριακή πλευρά θα πάρει το μέρος των νέων της «συμμάχων», διακινδυνεύοντας την  επικείμενη αναγνώριση των κατεχομένων από την εισβολή του Αττίλα εδαφών της Κύπρου από μία σειρά αραβικών κρατών της περιοχής;

Αντιδραστικοποίηση εξωτερικής πολιτικής σε Κύπρο – Ελλάδα
ΔΙΠΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΤΟΧΗΣ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ
Ενδεικτική της αντιδραστικής στροφής στην εξωτερική πολιτική της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης, αποτελεί η υμνολογία του Βήματος (22/9/11) με την υπογραφή του Γεώργιου Π. Μαλούχου με τίτλο «ο κόκκινος πρόεδρος που νικά τον Ερντογάν», αναφερόμενος στον Δ. Χριστόφια: «Και, ξαφνικά, εκεί που δεν το περίμενε κανείς, έρχονται τα πάνω κάτω. Μέσα σε λίγους μήνες, ένας κουμμουνιστής (!) πρόεδρος, ο πρώτος στην ιστορία της χώρας, κάνει σιωπηρά και μεθοδικά, την απόλυτη ανατροπή: η Κύπρος, μέσα από τα ενεργειακά ζητήματα, συνδέεται οικονομικά και στρατηγικά με το Ισραήλ και με τις ΗΠΑ. Μέχρι η Τουρκία να αντιληφθεί τι συμβαίνει, μια ματωμένη, απόλυτα αρνητική για την Κύπρο ισορροπία δεκαετιών, έχει πλήρως αντιστραφεί».

Η Κύπρος, με τις επιλογές της αστικής της τάξης, την οποία υπηρετεί τυφλά η «αριστερή» κυβέρνηση Χριστόφια, θα αδυνατεί να πείσει του λαούς για τον αγώνα της ενάντια στην τουρκική κατοχή. Όταν τεθεί το αίτημα αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους θα πάρει το μέρος του «συμμάχου» Ισραήλ στον ΟΗΕ; Αλλά και η Ελλάδα χάνει τη θέση του «αμυνόμενου», με την έννοια ότι η Τουρκία εμφανιζόταν ως η «επιθετική», φιλοπόλεμη και μεγάλη δύναμη. Ενδεικτικό αυτού είναι η μονομερής παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του Λιβάνου (μήκους 17 χλμ.) από την ΑΟΖ Κύπρου-Ισραήλ. Οι κυβερνώντες σε Ελλάδα και Κύπρος, δηλαδή, συμμετέχουν στη ληστεία του λιβανικού λαού με τη συνεργασία τους με το Ισραήλ.

Σε κάθε περίπτωση το σύγχρονο εργατικό κίνημα πρέπει να εναντιωθεί και με την κυβέρνηση Ερντογάν που διαδραματίζει τον ρόλο «προστάτη» των αραβικών λαών, προκειμένου να ικανοποιήσει τα τουρκικά επεκτατικά σχέδια. Η Τουρκία συνδεόταν με στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ και τώρα μετατρέπεται σε κηδεμόνα των εξεγερμένων αραβικών λαών. Από τη μία δεν αναγνωρίζει συμφωνίες της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ για υφαλοκρηπίδες και ΑΟΖ και από την άλλη επιχειρεί να συνάψει ανάλογη συμφωνία με ένα κράτος που δεν υπάρχει (το ψευδοκράτος), κόβοντας… «ψευδοοικόπεδα»! Πρέπει να καταρριφθεί κάθε αυταπάτη ότι η Τουρκία, λόγω της αντιαμερικανικής ρητορείας και της καιροσκοπικής αντι-ισραηλινής και φιλο-παλαιστινιακής στάσης της, μετατρέπεται σε προοδευτική δύναμη. Το αντίθετο μάλιστα: αναγνωρίζει στα λόγια το δικαίωμα πατρίδας στους παλαιστίνιους, αλλά κατέχει κυπριακή γη. Παράλληλα, δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα εθνικής αυτοδιάθεσης στους Κούρδους (πράγμα που αντίστοιχα θα εκμεταλλευθεί το Ισραήλ, αλλά και η Ελλάδα).

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΛΕΜΩΝ
 Αντιπολεμικά αιτήματα
 ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Νέα εποχή πολέμων
Οι πόλεμοι στην εποχή της κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, με άπειρες ιδιομορφίες, έχουν βασικά το χαρακτήρα της «εξαγωγής» του ακήρυχτου εσωτερικού εμφυλίου, που έχει ήδη ξεκινήσει, εναντίον των εργατικών τάξεων και λαών άλλων χωρών. Είναι η συνέχιση της εσωτερικής πολιτικής τους με άλλα μέσα. Είναι η συνέχιση της ληστρικής επιδρομής στα δικαιώματα των εργαζομένων στο εσωτερικό της κάθε χώρας, χρησιμοποιώντας κυρίως πολιτικά μέσα, με τη ληστρική επιδρομή των εργαζομένων στον άμεσο, περιφερειακό και παγκόσμιο περίγυρο, χρησιμοποιώντας κυρίως στρατιωτικά μέσα. Βασικός υποκινητής των πολέμων είναι το πολυκλαδικό – πολυεθνικό μονοπώλιο, η ακόρεστη δίψα του για αίμα εργατικής δύναμης στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό από τους ανταγωνιστές του, που αποκτά παροξυσμικά χαρακτηριστικά με την οικονομική κρίση.

Τα κοιτάσματα είναι το «τυχαίο» και το «ειδικό» στην περιοχή για να εκδηλωθεί το «αναγκαίο» και το «γενικό» του πολέμου στην σημερινή εποχή. Και στις αντιπαραθέσεις εντός της Ανατολικής Μεσογείου ισχύουν τα παραπάνω, με σημαντικές ιδιομορφίες, που δεν πρέπει ούτε να παραμεληθούν, ούτε να εξογκωθούν. Ωστόσο, δεν πρόκειται για επικείμενες συγκρούσεις με αμυντικό ή δίκαιο χαρακτήρα από καμία πλευρά.

Οι πόλεμοι αυτοί είναι άδικοι. Εμπεριέχουν όλα τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά των ιμπεριαλιστικών πολέμων, στα οποία προστίθενται τα νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά των πολέμων της εποχής του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Το σύγχρονο εργατικό κίνημα οφείλει να τους καταδικάσει, να τους αποκαλύψει, να τους αποτρέψει. Αυτό δεν σημαίνει ότι «δεν πολεμάμε», αφήνοντας τους άλλους εργαζόμενους νέους να σφάζονται. Εάν δεν είναι δυνατή η αποτροπή ενός πολέμου, η αντικαπιταλιστική Αριστερά σε όλα τα μέτωπα –και στο στρατιωτικό- αξιοποιεί την πολιτική και κοινωνική κρίση που συνοδεύει τον πόλεμο για την αντικαπιταλιστική ανατροπή με προοπτική την επανάσταση.

Από τις επερχόμενες αναμετρήσεις και από τη νίκη είτε του ενός, είτε του άλλου άξονα, κανένας από τους λαούς τους δεν θα βγει κερδισμένος. Η αρπαγή και εκμετάλλευση των ΑΟΖ και των εργαζομένων θα γίνει με τους όρους των μισθών πείνας που επιβάλλει η τρόικα. Ο δε πλούτος και τα κέρδη θα φυγαδεύονται στις μαύρες τρύπες των φορολογικών παραδείσων.

Η Ελλάδα και η Κύπρος όπως είναι σήμερα σε όλα επίπεδα ξεκινώντας από τα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα δεν μπορούν να παίξουν ρόλο συμμάχων με το Ισραήλ, αλλά υπηρέτες αυτού. Το Ισραήλ θα τους οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερο δανεισμό και περισσότερα χρέη για να τους παρασύρει σε μια επένδυση στη Μεσόγειο που δεν πρόκειται να φέρουν πλούτη στις δυο χώρες αλλά περισσότερα χρέη στους λαούς τους.

Τα βασικά αιτήματα – συνθήματα του εργατικού κινήματος και των λαών πρέπει να έίναι:

Όχι στην αντιδραστική, ιμπεριαλιστική στρατηγική συμμαχία Ελλάδας και Κύπρου με το κράτος χωροφύλακα του Ισραήλ. Αντίθετα, αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους.
Καταδίκη και της τουρκικής ιμπεριαλιστικής στρατηγικής και αποκάλυψη της καιροσκοπικής και υποκριτικής πολιτικής της απέναντι στα δικαιώματα των παλαιστινίων και των αραβικών λαών.
Αντικαπιταλιστική ανατροπή της αντεργατικής, αντιλαϊκής και φιλοπόλεμης πολιτικής και όλων των κυβερνήσεων και κάθε παρόμοιας ελληνικής κυβέρνησης.
Επανάσταση σε κάθε χώρα και εργατική, αντικαπιταλιστική διεθνοποίηση στην περιοχή της Αν. Μεσογείου για ισότιμη μοιρασιά του πλούτου της περιοχής σε όλους τους λαούς. Που θα ανοίξει το δρόμο για την οριστική «συγχώνευση των εθνών» στην κομμουνιστική, διεθνιστική, παγκόσμια κοινωνία.
Έξω όλες οι χώρες από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, έξω το ΝΑΤΟ, οι βάσεις του και η ΕΕ από την περιοχή.
Ελεύθερο, ενιαίο και ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967.
Κύπρος ενιαία, ανεξάρτητη, δικοινοτική, όχι στην τουρκική Κατοχή, έξω όλες οι βάσεις, οι στρατοί και οι εγγυήτριες δυνάμεις.
Δικαίωμα εθνικής αυτοδιάθεσης στον κουρδικό λαό και χωρίς κηδεμονία.


Πέτρος Κοσμάς
(Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 25/09/2011)

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Ελλάδα - Κύπρος – Ισραήλ, ο αντιδραστικός “άξονας”


Από το περιοδικό Σοσιαλισμός από τα κάτω:

Οι συνεργασίες του Παπανδρέου και του Χριστόφια με το Ισραήλ σημαίνουν εμπλοκή στους άγριους ανταγωνισμούς της περιοχής, υποστηρίζει ο Νίκος Λούντος. Όχι μόνο για τον έλεγχο του φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και για την αντεπαναστατική σταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής σε βάρος των αραβικών επαναστάσεων.

Η φονική έκρηξη της 11ης Ιούλη στην Κύπρο δεν έφερε στο φως μόνο τα συσσωρευμένα εκρηκτικά στη βάση “Ευάγγελος Φλωράκης”, αλλά και τις συσσωρευμένες εντάσεις στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Οι 13 Κύπριοι που σκοτώθηκαν το καλοκαίρι του 2011 δεν μπορούν να ιδωθούν ξεχωριστά από τους τρεις χιλιάδες Λιβανέζους και Παλαιστίνιους που δολοφονήθηκαν το 2006 και το 2009 στις επιδρομές του Ισραήλ. Ο ελληνικός και ο ελληνοκυπριακός καπιταλισμός έχουν επιλέξει όλα αυτά τα χρόνια να γίνονται όλο και πιο απαραίτητα κομμάτια αυτού του επικίνδυνου παζλ, αφήνοντας τους αθώους να πληρώνουν τις συνέπειες.

Το 2011, όμως, δεν είναι μια χρονιά όπως όλες οι άλλες. Οι επαναστάσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο ανατάραξαν την λεγόμενη 40ετή σταθερότητα και έβαλαν σε αμφιβήτηση όλα τα δεδομένα της περιοχής. Οι ανταγωνισμοί έχουν πολλαπλασιαστεί, όλοι οι παίχτες – περιφερειακοί και παγκόσμιοι – κάνουν προσπάθεια είτε να μπουν σε χωράφια που μέχρι χτες τούς ήταν κλειστά ή να μην χάσουν αυτά που είχαν. Οι βομβαρδισμοί στη Λιβύη είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα.

Την ίδια στιγμή, έχει ξεκλειδωθεί η δυναμική των κινημάτων σε όλες τις χώρες της περιοχής με την επανάσταση να βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη παντού. Μπορεί όλοι να σχεδιάζουν μοιρασιές πετρελαίου και εξουσίας αλλά ο απλός κόσμος κουνάει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

Η συμμαχία με το Ισραήλ

Μέσα σ'αυτό το πλαίσιο πρέπει να βλέπουμε τα μεγαλεπήβολα σχέδια που προβάλλει ο Παπανδρέου και ο Μπεγλίτης για την ΑΟΖ και τις συμμαχίες με το Ισραήλ. Είναι σχεδιασμοί που πατάνε σε κινούμενη άμμο και ανοίγουν πόρτα για νέους πολέμους και νέα εγκλήματα.

Ο Μπεγλίτης πηγαίνει στο Ισραήλ στις 4-5 Σεπτέμβρη, συνεχίζοντας το ρεκόρ επισκέψεων ελλήνων αξιωματούχων στο σιωνιστικό κράτος. Η πρόσφατη επίσκεψη του Παπούλια συμβόλιζε το ανώτατο επίπεδο στο οποίο φτάνει πλέον η ελληνο-ισραηλινή συνεργασία. Ενώ ο Παπανδρέου ξαναετοιμάζεται για επίσκεψη το φθινόπωρο. 
Όπως γράφει το Βήμα,(1) ο Μπεγλίτης πηγαίνει για να υπογράψει δύο στρατιωτικές συμφωνίες και να επικυρώσει την προμήθεια βομβών Spice 1000/2000 από την ισραηλινή εταιρεία Rafael. Οι Spice, που είχαν συμφωνηθεί στις συναντήσεις Παπανδρέου-Νετανιάχου, είναι σύστημα σημαντικής βελτίωσης των βομβών που ρίχνουν τα F-14 και τα F-4, ώστε να πετυχαίνουν στόχους με ακρίβεια 3 μέτρων από 60 χιλιόμετρα. Το πακέτο που αγοράζει η ελληνική αεροπορία λέγεται ότι κοστίζει 100 εκατομμύρια ευρώ. Οι Ισραηλινοί ενδιαφέρονται να αρπάξουν και κομμάτι της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας στα πλαίσια των ιδιωτικοποιήσεων.

Επίσης, “η Αθήνα θα εκτιμούσε ιδιαίτερα την ενίσχυση της ανταλλαγής πληροφοριών με το Ισραήλ. Και οι δύο πλευρές σκοπεύουν να συνεχίσουν και να αυξήσουν τη συνεκπαίδευση, κάτι που αποδεικνύεται και από την πρόσφατη επιτυχημένη άσκηση με ελικόπτερα στην Ελλάδα”. Ενώ σε συνάντηση με τον Νετανιάχου, ο Μπεγλίτης “θα έχει πολιτικές συνομιλίες για τις ευρύτερες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και την “αραβική άνοιξη”. Στο μεταξύ η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την δηλώσεις ιδεολογικής αποτοξίνωσης για να γίνει κατανοητό σε όλους ότι ακόμη και η υποκριτικές αναφορές στις ελληνο-αραβικές φιλίες ανήκουν στο παρελθόν. Ο Μπεγλίτης δηλώνει: “Το ελληνικό πολιτικό σύστημα διακρίθηκε για την αδυναμία του να προσεγγίσει μεταπολεμικά, με ψυχραιμία και ρεαλισμό το χώρο της Μέσης Ανατολής. Ιστορικές και πολιτικές ιδεοληψίες κυριάρχησαν”.(2)

Η ελληνο-ισραηλινή συνεργασία έδειξε τα δόντια της στις αρχές Ιούλη, όταν η ελληνική κυβέρνηση μπλοκάρισε με τη βία τον απόπλου των καραβιών του δεύτερου Στόλου της Ελευθερίας που πήγαινε βοήθεια προς τους Παλαιστίνιους της Γάζας. Τα σύνορα του Ισραήλ πρακτικά έφτασαν μέχρι τον Πειραιά, αφού ο ΓΑΠ και ο Μπεγλίτης έστειλαν τους βατραχάνθρωπους να σαμποτάρουν και να εμποδίσουν τα πλοία για να μην ενοχληθούν οι “σύμμαχοι”.

Με τις πλάτες των ισραηλινών όπλων και του ισραηλινού τσαμπουκά, ο Μπεγλίτης όλο τον Αύγουστο έστελνε “αυστηρά μηνύματα” προς την Τουρκία(3) να μην φέρει εμπόδια στις έρευνες για φυσικό αέριο που θα ξεκινήσει η Κυπριακή Δημοκρατία το Σεπτέμβρη, απειλώντας ταυτόχρονα και για την κήρυξη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) Ελλάδας-Κύπρου. Στο πλάι του βρέθηκε και η Νέα Δημοκρατία αλλά και το ΛΑΟΣ με τον Καρατζαφέρη να θεωρεί: «καλοδεχούμενη τη συνύπαρξη-συλλειτουργία της χώρας μας με το Ισραήλ». Το μπλοκ της λιτότητας, τα τρία κόμματα που ψήφισαν το νόμο που διαλύει τη δημόσια παιδεία (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) υποστηρίζουν από κοινού την προσέγγιση με το Ισραήλ. Αυτό από μόνο του θα αρκούσε για να πάρει κανείς θέση ενάντια σ'αυτούς τους σχεδιασμούς.

Το παιχνίδι των γεωτρήσεων

Η 4-5 Σεπτέμβρη ως ημερομηνία επίσκεψης δεν φαίνεται να είναι τυχαία. Τις ίδιες μέρες ξεκινάνε οι έρευνες για φυσικό αέριο στο λεγόμενο “Οικόπεδο 12” όπως έχει οριστεί η περιοχή από την Κυπριακή Δημοκρατία, με στόχο να ξεκινήσουν οι γεωτρήσεις την 1η του Οκτώβρη. Η Αριστοτελία Πελώνη, στα ΝΕΑ, μας δίνει μια αίσθηση της “ζώνης αποκλειστικής έντασης”, όπως την αποκαλεί: “Τόσο η Κύπρος όσο και το Ισραήλ βρίσκονται σε ετοιμότητα προκειμένου να αντιμετωπίσουν ενδεχόμενη απόπειρα της Τουρκίας να προκαλέσει ένταση στην περιοχή βγάζοντας φρεγάτες τις ημέρες που θα αρχίσουν οι γεωτρήσεις”.(4)

Δεν είναι μόνο την Τουρκία που προσπαθεί να βάλει στη γωνία η ελληνο-ισραηλινή μοιρασιά. Η κυβέρνηση του Λιβάνου καταγγέλλει ότι η συμφωνία Ισραήλ-Ελληνοκυπρίων τής αρπάζει θαλάσσιο χώρο. Η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση είχε κάνει μια συμφωνία με το Λίβανο το 2007, όταν το Λίβανο ακόμα κυβερνούσε το μπλοκ που κάθισε με σταυρωμένα χέρια όταν η χώρα δεχόταν τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών του Λιβάνου, Αντνάν Μανσούρ, λέει ότι «η συμφωνία που υπεγράφη πέρυσι μεταξύ του Ισραήλ και της Κύπρου, με την οποία οριοθετούν τα αμφιλεγόμενα θαλάσσια όρια του Ισραήλ, αποτελεί παραβίαση της κυριαρχίας και των οικονομικών συμφερόντων του Λιβάνου και απειλή για την ασφάλεια στην περιοχή» και ζητάει από τον γ.γ. του ΟΗΕ «να λάβει τα αναγκαία μέτρα για την αποφυγή κάθε σύγκρουσης που ενδέχεται να προκύψει ως αποτέλεσμα των υπεράκτιων δραστηριοτήτων του Ισραήλ».(5)

Ο ελληνικός και ο ελληνοκυπριακός καπιταλισμός δεν ήταν αθώοι του αίματος ούτε στον πόλεμο κατά του Λιβάνου το 2006. Στήριξαν διπλωματικά την ισραηλινή επίθεση και στη συνέχεια πήραν μέρος στον αποκλεισμό σε βάρος του Λιβάνου. Όμως, αυτή τη φορά, Ελλάδα και Κύπρος γίνονται επί της ουσίας κομμάτι της πολεμικής διαμάχης, ξανά με την πλευρά του επιτιθέμενου. Ένας νέος πόλεμος Ισραήλ-Λιβάνου, κάθε άλλο παρά έξω από την ημερήσια διάταξη δεν είναι. Δύο αναλυτές στο Foreign Policy (FP) εξηγούν ότι “οι πιθανότητες για ξέσπασμα μιας ακόμη πιο φονικής και πιο καταστροφικής σύγκρουσης παραμένουν ιδιαίτερα υψηλές” και η πιθανότερη αφορμή θα είναι “το θαλάσσιο σύνορο που χωρίζει το Ισραήλ από το Λίβανο. Με την ανακάλυψη δύο μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στα ανοιχτά των δύο χωρών, ο καθορισμός ενός θαλάσσιου συνόρου μπορεί να έχει βαθιές οικονομικές συνέπειες. Οι ηγέτες της Χεζμπολάχ έχουν προειδοποιήσει το Ισραήλ να μην προχωρήσει στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων και διακήρυξαν πως η Αντίσταση θα αποκαταστήσει την κυριαρχία στα λιβανέζικα ύδατα απέναντι σε αυτό που αποκαλούν αρπαγή από το Ισραήλ”.(6)

Η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει με την αμερικάνικη Noble Energy για την έρευνα και την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Η Noble Energy φέρνει στο παιχνίδι και την ισραηλινή Delek, η οποία αφενός συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο της Noble, αφετέρου μαζί με τη Noble έχουν αναλάβει τα κοιτάσματα που βρίσκονται ανατολικότερα και αποτελούν την αιχμή της διαμάχης με το Λίβανο. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, όπως αποκαλύπτεται από τα wikileaks της αμερικάνικης πρεσβείας στην Κύπρο που δημοσίευσε η εφημερίδα Φιλελεύθερος, ήταν οι ισραηλινοί που “πρώτοι είχαν αγοράσει από την Κυπριακή Δημοκρατία τα σεισμικά δεδομένα” και αυτοί ενθάρρυναν τη Noble. «Ο εκπρόσωπος της Νoble Εnergy, μας είπε ότι αποφάσισαν να κάνουν προσφορά μόνο την τελευταία στιγμή, κατά κύριο λόγο με παρότρυνση από τους Ισραηλινούς εταίρους τους», αποκαλύπτει ο πρέσβης.(7)

Ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί

Η αμερικάνικη πρεσβεία στα ραπόρτα που έστελνε στην Ουάσινγκτον, φαίνεται διστακτική για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Η πρώτη ανησυχία είναι ότι οι ανταγωνισμοί για το αέριο μπορεί να βάλουν σε αμφισβήτηση τη σταθερότητα των βρετανικών βάσεων. Και φυσικά η δεύτερη είναι τα προβλήματα που δημιουργούνται στην προσέγγιση με τους Τουρκοκύπριους. Το γεγονός ότι μια αμερικάνικη εταιρεία έχει το πάνω χέρι στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αλλά την ίδια στιγμή η αμερικάνικη πρεσβεία ανησυχεί για αποσταθεροποίηση είναι από μόνο του αποκαλυπτικό των δύσκολων ισορροπιών.

Η σημασία, εξάλλου, των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο, απλώνεται πολύ ευρύτερα από την Ανατολική Μεσόγειο. Για παράδειγμα: “Η παραμονή για εβδομάδες ή ακόμα και μήνες στη βρετανική Βάση Ακρωτηρίου αποτελεί, εδώ και αρκετό καιρό, απαραίτητη προϋπόθεση για τους στρατιώτες που πρόκειται να υπηρετήσουν στο Αφγανιστάν. Παράλληλα, ο υποστηρικτικός ρόλος της αεροπορικής Βάσης Ακρωτηρίου στις επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν χαρακτηρίζεται ως ζωτικής σημασίας από τον βρετανικό στρατό, καθώς από εκεί ελέγχεται η κυκλοφορία όλων των αεροσκαφών τα οποία κατευθύνονται προς ή φεύγουν από την ασιατική χώρα”.(8)

Η πρόσφατη δήλωση του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας ότι στηρίζει την εξόρυξη στην “ελληνοκυπριακή ΑΟΖ” προβλήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση και τα ΜΜΕ ως εθνική επιτυχία (9).  Πίσω όμως από την ολική επαναφορά της “ελληνο-ρωσικής φιλίας” είναι το ενδιαφέρον της Gazprom για τα κοιτάσματα, και κυρίως για την παραγωγή του υγροποιημένου αερίου που μπορεί να κατευθυνθεί σε αγορές όλου του κόσμου. Η πολυεθνική Cairn διεκδικεί κι αυτή μερίδιο, έχοντας διασφαλίσει τον έλεγχο στα λιβανέζικα χωρικά ύδατα.(10)                 

Στην τελευταία ανταλλαγή επισκέψεων μεταξύ Λευκωσίας και Τελ Αβίβ που έγινε στα τέλη Αυγούστου η συζήτηση μεταξύ κυβερνήσεων και μεταξύ εταιρειών δύσκολα ξεχώριζε. Για το βάθεμα της κυπρο-ισραηλινής συνεργασίας πρέπει να προχωρήσει η συμφωνία με τη Delek. Και η Delek με τη σειρά της βάζει όρους, ανάμεσα στους οποίους είναι να αποτελεί το μοναδικό προμηθευτή φυσικού αερίου στην Κύπρο μέχρι το 2013 όταν υπολογίζουν ότι θα αρχίσει η ντόπια παραγωγή. 
Όμως, όπως σχολιάζει η Καθημερινή της Κύπρου που δημοσίευσε τις λεπτομέρειες για τις ισραηλινές απαιτήσεις: “διπλωματικές πηγές σημείωσαν στην «Κ» ένα ερώτημα που κυκλοφορεί έντονα.. Έχει να κάνει με τη στάση της Λευκωσίας στην περίπτωση που ο ρωσικός κολοσσός Gazprom εκδηλώσει ενδιαφέρον για προμήθεια της Κύπρου με φυσικό αέριο. Σε μια τέτοια περίπτωση, η κυπριακή κυβέρνηση θα βρεθεί μεταξύ σφύρας και άκμονος, αφού θα έχει να λάβει δύσκολες αποφάσεις, η κάθε μια με τις δικές της συνέπειες”.(11)

Το πού οδηγούν αυτές οι καταστάσεις “σφύρας και άκμονος” το είδαμε με την έκρηξη στη ναυτική βάση. Η κυβέρνηση Χριστόφια υπέκυψε στις αμερικάνικες απαιτήσεις να παραλάβει το κατασχεμένο φορτίο εκρηκτικών που μεταφερόταν με ρώσικο πλοίο από το Ιράν προς τη Συρία, και στη συνέχεια έμεινε τρία χρόνια με τα κοντέινερ στη ναυτική βάση, προσπαθώντας να καταλήξει ανάμεσα στις αντίρροπες πιέσεις ΗΠΑ, Ρωσίας, Συρίας και Ισραήλ.

Το ξέσπασμα των επαναστάσεων

Όλοι αυτοί οι καβγάδες είναι προϊόντα της “σταθερής” περιόδου, πριν από το ξέσπασμα των επαναστάσεων μέσα στη χρονιά που διανύουμε. Τα πρόσφατα γεγονότα στη χερσόνησο του Σινά αποδεικνύουν ότι έχουμε δει μόνο την αρχή του ξηλώματος των παραδοσιακών συμμαχιών στην περιοχή.

Στις μοιρασιές των κοιτασμάτων στα νότια και ανατολικά της Κύπρου το καθεστώς Μουμπάρακ είχε κεντρικό ρόλο. Η πρώτη συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας έγινε με την Αίγυπτο ήδη το 2005. Επί Μουμπάρακ όμως, όταν σκοτώνονταν Αιγύπτιοι στα σύνορα με το Ισραήλ, δεν το μάθαινε κανείς. Αντίθετα, στις 18 Αυγούστου η δολοφονία πέντε αιγύπτιων στρατιωτών οδήγησε σε ένα τεράστιο κίνημα που πολιόρκησε την σιωνιστική πρεσβεία στο Κάιρο και το προξενείο στην Αλεξάνδρεια και έφτασε να ξηλώσει τις ισραηλινές σημαίες από τα κτίρια. Οι αιγύπτιοι εργάτες στον τομέα της ενέργειας που συνεχίζουν να οργανώνουν μαχητικές απεργίες, απαιτούν ταυτόχρονα να σταματήσει η εξαγωγή φυσικού αερίου προς το Ισραήλ.(12)                                                                                                                                                                      

Ο κεντρικός αγωγός που μεταφέρει αέριο προς το Ισραήλ έχει δεχθεί πέντε σοβαρές επιθέσεις με εκρηκτικά μέσα στη χρονιά.
Ο αγωγός από την Αίγυπτο ήταν το ενεργειακό επιστέγασμα των συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ το 1978 και σήμερα δίνει στο Ισραήλ το 40% του αερίου που καταναλώνει. Οι στρατηγοί που κυβερνάνε πλέον την Αίγυπτο βρίσκονται κάτω από την τεράστια πίεση του κόσμου και έχουν υποσχεθεί ότι θα ξανακριθούν όλες οι συμφωνίες στον τομέα του αερίου που υπέγραψε ο Μουμπάρακ, ενώ ξεκινάει έρευνα για τις χαριστικές τιμές με τις οποίες πουλιέται ενέργεια στο Ισραήλ. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης σχολιάζουν ενοχλημένοι πως η μεταβατική κυβέρνηση “ασχολείται περισσότερο με το να εξασφαλίζει την έγκριση των δικών της πολιτών παρά με την ασφάλεια του Ισραήλ ή και με τον κίνδυνο της ανατροπής της”.(13)

Αν αυτό ισχύει για τη μεταβατική κυβέρνηση, είναι σίγουρο ότι όποια κυβέρνηση και αν προκύψει μετά τις επικείμενες εκλογές στην Αίγυπτο, θα αναγκαστεί να δημιουργήσει ακόμη περισσότερα ρήγματα στη σχέση της με το Ισραήλ – εφόσον το κίνημα που έριξε το Μουμπάρακ κάθε άλλο παρά δείχνει σημάδια υποχώρησης. Το Φλεβάρη, ιρανικά πολεμικά πλοία πέρασαν από το Σουέζ για πρώτη φορά μετά το 1979 – με την άδεια της αιγυπτιακής κυβέρνησης – και την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, ένα ιρανικό πολεμικό πλοίο και ένα υποβρύχιο κατευθύνονται προς την Ερυθρά θάλασσα.(14)         Η ελπίδα έχει επιστρέψει στο παλαιστινιακό κίνημα μετά από πολύ καιρό και από πολλές πλευρές καταγράφονται οι προετοιμασίες για καινούργια σύγκρουση με το Ισραήλ.

Η επέμβαση στη Λιβύη

Με αυτά τα δεδομένα, είναι προφανές ότι οι πανηγυρισμοί των ΝΑΤΟϊκών για την επιτυχία τους στη Λιβύη είναι ευσεβείς πόθοι. Μεσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, ο έλεγχός τους στη Μέση Ανατολή έχει υποστεί τέτοια υποχώρηση, που ακόμη και αν καταφέρουν να ελέγξουν τη Λιβύη, τα προβλήματά τους δεν λύνονται.

Προς το παρόν έχουν να λύσουν κάποια βασικά ζητήματα. Όπως να βρουν με ποιους από όσους συνεργάστηκαν για να ελέγξουν την επανάσταση στη Λιβύη, θα μπορέσουν να στήσουν μια εξουσία που να τους εξασφαλίζει σταθερότητα. Ο πολύς Πολ Γούλφοβιτς – αρχιτέκτονας του πολέμου στο Ιράκ – όταν στις αρχές της ΝΑΤΟϊκής επέμβασης, ρωτήθηκε για τους ηγέτες του Μεταβατικού Συμβουλίου της Βεγγάζης απάντησε ότι δεν θυμάται ονόματα και συνέστησε στους δημοσιογράφους “να γκουγκλάρουν τα ονόματά τους για να βγάλουν άκρη”.(15)                                                                   

Μήνες μετά, χρειάζεται αρκετή δουλειά για να ξεχωρίσει κανείς τα παλιά στελέχη του Καντάφι από τους πρακτορίσκους των Αμερικάνων και όλους μαζί από τους ισλαμιστές, καθώς όλοι διεκδικούν μερίδιο της ανατροπής του καθεστώτος.(16)
Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν μοναδικό τρόπο ελέγχου της κατάστασης την παρουσία χιλιάδων στρατιωτών στο λιβυκό έδαφος.(17)   Και επειδή, σύμφωνα με τον μέχρι πρότινος Υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Γκέιτς, αν κάποιος μετά την εμπειρία του Ιράκ και του Αφγανιστάν προτείνει ανάπτυξη αμερικανών στρατιωτών “πρέπει να τον κοιτάξει γιατρός”,(18) έκανε ήδη την εμφάνισή του εσωτερικό έγγραφο του ΟΗΕ για την προοπτική ανάπτυξης “κυανόκρανων”.(19)

Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι ο Σαρκοζί και οι φίλοι του βιάστηκαν να πανηγυρίσουν τη νίκη στη Λιβύη, με τον ίδιο τρόπο που ο Μπους είπε “αποστολή εξετελέσθη” για το Ιράκ την Πρωτομαγιά του 2003. Αντίστοιχα, στην Αριστερά, βιάστηκαν όσοι ανακήρυξαν ήδη τη Λιβύη προτεκτοράτο.
Ακόμη και η “ληστεία του λιβυκού πετρελαίου” που αναμφίβολα είναι στους στόχους τους, έχει πολύ δρόμο ακόμη για να διανύσει. Ερευνητές του ιδρύματος Wood-Mackenzie υπολογίζουν ότι για να φτάσει η παραγωγή πετρελαίου από τα 100 χιλιάδες βαρέλια σήμερα στα 1,6 εκατομμύρια που παρήγε η Λιβύη πριν τον πόλεμο θα χρειαστούν τουλάχιστον τρία χρόνια.(20)                                                                                                                                                                                              

Ήδη υπάρχουν επιπλοκές σε σχέση με το εμπάργκο σε βάρος της Συρίας. Παρότι η ΕΕ θέλει να κλιμακώσει την πίεση πάνω στον Άσαντ και να γενικεύσει το εμπάργκο, η Ιταλία (αλλά και η Αυστρία) δυσκολεύονται να καλύψουν τις ανάγκες τους σε πετρέλαιο χωρίς τη Λιβύη και τη Συρία.(21) H περίφημη ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης  από τη Ρωσία έχει αυξηθεί λόγω της αστάθειας.
Γι'αυτό και η πρόβλεψη των εξελίξεων δεν μπορεί να βασιστεί στους λεονταρισμούς της ηγεσίας των αντικαθεστωτικών της Λιβύης: “Δεν έχουμε πρόβλημα με τις Δυτικές χώρες όπως με τους Ιταλούς και τις γαλλικές και αγγλικές εταιρείες. Όμως ίσως θα έχουμε κάποια πολιτικά ζητήματα με τη Ρωσία, την Κίνα και τη Βραζιλία”.(22) 

Η Κίνα έσπευσε να αναγνωρίσει την αλλαγή καθεστώτος στη Λιβύη, τονίζοντας ότι δεν εγκαταλείπει τα συμφέροντά της. 75 κινέζικες εταιρείες είχαν ανοιγμένες μπίζνες ως την έναρξη του πολέμου. Οι εξελίξεις στη Λιβύη έχουν από κάθε άποψη εντείνει τους ανταγωνισμούς αντί να τους επιλύσουν. Δεν είναι συχνό φαινόμενο να πλέει κινέζικη φρεγάτα στη Μεσόγειο. Κι όμως έγινε, με αφορμή τη Λιβύη.(23) 

Κανείς πλέον δεν αυτο-εξαιρείται από τη μοιρασιά της περιοχής. Ο Υπ.Εξ της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου ήταν ο πρώτος Υπουργός Εξωτερικών του κόσμου που συναντήθηκε με τους αντικαθεστωτικούς στη Βεγγάζη μετά την είσοδό των ανταρτών στην Τρίπολη, παραδίδοντας τους χέρι με χέρι 200 εκατομμύρια δολάρια σε βοήθεια.(24)
 Ακόμη και το Ιράν έσπευσε να τονίσει τη σημασία της βοήθειας που έδωσε στους αντικαθεστωτικούς, και μάλιστα έκανε την πρώτη επίσημη πρόσκληση για επίσκεψή τους στην Τεχεράνη.(25)

Αν το ΝΑΤΟ καταφέρει να επιβάλει τάξη ανάμεσα στις διαφορετικές τάσεις της ηγεσίας των ανταρτών, αν βρει σημείο ισορροπίας ανάμεσα στους αντάρτες της Δυτικής Λιβύης και της Βεγγάζης, και αν τέλος επιτύχει να βγάλει τις ανταγωνίστριες γεωπολιτικά δυνάμεις εκτός Λιβύης, θα έχει να αντιμετωπίσει και το ζήτημα της εσωτερικής μοιρασιάς. Επιδίδονται στο φρικιαστικό “σπορ” να μετράνε τους βομβαρδισμούς ανάλογα με τη χώρα για να αξιολογήσουν πόσο στιβαρά συμμετείχε ο καθένας στον πόλεμο. Τα αποτελέσματα δίνουν πρώτη τη Γαλλία με 33% των βομβαρδισμών.(26) 
Οι Ιταλοί έκαναν το 10% των χτυπημάτων. Αυτό σημαίνει ότι η Γαλλία θα πάρει την πρωτοκαθεδρία από την Ιταλία στο λιβυκό πετρέλαιο; Κάτι τέτοιο πάντως αφήνει να εννοηθεί η γαλλική πολιτική ηγεσία.(27)

Όλα αυτά εξελίσσονται ενώ ο απλός κόσμος στη Μέση Ανατολή ακόμη δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Οι εργάτες στην Αίγυπτο βρίσκονται στην πρωτοπορία, δίνοντας μαθήματα για το πώς η πάλη για τη δημοκρατία μετατρέπεται σε πάλη για την κοινωνική αλλαγή και ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αλλά τα μαθήματα μόλις ξεκίνησαν και το 2011 δεν είναι παρά ο πρώτος σπασμός στη διαδικασία που έχει ξεκινήσει. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν Σαρκοζί, Κάμερον ή Μπεγλίτη να πισωγυρίσουν αυτό το κύμα.
.
Γι'αυτό και δεν έχουμε κανένα λόγο να υποστηρίξουμε την οποιαδήποτε επιθετική επιδίωξη της ελληνικής και της κυπριακής κυβέρνησης, από την ανακήρυξη της ΑΟΖ ως τις συμφωνίες με το Ισραήλ και τις μπίζνες για τους υδρογονάνθρακες. Υποστηρίζουμε τους αγώνες που θα τους χαλάσουν τα σχέδια.

Σημειώσεις
1. “Στο Ισραήλ τον Σεπτέμβριο ο Πάνος Μπεγλίτης”, Βήμα, 9/08/2011.
2. Συνέντευξη στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 28/08/2011.
3. “Αυστηρό μήνυμα Μπεγλίτη προς την Τουρκία”, Τα Νέα, 25/08/2011.
4. “Πολύφερνη νύφη το κυπριακό «οικόπεδο 12»”, Τα Νέα, 27/08/2011.
5. “Λίβανος κατά της συμφωνίας Κύπρου - Ισραήλ για ΑΟΖ”, Καθημερινή, 23/06/2011.
6. Bilal Y. Saab και Nicholas Blanford, “Seeing Red Along the Blue Line”, Foreign Policy, 29 /07/2011.
7. “Απόρρητα έγγραφα των ΗΠΑ για το φυσικό αέριο αποκαλύπτει το Wikileaks”, Φιλελεύθερος, 23/08/2011.
8. “Κάνουν την Κύπρο... Αφγανιστάν”,  Ο Πολίτης Online, 21/08/2011.
9. “Στήριξη Μόσχας στην Κύπρο για την ΑΟΖ”, Καθημερινή, 22/08/2011.
10. “Cairn seeks oil and gas off Lebanon”, Independent, 24/08/2011.
11. “Τρεις όρους στη Λευκωσία θέτει η ισραηλινή Delek”, Καθημερινή (Κύπρου), 28/08/2011.
12. “Αίγυπτος: οργή ενάντια στο Ισραήλ”, Εργατική Αλληλεγγύη, 24/08/2011.
13. “Israelis Hit Gaza and Militants Fire Rockets After Deadly Attacks”, NY Times, 19/08/2011.
14. “Iran to dispatch submarine, warship to Red Sea again”, Haaretz, 30/08/2011.
15. Christopher Preble, “Early lessons from Libya”, Cato Institute, 22/08/2011.
16. Νασίμ Αλάτρας, “Δεξί χέρι του Καντάφι + πράκτορας της CIA + στρατηγός των αντικαθεστωτικών (;)”, Ελευθεροτυπία, 31/08/2011.
17. Richard Haas, “Libya now needs boots on the ground”, Financial Times, 22/08/2011.
18. “Warning Against Wars Like Iraq and Afghanistan”, NY Times, 25/02/2011.
19. tinyurl.com/3o9varr
20. tinyurl.com/3tszoxd
21. “EU Embargo On Syrian Oil Would Hit Italy Hardest”, Dow Jones Newswires, 25/08/2011.
22. “China looks to protect its assets in a post-Gaddafi Libya”, Guardian, 23/08/2011.
23. “China evacuates 12,000 from Libya, sends frigate”, Reuters, 12/02/2011.
24. “Ankara'nin Libya acelesi”, Cumhuriyet, 24/08/2011.
25. “Iran invites Libya rebel chief to Tehran, statement says”, Now Lebanon, 1/09/2011.
26. tinyurl.com/3kawzn9
27. “French want Total control of Libyan oil”, Russia Today, 24/08/2011.

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Πάμπλο Νερούδα


Σαν σήμερα το 1973 πέθανε ο μεγάλος χιλιανός επαναστάτης κομμουνιστής ποιητής και ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του 20ου αιώνα, Πάμπλο Νερούδα.  

Θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα στη Λατινική Αμερική. Του απονεμήθηκε το 1971 το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικό μανιφέστο. 

Ο Πάμπλο Νερούδα γεννήθηκε στις 12 Ιούλη 1904 στo Παρράλ της Χιλής. Το πραγματικό του όνομα ήταν: Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες. Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση ένα μήνα μετά τη γέννησή του κι έτσι ο πατέρας του, Χοσέ, σιδηροδρομικός υπάλληλος, μετακόμισε στην πόλη Τεμούκο, όπου ξαναπαντρεύτηκε.

Ξεκίνησε να γράφει ποίηση σε ηλικία 10 ετών, αλλά ο πατέρας του τον αποθάρρυνε κι έτσι άρχισε να υπογράφει τα έργα του το 1946 με το ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούδα, υιοθετώντας το επώνυμο του γνωστού Τσέχου συγγραφέα και ποιητή Γιαν Νερούδα. 

Το 1921 μετακόμισε στην πρωτεύουσα, Σαντιάγο, για να σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία. Κατά το διάστημα των σπουδών του, εξέδωσε δυο ποιητικές συλλογές: Crepusculario (1923) και Veinte poemas de amor y una cancion desesperada (Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο άσμα, 1924), συλλογή για την οποία έγινε περισσότερο γνωστός.
Διαπιστώνοντας ότι τα έσοδά του από τα εκδιδόμενα έργα του δεν του αρκούσαν, αποφάσισε να μπει στο Διπλωματικό Σώμα, κάνοντας έτσι πολυάριθμα ταξίδια ανά τον κόσμο από το 1927 ως το 1935, ως πρόξενος στη Βιρμανία, στην Κεϋλάνη, στην Ιάβα, στη Σιγκαπούρη, στο Μπουένος Άιρες, στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη.

Η εμπειρία του από τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων στην Ασία, τα καταπιεστικά καθεστώτα και η φιλία του με το Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα τον οδήγησαν ακόμη πιο κοντά στον κομμουνισμό.
Απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ΄30 υμνεί με άφθαστο λυρισμό τους αντιφασιστικούς αγώνες των λαών της Λατινικής Αμερικής κι’ ο αγώνας του ισπανικού λαού ενάντια στους φασίστες του Φράνκο είναι εκείνος που τον κερδίζει ολόψυχα, αγώνας στον οποίο αφιέρωσε τη συλλογή «Ισπανία στην καρδιά».

Αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄40 προσχωρεί στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, στρατεύεται στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού, υμνώντας τους αγώνες της εργατικής τάξης και των λαών για την επανάσταση και την κοινωνική τους απελευθέρωση, τις νίκες του Κόκκινου Στρατού και του σοβιετικού λαού ενάντια στον ναζισμό με τα ποιήματά του «Τραγούδι στο Στάλινγκραντ» (1942).

Το 1946 εκλέγεται γερουσιαστής του Κομμουνιστικού Κόμματος Χιλής. Ασκεί σφοδρότατη κριτική στο φασιστικό καθεστώς του Gonzalez Videla που το 1948 απαγορεύει το Κομμουνιστικό Κόμμα και έτσι περνά στην παρανομία. Ζει ένα χρόνο παράνομα στη Χιλή και στη συνέχεια διασχίζει τις Κορδιλλιέρες των Άνδεων, περνάει στην Αργεντινή και το Μεξικό για να φτάσει ύστερα στην Ευρώπη, όπου πρωτοστατεί στο κίνημα Ειρήνης.

Σε κείνη τη δύσκολη περίοδο της παρανομίας επικηρυγμένος γράφει το «Canto General» (Μεξικό 1950)το ποίημα έπος με πάνω από 10.000 στίχους, στο οποίο υμνεί, με ζωντανό, χυμώδη και χειμαρρώδη ποιητικό λόγο, τους αγώνες των λαών της Λατινικής Αμερικής ενάντια στην αποικιοκρατία, το φασισμό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, δριμύ κατηγορώ των φασιστών και ύμνος των επαναστατών, έργο που τον αναδεικνύει σε μια μεγάλη, βροντώδη και μοναδική φωνή των καταπιεζόμενων της Λατινικής Αμερικής και όλου του κόσμου. Το έργο αυτό έχει μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Το 1954 εκδίδει τη συλλογή με τίτλο «Τα σταφύλια και ο άνεμος» για την οποία δέχτηκε σφοδρές επιθέσεις απ’ την αστική-ιμπεριαλιστική αντίδραση.
Ο ίδιος ο Νερούδα γράφει σχετικά«ένας κριτικός απ’ τον Ισημερινό είπε ότι μέσα στο βιβλίο μου τα Σταφύλια και ο άνεμος μόνο 6 σελίδες αληθινή ποίηση υπάρχει. Αυτό σημαίνει ότι ο κριτικός του Ισημερινού διάβασε χωρίς αγάπη το βιβλίο μου, επειδή το βιβλίο μου αυτό συμβαίνει να είναι πολιτικό... Η αλήθεια είναι ότι έχω κάποια προτίμηση για τα Σταφύλια και ο άνεμος, ίσως γιατί είναι το βιβλίο μου που λιγότερο κατανοήθηκε ή γιατί μέσα απ’ τις σελίδες του βγήκα να περπατήσω στον κόσμο. Έχει σκόνη από τους δρόμους και νερό από τα ποτάμια, μιλάει για όντα, για συνέχειες και άλλους τόπους που βρίσκονται πέρα απ’ τις θάλασσες και που εγώ δεν γνώριζα και που μου αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια της πορείας. Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία».

Το 1971, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο παρέλαβε όντας άρρωστος από καρκίνο. Βοήθησε το Σαλβαντόρ Αλιέντε στην προεκλογική του εκστρατεία, αλλά πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγο μετά τη δολοφονία του Αλιέντε από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ. Ο Πινοσέτ απαγόρευσε να γίνει δημόσιο γεγονός η κηδεία του Νερούδα, ωστόσο το πλήθος αψήφησε τη φρουρά και κατέκλυσε τους δρόμους, μετατρέποντας την κηδεία στην πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Το στρατιωτικό καθεστώς μέχρι το 1990 είχε απαγορεύσει τα έργα του ποιητή.

Το μεγάλο μαχητικό ποιητικό του έργο που έχει ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό επαναστατικό περιεχόμενο(κι όχι μόνο), εκφράζει με τον πιο τέλειο τρόπο την ιστορική εποχή του – εποχή εξεγέρσεων, σκληρών ταξικών μαχών και επαναστάσεων – και τραγουδά με άφθαστη λυρική δύναμη τους αγώνες της εργατικής τάξης και των λαών, τους επαναστάτες, καταγγέλλοντας και χλευάζοντας ταυτόχρονα τους καταπιεστές τυράννους φασίστες ιμπεριαλιστές ή όπως ο ίδιος είπε τον Αύγουστο του 1949 στο Λατινο-αμερικάνικο Συνέδριο Ειρήνης στο Μεξικό:
«Ποίηση και πάλη των τάξεων οι στίχοι μου, δε θέλουνε να υποταχτούνε στο αποκαρδιωτικό δράμα ενός κόσμου σε παρακμή, ούτε και στην αφηρημένη και βασανιστική λατρεία και προσκύνηση για ότι δε σημαίνει πια τίποτα ζωντανό».

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Ενοχλεί το σφυροδρέπανο και το σήμα της ΕΣΣΔ


Το Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποφάσισε χτες ότι το σφυροδρέπανο και το έμβλημα της πρώην Σοβιετικής Ενωσης δεν μπορεί να καταχωρηθεί ως σήμα ρούχων στην ευρωπαϊκή αγορά διότι αντίκειται στη νομοθεσία ορισμένων χωρών μελών της ΕΕ, όπως της Ουγγαρίας.

Πρόκειται για ένα ακόμα βήμα στην κλιμακούμενη αντικομμουνιστική εκστρατεία που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε εξέλιξη τόσο στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες όσο και στην ΕΕ, με απαγορεύσεις σοσιαλιστικών συμβόλων, ποινικοποίηση της δράσης των κομμουνιστών, απαγόρευση Κομμουνιστικών Κομμάτων κ.ά. Εντάσσεται στο γενικευμένο αντικομμουνισμό και στην παραχάραξη της Ιστορίας, καθώς και στην προσπάθεια εξίσωσης του σοσιαλισμού με το φασισμό, ενώ αναδεικνύει και το φόβο που έχουν οι κυρίαρχες δυνάμεις για οτιδήποτε θυμίζει τη σοσιαλιστική περίοδο, ακόμα και αν αποτελεί σήμα σε κάποια ρούχα...

Το συγκεκριμένο γεγονός ήρθε στην επιφάνεια χτες μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου να απορρίψει προηγούμενη προσφυγή της «Couture Tech Ltd», μιας εταιρείας που σχετίζεται με τις διεθνείς δραστηριότητες Ρώσου σχεδιαστή ρούχων, η οποία είχε καταθέσει στο Γραφείο των κοινοτικών σημάτων της ΕΕ το 2006 αίτηση για καταχώρηση του εμβλήματος της ΕΣΣΔ στα ρούχα της. Το ευρωπαϊκό Γραφείο απέρριψε το αίτημα το 2008 με το αιτιολογικό ότι το σήμα του οποίου ζητήθηκε έγκριση «αντίκειται στη δημόσια τάξη ή στα χρηστά ήθη», με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη εταιρεία να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που εξέδωσε χτες την παραπάνω απόφαση.

Το Ευρωπαϊκό δικαστήριο απέρριψε χτες την προσφυγή σημειώνοντας ότι ο κοινοτικός κανονισμός για τα κοινοτικά σήματα προβλέπει ότι "ένα σήμα δεν πρέπει να γίνεται δεκτό αν αντίκειται στη δημόσια τάξη και στα χρηστά ήθη, και τούτο έστω και αν οι ανωτέρω λόγοι ισχύουν μόνον εντός ενός κράτους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως".

Το Δικαστήριο της ΕΕ επικαλείται τον ποινικό κώδικα της Λετονίας και κυρίως της Ουγγαρίας, σύμφωνα με τον οποίο «όποιος διανέμει, χρησιμοποιεί και επιδεικνύει δημοσίως τον αγκυλωτό σταυρό, αναφορά στα αρχικά SS, σταυρό με βραχίονες απεικονίζοντες βέλη, σφυροδρέπανο, ερυθρό αστέρα με πέντε βραχίονες ή σύμβολα που απεικονίζουν τα παραπάνω διαπράττει έγκλημα το οποίο τιμωρείται με την επιβολή προστίμου».

Στην Ουγγαρία, τόσο το σφυροδρέπανο όσο και το κόκκινο αστέρι, είναι πολιτικά σύμβολα τα οποία έχουν τεθεί εκτός νόμου από τις αστικές μετασοβιετικές πολιτικές ελίτ. Παρόμοιες καταστάσεις ισχύουν στην Τσεχία (απαγόρευση λειτουργίας της Κομμουνιστικής Νεολαίας) αλλά και στην Εσθονία (όπου διώκονται οι κομμουνιστές και οι Ναζί παρουσιάζονται ως απελευθερωτές).

Αυτά είναι τα «χρηστά ήθη», ενώ τα σύμβολα χαρακτηρίζονται «σύμβολα αυταρχισμού» στη γνωστή ανιστόρητη «λογική», της εξίσωσης του φασισμού (γέννημα θρέμμα και παράγωγο του καπιταλισμού) με το σοσιαλισμό που έδωσε ώθηση προς τα μπρος σε όλη την ανθρωπότητα. Αυτά είναι τα δήθεν ελεύθερα και δημοκρατικά όργανα της ΕΕ...

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το κατά πόσον η επιχειρηματολογία της συγκεκριμένης απόφασης μπορεί να δράσει ως "οδηγός" για την απαγόρευση προώθησης της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της πολιτικής παρέμβασης των κομμουνιστών σε επίπεδο ΕΕ  (πχ συμμετοχή κομμουνιστικών κομμάτων σε ευρωεκλογές κλπ).

Το σίγουρο είναι πάντως, πως όσο η κρίση του καπιταλισμού και οι διαλυτικές τάσεις της Ευρωζώνης παροξύνονται, τόσο πιο πολύ η ΕΕ θα προσπαθεί να φιμώσει την κομμουνιστική Αριστερά δίνοντας, παράλληλα, γη και ύδωρ στην ακροδεξιά κάθε απόχρωσης, μετατρεπόμενη έτσι σε ένα νέο ολοκληρωτισμό!

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Μπροσούρα με τις θέσεις μας

Εκδόσαμε μπροσούρα συλλογής κειμένων με τις θέσεις μας και θα μοιραστεί το επόμενο διάστημα σε σχολεία,πανεπιστήμια,εργατικούς χώρους,γήπεδα και γενικά όπου υπάρχουν εργαζόμενοι και νεολαία.
Περιλαμβάνει το ποιοι είμαστε,δυο λόγια το κυπριακό σήμερα,για τη αυτοοργάνωση των εργατών και τη θέση μας για τη πάλη ενάντια στους εθνικιστές και ρατσιστές. Τις επόμενες μέρες θα κυκλοφορήσει μπροσούρα για τη εκπαίδευση και άλλα θέματα. Επίσης θα δημοσιοποιηθεί τηλέφωνο επικοινωνίας και θα καθοριστούν οι συναντήσεις που θα γίνονται εβδομαδιαία στους πυρήνες κάθε πόλης.

Για το ποιοι είμαστε μπορείτε να δείτε και εδώ
http://antartescy.blogspot.com/p/blog-page.html

Ακολουθούν τα υπόλοιπα κείμενα:


ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ-ΕΞΩ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ-ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΝΗΣΙ


Δεν θα μιλήσουμε σε σχέση με τα ιστορικά γεγονότα και πως φτάσαμε ως εδώ αλλά για τη κατάσταση σήμερα. Η σημερινή πραγματικότητα μας βρίσκει να μιλάμε για το κυπριακό με πολύ διαφορετικούς όρους απ’ ότι παλαιότερα. Οι ελπίδες για άρση του αδιεξόδου στο κυπριακό, οι οποίες κατά κύριο λόγο οδήγησαν τους Κύπριους ψηφοφόρους στην εκλογή Χριστόφια τον Φεβρουάριο του 2008, άρχισαν ήδη να διαψεύδονται. Οι διαπραγματεύσεις άλλωστε, εξαρχής δεν αποτελούν από μόνες τους προϋπόθεση για επιτυχή λύση του κυπριακού και δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ξέχωρα από το γενικότερο πολιτικό σκηνικό, τόσο σήμερα όσο και τα χρόνια που προηγήθηκαν.

Βρισκόμαστε σε οριακό σημείο και αν δεν βρεθεί σύντομα μια λύση, η οριστική διχοτόμηση είναι πλέον ένας ορατός κίνδυνος. Αυτό δεν το λέμε γιατί θέλουμε να βρεθεί μια λύση όπως να ναι. Δεν θα στηρίξουμε σε καμιά περίπτωση μια λύση που δεν θα προνοεί μια Κύπρο ανεξάρτητη, χωρίς ξένα στρατεύματα, βάσεις και εγγυήτριες δυνάμεις, κυρίαρχη με ενιαία διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια. Το λέμε όμως γιατί η οποιαδήποτε λύση δεν μπορεί να έρθει αν δεν παλέψει γι αυτή ο ίδιος ο λαός.

Σίγουρα το κυπριακό πρόβλημα δε θα λυθεί πλήρως μέσα από τις συνομιλίες, αλλά μέσα από μαζικούς αγώνες. Όσο καλές προθέσεις μπορεί και να έχουν οι πολιτικές ηγεσίες, αν δεν υπάρχει ένα ενιαίο κίνημα Ε/κ και Τ/κ, με κοινά αιτήματα και στόχους να αγωνίζεται και να πιέζει, η λύση που θα προκύψει δύσκολα θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού.  Αυτό το κίνημα θα πρέπει να αποκτήσει ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο και να κτιστεί από τα κάτω με μαζικούς αγώνες όπως οι μεγαλειώδεις εργατικοί αγώνες το 1948. Τα συμφέροντα του κυπριακού λαού πρέπει να αυτονομηθούν από τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και τους τυχοδιωκτισμούς των αστικών τάξεων σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία. Για να παλέψουμε μαζί ενάντια στον εθνικισμό, μακριά από μητέρες-πατρίδες για να βρούμε ξανά όσα μας ενώνουν, αφήνοντας πίσω όσα πλαστά μας χωρίζουν.

Η πρόταση μας δεν μπορεί παρά να είναι η προσπάθεια για να βγούνε στο προσκήνιο κοινοί αγώνες Ε/Κ και Τ/Κ, που θα μπορέσουν να πιέσουν τις ηγεσίες και σε ένα πιο προωθημένο στάδιο να αναπτύξουν κοινό αντικατοχικό αλλά και ταξικό αγώνα. Να γίνουν κοινοί αγώνες για κατοχύρωση ενιαίων δικαιωμάτων στο μισθό, τον χρόνο εργασίας, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, την ελεύθερη μετακίνηση.


Το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο μέσα από την απομυθοποίηση του «αόρατου εχθρού» που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά και τη συνειδητοποίηση της ενότητας συμφερόντων των εργαζομένων των δυο κοινοτήτων και σίγουρα όχι μέσα από εθνικιστικές κορώνες και τις κραυγές των υπερπατριωτών της κάθε πλευράς. 

ΚΥΠΡΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ – ΚΥΡΙΑΡΧΗ – ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ
ΧΩΡΙΣ ΞΕΝΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΒΑΣΕΙΣ-ΧΩΡΙΣ ΕΓΓΥΗΤΡΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ ΤOY ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΛΑOY  ΣΕ ΜΙΑ ΕΝΙΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ



ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ


Τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο κάνουν την εμφάνιση τους όλο και πιο έντονα εθνικιστικές-νεοναζιστικές οργανώσεις. Νοσταλγοί και επίδοξοι συνεχιστές της εόκα β, όπως οι ίδιοι διακηρύττουν, αφού δεν κρύβουν ότι μέλη τους συμμετείχαν στη πραξικοπηματική οργάνωση! Όχι απλά δεν μετανόησαν για τα όσα έκαναν τότε, αλλά εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τη δράση της εόκα β, αποκαλώντας τα μέλη της λησμονημένους ήρωες!

Ηγεμονική θέση μεταξύ αυτών των οργανώσεων, κατέχει το ελάμ, το παρακλάδι της χρυσής αυγής στην Κύπρο. Προσπαθούν με διάφορα προπαγανδιστικά μέσα να προσηλυτίσουν μέρος της νεολαίας. Κυρίως μέσα στα γήπεδα, όπου εκμεταλλευόμενοι τον πολιτικό διαχωρισμό και τον τυφλό φανατισμό που πάντα υπήρχε στον κυπριακό αθλητισμό, έχουν βρει ανάμεσα στους οπαδούς των λεγόμενων δεξιών σωματείων(ιδιαίτερα τους οργανωμένους), ένα προνομιακό πεδίο στρατολόγησης.

Οι αντιλήψεις και πρακτικές τους δεν άργησαν να οδηγήσουν σε συμμορίτικα χτυπήματα και ξυλοδαρμούς. Μερικά παραδείγματα ήταν ο ξυλοδαρμός νιγηριανού φοιτητή μετά από πορεία τους και ενός αντιρατσιστή λαχειοπώλη όταν τόλμησε να αμφισβητήσει τη ρατσιστική προπαγάνδα τους. Ακόμα και το μαχαίρωμα τουρκοκύπριου που συμμετείχε σε αντιρατσιστικό φεστιβάλ, το οποίο διέλυσαν με τη βία! Φυσικά κανένας δεν τιμωρήθηκε. Είναι γνωστή η αγαστή συνεργασία της μητρικής τους οργάνωσης με τη αστυνομία, έτσι και εδώ απολαμβάνουν τη σχετική προστασία και κάλυψη, όταν οι επιθέσεις τους γίνονται σε μετανάστες και αντιρατσιστές.

Για να ανιχνεύσουμε την έκταση του προβλήματος είναι σημαντικό να δούμε πρώτα τι είναι ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο εθνικισμός και πως συνδέονται. Η πεποίθηση αλλά και η πρακτική που υποδηλώνει ανωτερότητα ενός λαού από ένα άλλο, ή ενέχει στοιχεία μη αποδοχής της διαφορετικότητας μπορεί να ευδοκιμεί και ανά περιόδους να αποκτά διευρυμένα χαρακτηριστικά, χωρίς απαραίτητα να γίνεται συνειδητή ως τέτοια. Για μας, η αναγνώριση της διαφορετικότητας ενός λαού και κάθε ανθρώπου, ο σεβασμός για την καταγωγή, τη γλώσσα και την παράδοσή τους είναι ζητήματα αρχής. Ο φασισμός όπως ιστορικά έχει συγκροτηθεί στη βάση εθνικιστικών και ρατσιστικών θεωριών, διαιωνίζει την εκμετάλλευση των κατώτερων στρωμάτων και μεταναστών, προσβάλει την ανθρώπινη υπόσταση, καταστέλλει την διαφορετικότητα. Έτσι καταλήγει όπλο στα χέρια της κυρίαρχης ιδεολογίας για να διασπά τα κοινά συμφέροντα της εργατικής τάξης. Εν τέλει ο χαμένος από την ανάπτυξη των συγκεκριμένων ιδεολογιών είναι ο απλός λαός. 

Ιδιαίτερα στη Κύπρο ο ρόλος του εθνικισμού αλλά και η ανάπτυξη φασιστικών πρακτικών, είχαν ως αποτέλεσμα τον διχασμό των δύο κοινοτήτων και την βίαιη εξόντωση κάθε προσπάθεια κοινής συμβίωσης. Μεγάλο μέρος της ευθύνης για την διαιώνιση του εθνικισμού έχει το εκπαιδευτικό σύστημα στην Κύπρο, που αναδεικνύει  έναν έντονο εθνικό και θρησκευτικό χαρακτήρα, εις βάρος των κοινών πολιτισμικών χαρακτηριστικών του. Ακόμη, το γεγονός ότι τα ΜΜΕ, η εκκλησία, η εκπαίδευση, το πολιτικό σκηνικό θέτουν στο προσκήνιο το κυπριακό ως ζήτημα κυρίαρχα εθνικό, καθιστούν προνομιακό το πεδίο για ανάπτυξη και αναπαραγωγή του εθνικισμού και κατ’ επέκταση ρατσιστικών και φασιστικών ιδεών.

Θύματα ρατσιστικών επιθέσεων είναι και οι μετανάστες που βιώνουν ακόμη πιο έντονα τον αποκλεισμό και την εκμετάλλευση. Στην Κύπρο συγκεκριμένα οι μετανάστες εργάζονται με πολύ κατώτερους μισθούς, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, με την ανασφάλεια της απόλυσης, και χωρίς ιδιαίτερες δυνατότητες αντίστασης.

Γεγονότα ρατσιστικής βίας καθώς και πρωτοβουλίες αναπαραγωγής φασιστικής ιδεολογίας πρέπει να απαντώνται άμεσα με κινητοποιήσεις στο δρόμο. Η απλή διακηρυχτικού τύπου καταγγελία, τακτική που ακολουθούν η πλειοψηφία των πολιτικών φορέων στην Κύπρο, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική στο βαθμό που δεν συγκροτεί πραγματικές αντιστάσεις. Αντίθετα αφήνουν το πεδίο δράσης ελεύθερο στις ομάδες αυτές να αναπαράγονται αλλά και να τρομοκρατούν. Και τεράστια ευθύνη γι αυτό έχει κυρίως η καθεστωτική αριστερά που σήμερα βρίσκεται στη εξουσία, καθώς όχι μόνο δεν έχει κάνει καμιά κινητοποίηση, αλλά δεν συμμετείχε σε καμιά αντιφασιστική δράση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Η φασιστική ιδεολογία δεν μπορεί με την επίφαση της δημοκρατικότητας να ισχυρίζεται ότι έχει το δικαίωμα λόγου και έκφρασης, όταν έχει στον πυρήνα της όχι μόνο την καταστολή κάθε δημοκρατικού δικαιώματος αλλά και την άρνηση της ανθρώπινης υπόστασης.

Όμως μπαίνει και ένα ζήτημα για τη δική μας στάση. Είναι λάθος να ζητάει κανείς από το αστικό κράτος με αιτιολογικό ότι οι φασίστες έχουν καταδικαστεί για ποινικά αδικήματα, να απαγορεύσει τη λειτουργία τους.
Το να ζητάμε από την Κυβέρνηση, την αστυνομία, την αστική δικαιοσύνη, να προβεί σε αυτές τις ενέργειες, σημαίνει όχι μόνο ότι αναγορεύουμε το κράτος σε διαιτητή της σύγκρουσης ανάμεσα στην εργατική τάξη και τον φασισμό, αλλά ταυτόχρονα ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην δυνατότητα της εργατικής τάξης και των πιο πρωτοπόρων και μαχητικών της κομματιών, για ανεξάρτητη δράση και πολιτική αυτονομία από το αστικό κράτος και τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς. Κάθε απαγόρευση για τους φασίστες θα χρησιμοποιηθεί 10 φορές περισσότερο ενάντια στην επαναστατική αριστερά και τους πραγματικούς αντίπαλους του συστήματος. Αυτή είναι η τύχη για όσους ψάχνουν για προστάτες.

Απάντηση σε κάθε φασιστική πραχτική θα πρέπει να είναι οι κοινοί αγώνες των εργαζομένων, ανεξαρτήτως καταγωγής. Πρέπει να είναι μια Αριστερά και ένα μαζικό αντιφασιστικό κίνημα που θα παλεύει αδιάλλακτα με κάθε μέσο ενάντια στα φαινόμενα ρατσισμού, εθνικισμού, νεοφασισμού, για την απομόνωση και διάλυση των φασιστικών συμμοριών.



ΓIA THN AYTOOΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΑΞΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας(Καρλ Μάρξ)

Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν κράτος, κόμματα και αφεντικά στην κύπρο ότι η κρίση δεν μας έχει επηρεάσει, η προπαγάνδα τους και η εικόνα της ψεύτικης ευημερίας που μας πουλάνε, γκρεμίζεται μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα.

Η υποτιθέμενη αριστερή κυβέρνηση που δήθεν υπερασπίζεται τα εργατικά συμφέροντα, μας έχει φέρει στο μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας και ακρίβειας, ενώ φορτώνει συνεχώς φόρους τον λαό, τη ίδια ώρα που χαρίζει δις σε τράπεζες και εκατομμύρια σε ξενοδόχους και κεφαλαιοκράτες.

Από τη άλλη η αντιπολίτευση ακόμα πιο αντιδραστική και επιθετική απέναντι στους εργαζομένους, απαιτεί να πληρώσουν αυτοί τα ελλείματα, πιέζοντας συνεχώς για μειώσεις μισθών και ιδιωτικοποιήσεις. Μάλιστα στη βουλή έχουν καταψηφίσει και αποτρέψει έτσι, τη εφαρμογή μέτρων ακόμα και ελάχιστης φορολόγησης του πλούτου όταν το επιχείρησε η κυβέρνηση.

Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα ούτε από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, καθώς ο ολοκληρωτικός έλεγχος τους από τις κομματικές γραφειοκρατίες, τις έχουν μετατρέψει σε κομματικά όργανα όπου οι βολεμένες ηγεσίες προωθούν τον πελατειακό και ξεπουλημένο διαχειριστικό συνδικαλισμό, που συνήθως συμβιβάζεται ή ακόμα και ταυτίζεται με τα εργοδοτικά συμφέροντα. Ενίοτε αυτός ο συνδικαλισμός παίρνει και χαρακτήρα κυβερνητικό, υποτασσόμενος πλήρως στη κρατική πολιτική, ανάλογα με το ποιο ή ποια κόμματα βρίσκονται στη κυβέρνηση(σήμερα αυτό τον ρόλο έχει η πεό, αύριο μπορεί να τον έχει ξανά η σεκ όπως και παλιότερα και πάει λέγοντας)

Σήμερα η κυβέρνηση μαζί με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και με τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, έχουν βάλει στο στόχαστρο τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα εξαγγέλοντας μειώσεις μισθών και απολύσεις. Στα πλαίσια αυτά γίνεται μια προσπάθεια να ενοχοποιηθούν αυτοί για τη κρίση παρουσιάζοντας τους ως προνομιούχους ώστε να περάσει ανώδυνα η πολιτική της κυβέρνησης. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα(που ασφαλώς πολλοί είναι σε χειρότερη κατάσταση)δεν πρέπει να ξεγελιούνται από αυτή τη προπαγάνδα. Αν γίνουν μειώσεις στο δημόσιο τα λεφτά δεν θα πάνε ούτε στη παιδεία η τη υγεία, ούτε σε συντάξεις η ασφαλίσεις αλλά για να πληρωθούν υπέρογκα τοκοχρεολύσια στις τράπεζες!
Κανένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δεν θα κερδίσει κάτι αν κοπούν οι μισθοί στο δημόσιο. Οι εργαζόμενοι όπου κι αν δουλεύουν, έχουν να κερδίσουν μόνο αν ενωθούν ενάντια σε αυτούς που θέλουν να τους ισοπεδώσουν.

Επίσης πρέπει να πέσει στο κενό η μεθοδευμένη προσπάθεια οργανώσεων της άκρας δεξιάς σε συνεργασία και με διάφορα κόμματα, να στοχοποιηθούν οι μετανάστες ως υπεύθυνοι για τη ανεργία και εγκληματικότητα, με αποτέλεσμα να υπάρχει έξαρση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας με επιθέσεις εναντίων των μεταναστών από νεοφασίστες όπως έγινε στη λάρνακα. Όλα αυτά γίνονται για να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος και αντί να αντιδράσει απέναντι στις πολιτική κυβέρνησης και ευρωπαικής ένωσης, να στραφεί ενάντια στο πιο καταπιεσμένο και εξαθλιωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, που είναι οι μετανάστες. Κύπριοι και ξένοι εργάτες πρέπει να παλέψουν μαζί για ίσα δικαιώματα και κατακτήσεις, η ενότητα είναι ο μόνος τρόπος να έχουν αντίκρυσμα οι αγώνες τους.

Όλοι μαζί οι εργαζόμενοι πρέπει να γυρίσουν τη πλάτη σε όλους αυτούς που τους εκμεταλλεύονται και να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους, να αυτοοργανωθούν παλεύοντας για τις ανάγκες τους. Για να γίνει αυτό πρέπει να δημιουργηθούν σωματεία βάσης όπου θα λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά με γενικές συνελεύσεις και θα έχουν ταξική σύνθεση, δεν θα έχουν θέση εκεί κομματικά στελέχη ή αφεντικά. Σωματεία που δεν θα προωθούν μόνο αιτήματα για τον κλάδο τους αλλά θα αποτελούν διαφωτιστικό όργανο για τη πολιτική και κοινωνική αυτομόρφωση των μελών τους.

Μπορούμε να περάσουμε στη αντεπίθεση, να νκήσουμε. Δεν έχουμε ανάγκη από κανένα, μόνο τις δικές μας δυνάμεις και τη αλληλεγγύη μεταξύ μας. Χωρίς αφεντικό, χωρίς αρχηγό, χωρίς γραφειοκράτη, χωρίς θεσμικό συνδικαλιστή που μας πουλά και μας αγοράζει, χωρίς όλους αυτούς, η κοινωνία μπορεί να μεταμορφώσει τον ίδιο της τον εαυτό σε μια νέα κατάσταση όπου θα εκλείψει η εκμετάλλευση και καταπίεση, θα αναβλύσει η ελευθερία σε όλα τα επίπεδα.

ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή Ταξική Επαναστατική Συσπείρωση
                                          (ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ)