14 Αυγούστου: Μέρα μνήμης και οδύνης

Αποφράδα ημερομηνία η σημερινή για τον Κυπριακό λαό ιστορικά, καθώς έχουμε τρεις θλιβερές επετείους. Το 1974 έγινε η δεύτερη εισβολή του τουρκικού στρατού και η κατάληψη της Αμμοχώστου, της Μόρφου και της Καρπασίας. Το 1996 δολοφονήθηκε ο Σολωμός Σολωμού και το 2005, 121 άτομα σκοτώθηκαν στο αεροπορικό δυστύχημα της εταιρείας ήλιος.

Φυσικά κανένας δεν τιμωρήθηκε ακόμα γι αυτά τα εγκλήματα.

Ο κατοχικός στρατός εξακολουθεί να κρατά περίκλειστο και ερημωμένο ένα μεγάλο μέρος της πόλης της Αμμοχώστου παρά τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ και του ευρωπαικού κοινοβουλίου (εμφανής εδώ και η υποκρισία αυτών των οργανισμών που δήθεν καταδικάζουν αλλά στη πράξη νομιμοποιούν και μονιμοποιούν την κατοχή και διχοτόμηση). Θυμίζουμε ότι η δεύτερη φάση της εισβολής έγινε παρά την εκεχειρία που είχε συμφωνηθεί.

Για την δολοφονία του Σολωμού (όπως και του Τάσου Ισαάκ 3 μέρες πριν) να κάνουμε κάποια σχόλια. Hταν ξεκάθαρα άγρια και βάναυση δολοφονία των 2 νέων από τους φασίστες γκρίζους λύκους, ενώ οι άνδρες της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ παρακολουθούσαν απαθείς. O Τάσος Ισαάκ κτυπήθηκε μέχρι θανάτου στο κεφάλι με ρόπαλα πέτρες και σιδερολοστούς, από μέλη των γκρίζων λύκων και μπάτσους των κατεχομένων. Ο Σολωμός Σολωμού πυροβολήθηκε από Τούρκο στρατιώτη ενώ προσπαθούσε να κατεβάσει την κατοχική σημαία από τον ιστό. 

Ασφαλώς δεν συμφωνούμε, αντίθετα είμαστε σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις αυτών που διοργάνωσαν τότε την πορεία, τους σκοπούς και τα κίνητρα τους. Πολλοί απ αυτούς είναι ξεκάθαρα εθνικιστές που περισσότερο ήθελαν να προβάλουν το μίσος τους προς κάθε τουρκικό και τουρκοκυπριακό στοιχείο και την αντίθεση τους σε μια ειρηνική, μα συνάμα δίκαιη λύση του Κυπριακού, για μια Κύπρο ελεύθερη απαλλαγμένη από κάθε στρατό κατοχής και κοινή πατρίδα Ε/Κ-Τ-Κ.

Όπως επίσης και αυτοί που σήμερα εμφανίζονται ως τιμητές τους και παριστάνουν τους πατριώτες. Όπως έχουμε ξαναπεί  το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο μέσα από την συνειδητοποίηση της ενότητας συμφερόντων των εργαζομένων των δυο κοινοτήτων και σίγουρα όχι μέσα από εθνικιστικές κραυγές των φασιστών της κάθε πλευράς. 

Στα γεγονότα κάνει αναφορά η τουρκοκυπριακή εφημερίδα Αφρίκα ( του αριστερού αγωνιστή Σενέρ Λεβέντ).  Η Αφρίκα σημειώνει ότι εκείνη την ημέρα ο Ραούφ Ντενκτάς ήταν εκεί και κρατούσε τη φωτογραφική του μηχανή, αναφέροντας ότι εκείνοι που διέπραξαν αυτά τα θανατηφόρα χτυπήματα στο κεφάλι του Ισαάκ εκείνη την ημέρα, «δεν σκέφτηκαν τι είδους σπόρους του μίσους και διαχωρισμό έσπερναν μεταξύ των δύο κοινοτήτων».

Είναι εδώ όμως που πρέπει να αναρωτηθούν δημοσιογράφοι και πολιτικοί στη δική μας πλευρά, πότε θα τολμήσουμε και μεις συνολικά σαν Ελληνοκύπριοι, να καταδικάσουμε τα εγκλήματα και του ε/κ εθνικισμού, όπως οι σύντροφοι Τουρκοκύπριοι στη εφημερίδα Αφρίκα (που έχουν δεχθεί και δολοφονικές επιθέσεις ακόμα και πρόσφατα από Τουρκοκύπριους εθνικιστές) τολμούν να μιλήσουν για τις δολοφονίες και τα εγκλήματα των εθνικιστών και στις δύο κοινότητες.

Και σίγουρα μπαίνει και ένας προβληματισμός για τη στάση που πρέπει να έχουμε σαν Αριστερά και στις δύο κοινότητες και ενιαία, σ αυτά τα γεγονότα. 

Γιατί, μπορεί η Αριστερά να είναι η πρώτη και με συνέπεια ίσως η μόνη πολιτική δύναμη που μιλά ξεκάθαρα για τα εγκλήματα που έγιναν και αντιμάχεται τον εθνικισμό και στις δύο κοινότητες, όμως έχει καθήκον, σε κάθε περίπτωση, να βγαίνει μπροστά και να παλεύει δυναμικά, για τη επικράτηση των δυνάμεων της ειρήνης και επανένωσης, της πραγματικής απελευθέρωσης. Να αντιστέκεται απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική και κατοχική δύναμη, κι όχι να μένει απούσα και αμήχανη. Μόνο έτσι θα ηττηθούν οι εθνικιστές και οπαδοί της διχοτόμησης και θα ηγεμονεύσει ένα δικοινοτικό κίνημα ταξικό και αντικατοχικό, για τη ενότητα των εργαζομένων και για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, χωρίς ξένα στρατεύματα και βάσεις, χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις.

 

Οπωσδήποτε ο αγώνας για ελευθερία και ανεξαρτησία πρέπει να είναι μαχητικός και συνεχής, αλλά με διεθνιστικό και ταξικό χαρακτήρα που θα εμπεριέχει και τον στόχο της αντικαπιταλιστικής απελευθέρωσης. 

Σε αυτή την κατεύθυνση είναι και οι αντιμιλιταριστικές και αντικατοχικές εκδηλώσεις που διοργανώνουν σήμερα Τουρκοκύπριοι/ες στην κατεχόμενη Λευκωσία που αγωνίζονται ενάντια στον κατοχικό στρατό, τον διαχωρισμό, τον ιμπεριαλισμό και εθνικισμό, για την επανένωση και αποστρατικοποίηση της Κύπρου!

Η συναυλία διοργανώνεται για πέμπτη συνεχή χρονιά με σκοπό την ευαισθητοποίηση του κοινού ενάντια στο μιλιταρισμό και τα θέματα της ελευθερίας και της συνύπαρξης των λαών. 

Το όνομα ‘Anti-Militarist Peace Operation’ («Αντιμιλιταριστική Ειρηνική Επιχείρηση»)  επιλέγηκε ως έκφραση ειρωνείας προς τον παραπλανητικό χαρακτηρισμό που χρησιμοποιείται από την Τουρκία για την τουρκική εισβολή ως υποτιθέμενη «ειρηνική επιχείρηση». 

Η επιλογή της ημερομηνίας είναι σημαντική, σημαδιακή και καθόλου τυχαία διότι αυτή είναι η μέρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής και η μέρα κατά την οποία ειπώθηκε η γνωστή φράση «Η Αϊσέ μπορεί να πάει διακοπές» από τον τότε Τούρκο Πρωθυπουργό προς τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας όταν άρχισε η στρατιωτική επιχείρηση στην Κύπρο. 

Το 2005 είχαμε την μεγαλύτερη τραγωδία στην Κύπρο μετά το 1974. 121 συνάνθρωποί μας σκοτώθηκαν στο αεροπορικό δυστύχημα της ΗΛΙΟΣ. Εμείς θα θυμίσουμε εδώ πως στήσανε τη δίκη στο Κακουργιοδικείο Λευκωσίας για να απαλλάξουν τους κατηγορούμενους για το πολύνεκρο φονικό της εταιρείας «ΗΛΙΟΣ». 

Η δικαστική διαδικασία συνεχίστηκε στην Ελλάδα. Στις 20 Απριλίου 2012 οι τέσσερεις κατηγορούμενοι, οι Δημήτρης Πανταζής, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Γιώργος Κικκίδης διευθυντής Πτητικών Επιχειρήσεων και Γιάνκο Στοΐμένοφ, αρχιπιλότος της εταιρείας κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία εξ αμελείας με ενσυνείδητη αμέλεια και ο επί καθήκοντι μηχανικός της εταιρείας την ημέρα της μοιραίας πτήσης Άλαν Ίργουιν κρίθηκε ένοχος για ανθρωποκτονία εξ αμελείας με ασυνείδητη αμέλεια. Η ποινή είχε ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Οι καταδικασθέντες κατέβαλαν το ποσό των 10.000 ευρώ για να αφεθούν ελεύθεροι.

Τελικά στην έφεση η ποινή τους παρόλο που αρχικά ορίστηκε στα δύο χρόνια, ως βάση συν ένα χρόνο για κάθε νεκρό, αθροίζοντας συνολικά 122 χρόνια κάθειρξη για κάθε έναν από τους κατηγορούμενους, εκ των οποίων εκτιτέα είναι τα δέκα χρόνια φυλάκισης για κάθε κατηγορούμενο, δεδομένου ότι η υπόθεση στην Ελλάδα δικάστηκε σε βαθμό πλημμελήματος, μετά από αίτημα των δικηγόρων τους μετατράπηκε σε χρηματική με ποσό εξαγοράς 10 ευρώ τη μέρα!

Τίποτα απ όλα αυτά δεν ξεχνάμε. Καλύτερη ταξική μνήμη είναι ο ανυποχώρητος αγώνας για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, κοινή πατρίδα Ε/Κ-Τ/Κ, χωρίς στρατούς, βάσεις και εγγυήτριες δυνάμεις και η συνεχής πάλη για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που δολοφονεί για τα συμφέροντα των εταιρειών και επιχειρηματιών.