Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Κατά του καπιταλισμού σε όλη τη Γη



Πηγή: ilesxi.wordpress από εφημερίδα ΠΡΙΝ  23/10/2011

Η εβδομάδα που πέρασε αποτέλεσε καμπή για τους αγώνες, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και παγκόσμια. Αποκορύφωμα, το παγκόσμιο κάλεσμα στις 15 του Οκτώβρη για διαδηλώσεις σε όλες τις χώρες του κόσμου. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από ηλεκτρονικά δίκτυα για την «Άμεση Δημοκρατία» αλλά στηρίχτηκε από κινηματικές διαδικασίες σε κάθε χώρα. Είναι μια σπάνια φορά, που εκατομμύρια κάτοικοι σε όλο τον κόσμο κατέβηκαν την ίδια στιγμή στο δρόμο και απαίτησαν παγκόσμια αλλαγή (global change).


Ας δούμε λίγο τα γεγονότα. Την ίδια στιγμή που σε πάρα πολλά σημεία του πλανήτη γίνονται τεράστιες μάχες για «εγχώρια» θέματα, θεωρείται αυτονόητο ότι ο αγώνας είναι ουσιαστικά κοινός. Η πλατεία Ταχριρ και χθες ενάντια στο Μουμπάρακ και σήμερα ενάντια στο στρατό, ενώνεται με τη Γουολ Στριτ της Νέας Υόρκης, τις μάχες στην πλατεία Συντάγματος για το μνημόνιο και την τρόικα και τη νεολαία της Χιλής που διεκδικεί δωρεάν εκπαίδευση. Άνθρωποι από πολύ διαφορετικές χώρες, με διαφορετικά πολιτικά συστήματα και οικονομική κατάσταση, επιλέγουν να δίνουν ένα κοινό αγώνα και να βρίσκονται την ίδια μέρα στους δρόμους, ανεξάρτητα με το αν έχουν και άλλα κινηματικά ραντεβού την ίδια περίοδο.

Οι διαδηλώσεις διαφέρουν από χώρα σε χώρα ως προς τη μαζικότητα και τη δυναμική τους. Στις ΗΠΑ, τον πρώτο λόγο διατηρεί η Νέα Υόρκη που η πορεία έφτασε τους 10000 και κατέληξε στην Times Square των τεράστιων ηλεκτρονικών πινακίδων και δέχτηκε την επίθεση της αστυνομίας, αλλά μαζικότατες κινητοποιήσεις έγιναν στις περισσότερες πόλεις στη χώρα στον Καναδά, αλλά και στη Λατινική Αμερική. Στην Ευρώπη οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις έγιναν στην Ιταλία, την Αγγλία, την Ισπανία και τη Γερμανία, ενώ ιδιαίτερα μαζικές και στις υπόλοιπες χώρες, ακόμα της Ανατολικής Ευρώπης, όπως στη Ρουμανία και αλλού. Αλλά και στην Ασία έφτασε το κύμα του αγώνα, με μια μαζικότατη διαδήλωση στο Τόκυο και μικρότερες στην Ταιβάν και αλλού, ενώ ούτε η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία έμειναν έξω από το χορό. Μπορούμε να πούμε ότι δεν υπήρχε σχεδόν καμία χώρα στην οποία να μη διεξήχθη μια, έστω μικρή, κινητοποίηση.

Πρόκειται για κάτι πρωτοφανές και πολύ σοβαρό. Ο Πέρυ Αντερσον είχε παρομοιάσει την αραβική άνοιξη με τις ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848-49, την πρώτη απόπειρα του προλεταριάτου να ανατρέψει την αστική εξουσία. Στα χείλη και τα πλακάτ συχνά αποτυπώνεται η φράση «παγκόσμια επανάσταση». Μήπως πραγματικά βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι τέτοιο; Μπορεί να μην υπάρχει η δυναμική των επαναστατικών κινημάτων του μεσοπολέμου, μπορεί να απουσιάζει η πολιτικοποίηση του 60, αλλά τα μεγάλα στοιχήματα είναι μπροστά μας. Γιατί αυτό που πρώτα και κύρια αλλάζει αυτή την περίοδο είναι οι συνειδήσεις πλατιών εργατικών και λαϊκών κομματιών.

Ένα από τα βασικά συνθήματα που ξεκίνησε από τη Γουόλ Στριτ και υιοθετήθηκε σε όλο τον κόσμο είναι το, διάσημο πια, «είμαστε το 99%». Η δήλωση αυτή επιδιώκει να περιγράψει την κοινωνική ανισότητα του συστήματος, ειδικά μέσα στον παροξυσμό αντιλαϊκών πολιτικών που φέρνει η παγκόσμια κρίση και η μεγαλύτερη ύφεση που θα έρθει το επόμενο διάστημα. Αν δεν εξετάσουμε σχολαστικά τον αριθμό θα δούμε ότι πίσω από αυτόν κρύβεται η πραγματικότητα, ότι μια δράκα ανθρώπων, μεγαλοεπιχειρηματιών, κολοσσών των ΜΜΕ, του χρηματοπιστωτικού τομέα και του πολιτικού κατεστημένου καρπώνεται όλο τον κοινωνικό πλούτο και κερδίζει ακόμα και μέσα στην κρίση. Πλέον, ακόμα και το 20-30% των υψηλότερων μισθωτών που μπορούσε να συντηρεί το σύστημα με μια πλουσιοπάροχη ζωή κλονίζεται και βρίσκεται σε μια συνεχή ανησυχία να πιεστεί προς τα κάτω. Σαφώς δεν βιώνουν την κρίση όλοι με τον ίδιο τρόπο και σε όλες τις χώρες. Ωστόσο στο ψηφιδωτό της σημερινής κοινωνίας το μεγαλύτερο ποσοστό, ανθρώπων και χωρών ολόκληρων, καταδικάζεται στην απόλυτη απόγνωση και στο περιθώριο, ένα ολοένα και διευρυνόμενο ζει στο όριο της επιβίωσης και στην διαρκή ευελιξία και ανασφάλεια και ένα εξαιρετικά μικρό παραμένει να κολυμπά μέσα στα κέρδη που παράγει ο μόχθος των άλλων.

Η συνείδηση αυτού δεν είναι και λίγο πράγμα. Και ακόμα περισσότερο όταν αυτή η συνείδηση είναι σχεδόν κοινή σε όλες τις γωνίες του κόσμου, τότε φαίνεται σαν να ξεπροβάλλει ένας ως ο κοινός και μοναδικός εχθρός. Που δεν είναι άλλος από το ίδιο το σύστημα, ο καπιταλισμός και η κρίση του. Στα περισσότερα υλικά των κινητοποιήσεων αυτό ήταν ξεκάθαρο. «Το σύστημα είναι η κρίση», «Δεν είναι χαλασμένο το σύστημα, έτσι οικοδομήθηκε», είναι μερικά από αυτά. Ένα κίνημα αμφισβήτησης του καπιταλισμού βρίσκεται στα σπάργανα, εκ των πραγμάτων πολιτικό και ταξικό.
Σαφώς έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Η πλειοψηφική του απεύθυνση παραμένει στοίχημα, η σύνδεσή του με μια προσπάθεια αναγέννησης του εργατικού κινήματος και των οργάνων του παραμένει αδύναμη και η πολιτική του συγκρότηση είναι σε αρχικό στάδιο. Ωστόσο και μια υποτίμηση του θα ήταν λάθος, όσο και λάθος είναι και η εκτίμηση ότι πρόκειται για ανέξοδα «θεαματικά» γεγονότα που δεν έχουν σχέση με την Αριστερά.

Το βασικό όμως που οφείλει να επιστρέψει στην συζήτηση είναι τελικά ο στόχος που πρέπει να τεθεί. Και έχω την αίσθηση ότι σιγά σιγά οι αυταπάτες του αριστερού μεταμοντερνισμού θα καταρρεύσουν μπροστά στα νέα δεδομένα της ταξικής πάλης και ότι θα γίνει πως για να καταλάβουμε τον κόσμο που μας ανήκει οφείλουμε να καταλάβουμε και την εξουσία.

Times Square: Ποιό είναι άραγες το πραγματικό σύμβολο της Νέας Υόρκης; Η ηλεκτρονικές πινακίδες και τα McDonalds ή το διαρκές έμβλημα της επανάστασης, ο Τσε Γκεβάρα

ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ
 Nina Power: #Occupylsx
Αν τα σλόγκαν είναι μια προσπάθεια για να καταληφθεί ο πνευματικός χώρος ο οποίος αποικίζεται από τις διαφημίσεις, τότε το παγκόσμιο κίνημα «κατάληψης» (occupy movement) είναι μια προσπάθεια για να γίνει κυριολεξία η υπόσχεση αυτών των σλόγκαν: από το πιο ανάλαφρα «γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο»  μέχρι τα πιο μαχητικά «Οι δρόμοι ποιών; Οι δικοί μας δρόμοι!» Το κίνημα κατάληψης του Λονδίνου (ή #occupy!sx όπως αναφέρεται στο Twitter και παραπέρα) έχει τώρα δυναμική 200 σκηνών, στημένες στο κρύο έδαφος γύρω από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου σε μια εξαιρετικά πλούσια περιοχή της πόλης. Η αρχική κατάληψη είχε σχεδιαστεί για την κοντινή πλατεία Πατερνόστερ (η οποία τώρα φυλάσσεται ασφυκτικά από την αστυνομία), αλλά καθώς η πλατεία, όπως και το μεγαλύτερο κομμάτι της πόλης, ανήκει σε ιδιώτες, μια ειδική διαταγή  εκδόθηκε για να αποτρέψει προκαταβολικά το στήσιμο των σκηνών εκεί. Παρόλο που πολλοί από τους διαδηλωτές προσέχουν ώστε να μην έρθουν σε αντιπαράθεση με την αστυνομία για διάφορους λόγους (δεν είναι κι αυτοί άλλωστε κομμάτι του 99%; Δε θα φαινόταν άσχημο στα μίντια;), είναι πολύ πιθανό ότι η αστυνομία θα κινηθεί εναντίον των σκηνών σύντομα, ειδικά αφού η εκκλησία, η οποία είχε υπερασπιστεί αρχικά την κατασκήνωση απέναντι στην αστυνομία, υπαναχωρεί τώρα από την προσφορά της για άσυλο και έχει κλείσει τον καθεδρικό, επικαλούμενη ανησυχίες για την υγεία και την ασφάλεια, παρόλο που η κατασκήνωση έχει κάνει τα πάντα για να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις της εκκλησίας.

Αλλά ποιος είναι ο πολιτικός χαρακτήρας της κατάληψης; Ποιοι είναι οι καταληψίες; Αρκετές επισκέψεις στην κατασκήνωση δίνουν αίσθηση νιότης, αισιοδοξίας και αληθινής επιθυμίας για να οργανωθούν τα πάντα διαφορετικά, τόσο σε επίπεδο μικρο-κλίμακας όσο και στη δομή της κοινωνίας καθολικά: το βασικό πανό που κρέμεται μπροστά από την κατασκήνωση γράφει «Ο Καπιταλισμός ΕΙΝΑΙ η Κρίση», παρόλο που η λέξη «κ» δεν είναι συνηθισμένη στα ντοκουμέντα της κατάληψης, όπου προτιμούν να αναφέρονται στις «επιχειρήσεις», «το σύστημα» και την ανάγκη για αυξημένη ρύθμιση. Πολύς κόσμος εδώ, παρά την αισιοδοξία του, είναι βαθιά απογοητευμένος με το χαρτί που τους μοίρασε το παρόν – ογκώδη φοιτητικά χρέη, ανεργία, λίγη ελπίδα για το μέλλον. Μπορούν σίγουρα να αντιληφθούν ότι ο καπιταλισμός απέτυχε και ότι το σώσιμο των τραπεζών, τα ενισχυμένα μέτρα λιτότητας, σε συνδυασμό με τις ατέλειωτες πολεμικές δαπάνες έχουν αφήσει πίσω πολλούς στερημένους. Μια από τις εξώστρεφες δράσεις εκτός από τα πανό που φτιάχνονται στην κατασκήνωση είναι να επιστρατεύσει την δυσαρέσκεια που δίκαια αισθάνεται ο κόσμος για το αυξανόμενο κόστος ζωής: η κατασκήνωση αποτελεί μια χωρική κριτική στο παρόν με μια πρακτική προσπάθεια για την αναδιοργάνωση του μέλλοντος.

Φωτογραφία που μας έστειλε η συγγραφέας: Ο Καπιταλισμός είναι η κρίση
Έχει γίνει πλέον δημοσιογραφικό κλισέ η ερώτηση προς τους καταληψίες «τι είναι όμως αυτό που θέλετε;». Το πρόβλημα μου φαίνεται δεν είναι ότι οι καταληψίες δεν ξέρουν, αλλά ότι αυτό που θέλουν είναι αναγκαστικά απροσδιόριστο γιατί στηρίζεται στην επιθυμία να αλλάξουν τα πάντα. Αυτό είναι ένα προ-επαναστατικό συναίσθημα, αλλά εξαιρετικά σημαντικό. Παρόλο που η κατασκήνωση είναι μικρή σε σύγκριση με τα κινήματα καταλήψεων σε άλλες χώρες, είναι τεράστιας σημασίας για πολλούς λόγους ότι αυτό συμβαίνει στο Λονδίνο, το οποίο σε τελική ανάλυση έχει κάνει τα περισσότερα για περικλείσει, να ιδιωτικοποιήσει και να ασφαλίσει τους ανοιχτούς του χώρους από οποιαδήποτε ίσως άλλη χώρα στον κόσμο (το Ηνωμένο Βασίλειο είναι διαβόητο, για παράδειγμα, γιατί έχει τις περισσότερες CCTV κάμερες ανά κάτοικο σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα).

Παρά το τσουχτερό κρύο, την αστυνομία, τον θόρυβο, τους επιθετικούς εργαζόμενους του δήμου που φωνάζουν υβριστικά και τον σκεπτικισμό των μίντια, η κατασκήνωση έχει καταφέρει να μείνει ενωμένη, να μεγαλώσει και να οργανώνει δυο φορές την ημέρα γενικές συνελεύσεις όπου, στο μέτρο του δυνατού, καμία μοναδική φωνή δεν έχει ηγεμονεύσει και η ανάλυση παραμένει σαφής και ρεαλιστική. Σήμερα η κατασκήνωση «ορκίστηκε» να παραμείνει στον Άγιο Παύλο παρά τη μεταστροφή της εκκλησίας: αν η αστυνομία εισβάλει με τα κλομπ όπως έχει κάνει τόσες φορές τους τελευταίους μήνες (πιο πρόσφατα στην Ντέιλ Φάρμ στο Έσσεξ, κατά την βίαιη έξωση της μεγαλύτερης κοινότητας κατασκηνωτών στην Ευρώπη), θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι θα είναι πρόθυμοι να σπεύσουν και να υπερασπιστούν την κατασκήνωση, και ακόμη μεγαλύτερος αριθμός που θα περιμένει να δει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτή η κυβέρνηση για να σωπάσει την συνεχώς αυξανόμενη αντίδραση εναντίον της. Το #Occupylsx μπορεί να αναγκαστεί να μετακομίσει, αλλά το πνεύμα και το συναίσθημα που βρίσκονται πίσω του δεν πρόκειται να πάνε πουθενά σύντομα.

Η Νίνα Πάουερ διδάσκει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Ροχάμπτον, είναι αριστερή συγγραφέας και αρθρογράφος της Γκάρντιαν. Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται για πρώτη φορά σαν ανταπόκριση για το κίνημα στην Αγγλία. Στη Λέσχη έχουμε δημοσιεύσει και άλλο κείμενο της.
   Μετάφραση: Δανάη Κυρλή

Πορτογαλία: o Πρωθυπουργός Κοέλιο σε πλακάτ με ένα... χαρακτηριστικό μουστάκι

ΙΤΑΛΙΑ
 Giorgio Cremaschi: Κινήσεις απόγνωσης μπροστά στην επίθεση

Επειδή τα κινήματα για να νικούν πρέπει να αναγνωρίζουν και να μπορούν να μαθαίνουν από τις ήττες τους, μεταφράζουμε άρθρο του Τζιόρτζιο Κρεμάσκι, ηγετικού στελέχους της FIOM, για τη διαδήλωση της 15ης Οκτωβρίου, με το οποίο επιχειρεί να ανοίξει τη σχετική συζήτηση.
            “Είναι άχρηστο να το κρύψουμε ή να το ελαχιστοποιήσουμε: τη 15η Οκτωβρίου έγινε στην Ιταλία η πιο μεγάλη διαδήλωση μεταξύ εκείνων που οργανώθηκαν σε όλο τον κόσμο και κατέληξε σε μια καταστροφή. Εμείς που είμαστε μεταξύ εκείνων που την υποστήριξαν και την οργάνωσαν, οφείλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη από όλους εκείνους κι όλες εκείνες που την οργάνωσαν, οφείλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη από όλες και όλους αυτούς που ήρθαν εκεί για να διαδηλώσουν. Τελεία.

Δεν καταφέραμε να εξασφαλίσουμε σε αυτούς την άσκηση αυτού του δικαιώματός τους. Μια μειοψηφία, δεν έχει σημασία πόσο μεγάλη, αλλά σε κάθε περίπτωση ξεκάθαρα τέτοια, καπηλεύθηκε τη διαδήλωση και τη μετέτρεψε -σε στρατιωτικό επίπεδο, σε επίπεδο προβολής στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και σε πολιτικό επίπεδο- σε ένα άλλο πράγμα. Αυτό είναι για εμένα το κεντρικό σημείο. Έπειτα υπάρχουν, φυσικά, οι ατομικές ευθύνες, οι πράξεις καταστροφής που δεν μπορεί να γίνονται αποδεκτές, όπως επίσης οι συγκρούσεις στην Πλατεία Σαν Τζιοβάννι, όπου οι ενέργειες της αστυνομίας κατέληξαν να εμπλέξουν όλες και όλους όσοι ήθελαν να διαδηλώσουν. Αν θέλουμε να στοχαστούμε πολιτικά, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε πως αυτό υπήρξε το νόημα της ημέρας: μια απώλεια δημοκρατίας, που καλύφθηκε από τις συγκρούσεις, όταν όφειλε να είναι ακριβώς το αντίθετο.

Γι` αυτό είμαι αντίθετος στο να μειώσω τη σημασία των γεγονότων, έτσι όπως απορρίπτω τις υποκριτικές αντιδράσεις της εξουσίας. Η Ιταλία είναι μια χώρα με μια άρρωστη δημοκρατία, όπου, στους θεσμούς, στο κοινοβούλιο, βρίσκονται πρόσωπα που ενέχονται σε βαρύτατα εγκλήματα, που θεωρούν τη δικαιοσύνη ανατρεπτική δύναμη. Η παρανομία στη χώρα αυτή ξεκινά  από ψηλά και, χωρίς με αυτό να δικαιολογούμε τίποτα, είναι φανερό πως αυτό ανοίγει το δρόμο στη ρήξη και στην έλλειψη εμπιστοσύνης που μπορεί να γίνει και βίαιη. Γι` αυτό, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η άρνηση της πραγματικότητας. Οι νέοι που έσπαγαν τα πάντα και που επιτέθηκαν πρώτα από όλα στη συγκέντρωση και την πορεία, πρέπει να αντιμετωπιστούν πρώτα από όλα σαν ένα πολιτικό πρόβλημα.

Είμαι εντελώς αντίθετος στην πρόταση του Ντι Πιέτρο και του Μαρόνι για καινούριους νόμους για τη δημόσια τάξη, κάτι τέτοιο θα μας οδηγούσε σε καταστάσεις του τέλους της δεκαετίας του `70. Είναι φανερό πως όποιος προκάλεσε τα επεισόδια δεν ένιωθε  καμιά εμπιστοσύνη στη λειτουργία και στην αποτελεσματικότητα της μεγάλης διαδήλωσης. Γι` αυτό το θέμα πρέπει να συζητήσουμε, φυσικά με όλη την απαραίτητη αυστηρότητα.
Πρέπει τα κινήματα να αξιολογούν, με μια δημοκρατική συζήτηση, τις επιλογές που κάνουν. Πρέπει να υπάρξουν οι συνελεύσεις, τα ανοιχτά και διαφανή γραφεία, όπου θα αποφασίζονται ποια είναι τα κριτήρια και οι οργανωμένες μορφές των διαδηλώσεων και όπου θα γίνεται καθαρό πως όποιος δεν τις σέβεται είναι ξένος σε αυτές. Αυτό είναι, στο βάθος, το ζήτημα, το οποίο δεν μπορεί να παρακαμφθεί. Ή θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την κρίση των κινημάτων μας και των αγώνων μας με μια ανοιχτή συζήτηση και μια πραγματική δημοκρατική πρακτική ή διαφορετικά κινδυνεύουμε να δούμε τη δύναμή μας και το δίκιο μας να συντρίβονται.

 Είναι πολύ εύκολο απέναντι σε αυτή την οικονομική κρίση, στην απόγνωση που παράγει, στο κλείσιμο και στην κρίση της δημοκρατίας μας, να αυξηθεί το έδαφος για ενέργειες απόγνωσης. Αν θέλουμε να το εμποδίσουμε, οφείλουμε να ωριμάσουμε γρήγορα και, χωρίς υποκρισίες, να αναλάβουμε την ευθύνη των αποτυχιών. Και η 15η Οκτωβρίου στην Ιταλία υπήρξε μια αποτυχία”.
 Μετάφραση: Γιάννης Ντινιακός
Γερμανία
Ειρήνη Ηλιοπούλου: Αμφισβήτηση της κόκκινης ζώνης

Στο κάλεσμα για διαδηλώσεις σε παγκόσμιο επίπεδο ανταποκρίθηκαν χιλιάδες διαδηλωτών και στη Γερμανία. Στο Βερολίνο συγκεκριμένα, η συμμετοχή έφτασε τις 5000 σε μια πορεία που κινήθηκε στο κέντρο της πόλης από την κεντρική πλατεία της Αλεξάντερπλατς με κατάληξη στην απαγορευμένη κόκκινη ζώνη της γερμανικής βουλής. Οργανώσεις και συλλογικότητες της Αριστεράς, τα δίκτυα για «πραγματική δημοκρατία τώρα!» (real democracy now!) και «παγκόσμια αλλαγή»(global change), διαδηλωτές διαφορετικών τάσεων και αποχρώσεων, εργαζόμενοι, νέοι και μετανάστες του Βερολίνου ενώθηκαν σε μια δυναμική πορεία κάτω από το σύνθημα “όλοι ενωμένοι για την παγκόσμια αλλαγή”. 

Στα διαφορετικά πλακάτ και πανό αναγράφονταν συνθήματα ενάντια στο διεθνές κεφάλαιο, στα μέτρα λιτότητας της γερμανικής κυβέρνησης, στις τράπεζες και τις αγορές ενώ δεν έλειψαν τα καυστικά σχόλια για την κρίση και την φτώχεια, όπως η γνωστή φράση της Μαρίας Αντουανέτας “αν ο λαός δεν έχει ψωμί, ας φάει παντεσπάνι”. Ακόμη, αντλώντας έμπνευση από τους αγανακτισμένους της Γουόλ Στριτ, οι συμμετέχοντες έφτιαχναν αυτοσχέδια πλακάτ με το σλόγκαν “είμαστε το 99%”, ενώ φτάνοντας στη βουλή κάλεσαν τον κόσμο να καταλάβει την πλατεία, φωνάζοντας “Occupy Berlin” (Καταλάβετε το Βερολίνο), παραφράζοντας το διάσημο σύνθημα της Νέας Υόρκης.

Βερολίνο: Είμαστε το 99%
Από την πρώτη στιγμή μετά το τέλος της διαδήλωσης, ο συγκεντρωμένος κόσμος στη Βουλή έδειξε πως ήταν αποφασισμένος να παραμείνει στο χώρο αμφισβητώντας τις προκλήσεις της αστυνομίας και την κόκκινη ζώνη. Από το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ, επέμειναν στην απόφαση να καταλάβουν την πλατεία ακόμα και όταν οι αστυνομικές δυνάμεις προχώρησαν σε χρήση δακρυγόνων σπρέι, προσαγωγές, σκίσιμο σκηνών και ξυλοδαρμό πολλών από τους συγκεντρωμένους. Η στάση της αστυνομίας, η ταυτόχρονη ανταπόκριση από τις υπόλοιπες διαδηλώσεις στην Ευρώπη και η σχέση αλληλεγγύης και κοινού αγώνα, κράτησαν τον κόσμο μέχρι αργά ενώ νέο ραντεβού δόθηκε για την επόμενη μέρα. Η Κυριακή βρήκε περίπου 300 συγκεντρωμένους να πραγματοποιούν συνέλευση μπροστά στη Βουλή με την ισχυρή παρουσία της αστυνομίας. Νέα ραντεβού για συνελεύσεις και συγκεντρώσεις οργανώθηκαν και για τις επόμενες μέρες, ενώ τα μάτια όλων μας είναι στραμμένα στις ιστορικές μέρες του λαϊκού ξεσηκωμού στην Ελλάδα.
——————————————————————————————————————————————
Ολλανδία
 Νίκος Καπιτσίνης: Κατάληψη πλατειών και συνελεύσεις

Το κοινωνικό κίνημα στην Ολλανδία έχει μεγάλη ιστορία και παράδοση και ειδικά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ήταν εξαιρετικά δυνατό. Από τότε όμως ακολούθησαν δύο δεκαετίες κινηματικής ύφεσης. Το κίνημα των πλατειών όμως έδωσε ένα νέο έναυσμα ώστε οι άνθρωποι στην Ολλανδία να αφυπνιστούν συμμετέχοντας έτσι στον παγκόσμιο ξεσηκωμό ενάντια στις ασκούμενες πολιτικές λιτότητας. Έτσι, από το Μάιο και την αληθινή δημοκρατία στη Μαδρίτη και την Αθήνα εμφανίστηκαν οι πρώτες ανοικτές συνελεύσεις με καθημερινές ή εβδομαδιαίες συναντήσεις και διαδηλώσεις. Οι συνελεύσεις συγκροτήθηκαν σε 5 μεγάλες πόλεις της Ολλανδίας (Άμστερνταμ, Χάγη, Ουτρέχτη, Χρόνινχεν, Ντελφτ) ενώ υπήρξαν κι άλλες που από το καλοκαίρι και μετά έχασαν τη δύναμή τους.

Το πολιτικό περιεχόμενο των συνελεύσεων, που απαρτίζονταν κυρίως από Ισπανούς, Έλληνες και κάποιους σποραδικά Ολλανδούς, ήταν σε ικανοποιητικά επίπεδα, όχι όμως τα επιθυμητά, καταφέρνοντας να μη μείνει σε μία αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους και πληττόμενους λαούς αλλά να αντί-πληροφορήσει αναδεικνύοντας αλήθειες (κυρίως για την Ελλάδα και τους εργαζόμενους που χαρακτηρίζονται από τον ολλανδικό τύπο τεμπέληδες κι αντιπαραγωγικοί) και να συνδέσει την κρίση με τη κατάσταση στην Ολλανδία. Στοχοποίησε  την πολιτική λιτότητας και τις περικοπές του κυβερνητικού σχηματισμού (αποτελούμενος από 3 δεξιά κόμματα) αλλά και ανέδειξε πως οι εργαζόμενοι οποιουδήποτε κράτους μπορούν να έχουν τις συνέπειες των λαών της περιφέρειας της ΕΕ.

Από τις 17 Σεπτεμβρίου και μετά οι συνελεύσεις δυνάμωσαν ξανά και στις 15 Οκτώβρη συγκεντρώθηκαν 4.000 διαδηλωτές στο Άμστερνταμ, 1.000 στη Χάγη και εκατοντάδες άλλοι στις υπόλοιπες πόλεις. Εμπνεόμενοι από το κίνημα της Occupy Wall Street, πλέον, συμμετέχουν και πρωταγωνιστούν οι Ολλανδοί που εναντιώνονται στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 έτη, για τις 3.000 απολύσεις στα ολλανδικά ταχυδρομεία, τις απολύσειςΘα τστα μέσα μαζικής μεταφοράς και τις περικοπές 40% στην εκπαίδευση. Οι διαδηλωτές παραμένουν στις πλατείες της χώρας και συζητούν το ενδεχόμενο κλιμάκωσης. Αδύναμο σημείο του κινήματος είναι το επίπεδο πολιτικοποίησης το οποίο παραμένει σε ρηχά νερά φανερώνοντας αδυναμία, μη θέληση και ίσως φόβο να μιλήσει και να κουβεντιάσει στις πλατείες για τον ρόλο της ΕΕ, του ευρώ, των τραπεζών. Όλα αυτά παραμένουν ένα μεγάλο στοίχημα σε μια από τις χώρες που γεννήθηκε ο καπιταλισμός.

Δεν υπάρχουν σχόλια: