Η μαύρη 14η Αυγούστου

Από τις πιο μαύρες μέρες η σημερινή στη ιστορία της Κύπρου. Το 1974 έγινε η δευτερη εισβολή του τουρκικού στρατού και η κατάληψη της Αμμοχώστου, της Μόρφου και της Καρπασίας. Το 1996 δολοφονήθηκε ο Σολωμός Σολωμού και το 2005 121 άτομα σκοτώθηκαν στο αεροπορικό δυστύχημα της εταιρείας ήλιος.

Φυσικά κανένας δεν τιμωρήθηκε ακόμα γι αυτά τα εγκλήματα.

Ο κατοχικός στρατός εξακολουθεί να κρατά περίκλειστο και ερημωμένο ένα μεγάλο μέρος της πόλης της Αμμοχώστου παρά τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ και του ευρωπαικού κοινοβουλίου (εμφανής εδώ και η υποκρισία αυτών των οργανισμών που δήθεν καταδικάζουν αλλά στη πράξη νομιμοποιούν και μονιμοποιούν την κατοχή και διχοτόμηση). Θυμίζουμε ότι η δεύτερη φάση της εισβολής έγινε παρά την εκεχειρία που είχε συμφωνηθεί.

Για την δολοφονία του Σολωμού (όπως και του Τάσου Ισαάκ 3 μέρες πριν) να κάνουμε κάποια σχόλια. Ασφαλώς δεν συμφωνούμε, αντίθετα είμαστε σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις αυτών που διοργάνωσαν τότε την πορεία, τους σκοπούς και τα κίνητρα τους. Πολλοί απ αυτούς είναι ξεκάθαρα εθνικιστές που περισσότερο ήθελαν να προβάλουν το μίσος τους προς κάθε τουρκικό και τουρκοκυπριακό στοιχείο και την αντίθεση τους σε μια ειρηνική, μα συνάμα δίκαιη λύση του Κυπριακού, για μια Κύπρο ελεύθερη απαλλαγμένη από κάθε στρατό κατοχής και κοινή πατρίδα Ε/Κ-Τ-Κ.

Όπως επίσης και αυτοί που σήμερα εμφανίζονται ως τιμητές τους και παριστάνουν τους πατριώτες. Όπως έχουμε ξαναπεί  το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο μέσα από την απομυθοποίηση του «αόρατου εχθρού» που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά και τη συνειδητοποίηση της ενότητας συμφερόντων των εργαζομένων των δυο κοινοτήτων και σίγουρα όχι μέσα από εθνικιστικές κορώνες και τις κραυγές των υπερπατριωτών της κάθε πλευράς. 

Οπωσδήποτε ο αγώνας για ελευθερία και ανεξαρτησία πρέπει να είναι μαχητικός και συνεχής, αλλά με διεθνιστικό και ταξικό χαρακτήρα που θα εμπεριέχει και τον στόχο της αντικαπιταλιστικής απελευθέρωσης. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι και οι αντιμιλιταριστικές και αντικατοχικές εκδηλώσεις που διοργανώνουν σήμερα Τουρκοκύπριοι/ες στην κατεχόμενη Λευκωσία (δες την προηγούμενη μας ανάρτηση εδώ) που αγωνίζονται ενάντια στον κατοχικό στρατό, τον διαχωρισμό, τον ιμπεριαλισμό και εθνικισμό, για την επανένωση και αποστρατικοποίηση της Κύπρου!

Σίγουρα όμως τα γεγονότα ήταν ξεκάθαρα άγρια και βάναυση δολοφονία των 2 νέων από τους φασίστες γκρίζους λύκους, ενώ οι άνδρες της UNFICYP παρακολουθούσαν απαθείς. Οι δολοφόνοι δήθεν αναζητούνται από την ιντερπόλ, ενώ αυτοί κυκλοφορούν ελεύθεροι και απολαμβάνουν τιμές και αξιώματα από τις κατοχικές αρχές!

Το 2005 είχαμε την μεγαλύτερη τραγωδία στην Κύπρο μετά το 1974. 121 συνάνθρωποί μας σκοτώθηκαν στο αεροπορικό δυστύχημα της ΗΛΙΟΣ. Εμείς θα θυμίσουμε εδώ πως στήσανε τη δίκη στο Κακουργιοδικείο Λευκωσίας για να απαλλάξουν τους κατηγορούμενους για το πολύνεκρο φονικό της εταιρείας «ΗΛΙΟΣ». 

Η δικαστική διαδικασία συνεχίστηκε στην Ελλάδα. Στις 20 Απριλίου 2012 οι τέσσερεις κατηγορούμενοι, οι Δημήτρης Πανταζής, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Γιώργος Κικκίδης διευθυντής Πτητικών Επιχειρήσεων και Γιάνκο Στοΐμένοφ, αρχιπιλότος της εταιρείας κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία εξ αμελείας με ενσυνείδητη αμέλεια και ο επί καθήκοντι μηχανικός της εταιρείας την ημέρα της μοιραίας πτήσης Άλαν Ίργουιν κρίθηκε ένοχος για ανθρωποκτονία εξ αμελείας με ασυνείδητη αμέλεια. Η ποινή είχε ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Οι καταδικασθέντες κατέβαλαν το ποσό των 10.000 ευρώ για να αφεθούν ελεύθεροι.

Τελικά στην έφεση η ποινή τους παρόλο που αρχικά ορίστηκε στα δύο χρόνια, ως βάση συν ένα χρόνο για κάθε νεκρό, αθροίζοντας συνολικά 122 χρόνια κάθειρξη για κάθε έναν από τους κατηγορούμενους, εκ των οποίων εκτιτέα είναι τα δέκα χρόνια φυλάκισης για κάθε κατηγορούμενο, δεδομένου ότι η υπόθεση στην Ελλάδα δικάστηκε σε βαθμό πλημμελήματος, μετά από αίτημα των δικηγόρων τους μετατράπηκε σε χρηματική με ποσό εξαγοράς 10 ευρώ τη μέρα!

Τίποτα απ όλα αυτά δεν ξεχνάμε. Καλύτερη ταξική μνήμη είναι ο ανυποχώρητος αγώνας για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, κοινή πατρίδα Ε/Κ-Τ/Κ, χωρίς στρατούς, βάσεις και εγγυήτριες δυνάμεις και η συνεχής πάλη για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που δολοφονεί για τα συμφέροντα των εταιρειών και επιχειρηματιών.