Τα ντοκιμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου. Οι γυναίκες της αντίστασης στην κατοχή, τον εμφύλιο και την χούντα

Στη μνήμη της Αλίντας Δημητρίου

1) Πουλιά στο Βάλτο  (2007, 105΄) 

Η ταινία αναφέρεται στη συμμετοχή και την προσφορά της γυναίκας καθώς και στις συνέπειες που υπέστη κατά την Αντίσταση και την περίοδο της Κατοχής 1941-1944. Στηρίζεται στις προφορικές μαρτυρίες των γυναικών που επέζησαν, με άξονα την ιστορική διαδρομή. Δεν εστιάζει όμως στην ιστορική περιγραφή αλλά στην αποκάλυψη –μέσα από μνήμες, βιώματα ή και ψυχολογικά τραύματα– μιας στάσης ζωής των γυναικών σε πράξεις που θεωρούμε ότι έχουν να κάνουν μόνο με τους άνδρες.» Αλίντα Δημητρίου.

2) Η Ζωή στους βράχους  (2009, 98’)

Μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας οργανώθηκαν οι παρακρατικοί, οι συνεργάτες των Γερμανών και άρχισε το κυνηγητό των αντιστασιακών. Από τις γυναίκες, κάποιες πρόλαβαν και πήγαν στο βουνό,  στο Δημοκρατικό Στρατό, ενώ άλλες συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, καταδικάστηκαν σε ισόβια, εξορίστηκαν ή εκτελέστηκαν. Όλες γιατί ήταν αντιστασιακές. Στην ταινία, 33 γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειές τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945. 

Εγώ πλέον βάζω τη λέξη εμφύλιος σε εισαγωγικά. Πρέπει να δούμε από ποιους έγινε αυτός ο πόλεμος, μεταξύ ποιών και για ποιο λόγο», είχε πει χαρακτηριστικά η δημιουργός σε συνέντευξη τύπου στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, συμπληρώνοντας: «Αυτό που ήθελα, ήταν να δώσω φωνή σε ανθρώπους που αγνόησε η ιστορία. 

Η αφορμή δόθηκε σε ένα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στην Καλαμάτα, όπου παρακολούθησα μια συγκλονιστική ταινία για την επανάσταση των Γαρύφαλλων στην Πορτογαλία. Κάθε τι πολιτικό με ενδιαφέρει. Όταν είδα την ταινία σκέφτηκα γιατί να μην κάνουμε κι εμείς κάτι τέτοιο; Απευθύνθηκα σε κάποιον πολύ επώνυμο που είχε φυλακιστεί και βασανιστεί εκείνη την περίοδο. Όμως αυτός είχε φτιάξει το μύθου του εαυτού του και κάτι τέτοιο δεν με ενδιέφερε. Εγώ ήμουν πάντα με τους ξυπόλητους. Όταν βρήκα μία από αυτές τις γυναίκες, τις βρήκα όλες».


3) Τα κορίτσια της βροχής (2011, 120΄)

Με την ταινία «Τα κορίτσια της βροχής» ολοκληρώνεται η τριλογία για τη συμμετοχή της Γυναίκας στους πολιτικούς αγώνες κατά το δεύτερο μισό του αιώνα που μας πέρασε. Μια συμμετοχή που έχει αποσιωπηθεί. Η ταινία αναφέρεται αποκλειστικά στις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν και κακοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επταετίας και σήμερα καταθέτουν τη μαρτυρία τους.

«Τα κορίτσια της βροχής» τον καιρό της Χούντας ήταν μόλις είκοσι χρονών. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν χωρίς να προδώσουν τα ιδανικά τους. Πάλεψαν ισάξια δίπλα στους άντρες εκείνης της εποχής που αγωνίζονταν για τη δημοκρατία. 

Στην ταινία καταθέτουν τη μαρτυρία τους 50 γυναίκες. Είναι ακόμη πολύ νέες, ενεργές και εξακολουθούν να πιστεύουν στον αγώνα που έκαναν. Είναι γυναίκες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα που ακόμα και σήμερα τις δένει μια δυνατή φιλία.

Τις χαρακτηρίζει η ίδια περηφάνια, με τις Γυναίκες της Αντίστασης, το ίδιο ήθος, το ίδιο πείσμα για την εδραίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Η συντρόφισσα Αλίντα ζει στους αγώνες μας.