Αρχείο για την φασιστική και ρατσιστική βία στην Κύπρο

Λάβαμε ένα μήνυμα με αρχειοθετημένο υλικό που σχετίζεται με τον φασισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία στην Κύπρο, το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ

Αντιφασιστική εκδήλωση αύριο στην Λεμεσό. Ο Παύλος ζει τσακίστε τους ναζί

Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε με μαχαιριές από τους νεοναζί της χρυσής αυγής. Αύριο διοργανώνεται στην Λεμεσό εκδήλωση μνήμης και αγώνα από την πρωτοβουλία για την δημιουργία αντιφασιστικού μετώπου. Θα γίνει προβολή και συζήτηση στο καφέ αθηνών 1 στο κέντρο της πόλης, ώρα 20:00. Καμιά ανοχή στους νεοναζί!

Φωτογραφίες από την πορεία στην Μενόγεια στις φυλακές μεταναστών

Περίπου 70 άτομα πραγματοποίησαν χτες πορεία και συγκέντρωση έξω από τις φυλακές μεταναστών στην Μενόγεια. ( τα λεγόμενα κέντρα κράτησης).

Η κινητοποίηση που οργανώθηκε από την πρωτοβουλία αλληλεγγύης στους κρατούμενους μετανάστες, έγινε αφενός για να εκφραστεί η διαμαρτυρία και αντίθεση μας στην ύπαρξη του κέντρου κράτησης των μεταναστών, το ότι δηλαδή άνθρωποι φυλακίζονται για αόριστο και μακροχρόνιο χρονικό διάστημα απλά και μόνο επειδή θεωρούνται παράνομοι από το κράτος και αφετέρου για να εκφραστεί η αλληλεγγύη μας σε αυτούς που ανθρώπους που βιώνουν άθλιες συνθήκες κράτησης και παλεύουν για την ελευθερία τους.

Υπενθυμίζουμε ότι πριν λίγες μόνο μέρες κρατούμενοι εξεγέρθηκαν και ανέβηκαν στην στέγη διαμαρτυρόμενοι για την κράτηση και απάνθρωπη μεταχείριση τους. Αφού παρέμειναν εκεί για 2 μέρες χωρίς φαγητό και νερό, κέρδισαν προσωρινά την ελευθερία τους και χτες κάποιοι από αυτούς ήταν μαζί μας στην κινητοποίηση!

Η ανταπόκριση των κρατούμενων στα συνθήματα αλληλεγγύης ήταν συγκινητική καθώς φώναζαν συνεχώς freedom και ελευθερία. Αυτό προκάλεσε εκνευρισμό στους αστυνομικούς που απαγόρευσαν στους κρατούμενους να βγουν έξω στην αυλή την καθιερωμένη ώρα αλλά και να δεχτούν επισκέψεις!

Φεύγοντας συμφωνήσαμε για συνάντηση μέσα στις επόμενες μέρες για την διεύρυνση της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης και την συνέχιση των δράσεων. Μέχρι την λευτεριά!

Αλληλεγγύη στους κρατούμενους μετανάστες/στριες. Πορεία την Κυριακη 7/9 στην Μενόγεια

Στην «πολιτισμένη» Ευρώπη, υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους η μεταχείριση που επιφυλάσσει η «δημοκρατία», κάθε άλλο παρά «πολιτισμένη» και «δημοκρατική» είναι. 

Στον αποκαλούμενο «Χώρο Κράτησης Απαγορευμένων Μεταναστών της Μενόγειας», όπως και σε πολλά άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/ριών σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι απόκληροι/ες της «πολιτισμένης και δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης» (ή καλύτερα οι «παράπλευρες απώλειες» των ιμπεριαλιστικών πολέμων, των δικτατορικών καθεστώτων που εγκαθίδρυσαν και στήριξαν οι ισχυροί της γης, του καπιταλιστικού συστήματος της εκμετάλλευσης και των κυκλωμάτων εμπορίας ανθρώπων, της περιβαλλοντικής καταστροφής που προκαλούν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και οι κυρίαρχες ελίτ των πλούσιων και ανεπτυγμένων κρατών) κρατούνται κατά παράβαση κάθε έννοιας του διεθνούς δικαίου σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. 

Άνθρωποι που ήρθαν εδώ αναζητώντας μια καλύτερη ζωή ή ακόμη και την ίδια τους την επιβίωση βλέπουν καθημερινά το πραγματικό πρόσωπο του οικονομικού και πολιτικού συστήματος της «Ευρώπης Φρούριο», όπως ονομάζεται επίσημα το αυταρχικό και καταπιεστικό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και εξαίρεσης, το οποίο στηρίζεται σε αυθαίρετα διοικητικά διατάγματα κράτησης και απέλασης μεταναστών/ριών, καθώς επίσης και στις επαναπροωθήσεις προσφύγων.

Στην Μενόγεια, οι μετανάστες/ριες δέχονται συστηματικό ψυχολογικό και αρκετές φορές σωματικό πόλεμο. Χωρίς πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, νομική υποστήριξη και επικοινωνία με τον έξω κόσμο • με παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ανθρώπινων ελευθεριών τους • ή ακόμη και με εκφοβισμό, απομόνωση, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, σκληρή μεταχείριση και εξευτελιστικές τιμωρίες όλων όσων σκέφτονται να μιλήσουν, να αντισταθούν, να απαιτήσουν... τελικός στόχος, ο εξαναγκασμός τους στην ούτω αποκαλούμενη «εθελοντική επιστροφή» στις χώρες απ’ όπου αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, είτε για να βρουν μια καλύτερη δουλειά ή για να γλυτώσουν από διώξεις, βασανιστήρια, κακουχίες και πολέμους.

Οι μετανάστες/ριες αγωνίζονται καθημερινά για το δίκαιο τους, όχι μόνο απέναντι στις θεσμικές διακρίσεις και το θεσμικό ρατσισμό ή ακόμη και την εργασιακή ή / και σεξουαλική εκμετάλλευση που προκαλεί και προωθεί η απάνθρωπη πολιτική του κυπριακού κράτους, αλλά και τις βαθιά εθνικιστικές και ξενοφοβικές αντιλήψεις που κυριαρχούν στην κυπριακή κοινωνία. 

Όσο περνάει ο καιρός και σκληραίνουν οι πολιτικές μετανάστευσης και ασύλου, οι μετανάστες/ριες αντιλαμβάνονται ότι ο μόνος δρόμος για τους/ις καταπιεσμένους/ες είναι η κινητοποίηση και η αντίσταση. Οι πρόσφατες δυναμικές διαμαρτυρίες των ίδιων των κρατουμένων και οι απελευθερώσεις μεταναστών/ριών από τα κρατητήρια της Μενόγειας αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων πράξεων κινητοποίησης και αντίστασης.

Στον αγώνα τους για τα δικαιώματα, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια τους, οι μετανάστες/ριες έχουν ανάγκη τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μας. Απευθύνουμε ανοικτό κάλεσμα σε όλες και όλους για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να αγωνιστούμε συλλογικά, μέχρι να κλείσει οριστικά το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών/ριών της Μενόγειας, η ύπαρξη του οποίου αποτελεί προσβολή στην ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Εκδήλωση Αλληλεγγύης στο Κέντρο Κράτησης Μεταναστών στην Μενόγεια:
Κυριακή, 7 Σεπτεμβρίου 2014, 18:00

Προσυγκέντρωση: 16:30
Από Λευκωσία: Παλιό ΓΣΠ (στο νέο χώρο στάθμευσης) /
Από Λεμεσό: Έξοδος Παρεκκλησιάς (στο φούρνο δίπλα από το πρατήριο καυσίμων)

...................................................................................................................................................................

In “civilized” Europe, there are people whose treatment is far from “democratic” or “civilized”. 

In the “Detention Center for Illegal Immigrants in Mennogeia”, as well as in many other migrant concentration camps around Europe, the outcasts of the “civilized and democratic European Union” (rather the collateral damage of imperialistic wars, dictatorial regimes installed by the powerful, capitalist exploitation, human trafficking and the environmental destruction caused by multinational companies and the dominant wealthy/developed states) are held in high security prisons, breaching any notion of international law. 

People who arrive here looking for a better life or a chance of survival see the true colors of the economic and political system of “Fortress Europe” as the authoritarian and oppressive state of exception is called, based on arbitrary administrative detention orders for imprisoning and deporting immigrants and refugees.

At Mennogeia, the migrants are on the receiving end of systematic psychological warfare and also physical violence. The migrants have no access to medical treatment, legal support or communication with the outside world - breaching fundamental human rights and freedoms. They also face intimidation, isolation, beatings, torture, harsh treatment and humiliating punishments of all who try to speak, to resist, to demand… The final target is to subjugate them to the so called “voluntary return” to the countries they were forced to leave, either to find a better job or to escape persecution and war.

The migrants struggle daily for their rights, not only against institutional racism or labor/sexual exploitation provoked by the inhumane politics of the Cypriot state, but also against the deeply nationalist and xenophobic ideals which dominate Cyprus. As time passes and migration and asylum policies harshen, the migrants realize that the only path for the oppressed is to resist. The recent dynamic protests of the detained themselves and the release of migrants from the detention center at Mennogeia are characteristic examples of such acts of resistance.

We stand in solidarity with migrants in their struggle for rights, freedom and dignity. We send an open call to everyone to join forces and fight collectively, until the closure of the migrants’ concentration camp in Mennogeia, the existence of which is an insult to human dignity.

Solidarity Event at the Migrant Detention Center in Mennogeia:
Sunday, 7 September 2014, 18:00

Gathering: 16:30
Nicosia: Old GSP (at the new parking lot) /
Limassol: Parekklisia exit (next to the gas station)

People in solidarity & Migrants

Antifa League #2, 22 και 23/08

Ξεκινά σήμερα και ολοκληρώνεται αύριο το διήμερο του Antifa League #2, στα βοηθητικά γήπεδα στην Παρεκκλησιά (Λεμεσό).

Προβολές, παρουσιάσεις, συζητήσεις, ρεμπέτικη βραδιά και Hip Hop Live είναι μερικές από τις δραστηριότητες του φετινού Antifa League. Tα έσοδα των συμμέτοχων θα δοθούν στους μετανάστες στο κέντρο κρατήσεις στην Μενόγεια.

Παράλληλα με όλες τις εκδηλώσεις θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Ελλάδα. Σκοπός μας είναι να συνεχιστεί η προσπάθεια για στήριξη των πολιτικών κρατούμενων που ξεκίνησε στο Antifa League #1 αλλά και η στήριξη των μεταναστών της Μενόγειας που παλεύουν καθημερινά για την ελευθερία τους.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ANTIFA LEAGUE CYPRUS #2

22/8 Παρασκευή:

13:00-17:30 Δήλωση ομάδων

18:00-21:30 Τουρνουά ποδοσφαίρου “Antifa League”

21:30 Παρουσίαση – Συζήτηση “Εναντία στην Κάρτα Οπαδού”

Ακολουθεί Γλέντι

-ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ CAMPING-

23/8 Σάββατο:

17:00-19:00 Συζήτηση “Δημιουργία Παγκύπριου Αντιφασιστικού Μετώπου”

19:00-20:00 Προβολή Ντοκιμαντέρ

20:00-00:00 Hip Hop Live 

Κύπρος: Η βία κατά των γυναικών αυξήθηκε 120%

Το κείμενο είναι το άρθρο 5 της έκθεσης του Mediterannean Institute of Gender Studies και καλύπτει το θέμα της βίας κατά των γυναικών στην κυπριακή κοινωνία, αποκαλύπτοντας την περιορισμένη ενημέρωση και αντίληψη της έκτασης και της σημασίας του φαινομένου, την διαιώνιση μιας τάσης ατιμωρησίας των αυτουργών μέσα από τις διαδικασίες της αστυνομίας και των κοινωνικών υπηρεσιών, που υποδηλώνει μια κουλτούρα ευρύτερης αποδοχής του φαινομένου που στηρίζεται στις πατριαρχικές δομές της κοινωνίας. 

Γινεται επίσης λόγος για έλλειψη διερεύνησης, ευαισθητοποίησης και δημιουργιας ειδικών προγραμμάτων αντιμετώπισης της βίας που έχουν υποστεί μετανάστριες, ως μια μορφή πολλαπλής περιθωριοποίησής τους. Ο πραγματικός αυτουργός, οι πατριαρχικές δομές της κοινωνίας και η μη αμφισβήτησή τους, που συντελούν στη συστηματική θυματοποίηση των γυναικών, δεν καταδικάζεται μέσα από τη δικαστική οδό αλλά μέσα από την κοινωνική δράση σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. 

  

Τα στατιστικά στοιχεία που εμπεριέχονται στην κυβερνητκή έκθεση δεν παρέχουν αναλυτικές πληροφορίες όσον αφορά τη βία αλλά στηρίζονται στην καταγραφή περιστατικών ενδο-οικογενειακής βίας, βιασμού και σεξουαλικών επιθέσεων που έχουν καταγγελθεί επίσημα στην αστυνομία. 

Υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη για πιο περιεκτικές στατιστικές για όλες τις μορφές βίας ενάντια στις γυναίκες, σε σχέση με την ηλικία και το φύλο του δράστη και του θύματος, τον τύπο της βιας και τη σχέση ανάμεσα στο θύμα και τον δράστη, για να υπάρξει μια καλύτερη κατανόηση του φαινομένου. Η άγνοια της κυβέρνησης όσον αφορά την έκταση και φύση της βίας κατά των γυναικών είναι ένδειξη της έλλειψης ενημέρωσης των αρμόδιων φορέων, προκαλώντας έτσι την γενικότερη παθητική στάστη του κράτους επί του θέματος.

Τα καταγγελθέντα περιστατικά, όσον αφορά όλες τις μορφές βίας κατά των γυναικών περιλαμβανόμενης και της βιας μέσα στην οικογένεια, το βιασμό και την σεξουαλική επίθεση, παρουσιάζουν μια τρομακτική αύξηση την τελευταία δεκαετία. 

Παρόλο που οι στατιστικές της αστυνομίας έχουν αναφερθεί στην κυβερνητική έκθεση, οι στατιστικές του Οργανισμού για την Προληψη και Αντιμετώπιση της Βίας είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές. Το τηλεφωνικό κέντρο της οργάνωσης έχει απαντήσει σε 10.076 περιστατικά βίας μέσα στην οικογένεια κατά την περίοδο 2000-2011, στα οποία το 80% των θυμάτων ήταν γυναίκες και το 92.5% ήταν γυναίκες και παιδιά. Η αύξηση των περιστατικών βίας ενάντια στις γυναίκες τα τελευταία 11 χρόνια όπως την έχει καταγράψει η οργάνωση είναι στα 120%.

Η Κύπρος έχει ένα περιεκτικό νομικό πλαίσιο για την καταπολέμηση της βίας στην οικογένεια και την περίοδο 2010-2013 υιοθέτησε το Εθνικό Σχέδιο Δράσης Ενάντια στην Ενδο-οικογενιακή Βία. Παρόλο που το σχέδιο αυτό αναγνωρίζει ότι η βία επηρεάζει τις γυναίκες δυσανάλογα ενώ διαιωνίζεται από τους άντρες, δεν υιοθετεί μια ευαισθητοποιημένη προοπτική ως προς το φύλο των θυμάτων. Ακόμα, δεν έχει διατεθεί καμία χρηματοδότηση για την εφαρμογή του σχεδίου αυτού, ούτε έχουν τεθεί χρονοδιαγράμματα για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Αξίζει να αναφερθεί ότι στο σχέδιο αυτό, απουσιάζουν ολοκληρωτικά οι ανάλογες γυναικείες οργανώσεις όπως και μη κυβερνητικοί οργανισμοί για τα δικαιώματα των γυναικών.

Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών είναι ότι το παρόν νομοθετικό πλαίσιο και οι διαφορες τακτικές καταπολέμησης που επικεντρώνονται στην 'ενδο-οικογενειακή βία', αποτυγχάνουν να αναγνωρισουν τις άλλες μορφές βιαιότητας κατά των γυναικών. Αυτό είναι καταστροφικό γιατί ο όρος 'ενδο-οικογενειακή βία' είναι φυλετικά ουδέτερος αποφεύγοντας να αναγνωρίσει τις γυναικες ως θύματα και τους άντρες ως αυτουργούς, αποκρύπτοντας το ρόλο της ανισότητας και της εξουσίας στη σχέση ανάμεσα στα δύο φύλα. Και αφού όλες οι αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν με βάση αυτό το πλαίσιο, όπως οριζει ο νόμος, υπάρχει απόλυτη έλλειψη της ευαισθητοποίησης της πολιτείας και σωστής της παροχής υπηρεσιών ως προς τα θύματα.

Οι δημόσιες υπηρεσίες για τη στήριξη και προστασία των θυμάτων ενδο-οικογενειακής βίας είναι ανεπαρκείς και δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους. Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην εμπειρία και την εξειδικευση του προσωπικού, προκαλώντας έτσι μια δυσκολία στη συνεργασία ανάμεσα σε διάφορους οργανισμούς και την πολιτεία. Αυτό οφείλεται στην έλλειψη συστηματικής εκπαίδευσης, όπως επίσης στη συχνή αλλαγή του προσωπικού που παρέχει άμεσες υπηρεσίες στα θύματα. Αυτό αντικατοπτρίζει απόλυτα τη λειτουργία της Υπηρεσίας Κοινωνικής Ευημερίας που είναι κυρίως υπέυθυνη για τη στήριση και βοήθεια των θυμάτων βίας. 

Οι διαδικασίες που ακολουθουνται στις περιπτώσεις κακοποιημένων γυναικών, είναι, πρώτον να εκθέτουν το θύμα και δεύτερον, να το αποτρέπουν να αναφέρει το περιστατικό ή να κάνει επίσημη καταγγελία. Αξίζει να αναφερθεί ότι το εγχειρίδιο λειτουργίας της συγκεκριμένης υπηρεσίας είναι απαρχαιωμένο και και ενώ έχει τεθεί για επανεξέταση σύμφωνα με την τελευταία αξιολόγισή του το 2004, αυτό δεν έχει γίνει ακόμα.

Στην Κύπρο, υπάρχει μόνο ένα καταφύγιο γυναικών σε λειτουργία, υπό τη διεύθυνση της ΜΚΟ 'Οργανισμός για την Καταπολέμηση και Αντιμετώπιση της Ενδο-Οικογενειακής Βίας', το οποίο στηρίζεται αποκλειστικά στην κρατική χρηματοδότηση, με αποτέλεσμα την πλήρη εξάρτησή του από την πολιτεία και την υπολειτουργία του.

Η Κύπρος έχει τα χαμηλότερα ποσοστά καταδίκης δραστών που έχουν ασκήσει βία κατά των γυναικών με μεγάλα ποσοστά αποφυγής καταγγελιών. Από το 2005 η κυπριακή αστυνομία ξεκίνησε να καταγράφει όλες τις καταγγελίες ενδο-οικογενειακής βίας από την αρχική τους καταγγελία μέχρι τη δικαστική απόφαση. 

Σύμφωνα με την μελέτη του Βάις για όλα (941) τα περιστατικά που είχαν καταγραφεί από την αστυνομία το 2005, αποκαλύφθηκε ότι για την πλειοψηφια των υποθέσεων, το 55%, δεν έγινε καν διερεύνηση από την αστυνομία. Ακόμα, οι ποινές για τους αυτουργούς, είναι πολύ μικρές, κλονίζοντας την εμπιστοσυνη του θύματος στο σύστημα δικαιοσύνης. Σύμφωνα με την ίδια μελέτη, στο 74% των υποθέσεων που πιστοποιήθηκε ενοχή του κατηγορουμένου επιβλήθηκε μόνο χρηματική ποινή. Παρατηρείται μια δυσλειτουργία της δικαιοσύνης οσον αφορά την εκδίκαση του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών, εις βάρος των θυμάτων.

Στην Κύπρο δεν υπάρχουν εξειδικευμένες υπηρεσίες για την αντιμετώπιση του βιασμού και της σεξουαλικής επίθεσης. Σύμφωνα με τη σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των γυναικών από τη βία, είναι αναγκαία η δημιουργία υπηρεσιών για την αντιμετώπιση των αναγκών των θυμάτων βιασμού και σεξουαλικής βίας. Η τραυματική φύση του βιασμού και η ανάγκη για άμεση ιατροδικαστική εξέταση για συλλογή στοιχείων που είναι ανγκαίες για τη δίωξη του αυτουργού, βασίζονται στη λειτουργία ενός κέντρου αντιμετωπισης της σεξουαλικής βίας, που θα είναι ανοιχτό όλες της μέρες της εβδομάδας και θα λειτουργεί υπό 24ωρου βάσεως. 

Επαναλαμβάνουμε ότι η αφοσίωση στην ενδο-οικογενιακή βία, και η άρνηση της αναγνώρισης των γυναικών ως ευάλωτη κατηγορία, από τις κρατικές υπηρεσιες, σημαίνει ότι όχι μόνο τα θύματα δεν λαμβάνουν καμία στήριξη αλλά ότι η αντιμετώπιση των θυμάτων κατά τη διάρκεια της διερεύνησης που συνδέεται άμεσα με την εξασφάλιση της δίωξης του αυτουργού γίνεται με λάθος τρόπο. Γι' αυτό και δεν αποτελει έκπληξη το γεγονός ότι η καταδίκη των δραστών αυτής της κατηγορίας είναι σπάνια στην Κύπρο αφού πάντοτε υπάρχει έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων. 

Η χρήση του όρου της σεξουαλικής βίας στην Κύπρο γίνεται πάντοτε σε σχέση με την κακοποίηση ανηλίκων και το τράφικινγκ που αφορά τη σεξουλική εκμετάλλευση. Γι αυτό και δεν προκαλεί έκπληξη ότι τα ποσοστά καταδίκης στην Κύπρο είναι από τα χαμηλότερα της Ευρώπης, παρά τις αυξανόμενες καταγγελίες. Ακόμα, οι ενημερωτικές καμπάνιες και άλλα προγράμματα πρόληψης της σεξουαλικής βίας είναι ανύπαρκτα.

Η κλειτοριδεκτομή (FGM) και άλλες παραδοσιακές πρακτικές κακοποίησης των γυναικών όπως η βία τιμής και ο καταναγκαστικός γάμος δεν αναγνωρίζονται ως ζητήματα της κυπριακής κοινωνίας παρά τα αυξανόμενα ποσοστά μεταναστών που ζουν στο νησί και δεν έχουν παρθεί στοιχεία ούτε εχουν δημοσθιευθεί στατιστικές που να καλύπτουν αυτά τα θέματα. 

Σε ένα περιβάλλον που οι πολιτισμικές διαφορές αποτελούν στίγμα και οι πατριαρχικές δομές επηρεάζουν την καθημερινόιτητα των ανθρωπων, θέματα που επηρεάζουν κυρίως τις γυναίκες και τα κορίτσια όπως η κλειτοριδεκτομή αποσιωπούνται από τις μετανάστριες από φόβο έντασης της περιθωριοποίησης που ήδη βιώνουν στην Κύπρο. 

Κατ' ακρίβεια, καμία έρευνα δεν έχει γίνει όσον αφορά τη βία ενάντια στις μετανάστριες στην Κύπρο και γι' αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε υποθέσεις όσον αφορά τα ποσοστά ή τη συχνότητα του φαινομένου. Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι παρά το μεγάλο αριθμό μεταναστών στην Κύπρο, η προοπτική και οι ιδιαίτερες ανάγκες τους απουσιάζουν από το Εθνικό Σχέδιο Καταπολέμισης και Πρόληψης της Ενδο-οικογνειακής Βίας, κάτι που τους καθιστά αόρατους στην παραγωγή και άσκηση κοινωνικής πολιτικής. 

Δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οι κοινωνικές υπηρεσίες έχουν ενημερωθεί και εκπαιδευτει κατάλληλα για να μπορούν να ανταποκριθούν στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των θυμάτων αυτών, να παρέχουν βοήθεια και να αντιμετωπίσουν σωστά τις πολλαπλές μορφές περιθωριοποίησης που αντιμετωπίζουν στην κοινωνία. Αυτά τα θύματα έχουν ανάγκη από πρόσβαση σε ειδικά εξειδικευμένα κέντρα και υπηρεσίες που μπορούν να διασφαλίζουν την κάλυψη των αναγκών τους.

Παρά τη σημαντικότητα μιας στρατηγικής για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών, τα προγράμματα πρόληψης απουσιάζουν από την κοινωνική πολιτική, η οποία αφοσιώνεται στους ευάλωτους πληθυσμούς μετά τη θυματοποίησή τους. Είναι γεγονός πως το Υπουργειο Παιδείας δεν εφαρμόζει κανένα πρόγραμμα πρόληψης, εκπαιδειυτικών δραστηριοτήτων ή ενημέρωσης σε συστηματική βάση στα σχολεία. 

Στην απουσία ουσιαστικής κυβερνητικής δράσης στον τομέα της πρόληψης, ένας αριθμός μη-κυβερνητικών οργανισμών όπως το Mediterannean Institute of Gender Studies, εργάζονται συστηματικά με νέους ανθρώπους για ενημέρωση και πληροφόρηση για θέματα που αφορούν τη βία κατά των γυναικών.

Πηγή

14 Αυγούστου: Μέρα μνήμης και οδύνης

Αποφράδα ημερομηνία η σημερινή για τον Κυπριακό λαό ιστορικά, καθώς έχουμε τρεις θλιβερές επετείους. Το 1974 έγινε η δεύτερη εισβολή του τουρκικού στρατού και η κατάληψη της Αμμοχώστου, της Μόρφου και της Καρπασίας. Το 1996 δολοφονήθηκε ο Σολωμός Σολωμού και το 2005, 121 άτομα σκοτώθηκαν στο αεροπορικό δυστύχημα της εταιρείας ήλιος.

Φυσικά κανένας δεν τιμωρήθηκε ακόμα γι αυτά τα εγκλήματα.

Ο κατοχικός στρατός εξακολουθεί να κρατά περίκλειστο και ερημωμένο ένα μεγάλο μέρος της πόλης της Αμμοχώστου παρά τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ και του ευρωπαικού κοινοβουλίου (εμφανής εδώ και η υποκρισία αυτών των οργανισμών που δήθεν καταδικάζουν αλλά στη πράξη νομιμοποιούν και μονιμοποιούν την κατοχή και διχοτόμηση). Θυμίζουμε ότι η δεύτερη φάση της εισβολής έγινε παρά την εκεχειρία που είχε συμφωνηθεί.

Για την δολοφονία του Σολωμού (όπως και του Τάσου Ισαάκ 3 μέρες πριν) να κάνουμε κάποια σχόλια. Hταν ξεκάθαρα άγρια και βάναυση δολοφονία των 2 νέων από τους φασίστες γκρίζους λύκους, ενώ οι άνδρες της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ παρακολουθούσαν απαθείς. O Τάσος Ισαάκ κτυπήθηκε μέχρι θανάτου στο κεφάλι με ρόπαλα πέτρες και σιδερολοστούς, από μέλη των γκρίζων λύκων και μπάτσους των κατεχομένων. Ο Σολωμός Σολωμού πυροβολήθηκε από Τούρκο στρατιώτη ενώ προσπαθούσε να κατεβάσει την κατοχική σημαία από τον ιστό. 

Ασφαλώς δεν συμφωνούμε, αντίθετα είμαστε σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις αυτών που διοργάνωσαν τότε την πορεία, τους σκοπούς και τα κίνητρα τους. Πολλοί απ αυτούς είναι ξεκάθαρα εθνικιστές που περισσότερο ήθελαν να προβάλουν το μίσος τους προς κάθε τουρκικό και τουρκοκυπριακό στοιχείο και την αντίθεση τους σε μια ειρηνική, μα συνάμα δίκαιη λύση του Κυπριακού, για μια Κύπρο ελεύθερη απαλλαγμένη από κάθε στρατό κατοχής και κοινή πατρίδα Ε/Κ-Τ-Κ.

Όπως επίσης και αυτοί που σήμερα εμφανίζονται ως τιμητές τους και παριστάνουν τους πατριώτες. Όπως έχουμε ξαναπεί  το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο μέσα από την συνειδητοποίηση της ενότητας συμφερόντων των εργαζομένων των δυο κοινοτήτων και σίγουρα όχι μέσα από εθνικιστικές κραυγές των φασιστών της κάθε πλευράς. 

Στα γεγονότα κάνει αναφορά η τουρκοκυπριακή εφημερίδα Αφρίκα ( του αριστερού αγωνιστή Σενέρ Λεβέντ).  Η Αφρίκα σημειώνει ότι εκείνη την ημέρα ο Ραούφ Ντενκτάς ήταν εκεί και κρατούσε τη φωτογραφική του μηχανή, αναφέροντας ότι εκείνοι που διέπραξαν αυτά τα θανατηφόρα χτυπήματα στο κεφάλι του Ισαάκ εκείνη την ημέρα, «δεν σκέφτηκαν τι είδους σπόρους του μίσους και διαχωρισμό έσπερναν μεταξύ των δύο κοινοτήτων».

Είναι εδώ όμως που πρέπει να αναρωτηθούν δημοσιογράφοι και πολιτικοί στη δική μας πλευρά, πότε θα τολμήσουμε και μεις συνολικά σαν Ελληνοκύπριοι, να καταδικάσουμε τα εγκλήματα και του ε/κ εθνικισμού, όπως οι σύντροφοι Τουρκοκύπριοι στη εφημερίδα Αφρίκα (που έχουν δεχθεί και δολοφονικές επιθέσεις ακόμα και πρόσφατα από Τουρκοκύπριους εθνικιστές) τολμούν να μιλήσουν για τις δολοφονίες και τα εγκλήματα των εθνικιστών και στις δύο κοινότητες.

Και σίγουρα μπαίνει και ένας προβληματισμός για τη στάση που πρέπει να έχουμε σαν Αριστερά και στις δύο κοινότητες και ενιαία, σ αυτά τα γεγονότα. 

Γιατί, μπορεί η Αριστερά να είναι η πρώτη και με συνέπεια ίσως η μόνη πολιτική δύναμη που μιλά ξεκάθαρα για τα εγκλήματα που έγιναν και αντιμάχεται τον εθνικισμό και στις δύο κοινότητες, όμως έχει καθήκον, σε κάθε περίπτωση, να βγαίνει μπροστά και να παλεύει δυναμικά, για τη επικράτηση των δυνάμεων της ειρήνης και επανένωσης, της πραγματικής απελευθέρωσης. Να αντιστέκεται απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική και κατοχική δύναμη, κι όχι να μένει απούσα και αμήχανη. Μόνο έτσι θα ηττηθούν οι εθνικιστές και οπαδοί της διχοτόμησης και θα ηγεμονεύσει ένα δικοινοτικό κίνημα ταξικό και αντικατοχικό, για τη ενότητα των εργαζομένων και για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, χωρίς ξένα στρατεύματα και βάσεις, χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις.

 

Οπωσδήποτε ο αγώνας για ελευθερία και ανεξαρτησία πρέπει να είναι μαχητικός και συνεχής, αλλά με διεθνιστικό και ταξικό χαρακτήρα που θα εμπεριέχει και τον στόχο της αντικαπιταλιστικής απελευθέρωσης. 

Σε αυτή την κατεύθυνση είναι και οι αντιμιλιταριστικές και αντικατοχικές εκδηλώσεις που διοργανώνουν σήμερα Τουρκοκύπριοι/ες στην κατεχόμενη Λευκωσία που αγωνίζονται ενάντια στον κατοχικό στρατό, τον διαχωρισμό, τον ιμπεριαλισμό και εθνικισμό, για την επανένωση και αποστρατικοποίηση της Κύπρου!

Η συναυλία διοργανώνεται για πέμπτη συνεχή χρονιά με σκοπό την ευαισθητοποίηση του κοινού ενάντια στο μιλιταρισμό και τα θέματα της ελευθερίας και της συνύπαρξης των λαών. 

Το όνομα ‘Anti-Militarist Peace Operation’ («Αντιμιλιταριστική Ειρηνική Επιχείρηση»)  επιλέγηκε ως έκφραση ειρωνείας προς τον παραπλανητικό χαρακτηρισμό που χρησιμοποιείται από την Τουρκία για την τουρκική εισβολή ως υποτιθέμενη «ειρηνική επιχείρηση». 

Η επιλογή της ημερομηνίας είναι σημαντική, σημαδιακή και καθόλου τυχαία διότι αυτή είναι η μέρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής και η μέρα κατά την οποία ειπώθηκε η γνωστή φράση «Η Αϊσέ μπορεί να πάει διακοπές» από τον τότε Τούρκο Πρωθυπουργό προς τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας όταν άρχισε η στρατιωτική επιχείρηση στην Κύπρο. 

Το 2005 είχαμε την μεγαλύτερη τραγωδία στην Κύπρο μετά το 1974. 121 συνάνθρωποί μας σκοτώθηκαν στο αεροπορικό δυστύχημα της ΗΛΙΟΣ. Εμείς θα θυμίσουμε εδώ πως στήσανε τη δίκη στο Κακουργιοδικείο Λευκωσίας για να απαλλάξουν τους κατηγορούμενους για το πολύνεκρο φονικό της εταιρείας «ΗΛΙΟΣ». 

Η δικαστική διαδικασία συνεχίστηκε στην Ελλάδα. Στις 20 Απριλίου 2012 οι τέσσερεις κατηγορούμενοι, οι Δημήτρης Πανταζής, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Γιώργος Κικκίδης διευθυντής Πτητικών Επιχειρήσεων και Γιάνκο Στοΐμένοφ, αρχιπιλότος της εταιρείας κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία εξ αμελείας με ενσυνείδητη αμέλεια και ο επί καθήκοντι μηχανικός της εταιρείας την ημέρα της μοιραίας πτήσης Άλαν Ίργουιν κρίθηκε ένοχος για ανθρωποκτονία εξ αμελείας με ασυνείδητη αμέλεια. Η ποινή είχε ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Οι καταδικασθέντες κατέβαλαν το ποσό των 10.000 ευρώ για να αφεθούν ελεύθεροι.

Τελικά στην έφεση η ποινή τους παρόλο που αρχικά ορίστηκε στα δύο χρόνια, ως βάση συν ένα χρόνο για κάθε νεκρό, αθροίζοντας συνολικά 122 χρόνια κάθειρξη για κάθε έναν από τους κατηγορούμενους, εκ των οποίων εκτιτέα είναι τα δέκα χρόνια φυλάκισης για κάθε κατηγορούμενο, δεδομένου ότι η υπόθεση στην Ελλάδα δικάστηκε σε βαθμό πλημμελήματος, μετά από αίτημα των δικηγόρων τους μετατράπηκε σε χρηματική με ποσό εξαγοράς 10 ευρώ τη μέρα!

Τίποτα απ όλα αυτά δεν ξεχνάμε. Καλύτερη ταξική μνήμη είναι ο ανυποχώρητος αγώνας για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, κοινή πατρίδα Ε/Κ-Τ/Κ, χωρίς στρατούς, βάσεις και εγγυήτριες δυνάμεις και η συνεχής πάλη για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που δολοφονεί για τα συμφέροντα των εταιρειών και επιχειρηματιών.