Ο φασισμός δεν έχει τίποτα το "αντισυστημικό".
Ίσα-ίσα: σε όλες τις κρίσιμες στιγμές οι φασιστικές συμμορίες και τα φασιστικά
κόμματα μετατρέπονται πάντα σε δεκανίκια του συστήματος. Το Φασιστικό Κόμμα του
Μουσολίνι ανέλαβε τη δεκαετία του 1920 να σώσει τον ιταλικό καπιταλισμό από την
οργή των εργατών, που είχαν λίγους μόνο μήνες πριν, καταλάβει τα εργοστάσια.
Και το ίδιο έκανε και ο Χίτλερ την δεκαετία του 1930 στην Γερμανία.
Ο Χίτλερ δεν ανέβηκε στην εξουσία μέσα από τις εκλογές:
διορίστηκε καγκελάριος από τον Φον Χίντεμπουργκ, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας,
τον Γενάρη του 1933, παρόλο που το Ναζιστικό Κόμμα είχε μόλις το ένα τρίτο των
εδρών στο κοινοβούλιο.
Το πρώτο πράγμα που έκανε η κυβέρνηση μειοψηφίας του Χίτλερ,
ήταν να εισβάλλει στα γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος -με τη δικαιολογία
ότι συνωμοτούσε ενάντια στην κυβέρνηση. Ύστερα "άγνωστοι" έβαλαν
φωτιά στο Ράιχσταγκ, το κτίριο του Κοινοβουλίου στο Βερολίνο -το οποίο κάηκε
ολοσχερώς.
Η αστυνομία συνέλαβε σαν υπαίτιο για τον εμπρησμό έναν νεαρό Ολλανδό
Κομμουνιστή -τον οποίο και καταδίκασε σε θάνατο και έστειλε στο απόσπασμα.
Ακολούθησε ένα άγριο πογκρόμ ενάντια στα συνδικάτα, τα κόμματα της αριστεράς
και τις οργανώσεις της νεολαίας. Για τα επόμενα δώδεκα χρόνια ο Χίτλερ
εγκατέστησε στην Γερμανία την πιο ακραία και αιμοσταγή δικτατορία που έχει δει
μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. Και έσυρε τον κόσμο σε έναν ακόμα Παγκόσμιο Πόλεμο
που άφησε πίσω του δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς.
Ο φασισμός, όμως, δεν είναι απλά και μόνο ένα ακροδεξιό,
αυταρχικό κόμμα που ονειρεύεται την πειθαρχία της στρατιωτικής χούντας. Ο
φασισμός δεν περιμένει να πάρει την εξουσία μέσα από ένα πραξικόπημα. Ο
φασισμός, έλεγε ο Τρότσκι, είναι το «αντιδραστικό κίνημα της απελπισίας». Η
ραχοκοκαλιά του φασισμού είναι τα κατεστραμμένα από την κρίση μικροαστικά
στρώματα. Η ψυχή του φασισμού είναι ο χρεοκοπημένος μικρομαγαζάτορας που
πιστεύει ότι η καταστροφή του οφείλεται στο «μεγάλο κεφάλαιο» -που ελέγχεται
πάντα από τους «ξένους», τους «Εβραίους» ή τους «μασόνους» - από τη μια και
στην τεμπελιά των εργατών «του» από την άλλη.
Η «αντισυστημικότητα» της Χρυσής Αυγής και των ανάλογων
φασιστικών συμμοριών περιορίζεται πάντα στο «σάπιο πολιτικό σύστημα». Οι
Κασιδιάρηδες περιφρονούν επιδεικτικά τα κοινοβούλια και αποκαλούν «γίδια» ή
χαστουκίζουν τους βουλευτές. Αλλά στέκονται πάντα με σεβασμό μπροστά στην
πραγματική εξουσία -την εξουσία των καπιταλιστών. Η Χρυσή Αυγή στάθηκε στο
πλευρό των καναλαρχών στη διαμάχη της ΕΡΤ. Και στο πλευρό των Χρυσοθήρων στην
Ιερισσό.
Το ίδιο έκανε και ο Χίτλερ: τις κρίσιμες αποφάσεις τις πήρε
τον Φλεβάρη του 1933 σε μια κοινή σύσκεψη με τα μεγαλύτερα ονόματα του μεγάλου
γερμανικού κεφαλαίου. Στην σύσκεψη αυτή ο Γκέρινγκ, το δεξί χέρι του Χίτλερ,
υποσχέθηκε στους βιομήχανους να τους απαλλάξει από τον «βραχνά» των εκλογών για
πολλά-πολλά χρόνια. Σε αντάλλαγμα αυτοί του υποσχέθηκαν όχι μόνο λεφτά αλλά και
συστηματική προβολή από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. «Το ραδιόφωνο και οι
εφημερίδες είναι στην διάθεση μας» έγραφε την ίδια μέρα στο ημερολόγιό του.
«Ακόμα και τα λεφτά δεν μας λείπουν αυτή τη στιγμή».
Ο φασισμός, όμως -και πάλι- δεν είναι απλά και μόνο ένα
όργανο, ένα εργαλείο των καπιταλιστών. Οι Ναζί είχαν την δική τους ατζέντα: μια
απάνθρωπη και παρανοϊκή ατζέντα μίσους που οραματιζόταν, ανάμεσα στα άλλα, να
δώσει μια «τελική λύση» στο «Εβραϊκό Ζήτημα».
Η άρχουσα τάξη στήριξε τον Χίτλερ το 1933 από ανάγκη, όχι
από επιλογή: ο Γερμανικός καπιταλισμός ασφυκτιούσε από τις συνέπειες της ήττας
του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου -και επεδίωκε έναν νέο πόλεμο για να τις αντιστρέψει.
Και ταυτόχρονα ζούσε κάτω από τον φόβο της επανάστασης -οι εργάτες είχαν
ανατρέψει τον Κάιζερ το 1918 και η αριστερά έπαιρνε εκατομμύρια ψήφους στις
εκλογές.
Φόβος
Η άρχουσα τάξη είχε δοκιμάσει όλες τις εκδοχές του
αυταρχισμού -η κυβέρνηση του Μπρύνινγκ που ανέβηκε στην εξουσία το 1930,
προσπάθησε να κυβερνήσει με «προεδρικά διατάγματα». Αλλά οι αντιδράσεις ήταν
πολύ μεγάλες και δεν κατάφερε να επιβιώσει. Για την άρχουσα τάξη ήταν σαφές:
χρειαζόταν περισσότερη πυγμή, ένα κόμμα που θα επιχειρούσε να σπάσει την δύναμη
της εργατικής τάξης όχι μόνο με τη βία του κράτους αλλά και των φασιστικών
συμμοριών στο δρόμο.
Στις εκλογές του 1928 το ναζιστικό κόμμα είχε πάρει όλα και
όλα 2.6%. Με την βοήθεια των αφεντικών και των βαρόνων των μήντια έφτασε τον
Σεπτέμβρη του 1930 στο 18.3%. Και στο 33% τον Νοέμβρη του 1932.
Τον Γενάρη του 1933 ο Χίτλερ έγινε Καγκελάριος. Οι
Πρετεντέρηδες της εποχής υποδέχτηκαν τη νέα κυβέρνηση με ενθουσιασμό. Ο
κίνδυνος για την δημοκρατία, έλεγαν, ήταν μηδαμινός: οι ίδιες οι ευθύνες της
εξουσίας, άλλωστε, «θα δάμαζαν τον κύριο Χίτλερ».
Οι Ναζί συνέτριψαν το εργατικό κίνημα. Και έκλεισαν
εκατομμύρια αντιφρονούντες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και κατάφεραν, μέσα από
τον τρόμο, να προετοιμάσουν την Γερμανία για τον νέο πόλεμο.
Η ανθρωπότητα πλήρωσε πολύ ακριβά την προθυμία των
καπιταλιστών να στηρίξουν τις αντεπαναστατικές επιθυμίες τους πάνω στη
βαρβαρότητα του Φασισμού και την ηλιθιότητα όσων είχαν αυταπάτες για το
«δημοκρατικό τόξο» σαν αντίβαρο σ’΄αυτή τη βαρβαρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου