Συνέντευξη στην εφημερίδα Εποχή

Στο περιθώριο της διεθνιστικής εκδήλωσης που έγινε πρόσφατα στην Αθήνα με στόχο να συζητηθούν οι νέες εντάσεις και πολεμικές απειλές που δημιουργούνται μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου, με αφορμή τις έρευνες για τους φυσικούς πόρους, και τη συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, σύντροφος από την οργάνωση, παραχώρησε συνέντευξη στην εβδομαδιαία αριστερή εφημερίδα, την Εποχή.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ

– Κάνε μας μια περιγραφή για την ομάδα σας...

Η ομάδα μας ξεκίνησε πριν λίγους μήνες, από νέους ανθρώπους, κυρίως εργαζόμενους και φοιτητές οι οποίοι ήταν στην αριστερά πέραν του ΑΚΕΛ, και κυρίως με βάση τις ανησυχίες που είχαμε για την κατάσταση που διαμορφώνεται στο πολιτικό σκηνικό. 

Θέλαμε να συμβάλουμε στη δημιουργία ενός άλλου ρεύματος στην κοινωνία, να συγκροτήσουμε μια πολιτική ομάδα που να τοποθετείται ξεκάθαρα στο χώρο της αντικαπιαλιστικής αριστεράς, παλεύοντας όχι για μια ακόμα αριστερά, αλλά για μια άλλη αριστερά, αντικαπιταλιστική, με δημοκρατικές διαδικασίες. 

Δεν ξέρουμε το οργανωτικό σχήμα που θα πάρει στο μέλλον αν υπάρξει μεγάλη μαζικοποίηση, αλλά προς το παρόν λειτουργούμε με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, έχουμε ανοιχτές συνελεύσεις στη βάση των πυρήνων ανά πόλεις και σε κοινωνικούς χώρους. 

Θέλαμε να φτιάξουμε μια αριστερά σε ρήξη με τον κυβερνητισμό, που έχει η καθεστωτική αριστερά που είναι και κυβέρνηση σήμερα. Κατανοούμε από τη μια ότι το ΑΚΕΛ πήρε την εξουσία με κύριο σκοπό να λύσει το Κυπριακό, κι από εμάς κάποιοι το είχαν στήριξαν σ αυτό, αλλά χωρίς αυταπάτη ότι μπορούσε να έρθει σε ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές.

Εμφανιστήκαμε για πρώτη φορά την Πρωτομαγιά μαζί με άλλες ομάδες για μια ανεξάρτητη ταξική Πρωτομαγιά, και με το στόχο την κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα στο κίνημα, όπου απειλούνται οι κατακτήσεις των εργαζομένων από τις κυρίαρχες πολιτικές του κεφαλαίου, με την πεποίθηση ότι και η κυβέρνηση και οι συνδικαλιστικοί φορείς ήταν πλέον ανίκανοι να εξυπηρετήσουν τα εργατικά συμφέροντα και ότι επιβαλλόταν να αρχίσει μια αυτο-οργάνωση των εργαζομένων και νέα ανεξάρτητα εργατικά σωματεία για να αντιμετωπίσει αυτές τις πολιτικές και να έρθει σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό και σε σύγκρουση με την πολιτική του κεφαλαίου.

– Αφού υπάρχουν κι άλλες αριστερές αντικαπιταλιστικές ομάδες στην Κύπρο, γιατί δεν πήγατε σε μια από αυτές αλλά φτιάξατε μια δική σας;

Γιατί ήταν εκτίμησή μας ότι η στρατηγική που είχαν και η τακτική τους και η δράση τους δεν συνέβαλε στο να αναπτυχθεί ένα ανατρεπτικό ρεύμα στην κοινωνία, γιατί κυριαρχούσε μια δορυφοριοποίηση γύρω από το ΑΚΕΛ. Ο λόγος τους ήταν κυρίαρχα αντιεθνικιστικός χωρίς όμως να ανοίγει άλλα ζητήματα, είτε σε ότι αφορά την αυτοοργάνωση των κοινωνικών ομάδων σε διάφορους κοινωνικούς αγώνες, αλλά ούτε και στον αντιεθνικιστικό αγώνα να μπορεί να προβεί σε δράσεις που να απομονώσει τις οποιεσδήποτε φασιστικές  ακροδεξιές ρατσιστικές φωνές. Γι’ αυτούς τους λόγους όλες οι οργανώσεις αντικειμενικά σήμερα έχουν συρρικνωθεί και δεν έχουν οποιαδήποτε   δυνατότητα παρέμβασης στην κοινωνία με τρόπο που να μπορεί να συγκροτήσει ένα άλλο ρεύμα.

– Είπες ότι ασχολείστε και με τον εθνικισμό. Ας πούμε όμως κάτι για το μεταναστευτικό πρώτα. Έχετε πάρει θέση, έχετε συμβάλει στον αγώνα που ξέρουμε ότι γίνεται;

Είναι γεγονός ότι και στην Κύπρο οι μετανάστες βιώνουν μεγάλη εκμετάλλευση, χωρίς κοινωνική ασφάλιση, χαμηλούς μισθούς, ανθυγιεινές συνθήκες, και ήμασταν από την αρχή στο πλευρό των μεταναστών είτε ήταν νόμιμοι ή παράνομοι, γιατί για εμάς δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Είναι ένα άλλο πεδίο όπου δεν υπήρχε μια ξεκάθαρη φωνή που να υποστηρίζει τα δικαιώματα των μεταναστών, να παλεύει για τη ταξική ενότητα κυπρίων και ξένων εργατών και να το δείξει και στην πράξη...

– Εγώ ξέρω για την ΚΙΣΑ...

Η ΚΙΣΑ ναι μεν έχει κάνει αυτές τις πρωτοβουλίες και έχει βοηθήσει, και σε διάφορες δράσεις ήμασταν μαζί, αλλά ο χαρακτήρας της ως Μη Κυβερνητική Οργάνωση την εμποδίζει να πάρει πιο ανοιχτό χαρακτήρα, και να ξεφύγει από το θεσμικό χαρακτήρα και από την κυρίαρχη συνδιαλλαγή με τις κυβερνητικές υπηρεσίες. 

Αυτό φάνηκε και μέχρι πρόσφατα που έγινε η απεργία πείνας στις φυλακές, ότι χρειαζόταν εκεί να αναπτυχθεί μια δράση που να αναδεικνύει μια κριτική και προς την κυβέρνηση, γιατί ήταν κι αυτή άμεσα υπεύθυνη για τα προβλήματα των μεταναστών. Υπάρχουν πάρα πολλοί μετανάστες στις φυλακές, που είναι στη φυλακή καθαρά για χαρτιά, και τους έχουν για απέλαση. Ο σχετικός νόμος ορίζει ότι μετά την παρέλευση 6μήνου πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι και υπάρχουν πολλοί μετανάστες που είναι μέσα στη φυλακή 2 και 3 χρόνια, πολλοί έχουν φτάσει σε σημείο απελπισίας, δεν ξέρουν τι πρόκειται να γίνει, και από τις 24 Οκτώβρη έιχαν ξεκινήσει απεργία πείνας 55 άτομα στο μπλοκ 10 των φυλακών στην Κύπρο. 

Έγιναν και δύο απόπειρες αυτοκτονίας, και όλο εκείνο το διάστημα, δεν υπήρχε οποιαδήποτε ανταπόκριση οποιουδήποτε φορέα, εκτός από έναν δικηγόρο σύντροφο που είχε πελάτες κάποιους από αυτούς, και κάποιους ακτιβιστές που βοηθούσαν μεμονωμένα. Ήρθε ο δικηγόρος στη δεύτερη συνέλευση που είχαμε κάνει και βγήκε κι ένα κάλεσμα για τη διαμαρτυρία, η οποία έγινε μια βδομάδα μετά την έναρξη της απεργίας πείνας. Σε εκείνη τη συνέλευση που είχαμε κάνει για να οργανώσουμε κάτι, μάθαμε ότι σε άλλα κρατητήρια που είναι και μεταγωγών, ξεκίνησε απεργία πείνας από άλλα 15 άτομα, και σε ένδειξη αλληλεγγύης για την ήδη υπάρχουσα απεργία, αλλά και για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης. 

Στα συγκεκριμένα κρατητήρια υπήρχε θάνατος κάποιου μετανάστη πριν 1 μήνα περίπου που πέρασε στα πολύ ψιλά των εφημερίδων και τίποτα άλλο. Εμείς μαζευτήκαμε μετά τη συνέλευση καμιά 40ριά άτομα, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε άμεση δράση, και πήγαμε κατευθείαν στα κρατητήρια των μεταγωγών, γιατί στη φυλακή ήταν πολύ δύσκολη η πρόσβαση, φωνάζαμε συνθήματα και μας άκουσαν κάποιοι από μέσα. 

Είπαμε 2 μέρες μετά να οργανώσουμε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Εσωτερικών για την απεργία πείνας και γενικότερα για τα προβλήματα των μεταναστών. Εκεί όταν πήγαμε πάλι τόσοι ήμασταν, γιατί ήταν 1.30 το μεσημέρι και κυρίως το κάναμε εκείνη την ώρα για να προλάβουμε τους υπαλλήλους και να πάρουμε κάποια εξήγηση. Μετά από καμιά ώρα βγήκε ο διευθυντής του υπουργείου και είπε ότι θα κάνουν κάποιες κινήσεις εντός μιας εβδομάδας και μετά από αυτό αποφάσισαν και οι μετανάστες σε ένδειξη καλής θέλησης να σταματήσουν την απεργία πείνας. Είχαν κλείσει περίπου 10 μέρες απεργίας. 

Απ΄ ότι μάθαμε έχουν απελευθερωθεί ήδη 10 κρατούμενοι, κι αυτό ήταν και αποτέλεσμα της πίεσης που ασκήσαμε με διάφορους τρόπους, και από τα δελτία τύπου που βγάζαμε, έτσι τους εξαναγκάσαμε να δημοσιοποιήσουν σχετικά για το ζήτημα. Μόνο η εφημερίδα Πολίτης έβαζε κάποιο άρθρο και η Cyprus Mail, μια αγγλόφωνη εφημερίδα.
Μετά ξαναξεκίνησε η απεργία, ήταν κι ένας που ήταν 5 χρόνια μέσα και ξεκίνησε ξανά, και τώρα περιμένουμε και από τους υπόλοιπους για το τι θα κάνουν, αν θα υπάρξουν κι άλλες αποφυλακίσεις και να δούμε τι θα κάνουμε.

– Το ΑΚΕΛ τι κάνει στο θέμα της απεργίας πείνας;

Επίσημα δεν υπήρχε οποιαδήποτε τοποθέτηση από οργανώσεις του ΑΚΕΛ. Είναι και ενδεικτικό ότι και από τις φοιτητικές παρατάξεις εδώ στην Αθήνα η μόνη που το έβαλε για να γίνει κάτι ήταν ο Αγώνας της ΕΔΕΚ. Μάλλον αδιάφορα το αντιμετώπισαν οι υπόλοιποι. Σχετικά με τη βάση του ΑΚΕΛ ήταν πολλοί που λέγανε ότι πρέπει να γίνει κάτι, αλλά υπήρχαν και διάφορα σχόλια που ακούγαμε, λέγανε ότι είναι ύποπτη η συγκυρία που ξεκίνησε αυτή η απεργία πείνας, και μήπως κάποιοι το υποκινούν για να πέσει η κυβέρνηση, όπως έγινε με το φονικό στο Μαρί. Για εμάς αυτά είναι εντελώς απαράδεκτα.

– Να γυρίσουμε στον εθνικισμό. Η ομάδα σας τι κάνει για να μπορέσει να σπρώξει την κοινωνία ενάντια στον εθνικισμό, είτε όσον αφορά τις σχέσεις των δύο κοινοτήτων είτε όσον αφορά το θέμα των μεταναστών και μεταναστριών, από την εθνικιστική σκοπιά;

Εμείς από την πρώτη δήλωση είχαμε πει ότι η αριστερά που θέλουμε να εκφράσουμε πρέπει μεταξύ άλλων να παλεύει αδιάλλακτα ενάντια σε κάθε μορφή εθνικισμού, φασισμού και ρατσισμού, να παλεύει αδιάλλακτα με οποιαδήποτε δράση ενάντια στις φασιστικές συμμορίες, και γι’ αυτό είμαστε θετικοί στο να υπάρχει μια κοινή δράση απ' όλη την αριστερά, ή σε περίπτωση που δεν είναι εφικτό αυτό, με όποιες δυνάμεις έχουν κάποιον κοινό στόχο. 

Αναφορικά με τους εθνικιστές, υπάρχει τέτοιο έδαφος και υπάρχουν παραδείγματα για το πώς θα ανακόψουμε τη δράση τους. Όπως τον Δεκέμβρη του 2009 που για πρώτη φορά η αντίστοιχη οργάνωση της Χρυσής Αυγής, το ΕΛΑΜ, είχε καλέσει διαδήλωση ενάντια στους μετανάστες στη Λευκωσία, και είχαμε συγκροτήσει τότε διάφορα άτομα και ομάδες μια αντιφασιστική πρωτοβουλία και καλέσαμε στο ίδιο μέρος την ίδια μέρα για να ακυρώσουμε την πορεία τους. Η εκδήλωσή μας είχε ιδιαίτερη μαζικότητα, ήταν πολύ πετυχημένη, είχαμε 1000 άτομα και οι εθνικιστές ήταν μόλις 80 άτομα. Μετά απ’ αυτό κυριάρχησε μια εσωστρέφεια και μια ηττοπάθεια. Είδαμε να υπάρχει μια άρνηση από τις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς για άλλες κινητοποιήσεις, με αποτέλεσμα να κάνουνε οι εθνικιστές διαμαρτυρία μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο όταν είχε πει ο Χριστόφιας περί διπλής εισβολής Ελλάδας και Τουρκίας για το πραξικόπημα της χούντας και την τουρκική εισβολή το 1974. Οι υπόλοιποι είχαν πει ότι πρέπει να έρθει το ΑΚΕΛ για να γίνει κινητοποίηση στο δρόμο, εμείς είχαμε πει ότι πρέπει να γίνει ανεξάρτητα αν θέλει το ΑΚΕΛ, όπως έγινε το Δεκέμβρη. Δυστυχώς δεν υπήρξε ανταπόκριση, με αποτέλεσμα να ανταποκριθεί μόνο μια αναρχική ομάδα.

Το επόμενο είναι ένα σκηνικό που είχε γίνει στη Λάρνακα το Νοέμβρη του 2010, με το αντιρατσιστικό φεστιβάλ της ΚΙΣΑ, όπου κάθε χρόνο το κάνει στη Λευκωσία. Εκεί είχαν καλέσει διάφορες φασιστικές ομάδες, το ΕΛΑΜ δεν συμμετείχε, ήταν το ΚΕΑ (Κίνημα Εθνικής Αντίστασης) και κάποιες άλλες, είχε σαν αίτημα να φύγουν οι λεγόμενοι λαθρομετανάστες από τη Λάρνακα. Η ΚΙΣΑ αποφάσισε να μεταφέρει στη Λάρνακα το φεστιβάλ που ήταν να γίνει στη Λεμεσό, για να ανακοπεί η πορεία των φασιστών. Εμείς το στηρίξαμε τότε, ομάδες και άτομα, αλλά εκεί, λόγω και της στάσης της αστυνομίας που αποφάσισε να διαλύσει το φεστιβάλ και να ανοίξει το δρόμο στους φασίστες, είχε σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσει μια σύγκρουση στο δρόμο με επακόλουθο δύο μαχαιρώματα ενός μετανάστη και ενός Τουρκοκύπριου από φασίστες και πολλούς  τραυματισμούς, γιατί έγινε γενικευμένη σύγκρουση, με πέτρες, καρέκλες και λοιπά. Οι φασίστες μπήκαν στο χώρο του φεστιβάλ και το διαλύσανε και είχαμε και τη σύλληψη περίπου 6-7 συντρόφων τότε, από τους φασίστες δεν θυμάμαι κάποια σύλληψη, και αυτές τις μέρες είναι η δίκη. 

Αυτό είχε καταδικαστεί από διάφορες ευρωπαϊκές οργανώσεις, αντιρατσιστικές, όπως το αντίστοιχο της ΚΙΣΑ, γιατί και ο πρόεδρος της ΚΙΣΑ έχει δίκη τώρα, ο Δώρος ο Πολυκάρπου, και δυστυχώς μετά απ’ αυτό αντί να υπάρξει μια συσπείρωση και περισσότερη αποφασιστικότητα απέναντι στα φαινόμενα φασισμού, πάλι να υπάρχει πάγωμα, και να λένε άλλοι ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους φασίστες στο δρόμο, με αποτέλεσμα και σε άλλες επιθέσεις να μην υπάρξει μια αποφασιστική απάντηση. Και υπήρξε και το μαχαίρωμα ενός λαχειοπώλη στην Πράσινη Γραμμή από τους φασίστες, που έχει το τραπεζάκι του στην οδό Λήδρας, όταν κάνανε αυτοί εξόρμηση και μιλούσαν ενάντια στους μετανάστες, ο λαχειοπώλης τους είπε εγώ δεν συμφωνώ, οι μετανάστες εργάτες είναι αδέλφια μας, πρέπει να υπάρχει μια αλληλεγγύη. Το αποτέλεσμα ήταν να τον χτυπήσουν πολύ άσχημα, με γροθιά, του είχαν πρήξει το μάτι, τότε είχαμε καλέσει μια κουβέντα και δυστυχώς δεν είχε αποτέλεσμα να προχωρήσει άμεσα κάποια δράση. 

Είναι προβληματικό ότι δεν υπάρχουν τα ίδια αντανακλαστικά απέναντι στην ακροδεξιά όπως το Δεκέμβρη του 2009. Προσπαθούμε τώρα να κάνουμε μια συσπείρωση και μια κοινή πρωτοβουλία, η οποία θα ανταποκρίνεται σε τέτοια περιστατικά και να έχει μια δράση η οποία να μπορεί να απομονώσει τέτοιες ομάδες. Αυτό που λέμε είναι ότι πρέπει να προχωρήσει άμεσα η συνεργασία με τις κυπριακές ομάδες, στον αριστερό και αναρχικό χώρο, και να αποκτήσει κι ένα πολιτικό περιεχόμενο. Για να δώσουμε το μήνυμα ότι είναι πλαστά αυτά που μας χωρίζουν, να παλέψουμε μακριά από τις έννοιες μητέρα πατρίδα και λοιπά.

– Συνεργάζεστε πάνω στα δικοινοτικά, με εκδηλώσεις και λοιπά, με άλλες ομάδες και οργανώσεις; Και με Τουρκοκύπριους;

Πρόσφατα που είχε γίνει δικοινοτική πορεία και φεστιβάλ, τέλη του Οκτώβρη, είχαμε συμμετάσχει κι εμείς και ήταν πολύ θετικό, για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό είχαν συμμετάσχει όλες οι οργανώσεις της αριστεράς. Εμείς ήρθαμε σε επαφή και σε ένα αντιρατσιστικό φεστιβάλ που είχε γίνει στη Λευκωσία, και προσπαθούμε να βαθύνουμε αυτή τη συνεργασία, να γίνονται συναντήσεις. Ήδη υπάρχει ανταλλαγή κειμένων σε διάφορα έντυπα.

– Δύο ακόμα ερωτήσεις: Το ένα πώς βλέπετε την Ελλάδα και τον αγώνα ενάντια στο Μνημόνιο και τι κάνετε ως αλληλεγγύη, και το δεύτερο, επειδή είστε φοιτητές και φοιτήτριες, τι κάνετε για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, αν έχετε αντίθεση.

Σχετικά με τις εξελίξεις στην Ελλάδα είχαμε κάνει σαν ομάδα μια πορεία αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό, στην απεργία 29-30 Ιούνη, είχαμε κάνει μια πορεία στην ελληνική πρεσβεία, περίπου 80 άτομα, και είχαμε βγάλει κι ένα κείμενο που έλεγε τι συμβαίνει στην Ελλάδα, και ότι πρέπει στην Κύπρο να υπάρχει μια αντίσταση, γιατί και στην Κύπρο έχουν αρχίσει να περνάνε τα μέτρα και οι περικοπές. Έχουμε επαφές με διάφορες οργανώσεις, και είναι επιδίωξή μας να κάνουμε και στο μέλλον εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Το ότι έχουν φθάσει στην Ελλάδα να υπουργοποιηθούν στελέχη της ακροδεξιάς για πρώτη φορά μετά το 74, είναι κάτι που πρέπει να συναντήσει σθεναρή αντίσταση από το κίνημα στην Ελλάδα.

– Στην Κύπρο έχετε ιδιωτικά Πανεπιστήμια, εμείς δεν έχουμε, αλλά ο τελευταίος νόμος που ψηφίστηκε δημιουργεί δυστυχώς συνθήκες για μια συνεργασία μεταξύ δημοσίων πανεπιστημίων και των σχολών που υπάρχουν, που δεν είναι πανεπιστήμια, αλλά έχουν άλλες μορφές. Γιατί εδώ το εμποδίζει αυτό το Σύνταγμα, αλλά εσείς έχετε εισάγει πραγματικά ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Κάνετε κάποια αντίδραση πάνω σ’ αυτό;

Σαν ομάδα είμαστε κάθετα αντίθετοι ενάντια στην αναγνώριση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, και πιστεύουμε ότι είναι πλαστό το δίλημμα στο οποίο πέφτει και η καθεστωτική αριστερά του ΑΚΕΛ, γιατί τότε που είχε περάσει ο νόμος για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, η Προοδευτική, που είναι η φοιτητική παράταξη του ΑΚΕΛ, έλεγε ότι εμείς είμαστε υπέρ των ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων. 

Εμείς λέγαμε ότι αυτό είναι ένα πλαστό δίλημμα, δεν μπορεί να υπάρχει μη κερδοσκοπικό ιδιωτικό πανεπιστήμιο, ότι ο αυταρχισμός και η κερδοσκοπία είναι το ίδιο πράγμα, και είναι στα άμεσα σχέδια, αφού προσπαθήσουμε να φτιάξουμε κάποιους πυρήνες στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, να ξεκινήσουμε κάποιες δράσεις ενάντια στη διοίκηση των Πανεπιστημίων, γιατί εκτός από το νόμο που έχει περάσει, στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου δεν υπάρχει άσυλο, σε όλα τα μαθήματα υπάρχουν υποχρεωτικές παρουσίες, στα 6 χρόνια διαγράφονται οι φοιτητές, και δεν υπήρχε καν το δικαίωμα δωρεάν σίτισης-στέγασης στο δημόσιο Πανεπιστήμιο. 

Το μόνο που έγινε είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση έδωσε κάποια κουπόνια με χρηματικό αντίτιμο, με εισοδηματικά κριτήρια, για να μπορέσουν κάποιοι φοιτητές να πάρουν βιβλία ή να νοικιάσουν χώρους για να ζουν, ή να έχουν κάποια υποτιθέμενη δωρεάν σίτιση. 

Εκτός αυτού εδώ και κάποια χρόνια λειτουργούν οι νόμοι της Μπολώνιας που ευνοούν αυτές τις διασπάσεις πτυχίων, και είναι ζητήματα που τα είχαν θέσει κάποιοι σύντροφοι και στο κυπριακό σχήμα Ανατροπή που υπήρχε εδώ στην Ελλάδα. Ότι πρέπει να υπάρχει κινητοποίηση ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων, αλλά και για την πάλη ενάντια στο αυταρχικό δημόσιο Πανεπιστήμιο. Και τότε δυστυχώς ήμασταν οι μόνοι που είμασταν καθαρά ενάντια στη λειτουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων, αλλά ευελπιστούμε τώρα με τη συγκρότηση της ομάδας στην Κύπρο και με άλλες συνεργασίες που συμφωνούν σε μια πάλη ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, να δημιουργηθεί ένα ρεύμα στους φοιτητές και γενικότερα στο λαό που να παλεύει για δημόσια και δωρεάν παιδεία.