Δικηγόρος σε πολιτική ανυπακοή (δικάζεται γιατί δεν πληρώνει κοινωνικές ασφαλίσεις μετά το μνημόνιο)

Δεν καταβάλλει εισφορές στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων
Παροτρύνει τους συμπολίτες μας να κάνουν το ίδιο, «καθότι είναι απαράδεκτο άνθρωποι να μην πάρουν σύνταξη ή μειωμένη σύνταξη, απλά και μόνο γιατί κάποιοι κερδοσκοπούσαν»

Με τη συνειδητή άρνησή του να καταβάλει τις εισφορές των τελευταίων εννιά μηνών προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων ως μια πράξη πολιτικής ανυπακοής, απαντά ο δικηγόρος και πολιτικός ακτιβιστής, Μιχάλης Παρασκευάς, στη φημολογούμενη συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τρόικα για διαγραφή των οφειλών του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, που ανέρχονται στο ποσό των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. 

Μάλιστα στην περίπτωση που επιβεβαιωθεί ότι υπήρξε τέτοια συμφωνία, παροτρύνει τους συμπολίτες μας να κάνουν το ίδιο, «καθότι είναι απαράδεκτο άνθρωποι να μην πάρουν σύνταξη ή μειωμένη σύνταξη, απλά και μόνο γιατί κάποιοι κερδοσκοπούσαν», όπως αναφέρει σε επιστολή του προς την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ζέτα Αιμιλιανίδου.

«Δεν θέλω να ηρωοποιηθώ»…

Ο Μιχάλης Παρασκευάς, πήρε προχθές δικαστική κλήση για να παρουσιαστεί ενώπιον δικαστηρίου στις 13.3.2014, κατηγορούμενος ότι δεν πλήρωσε τις εισφορές του ως αυτοτελώς εργαζόμενος στο ΤΚΑ, από τον περασμένο Μάιο - αμέσως μετά που ψηφίστηκε το Μνημόνιο.

«Πήρα τις αποφάσεις μου και είμαι έτοιμος να επωμιστώ το κόστος των επιλογών μου», μας είπε, «παρόλο που ως δικηγόρος ρισκάρω πολλά, αφού μπορεί να αντιμετωπίσω ακόμα και πειθαρχικές συνέπειες, αν δεν εκπληρώσω υποχρεώσεις μου προς το κράτος και αποφάσεις δικαστηρίων. 

Αλλά, το κάνω για να υπάρξει αντίδραση από τον κόσμο και συμπαράσταση, όχι προς εμένα, αλλά για το γενικό καλό. Πρέπει να οργανωθεί μια μαζικότερη κοινωνική αντίδραση, γιατί δεν το κάνω για να προστατευτώ μόνον εγώ. Δεν μπορεί κανείς να αντιδρά ως μονάδα και να επωμίζεται, μόνος, όλο το κόστος, γιατί δεν θα έχει νόημα.

Ως δικηγόρος, κυριολεκτικά απελευθερώνω ανθρώπους από φυλακές και κρατητήρια της Αστυνομίας. Αν χάσω την άδειά μου, δεν θα μπορώ να ζήσω και δεν θα μπορώ να βοηθήσω άλλους ανθρώπους. Αλλά δεν με νοιάζει να πάω φυλακή, φτάνει να έχει ένα αποτέλεσμα η προσπάθειά μου. Αν η κοινωνία δεν αντιδράσει, δεν γίνεται αγώνας. Εμένα ο στόχος μου ως ακτιβιστή, είναι να εμπλακούν και άλλοι στον αγώνα. Δεν είναι στόχος μου να γίνω μάρτυρας, ούτε να ηρωοποιηθώ, αλλά να προσφέρω και να έχει η προσφορά μου αποτέλεσμα στην κοινωνία. Ξέρω ότι το σύστημα είναι παντοδύναμο και δεν μπορώ να σηκώσω μόνος μου το βάρος αυτής της προσπάθειας»...

Παρότρυνση προς συμπολίτες μας

Σε επιστολή του στις 7 Μαΐου 2013 προς την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ζέτα Αιμιλιανίδου, ο Μ. Παρασκευάς αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «Ως έγινε γνωστό από τον Τύπο, περί τα τέλη Νοεμβρίου 2012 η Τρόικα είχε θέσει όρο προς το κυπριακό κράτος για την υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης, την ολοκληρωτική διαγραφή των οφειλών του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ήτοι του ποσού των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Μετά και την ψήφιση του Μνημονίου Συναντίληψης από την Κυπριακή Βουλή στις 30 Απριλίου 2013 και αφού διεξήλθα τις πρόνοιες του, δεν μπόρεσα να βρω οιανδήποτε σχετική πρόνοια σχετικά με τη, σύμφωνα με τον Τύπο, συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τρόικα. 

Αν εν τέλει η συμφωνία αυτή με την Τρόικα ισχύει και έχει επέλθει ολική διαγραφή του χρέους του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ήτοι του ποστού των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ, αντιλαμβάνεστε τις κολοσσιαίες συνέπειες που θα έχει αυτό το γεγονός στα δικαιώματα όλων των πολιτών και όλων των ασφαλισμένων στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αφού ουσιαστικά αυτό θα σημαίνει, εν ολίγοις, απλά την κατάρρευση του Ταμείου και καθιστά αμφίβολη, ακόμη και την καταβολή σύνταξης στους δικαιούχους που εκπλήρωναν τις υποχρεώσεις τους και κατέβαλλαν ανελλιπώς το οφειλόμενο ποσόν.

Θα ήθελα να απευθύνω θερμότατη παράκληση όπως με ενημερώσετε αν έχουν διαγραφεί όλες ή μερικές από τις οφειλές του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Σας ενημερώνω ότι δεν προτίθεμαι να καταβάλω ξανά οφειλές κοινωνικών ασφαλίσεων, μέχρι να τύχω ενημέρωσης στο πιο πάνω ερώτημά μου και επίσης να σας ενημερώσω ότι αν, παρ’ ελπίδα, έχουν διαγραφεί οι οφειλές του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, προσωπικά δεν πρόκειται να καταβάλω ξανά οιοδήποτε ποσόν προς τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, διότι δεν προτίθεμαι να καταβάλω εισφορές απλά για να τις αρπάξουν αυτοί οι οποίοι αποκομίζουν κέρδη από τόκους, ήτοι οι τοκογλύφοι/τραπεζίτες για τους οποίους ήδη η οικονομία της Κύπρου έχει δεχτεί ανεπανόρθωτο πλήγμα. 

Θα ήθελα επίσης να σας ενημερώσω ότι αυτή η επιστολή μου θα τύχει δημοσιότητας και θα αποτελέσει παρότρυνση προς συμπολίτες μας να πράξουν το ίδιο, καθότι είναι απαράδεκτο άνθρωποι να μην πάρουν σύνταξη ή μειωμένη σύνταξη, απλά και μόνο γιατί κάποιοι κερδοσκοπούσαν».

Περιορισμός δημοσιονομικής επιδότησης

Σε απάντησή του στις 29 Αυγούστου 2013, ο Διευθυντής Υπηρεσιών Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Θεοφάνης Τρύφωνος, πληροφορεί τον Μιχάλη Παρασκευά, μεταξύ άλλων, ότι «το Γενικό Σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων αποτελεί και θα συνεχίσει να αποτελεί στο μέλλον την κύρια πηγή συνταξιοδοτικού εισοδήματος στην Κύπρο, συνεισφέροντας έτσι στη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου.

Ενόψει των πιο πάνω και σε αναμονή της ολοκλήρωσης της αναλογιστικής ανασκόπησης και της αξιολόγησής της από την ΕΕ, αντιλαμβάνεστε ότι η Συμφωνία Διευκόλυνσης Χρηματοδοτικής Στήριξης της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, δεν προνοεί διαγραφή οποιωνδήποτε οφειλών στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αλλά περιορισμό της δημοσιονομικής επιδότησης του Γενικού Συστήματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων. 

Με την ευκαιρία αυτή επιθυμώ να σας υπενθυμίσω ότι, σύμφωνα με τη νομοθεσία Κοινωνικών Ασφαλίσεων, κάθε εργαζόμενος στην Κύπρο υποχρεούται να εισφέρει στο ΤΚΑ ανάλογα με την κατηγορία ασφάλισής του και ότι, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε πρόνοιες του Μνημονίου Συναντίληψης, το κράτος καταβάλλει τη συνεισφορά του ως γενικός εισφορέας στο ΤΚΑ».

Ο Μιχάλης Παρασκευάς δήλωσε στη «Σ» ότι ο κ. Τρύφωνος «κατέφυγε σε υπεκφυγές» και ότι δεν τον ικανοποίησε η απάντησή του. «Όταν το κράτος δανείζεται από εσωτερικούς δανειστές, στη συγκεκριμένη περίπτωση από τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, το δάνειο δεν γράφεται ως δημόσιο χρέος· πληροφορούμαι ότι δεν περιλήφθηκε στον προϋπολογισμό και διαγράφηκε. 

Αυτό σημαίνει ότι το κράτος πήρε το τεράστιο ποσόν 7,2 δις ευρώ από εμάς που καταβάλλουμε κοινωνικές ασφαλίσεις, δεν ξέρουμε πώς δαπανήθηκε και δεν γνωρίζουμε αν θα μας επιστραφεί. Υποθέτω ότι δόθηκε στις τράπεζες…

»Θεωρώ ότι, αυτό, δίνει στους πολίτες το δικαίωμα της πολιτικής ανυπακοής. Υπάρχει ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ των πολιτών και του κράτους και δεν μπορεί το κράτος να παραβιάζει τις υποχρεώσεις του έναντι συμφερόντων τρίτων, αντί να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του, ώστε να εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση στους πολίτες».

Η περίπτωση της Ρόζα Παρκς

Την περίπτωση της Ρόζα Παρκς, ως παράδειγμα πολιτικής ανυπακοής, μας ανέφερε ο Μ. Παρασκευάς. Ήταν μια έγχρωμη μοδίστρα, που έμελλε να μείνει στην ιστορία όταν, την 1η Δεκεμβρίου 1955, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό, αντιστεκόμενη στην τότε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού των ΗΠΑ που απαιτούσε από τους έγχρωμους πολίτες να κάθονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου και να παραχωρούν τη θέση τους στους λευκούς. Άλλο παράδειγμα πολιτικής ανυπακοής, ήταν η άρνηση πολιτών των ΗΠΑ να υπηρετήσουν στον πόλεμο του Βιετνάμ στις δεκαετίες 1960-70.

Πηγή