Υπάρχει ελπίδα και στην Κύπρο

Η φωτό είναι από κινητοποίηση Τουρκοκυπρίων για την παγκόσμια αντιφασιστική δράση στις 19/1

Βρισκόμαστε ήδη λιγότερο από ένα μήνα πριν τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο με το μέλλον να προδιαγράφεται δυσοίωνο για τον κυπριακό λαό.

Η υπαγωγή της Κύπρου σε καθεστώς μνημονίου, θέτει σε δεύτερη μοίρα το ποιος θα επικρατήσει στις εκλογές, από την στιγμή που κανένας υποψήφιος δεν είναι διατεθειμένος να καταργήσει το μνημόνιο ή να συγκρουστεί με την τρόικα.

Ο τραγικός απολογισμός της κυβέρνησης Χριστόφια μόνο απογοήτευση και οργή προκαλεί στον κόσμο, ειδικά της Αριστεράς που είχε μεγάλες προσδοκίες απ αυτόν. Ο ίδιος παραδεχόμενος ήττα δεν πρόκειται να επαναδιεκδικήσει την προεδρία, ενώ και το κόμμα του το ΑΚΕΛ προχώρησε σε επιλογή ήττας με τον «κεντρώο» και τεχνοκράτη Σταύρο Μαλά ως υποψήφιο. Ενδεικτικό και αυτό της υποταγής και αστικοποίησης του ΑΚΕΛ που ενσωματώθηκε πλήρως με την απόλυτη στήριξη του στο μνημόνιο, υπερψηφίζοντας όλα τα σχετικά νομοσχέδια στην βουλή, χωρίς καμία διαφωνία.

Ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα περάσει στον δεύτερο γύρο των εκλογών, ενώ το μεγάλο φαβορί είναι ο υποψήφιος της δεξιάς, Νίκος Αναστασιάδης ο οποίος πριν μια βδομάδα διοργάνωσε στην Λεμεσό τις εργασίες της Έκτακτης Συνόδου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. 

Στη σύνοδο παρέστησαν αντιπροσωπείες όλων των δεξιών κομμάτων της Ευρώπης του κεφαλαίου, όπως η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, το προεδρείο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, αρχηγοί κομμάτων και ηγέτες κρατών, μεταξύ των οποίων οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας Αντώνης Σαμαράς, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Όλοι δήλωσαν την υποστήριξη τους στον ομοϊδεάτη τους Αναστασιάδη που έδειξε ότι εκφράζει και επίσημα πλέον τους αντιδραστικούς κύκλους του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.

Πέραν όμως από το αρνητικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, υπάρχει και κάτι που γεμίζει ελπίδα και αισιοδοξία τον κόσμο της αντίστασης. Είναι η συσσωρευμένη πείρα από τους κοινωνικούς αγώνες που έχουν προηγηθεί, όχι μόνο το τελευταίο διάστημα αλλά και καθ όλη την διάρκεια της πενταετούς θητείας του Χριστόφια. 

Αυτοί οι αγώνες όχι μόνο έδωσαν την αυτοπεποίθηση στον κόσμο ότι μπορεί να σταματήσει τις επιθέσεις των καπιταλιστών, αλλά δημιούργησαν τους όρους και προϋποθέσεις ώστε να μπουν οι βάσεις για την συγκρότηση μιας πραγματικά αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που να μπορεί να εμπνεύσει και να οργανώσει τις μάχες της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των κοινωνικών κινημάτων και να βάλει την προοπτική ανατροπής του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος.

Σ αυτούς τους κοινωνικούς αγώνες αξίζει να σταθούμε και να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή από τα τέλη του 2008 μέχρι σήμερα, αφού καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την σύνθεση και δυναμική που παρουσιάζει σήμερα στην Κύπρο ο ευρύτερος ριζοσπαστικός και αντικαπιταλιστικός χώρος στην Κύπρο.

Η φλόγα της εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008 στην Ελλάδα, μεταφέρεται και στην Κύπρο σε μια περίοδο που γίνονται οι πρώτες καταλήψεις και κοινωνικά κέντρα στον χώρο της παλιάς Λευκωσίας όπου συχνάζει ένα κομμάτι της ανυπότακτης νεολαίας και συμμετέχει σε πολιτικές ζυμώσεις κυρίως στον αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Ταυτόχρονα η συγκρότηση στην Αθήνα για πρώτη φορά, κυπριακού φοιτητικού σχήματος που να τοποθετείται ξεκάθαρα στην ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική αριστερά, μεταφέρει επίσης στην Κύπρο τον ενθουσιασμό και την εμπειρία ώστε να ενταθούν οι διεργασίες στην νεολαία που κινείται στα αριστερά του ΑΚΕΛ και παραπέρα.

Οι πορείες στην Κύπρο εκείνες τις μέρες για την δολοφονία του Αλέξη είναι αρκετά μαζικές και χαρακτηρίζονται από μικροσυγκρούσεις με την αστυνομία και συλλήψεις. Το ΑΚΕΛ και η νεολαία του η ΕΔΟΝ δεν προβαίνουν σε καμιά εκδήλωση αλληλεγγύης για την εξέγερση, ενώ ακόμα και οι οργανωμένοι οπαδοί της Ομόνοιας, η Θυρα9, διοργανώνει πορεία στην οποία συμμετέχουν και αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Τις ίδιες μέρες οργανώνονται δικοινότικες εκδηλώσεις της νεολαίας σε μια προσπάθεια προώθησης της επαναπροσέγγισης Ε/Κ και Τ/Κ από κάτω μακριά από διαμεσολαβητές και με προωθημένο πρόγραμμα πάλης.

Τον Γενάρη του 2009 με την εισβολή και τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ στην Γάζα αποφασίζεται να γίνει πορεία με ενιαίο μπλοκ εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς-αντιεξουσιαστικού χώρου-αντιπολεμικών κινήσεων και κοινότητες Παλαιστινίων και Τουρκοκυπρίων. Στην ίδια πορεία θα συμμετείχε και το ΑΚΕΛ. Εκεί φάνηκε έντονα για πρώτη φορά η αντιδραστική στροφή του ΑΚΕΛ σε ότι αφορά την Παλαιστίνη, όχι μόνο στην πολιτική που χάραξε αλλά και στην τακτική του στον δρόμο. 

Όταν διαδηλωτές εμφανίστηκαν με πανό και κείμενα που ασκούσαν κριτική στη κυβέρνηση για το ότι μαζί με τους «ευρωπαίους εταίρους της» δεν αναγνωρίζει την εκλεγμένη κυβέρνηση των Παλαιστίνιων και στηρίζει τον αποκλεισμό της Γάζας, η περιφρούρηση του ΑΚΕΛ επιτέθηκε σ αυτούς με απίστευτη αγριότητα κτυπώντας τους δίνοντας το έναυσμα στην αστυνομία να τους επιτεθεί κι αυτή συλλαμβάνοντας μάλιστα ένα άτομο με ανυπόστατες κατηγορίες!

Λίγους μήνες αργότερα η Κύπρος θα ζούσε τον δικό της μικρό Δεκέμβρη όταν το δικαστήριο με μια προκλητική απόφαση άνευ προηγουμένου, αθώωσε τους 10 αστυνομικούς που ξυλοφόρτωσαν με απίστευτη αγριότητα 2 φοιτητές πριν λίγα χρόνια. Μάλιστα ενώ αυτό είχε καταγραφεί σε βίντεο, το δικαστήριο δεν το δέχθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο!

Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσουν μαζικές διαδηλώσεις οργής έξω από δικαστήρια και αστυνομικούς βαθμούς, ενώ οι συνελεύσεις που γίνονταν παράλληλα με τις κινητοποιήσεις έφεραν την δημιουργία μιας πρωτοβουλίας ενάντια στην αστυνομική καταστολή.

Τον Δεκέμβρη του 2009 όταν το παράρτημα της χρυσής αυγής στην Κύπρο, το ΕΛΑΜ, επιχείρησε να πραγματοποιήσει πορεία στην Λευκωσία ενάντια στους μετανάστες, βρήκαν μπροστά τους μια μεγαλειώδη αντιφασιστική πορεία πέραν των χιλίων ατόμων που κατέκλυσε τους δρόμους της Λευκωσίας, ενώ οι νεοναζί περιορίστηκαν κοντά στα γραφεία τους σε μια συγκέντρωση 80 ατόμων! 

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας πολύ καλής κινητοποίησης και συντονισμού ομάδων του εξωκοινοβουλευτικού χώρου, κοινότητες μεταναστών και αντιρατσιστικών οργανώσεων, σε μια πορεία που δεν στήριξε κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα αλλά είχε μαζικότατη συμμετοχή από διάφορους πολιτικούς χώρους και κοινωνικές ομάδες.

Όμως την επόμενη χρονιά έχουμε έξαρση της ρατσιστικής βίας με επίκεντρο την πόλη της Λάρνακας όπου γίνονται επιθέσεις στα σχολεία σε Παλαιστίνιους μαθητές, με αποκορύφωμα την πορεία μιας ακροδεξιάς ομάδας ενάντια σε αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Οι ακροδεξιοί και νεοναζί με την βοήθεια της αστυνομίας επιτέθηκαν και διέλυσαν το φεστιβάλ, μαχαίρωσαν ένα Τουρκοκύπριο μουσικό και μετανάστες, ενώ η αστυνομία συνέλαβε μόνο αντιρατσιστές! Αυτό το γεγονός είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθούν αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες σε διάφορες πόλεις όπου διοργάνωσαν και πολύμορφες παρεμβάσεις.

Την πρωτομαγιά του 2011 στις εκδηλώσεις για ανεξάρτητη ταξική πρωτομαγιά αλλά και την δικοινοτική πορεία των συνδικάτων και στις δύο πλευρές της Λευκωσίας, παρεμβαίνει για πρώτη φορά η οργάνωση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που μόλις είχε συγκροτηθεί, η ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ ( Αντικαπιταλιστική Αριστερή Ταξική Επαναστατική Συσπείρωση).

Καλεί τους εργαζομένους σε αγώνα για να ηττηθεί ο υποταγμένος συνδικαλισμός και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, σε σύγκρουση με τις πολιτικές του κεφαλαίου ενάντια στη διαπραγμάτευση απάτη του δήθεν κοινωνικού διαλόγου και προώθηση μαχητικών μορφών πάλης με απεργίες και καταλήψεις επιχειρήσεων. Τάσσεται ξεκάθαρα ενάντια στην ΕΕ, την συνδιαχείρηση και τις αυταπάτες για αριστερή διακυβέρνηση.

Μπορεί μέχρι σήμερα να μην έχει την μεγάλη μαζικότητα, όμως η επιρροή της σε κομμάτια της νεολαίας, μαθητές, φοιτητές και νέους εργαζόμενους, οι ξεκάθαρες θέσεις της, ο κινηματικός της χαρακτήρας και τα καλά αντανακλαστικά που επέδειξε είχαν σαν αποτέλεσμα να παίξει σημαντικό ρόλο στην διοργάνωση ή συνδιαμόρφωση διαφόρων κινητοποιήσεων και παρεμβάσεων, όπως η πορεία και εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό στις διήμερες απεργίες, το αντιρατσιστικό φεστιβάλ, η συμμετοχή σε διεθνείς πρωτοβουλίες ενάντια στον μιλιταρισμό, μετά και το φονικό στην ναυτική βάση στο Μαρί αλλά και σε διεθνή αντιπολεμική εκδήλωση στην Αθήνα ενάντια στην συμμαχία Κύπρου-Ισραήλ-Ελλάδας.

Συμμετέχει στην δημιουργία κοινωνικών κέντρων και σε άλλες πόλεις μαζί με συντρόφους από άλλες αριστερές και αντιεξουσιαστικές ομάδες, ανένταχτους αγωνιστές και μετανάστες. Επίσης οργανώνονται αντιρατσιστικές πορείες με σύνθημα «Κύπριοι και ξένοι εργάτες ενωμένοι», παρεμβάσεις σε απεργίες και εργατικές κινητοποιήσεις.

Καταλυτικό ρόλο έπαιξε και στο να γίνει πορεία ενάντια στην επίσκεψη Νετανιάχου στην Κύπρο, κάτι που έσπασε το κλίμα της αστυνομικής τρομοκρατίας που προσπάθησε ανεπιτυχώς να περιορίσει αρχικά την πορεία. 

Ιδιαίτερα σημαντικό και ότι οργάνωσε αντιφασιστικές πορείες το τελευταίο διάστημα ενάντια στις προκλήσεις των νεοναζί, σπάζοντας την ηττοπάθεια και εσωστρέφεια που είχε πέσει το κίνημα τους τελευταίους μήνες. Οργανώθηκαν πορείες σε Λευκωσία και Λεμεσό, με αυτή στην Λευκωσία στις 30/12 ενάντια στην εκδήλωση των ντόπιων νεοναζί και την επίσκεψη του χρυσαυγίτη Κασιδιάρη, να είναι αρκετά μαζική παρόλο που καλέστηκε μόλις την προηγούμενη! 

Αυτό έδωσε την ώθηση και σε άλλα κομμάτια του αντικαπιταλιστικού χώρου να κινητοποιηθούν με αποτέλεσμα προχθές έστω και χωρίς ανοικτό κάλεσμα να μαζευτούν εκατοντάδες αντιφασίστες στην πλατεία Φανερωμένης στην Λευκωσία και να ανακόψουν την πορεία των νεοναζί προς αυτή! Οι δύο τελευταίες κινητοποιήσεις επανέφεραν την αυτοπεποίθηση στο αντιφασιστικό κίνημα και τώρα μπαίνουν οι βάσεις για την δημιουργία ενός μαζικού και ενιαίου αντιφασιστικού φορέα.

Κίνημα Occupy Buffer Zone

Την χρονιά που μας πέρασε είχαμε και την ανάπτυξη πολύμορφων δράσεων από το δικοινοτικό κίνημα επαναπροσέγγισης από τα κάτω, με αποκορύφωμα την κατάληψη στην νεκρή ζώνη ενός άδειου κτιρίου και εγκαταλειμμένου από το 1974 όταν έγινε η τουρκική εισβολή. Το κτίριο μετατράπηκε από το κίνημα σε κέντρο κοινωνικοπολιτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων, ανοικτό για όλους. Ο χαρακτήρας του κινήματος δεν ήταν απλά υπέρ της ειρήνης και επανένωσης αλλά προωθούσε και το αντικαπιταλιστικό πρόταγμα.

Στις 6 Απρίλη το βράδυ σε μια πρωτοφανή αστυνομική επιχείρηση καταστολής και τρομοκρατίας, πάνοπλοι αστυνομικοί από όλα τα σώματα, σπάζουν πόρτες και παράθυρα και εισβάλλουν στην κατάληψη ξυλοκοπώντας με απίστευτη αγριότητα ακόμα και ανήλικα παιδιά, εκκενώνοντας έτσι και κλείνοντας την κατάληψη. Αποτέλεσμα 30 συλλήψεις και 7 τραυματισμοί χωρίς κανένα λόγο και αφορμή. Οι ευθύνες βαραίνουν την κυβέρνηση που συναίνεσε σ αυτή τη βάρβαρη καταστολή, μια κυβέρνηση μάλιστα που υποτίθεται παλεύει για την επανένωση και την ειρήνη! Ιδιαίτερα προκλητικά ήταν τα δημοσιεύματα στην εφημερίδα εκφραστικό όργανο του ΑΚΕΛ, την Χαραυγή όπου έδινε συγχαρητήρια στην αστυνομία αποκαλώντας μάλιστα την επιχείρηση καταστολής αποτελεσματική και αναίμακτη!

Πολιτικές λιτότητας, μνημόνιο και εργατικές αντιστάσεις

Οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, εργατικά δικαιώματα αλλά και οι απολύσεις δεν ξεκίνησαν τώρα από την κυβέρνηση και τα αφεντικά με την συμφωνία μνημονίου, αλλά πολύ πιο πριν. Ήδη μέχρι το τέλος του 2011 η κυβέρνηση είχε εφαρμόσει τρία πακέτα λιτότητας με πάγωμα μισθών, αυξήσεις φορολογιών, απολύσεις και μειώσεις στις κοινωνικές παροχές. Ταυτόχρονα οι εργοδότες εντείνοντας τον αυταρχισμό τους επέβαλαν μειώσεις μισθών και απολύσεις. Αυτοί που δέχθηκαν πρώτοι την επίθεση δηλαδή ήταν οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα και μετά όλοι οι άλλοι.

Όμως αυτό έφερε και ισχυρές εργατικές αντιστάσεις με πολλές απεργίες και μάλιστα διαρκείας σε πολλούς κλάδους, ιδιαίτερα στους οικοδόμους, στα ξενοδοχεία, στα εργοστάσια. Σημαντικό ήταν το γεγονός ότι αρκετές φορές απεργούσαν μαζί κύπριοι και μετανάστες. Απεργίες έγιναν και στο δημόσιο τομέα με τους δημόσιους υπάλληλους και τους εκπαιδευτικούς να πρωτοστατούν.

Χαρακτηριστικό της αυταρχικής πολιτικής της κυβέρνησης ήταν το νομοσχέδιο που πέρασε(με ψήφους και του ΑΚΕΛ!) για περιορισμό των απεργιών σε όλους τους εργαζομένους στα αεροδρόμια! 

Συγκεκριμένα επιτρέπεται η απεργία μόνο μέχρι δύο ώρες την βδομάδα! Δυστυχώς πλάτες σ αυτά έβαλαν και οι υποταγμένες συντεχνίες. Ιδιαίτερα ντροπιαστική η στάση της ΠΕΟ, συνδικαλιστική παράταξη του ΑΚΕΛ. Σε πολλές απεργίες στον δημόσιο τομέα δεν συμμετείχε και παράλληλα καλούσε τους βουλευτές να συμβάλουν «δημιουργικά» στην μείωση της έντασης και στην ενίσχυση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος!!

Για να ανατραπούν όμως οι πολιτικές κυβέρνησης και κεφαλαίου, να ηττηθεί ο ξεπουλημένος συνδικαλισμός και να έχουν προοπτική νίκης οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες, χρειάζεται η ενδυνάμωση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ιδιαίτερα στους χώρους εργασίας. Μιας αντικαπιταλιστικής αριστεράς που θα παλεύει ξεκάθαρα για ανατροπή του μνημονίου, για έξοδο από ΕΕ και ευρώ, ενάντια στις αυταπάτες για μια αριστερή διαχείριση του συστήματος, με μόνη προοπτική την επαναστατική αντικαπιταλιστική ανατροπή και την εργατική εξουσία. Γι αυτό παλεύει η ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ και σ αυτή την κατεύθυνση θα προσπαθήσει να σπρώξει και άλλες δυνάμεις.

Πηγή