Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ανεπτυγμένου κόσμου, οι κυβερνήσεις παλεύοντας με τις μειώσεις του κρατικού προϋπολογισμού κατηγορούν τον δημόσιο τομέα για τα προβλήματα των οικονομιών τους, βεβαιώνοντας έτσι πως το φαινόμενο δεν είναι κυπριακό. Αντίθετα, οι ρίζες του προβλήματος βρίσκονται στα δισεκατομμύρια που ξόδεψαν οι κυβερνήσεις όλων των χωρών για να σώσουν τις υπό κατάρρευση τράπεζές τους, την προηγούμενη τριετία. Αυτό τον λογαριασμό τώρα επιχειρούν να τον μεταβιβάσουν στην κοινωνία, κοινωνικοποιώντας τις ζημιές των τραπεζών. Αυτή είναι η κυρίαρχη αιτία των ελλειμμάτων στους κρατικούς προϋπολογισμούς.
Το περιεχόμενο της επιστολής που απηύθυνε ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας προς τον πρόεδρο και τους ηγέτες των πολιτικών κομμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, λίγες μόνο μέρες μετά το τραγικό συμβάν στο Μαρί, αφορούσε στην επίσπευση αυστηρότερων μέτρων λιτότητας από την κυβέρνηση. Η αιτιολογία ήταν ότι η οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης συγκρινόμενη με αυτή του 1974! Αμέσως το ερώτημα που τίθεται είναι αν η απώλεια λόγω της εισβολής του “Αττίλα” του 40% του κυπριακού εδάφους και του 80% σχεδόν των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Κύπρου, συνοδευόμενη από την πρόκληση 200.000 προσφύγων συγκρίνεται, έστω και τηρουμένων των αναλογιών, με οποιαδήποτε δημοσιονομικά προβλήματα της σημερινής Κυπριακής Δημοκρατίας; Ο ρόλος του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας είναι να ασκεί εποπτικό ρόλο και να μεριμνά για την οικονομική σταθερότητα. Θέτοντας το δίλημμα μεταξύ μέτρων λιτότητας ή ένταξη της Κύπρου υπό καθεστώς Μνημονίου και μάλιστα σε μία πολύ κρίσιμη χρονική στιγμή για το μέλλον της, μάλλον συμβάλλει στο αντίθετο.
Βέβαια, αν τεθεί η Λευκωσία υπό καθεστώς Μνημονίου, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, θα υποθηκευτεί περαιτέρω η εθνική κυριαρχία της Κύπρου επιφυλάσσοντας αρνητικές εξελίξεις στο πλαίσιο της κρίσιμης φάσης που βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό. Μία τέτοια ανεπιθύμητη εξέλιξη θα απαξίωνε και τη διαπραγματευτική ισχύ της Κύπρου στις συμφωνίες για την εκμετάλλευση του ορυκτού της πλούτου. Επίσης, είναι γνωστή η επιθυμία αρκετών δυτικών χωρών να απορροφήσουν τα ξένα, ρωσικά ως επί το πλείστον, κεφάλαια που έχουν εισέλθει στην Κύπρο. Με τον πανικό που σπέρνεται αυξάνονται οι κινήσεις για μεταφορά κεφαλαίων εκτός Κύπρου, ικανοποιώντας αυτήν τους την επιθυμία.
Η περικοπή μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών δεν πρόκειται να ομαλοποιήσει τα δημόσια οικονομικά. Στην περίπτωση που καταρρεύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα καταστούν μάταιες οι θυσίες των Κυπρίων εργαζομένων.
Επομένως, η στοχοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων μόνο τυχαία δεν είναι. Όπως συνέβη σε όλα τα κράτη της δύσης που επιβλήθηκαν μέτρα λιτότητας, έτσι και εδώ στην Κύπρο η εμπροσθοφυλακή της επίθεσης κατά των δημοσίων υπαλλήλων είναι δημόσια πρόσωπα, που η πλειοψηφία τους αμείβεται πλουσιοπάροχα και από το δημόσιο. Ο ρατσιστικός διασυρμός των δημοσίων υπαλλήλων και η απαξίωση του δημόσιου τομέα της κυπριακής οικονομίας δεν αποσκοπεί παρά στην αναίρεση εργασιακών δικαιωμάτων, υλοποιώντας παράλληλα την κοινωνική οπισθοδρόμηση μέσω της καλλιέργειας του διχασμού της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Αυτό είναι μέρος ενός γενικότερου προβλήματος με κοινό παρονομαστή την μακροοικονομική πολιτική σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο, η οποία παροτρύνει τις κεντρικές τράπεζες να εφαρμόζουν καταστροφικές, για την κοινωνική πλειοψηφία, νεοφιλελεύθερες πολιτικές, υπό την ανοχή φαινομενικά αριστερών κυβερνήσεων, που με τη σειρά τους δείχνουν τα όρια και τις αντιφάσεις τους στη σημερινή πραγματικότητα.
Πέτρος Κοσμάς
(Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, 25/09/2011)
2 σχόλια:
Σύντροφοι,
Προσπαθώ να συμμετάσχω σε διάλογο:
Η ανάλυση αυτή του Πέτρου Κοσμά μπορεί να αποτελέσει μια βάση για μια ευρύτερη συμφωνία και κοινή δράση μεταξύ των αριστερών στην τοπική μας πάλη ενάντια στον καπιταλισμό.
Από την άλλη όμως, φαίνεται να παραγνωρίζει ή να κάνει πως δεν βλέπει την πολεμική που αναπτύσσει η δεξιά και η ακροδεξιά ενάντια στη κυβέρνηση, το ΑΚΕΛ και τις συντεχνίες. Ούτε και βλέπει τη στοχοποίηση τους και το γεγονός ότι η πλουτοκρατία και τα ολιγοπώλια της Κύπρου θεωρούν την αριστερά και την εργατική οργάνωση ως εμπόδιο και «ανωμαλία»…
Στο προηγούμενο άρθρο του συντρόφου που αναρτήσατε εδώ είναι ακόμα πιο εμφανές τούτο το «κενό» στην ανάλυση:
«Η Κύπρος, με τις επιλογές της αστικής της τάξης, την οποία υπηρετεί τυφλά η «αριστερή» κυβέρνηση Χριστόφια, θα αδυνατεί να πείσει του λαούς για τον αγώνα της ενάντια στην τουρκική κατοχή. Όταν τεθεί το αίτημα αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους θα πάρει το μέρος του «συμμάχου» Ισραήλ στον ΟΗΕ;»
Ειλικρινά διερωτούμαι, η επιλογή της ΚΔ να προχωρήσει σε εκμετάλλευση όσων της ανήκουν εξυπηρετεί ΜΟΝΟ τις επιλογές της αστικής τάξης;
Και τι θα έπρεπε να κάνει η ΚΔ, να «πάει πάσο» προκειμένου να μην εμπλακεί σε τρίγωνα-τετράγωνα και άλλα σχήματα και να αποφευχθεί η «τυφλή εξυπηρέτηση» της πλουτοκρατίας; Και πως τεκμηριώνεται αυτή η «εξυπηρέτηση» στο συγκεκριμένο θέμα;
Τι θα πρότεινε ο φίλος, αλλά κι εσείς αγαπητοί σύντροφοι;
Ποιους «συμμάχους» θα προτείνατε σε τούτο το πλέγμα «αντιδραστικών αξόνων»; Αν υπάρχει θέση από την άλλη για ουδετερότητα μέσω της μη εξόρυξης, να λεχθεί ξεκάθαρα. Δεν θα ήταν για «πέταμα» μια τέτοια τοποθέτηση, αν φυσικά τεκμηριωθεί.
Από την άλλη, παρατηρείτε ειλικρινά να χαράσσεται μια «τυφλή» στρατηγική που φέρνει τη Κύπρο σε άξονα που δυνητικά μπορεί να στραφεί ενάντια στα Ρωσικά συμφέροντα;
Δεν βλέπει ο σύντροφος Πέτρος ότι επιτυγχάνεται μια ισορροπία σ’ αυτό το επίπεδο, ότι οι σχέσεις με τη Ρωσία είναι αναβαθμισμένες; Πως εξηγείται από τον σύντροφο η αναθέρμανση της τουριστικής βιομηχανίας μας για παράδειγμα ή το πρόσφατο «προνομιακό» δάνειο «ένεση» που αποφορτίζει τις πιέσεις για περισσότερα μέτρα λιτότητας;
Η διάσταση αυτή αποσιωπάτε και υποβαθμίζεται εντελώς, λες και δεν έχουν γίνει δηλαδή τα βήματα που εξασφαλίζουν ότι διατηρούνται οι ισορροπίες και ίσως ακόμα και να «κλειδώνονται» για κάποιο διάστημα.
Αν δηλαδή η ΚΔ –υπό την αριστερή (ναι, είναι αριστερή σύντροφοι, στα μέτρα του εφικτού) διακυβέρνηση- ταχθεί σε ψήφισμα υπέρ των Παλαιστινίων και αν συνεργαστεί και με τα ρώσικα συμφέροντα και στην εξόρυξη, ποια θα είναι η «εξήγηση» που θα δώσει ο φίλος και ο κάθε φίλος που υποστηρίζει πως η Κύπρος ουσιαστικά εγκαταλείπει την όποια ουδετερότητα της απέμεινε μετά την ένταξή της στην ΕΕ.
Το γεγονός ότι η Ρωσία, όπως και αραβικές χώρες μεταξύ των οποίων και το Ιράν, έχουν ζωτικά οικονομικά συμφέροντα στη Κύπρο… και σε αντίθεση εν πολλοίς με την αστική τάξη (δες θέμα Κατάρ, μεταναστευτικό, κατηγορίες για ρόλο «δούρειου ίππου» της Ρωσίας μέσα στην ΕΕ, σχέσης με αραβικά κράτη όπως Συρία κλπ) περνά εντελώς απαρατήρητο στην προηγούμενη ανάλυση του φίλου…
Γιατί; Είναι τόσο αμελητέα τούτα τα φαινόμενα;
Η ΚΔ ισορροπεί κατά τη γνώμη μου, ή έστω κάνει προσπάθεια να ισορροπήσει σε τούτο το ρευστό περιβάλλον -δεχόμενη και τεράστιο όγκο λάσπης και υπονόμευσης στο εσωτερικό από την αστική τάξη για τις επιλογές της- και αν πραγματικά δεν είμαστε σε θέση να το παρατηρήσουμε και να το εντάξουμε στις αναλύσεις μας, ίσως άθελά μας να ακυρώνουμε και όλες τις άλλες επισημάνσεις μας γιατί ακριβώς θα «ζουν» υπό τη σκιά αυτής της μη αντικειμενικότητας.
Ε/Κ,
Ομολογώ πως καλύτερο γραφείου τύπου δεν θα μπορούσε να έχει η κυβέρνηση στη μπλογκόσφαιρα. Βέβαια, κατανοώ, σε ορισμένο βαθμό το γεγονός ότι ως οργανωμένος στο κυβερνών κόμμα "οφείλεις" να καλύψεις κάποια καθήκοντα. Ο κάθε οργανωμένος σε ένα κόμμα οφείλει να τιμάει τα καθήκοντα του. Προσωπικά, έτσι οφείλω να κάνω ως οργανωμένος καλαμαράς φιλοδοξώντας με τους συντρόφους εδώ την αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος.
Θέλω να σου εκμυστηρευτώ κάτι σύντροφε ε/κ: Σήμερα έζησα το εξής παράδοξο. Η κυβέρνηση κατάφερε και ριζοσπαστικοποίησε τους εργαζόμενους στον χώρο της εκπαίδευσης της Δημοκρατίας. Το παράδοξο δεν είναι αυτό, άλλα το ότι τούτο επιτεύχθηκε με αντιλαϊκά μέτρα που πέρασε πρόσφατα η ηγεσία του κόμματος της εργαζόμενης πλειοψηφίας της Δημοκρατίας που υποτίθεται μάχεται για τα συμφέροντα της... και από ότι δείχνουν οι εξελίξεις (μακάρι να φανώ ψεύτης) η αφαίμαξη εναντίον της θα συνεχιστεί. Σε αυτήν, επίσης, χρεώνεται το ότι κατάφερε να διχάσει την εργαζόμενη πλειοψηφία όπου οι μισοί και βάλε εργαζόμενοι να επιθυμούν την μοιρασιά της δυστυχίας τους με τους άλλους μισούς αλλοιώνοντας σε μεγάλο βαθμό την πάλη για την εξίσωση προς τα πάνω. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο σύλλογο γονέων στα σχολεία που κατηγορούν τον αγώνα των εκπαιδευτικών. Συνεχίζοντας την μικρή αποτίμηση της διακυβέρνησης Χριστόφια, η επίθεση στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα συνεχίστηκε με την συντέλεση και την επιπλέον απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Η εκμετάλλευση ευάλωτων κοινωνικών ομάδων (πχ ξένους εργάτες, γυναίκες κοκ) έγινε ακόμα πιο σκληρή. Το 50% του εθνικού εισοδήματος το ιδιοποιείται το 7,5% του πληθυσμού!!! Δείκτης ρεκόρ στην ιστορία της κοινοβουλευτικής ΚΔ… Διαθέτουμε πολλά επίσημα και ανεπίσημα στοιχεία τα οποία τα επεξεργαζόμαστε και θα τα δημοσιεύσουμε στο πολιτικό πρόγραμμα του νέου κομμουνιστικού ρεύματος στη Κύπρο. Όταν δημοσιευτεί να διερευνήσεις με προσοχή τα στατιστικά μεγέθη που οδήγησαν στην αύξηση των κερδών στην παρασιτική «τουριστική βιομηχανία» της Κύπρου. Να δεις για παράδειγμα πόσο μειώθηκε τα τελευταία 3 χρόνια το μοναδιαίο κόστος ανά εργαζόμενο στον κλάδο και πόσο αυξήθηκε το ποσοστό ανασφάλιστων, η μαύρη εργασία και η εκμετάλλευση ξένης εργατικής δύναμης…
Μην μας εμπλέκεις εμάς στην πολεμική που αναπτύσσει η δεξιά ενάντια στη κυβέρνηση. Εξαιρώντας την λαϊκή βάση του ΑΚΕΛ από αυτήν την αριστερή κριτική, το έργο της παρούσας κυβέρνησης δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ένα αστικό νεοφιλελεύθερο κόμμα της εποχής. Ως αντιπολίτευση φωνάζατε «ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΤΑ» και άλλα πολλά. Και πολύ καλά κάνατε! Τώρα; Για να μην ξεκατινιάζομαι φίλε ε/κ διάλεξε ποίον δρόμο θέλεις να ακολουθήσεις: τον δρόμο της αντιδραστικής μετάλλαξης της σοσιαλδημοκρατίας (τύπου ΠΑΣΟΚ και πολλών άλλων) ή τον δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της αντεργατικής, αντιλαϊκής και φιλοπόλεμης πολιτικής των κυβερνήσεων με προοπτική την επανάσταση και τον σοσιαλισμό.
Όσο για το εθνικό ζήτημα θα σου απαντήσω ότι ως αριστεροί οφείλουμε παντού και πάντα να παίρνουμε το μέρος των αδυνάτων και των αδικημένων. που σημαίνει εργατική, αντικαπιταλιστική διεθνοποίηση στην περιοχή της Αν. Μεσογείου για ισότιμη μοιρασιά του πλούτου της περιοχής σε όλους τους λαούς (μας τιμάει ως ΚΔ η παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του μέχρι πρότινος φιλικού Λιβάνου;) Που θα ανοίξει το δρόμο για την οριστική «συγχώνευση των εθνών» στην κομμουνιστική, διεθνιστική, παγκόσμια κοινωνία.
Επώνυμα…
Πέτρος Κοσμάς
Δημοσίευση σχολίου