Στο σφυρί τώρα και η Κύπρος

Βέβαιη θεωρείται από τώρα η εγκατάσταση και στη Λευκωσία κυβέρνησης πολιτικών Κουίσλινγκ, μετά τις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου. Η προσκόλληση του απεχθούς ΔΗΚΟ στο δεξιό κόμμα του ΔΗΣΥ καθιστά εξαιρετικά πιθανό να αναδειχθεί πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο αρχηγός του τελευταίου, Νίκος Αναστασιάδης, φανατικός υπέρμαχος του σχεδίου Ανάν.

Καθώς μάλιστα η κυπριακή Δεξιά τάσσεται αναφανδόν και υπέρ της υπαγωγής της χώρας σε καθεστώς Μνημονίου για να επωφεληθεί τόσο το ευρωπαϊκό όσο και το κυπριακό κεφάλαιο, αποδυναμώνοντας το ήδη κάθε άλλο παρά ισχυρού διεθνούς κύρους κυπριακό κράτος, οι προοπτικές διαγράφονται ζοφερές. Οι τουρκικοί όροι επίλυσης του Κυπριακού θα έχουν εξαιρετικά αυξημένες πιθανότητες επιβολής και δεν αποκλείεται καθόλου ο Ν. Αναστασιάδης να αποδειχθεί ο τελευταίος πρόεδρος του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αυτό που θα είναι ακόμη πιο δυσβάσταχτο είναι να βάλει την Κύπρο σε καθεστώς Μνημονίου ο νυν πρόεδρος, Δημήτρης Χριστόφιας, προερχόμενος από το αριστερό ΑΚΕΛ – και μάλιστα τέσσερις μόλις μήνες πριν λήξει η θητεία του ως προέδρου, που τίποτα δεν προσέφερε στη χώρα και υποβάθμισε την Αριστερά στη συνείδηση των Κυπρίων.

Ήταν παρήγορο να ακούει κανείς τον Δ. Χριστόφια να δηλώνει κατηγορηματικά στη ΝΕΤ ότι δεν θα υπογράψει ποτέ Μνημόνιο που θα συμπεριλαμβάνει κατάργηση της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών, ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων δημόσιων οργανισμών και κατάργηση του 13ου μισθού. Ας ελπίσουμε να κρατήσει την υπόσχεσή του, έστω και μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους.

Τι καινούργιο μάθαμε σήμερα; Όταν θέτουμε στον εαυτό μας αυτό το ερώτημα, αμέσως μετά τη λήξη των δελτίων, σπάνια μπορούμε να δώσουμε μια σαφή απάντηση. Συχνά έχει προηγηθεί ένας κατακλυσμός από καρτέλες με μέτρα, διαγράμματα πυρετού, σενάρια θυσιών. Ποτέ άλλοτε τα δελτία δεν φαίνονταν τόσο σοβαρά, τόσο γειωμένα στην πραγματικότητα, όμως και ποτέ άλλοτε δεν δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να κατανοήσουμε την πραγματικότητα και όχι απλώς να θρηνήσουμε τη μαύρη μοίρα μας.

Πριν 11-12 χρόνια, ακόμα και στα κεντρικά δελτία των μεγάλων καναλιών κυριαρχούσαν οι κουτσομπολίστικες ειδήσεις ή τα «ψευδογεγονότα», τα λεγόμενα factoids. Το τρομοκρατικό πλήγμα στις 11/9, οι δύο πόλεμοι, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, oδήγησαν στην εγκατάλειψη του λάιτ μοντέλου, ενώ με την κρίση τα άλλοτε αποκαλυπτικά δελτία έγιναν απλώς καταθλιπτικά.

Παραδόξως, ενώ οι μετρήσεις δείχνουν η τηλεθέαση των δελτίων παραμένει υψηλή, η απήχησή τους έχει περιοριστεί λες και τίποτα πια δεν μας ξαφνιάζει. Στις καθημερινές συναναστροφές έχουν ακουστεί πιο πολλά σχόλια, π.χ., για τη μοιραία παπαδιά και το έγκλημα στην Ηλεία ή για τον Πατέρα Παστίτσιο ή για τα τουρκικά σίριαλ παρά για την πορεία των οικονομικών δεικτών ή το περιβόητο πακέτο. Οι δηλώσεις και οι υποσχέσεις των πολιτικών συνήθως περνούν αδιάφορες και ασχολίαστες. Κι εμείς μοιάζουμε με τους επιβάτες του «Τιτανικού», μόνο που ξέρουμε ότι το παγόβουνο είναι μπροστά μας και οι σωσίβιες λέμβοι είναι λιγοστές και και κρατημένες.

Αν πεταχτούν μερικές ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στη θάλασσα της ανεργίας, θα σωθούν οι υπόλοιποι; Αν μειωθούν και άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, αν κοπούν τα επιδόματα των πολυτέκνων και αν ψαλιδιστούν δώρα, εφάπαξ κ.λπ., αν εξαφανιστούν οι μετανάστες, θα έχουν θέρμανση τα σχολεία και τα σπίτια μας; Αν το όριο για τη σύνταξη φτάσει στα 67, θα βρίσκουν δουλειά οι άνεργοι 65χρονοι ή οι 25χρονοι; Κανείς δεν περιμένει ότι θα βρει την απάντηση στα δελτία, ενώ πολύ λίγοι πιστεύουν ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε κομμάτι της απάντησης.

Πηγή