Ο πρόεδρος του Μνημονίου

Ένα παλιό ρητό λέει ότι «δύο είναι οι τρόποι για να υποδουλώσεις έναν λαό, ο πρώτος είναι με το σπαθί και ο δεύτερος με το χρέος». Στην περίπτωση της Κύπρου θα ισχύσουν πλέον και τα δύο.

Έχοντας ήδη απολέσει το 38% της εθνικής της κυριαρχίας από την Τουρκία και την Αγγλία, η Κύπρος με την υπαγωγή της σε καθεστώς Μνημονίου θα δει το δημόσιο χρέος της από το χαμηλό 71,6% επί του ΑΕΠ, να ξεπερνάει το 175%(!!!) του ΑΕΠ της. Και αυτή είναι πρόβλεψη από την ίδια την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία και το οποίο θα προκύψει από το συνολικό ύψος των δανείων που θα είναι τα 17,5 δισ. ευρώ, όσο δηλαδή είναι το μέγεθος της πραγματικής οικονομίας της Κύπρου.

Στο μεταξύ, με την ψυχολογία του υποταγμένου εμφανίστηκε ο πρόεδρος Χριστόφιας στο διάγγελμα που απηύθυνε προς τον κυπριακό λαό, επισημοποιώντας την απόφασή του να θέσει την Κύπρο σε καθεστώς Μνημονίου.
«Η αλόγιστη έκθεση των κυπριακών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα» είναι η κύρια αιτία για τον πρόεδρο Χριστόφια της κατάρρευσης της κυπριακής οικονομίας. Χωρίς όμως να εξηγεί ότι αυτή ήρθε από το περιβόητο PSI στην Ελλάδα, το όποιο η ίδια η κυπριακή κυβέρνηση το υπέγραψε.
Ο υπερδιογκωμένος χρηματοπιστωτικός τομέας, ο οποίος εδώ και δεκαετίες είναι οκτώ φορές μεγαλύτερος από την πραγματική οικονομία, δεν φάνηκε ποτέ να τον ενοχλεί. Ούτε ότι κατά καιρούς στην Κύπρο έβρισκε διέξοδο ο υπεξαιρεμένος δημόσιος πλούτος άλλων λαών, όπως για παράδειγμα αυτών της πρώην ΕΣΣΔ.

Την αμέσως επόμενη ημέρα εμφανίστηκε στο βήμα του 26ου Συνεδρίου της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας. Με δάκρυα στα μάτια δήλωσε στον χαιρετισμό του «περήφανος για τις αξίες και τα ιδανικά με τα οποία γαλουχήθηκε στις γραμμές του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ». Αξίες και ιδανικά που θυσιάστηκαν στο βωμό της «προοδευτικής» παραλλαγής της αστικής πολιτικής και της συναίνεσης που ακολούθησε.

Στην πενταετή διακυβέρνησή του ουκ ολίγες φορές δήλωσε ότι πρέπει να αποφεύγονται οι απεργίες, καλώντας τα συνδικάτα να επιδεικνύουν υψηλό αίσθημα ευθύνης. Τώρα ζητάει και τα εύσημα από τα συνδικάτα δηλώνοντας ότι αν αναλάμβαναν «τη διαχείριση της κατάστασης οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, οι επιπτώσεις πάνω στους εργαζόμενους θα ήταν ολέθριες». Ξεχνάει ότι ο ίδιος έφερε την τρόικα και ότι μετά το πρώτο Μνημόνιο, έρχεται ένα –πολύ πιο σκληρό– δεύτερο και τρίτο.

«Έγνοια μας ήταν και είναι από τη μια η θωράκιση της κυπριακής οικονομίας, αλλά και η όσο το δυνατό πιο δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης». Οι αντιφάσεις αυτές τον οδήγησαν τον ίδιο και το κόμμα του να ακολουθήσει τον δρόμο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αναλαμβάνοντας κιόλας καθήκοντα προέδρου. Η υπακοή στους σκληρούς όρους της ευρωζώνης τον έφεραν στο στρατηγικό αδιέξοδο να βάλει την υπογραφή του στο Μνημόνιο, στρώνοντας το κόκκινο χαλί στον δεξιό Νίκο Αναστασιάδη να τηρήσει το δόγμα του.

«Στηρίζοντας τις τράπεζες στηρίζεται η οικονομία», είναι ο τίτλος τέλους της πενταετούς διακυβέρνησής του.

Πηγή