Τιμή και Δόξα στους ήρωες του ΔΣΕ

Σαν σήμερα τέλειωσε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα, ένα θλιβερό βέβαια γεγονός με καταστροφικές συνέπειες για τον ελληνικό λαό και την Αριστερά. Φυσικά ήταν το τρομοκρατικό δολοφονικό όργιο που επικράτησε, μετά και τη συμφωνία της βάρκιζας, που οδήγησε τη Ελλάδα στον εμφύλιο. Οι προειδοποιήσεις των κομμουνιστών για το σταμάτημα των διωγμών, δολοφονιών των αγωνιστών και του τρομοκρατικού καθεστώτος, δεν εύρισκαν καμιά απήχηση στην τότε κυβέρνηση. Έτσι αναπόφευκτα φτάσαμε στον εμφύλιο πόλεμο.

Εμείς δεν ξεχνάμε τον ηρωικό αγώνα που έδωσαν οι μαχητές και οι μαχήτριες του ΔΣΕ για μια Ελλάδα ελεύθερη ανεξάρτητη και λαικοδημοκρατική.

Είναι πηγή αγωνιστικής έμπνευσης και ανεξάλειπτος τίτλος τιμής για τους κομμουνιστές και τον αδούλωτο δημοκρατικό ελληνικό λαό. Αποτέλεσε και αποτελεί ως σήμερα την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα.

Παραθέτουμε απόσπασμα από ένα κεφάλαιο του βιβλίου  Αλωνα Φλώρινας-Θυσίες και αγώνες» που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο βαθύ κόκκινο. Ο συγγραφέας του, κομμουνιστής δάσκαλος, Παύλος Κούφης έχει παλέψει μέσα απ’ τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας –κάτι που του έχει στοιχίσει φυλακές, εξορίες, προσφυγιά-  με μια πένα, γλαφυρή, απολύτως περιγραφική, που μιλάει με εικόνες, μας περιγράφει μια ολόκληρη ιστορική περίοδο.

                                                     «Τιμή και Δόξα στους ήρωες»:

Ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού χαρακτηρίστηκε εμφύλιος πόλεμος. Κατά τη γνώμη μας, είναι ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός. Εμφύλιος πόλεμος σημαίνει ότι αντιπαρατάσσονται δύο γηγενείς δυνάμεις ισότιμα. Εδώ, όμως, δεν υπήρξε τέτοια περίπτωση. Η ξενοκρατία και μάλιστα με επικεφαλής επώνυμα στελέχη πρώτης γραμμής - όπως ο Τσώρτσιλ και ο Βαν Φλητ που συνδέονται περισσότερο με τον εμφύλιο πόλεμο - σε συνεργασία με ένα μέρος της αστικής τάξης, χτύπησε κατά τον πιο απροσχημάτιστο τρόπο και με όλα τα μέσα την άλλη παράταξη την οποία - υποχρεωτικά - την έθεσε σε θέση άμυνας.

Τρία και πάνω χρόνια βάσταξε ο σκληρός, επικός αγώνας του ΔΣΕ. Στα χρόνια αυτά, έδωσε μάχες και μάχες. Στην Ρούμελη,τη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Μακεδονία και Θράκη, την Πελοπόννησο, στην Κρήτη, τη Σάμο και άλλα νησιά, σε κάμπους και βουνά, σε πόλεις και χωριά. Πάλαιψε σε πολύ δύσκολες συνθήκες, που οφείλονταν, πριν απ' όλα, στον ίδιο το χαρακτήρα του πολέμου και την ωμή επέμβαση των ιμπεριαλιστών.

Είναι πολύ πιθανό ο ΔΣΕ να είχε νικήσει και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα, αν το ξεκίνημα γινότανε αποφασιστικά, αν εξασφαλιζόταν η μαζική ενίσχυση του από τις πόλεις και όχι όπως βασικά έγινε μόνο από την ύπαιθρο και αν καταφέρονταν από την αρχή συντριπτικά χτυπήματα στον αδύνατο αριθμητικά, περιορισμένο και ανοργάνωτο ακόμα τότε κυβερνητικό στρατό. Πρόκειται για βασική αρχή στην οργάνωση της ένοπλης επαναστατικής πάλης, που δεν τηρήθηκε.

Όταν, το Μάρτη του 1947, ο πανίσχυρος αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αντικατέστησε τον εξασθενημένο από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αγγλικό ιμπεριαλισμό και προχώρησε στην οργάνωση, ενίσχυση και ολόπλευρο εφοδιασμό του κυβερνητικού στρατού με άφθονα και σύγχρονα όπλα, η έκβαση του αγώνα είχε ουσιαστικά κριθεί.

Παρόλα αυτά, οι μαχητές και τα στελέχη του ΔΣΕ αγωνίστηκαν με απαράμιλλο ηρωισμό και παραδειγματική αυτοθυσία, με ακλόνητη πίστη στα υψηλά ιδανικά τους. Ένας προς δέκα πολεμούσαν στο Γράμμο και το Βίτσι. Έγραψαν, όμως, με το αίμα και τη θυσία τους νέες σελίδες δόξας στην πλούσια αγωνιστική ιστορία του λαού. 

Με πρωτομάχους στον αγώνα τους κομμουνιστές, πρόσθεσαν νέους άθλους. Ανάδειξαν τους δικούς τους ήρωες και μάρτυρες. Τον Διαμαντή, τον Νίκο Τριαντάφυλλου, τον Στέφανο Γκιουζέλη, τον Μήτσο Βάμβακα, τη Βαγγελίτσα Κουσάντζα, τη Μίρκα Γκίνη, την Κατίνα Ανδρεοπούλου (Τσβέτα), την Ισμήνη Σιδηροπούλου και τόσους, τόσους άλλους γνωστούς και αγνώστους.

Ισάξια με τους άνδρες πολέμησαν στο ΔΣΕ οι γυναίκες - μαχήτριες, που για πρώτη φορά πήραν μέρος σε ένα τέτοιο μεγάλο ποσοστό (20 με 25% της δύναμης) σε ένοπλο αγώνα.

Οι μαχήτριες επιβλήθηκαν με τη μαχητικότητα τους, τον ηρωισμό τους, την προσαρμοστικότητα τους στις συνθήκες του πολέμου. Αρκετές με την επιτελική τους σκέψη ακόμα που τους έδοσε τη δυνατότητα να προωθηθούν σε διοικητικές θέσεις. Αναδείχτηκαν μέσα στη σκληρή μάχη διοικητές διμοιριών και λόχων, πολιτικοί επίτροποι λόχων και ταγμάτων. 

Όπως η ηρωίδα Ελευθερία Ιωαννίδου, πολιτικός επίτροπος τάγματος, η λεβέντισσα Θεανώ Πάτσιου διοικητής λόχου, η ηρωίδα και δυο φορές παρασημοφορεμένη με μετάλλια ανδρείας Κατίνα Ανδρεοπούλου «Τσβέτα». Εκατοντάδες μαχήτριες υπαξιωματικοί και αξιωματικοί παρασημοφορήθηκαν με μετάλλια ανδρείας και μετάλλια ΗΛΕΚΤΡΑΣ.

Αναγνωρίστηκαν από όλους, ακόμα και από τον εχθρό, σαν μαχήτριες. Να τι έγραψε χρονογράφος του «Βήματος»; «Όπως διηγούνταν όσοι τις γνώρισαν στη μάχη, πρόκειται για φανατισμένες ύαινες». Ο δε «Ταχυδρόμος» του Βόλου έγραψε για τις μαχήτριες στη μάχη της Καρδίτσας, ότι: «έδειξαν μαχητικότητα και ορμή εν πολλοίς ανωτέραν των ανδρών».

Ποιες όμως ήσαν αυτές οι «ύαινες;» Ήταν οι αγωνίστριες της Εθνικής Αντίστασης, οι ΕΠΟΝίτισσες, τα κορίτσια των αγωνιστών και αγωνιστριών, που γνώρισαν την πρωτοφανέρωτη μοναρχοφασιστική τρομοκρατία, τις διώξεις, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες. Που είδαν να δολοφονούνται και να σέρνονται στους δρόμους οι αγαπημένοι τους, τα παιδιά τους, οι άντρες τους, οι πατεράδες τους από τις μοναρχοφασιστικές συμμορίες και τους χωροφύλακες. Που γνώρισαν την κτηνωδία τους, όταν τους έκοβαν σύρριζα τα μαλλιά τους. Που έφυγαν στο βουνό για να γλιτώσουν τον ομαδικό βιασμό από τα ανθρωπόμορφα αυτά τέρατα.

Μέσα σ' ένα χρόνο από τη Βάρκιζα, βιάστηκαν 165 γυναίκες. Η κτηνωδία τους έφτασε και στις μάνες των μαχητριών και μαχητών.

Αυτές ήταν οι «ύαινες» που κατέφυγαν στο βουνό κι άδραξαν τα όπλα για να υπερασπίσουν τη ζωή τους, τη τιμή και την αξιοπρέπεια τους. 'Αδραξαν τα όπλα για τη λευτεριά και ανεξαρτησία της Πατρίδας από τους καινούριους καταχτητές, αυτή τη φορά τους Αγγλοαμερικανούς ιμπεριαλιστές.

Στις ίδιες βουνοκορφές, όπως στην κατοχή, αντιλάλησαν και πάλι τα τραγούδια των ανταρτών:

Για σε πατρίδα μας Ελλάδα ζώσαμε τ' άρματα ξανά τη λευτεριά μας για να δούμε πήραμε κάμπους και βουνά

Ο ΔΣΕ ήταν, χωρίς υπερβολή, στρατός των νέων. Νέοι ήταν το, 70-80% των μαχητών και μαχητριώντου. Οι ΕΠΟΝίτες δημιουργούσαν ειδικά τμήματα στις γραμμές του που ονομάζονταν τμήματα Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας (ΔΝΕ). Πρωτοστατούσαν στη διαφωτιστική δουλειά στους φαντάρους του κυβερνητικού στρατού, διευκολύνοντας τις λιποταξίες και βοηθώντας την ένταξη τους στα τμήματα του ΔΣΕ. Ταυτόχρονα, η νεολαία έπαιζε ιδιαίτερα δραστήριο ρόλο στις απεργιακές μάχες και γενικότερα στην ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού αγώνα στις πόλεις, που συνδυάζονταν με την ένοπλη δράση στα βουνά.

Στο ΔΣΕ, η νεολαία γνώρισε έναν άλλου είδους στρατό, το λαϊκοδημοκρατικό. Αυτόν όπου ο φαντάρος είναι αδελφός με τον εργάτη, τον αγρότη, όχι μόνο από την άποψη των συμφερόντων που υπερασπίζονται. Αυτόν όπου ο μαχητής και η μαχήτρια δεν πειθαρχούν απλώς, αλλά και σκέφτονται, φτάνοντας στα πιο ψηλά επίπεδα ηρωισμού, ακριβώς γιατί έχουν φτάσει στα πιο ψηλά επίπεδα συνειδητότητας. 

Στις συνελεύσεις των τμημάτων, που γίνονταν πριν ή μετά τη μάχη, λύνονταν τα προβλήματα που απασχολούσαν τους νέους μαχητές και μαχήτριες. Σ' αυτές, γενικεύονταν οι εμπειρίες της μάχης, έβγαιναν τ' απαραίτητα πολιτικοϊδεολογικά συμπεράσματα. Η ιδεολογικοπολιτική δουλειά δεμένη με τα καθήκοντα και τις ανάγκες του αγώνα, ήταν το πιο βασικό του στήριγμα.

Μέσα σε όλα, ξεχωρίζει ο ρόλος της κοπέλας στα πλαίσια του ΔΣΕ. Το ειδικό βάρος των κοριτσιών εδώ ήταν μεγαλύτερο από ότι στα πλαίσια του ΕΛΑΣ, κι όχι σε βοηθητικές δουλειές αλλά στις πρώτες γραμμές του ένοπλου αγώνα, στις πιο παράτολμες, πολλές από αυτές χωρίς επιστροφή, αποστολές. 

Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι η έκταση της συμμετοχής των γυναικών και ιδίως των νέων γυναικών στο ΔΣΕ ήταν πρωτοφανής για τα χρονικά των λαϊκών δημοκρατικών στρατών και των ανταρτικών επαναστατικών κινημάτων του αιώνα μας. Αλλά μεγάλη ήταν και η συμμετοχή τους στην παράνομη δουλειά στις ανυπόταχτες πόλεις. ' Ενας μονάχα δείκτης αυτής της συμμετοχής είναι οι εκατοντάδες νέες εργάτριες, φοιτήτριες, μαθήτριες κι αγρότισες που χόρεψαν γύρω από τον φοίνικα των γυναικείων φυλακών Αβέρωφ, πριν στηθούν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Συνολικά, η νεολαία είχε μια τέτοια προσφορά, γιατί, στη μεγάλη πλειοψηφία της, κερδήθηκε στην πορεία της πάλης του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ με την αντιιμπεριαλιστική - λαϊκοδημοκρατική προοπτική του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα.

Ο ΔΣΕ έχει να παρουσιάσει χιλιάδες αγωνιστές που εκπροσωπούν ένα νέο τύπο ανθρώπου με τα χαρακτηριστικά της πεισματικής αντίστασης σε κάθε δυσκολία, της επαναστατικής δύναμης που δίνει η πεποίθηση του δίκιου, της αλήθειας και της τελικής νίκης, ακόμα κι όταν το κοντινό μέλλον διαγράφεται με τα πιο μελανά χρώματα.

Ο αγώνας του ΔΣΕ στρεφόταν ενάντια στους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές που με τις ωμές επεμβάσεις τους κατέλυσαν την εθνική μας ανεξαρτησία, επέβαλαν την κυριαρχία τους και ανέκοψαν τη δημοκρατική πορεία του τόπου. Ήταν, γι' αυτό, αγώνας αντιιμπεριαλιστικός και ταυτόχρονα, απελευθερωτικός, γιατί απέβλεπε στην απαλλαγή της Ελλάδας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά και την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας. 

Στρεφόταν, οπωσδήποτε, και ενάντια στην πλουτοκρατική ολιγαρχία, που βρήκε στήριγμα στους ιμπεριαλιστές για να επανορθώσει το μεσαιωνικό θεσμό της μοναρχίας και να στεριώσει το καθεστώς της καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Ήταν, συνεπώς, αγώνας δίκαιος, αγώνας υπέρ των εργαζομένων, υπέρ του λαού. Αγώνας για να δει η Ελλάδα άσπρη μέρα, για να μπει στο δρόμο της ανάπτυξης και της κοινωνικής προόδου. ' Ηταν συνέχεια της Εθνικής Αντίστασης. Αγώνας για την εκπλήρωση των ανεκπλήρωτων ιδανικών της.

Γι' αυτό και συκοφαντήθηκε και διαστρεβλώθηκε όσο κανένας άλλος. Οι αγωνιστές και αγωνίστριες χαρακτηρίστηκαν «ληστοσυμμορίτες» και «κατσαπλιάδες», όπως ακριβώς χαρακτηρίστηκαν, στο παρελθόν όλοι οι αγωνιστές από τους τυράννους «κλέφτες κι απελάτες και προδότες».

Χαμένος κόπος! Η αλήθεια δεν κρύβεται. Αυτό ακριβώς είναι τρανή απόδειξη πως και ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν αγώνας για το λαό και τον τόπο και πως οι αγωνιστές και αγωνίστριες ακολούθησαν το σωστό δρόμο. Το δρόμο της τιμής και του χρέους προς την ελευθερία.

ΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΟΥ ΔΕΝ ΛΥΓΙΣΑΝ ΠΟΤΕ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΔΣΕ