Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Πάλη για την απελευθέρωση των Γυναικών παντού


 Οι γυναίκες στην πρώτη γραμμή της επανάστασης στην Αίγυπτο

Ο φετινός εορτασμός της 8 Μάρτη, της Διεθνούς Ημέρας Γυναικών, βρίσκει για άλλη μια φορά εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στην καταπίεση και τις επιθέσεις του συστήματος. Ξανά και ξανά μέσα στην τελευταία χρονιά, από την Ινδία ως την Αίγυπτο και από την Ιρλανδία ως την Ελλάδα, τα ζητήματα της γυναικείας καταπίεσης ήρθαν στην επικαιρότητα, τις περισσότερες φορές με “βίαιο” τρόπο.

Ο ομαδικός βιασμός και δολοφονία της νεαρής φοιτήτριας στα μέσα Δεκέμβρη στο Νέο Δελχί και οι μαχητικές διαδηλώσεις που ξέσπασαν αμέσως μετά, ταρακούνησαν ολόκληρο τον πλανήτη. Ήταν το πιο δυνατό χαστούκι σε όσους μιλούσαν για το “τέλος της γυναικείας καταπίεσης” και τους “ξεπερασμένους αγώνες” των γυναικών. Ταυτόχρονα ήταν η πιο θλιβερή δικαίωση για το κίνημα που συνεχίζει να αναδεικνύει αυτά τα θέματα και να δίνει αυτές τις μάχες.

Η προσπάθεια των κυβερνήσεων και της άρχουσας τάξης διεθνώς να αποσυνδέσουν την επίθεση από το σύστημα, δεν πέρασε. Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η κουλτούρα που θέλει το γυναικείο σώμα αντικείμενο εμπορικής και σεξουαλικής εκμετάλλευσης, η διαδεδομένη προπαγάνδα περί ευθυνών των θυμάτων, η ανοχή και ατιμωρησία των βιαστών, αλλά και όλες οι επιθέσεις του νεοφιλελευθερισμού, οι ιδιωτικοποιήσεις, η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών, η φτώχεια που κάνουν τις γυναίκες πιο ευάλωτες στη σεξουαλική παρενόχληση και το βιασμό, ακολούθησαν την φοιτήτρια σε ολόκληρη τη φονική διαδρομή. 

Οι μαζικές διαδηλώσεις γυναικών αλλά και αντρών στο Δελχί και τις άλλες πόλεις, που έσπασαν τις αστυνομικές απαγορεύσεις και αντιμετώπισαν την καταστολή, έβαλαν όλα τα παραπάνω στο στόχαστρο.

Την ίδια τύχη είχε και η προσπάθεια να πείσουν ότι αυτά συμβαίνουν μόνο σε μια χώρα της “καθυστερημένης” Ανατολής όπου μια γυναίκα δέχεται σεξουαλική επίθεση κάθε 20 λεπτά.

“Στις Ηνωμένες Πολιτείες, με πολύ μικρότερο πληθυσμό, μια τέτοια επίθεση γίνεται κάθε δύο λεπτά. Μια έρευνα του 2010 έδειξε ότι σχεδόν μία στις πέντε γυναίκες στις ΗΠΑ έχει δεχτεί μία τουλάχιστον σεξουαλική επίθεση στη ζωή της. Στην Ινδία 26,4% των κατηγορούμενων για βιασμό καταδικάζεται τελικά. Στην Αγγλία και την Ουαλία, το ποσοστό είναι 5,7%. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, 96% των βιαστών δεν περνά ούτε μία μέρα στη φυλακή. Τα ψέματα για την “καθυστερημένη” Ανατολή δεν περνάνε”.

Ιρλανδία

Η περίπτωση της Σαβίτας Χαλαπαναβάρ στην Ιρλανδία ήταν ακόμα ένα γεγονός που ανέδειξε με τραγικό τρόπο τα ζητήματα της γυναικείας καταπίεσης, πυροδοτώντας μαζικές αντιδράσεις τον περασμένο Νοέμβρη. Η απαγόρευση της έκτρωσης στην Ιρλανδία είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο της κοπέλας που ήταν έγγυος 17 εβδομάδων και αντιμετώπιζε σοβαρές επιπλοκές. Η αίτησή της για έκτρωση που θα της είχε σώσει τη ζωή απορρίφθηκε με την εξήγηση ότι αυτό είναι “παράνομο” και πως η Ιρλανδία “είναι καθολική χώρα”. Δεκάδες χιλιάδες βγήκαν συγκλονισμένοι στους δρόμους του Δουβλίνου, στη μεγαλύτερη διαδήλωση υπέρ του δικαιώματος στην έκτρωση.

Οι επιθέσεις στις γυναίκες της επανάστασης στην Αίγυπτο από τις δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας συνεχίζονται ένα και πλέον χρόνο μετά την πτώση του καθεστώτος Μουμπάρακ. Οι βιασμοί, οι άγριοι ξυλοδαρμοί, τα ξεγυμνώματα γυναικών που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις κλιμακώνονται με στόχο να τσακίσουν το μαζικό κίνημα που παλεύει.

Ενώ ο πρόσφατος βιασμός και δολοφονία της νεαρής κοπέλας στην Ξάνθη έφεραν την Ινδία και την Αίγυπτο στην Ελλάδα. Τα κροκοδείλια δάκρυα των μεγαλοδημοσιογράφων στα ΜΜΕ για τον “παρανοϊκό βιαστή” δεν φτάνουν για να κρύψουν το παρανοϊκό σύστημα των σεξιστικών διακρίσεων και των μνημονίων που με τις απολύσεις, τη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών, όλες συνολικά τις επιθέσεις του παίρνει πίσω τις κατακτήσεις των γυναικών και φορτώνει μια σειρά βάρη στις πλάτες τους. Η οργή για το βιασμό μεταφράστηκε σε τεράστια συμμετοχή στην κηδεία της κοπέλας με πολλούς να συγκρίνουν το πλήθος με τις μεγάλες πανεργατικές απεργιακές συγκεντρώσεις των τελευταίων χρόνων.

Οι επιθέσεις, αλλά και οι αντιστάσεις εκατομμυρίων γυναικών σήμερα δείχνουν ότι η 8 Μάρτη δεν είναι μια ξεχασμένη επέτειος. Η πάλη ενάντια στη γυναικεία καταπίεση συνεχίζεται και η συζήτηση για το ποιος είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος αγώνα επανέρχεται.


“Η πάλη για την απελευθέρωση των εργαζόμενων γυναικών δεν μπορεί να είναι -όπως είναι για τις γυναίκες της αστικής τάξης -μία πάλη ενάντια στους άντρες εργαζόμενους. Ο τελικός στόχος της πάλης της εργαζόμενης γυναίκας δεν είναι να ανταγωνιστεί τους άντρες, αλλά να αναδείξει τον πολιτικό ρόλο της εργατικής τάξης. Χέρι χέρι με τους άντρες της τάξης της, η γυναίκα της εργατικής τάξης παλεύει ενάντια στην καπιταλιστική κοινωνία”, έγραφε η Κλάρα Τσέτκιν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ήταν η περίοδος που το γυναικείο κίνημα διεθνώς έκανε τα πρώτα βήματα οργάνωσης και συγκρότησής του, καθιερώνοντας την 8 Μάρτη σαν τη Διεθνή Ημέρα των Εργαζόμενων Γυναικών.

Αυτό που στην ουσία υποστήριζε η γερμανίδα επαναστάτρια ήταν πως η μάχη για τη γυναικεία απελευθέρωση παραμένει άρρηκτα δεμένη με την πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στον καπιταλισμό, για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Οι σκληροί αγώνες των εργατριών της εποχής για μεγαλύτερα μεροκάματα, για ανθρώπινες συνθήκες στους χώρους δουλειάς, για συμμετοχή στα συνδικάτα, για καθολική ψήφο των γυναικών ήταν η έμπνευση της Τσέτκιν και των άλλων επαναστατριών τότε, αγώνες στους οποίους πρωτοστατούσαν οι ίδιες. 
Η τοποθέτησή τους ότι από τη γυναικεία καταπίεση δεν κερδίζουν όλοι γενικά οι άντρες αλλά μόνο το σύστημα και τα αφεντικά, ήταν βασισμένη σε αυτές τις μάχες που έδιναν οι γυναίκες σαν κομμάτι της εργατικής τάξης. Και ταυτόχρονα ήταν αυτές οι κοινές μάχες που τους έδειχναν το δρόμο για την οριστική απαλλαγή από τη γυναικεία καταπίεση με την ανατροπή του συστήματος, με την πάλη για το σοσιαλισμό.

Ισχυρό

Οι μάχες των εργαζόμενων γυναικών δεν είναι διαφορετικές σήμερα. Το μήνυμα της 8 Μάρτη, όπως το περιέγραφε η Τσέτκιν και οι συντρόφισσες της, παραμένει ισχυρό. Το δείχνει η προσπάθεια των κυβερνήσεων και των αφεντικών να φορτώσουν τη δική τους κρίση στις πλάτες των εργαζόμενων και της νεολαίας, με τις γυναίκες να είναι πρώτες στο στόχαστρο. Οι πολιτικές των μνημονίων, οι περικοπές, το πετσόκομμα των μισθών, οι ατομικές συμβάσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι απολύσεις, η διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών έχουν σαν πρώτα θύματα τις γυναίκες εργαζόμενες.

Τα συμπεράσματα της συνδιάσκεψης των εργαζόμενων γυναικών στις τράπεζες τον περασμένο Νοέμβρη, έχοντας στο κέντρο ότι αυτοί που κερδίζουν από τις επιθέσεις είναι οι καπιταλιστές, ήταν αποκαλυπτικά. “Ο εξαναγκασμός και η πίεση για επιστροφή στο σπίτι, στους παραδοσιακούς ρόλους, της μητέρας, της νοικοκυράς και της νοσοκόμας, είναι η «πολιτική» τους απάντηση στην κρίση”, ανέφεραν χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι είναι τα μνημόνια που κάνουν τις γυναίκες ευάλωτες στις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και τη βία.

Και συμπλήρωναν: “Όραμά μας είναι μια κοινωνία στην οποία άνδρες και γυναίκες μοιράζονται εξίσου τα αγαθά, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα, στην εργασία, στην πολιτική, στην εξουσία, στον ελεύθερο χρόνο, στη φροντίδα της οικογένειας και στην προσωπική ζωή. Μια κοινωνία όπου άνδρες και γυναίκες αποφασίζουν με τι θα απασχοληθούν, πόσα παιδιά θα κάνουν, αν θα ασχοληθούν με τα κοινά, χωρίς το βάρος των στερεοτύπων του φύλου που προδιαγράφει επαγγέλματα, αμοιβές, καθήκοντα και απολαβές, αλλά και ολόκληρη τη δραστηριότητα της καθημερινής ζωής”.

Οι απεργίες, οι καταλήψεις, οι κοινές μάχες των εργαζόμενων, γυναικών και αντρών, φέρνουν την προοπτική αυτής της κοινωνίας πιο κοντά. Ο προσανατολισμός είναι ίδιος τότε και σήμερα. Ξεκινάει από τους αγώνες για ν'ανατραπούν τα μνημόνια, οι κυβερνήσεις, η τρόικα και φτάνει μέχρι την ανατροπή του συστήματος, μέχρι την απελευθέρωση των γυναικών σαν κομμάτι της απελευθέρωσης όλης της εργατικής τάξης.

Πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια: