Γαλλία: Μαθητικές καταλήψεις ενάντια στο ρατσισμό

Η υπόθεση Λεονάρντα Ντιμπράνι στη Γαλλία είναι το πιο πρόσφατο καμπανάκι κινδύνου για το πού οδηγούν οι επιλογές των κυβερνήσεων της Ευρώπης-Φρούριο. Η 15χρονη Λεονάρντα βρισκόταν με το σχολείο της σε εκδρομή, όταν η αστυνομία επικοινώνησε με τους καθηγητές της.

Η Λεονάρντα έπρεπε να απελαθεί και γι’αυτό έπρεπε να περάσει επί τόπου στα χέρια της αστυνομίας. Κυριολεκτικά απήχθη από το σχολείο της και απελάθηκε στη Μιτρόβιτσα στο Κόσοβο, μαζί με την οικογένειά της.

Η οικογένεια Ντιμπράνι είναι Ρομά. Από το Κόσοβο κατάγεται μόνο ο πατέρας της οικογένειας. Τα υπόλοιπα επτά μέλη δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το Κόσοβο και δεν μιλάνε αλβανικά. Η μητέρα γεννήθηκε στη Σικελία. Τα περισσότερα παιδιά γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ιταλία. 

Μόνο το μωρό της οικογένειας, 1,5 έτους, γεννήθηκε στη Γαλλία, όπου τα τελευταία χρόνια η οικογένεια προσπαθεί να πάρει άσυλο. Η Λεονάρντα παρακολουθούσε κανονικά τα μαθήματά της στα γαλλικά, έχοντας πάρει πιστοποιητικό γαλλικής γλώσσας. Δηλαδή, μια οικογένεια οχτώ ανθρώπων, από τους οποίους οι επτά έχουν γεννηθεί εντός των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απελαύνεται στα Βαλκάνια, εκτός ΕΕ, σε ένα άγνωστο γι’ αυτούς μέρος, σε μια χώρα της οποίας δεν μιλάνε τη γλώσσα.

Η κοινότητα των Ρομά έχει μετατραπεί στον αποδιοπομπαίο τράγο των γαλλικών κυβερνήσεων από την εποχή του Σαρκοζί. Το 2010 ο Σαρκοζί οργάνωσε εκστρατείες καταστροφής εκατοντάδων καταυλισμών, με την αστυνομία να εισβάλλει, να διαλύει όλα τα καταλύματα, να καίει ό,τι απέμενε και να αφήνει τους ανθρώπους στο έλεος της μοίρας τους με τις οικογένειες να ψάχνουν να βρουν ο ένας τον άλλον. Οι καταυλισμοί έπρεπε να εκκενωθούν μετά από μήνυμα της αστυνομίας που κάποιες φορές έδινε προθεσμία μισής ώρας. Και τότε υπήρχαν άνθρωποι που απελάθηκαν αφήνοντας συντρόφους ή παιδιά από την άλλη μεριά των συνόρων.

Η ρατσιστική εκστρατεία κατά των Ρομά δεν έσωσε τον Σαρκοζί. Όσο κι αν προσπάθησε να βάλει στο κέντρο της ατζέντας τον νόμο και την τάξη, ήταν η αντίσταση στους χώρους δουλειάς και στη νεολαία που καθόρισε τις εξελίξεις. Η κυβέρνηση Ολάντ-Ερό που υποτίθεται εκλέχθηκε εκπροσωπώντας το... ανθρώπινο πρόσωπο της ευρωπαϊκής πολιτικής, επιλέγει να συνεχίσει στο ίδιο επικίνδυνο μονοπάτι. Στην ισλαμοφοβική πολιτική έχει ήδη ξεπεράσει τον Σαρκοζί, επιβάλλοντας νέα, ακόμη πιο καταπιεστικά μέτρα σε βάρος των μουσουλμάνων. Οι γυναίκες με μαντίλα, για παράδειγμα, δεν μπορούν καν να συνοδεύσουν τα παιδιά τους σε σχολικές εκδρομές. Τώρα, ο Ολάντ κλιμακώνει τις επιθέσεις και σε βάρος των Ρομά.

Η Λεπέν μεταμφιέζεται

Μετά από όλα αυτά, δηλώνουν έκπληκτοι και ανήσυχοι γιατί το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν έχει επανεμφανιστεί δυναμικά, με τις δημοσκοπήσεις να το βάζουν στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων. Πρόσφατα, ο υποψήφιος των φασιστών κέρδισε στις τοπικές εκλογές σε δήμο στα νοτιοανατολικά της χώρας, έχοντας αντίπαλο στο δεύτερο γύρο τον υποψήφιο της δεξιάς. 

Το Εθνικό Μέτωπο υπό την ηγεσία της Λεπέν βρίσκεται σε διαδικασία αλλαγής του προφίλ του. Η Λεπέν κάνει τα πάντα για να διαχωριστεί από την ανοιχτά φασιστική κληρονομιά του πατέρα της, έχει κάνει στροφή προς μεγαλύτερη κριτική απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη λιτότητα, ενώ θέλει να παρουσιάσει το κόμμα της ως κόμμα του «μεσαίου χώρου». Το επιχείρημα του Εθνικού Μετώπου είναι «δεν είμαστε φασίστες και ακραίοι. Απλώς λέμε ανοιχτά αυτά που τα άλλα μεγάλα κόμματα λένε με μισόλογα και φοβούνται να υλοποιήσουν».

Ο Μανουέλ Βαλς, ο Υπουργός Εσωτερικών του Ολάντ, συμβολίζει όλο αυτό το ιδεολογικό κατρακύλισμα προς το ρατσισμό, που τροφοδοτεί τους φασίστες της Λεπέν. Ο Βαλς παρουσιάζεται εδώ και καιρό ως ο πιο δυναμικός πολιτικός της Γαλλίας, με τα υψηλότερα νούμερα δημοτικότητας. Θεωρείται ο άνθρωπος κλειδί πίσω από την απόφαση για την απέλαση της Λεονάρντα με τέτοιο κινηματογραφικό τρόπο. Το μήνυμα που στέλνει ο Βαλς είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει κανένα «ιδεολογικό» δισταγμό να κάνει όποια ρατσιστική αθλιότητα χρειαστεί. Έστειλε ταυτόχρονα μήνυμα προς τα συνδικάτα, και ιδιώς προς τους εκπαιδευτικούς, ότι δεν τον απασχολούν οι ευαισθησίες και οι διαμαρτυρίες τους.

Ο Βαλς και η υπόλοιπη δεξιά πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος έχουν την αυταπάτη ότι με αυτόν τον τρόπο βάζουν φρένο στην άνοδο του Εθνικού Μετώπου. Στην Ελλάδα έχουμε εμπειρία για το πώς λειτουργεί αυτό το πάρε-δώσε με τους φασίστες με τις κυβερνήσεις που ισχυρίζονταν ότι με περισσότερα ρατσιστικά μέτρα κατά των μεταναστών θα κόβονταν οι δυνατότητες για τους Χρυσαυγίτες. Ο Λοβέρδος, ο Χρυσοχοΐδης, ο Δένδιας άνοιξαν το δρόμο για τους νεοναζί. Ο Βαλς βαδίζει στον ίδιο δρόμο.

Δολοφονία

Τον περασμένο Ιούνη, ένας αριστερός φοιτητής, ο Κλεμάν Μερίκ, δολοφονήθηκε στη μέση του δρόμου στο Παρίσι, από μια φασιστική συμμορία που έχει σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή. Μέσα στο κλίμα του ρατσισμού, και της προσπάθειας «ευπρεπισμού» της Λεπέν, απέκτησαν αξιώσεις και οι νεοναζί των δρόμων.

Ο Ολάντ, κάτω από την κατακραυγή που ξεσηκώθηκε σε ολόκληρη τη Γαλλία μετά την απέλαση, προσπάθησε να εμφανιστεί πιο «διαλλακτικός», καταφέρνοντας να προκαλέσει ακόμη περισσότερο. Έδωσε το «δικαίωμα» στη Λεονάρντα να επιστρέψει και να συνεχίσει τα μαθήματά της, αφήνοντας όμως την οικογένειά της στο Κόσοβο.

Οι καταλήψεις που ξέσπασαν σε γαλλικά σχολεία με αφορμή την υπόθεση της Λεονάρντα είναι η καλύτερη απάντηση. Πρώτα απ’όλα αποστομώνουν αυτούς που λένε πως οι ρατσιστικές επιλογές της κυβέρνησης Ολάντ υπακούουν απλώς στις διαθέσεις της «κοινής γνώμης». Σε δεκάδες σχολεία το άμεσο αντανακλαστικό απέναντι στην είδηση ότι μια μαθήτρια απελάθηκε ήταν να βγουν στους δρόμους, να διαδηλώσουν και να καταλάβουν τα κτίρια. Αυτή είναι η πρόκληση και για τη συνέχεια. 

Η επιστροφή του κινήματος στη νεολαία και τους εργατικούς χώρους μαζί με τον αντιφασισμό μπορεί να διαλύσει την κυβέρνηση που προσπαθεί να κρύψει τις παταγώδεις αποτυχίες της καταφεύγοντας στο ρατσισμό.

Πηγή