Ένας χρόνος από τη φονική έκρηξη στο Μαρί

Ένας χρόνος κλείνει σήμερα από τη φονική έκρηξη στο Μαρί και τίποτα δεν άλλαξε. Οι 13 νεκροί αλησμόνητοι μα και οι ένοχοι ατιμώρητοι όπως σε κάθε έγκλημα στη Κύπρο. Από το μεγαλύτερο έγκλημα στην Κύπρο το πραξικόπημα,το σκάνδαλο των πυραύλων,του χρηματιστηρίου,το αεροπλάνο της ήλιος που έπεσε και σκοτώθηκαν 121 άνθρωποι και μέχρι σήμερα που τραπεζίτες και πολιτικοί αφού έφαγαν δισεκατομμύρια, μας έβαλαν σε μηχανισμό και μνημόνιο για να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα τους.

Όταν το κράτος αποφάσισε να κατάσχει πυρομαχικά που ανήκουν στη Συρία, μετά από εντολή των ΗΠΑ, όλοι το επικροτούσαν. Καμιά διαμαρτυρία, καμιά ανησυχία. Πλήρης συναίνεση από πολιτικούς, στρατιωτικούς, δημοσιογράφους. Η αδιαφορία ήταν καθολική για τους κινδύνους που υπήρχαν για όσους υπηρετούσαν εκεί αλλά και τη τοπική κοινωνία. Τα συγκεκριμένα κοντέινερ τα οποία εδώ και 2,5 χρόνια βρίσκονταν κάτω από τον ήλιο, παρουσίαζαν εικόνα διόγκωσης εδώ και τρεις μήνες και για το γεγονός αυτό ήταν ενήμερη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία.

Μετά τη έκρηξη όμως όλοι ξαφνικά έγιναν υποψιασμένοι και αγανακτισμένοι. Ο μόνος υπεύθυνος πλέον ήταν ο πρόεδρος Χριστόφιας και κανείς άλλος. Και ο ίδιος φυσικά αρνείτο να αναλάβει τις ευθύνες του, όπως και όλοι όσοι εμπλέκονταν με το έγκλημα. Το μόνο που έγινε ήταν να παραιτηθεί ο υπουργός άμυνας και ο αρχηγός του στρατού σε μια προσπάθεια να εκτονωθεί η λαική οργή.

Θυμίζουμε ένα κείμενου συντρόφου εκείνες τις μέρες που έλεγε ότι πάνω σε αυτή την αγανάκτηση προσπάθησε να ψαρέψει η δεξιά και η ακροδεξιά της Κύπρου, καταφέρνοντας να καπελώσει και να αποπροσανατολίσει κάποιες από τις κινητοποιήσεις. Πρόκειται για υποκριτές και εγκληματίες που έχουν τεράστιο κομμάτι ευθυνών για τους νεκρούς, όσο και να εμφανίζονται ως “αγανακτισμένοι” με τον Χριστόφια.

Τα παιδιά της Χούντας στην Κύπρο δεν έχουν δικαίωμα να λένε κουβέντα για τις βρόμικες συναλλαγές με τους ιμπεριαλιστές. Από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η δεξιά ήταν αυτή που προσπαθούσε να κάνει την Κύπρο κομμάτι των ανταγωνισμών στη Μεσόγειο, να την δέσει στο άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και να δείξει ότι η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη είναι η πλέον ικανή να διασφαλίσει πως το νησί θα παραμείνει “αβύθιστο αεροπλανοφόρο”.

 Η Κύπρος δεν ξεκίνησε το 2008 που βγήκε ο Χριστόφιας να γίνεται αποθήκη για κάθε είδους ιμπεριαλιστική βρομιά. Οι βρετανικές βάσεις στη Δεκέλεια και το Ακρωτήρι παραμένουν ακλόνητες μισό αιώνα τώρα και κανείς δεν ξέρει τι οπλικά συστήματα “φιλοξενούν”. Το διεθνές κατασκοπευτικό σύστημα Έσελον έχει ένα γερό πόδι στη βάση της Δεκέλειας. Μέχρι και τα τηλεοπτικά δίκτυα των Αμερικάνων χριστιανών φονταμενταλιστών στην Κύπρο βρήκαν καταφύγιο το 2000. Μέχρι τότε βρίσκονταν στον κατεχόμενο από το Ισραήλ νότιο Λίβανο, αλλά όταν η λιβανέζικη Αντίσταση απελευθέρωσε τη χώρα έφυγαν κακήν κακώς.

Το 2006 όταν το Ισραήλ βομβάρδισε και εισέβαλε ξανά στο Λίβανο, η ελληνοκυπριακή ηγεσία ήταν πάλι στο πλευρό του σιωνιστικού κράτους. Ανέλαβε δράση για να εγκαταλείψουν 14 χιλιάδες Αμερικάνοι το Λίβανο στη διάρκεια των βομβαρδισμών. Στη συνέχεια τάχτηκε και στήριξε όλη την προσπάθεια καταστολής της λιβανέζικης Αντίστασης με την αποστολή στρατευμάτων του ΟΗΕ και τον ναυτικό αποκλεισμό του Λιβάνου. Όταν συνέβαιναν όλα αυτά δεν ήταν πρόεδρος ο Χριστόφιας , αλλά ο Τάσσος Παπαδόπουλος και ο Κληρίδης πριν απ'αυτόν.

Το Σεπτέμβρη του 2006 ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος που δέσμευσε το πλοίο Γκρεγκόριο Ι, κατ'εντολή του Ισραήλ. Μάλιστα, δεν περιείχε καν πυρομαχικά, αλλά ραντάρ που πήγαιναν στη Συρία και το Ισραήλ έλεγε ότι υπάρχει κίνδυνος να καταλήξουν στη Χεζμπολάχ. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έκανε τις πλάτες στους επιτιθέμενους σε βάρος των αμυνόμενων. Ίσα ίσα που όταν εκλέχτηκε ο Χριστόφιας, τα τηλεγραφήματα των πρεσβειών ΗΠΑ και Αγγλίας που έχουν διαρρεύσει δείχνουν ανησυχία για το αν ο νέος πρόεδρος θα σταθεί όσο χρήσιμος ήταν οι προκάτοχοί του.

Το πρόβλημα με τον Χριστόφια είναι ακριβώς ότι διέψευσε αυτές τις ανησυχίες των ιμπεριαλιστών, όπως διέψευσε και τις ελπίδες του κόσμου στην Κύπρο που εξέλεξε τον πρώτο Αριστερό πρόεδρο στην ιστορία της χώρας. Αντί να βάλει φρένο στην προσέγγιση Κύπρου - Ισραήλ, την συνέχισε ακάθεκτος και μάλιστα σε μια περίοδο που το θερμόμετρο στην περιοχή ανέβηκε επικίνδυνα. 

Το έσχατο σημείο ήταν η εμπλοκή της κυβέρνησης Χριστόφια στο ρεσάλτο κατά του Στόλου της Ελευθερίας που κατευθυνόταν προς τη Γάζα το 2010. Δεν επέτρεψε τον ελλιμενισμό του στόλου σε ελληνοκυπριακά λιμάνια, παρεμπόδισε τους ακτιβιστές και έδωσε άπλετο χώρο για προπαγάνδα στο Ισραήλ. Η αιτιολόγηση τότε ήταν ότι “η Κυπριακή Δημοκρατία δίνει αγώνα επιβίωσης και ότι πρέπει να αποφεύγονται οι οποιεσδήποτε ενέργειες, οι οποίες προκαλούν δυσκολίες, ακόμα και ζημιά σε αυτό τον αγώνα.”

 Στα τηλεγραφήματα των πρεσβειών που διέρρευσαν φαίνεται ότι ο Χριστόφιας κατέληξε να κρατάει ακούνητα τα φορτία των πυρομαχικών ισορροπώντας ανάμεσα σε όλων των ειδών τις πιέσεις. Φυσικά δεν θα επέτρεπε την παράδοσή τους στη Συρία, αφού κάτι τέτοιο θα έσπαγε τα ανοίγματα προς το Ισραήλ. Από την άλλη, αν παρέδιδε το φορτίο με κάποιο έμμεσο τρόπο προς τους Αμερικάνους ή τους Ισραηλινούς, θα δυσαρεστούσε και τη Ρωσία και τη Συρία.

Οι “έξυπνες” ισορροπίες στην κόψη του ξυραφιού οδήγησαν στην καταστροφή. Όποιος νομίζει ότι αυτές οι κινήσεις φέρνουν σταθερότητα, ειρήνη ή οδηγούν σε καλύτερη επίλυση του Κυπριακού, βαδίζει στα χνάρια των πολεμοκάπηλων που προκάλεσαν όλες τις τραγωδίες στην Κύπρο.

Μόνο σαν θλιβερό ανέκδοτο μπορεί να θυμάται κανείς το παλιό σύνθημα του ΑΚΕΛ “Ελλάδα – Κύπρος – Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει”.

Εμείς αυτό που λέγαμε ήταν πως ότι και να πράξει η κυβέρνηση, όποιος και να παραιτηθεί, όποιος και να βγει στη εξουσία στις επόμενες εκλογές, θα έχουμε τα ίδια και χειρότερα αν δεν πάρει ο λαός τη κατάσταση στα χέρια του. Η αντιπολίτευση υποκριτικά κι αυτή φωνάζει ενώ κάνει τα πάντα για να ενταχθούμε στο ΝΑΤΟ, τον συνεταιρισμό για τη ειρήνη (πρόγραμμα πρακτικής συνεργασίας μεταξύ του ΝΑΤΟ και τρίτων χωρών, στο οποίο οι χώρες αυτές μπορούν να χτίσουν ξεχωριστή σχέση με το ΝΑΤΟ, ανάλογα με τις προτεραιότητές τους όπως λέει το ίδιο το ΝΑΤΟ!) και τον ευρωστρατό που μαζί δολοφονούν λαούς.

Ειδικά τώρα που ο καπιταλισμός περνά κρίση, θέλει να κάνει περισσότερους πολέμους, για να ελέγξει κι άλλο τα πετρέλαια και τους αγωγούς, για να καταπιέσει τους λαούς σε κάθε γωνιά της γης και να αυξήσουν οι εκμεταλλευτές τα κέρδη τους. Ποιος άραγε πληρώνει τους εξοπλισμούς τους; Οι εργαζόμενοι βέβαια των χωρών του ΝΑΤΟ, που αντί να δίνουν τα λεφτά για παιδεία, υγεία και πρόνοια, τα δίνουν στα όπλα.

Ο λαός μας έχει ήδη υποφέρει πολλά από τους πολέμους και τους στρατούς. Μόνη λύση είναι να αγωνιστεί ενάντια στη κατοχή του νησιού απ όλους τους στρατούς, για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη χωρίς ξένους στρατούς, εγγυητές και βάσεις, με τη προώθηση κοινών ταξικών αγώνων ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό τον εθνικισμό και τον καπιταλισμό. Μόνο τότε ο λαός μας θα είναι πραγματικά ελεύθερος.