Χαλυβουργία: Μια απεργία που έγραψε ιστορία

Το Σάββατο 28 Ιουλίου, στη Γενική τους Συνέλευση, οι εργάτες χαλυβουργοί αποφάσισαν κατά πλειοψηφία την αναστολή της απεργίας τους, που κράτησε πάνω από 9 μήνες και έχει γράψει ήδη μια ηρωική σελίδα στην ιστορία του εργατικού μας κινήματος. Η αναστολή της απεργίας ψηφίστηκε ύστερα από πρόταση του προεδρείου του ΔΣ του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων Ελληνικής Χαλυβουργίας, και στην μυστική ψηφοφορία που ακολούθησε υπέρ της πρότασης τάχθηκαν 107 εργάτες, ενώ 14 ψήφισαν υπέρ της πρότασης για συνέχιση της απεργίας και 29 απείχαν.

Σε κάθε περίπτωση, η αναστολή της απεργίας δεν σημαίνει και τέλος του αγώνα. Απαιτείται το επόμενο διάστημα μια ολοκληρωμένη αποτίμηση και συζήτηση για τα συμπεράσματα, με κριτήριο τα συμφέροντα των εργατών και του κινήματος και όχι τα «θέλω και τα πρέπει», με ορίζοντα τη συνέχεια και την ενίσχυση της ταξικής πάλης και όχι τη διαίρεση και το διχασμό των αγωνιστών.

Όπως αναφέρει και η απόφαση που υπερψηφίστηκε από τη συνέλευση των χαλυβουργών: "Το ΔΣ του σωματείου, παίρνοντας υπόψη τη νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, την ανάγκη να συνεχίσουμε να δίνουμε τη μάχη συγκροτημένα, οργανωμένα, προτείνει την αναστολή αυτής της μορφής του αγώνα. Μπαίνουμε ξανά στο εργοστάσιο οργανωμένα, συντεταγμένα με ψηλά το κεφάλι, με τη δική μας απόφαση και θέληση. Με το δοκιμασμένο σωματείο μας, και συνεχίζουμε με άλλες μορφές τον αγώνα.

Συνεχίζουμε την προσπάθεια για την υλοποίηση των αιτημάτων μας. Για να επαναπροσληφθούνε άμεσα 40 συνάδελφοι μας απολυμένοι. Για την σταδιακή επαναπρόσληψη των υπόλοιπων μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα. Για να μη γίνει μέχρι τότε καμία νέα πρόσληψη εκτός των συναδέλφων μας απολυμένων. Ζητάμε να φύγουν σήμερα τα ΜΑΤ από την πύλη του εργοστασίου και όλες οι δυνάμεις καταστολής και παρακολούθησης που είναι μέσα στο χώρο του εργοστασίου."

Αναμφισβήτητα, ο αντίπαλος, μετά από 9 μήνες, συγκέντρωσε τεράστιες δυνάμεις: την ωμή κυβερνητική παρέμβαση με εντολή του ίδιου του πρωθυπουργού, την ταξική δικαιοσύνη, τα ΜΑΤ και τις δυνάμεις καταστολής. Την ιδεολογική και καθημερινή επίθεση των ΜΜΕ. Τους εκβιασμούς του Μάνεση και των βιομηχάνων, με απεργοσπαστικούς και άλλους μηχανισμούς, με οικονομική βία και απειλές για κλείσιμο, με προσπάθεια διαίρεσης των εργαζόμενων.

Ο ηρωικός αγώνας των Χαλυβουργών δεν είχε ποτέ την ουσιαστική και έμπρακτη στήριξη της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, τόσο σε τοπικό επίπεδο (Εργατικά Κέντρα Ελευσίνας και Μαγνησίας), όσο και σε συνολικό επίπεδο, με τη ΓΣΕΕ να μην έχει περάσει ούτε έξω από την πύλη σε μια εννεάμηνη εργατική μάχη, αλλά και να αρνείται να συμβάλλει σε ένα μέτωπο αγώνα, αλληλεγγύης και νίκης.

Ευθύνες έχει και η «μισή αλληλεγγύη», κυρίως στα λόγια και με ανακοινώσεις και ελάχιστα στην πράξη, της ρεφορμιστικής αριστεράς της θεσμικής αντιπολίτευσης, ειδικά με την αρχική καταψήφιση της απεργίας στο εργατικό κέντρο Βόλου, αλλά και με την απουσία της από κρίσιμες κινητοποιήσεις και μέτωπα. Αναδείχθηκαν τα όρια του ΠΑΜΕ, παρά την μεγάλη προσπάθεια και ουσιαστική συμβολή του, αλλά και οι ανεπάρκειες και αδυναμίες του ταξικού εργατικού ρεύματος συνολικά, της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ιδιαίτερα, παρά τις προσπάθειες και τη συμβολή.

Επί τάπητος για τους εργάτες και για όλο το ταξικό εργατικό κίνημα οι επόμενες κινήσεις, τα επόμενα βήματα, για να συνεχιστεί ο αγώνας. Για να γυρίσουν οι απολυμένοι στη δουλειά, για να μην περάσουν τα αντεργατικά σχέδια του Μάνεση. Για να δημιουργήσουμε δεκάδες Χαλυβουργίες ακόμα, που θα ανατρέψουν την άθλια αντεργατική πολιτική τους, τις κυβερνήσεις και το σύστημά τους.

Πηγή

Δημοσιεύουμε ένα κειμενάκι και κάποιους στίχους από το μουσικό σχήμα "Υπεραστικοί" που  έγραψαν για τον αγώνα των Χαλυβουργών:

 Το Σάββατο 28/7 οι χαλυβουργοί αποφάσισαν την αναστολή της απεργίας τους ύστερα από 9 μήνες σκληρής πάλης. Επί 272 μέρες στάθηκαν με ψηλά το κεφάλι απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, απέναντι στους μηχανισμούς του αστικού κράτους, απέναντι στη συκοφάντηση και την παραπληροφόρηση. 272 μέρες ταξικού αγώνα, εργατικής αλληλεγγύης, περήφανης αντίστασης και αξιοπρέπειας. Ο αγώνας τους, αγώνας όλης της εργατικής τάξης, όλου του εργαζόμενου λαού, αποτελεί μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον, πηγή έμπνευσης για τους αγώνες που θα ακολουθήσουν.

" Γιος εργάτη"

Γέρος όσο ποτέ, φοβισμένος,
εύθραυστος, πελιδνός, νικημένος,
μπρος στου γιου του τα μάτια εστάθη,
η σιωπή του στη φλέβα αγκάθι.
Έκαμε να του πει, να μιλήσει,
μα λυγμοί ξεχυθήκαν, να σβήσει.
Όλοι οι εξήντα στην πλάτη χειμώνες,
μια θηλιά στης ψυχής τους μυώνες.

Η φωνή του να λιώνει σαν χιόνι,
«Ξέρεις, γιε μου, τι δύσκολοι χρόνοι.
Λύκοι ουρλιάζουν κι ορμάν στη ζωή μας,
νύχια μπήγουν ξανά στην πληγή μας.
Προσευχές άλλοι μόνο κρατήσαν,
άλλοι αργύρια τριάντα μετρήσαν.
Μα είναι κι άλλοι που δίκιο ζητάνε,
μένουν όρθιοι και πολεμάνε.

Πολεμάν’  άλλο κόσμο να χτίσουν,
φτύνουν αίμα, ζωή να κερδίσουν.
Είναι αυτοί που το δίκιο ακονίζουν,
στο σκοτάδι το φως δε χαρίζουν.
Ξέρουν, γιε μου, πλευρά να διαλέξουν,
την, της τάξης τους, πάλη ν’ αντέξουν.
Δίπλα τους η ζωή μου ετάχθη,
τις ρυτίδες μου έσκαψε η μάχη».

Η φωνή του να λιώνει σαν χιόνι,
«Η απεργία, παιδί μου, τελειώνει.
Δε νικήσαμε και το γνωρίζω,
το ψωμί μας πια δε θα κερδίζω.
Γιος εργάτη και συ σαν και μένα,
η ζωή μας μια αχίλλειος πτέρνα.
Οι ρυτίδες μου στο πρόσωπό σου.
Κάθε βάσανο που ’χω, δικό σου».

Η φωνή, όμως, του γιου του στεντόρεια,
μια ριπή προς του κόσμου τα όρια,
«Προσευχές, μήτε ευχές δε μιλάω
ούτε αργύρια τριάντα μετράω.
Γιος εργάτη και ’γω, θα παλέψω,
τον, της τάξης μου, δρόμο θ’ αντέξω. 

Τις ρυτίδες σου στο πρόσωπό μου,
θα ’χω πάντα στο δίκιο οδηγό μου.
Κι αν των λύκων η αγέλη δαγκώνει,
ο καιρός τους, πατέρα, τελειώνει».