Εκδήλωση αλληλεγγύης αύριο στην Λεμεσό για τις απεργίες σε Ελλάδα και Ισπανία-Η προοπτική εργατικών αντιστάσεων στην Κύπρο

Η εκδήλωση που συνδιοργανώνουμε μαζί με συντρόφους από συλλογικότητες και πρωτοβουλίες στην Λεμεσό, θα γίνει αύριο στο cafe Apollo, οδός Ιφιγένειας 14D (δίπλα από Il Posto cafe), ώρα 19:00. Λεπτομέρειες για τις προβολές και τη συζήτηση μπορείτε να δείτε πάνω στη αφίσα.

Διδασκόμαστε και εμπνεόμαστε από τους μεγαλειώδεις αγώνες του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα και τη Ευρώπη και ετοιμαζόμαστε για τις δικές μας μάχες.Συζητούμε πως μπορούν να έχουν νικηφόρα προοπτική οι εργατικοί αγώνες παγκόσμια και στην Κύπρο, για να σταματήσουμε τις επιθέσεις του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου,της ΕΕ, τρόικας και του ΔΝΤ και για να κερδίσουμε νέες κατακτήσεις, να παλέψουμε για μια άλλη κοινωνία χωρίς αφεντικά και εκμετάλλευση.

Ειδικότερα το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια αποτελεί φάρο για το εργατικό κίνημα στην υπόλοιπη Ευρώπη και όχι μόνο. Οι είκοσι πανεργατικές απεργίες ήταν μόνο οι κορυφώσεις αυτού του κινήματος. Ένα από τα λαμπρότερα παραδείγματα είναι η απεργία διαρκείας στη Χαλυβουργία που κράτησε εννέα μήνες. Οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία απάντησαν με απεργία διαρκείας απέναντι στις απειλές του Μάνεση, του εργοδότη, για εκ περιτροπής εργασία και απολύσεις. 

Όταν ξεκινούσε αυτή η απεργία είχε προηγηθεί ο καυτός Οκτώβρης του 2011 με τη μεγαλύτερη γενική απεργία, αυτή στις 19 Οκτώβρη. Οι εργάτες πήραν τη σκυτάλη από τις φοιτητικές καταλήψεις του Σεπτέμβρη, ένα-ένα τα υπουργεία στο κέντρο της Αθήνας καταλαμβάνονταν από τους εργαζόμενους τους. Αρχικά το υπουργείο Υγείας, όπου οι εργαζόμενοι ζήτησαν να απολογηθεί ο Λοβέρδος για τα ψέμματα που είχε εκστομίσει σε μία συνέντευξη για τους δημόσιους υπάλληλους. 

Φτάσαμε όμως στις καταλήψεις διαρκείας των Δημαρχείων σε όλη τη χώρα, στις επισχέσεις στα νοσοκομεία, στις απεργίες διαρκείας της ΕΡΤ ενάντια στο κλείσιμο, στις συντονισμένες κινητοποιήσεις των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Όλες αυτές οι αντιστάσεις κορυφώθηκαν και συντονίστηκαν στη συγκλονιστική πανεργατική απεργία στις 19 και 20 Οκτώβρη. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου διαδήλωναν εκείνες τις μέρες με χιλιάδες απεργιακές φρουρές να γίνονται αλλά και χιλιάδες συνελεύσεις για να καλέσουν σ’αυτή την απεργία. Ήταν μία 48ωρη απεργία που έβαλε ταφόπλακα στην κυβέρνηση Παπανδρέου αλλά έδωσε το νήμα των κινητοποιήσεων με πιο συγκροτημένο τρόπο στον ιδιωτικό τομέα. 

Πλάι στη Χαλυβουργία είχαμε την απεργία ενάντια στο κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας και την κατάληψη στον ΑΛΤΕΡ. Ταυτόχρονα μία σειρά από μικρότεροι εργατικοί χώροι κινητοποιούνταν στις αρχές του 2012 ενάντια στην εκ περιτροπής εργασία: οι επιχειρήσεις μετάλλου στο Περιστέρι, τα ΝΟΤΟΣ, στον Γερολυμάτο Κοσμέτικς όπου περιφρουρούσαν κιόλας για να μην μπορέσει η εργοδοσία να πάρει τα εμπορεύματα από τις αποθήκες. 

Είναι αναμφισβήτητο ότι η συμπαράσταση και η εργατική αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε απέναντι στην απεργία διαρκείας της Χαλυβουργίας ήταν μοναδική. Τόνοι τροφίμων έφταναν από τα πλάτη της γης (κυριολεκτικά, το σωματείο μετάλλου της Γαλλίας έστειλε μερικούς τόνους τροφίμων ως ένδειξη συμπαράστασης), χιλιάδες ψηφισμάτων συμπαράστασης, επίσης από όλο τον κόσμο, χιλίαδες ευρώ ενίσχυσης για τον αγώνα αυτό. 

Η πιο δυνατή εργατική αλληλεγγύη εκφράστηκε όμως με την απεργία στο Θριάσειο πεδίο ως συμπαράσταση στη Χαλυβουργία, με την παναττική απεργία στις 17 Γενάρη και την απεργία στο Βόλο (στο άλλο εργοστάσιο του Μάνεση). Η παναττική απεργία έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί δείχνει με τον πιο τρανταχτό τρόπο πως η βάση μπορεί να στριμώξει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία για προκήρυξη απεργιών. Οι απεργοί της Χαλυβουργίας έβαλαν το αίτημα για 24ωρη απεργία συμπαράστασης σε όλα τα εργατικά κέντρα του λεκανοπεδίου της Αττικής. Σ’αυτό το κάλεσμα ανταποκρίθηκαν σχεδόν όλοι οι χώροι καταρχάς, που βρίσκονταν σε κινητοποίηση εκείνη την περίοδο αλλά και μία σειρά από άλλους χώρους. Τα εργατικά κέντρα κάλεσαν τελικά την απεργία η οποία μετατράπηκε σε μίνι πανεργατική. 

Το δεύτερο στοιχείο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι τέτοιου είδους κινητοποίησεις ανέβαζαν την αυτοπεποίθηση των εργατών. 

Το τρίτο στοιχείο είναι ότι μέσα σε όλες αυτές τις μάχες είδαμε σπέρματα εργατικού ελέγχου από μεριάς του εργατικού κινήματος. Κάθε μορφή οργάνωσης του αγώνα δηλαδή που αμφισβητεί το διευθυντικό δικαίωμα στο εργοστάσιο, στην υπηρεσία, στο χώρο δουλειάς. Οι εργαζόμενοι στη Στατιστική Υπηρεσία τον Οκτώβρη του 2011, αρνήθηκαν να παραδώσουν τα στοιχεία στην Τρόικα η οποία είχε έρθει για μία «επίσκεψη και τσεκάρισμα ρουτίνας», με αποτέλεσμα να φύγει με άδεια χέρια. Ο Καστανίδης, ο τότε υπ. Εσωτερικών, δεν μπορούσε να εξαγγείλει τα μέτρα για απολύσεις και περικοπές γιατί το υπουργείο του ήταν κατειλημμένο και σε όποιο ξενοδοχείο προσπάθησε να πάει να δώσει συνέντευξη αντιμετώπιζε μία κινητή απεργιακή φρουρά. Οι εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία κυκλοφόρησαν δύο απεργιακά φύλλα κόντρα στις μανιασμένες προσπάθειες της εργοδοσίας να βγάλει την απεργία παράνομη στα δικαστήρια. 

Τα παραδείγματα είναι πολλά, το σημαντικό είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνη της πλέον. Από την Ισπανία μέχρι την Κύπρο βλέπουμε να αναβιώνουν οι καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος. Τα καθήκοντα για κάθε αντικαπιταλιστή, για κάθε επαναστάτη είναι να δυναμώσει αυτό το κίνημα στη χώρα του. Με τέτοιου είδους συντονισμό και αλληλεγγύη η νίκη θα είναι δική μας.