Η 14 Νοέμβρη έχει ήδη αποκτήσει χαρακτηριστικά ενός
πρωτοφανούς γεγονότος στην ιστορία του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη, με την
ταυτόχρονη γενική απεργία στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και την
Ελλάδα.
Σε μια σειρά από σημεία, από τη Γαλλία και τη Γερμανία ως
τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, θα οργανωθούν διαδηλώσεις αλληλεγγύης και
αντίστασης στη λιτότητα. Η ημέρα όμως αποκτά και επιπλέον σημασία, μιας και σε
όλες τις χώρες, δεν αποτελεί απλώς μία κορύφωση για την εργατική τάξη που
παλεύει, αλλά αφετηρία για καινούργιες μάχες που οργανώνονται για αμέσως μετά.
Η εργατική τάξη θα δείξει τη δύναμή της παραλύοντας συντονισμένα την οικονομία,
αλλά θα πάρει και αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια.
Στη Ιταλία για παράδειγμα, όπου η CGIL, η μεγαλύτερη
συνομοσπονδία, έχει καλέσει 4ωρη απεργία σε όλους τους κλάδους στις 14 Νοέμβρη,
έχει κηρυχθεί 24ωρη απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς μόλις δύο μέρες
αργότερα, στις 16 Νοέμβρη. Τραμ, μετρό, λεωφορεία δεν θα κινηθούν σε μια
απεργία που καλούν όλες οι συνομοσπονδίες, ενώ δεν προβλέπεται και προσωπικό
ασφαλείας.
Οι μεταλλεργάτες, στους οποίους περιλαμβάνονται οι εργάτες στις
μεγάλες βιομηχανίες, θα προχωρήσουν σε άλλη μία 24ωρη στις αρχές του Δεκέμβρη.
Οι νοσοκομειακοί γιατροί προχώρησαν και αυτοί σε απεργία, οργανώνοντας μια
μεγάλη διαδήλωση στη Ρώμη με 20 χιλιάδες κόσμο. Στο μεταξύ, τα συνδικάτα βάσης
COBAS, τα οποία έχουν κηρύξει 24ωρη απεργία για τις 14 Νοέμβρη, σε ανακοίνωσή
τους καλωσορίζουν την CGIL που κήρυξε 4ωρη, τονίζοντας πως δεν θα έπρεπε να
μείνει “στα μισά του δρόμου” και καλούν σε επόμενους συντονισμούς για απεργίες
σε όλους τους κλάδους.
Η επιτυχία που είχε η μέρα “ενάντια στον Μόντι” στα τέλη
Οκτώβρη με 100 χιλιάδες διαδηλωτές είναι μια πρόγευση για το τι έχει μπροστά
της η κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα που τη στηρίζουν.
Στην Ισπανία, η απεργία στις 14 Νοέμβρη είναι κάθε μέρα
πρώτο θέμα. Όλα τα συνδικάτα έχουν συντονιστεί, μαζί με πρωτοβουλίες γειτονιών,
κοινωνικά κινήματα, τους φοιτητές, τους αγρότες, οργανώσεις γυναικών,
ομοφυλόφιλων, την Αριστερά, καλλιτέχνες, παίρνοντας καθημερινά πρωτοβουλίες για
να φτάσει παντού το μήνυμα της απεργίας, από το Μπιλμπάο ως τη Σεβίλη.
Η κυβέρνηση Ραχόι έχει τρομοκρατηθεί από το τι δυνάμεις
μπορούν να απελευθερωθούν στην απεργία και κάνει το παν για να αντιστρέψει
αυτήν την τρομοκρατία, μιλώντας για “πολίτες ομήρους των συνδικάτων” και για
τον κίνδυνο καταστροφής της οικονομίας.
Όμως, ο δρόμος προς τις 14 Νοέμβρη
είναι στρωμένος με άλλες απεργίες. Εκτός από τους εργαζόμενους στην αστική
συγκοινωνία που συνεχίζουν τις μάχες, οι σιδηροδρομικοί στη Βαλένθια προχωρούν
σε νέα 24ωρη απεργία τη Δευτέρα 5 Νοέμβρη. Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα
προχωράνε σε απεργίες ενάντια στις απολύσεις. Στη Χερέθ της Ανδαλουσίας έχουν
ξεκινήσει απεργία διαρκείας, αφήνοντας τα σκουπίδια στους δρόμους.
Εμφανή
Τα αποτελέσματα της πρωτοβουλίας είναι εμφανή και σε χώρες
που δεν έχουν επίσημο κάλεσμα για απεργία στις 14. Κάτω μπορείτε να διαβάσετε
πως το αγωνιστικό κλίμα εκφράζεται στην Ιρλανδία.
Στη Γαλλία, το
“διασυνδικαλιστικό”, μια πρωτοβουλία συντονισμού μεταξύ των συνδικάτων που
αντιστέκονται στην κυβέρνηση Ολάντ έχει ανακοινώσει ότι θα στηρίξει όλες τις
κινητοποιήσεις, με μορφή απεργίας ή διαδήλωσης, που θα γίνουν στις 14 Νοέμβρη.
Το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (NPA) προσπαθεί αυτό το
κάλεσμα να έχει σάρκα και οστά. Μετά την απότομη στροφή δεξιά του Ολάντ και της
κυβέρνησής του και την υπερψήφιση από το γαλλικό κοινοβούλιο της ευρωπαϊκής
συνθήκης για τη λιτότητα, η πίεση πάνω στα συνδικάτα για να αναλάβουν δράση
δυναμώνει. Η Βανίνα Γκουϊντιτσέλι, από το NPA γράφει στο κάλεσμά της:
“Πρέπει λοιπόν οπουδήποτε υπάρχουν αγώνες σε εξέλιξη,
οπουδήποτε υπάρχουν ενωτικές πρωτοβουλίες, να προσπαθήσουμε να βγάλουμε μεγάλες
κινητοποιήσεις εκείνη τη μέρα. Το ενωτικό πλαίσιο που οδήγησε στην κινητοποίηση
ενάντια στη λιτότητα και το χρέος και πάνω απ'όλα οργάνωσε τη διαδήλωση στις 30
Σεπτέμβρη κόντρα στη “Συνθήκη Σταθερότητας” της Ευρωπαϊκής Ένωσης λέει πως
“πρέπει να υποστηρίζουμε και να συμμετέχουμε σε διαδηλώσεις που οργανώνονται
από το διασυνδικαλιστικό'. Η επιτυχία αυτής της μέρας θα είναι ένα σημαντικό
βήμα για την Ευρώπη που θέλουμε, την Ευρώπη των αγώνων του ελληνικού, του
ισπανικού και του πορτογαλικού λαού”.
Σε όλες τις χώρες, η απεργία στις 14 Νοέμβρη θα λειτουργήσει
καταλυτικά απέναντι σε κυβερνήσεις που είναι αδύναμες μία προς μία. Η ιρλανδική
κυβέρνηση στηρίζεται στη συμμετοχή του Εργατικού Κόμματος το οποίο κατέβηκε
στις εκλογές με ατζέντα ενάντια στα μνημόνια. Η πορτογαλική κυβέρνηση έχει
χάσει τη στήριξη των Σοσιαλιστών. Η ιταλική κυβέρνηση βρίσκεται πανικόβλητη με
τον Μόντι και τα κόμματα της λιτότητας να καταρρέουν δημοσκοπικά, αλλά να μην
υπάρχει έτοιμη εναλλακτική λύση για την άρχουσα τάξη. Η ισπανική κυβέρνηση
προσπαθεί να δείξει πυγμή βγάζοντας τα ΜΑΤ και τους δικαστές ενάντια στον
κόσμο, αλλά κινδυνεύει να δει ολόκληρες περιφέρειες της χώρας, όπως την
Καταλονία, να αποσκιρτούν κάτω από το βάρος της λιτότητας.
Αν βάλουμε στην εικόνα και την κατάσταση στην οποία
βρίσκεται η κυβέρνηση Σαμαρά (και το επερχόμενο μνημόνιο στην Κύπρο προσθέτουμε εμείς) είναι εμφανές ότι η 14 Νοέμβρη είναι η πιο
συντονισμένη παρέμβαση της εργατικής τάξης και σε πολιτικό επίπεδο από την αρχή
της κρίσης. Όσο πιο πετυχημένα την οργανώσουμε, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το
χάος στο οποίο θα ρίξουμε τα αφεντικά από τη μία ως την άλλη άκρη της Ευρώπης,
την επόμενη μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου