Από την μεταξική 4η Αυγούστου στη Χρυσή Αυγή. Τα εγκλήματα του φασισμού στην Ελλάδα

Σε μια περίοδο που οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής στρογγυλοκάθονται στα έδρανα της βουλής, παριστάνοντας το πολιτικό κόμμα που δήθεν σέβεται τους δημοκρατικούς θεσμούς ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζουν να πρωτοστατούν στις δολοφονικές ρατσιστικές επιθέσεις κατά των μεταναστών στις γειτονιές, χρειάζεται να θυμίσουμε τα ιστορικά τους εγκλήματα.

Οι φασίστες πάντα τάσσονταν στο πλευρό των καπιταλιστών εξυπηρετώντας τα συμφέροντά τους, χρησιμοποιώντας όμως «αντιπλουτοκρατική» φρασεολογία για να παραπλανήσουν τον κόσμο. Ταυτόχρονα προσπαθούσαν να συγκροτήσουν ομάδες κρούσης στους δρόμους για να επιβάλουν «την τάξη και την ασφάλεια» με στόχο να διαλύσουν το οργανωμένο εργατικό κίνημα, τα συνδικάτα και την αριστερά, με όπλο τους την ωμή βία.

«…Δεν χρειάζεται πρόγραμμα σωτηρίας η Ιταλία, χρειάζεται άντρες και αποφασιστικότητα!», δήλωνε το 1922 ο Μουσολίνι. Στα δικά του πρότυπα έγιναν απόπειρες να συγκροτηθούν και στην Ελλάδα φασιστικές οργανώσεις. Η πιο γνωστή ήταν η Εθνική Ένωσις Ελλάς (ΕΕΕ), που συγκροτήθηκε με κέντρο τη Θεσσαλονίκη και έγινε πανελλαδικά γνωστή το καλοκαίρι του 1931, όταν επιχείρησε να πυρπολήσει τον εβραϊκό συνοικισμό Κάμπελ στη Θεσσαλονίκη. Η κάθοδος στην Αθήνα, τον Ιούνιο 1933, κατέληξε σε φιάσκο, καθώς οι φασίστες πήραν μαζική απάντηση από το εργατικό κίνημα και έτσι διαλύθηκαν. Η ΕΕΕ είχε την οικονομική στήριξη του τότε πρόδρομου του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, σύμφωνα με σχετικό έγγραφο που είχε δημοσιεύσει ο Ριζοσπάστης το Φλεβάρη του 1933.

Αυτές τις μέρες κλείνουν 76 χρόνια από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου του φασίστα Μεταξά. Ο πρώην στρατηγός Ιωάννης Μεταξάς κατέλαβε την εξουσία με τη στήριξη του βασιλιά Γεωργίου Β’´ και της ελληνικής άρχουσας τάξης μέσα σε μια περίοδο που η κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει συνθήκες κατάρρευσης, σαν αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, της ανόδου του εργατικού κινήματος και του δυναμώματος της Αριστεράς.

Στις εκλογές του Γενάρη 1936 ούτε οι βενιζελικοί ούτε οι βασιλόφρονες κατάφεραν να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Το Μάρτη ο Γεώργιος Β’´ διόρισε τον Μεταξά υπουργό Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Δεμερτζή και όταν ένα μήνα μετά ο πρωθυπουργός πεθαίνει, ο βασιλιάς ορίζει τον Μεταξά πρωθυπουργό και η Βουλή του δίνει ψήφο εμπιστοσύνης.

Τον Μάη του 1936 η Γενική Απεργία των καπνεργατών μετατράπηκε σε γενικευμένο εργατικό ξεσηκωμό στη Θεσσαλονίκη, που όμως ηττήθηκε και βάφτηκε στο αίμα. Στις 4 Αυγούστου με πρόσχημα ένα «κομμουνιστικό πραξικόπημα» που θα γινόταν με την κοινή γενική απεργία που είχε προκηρυχθεί για τις 5 Αυγούστου, ο Βασιλιάς κλείνει τη βουλή και εγκαθιδρύει τη δικτατορία του Μεταξά.

Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου εξαπέλυσε μαζικό διωγμό όχι μόνο κατά της Αριστεράς και του κινήματος αλλά και κατά οποιουδήποτε ξέφευγε από τα πρότυπα της φασιστικοποιημένης κοινωνίας του Χίτλερ και του Μουσολίνι, τους οποίους αντέγραφε. Απαγόρεψε τα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα μπήκαν κάτω από τον έλεγχο του κράτους, ο υπουργός Εργασίας έγινε και γραμματέας της «Εθνικής» ΓΣΕΕ, χιλιάδες συνδικαλιστές και αγωνιστές της Αριστεράς φυλακίστηκαν, οδηγήθηκαν στην εξορία όπου πολλοί πέθαναν από τις αρρώστιες, άλλοι βασανίστηκαν στα αστυνομικά τμήματα. 

Η ίδια τύχη περίμενε και πολύ κόσμο από τις μειονότητες στις οποίες απαγορεύτηκε να μιλούν την τοπική τους γλώσσα σε δημόσιο χώρο. Η δικτατορία του Μεταξά προχώρησε σε κάψιμο βιβλίων μπροστά στους στύλους του Ολυμπίου Διός και στα Προπύλαια, ανάμεσά τους και τα βιβλία του Καρκαβίτσα και του Παπαδιαμάντη.

Ο Μεταξάς δημιούργησε την ΕΟΝ-Οργάνωση Νεολαίας η συμμετοχή στην οποία ήταν υποχρεωτική. Με στολές, παρελάσεις, ναζιστικούς χαιρετισμούς γινόταν προσπάθεια στρατιωτικοποίησης της νεολαίας. Ο Μεταξάς σε μια ομιλία του σε φοιτητές του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης είχε πει: «Σας απαγορεύω να έχετε διαφορετικές ιδέες από αυτές του Κράτους. Σας ζητώ όχι μόνο να έχετε τις ίδιες ιδέες, αλλά να πιστεύετε σ’´ αυτές και να δουλεύετε γι’ αυτές με ενθουσιασμό. Αν κάποιος από σας έχει διαφορετικές ιδέες, καλύτερα να μείνει αμόρφωτος».

Λίγα χρόνια αργότερα, τον Ιούνη του 1943, η κατοχική κυβέρνηση Ράλλη σχημάτισε τα Tάγματα Ασφαλείας. Ηταν ένοπλα σώματα ντόπιων φασιστών που βοηθούσαν τους Ναζί να τσακίσουν την Αντίσταση. Ο Ράλλης εξόπλισε τους Εύζωνες, τους τσολιάδες των Ανακτόρων, που μέχρι τότε ήταν άοπλοι και τους παραχώρησε στους ναζί για να αναλάβουν τη βρόμικη δουλειά. Έτσι προέκυψε ο χαρακτηρισμός “γερμανοτσολιάδες”.

Ταγματασφαλίτες

Οι ταγματασφαλίτες ήταν πλήρως ενσωματωμένοι στα γερμανικά στρατεύματα, έπαιρναν διαταγές από τα SS και με τη βοήθειά τους στήθηκαν τα μπλόκα στην Κοκκινιά, την Καλογρέζα, την Καλλιθέα. Οι Ναζί συγκέντρωναν με τη βία στην κεντρική πλατεία της κάθε γειτονιάς τους άντρες και οι ταγματασφαλίτες φορώντας κουκούλες υποδείκνυαν ποιοι θα εκτελεστούν, ποιοι θα σταλούν για καταναγκαστική εργασία στη Γερμανία και ποιοι θα αφεθούν ελεύθεροι. Η επιλογή γινόταν με βάση τη συμμετοχή τους ή όχι στην Αντίσταση και τα πολιτικά τους φρονήματα.

Στην ύπαιθρο, τα Τάγματα συμμετείχαν στις σφαγές και στις πυρπολήσεις ολόκληρων χωριών. Στο Χορτιάτη για παράδειγμα το Σεπτέμβρη του '44, δολοφόνησαν 146 ανθρώπους, από τους οποίους 128 γυναίκες και παιδιά. Επικεφαλής της επιχείρησης ήταν ο Φριτς Σούμπερτ, που και στη Βόρεια Ελλάδα και στην Κρήτη έστησε γύρω του αιμοβόρα τάγματα ασφαλείας. Μια περιγραφή από το Χορτιάτη λέει: “Περισσότερα από 80 γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν από το καφενείο του Μπαντάτσιου στον φούρνο του Στ. Γκουραμάνη για να καούν ζωντανά. Οταν το πλήθος έφτασε στο φούρνο, ο Σούμπερτ - κατ' άλλους ο υπασπιστής του Γ. Καπετανάκης - φώναξε έξαλλος: «Φωτιά, φωτιά. Κλείστε τους και μην αφήνετε κανένα να φύγει. Θα τους κάψουμε όλους!» Απ' έξω τοποθετήθηκαν φρουροί με την εντολή να σκοτώσουν όποιον τολμούσε να ξεμυτίσει απ' τον φούρνο.

Επειδή όμως, το οίκημα ήταν κατάμεστο από κόσμο και οι έγκλειστοι συνωστίζονταν πίσω από τις πόρτες και τα παράθυρα, οι Σουμπερτίτες, για να μειώσουν την πίεση, τοποθέτησαν ένα πολυβόλο και απ' το μικρό παράθυρο της μπροστινής πόρτας άρχισαν να πυροβολούν, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας πολλά γυναικόπαιδα. Έπειτα έριξαν ξερά χόρτα πάνω στα σώματα των νεκρών και των τραυματιών και με ένα φλογοβόλο πιστόλι έβαλαν φωτιά.”

Τα Τάγματα Ασφαλείας μετά τους Ναζί πουλήθηκαν στους Άγγλους και στη συνέχεια στις κυβερνήσεις που ήθελαν να τσακίσουν το εργατικό κίνημα και την Αριστερά. Αφού πολέμησαν ως συντεταγμένη μονάδα στη Μάχη της Αθήνας το Δεκέμβρη του 44, στη συνέχεια επάνδρωσαν και τα καινούργια Τάγματα Εθνοφυλακής, αρκετοί μπήκαν στους Ευέλπιδες και έγιναν αξιωματικοί καριέρας, ενώ το κράτος τούς προστάτεψε αθωώνοντάς τους στις δίκες των δωσιλόγων που ακολούθησαν.

Μερικά από αυτά τα φασιστικά αποβράσματα προχώρησαν στο πραξικόπημα της 21ης Απρίλη και στην εγκαθίδρυση της Χούντας. Ένας από αυτούς ήταν και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ο οποίος το 1969 με νομοθετικό διάταγμα αναγνώρισε τα «Τάγματα Ασφαλείας» ως συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση. Σύμφωνα με αυτό το νόμο της Χούντας αντιστασιακοί θεωρήθηκαν και όσοι πολέμησαν επί Κατοχής εναντίον οργανώσεων «αντεθνικώς δρασάντων και αποσκοπούντων εις την επιβολήν εν τη χώρα καθεστώτος διαφόρου του νομίμου τοιούτου» (δηλαδή του ΕΑΜ). Ετσι πήραν προνόμια, συντάξεις κλπ.

Η δικτατορία του Παπαδόπουλου κατάργησε κάθε έννοια ελευθερίας με φυλακίσεις, βασανιστήρια στο όνομα της “αντιμετώπισης του κομμουνιστικού κινδύνου”, βάζοντας όλη την χώρα κάτω από το καθεστώς τρομοκρατίας και επιβάλλοντας σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής “το πατρίς - θρησκεία - οικογένεια”. Το ΕΑΤ-ΕΣΑ ήταν η στρατιωτική αστυνομία και το κύριο σώμα ασφαλείας κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας. Χιλιάδες πολιτικοί αντίπαλοι της χούντας συνελήφθησαν από την EΣA και στάλθηκαν σε ορισμένα από τα πιο έρημα νησιά του Αιγαίου. Από τα υγρά υπόγεια της Ασφάλειας μέχρι την εφιαλτική ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας, πέρασαν χιλιάδες αγωνιστές, που υπέστησαν τα πιο αποτρόπαια βασανιστήρια και εξευτελιστικές μεθόδους ανάκρισης, με πιο χαρακτηριστικό τη φάλλαγα, με αποκορύφωμα τη μαζική σφαγή στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής είναι απόγονοι των γερμανοτσολιάδων και των χουντικών βασανιστών. Ο ιδρυτής της ο Μιχαλολιάκος σε ηλικία 16 ετών εντάχθηκε στο «κόμμα της 4ης Αυγούστου» το οποίο είχε ιδρύσει ο Κώστας Πλεύρης το 1960, ο σημερινός υποψήφιος βουλευτής στο Επικρατείας με το ΛΑΟΣ. Το Κόμμα της 4ης Αυγούστου τυπικά διαλύθηκε, μέσα στη δικτατορία, όμως ουσιαστικά συνέχισε να λειτουργεί, ως συσπείρωση γύρω από τη δεκαπενθήμερη και ενίοτε μηνιαία εφημερίδα «4η Αυγούστου». Στελέχη του, όπως ο ίδιος ο αρχηγός του Κ. Πλεύρης, ανέλαβαν θέσεις, κυρίως στον προπαγανδιστικό μηχανισμό του καθεστώτος της χούντας.

Χουντικοί

Τα Χριστούγεννα του 1976 ο Μιχαλολιάκος προφυλακίστηκε για επεισόδια που έκανε στην κηδεία του βασανιστή της Χούντας αστυνομικού Βαγγέλη Μάλλιου. Στους δύο μήνες που έμεινε στον Κορυδαλλό γνώρισε τους πρωτεργάτες της δικτατορίας.

Το 1978 συνελήφθη ξανά αυτή τη φορά ως μέλος ακροδεξιάς τρομοκρατικής ομάδας που τοποθετούσε βόμβες σε κινηματογράφους και βιβλιοπωλεία και τον Οκτώβρη του 1979 καταδικάζεται για κατοχή εκρηκτικών υλών. Το Σεπτέμβρη του 1980 ανέλαβε την ηγεσία της Νεολαίας της ΕΠΕΝ και το 1985 αποχώρησε γιατί τη θεωρούσε πολύ μετριοπαθή και ίδρυσε τη νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής.

Ο Μιχαλολιάκος έχει δηλώσει πάμπολες φορές την υποστήριξή του στη Χούντα δηλώνοντας μάλιστα ότι «Με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο η Ελλάδα γνώρισε προκοπή». Στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές ο Μιχαλολιάκος τοποθέτησε στην τελευταία και τιμητική θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας τον Ηλία Παππά που προέρχεται από τον κύκλο του Γεώργιου Παπαδόπουλου.

Δεν σηκώνει καμία υποτίμηση από την πλευρά της Αριστεράς για το ρόλο της Χρυσής Αυγής και κάθε λογής νοσταλγών της Χούντας και των Ταγματασφαλιτών. Η πάλη για να τους τσακίσουμε χρειάζεται να συνεχιστεί οπουδήποτε τολμούν να εμφανιστούν, θυμίζοντας την ιστορική τους διαδρομή και προβάλλοντας την ανάγκη να τους πετάξουμε έξω από τη βουλή και τις γειτονιές δυναμώνοντας το κίνημα που μπορεί να τους πνίξει.

Πηγή